We’re proud to announce the release of PowerShell 7.1, the latest major update to PowerShell 7. This release includes a number of improvements and fixes that build on top of the PowerShell 7.0 release in March and the recent GA release of .NET 5.
The preview release of PowerShell 7.1 includes .NET 5 preview 1. Starting with PowerShell 7.0, devs have shifted to align with .NET’s release and support life-cycle more closely. PowerShell 7.1 is expected to become available within a week or two of .NET 5’s release date of winter 2020 and align with their annual release cadence going forward.
From the apparent dismissal of Java evangelists to an email alleging a shrugged-shoulders attitude about Java, Oracle’s commitment to the platform has come into question.
در PowerShell به صورت پیش‌فرض، خروجی، PowerShell Host یا همان کنسول است. PowerShell از چندین استریم پشتیبانی میکند:
- Success
- Error
- Warning
- Verbose
- Debug
- Information
برای هر کدام از استریم‌های فوق یک آی‌دی اختصاص داده شده‌است که به ترتیب از 1 تا ۶ میباشد. همچنین برای هرکدام یک cmdlet مجزا وجود دارد:
| cmdlet | Name | Id |
| Write-Output | Success | 1 |
| Write-Error | Error | 2 |
| Write-Warning | Warning | 3 |
| Write-Verbose | Verbose | 4 |
| Write-Debug | Debug | 5 |
| Write-Information | Information | 6 |
به جز دو مورد اول، بقیه cmdletها خروجی را به صورت پیش‌فرض درون کنسول نمایش نمیدهند. به عنوان مثال اسکریپت زیر را در نظر بگیرید:
Write-Output 'Output' Write-Error 'This is an error' Write-Warning 'This is a warning' Write-Verbose 'This is verbose' Write-Debug 'This is Debug' Write-Information 'This is information'
با اجرای اسکریپت فوق خروجی زیر را خواهیم داشت:
Output Write-Error: This is an error WARNING: This is a warning
همانطور که مشاهده میکنید سه cmdlet فوق، خروجی را درون کنسول نمایش نداده‌اند. این رفتار توسط مفهومی تحت عنوان Action Preference قابل تنظیم است که در واقع یک Enum است با مقدار زیر:
| 6 | Break | |
| رخداد به صورت عادی مدیریت شده و برنامه ادامه پیدا میکند | 2 | Continue |
| به طور کلی از رخداد صرفنظر خواهد شد؛ بدون اینکه چیزی در استریم نمایش داده شود | 4 | Ignore |
| سوال پرسیده خواهد شد که برنامه را ادامه دهد یا متوقف کند | 3 | Inquire |
| به طور کلی از رخداد صرفنظر خواهد شد | 0 | SilentlyContinue |
| دستور را متوقف خواهد کرد | 1 | Stop |
| دستور به نوعی معلق خواهد شد | 5 | Suspend |
بنابراین با تغییر Action Preference برای هر کدام از cmdletها میتوانیم رفتار اسکریپت قبلی را تغییر دهیم:
Write-Output 'Output' Write-Error 'This is an error' Write-Warning 'This is a warning' $VerbosePreference = 'Continue' Write-Verbose 'This is verbose' $DebugPreference = 'Continue' Write-Debug 'This is Debug' $InformationPreference = 'Continue' Write-Information 'This is information'
اکنون اگر اسکریپت فوق را اجرا کنید، سه خروجی آخر را نیز مشاهده خواهید کرد:
Output Write-Error: This is an error WARNING: This is a warning VERBOSE: This is verbose DEBUG: This is Debug This is information
هر کدام از استریم‌های فوق قابل redirect شدن نیز هستند؛ برای اینکار میتوانیم از redirect operatorهایی که در PowerShell پشتیبانی میشود استفاده کنیم:
> >> >&1
به عنوان مثال میتوانیم تمام خطاها یا هشدارهای درون یک اسکریپت را به یک فایل منتقل کنیم:
./script.ps1 2>&1 > .\logs.txt
یا میتوانیم تمام Success streamها را به یک فایل هدایت کنیم:
.\script.ps1 > script.log
ارسال تمام Success, Warning, Errorها به یک فایل:
&{
Write-Warning "hello"
Write-Error "hello"
Write-Output "hi"
} 3>&1 2>&1 > C:\Temp\redirection.log ارسال تمام استریم‌ها به یک فایل:
.\script.ps1 *> script.log
همچنین میتوانیم استریمی را به اصطلاح suppress کنیم که در خروجی نمایش داده نشود:
./script.ps1 1> $null 2> $null ./script.ps1 *> $null
