نظرات اشتراک‌ها
رایگان شدن بیش از ۷۰۰۰ دوره سایت Pluralsight
هنگام اجرای پروژه با این خطا روبرو شدم
<div class="hero">
                <div class="branding"></div>
                <h2>One more step.</h2>
                <h4>Please complete the security check to access the site. If you continue to experience problems, let us know.</h4>
</div>
 تصاویر 

نظرات مطالب
پیاده سازی Unobtrusive Ajax در ASP.NET Core 1.0
"asp-validation-summary="ModelOnly را در مطلب «قسمت 14 - فعال سازی اعتبارسنجی ورودی‌های کاربران » مطالعه کنید.
@if (ViewData.ModelState.Any(keyValuePair => keyValuePair.Value.Errors.Any()))
{
    <div class="alert alert-danger">
        <a href="#" class="close" data-dismiss="alert">×</a>
        <h4>خطاهای اعتبارسنجی</h4>
        <div asp-validation-summary="ModelOnly"></div>
    </div>
}
نظرات مطالب
اعمال کلاس‌های ویژه اعتبارسنجی Twitter bootstrap به فرم‌های ASP.NET MVC
مشکل به صورت خیلی ساده حل شد.
یکی از مشکلاتی که وجود داشت این بود که تایع زیر اجرا نمیشد.
//تنظیمات ولیدیتور
errorPlacement: function (error, element) {
        window.console.log($(error).text());
        if (element.parent(".input-group").length) {
            error.insertAfter(element.parent());
        } else {
            error.insertAfter(element);
        }
    }
برای رفع مشکل فوق تنها کافیه که
@Html.ValidationMessageFor(model => model.Name)
</div>
</div>

به صورت زیر نوشته بشه

</div>
@Html.ValidationMessageFor(model => model.Name)
</div>
مطالب
پیاده سازی Remote Validation در Blazor
فرم‌های Blazor به همراه پشتیبانی از ویژگی Remote که به همراه ASP.NET Core ارائه می‌شود، نیستند. هرچند می‌توان در حین ارسال فرم به سرور، نتیجه‌ی اعتبارسنجی از راه دور و سمت سرور را به کاربر نمایش داد، اما تجربه‌ی کاربری آن در حد Remote validation نیست. یعنی می‌خواهیم در حین ورود اطلاعات و یا انتقال focus به کنترل دیگری، اعتبارسنجی سمت سرور صورت گیرد و نه فقط در زمان ارسال کل اطلاعات به سرور، در پایان کار. در این مطلب روشی را جهت پیاده سازی این عملیات بررسی خواهیم کرد.


ایجاد یک پروژه‌ی ابتدایی Blazor WASM

پروژه‌ای را که در این مطلب تکمیل خواهیم کرد، از نوع Blazor WASM هاست شده‌است. بنابراین در پوشه‌ی فرضی BlazorAsyncValidation، دستور «dotnet new blazorwasm --hosted» را صادر می‌کنیم تا ساختار ابتدایی پروژه که به همراه یک کلاینت Blazor WASM و یک سرور ASP.NET Core Web API است، تشکیل شود. از قسمت Web API، برای پیاده سازی اعتبارسنجی سمت سرور استفاده خواهیم کرد.


مدل ثبت نام برنامه

مدل ثبت نام برنامه تنها از یک خاصیت نام تشکیل شده و در پروژه‌ی Shared قرار می‌گیرد تا هم در کلاینت و هم در سرور قابل استفاده باشد:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace BlazorAsyncValidation.Shared;

public class UserDto
{
    [Required] public string Name { set; get; } = default!;
}
این نام است که می‌خواهیم عدم تکراری بودن آن‌را حین ثبت نام در سمت سرور، بررسی کنیم. به همین جهت کنترلر API زیر را برای آن تدارک خواهیم دید.


کنترلر API ثبت نام برنامه

کنترلر زیر که در پوشه‌ی BlazorAsyncValidation\Server\Controllers قرار می‌گیرد، منطق بررسی تکراری نبودن نام دریافتی از برنامه‌ی کلاینت را شبیه به منطق remote validation استاندارد MVC، پیاده سازی می‌کند که در نهایت یک true و یا false را باز می‌گرداند.
در اینجا خروجی بازگشت داده کاملا در اختیار شما است و نیازی نیست تا حتما ارتباطی با MVC داشته باشد؛ چون مدیریت سمت کلاینت بررسی آن‌را خودمان انجام خواهیم داد و نه یک کتابخانه‌ی از پیش نوشته شده و مشخص.
using BlazorAsyncValidation.Shared;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace BlazorAsyncValidation.Server.Controllers;

[ApiController, Route("api/[controller]/[action]")]
public class RegisterController : ControllerBase
{
    [HttpPost]
    public IActionResult IsUserNameUnique([FromBody] UserDto userModel)
    {
        if (string.Equals(userModel?.Name, "Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
        {
            return Ok(false);
        }

        return Ok(true);
    }
}

غنی سازی فرم استاندارد Blazor جهت انجام Remote validation



اگر بخواهیم از EditForm استاندارد Blazor در حالت متداول آن و بدون هیچ تغییری استفاده کنیم، مانند مثال زیر که InputText متصل به خاصیت Name مربوط به Dto برنامه را نمایش می‌دهد:
@page "/"

<PageTitle>Index</PageTitle>

<h2>Register</h2>

<EditForm EditContext="@EditContext" OnValidSubmit="DoSubmitAsync">
    <DataAnnotationsValidator/>
    <div class="row mb-2">
        <label class="col-form-label col-lg-2">Name:</label>
        <div class="col-lg-10">
            <InputText @bind-Value="Model.Name" class="form-control"/>
            <ValidationMessage For="@(() => Model.Name)"/>
        </div>
    </div>

