مهدی سعیدی فر مهدی سعیدی فر
نظرات مطالب
API Versioning
کتابخانه  aspnet-api-versioning مایکروسافت به خوبی تمامی مباحث API Versioning را نیز پیاده سازی کرده است و از ASP.NET Core نیز پشتیبانی می‌کند. 
‫۶ سال و ۳ ماه قبل، دوشنبه ۴ تیر ۱۳۹۷، ساعت ۱۳:۴۳
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
پیاده سازی Unobtrusive Ajax در ASP.NET Core 1.0
پیاده سازی Unobtrusive Ajax را در ASP.NET MVC 5.x، می‌توانید در مطلب «ASP.NET MVC #21» مطالعه کنید. HTML Helpers مرتبط با Ajax، به طور کامل از ASP.NET Core 1.0 حذف شده‌اند. اما این مورد به این معنا نیست که نمی‌توان Unobtrusive Ajax را در ASP.NET Core که تمرکزش بیشتر بر روی Tag Helpers جدید هست تا HTML Helpers قدیمی، پیاده سازی کرد.


Unobtrusive Ajax چیست؟

در حالت معمولی، با استفاده از متد ajax جی‌کوئری، کار ارسال غیرهمزمان اطلاعات، به سمت سرور صورت می‌گیرد. چون در این روش کدهای جی‌کوئری داخل صفحات برنامه‌های ما قرار می‌گیرند، به این روش، «روش چسبنده» می‌گویند. اما با استفاده از افزونه‌ی «jquery.unobtrusive-ajax.min.js» مایکروسافت، می‌توان این کدهای چسبنده را تبدیل به کدهای غیرچسنبده یا Unobtrusive کرد. در این حالت، پارامترهای متد ajax، به صورت ویژگی‌ها (attributes) به شکل data-ajax به المان‌های مختلف صفحه اضافه می‌شوند و به این ترتیب، افزونه‌ی یاد شده به صورت خودکار با یافتن مقادیر ویژگی‌های data-ajax، این المان‌ها را تبدیل به المان‌های ای‌جکسی می‌کند. در این حالت به کدهایی تمیزتر و عاری از متدهای چسبنده‌ی ajax قرار گرفته‌ی در داخل صفحات وب خواهیم رسید.
روش طراحی Unobtrusive را در کتابخانه‌های معروفی مانند بوت استرپ هم می‌توان مشاهده کرد.


پیشنیازهای فعال سازی Unobtrusive Ajax در ASP.NET Core 1.0

توزیع افزونه‌ی «jquery.unobtrusive-ajax.min.js» مایکروسافت، از طریق bower صورت می‌گیرد که پیشتر در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 14 - فعال سازی اعتبارسنجی ورودی‌های کاربران» با آن آشنا شدیم. در اینجا نیز برای دریافت آن، تنها کافی است فایل bower.json را به نحو ذیل تکمیل کرد:
{
  "name": "asp.net",
  "private": true,
  "dependencies": {
   "bootstrap": "3.3.6",
   "jquery": "2.2.0",
   "jquery-validation": "1.14.0",
   "jquery-validation-unobtrusive": "3.2.6",
   "jquery-ajax-unobtrusive": "3.2.4"
  }
}
و پس از آن فایل bundleconfig.json مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 21 - بررسی تغییرات Bundling و Minification» یک چنین شکلی را پیدا می‌کند:
[
  {
   "outputFileName": "wwwroot/css/site.min.css",
   "inputFiles": [
    "bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
    "content/site.css"
   ]
  },
  {
   "outputFileName": "wwwroot/js/site.min.js",
   "inputFiles": [
    "bower_components/jquery/dist/jquery.min.js",
    "bower_components/jquery-validation/dist/jquery.validate.min.js",
    "bower_components/jquery-validation-unobtrusive/jquery.validate.unobtrusive.min.js",
    "bower_components/jquery-ajax-unobtrusive/jquery.unobtrusive-ajax.min.js",
    "bower_components/bootstrap/dist/js/bootstrap.min.js"
   ],
   "minify": {
    "enabled": true,
    "renameLocals": true
   },
   "sourceMap": false
  }
]
در اینجا فایل‌های css و اسکریپت مورد نیاز برنامه، به ترتیب اضافه شده و یکی خواهند شد. خروجی نهایی آن‌ها به شکل زیر در صفحات وب مورد استفاده قرار می‌گیرند:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <title>@ViewBag.Title - My ASP.NET Application</title>
    <link href="~/css/site.min.css" rel="stylesheet" />
</head>
<body>
    <div>
        <div>
                @RenderBody()
        </div>
    </div>