از تکنیک فوق برای drop کردن خروجی‌هایی که نمیخواهیم نمایش داده شوند، استفاده میشود. در کد فوق دو Idهای ۱ و ۲ را به متغیر ویژه‌ی null هدایت کرده‌ایم؛ همچنین میتوانستیم از یک رشته‌ی خالی نیز بجای null استفاده کنیم. در خط بعدی از * استفاده کرده‌ایم که به معنای تمامی استریم‌های موجود است؛ با اینکار چیزی در خروجی نمایش داده نخواهد شد. یک روش دیگر برای drop کردن، استفاده از دستور Out-Null است:
Get-ChildItem | Out-Null
لازم به ذکر است که این cmdlet تا قبل از نسخه ۶ خیلی کند بود؛ زیرا همانند دیگر cmdletهای درون pipeline میبایست یک ورودی (InputObject) را دریافت کند که باعث میشد هزینه‌ی پردازشی بالایی داشته باشد. اما در نسخه ۶ به بعد این مشکل رفع شده‌است و پارزر به محض رسیدن به این keyword به صورت کلی خروجی را discard میکند بدون اینکه Out-Null را فراخوانی کند؛ در واقع این cmdlet یک hint برای پارزر است. روش دیگر برای drop کردن خروجی، انتساب نتیجه یک دستور به متغییر null است:
New-Item -Type Directory -Path $path | Out-Null $null = New-Item -Type Directory -Path $path
همچنین میتوانیم خروجی یک دستور را به void تبدیل کنیم؛ که نتیجه مشابه با تکنیک‌های فوق دارد:
[void](New-Item -Name test -ItemType Directory)
یک نکته در مورد Out-Null
در loopهای بزرگ ممکن است Out-Null حتی در PowerShell 7.x هم کند عمل کند:
PS > Measure-Command { for($i=0; $i -lt 1mb; $i++) { $i | Out-Null } } | Select-Object TotalSeconds
TotalSeconds
------------
4.3056315
PS > Measure-Command { for($i=0; $i -lt 1mb; $i++) { $null = $i } } | Select-Object TotalSeconds
TotalSeconds
------------
1.1210884
PS > Measure-Command { for($i=0; $i -lt 1mb; $i++) { [void]$i } } | Select-Object TotalSeconds
TotalSeconds
------------
1.130507
PS > Measure-Command { for($i=0; $i -lt 1mb; $i++) { $i > $null } } | Select-Object TotalSeconds
TotalSeconds
------------
1.3832427 در قسمت قبل، دو عمل متداول نحوه‌ی ایجاد و اجرای یک پروژه‌ی جدید ASP.NET Core را بررسی کردیم. در ادامه می‌خواهیم معادل سایر اعمالی را که می‌توان با نگارش کامل ویژوال استودیو انجام داد، در VSCode نیز برشماریم.
کار با IDE و حرکت بین کدها
در ادامه، همان پروژه‌ای را که در قسمت قبل ایجاد کردیم، مجددا با وارد شدن به پوشه‌ی آن و اجرای دستور . code، توسط VSCode باز خواهیم کرد. سپس فایل Program.cs آن‌را باز کنید. فرض کنید در سطر ذیل آن:
می‌خواهیم به نحو ساده‌تری به کلاس Startup آن مراجعه کنیم. برای اینکار دو روش وجود دارد:
الف) اشاره‌گر ماوس را به آن نزدیک کنید و سپس دکمه‌ی Ctrl را نگه دارید. به این ترتیب واژه‌ی Startup تبدیل به یک لینک خواهد شد که با کلیک بر روی آن می‌توان به کلاس Startup رسید.
ب) روش دوم، قرار دادن اشاره‌گر متنی بر روی واژه Startup و سپس فشردن دکمه‌ی F12 است. این گزینه بر روی منوی کلیک راست بر روی این واژه نیز وجود دارد.
اگر دکمه‌ی F12 را بر روی کلاسی فشار دهید که کدهای آن در IDE وجود ندارند، یک صفحه‌ی جدید باز شده و کلاس تعریف آن‌را بر اساس ساختار و متادیتای این اسمبلی، به همراه مستندات کامل آن‌ها نمایش می‌دهد.
در این حالت اگر خواستید به مکان قبلی بازگردید فقط کافی است دکمه‌های alt + left cursor key را بفشارید.
در اینجا امکان یافتن ارجاعات به یک کلاس، مشاهده‌ی پیاده سازی‌ها و همچنین یک Refactoring به نام rename symbol نیز موجود است که با استفاده‌ی از آن، تمام ارجاعات به این کلاس در IDE نیز تغییرنام خواهند یافت.
یافتن سریع فایل‌ها در IDE
در یک پروژه‌ی بزرگ، برای یافتن سریع یک فایل، تنها کافی است دکمه‌های Ctrl+P را فشرده و در صفحه‌ی دیالوگ باز شده، قسمتی از نام آن‌را جستجو کنید:
همچنین اگر می‌خواهید محتوای فایل‌ها را جهت یافتن واژه‌ای خاص جستجو کنید، کلیدهای Ctrl+Shift+F (منوی Edit بالای صفحه و یا دومین آیکن در نوار ابزار عمودی سمت چپ صفحه) چنین امکانی را فراهم می‌کنند:
افزودن فایل‌های جدید به پروژه
فرض کنید می‌خواهیم یک کنترلر جدید را به پوشه‌ی Controllers اضافه کنیم:
برای اینکار ابتدا پوشه‌ی Controllers را انتخاب کنید. در همین حال، نوار ابزاری ظاهر میشود که توسط آن می‌توان در این پوشه، یک فایل جدید و یا یک پوشه‌ی جدید را ایجاد کرد.