    <button class="btn btn-secondary" type="submit">Submit</button>
</EditForm>
 تنها رخ‌دادی که در اختیار ما قرار می‌گیرد، رخ‌داد submit (در حالت موفقیت اعتبارسنجی سمت کلاینت و یا تنها submit معمولی) است. بنابراین برای دسترسی به رخ‌دادهای بیشتر EditForm، نیاز است با EditContext آن کار کنیم:
public partial class Index
{
    private const string UserValidationUrl = "/api/Register/IsUserNameUnique";

    private ValidationMessageStore? _messageStore;
    [Inject] private HttpClient HttpClient { set; get; } = default!;
    private EditContext? EditContext { set; get; }

    private UserDto Model { get; } = new();
به همین جهت EditContext را در سطح کامپوننت جاری تعریف کرده و همچنین سرویس HttpClient را جهت ارسال اطلاعات Name و دریافت پاسخ true/false از سرور و یک ValidationMessageStore را برای نگهداری تعاریف خطاهای سفارشی که قرار است در فرم نمایش داده شوند، معرفی می‌کنیم.
ValidationMessageStore به همراه متد Add است و اگر به آن نام فیلد مدنظر را به همراه پیامی، اضافه کنیم، این اطلاعات را به صورت خطای اعتبارسنجی توسط کامپوننت ValidationMessage نمایش می‌دهد.

محل مقدار دهی اولیه‌ی این اشیاء نیز در روال رویدادگردان OnInitialized به صورت زیر است:
    protected override void OnInitialized()
    {
        EditContext = new EditContext(Model);
        _messageStore = new ValidationMessageStore(EditContext);
        EditContext.OnFieldChanged += (sender, eventArgs) =>
        {
            var fieldIdentifier = eventArgs.FieldIdentifier;
            _messageStore?.Clear(fieldIdentifier);
            _ = InvokeAsync(async () =>
            {
                var errors = await OnValidateFieldAsync(fieldIdentifier.FieldName);
                if (errors?.Any() != true)
                {
                    return;
                }

                foreach (var error in errors)
                {
                    _messageStore?.Add(fieldIdentifier, error);
                }

                EditContext.NotifyValidationStateChanged();
            });
            StateHasChanged();
        };
        EditContext.OnValidationStateChanged += (sender, eventArgs) => StateHasChanged();
        EditContext.OnValidationRequested += (sender, eventArgs) => _messageStore?.Clear();
    }
در اینجا ابتدا یک نمونه‌ی جدید از EditContext، بر اساس Model فرم، تشکیل می‌شود. سپس ValidationMessageStore سفارشی که قرار است خطاهای اعتبارسنجی remote ما را نمایش دهد نیز نمونه سازی می‌شود. در ادامه امکان دسترسی به رخ‌دادهای OnFieldChanged ، OnValidationStateChanged و OnValidationRequested را خواهیم داشت که در حالت معمولی کار با EditForm میسر نیستند.
برای مثال اگر فیلدی تغییر کند، رویداد OnFieldChanged صادر می‌شود. در همینجا است که کار فراخوانی متد OnValidateFieldAsync که در ادامه معرفی می‌شود را انجام می‌دهیم تا کار اعتبارسنجی Async سمت سرور را انجام دهد. اگر نتیجه‌ای به همراه آن بود، توسط messageStore به صورت یک خطای اعتبارسنجی نمایش داده خواهد شد و همچنین EditContext نیز با فراخوانی متد NotifyValidationStateChanged، وادار به به‌روز رسانی وضعیت اعتبارسنجی خود می‌گردد.

متد سفارشی OnValidateFieldAsync که کار اعتبارسنجی سمت سرور را انجام می‌دهد، به صورت زیر تعریف شده‌است:
    private async Task<IList<string>?> OnValidateFieldAsync(string fieldName)
    {
        switch (fieldName)
        {
            case nameof(UserDto.Name):
                var response = await HttpClient.PostAsJsonAsync(
                    UserValidationUrl,
                    new UserDto { Name = Model.Name });
                var responseContent = await response.Content.ReadAsStringAsync();
                if (string.Equals(responseContent, "false", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
                {
                    return new List<string>
                    {
                        $"`{Model.Name}` is in use. Please choose another name."
                    };
                }

                // TIP: It's better to use the `DntDebounceInputText` component for this case to reduce the network round-trips.

                break;
        }

        return null;
    }
در اینجا درخواستی به سمت آدرس api/Register/IsUserNameUnique ارسال شده و سپس بر اساس مقدار true و یا false آن، پیامی را بازگشت می‌دهد. اگر نال را بازگشت دهد یعنی مشکلی نبوده.

یک نکته: InputText استاندارد در حالت معمول آن، پس از تغییر focus به یک کنترل دیگر، سبب بروز رویداد OnFieldChanged می‌شود و نه در حالت فشرده شدن کلیدها. به همین جهت اگر برنامه پیوستی را می‌خواهید آزمایش کنید، نیاز است فقط focus را تغییر دهید و یا یک کنترل سفارشی را برای اینکار توسعه دهید.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: BlazorAsyncValidation.zip
مطالب
اعمال کلاس‌های ویژه اعتبارسنجی Twitter bootstrap به فرم‌های ASP.NET MVC
اگر مطلب «استفاده از Twitter Bootstrap در کارهای روزمره طراحی وب» را مطالعه کرده باشید، قسمتی از آن، به فرم‌ها و همچنین جلب توجه کاربران به فیلدها، برای نمایش خطاهای اعتبارسنجی اختصاص داشت. در مطلب جاری قصد داریم تا این موارد را به یک فرم ASP.NET MVC که به صورت پیش فرض از jQuery Validator برای اعتبارسنجی استفاده می‌کند، اعمال کنیم تا حالت نمایشی پیش فرض این فرم‌ها و همچنین خطاهای اعتبارسنجی آن، با Twitter Bootstrap همخوانی پیدا کند.

