- - سرویس پک 2 شیرپوینت 2007 به زودی ارائه خواهد شد و در زمان ارائه شیرپوینت 2010، برای ارتقاء به آن از 2007 حتما باید ابتدا این سرویس پک را نصب نمائید.
بازخوردهای پروژهها
دیت پیکر فارسی
مسلما یکی از مشکلات ما در زبان فارسی تقویم هست و بیشترین کامپوننتها در تمامی سیستمهای دیجیتال موبایل، کامپیوتر برنامه نویسی دیتابیس و غیره تبدیل تاریخ هست
تلاشهای همه افراد هم خوب و ستودنی است ولی به نظر خود من این دیت پیکر امکانات کمی داره
دیت پیکر
http://stefangabos.ro/jquery/zebra-datepicker/
خیلی عالی هست و با کتابخانه PersianCalendar که در جاوا اسکریپت نوشته شده به سادگی فارسی میشه و خیلی خوب هم کار میکنه حالا باید این نسخه ای که تاریخ فارسی داره رو بذارم روی وب
تبدیلش به کامپوننت هم کار زیاد سختی نیست
تلاشهای همه افراد هم خوب و ستودنی است ولی به نظر خود من این دیت پیکر امکانات کمی داره
دیت پیکر
http://stefangabos.ro/jquery/zebra-datepicker/
خیلی عالی هست و با کتابخانه PersianCalendar که در جاوا اسکریپت نوشته شده به سادگی فارسی میشه و خیلی خوب هم کار میکنه حالا باید این نسخه ای که تاریخ فارسی داره رو بذارم روی وب
تبدیلش به کامپوننت هم کار زیاد سختی نیست
نظرات نظرسنجیها
با توجه به امکانات جدید Razor Components، آیا در آینده از SPA frameworks استفاده میکنید؟
ممنون از نظر خوبتون ولی یک نکته رو باید مطرح کنم در رابطه با پاسختون اینکه :
به نظرم مقایسه این با سیلورلایت کار درستی نباشه سیلورلایت پلاگین بود ولی این خودش داره از جاوااسکریپت استفاده میکنه و دلیلی نداره وقتی از این تکنولوژی استفاده کنیم کلا جاوا اسکریپت استفاده نشه میشه همچنان از ترکیبی از جاوااسکریپت و razor استفاده کرد.هرچند سابقه ماکروسافت در مورد سیلورلایت خراب هست و شاید فکر کنیم این هم مثل اون میشه ولی فکر میکنم الان با کسب تجربه داره عمل میکنه و اون اتفاق نمیفته.
برای کارهای پیشرفتهتر هم میشه بخشی از فریم ورکهای spa رو همچنان استفاده کرد بدون routing و درگیری با api برای برنامههای متوسط و کوچک تر. به طور مثال vue در کنار این فریم ورک فکر میکنم خیلی میتونه خوب کار کنه.
اشتراکها
چرا باید اسکالا یاد بگیریم ؟
اشتراکها
پروژه javOnet
آیا LINQ در زبانهای دیگر مثل جاوا معادلی دارد؟
یک: ASP.NET Core مستقل از Platform است
آیندهی محتوم نرمافزار، توسعه به شیوههای مستقل از Platform است. شاید این دلیل به تنهایی برای مهاجرت به ASP.NET Core کافی باشد. امروزه نرمافزارهایی که مبتنی بر یک Platform خاص نیستند، نسبت به سایر نرمافزارها مزیت رقابتیتری دارند. نرمافزارهای Cross Platform یا مستقل از Platform، بر روی هر سیستم عاملی اجرا میشوند. برای اجرای آنها در کامپیوترهای شخصی یا Server کافیست معماری پردازندهی مرکزی x86 باشد و سیستم عامل نیز یکی از انواع ویندوز، لینوکس یا مک.
دلیل مستقل بودن ASP.NET Core از Platform، مبتنی بودن آن بر NET Core. است. این نسخه از داتنت را میتوان برای سیستمعاملهای مختلف از http://dot.net دانلود و نصب کرد.
برای اجرای نرمافزارهایی که مبتنی بر NET Core. هستند نیاز به بازنویسی کدها یا استفاده از زبانهای برنامهنویسی جداگانهای نیست. این خاصیت همچنین برای libraryهای استانداردی که از این نسخه از داتنت استفاده میکنند نیز صادق است.