اگر علاقمند به ایجاد فایل یا پوشه‌ای در ریشه‌ی پروژه باشید، باید تمام فایل‌ها و پوشه‌های موجود، در حالت انتخاب نشده قرار بگیرند. به همین جهت فقط کافی است در یک مکان خالی، در لیست فایل‌ها کلیک کنید تا فایل‌ها و پوشه‌ها از حالت انتخاب شده خارج شوند. اکنون نوار ابزار ظاهر شده‌ی افزودن فایل‌ها، به پوشه‌ی ریشه‌ی پروژه اشاره میکند.
در ادامه فایل جدید AboutController.cs را در پوشه‌ی Controllers ایجاد کنید. مشاهده خواهید کرد که یک فایل کاملا خالی ایجاد شده‌است. در VSCode به ازای پسوندهای مختلف فایل‌ها، قالب‌های از پیش آماده شده‌ای برای آن‌ها درنظر گرفته نمی‌شود و نمای ابتدایی تمام آن‌ها خالی است.
اما در اینجا اگر کلمه‌ی name را تایپ کنیم، دو پیشنهاد افزودن فضای نام را ارائه می‌دهد:
اولی صرفا نام namespace را در صفحه درج خواهد کرد. دومی به یک code snippet اشاره میکند و کار آن ایجاد قالب یک فضای نام جدید است. برای درج آن فقط کافی است دکمه‌ی tab را بفشارید.
همین کار را در مورد class نیز می‌توان تکرار کرد و در اینجا در intellisense ظاهر شده یا می‌توان واژه‌ی class را درج کرد و یا code snippet آن‌را انتخاب نمود که یک کلاس جدید را ایجاد میکند:
یک نکته: در VSCode نیازی نیست تا مدام دکمه‌های Ctrl+S را جهت ذخیره سازی فایل‌های تغییر کرده فشرد. می‌توان از منوی فایل، گزینه‌ی Auto Save را انتخاب کرد تا اینکار را به صورت خودکار انجام دهد.
ایجاد Code Snippets جدید
هرچند تا اینجا با استفاده از code snippets پیش فرض فضاهای نام و کلاس‌ها، یک کلاس جدید را ایجاد کردیم، اما روش ساده‌تری نیز برای انجام این‌کارها و تکمیل کنترلر وجود دارد.
برای این منظور به منوی File -> Preferences -> User snippets مراجعه کنید و سپس از لیست ظاهر شده، زبان #C را انتخاب کنید:
به این ترتیب یک قالب جدید code snippet تولید خواهد شد. در اینجا می‌خواهیم برای تولید Actionهای یک کنترلر نیز یک code snippet جدید را تهیه کنیم:
- کدهای snippet، در داخل آرایه‌ی body درج می‌شوند. هر عضو این آرایه یک سطر از کدها را تشکیل خواهد داد.
- در این آرایه، 0$ جائی است که اشاره‌گر متنی پس از درج snippet قرار می‌گیرد و 1$ به نامی که قرار است توسط کاربر تکمیل شود، اشاره میکند که در اینجا یک نام پیش فرض مانند ActionName را هم می‌توان برای آن درنظر گرفت.
- در اینجا prefix نامی است که اگر در صفحه تایپ شود، منوی انتخاب این code snippet را ظاهر میکند:
استفاده از بسته‌های Code Snippets آماده
خوشبختانه پشتیبانی جامعه‌ی توسعه دهندگان از VSCode بسیار مطلوب است و علاوه بر افزونه‌های قابل توجهی که برای آن نوشته شده‌اند، بسته‌های Code Snippets آماده‌ای نیز جهت بالابردن سرعت کار با آن وجود دارند. برای دریافت آن‌ها، به نوار ابزار عمودی که در سمت چپ صفحه وجود دارد، مراجعه کنید و گزینه‌ی extensions آن‌را انتخاب نمائید:
در اینجا اگر aspnetcore را جستجو کنید، لیست بسته‌های code snippets برچسب گذاری شده‌ی با aspnetcore ظاهر میشود. در همینجا اگر یکی از آن‌ها را انتخاب کنید، در سمت راست صفحه میتوانید توضیحات آن را نیز مشاهده و مطالعه نمائید (بدون نیاز به خروج از IDE).
برای مثال wilderminds-aspnetcore-snippets را نصب کنید. پس از آن تنها کافی است mvc6 را درون یک کلاس کنترلر تایپ نمائید تا امکانات آن ظاهر شوند:
برای نمونه پس از ایجاد یک فایل خالی کنترلر، انتخاب code snippet ایی به نام mvc6-controller، سبب ایجاد یک کنترلر کامل به همراه اکشن متدهایی پیش فرض میشود. بنابراین معادل قالب‌های new items در نگارش کامل ویژوال استودیو در اینجا می‌توان از Code Snippets استفاده کرد.