مدل برنامه

using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Models
{
    public class User
    {
        [DisplayName("نام")]
        [Required(ErrorMessage="لطفا نام را تکمیل کنید")]
        public string Name { set; get; }

        [DisplayName("نام خانوادگی")]
        [Required(ErrorMessage = "لطفا نام خانوادگی را تکمیل کنید")]
        public string LastName { set; get; }
    }
}
در اینجا یک مدل ساده را به همراه دو خاصیت و اعتبارسنجی‌های ساده مرتبط با آن‌ها، مشاهده می‌کنید.

کنترلر برنامه

using System.Web.Mvc;
using Mvc4TwitterBootStrapTest.Models;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        [HttpGet]
        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }

        [HttpPost]
        public ActionResult Index(User user)
        {
            if (this.ModelState.IsValid)
            {
                if (user.Name != "Vahid")
                {
                    this.ModelState.AddModelError("", "لطفا مشکلات را برطرف کنید!");
                    this.ModelState.AddModelError("Name", "نام فقط باید وحید باشد!");
                    return View(user);
                }
                // todo: save ...
                return RedirectToAction("Index");
            }
            return View(user);
        }
    }
}
کنترلر برنامه نیز نکته مهمی نداشته و بیشتر برای نمایش خطاهای اعتبارسنجی سفارشی این مثال طراحی شده است.

طراحی View سازگار با Twitter bootstrap

@model Mvc4TwitterBootStrapTest.Models.User
@{
    ViewBag.Title = "تعریف کاربر";
}
@using (Html.BeginForm("Index", "Home", FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal" }))
{
    @Html.ValidationSummary(true, null, new { @class = "alert alert-error alert-block" })

    <fieldset>
        <legend>تعریف کاربر</legend>
        <div class="control-group">
            @Html.LabelFor(x => x.Name, new { @class = "control-label" })
            <div class="controls">
                @Html.TextBoxFor(x => x.Name)
                @Html.ValidationMessageFor(x => x.Name, null, new { @class = "help-inline" })
            </div>
        </div>
        <div class="control-group">
            @Html.LabelFor(x => x.LastName, new { @class = "control-label" })
            <div class="controls">
                @Html.TextBoxFor(x => x.LastName)
                @Html.ValidationMessageFor(x => x.LastName, null, new { @class = "help-inline" })
            </div>
        </div>
        <div class="form-actions">
            <button type="submit" class="btn btn-primary">
                ارسال</button>
        </div>
    </fieldset>
}
در اینجا View متناظر با اکشن متد Index را ملاحظه می‌کنید که نکات ذیل به آن اعمال شده است:
1) کلاس form-horizontal به فرم جاری اضافه شده است تا در ادامه بتوانیم برچسب‌ها را در کنار تکست باکس‌ها به صورت افقی نمایش دهیم.
2) به ValidationSummary کلاس‌های alert alert-error alert-block انتساب داده شده‌اند تا نمایش خطای کلی یک فرم، متناسب با Twitter bootstrap شود.
3) هر خاصیت، با یک div دارای کلاس control-group محصور شده است.
4) هر برچسب دارای کلاس control-label است.
5) به هر ValidationMessageFor کلاس help-inline انتساب داده شده است.
6) کنترل‌های ورودی برنامه در divایی با کلاس controls محصور شده‌اند.
7) قسمت دکمه فرم، در div ایی با کلاس form-actions قرار گرفته تا یک زمینه خاکستری در اینجا ظاهر شود.
8) دکمه فرم، با کلاس btn خاص bootstrap تزئین شده.

در این حالت به شکل فوق خواهیم رسید. همانطور که ملاحظه می‌کنید در صورتیکه بر روی دکمه ارسال کلیک شود، همان رنگ‌های متداول jQuery Validator ظاهر می‌شوند و کل ردیف همانند روش‌های متداول Twitter bootstrap دارای رنگ قرمز انتساب یافته توسط کلاس error نخواهد شد.

برای رفع این مشکل باید اندکی اسکریپت نویسی کرد:
@section javaScript
{
    <script type="text/javascript">
        $.validator.setDefaults({
            highlight: function (element, errorClass, validClass) {
                if (element.type === 'radio') {
                    this.findByName(element.name).addClass(errorClass).removeClass(validClass);
                } else {
                    $(element).addClass(errorClass).removeClass(validClass);
                    $(element).closest('.control-group').removeClass('success').addClass('error');
                }
                $(element).trigger('highlated');
            },
            unhighlight: function (element, errorClass, validClass) {
                if (element.type === 'radio') {
                    this.findByName(element.name).removeClass(errorClass).addClass(validClass);
                } else {
                    $(element).removeClass(errorClass).addClass(validClass);
                    $(element).closest('.control-group').removeClass('error').addClass('success');
                }
                $(element).trigger('unhighlated');
            }
        });

        $(function () {
            $('form').each(function () {
                $(this).find('div.control-group').each(function () {
                    if ($(this).find('span.field-validation-error').length > 0) {
                        $(this).addClass('error');
                    }
                });
            });
        });
    </script>
}
کاری که در اینجا انجام شده، تغییر پیش فرض‌های jQuery Validator جهت سازگار سازی آن با کلاس error مرتبط با bootstrap است. همچنین در حالت postback و نمایش خطاهای سفارشی، قسمت بررسی field-validation-error انجام شده و در صورت یافتن موردی، سطر مرتبط با آن، با کلاس error مزین می‌شود.

