اشتراکها
اشتراکها
دوره آموزشی Rust
اشتراکها
دورهی 5 ساعته ASP.NET Core Web API
اشتراکها
بررسی مفهوم انواع رکوردهای DNS
React به صورت پیشفرض از ES6 برای توسعهی برنامههای خودش استفاده میکند؛ اما استفادهی از TypeScript با پروژههای React، مزایای قابل توجهی را مانند type checking در زمان کامپایل برنامه، دسترسی به intellisense آنی، امکان refactoring بهتر را در اختیار توسعه دهنده قرار میدهد که نه فقط سرعت و سهولت توسعه را افزایش میدهند، بلکه از بروز بسیاری از خطاهای زمان اجرای برنامه نیز جلوگیری میکند.
ایجاد پروژههای React مبتنی بر TypeScript
برای ایجاد ساختار ابتدایی پروژههای React که جهت استفادهی از TypeScript تنظیم شدهاند، دستور زیر را در خط فرمان اجرا میکنیم:
مزیت کار با npx، عدم نیاز به نصب محلی برنامهی create-react-app است. به این ترتیب هربار که این دستور را به این نحو اجرا میکنیم، مطمئن خواهیم بود که از آخرین نگارش برنامهی create-react-app استفاده خواهد شد؛ و نه نگارش محلی که پیشتر نصب کردهایم که ممکن است هم اکنون تاریخ مصرف گذشته باشد.
بنابراین npx create-react-app کار اجرای آخرین نسخهی برنامهی ایجاد ساختار پروژههای React را انجام میدهد. پس از آن یک نام دلخواه ذکر شدهاست و در آخر توسط سوئیچ template typescript-- سبب خواهیم شد تا این ساختار بجای استفادهی از ES6 پیشفرض، بر اساس TypeScript ایجاد و تنظیم شود.
بررسی ساختار پروژهی TypeScript ای ایجاد شده
در تصویر فوق، نمونهای از این ساختار ابتدایی ایجاد شدهی مبتنی بر TypeScript را مشاهده میکنید. اولین تفاوت مهم این ساختار، با ساختار پیشفرض پروژههای React مبتنی بر ES6، وجود فایل جدید tsconfig.json است. کار آن تنظیم پارامترهای کامپایلر TypeScript است. همچنین اینبار بجای پسوندهای js و jsx، پسوندهای ts و tsx قابل مشاهده هستند؛ مانند فایلهای serviceWorker.ts ، index.tsx و App.tsx. البته اگر به ساختار این فایلها دقت کنید، آنچنان تفاوت مهمی را با نمونههای قبلی ES6 خود ندارند و تقریبا یکی هستند. روش اجرای آنها نیز مانند قبل است و با همان دستور npm start صورت میگیرد:
قابلیت استفادهی از کدهای جاوا اسکریپتی موجود، در پروژههای تایپ اسکریپتی جدید
داخل پوشهی src، پوشهی جدید components را ایجاد کرده و داخل آن فایل جدید Head.js را اضافه میکنیم. سپس داخل آن rfac را نوشته و دکمهی tab را فشار میدهیم تا ساختار ابتدایی یک react arrow functional component جدید ایجاد شود:
در ادامه جهت نمایش آن، آنرا به فایل src\App.tsx به شکل متداولی، ابتدا با import تابع آن و سپس درج المان متناظر با آن در تابع App، اضافه میکنیم:
اگر دقت کرده باشید، پسوند این فایل را js درنظر گرفتهایم (src\components\Head.js) و نه ts و بدون مشکل میتوان از آن در داخل یک فایل tsx استفاده کرد. علت آن به وجود تنظیم allowJs در فایل tsconfig.json برنامه بر میگردد. مزیت وجود یک چنین تنظیمی، امکان مهاجرت سادهتر کدهای ES6 موجود، به یک پروژهی تایپ اسکریپتی جدید است. به این ترتیب میتوان از تمام این کدها بدون مشکل در برنامهی جدید خود استفاده کرد و سر فرصت، یکی یکی آنها را به tsx تبدیل نمود.