درکل برای یافتن مواردی مشابه، بهتر است واژه‌ی کلیدی snippets را در قسمت extensions جستجو نمائید و آن‌ها صرفا مختص به #C یا ASP.NET Core نیستند.
مدیریت ارجاعات و بسته‌های نیوگت در برنامه‌های ASP.NET Core
تا اینجا مدیریت فایل‌ها و نحوه‌ی تکمیل آن‌ها را توسط code snippets، بررسی کردیم. قدم بعدی و گردش کاری مهم مورد نیاز دیگر، نحوه‌ی افزودن ارجاعات به پروژه در VSCode است.
مدیریت ارجاعات در نگارش‌های جدید ASP.NET Core، در فایل csproj برنامه انجام می‌شوند. در اینجا است که بسته‌های نیوگت جدید، ارجاعات به پروژه‌های دیگر و حتی شماره فریم ورک مورد استفاده تعیین می‌شوند.
برای نمونه بسته‌ی نیوگت DNTPersianUtils.Core را به لیست ارجاعات آن اضافه کنید:
بلافاصله با انجام این تغییر و ذخیره‌ی فایل csproj، گزینه‌ی بازیابی و نصب آن نیز ظاهر میشود:
در اینجا با کلیک بر روی لینک و یا دکمه‌ی restore ، کار دریافت این بسته و نصب آن انجام خواهد شد.
اگر علاقمند بودید تا اینکار را در خط فرمان به صورت دستی انجام دهید، دکمه‌های Ctrl+ back-tick را فشرده، تا امکانات خط فرمان درون VSCode ظاهر شوند و سپس دستور dotnet restore را صادر کنید.
روش دوم ثبت بسته‌های نیوگت در فایل csproj، مراجعه به خط فرمان (فشردن دکمه‌های دکمه‌های Ctrl+ back-tick) و صدور دستور ذیل است:
به این ترتیب با استفاده از امکانات dotnet-cli نیز می‌توان آخرین نگارش یک بسته‌ی نیوگت را دریافت و به صورت خودکار به پروژه اضافه نمود. اگر نگارش خاصی مدنظر است، باید توسط پرچم version-- آن‌را در انتهای دستور مشخص کرد.
دیباگ برنامه‌های ASP.NET Core در VSCode
در قسمت قبل با فرامین dotnet run و dotnet build و همچنین نحوه‌ی اجرای سریع آن‌ها آشنا شدیم. در ادامه اگر به نوار ابزار عمودی کنار صفحه‌ی آن دقت کنید، گزینه‌ی دیباگ نیز وجود دارد:
در اینجا دو نوع نحوه‌ی برپایی و اجرای برنامه را مشاهده میکنید که هر دو مورد در فایل vscode\launch.json. زمانیکه دیباگ پروژه را در ابتدای باز کردن آن در VSCode فعال می‌کنیم، تعریف شده‌اند.
برای بررسی آن فایل HomeController.cs را گشوده و در ابتدای متد About آن یک break point را قرار دهید (با حرکت دادن اشاره‌گر ماوس، جائیکه شماره سطرها قرار دارند، علامت درج break point ظاهر میشود که با کلیک بعدی، دائمی خواهد شد و برعکس):
پس از آن تنها کاری که باید انجام داد، فشردن دکمه‌ی F5 است که به معنای اجرای برنامه به همراه اتصال دیباگر به آن میباشد (در قسمت قبل، Ctrl+F5 را بررسی کردیم که به معنای اجرای برنامه، بدون اتصال دیباگر به آن است).
در ادامه پس از اجرای برنامه، بر روی لینک About کلیک کنید تا اکشن متد آن اجرا شود. بلافاصله کنترل کار به VSCode بازگشته و سطری که بر روی آن break-point قرار داده بودیم، ظاهر میشود:
اطلاعات بیشتر آن در برگه‌ی دیباگ ظاهر می‌شوند و در کل تجربه‌ی کاربری آن همانند سایر IDEهایی است که تاکنون با آن‌ها کار کرده‌اید.
یک نکته: در اینجا در داخل فایل‌های View (فایل‌های razor) نیز می‌توان break point قرار داد.
برپایی یک Watcher Build
ابزار ویژه‌ای به همراه ابزارهای Build مخصوص پروژه‌های NET Core. وجود دارد به نام watcher که تغییرات پوشه‌های برنامه را تحت نظر قرار داده و با هر تغییری، پروژه را کامپایل میکند. به این ترتیب به سرعت می‌توان آخرین تغییرات برنامه را در مرورگر بررسی کرد. برای نصب آن، تنظیم ذیل را به فایل csproj برنامه اضافه کنید:
پس از آن دکمه‌های Ctrl+ back-tick را فشرده تا امکانات خط فرمان، درون VSCode ظاهر شود و سپس دستور dotnet restore را صادر کنید.