اینبار در حالت اعتبار سنجی، به شکل ذیل خواهیم رسید:

و یا اگر کاربر فیلد را تکمیل کند، رنگ فیلد و ردیف تعیین اعتبار شده، سبز می‌شود:

و در حالت خطاهای سفارشی سمت سرور، پس از postback، شکل زیر نمایش داده می‌شود:


مطالب
استفاده از Kendo UI templates
در مطلب «صفحه بندی، مرتب سازی و جستجوی پویای اطلاعات به کمک Kendo UI Grid» در انتهای بحث، ستون IsAvailable به صورت زیر تعریف شد:
columns: [
               {
                   field: "IsAvailable", title: "موجود است",
                   template: '<input type="checkbox" #= IsAvailable ? checked="checked" : "" # disabled="disabled" ></input>'
                }
]
Templates، جزو یکی از پایه‌های Kendo UI Framework هستند و توسط آن‌ها می‌توان قطعات با استفاده‌ی مجدد HTML ایی را طراحی کرد که قابلیت یکی شدن با اطلاعات جاوا اسکریپتی را دارند.
همانطور که در این مثال نیز مشاهده می‌کنید، قالب‌های Kendo UI از Hash (#) syntax استفاده می‌کنند. در اینجا قسمت‌هایی از قالب که با علامت # محصور می‌شوند، در حین اجرا، با اطلاعات فراهم شده جایگزین خواهند شد.
برای رندر مقادیر ساده می‌توان از # =# استفاده کرد. از # :# برای رندر اطلاعات HTML-encoded کمک گرفته می‌شود و #  # برای رندر کدهای جاوا اسکریپتی کاربرد دارد. از حالت HTML-encoded برای نمایش امن اطلاعات دریافتی از کاربران و جلوگیری از حملات XSS استفاده می‌شود.
اگر در این بین نیاز است # به صورت معمولی رندر شود، در حالت کدهای جاوا اسکریپتی به صورت #\\ و در HTML ساده به صورت #\ باید مشخص گردد.


مثالی از نحوه‌ی تعریف یک قالب Kendo UI

    <!--دریافت اطلاعات از منبع محلی-->
    <script id="javascriptTemplate" type="text/x-kendo-template">
        <ul>
            # for (var i = 0; i < data.length; i++) { #
            <li>#= data[i] #</li>
            # } #
        </ul>
    </script>

    <div id="container1"></div>
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var data = ['User 1', 'User 2', 'User 3'];
            var template = kendo.template($("#javascriptTemplate").html());
            var result = template(data); //Execute the template
            $("#container1").html(result); //Append the result
        });
    </script>
این قالب ابتدا در تگ script محصور می‌شود و سپس نوع آن مساوی text/x-kendo-template قرار می‌گیرد. در ادامه توسط یک حلقه‌ی جاوا اسکریپتی، عناصر آرایه‌ی فرضی data خوانده شده و با کمک Hash syntax در محل‌های مشخص شده قرار می‌گیرند.
در ادامه باید این قالب را رندر کرد. برای این منظور یک div با id مساوی container1 را جهت تعیین محل رندر نهایی اطلاعات مشخص می‌کنیم. سپس متد kendo.template بر اساس id قالب اسکریپتی تعریف شده، یک شیء قالب را تهیه کرده و سپس با ارسال آرایه‌ای به آن، سبب اجرای آن می‌شود. خروجی نهایی، یک قطعه کد HTML است که در محل container1 درج خواهد شد.
همانطور که ملاحظه می‌کنید، متد kendo.template، نهایتا یک رشته را دریافت می‌کند. بنابراین همینجا و به صورت inline نیز می‌توان یک قالب را تعریف کرد.


کار با منابع داده راه دور

فرض کنید مدل برنامه به صورت ذیل تعریف شده‌است:
namespace KendoUI04.Models
{
    public class Product
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
        public decimal Price { set; get; }
        public bool IsAvailable { set; get; }
    }
}
و لیستی از آن توسط یک ASP.NET Web API کنترلر، به سمت کاربر ارسال می‌شود:
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web.Http;
using KendoUI04.Models;

namespace KendoUI04.Controllers
{
    public class ProductsController : ApiController
    {
        public IEnumerable<Product> Get()
        {
            return ProductDataSource.LatestProducts.Take(10);
        }
    }
}
در سمت کاربر و در View برنامه خواهیم داشت:
    <!--دریافت اطلاعات از سرور-->
    <div>
        <div id="container2"><ul></ul></div>
    </div>

    <script id="template1" type="text/x-kendo-template">
        <li> #=Id# - #:Name# - #=kendo.toString(Price, "c")#</li>
    </script>

