اشتراک‌ها
ساده ترین روش برای اضافه کردن Dark-Mode به هر وبسایتی با استفاده از DarkReader
گوگل کروم افزونه بسیار خوبی برای طرفداران dark-mode دارد که میتوانید با استفاده از آن حدودا بدون مشکل در ۹۵ درصد از وبسایت هایی که این حالت را پشتیبانی نمیکنند استفاده نمایید. با کمی بررسی نحوه کار آن متوجه شدم که اسکریپتی توسط تیم توسعه دهنده آن تولید شده برای افزودن این  قابلیت به وبسایت خودتان,  پس از تست و اضافه کردن آن به چند  وبسایت مختلف که درحال توسعه آن بودیم نتیجه بسیار خوبی داشت. این شد گفتم این مطلب را با دوستان به اشتراک بگذارم شاید به سایت .NetTips  هم اضافه بشه که نیازی به داشتن افزونه کروم در این سایت هم نداشته باشیم. برای نصب این پکیج میتوانید از npm  استفاده نمایید‌:
npm install darkreader
پس از دریافت این پکیج و افزودن آن به صفحه html خودتان میتوانید به این صورت از آن استفاده نمایید‌:
// فعال کردن
DarkReader.enable({
    brightness: 100,
    contrast: 90,
    sepia: 10
});
// غیر فعال کردن 
DarkReader.disable();
و یا اگر از فریم ورک‌های جاوا اسکریپتی استفاده میکنید به این روش ابتدا دو متد فعال و غیر فعال کردن آن را import کرده و از آن استفاده نمایید. 
import {
    enable as enableDarkMode,
    disable as disableDarkMode,
} from 'darkreader';
// فعال کردن
enableDarkMode({
    brightness: 100,
    contrast: 90,
    sepia: 10,
});
// غیر فعال کردن
disableDarkMode();
متد enable در این پکیج تنظیمات زیر را دریافت میکند‌:
var defaultTheme = {
        mode: 1,  // (0 1) for enabling or disabling dark mode
        brightness: 100,
        contrast: 100,
        grayscale: 0,
        sepia: 0,
        useFont: false,
        fontFamily: '', // add custom font
        textStroke: 0,
        engine: ThemeEngines.dynamicTheme,
        stylesheet: '',  // add custom css styles
    };
اگر افزونه کروم را نصب کرده باشید این تنظیمات برای شما مفهوم‌تر خواهد بود که دقیقا هر کدام برای چه کاری هستند چرا که در این افزونه این موارد قابل تنظیم است. در آخر تنها کاری که باید انجام دهید اضافه کردن یک button به صفحه خود برای فعال و غیر فعال کردن darkmode و ذخیره حالت مورد نظر کاربر در یک کوکی یا local-Storage مرورگر میباشد تا در مراجعه بعدی بتوانید حالت مورد نظر را برای کاربر فعال کنید. چندین اسکریپت و پکیج مشابه هم وجود دارد مانند darkmodejs که با آنها نسبت به darkreader به مراتب به مشکلات زیادی در css‌های خود مواجه خواهید شد. و نیاز دارند که  حدودا ۵۰ درصد از css‌های خود را برای داشتن darkmode بازنویسی نمایید. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد darkreader میتوانید به این لینک مراجعه نمایید.
ساده ترین روش برای اضافه کردن Dark-Mode به هر وبسایتی با استفاده از DarkReader
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت ششم - مبانی Blazor - بخش 3 - چرخه‌های حیات کامپوننت‌ها
بهبودهای Blazor 6x جهت تنظیم محتوای head صفحات

در اینجا پیشتر روشی را مبتنی بر جاوا اسکریپت جهت تنظیم عنوان صفحات مشاهده کردید. در Blazor 6x دیگر به این راه حل نیازی نیست.

کامپوننت جدید PageTitle 
@page "/counter"
<PageTitle>Counter</PageTitle>
با استفاده از این کامپوننت که آن‌را می‌توان در هر قسمتی، قرار داد، امکان به روز رسانی (حتی پویای) عنوان صفحه، وجود دارد. این کامپوننت در فضای نام Microsoft.AspNetCore.Components.Web قرار دارد و اگر بیش از یک PageTitle در یک کامپوننت تعریف شود، آخرین مورد آن پردازش خواهد شد.

کامپوننت جدید HeadContent
@page "/counter"
<PageTitle>Counter</PageTitle>
<HeadContent>
  <meta name="description" content="Use this page to count things!" />
  <meta name="author" content="VahidN">
  <link rel="icon" href="favicon.ico" type="image/x-icon">
  <link rel="sitemap" type="application/xml" title="Sitemap" href="@(NavigationManager.BaseUri)sitemap.xml" />
  <link rel="alternate" type="application/rss+xml" href="@(NavigationManager.BaseUri)atom.xml">
  <link rel="canonical" href="@(NavigationManager.BaseUri)good-content" />
  <meta name="robots" content="index, follow" />
</HeadContent>
هدف از این کامپوننت جدید، تنظیم پویای محتوای تگ استاندارد head صفحه‌ی HTML نهایی است که در اینجا برای نمونه، چند تگ مخصوص SEO را به head اضافه می‌کند. همچنین باید دقت داشت که اگر بیش از یک HeadContent را تعریف کنیم، فقط آخرین مورد پردازش می‌شود.
یک نکته: در اینجا هم می‌توان تگ استاندارد title را اضافه کرد. اما باید دقت داشت که در این حالت، صرفا کار افزودن این تگ صورت می‌گیرد؛ بدون توجه به وجود کامپوننت PageTitle تعریف شده. یعنی بیش از یک title در تگ head درج می‌شود که یک HTML غیرمعتبر به حساب خواهد آمد.

