بازخوردهای دوره
انتقال خودکار Data Annotations از مدل‌ها به ViewModelهای ASP.NET MVC به کمک AutoMapper
همینطور هست. علت آن‌را در نظرات مطلب تزریق وابستگی‌های AutoMapper توضیح دادم:
«کاری که در اینجا انجام شده، ایجاد یک Mapping Engine سفارشی هست که با Mapping Engine اصلی استاتیک یکی نیست. به همین جهت برای نمونه متد Project آرگومان (Project(_mappingEngine هم دارد. اگر قید نشود، یعنی قرار است از موتور نگاشت استاتیک سراسری پیش فرض آن استفاده شود. »
در مثال فوق هم Mapper.Engine.ConfigurationProvider از همان موتور نگاشت استاتیک سراسری استفاده شده‌است (در متد Application_Start برنامه). این مورد را باید با یک وهله‌ی IConfigurationProvider تامین شده‌ی توسط IoC Container، جایگزین کنید؛ مثلا:
SmObjectFactory.Container.GetInstance<IConfigurationProvider>()
اشتراک‌ها
پیاده سازی AutoPostBack در ASP.NET Core

Those of you who worked with ASP.NET web forms will recollect that certain server controls such as DropDownList have a property called AutoPostBack. This property when set to true automatically submits the form to the server whenever the selection changes and raises some server side event. In modern web development people prefer to use Ajax over AutoPostBack but at times AutoPostBack is what you might need. To that end this article shows how AutoPostBack can be implemented in ASP.NET Core applications. 

پیاده سازی AutoPostBack در ASP.NET Core
اشتراک‌ها
کتابخانه UbaPlayer

The jQuery HTML5 Audio Player with Flash Fallback.  Demo

UbaPlayer is a simple jQuery plugin that plays audio natively in modern browsers and uses Flash where native playback is impossible. It is tested to work in the following browsers:

  • Mac (Chrome 10+, Safari 4+, Firefox 3.5+, Opera)
  • PC (Chrome 10+, Safari 4+, Firefox3.5+, Opera, IE6+)
  • iOS 3+ (Safari Mobile)
  • Android 2.2+ (Chrome, Firefox 4, Opera 11) 
کتابخانه UbaPlayer
مطالب
مبانی TypeScript؛ Mixins
یکی از راه‌های محبوب دیگر برای ساخت کلاس‌ها با استفاده از اجزایی با قابلیت استفاده مجدد، ساخت آنها با ترکیب partial class‌های ساده، می‌باشد. mixins در زبان‌های برنامه نویسی مانند ++C و Lisp، کلاس‌هایی هستند که یکسری توابع را از طریق ارث بری در اختیار SubClass‌ها قرار می‌دهند. شاید با ایده استفاده از mixins، یا traits در زبانی مانند Scala و الگوی mixins که بین جامعه جاوااسکریپت هم تا حدودی محبوب شده است، آشنا هستید.
در جاوااسکریپت، ارث بری کردن از mixins، شبیه به افزایش عملکرد خود از طریق extension‌ها می‌باشد؛ چرا که این mixin‌ها این امکان را در اختیار اشیاء می‌گذارند که با کمترین پیچیدگی، بتوانند عملکردی (functionality) را از آنها به امانت بگیرند. Mixins در جاوااسکریپت به عنوان الگویی است که با object prototype‌ها کار می‌کند و امکان ارث بری چندگانه را هم به ما خواهد داد.

یک مثال از استفاده از Mixins در جاوااسکریپت
var myMixins = {
 
  moveUp: function(){
    console.log( "move up" );
  },
 
  moveDown: function(){
    console.log( "move down" );
  },
 
  stop: function(){
    console.log( "stop! in the name of love!" );
  }
 
};
کد بالا نشان دهنده یک object literal با 3 متد می‌باشد و نشان دهنده mixins ما نیز هست.
برای توسعه prototype مربوط به اشیاء، به منظور استفاده از رفتارهای تعریف شده در mixins بالا، می‌توان از هلپرهایی به مانند ()extend._ موجود در Underscore.js استفاده کرد.
// A skeleton carAnimator constructor
function CarAnimator(){
  this.moveLeft = function(){
    console.log( "move left" );
  };
}
 
// A skeleton personAnimator constructor
function PersonAnimator(){
  this.moveRandomly = function(){ /*..*/ };
}
 