    <script src="~/js/site.min.js" type="text/javascript" asp-append-version="true"></script>
    @RenderSection("Scripts", required: false)
</body>
</html>
در اینجا تنها دو فایل نهایی این عملیات، یعنی css/site.min.css و js/site.min.js به صفحه الحاق شده‌اند که حاوی تمام پیشنیازهای اسکریپتی و شیوه‌نامه‌های برنامه هستند و در این حالت دیگر نیاز به افزودن آن‌ها به دیگر صفحات سایت نیست.


استفاده از معادل‌های واقعی Unobtrusive Ajax در ASP.NET Core 1.0

واقعیت این است که HTML Helper ای‌جکسی حذف شده‌ی از ASP.NET Core 1.0، کاری بجز افزودن ویژگی‌های data-ajax را که توسط افزونه‌ی jquery.unobtrusive-ajax.min.js پردازش می‌شوند، انجام نمی‌دهد و این افزونه مستقل است از مباحث سمت سرور و به نگارش خاصی از ASP.NET گره نخورده است. بنابراین در اینجا تنها کاری را که باید انجام داد، استفاده از همان ویژگی‌های اصلی است که این افزونه قادر به شناسایی آن‌ها است.
خلاصه‌ی آن‌ها را جهت انتقال کدهای قدیمی و یا تهیه‌ی کدهای جدید، در جدول ذیل می‌توانید مشاهده کنید:

 HTML attribute   AjaxOptions 
 data-ajax-confirm   Confirm 
 data-ajax-method   HttpMethod 
 data-ajax-mode   InsertionMode 
 data-ajax-loading-duration   LoadingElementDuration 
 data-ajax-loading   LoadingElementId 
 data-ajax-begin   OnBegin 
 data-ajax-complete   OnComplete 
 data-ajax-failure   OnFailure 
 data-ajax-success   OnSuccess 
 data-ajax-update   UpdateTargetId 
 data-ajax-url   Url 
   
در ASP.NET Core 1.0، به علت حذف متدهای کمکی Ajax دیگر خبری از AjaxOptions نیست. اما اگر علاقمند به انتقال کدهای قدیمی به ASP.NET Core 1.0 هستید، معادل‌های اصلی این پارامترها را می‌توانید در ستون HTML attribute مشاهده کنید.

چند نکته:
- اگر قصد استفاده‌ی از این ویژگی‌ها را دارید، باید ویژگی "data-ajax="true را نیز حتما قید کنید تا سیستم Unobtrusive Ajax فعال شود.
- ویژگی data-ajax-mode تنها با ذکر data-ajax-update (و یا همان UpdateTargetId پیشین) معنا پیدا می‌کند.
- ویژگی data-ajax-loading-duration نیاز به ذکر data-ajax-loading (و یا همان LoadingElementId پیشین) را دارد.
- ویژگی data-ajax-mode مقادیر before، after و replace-with را می‌پذیرد. اگر قید نشود، کل المان با data دریافتی جایگزین می‌شود.
- سه callback قابل تعریف data-ajax-complete، data-ajax-failure و data-ajax-success، یک چنین پارامترهایی را از سمت سرور در اختیار کلاینت قرار می‌دهند:

parameters  
 Callback  
 xhr, status   data-ajax-complete 
 data, status, xhr   data-ajax-success 
 xhr, status, error   data-ajax-failure 

برای مثال می‌توان ویژگی data-ajax-success را به نحو ذیل در سمت کلاینت مقدار دهی کرد:
 data-ajax-success = "myJsMethod"
این متد جاوا اسکریپتی یک چنین امضایی را دارد:
  function myJsMethod(data, status, xhr) {
}
در این حالت در سمت سرور، پارامتر data در یک اکشن متد، به صورت ذیل مقدار دهی می‌شود:
 return Json(new { param1 = 1, param2 = 2, ... });
و در سمت کلاینت در متد myJsMethod این پارامترها را به صورت data.param1 می‌توان دریافت کرد.