دو: Open Source است
یکی از انتقادهایی که سالها به مایکروسافت میشد، ناشناخته بودن سورس نرمافزارهای این شرکت و انحصار طلبیهایش بود. اما در سالهای اخیر مایکروسافت نشان دادهاست که این جنبه از کاراکترش را به تدریج اصلاح کردهاست. به طوری که اسکات هانسلمن، یکی از کارمندان این شرکت و وبلاگنویس مشهور در این مورد گفته است:
دلیل آمدن من به مایکروسافت این بود که میخواستیم هر چقدر میتوانیم کارها را Open Source کنیم و یک جامعهی کاربری برای داتنت و اوپن سورس بسازیم و حالا به NET Core 1.0. رسیدهایم.
زمانی شایعهی لو رفتن بخشی از سورس کد ویندوز ۹۵، در صدر اخبار تکنولوژی بود و این یک شکست برای مایکروسافت محسوب میشد. اما امروزه ASP.NET Core با لایسنس MIT عرضه شده است که یکی از آزادترین مجوزهای اوپن سورس است. نرمافزارهایی که با این مجوز عرضه میشوند، آزادی تغییر کد، ادغام با مجوزهای دیگر، عرضه به عنوان محصول دیگر، استفاده تجاری و ... را به همهی توسعهدهندگان میدهد.
سه: جدا بودن از Web Server
این نسخهی از APS.NET، کاملاً از وبسرور که نرمافزارها را هاست میکند، جدا (decouple) شده است. اگرچه همچنان استفاده از IIS بر روی ویندوز منطقی به نظر میرسد اما مایکروسافت یک پروژهی اوپن سورس دیگری را به نام Kestrel نیز منتشر کرده است.
وبسرور Kestrel مبتنی بر پروژه libuv است و libuv در اصل برای هاست کردن Node.js تولید شده بود و تأکید آن بر روی انجام عملیات I/O به صورت asynchronous است.
نکته جالب این است که یک برنامهی مبتنی بر ASP.NET Core، در واقع یک Console Application است که در متد Main آن وبسرور فراخوانی میشود:
using System; using Microsoft.AspNetCore.Hosting; namespace aspnetcoreapp { public class Program { public static void Main(string[] args) { var host = new WebHostBuilder() .UseKestrel() .UseStartup<Startup>() .Build(); host.Run(); } } }
چهار: تزریق وابستگی (Dependency Injection) تو کار
تزریق وابستگیها برای ایجاد وابستگی سست (loosely coupling) بین اشیاء مرتبط و وابسته به یکدیگر است. به جای نمونهسازی مستقیم اشیاء مرتبط، یا استفاده از ارجاعهای ایستا به آن اشیاء، زمانی که یک کلاس به آنها احتیاج داشته باشد، با روشهای خاصی از طریق DI به اشیاء مورد نیاز دسترسی پیدا میکند. در این استراتژی، ماژولهای سطح بالا نباید به ماژولهای سطح پایین وابسته باشند، بلکه هر دو باید به abstraction (معمولا Interface ها) وابسته باشند.
وقتی یک سیستم برای استفادهی از DI طراحی شدهاست و کلاسهای زیادی دارد که وابستگیهایش را از طریق constructor یا propertyها درخواست میکند، بهتر است یک کلاس مخصوص ایجاد آن کلاسها و وابستگیهایشان داشته باشد. به این کلاسها container، یا Inversion of Control (IoC) container یا Dependency Injection (DI) container گفته میشود.
با این روش، بدون نیاز به hard code کردن instance سازی از کلاسها، میتوان گرافهای پیچیده وابستگی را در اختیار یک کلاس قرار داد.
طراحی ASP.NET Core از پایه طوری است که حداکثر استفاده را از Dependency Injection میکند. یک container ساده توکار با نام IServiceProvider وجود دارد که به صورت پیشفرض constructor injection را پشتیبانی میکند.