اکنون برای استفاده‌ی از آن تنها کافی است دستور ذیل را صادر کنید:
همانطور که مشاهده میکنید، پروژه را کامپایل کرده و بر روی پورت 5000 ارائه می‌دهد. به علاوه از این پس با هر تغییری در فایل‌های #C پروژه، این کامپایل خودکار بوده و نیازی به تکرار این عملیات نیست.
یک نکته: اینبار برای دیباگ برنامه، باید گزینه‌ی attach را انتخاب کرد:
اگر بر روی دکمه‌ی سبز رنگ کنار آن کلیک کنید، لیست پروسه‌های دات نتی ظاهر شده و در این حالت میتوانید دیباگر را به پروسه‌ی dotnet exec ایی که به dll برنامه اشاره میکند، متصل کنید (و نه پروسه‌ی dotnet watch run که در حقیقت پروسه‌ی dotnet exec را مدیریت میکند).
کار با IDE و حرکت بین کدها
در ادامه، همان پروژه‌ای را که در قسمت قبل ایجاد کردیم، مجددا با وارد شدن به پوشه‌ی آن و اجرای دستور . code، توسط VSCode باز خواهیم کرد. سپس فایل Program.cs آن‌را باز کنید. فرض کنید در سطر ذیل آن:
.UseStartup<Startup>()
الف) اشاره‌گر ماوس را به آن نزدیک کنید و سپس دکمه‌ی Ctrl را نگه دارید. به این ترتیب واژه‌ی Startup تبدیل به یک لینک خواهد شد که با کلیک بر روی آن می‌توان به کلاس Startup رسید.
ب) روش دوم، قرار دادن اشاره‌گر متنی بر روی واژه Startup و سپس فشردن دکمه‌ی F12 است. این گزینه بر روی منوی کلیک راست بر روی این واژه نیز وجود دارد.
اگر دکمه‌ی F12 را بر روی کلاسی فشار دهید که کدهای آن در IDE وجود ندارند، یک صفحه‌ی جدید باز شده و کلاس تعریف آن‌را بر اساس ساختار و متادیتای این اسمبلی، به همراه مستندات کامل آن‌ها نمایش می‌دهد.
در این حالت اگر خواستید به مکان قبلی بازگردید فقط کافی است دکمه‌های alt + left cursor key را بفشارید.
در اینجا امکان یافتن ارجاعات به یک کلاس، مشاهده‌ی پیاده سازی‌ها و همچنین یک Refactoring به نام rename symbol نیز موجود است که با استفاده‌ی از آن، تمام ارجاعات به این کلاس در IDE نیز تغییرنام خواهند یافت.
یافتن سریع فایل‌ها در IDE
در یک پروژه‌ی بزرگ، برای یافتن سریع یک فایل، تنها کافی است دکمه‌های Ctrl+P را فشرده و در صفحه‌ی دیالوگ باز شده، قسمتی از نام آن‌را جستجو کنید:
همچنین اگر می‌خواهید محتوای فایل‌ها را جهت یافتن واژه‌ای خاص جستجو کنید، کلیدهای Ctrl+Shift+F (منوی Edit بالای صفحه و یا دومین آیکن در نوار ابزار عمودی سمت چپ صفحه) چنین امکانی را فراهم می‌کنند:
افزودن فایل‌های جدید به پروژه
فرض کنید می‌خواهیم یک کنترلر جدید را به پوشه‌ی Controllers اضافه کنیم:
برای اینکار ابتدا پوشه‌ی Controllers را انتخاب کنید. در همین حال، نوار ابزاری ظاهر میشود که توسط آن می‌توان در این پوشه، یک فایل جدید و یا یک پوشه‌ی جدید را ایجاد کرد.
اگر علاقمند به ایجاد فایل یا پوشه‌ای در ریشه‌ی پروژه باشید، باید تمام فایل‌ها و پوشه‌های موجود، در حالت انتخاب نشده قرار بگیرند. به همین جهت فقط کافی است در یک مکان خالی، در لیست فایل‌ها کلیک کنید تا فایل‌ها و پوشه‌ها از حالت انتخاب شده خارج شوند. اکنون نوار ابزار ظاهر شده‌ی افزودن فایل‌ها، به پوشه‌ی ریشه‌ی پروژه اشاره میکند.
در ادامه فایل جدید AboutController.cs را در پوشه‌ی Controllers ایجاد کنید. مشاهده خواهید کرد که یک فایل کاملا خالی ایجاد شده‌است. در VSCode به ازای پسوندهای مختلف فایل‌ها، قالب‌های از پیش آماده شده‌ای برای آن‌ها درنظر گرفته نمی‌شود و نمای ابتدایی تمام آن‌ها خالی است.
اما در اینجا اگر کلمه‌ی name را تایپ کنیم، دو پیشنهاد افزودن فضای نام را ارائه می‌دهد:
اولی صرفا نام namespace را در صفحه درج خواهد کرد. دومی به یک code snippet اشاره میکند و کار آن ایجاد قالب یک فضای نام جدید است. برای درج آن فقط کافی است دکمه‌ی tab را بفشارید.