// Extend both constructors with our Mixin
_.extend( CarAnimator.prototype, myMixins );
_.extend( PersonAnimator.prototype, myMixins );
 
// Create a new instance of carAnimator
var myAnimator = new CarAnimator();
myAnimator.moveLeft();
myAnimator.moveDown();
myAnimator.stop();
 
// Outputs:
// move left
// move down
// stop! in the name of love!
در کد بالا دو شیء جدید را تعریف کرده‌ایم که برای prototype هر کدام از آنها هم یک متد در نظر گرفته‌ایم. با استفاده از هلپر مذکور توانستیم عملیات مربوط به myMixins را به prototype هرکدام از اشیاء تعریف شده‌ی در بالا نسبت دهیم. استفاده‌ی از متدهای stop یا moveDown بر روی نمونه‌ای از CarAnimator نشان دهنده‌ی این ادعا می‌باشد.

پیاده سازی این الگو در TypeScript
// Disposable Mixin
class Disposable {
    isDisposed: boolean;
    dispose() {
        this.isDisposed = true;
    }

}

// Activatable Mixin
class Activatable {
    isActive: boolean;
    activate() {
        this.isActive = true;
    }
    deactivate() {
        this.isActive = false;
    }
}
از دو  کلاس  بالا به عنوان mixin‌های خودمان استفاده خواهیم کردم. همانطور که مشخص است هر کدام از آنها بر روی فعالیت خاصی متمرکز شده‌اند.
class SmartObject implements Disposable, Activatable {
    constructor() {
        setInterval(() => console.log(this.isActive + " : " + this.isDisposed), 500);
    }

    interact() {
        this.activate();
    }

    // Disposable
    isDisposed: boolean = false;
    dispose: () => void;
    // Activatable
    isActive: boolean = false;
    activate: () => void;
    deactivate: () => void;
}
گام بعدی تعریف کلاسی برای ترکیب شدن با دو mixins تعریف شده، میباشد. اگر توجه کنید در کد بالا به جای استفاده از کلمه کلیدی extend، از implements استفاده شده است. در واقع mixin‌ها شبیه به اینترفیس هایی  با امکان پیاده سازی درون خود، هستند. کلاس‌های استفاده کننده فقط باید تعریف این متدها و خصوصیت‌ها را به منظور تشخیص این خصوصیات در زمان اجرا، در خود تعریف کرده باشند.
applyMixins(SmartObject, [Disposable, Activatable]);
در نهایت با استفاده از هلپر applyMixins که در ادامه کد آن را مشاهده خواهید کرد، عملیات میکس را انجام دادیم.
در مثال زیر یک نمونه از کلاس SmartObject تهیه کرده‌ایم که به راحتی به دلیل پیاده سازی Activatable، دسترسی به استفاده از متد activate را داشته و آن را درون متد interact خود فراخوانی کرده است. اجرای خط دوم کد زیر، مبنی بر درستی ادعای ما میباشد.
let smartObj = new SmartObject();
setTimeout(() => smartObj.interact(), 1000);

پیاده سازی هلپر applyMixins
function applyMixins(derivedCtor: any, baseCtors: any[]) {
    baseCtors.forEach(baseCtor => {
        Object.getOwnPropertyNames(baseCtor.prototype).forEach(name => {
            derivedCtor.prototype[name] = baseCtor.prototype[name];
        });
    });
}
کد بالا تمام خصوصیات موجود در baseCtors‌ها را که همان mixin‌های ما هستند، واکشی کرده و در خصوصیات موجود در کلاس پیاده سازی کننده‌ی آن Mixin، پر میکند. 
نظرات مطالب
اعتبارسنجی مبتنی بر JWT در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity
از کل TokenValidatedContext به ClaimsPrincipal آن نیاز است. فقط همین قسمت را Serialize کنید. منظور این است که داده‌هایی را که واقعا نیاز است Serialize کنید؛ نه کل شیء را. همچنین این داده‌ها را هم می‌توان به اشیاء ساده‌تری نگاشت کرد.
مطالب
پیاده سازی الگوی طراحی Memento

Memento یک الگوی طراحی مفید و ساده است که برای ذخیره و بازیابی state یک object استفاده می‌شود. در بعضی از مقالات از آن به عنوان snapshot نیز یاد شده است! اگر با git  کار کرده باشید، این مفهوم را می‌توان در git بسیار یافت؛ هر commit به عنوان یک snapshot میباشد که میتوان به صورت مکرر آن را undo کرد و یا مثال خیلی ساده‌تر میتوان به ctrl+z در سیستم عامل اشاره کرد.