به همین جهت پس از مشاهدهی این قابلیت، پسوند فایل کامپوننت جدید js ایجاد شده را به tsx تغییر میدهیم (src\components\Head.tsx). البته در یک چنین حالتی اگر هنوز دستور npm start در حال اجرا است، نیاز خواهید داشت یکبار آنرا بسته و مجددا اجرا کنید. پس از آن، باز هم برنامه بدون مشکل کامپایل میشود و نشان دهندهی این است که کدهای نوشته شدهی در کامپوننت Head، کدهای کاملا معتبر تایپ اسکریپتی نیز هستند. علت اینجا است که TypeScript، در حقیقت Superset جاوا اسکریپت بهشمار میرود و قابلیتهای جدیدی را به TypeScript استفاده میکند. بنابراین کدهای جاوااسکریپتی موجود، کدهای معتبر تایپ اسکریپتی نیز بهشمار میروند.
مشخص کردن نوع props کامپوننتها توسط TypeScript
اولین استفادهی ما از TypeScript در اینجا، مشخص کردن نوع props یک کامپوننت است:
برای این منظور، دو خاصیت جدید را از طریق شیء props به این کامپوننت ارسال کرده و از آنها جهت نمایش یک عنوان و تعیین نمایش یک برچسب استفاده میکنیم. اولین موردی را که پس از این تغییر متداول مشاهده میکنیم، خط قرمز کشیده شدن زیر متغیرهای حاصل از Object Destructuring مربوط به شیء props است:
علت اینجا است که این فایل، tsx است و نه js. به همین جهت نوع این متغیرها را، همان حالت پیشفرض جاوا اسکریپت که any است، درنظر گرفتهاست و ... این مورد بر اساس تنظیمات فایل tsconfig.json برنامه، ممنوع است. البته اگر به این فایل دقت کنید، شاید چنین گزینهای را به صورت صریح نتوانید در آن پیدا کنید. علت اینجا است که تعداد گزینههای قابل تنظیم در فایل tsconfig روز به روز بیشتر میشوند. به همین جهت برای ساده سازی فعالسازی آنها، از TypeScript 2.3 به بعد، پرچم strict نیز به این تنظیمات اضافه شدهاست. کار آن فعالسازی یکجای تمام بررسیهای strict است؛ مانند noImplicitAny، strictNullChecks و غیره.
در این حالت اگر نیاز به لغو یکی از گزینهها بود، میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
گزینهی strict تمام بررسیهای متداول را فعال میکند؛ اما ذکر و تنظیم صریح noImplicitAny به false، تنها این یک مورد را لغو خواهد کرد.
بنابراین چون در فایل tsconfig.json برنامهی React ما گزینهی strict به true تنظیم شدهاست، گزینهی فعال noImplicitAny نیز جزئی از آن است و دیگر نمیتوان متغیر یا خاصیتی را بدون ذکر صریح نوع آن، رها کرد.
برای رفع خطای noImplicitAny موجود، به ابتدای فایل src\components\Head.tsx، نوع جدید Props را اضافه میکنیم (نام آن کاملا دلخواه است):
و سپس از آن جهت مشخص سازی نوع شیء props رسیده، به نحو زیر استفاده خواهیم کرد:
پس از این تغییر، خطای noImplicitAny پیشین، برطرف میشود و دیگر خطوط قرمز ذیل دو متغیر حاصل از Object Destructuring، مشاهده نمیشوند.
یک نکته: البته اگر از سری React 16x بخاطر داشته باشید، میتوان یک چنین قابلیتی را توسط propTypes خود React نیز پیاده سازی کرد:
اما روش کار با TypeScript، نسبت به آن بسیار پیشرفتهتر است. برای کار با TypeScript، نیازی به import یک بستهی جدید، مانند PropTypes نیست و همچنین بررسی PropTypes توسط خود React، در زمان اجرای برنامه صورت میگیرد؛ اما با TypeScript، بررسی زمان کامپایل برنامه را خواهیم داشت و همچنین نمایش آنی خطاهای مرتبط با عدم رعایت آنها، در ادیتورهایی مانند VSCode. به علاوه روش تعریف type ذکر شدهی توسط TypeScript، نسبت به نمونهی پیشنهاد شدهی توسط React با propTypes، بسیار تمیزتر و خواناتر است.