کامپوننت جدید HeadOutlet
این کامپوننت، کار پردازش دو کامپوننت یاد شده را انجام می‌دهد و محل تعریف آن، در فایل Program.cs است که در قالب پروژه‌های جدید Blazor 6x، به صورت خودکار، درج و تنظیم شده‌است:
var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args);
builder.RootComponents.Add<App>("#app");
builder.RootComponents.Add<HeadOutlet>("head::after");
head::after در CSS استاندارد به معنای درج آن به عنوان آخرین فرزند گره انتخابی (head در اینجا) است.

نظرات مطالب
مدیریت کلیدهای کیبرد در جاوا اسکریپت
سوال خوبی است. قبل از پاسخ به سوال شما باید کمی درباره رویدادها در عناصر DOM توضیح داده بشه. 
در صفحات html به صورت پیش فرض، هر رویدادی که در عناصر زیردست یا فرزند رخ میدهد به ترتیب در تمام عناصر والدش انتشار می‌یابد. به این فرایند event propagation یا event bubble up میگویند.
در حالت عادی برای تغییر رفتار پیش فرض مدیریت رویدادهای عناصر DOM در مرورگرها، با استفاده از زبان جاوا اسکریپت چند روش وجود دارد.
مثلا آرگومان رویداد (همان متغیر معروف e) در مرورگرهای مدرن دو متد برای اینکار دارد:
e.preventDefault()
e.stopPropagation()
متد preventDefault همانطور که از نامش هم پیداست از اجرای رفتار پیش فرض رویداد جاری جلوگیری میکند. مثلا با قرار دادن این متد در رویداد مربوط به کلیک یک لینک، رفتار پیش فرض کلیک روی لینک (همان انتقال به آدرس تنظیم شده در پراپرتی src لینک) اجرا نمیشود.
متد stopPropagation هم همانطور که از نامش پیداست از انتشار رویداد جاری به عناصر والدش جلوگیری میکند.
راه حل دیگری که برای تغییر این رفتارهای پیش فرض وجود دارد استفاده از return flase در انتهای رویداد است. این کار تاثیری همانند استفاده از متد preventDefault دارد. تفاوت این دو روش آن است که برگشت مقدار false تنها میتواند در انتهای یک متد استفاده شود بنابراین اگر خطایی در متد مربوطه رخ دهد احتمال اجرا نشدن این خط و درنتیجه اجرای ادامه فرایند با اجرای رفتار پیش فرض رویداد مربوطه وجود دارد. اما متد preventDefault را میتوان در ابتدای متد رویداد استفاده کرد و خیال خود را راحت کرد!
نکته: دو متد اشاره شده در نسخه‌های قدیمی مرورگرها (مثلا IE 8 و قبلتر) وجود ندارد!
برای آزمایش تمامی این موارد میتوان از کد زیر که برای اینکار آماده کردم استفاده کرد:
<html>
<body>
<div onclick="document.body.appendChild(outter)" style='border:solid 1px'>
    Outer Div
    <a id="inner" href="index2.htm">index2</a>
</div>
<script>
var outter = document.createElement('div');
outter.innerText = 'outter';
var inner = document.createElement('div');
inner.innerText = 'inner';

document.getElementById('inner').onclick = function(e) {
    e = e || window.event;
    document.body.appendChild(inner);
    //e.preventDefault();
    //e.stopPropagation();
    //e.returnValue = false;
    return false;
};
</script>
</body>
</html>
البته درصورت استفاده از jQuery به دلیل اینکه این کتابخانه از نمونه ای سفارشی برای آرگومان رویدادها استفاده میکند فرایندهای موجود کمی تفاوت دارد.
اطلاعات بیشتر: ^ و ^
نظرات مطالب
بار کردن ساعت و تاریخ فعلی سرور با JQuery Ajax
سلام
همونطور که جناب فتح اللهی فرمودند، بهتر هست که یک بار زمان را از سرور دریافت کنید و سپس بروزرسانی را بوسیله جاوا اسکریپت انجام دهید.
بنده در ارتباط با این بحث، یک کلاس ساده نوشتم که می‌تونه عملیات بروزرسانی را انجام بده.

var MyTime = function () {
    var date;
    var tag;

    var init = function (hour, minute, seconds, tagId) {
        var constructor = getConstructorString(hour, minute, seconds);
        date = new Date(constructor);
        tag = document.getElementById(tagId);
        //console.log('MyTime : Init(%s, %s, %s, %s)', hour, minute, seconds, tagId);
    };

    var run = function () {
        update();
        window.setInterval(update, 1000);
        //console.log('MyTime : Run');
    };

    var update = function updateClock() {
        var h = date.getHours();
        var m = date.getMinutes();
        var s = date.getSeconds();

        s++;
        if (s == 60) { m++; s = 0; };
        if (m == 60) { h++; m = 0; };
        if (h == 13) h = 1;

        var constructor = getConstructorString(h, m, s);
        date = new Date(constructor);

        h = (h < 10) ? ("0" + h) : h;
        m = (m < 10) ? ("0" + m) : m;
        s = (s < 10) ? ("0" + s) : s;

        tag.innerHTML = h + ":" + m + ":" + s;
        //console.log('MyTime : update');
    };

    var getConstructorString = function (hour, minute, seconds) {
        //console.log('MyTime : getConstructorString');
        return '01/01/2000 ' + hour + ':' + minute + ':' + seconds;
    };

    return {
        Init: init,
        Run: run
    };
}


روش کار به این صورت هست که شما یک بار متد Init را به همراه پارامترهای (ساعت، دقیقه، ثانیه، آی‌دی تگ) فراخوانی می‌کنید، در نهایت برای اجرای ساعت، یک بار هم متد Run را فراخوانی می‌کنید.

