مطالب
تفاوت سیستم‌های یکپارچه با میکروسرویس‌ها (Monolithic vs Microservices architecture)

 معماری میکرو سرویس یا یکپارچه؟

برای درک میکروسرویس‌ها، باید بدانیم کاربرد سیستم‌های یکپارچه چیست و چه چیزی باعث شد در زمان‌های اخیر از برنامه‌های یکپارچه به میکروسرویس‌ها حرکت کنیم.


 سیستم‌های یکپارچه ( Monolithic applications  )

اگر تمام عملکردهای یک پروژه در یک بخش واحد وجود داشته باشند، آن برنامه به عنوان یک برنامه‌ی یکپارچه شناخته می‌شود. ما برنامه‌ی خود را در لایه‌های مختلفی مانند Presentation ، Service ، UI  طراحی می‌کنیم و سپس آن بخش از کدهای نوشته شده را به عنوان یک فایل خروجی به کار می‌گیریم. این چیزی نیست جز یک برنامه‌ی یکپارچه، که در آن " mono " یک پایگاه کد منفرد حاوی تمام عملکردهای مورد نیاز را نشان می‌دهد.


چرا اصلا به سمت میکروسرویس‌ها برویم؟

خب برای جواب به این سوال بهتر است معایب سیستم‌های یکپارچه را مرور کنیم:

  1. مدیریت دشوار بخاطر گسترش برنامه در گذشت زمان
  2. برای تغییری کوچک، کل برنامه را دوباره باید منتشر ( publish ) کنیم
  3. با تغییر و آپدیت برنامه، زمان انتشار افزایش می‌یابد.
  4. درک دشوار برای توسعه دهنده‌های جدید هر پروژه
  5. برای تقسیم ترافیک روی قسمت‌های مختلف برنامه، باید نمونه‌های کل برنامه را در چندین سرور منتشر کنیم که بسیار ناکارآمد و باعث استفاده‌ی بیهوده از منابع میشود
  6. اگر از فناوری یا تکنولوژی‌های جدید استفاده کنیم، برای عملکردی خاص، چه از نظر هزینه و چه از نظر زمان، بر کل برنامه تاثیر گذار است
  7. و در نهایت وجود یک باگ در هر ماژول میتواند کل برنامه را مختل کند.

و اما مزایای سیستم‌های یکپارچه:

  1. توسعه‌ی آن نسبت به میکروسرویس‌ها ساده است.
  2. انتشار آن آسان‌تر است؛ زیرا فقط یک خروجی، مستقر شده‌است.
  3. در مقایسه با معماری میکروسرویس‌ها، توسعه‌ی آن نسبتا آسان‌تر و ساده‌تر است.
  4. مشکلات تأخیر و امنیت شبکه در مقایسه با معماری میکروسرویس‌ها نسبتاً کمتر است.
  5. توسعه دهندگان نیازی به یادگیری برنامه‌های مختلف ندارند؛ آنها می‌توانند تمرکز خود را بر روی یک برنامه حفظ کنند.


میکروسرویس ها

این یک سبک توسعه معماری است که در آن برنامه از سرویس‌های کوچکتری تشکیل شده‌است که بخش کوچکی از عملکرد و داده‌ها را با برقراری ارتباط مستقیم با یکدیگر، با استفاده از پروتکلی مانند HTTP مدیریت می‌کند. به عبارتی دیگر خدمات یا سرویس‌های کوچکی هستند که با هم کار می‌کنند.

معماری میکروسرویس تأثیر بسزایی در رابطه‌ی بین برنامه و پایگاه داده دارد. بجای اشتراک گذاری یک پایگاه داده با سایر میکروسرویس‌ها، هر میکروسرویس، پایگاه داده خاص خود را دارد که اغلب منجر به تکثیر برخی از داده‌ها می‌شود، اما اگر می‌خواهید از این معماری بهره مند شوید، داشتن یک پایگاه داده در هر میکروسرویس، ضروری است؛ زیرا اتصال ضعیف را تضمین می‌کند. مزیت دیگر داشتن یک پایگاه داده‌ی مجزا برای هر میکروسرویس این است که هر میکروسرویس می‌تواند از نوع پایگاه داده‌ای که برای نیازهای خود مناسب‌تر است، استفاده کند. هر سرویس یک ماژول را ارائه می‌دهد، به طوری که خدمات مختلف را می‌توان به زبان‌های برنامه نویسی مختلف نوشت. الگوهای زیادی در معماری میکروسرویس دخیل هستند مانند discovery و registry service ، Caching ، ارتباط API ، امنیت و غیره.



اصول میکروسرویس‌ها:

تک مسئولیتی: یکی از اصولی است که به عنوان بخشی از الگوی طراحی SOLID تعریف شده است. بیان می‌کند که یک Unit ، یا یک کلاس، یک متد یا یک میکروسرویس باید تنها یک مسئولیت را داشته باشد. هر میکروسرویس باید یک مسئولیت داشته باشد و یک عملکرد واحد را ارائه دهد. شما همچنین می‌توانید بگویید تعداد میکروسرویس‌هایی که باید توسعه دهید، برابر با تعداد عملکردهای مورد نیاز شما است. پایگاه داده نیز غیرمتمرکز است و به طور کلی، هر میکروسرویس، پایگاه داده خاص خود را دارد.

بر اساس قابلیت‌های تجاری ساخته شده است: در دنیای امروزی که فناوری‌های زیادی وجود دارند، همیشه فناوری‌ای وجود دارد که برای اجرای یک عملکرد خاص مناسب‌تر است. اما در برنامه‌های یکپارچه، این یک اشکال بزرگ بود؛ زیرا ما نمی‌توانیم از فناوری‌های مختلف برای هر عملکرد استفاده کنیم و از این رو، نیاز به مصالحه در زمینه‌های خاص داریم. یک میکروسرویس هرگز نباید خود را از پذیرش پشته فناوری مناسب یا ذخیره‌سازی پایگاه داده پشتیبان که برای حل هدف تجاری مناسب‌تر است، محدود کند؛ به‌عنوان مثال، هر میکروسرویس می‌تواند بر اساس نیازهای تجاری از فناوری‌های متفاوتی استفاده کند.

طراحی برای مدیریت خطاها: میکروسرویس‌ها باید با در نظر گرفتن مدیریت خطاها طراحی شوند. میکروسرویس‌ها باید از مزیت این معماری استفاده کنند و پایین آمدن یک میکروسرویس نباید بر کل سیستم تأثیر بگذارد و سایر عملکردها باید در دسترس کاربر باقی بمانند. اما در برنامه‌های کاربردی سیستم‌های یکپارچه که خطای یک ماژول منجر به سقوط کل برنامه می‌شود، اینگونه نبود.