همین کار را در مورد class نیز می‌توان تکرار کرد و در اینجا در intellisense ظاهر شده یا می‌توان واژه‌ی class را درج کرد و یا code snippet آن‌را انتخاب نمود که یک کلاس جدید را ایجاد میکند:
یک نکته: در VSCode نیازی نیست تا مدام دکمه‌های Ctrl+S را جهت ذخیره سازی فایل‌های تغییر کرده فشرد. می‌توان از منوی فایل، گزینه‌ی Auto Save را انتخاب کرد تا اینکار را به صورت خودکار انجام دهد.
ایجاد Code Snippets جدید
هرچند تا اینجا با استفاده از code snippets پیش فرض فضاهای نام و کلاس‌ها، یک کلاس جدید را ایجاد کردیم، اما روش ساده‌تری نیز برای انجام این‌کارها و تکمیل کنترلر وجود دارد.
برای این منظور به منوی File -> Preferences -> User snippets مراجعه کنید و سپس از لیست ظاهر شده، زبان #C را انتخاب کنید:
به این ترتیب یک قالب جدید code snippet تولید خواهد شد. در اینجا می‌خواهیم برای تولید Actionهای یک کنترلر نیز یک code snippet جدید را تهیه کنیم:
{
"MVC Action": {
"prefix": "mvcAction",
"body": [
"public IActionResult ${1:ActionName}()",
"{",
" $0 ",
" return View();",
"}"
],
"description": "Creates a simple MVC action method."
}
} - در این آرایه، 0$ جائی است که اشاره‌گر متنی پس از درج snippet قرار می‌گیرد و 1$ به نامی که قرار است توسط کاربر تکمیل شود، اشاره میکند که در اینجا یک نام پیش فرض مانند ActionName را هم می‌توان برای آن درنظر گرفت.
- در اینجا prefix نامی است که اگر در صفحه تایپ شود، منوی انتخاب این code snippet را ظاهر میکند:
استفاده از بسته‌های Code Snippets آماده
خوشبختانه پشتیبانی جامعه‌ی توسعه دهندگان از VSCode بسیار مطلوب است و علاوه بر افزونه‌های قابل توجهی که برای آن نوشته شده‌اند، بسته‌های Code Snippets آماده‌ای نیز جهت بالابردن سرعت کار با آن وجود دارند. برای دریافت آن‌ها، به نوار ابزار عمودی که در سمت چپ صفحه وجود دارد، مراجعه کنید و گزینه‌ی extensions آن‌را انتخاب نمائید:
در اینجا اگر aspnetcore را جستجو کنید، لیست بسته‌های code snippets برچسب گذاری شده‌ی با aspnetcore ظاهر میشود. در همینجا اگر یکی از آن‌ها را انتخاب کنید، در سمت راست صفحه میتوانید توضیحات آن را نیز مشاهده و مطالعه نمائید (بدون نیاز به خروج از IDE).
برای مثال wilderminds-aspnetcore-snippets را نصب کنید. پس از آن تنها کافی است mvc6 را درون یک کلاس کنترلر تایپ نمائید تا امکانات آن ظاهر شوند:
برای نمونه پس از ایجاد یک فایل خالی کنترلر، انتخاب code snippet ایی به نام mvc6-controller، سبب ایجاد یک کنترلر کامل به همراه اکشن متدهایی پیش فرض میشود. بنابراین معادل قالب‌های new items در نگارش کامل ویژوال استودیو در اینجا می‌توان از Code Snippets استفاده کرد.
درکل برای یافتن مواردی مشابه، بهتر است واژه‌ی کلیدی snippets را در قسمت extensions جستجو نمائید و آن‌ها صرفا مختص به #C یا ASP.NET Core نیستند.
مدیریت ارجاعات و بسته‌های نیوگت در برنامه‌های ASP.NET Core
تا اینجا مدیریت فایل‌ها و نحوه‌ی تکمیل آن‌ها را توسط code snippets، بررسی کردیم. قدم بعدی و گردش کاری مهم مورد نیاز دیگر، نحوه‌ی افزودن ارجاعات به پروژه در VSCode است.
مدیریت ارجاعات در نگارش‌های جدید ASP.NET Core، در فایل csproj برنامه انجام می‌شوند. در اینجا است که بسته‌های نیوگت جدید، ارجاعات به پروژه‌های دیگر و حتی شماره فریم ورک مورد استفاده تعیین می‌شوند.
برای نمونه بسته‌ی نیوگت DNTPersianUtils.Core را به لیست ارجاعات آن اضافه کنید:
<PackageReference Include="DNTPersianUtils.Core" Version="2.2.0" />
در اینجا با کلیک بر روی لینک و یا دکمه‌ی restore ، کار دریافت این بسته و نصب آن انجام خواهد شد.