مثال‌هایی از افزودن ویژگی‌های data-ajax به المان‌های مختلف

 در حالت استفاده از Form Tag Helpers که در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 12 - معرفی Tag Helpers» بررسی شدند، یک فرم ای‌جکسی، چنین تعاریفی را پیدا خواهد کرد:
با این ViewModel فرضی
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.ViewModels.Account
{
    public class RegisterViewModel
    {
        [Required]
        [EmailAddress]
        [Display(Name = "Email")]
        public string Email { get; set; }
    }
}
که در View متناظر Ajax ایی ذیل استفاده شده‌است:
@using Core1RtmEmptyTest.ViewModels.Account
@model RegisterViewModel
@{
}
 
<form method="post"
      asp-controller="TestAjax"
      asp-action="Index"
      asp-route-returnurl="@ViewBag.ReturnUrl"
      class="form-horizontal"
      role="form"
      data-ajax="true"
      data-ajax-loading="#Progress"
      data-ajax-success="myJsMethod">
 
    <input asp-for="Email" class="form-control" />
    <span asp-validation-for="Email" class="text-danger"></span>
 
    <button type="submit">ارسال</button>
 
    <div id="Progress" style="display: none">
        <img src="images/loading.gif" alt="loading..." />
    </div>
</form>
 
@section scripts{
    <script type="text/javascript">
        function myJsMethod(data, status, xhr) {
            alert(data.param1);
        }
    </script>
}
در اینجا تمام تعاریف مانند قبل است؛ تنها سه ویژگی data-ajax جهت فعال سازی jquery-ajax-unobtrusive به فرم اضافه شده‌اند. همچنین یک callback دریافت پیام موفقیت آمیز بودن عملیات Ajax ایی نیز تعریف شده‌است.

این View از کنترلر ذیل استفاده می‌کند:
using Core1RtmEmptyTest.ViewModels.Account;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.Controllers
{
    public class TestAjaxController : Controller
    {
 
        public IActionResult Index()
        {
            return View();
        }
 
        [HttpPost]
        public IActionResult Index([FromForm]RegisterViewModel vm)
        {
            var ajax = isAjax();
            if (ajax)
            {
                // it's an ajax post
            }
 
 
            if (ModelState.IsValid)
            {
                //todo: save data
 
                return Json(new { param1 = 1, param2 = 2 });
            }
            return View();
        }
 
        private bool isAjax()
        {
            return Request?.Headers != null && Request.Headers["X-Requested-With"] == "XMLHttpRequest";
        }
    }
}
به ASP.NET Core 1.0، متد کمکی IsAjax اضافه نشده‌است؛ اما تعریف آن‌را در این کنترلر مشاهده می‌کنید. در مورد قید FromForm در ادامه توضیح داده خواهد شد (هرچند در این مورد خاص، حالت پیش فرض است و الزامی به قید آن نیست).

و یا Action Link ای‌جکسی نیز به صورت خلاصه به این نحو قابل تعریف است:
<div id="EmployeeInfo">
<a 
 asp-controller="MyController" asp-action="MyAction"
 data-ajax="true" 
 data-ajax-loading="#Progress" 
 data-ajax-method="POST" 
 data-ajax-mode="replace" 
 data-ajax-update="#EmployeeInfo">
 Get Employee-1 info
</a>

  <div id="Progress" style="display: none">
    <img src="images/loading.gif" alt="loading..."  />
  </div>
</div>


نکته‌ای در مورد اکشن متدهای ای‌جکسی در ASP.NET Core 1.0

همانطور که در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 18 - کار با ASP.NET Web API»، قسمت «تغییرات Model binding پیش فرض، برای پشتیبانی از ASP.NET MVC و ASP.NET Web API» نیز ذکر شد: 
public IActionResult Index([FromBody] MyViewModel vm)
{
   return View();
}
ذکر ویژگی FromBody در اینجا الزامی است. از این جهت که اطلاعات با فرمت JSON، از قسمت body درخواست استخراج و به MyViewModel بایند خواهند شد (در حالت dataType: json). و اگر dataType : application/x-www-form-urlencoded; charset=utf-8 بود (مانند حالت پیش فرض Unobtrusive Ajax)، باید از ویژگی FromForm استفاده شود. در غیر اینصورت در سمت سرور نال دریافت خواهیم کرد.
‫۸ سال قبل، پنجشنبه ۱۵ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۱۵:۴۵
ابراهیم حمزه ساربانقلی ابراهیم حمزه ساربانقلی
اشتراک‌ها
امکان به اشتراک گذاشتن لینک در شبکه‌های اجتماعی کاربر از طریق مرورگر