پس از این تغییر، اگر به فایل src\App.tsx مراجعه کنیم، مشاهده میکنیم که ذیل تعریف المان کامپوننت Head، مجددا خط قرمزی کشیده شدهاست:
عنوان میکند که بر اساس نوع جدید Props ای که تعریف کردهاید، نیاز است دو خاصیت اجباری title و isActive را نیز در اینجا ذکر کنید؛ وگرنه تعریف این المان، بدون آنها ناقص است.
امکان جالب دیگری که با تعریف نوع props توسط تایپاسکریپت رخ میدهد، فعال شدن intellisense متناظر با تعریف این خواص و ویژگیها است:
در ادامه با تعریف این دو ویژگی جدید، خط قرمز رنگ ذیل کامپوننت Head برطرف میشود:
و اگر در حین تعریف این ویژگیها، نوعهای مقادیر آنها را به درستی وارد نکنیم، بازهم شاهد تذکر آنی خطاهای مرتبط با آنها خواهیم بود:
همچنین در این حالت، کد برنامه نیز کامپایل نمیشود و ذکر این خطاها صرفا منحصر به ادیتور مورد استفاده نیست.
بنابراین به صورت خلاصه مزیتهای کار با TypeScript برای تعاریف نوع props به شرح زیر است:
- auto-complete و داشتن intellisense خودکار.
- اگر نام المان کامپوننتی و یا نام یکی از props را به اشتباه وارد کنیم، بلافاصله خطای یافت نشدن آنها را نمایش میدهد.
- اگر ذکر یک prop اجباری را فراموش کنیم، بلافاصله خطای متناظری را دریافت میکنیم.
- اگر نوع مقدار یکی از props را به اشتباه وارد کنیم، باز هم خطایی را جهت گوشزد کردن آن مشاهده خواهیم کرد.
- فعال بودن TypeScript، امکان refactoring بسیار قویتری را میسر میکند. برای مثال با فشردن دکمهی F2 میتوان نام یک کامپوننت را در کل برنامه به سادگی تغییر داد. همچنین یک چنین قابلیتی برای تغییر نام props نیز میسر است و به صورت خودکار تمام کاربردهای آنرا نیز به روز میکند.
- اگر نوع prop ای را در تعریف آن تغییر دادیم، اما مقدار منتسب به آنرا خیر، باز هم بلافاصله متوجه این مشکل خواهیم شد.
به این ترتیب با دسترسی به بررسیهای دقیق زمان کامپایل برنامه، میتوان مشکلات بسیار کمتری را در زمان اجرای آن شاهد بود.
ایجاد پروژههای React مبتنی بر TypeScript
برای ایجاد ساختار ابتدایی پروژههای React که جهت استفادهی از TypeScript تنظیم شدهاند، دستور زیر را در خط فرمان اجرا میکنیم:
npx create-react-app tssample --template typescript
بنابراین npx create-react-app کار اجرای آخرین نسخهی برنامهی ایجاد ساختار پروژههای React را انجام میدهد. پس از آن یک نام دلخواه ذکر شدهاست و در آخر توسط سوئیچ template typescript-- سبب خواهیم شد تا این ساختار بجای استفادهی از ES6 پیشفرض، بر اساس TypeScript ایجاد و تنظیم شود.