به مثال زیر توجه کنید:

Int temp;
Int a=1;
temp=a;
a=2;
.
.
a=temp;

شما قطعا در برنامه نویسی با کد بالا زیاد برخورد داشته‌اید و آن‌را به صورت مکرر انجام داده‌اید. کد بالا را در قالب یک object بیان میکنیم. به مثال زیر توجه کنید:

int main()
{
  MyClass One = new MyClass();
  MyClass Temp = new MyClass();
  // Set an initial value.
  One.Value = 10;
  One.Name = "Ten";
  // Save the state of the value.
  Temp.Value = One.Value;
  Temp.Name = One.Name;
  // Change the value.
  One.Value = 99;
  One.Name = "Ninety Nine";
  // Undo and restore the state.
  One.Value = Temp.Value;
  One.Name = Temp.Name;
}

در کد بالا با استفاده از یک temp، شیء مورد نظر را ذخیره کرده و در آخر مجدد داده‌ها را درون شیء، restore  میکنیم.


 از مشکلات کد بالا میتوان گفت :

۱- برای هر object باید یک شیء temp ایجاد کنیم.

۲- ممکن است بخواهیم که حالات یک object را بر روی هارد ذخیره کنیم. با روش فوق کدها خیلی پیچیده‌تر خواهند شد.

۳- نوشتن کد به این سبک برای پروژه‌های بزرگ، پیچیده و مدیریت آن سخت‌تر می‌شود.


پیاده سازی memento

ما این مثال را در قالب یک پروژه NET Core  onsole. ایجاد میکنیم. برای این کار یک پوشه‌ی جدید را ایجاد و درون ترمینال دستور زیر را وارد کنید:

dotnet new console

روش‌های زیادی برای پیاده سازی memento وجود دارند. برای پیاده سازی memento ابتدا یک abstract class را به شکل زیر ایجاد میکنیم: 

abstract class MementoBase
{
  protected Guid mementoKey = Guid.NewGuid();
  abstract public void SaveMemento(Memento memento);
  abstract public void RestoreMemento(Memento memento);
}

اگر به کلاس بالا دقت کنید، این کلاس قرار است parent کلاس‌های دیگری باشد که داری دو متد SaveMemento و RestoreMemento برای ذخیره و بازیابی و همچنین یک Guid برای نگهداری state‌های مختلف میباشد.

ورودی متدها از نوع memento میباشد. پس کلاس memento را به شکل زیر ایجاد می‌کنیم:

class Memento
{
    private Dictionary<Guid, object> stateList = new Dictionary<Guid, object>();
    public object GetState(Guid key)
    {
        return stateList[key];
    }
    public void SetState(Guid key, object newState)
    {
        stateList[key] = newState;
    }
    public Memento()
    {
    }
}

در کد بالا با یک Dictionary می‌توان هر object را با کلیدش ذخیره کنیم. توجه کنید که value دیکشنری از نوع object میباشد و چون object پدر تمام object‌های دیگر است پس می‌توانیم هر نوع داده‌ای را در آن ذخیره کنیم. تا اینجا، Memento پیاده سازی شده است. میتوان این کار را با جنریک‌ها نیز پیاده سازی کرد.

در ادامه می‌خواهیم یک کلاس بسازیم و حالت‌های مختلف را در آن بررسی کنیم. کلاس زیر را ایجاد کنید:

class ConcreteOriginator : MementoBase
{
  private int value = 0;
  public ConcreteOriginator(int newValue)
  {
    SetData(newValue);
  }
  public void SetData(int newValue)
  {
    value = newValue;
  }
  public void Speak()
  {
    Console.WriteLine("My value is " + value.ToString());
  }
  public override void SaveMemento(Memento memento)
  {
    memento.SetState(mementoKey, value);
  }
  public override void RestoreMemento(Memento memento)
  {
    int restoredValue = (int)memento.GetState(mementoKey);
    SetData(restoredValue);
  }
}