در ASP.NET Core با مفهومی به نام service سر و کار خواهید داشت که در واقع به type هایی گفته میشود که از طریق DI در اختیار شما قرار میگیرند. سرویسها در متد ConfigureServices کلاس Startup برنامه شما تعریف میشوند. این serviceها میتوانند Entity Framework Core یا ASP.NET Core MVC باشند یا سرویسهایی که توسط شما تعریف شدهاند. مثال:
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. public void ConfigureServices (IServiceCollection services) { // Add framework services. services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"))); services.AddIdentity<ApplicationUser, IdentityRole>() .AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext>() .AddDefaultTokenProviders(); services.AddMvc(); // Add application services. services.AddTransient<IEmailSender, AuthMessageSender>(); services.AddTransient<ISmsSender, AuthMessageSender>(); }
پنج: یکپارچگی با frameworkهای مدرن سمت کلاینت
فرآیند build در برنامههای تحت وب مدرن معمولاً این وظایف را انجام میدهد:
- bundle و minify کردن فایلهای جاوا اسکریپت و همینطور CSS
- اجرای ابزارهایی برای bundle و minify کردن قبل از هر build
- کامپایل کردن فایلهای LESS و SASS در CSS
- کامپیال کردن فایلهای CoffeeScript و TypeScript در JavaScript
برای اجرای چنین فرآیندهایی از ابزاری به نام task runner استفاده میشود که Visual Studio از دو ابزار task runner مبتنی برا جاوا اسکریپت به نامهای Gulp و Grunt بهره میبرد. از این ابزارها با استفاده از ASP.NET Core Web Application template میتوان در ASP.NET Core استفاده کرد.
همچنین امکان استفاده از Bower که یک package manager (مانند NuGet) برای وب است، وجود دارد. معمولاً از Bower برای نصب فایلهای CSS ، فونتها، frameworkهای سمت کلاینت و کتابخانههای جاوا اسکریپت استفاده میشود. اگرچه بسیاری از packageها در NuGet هم وجود دارند، اما تمرکز بیشتر NuGet بر روی کتابخانههای داتنتی است.
نصب و استفادهی سایر libraryهای سمت کلاینت مانند Bootstrap ، Knockout.js ، Angular JS و زبان TypeScript نیز در Visual Studio و هماهنگی آن با ASP.NET Core نیز بسیار ساده است.
پس همین حالا دست به کار شوید و با نصب -حداقل - Microsoft Visual Studio 2015 Update 3 بر روی ویندوز یا Visual Studio Code بر روی هر سیستم عاملی از برنامهنویسی با ASP.NET Core لذت ببرید!
منابع :
در قسمت قبلی با تبهای فایرباگ آشنا شدیم . در این قسمت و قسمتهای بعدی ، با هر تب به صورت کامل آشنا خواهیم شد .
در این قسمت با تب Console آشنا خواهیم شد .
در قسمت قبل در مورد این تب گفتیم :
در این تب دو بخش وجود دارد :
در بخش Log هشدارها ، پیغامها ، درخواستهای XHR و ... نمایش داده میشوند .
بخش دیگر هم که در سمت راست قرار دارد ، مخصوص اجرای کدهای جاوا اسکریپت میباشد .
پس یک قسمت داریم برای نوشتن کدهای جاوا اسکریپت و یک قسمت هم برای مشاهدهی رویدادها .
اکنون 2 سوال مطرح میشود :
همین 2 سوال اهمیت و قدرت فایرباگ و قسمت Console آن را برای ما آشکار میکند ، زیرا ما میتوانیم بدون Reload کردن صفحه ، کدهایمان را اجرا و نتیجه را مشاهده کنیم یا بوسیله توابع موجود خیلی ساده کدهایمان را خطایابی کنیم .
چگونه کدهای نوشته شده را سریع اجرا کنم ؟ کلید میانبر ( HotKey ) اجرای کدها چیست ؟
پاسخ : فشردن کلید CTRL + Enter
امتحان کنید :
کد زیر را در بخش کدنویسی تایپ کنید و بوسیله کلید میانبر گفته شده ، آن را اجرا کنید .
تصویر ذیل نتیجه اجرای کدی هست که اجرا کردیم .
چند نکته :
دکمهها و حالتهای نمایش بخش کد نویسی
4 دکمه در قسمت کدنویسی وجود دارد :
بخش کد نویسی میتواند به 2 شکل نمایش داده شود :
9 دکمه هم در بالای بخش log وجود دارد ( به ترتیب از چپ به راست ) :
نمایش تعداد خطاهای اتفاق افتاده ، در نوار وضعیت ( Status Bar ) :
اگر در زمان فعال بودن فایرباگ ، در صفحه خطایی رخ دهد ، در نوار وضعیت عدد 1 را نمایش میدهد و به ازای هر خطای جدید ، یکی به تعداد خطاها اضافه میکند .