اگر می‌خواید به کاربرانتون امکان ارسال لینک مطلب از طریق واتس آپ و تلگرام و ... به وسیله تلفن همراهشون، بدید. مطلب بخونید

البته این مورد توسط مرورگرهای جدید پشتیبانی میشود. مانند 

امکان به اشتراک گذاشتن لینک در شبکه‌های اجتماعی کاربر از طریق مرورگر
‫۵ سال و ۱ ماه قبل، شنبه ۲۶ مرداد ۱۳۹۸، ساعت ۱۸:۲۷
حامد قنادی حامد قنادی
مطالب
ایجاد سرویس چندلایه‎ی WCF با Entity Framework در قالب پروژه - 10
بهره‌گیری از یک تابع پویا برای افزودن، ویرایش
در مثال‌های گذشته دیدید که برای هر کدام از عمل‌های درج، ویرایش و حذف، تابع‌های مختلفی نوشته بودیم که این‌کار هنگامی‌که یک پروژه‌ی بزرگ در دست داریم زمان‌بر خواهد بود. چه بسا یک جدول بزرگ داشته باشیم و بخواهیم در هر فرمی، ستون یا ستون‌های خاص به‌روزرسانی شوند. برای رفع این نگرانی افزودن تابع زیر به سرویس‌مان گره‌گشا خواهد بود.
        public bool AddOrUpdateOrDelete<TEntity>(TEntity newItem, bool updateIsNull) where TEntity : class
        {
            try
            {
                var dbMyNews = new dbMyNewsEntities();
                if (updateIsNull)
                    dbMyNews.Set<TEntity>().AddOrUpdate(newItem);
                else
                {
                    dbMyNews.Set<TEntity>().Attach(newItem);
                    var entry = dbMyNews.Entry(newItem);
                    foreach (
                        var pri in newItem.GetType().GetProperties()
                            .Where(pri => (pri.GetGetMethod(false).ReturnParameter.ParameterType.IsSerializable &&
                                           pri.GetValue(newItem, null) != null)))
                    {
                        entry.Property(pri.Name).IsModified = true;
                    }
                }
                dbMyNews.SaveChanges();
                return true;
            }
            catch (Exception)
            {
                return false;
            }
        }
این تابع دو پارامتر ورودی  newItem و updateIsNull دارد که نخستین، همان نمونه‌ای از Entity است که قصد افزودن، ویرایش یا حذف آن‌را داریم و با دومی مشخص می‌کنیم که آیا ستون‌هایی که دارای مقدار null هستند نیز در موجودیت اصلی به‌هنگام شوند یا خیر. این پارامتر جهت رفع این مشکل گذاشته شده است که هنگامی‌که قصد به‌هنگام‌کردن یک یا چند ستون خاص را داشتیم و تابع update را به گونه‌ی زیر صدا می‌زدیم، بقیه‌ی ستون‌ها مقدار null می‌گرفت. 
var news = new tblNews();
news.tblCategoryId = 2;
news.tblNewsId = 1;
MyNews.EditNews(news);
توسط تکه کد بالا، ستون tblCategoryId از جدول   tblNews با شرط این‌که شناسه‌ی جدول آن برابر با 1 باشد، مقدار 2 خواهد گرفت. ولی بقیه‌ی ستون‌های آن به علت این‌که مقداری برای آن مشخص نکرده ایم، مقدار null خواهد گرفت.
راهی که برای حل آن استفاده می‌کردیم، به این صورت بود: 
 var news = MyNews.GetNews(1);
 news.tblCategoryId = 2;
MyNews.EditNews(news) 
در این روش یک رفت و برگشت بی‌هوده به WCF انجام خواهد شد در حالتی که ما اصلاً نیازی به مقدار ستون‌های دیگر نداریم و اساساً کاری روی آن نمی‌خواهیم انجام دهیم.
در تابع AddOrUpdateOrDelete نخست بررسی می‌کنیم که آیا این‌که ستون‌هایی که مقدار ندارند، در جدول اصلی هم مقدار null بگیرند برای ما مهم است یا نه. برای نمونه هنگامی‌که می‌خواهیم سطری به جدول بیفزاییم یا این‌که واقعاً بخواهیم مقدار دیگر ستون‌ها برابر با null شود. در این صورت همان متد  AddOrUpdate از Entity Framework اجرا خواهد شد.
حالت دیگر که در حذف و ویرایش از آن بهره می‌بریم با یک دستور foreach همه‌ی پروپرتی‌هایی که Serializable باشد (که در این صورت پروپرتی‌های virtual حذف خواهد شد) و مقدار آن نامساوی با null باشد، در حالت ویرایش خواهند گرفت و در نتیجه دیگر ستون‌ها ویرایش نخواهد شد. این دستور دیدگاه جزء‌نگر دستور زیر است که کل موجودیت را در وضعیت ویرایش قرار می‌داد:
dbMyNews.Entry(news).State = EntityState.Modified;
با آن‌چه گفته شد، می‌توانید به جای سه تابع زیر:
   public int AddNews(tblNews News)
        {
            dbMyNews.tblNews.Add(News);
            dbMyNews.SaveChanges();
            return News.tblNewsId;
        }

