مطالب
نگاهی به درون سیستم Binding در WPF و یافتن مواردی که هنوز در حافظه‌اند
در WPF، زیر ساخت‌های ComponentModel توسط کلاسی به نام PropertyDescriptor، منابع Binding موجود در قسمت‌های مختلف برنامه را در جدولی عمومی ذخیره و نگهداری می‌کند. هدف از آن، مطلع بودن از مواردی است که نیاز دارند توسط مکانیزم‌هایی مانند INotifyPropertyChanged و DependencyProperty ها، اطلاعات اشیاء متصل را به روز کنند.
در این سیستم، کلیه اتصالاتی که Mode آن‌ها به OneTime تنظیم نشده است، به صورت اجباری دارای یک valueChangedHandlers متصل توسط سیستم PropertyDescriptor خواهند بود و در حافظه زنده نگه داشته می‌شوند؛ تا بتوان در صورت نیاز، توسط سیستم binding اطلاعات آن‌ها را به روز کرد.
همین مساله سبب می‌شود تا اگر قرار نیست خاصیتی برای نمونه توسط مکانیزم INotifyPropertyChanged اطلاعات UI را به روز کند (یک خاصیت معمولی دات نتی است) و همچنین حالت اتصال آن به OneTime نیز تنظیم نشده، سبب مصرف حافظه بیش از حد برنامه شود.
اطلاعات بیشتر
A memory leak may occur when you use data binding in Windows Presentation Foundation

راه حل آن هم ساده است. برای اینکه valueChangedHandler ایی به خاصیت ساده‌ای که قرار نیست بعدها UI را به روز کند، متصل نشود، حالت اتصال آن‌را باید به OneTime تنظیم کرد.


سؤال: در یک برنامه بزرگ که هم اکنون مشغول به کار است، چطور می‌توان این مسایل را ردیابی کرد؟

برای دستیابی به اطلاعات کش Binding در WPF، باید به Reflection متوسل شد. به این ترتیب در برنامه جاری، در کلاس PropertyDescriptor به دنبال یک کلاس خصوصی تو در توی دیگری به نام ReflectTypeDescriptionProvider خواهیم گشت (این اطلاعات از طریق مراجعه به سورس دات نت و یا حتی برنامه‌های ILSpy و Reflector قابل استخراج است) و سپس در این کلاس خصوصی داخلی، فیلد خصوصی propertyCache آن‌را که از نوع  HashTable است استخراج می‌کنیم:
 var reflectTypeDescriptionProvider = typeof(PropertyDescriptor).Module.GetType("System.ComponentModel.ReflectTypeDescriptionProvider");
var propertyCacheField = reflectTypeDescriptionProvider.GetField("_propertyCache",
BindingFlags.Static | BindingFlags.NonPublic);


اکنون به لیست داخلی Binding نگهداری شونده توسط WPF دسترسی پیدا کرده‌ایم. در این لیست به دنبال مواردی خواهیم گشت که فیلد valueChangedHandlers به آن‌ها متصل شده است  و در حال گوش فرا دادن به سیستم binding هستند (سورس کامل و طولانی این مبحث را در پروژه پیوست شده می‌توانید ملاحظه کنید).


یک مثال: تعریف یک کلاس ساده، اتصال آن و سپس بررسی اطلاعات درونی سیستم Binding

فرض کنید یک کلاس مدل ساده به نحو ذیل تعریف شده است:
namespace WpfOneTime.Models
{
    public class User
    {
        public string Name { set; get; }
    }
}
سپس این کلاس به صورت یک List، توسط ViewModel برنامه در اختیار View متناظر با آن قرار می‌گیرد:
using WpfOneTime.Models;
using System.Collections.Generic;

namespace WpfOneTime.ViewModels
{
    public class MainWindowViewModel
    {
        public IList<User> Users { set; get; }

        public MainWindowViewModel()
        {
            Users = new List<User>();
            for (int i = 0; i < 1000; i++)
            {
                Users.Add(new User { Name = "name " + i });
            }
        }
    }
}
تعاریف View برنامه نیز به نحو زیر است:
<Window x:Class="WpfOneTime.MainWindow"
        xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
        xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
        xmlns:ViewModels="clr-namespace:WpfOneTime.ViewModels"        
        Title="MainWindow" Height="350" Width="525">
    <Window.Resources>
        <ViewModels:MainWindowViewModel x:Key="vmMainWindowViewModel" />
    </Window.Resources>
    <Grid DataContext="{Binding Source={StaticResource vmMainWindowViewModel}}">        
        <ListBox ItemsSource="{Binding Users}">
            <ListBox.ItemTemplate>
                <DataTemplate>
                    <TextBlock Text="{Binding Name}" />
                </DataTemplate>
            </ListBox.ItemTemplate>
        </ListBox>
    </Grid>
</Window>
همه چیز در آن معمولی به نظر می‌رسد. ابتدا به ViewModel برنامه دسترسی یافته و  DataContext را با آن مقدار دهی می‌کنیم. سپس اطلاعات این لیست را توسط یک ListBox نمایش خواهیم داد.
خوب؛ اکنون اگر اطلاعات HashTable داخلی سیستم Binding را در مورد View فوق بررسی کنیم به شکل زیر خواهیم رسید:


بله. تعداد زیادی خاصیت Name زنده و موجود در حافظه باقی هستند که تحت ردیابی سیستم Binding می‌باشند.
در ادامه، نکته‌ی ابتدای بحث را جهت تعیین حالت Binding به OneTime، به View فوق اعمال می‌کنیم (یک سطر ذیل باید تغییر کند):
 <TextBlock Text="{Binding Name, Mode=OneTime}" />
در این حالت اگر نگاهی به سیستم ردیابی WPF داشته باشیم، دیگر خبری از اشیاء زنده دارای خاصیت Name در حال ردیابی نیست:


به این ترتیب می‌توان در لیست‌های طولانی، به مصرف حافظه کمتری در برنامه WPF خود رسید.
بدیهی است این نکته را تنها در مواردی می‌توان اعمال کرد که نیاز به به‌روز رسانی‌های ثانویه اطلاعات UI در کدهای برنامه وجود ندارند.


چطور از این نکته برای پروفایل یک برنامه موجود استفاده کنیم؟

کدهای برنامه را از انتهای بحث دریافت کنید. سپس دو فایل ReflectPropertyDescriptorWindow.xaml و ReflectPropertyDescriptorWindow.xaml.cs آن‌را به پروژه خود اضافه نمائید و در سازنده پنجره اصلی برنامه، کد ذیل را فراخوانی نمائید:
 new ReflectPropertyDescriptorWindow().Show();
کمی با برنامه کار کرده و منتظر شوید تا لیست نهایی اطلاعات داخلی Binding ظاهر شود. سپس مواردی را که دارای HandlerCount بالا هستند، مدنظر قرار داده و بررسی نمائید که آیا واقعا این اشیاء نیاز به valueChangedHandler متصل دارند یا خیر؟ آیا قرار است بعدها UI را از طریق تغییر مقدار خاصیت آن‌ها به روز نمائیم یا خیر. اگر خیر، تنها کافی است نکته Mode=OneTime را به این Bindingها اعمال نمائیم.

دریافت کدهای کامل پروژه این مطلب
WpfOneTime.zip
اشتراک‌ها
نسخه بعدی Visual Studio چیست؟
What’s Next for Visual Studio?
Visual Studio 2019 ...faster, more reliable, easier to get started & use, w/ increased productivity for individuals & teams. See what's coming.
نسخه بعدی Visual Studio چیست؟
اشتراک‌ها
Visual Studio Update 1 RTM منتشر شد

New Visual Studio Icon 

.NET Framework 4.6.1 

Editor support for new languages. 

IncrediBuild-Visual Studio partnership. 

Tools for Universal Windows Apps v1.2.  

,....

Visual Studio Update 1 RTM منتشر شد
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
خطا و راهنمایی
جناب نصیری بابت راهنمایی تشکر می‌کنم مشکلات فوق برطرف شد اما یه سری دیگه از خطاها بوجود اومد به شرح زیر لطفا مجددا راهنمایی بفرمائید
خطای زیر در فایل xaml درست عنوان شده اما ...
Error1Cannot create an instance of "Browser"....\Samples\DemosBrowser\MainWindow.xaml99DemosBrowser
Could not find a part of the path 'C:\Program Files (x86)\Microsoft Visual Studio 10.0\Common7\IDE\Pdf\AccountingBalanceSample.pdf'.