مزایای میکروسرویس ها:

  1. مدیریت آن آسان است زیرا نسبتا کوچکتر است.
  2. اگر در یکی از میکروسرویس‌ها، بروزرسانی وجود داشته باشد، باید فقط آن میکروسرویس را مجدداً منتشر کنیم.
  3. میکروسرویس‌ها مستقل هستند و از این رو به طور مستقل منتشر می‌شوند. زمان راه اندازی و انتشار آنها نسبتاً کمتر است.
  4. برای یک توسعه‌دهنده جدید بسیار آسان است که وارد پروژه شود، زیرا او باید فقط یک میکروسرویس خاص را که عملکردی را که روی آن کار می‌کند، درک کند و نه کل سیستم را.
  5. اگر یک میکروسرویس خاص به دلیل استفاده بیش از حد کاربران از آن عملکرد، با بار زیادی مواجه است، ما باید فقط آن میکروسرویس را تنظیم کنیم. از این رو، معماری میکروسرویس از مقیاس بندی افقی پشتیبانی می‌کند.
  6. هر میکروسرویس بر اساس نیازهای تجاری می‌تواند از فناوری‌های مختلفی استفاده کند.
  7. اگر یک میکروسرویس خاص به دلیل برخی باگ‌ها از کار بیفتد، بر روی سایر میکروسرویس‌ها تأثیر نمی‌گذارد و کل سیستم دست نخورده باقی می‌ماند و به ارائه سایر عملکردها به کاربران ادامه می‌دهد.

معایب میکروسرویس ها:

  1. پیچیده است و پیچیدگی آن با افزایش تعداد ریز سرویس‌ها افزایش می‌یابد.
  2. نیاز به نیروهای متخصص
  3. استقرار مستقل میکروسرویس‌ها پیچیده‌است.
  4. میکروسرویس‌ها از نظر استفاده از شبکه پرهزینه هستند؛ زیرا نیاز به تعامل با یکدیگر دارند و همه این تماس‌های راه دور منجر به تأخیر شبکه می‌شود.
  5. امنیت کمتر به دلیل ارتباط بین سرویس‌ها
  6. اشکال زدایی دشوار است

مطالب
Minimal API's در دات نت 6 - قسمت ششم - غنی سازی اطلاعات Swagger
در ادامه‌ی بررسی نکات مرتبط با Minimal API's در دات نت 6، در این قسمت به افزودن متادیتای قابل درک توسط Open API و Swagger خواهیم پرداخت. معادل این نکات را در MVC، در سری «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger» پیشتر مشاهده کرده‌اید.


معادل IActionResult در Minimal API's

در Minimal API's دیگر خبری از IActionResult‌ها نیست؛ اما بجای آن IResult را داریم. برای مثال فرض کنید می‌خواهیم بدنه‌ی lambda expression دو endpoint ای را که تا این مرحله توسعه دادیم، تبدیل به دو متد مجزای private کنیم:
public class AuthorModule : IModule
{
    public IEndpointRouteBuilder RegisterEndpoints(IEndpointRouteBuilder endpoints)
    {
        endpoints.MapGet("/api/authors",
            async (IMediator mediator, CancellationToken ct) => await GetAllAuthorsAsync(mediator, ct));

        endpoints.MapPost("/api/authors",
            async (IMediator mediator, AuthorDto authorDto, CancellationToken ct) =>
                await CreateAuthorAsync(authorDto, mediator, ct));

        return endpoints;
    }

    private static async Task<IResult> CreateAuthorAsync(AuthorDto authorDto, IMediator mediator, CancellationToken ct)
    {
        var command = new CreateAuthorCommand { AuthorDto = authorDto };
        var author = await mediator.Send(command, ct);
        return Results.Ok(author);
    }

    private static async Task<IResult> GetAllAuthorsAsync(IMediator mediator, CancellationToken ct)
    {
        var request = new GetAllAuthorsQuery();
        var authors = await mediator.Send(request, ct);
        return Results.Ok(authors);
    }
}
در اینجا خروجی متدها، از نوع IResult شده‌است و برای تهیه‌ی یک چنین خروجی می‌توان از کلاس استاتیک توکار جدیدی به نام Results، استفاده کرد که برای مثال بجای return OK پیشین، اینبار به همراه Results.Ok است. یکی از مزیت‌های مهم استفاده‌ی از کلاس Results، مشخص کردن صریح نوع Status Code بازگشتی از endpoint است (برای مثال Ok یا 200 در اینجا) و در کل شامل این متدها می‌شود:
Challenge, Forbid, SignIn, SignOut, Content, Text,
Json, File, Bytes, Stream, Redirect, LocalRedirect, StatusCode
NotFound, Unauthorized, BadRequest, Conflict, NoContent, Ok
UnprocessableEntity, Problem, ValidationProblem, Created
CreatedAtRoute, Accepted, AcceptedAtRoute

یک مثال: استفاده از متد Results.Problem جهت بازگشت پیام خطایی به کاربر:
try
{
    return Results.Ok(await data.GetUsers());
}
catch (Exception ex)
{

    return Results.Problem(ex.Message);
}


ساده سازی تعاریف هندلرهای endpoints در Minimal API's

تا اینجا هندلرهای یک endpoint را تبدیل به متدهایی مستقل کردیم و به صورت زیر فراخوانی شدند:
endpoints.MapGet("/api/authors",
async (IMediator mediator, CancellationToken ct) => await GetAllAuthorsAsync(mediator, ct));
این مورد را حتی به صورت زیر نیز می‌توان ساده کرد:
endpoints.MapGet("/api/authors", GetAllAuthorsAsync);
endpoints.MapPost("/api/authors", CreateAuthorAsync);
یعنی تنها ذکر نام متد پیاده سازی کننده‌ی هندلر هم در اینجا کفایت می‌کند.