        public bool EditNews(tblNews News)
        {
            try
            {
                dbMyNews.Entry(News).State = EntityState.Modified;
                dbMyNews.SaveChanges();
                return true;
            }
            catch (Exception exp)
            {
                return false;
            }
        }

        public bool DeleteNews(int tblNewsId)
        {
            try
            {
                tblNews News = dbMyNews.tblNews.FirstOrDefault(p => p.tblNewsId == tblNewsId);
                News.IsDeleted = true;
                dbMyNews.SaveChanges();
            return true;
            }
            catch (Exception exp)
            {
                return false;
            }
        }
تابع زیر را بنویسید:
       public bool AddOrEditNews(tblNews News)
        {
            return AddOrUpdateOrDelete(News, News.tblNewsId == 0);
        }
به همین سادگی. من در این‌جا شرط کردم فقط در حالت درج، از قسمت نخست تابع بهره گرفته شود.
در سمت برنامه از این تابع برای عمل درج، ویرایش و حذف به سادگی و بدون نگرانی استفاده می‌کنید. برای نمونه جهت حذف در یک خط به این صورت می‌نویسید:
MyNews.AddOrEditNews (new tblNews { tblNewsId = 1, IsDeleted =true });
در بخش پسین آموزش، پیرامون ایجاد امنیت در WCF خواهم نوشت.
‫۱۰ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۲۸ تیر ۱۳۹۳، ساعت ۰۲:۵۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
امن سازی برنامه‌های ASP.NET Core توسط IdentityServer 4x - قسمت سوم - بررسی مفاهیم OpenID Connect
پیش از نصب و راه اندازی IdentityServer، نیاز است با یک سری از مفاهیم اساسی پروتکل OpenID Connect، مانند Identity token ،Client types ،Flow و Endpoints، آشنا شویم تا بتوانیم از امکانات این IDP ویژه استفاده و آن‌ها را تنظیم کنیم. بدون آشنایی با این مفاهیم، اتصال برنامه‌ای که در قسمت قبل تدارک دیدیم به IdentityServer میسر نیست.


پروتکل OpenID Connect چگونه کار می‌کند؟

در انتهای قسمت اول این سری، پروتکل OpenID Connect معرفی شد. در ادامه جزئیات بیشتری از این پروتکل را بررسی می‌کنیم.
هر برنامه‌ی کلاینت متصل به WebAPI مثال قسمت قبل، نیاز به دانستن هویت کاربر وارد شده‌ی به آن‌را دارد. در اینجا به این برنامه‌ی کلاینت، اصطلاحا relying party هم گفته می‌شود؛ از این جهت که این برنامه‌ی کلاینت، به برنامه‌ی Identity provider و یا به اختصار IDP، جهت دریافت نتیجه‌ی اعتبارسنجی کاربر، وابسته‌است. برنامه‌ی کلاینت یک درخواست Authentication را به سمت IDP ارسال می‌کند. به این ترتیب کاربر به صورت موقت از برنامه‌ی جاری خارج شده و به برنامه‌ی IDP منتقل می‌شود. در برنامه‌ی IDP است که کاربر مشخص می‌کند کیست؛ برای مثال با ارائه‌ی نام کاربری و کلمه‌ی عبور. پس از این مرحله، در صورت تائید هویت کاربر، برنامه‌ی IDP یک Identity Token را تولید و امضاء می‌کند. سپس برنامه‌ی IDP کاربر را مجددا به برنامه‌ی کلاینت اصلی هدایت می‌کند و Identity Token را در اختیار آن کلاینت قرار می‌دهد. در اینجا برنامه‌ی کلاینت، این توکن هویت را دریافت و اعتبارسنجی می‌کند. اگر این اعتبارسنجی با موفقیت انجام شود، اکنون کاربر تعیین اعتبار شده و هویت او جهت استفاده‌ی از قسمت‌های مختلف برنامه مشخص می‌شود. در برنامه‌های ASP.NET Core، این توکن هویت، پردازش و بر اساس آن یکسری Claims تولید می‌شوند که در اغلب موارد به صورت یک کوکی رمزنگاری شده در سمت کلاینت ذخیره می‌شوند.
به این ترتیب مرورگر با هر درخواستی از سمت کاربر، این کوکی را به صورت خودکار به سمت برنامه‌ی کلاینت ارسال می‌کند و از طریق آن، هویت کاربر بدون نیاز به مراجعه‌ی مجدد به IDP، استخراج و استفاده می‌شود.