اگر علاقمند بودید تا اینکار را در خط فرمان به صورت دستی انجام دهید، دکمه‌های Ctrl+ back-tick را فشرده، تا امکانات خط فرمان درون VSCode ظاهر شوند و سپس دستور dotnet restore را صادر کنید.
روش دوم ثبت بسته‌های نیوگت در فایل csproj، مراجعه به خط فرمان (فشردن دکمه‌های دکمه‌های Ctrl+ back-tick) و صدور دستور ذیل است:
> dotnet add package DNTPersianUtils.Core
دیباگ برنامه‌های ASP.NET Core در VSCode
در قسمت قبل با فرامین dotnet run و dotnet build و همچنین نحوه‌ی اجرای سریع آن‌ها آشنا شدیم. در ادامه اگر به نوار ابزار عمودی کنار صفحه‌ی آن دقت کنید، گزینه‌ی دیباگ نیز وجود دارد:
در اینجا دو نوع نحوه‌ی برپایی و اجرای برنامه را مشاهده میکنید که هر دو مورد در فایل vscode\launch.json. زمانیکه دیباگ پروژه را در ابتدای باز کردن آن در VSCode فعال می‌کنیم، تعریف شده‌اند.
برای بررسی آن فایل HomeController.cs را گشوده و در ابتدای متد About آن یک break point را قرار دهید (با حرکت دادن اشاره‌گر ماوس، جائیکه شماره سطرها قرار دارند، علامت درج break point ظاهر میشود که با کلیک بعدی، دائمی خواهد شد و برعکس):
پس از آن تنها کاری که باید انجام داد، فشردن دکمه‌ی F5 است که به معنای اجرای برنامه به همراه اتصال دیباگر به آن میباشد (در قسمت قبل، Ctrl+F5 را بررسی کردیم که به معنای اجرای برنامه، بدون اتصال دیباگر به آن است).
در ادامه پس از اجرای برنامه، بر روی لینک About کلیک کنید تا اکشن متد آن اجرا شود. بلافاصله کنترل کار به VSCode بازگشته و سطری که بر روی آن break-point قرار داده بودیم، ظاهر میشود:
اطلاعات بیشتر آن در برگه‌ی دیباگ ظاهر می‌شوند و در کل تجربه‌ی کاربری آن همانند سایر IDEهایی است که تاکنون با آن‌ها کار کرده‌اید.
یک نکته: در اینجا در داخل فایل‌های View (فایل‌های razor) نیز می‌توان break point قرار داد.
برپایی یک Watcher Build
ابزار ویژه‌ای به همراه ابزارهای Build مخصوص پروژه‌های NET Core. وجود دارد به نام watcher که تغییرات پوشه‌های برنامه را تحت نظر قرار داده و با هر تغییری، پروژه را کامپایل میکند. به این ترتیب به سرعت می‌توان آخرین تغییرات برنامه را در مرورگر بررسی کرد. برای نصب آن، تنظیم ذیل را به فایل csproj برنامه اضافه کنید:
<ItemGroup>
<DotNetCliToolReference Include="Microsoft.DotNet.Watcher.Tools" Version="1.0.0" />
</ItemGroup> اکنون برای استفاده‌ی از آن تنها کافی است دستور ذیل را صادر کنید:
>dotnet watch run ?[90mwatch : ?[39mStarted Hosting environment: Production Content root path: D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject Now listening on: http://localhost:5000 Application started. Press Ctrl+C to shut down.
یک نکته: اینبار برای دیباگ برنامه، باید گزینه‌ی attach را انتخاب کرد:
اگر بر روی دکمه‌ی سبز رنگ کنار آن کلیک کنید، لیست پروسه‌های دات نتی ظاهر شده و در این حالت میتوانید دیباگر را به پروسه‌ی dotnet exec ایی که به dll برنامه اشاره میکند، متصل کنید (و نه پروسه‌ی dotnet watch run که در حقیقت پروسه‌ی dotnet exec را مدیریت میکند).
سال‌ها است که IDEهای Jetbrains برای اینکه در سکوهای کاری متفاوت قابل اجرا باشند، با جاوا نوشته می‌شوند. برای مثال Rider که یک IDE مخصوص دات نت است نیز با جاوا نوشته شده‌است و مابقی آن‌ها نیز به همین صورت. اگر به مسیر C:\Program Files\JetBrains\JetBrains Rider 2018.3.4\bin\rider64.exe.vmoptions مراجعه کنید، فایل با پسوند vmoptions در حقیقت تنظیمات Java Virtual Machine یا JVM را به همراه دارد. این فایل طوری تنظیم شده‌است که کمترین منابع را مصرف کند؛ به همین جهت شاید در حین کار کردن با این IDEها احساس کنید که کند هستند. تنظیمات JVM مخصوص جاوای ویندوز و جاوای مک و لینوکس را در اینجا و اینجا میتوانید مطالعه کنید.