کلاس ConcreteOriginator از کلاس MementoBase ارث بری کرده و دو متد RestoreMemento و SaveMemento را پیاده سازی میکند و همچنین دارای یک مشخصه value می‌باشد. برای خروجی گرفتن، متد main را به صورت زیر پیاده سازی می‌کنیم:

static void Main(string[] args)
{
  Memento memento = new Memento();
  // Create an originator, which will hold our state data.
  ConcreteOriginator myOriginator = new ConcreteOriginator("Hello World!", StateType.ONE);
  ConcreteOriginator anotherOriginator = new ConcreteOriginator("Hola!", StateType.ONE);
  ConcreteOriginator2 thirdOriginator = new ConcreteOriginator2(7);
  // Set some state data.
  myOriginator.Speak();
  anotherOriginator.Speak();
  thirdOriginator.Speak();
  // Save the states into our memento.
  myOriginator.SaveMemento(memento);
  anotherOriginator.SaveMemento(memento);
  thirdOriginator.SaveMemento(memento);
  // Now change our originators' states.
  myOriginator.SetData("Goodbye!", StateType.TWO);
  anotherOriginator.SetData("Adios!", StateType.TWO);
  thirdOriginator.SetData(99);
  myOriginator.Speak();
  anotherOriginator.Speak();
  thirdOriginator.Speak();
  // Restore our originator's state.
  myOriginator.RestoreMemento(memento);
  anotherOriginator.RestoreMemento(memento);
  thirdOriginator.RestoreMemento(memento);
  myOriginator.Speak();
  anotherOriginator.Speak();
  thirdOriginator.Speak();
  Console.ReadKey();
}
تا خط ۱۲، مراحل عادی کد نویسی را پیش رفته‌ایم. در خطوط ۱۳ تا ۱۵، داده را در Memento ذخیره میکنیم. در خطوط ۱۷ تا ۱۹، داده‌های اشیاء را با استفاده از متد SetData عوض میکنیم. در خطوط ۲۰ تا ۲۲ با متد Speak، مقدار value را نمایش میدهیم و در خطوط ۲۴ تا ۲۶، داده‌ها را Restore میکنیم و در آخر دوباره مقدار value را نمایش میدهیم.
برنامه را اجرا کنید .خروجی به شکل زیر خواهد بود:
Hello World! I'm in state ONE
Hola! I'm in state ONE
My value is 7
Goodbye! I'm in state TWO
Adios! I'm in state TWO
My value is 99
Hello World! I'm in state ONE
Hola! I'm in state ONE
My value is 7
مطالب
تشخیص تعداد تخصیص‌های حافظه‌ی یک برنامه
یکی از مواردی که فشاری بر روی garbage collector را بالا می‌برد، تخصیص‌های حافظه‌ی مخفی یا Hidden allocations هستند که سبب تخصیص‌های حافظه‌ی کوچک و عموما پر تعدادی بر روی heap می‌شوند. برای نمونه به مثال ذیل دقت کنید و سعی کنید تعداد تخصیص‌های حافظه‌ی آن را حدس بزنید:
public static void PrintSum(int a, int b)
{
    Console.WriteLine("Sum of a {0} b {1} is {2}", a, b, a + b);
}
در این مثال ... سه تخصیص حافظه‌ی کوچک رخ می‌دهد. از این جهت که متد Console.WriteLine ایی که در اینجا استفاده می‌شود، در نهایت به یک چنین کدی کامپایل خواهد شد:
 Console::WriteLine(string, object, object, object)
در این مثال بر روی تمام پارامترهای int دریافتی، عملیات boxing (تبدیل یا cast) به object صورت می‌گیرد و عملیات boxing، یک نوع allocation است که نتیجه‌ی آن بر روی heap ذخیره می‌گردد.


روشی برای نمایان ساختن تخصیص‌های حافظه‌ی نهان در ویژوال استودیو

اگر از ReSharper استفاده می‌کنید، افزونه‌ی «Heap Allocations Viewer» آن و یا اگر از VS 2015 و Roslyn استفاده کنید، افزونه‌ی «Roslyn Clr Heap Allocation Analyzer» آن، سبب نمایان شدن allocation‌های مخفی می‌شوند. برای مثال قطعه کد فوق یک چنین نمایشی را پیدا می‌کند:


در اینجا در ذیل هر سه موردی که عملیات boxing allocation رخ داده، یک خط قرمز کشیده است. یکی از روش‌هایی که می‌تواند boxing allocation فوق را حذف کند، بکار گیری متد ToString بر روی مقادیر int است:


همانطور که مشاهده می‌کنید، اینبار دیگر خبری از خطوط قرمز، ذیل پارامترهای متد Console.WriteLine نیست. باید دقت داشت که ToString نیز سبب تخصیص حافظه می‌شود، اما اینبار دیگر int32 آن بر روی heap ذخیره نمی‌گردد. به عبارتی هر دو حالت سبب تخصیص حافظه‌ی یک رشته‌ی جدید می‌شوند؛ اما در حالت اول علاوه بر این شیء جدید، شیء int32 نیز بر روی heap ذخیره می‌گردد.