بررسی ساختار پروژهی TypeScript ای ایجاد شده
در تصویر فوق، نمونهای از این ساختار ابتدایی ایجاد شدهی مبتنی بر TypeScript را مشاهده میکنید. اولین تفاوت مهم این ساختار، با ساختار پیشفرض پروژههای React مبتنی بر ES6، وجود فایل جدید tsconfig.json است. کار آن تنظیم پارامترهای کامپایلر TypeScript است. همچنین اینبار بجای پسوندهای js و jsx، پسوندهای ts و tsx قابل مشاهده هستند؛ مانند فایلهای serviceWorker.ts ، index.tsx و App.tsx. البته اگر به ساختار این فایلها دقت کنید، آنچنان تفاوت مهمی را با نمونههای قبلی ES6 خود ندارند و تقریبا یکی هستند. روش اجرای آنها نیز مانند قبل است و با همان دستور npm start صورت میگیرد:
قابلیت استفادهی از کدهای جاوا اسکریپتی موجود، در پروژههای تایپ اسکریپتی جدید
داخل پوشهی src، پوشهی جدید components را ایجاد کرده و داخل آن فایل جدید Head.js را اضافه میکنیم. سپس داخل آن rfac را نوشته و دکمهی tab را فشار میدهیم تا ساختار ابتدایی یک react arrow functional component جدید ایجاد شود:
import React from "react"; export const Head = () => { return ( <div> <h1>Hello</h1> </div> ); };
import { Head } from "./components/Head"; // ... function App() { return ( <div className="App"> <Head /> // ... </div> ); } export default App;
به همین جهت پس از مشاهدهی این قابلیت، پسوند فایل کامپوننت جدید js ایجاد شده را به tsx تغییر میدهیم (src\components\Head.tsx). البته در یک چنین حالتی اگر هنوز دستور npm start در حال اجرا است، نیاز خواهید داشت یکبار آنرا بسته و مجددا اجرا کنید. پس از آن، باز هم برنامه بدون مشکل کامپایل میشود و نشان دهندهی این است که کدهای نوشته شدهی در کامپوننت Head، کدهای کاملا معتبر تایپ اسکریپتی نیز هستند. علت اینجا است که TypeScript، در حقیقت Superset جاوا اسکریپت بهشمار میرود و قابلیتهای جدیدی را به TypeScript استفاده میکند. بنابراین کدهای جاوااسکریپتی موجود، کدهای معتبر تایپ اسکریپتی نیز بهشمار میروند.
مشخص کردن نوع props کامپوننتها توسط TypeScript
اولین استفادهی ما از TypeScript در اینجا، مشخص کردن نوع props یک کامپوننت است:
import React from "react"; export const Head = ({ title, isActive }) => { return ( <div> <h1>{title}</h1> {isActive && <h3>Active</h3>} </div> ); };
علت اینجا است که این فایل، tsx است و نه js. به همین جهت نوع این متغیرها را، همان حالت پیشفرض جاوا اسکریپت که any است، درنظر گرفتهاست و ... این مورد بر اساس تنظیمات فایل tsconfig.json برنامه، ممنوع است. البته اگر به این فایل دقت کنید، شاید چنین گزینهای را به صورت صریح نتوانید در آن پیدا کنید. علت اینجا است که تعداد گزینههای قابل تنظیم در فایل tsconfig روز به روز بیشتر میشوند. به همین جهت برای ساده سازی فعالسازی آنها، از TypeScript 2.3 به بعد، پرچم strict نیز به این تنظیمات اضافه شدهاست. کار آن فعالسازی یکجای تمام بررسیهای strict است؛ مانند noImplicitAny، strictNullChecks و غیره.
{ "compilerOptions": { "strict": true /* Enable all strict type-checking options. */ } }
{ "compilerOptions": { "strict": true, "noImplicitAny": false } }
بنابراین چون در فایل tsconfig.json برنامهی React ما گزینهی strict به true تنظیم شدهاست، گزینهی فعال noImplicitAny نیز جزئی از آن است و دیگر نمیتوان متغیر یا خاصیتی را بدون ذکر صریح نوع آن، رها کرد.