   at System.IO.__Error.WinIOError(Int32 errorCode, String maybeFullPath)

   at System.IO.FileStream.Init(String path, FileMode mode, FileAccess access, Int32 rights, Boolean useRights, FileShare share, Int32 bufferSize, FileOptions options, SECURITY_ATTRIBUTES secAttrs, String msgPath, Boolean bFromProxy, Boolean useLongPath, Boolean checkHost)

   at System.IO.FileStream..ctor(String path, FileMode mode, FileAccess access, FileShare share)

   at PdfRpt.FluentInterface.DataTemplate.get_PdfStreamOutput() in ...\Lib\FluentInterface\DataTemplate.cs:line 605

   at PdfRpt.PdfReportDocument.createPdf() in ...\Lib\PdfReportDocument.cs:line 119

   at PdfRpt.PdfReportDocument.<runInReleaseMode>b__0(Document pdfDisposable) in ...\Lib\PdfReportDocument.cs:line 113

   at PdfRpt.Core.Helper.Guard.SafeUsingBlock[TDisposable,T](TDisposable disposable, Action`1 action, Func`2 unwrapper) in ...\Lib\Core\Helper\Guard.cs:line 91

   at PdfRpt.Core.Helper.Guard.SafeUsingBlock[TDisposable](TDisposable disposable, Action`1 action) in ...\Lib\Core\Helper\Guard.cs:line 58

   at PdfRpt.PdfReportDocument.runInReleaseMode() in ...\Lib\PdfReportDocument.cs:line 105

   at PdfRpt.PdfReportDocument.GeneratePdf(Boolean debugMode) in ...\Lib\PdfReportDocument.cs:line 87

   at PdfRpt.FluentInterface.PdfReport.Generate(Action`1 pdfRptFileBuilder, Boolean debugMode) in ...\Lib\FluentInterface\PdfReport.cs:line 90

   at PdfReportSamples.AccountingBalanceColumn.AccountingBalanceColumnPdfReport.CreatePdfReport() in ...\Samples\PdfReportSamples\AccountingBalanceColumn\AccountingBalanceColumnPdfReport.cs:line 17
ارجاع به dllهای زیر درست است اما..
Warning4Could not resolve this reference. Could not locate the assembly "System.Windows.Controls.Toolkit, Version=4.0.5.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35". Check to make sure the assembly exists on disk. If this reference is required by your code, you may get compilation errors.SlPdf
Warning5Could not resolve this reference. Could not locate the assembly "System.Windows.Controls.Toolkit.Internals, Version=4.0.5.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=2c5c654d367bf4a7". Check to make sure the assembly exists on disk. If this reference is required by your code, you may get compilation errors.SlPdf
Error1The type or namespace name 'BusyIndicator' could not be found (are you missing a using directive or an assembly reference?)...\Samples\SlPdf\SlPdf\obj\Debug\MainPage.g.i.cs3818SlPdf
Warning2The variable 'ex' is declared but never used...\Samples\DemosBrowser\Converters\ShellThumbnailConverter.cs4030DemosBrowser
با تشکر
مطالب
بررسی روش نصب و استفاده از پیش نمایش NET Core 2.2.

نسخه net core 2.2. Preview 3.، روز چهارشنبه 25 مهر، مطابق با 17 اکتبر منتشر شد. این نسخه شامل ویژگی‌های جدیدی از جمله موارد زیر می‌باشد:

  • تغییرات عمده در API 
  • Authorization Server
  • بهبود کارآیی و سرعت
  • پشتیبانی از Spatial Data برای SQL Server و SQLite
  • پشتیبانی از Cosmos DB
  • جایگزینی Bootstrap 4, Angular 6

مهمترین ویژگی مربوط به EF Core برای گروهی از برنامه نویسان، پشتیبانی از فیلدهای جغرافیایی یا همان Spatial Data می‌باشد.

نسخه‌ی net core 2.2 RTM.،  قبل از انتهای سال میلادی جاری منتشر خواهد شد و پس از آن آغاز به کار بر روی net core 3. خواهد بود. برای  نسخه‌ی net Core 3.، هدف بهبود برنامه‌های مبتنی بر Desktop و سازگاری آن با فرمت جدید csproj، اعلام شده‌است.


برای استفاده از ویژگی‌های net core 2.2. باید نسخه‌ی visual studio 2017 preview، یعنی ورژن Version 15.9.0 به بعد را نصب کنید. اگر صرفا dotnet core 2.2 را نصب کنید و از ویژوال استودیوی جاری قصد استفاده را داشته باشید، به شما پیغام می‌دهد که این نسخه قابلیت استفاده از دات نت 2.2 به بعد را ندارد.



برای تست و استفاده از net core 2.2 preview 3. مراحل زیر را طی کنید:

1- ابتدا آخرین انتشار ویژوال استودیو 2017، یعنی نسخه‌ی ‌پیش‌نمایش preview را از اینجا دریافت و نصب کنید. نسخه Enterprise را انتخاب کنید تا installer دانلود شود وشروع به نصب کند. حجم این نسخه، از نسخه‌ی اصلی کمتر می‌باشد.

                                                 پس از نصب، این نسخه را می‌توانید در کنار نسخه‌ی اصلی، همزمان بر روی سیستم داشته باشید. 