    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var producatsTemplate1 = kendo.template($("#template1").html());

            var productsDataSource = new kendo.data.DataSource({
                transport: {
                    read: {
                        url: "api/products",
                        dataType: "json",
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: 'GET'
                    }
                },
                error: function (e) {
                    alert(e.errorThrown);
                },
                change: function () {
                    $("#container2 > ul").html(kendo.render(producatsTemplate1, this.view()));
                }
            });
            productsDataSource.read();
        });
    </script>
ابتدا یک div با id مساوی container2 جهت تعیین محل نهایی رندر قالب template1 در صفحه تعریف می‌شود.
هرچند خروجی دریافتی از سرور نهایتا یک آرایه از اشیاء Product است، اما در template1 اثری از حلقه‌ی جاوا اسکریپتی مشاهده نمی‌شود. در اینجا چون از متد kendo.render استفاده می‌شود، نیازی به ذکر حلقه نیست و به صورت خودکار، به تعداد عناصر آرایه دریافتی از سرور، قطعه HTML قالب را تکرار می‌کند.
در ادامه برای کار با سرور از یک Kendo UI DataSource استفاده شده‌است. قسمت transport/read آن، کار تعریف محل دریافت اطلاعات را از سرور مشخص می‌کند. رویدادگران change آن اطلاعات نهایی دریافتی را توسط متد view در اختیار متد kendo.render قرار می‌دهد. در نهایت، قطعه‌ی HTML رندر شده‌ی نهایی حاصل از اجرای قالب، در بین تگ‌های ul مربوط به container2 درج خواهد شد.
رویدادگران change زمانیکه data source، از اطلاعات راه دور و یا یک آرایه‌ی جاوا اسکریپتی پر می‌شود، فراخوانی خواهد شد. همچنین مباحث مرتب سازی اطلاعات، صفحه بندی و تغییر صفحه، افزودن، ویرایش و یا حذف اطلاعات نیز سبب فراخوانی آن می‌گردند. متد view ایی که در این مثال فراخوانی شد، صرفا در روال رویدادگردان change دارای اعتبار است و آخرین تغییرات اطلاعات و آیتم‌های موجود در data source را باز می‌گرداند.


یک نکته‌ی تکمیلی: فعال سازی intellisense کدهای جاوا اسکریپتی Kendo UI

اگر به پوشه‌ی اصلی مجموعه‌ی Kendo UI مراجعه کنید، یکی از آن‌ها vsdoc نام دارد که داخل آن فایل‌های min.intellisense.js و vsdoc.js مشهود هستند.
اگر از ویژوال استودیوهای قبل از 2012 استفاده می‌کنید، نیاز است فایل‌های vsdoc.js متناظری را به پروژه اضافه نمائید؛ دقیقا در کنار فایل‌های اصلی js موجود. اگر از ویژوال استودیوی 2012 و یا بالاتر استفاده می‌کنید باید از فایل‌های intellisense.js متناظر استفاده کنید. برای مثال اگر از kendo.all.min.js کمک می‌گیرید، فایل متناظر با آن kendo.all.min.intellisense.js خواهد بود.
بعد از اینکار نیاز است فایلی به نام references.js_ را به پوشه‌ی اسکریپت‌های خود با این محتوا اضافه کنید (برای VS 2012 به بعد):
/// <reference path="jquery.min.js" />
/// <reference path="kendo.all.min.js" />
نکته‌ی مهم اینجا است که این فایل به صورت پیش فرض از مسیر Scripts/_references.js/~ خوانده می‌شود. برای اضافه کردن مسیر دیگری مانند js/_references.js/~ باید آن‌را به تنظیمات ذیل اضافه کنید:
 Tools menu –> Options -> Text Editor –> JavaScript –> Intellisense –> References
گزینه‌ی Reference Group را به (Implicit (Web تغییر داده و سپس مسیر جدیدی را اضافه نمائید.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
KendoUI04.zip
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت 14 - کار با فرم‌ها - بخش 2 - تعریف فرم‌ها و اعتبارسنجی آن‌ها
یک نکته‌ی تکمیلی: روش ایجاد کامپوننت‌های ورودی سفارشی در Blazor


Blazor به صورت توکار به همراه تعدادی کنترل ورودی مانند InputText، InputTextArea، InputSelect، InputNumber، InputCheckbox و InputDate است که با سیستم اعتبارسنجی ورودی‌های آن نیز یکپارچه هستند.
در یک برنامه‌ی واقعی نیاز است divهایی مانند زیر را که به همراه روش تعریف این کامپوننت‌های ورودی است، صدها بار در قسمت‌های مختلف تکرار کرد:
<EditForm Model="NewPerson" OnValidSubmit="HandleValidSubmit">
    <DataAnnotationsValidator />
    
    <div class="form-group">
        <label for="firstname">First Name</label>
        <InputText @bind-Value="NewPerson.FirstName" class="form-control" id="firstname" />
        <ValidationMessage For="NewPerson.FirstName" />
    </div>
و خصوصا اگر نگارش بوت استرپ مورد استفاده تغییر کند، برای به روز رسانی برنامه نیاز خواهیم داشت تا تمام فرم‌های آن‌را تغییر دهیم. در یک چنین حالت‌هایی امکان ایجاد مخزنی از کامپوننت‌های سفارشی شده در برنامه‌های Blazor نیز پیش‌بینی شده‌است.
تمام کامپوننت‌های ورودی Blazor از کلاس پایه‌ی ویژه‌ای به نام <InputBase<T مشتق شده‌اند. این کلاس است که کار یکپارچگی با EditContext را جهت ارائه‌ی اعتبارسنجی‌های لازم، انجام می‌دهد. همچنین کار binding را نیز با ارائه‌ی پارامتر Value از نوع T انجام می‌دهد که نوشتن یک چنین کدهایی مانند "bind-Value="myForm.MyValue@ را میسر می‌کند. InputBase یک کلاس جنریک است که خاصیت Value آن از نوع T است. از آنجائیکه مرورگرها اطلاعات را به صورت رشته‌ای در اختیار ما قرار می‌دهند، این کامپوننت نیاز به روشی را دارد تا بتواند ورودی دریافتی را به نوع T تبدیل کند و اینکار را می‌توان با بازنویسی متد TryParseValueFromString آن انجام داد:
 protected abstract bool TryParseValueFromString(string value, out T result, out string validationErrorMessage);