مثال :
myTime = new MyTime();
myTime.Init(12, 59, 50, 'clock');
myTime.Run();

امیدوارم مفید بوده باشه .
مطالب
ساختارهای داده‌ی توکار ES 6
در ES 5 تنها آرایه (Array) و آبجکت (Object) را به عنوان ساختار داده‌ایی، به صورت توکار در اختیار داریم.
Array یک کالکشن مبتنی بر ایندکس است. همچنین می‌توان هر نوع مقداری را در آن ذخیره کرد:
var collection = ['a', 1, /3/, {}];
یعنی هر کدام از اعضای آرایه می‌توانند جنس متفاوتی داشته باشند. همانطور که در کد فوق مشاهده می‌کنید اعضای آرایه به ترتیب از کاراکتر، عدد، عبارت با قاعده و در نهایت یک شیء خالی تشکیل شده است. همانطور که عنوان شد آرایه‌ها در جاوا اسکریپت همانند دیگر زبان‌های برنامه‌نویسی مبتنی بر ایندکس هستند، یعنی می‌توان براساس ایندکس به هر کدام از اعضای آرایه دسترسی داشت:
collection[0];
می‌توان از پراپرتی length نیز برای دریافت سایز آرایه استفاده کرد:
collection.length
همانطور که در مثال ابتدای بحث مشاهده کردید، آرایه‌ها در جاوا اسکریپت توسط سینتکس [] قابل تعریف هستند. تعدادی تابع توکار برای کار با آرایه‌ها موجود است که در اینجا می‌توانید لیست کامل آنها را مشاهد نمائید. همچنین می‌توانید از کتابخانه‌های دیگری مانند Underscore.js که در واقع هدف آن‌ها افزودن یکسری قابلیت‌ها به جاوا اسکریپت است، استفاده کنید:
var numbers = [1, 2, 3];

_.each(numbers, function (num) {
    write(num);
});
در ES 6 تعدادی تابع جدید به Array اضافه شده که کار با آرایه‌ها را ساده‌تر کرده است. در ادامه تعدادی از این توابع را بررسی خواهیم کرد.
تابع find
این تابع از ورودی، یک callback را گرفته و نتایج یافته شده را در خروجی برمی‌گرداند:
var ary = [1, 5, 10];
var match = ary.find(item => item > 8);
تابع findIndex
این تابع مشابه تابع find عمل می‌کند با این تفاوت که در خروجی ایندکس عنصر یافته شده را برمی‌گرداند:
var match = ary.findIndex(item => item > 8);
تابع fill
از این تابع می‌توان جهت مقداردهی اعضای آرایه با پارامتر موردنظر استفاده کرد:
ary.find('a');
// خروجی ["a", "a", "a"]
لازم به ذکر است، به این تابع می‌توانیم دو پارامتر دیگر را نیز پاس دهیم:
var ary = [1, 5, 10, 5, 6];
ary.fill('a', 2, 3)
در کد فوق پارامتر دوم یعنی نقطه شروع و پارامتر سوم یعنی نقطه پایان:
// خروجی
[ 1, 5, "a", 5, 6 ]
تابع copyWithin
با کمک این تابع می‌توانیم قسمتی از یک آرایه را کپی کرده و در محل دیگری از آرایه ذخیره کنیم:
[1, 2, 3, 4, 5].copyWithin(0, 3);
کد فوق از نقطه‌ی سوم شروع به کپی کردن آیتم‌ها کرده و آنها را در موقعیت صفرم آرایه به بعد قرار می‌دهد. در نتیجه خروجی آن به این صورت است:
// [4, 5, 3, 4, 5]
لازم به ذکر است که یک پارامتر سوم را نیز می‌توانیم جهت تعیین نقطه‌ی پایان به تابع فوق اضافه کنیم:
[1, 2, 3, 4, 5].copyWithin(0, 3, 4);
// خروجی 
// [4, 2, 3, 4, 5]
در ES 6 علاوه بر سینتکس literal می‌توان از سازنده‌ی کلاس Array نیز جهت تعریف آرایه‌ها، استفاده کرد:
var ary = new Array(1, 2);
کد فوق یک آرایه را با دو مقدار 1 و 2 ایجاد می‌کند. اگر بخواهیم یک آیتم جدید را به آرایه‌ی فوق اضافه کنیم، باید آن را نیز به پارامترهای فوق اضافه کرد:
var ary = new Array(1, 2, 3);
ممکن است فکر کنید توسط کد زیر آرایه‌ایی تنها با یک آیتم برای ما ایجاد خواهد شد:
var ary = new Array(3);
در واقع کد فوق یک آرایه با اندازه‌ی سه و محتوای undefined را برای شما ایجاد خواهد کرد. در نتیجه برای ایجاد آرایه‌ایی با یک آیتم و مقدار 3 باید از متد Of کلاس Array استفاده کنیم:
var Ofary = Array.of(3);