مراحل انتقال کاربر به IDP، صدور توکن هویت، بازگشت مجدد به برنامه‌ی کلاینت، اعتبارسنجی، استخراج Claims و ذخیره‌ی آن به صورت یک کوکی رمزنگاری شده را در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید. بنابراین در حین کار با یک IDP، مرحله‌ی لاگین به سیستم، دیگر در برنامه یا برنامه‌های کلاینت قرار ندارد. در اینجا دو فلش به سمت IDP و سپس به سمت کلاینت را بخاطر بسپارید. در ادامه از آن‌ها برای توضیح Flow و Endpoints استفاده خواهیم کرد.

البته OpenID Connect برای کار همزمان با انواع و اقسام برنامه‌های کلاینت طراحی شده‌است؛ مانند برنامه‌ی سمت سرور MVC، برنامه‌های سمت کلاینت جاوا اسکریپتی مانند Angular و برنامه‌های موبایل. برای این منظور باید در IDP نوع کلاینت و یکسری از تنظیمات مرتبط با آن‌را مشخص کرد.


کلاینت‌های عمومی و محرمانه

زمانیکه قرار است با یک IDP کار کنیم، این IDP باید بتواند بین یک برنامه‌ی حسابداری و یک برنامه‌ی پرسنلی که از آن برای احراز هویت استفاده می‌کنند، تفاوت قائل شود و آن‌ها را شناسایی کند.

- کلاینت محرمانه (Confidential Client)
هر کلاینت با یک client-id و یک client-secret شناخته می‌شود. کلاینتی که بتواند محرمانگی این اطلاعات را حفظ کند، کلاینت محرمانه نامیده می‌شود.
در اینجا هر کاربر، اطلاعات هویت خود را در IDP وارد می‌کند. اما اطلاعات تعیین هویت کلاینت‌ها در سمت کلاینت‌ها ذخیره می‌شوند. برای مثال برنامه‌های وب ASP.NET Core می‌توانند هویت کلاینت خود را به نحو امنی در سمت سرور ذخیره کنند و این اطلاعات، قابل دسترسی توسط کاربران آن برنامه نیستند.

- کلاینت عمومی (Public Client)
این نوع کلاینت‌ها نمی‌توانند محرمانگی هویت خود را حفظ و تضمین کنند؛ مانند برنامه‌های جاوا اسکریپتی Angular و یا برنامه‌های موبایل که بر روی وسایل الکترونیکی کاربران اجرا می‌شوند. در این حالت هرچقدر هم سعی کنیم، چون کاربران به اصل این برنامه‌ها دسترسی دارند، نمی‌توان محرمانگی اطلاعات ذخیره شده‌ی در آن‌ها را تضمین کرد.


مفهوم OpenID Connect Endpoints

در تصویر ابتدای بحث، دو فلش را مشاهده می‌کنید؛ برای مثال چگونه می‌توان به Identity token دسترسی یافت (Authentication) و همچنین زمانیکه صحبت از Authorization می‌شود، چگونه می‌توان Access tokens را دریافت کرد. اینکه این مراحله چگونه کار می‌کنند، توسط Flow مشخص می‌شود. Flow مشخص می‌کند که چگونه باید توکن‌ها از سمت IDP به سمت کلاینت بازگشت داده شوند. بسته به نوع کلاینت‌ها که در مورد آن‌ها بحث شد و نیازمندی‌های برنامه، باید از Flow مناسبی استفاده کرد.
هر Flow با Endpoint متفاوتی ارتباط برقرار می‌کند. این Endpointها در حقیقت جایگزین راه‌حل‌های خانگی تولید برنامه‌های IDP هستند.
- در ابتدا یک Authorization Endpoint وجود دارد که در سطح IDP عمل می‌کند. این مورد همان انتهای فلش اول ارسال درخواست به سمت IDP است؛ در تصویر ابتدای بحث. کار این Endpoint، بازگشت Identity token جهت انجام عملیات Authentication و بازگشت Access token برای تکمیل عملیات Authorization است. این عملیات نیز توسط Redirection کلاینت انجام می‌شود (هدایت کاربر به سمت برنامه‌ی IDP، دریافت توکن‌ها و سپس هدایت مجدد به سمت برنامه‌ی کلاینت اصلی).