2- سپس net core 2.2. را به یکی از روش‌های زیر نصب کنید:
  • برای نصب کلی بر روی سیستم،  اینجا کلیک کنید و نسخه‌ی SDK Installer مناسب دستگاه خود را دانلود کنید (64 یا 32 بیتی).
         در صورت موفقیت آمیز بودن، صفحه‌ی پایانی را به شکل زیر خواهید دید:

  • برای استفاده‌ی از EF Core آن در پروژه جاری می‌توانید آن‌‌را از اینجا  دانلود و یا بوسیله‌ی دستور زیر نصب کنید:
Install-Package Microsoft.EntityFrameworkCore -Version 2.2.0-preview3-35497

3- پس از نصب، ویژوال استودیوی preview را از همان مسیر visual studio، اجرا کنید. یک پروژه‌ی جدید از نوع وب را ایجاد کنید و فریمورک را بر روی بالاترین مقدار آن قرار دهید؛ مثل تصویر زیر:


بعد از ایجاد پروژه، می‌توانید در solution Explorer، ارجاعات جدید را مشاهده کنید:


اشتراک‌ها
Visual Studio 2019 version 16.1.1 منتشر شد
Visual Studio 2019 version 16.1.1 منتشر شد
اشتراک‌ها
1.Visual Studio 2017 15.7 منتشر شد

These are the customer-reported issues addressed in 15.7.1:

  • This release includes a fix that reduces memory usage and GC pressure during solution load.

Microsoft Security Advisory for .NET Core Denial Of Service Vulnerability

CVE-2018-0765

Microsoft is releasing this security advisory to provide information about a vulnerability in .NET Core and .NET native version 2.0. This advisory also provides guidance on what developers can do to update their applications to remove this vulnerability.

Microsoft is aware of a denial of service vulnerability that exists when .NET Framework and .NET Core improperly process XML documents. An attacker who successfully exploited this vulnerability could cause a denial of service against a .NET Framework, .NET Core, or .NET native application.

The update addresses the vulnerability by correcting how .NET Framework, .NET Core, and .NET native applications handle XML document processing.

If your application is an ASP.NET Core application, developers are also advised to update to ASP.NET Core 2.0.8. 

1.Visual Studio 2017 15.7 منتشر شد
اشتراک‌ها
24.Visual Studio 2017 15.9 منتشر شد

Issues Fixed in 15.9.24

  • Fixed a bug in the C++ linker missing imports when using umbrella LIBs with difference casing on postfix of DLL name.
  • Fixed a bug in the ARM64 C++ compiler where the wrong values could be restored after setjmp.
  • Fixed C++ compiler bug for proper folding of inline variable dynamic initializers.
  • Made a change that enables Enterprise IT administrators and deployment engineers to configure tools like Microsoft Update client & SCCM to determine applicability of VS2017 updates hosted on Microsoft Update Catalog & WSUS.

Security Advisory Notices

24.Visual Studio 2017 15.9 منتشر شد
مطالب
امکان تغییر رشته‌ی اتصالی به بانک اطلاعاتی در EF Core در زمان اجرای برنامه
تغییر پویای رشته‌ی اتصالی به بانک اطلاعاتی در نگارش‌های پیشین EF، مشکل بودند که نمونه‌هایی از آن را پیشتر در مطالب زیر مشاهده کرده‌اید:
- «تنظیم رشته اتصالی Entity Framework به بانک اطلاعاتی به وسیله کد»
- «استفاده از چندین بانک اطلاعاتی به صورت همزمان در EF Code First»

اما EF Core نه تنها این مشکل را پوشش را داده‌است، بلکه امکان تزریق وابستگی‌ها و استفاده‌ی از سرویس‌های مختلف را نیز در این حین، پیش بینی کرده‌است که در ادامه جزئیات آن‌را مرور می‌کنیم.


نیاز به تغییر رشته‌ی اتصالی به بانک اطلاعاتی در زمان اجرا

دلایل نیاز به امکان تغییر رشته‌ی اتصالی در زمان اجرا شامل موارد زیر هستند:
- در برنامه‌هایی کمی پیچیده‌تر و سابقه دار، ممکن است عملیات تجاری یکسال را در بانک اطلاعاتی سال 98 و دیگری را در بانک اطلاعاتی سال 99 ثبت کنید. در این حالت کاربران باید بتوانند در زمان اجرا به هر بانک اطلاعاتی که پیشتر با آن کار کرده‌اند، متصل شده و از آن استفاده کنند.
- یکی از روش‌های پیاده سازی برنامه‌های چند مستاجری، داشتن یک بانک اطلاعاتی مجزا، به ازای هر مستاجر است. در این حالت نیز تک برنامه‌ی ما باید بتواند بر اساس Id مشتری، بانک اطلاعاتی متناظری را در زمان اجرا انتخاب کند.
- نیاز به داشتن چندین context در برنامه و کار با بانک‌های اطلاعاتی متفاوت در زمان اجرا؛ مانند کار با SQL Server، اوراکل و یا SQLite