Set
Set یک ساختار داده‌ایی جدید در ES 6 است. این ساختار داده‌ایی امکان تعریف کالکشنی از مقادیر را به صورت unique، در اختیارمان قرار می‌دهد. برخلاف آرایه‌ها مقادیر درون Set نمی‌تواند یکسان باشند. در کد زیر نحوه‌ی ایجاد یک Set نشان داده شده است:
var set = new Set();
set.add(1);
set.add(2);
set.add(3);
console.log(set.size); // logs 3
 Set به صورت یک مجموعه‌ی  Iterable است یعنی می‌توان اعضای این مجموعه را آیتم به آیتم پیمایش کرد. همانطور که در کد فوق مشاهده می‌کنید توسط add می‌توانیم آیتم جدیدی را به مجموعه اضافه کنیم. همچنین اگر مایل بودید می‌توانید مجموعه را توسط یک آرایه به صورت زیر نیز مقداردهی کنید:
var set = new Set([1, 2, 3]);
console.log(set.size); // logs 3
از توابع has, delete, clear نیز به ترتیب می‌توان جهت خالی کردن مجموعه، حذف یک آیتم از مجموعه و بررسی یک آیتم در مجموعه استفاده کرد:
var set = new Set();
set.has(1); // false
set.add(1);
set.has(1); // true
set.clear();
set.has(1); // false
set.add(1);
set.add(2);
set.size;   // 2
set.delete(2);
set.size;   // 1
از تابع feorach نیز می‌توانیم برای حرکت بین آیتم‌های مجموعه استفاده کنیم:
var set = new Set();
set.add('Vahid');
set.add('Sirwan');

var i = 0;
set.forEach(item => i++);
console.log(i);
همچنین از سینتکس for...of نیز می‌توان برای پیمایش مجموعه استفاده کرد:
var set = new Set();
set.add('Vahid');
set.add('Sirwan');

var i = 0;
for(let item of set) {
    i++;
}
console.log(i);
Set دارای یک تابع دیگر با نام entries است. با کمک این تابع یک iterator از مجموعه برگردانده خواهد شد که با کمک تابع next می‌توان به عناصر بعدی مجموعه دسترسی پیدا کرد:
var set = new Set();
set.add("Sirwan");
set.add(1);
set.add("Afifi");

var setIter = set.entries();

console.log(setIter.next().value); // ["Sirwan", "Sirwan"]
console.log(setIter.next().value); // [1, 1]
console.log(setIter.next().value); // ["Afifi", "Afifi"]

Map
برخلاف Set که یک مجموعه از مقادیر (values) است، Map یک مجموعه از کلید/مقدار (key/value) می‌باشد. در اینجا نیز کلیدها باید unique باشند. همچنین می‌توان از هر نوعی برای کلید استفاده کرد. برای افزودن یک مقدار به این مجموعه باید از تابع set استفاه کنیم:
var map = new Map();
map.set('name', 'Sirwan');

map.get('name'); // Sirwan
همانطور که مشاهده می‌کنید توسط تابع get نیز می‌توانیم با استفاده از کلید، به مقدار آن دسترسی داشته باشیم. همچنین می‌توانیم آرایه‌ایی از آرایه‌ها را به عنوان کلید در یک Map ذخیره کنیم:
var map = new Map([['name', 'Sirwan'], ['age', 27]]);
map.has('age'); // true
map.get('age'); // 27
map.get('name'); // Sirwan

نکته‌ایی که در استفاده از Map باید به آن دقت کنید این است که در اینجا هیچ تبدیل نوعی را بر روی کلیدها نداریم:
var map = new Map();

map.set(1, true);
map.has("1"); // false

map.set("1", true);
map.has("1"); // true
همانند Set برای Map نیز می‌توانیم از توابع delete و clear استفاده کنیم. برای استفاده از foreach باید برای callback دو پارامتر را ارائه دهیم. یکی برای value و دیگری برای key:
var map = new Map([['name', 'Sirwan'], ['age', 27]]);
var i = 0;
map.forEach(function (value, key) {
    i++;
});
console.log(i); // log 2
برای سینتکس for...of نیز می‌توانیم به اینصورت عمل کنیم:
for (var [key, value] of map) {
    i++;
}
شاید بپرسید که همین کار را می‌توان با استفاده از آرایه‌ها نیز انجام داد و چه نیازی به یک ساختار داده‌ایی جدید است؟
اگر بخواهید Map را با استفاده از آرایه‌ها شبیه‌سازی کنید باید از Associative Arrays استفاده کنید؛ به زبان ساده در این‌حالت به جای استفاده از عدد به جای ایندکس می‌توان رشته‌ها نیز استفاده کرد. به عنوان مثال کد زیر را در نظر بگیرید:
var newArray = new Array();
newArray["name"] = "Sirwan";
newArray["lastName"] = "Afifi";
در اینجا ایندکس‌ها به ترتیب name و lastName هستند و به عنوان کلید مورد استفاده قرار می‌گیرند. کلیدها نیز به مقادیر "Sirwan" و "Afifi" مپ شده‌اند. حالت فوق شبیه به یک دیکشنری عمل می‌کند. اما همانطور که عنوان شد در اینجا کلید به صورت رشته‌ایی است و نمی‌توان از اشیاء به عنوان کلید استفاده کرد؛ زیرا در نهایت تبدیل به رشته خواهند شد:
let user1 = { name: "Vahid" };
let user2 = { name: "Sirwan" };

let result = {};
result[user1] = 10;
result[user2] = 20;

