مطالب
بررسی نکات دریافت فایل‌های حجیم توسط HttpClient
HttpClient به عنوان جایگزینی برای HttpWebRequest API قدیمی، به همراه NET 4.5. ارائه شد و هدف آن یکپارچه کردن پیاده سازی‌های متفاوت موجود به همراه ارائه را‌ه‌حلی چندسکویی است که از WPF/UWP ، ASP.NET تا NET Core. و iOS/Android را نیز پشتیبانی می‌کند. تمام قابلیت‌های جدید پروتکل HTTP مانند HTTP/2 نیز از این پس تنها به همراه این API ارائه می‌شوند.
در مطلب «روش استفاده‌ی صحیح از HttpClient در برنامه‌های دات نت» با روش استفاده‌ی تک وهله‌ای آن آشنا شدیم. در این مطلب نکات ویژه‌ی دریافت فایل‌های حجیم آن‌را بررسی خواهیم کرد. بدون توجه به این نکات، یا OutOfMemoryException را دریافت خواهید کرد و یا پیش از پایان کار، با خطای Timeout این پروسه به پایان خواهد رسید.


مشکل اول: نیاز به تغییر Timeout پیش فرض

فرض کنید می‌خواهیم فایل حجیمی را با تنظیمات پیش‌فرض HttpClient دریافت کنیم:
using System;
using System.Net.Http;
using System.Threading.Tasks;

namespace HttpClientTips.LargeFiles
{
    class Program
    {
        private static readonly HttpClient _client = new HttpClient();

        static async Task Main(string[] args)
        {
            var bytes = await DownloadLargeFileAsync();
        }

        public static async Task<byte[]> DownloadLargeFileAsync()
        {
            Console.WriteLine("Downloading a 4K content - too much bytes.");
            var response = await _client.GetAsync("http://downloads.4ksamples.com/downloads/sample-Elysium.2013.2160p.mkv");
            var bytes = await response.Content.ReadAsByteArrayAsync();
            return bytes;
        }
    }
}
در این حالت باتوجه به اینکه Timeout پیش‌فرض HttpClient به 100 ثانیه تنظیم شده‌است، اگر سرعت دریافت بالایی را نداشته باشید و نتوانید این فایل را پیش از 2 دقیقه دریافت کنید، برنامه با استثنای TaskCancelledException متوقف خواهد شد.
بنابراین اولین تغییر مورد نیاز، تنظیم صریح Timeout آن است:
private static readonly HttpClient _client = new HttpClient
{
    Timeout = Timeout.InfiniteTimeSpan
};


مشکل دوم: دریافت استثنای OutOfMemoryExceptions

روش دریافت پیش‌فرض اطلاعات توسط HttpClient، نگهداری و بافر تمام آن‌ها در حافظه‌ی سیستم است. این روش برای اطلاعات کم حجم، مشکلی را به همراه نخواهد داشت. بنابراین در حین دریافت فایل‌های چندگیگابایتی با آن، حتما با استثنای OutOfMemoryException مواجه خواهیم شد.
namespace HttpClientTips.LargeFiles
{
    class Program
    {
        private static readonly HttpClient _client = new HttpClient
        {
            Timeout = Timeout.InfiniteTimeSpan
        };

        static async Task Main(string[] args)
        {
            await DownloadLargeFileAsync();
        }

        public static async Task DownloadLargeFileAsync()
        {
            Console.WriteLine("Downloading a 4K content. too much bytes.");
            var response = await _client.GetAsync("http://downloads.4ksamples.com/downloads/sample-Elysium.2013.2160p.mkv");
            using (var streamToReadFrom = await response.Content.ReadAsStreamAsync())
            {
                string fileToWriteTo = Path.GetTempFileName();
                Console.WriteLine($"Save path: {fileToWriteTo}");
                using (var streamToWriteTo = File.Open(fileToWriteTo, FileMode.Create))
                {
                    await streamToReadFrom.CopyToAsync(streamToWriteTo);
                }
            }
        }
    }
}
در این حالت برای رفع مشکل، از متد ReadAsStreamAsync آن استفاده می‌کنیم. به این ترتیب بجای یک آرایه‌ی بزرگ از بایت‌ها، با استریمی از آن‌ها سر و کار داشته و به این صورت مشکل مواجه شدن با کمبود حافظه برطرف می‌شود.
مشکل: در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، تا پایان کار متد DownloadLargeFileAsync، حجم فایل دریافتی تغییری نخواهد کرد. یعنی هنوز هم کل فایل در حافظه بافر می‌شود و سپس استریم آن در اختیار FileStream نهایی برای نوشتن قرار خواهد گرفت.
علت این‌جا است که متد client.GetAsync تا زمانیکه کل Response ارسالی از طرف سرور خوانده نشود (headers + content)، عملیات را سد کرده و منتظر می‌ماند. بنابراین با این تغییرات عملا به نتیجه‌ی دلخواه نرسیده‌ایم.


دریافت اطلاعات Header و سپس استریم کردن Content

چون متد client.GetAsync تا دریافت کامل headers + content متوقف می‌ماند، می‌توان به آن اعلام کرد تنها هدر را به صورت کامل دریافت کن و سپس باقیمانده‌ی عملیات دریافت بدنه‌ی Response را به صورت Stream در اختیار ادامه‌ی برنامه قرار بده. برای اینکار نیاز است پارامتر HttpCompletionOption را تکمیل کرد:
var response = await _client.GetAsync(
                "http://downloads.4ksamples.com/downloads/sample-Elysium.2013.2160p.mkv",
                HttpCompletionOption.ResponseHeadersRead);
پارامتر HttpCompletionOption.ResponseHeadersRead به متد GetAsync اعلام می‌کند که پس از خواندن هدر Response، ادامه‌ی عملیات را در اختیار سطرهای بعدی کد قرار بده و عملیات را تا پایان خواندن کامل Response در حافظه، متوقف نکن.


مشکل سوم: برنامه در دریافت سومین فایل از یک سرور هنگ می‌کند.

تعداد اتصالات همزمانی را که می‌توان توسط HttpClient به یک سرور گشود، محدود هستند. برای مثال این عدد در Full .NET Framework مساوی 2 است. بنابراین اگر اتصال سوم موازی را شروع کنیم، چون Timeout را به بی‌نهایت تنظیم کرده‌ایم، این قسمت از برنامه هیچگاه تکمیل نخواهد شد.
روش تنظیم تعداد اتصالات مجاز به یک سرور:
- در Full .NET Framework با تنظیم خاصیت ServicePointManager.DefaultConnectionLimit است که به 2 تنظیم شده‌است.
- این مورد در NET Core. توسط پارامتر HttpClientHandler و خاصیت MaxConnectionsPerServer آن تنظیم می‌شود:
private static readonly HttpClientHandler _handler = new HttpClientHandler
{
    MaxConnectionsPerServer = int.MaxValue, // default for .NET Core
    UseDefaultCredentials = true
};
private static readonly HttpClient _client = new HttpClient(_handler)
{
    Timeout = Timeout.InfiniteTimeSpan
};
البته مقدار پیش‌فرض آن int.MaxValue است که نسبت به حالت Full .NET Framework عدد بسیار بزرگتری است.
مطالب
مسیریابی در Angular - قسمت سوم - پارامترهای مسیریابی
گاهی از اوقات نیاز است به همراه مسیریابی، اطلاعاتی را نیز به آن‌ها ارسال کنیم. برای مثال در حین نمایش لیست محصولات، برای هدایت به صفحه‌ی نمایش جزئیات هر محصول، نیاز است Id هر محصول نیز به همراه مسیریابی، به کامپوننت مقصد ارسال شود. اینکار توسط route parameters قابل مدیریت است.

تنظیم مسیریابی‌ها جهت درج پارامترها

پیش از ارسال اطلاعات مورد نیاز، به مسیری خاص، نیاز است محل قرارگیری این اطلاعات را در تعاریف مسیریابی‌ها مشخص کرد.
در ادامه‌ی مثال این سری، دو کامپوننت جدید جزئیات و ویرایش محصولات را به ماژول محصولات اضافه می‌کنیم:
>ng g c product/ProductDetail
>ng g c product/ProductEdit
این دستورات سبب به روز رسانی خودکار قسمت declarations فایل src\app\product\product.module.ts نیز خواهند شد.

در ادامه با مراجعه به فایل src\app\product\product-routing.module.ts، تنظیمات مسیریابی آن‌را به شکل ذیل تکمیل خواهیم کرد:
import { ProductEditComponent } from './product-edit/product-edit.component';
import { ProductDetailComponent } from './product-detail/product-detail.component';
import { ProductListComponent } from './product-list/product-list.component';

const routes: Routes = [
  { path: 'products', component: ProductListComponent },
  { path: 'products/:id', component: ProductDetailComponent },
  { path: 'products/:id/edit', component: ProductEditComponent }
];
اولین شیء مسیریابی تعریف شده را در قسمت‌های پیشین بررسی کردیم که امکان نمایش کامپوننت لیست محصولات را توسط یک routerLink در منوی سایت میسر می‌کند.
دومین شیء مسیریابی، از مسیر ریشه‌ی یکسانی استفاده می‌کند (products) که علت آن‌را در قسمت قبل با «انتخاب استراتژی مناسب نامگذاری مسیرها» بررسی کردیم. در اینجا id: مکانی را مشخص می‌کند که قرار است اطلاعاتی را به آن مسیر خاص ارسال کند. در اینجا : به معنای تعریف مکان یک پارامتر اجباری مسیریابی است. به علاوه id یک نام دلخواه است و چون در مثال جاری می‌خواهیم id محصولات را انتقال دهیم، Id نام‌گرفته‌است؛ وگرنه هر نام دیگری نیز می‌تواند باشد.
سومین شیء مسیریابی نیز از مسیر ریشه‌ی یکسانی استفاده می‌کند و تفاوت آن‌را با حالت نمایش جزئیات، با افزودن یک edit/ مشخص کرده‌ایم.

در اینجا هر تعداد متغیر مورد نیاز، قابل تعریف است. برای مثال مسیری مانند orders/:id/items/:itemId با دو متغیر و یا بیشتر نیز قابل تعریف است. فقط باید دقت داشت که نام‌های پس از : در یک مسیریابی، باید منحصربفرد باشند.