روش تغییر رشته‌ی اتصالی به بانک اطلاعاتی در EF Core در زمان اجرای برنامه

اگر به روش ثبت متداول سرویس DbContext برنامه و پروایدر آن دقت کنیم:
services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options =>
      options.UseSqlServer(Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection")
));
یک action delegate قابل مشاهده‌است. کار این اکشن، تنظیم پروایدر و تمام نیازهای یک رشته‌ی اتصالی به بانک اطلاعاتی، جهت شروع به کار با Context برنامه است. نکته‌ی مهمی که در اینجا وجود دارد، فراخوانی هرباره‌ی این action، به ازای هر اتصال تشکیل شده‌است. یعنی کدهای داخل این action delegate کش نمی‌شوند و همین مساله امکان تغییر پویای آن‌ها را میسر می‌کند.

یک نکته: چون این اطلاعات کش نمی‌شوند، اگر رشته‌ی اتصالی شما ثابت است (و نیازی به تغییر آن در زمان اجرای برنامه نیست)، محل تامین آن‌را به پیش از سطر services.AddDbContext انتقال دهید و فقط نتیجه‌ی محاسبه شده‌ی نهایی را استفاده کنید تا کارآیی برنامه افزایش یابد؛ در غیراینصورت فراخوانی Configuration.GetConnectionString مدام تکرار خواهد شد.


دریافت یک قالب قابل تغییر از تنظیمات برنامه و تغییر آن با هدرهای درخواست رسیده‌ی به آن

فرض کنید قالب رشته‌ی اتصالی برنامه در فایل appsettings.json به صورت زیر است:
"ConnectionStrings": {
    "ConnectionTemplate": "Data Source=.;Initial Catalog={db_Name};Integrated Security=True",
}
و db_Name آن قرار است برای مثال از یک query string، سشن، کوکی و یا فیلد خاصی در هدر HTTP رسیده تامین شود. برای مثال سال مالی انتخابی و یا شماره مستاجر انتخابی به صورت یک فیلد خاص HTTP به سمت برنامه ارسال می‌شوند.
بنابراین اکنون نیاز است به ازای هر درخواست رسیده بتوان به سرویس IHttpContextAccessor و شیء HttpContext.Request جاری دسترسی یافت و سپس از هدرهای رسیده، برای مثال هدر ویژه‌ی tenantId و یا year را پردازش کرد؛ اما در تعریف services.AddDbContext فوق چگونه می‌توان اینکار را انجام داد؟
خوشبختانه متد services.AddDbContext، دارای یک overload دیگر نیز هست که امکان دسترسی به تمام سرویس‌های جاری سیستم را میسر می‌کند:
services.AddDbContext<ApplicationDbContext>((serviceProvider, dbContextBuilder) =>
{
   var connectionStringTemplate = Configuration.GetConnectionString("ConnectionTemplate");
   var httpContextAccessor = serviceProvider.GetRequiredService<IHttpContextAccessor>();
   var dbName = httpContextAccessor.HttpContext.Request.Headers["tenantId"].First();
   var connectionString = connectionStringTemplate.Replace("{db_Name}", dbName);
   dbContextBuilder.UseSqlServer(connectionString);
});
همانطور که مشاهده می‌کنید، overload دوم متد services.AddDbContext، امکان ارسال serviceProvider را نیز به این action delegate دارد. پس از آن می‌توان توسط متد GetRequiredService آن به هر سرویس مدنظری که در سیستم ثبت شده‌است، دسترسی یافت و برای مثال در اینجا فیلد هدر سفارشی tenantId را از آن استخراج نمود و در قالب رشته‌ی اتصالی به بانک اطلاعاتی، در زمان اجرا به صورت پویایی جایگزین کرد.
همچنین در صورت نیاز می‌توان UseSqlServer آن‌را نیز در این action delegate به هر پروایدر دیگری در زمان اجرا تغییر داد و از این لحاظ محدودیتی وجود ندارد.

یک نکته: البته برنامه نباید هر tenantId ای را پردازش کند و این خودش می‌تواند تبدیل به یک نقیصه‌ی امنیتی شود. به همین جهت برای مثال می‌توان tenantId را در یک JWT قرار داد و در حین تعیین اعتبار آن و کاربر جاری، این مقدار را نیز بررسی کرد.