برای رفع خطای noImplicitAny موجود، به ابتدای فایل src\components\Head.tsx، نوع جدید Props را اضافه میکنیم (نام آن کاملا دلخواه است):
type Props = { title: string; isActive: boolean; };
export const Head = ({ title, isActive }: Props) => {
یک نکته: البته اگر از سری React 16x بخاطر داشته باشید، میتوان یک چنین قابلیتی را توسط propTypes خود React نیز پیاده سازی کرد:
Head.propTypes = { title: PropTypes.string, isActive: PropTypes.bool }
پس از این تغییر، اگر به فایل src\App.tsx مراجعه کنیم، مشاهده میکنیم که ذیل تعریف المان کامپوننت Head، مجددا خط قرمزی کشیده شدهاست:
عنوان میکند که بر اساس نوع جدید Props ای که تعریف کردهاید، نیاز است دو خاصیت اجباری title و isActive را نیز در اینجا ذکر کنید؛ وگرنه تعریف این المان، بدون آنها ناقص است.
امکان جالب دیگری که با تعریف نوع props توسط تایپاسکریپت رخ میدهد، فعال شدن intellisense متناظر با تعریف این خواص و ویژگیها است:
در ادامه با تعریف این دو ویژگی جدید، خط قرمز رنگ ذیل کامپوننت Head برطرف میشود:
<Head title="Hello" isActive={true} />
همچنین در این حالت، کد برنامه نیز کامپایل نمیشود و ذکر این خطاها صرفا منحصر به ادیتور مورد استفاده نیست.
بنابراین به صورت خلاصه مزیتهای کار با TypeScript برای تعاریف نوع props به شرح زیر است:
- auto-complete و داشتن intellisense خودکار.
- اگر نام المان کامپوننتی و یا نام یکی از props را به اشتباه وارد کنیم، بلافاصله خطای یافت نشدن آنها را نمایش میدهد.
- اگر ذکر یک prop اجباری را فراموش کنیم، بلافاصله خطای متناظری را دریافت میکنیم.
- اگر نوع مقدار یکی از props را به اشتباه وارد کنیم، باز هم خطایی را جهت گوشزد کردن آن مشاهده خواهیم کرد.
- فعال بودن TypeScript، امکان refactoring بسیار قویتری را میسر میکند. برای مثال با فشردن دکمهی F2 میتوان نام یک کامپوننت را در کل برنامه به سادگی تغییر داد. همچنین یک چنین قابلیتی برای تغییر نام props نیز میسر است و به صورت خودکار تمام کاربردهای آنرا نیز به روز میکند.
- اگر نوع prop ای را در تعریف آن تغییر دادیم، اما مقدار منتسب به آنرا خیر، باز هم بلافاصله متوجه این مشکل خواهیم شد.
به این ترتیب با دسترسی به بررسیهای دقیق زمان کامپایل برنامه، میتوان مشکلات بسیار کمتری را در زمان اجرای آن شاهد بود.
اشتراکها
کتابخانه jquery-tocanvas
This plugin allow you to add effects to images and html5 videotags
easily. It supports different types of processed effects and overlay Demo
یک: ASP.NET Core مستقل از Platform است
آیندهی محتوم نرمافزار، توسعه به شیوههای مستقل از Platform است. شاید این دلیل به تنهایی برای مهاجرت به ASP.NET Core کافی باشد. امروزه نرمافزارهایی که مبتنی بر یک Platform خاص نیستند، نسبت به سایر نرمافزارها مزیت رقابتیتری دارند. نرمافزارهای Cross Platform یا مستقل از Platform، بر روی هر سیستم عاملی اجرا میشوند. برای اجرای آنها در کامپیوترهای شخصی یا Server کافیست معماری پردازندهی مرکزی x86 باشد و سیستم عامل نیز یکی از انواع ویندوز، لینوکس یا مک.
دلیل مستقل بودن ASP.NET Core از Platform، مبتنی بودن آن بر NET Core. است. این نسخه از داتنت را میتوان برای سیستمعاملهای مختلف از http://dot.net دانلود و نصب کرد.