تکمیل کامپوننت نمایش لیست محصولات

پیش از ادامه‌ی بحث نیاز است کامپوننت خالی لیست محصولات را که در قسمت‌های قبل ایجاد کردیم، تکمیل کنیم تا پس از آن بتوانیم لینک‌هایی را به صفحات نمایش جزئیات محصولات و همچنین ویرایش و افزودن محصولات نیز اضافه کنیم. به همین جهت ابتدا اینترفیس محصول را اضافه می‌کنیم:
 > ng g i product/IProduct
و آن‌را به نحو ذیل تکمیل خواهیم کرد:
export interface IProduct {
    id: number;
    productName: string;
    productCode: string;
}


تشکیل یک منبع اطلاعات درون حافظه‌ای

یکی از بسته‌های Angular به نام angular-in-memory-web-api، قابلیت تشکیل یک REST Web API ساده را دارد که از آن جهت دریافت، ثبت و به روز رسانی لیست محصولات استفاده خواهیم کرد (بدون نیاز به نوشتن کد سمت سرور خاصی؛ صرفا در جهت ساده سازی ارائه‌ی مطلب).
به همین جهت ابتدا بسته‌ی مرتبط با آن‌را نصب کنید:
 >npm install angular-in-memory-web-api --save
ذکر پارامتر save در اینجا، سبب به روز رسانی فایل package.json نیز خواهد شد:
"dependencies": {
   "angular-in-memory-web-api": "^0.3.1"
},

سپس کلاس ProductData را به ماژول محصولات اضافه می‌کنیم:
 > ng g cl product/ProductData
این کلاس را در ادامه به صورت ذیل تکمیل خواهیم کرد:
import { IProduct } from './iproduct';
import { InMemoryDbService, InMemoryBackendConfig } from 'angular-in-memory-web-api';

export class ProductData implements InMemoryDbService, InMemoryBackendConfig {
    createDb() {
        let products: IProduct[] = [
            {
                'id': 1,
                'productName': 'Product 1',
                'productCode': '0011'
            },
            {
                'id': 2,
                'productName': 'Product 2',
                'productCode': '0023'
            },
            {
                'id': 5,
                'productName': 'Product 5',
                'productCode': '0048'
            },
            {
                'id': 8,
                'productName': 'Product 8',
                'productCode': '0022'
            },
            {
                'id': 10,
                'productName': 'Product 10',
                'productCode': '0042'
            }
        ];
        return { products };
    }
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید، کلاسی که قرار است  به عنوان منبع داده‌ی بسته‌ی angular-in-memory-web-api بکار رود باید InMemoryDbService, InMemoryBackendConfig را نیز پیاده سازی کند که نمونه‌ای از آن‌را در اینجا برای بازگشت یک لیست درون حافظه‌ای محصولات، مشاهده می‌کنید.

در آخر برای فعالسازی این REST Web API ساده، تنها کافی است به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و کلاس ProductData فوق را معرفی کنیم:
import { ProductData } from './product/product-data';
import { InMemoryWebApiModule } from 'angular-in-memory-web-api';

@NgModule({
  declarations: [
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpModule,
    InMemoryWebApiModule.forRoot(ProductData, { delay: 1000 }),

    ProductModule,
    UserModule,

    AppRoutingModule
  ],
- ابتدا مکان یافت شدن ماژول‌های مورد نیاز ProductData و InMemoryWebApiModule تعریف شده‌اند و سپس InMemoryWebApiModule.forRoot را جهت تشکیل یک Web API آزمایشی، برای ارائه‌ی اطلاعات کلاس ProductData، به لیست imports اضافه کرده‌ایم. باید دقت داشت که نیاز است تعریف InMemoryWebApiModule پس از تعریف HttpModule باشد تا بتواند تعدادی از پیش فرض‌های آن را بازنویسی کند.
- در اینجا یک delay را هم در تنظیمات آن مشاهده می‌کنید. هدف از تعریف آن، شبیه سازی کند بودن دریافت اطلاعات از یک وب سرور واقعی است.
- این وب سرویس در آدرس api/products قابل دسترسی است.


تعریف سرویس HTTP کار با منبع اطلاعات درون حافظه‌ای

پس از تعریف REST Web API درون حافظه‌ای، یک سرویس HTTP را نیز جهت کار با آن، به برنامه اضافه خواهیم کرد:
 >ng g s product/product -m product/product.module
که سبب افزوده شدن سرویس product.service.ts و همچنین به روز رسانی خودکار قسمت providers ماژول product.module.ts نیز می‌شود:
 installing service
  create src\app\product\product.service.spec.ts
  create src\app\product\product.service.ts
  update src\app\product\product.module.ts
اگر نام ماژول را ذکر نکنیم، سرویس مدنظر تولید خواهد شد، اما قسمت providers هیچ ماژولی به صورت خودکار تکمیل نمی‌شود.

پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل product.service.ts، آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Http, Response, Headers, RequestOptions } from '@angular/http';

import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import 'rxjs/add/operator/do';
import 'rxjs/add/operator/catch';
import 'rxjs/add/observable/throw';
import 'rxjs/add/operator/map';
import 'rxjs/add/observable/of';

import { IProduct } from './iproduct';

@Injectable()
export class ProductService {
  private baseUrl = 'api/products';

  constructor(private http: Http) { }

  getProducts(): Observable<IProduct[]> {
    return this.http.get(this.baseUrl)
      .map(this.extractData)
      .do(data => console.log('getProducts: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  getProduct(id: number): Observable<IProduct> {
    if (id === 0) {
      return Observable.of(this.initializeProduct());
    };
    const url = `${this.baseUrl}/${id}`;
    return this.http.get(url)
      .map(this.extractData)
      .do(data => console.log('getProduct: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  deleteProduct(id: number): Observable<Response> {
    let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' });
    let options = new RequestOptions({ headers: headers });

    const url = `${this.baseUrl}/${id}`;
    return this.http.delete(url, options)
      .do(data => console.log('deleteProduct: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  saveProduct(product: IProduct): Observable<IProduct> {
    let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' });
    let options = new RequestOptions({ headers: headers });

    if (product.id === 0) {
      return this.createProduct(product, options);
    }
    return this.updateProduct(product, options);
  }

  private createProduct(product: IProduct, options: RequestOptions): Observable<IProduct> {
    product.id = undefined;
    return this.http.post(this.baseUrl, product, options)
      .map(this.extractData)
      .do(data => console.log('createProduct: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  private updateProduct(product: IProduct, options: RequestOptions): Observable<IProduct> {
    const url = `${this.baseUrl}/${product.id}`;
    return this.http.put(url, product, options)
      .map(() => product)
      .do(data => console.log('updateProduct: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  private extractData(response: Response) {
    let body = response.json();
    return body.data || {};
  }

  private handleError(error: Response): Observable<any> {
    console.error(error);
    return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
  }

  initializeProduct(): IProduct {
    // Return an initialized object
    return {
      id: 0,
      productName: null,
      productCode: null
    };
  }
}
این سرویس HTTP، به سرویس Web API آزمایشی واقع در آدرس  baseUrl، متصل خواهد شد:
   private baseUrl = 'api/products';
از آن برای دریافت لیست محصولات (getProducts)، دریافت جزئیات یک محصول (getProduct)، حذف یک محصول (deleteProduct)، ثبت و یا به روز رسانی یک محصول (saveProduct) استفاده خواهیم کرد.


نمایش لیست محصولات

اکنون پس از این مقدمات می‌توانیم کامپوننت لیست محصولات را تکمیل کنیم. به همین جهت به قالب ابتدایی src\app\product\product-list\product-list.component.ts مراجعه کرده و آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { ActivatedRoute } from '@angular/router';
import { Component, OnInit } from '@angular/core';

import { ProductService } from './../product.service';
import { IProduct } from './../iproduct';

@Component({
  selector: 'app-product-list',
  templateUrl: './product-list.component.html',
  styleUrls: ['./product-list.component.css']
})
export class ProductListComponent implements OnInit {
  pageTitle = 'Product List';
  errorMessage: string;

  products: IProduct[];

  constructor(private productService: ProductService,
    private route: ActivatedRoute) { }

  ngOnInit(): void {
    this.productService.getProducts()
      .subscribe(products => this.products = products,
      error => this.errorMessage = <any>error);
  }
}
در اینجا با استفاده از سرویس محصولاتی که پیشتر ایجاد کردیم، کار دریافت لیست محصولات انجام شده و سپس به خاصیت عمومی products نسبت داده می‌شود. این خاصیت را در قالب این کامپوننت نمایش خواهیم داد. به همین جهت فایل src\app\product\product-list\product-list.component.html را گشوده و آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    {{pageTitle}}
  </div>

  <div class="panel-body">
    <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>

    <div class="table-responsive">
      <table class="table" *ngIf="products && products.length">
        <thead>
          <tr>
            <th>Product</th>
            <th>Code</th>
          </tr>
        </thead>
        <tbody>
          <tr *ngFor="let product of products">
            <td><a [routerLink]="['/products', product.id]">
                  {{product.productName}}
                </a>
            </td>
            <td>{{ product.productCode}}</td>
            <td>
              <a class="btn btn-primary" [routerLink]="['/products', product.id, 'edit']">
                Edit
              </a>
            </td>
          </tr>
        </tbody>
      </table>
    </div>
  </div>
</div>
اکنون اگر برنامه را توسط دستور ng serve -o ساخته و اجرا کنید، چنین صفحه‌ای قابل مشاهده خواهد بود:


توضیحات:

پس از تعریف مسیریابی‌های صفحات نمایش لیست محصولات و ویرایش محصولات، اکنون نوبت به اتصال آن‌ها به لینک‌هایی است تا توسط کاربران برنامه مورد استفاده قرار گیرند.
در اینجا با تعریف لینکی، هر محصول را به صفحه‌ی مشاهده‌ی جزئیات آن متصل کرده‌ایم:
<a [routerLink]="['/products', product.id]">
                  {{product.productName}}
</a>
برای مشاهده‌ی جزئیات هر محصول نیاز است Id آن محصول را به عنوان پارامتر مسیریابی ارسال کنیم. به همین جهت این Id را به عنوان پارامتری جدید، به routerLink انتساب داده‌ایم.
و یا برای حالت edit نیز به همین صورت 'path: 'products/:id/edit را مقدار دهی کرده‌ایم.
<a class="btn btn-primary" [routerLink]="['/products', product.id, 'edit']">
     Edit
</a>
در اینجا ابتدا root URL segment ذکر می‌شود. سپس پارامترهای متغیر مسیریابی و همچنین ثوابت آن مسیر خاص نیز باید ذکر شوند. اگر URL segment ثابت edit‌، در انتها ذکر نشود، این مسیر با تنظیم 'path: 'products/:id تطابق داده خواهد شد و نه با حالت 'path: 'products/:id/edit.

به علاوه به فایل src\app\app.component.html نیز مراجعه کرده و لینکی را ذیل لینک لیست محصولات در منوی سایت، جهت افزودن یک محصول جدید اضافه می‌کنیم:
<li>
      <a [routerLink]="['/products', 0, 'edit']">Add Product</a>
</li>
در اینجا عدد صفر را به عنوان پارامتر یا Id محصول جدید، به همان صفحه‌ی ویرایش اطلاعات یک محصول، ارسال کرده‌ایم. اگر به سرویس محصولات دقت کنید،
  saveProduct(product: IProduct): Observable<IProduct> {
    let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' });
    let options = new RequestOptions({ headers: headers });

    if (product.id === 0) {
      return this.createProduct(product, options);
    }
    return this.updateProduct(product, options);
  }
اگر id مساوی صفر باشد، یک محصول جدید ایجاد خواهد شد و اگر غیر صفر باشد، این محصول از پیش موجود، به روز رسانی می‌گردد.