غنی سازی اطلاعات Open API در Minimal API's

در اینجا چون با کنترلرها و اکشن متدها کار نمی‌کنیم، نمی‌توانیم اطلاعات تکمیلی Open API را از طریق بکارگیری attributes مخصوص آن‌ها اضافه کنیم. اولین تغییری که در Minimal API's جهت دریافت متادیتای endpoints قابل مشاهده‌است، چند سطر زیر است:
public static class ServiceCollectionExtensions
{
    public static IServiceCollection AddApplicationServices(this IServiceCollection services,
        WebApplicationBuilder builder)
    {
        builder.Services.AddEndpointsApiExplorer();
        builder.Services.AddSwaggerGen();

        // ...
متد AddEndpointsApiExplorer که جزئی از قالب استاندارد پروژه‌های Minimal API's است، کار ثبت سرویس‌های توکار خواندن متادیتای endpoints را انجام می‌دهد و این متادیتاها اینبار توسط یکسری متد الحاقی قابل تعریف هستند:
public class AuthorModule : IModule
{
    public IEndpointRouteBuilder RegisterEndpoints(IEndpointRouteBuilder endpoints)
    {
        endpoints.MapGet("/api/authors",
                async (IMediator mediator, CancellationToken ct) => await GetAllAuthorsAsync(mediator, ct))
            .WithName("GetAllAuthors")
            .WithDisplayName("Authors")
            .WithTags("Authors")
            .Produces(500);

        endpoints.MapPost("/api/authors",
                async (IMediator mediator, AuthorDto authorDto, CancellationToken ct) =>
                    await CreateAuthorAsync(authorDto, mediator, ct))
            .WithName("CreateAuthor")
            .WithDisplayName("Authors")
            .WithTags("Authors")
            .Produces(500);

        return endpoints;
    }
نمونه‌ای از این متدهای الحاقی را که جهت تعریف متادیتای مورد نیاز Open API بکار می‌روند، در مثال فوق مشاهده می‌کنید و سرویس‌های AddEndpointsApiExplorer، کار خواندن اطلاعات تکمیلی این متدها را انجام می‌دهند.
البته اگر تا اینجا برنامه را اجرا کنید، برای مثال نام‌هایی که تعریف شده‌اند، در Swagger ظاهر نمی‌شوند. برای رفع این مشکل می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
builder.Services.AddSwaggerGen(options =>
{
   options.SwaggerDoc("v1", new OpenApiInfo { Title = builder.Environment.ApplicationName, Version = "v1" });
   options.TagActionsBy(ta => new List<string> { ta.ActionDescriptor.DisplayName! });
});
این تغییر علاوه بر تنظیم نام و نگارش رابط کاربری Swagger، سبب می‌شود تا هر دو endpoint تعریف شده، ذیل DisplayName تنظیمی به نام Author ظاهر شوند:



تغییر خروجی endpoints از مدل دومین، به یک Dto

در endpoints فوق، اطلاعات دریافتی از کاربر، یک dto است که توسط AutoMapper به مدل دومین، نگاشت می‌شود. اینکار خصوصا از دیدگاه امنیتی جهت رفع مشکلی به نام mass assignment و عدم مقدار دهی خودکار خواصی از مدل اصلی که نباید مقدار دهی شوند، بسیار مفید است. در حین بازگشت اطلاعات به کاربر نیز باید چنین رویه‌ای درنظر گرفته شود. برای مثال مدل User می‌تواند به همراه آدرس ایمیل و کلمه‌ی عبور هش شده‌ی او نیز باشد و نباید API ما این اطلاعات را بازگشت دهد. بازگشتی از آن باید بسیار کنترل شده و صرفا بر اساس نیاز مصرف کننده تنظیم شود. به همین جهت یک Dto مخصوص را نیز برای بازگشت اطلاعات از سرور اضافه می‌کنیم تا اطلاعات مشخصی را بازگشت دهد:
namespace MinimalBlog.Api.Features.Authors;

public record AuthorGetDto
{
    public int Id { get; init; }
    public string Name { get; init; } = default!;
    public string? Bio { get; init; }
    public DateTime DateOfBirth { get; init; }
}
البته از آنجائیکه خاصیت Name این Dto، معادلی را در مدل Author ندارد تا کار نگاشت آن به صورت خودکار صورت گیرد، باید این نگاشت را به صورت دستی به نحو زیر به AuthorProfile اضافه کرد تا از طریق FullName مدل Author تامین شود:
public class AuthorProfile : Profile
{
    public AuthorProfile()
    {
        CreateMap<AuthorDto, Author>().ReverseMap();
        CreateMap<Author, AuthorGetDto>()
            .ForMember(dest => dest.Name, opt => opt.MapFrom(src => src.FullName));
    }
}
پس از این تغییر، نیاز است قسمت‌های زیر نیز در برنامه تغییر کنند:
الف) دستور و هندلر ایجاد نویسنده
public class CreateAuthorCommand : IRequest<AuthorGetDto>
در امضای دستور CreateAuthor، خروجی به Dto جدید تغییر می‌کند. بنابراین باید این تغییر در هندلر آن نیز منعکس شود:
- ابتدا نوع خروجی این هندلر نیز به AuthorGetDto تنظیم می‌شود:
public class CreateAuthorCommandHandler : IRequestHandler<CreateAuthorCommand, AuthorGetDto>
- سپس نوع بازگشتی متد Handle آن تغییر می‌کند:
public async Task<AuthorGetDto> Handle(CreateAuthorCommand request, CancellationToken cancellationToken)
- در آخر بجای return toAdd قبلی، با استفاده از AutoMapper، کار نگاشت شیء مدل Authore به شیء Dto جدید را انجام می‌دهیم:
return _mapper.Map<AuthorGetDto>(toAdd);

ب) کوئری و هندلر بازگشت لیست نویسنده‌ها
public class GetAllAuthorsQuery : IRequest<List<AuthorGetDto>>
در امضای کوئری بازگشت لیست نویسنده‌ها، خروجی به لیستی از Dto جدید تغییر می‌کند که این مورد باید به هندلر آن هم اعمال شود. بنابراین در ابتدا نوع خروجی این هندلر نیز به AuthorGetDto تنظیم می‌شود و سپس نوع بازگشتی متد Handle آن تغییر می‌کند. در آخر با استفاده از AutoMapper، لیست دریافتی از نوع مدل به لیستی از نوع Dto تبدیل خواهد شد:
public class GetAllAuthorsHandler : IRequestHandler<GetAllAuthorsQuery, List<AuthorGetDto>>
{
    private readonly MinimalBlogDbContext _context;
    private readonly IMapper _mapper;

    public GetAllAuthorsHandler(MinimalBlogDbContext context, IMapper mapper)
    {
        _context = context ?? throw new ArgumentNullException(nameof(context));
        _mapper = mapper ?? throw new ArgumentNullException(nameof(mapper));
    }