console.log(result[user1]); // logs 20
console.log(result[user2]); // logs 20
در کد فوق هر کدام از شیء‌ها را به عنوان کلید در نظر گرفته‌ایم و برای هر کدام مقادیر 10 و 20 را ست کرده‌ایم. اما خروجی هر کدام 20 است؛ در حالیکه باید به ترتیب عدد 10 و سپس عدد 20 در خروجی نمایش داده شود. دلیل آن نیز کاملاً مشخص است زیرا اگر در جاوا اسکریپت برای یک شیء تابع toString را فراخوانی کنیم، مقدار "[object object]" در خروجی نمایش داده خواهد شد. در نتیجه در کد فوق در واقع هر بار ایندکس "[object object]" را به‌روز رسانی کرده‌ایم:
result["[object object]"] = 10;
result["[object object]"] = 20;

console.log(result["[object object]"]); // logs 20
console.log(result["[object object]"]); // logs 20

WeakMap and WeakSet
فرض کنید درون DOM سه عنصر div دارید و می‌خواهید این سه div را درون یک Set ذخیره کنید:

در این‌حالت آیتم‌های درون Set ارجاع مستقیمی را به عناصر موجود در DOM دارند. اکنون حالتی را در نظر بگیرید که بخواهیم یکی از عناصر موجود درون DOM را حذف کنیم. در اینحالت آیتم درون Set که به این عنصر اشاره دارد هنوز حذف نشده است و همچنان ارجاعی را به آن عنصر دارد. بنابراین تا زمانیکه آیتم از Set حذف نشود Garbage Collector نمی‌تواند حافظه‌ی اختصاص داده شده را مجدداً بازیابی کند. در نتیجه استفاده از Set و یا Map در چنین سناریوهایی منجر به نشتی حافظه خواهد شد. برای حل این مشکل می‌توانیم از WeakMap و یا WeakSet استفاده کنیم. در این‌حالت WeakMap و WeakSet ارجاع مستقیمی به اشیایی که به آنها اضافه می‌شوند، ندارند. در نتیجه GC به راحتی می‌تواند حافظه‌ی اختصاص داده شده را بعد از حذف اشیاء بازیابی کند.
صرف‌نظر از رفع مشکل حافظه، WeakMap و WeakSet شبیه به Map و Set عمل می‌کنند، اما یکسری محدودیت‌هایی در استفاده از آنها وجود دارد:
  • WeakMap و WeakSet فاقد پراپرتی‌های size, entries, values و متد foreach هستند.
  • WeakMap همچنین فاقد keys است.
مطالب
ایجاد اعتبار سنجی های شرطی با Foolproof
ابتدا کلاس زیر را در نظر بگیرید:
public class UserVM  
 {
        public string Name { get; set; }
        public bool  Gender { get; set; }
        public string Soldier { get; set; }
    }
قصد داریم یک سری اعتبار سنجی را بر روی خصوصیات کلاس فوق ایجاد کنیم. می‌خواهیم اگر کاربر جنسیت مرد را انتخاب کرد، حتما مقداری برای فیلد محل خدمت خود که در این کلاس Soldier می‌باشد، انتخاب کند. شاید انتخاب اول برای انجام چنین کاری، کنترل کردن آن در سمت کاربر با استفاده از جاوا اسکریپت باشد که می‌بایست یک رویداد را برای چک باکس جنسیت تعریف کنیم و بر اساس اینکه مرد انتخاب شده یا زن، ادامه کار را انجام دهیم.

روش اول: نوشتن یک کلاس سفارشی برای اعتبار سنجی کلاس فوق
public class SoldierValidation : ValidationAttribute
{
    public override bool IsValid(object value)
    {
        UserVM app = value as UserVM ;
        if (app.Gender && app.Soldier.Length==0)
        {
            ErrorMessage = "لطفا محل خدمت را وارد نمایید";

            return false;
        }
        return true;
    }
}
و سپس اعمال به کلاس مورد نظر همانند زیر :
[SoldierValidation ]
   public class UserVM
    {
        public string Name { get; set; }
        public bool  Gender { get; set; }       
        public string Soldier { get; set; }
    }
تا اینجای کار، اگر کاربر از DropDown و یا RadioButton، آقا را انتخاب کرده باشد و View مورد نظر را برای Update و یا Insert ارسال کند، با خطای «لطفا محل خدمت را وارد نمایید» مواجه خواهد شد. تا به اینجا به مقصود مورد نظرمان رسیدیم.

روش دوم
لازم نیست چرخ رو دوباره اختراع کنید (البته در بعضی مواقع لازم است)
استفاده از MVC Foolproof:
ّFoolprof یک سری Annotation هایی را در اختیار شما قرار  می‌دهد که با استفاده از آنها می‌توانید اعتبار سنجی‌های شرطی را انجام دهید؛ دقیقا همانند کاری که در بالا برای آن یک Validation سفارشی نوشتیم. البته Foolproof فقط به این مورد ختم نمی‌شود. در ادامه با چند مورد از آنها آشنا خواهیم شد.

ابتدا از طریق NuGet اقدام به نصب Foolproof نمایید:
PM> Install-Package foolproof
سپس اینبار همان مثال خود را با FoolPfoof انجام می‌دهیم:
   public class UserVM
    {
        public string Name { get; set; }
        public bool  Gender { get; set; }
        [RequiredIfTrue("Gender ")]
        public string Soldier { get; set; }
    }
 با استفاده از RequiredIfTrue دقیقا به همان مقصود خواهیم رسید که از ورودی، اسم فیلدی را می‌گیرد که می‌خواهیم آن را چک کنیم.