یک مثال: کامپوننت جدید Shared\InputPassword.razor
@inherits InputBase<string>
<input type="password" @bind="@CurrentValue" class="@CssClass" />

@code {
    protected override bool TryParseValueFromString(string value, out string result, 
        out string validationErrorMessage)
    {
        result = value;
        validationErrorMessage = null;
        return true;
    }
}
در بین کامپوننت‌های پیش‌فرض Blazor، کامپوننت InputPassword را نداریم که نمونه‌ی سفارشی آن‌را می‌توان با ارث‌بری از InputBase، به نحو فوق طراحی کرد و نمونه‌ای از استفاده‌ی از آن می‌تواند به صورت زیر باشد:
<EditForm Model="userInfo" OnValidSubmit="CreateUser">
    <DataAnnotationsValidator />

    <InputPassword class="form-control" @bind-Value="@userInfo.Password" />
توضیحات:
- در این مثال CurrentValue و CssClass از کلاس پایه‌ی InputBase تامین می‌شوند.
- هربار که مقدار ورودی وارد شده‌ی توسط کاربر تغییر کند، متد TryParseValueFromString اجرا می‌شود.
- در متد TryParseValueFromString، مقدار validationErrorMessage به نال تنظیم شده؛ یعنی اعتبارسنجی خاصی مدنظر نیست. اولین پارامتر آن مقداری است که از کاربر دریافت شده و دومین پارامتر آن مقداری است که به کامپوننت ورودی که از آن ارث‌بری کرده‌ایم، ارسال می‌شود تا CurrentValue را تشکیل دهد (و یا خاصیت CurrentValueAsString نیز برای این منظور وجود دارد).
- اگر اعتبارسنجی اطلاعات ورودی در متد TryParseValueFromString با شکست مواجه شود، مقدار false را باید بازگشت داد.
مطالب
Angular Material 6x - قسمت هفتم - کار با انواع قالب‌ها
در این قسمت می‌خواهیم روش تغییر رنگ‌های قالب‌های پیش‌فرض Angular Material را به همراه تغییر پویای آن‌ها در زمان اجرا، بررسی کنیم. همچنین Angular Material از راست به چپ نیز به خوبی پشتیبانی می‌کند که مثالی از آن‌را در ادامه بررسی خواهیم کرد.


بررسی ساختار یک قالب Angular Material

قالب، مجموعه‌ای از رنگ‌ها است که به کامپوننت‌های Angular Material اعمال می‌شود. هر قالب از چندین جعبه‌رنگ یا palette تشکیل می‌شود:
- primary palette: به صورت گسترده‌ای در تمام کامپوننت‌ها مورد استفاده‌است.
- accent palette: به المان‌های تعاملی انتساب داده می‌شود.
- warn palette: برای نمایش خطاها و اخطارها بکار می‌رود.
- foreground palette: برای متون و آیکن‌ها استفاده می‌شود.
- background palette: برای پس‌زمینه‌ی المان‌ها بکار می‌رود.

روش انتخاب این جعبه رنگ‌ها نیز به صورت زیر است:
<mat-card>
  Main Theme:
  <button mat-raised-button color="primary">
    Primary
  </button>
  <button mat-raised-button color="accent">
    Accent
  </button>
  <button mat-raised-button color="warn">
    Warning
  </button>
</mat-card>
در Angular Material تمام قالب‌ها استاتیک بوده و در زمان کامپایل برنامه به صورت خودکار به آن اضافه می‌شوند. به همین جهت برنامه نیازی به تشکیل این اجزا و کامپایل یک قالب را در زمان آغاز آن ندارد.
همانطور که در قسمت اول این سری نیز بررسی کردیم، بسته‌ی Angular Material به همراه چندین قالب از پیش طراحی شده‌است (قالب‌های از پیش آماده‌ی متریال را در پوشه‌ی node_modules\@angular\material\prebuilt-themes می‌توانید مشاهده کنید) و در حین اجرای برنامه تنها یکی از آن‌ها که در فایل styles.css ذکر شده‌است، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اگر نیاز به سفارشی سازی بیشتری وجود داشته باشد، می‌توان قالب‌های ویژه‌ی خود را نیز طراحی کرد. این قالب جدید باید mat-core() sass mixin را import کند که حاوی تمام شیوه‌نامه‌های مشترک بین کامپوننت‌ها است. این مورد باید تنها یکبار به کل برنامه الحاق شود تا حجم آن‌را بیش از اندازه زیاد نکند. سپس این قالب سفارشی، جعبه رنگ‌های خاص خودش را معرفی می‌کند. در ادامه این جعبه رنگ‌ها توسط توابع mat-light-theme و یا mat-dark-theme ترکیب شده و مورد استفاده قرار می‌گیرند. سپس این قالب را include خواهیم کرد. به این ترتیب یک قالب سفارشی Angular Material، چنین طرحی را دارد:
@import '~@angular/material/theming';
@include mat-core();

$candy-app-primary: mat-palette($mat-indigo);
$candy-app-accent: mat-palette($mat-pink, A200, A100, A400);
$candy-app-warn: mat-palette($mat-red);

$candy-app-theme: mat-light-theme($candy-app-primary, $candy-app-accent, $candy-app-warn);

@include angular-material-theme($candy-app-theme);
اعداد و ارقامی را که در اینجا ملاحظه می‌کنید، در سیستم رنگ‌های طراحی متریال به darker hue و lighter hue تفسیر می‌شوند. همچنین امکان سفارشی سازی تایپوگرافی آن نیز وجود دارد.
ذکر جعبه رنگ اخطار در اینجا اختیاری است و اگر ذکر نشود به قرمز تنظیم خواهد شد.