برای اجرای نرمافزارهایی که مبتنی بر NET Core. هستند نیاز به بازنویسی کدها یا استفاده از زبانهای برنامهنویسی جداگانهای نیست. این خاصیت همچنین برای libraryهای استانداردی که از این نسخه از داتنت استفاده میکنند نیز صادق است.
دو: Open Source است
یکی از انتقادهایی که سالها به مایکروسافت میشد، ناشناخته بودن سورس نرمافزارهای این شرکت و انحصار طلبیهایش بود. اما در سالهای اخیر مایکروسافت نشان دادهاست که این جنبه از کاراکترش را به تدریج اصلاح کردهاست. به طوری که اسکات هانسلمن، یکی از کارمندان این شرکت و وبلاگنویس مشهور در این مورد گفته است:
دلیل آمدن من به مایکروسافت این بود که میخواستیم هر چقدر میتوانیم کارها را Open Source کنیم و یک جامعهی کاربری برای داتنت و اوپن سورس بسازیم و حالا به NET Core 1.0. رسیدهایم.
زمانی شایعهی لو رفتن بخشی از سورس کد ویندوز ۹۵، در صدر اخبار تکنولوژی بود و این یک شکست برای مایکروسافت محسوب میشد. اما امروزه ASP.NET Core با لایسنس MIT عرضه شده است که یکی از آزادترین مجوزهای اوپن سورس است. نرمافزارهایی که با این مجوز عرضه میشوند، آزادی تغییر کد، ادغام با مجوزهای دیگر، عرضه به عنوان محصول دیگر، استفاده تجاری و ... را به همهی توسعهدهندگان میدهد.
سه: جدا بودن از Web Server
این نسخهی از APS.NET، کاملاً از وبسرور که نرمافزارها را هاست میکند، جدا (decouple) شده است. اگرچه همچنان استفاده از IIS بر روی ویندوز منطقی به نظر میرسد اما مایکروسافت یک پروژهی اوپن سورس دیگری را به نام Kestrel نیز منتشر کرده است.
وبسرور Kestrel مبتنی بر پروژه libuv است و libuv در اصل برای هاست کردن Node.js تولید شده بود و تأکید آن بر روی انجام عملیات I/O به صورت asynchronous است.
نکته جالب این است که یک برنامهی مبتنی بر ASP.NET Core، در واقع یک Console Application است که در متد Main آن وبسرور فراخوانی میشود:
using System; using Microsoft.AspNetCore.Hosting; namespace aspnetcoreapp { public class Program { public static void Main(string[] args) { var host = new WebHostBuilder() .UseKestrel() .UseStartup<Startup>() .Build(); host.Run(); } } }
چهار: تزریق وابستگی (Dependency Injection) تو کار
تزریق وابستگیها برای ایجاد وابستگی سست (loosely coupling) بین اشیاء مرتبط و وابسته به یکدیگر است. به جای نمونهسازی مستقیم اشیاء مرتبط، یا استفاده از ارجاعهای ایستا به آن اشیاء، زمانی که یک کلاس به آنها احتیاج داشته باشد، با روشهای خاصی از طریق DI به اشیاء مورد نیاز دسترسی پیدا میکند. در این استراتژی، ماژولهای سطح بالا نباید به ماژولهای سطح پایین وابسته باشند، بلکه هر دو باید به abstraction (معمولا Interface ها) وابسته باشند.
وقتی یک سیستم برای استفادهی از DI طراحی شدهاست و کلاسهای زیادی دارد که وابستگیهایش را از طریق constructor یا propertyها درخواست میکند، بهتر است یک کلاس مخصوص ایجاد آن کلاسها و وابستگیهایشان داشته باشد. به این کلاسها container، یا Inversion of Control (IoC) container یا Dependency Injection (DI) container گفته میشود.
با این روش، بدون نیاز به hard code کردن instance سازی از کلاسها، میتوان گرافهای پیچیده وابستگی را در اختیار یک کلاس قرار داد.