همچنین باید دقت داشت که تمام پارامترهای routerLink را با کدنویسی و در متد navigate نیز می‌توان بکار برد. برای مثال:
 this.router.navigate(['products', this.product.id]);


خواندن و پردازش پارامترهای مسیریابی

تا اینجا لیست محصولات را نمایش دادیم و همچنین لینک‌هایی را به صفحات نمایش جزئیات، ویرایش و افزودن این محصولات، تعریف کردیم. مرحله‌ی بعد، پیاده سازی این کامپوننت‌ها است.
مسیریاب Angular، پارامترهای هر مسیر را توسط سرویس ActivatedRoute استخراج کرده و در اختیار کامپوننت‌ها قرار می‌دهد. بنابراین برای دسترسی به آن‌ها تنها کافی است این سرویس را به سازنده‌ی کلاس کامپوننت خود تزریق کنیم. پس از آن دو روش برای خواندن اطلاعات مسیرجاری توسط این سرویس فراهم می‌شود:
الف) استفاده از شیء this.route.snapshot که وضعیت آغازین مسیریابی را به همراه دارد. برای مثال جهت دسترسی به مقدار پارامتر id می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
 let id = +this.route.snapshot.params['id'];

بنابراین ابتدا یک مسیریابی به همراه پارامتر یا پارامترهایی متغیر تعریف می‌شود:
 { path: 'products/:id', component: ProductDetailComponent }
سپس این مسیریابی توسط لینک ذیل فعال می‌شود:
<a [routerLink]="['/products', product.id]">{{product.productName}}</a>
اکنون برای دریافت مقدار این پارامتر از URL جاری، می‌توان از this.route.snapshot.params['id'] استفاده کرد. این id دقیقا نام همان متغیری است که در تعریف مسیریابی ذکر شده‌است و حساس به کوچکی و بزرگی حروف می‌باشد.

ب) این سرویس ویژه به همراه خاصیت this.route.params که یک Observable است نیز می‌باشد:
this.route.params.subscribe(
         params => {
            let id = +params['id'];
            this.getProduct(id);
         }
      );
هر زمان که پارامترهای مسیریابی تغییر کنند، این Observable به آن‌ها گوش فرا داده و برنامه را از این تغییرات مطلع می‌سازد.

یک نکته: ذکر علامت + در اینجا (params['id']+) سبب تبدیل رشته‌ی دریافتی، به عدد می‌گردد.


تکمیل کامپوننت نمایش جزئیات یک محصول

در ادامه قالب ابتدایی مشاهده‌ی جزئیات یک محصول را که در فایل src\app\product\product-detail\product-detail.component.ts قرار دارد، گشوده و به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core';
import { ActivatedRoute } from '@angular/router';

import { ProductService } from './../product.service';
import { IProduct } from './../iproduct';

@Component({
  selector: 'app-product-detail',
  templateUrl: './product-detail.component.html',
  styleUrls: ['./product-detail.component.css']
})
export class ProductDetailComponent implements OnInit {
  pageTitle = 'Product Detail';
  product: IProduct;
  errorMessage: string;

  constructor(private productService: ProductService,
    private route: ActivatedRoute) { }

  ngOnInit(): void {
    let id = +this.route.snapshot.params['id'];
    this.getProduct(id);
  }

  getProduct(id: number) {
    this.productService.getProduct(id).subscribe(
      product => this.product = product,
      error => this.errorMessage = <any>error);
  }
}
در این حالت اگر آدرس http://localhost:4200/products/1 توسط کاربر درخواست شود، نیاز است بتوان id=1 آن‌را از مسیرجاری استخراج کرد. به همین جهت سرویس ActivatedRoute به سازنده‌ی کلاس کامپوننت جزئیات محصول تزریق شده‌است. هرچند می‌توان از این سرویس در همان سازنده‌ی کلاس نیز استفاده کرد، اما انجام اعمال async آغازین یک کامپوننت بهتر است به ngOnInit منتقل شوند تا سبب تاخیری در آغاز و نمایش کامپوننت نگردند. این life cycle hook، پس از آغاز کامپوننت فراخوانی می‌گردد. به همین جهت ذکر implements OnInit را در قسمت تعریف کلاس مشاهده می‌کنید.
در متد OnInit، مقدار id، از snapshot دریافت می‌گردد. سپس این id به متد getProduct ارسال می‌شود تا از RES Web API سرویس برنامه، جزئیات این محصول را واکشی کند و به خاصیت product نسبت دهد.


برای تکمیل قالب این کامپوننت نیز فایل src\app\product\product-detail\product-detail.component.html را گشوده و به نحو ذیل تغییر دهید تا در آن بتوان از خاصیت عمومی product استفاده کرد:
<div class="panel panel-primary" *ngIf="product">
  <div class="panel-heading" style="font-size:large">
    {{pageTitle + ": " + product.productName}}
  </div>

  <div class="panel-body">
    <div>
      Name: {{product.productName}}
    </div>
    <div>
      Code: {{product.productCode}}
    </div>
    <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>
  </div>

  <div class="panel-footer">
    <a class="btn btn-default" [routerLink]="['/products']">
      <i class="glyphicon glyphicon-chevron-left"></i> Back
    </a>
    <a class="btn btn-primary" style="width:80px;margin-left:10px" 
       [routerLink]="['/products', product.id, 'edit']">
       Edit
    </a>
  </div>
</div>
در اینجا علاوه بر استفاده از شیء product در جهت نمایش جزئیات محصول انتخابی، دو دکمه‌ی back و edit نیز اضافه شده‌اند که اولی صفحه‌ی لیست محصولات را مجددا نمایش می‌دهد و دومی کار هدایت به صفحه‌ی ویرایش جزئیات این محصول را میسر می‌کند.


تکمیل کامپوننت ویرایش و افزودن جزئیات یک محصول

از آنجائیکه قصد داریم به ماژول محصولات فرم جدیدی را اضافه کنیم، نیاز است به فایل src\app\product\product.module.ts مراجعه کرده و FormsModule را به قسمت imports آن اضافه کنیم:
import { FormsModule } from '@angular/forms';

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    FormsModule,
    ProductRoutingModule
  ]
کد کامل کامپوننت ویرایش و افزودن جزئیات یک محصول به شرح ذیل است (فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.ts):
import { Component, OnInit } from '@angular/core';
import { ActivatedRoute, Router } from '@angular/router';

import { ProductService } from './../product.service';
import { IProduct } from './../iproduct';

@Component({
  selector: 'app-product-edit',
  templateUrl: './product-edit.component.html',
  styleUrls: ['./product-edit.component.css']
})
export class ProductEditComponent implements OnInit {
  pageTitle = 'Product Edit';
  product: IProduct;
  errorMessage: string;

  constructor(private productService: ProductService,
    private route: ActivatedRoute,
    private router: Router) { }

  ngOnInit(): void {
    let id = +this.route.snapshot.params['id'];
    this.getProduct(id);
  }

  getProduct(id: number): void {
    this.productService.getProduct(id)
      .subscribe(
      (product: IProduct) => this.onProductRetrieved(product),
      (error: any) => this.errorMessage = <any>error
      );
  }

  onProductRetrieved(product: IProduct): void {
    this.product = product;

    if (this.product.id === 0) {
      this.pageTitle = 'Add Product';
    } else {
      this.pageTitle = `Edit Product: ${this.product.productName}`;
    }
  }

  deleteProduct(): void {
    if (this.product.id === 0) {
      // Don't delete, it was never saved.
      this.onSaveComplete();
    } else {
      if (confirm(`Really delete the product: ${this.product.productName}?`)) {
        this.productService.deleteProduct(this.product.id)
          .subscribe(
          () => this.onSaveComplete(`${this.product.productName} was deleted`),
          (error: any) => this.errorMessage = <any>error
          );
      }
    }
  }

  saveProduct(): void {
    if (true === true) {
      this.productService.saveProduct(this.product)
        .subscribe(
        () => this.onSaveComplete(`${this.product.productName} was saved`),
        (error: any) => this.errorMessage = <any>error
        );
    } else {
      this.errorMessage = 'Please correct the validation errors.';
    }
  }

  onSaveComplete(message?: string): void {
    if (message) {
      // TODO: show msg
    }

    // Navigate back to the product list
    this.router.navigate(['/products']);
  }
}
به همراه کد کامل قالب آن (فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.html):
<div class="panel panel-primary">
  <div class="panel-heading">
    {{pageTitle}}
  </div>

  <div class="panel-body" *ngIf="product">
    <form class="form-horizontal" novalidate (ngSubmit)="saveProduct()" #productForm="ngForm">
      <fieldset>
        <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (productNameVar.touched || 
                                               productNameVar.dirty) && 
                                               !productNameVar.valid }">
          <label class="col-md-2 control-label" for="productNameId">Product Name</label>

          <div class="col-md-8">
            <input class="form-control" id="productNameId" type="text" placeholder="Name (required)" 
                   required minlength="3" [(ngModel)]=product.productName 
                   name="productName" #productNameVar="ngModel" />
            <span class="help-block" *ngIf="(productNameVar.touched ||
                                                         productNameVar.dirty) &&
                                                         productNameVar.errors">
                <span *ngIf="productNameVar.errors.required">
                    Product name is required.
                </span>
                <span *ngIf="productNameVar.errors.minlength">
                    Product name must be at least three characters.
                </span>
            </span>
          </div>
        </div>

        <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (productCodeVar.touched || 
                                               productCodeVar.dirty) && 
                                               !productCodeVar.valid }">
          <label class="col-md-2 control-label" for="productCodeId">Product Code</label>

          <div class="col-md-8">
            <input class="form-control" id="productCodeId" type="text" placeholder="Code (required)" 
                   required [(ngModel)]=product.productCode
                   name="productCode" #productCodeVar="ngModel" />
            <span class="help-block" *ngIf="(productCodeVar.touched ||
                                                         productCodeVar.dirty) &&
                                                         productCodeVar.errors">
                <span *ngIf="productCodeVar.errors.required">
                     Product code is required.
                </span>
            </span>
          </div>
        </div>

        <div class="form-group">
          <div class="col-md-4 col-md-offset-2">
            <span>
                 <button class="btn btn-primary"
                         type="submit"
                         style="width:80px;margin-right:10px"
                         [disabled]="!productForm.valid"
                         (click)="saveProduct()">
                         Save
                 </button>
             </span>
             <span>
                 <a class="btn btn-default"
                    [routerLink]="['/products']">
                       Cancel
                 </a>
             </span>
             <span>
                 <a class="btn btn-default"
                    (click)="deleteProduct()">
                     Delete
                  </a>
             </span>
          </div>
        </div>
      </fieldset>
    </form>
    <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>
  </div>
</div>

توضیحات:

نکته‌ی مهمی را که در این کدها می‌خواهیم بررسی کنیم، متد ngOnInit آن‌است:
ngOnInit(): void {
    let id = +this.route.snapshot.params['id'];
    this.getProduct(id);
  }
برنامه را یکبار توسط دستور ng server -o ساخته و اجرا کنید.
 - ابتدا لیست محصولات را مشاهده کنید.
 - سپس بر روی دکمه‌ی edit محصول شماره یک کلیک نمائید:


تصویر فوق حاصل خواهد شد که صحیح است. اطلاعات مربوط به محصول یک از وب سرور آزمایشی برنامه واکشی شده و به شیء product نسبت داده شده‌است. همین انتساب سبب مقدار دهی فیلدهای فرم ویرایش اطلاعات گردیده‌است.
 - در ادامه بر روی لینک Add product در منوی بالای صفحه کلیک کنید:


همانطور که مشاهده می‌کنید، هرچند URL صفحه تغییر کرده‌است، اما هنوز فرم ویرایش اطلاعات، به روز نشده و فیلدهای آن جهت درج یک محصول جدید خالی نشده‌اند. علت اینجا است که در متد ngOnInit، مقدار پارامتر id را از طریق شیء route.snapshot دریافت کرده‌ایم. اگر تنها پارامترهای URL تغییر کنند، کامپوننت مجددا آغاز نشده و متد ngOnInit فراخوانی نمی‌شود. در اینجا تغییر آدرس http://localhost:4200/products/1/edit به http://localhost:4200/products/0/edit به علت عدم تغییر  root URL segment آن یا همان products، سبب فراخوانی مجدد ngOnInit نمی‌شود. به همین جهت است که فیلدهای این فرم تغییر نکرده‌اند.
برای حل این مشکل بجای دریافت پارامترهای مسیریابی از طریق شیء route.snapshot بهتر است به تغییرات آن‌ها گوش فرا دهیم. اینکار را از طریق متد route.params.subscribe می‌توان انجام داد:
  ngOnInit(): void {
    this.route.params.subscribe(
      params => {
        let id = +params['id'];
        this.getProduct(id);
      }
    );
  }
در اینجا چون کامپوننت به علت نحوه‌ی تعریف مسیریابی آن مجددا آغاز نمی‌شود، شیء route.snapshot برای دسترسی به پارامترهای تغییر کرده‌ی مسیریابی، کارآیی لازم را نداشته و باید از روش دوم دسترسی به آن مقادیر که یک Observable است و به تغییرات پارامترها گوش فرا می‌دهد، استفاده کرد.