نکته‌ی مهم: استفاده‌ی از TLS و یا همان پروتکل HTTPS برای کار با OpenID Connect Endpoints اجباری است و بدون آن نمی‌توانید با این سیستم کار کنید. به عبارتی در اینجا ترافیک بین کلاینت و IDP، همواره باید رمزنگاری شده باشد.
البته مزیت کار با ASP.NET Core 2.1، یکپارچگی بهتر و پیش‌فرض آن با پروتکل HTTPS است؛ تا حدی که مثال پیش‌فرض local آن به همراه یک مجوز موقتی SSL نصب شده‌ی توسط SDK آن کار می‌کند.

- پس از Authorization Endpoint که در مورد آن توضیح داده شد، یک Redirection Endpoint وجود دارد. در ابتدای کار، کلاینت با یک Redirect به سمت IDP هدایت می‌شود و پس از احراز هویت، مجددا کاربر به سمت کلاینت Redirect خواهد شد. به آدرسی که IDP کاربر را به سمت کلاینت Redirect می‌کند، Redirection Endpoint می‌گویند و در سطح کلاینت تعریف می‌شود. برنامه‌ی IDP، اطلاعات تولیدی خود را مانند انواع توکن‌ها، به سمت این Endpoint که در سمت کلاینت قرار دارد، ارسال می‌کند.

- پس از آن یک Token Endpoint نیز وجود دارد که در سطح IDP تعریف می‌شود. این Endpoint، آدرسی است در سمت IDP، که برنامه‌ی کلاینت می‌تواند با برنامه نویسی، توکن‌هایی را از آن درخواست کند. این درخواست عموما از نوع HTTP Post بدون Redirection است.


مفهوم OpenID Connect Flow


- اولین Flow موجود، Authorization Code Flow است. کار آن بازگشت کدهای Authorization از Authorization Endpoint و همچنین توکن‌ها از طریق Token Endpoint می‌باشد. در ایجا منظور از «کدهای Authorization»، اطلاعات دسترسی با طول عمر کوتاه است. هدف Authorization Code این است که مشخص کند، کاربری که به IDP لاگین کرده‌است، همانی است که Flow را از طریق برنامه‌ی وب کلاینت، شروع کرده‌است. انتخاب این نوع Flow، برای کلاینت‌های محرمانه مناسب است. در این حالت می‌توان مباحث Refresh token و داشتن توکن‌هایی با طول عمر بالا را نیز پیاده سازی کرد.

- Implicit Flow، تنها توکن‌های تولیدی را توسط Authorization Endpoint بازگشت می‌دهد و در اینجا خبری از بازگشت «کدهای Authorization» نیست. بنابراین از Token Endpoint استفاده نمی‌کند. این نوع Flow، برای کلاینت‌های عمومی مناسب است. در اینجا کار client authentication انجام نمی‌شود؛ از این جهت که کلاینت‌های عمومی، مناسب ذخیره سازی client-secret نیستند. به همین جهت در اینجا امکان دسترسی به Refresh token و توکن‌هایی با طول عمر بالا میسر نیست. این نوع از Flow، ممکن است توسط کلاینت‌های محرمانه نیز استفاده شود.

- Hybrid Flow، تعدادی از توکن‌ها را توسط Authorization Endpoint و تعدادی دیگر را توسط Token Endpoint بازگشت می‌دهد؛ بنابراین ترکیبی از دو Flow قبلی است. انتخاب این نوع Flow، برای کلاینت‌های محرمانه مناسب است. در این حالت می‌توان مباحث Refresh token و داشتن توکن‌هایی با طول عمر بالا را نیز پیاده سازی کرد. از این نوع Flow ممکن است برای native mobile apps نیز استفاده شود.