    public async Task<List<AuthorGetDto>> Handle(GetAllAuthorsQuery request, CancellationToken cancellationToken)
    {
        var authors = await _context.Authors.ToListAsync(cancellationToken);
        return _mapper.Map<List<AuthorGetDto>>(authors);
    }
}
بعد از این تغییرات می‌توان با استفاده از متد الحاقی Produces، متادیتای نوع خروجی دقیق endpoints را هم مشخص کرد:
endpoints.MapGet("/api/authors",
                async (IMediator mediator, CancellationToken ct) => await GetAllAuthorsAsync(mediator, ct))
            .WithName("GetAllAuthors")
            .WithDisplayName("Authors")
            .WithTags("Authors")
            .Produces<List<AuthorGetDto>>()
            .Produces(500);

endpoints.MapPost("/api/authors",
                async (IMediator mediator, AuthorDto authorDto, CancellationToken ct) =>
                    await CreateAuthorAsync(authorDto, mediator, ct))
            .WithName("CreateAuthor")
            .WithDisplayName("Authors")
            .WithTags("Authors")
            .Produces<AuthorGetDto>()
            .Produces(500);
که اطلاعات آن در قسمت schema ظاهر خواهد شد:



پوشه بندی Features


تا اینجا تمام فایل‌های متعلق به ویژگی Authors را در همان پوشه اصلی آن قرار داده‌ایم. در ادامه می‌توان به ازای هر ویژگی خاص، 4 پوشه‌ی Commands مخصوص Commands الگوی CQRS، پوشه‌ی Models مخصوص تعریف DTO's، پوشه‌ی Profiles مخصوص افزودن پروفایل‌های AutoMapper و پوشه‌ی Queries مخصوص تعریف کوئری‌های الگوی CQRS را به نحوی که در تصویر فوق مشاهده می‌کنید، به پروژه‌ی API اضافه کنیم.


پیاده سازی ویژگی Blogs

این پیاده سازی چون به همراه نکات جدیدی نیست و به همراه تعریف ماژول اصلی ویژگی، endpoints و الگوی CQRS ای است که تاکنون بحث شد، کدهای آن، به همراه کدهای پروژه‌ی اصلی این پروژه که از قسمت اول قابل دریافت است، ارائه شده‌است.
نظرات مطالب
اجرای وظایف زمان بندی شده با Quartz.NET - قسمت دوم
سرور متعلق به خودتون است؟ دسترسی بالایی دارید مثل دسترسی نصب و همچنین دسترسی اجرای برنامه به صورت سرویس؟ اگر بله، استفاده از سرویس‌های ویندوز nt روش متداولی است. اگر نه، برنامه‌های وب با حداقل دسترسی همین کار رو می‌تونند انجام بدن.
مطالب
معرفی DNTProfiler
پیشاپیش فرا رسیدن سال نو را به تمام همراهان گرامی سایت net tips. تبریک عرض می‌کنم. به امید سالی پر از سلامتی و رونق، به همراه اشتیاق روز افزون جستجوگری و کشف زوایای پنهان دنیای برنامه نویسی!
هد‌یه‌ی نوروزی سایت net tips. پروژه‌ی پروفایلر سورس بازی است که با EF 6.x و همچنین NHibernate 4.x سازگار است. این پروژه از دو قسمت کلاینت و سرور تشکیل می‌شود.


نصب کلاینت EF برنامه‌ی DNTProfiler

تفاوتی نمی‌کند که برنامه‌ی شما وبی است یا ویندوزی؛ برای هر دو حالت ابتدا دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنید:
 PM> Install-Package DNTProfiler.EntityFramework.Core
با اینکار interceptor‌های پروفایلر نصب می‌شوند. برای فعال سازی آن نیاز است چند سطر ذیل را به فایل app.config/web.config پروژه‌ی خود اضافه کنید:
<configuration>
  <entityFramework>
    <interceptors>
      <interceptor type="DNTProfiler.EntityFramework.Core.DatabaseLogger, DNTProfiler.EntityFramework.Core">
        <parameters>
          <parameter value="http://localhost:8080" />
          <parameter value="|DataDirectory|\ErrorsLog.Log" />
        </parameters>
      </interceptor>
    </interceptors>
  </entityFramework>
</configuration>


دریافت و راه اندازی برنامه‌ی DNTProfiler

آخرین نگارش برنامه‌ی DNTProfiler را از برگه‌ی releases مخزن کد آن می‌توانید دریافت کنید:
https://github.com/VahidN/DNTProfiler/releases

این برنامه برای دات نت 4 نوشته شده‌است. بنابراین اگر هنوز از ویندوز XP استفاده می‌کنید، امکان کار کردن با آن‌را خواهید داشت.
البته بسته‌ی نیوگت DNTProfiler.EntityFramework.Core آن برای دات نت 4 و 4.5 تهیه شده‌است و به صورت خودکار بر اساس ساختار پروژه‌ی شما، یکی از آن‌ها نصب خواهد شد.

تا اینجا کار راه اندازی این برنامه به پایان می‌رسد. برای استفاده‌ی از آن باید ابتدا برنامه‌ی DNTProfiler را اجرا کنید. این برنامه به پیام‌های رسیده‌ی از برنامه‌ی اصلی شما (ارسال شده توسط DNTProfiler.EntityFramework.Core) گوش فرا می‌دهد و سپس شروع به آنالیز آن‌ها خواهد کرد. ساختار این تبادل اطلاعات هم بر اساس تهیه‌ی یک ASP.NET Self host Web API است.


این برنامه به صورت ماژولار تهیه شده‌است و تمام آنالیز کننده‌های آن در حقیقت یک پلاگین هستند (در حال حاضر دارای 32 پلاگین است). این پلاگین‌ها در گروه‌های Alerts (برای مثال یافتن جوین‌های تکراری و یک سری موارد بهینه سازی سرعت)، Loggers (طبقه بندی خام اطلاعات رسیده)، Visualizers (نمایش بصری اطلاعات رسیده) قرار می‌گیرند.