البته اگر از ورژنهای جدید فایرفاکس استفاده میکنید ، نوار وضعیت را نخواهید داشت و تعداد خطاها را در کنار آیکون فایرباگ خواهید داشت .
در کنار همه این امکانات ، فایرباگ یک مجموعه کامل از توابع کاربردی برای توسعه جاوا اسکریپت و خطایابی جاوا اسکریپت در اختیار ما میگذارد .
چند متد کمکی برای نوشتن Logهای مختلف در Console :
در قسمت بعدی توابع مربوط به توسعه جاوا اسکریپت ( Command Line API & Console API ) در فایرباگ را بررسی خواهیم کرد .
در این قسمت با تب Console آشنا خواهیم شد .
در قسمت قبل در مورد این تب گفتیم :
در این تب دو بخش وجود دارد :
در بخش Log هشدارها ، پیغامها ، درخواستهای XHR و ... نمایش داده میشوند .
بخش دیگر هم که در سمت راست قرار دارد ، مخصوص اجرای کدهای جاوا اسکریپت میباشد .
پس یک قسمت داریم برای نوشتن کدهای جاوا اسکریپت و یک قسمت هم برای مشاهدهی رویدادها .
اکنون 2 سوال مطرح میشود :
- برای اجرای یک کد در حالت معمول چگونه عمل میکنیم ؟
پاسخ : کدهای مورد نظر را بین تگ باز و بستهی script قرار میدهیم و صفحه مورد نظر را در مرورگر باز میکنیم و مرورگر کد را اجرا میکند . - در صورتی که کدهای ما خطا داشته باشند ، چگونه خطایابی میکنیم ؟
پاسخ : در بین کدهای نوشته شده چند alert قرار میدهیم و سعی میکنیم مشکل را پیدا کنیم .
همین 2 سوال اهمیت و قدرت فایرباگ و قسمت Console آن را برای ما آشکار میکند ، زیرا ما میتوانیم بدون Reload کردن صفحه ، کدهایمان را اجرا و نتیجه را مشاهده کنیم یا بوسیله توابع موجود خیلی ساده کدهایمان را خطایابی کنیم .
چگونه کدهای نوشته شده را سریع اجرا کنم ؟ کلید میانبر ( HotKey ) اجرای کدها چیست ؟
پاسخ : فشردن کلید CTRL + Enter
امتحان کنید :
کد زیر را در بخش کدنویسی تایپ کنید و بوسیله کلید میانبر گفته شده ، آن را اجرا کنید .
document.getElementsByTagName("div");
تصویر ذیل نتیجه اجرای کدی هست که اجرا کردیم .
چند نکته :
- قسمت هایی که با رنگ قرمز و یک دات ( . ) بعد از نام تگ قرار گرفته اند ، کلاسهای CSS ای هستند که المنت دارد .
- قسمت هایی که با رنگ آبی تیره و یک شارپ ( # ) بعد از نام تگ قرار گرفته اند ، ID تگها هستند .
- قسمت هایی که کمرنگ هستند ، المنت هایی هستند که در صفحه قابل نمایش نیستند .
- اگر یک تگ چند کلاس داشته باشد ، فقط اولین کلاس نمایش داده میشود .
دکمهها و حالتهای نمایش بخش کد نویسی
4 دکمه در قسمت کدنویسی وجود دارد :
- Run : اجرای کد
- Clear : خالی کردن بخش کد نویسی
- Copy : کپی کردن کد موجود در بخش کد نویسی در حافظه
- History : کدهای نوشته شده در نشست ( Session ) فعلی مرورگر
بخش کد نویسی میتواند به 2 شکل نمایش داده شود :
- بصورت جعبه چند خطی ( Command Editor )
- بصورت تک خطی ( Command Line )
9 دکمه هم در بالای بخش log وجود دارد ( به ترتیب از چپ به راست ) :
- دکمه ای با عنوان “Break On All Errors” . زمانی فعال شود ، در اولین اجرای یک کد از داخل صفحه ، به تب Script منتقل میشود و در خطی که کد در حال اجرا است توقف میکند .
- Clear : بخش log را خالی میکند .
- Persist : فعال بودن این دکمه باعث میشود که محتویات بخش Console در بارگزاری مجدد صفحه حفظ شود .
- Profile : بوسیله این گزینه میتوانید کدهای اجرایی خود در مدت زمان فعال بودن این دکمه ، تحت نظر بگیرید .