یک نکته: هر زمانیکه از Observable‌ها استفاده می‌شود، نیاز است در پایان کار کامپوننت، unsubscribe آن نیز فراخوانی شود تا نشتی حافظه رخ ندهد. در اینجا یک سری استثناء هم وجود دارند، مانند this.route.params که به صورت خودکار توسط طول عمر سرویس ActivatedRoute مدیریت می‌شود.


روش خواندن پارامترهای مسیریابی در +Angular 4

روشی که تا به اینجا در مورد خواندن پارامترهای مسیریابی ذکر شد، با Angular 4 هم سازگار است. در Angular 4 روش دیگری را نیز اضافه کرده‌اند که توسط شیء paramMap مدیریت می‌شود:
    // For Angular 4+
    let id = +this.route.snapshot.paramMap.get('id');
    this.getProduct(id);

    // OR
    this.route.paramMap.subscribe(params => {
          let id = +params['id'];
          this.getProduct(id);
        });
در اینجا دو روش دسترسی به پارامتر id را مشاهده می‌کنید. در حالت کار با snapshot متد paramMap.get اینبار یک رشته را قبول می‌کند و یا بجای params می‌توان از paramMap استفاده کرد.


تعریف پارامترهای اختیاری مسیریابی

فرض کنید یک صفحه‌ی جستجو را طراحی کرده‌اید که در آن می‌توان نام و کد محصول را جستجو کرد. سپس می‌خواهیم این پارامترها را به صفحه‌ی نمایش لیست محصولات هدایت کنیم. برای طراحی این نوع مسیریابی می‌توان از مطالبی که تاکنون گفته شد استفاده کرد و پارامترهایی اجباری را جهت مسیریابی تعریف نمود:
 { path: 'products/:name/:code', component: ProductListComponent }
و سپس می‌توان یک چنین لینکی را جهت فعالسازی آن اضافه کرد:
 [routerLink]="['/products', productName, productCode]"
این روش به همراه URLهایی ناخوانا خواهد بود که قسمت‌های مختلف آن مشخص نیستند و هر بار که قرار باشد گزینه‌ی دیگری را به جستجو اضافه کرد، نیاز است این پارامترها را نیز تغییر داد. همچنین در حین جستجو ممکن است تعدادی از فیلدها اختیاری باشند و نه اجباری. برای حل این مشکل امکان تعریف پارامترهای اختیاری مسیریابی نیز پیش بینی شده‌است. دراین حالت تعریف مسیریابی صفحه‌ی نمایش لیست محصولات به صورت ذیل خواهد بود (بدون ذکر هیچ پارامتری):
 { path: 'products', component: ProductListComponent },
و سپس لینکی که به آن تعریف می‌شود، نحوه‌ی تعریف خاصی را خواهد داشت:
 [routerLink]="['/products', {name: productName, code: productCode}]"
در اینجا پارامترهای اختیاری به صورت یک سری key/value در آرایه‌ی پارامترهای مسیریابی مشخص می‌شوند و هربار که نیاز به تغییر آن‌ها بود، نیازی نیست تا تعریف مسیریابی اصلی مرتبط را تغییر داد. باید دقت داشت که پارامترهای اختیاری باید همواره پس از پارامترهای اجباری در این آرایه، ذکر شوند.
در این حالت لینک تولید شده چنین شکلی را خواهد داشت:
 http://localhost:4200/products;name=Controller;code=gmg
نحوه‌ی خواندن این پارامترها، دقیقا همانند نحوه‌ی خواندن پارامترهای اجباری هستند و در اینجا از نام key‌ها برای اشاره‌ی به آن‌ها استفاده می‌شود:
let name = this.route.snapshot.params['name'];
let code = this.route.snapshot.params['code'];

این پارامترها پس از هدایت کاربر به مسیری دیگر، حفظ نشده و پاک خواهند شد. به همین جهت کلیدهای تعریف شده‌ی در اینجا ضرورتی ندارد که یکتا بوده و با سایر قسمت‌های برنامه تداخلی نداشته باشند.


تعریف پارامترهای کوئری در مسیریابی

فرض کنید لیست محصولات را بر اساس پارامتر یا پارامترهایی فیلتر کرده‌اید. اکنون اگر بر روی لینک مشاهده‌ی جزئیات یک محصول یافت شده کلیک کنید و سپس مجددا به لیست فیلتر شده بازگردید، تمام پارامترهای انتخابی پاک شده و لیست از ابتدا نمایش داده می‌شود. در یک چنین حالتی برای بهبود تجربه‌ی کاربری، بهتر است پارامترهای جستجو شده را در طی هدایت کاربر به قسمت‌های مختلف حفظ کرد:
 http://localhost:42000/products/5?filterBy=product1
در این لینک جزئیات محصول 5 نمایش داده خواهد شد. پس از عدد 5، پارامترهای کوئری ذکر شده‌اند و برخلاف پارامترهای اختیاری مسیریابی، در بین مسیریابی و هدایت کاربران به صفحات مختلف، حفظ خواهند شد.
در اینجا نیز برای تعریف یک چنین قابلیتی، مسیریابی ابتدایی تعریف شده، همانند قبل خواهد بود و در آن خبری از پارامترهای کوئری نیست:
 { path: 'products', component: ProductListComponent}
اعمال پارامترهای کوئری مختلف، به لینک‌های تعریف شده، توسط دایرکتیو queryParams صورت می‌گیرد و در اینجا یک مجموعه‌ی از key/valueها ذکر خواهند شد:
<a [routerLink] = "['/products', product.id]"
     [queryParams] = "{ filterBy: 'er', showImage: true }">
{{product.productName}}
</a>
در این مثال یک ثابت دلخواه er مشخص شده‌است. بدیهی است می‌توان متغیری را نیز بجای این ثابت تعریف کرد (یک خاصیت عمومی تعریف شده‌ی در سطح کامپوننت که به تکست‌باکس جستجو متصل است).

و یا با کدنویسی به صورت ذیل است:
this.router.navigate(['/products'],
   {
       queryParams: { filterBy: 'er', showImage: true}
   }
);
باید دقت داشت که چون این پارامترهای کوئری در بین مسیریابی به صفحات مختلف حفظ می‌شوند، نباید کلیدهای انتخاب شده‌ی در اینجا با سایر کلیدهای موجود در صفحات دیگر تداخل پیدا کنند.

یک مشکل: اگر در صفحه‌ی نمایش جزئیات یک محصول، دکمه‌ی Back وجود داشته باشد، با کلیک بر روی آن پارامترهای کوئری پاک خواهند شد و دیگر حفظ نمی‌شوند. مرحله‌ی آخر حفظ پارامترهای کوئری در بین صفحات مختلف تنظیم ذیل است:
 [preserveQueryParams] = "true"
یعنی دکمه‌ی back به این شکل تغییر می‌کند:
<a class="btn btn-default"
           [routerLink]="['/products']"
           [preserveQueryParams]="true">
            <i class="glyphicon glyphicon-chevron-left"></i> Back
</a>
و یا استفاده از { preserveQueryParams: true} در حین کدنویسی.
که البته در Angular 4 مورد اول به "queryParamsHandling= "preserve و مورد دوم به { 'queryParamsHandling: 'preserve} تغییر یافته‌است و حالت قبلی منسوخ شده اعلام گردیده‌است.
this.router.navigate(['/products'],
   { queryParamsHandling: 'preserve'}
);

پس از بازگشت به صفحه‌ی اصلی لیست محصولات، هرچند این پارامترهای کوئری حفظ شده‌اند، اما مجددا به صورت خودکار پردازش نخواهند شد. برای خواندن آن‌ها در متد ngOnInit باید به صورت ذیل عمل کرد:
var filter = this.route.snapshot.queryParams['filterBy'] || '';
var showImage = this.route.snapshot.queryParams['showImage'] === 'true';
علت تعریف '' || این است که ممکن است filterBy تعریف نشده باشد (برای حالتی که صفحه برای بار اول نمایش داده می‌شود) و دلیل تعریف 'true' === این است که مقادیر دریافتی در اینجا رشته‌ای هستند و نه boolean. به همین جهت باید با رشته‌ی true مقایسه شوند.