طراحی ASP.NET Core از پایه طوری است که حداکثر استفاده را از Dependency Injection میکند. یک container ساده توکار با نام IServiceProvider وجود دارد که به صورت پیشفرض constructor injection را پشتیبانی میکند.
در ASP.NET Core با مفهومی به نام service سر و کار خواهید داشت که در واقع به type هایی گفته میشود که از طریق DI در اختیار شما قرار میگیرند. سرویسها در متد ConfigureServices کلاس Startup برنامه شما تعریف میشوند. این serviceها میتوانند Entity Framework Core یا ASP.NET Core MVC باشند یا سرویسهایی که توسط شما تعریف شدهاند. مثال:
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. public void ConfigureServices (IServiceCollection services) { // Add framework services. services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"))); services.AddIdentity<ApplicationUser, IdentityRole>() .AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext>() .AddDefaultTokenProviders(); services.AddMvc(); // Add application services. services.AddTransient<IEmailSender, AuthMessageSender>(); services.AddTransient<ISmsSender, AuthMessageSender>(); }
پنج: یکپارچگی با frameworkهای مدرن سمت کلاینت
فرآیند build در برنامههای تحت وب مدرن معمولاً این وظایف را انجام میدهد:
- bundle و minify کردن فایلهای جاوا اسکریپت و همینطور CSS
- اجرای ابزارهایی برای bundle و minify کردن قبل از هر build
- کامپایل کردن فایلهای LESS و SASS در CSS
- کامپیال کردن فایلهای CoffeeScript و TypeScript در JavaScript
برای اجرای چنین فرآیندهایی از ابزاری به نام task runner استفاده میشود که Visual Studio از دو ابزار task runner مبتنی برا جاوا اسکریپت به نامهای Gulp و Grunt بهره میبرد. از این ابزارها با استفاده از ASP.NET Core Web Application template میتوان در ASP.NET Core استفاده کرد.
همچنین امکان استفاده از Bower که یک package manager (مانند NuGet) برای وب است، وجود دارد. معمولاً از Bower برای نصب فایلهای CSS ، فونتها، frameworkهای سمت کلاینت و کتابخانههای جاوا اسکریپت استفاده میشود. اگرچه بسیاری از packageها در NuGet هم وجود دارند، اما تمرکز بیشتر NuGet بر روی کتابخانههای داتنتی است.
نصب و استفادهی سایر libraryهای سمت کلاینت مانند Bootstrap ، Knockout.js ، Angular JS و زبان TypeScript نیز در Visual Studio و هماهنگی آن با ASP.NET Core نیز بسیار ساده است.
پس همین حالا دست به کار شوید و با نصب -حداقل - Microsoft Visual Studio 2015 Update 3 بر روی ویندوز یا Visual Studio Code بر روی هر سیستم عاملی از برنامهنویسی با ASP.NET Core لذت ببرید!
منابع :
فایلهای پروژهها
PdfRpt-2.7.rar
- Added .NET 3.5, 4.0 and 4.5 profiles to the NuGet package. PM> Install-Package PdfReport - Updated the project to use itextsharp.dll 5.5.4.0. - Fixed issue #2392. - Fixed reopening of MemoryStreams. - Added `Merge In-Memory Pdf Files` sample. - Improved Grouping/GroupingPdfReport.cs sample to show how to inject an arbitrary HTML data at the end of the each group.
نکته تکمیلیتر جهت ایجاد sln در این حالت استفاده از دستور زیر برای ساخت یک solution جدید با نام پوشه والد است:
سپس برای هر یکی از فایلهای پروژه یک دایرکتوری ایجاد کرده و پروژه مربوط به هر کدام را داخل آن ایجاد میکنیم.
سپس از طریق دستور زیر آنها را در sln ثبت مینماییم:
dotnet new sln
سپس از طریق دستور زیر آنها را در sln ثبت مینماییم:
>dotnet sln add mymvc/mymvc.csproj Project `mymvc\mymvc.csproj` added to the solution. >dotnet sln add models/models.csproj Project `models\models.csproj` added to the solution.