به این صورت که پس از غیر فعال کردن این دکمه ( کلیک مجدد بروی آن ) میتوانید تابعهای اجرا شده ، تعداد فراخوانی آنها ، مدت زمان اجرای هر یک ، میانگین زمان اجرای هر بار یک تابع و ... را مشاهده کنید . - 5 دکمهی بعدی هم برای فیلتر کردن Log هستند .
نمایش تعداد خطاهای اتفاق افتاده ، در نوار وضعیت ( Status Bar ) :
اگر در زمان فعال بودن فایرباگ ، در صفحه خطایی رخ دهد ، در نوار وضعیت عدد 1 را نمایش میدهد و به ازای هر خطای جدید ، یکی به تعداد خطاها اضافه میکند .
البته اگر از ورژنهای جدید فایرفاکس استفاده میکنید ، نوار وضعیت را نخواهید داشت و تعداد خطاها را در کنار آیکون فایرباگ خواهید داشت .
در کنار همه این امکانات ، فایرباگ یک مجموعه کامل از توابع کاربردی برای توسعه جاوا اسکریپت و خطایابی جاوا اسکریپت در اختیار ما میگذارد .
چند متد کمکی برای نوشتن Logهای مختلف در Console :
console.debug('This is a Debug message'); console.info('This is an Information'); console.warn('This is a Warning message'); console.error('This is an Error message');
در قسمت بعدی توابع مربوط به توسعه جاوا اسکریپت ( Command Line API & Console API ) در فایرباگ را بررسی خواهیم کرد .
از آنجا که برای کار با جاوا اسکریپت نیاز به درک کاملی دربارهی مفهوم حوزه کارکرد متغیرها (Scope) میباشد و نحوه فراخوانی توابع نیز نقش اساسی در این مورد بازی میکند، در این قسمت با این موارد آشنا خواهیم شد:
جاوا اسکریپت از مفهومی به نام functional scope برای تعیین حوزه متغیرها استفاده میکند و به این معنی است که با تعریف توابع، حوزه عملکرد متغیر مشخص میشود. در واقع هر متغیری که در یک تابع تعریف میشود در کلیه قسمتهای آن تابع، از قبیل If statement – for loops و حتی nested function نیز در دسترس میباشد.
اجازه دهید با مثالی این موضوع را بررسی نماییم.
function testScope() { var myTest = true; if (true) { var myTest = "I am changed!" } alert(myTest); } testScope(); // will alert "I am changed!"
function testScope() { var myTest = true; if (true) { var myTest = "I am changed!" } alert(myTest); } testScope(); // will alert "I am changed!" alert(myTest); // will throw a reference error, because it doesn't exist outside of the function
1 – متغیر myTest را در بیرون بلاک testScope() تعریف کنیم
2 – هنگام تعریف متغیر myTest، کلمه کلیدی var را حذف کنیم که این موضوع باعث میشود این متغیر در کل window قابل دسترس باشد و یا به عبارتی متغیر global میشود.
قبل از پرداختن به ادامه بحث خواندن مقاله مربوط به Closure در جاوااسکریپت توصیه میگردد .
در پایان بحث Scopeها با یک مثال نسبتا جامع اکثر این حالات به همراه خروجی را نشان میدهیم :
<script type="text/javascript"> // a globally-scoped variable var a = 1; // global scope function one() { alert(a); } // local scope function two(a) { alert(a); } // local scope again function three() { var a = 3; alert(a); } // Intermediate: no such thing as block scope in javascript function four() { if (true) { var a = 4; } alert(a); // alerts '4', not the global value of '1' } // Intermediate: object properties function Five() { this.a = 5; } // Advanced: closure var six = function () { var foo = 6; return function () { // javascript "closure" means I have access to foo in here, // because it is defined in the function in which I was defined. alert(foo); } }() // Advanced: prototype-based scope resolution function Seven() { this.a = 7; } // [object].prototype.property loses to [object].property in the lookup chain Seven.prototype.a = -1; // won't get reached, because 'a' is set in the constructor above. Seven.prototype.b = 8; // Will get reached, even though 'b' is NOT set in the constructor. // These will print 1-8 one(); two(2); three(); four(); alert(new Five().a); six(); alert(new Seven().a); alert(new Seven().b); </Script>
Function Invocation Patterns In JavaScript :
از آنجا که توابع در جاوااسکریپت به منظور 1 – ساخت اشیاء و 2 – حوزه دسترسی متغیرها(Scope) نقش اساسی ایفا میکنند بهتر است کمی درباره استفاده و نحوه فراخوانی آنها (Function Invocation Patterns) در جاوااسکریپت بحث نماییم.