در مثال تکمیل شده‌ی جاری، امکان فیلتر کردن جدول با اضافه کردن یک pipe جدید به نام ProductFilter میسر شده‌است:
 >ng g p product/ProductFilter
فایل src\app\product\product-filter.pipe.ts با این محتوا:
import { PipeTransform, Pipe } from '@angular/core';
import { IProduct } from './iproduct';

@Pipe({
  name: 'productFilter'
})
export class ProductFilterPipe implements PipeTransform {
  transform(value: IProduct[], filterBy: string): IProduct[] {
    filterBy = filterBy ? filterBy.toLocaleLowerCase() : null;
    return filterBy ? value.filter((product: IProduct) =>
      product.productName.toLocaleLowerCase().indexOf(filterBy) !== -1) : value;
  }
}
و سپس تعریف تکست باکس فیلتر کردن در ابتدای قالب src\app\product\product-list\product-list.component.html :
  <div class="panel-body">
    <div class="row">
            <div class="col-md-2">Filter by:</div>
            <div class="col-md-4">
                <input type="text" [(ngModel)]="listFilter" />
            </div>
    </div>
    <div class="row" *ngIf="listFilter">
            <div class="col-md-6">
                <h3>Filtered by: {{listFilter}} </h3>
            </div>
    </div>
و اعمال این فیلتر به حلقه‌ی نمایش ردیف‌های جدول؛ به همراه تعریف پارامتر کوئری:
<tr *ngFor="let product of products | productFilter:listFilter">
            <td><a [routerLink]="['/products', product.id]"
                   [queryParams]="{filterBy: listFilter}">
                  {{product.productName}}
                </a>
            </td>


در اینجا اگر به صفحه‌ی جزئیات محصول فیلتر شده مراجعه کنیم، این فیلتر حفظ خواهد شد:


و در این حالت اگر بر روی دکمه‌ی back کلیک کنیم، مجددا فیلتر وارد شده بازیابی شده و نمایش داده می‌شود:


که برای میسر شدن آن ابتدا خاصیت عمومی listFilter به کامپوننت لیست محصولات اضافه گردیده و سپس در ngOnInit، این پارامتر در صورت وجود، از سیستم مسیریابی دریافت می‌شود:
@Component({
  selector: 'app-product-list',
  templateUrl: './product-list.component.html',
  styleUrls: ['./product-list.component.css']
})
export class ProductListComponent implements OnInit {
  listFilter: string;

  ngOnInit(): void {
    this.listFilter = this.route.snapshot.queryParams['filterBy'] || '';


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-routing-lab-02.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
نظرات مطالب
T4MVC : یکی از الزامات مدیریت پروژه‌های ASP.NET MVC
در کد فوق که از T4MVC استفاده نشده ولی نحوه تعریف Url شما اشتباه است. قبلا هم در مورد نحوه تعریف صحیح Url در ASP.NET MVC مطلب نوشتم. حتما باید از Url.Action استفاده کنید.
برای اینکه بتونید از Url.Action در اسکریپت‌های خودتون استفاده کنید پایین View جاری یک section به نام مثلا JavaScript درست کنید. در اینجا می‌شود داخل کدهای جاوا اسکریپتی هم از Razor استفاده کرد. سپس این section را در layout در قسمت header صفحه include کنید (در قسمت 14 سری MVC این سایت در مورد این تکنیک کاملا توضیح دادم).

مطالب
مدیریت اسپم‌ها در SignalR
سناریویی را در نظر بگیرید که در آن یک برنامه‌ی چت را با استفاده از SignalR نوشته‌اید و قصد دارید از آن در یک سایت شلوغ استفاده کنید. در حالت عادی برنامه به خوبی کار می‌کند؛ تا زمانیکه کسی شروع به ارسال Spam در سیستم چت شما نکرده باشد. برای کنترل ارسال spam، اولین راهی که به ذهن می‌رسد این است که سمت کلاینت کلید ارسال پیغام را چند ثانیه غیر فعال کنیم تا کاربران نتوانند در عرض به طور مثال 3 ثانیه، تعداد زیادی پیام را ارسال کنند. برای کاربران معمولی وب سایت ما این راه حل جواب می‌دهد و مشکلی نیست. ولی اگر کاربر وب‌سایت آشنایی مختصری با JavaScript و نحوه‌ی اتصال به signalR داشته باشد چطور؟ خیلی ساده می‌تواند در کنسول browser خود یک لوپ نوشته و شروع به ارسال spam به برنامه‌ی چت ما کند. اینجاست که مجبوریم به علاوه‌ی کنترل سمت کلاینت، سمت سرور هم زمان ارسال پیام‌ها را کنترل کنیم که در ادامه به یکی از روش‌های انجام این کار می‌پردازیم.

کد اولیه‌ی هاب چت برنامه:
<HubName("chat")>
Public Class ChatHub
    Inherits Hub
    Public Sub sendMessage(msg As String) 
         Clients.All.getMessage(msg) 'Call getMessage function client side
    End Sub
End Class
برای شروع کار ابتدا نیاز به کلاسی داریم که اطلاعات فعالیت‌های کانکشن‌ها را برای ما نگه‌داری کند:
Public Class ActivityInfo
    Sub New(connectionId As String)
        Me.ConnectionID = connectionId
        Me.Time = Now
    End Sub
    Public Property ConnectionID As String
    Public Property Time As DateTime
End Class
سپس برای اینکه بتوانیم تمامی درخواست‌های ارسالی از سمت کلاینت‌ها را مدیریت کنیم، به یک کلاس از نوع HubPipelineModule احتیاج داریم که ما در اینجا با استفاده از کلاس SpamDetectionPiplelineModule که از HubPipelineModule مشتق شده، این کار را انجام می‌دهیم.
Public Class SpamDetectionPiplelineModule
    Inherits HubPipelineModule
    Public Property SpamDetection As New HashSet(Of ActivityInfo)
    Private _SpamDetectionLock As New Object
    Public Function IsSpam(ConnectionId As String) As Boolean
        SyncLock _SpamDetectionLock
            'Remove all old info before 3 seconds ago
            SpamDetection.RemoveWhere(Function(q) q.Time < Now.AddSeconds(-3))

            SpamDetection.Add(New ActivityInfo(ConnectionId))

            'Check activities from 3 seconds ago
            If SpamDetection.Where(Function(q) q.ConnectionID = ConnectionId).Count > 2 Then
                Return True
            Else
                Return False
            End If
        End SyncLock
    End Function
    Protected Overrides Function OnBeforeIncoming(context As IHubIncomingInvokerContext) As Boolean
        If IsSpam(context.Hub.Context.ConnectionId) Then
            Return False
        End If
        Return MyBase.OnBeforeIncoming(context)
    End Function
End Class
در کدهای بالا ابتدا یک HashSet را جهت نگه داشتن فعالیت کاربران ایجاد کردیم که بعد از هر درخواستی که به سمت سرور ارسال می‌شود، به‌روز خواهد شد. متد OnBeforeIncoming قبل از اینکه درخواست کاربر به Hub برنامه برسد، اجرا می‌شود که میتوانیم با استفاده از آن، فعالیت‌های کانکشن کاربر را در طی چند ثانیه‌ی اخیر کنترل کنیم که برای مثال چه تعدادی درخواست را در طی 3 ثانیه‌ی قبل ارسال کرده است. اگر تعداد درخواست‌های ارسالی در طی 3 ثانیه‌ی قبل، بیشتر از تعداد مورد نظر ما بود، با بازگشت دادن False، از اجرای درخواست آن جلوگیری می‌کنیم. (در اینجا ما کاربران را به ارسال 2 پیام در طی هر 3 ثانیه، محدود کرده‌ایم).
حال برای استفاده‌ی از PipelineModule سفارشی خودمان، باید آن را قبل از مپ کردن SignaR، در StartUp برنامه اضافه کنیم:
Public Class Startup
    Public Sub Configuration(app As IAppBuilder)
        GlobalHost.HubPipeline.AddModule(New SpamDetectionPiplelineModule)
        app.MapSignalR
    End Sub
End Class
نظرات اشتراک‌ها
صبح ایمیلتون رو چک نکنید!
به غیر از مواقعی که ایمیل‌های کاری مهمی ممکن است از مشتریان دریافت شود، حرف درستی است. چک کردن ایمیل و فید خوانی صبح اول وقت روی کاهش کارایی تاثیر قابل توجهی دارد.
نظرات اشتراک‌ها
نحوه انتقال از Gmail به Outlook.com
سلام
در شرایط فعلی که قرار است گوگل فیلتر شود، گزینه بسیار مناسبیست.
در این شرایط برای فید خوانی چه گزینه جایگزینی وجود دارد؟(شما از چی استفاده میکنید)
امیدوارم سوالم زیاد نامربوط نباشد
نظرات مطالب
تهیه خروجی RSS در برنامه‌های ASP.NET MVC
جهت نمایش لوگوی سایت شما در یک فید خوان است. FeedImageContentPath، مسیر نسبی به یک تصویر در سایت شما است (content/logo.jpg/~) و FeedImageTitle توضیحات آن. این مسیر نسبی به صورت خودکار به مسیر مطلق تبدیل می‌شود.
نظرات مطالب
ویدیوهای آموزشی QT
سلام، اول تشکر
من از طریق دنبال کردن فید شما این 88 تا رو خودم از یوتیوب دانلود کردم ولی حجم فایلها  1.63 گیگا شد به فرمت flv! یا فرمتها فرق میکنه یا یکی اشتباه میکنه!
مطالب
آموزش (jQuery) جی کوئری 7#
پس از انواع روش‌های انتخاب عناصر در jQuery اکنون زمان آشنایی با متدها و توابعی جهت پردازش مجموعه انتخاب شده رسیده است.
٢-٣- مدیریت مجموعه انتخاب شده
هز زمان که مجموعه ای از عناصر انتخاب انتخاب می‌شوند، خواه این عناصر از طریق انتخاب کننده‌ها انتخاب شده باشند و یا تابع ()$ در صدد ایجاد آن باشد، مجموعه ای در اختیار داریم که آماده دستکاری و اعمال تغییر با استفاده از متدهای jQuery می‌باشد. این متدها را در پست‌های آتی بررسی خواهیم کرد. اما اکنون به این نکته می‌پردازیم که اگر بخواهیم از همین مجموعه انتخاب شده زیر مجموعه ای ایجاد کنیم و یا حتی آن را گسترش دهیم، چه باید کرد؟ به طور کلی در این پست پیرامون این مورد بحث خواهد شد که چگونه می‌توانیم مجموعه انتخاب شده را به آن صورت که می‌خواهیم بهیود دهیم.
برای درک مطالبی که قصد توضیح آنها را در این قسمت داریم، یک صفحه کارگاهی دیگر نیز در فایل قابل دانلود این کتاب موجود می‌باشد که با نام chapter2/lab.wrapped.set.html قابل دسترسی می‌باشد. نکته مهم در مورد این صفحه کارگاهی آن است که می‌بایست عبارات و دستورهای کامل را با ساختار صحیح وارد کنیم در غیر این اینصورت این صفحه کاربردی نخواهد داشت.


٢-٣-١-تعیین اندازه یک مجموعه عناصر
قبلا اشاره کردیم که مجموعه عناصر jQuery شباهت هایی با آرایه دارد. یکی از این شباهت‌ها داشتن ویژگی length می‌باشد که مانند آراه در جاوااسکریپت ، تعداد عناصر موجود در مجموعه را شامل می‌شود.
افزون بر این ویژگی، jQueryیک متد را نیز معرفی کرده است که دقیقا شبیه به length عمل می‌کند. این متد ()size می‌باشد که استفاده از آن را در مثال زیر مشاهده می‌کنید.
$('#someDiv')
       .html('There are '+$('a').size()+' link(s) on this page.');
این مثال تمام لینک‌های موجود در صفحه را شناسایی می‌کند و سپس بااستفاده از متد ()size تعداد آنها را بر می‌گرداند. در واقع یک رشته ایجاد می‌شود و در یک عنصر با شناسه someDiv قرار داده می‌شود. متد html در پست‌های آتی بررسی می‌شود. فرم کلی متد ()size را در زیر مشاهده می‌کنید.
()size
تعداد عناصر موجود در مجموعه را محاسبه می‌کند
پارامترها
بدون پارامتر
خروجی
تعداد عناصر مجموعه
اکنون که تعداد عناصر مجموعه را می‌دانیم چگونه می‌توانیم به هریک از آنها دسترسی مستقیم داشته باشیم؟

٢-٣-٢-بکارگیری عنصرهای مجموعه
به طور معمول پس از انتخاب یک مجموعه با استفاده از متدهای jQuery، عملی را بروی آن عناصر انتخاب شده انجام می‌دهیم، مانند مخفی کردن آنها با متد ()hide، اما گاهی اوقات می‌خواهیم بروی یک یا چند مورد خاص از عناصر انتخاب شده عملی را اعمال کنیم. jQuery چند روش مختلف را به منظور اینکار ارایه می‌دهد.