نظرات، پیشنهادات و همکاری


لطفا برای طرح سؤالات و ارائه‌ی پیشنهادات خود در زمینه‌ی این پروژه، به قسمت اختصاصی آن در سایت مراجعه نمائید:
https://www.dntips.ir/projects/details/21
نظرات مطالب
بررسی تغییرات Blazor 8x - قسمت چهارم - معرفی فرم‌های جدید تعاملی

یک نکته‌ی تکمیلی: نحوه‌ی نامگذاری ویژه‌ی عناصر در فرم‌های جدید Blazor SSR

اگر با نگارش‌های دیگر Blazor کار کرده باشید، عموما یک EditForm را به صفحه اضافه کرده و چند المان را به آن اضافه می‌کنیم و ... کار می‌کند. حتی اگر کامپوننت‌های سفارشی را هم بر این مبنا تهیه کنیم ... بازهم بدون نکته‌ی خاصی کار می‌کنند. اما ... در برنامه‌های Blazor SSR اینطور نیست! زمانیکه برای مثال مدل فرم را به این صورت تعریف می‌کنیم:

[SupplyParameterFromForm]
public OrderPlace? MyModel { get; set; }

و آن‌را به نحو متداولی در صفحه نمایش می‌دهیم:

<InputText @bind-Value="MyModel.City"/>

اگر به المان رندر شده‌ی در مرورگر مراجعه کنیم، ویژگی name حاصل، با MyModel.City مقدار دهی شده‌است و ... این موضوع درج نام خاصیت مدل (و یا اصطلاحا Html Field Prefix)، برای Blazor SSR بسیار مهم است! تاحدی که اگر از آن آگاه نباشید، ممکن است ساعتی را مشغول دیباگ برنامه شوید که چرا، مقدار نالی را دریافت کرده‌اید و یا عناصر تعریف شده‌ی در کامپوننت‌های سفارشی، کار نمی‌کنند و مقدار نمی‌گیرند!

متاسفانه API بازگشت نام کامل عناصری که توسط Blazor SSR تولید می‌شود، عمومی نیست و internal است. اگر از کامپوننت‌های استاندارد خود Blazor استفاده می‌کنید، نیازی نیست تا به این موضوع فکر کنید و مدیریت آن خودکار است؛ اما همینکه قصد تولید کامپوننت‌های سفارشی مخصوص SSR را داشته باشید، اولین مشکلی را که با آن مواجه خواهید شد، دقیقا همین مساله‌ی تولید صحیح HtmlFieldPrefix‌ها است.

برای رفع این مشکل و دسترسی به API پشت صحنه‌ی تولید نام فیلدها در Blazor SSR، می‌توان از کامپوننت پایه‌ی InputBase خود Blazor ارث‌بری کرد و به این ترتیب به خاصیت جدید NameAttributeValue آن دسترسی یافت (این خاصیت به دات‌نت 8 و مخصوص Blazor SSR، اضافه شده‌است) که اینکار در کلاس BlazorHtmlField انجام شده‌است. روش استفاده‌ی از آن هم به صورت زیر است:

private BlazorHtmlField<T?> ValueField
        => new(ValueExpression ?? throw new InvalidOperationException(message: "Please use @bind-Value here."));

[Parameter] public T? Value { set; get; }

[Parameter] public EventCallback<T?> ValueChanged { get; set; }

[Parameter] public Expression<Func<T?>> ValueExpression { get; set; } = default!;

زمانیکه می‌خواهیم در یک کامپوننت سفارشی، خاصیتی bind پذیر را طراحی کنیم، روش کار آن، مانند مثال فوق است که به همراه یک خاصیت، یک EventCallback و یک Expression است تا اعتبارسنجی و انقیاد دوطرفه را فعال کند. اما ... اگر همین Value را مستقیما در فیلدهای کامپوننت استفاده کنیم ... مقدار نمی‌گیرد؛ چون به همراه نام کامل خاصیت بایند شده‌ی به آن نیست. برای مثال بجای MyModel.City فقط City درج می‌شود (که به علت نداشتن .MyModel، سیستم binding از مقدار آن صرفنظر می‌کند). اکنون با استفاده از BlazorHtmlField فوق، می‌توان به نام کامل تولیدی توسط Blazor SSR دسترسی یافت و از آن استفاده کرد:

<input type="text" dir="ltr"
        name="@ValueField.HtmlFieldName" 
        id="@ValueField.HtmlFieldName" />

HtmlFieldName ای که در اینجا درج می‌شود، توسط خود Blazor محاسبه شده و با انتظارات موتور binding آن تطابق دارد و دیگر به خواص بایند شده‌ای که مقدار نمی‌گیرند، نخواهیم رسید.

مطالب
Blazor 5x - قسمت 14 - کار با فرم‌ها - بخش 2 - تعریف فرم‌ها و اعتبارسنجی آن‌ها
در ادامه قصد داریم از سرویس زیر که در قسمت قبل تکمیل شد، در یک برنامه‌ی Blazor Server استفاده کنیم:
namespace BlazorServer.Services
{
    public interface IHotelRoomService
    {
        Task<HotelRoomDTO> CreateHotelRoomAsync(HotelRoomDTO hotelRoomDTO);

        Task<int> DeleteHotelRoomAsync(int roomId);

        IAsyncEnumerable<HotelRoomDTO> GetAllHotelRoomsAsync();

        Task<HotelRoomDTO> GetHotelRoomAsync(int roomId);

        Task<HotelRoomDTO> IsRoomUniqueAsync(string name);

        Task<HotelRoomDTO> UpdateHotelRoomAsync(int roomId, HotelRoomDTO hotelRoomDTO);
    }
}


تعریف کامپوننت‌های ابتدایی نمایش لیست اتاق‌ها و ثبت و ویرایش آن‌ها


در ابتدا کامپوننت‌های خالی نمایش لیست اتاق‌ها و همچنین فرم خالی ثبت و ویرایش آن‌ها را به همراه مسیریابی‌های مرتبط، ایجاد می‌کنیم. به همین جهت ابتدا داخل پوشه‌ی Pages، پوشه‌ی جدید HotelRoom را ایجاد کرده و فایل جدید HotelRoomList.razor را با محتوای ابتدایی زیر، به آن اضافه می‌کنیم.
@page "/hotel-room"

<div class="row mt-4">
    <div class="col-8">
        <h4 class="card-title text-info">Hotel Rooms</h4>
    </div>
    <div class="col-3 offset-1">
        <NavLink href="hotel-room/create" class="btn btn-info">Add New Room</NavLink>
    </div>
</div>

@code {

}
این کامپوننت در مسیر hotel-room/ قابل دسترسی خواهد بود. بر این اساس، به کامپوننت Shared\NavMenu.razor مراجعه کرده و مدخل منوی آن‌را تعریف می‌کنیم:
<li class="nav-item px-3">
    <NavLink class="nav-link" href="hotel-room">
        <span class="oi oi-list-rich" aria-hidden="true"></span> Hotel Rooms
    </NavLink>
</li>

تا اینجا صفحه‌ی ابتدایی نمایش لیست اتاق‌ها، به همراه یک دکمه‌ی افزودن اتاق جدید نیز هست. به همین جهت فایل جدید Pages\HotelRoom\HotelRoomUpsert.razor را به همراه مسیریابی hotel-room/create/ برای تعریف کامپوننت ابتدایی ثبت و ویرایش اطلاعات اتاق‌ها، اضافه می‌کنیم:
@page "/hotel-room/create"

<h3>HotelRoomUpsert</h3>

@code {

}
- واژه‌ی Upsert در مورد فرمی بکاربرده می‌شود که هم برای ثبت اطلاعات و هم برای ویرایش اطلاعات از آن استفاده می‌شود.
- NavLink تعریف شده‌ی در کامپوننت نمایش لیست اتاق‌ها، به مسیریابی کامپوننت فوق اشاره می‌کند.