حال بپردازیم به چندین Annotation دیگر که در Foolproof وجود دارند:
GreatThan: همانطور که از نام آن پیداست، برای موقعیکه می‌خواهیم این فیلد بزرگتر از فیلد مورد نظرمان باشد:
public class EventViewModel
{
    public string Name { get; set; }
    public DateTime Start { get; set; }

    [Required]
    [GreaterThan("Start")]
    public DateTime End { get; set; }
}
جهت آشنایی بیشتر، در ادامه فقط لیست Annotation‌های موجود در این پکیج قرار داده شده است .
[Is]
[EqualTo]
[NotEqualTo]
[GreaterThan]
[LessThan]
[GreaterThanOrEqualTo]
[LessThanOrEqualTo]
و
[RequiredIf]
[RequiredIfNot]
[RequiredIfTrue]
[RequiredIfFalse]
[RequiredIfEmpty]
[RequiredIfNotEmpty]
[RequiredIfRegExMatch]
[RequiredIfNotRegExMatch]
مطالب
MongoDB #7
انوع داده‌ها در MongoDB
MongoDB انواع داده‌هایی را که در زیر لیست شده اند، پشتیبانی می‌کند:
  • String: این نوع پرکاربردترین نوع داده برای ذخیره اطلاعات است. رشته در MongoDB باید بصورت یونیکد (utf-8) معتبر باشد.
  • Integer: این نوع برای ذخیره کردن یک مقدار عددی استفاده می‌شود. Integer بسته به نوع سرور می‌تواند 32 یا 64 بیت باشد.
  • Boolean: این نوع برای ذخیره کردن یک مقدار بولی (true/false) استفاده می‌شود.
  • Double: این نوع برای مقادیر با ممیز شناور استفاده می‌شود.
  • کلیدهای Min/Max: این نوع برای مقایسه یک مقدار با کمترین یا بیشترین عناصر BSON استفاده می‌شود.
  • Array: این نوع برای ذخیره آرایه‌ها یا لیست یا چندین مقدار در یک کلید استفاده می‌شود.
  • Timestamp: این نوع می‌تواند برای ضبط زمان تغییرات (مثلا وقتی یک سند درج می‌شود یا تغییر می‌کند) مفید باشد.
  • Object: این نوع برای سندهای توکار استفاده می‌شود.
  • Null: این نوع برای ذخیره مقدار تهی (Null) استفاده می‌شود.
  • Symbol: این نوع بطور یکسان برای ذخیره رشته استفاده می‌شود، اما عموما برای زبان‌هایی که از یک نوع نماد (Symbol) مشخص استفاده می‌کنند تعبیه شده است.
  • Date: این نوع برای ذخیره تاریخ یا زمان جاری به فرمت زمان در یونیکس (UNIX) استفاده می‌شود. با ساخت یک شی از نوع Date و ارسال روز، ماه و سال به آن می‌توانید تاریخ مشخص خود را داشته باشید.
  • Object ID: ای نوع برای ذخیره سازی شناسه سند استفاه می‌شود.
  • Binary Data: این نوع برای ذخیره سازی داده باینری استفاده می‌شود.
  • Code: این نوع برای ذخیره سازی کد جاوا اسکریپت داخل سند استفاده می‌شود.
  • Regular Expression: این نوع برای ذخیره سازی عبارت باقاعده استفاده می‌شود.

درج سند در MongoDB
متد ()Insert
برای درج داده در یک مجموعه نیاز است تا از متد ()insert یا ()save در MongoDB استفاده کنید.

گرامر
گرامر پایه دستور ()insert به شکل زیر است:
>db.COLLECTION_NAME.insert(document)
مثال
>db.mycol.insert({
   _id: ObjectId(7df78ad8902c),
   title: 'MongoDB Overview', 
   description: 'MongoDB is no sql database',
   by: 'tutorials point',
   url: 'http://www.tutorialspoint.com',
   tags: ['mongodb', 'database', 'NoSQL'],
   likes: 100
})
در اینجا mycol نام مجموعه‌ی ما است. اگر مجموعه از قبل در پایگاه داده موجود نباشد، MongoDB این مجموعه را خواهد ساخت؛ سپس سند را داخل آن درج خواهد کرد.
در درج این سند، اگر پارامتر _id را مشخص نکنید، MongoDB یک ObjectId یکتا را به این سند اختصاص می‌دهد.
برای درج چند سند در یک کوئری می‌توانید آرایه ای از سندها را به دستور ()insert پاس دهید.

مثال
>db.post.insert([
{
   title: 'MongoDB Overview', 
   description: 'MongoDB is no sql database',
   by: 'tutorials point',
   url: 'http://www.tutorialspoint.com',
   tags: ['mongodb', 'database', 'NoSQL'],
   likes: 100
},
{
   title: 'NoSQL Database', 
   description: 'NoSQL database doesn't have tables',
   by: 'tutorials point',
   url: 'http://www.tutorialspoint.com',
   tags: ['mongodb', 'database', 'NoSQL'],
   likes: 20, 
   comments: [
      {
         user:'user1',
         message: 'My first comment',
         dateCreated: new Date(2013,11,10,2,35),
         like: 0 
      }
   ]
}
])
برای درج سند می‌توانید از (db.post.save(document نیز استفاده کنید. اگر پارامتر _id را در سند مشخص نکنید، متد ()save مانند متد ()insert عمل خواهد کرد. اگر پارامتر _id را مشخص کنید، مقدار آن در سند، جایگزین مقدار پیش فرض _id می‌شود.
مطالب
ایجاد زیر گریدهای چند سطحی در jqGrid
همانطور که در مطلب ایجاد زیرگریدها در jqGrid مشاهده کردید، هرچند این قابلیت برای نمایش لیست ساده‌ای از عناصر مفید است اما ... امکانات آنچنانی را به همراه ندارد. برای مثال صفحه بندی، جستجو، سفارشی سازی عناصر و غیره را به همراه ندارد. اگر علاقمند باشید که این امکانات را نیز اضافه کنید، می‌توان این زیرگرید را با یک گرید کامل jqGrid نیز جایگزین کرد. همچنین اگر نیاز بود، این گرید جدید چون یک jqGrid کامل است، باز هم می‌توان یک سطح دیگر را به آن افزود و الی آخر.