از آنجا که مجموعه عناصر انتخاب شده در jQuery مانند آرایه در جاوااسکریپت می‌باشد، بنابراین به سادگی می‌توانیم از اندیس برای دستیابی به عناصر مختلف مجموعه استفاده کنیم. برای مثال به منظور دسترسی به اولین عکس از مجموعه عکس‌های انتخاب شده که دارای صفت alt می‌باشند از دستور زیر استفاده می‌کنیم:
$('img[alt]')[0]
اما اگر ترجیح می‌دهید به جای اندیس از یک متد استفاده کنید، jQuery متد ()get را در نظر گرفته است:
(get(index
برای واکشی یک یا تمام عناصر موجود در مجموعه استفاده می‌شود. اگر برای این متد پارامتری ارسال نشود، تمام عناصر را در قالب یک آرایه جاوااسکریپت بر می‌گرداند، اما در صورت ارسال یک پارامتر، تنها آن عنصر را بر می‌گرداند.
پارامتر
شماره اندیس یک عنصر که می‌بایست یک مقدار عددی باشد.
خروجی
یک یا آرایه ای از عناصر
دستور زیر مانند دستور قبلی عمل می‌کند:
$('img[alt]').get(0)
متد ()get می‌تواند برای بدست آوردن یک ارایه از عناصر پیچیده نیز استفاده شود. مثلا:
var allLabeledButtons = $('label+button').get();
خروجی دستور بالا لیست تمام button‌های موجود در صفحه است که بعد از عنصر label قرار گرفته اند، در نهایت این آرایه در متغیری به نام allLabeledButtons قرار خواهد گرفت.

در متد ()get دیدیم که با دریافت شماره اندیس یک عنصر، آن عنصر را برای ما برمی گرداند، عکس این عمل نیز امکان پذیر می‌باشد. فرض کنید می‌خواهیم از میان تمام عناصر عکس، شماره اندیس عکسی با شناسه findMe را بدست آوریم. برای این منظور می‌توانیم از کد زیر بهره ببریم:

var n = $('img').index($('img#findMe')[0]);
فرم کلی متد ()index به صورت زیر است:
(index(element
عنصر ارسالی را در مجموعه عناصر پیدا می‌کند، سپس شماره اندیس ان را بر می‌گرداند. اگر چنین عنصری در مجموعه یافت نشد خروجی 1- خواهد بود.
پارامتر
پارامتر این متد می‌تواند یک عنصر و یا یک انتخاب کننده باشد که خروجی انتخاب کننده نیز در نهایت یک عنصر خواهد بود.
خروجی
شماره اندیس عنصر در مجموعه

٢-٣-٣-برش و کوچک کردن مجموعه ها
ممکن است شرایطی پیش آید که پس از بدست آوردن یک مجموعه عناصر انتخاب شده نیاز باشد که عنصری به آن مجموعه اضافه و یا حتی عنصری را از آن حذف کنیم تا در نهایت مجموعه ای باب میل ما بدست آید. برای انجام چنین تغییرهایی در یک مجموعه jQuery کلکسیون بزرگی از متدها را برای ما به همراه دارد. اولین موردی که به آن می‌پردازیم، افزودن یک عنصر به مجموعه می‌باشد.

اضافه کردن عناصر بیشتر به یک مجموعه عنصر انتخاب شده
همواره ممکن است شرایطی پیش آید که پس از ایجاد یک مجموعه عناصر انتخاب شده، بخواهیم عنصری را به آن اضافه کنیم. یکی از دلایلی که باعث می‌شود این امر در jQuery بیشتر مورد نیاز باشد توانایی استفاده از متدهای زنجیره ای در jQuery است.
ابتدا یک مثال ساده را بررسی می‌کنیم. فرض کنید می‌خواهیم تمام عناصر عکس که دارای یکی از دو خصوصیت alt و یا title می‌باشند را انتخاب کنیم، با استفاده از انتخاب کننده‌های قدرتمند jQuery دستوری مانند زیر خواهیم نوشت:
$('img[alt],img[title]')
اما برای آنکه با متد ()add که به منظور افزودن عنصر به مجموعه عناصر می‌باشد آشنا شوید این مثال را به صورت زیر می‌نویسیم:
$('img[alt]').add('img[title]')
استفاده از متد ()add به این شکل موجب می‌شود تا بتوانیم مجموعه‌های مختلف را به یکدیگر متصل کنیم و یک مجموعه کلی‌تر از عناصر انتخاب شده ایجاد کنیم. متد ()add در این حالت مانند متد ()end عمل می‌کند که در قسمت ٢-٣-٦شرح داده خواهد شد.
ساختار کلی متد ()add به صورت زیر است:
َ(add(expression
ابتدا یک کپی از مجموعه انتخاب شده ایجاد می‌کند، سپس با افزودن محتویات پارامتر expression به آن نمونه، یک مجموعه جدید تشکیل می‌دهد. پارامتر expression می‌تواند حاوی یک انتخاب کننده، قطعه کد HTML، یک عنصر و یا آرایه ای از عناصر باشد.
پارامتر
در این پارامتر مواردی (مانند رشته، آرایه، المان) که می‌خواهیم به مجموعه عناصر انتخاب شده اضافه شوند قرار می‌گیرد. که می‌تواند انتخاب کننده، قطعه کد HTML، یک عنصر و یا ارایه ای از عناصر باشد.
خروجی
یک کپی از مجموعه اصلی به علاوه موارد اضافه شده.
اصلاح عناصر یک مجموعه عنصر انتخاب شده
در قسمت قبل دیدیم که چگونه با استفاده از متد ()add و با بکار گیری آن در توابع زنجیره ای، توانستیم عناصری جدید به مجموعه انتخاب شده اضافه کنیم. عکس این عمل را نیز می‌توان با ستفاده از متد ()not در توابع زنجیره ای انجام داد. این متد عملکرید شبیه به فیلتر not: دارد، اما با این تفاوت که بکار گیری آن مانند متد ()add می‌باشد و می‌توان در هر جایی از زنجیره از آن استفاده کرد تا عناصر مورد نظر را از مجموعه انتخاب شده حذف کنیم.
فرض کنید می‌خواهیم تمامی عناصر عکسی را که دارای خصوصیت title می‌باشند به استثنای آن موردی که واژه puppy در مقدار مربوط به این صفت استفاده کرده اند را انتخاب کنیم. این کار به سادگی و با استفاده از دستوری مانند([ "img[title]:not([title*="puppy می‌توان انجام داد. اما برای آن که مثالی از چگونگی کار متد ()not ببینید، این کار را به شکل زیر انجام می‌دهیم:
$('img[title]').not('[title*=puppy]')
این دستور تمام عکس‌های دارای خصوصیت title را به استثنا titleهایی که مقدار puppy در آنها وجود دارد را انتخاب می‌کند.
شکل کلی متد ()not مانند زیر است:
(not(expression
ابتدا یک کپی از مجموعه انتخاب شده ایجاد می‌کند، سپس از آن کپی عناصری را که expression مشخص می‌کند را حذف می‌نماید.
پارامتر
این پارامتر تعیین کننده عناصر در نظر گرفته شده برای حذف می‌باشد. این پارامتر می‌تواند یک عنصر، ارایه ای از عناصر، انتخاب کننده و یا یک تابع باشد.
اگر این پارامتر تابع باشد، تک تک عناصر مجموعه به آن ارسال می‌شوند و هر یک که خروجی تابع را برابر با مقدار true کند، حذف می‌شود.
خروجی
یک کپی از مجموعه اصلی بدون موارد حذف شده. 
این شیوه برای ایجاد مجموعه هایی که انتخاب کننده‌ها قادر به ساخت آن‌ها نمی‌باشند، کاربرد بسیار مناسبی دارد، زیرا از تکنیک‌های برنامه نویسی استفاده می‌کند و دست ما را برای اعمال انتخاب‌های گوناگون باز می‌کند.
اگر در شرایطی خاص با حالتی روبرو شدید که احساس کردید عکس این انتخاب برای شما کارایی دارد، باز می‌توانید از یکی دیگر از متدهای jQuery استفاده کنید، متد ()filter عملکردی مشابه با متد ()not دارد با این تفاوت که عناصری از مجموعه حذف می‌شوند که خروجی تابع را false کنند.
فرض کنید می‌خواهیم تمام عناصر td که دارای یک عنصر عددی می‌باشند را انتخاب کنیم. با وجود قدرت فوق العاده انتخاب کننده‌های jQuery به ما ارایه می‌دهند، انجام چنین کاری با استفاده از انتخاب کننده‌ها غیر ممکن است. در این حالت از متد ()filter را به شکل زیر استفاده می‌کنیم:
$('td').filter(function(){return this.innerHTML.match(/^\d+$/)})
دستور فوق یک مجموعه از تمام عناصر td انتخاب می‌کند، سپس تک تک عناصر مجموعه انتخاب شده را به تابعی که پارامتر متد ()filter می‌باشد، ارسال می‌کند. این تابع با استفاده از عبارت منظم مقدار عنصر کنونی را می‌سنجد. اگر این مقدار یک یا زنجیره ای از ارقام بود، خروجی تابع true خواهد بود، و ان عنصر از مجموعه حذف نمی‌شود، اما اگر این مقدار عددی نبود، خروجی تابع false بوده و عنصر از مجموعه کنار گذاشته می‌شود.
شکل کلی متد ()filter به شکل زیر است.
(filter(expression
ابتدا یک کپی از مجموعه انتخاب شده ایجاد می‌کند، سپس از آن کپی عناصری را که expression مشخص می‌کند را حذف می‌نماید.
پارامتر
این پارامتر تعیین کننده عناصر در نظر گرفته شده برای حذف می‌باشد. این پارامتر می‌تواند یک عنصر، ارایه ای از عناصر، انتخاب کننده و یا یک تابع باشد.
اگر این پارامتر تابع باشد، تک تک عناصر مجموعه به آن ارسال می‌شوند و هر یک که خروجی تابع را برابر با مقدار false کند، حذف می‌شود.
خروجی
یک کپی از مجموعه اصلی بدون عناصر حذف شده.  

