اشتراک‌ها
Angular 2 نسخه‌ی 2.0.0-rc.0 منتشر شد

  • To import various symbols please adjust the paths in the following way:
  • angular2/core -> @angular/core
  • angular2/compiler -> @angular/compiler
  • angular2/common -> @angular/common
  • angular2/platform/browser -> @angular/platform-browser (applications with precompiled templates) + @angular/platform-browser-dynamic (applications that compile templates on the fly)
  • angular2/platform/server -> @angular/platform-server
  • angular2/testing -> @angular/core/testing (it/describe/..) + @angular/compiler/testing (TestComponentBuilder) + @angular/platform-browser/testing
  • angular2/upgrade -> @angular/upgrade
  • angular2/http -> @angular/http
  • angular2/router -> @angular/router-deprecated (snapshot of the component router from beta.17 for backwards compatibility)
  • new package: @angular/router - component router with several breaking changes  
Angular 2 نسخه‌ی 2.0.0-rc.0 منتشر شد
اشتراک‌ها
JSON.NET نسخه 7 منتشر شد
The JSON serializer in Json.NET is a good choice when the JSON you are reading or writing maps closely to a .NET class.LINQ to JSON is good for situations where you are only interested in getting values from JSON, you don't have a class to serialize or deserialize to, or the JSON is radically different from your class and you need to manually read and write from your objects. 
JSON.NET نسخه 7 منتشر شد
اشتراک‌ها
کتابخانه jquery-image-player
Businesses need to develop a video to explain the flow of applications like online internet banking, 3D visuals of car interiors, etc. However, this makes the overall file size very heavy. In such cases, users can use this "Jquery Image Player". Though giving a feeling of a video player, this is an image based player with a look and feel of video player.
کتابخانه jquery-image-player
مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 13 - معرفی View Components
روش رندر یک View در ASP.NET MVC، بر مبنای اطلاعاتی است که از کنترلر، در اختیار View آن قرار می‌گیرد. اما گاهی از اوقات نیاز است بعضی از قسمت‌های صفحه همواره نمایش داده شوند (مانند نمایش تعداد کاربران آنلاین، سخن روز، منوهای کنار صفحه و امثال آن). یک راه حل برای این مساله، اضافه کردن اطلاعات مورد نیاز View در ViewModel ارائه شده‌ی توسط کنترلر است. هرچند این روش کار می‌کند اما پس از مدتی به ViewModel هایی خواهیم رسید که تشکیل شده‌اند از چندین و چند خاصیت اضافی که الزاما مرتبط با تعریف آن ViewModel نیستند. راه حل بهتر، قرار دادن قسمت‌های مشترک صفحات در فایل layout برنامه است؛ اما فایل layout، به سادگی نمی‌تواند از دایرکتیو model@ برای مشخص سازی مدل و یا مدل‌های مورد نیاز خود استفاده کند (هر چند ممکن است؛ اما بیش از اندازه پیچیده خواهد شد).
در نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC، یک چنین مسائلی را با معرفی Child Actionها
    public partial class SidebarMenuController : Controller
    {
        const int Min15 = 900;

        [ChildActionOnly]
        [OutputCache(Duration = Min15)]
        public virtual ActionResult Index()
        {
            return PartialView("_SidebarMenu");
        }
    }
و سپس نمایش آن‌ها توسط Html.RenderAction در فایل layout برنامه، حل می‌کنند. در ASP.NET Core، جایگزین Child Actionها، مفهوم جدیدی است به نام View Components.


یک مثال: تهیه‌ی اولین View Component

ساختار یک View Component، بسیار شبیه است به ساختار یک Controller، اما با عملکردی محدود. به همین جهت کار تعریف آن با افزودن یک کلاس سی‌شارپ شروع می‌شود و این کلاس را می‌توان در پوشه‌ای به نام ViewComponents در ریشه‌ی پروژه قرار داد (اختیاری).


سپس برای نمونه، کلاس ذیل را به این پوشه اضافه کنید:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using Core1RtmEmptyTest.Services;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.ViewComponents
{
    public class SiteCopyright : ViewComponent
    {
        private readonly IMessagesService _messagesService;
 
        public SiteCopyright(IMessagesService messagesService)
        {
            _messagesService = messagesService;
        }
 
        public IViewComponentResult Invoke(int numberToTake)
        {
            var name = _messagesService.GetSiteName();
            return View(viewName: "Default", model: name);
        }
 
        //public async Task<IViewComponentResult> InvokeAsync(int numberToTake)
        //{
        //    return View();
        //}
    }
}
همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، تزریق وابستگی‌ها در تمام قسمت‌های ASP.NET Core در دسترس هستند. در اینجا نیز از سرویس MessagesService بررسی شده‌ی در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 6 - سرویس‌ها و تزریق وابستگی‌ها» برای نمایش نام سایت استفاده می‌کنیم.