ایجاد یک قالب سفارشی جدید Angular Material

برای ایجاد یک قالب سفارشی نیاز است از فایل‌های sass استفاده کرد. بنابراین بهترین روش ایجاد برنامه‌های Angular Material در ابتدای کار، ذکر صریح نوع style مورد استفاده به sass است:
 ng new MyProjectName --style=sass
اگر اینکار را انجام نداده‌ایم و حالت پیش‌فرض پروژه همان css است، مهم نیست. می‌توان فایل قالب سفارشی را در یک فایل با پسوند custom.theme.scss نیز در پوشه‌ی src قرار داد و سپس آن‌را در فایل angular.json مشخص کرد تا به صورت css کامپایل شده و مورد استفاده قرار گیرد:
"styles": [
   "node_modules/material-design-icons/iconfont/material-icons.css",
   "src/styles.css",
   "src/custom.theme.scss"
],
بدیهی است اگر از ابتدا style=sass را تنظیم کرده بودیم، نیازی به ایجاد این فایل اضافی نبود و همان styles.scss اصلی را می‌شد ویرایش کرد و در این حالت فایل angular.json بدون تغییر باقی می‌ماند.
پس از افزودن و تنظیم فایل custom.theme.scss، به فایل styles.css مراجعه کرده و قالب فعلی را به صورت comment در می‌آوریم:
/* @import "~@angular/material/prebuilt-themes/indigo-pink.css"; */

body {
  margin: 0;
}
سپس فایل src\custom.theme.scss را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
@import '~@angular/material/theming';
@include mat-core();

$my-app-primary: mat-palette($mat-blue-grey);
$my-app-accent:  mat-palette($mat-pink, 500, 900, A100);
$my-app-warn:    mat-palette($mat-deep-orange);

$my-app-theme: mat-light-theme($my-app-primary, $my-app-accent, $my-app-warn);

@include angular-material-theme($my-app-theme);

.alternate-theme {
  $alternate-primary: mat-palette($mat-light-blue);
  $alternate-accent:  mat-palette($mat-yellow, 400);

  $alternate-theme: mat-light-theme($alternate-primary, $alternate-accent);

  @include angular-material-theme($alternate-theme);
}
که در اینجا شامل مراحل import فایل‌های پایه‌ی Angular Material، تعریف جعبه رنگ جدید، ترکیب آن‌ها و در نهایت include آن‌ها می‌باشد.

در اینجا روش تعریف یک قالب دوم (alternate-theme) را نیز مشاهده می‌کنید. علت تعریف قالب دوم در همین فایل جاری، کاهش حجم نهایی برنامه است. از این جهت که اگر alternate-themeها را در فایل‌های scss دیگری قرار دهیم، مجبور به import تعاریف اولیه‌ی قالب‌های Angular Material در هرکدام به صورت جداگانه‌ای خواهیم بود که حجم قابل ملاحظه‌ای را به خود اختصاص می‌دهند. به همین جهت قالب‌های دیگر را نیز در همینجا به صورت کلاس‌های ثانویه تعریف خواهیم کرد.
 در این حالت روش استفاده‌ی از این قالب ثانویه به صورت زیر می‌باشد:
<mat-card class="alternate-theme">
  Alternate Theme:
  <button mat-raised-button color="primary">
    Primary
  </button>
  <button mat-raised-button color="accent">
    Accent
  </button>
  <button mat-raised-button color="warn">
    Warning
  </button>
</mat-card>

پس از افزودن فایل src\custom.theme.scss به برنامه، اگر آن‌را اجرا کنیم به خروجی زیر خواهیم رسید:




افزودن امکان انتخاب پویای قالب‌ها به برنامه

قصد داریم به منوی برنامه که اکنون گزینه‌ی new contact را به همراه دارد، گزینه‌ی toggle theme را هم جهت تغییر پویای قالب اصلی برنامه اضافه کنیم. به همین جهت فایل toolbar.component.html را گشوده و به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
  <mat-menu #menu="matMenu">
    <button mat-menu-item (click)="openAddContactDialog()">New Contact</button>
    <button mat-menu-item (click)="toggleTheme.emit()">Toggle theme</button>
  </mat-menu>
در اینجا دکمه‌ای به منو اضافه شده‌است که سبب صدور رخدادی به والد آن یا همان sidenav خواهد شد. علت اینجا است که تغییر قالب را در sidenav، که در برگیرنده‌ی router-outlet است، می‌توان به کل برنامه اعمال کرد.
بنابراین جهت تبادل اطلاعات بین toolbar و sidenav از یک رخ‌داد استفاده خواهیم کرد. برای این منظور فایل toolbar.component.ts را گشوده و این رخ‌داد را به آن اضافه می‌کنیم:
export class ToolbarComponent implements OnInit {