ایجاد یک زیر مجموعه از مجموعه عناصر انتخاب شده
گاهی اوقات داشتن یک زیر مجموعه از عناصر یک مجموعه، چیزی است که دنبال آن هستیم. برای این منظور jQuery متد ()slice را ارایه می‌کند که عناصر را بر اساس جایگاه آن‌ها به زیر مجموعه هایی کوچکتر تقسیم می‌کند. نتیجه استفاده از این متد یک مجموعه جدید برگرفته از تعدادی عناصر پشت سر هم،از یک مجموعه انتخاب شده خواهد بود:
شکل کلی متد ()slice مانند زیر است:
(slice(begin, end
ایجاد و برگرداندن یک مجموعه جدید از بخشی از عناصر پشت سر هم در یک مجموعه اصلی.
پارامتر
begin: پارامتر begin که یک پارامتر عددی می‌باشد و مقدار اولیه آن از صفر آغاز می‌شود، نشان دهنده اولین عنصری است که می‌خواهیم در مجموعه جدید حضور داشته باشد.
end: پارامتر دوم که آن هم یک پارامتر عددی می‌باشد و از صفر آغاز می‌شود، در این متد اختیاری است. این پارامتر اولین عنصری است که نمی‌خواهیم از آن به بعد در مجموعه جدید حضور داشته باشد را مشخص می‌کند. اگر مقداری برای این پارامتر ننویسیم، به صورت پیش فرض تا انتهای مجموعه انتخاب می‌شود.
خروجی
یک مجموعه عنصر جدید.
 اگر بخواهیم از یک مجموعه کلی، تنها یک عنصر را در قالب یک مجموعه انتخاب کنیم می‌توانیم از متد ()slice استفاده کنیم و مکان آن عنصر در مجموعه را به آن ارسال کنیم. دستور زیر مثالی از این حالت می‌باشد:
$('*').slice(2,3);
این مثال ابتدا تمام عناصر موجود در صفحه را انتخاب می‌کند، سپس سومین عنصر از آن مجموعه را در یک مجموعه جدید باز می‌گرداند. دقت کنید که دستور فوق با دستور (2)get.('*')$ کاملا متفاوت است، چرا که خروجی این دستور تنها یک عنصر است، در حالی که خروجی دستور فوق یک مجموعه است.
از همین رو دستور زیر باعث ایجاد یک مجموعه که شامل چهار عنصر اولیه صفحه می‌باشد، می‌شود.
$('*').slice(0,4);
برای ایجاد یک مجموعه از عناصر انتهایی موجود در صفحه نیز می‌توان از دستوری مانند زیر استفاده کرد:
$('*').slice(4);
این دستور تمام عناصر موجود در صفحه را انتخاب می‌کند، سپس مجموعه ای جدید می‌سازد که تمام عناصر به استثنای چهار عنصر اول را در خود جای می‌دهد.


٢-٣-٤-ایجاد مجموعه بر اساس روابط
jQuery به ما این توانایی را داده است تا مجموعه هایی را انتخاب کنیم، که اساس انتخاب عناصر، رابطه سلسله مراتبی آنها با عناصر HTML صفحه باشد. اکثر این متدها یک پارامتر اختیاری از نوع انتخاب کننده دریافت می‌کنند که می‌تواند برای انتخاب عناصر مجموعه استفاده شود. در صورتی که چنین پارامتری ارسال نگردد، تمام عناصر واجد شرایط متد در مجموعه انتخاب می‌شوند.


جدول ٢-٤-متدهای موجود برای ایجاد مجموعه‌های جدید بر اساس روابط
 توضیح متد
 مجموعه ای را برمی گرداند که شامل تمام فرزندان بدون تکرار از عناصر مجموعه می‌باشد.
() children
 مجموعه ای شامل محتویات تمام عناصر برمی گرداند. (از این متد معمولا برای عناصر iframe استفاده می‌شود)
() contents
 مجموعه ای شامل فرزندان پدرش که بعد از خود این عنصر می‌باشند را برمی گرداند. این مجموعه عنصر تکراری ندارد.
() next
 مجموعه ای شامل تمام فرزندان پدرش که بعد از خود این عنصر می‌باشند را بر می‌گرداند.
() nextAll
 مجموعه ای شامل نزدیک‌ترین پدر اولین عنصر مجموعه را بر می‌گرداند.
() parent
 مجموعه ای شامل تمام پدران مستقیم عناصر مجموعه را بر می‌گرداند. این مجموعه عنصر تکراری ندارد.
() parents
 مجموعه ای شامل فرزندان پدرش که قبل از خود این عنصر می‌باشند را برمی گرداند. این مجموعه عنصر تکراری ندارد. () prev
  مجموعه ای شامل تمام فرزندان پدرش که قبل از خود این عنصر می‌باشند را بر می‌گرداند. () prevAll
 مجموعه ای بدون عنصر تکراری را بر می‌گرداند که شامل تمام فرزندان پدر خود عنصر خواهد بود.
() siblings
تمامی جدول بالا غیر از متد ()contents پارامتری از نوع رشته که انتخاب کننده برای متد می‌باشند، استفاده می‌کند.

٢-٣-٥-استفاده از مجموعه‌های انتخاب شده برای انتخاب عناصر
با وجود اینکه تاکنون با شمار زیادی از توانایی‌های انتخاب و انتخاب کننده‌ها در jQuery آشنا شده اید، هنوز چند مورد دیگر نیز برای افزایش قدرت انتخاب باقی مانده است.
متد ()find بروی یک مجموعه عناصر انتخاب شده به کار گرفته می‌شود و یک پارامتر ورودی نیز دارد. این پارامتر که یک انتخاب کننده است تنها بروی فرزندان این مجموعه اعمال می‌شود. برای مثال فرض کنید یک مجموعه از عناصر انتخاب و در متغیر wrapperSet قرار گرفته است. با دستور زیر می‌توانیم تمام عناصر (تگ) cite را که درون یک تگ p قرار گرفته اند را انتخاب کنیم، به شرطی که آن‌ها فرزندان عناصر مجموعه wrapperSet باشند:
wrappedSet.find('p cite')
البته می‌توانیم این تکه کد را به صورت زیر هم بنویسیم:
$('p cite', wrapperSet)
مانند سایر متدهای معرفی شده قدرت اصلی این متد نیز هنگام استفاده در متدهای زنجیره ای مشخص می‌شود.
شکل کلی متد ()findمانند زیر است:
(find(selector
یک مجموعه عنصر جدید ایجاد می‌کند که شامل فرزندان عناصر مجموعه قبل می‌شود.
پارامتر
یک انتخاب کننده است که در قالب یک رشته به این متد ارسال می‌شود.
خروجی
یک مجموعه عنصر جدید
جهت پیدا کردن عناصری که داخل یک wrapperSet می‌توانیم از متد دیگری به نام ()contains نیز استفاده کنیم. این متد مجموعه ای را بر می‌گرداند که شامل تمام عناصری است که در انتخاب کننده پارامتر ورودی است. مثلا
$('p').contains('Lorem ipsum')
این دستور تمامی عناصر p را که شامل Lorem ipsum است را بر می‌گرداند. قالب کلی متد مانند زیر است:
(contains(text
مجموعه ای از عناصر که شامل متن ورودی می‌باشند را بر می‌گرداند.
پارامتر
رشته ورودی که می‌خواهیم در عنصر فراخوان متد جستجو شود.
خروجی
مجموعه ای از عناصر از نوع فراخوان متد را بر می‌گرداند که شامل متن ورودی باشد.
آخرین متدی که به بررسی آن می‌پردازیم متد ()is می‌باشد. با استفاده از این متد می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که دست کم یک عنصر از مجموعه عناصر، شرایط مشخص شده توسط ما را دارا باشد. یک انتخاب کننده به این متد ارسال می‌شود، اگر عنصری از مجموعه عناصر انتخاب شد، خروجی متد true می‌شود و در غیر این صورت مقدار false بر گردانده خواهد شد. برای مثال:
var hasImage = $('*').is('img');
در صورت وجود دست کم یک عنصر عکس در کل عناصر صفحه، دستور بالا مقدار متغیر hasImage را برابر true قرار می‌دهد.
قالب کلی متد ()is مانند زیر است:
(is(selector
بررسی می‌کند که آیا عنصری در مجموعه وجود دارد که انتخاب کننده ارسالی آن را انتخاب کند؟
پارامتر
یک انتخاب کننده است که در قالب یک رشته به این متد ارسال می‌شود.
خروجی
مقدار true در صورت وجود دست کم یک عنصر و false در صورت عدم وجود توسط تابع برگردانده می‌شود.

٢-٣-٦-مدیریت زنجیره‌های jQuery
تاکنون در مورد استفاده از متدها و توابع زنجیره ای زیاد بحث کرده ایم و انجام چندین عمل در یک دستور را به عنوان یک قابلیت بزرگ معرفی کرده ایم و البته از آن هم استفاده کردیم و در ادامه نیز استفاده خواهیم کرد. به کار گیری متدها به صورت زنجیره ای نه تنها موجب نوشتن کدهای قدرتمند و قوی به صورت مختصر و خلاصه می‌شود، بلکه از لحاظ کارایی نیز نکته مثبتی محسوب می‌شود، زیرا برای اعمال هر متد نیازی به محاسبه و انتخاب مجدد مجموعه نخواهد بود.
بنابراین متدهای مختلفی که در زنجیره استفاده می‌کنیم، برخی از آنها ممکن است مجموعه‌های جدیدی تولید کنند. برای مثال استفاده از متد ()clone موجب می‌شود تا مجموعه ای جدید از کپی عناصر در مجموعه اول ایجاد شود. زمانی که یکی از متدهای زنجیره یک مجموعه جدید را تولید می‌کند، دیگر راهی برای استفاده از مجموعه پیشین در زنجیره نخواهیم داشت و این نکته زنجیره ما را به خطر می‌اندازد. عبارت زیر را در نظر بگیرید:
$('img').clone().appendTo('#somewhere');
این مثال دو مجموعه ایجاد می‌کندو نخست مجموعه ای شامل تمام عناصر عکس صفحه ایجاد می‌شود و مجموعه دوم کپی مجموعه اول است که به انتهای عنصری با شناسه somewhere اضافه می‌شود. حال اگر بخواهیم پس از اعمال کپی بروی مجموعه اصلی عملی مانند افزودن یک کلاس را بروی آن انجام دهیم چه باید بکنیم؟ همچنین نمی‌توانیم مجموعه اصلی را به انتهای زنجیره انتقال دهیم، چون بروی قسمتی دیگر اثر خواهد گذاشت.
برای مرتفع کردن چنین نیازی، jQuery متد ()end را معرفی کرده است. زمانی از این متد استفاده می‌شود،  یک نسخه پشتیبان از مجموعه کنونی ایجاد می‌شود . همان مجموعه برگردانده می‌شود. بنابراین اگر متدی پس از آن ظاهر شودف اثرش بروی مجموعه اولیه خواهد بود. مثال زیر را در نظر بگیرید:
$('img').clone().appendTo('#somewhere').end().addClass('beenCloned');
این مثال دو مجموعه ایجاد می‌کندو نخست مجموعه ای شامل تمام عناصر عکس صفحه ایجاد می‌شود و مجموعه دوم کپی مجموعه اول است که به انتهای عنصری با شناسه somewhere اضافه می‌شود. اما با استفاده از متد ()end  همان مجموعه اولیه در ادامه زنجیره قرار خواهد گرفت و سپس متد ()addClass بروی تمامی عناصر عکس اعمال می‌شود، نه تنها عکس‌های موجود در مجموعه اول، اگر از متد ()end  استفاده نشود متد ()addClass برویعناصر مجموعه دوم اعمال خواهد شد.
قالب کلی متد ()end به شکل زیر است:
()end
در متدهای زنجیره ای استفاده می‌شود و از مجموعه کنونی یک پشتیبان می‌گیرد تا همان مجموعه در زنجیره جریان داشته باشد.
پارامتر
ندارد
خروجی
مجموعه عنصر قبلی
شاید در نظر گرفتن مجموعه‌ها در متدهای زنجیره ای به شکل یک پشته به درک بهتر از متد ()end  کمک کند. هر زمان که یک مجموعه جدید در زنجیره ایجاد می‌شود، آن مجموعه به بالای پشته افزوده می‌شود، اما با فراخوانی متد ()end، بالاترین مجموعه از این پشته برداشته می‌شود و مجدادا مجموعه پیشین در زنجیره قرار می‌گیرد.
متد دیگری که توانایی ایجاد تغییر در این پشته خیالی را دارد، متد ()andSelf می‌باشد. این متد دو مجموعه بالای پشته را با یکدیگر ادغام می‌کند و آن‌ها را به یک مجموعه تبدیل می‌کند.
شکل کلی متد ()andSelf به صورت زیر است:
()andSelf
دو مجموعه پیشین در یک زنجیره را با یکدیگر ادغام می‌کند.
پارامتر
ندارد
خروجی
مجموعه عنصری ادغام شده
در مباحث بعدی کار با صفت‌ها و ویژگی‌های عناصر بحث خواهد شد.