در جاوااسکریپت 4 مدل فراخوانی تابع داریم که به نامهای زیر مطرح هستند:
1. Method Invocation
2. Function Invocation
3. Constructor Invocation
4. Apply And Call Invocation
در فراخوانی توابع به هر یک از روشهای بالا باید به این نکته توجه داشت که حوزه دسترسی متغیرها در جاوااسکریپت ابتدا و انتهای توابع هستند و اگر به عنوان مثال از توابع تو در تو استفاده کردیم ،حوزه شی this برای توابع داخلی تغییر خواهد کرد .این موضوع را در طی مثالهایی نشان خواهیم داد.
Method Invocation :
وقتی یک تابع قسمتی از یک شی باشد به آن متد میگوییم به عنوان مثال :
var obj = { value: 0, increment: function() { this.value+=1; } }; obj.increment(); //Method invocation
Function Invocation:
در اینحالت که از () برای فراخوانی تابع استفاده میگردد ،This به شی سراسری (global object ) اشاره میکند؛ منظور اینکه this به اجزای تابعی که فراخوانی آن انجام شده اشاره نمیکند. اجازه دهید با مثالی این موضوع را روشن کنیم
<script type="text/javascript"> var value = 500; //Global variable var obj = { value: 0, increment: function() { this.value++; var innerFunction = function() { alert(this.value); } innerFunction(); //Function invocation pattern } } obj.increment(); //Method invocation pattern <script type="text/javascript"> Result : 500
برای حل این گونه مشکلات ساختار کد نویسی ما بایستی به شکل زیر باشد :
<script type="text/javascript"> var value = 500; //Global variable var obj = { value: 0, increment: function() { var that = this; that.value++; var innerFunction = function() { alert(that.value); } innerFunction(); //Function invocation pattern } } obj.increment(); <script type="text/javascript"> Result : 1
Constructor Invocation :
در این روش برای فراخوانی تابع از کلمه new استفاده میکنیم. در این حالت یک شیء مجزا ایجاد شده و به متغیر دلخواه ما اختصاص پیدا میکند. به عنوان مثال داریم :
var Dog = function(name) { //this == brand new object ({}); this.name = name; this.age = (Math.random() * 5) + 1; }; var myDog = new Dog('Spike'); //myDog.name == 'Spike' //myDog.age == 2 var yourDog = new Dog('Spot'); //yourDog.name == 'Spot' //yourDog.age == 4
اگر از new استفاده نشود متغیر myDog ،undefined میشود.
یک مثال دیگر :
var createCallBack = function(init) { //First function return new function() { //Second function by Constructor Invocation var that = this; this.message = init; return function() { //Third function alert(that.message); } } } window.addEventListener('load', createCallBack("First Message")); window.addEventListener('load', createCallBack("Second Message"));
Apply And Call Invocation:
تمامی توابع جاوااسکریپت دارای دو متد توکار apply() و call() هستند که توسط این متدها میتوان این توابع را با context دلخواه فراخوانی کرد.
نحوه فراخوانی به شکل مقابل است :
myFunction.apply(thisContext, arrArgs); myFunction.call(thisContext, arg1, arg2, arg3, ..., argN);
مثال :
var contextObject = { testContext: 10 } var otherContextObject = { testContext: "Hello World!" } var testContext = 15; // Global variable function testFunction() { alert(this.testContext); } testFunction(); // This will alert 15 testFunction.call(contextObject); // Will alert 10 testFunction.apply(otherContextObject); // Will alert "Hello World”
یک مثال کاملتر :
var o = { i : 0, F : function() { var a = function() { this.i = 42; }; a(); document.write(this.i); } }; o.F(); Result :0
برای حل این مشکل 2 راه وجود دارد
راه اول :
var p = { i : 0, F : function() { var a = function() { this.i = 42; }; a.apply(this); document.write(this.i); } }; p.F(); Result :42
یا اینکه همانند مثالهای قبلی :
var q = { i: 0, F: function F() { var that = this; var a = function () { that.i = 42; } a(); document.write(this.i); } } q.F();
منابع :
Javascript programmer,s refrence