اگر بر این اساس فایل rider64.exe.vmoptions را بخواهیم تکمیل کنیم، می‌توان به تنظیمات زیر رسید:
-Xms1024m -Xmx3072m -Xss64m -XX:ReservedCodeCacheSize=512m -XX:+UseCompressedOops -XX:NewRatio=2 -Dfile.encoding=UTF-8 -XX:+UseConcMarkSweepGC -XX:SoftRefLRUPolicyMSPerMB=250 -XX:NewSize=512m -XX:MaxNewSize=512m -XX:PermSize=512m -XX:MaxPermSize=1024m -XX:+UseParNewGC -XX:ParallelGCThreads=4 -XX:MaxTenuringThreshold=1 -XX:SurvivorRatio=8 -XX:+UseCodeCacheFlushing -XX:+AggressiveOpts -XX:+CMSClassUnloadingEnabled -XX:+CMSIncrementalMode -XX:+CMSIncrementalPacing -XX:+CMSParallelRemarkEnabled -XX:CMSInitiatingOccupancyFraction=65 -XX:+CMSScavengeBeforeRemark -XX:+UseCMSInitiatingOccupancyOnly -XX:-TraceClassUnloading -XX:+AlwaysPreTouch -XX:+TieredCompilation -XX:+DoEscapeAnalysis -XX:+UnlockExperimentalVMOptions -XX:LargePageSizeInBytes=256m -XX:+DisableExplicitGC -XX:+ExplicitGCInvokesConcurrent -XX:+PrintGCDetails -XX:+PrintFlagsFinal -XX:+CMSPermGenSweepingEnabled -XX:+UseAdaptiveGCBoundary -XX:+UseSplitVerifier -XX:CompileThreshold=10000 -XX:+OptimizeStringConcat -XX:+UseStringCache -XX:+UseFastAccessorMethods -XX:+UnlockDiagnosticVMOptions -ea -Dsun.io.useCanonCaches=false -Djava.net.preferIPv4Stack=true -Djdk.http.auth.tunneling.disabledSchemes="" -XX:+HeapDumpOnOutOfMemoryError -XX:-OmitStackTraceInFastThrow -Xverify:none
پس از این تغییرات اگر Rider را اجرا کنید، حداقل نسبت به قبل دو برابر RAM مصرف خواهد کرد. همچنین بار اولی که برنامه را اجرا میکنید، چون تعدادی از این تنظیمات بر روی نحوه‌ی JIT تاثیرگذار هستند، کمی طول می‌کشد تا کار کامپایل جدید آن صورت گیرد و از دفعات آتی اجرای آن، بهبود کارآیی را احساس خواهید کرد.
علاوه بر موارد فوق، فایل C:\Program Files\JetBrains\JetBrains Rider 2018.3.4\bin\idea.properties را نیز میتوانید جهت اعمال تغییرات زیر ویرایش کنید:
idea.max.intellisense.filesize=3500 idea.cycle.buffer.size=2048
VB.NET جهت سهولت انتقال برنامه‌های VB6، به همراه تعدادی کلاس و متد مخصوص کار با فایل‌ها است که در فضای نام IO خود دات نت قرار ندارند؛ مانند FileSystem.CopyDirectory آن. این موارد به NET Core 3x. اضافه خواهند شد.
سورس به زبان Vb.net نوشته شده است و صرفا جهت آشنایی دوستان علاقه مند با نحوه پیاده سازی الگوریتم‌های ژنتیک نوشته شده است. برای توضیحات کامل‌تر و دریافت مقالات مرتبط میتوانید از تاپیک مربوطه در سایت برنامه نویس استفاده نمایید. 
یک سری برنامه تبدیل کننده کدهای VB.Net به سی شارپ هست و برعکس. شاید تا قسمتی بتوانند کمک کنند.
ولی اگر کار با دیتابیس هم لحاظ شده، با توجه به اینکه VB6 از ADO استفاده می‌کنه شاید زیاد تبدیل خودکار معنی نداشته باشه.
در کل در این موارد طراحی برنامه اصلی بیشتر ارزشمند است تا کدهای اون.
ولی اگر کار با دیتابیس هم لحاظ شده، با توجه به اینکه VB6 از ADO استفاده می‌کنه شاید زیاد تبدیل خودکار معنی نداشته باشه.
در کل در این موارد طراحی برنامه اصلی بیشتر ارزشمند است تا کدهای اون.
سلام
در این Mini ORM یا به صورت کلی در سرویس‌های ایجاد شده با sql نویسی محض، بحث پیاده‌سازی الگوی واحد کار به چه صورت است؟
بحث الگوی واحد کار را برای مقالات EF Code First #12 و استفاده از RavenDB در ASP.NET MVC به همراه تزریق وابستگی‌ها مطالعه کردم ولی درباره تعریف و ساختار IUnitOfWork و نوع استفاده از آن در سرویس‌های ایجاد شده با sql نویسی محض، دچار مشکل هستم.
در ضمن نمونه‌های زیر آیا به صورت درست مطلب را مطرح کرده‌اند؟