  @Output() toggleTheme = new EventEmitter<void>();
پس از این تعریف، به sidenav.component.html مراجعه کرده و به این رخ‌داد گوش فرا می‌دهیم:
<app-toolbar (toggleTheme)="toggleTheme()" (toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar>
متد toggleTheme را نیز به صورت زیر به sidenav.component.ts اضافه می‌کنیم:
export class SidenavComponent {

  isAlternateTheme = false;

  toggleTheme() {
    this.isAlternateTheme = !this.isAlternateTheme;
  }
}
در اینجا یک خاصیت عمومی boolean را با کلیک بر روی گزینه‌ی منوی Toggle theme، به true و یا false تنظیم می‌کنیم. اکنون از این مقدار جهت تغییر css قالب sidenav استفاده خواهیم کرد:
<mat-sidenav-container fxLayout="row" class="app-sidenav-container" fxFill 
   [class.alternate-theme]="isAlternateTheme">
به این ترتیب اگر مقدار isAlternateTheme مساوی true باشد، کلاس alternate-theme به قالب sidenav به صورت پویا اعمال خواهد شد و برعکس. در تصویر زیر نمونه‌ای از تغییر پویای قالب برنامه را مشاهده می‌کنید:




افزودن پشتیبانی از راست به چپ به قالب برنامه

اگر به mat-sidenav-container ویژگی dir=rtl را اضافه کنیم، قالب برنامه راست به چپ خواهد شد. در ادامه می‌خواهیم شبیه به حالت تغییر پویای قالب سایت، گزینه‌ای را به منوی برنامه جهت تغییر جهت برنامه نیز اضافه کنیم. برای این منظور به قالب toolbar.component.html مراجعه کرده و گزینه‌ی Toggle dir را به آن اضافه می‌کنیم:
  <mat-menu #menu="matMenu">
    <button mat-menu-item (click)="openAddContactDialog()">New Contact</button>
    <button mat-menu-item (click)="toggleTheme.emit()">Toggle theme</button>
    <button mat-menu-item (click)="toggleDir.emit()">Toggle dir</button>
  </mat-menu>
سپس این رخ‌داد را که قرار است در نهایت به sidenav منتقل شود، به صورت زیر به toolbar.component.ts اضافه می‌کنیم:
export class ToolbarComponent implements OnInit {

  @Output() toggleDir = new EventEmitter<void>();
اکنون در sidenav.component.html به این ر‌خ‌داد گوش فرا خواهیم داد:
<app-toolbar (toggleDir)="toggleDir()" 
(toggleTheme)="toggleTheme()" 
(toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar>
متد toggleDir در sidenav.component.ts به صورت زیر پیاده سازی می‌شود:
export class SidenavComponent implements OnInit, OnDestroy {

  dir = "ltr";

  toggleDir() {
    this.dir = this.dir === "ltr" ? "rtl" : "ltr";
  }
}
و در نهایت این جهت را به mat-sidenav-container در فایل sidenav.component.html اعمال می‌کنیم:
<mat-sidenav-container fxLayout="row" class="app-sidenav-container" fxFill [dir]="dir"
  [class.alternate-theme]="isAlternateTheme">
در تصویر زیر نمونه‌ای از تغییر پویای جهت برنامه را مشاهده می‌کنید:




کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-06.zip
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.
نظرات مطالب
خواندن اطلاعات از سرور و نمایش آن توسط Angular در ASP.NET MVC
اگر هدف ذخیره value آپشن‌های لیست باشد (در حالتی که ای‌دی هر شهر را بخواهید ذخیره کنید) بهتر است این اطلاعات از سرور دریافت شوند؛ در اینحالت مطمئن خواهیم شد که همان مقادیر درون دیتابیس برای value در نظر گرفته خواهند شد؛ البته در اینحالت هم می‌شود id را hardcode کرد؛ اما در شرایطی که نوع آی‌دی به صورت Guid باشد مدیریت آن مقداری سخت خواهد شد:
<select id="cities">
    <option value="246c899b-f6e8-e511-b696-001f29ea72a6">Tehran</option>
    <option value="256c899b-f6e8-e511-b696-001f29ea72a6">Kurdistan</option>
</select>

اما اگر هدف ذخیره متن هر آیتم است و از آنجائیکه مقادیر ثابت هستند می‌توانید به اینصورت عمل کنید:
 
$scope.cities = [
"Tehran",
"Sanandaj"
];

<select>
<option ng-repeat="city in cities">{{city}}</option>
</select>

نظرات مطالب
نوشتن TagHelperهای سفارشی برای ASP.NET Core
یک نکته‌ی تکمیلی: به روز رسانی یک Tag Helper از طریق Ajax

فرض کنید قسمتی از صفحه را با یک Tag Helper سفارشی ایجاد کرده‌اید. اگر بخواهید یک دکمه‌ی به روز رسانی را هم در اینجا اضافه کنید تا به صورت Ajax ایی این قسمت به روز شود، نیاز است بتوان این تگ هلپر را مجددا تولید کرد و سپس به صورت ()return Content بازگشت داد.
برای اینکار قسمتی که سبب رندر مجدد یک تگ هلپر می‌شود، به صورت زیر قابل پیاده سازی است:
var tagHelper = new MyCustomTagHelper();

var tagHelperContext = new TagHelperContext(
    allAttributes: new TagHelperAttributeList(),
    items: new Dictionary<object, object>(),
    uniqueId: Guid.NewGuid().ToString("N"));
 
var tagHelperOutput = new TagHelperOutput(
    tagName: "div",
    attributes: new TagHelperAttributeList(),
    getChildContentAsync: (useCachedResult, encoder) =>
    {
        var tagHelperContent = new DefaultTagHelperContent();
        tagHelperContent.SetContent(string.Empty);
        return Task.FromResult<TagHelperContent>(tagHelperContent);
    });
 
tagHelper.Process(tagHelperContext, tagHelperOutput);
var content = tagHelperOutput.Content.GetContent();