تشخیص تخصیص اشیاء مخفی با افزونه‌های Heap Allocations Viewer

نمونه‌ی دیگر پر کاربرد این نوع بهینه سازی‌ها را در مثال ذیل می‌توان مشاهده کرد:
public static void PrintA(int a)
{
   Console.WriteLine("a is " + a);
}
این مثال، یک چنین نمایش بصری دارد:


اینبار یک خط زرد رنگ ظاهر شده به همراه یک خط قرمز رنگ. خط قرمز رنگ را پیشتر بررسی کردیم و علت وجودی آن Boxing allocation ایی است که رخ می‌دهد. خط زرد رنگ در ذیل + ظاهر شده‌است و عنوان می‌کند که عملیات جمع زدن رشته‌ها، سبب تخصیص حافظه‌ی یک شیء جدید می‌شود. رشته‌ها در دات نت immutable هستند. به همین جهت هر تغییری در آن‌ها، سبب تخصیص یک شیء جدید می‌شود. بنابراین در همین مثال ساده، دو تخصیص حافظه‌ی مخفی وجود دارند. مورد جمع زدن را با بکارگیری string.Format و مشکل boxing را با ToString می‌توان برطرف کرد:
public static void PrintA(int a)
{
   Console.WriteLine("a is {0}", a.ToString());
}



منابع دیگری که سبب تخصیص‌های حافظه‌ی مخفی می‌شوند

تا  اینجا دو مورد از منابع متداول تخصیص‌های حافظه‌ی مخفی را بررسی کردیم. اما این لیست شامل موارد ذیل نیز می‌شود:
1) فراخوانی متدهایی با پارامترهایی از نوع param همیشه سبب تخصیص حافظه‌‌ای جهت تشکیل یک آرایه‌ی در برگیرنده‌ی پارامترهای ارسالی می‌شود.
2) متدهایی که پارامتر از نوع IEnumerable دارند:
        public static int Sum(IEnumerable<int> list)
        {
            var sum = 0;
            foreach (var number in list)
            {
                sum += number;
            }
            return sum;
        }
در این مثال هربار که متد Sum فراخوانی شود، یکبار دیگر IEnumerable آن تخصیص خواهد یافت که در تصویر ذیل با enumerator allocation مشخص شده‌است:


برای حل این مشکل فقط کافی است IEnumerable را با List تعویض کنید.
3)  کار با LINQ نیز سبب تخصیص‌های حافظه‌ی قابل توجهی است. برای مثال در کد پایه‌ی Roslyn، برای رسیدن به حداکثر کارآیی، بسیاری از الگوریتم‌ها را با روش‌های غیر LINQ پیاده سازی کرده‌اند. البته برای تیمی مانند Roslyn رسیدن به یک چنین کارآیی جهت رقابت با سایر محصولات مشابه ضروری بوده‌است و گرنه در بسیاری از کارهای متداول، استفاده از LINQ به خوانایی هر چه بیشتر کدها کمک شایانی می‌کند.


برای مطالعه‌ی بیشتر

Roslyn code base – performance lessons - part 2
Unusual Ways of Boosting Up App Performance. Boxing and Collections
On performance in .NET
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #11
با سلام 
هنگامی که از ViewModel‌ها برای ساختن یک view که ترکیبی از چند DomainModel هست استفاده میکنیم، چگونه باید بین فیلدهای درون یک ViewModel با فیلد‌های DomainModel‌ها تناظر یک به یک بر قرار کرد.
در چند مثال دیدم که از یک تابع جداگانه برای نگاشت بین اطلاعات این کلاس‌ها  استفاده میکردند ولی نحوه این نگاشت رو توضیح نداده بودند (مانند http://blogs.msdn.com/b/simonince/archive/2010/01/26/view-models-in-asp-net-mvc.aspx )