ایجاد فرم ثبت یک اتاق جدید

برای ثبت یک اتاق جدید نیاز است به مدل UI آن که همان HotelRoomDTO تعریف شده‌ی در قسمت قبل است، دسترسی داشت. به همین جهت در پروژه‌ی BlazorServer.App، ارجاعی را به پروژه‌ی BlazorServer.Models.csproj اضافه می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web">
  <ItemGroup>
    <ProjectReference Include="..\BlazorServer.Models\BlazorServer.Models.csproj" />
  </ItemGroup>
</Project>
سپس جهت سراسری اعلام کردن فضای نام آن، یک سطر زیر را به انتهای فایل BlazorServer.App\_Imports.razor اضافه می‌کنیم:
@using BlazorServer.Models
اکنون می‌توانیم کامپوننت Pages\HotelRoom\HotelRoomUpsert.razor را به صورت زیر تکمیل کنیم:
@page "/hotel-room/create"

<div class="row mt-2 mb-5">
    <h3 class="card-title text-info mb-3 ml-3">@Title Hotel Room</h3>
    <div class="col-md-12">
        <div class="card">
            <div class="card-body">
                <EditForm Model="HotelRoomModel">
                    <div class="form-group">
                        <label>Name</label>
                        <InputText @bind-Value="HotelRoomModel.Name" class="form-control"></InputText>
                    </div>
                </EditForm>
            </div>
        </div>
    </div>
</div>

@code
{
    private HotelRoomDTO HotelRoomModel = new HotelRoomDTO();
    private string Title = "Create";
}
توضیحات:
- در برنامه‌های Blazor، کامپوننت ویژه‌ی EditForm را بجای تگ استاندارد form، مورد استفاده قرار می‌دهیم.
- این کامپوننت، مدل فرم را از فیلد HotelRoomModel که در قسمت کدها تعریف کردیم، دریافت می‌کند. کار آن تامین اطلاعات فیلدهای فرم است.
- سپس در EditForm تعریف شده، بجای المان استاندارد input، از کامپوننت InputText برای دریافت اطلاعات متنی استفاده می‌شود. با bind-value@ در قسمت چهارم این سری بیشتر آشنا شدیم و کار آن two-way data binding است. در اینجا هر اطلاعاتی که وارد می‌شود، سبب به روز رسانی خودکار مقدار خاصیت HotelRoomModel.Name می‌شود و برعکس.

یک نکته: در قسمت قبل، مدل UI را از نوع رکورد C# 9.0 و init only تعریف کردیم. رکوردها، با EditForm و two-way databinding آن سازگاری ندارند (bind-value@ در اینجا) و بیشتر برای کنترلرهای برنامه‌های Web API که یکبار قرار است کار وهله سازی آن‌ها در زمان دریافت اطلاعات از کاربر صورت گیرد، مناسب هستند و نه با فرم‌های پویای Blazor. به همین جهت به پروژه‌ی BlazorServer.Models مراجعه کرده و نوع آن‌ها را به کلاس و init‌ها را به set معمولی تغییر می‌دهیم تا در فرم‌های Blazor هم قابل استفاده شوند.

تا اینجا کامپوننت ثبت اطلاعات یک اتاق جدید، چنین شکلی را پیدا کرده‌است:



تکمیل سایر فیلدهای فرم ورود اطلاعات اتاق

پس از تعریف فیلد ورود اطلاعات نام اتاق، سایر فیلدهای متناظر با HotelRoomDTO را نیز به صورت زیر به EditForm تعریف شده اضافه می‌کنیم که در اینجا از InputNumber برای دریافت اطلاعات عددی و از InputTextArea، برای دریافت اطلاعات متنی چندسطری استفاده شده‌است:
<EditForm Model="HotelRoomModel">
    <div class="form-group">
        <label>Name</label>
        <InputText @bind-Value="HotelRoomModel.Name" class="form-control"></InputText>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label>Occupancy</label>
        <InputNumber @bind-Value="HotelRoomModel.Occupancy" class="form-control"></InputNumber>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label>Rate</label>
        <InputNumber @bind-Value="HotelRoomModel.RegularRate" class="form-control"></InputNumber>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label>Sq ft.</label>
        <InputText @bind-Value="HotelRoomModel.SqFt" class="form-control"></InputText>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label>Details</label>
        <InputTextArea @bind-Value="HotelRoomModel.Details" class="form-control"></InputTextArea>
    </div>
    <div class="form-group">
        <button class="btn btn-primary">@Title Room</button>
        <NavLink href="hotel-room" class="btn btn-secondary">Back to Index</NavLink>
    </div>
</EditForm>
با این خروجی:



تعریف اعتبارسنجی‌های فیلدهای یک فرم Blazor

در حین تعریف یک فرم، برای واکنش نشان دادن به دکمه‌ی submit، می‌توان رویداد OnSubmit را به کامپوننت EditForm اضافه کرد که سبب فراخوانی متدی در قسمت کدهای کامپوننت جاری خواهد شد؛ مانند فراخوانی متد HandleHotelRoomUpsert در مثال زیر:
<EditForm Model="HotelRoomModel" OnSubmit="HandleHotelRoomUpsert">
</EditForm>