موفق و موید باشید
مطالب
SignalR
چند وقتی هست که در کنار بدنه اصلی دات‌نت فریم‌ورک چندین کتابخونه به صورت متن‌باز در حال توسعه هستند. این مورد در ASP.NET بیشتر فعاله و مثلا دو کتابخونه SignalR و WebApi توسط خود مایکروسافت توسعه داده میشه.
SignalR همونطور که در سایت بسیار خلاصه و مفید یک صفحه‌ای! خودش توضیح داده شده (^) یک کتابخونه برای توسعه برنامه‌های وب «زمان واقعی»! (real-time web) است:
Async library for .NET to help build real-time, multi-user interactive web applications.
برنامه‌های زمان واقعی به صورت خلاصه و ساده به‌صورت زیر تعریف میشن (^):
The real-time web is a set of technologies and practices that enable users to receive information as soon as it is published by its authors, rather than requiring that they or their software check a source periodically for updates.
یعنی کاربر سیستم ما بدون نیاز به ارسال درخواستی صریح! برای دریافت آخرین اطلاعات به روز شده در سرور، در برنامه کلاینتش از این تغییرات آگاه بشه. مثلا برنامه‌هایی که برای نمایش نمودارهای آماری داده‌ها استفاده میشه (بورس، قیمت ارز و طلا و ...) و یا مهمترین مثالش میتونه برنامه «چت» باشه. متاسفانه پروتوکل HTTP مورد استفاده در وب محدودیت‌هایی برای پیاده‌سازی این گونه برنامه‌ها داره. روش‌های گوناگونی برای پیاده‌سازی برنامه‌های زمان واقعی در وب وجود داره که کتابخونه SignalR فعلا از موارد زیر استفاده میکنه:
  1. تکنولوژی جدید WebSocket (^) که خوشبختانه پشتیبانی کاملی از اون در دات نت 4.5 (چهار نقطه پنج! نه چهار و نیم!) وجود داره. اما تمام مرورگرها و تمام وب سرورها از این تکنولوژی پشتیبانی نمیکنند و تنها برخی نسخه‌های جدید قابلیت استفاده از آخرین ورژن WebSocket رو دارند که میشه به کروم 16 به بالا و فایرفاکس 11 به بالا و اینترنت اکسپلورر 10 اشاره کرد (برای استفاده از این تکنولوژی در ویندوز نیاز به IIS 8.0 است که متاسفانه فقط در ویندوز 8.0 موجوده):
    Chrome 16, Firefox 11 and Internet Explorer 10 are currently the only browsers supporting the latest specification (RFC 6455).
  2.  یه روش دیگه Server-sent Events نام داره که داده‌های جدید رو به فرم رویدادهای DOM به سمت کلاینت میفرسته(^).
  3. روش دیگه‎‌ای که موجوده به Forever Frame معروفه که در این روش یک iframe مخفی درون کد html مسئول تبادل داده‌هاست. این iframe مخفی به‌صورت یک بلاک Chunked (^) به سمت کلاینت فرستاده میشه. این iframe که مسئول رندر داده‌های جدید در سمت کلاینت هست ارتباط خودش رو با سرور تا ابد! (برای همین بهش forever میگن) حفظ میکنه. هر وقت رویدادی سمت سرور رخ میده با استفاده از این روش داده‌ها به‌صورت تگ‌های script به این فریم مخفی فرستاده می‌شوند و چون مرورگرها محتوای html رو به صورت افزایشی (incrementally) رندر میکنن بنابراین این اسکریپتها به‌ترتیب زمان دریافت اجرا می‌شوند. (البته ظاهرا عبارت forever frame در صنعت عکاسی! معروف‌تره بنابراین در جستجو در زمینه این روش ممکنه کمی مشکل داشته باشین) (^).
  4. روش آخر که در کتابخونه SignalR ازش استفاده میشه long-polling نام داره. در روش polling معمولی پس از ارسال درخواست توسط کلاینت، سرور بلافاصله نتیجه حاصله رو به سمت کلاینت میفرسته و ارتباط قطع میشه. بنابراین برای داده‌های جدید درخواست جدیدی باید به سمت سرور فرستاده بشه که تکرار این روش باعث افزایش شدید بار بر روی سرور و کاهش کارآمدی اون می‌شه. اما در روش long-polling پس از برقراری ارتباط کلاینت با سرور این ارتباط تا مدت زمان معینی (که توسط یه مقدار تایم اوت مشخص میشه و مقدار پیش‌فرضش 2 دقیقه است) برقرار میمونه. بنابراین کلاینت میتونه بدون ایجاد مشکلی در کارایی، داده‌های جدید رو از سرور دریافت کنه. به این روش در برنامه‌نویسی وب اصطلاحا برنامه‌نویسی کامت (Comet Programming) میگن (^ ^).
(البته روش‌های دیگری هم برای پیاده‌سازی برنامه‌های زمان اجرا وجود داره مثل کتابخونه node.js که جستجوی بیشتر به خوانندگان واگذار میشه)
SignalR برای برقراری ارتباط ابتدا بررسی میکنه که آیا هر دو سمت سرور و کلاینت قابلیت پشتیبانی از WebSocket رو دارند. در غیراینصورت سراغ روش Server-sent Events میره. اگر باز هم موفق نشد سعی به برقراری ارتباط با روش forever frame میکنه و اگر باز هم موفق نشد در آخر سراغ long-polling میره.
با استفاده از SignalR شما میتونین از سرور، متدهایی رو در سمت کلاینت فراخونی کنین. یعنی درواقع با استفاده از کدهای سی شارپ میشه متدهای جاوااسکریپت سمت کلاینت رو صدا زد!
بطور خلاصه در این کتابخونه دو کلاس پایه وجود داره:
  1. کلاس سطح پایین PersistentConnection
  2. کلاس سطح بالای Hub
علت این نامگذاری به این دلیله که کلاس سطح پایین پیاده‌سازی پیچیده‌تر و تنظیمات بیشتری نیاز داره اما امکانات بیشتری هم در اختیار برنامه‌نویس قرار می‌ده.
خوب پس از این مقدمه نسبتا طولانی برای دیدن یک مثال ساده میتونین با استفاده از نوگت (Nuget) مثال زیر رو نصب و اجرا کنین (اگه تا حالا از نوگت استفاده نکردین قویا پیشنهاد میکنم که کار رو با دریافتش از اینجا آغاز کنین) :
PM> Install-Package SignalR.Sample
پس از کامل شدن نصب این مثال اون رو اجرا کنین. این یک مثال فرضی ساده از برنامه نمایش ارزش آنلاین سهام برخی شرکتهاست. میتونین این برنامه رو همزمان در چند مرورگر اجرا کنین و نتیجه رو مشاهده کنین.
حالا میریم سراغ یک مثال ساده. میخوایم یک برنامه چت ساده بنویسیم. ابتدا یک برنامه وب اپلیکیشن خالی رو ایجاد کرده و با استفاده از دستور زیر در خط فرمان نوگت، کتابخونه SignalR رو نصب کنین:
PM> Install-Package SignalR
پس از کامل شدن نصب این کتابخونه، ریفرنس‌های زیر به برنامه اضافه میشن:
Microsoft.Web.Infrastructure
Newtonsoft.Json
SignalR
SignalR.Hosting.AspNet
SignalR.Hosting.Common
برای کسب اطلاعات مختصر و مفید از تمام اجزای این کتابخونه به اینجا مراجعه کنین.
همچنین اسکریپت‌های زیر به پوشه Scripts اضافه میشن (این نسخه‌ها مربوط به زمان نگارش این مطلب است):
jquery-1.6.4.js
jquery.signalR-0.5.1.js
بعد یک کلاس با نام SimpleChat به برنامه اضافه و محتوای زیر رو در اون وارد کنین:
using SignalR.Hubs;
namespace SimpleChatWithSignalR
{
  public class SimpleChat : Hub
  {
    public void SendMessage(string message)
    {
      Clients.reciveMessage(message);
    }
  }
} 
دقت کنین که این کلاس از کلاس Hub مشتق شده و همچنین خاصیت Clients از نوع dynamic است. (در مورد جزئیات این کتابخونه در قسمت‌های بعدی توضیحات مفصل‌تری داده میشه)
سپس یک فرم به برنامه اضافه کرده و محتوای زیر رو در اون اضافه کنین:
<input type="text" id="msg" />
<input type="button" value="Send" id="send" /><br />
<textarea id='messages' readonly="true" style="height: 200px; width: 200px;"></textarea>
<script src="Scripts/jquery-1.6.4.min.js" type="text/javascript"></script>
<script src="Scripts/jquery.signalR-0.5.1.min.js" type="text/javascript"></script>
<script src="signalr/hubs" type="text/javascript"></script>
<script type="text/javascript">
  var chat = $.connection.simpleChat;
  chat.reciveMessage = function (msg) {
   $('#messages').val($('#messages').val() + "-" + msg + "\r\n"); 
  };
  $.connection.hub.start();
  $('#send').click(function () {
    chat.sendMessage($('#msg').val());
  });
</script>
همونطور که میبینین برنامه چت ما آماده شد! حالا برنامه رو اجرا کنین و با استفاده از دو مرورگر مختلف نتیجه رو مشاهده کنین.
نکته کلیدی کار SignalR در خط زیر نهفته است:
<script src="signalr/hubs" type="text/javascript"></script>
اگر محتوای آدرس فوق رو دریافت کنین می‌بینین که موتور این کتابخانه تمامی متدهای موردنیاز در سمت کلاینت رو با استفاده از کدهای جاوااسکریپت تولید کرده. البته در این کد تولیدی از نامگذاری camel Casing استفاده میشه، بنابراین متد SendMessage در سمت سرور به‌صورت sendMessage در سمت کلاینت در دسترسه.
امیدوارم تا اینجا تونسته باشم علاقه شما به استفاده از این کتابخونه رو جلب کرده باشم. در قسمت‌های بعد موارد پیشرفته‌تر این کتابخونه معرفی میشه.
اگه علاقه‌مند باشین میتونین از این ویکی اطلاعات بیشتری بدست بیارین.


به روز رسانی
در دوره‌ای به نام SignalR در سایت، به روز شده‌ای این مباحث را می‌توانید مطالعه کنید.