جایگزین کردن یک Subgrid با یک jqGrid کامل

خلاصه‌ی عملیات جایگزینی یک Subgrid را توسط یک jqGrid کامل، در ذیل مشاهده می‌کنید:
            $('#list').jqGrid({
                caption: "آزمایش دوازدهم",
                //..........مانند قبل
                subGrid: true,
                subGridRowExpanded: grid1RowExpanded
            });

        function grid1RowExpanded(subGridId, rowId) {
            var subgridTableId = subGridId + "_t";
            var pagerId = "p_" + subgridTableId;
            var container = 'g_' + subGridId;
            $("#" + subGridId).html('<div dir="rtl" id="' + container + '" style="width:100%; height: 100%">' +
                '<table id="' + subgridTableId + '" class="scroll"></table><div id="'
                + pagerId + '" class="scroll"></div>');

            var url = '@Url.Action("GetOrderDetails", "Home", routeValues: new { id = "js-id" })'
                      .replace("js-id", encodeURIComponent(rowId)); // تزریق اطلاعات سمت کاربر به خروجی سمت سرور

            $("#" + subgridTableId).jqGrid({
                caption: "ریز اقلام سفارش " + rowId,
                autoencode: true, //security - anti-XSS
                url: url,
                //..........مانند قبل
            });
        }
همانند نمایش subgridهای معمولی، ابتدا subGrid: true باید اضافه شود تا ستونی با ردیف‌های + دار، ظاهر شود. اینبار توسط روال رویدادگردان subGridRowExpanded، کنترل نمایش subgrid را در دست گرفته و آن‌را با یک jqGrid جایگزین می‌کنیم.
امضای متد grid1RowExpanded، شامل id یک div است که گرید جدید در آن قرار خواهد گرفت، به همراه Id ردیفی که اطلاعات زیرگرید آن نیاز است از سرور واکشی شود.
بر مبنای subGridId، مانند قبل، یک جدول و یک div را برای نمایش jgGrid و pager آن به صفحه به صورت پویا اضافه می‌کنیم.
سپس تعاریف jqGrid آن مانند قبل است و  نکته‌ی خاصی ندارد. بدیهی است گرید جدید نیز می‌تواند در صورت نیاز یک subgrid دیگر داشته باشد.
در اینجا تنها نکته‌ی مهم آن نحوه‌ی ارسال اطلاعات rowId به سرور است. اکشن متدی که قرار است اطلاعات زیر گرید را تامین کند، یک چنین امضایی دارد:
   public ActionResult GetOrderDetails(int id, JqGridRequest request)
بنابراین نیاز است که به نحوی rowId را به آن ارسال کرد. مشکل اینجا است که Url.Action یک کد سمت سرور است و rowId یک متغیر سمت کاربر. نمی‌توان این متغیر را در کدهای Razor مستقیما قرار داد. اما می‌توان یک محل جایگزینی را در کدهای سمت سرور پیش بینی کرد. مثلا js-id. زمانیکه این رشته در صفحه رندر می‌شود، به صورت معمول و به کمک متد replace جاوا اسکریپت، js-id آن‌را با rowId جایگزین می‌کنیم. به این ترتیب امکان تزریق اطلاعات سمت کاربر به خروجی سمت سرور Razor میسر می‌شود.


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
jqGrid12.zip
مطالب
غیر فعال کردن یک دکمه در حین انجام پردازش های سمت سرور
بعضی مواقع بهتر است یک دکمه در حال انجام پردازش‌های سمت سرور غیر فعال شود و وقتی عملیات سمت سرور به پایان رسید این دکمه دوباره فعال شود. غیر فعال کردن یک دکمه به این دلیل انجام می‌شود که از postback‌های مجدد در حین postback شدن صفحه جلوگیری شود.
 فرض کنید در رویداد کلیک یک دکمه کدی نوشته اید که اطلاعات یک دانشجو را ذخیره کند. کاربر نرم افزار بعد از یک بار کلیک روی دکمه، درخواستی به سرور می‌فرستد و این باعث می‌شود کدهای درون رویداد کلیک دکمه اجرا شوند، به دلیل این که کاملا این کدها اجرا نشده اند، صفحه هم postback نشده است. کاربر به هر دلیل صبر نمی‌کند تا این پردازش تمام شود (شاید او نمی‌داند عملیاتی در سمت سرور در حال اجرا شدن هست چون پیغامی به او نشان داده نشده است)، در نتیجه باز هم روی همین دکمه کلیک می‌کند و باعث می‌شود در حین پردازش کدهای درون دکمه توسط سرور، دوباره درخواستی به سمت سرور فرستاده شود و باز هم کدهای درون همین دکمه به اجرا در آیند. به عبارت بهتر در حین postback شدن صفحه دوباره درخواست postback کردن صفحه را می‌دهد و سرور هم در حین انجام کدهای درون دکمه با درخواست قبلی، دوباره کدهای درون رویداد کلیک را اجرا می‌کند. در این مثال این کار باعث می‌شود کدهای رویداد کلیک دکمه، به تعداد کلیک‌های انجام شده اجرا شوند. در نتیجه به همین تعداد می‌تواند یک دانشجوی مستقل در دیتابیس ذخیره شود. این می‌تواند مشکلات بسیاری را همراه داشته باشد.