آگاهی از انواع Flowها، انتخاب نوع صحیح آن‌ها را میسر می‌کند که در نتیجه منتهی به مشکلات امنیتی نخواهند شد. برای مثال Hybrid Flow توسط پشتیبانی از Refresh token امکان تمدید توکن جاری و بالا بردن طول عمر آن‌را دارد و این طول عمر بالا بهتر است به کلاینت‌های اعتبارسنجی شده ارائه شود. برای اعتبارسنجی یک کلاینت، نیاز به client-secret داریم و برای مثال برنامه‌های جاوا اسکریپتی نمی‌توانند محل مناسبی برای ذخیره سازی client-secret باشند؛ چون از نوع کلاینت‌های عمومی محسوب می‌شوند. بنابراین نباید از Hybrid Flow برای برنامه‌های Angular استفاده کرد. هرچند انتخاب این مساله صرفا به شما بر می‌گردد و چیزی نمی‌تواند مانع آن شود. برای مثال می‌توان Hybrid Flow را با برنامه‌های Angular هم بکار برد؛ هرچند ایده‌ی خوبی نیست.


انتخاب OpenID Connect Flow مناسب برای یک برنامه‌ی کلاینت از نوع ASP.NET Core

برنامه‌های ASP.NET Core، از نوع کلاینت‌های محرمانه به‌شمار می‌روند. بنابراین در اینجا می‌توان تمام Flowهای یاد شده را انتخاب کرد. در برنامه‌های سمت سرور وب، به ویژگی به روز رسانی توکن نیاز است. بنابراین باید دسترسی به Refresh token را نیز داشت که توسط Implicit Flow پشتیبانی نمی‌شود. به همین جهت از Implicit Flow در اینجا استفاده نمی‌کنیم. پیش از ارائه‌ی OpenID Connect، تنها Flow مورد استفاده‌ی در برنامه‌های سمت سرور وب، همان Authorization Code Flow بود. در این Flow تمام توکن‌ها توسط Token Endpoint بازگشت داده می‌شوند. اما Hybrid Flow نسبت به آن این مزیت‌ها را دارد:
- ابتدا اجازه می‌دهد تا Identity token را از IDP دریافت کنیم. سپس می‌توان آن‌را بدون دریافت توکن دسترسی، تعیین اعتبار کرد.
- در ادامه OpenID Connect این Identity token را به یک توکن دسترسی، متصل می‌کند.
به همین جهت OpenID Connect نسبت به OAuth 2 ارجحیت بیشتری پیدا می‌کند.

پس از آشنایی با این مقدمات، در قسمت بعدی، کار نصب و راه اندازی IdentityServer را انجام خواهیم داد.
‫۶ سال و ۱ ماه قبل، دوشنبه ۱۲ شهریور ۱۳۹۷، ساعت ۱۷:۳۵
مسعود پاکدل مسعود پاکدل
نظرات مطالب
EF Code First #14
در سیستم‌های Disconnected، یعنی زمانی که ارتباط دائم بین Context و Entity‌ها وجود ندارد (مثل سیستم‌های مبتنی بر WCF و SOA) باید از Entity Self Tracking استفاده کنید که برای اولین بار در .Net4 و VS2010 معرفی شد و این امکان رو به شما می‌ده تمام تغییرات موجود در Entity  + وضعیت Entity مثل Added و Deleted و Modified را به سمت سرور ارسال کنید.
هر تغییری رو که در خواص یک کلاس اعمال کنید مقدار جدید و مقدار قدیم به علاوه نام Property در خود مدل ، Track می‌شوند و تمام این اطلاعات همراه Entity به سرور ارسال شده و در سمت  سرور هم یک Extension Method به نام ApplyChanged برای ObjectContext وجود داره که با توجه به تغییرات و State هر Entity داده‌ها رو ذخیره می‌کنه.
در ضمن شما از طریق دو متد StopTracking و StartTracking می‌تونید تمام تغییرات Entity رو استارت یا متوقف کنید.
فقط نکته مهم اینه که استفاده از این روش کمی هزینه بر است (چون هر Entity تمام تغییرات خود را در 2 Dictionary به نام‌های OriginalValueCollection و CurrentValueCollection ذخیره میکنه در نتیجه هنگام انتقال داده‌ها باید حواستون به حجم داده‌های ارسالی هم باشه.)
در ضمن در این حالت دیگه Lazy Loading ساپورت نمیشه و فقط می‌تونید از Include استفاده کنید.
‫۱۱ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۵ خرداد ۱۳۹۲، ساعت ۰۲:۳۸