@code
{
    private HotelRoomDTO HotelRoomModel = new HotelRoomDTO();

    private async Task HandleHotelRoomUpsert()
    {

    }
}
هرچند HotelRoomDTO تعریف شده به همراه تعریف اعتبارسنجی‌هایی مانند Required است، اما اگر بر روی دکمه‌ی submit کلیک کنیم، متد HandleHotelRoomUpsert فراخوانی می‌شود. یعنی روال رویدادگردان OnSubmit، صرفنظر از وضعیت اعتبارسنجی مدل فرم، همواره با submit فرم، اجرا می‌شود.
اگر این مورد، مدنظر نیست، می‌توان بجای OnSubmit، از رویداد OnValidSubmit استفاده کرد. در این حالت اگر اعتبارسنجی مدل فرم با شکست مواجه شود، دیگر متد HandleHotelRoomUpsert فراخوانی نخواهد شد. همچنین در این حالت می‌توان خطاهای اعتبارسنجی را نیز در فرم نمایش داد:
<EditForm Model="HotelRoomModel" OnValidSubmit="HandleHotelRoomUpsert">
    <DataAnnotationsValidator />
    @*<ValidationSummary />*@
    <div class="form-group">
        <label>Name</label>
        <InputText @bind-Value="HotelRoomModel.Name" class="form-control"></InputText>
        <ValidationMessage For="()=>HotelRoomModel.Name"></ValidationMessage>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label>Occupancy</label>
        <InputNumber @bind-Value="HotelRoomModel.Occupancy" class="form-control"></InputNumber>
        <ValidationMessage For="()=>HotelRoomModel.Occupancy"></ValidationMessage>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label>Rate</label>
        <InputNumber @bind-Value="HotelRoomModel.RegularRate" class="form-control"></InputNumber>
        <ValidationMessage For="()=>HotelRoomModel.RegularRate"></ValidationMessage>
    </div>
- در اینجا قسمت‌های تغییر کرده را مشاهده می‌کنید که به همراه درج DataAnnotationsValidator و ValidationMessage‌ها است.
- کامپوننت DataAnnotationsValidator، اعتبارسنجی مبتنی بر data annotations را مانند [Required]، در دامنه‌ی دید یک EditForm فعال می‌کند.
- اگر خواستیم تمام خطاهای اعتبارسنجی را به صورت خلاصه‌ای در بالای فرم نمایش دهیم، می‌توان از کامپوننت ValidationSummary استفاده کرد.
- و یا اگر خواستیم خطاها را به صورت اختصاصی‌تری ذیل هر تکست‌باکس نمایش دهیم، می‌توان از کامپوننت ValidationMessage کمک گرفت. خاصیت For آن از نوع <Expression<System.Func تعریف شده‌است که اجازه‌ی تعریف strongly typed نام خاصیت در حال اعتبارسنجی را به صورتی که مشاهده می‌کنید، میسر می‌کند.



ثبت اولین اتاق هتل

در ادامه می‌خواهیم روال رویدادگردان HandleHotelRoomUpsert را مدیریت کنیم. به همین جهت نیاز به کار با سرویس IHotelRoomService ابتدای بحث خواهد بود. بنابراین در ابتدا به فایل BlazorServer.App\_Imports.razor مراجعه کرده و فضای نام سرویس‌های برنامه را اضافه می‌کنیم:
@using BlazorServer.Services
اکنون امکان تزریق IHotelRoomService را که در قسمت قبل پیاده سازی و به سیستم تزریق وابستگی‌های برنامه معرفی کردیم، پیدا می‌کنیم:
@page "/hotel-room/create"

@inject IHotelRoomService HotelRoomService
@inject NavigationManager NavigationManager


@code
{
    private HotelRoomDTO HotelRoomModel = new HotelRoomDTO();
    private string Title = "Create";

    private async Task HandleHotelRoomUpsert()
    {
        var roomDetailsByName = await HotelRoomService.IsRoomUniqueAsync(HotelRoomModel.Name);
        if (roomDetailsByName != null)
        {
            //there is a duplicate room. show an error msg.
            return;
        }

        var createdResult = await HotelRoomService.CreateHotelRoomAsync(HotelRoomModel);
        NavigationManager.NavigateTo("hotel-room");
    }
}
در اینجا در ابتدا، سرویس IHotelRoomService به کامپوننت جاری تزریق شده و سپس از متدهای IsRoomUniqueAsync و CreateHotelRoomAsync آن، جهت بررسی منحصربفرد بودن نام اتاق و ثبت نهایی اطلاعات مدل برنامه که به فرم جاری به صورت دو طرفه‌ای متصل است، استفاده کرده‌ایم. در نهایت پس از ثبت اطلاعات، کاربر به صفحه‌ی نمایش لیست اتاق‌ها، توسط سرویس توکار NavigationManager، هدایت می‌شود.

اگر پیشتر با ASP.NET Web Forms کار کرده باشید (اولین روش توسعه‌ی برنامه‌های وب در دنیای دات نت)، مدل برنامه نویسی Blazor Server، بسیار شبیه به کار با وب فرم‌ها است؛ البته بر اساس آخرین تغییرات دنیای دانت نت مانند برنامه نویسی async، کار با سرویس‌ها، تزریق وابستگی‌های توکار و غیره.


نمایش لیست اتاق‌های ثبت شده


تا اینجا موفق شدیم اطلاعات یک مدل اعتبارسنجی شده را در بانک اطلاعاتی ثبت کنیم. مرحله‌ی بعد، نمایش لیست اطلاعات ثبت شده‌ی در بانک اطلاعاتی است. بنابراین به کامپوننت HotelRoomList.razor مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
@page "/hotel-room"

@inject IHotelRoomService HotelRoomService

<div class="row mt-4">
    <div class="col-8">
        <h4 class="card-title text-info">Hotel Rooms</h4>
    </div>
    <div class="col-3 offset-1">
        <NavLink href="hotel-room/create" class="btn btn-info">Add New Room</NavLink>
    </div>
</div>

<div class="row mt-4">
    <div class="col-12">
        <table class="table table-bordered table-hover">
            <thead>
                <tr>
                    <th>Name</th>
                    <th>Occupancy</th>
                    <th>Rate</th>
                    <th>
                        Sqft
                    </th>
                    <th>

                    </th>
                </tr>
            </thead>
            <tbody>
                @if (HotelRooms.Any())
                {
                    foreach (var room in HotelRooms)
                    {
                        <tr>
                            <td>@room.Name</td>
                            <td>@room.Occupancy</td>
                            <td>@room.RegularRate.ToString("c")</td>
                            <td>@room.SqFt</td>
                            <td></td>
                        </tr>
                    }
                }
                else
                {
                    <tr>
                        <td colspan="5">No records found</td>
                    </tr>
                }
            </tbody>
        </table>
    </div>
</div>

@code
{
    private List<HotelRoomDTO> HotelRooms = new List<HotelRoomDTO>();