به همین دلیل بهتر است با کلیک روی این دکمه این کارها اتفاق بیفتند:
الف) غیرفعال کردن دکمه در حین انجام پردازش‌های سمت سرور
ب) نشان دادن یک پیغام به کاربر در حین انجام پردازش‌های سمت سرور
ج) فعال کردن دکمه بعد از انجام پردازش‌های سمت سرور

برای غیرفعال کردن دکمه در حین انجام پردازش‌های سمت سرور نمی‌توان از کدهای سمت سرور استفاده کرد. چون تا کاملا صفحه postback نشود نمی‌توان این کدها را به صفحه اعمال کرد. پس این گزینه کنار می‌رود.
راه حل بسیار خوب استفاده از جاوا اسکریپت است. مثال زیر را ببینید:
<asp:Button runat="server" 
            ID="btnProcess" 
            Text="پردازش" 
            onclick="btnProcess_Click"
            OnClientClick="this.disabled = true; this.value = 'در حال پردازش اطلاعات ...';" 
            UseSubmitBehavior="false"
             />
<asp:Label runat="server" ID="lblMessage" Text=""></asp:Label>
در رویداد OnClientClick کارهای (الف) و (ب) انجام می‌شوند و با false کردن مقدار رویداد UseSubmitBehavior کار (ج) انجام می‌شود.

و در رویداد کلیک دکمه کد زیر را بنویسید:
protected void btnProcess_Click(object sender, EventArgs e)
{
    // insert student in database
    System.Threading.Thread.Sleep(2000);
    lblMessage.Text = "پردازش اطلاعات به پایان رسید";
}
در این رویداد باید یک دانشجو اضافه شود. برای ایجاد یک پردازش سمت سروری دو ثانیه ای از متد Sleep استفاده شده است.

کد برگرفته شده از : dotnetforum.lk


 
مطالب
قابلیت های جدید VisualStudio.NET 2012 - قسمت سوم
اگر شما در زمینه طراحی وب سایت و برنامه‌های کاربردی تحت وب فعالیت دارید حتماً با ابزارهایی مانند Firebug آشنا هستید. معمولاً فرآیند بررسی مشکلات رابط کاربری و موضوعات مشابه آن بصورت زیر بوده است:
 
 

توجه داشته باشید که یک صفحه وب که در مرورگر به نمایش در می‌آید، برآیند فایل‌های جاوا اسکریپت، شیوه نامه ها، User control ها، صفحات ASPX و Master Page‌ها و ... است. افزون بر این آنچه در مرورگر نمایش داده می‌شود با چیزی که ما در محیط طراحی (Visual Studio.NET (Design View  می‌بینیم متفاوت است.
تمام مشکلات و سختی‌های بالا دست به دست هم دادند تا در نسخه جدید نرم افزار Visual Studio.NET شاهد ابزار جادویی با عنوان Page Inspector باشیم.
این ابزار بصورت Real-time امکان نگاشت (mapping) عناصر موجود در نتیجه نهایی برنامه وب را با سورس کد مهیا می‌کند. بدین معنا توسط Page Inspector با حرکت ماوس روی عناصر صفحه در مرورگر، Visual Studio.NET بخشی را که آن عنصر را تولید کرده است (User Control, Master Page, View, و ...) نمایش می‌دهد و شما می‌توانید بلافاصله پس از اعمال تغییرات جدید بر روی سورس کد، نتیجه را روی مرورگر ببنید. البته عکس این موضوع نیز صادق است و شما می‌توانید با حرکت در سورس کد، نتیجه بصری و عناصر HTML ی که در نتیجه تولید می‌شوند را مشاهده کنید. (عناصر متناظر به حالت Select در می‌آیند.)
 

 
از دیگر قابلیت‌های این ابزار نمایش CSS‌های متناظر هر عنصر است. شما می‌توانید هر یک از قوانینی که در Style هر عنصر تعریف کرده اید را فعال و یا غیر فعال کنید. همچنین امکان ویرایش آن‌ها وحود دارد.
همچنین از طریق گزینه File می‌توان لیست تمام فایل‌های سورس صفحه را مشاهده کرد.
 

 
با وجود چنین ابزاری یقیناً داشتن دو مانیتور برای برنامه نویسان و توسعه دهندگان وب کاملاً حیاتی است. چراکه Visual Studio.NET به شما این امکان را می‌دهد تا Page Inspector را در یک مانیتور و نمای سورس را در مانیتور دیگر به نمایش در آورید.
 
نکته:
جهت استفاده از تمام امکانات این ابزار باید دستور زیر را در تگ appsettings فایل web.config اضافه کنید:
 <add key="VisualStudioDesignTime:Enabled" value="true" />
پیشنهاد می‌کنم برای درک بهتر این ابزار و آشنایی با آن ویدئو مربوطه در کانال 9  را از دست ندهید.