    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        await foreach(var room in HotelRoomService.GetAllHotelRoomsAsync())
        {
            HotelRooms.Add(room);
        }
    }
}
توضیحات:
- متد GetAllHotelRoomsAsync، لیست اتاق‌های ثبت شده را بازگشت می‌دهد. البته خروجی آن از نوع <IAsyncEnumerable<HotelRoomDTO است که از زمان C# 8.0 ارائه شد و روش کار با آن اندکی متفاوت است. IAsyncEnumerable‌ها را باید توسط await foreach پردازش کرد.
- همانطور که در مطلب بررسی چرخه‌ی حیات کامپوننت‌ها نیز عنوان شد، متدهای رویدادگران OnInitialized و نمونه‌ی async آن برای دریافت اطلاعات از سرویس‌ها طراحی شده‌اند که در اینجا نمونه‌ای از آن‌را مشاهده می‌کنید.
- پس از تشکیل لیست اتاق‌ها، حلقه‌ی foreach (var room in HotelRooms) تعریف شده، ردیف‌های آن‌را در UI نمایش می‌دهد.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-14.zip
اشتراک‌ها
بهبود کارآیی IDEهای Jetbrains

سال‌ها است که  IDEهای Jetbrains برای اینکه در سکوهای کاری متفاوت قابل اجرا باشند، با جاوا نوشته می‌شوند. برای مثال Rider که یک IDE مخصوص دات نت است نیز با جاوا نوشته شده‌است و مابقی آن‌ها نیز به همین صورت. اگر به مسیر C:\Program Files\JetBrains\JetBrains Rider 2018.3.4\bin\rider64.exe.vmoptions مراجعه کنید، فایل با پسوند vmoptions در حقیقت تنظیمات Java Virtual Machine یا JVM را به همراه دارد. این فایل طوری تنظیم شده‌است که کمترین منابع را مصرف کند؛ به همین جهت شاید در حین کار کردن با این IDEها احساس کنید که کند هستند. تنظیمات JVM مخصوص جاوای ویندوز و جاوای مک و لینوکس را در اینجا و اینجا می‌توانید مطالعه کنید.
اگر بر این اساس فایل rider64.exe.vmoptions را بخواهیم تکمیل کنیم، می‌توان به تنظیمات زیر رسید:

-Xms1024m
-Xmx3072m
-Xss64m
-XX:ReservedCodeCacheSize=512m
-XX:+UseCompressedOops
-XX:NewRatio=2
-Dfile.encoding=UTF-8
-XX:+UseConcMarkSweepGC
-XX:SoftRefLRUPolicyMSPerMB=250
-XX:NewSize=512m
-XX:MaxNewSize=512m
-XX:PermSize=512m
-XX:MaxPermSize=1024m
-XX:+UseParNewGC
-XX:ParallelGCThreads=4
-XX:MaxTenuringThreshold=1
-XX:SurvivorRatio=8
-XX:+UseCodeCacheFlushing
-XX:+AggressiveOpts
-XX:+CMSClassUnloadingEnabled
-XX:+CMSIncrementalMode
-XX:+CMSIncrementalPacing
-XX:+CMSParallelRemarkEnabled
-XX:CMSInitiatingOccupancyFraction=65
-XX:+CMSScavengeBeforeRemark
-XX:+UseCMSInitiatingOccupancyOnly
-XX:-TraceClassUnloading
-XX:+AlwaysPreTouch
-XX:+TieredCompilation
-XX:+DoEscapeAnalysis
-XX:+UnlockExperimentalVMOptions
-XX:LargePageSizeInBytes=256m
-XX:+DisableExplicitGC
-XX:+ExplicitGCInvokesConcurrent
-XX:+PrintGCDetails
-XX:+PrintFlagsFinal
-XX:+CMSPermGenSweepingEnabled
-XX:+UseAdaptiveGCBoundary
-XX:+UseSplitVerifier
-XX:CompileThreshold=10000
-XX:+OptimizeStringConcat
-XX:+UseStringCache
-XX:+UseFastAccessorMethods
-XX:+UnlockDiagnosticVMOptions
-ea
-Dsun.io.useCanonCaches=false
-Djava.net.preferIPv4Stack=true
-Djdk.http.auth.tunneling.disabledSchemes=""
-XX:+HeapDumpOnOutOfMemoryError
-XX:-OmitStackTraceInFastThrow
-Xverify:none
برای ویرایش فایل rider64.exe.vmoptions، چون در مسیر C:\Program Files قرار دارد، نیاز است برای مثال نوت‌پد یا هر ویرایشگر متنی دیگر را با دسترسی ادمین اجرا کنید تا بتوانید تغییرات انجام شده را ذخیره نمائید. برای مثال اگر از notepad++ استفاده کنید، خودش این مساله را تشخیص داده و درخواست اجرای با دسترسی ادمین را نمایش می‌دهد.

پس از این تغییرات اگر Rider را اجرا کنید، حداقل نسبت به قبل دو برابر RAM مصرف خواهد کرد. همچنین بار اولی که برنامه را اجرا می‌کنید، چون تعدادی از این تنظیمات بر روی نحوه‌ی JIT تاثیرگذار هستند، کمی طول می‌کشد تا کار کامپایل جدید آن صورت گیرد و از دفعات آتی اجرای آن، بهبود کارآیی را احساس خواهید کرد.

علاوه بر موارد فوق، فایل C:\Program Files\JetBrains\JetBrains Rider 2018.3.4\bin\idea.properties را نیز می‌توانید جهت اعمال تغییرات زیر ویرایش کنید:

idea.max.intellisense.filesize=3500
idea.cycle.buffer.size=2048
بهبود کارآیی IDEهای Jetbrains
مطالب
خواندنی‌های 31 شهریور
نظرات مطالب
تاریخچه‌ی نگارش‌های مختلف دات نت فریم ورک
کار جالبی کردی جناب نصیری. توسعه دات نت فریم ورک بر خلاف دیگر محصولات مایکروسافت، به سرعت پیش میره. هنوز در حال یادگیری تکنولوژی هایی به کار رفته در نسخه 3 و 3.5 دات نت هستیم که نسخه 4 با این همه تغییرات عرضه میشه.

جناب نصیری اگر ممکنه در مورد PLINQ توضیحاتی در وبلاگتون بدین، ممنون میشم.
نظرات مطالب
از NET Standard. به NET 5.
یک نکته: اضافه شدن امکان بررسی وضعیت SDKهای نصب شده در دات نت 6

اگر پس از نصب SDK دات نت 6، دستور زیر را صادر کنید:
dotnet sdk check
یک چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:

این خروجی به همراه اطلاعات زیر است:
الف) چه نگارش‌های جدیدتری ارائه شده و آیا SDKهای نصب شده‌ی شما به روز است؟
ب) کدامیک به پایان پشتیبانی نزدیک شده‌است.