ساختار کلی یک کلاس ViewComponent شامل دو جزء اصلی است:
الف) از کلاس پایه ViewComponent مشتق می‌شود. به این ترتیب توسط ASP.NET Core قابل شناسایی خواهد شد.
ب) دارای متد Invoke ایی است که بجای Html.RenderAction در نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC، قابل فراخوانی است. این متد یک View را باز می‌گرداند.
ج) در اینجا امکان تعریف نمونه‌ی Async متد Invoke نیز وجود دارد (برای مثال جهت کار با متدهای Async بانک اطلاعاتی).
روش فراخوانی این متدها نیز به این صورت است: ابتدا به دنبال نمونه‌ی async می‌گردد. اگر یافت شد، همینجا کار خاتمه می‌یابد. اگر یافت نشد، نمونه‌ی sync یا معمولی آن فراخوانی می‌شود و اگر این هم یافت نشد، یک استثناء صادر خواهد شد.
د) متد Invoke می‌تواند دارای پارامترهای دلخواهی نیز باشد و حالت پیش فرض آن بدون پارامتر است.

روش یافتن یک view component توسط ASP.NET Core به این صورت است:
الف) این کلاس باید عمومی بوده و همچنین abstract نباشد.
ب) «یکی» از مشخصه‌های ذیل را داشته باشد:
1) نامش به ViewComponent ختم شده باشد.
2) از کلاس ViewComponent ارث بری کرده باشد.
3) با ویژگی ViewComponent مزین شده باشد.


نحوه و محل تعریف View یک View Component

پس از تعریف کلاس ViewComponent مورد نظر، اکنون نیاز است View آن‌را اضافه کرد. روش یافتن این Viewها توسط ASP.NET Core نیز بر این مبنا است که
الف) اگر این View Component عمومی و سراسری است، باید درون پوشه‌ی shared، پوشه‌ی جدیدی را به نام Components ایجاد کرده و سپس ذیل این پوشه، بر اساس نام کلاس ViewComponent، یک زیر پوشه‌ی دیگر را ایجاد و داخل آن، View مدنظر را اضافه کرد (تصویر ذیل).
 /Views/Shared/Components/[NameOfComponent]/Default.cshtml
ب) اگر این View Component تنها باید از طریق Viewهای یک کنترلر خاص قابل دسترسی باشند، زیر پوشه‌ی Component یاد شده را ذیل پوشه‌ی View همان کنترلر قرار دهید (و آن‌را از قسمت Shared خارج کنید).
 /Views/[CurrentController]/Components/[NameOfComponent]/Default.cshtml


یک نکته: اگر نام کلاسی به ViewComponent  ختم شده بود، نیازی نیست تا ViewComponent  را هم در حین ساخت پوشه‌ی آن ذکر کرد.


نحوه‌ی استفاده‌ی از View Component تعریف شده و ارسال پارامتر به آن

و در آخر برای استفاده‌ی از این View Component تعریف شده، به فایل layout برنامه مراجعه کرده و آن‌را به نحو ذیل فراخوانی کنید:
 <footer>
    <p>@await Component.InvokeAsync("SiteCopyright", new { numberToTake = 5 })</p>
</footer>
اولین پارامتر متد InvokeAsync، همان نام کلاس View Component است. اگر خواستید پارامتر(های) دلخواهی را به متد Invoke کلاس View Component ارسال کنید (مانند پارامتر int numberToTake در مثال فوق)، آن‌را در همینجا می‌توان ذکر کرد (با فرمت dictionary و یا  anonymous type).

یک نکته: متدهای قدیمی Component.Invoke و Component.Renderدر اینجا حذف شده‌اند (اگر مقالات پیش از RTM را مطالعه کردید) و روش توصیه شده‌ی در اینجا، کار با متدهای async است.


تفاوت‌های View Components با Child Actions نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC

پارامترهای یک View Component از طریق یک HTTP Request تامین نمی‌شوند و همانطور که ملاحظه کردید در همان زمان فراخوانی آن‌ها به صورت مستقیم فراهم خواهند شد. بنابراین مباحث model binding در اینجا دیگر وجود خارجی ندارند. همچنین View Components جزئی از طول عمر یک کنترلر نیستند. بنابراین اکشن فیلترهای مختلف تعریف شده، تاثیری را بر روی آن‌ها نخواهند داشت (این مشکلی بود که با Child Actions در نگارش‌های قبلی مشاهده می‌شد). همچنین View Components به صورت مستقیم از طریق درخواست‌های HTTP قابل دسترسی نیستند. به علاوه Child actions قدیمی، از فراخوانی‌های async پشتیبانی نمی‌کنند.
زمانیکه کلاسی از کلاس پایه ViewComponent ارث بری می‌کند، تنها به این خواص عمومی از درخواست HTTP جاری دسترسی خواهد داشت:
[ViewComponent]
public abstract class ViewComponent
{
   protected ViewComponent();
   public HttpContext HttpContext { get; }
   public ModelStateDictionary ModelState { get; }
   public HttpRequest Request { get; }
   public RouteData RouteData { get; }
   public IUrlHelper Url { get; set; }
   public IPrincipal User { get; }

   [Dynamic]  
   public dynamic ViewBag { get; }
   [ViewComponentContext]
   public ViewComponentContext ViewComponentContext { get; set; }
   public ViewContext ViewContext { get; }
   public ViewDataDictionary ViewData { get; }
   public ICompositeViewEngine ViewEngine { get; set; }

   //...
}


فراخوانی Ajax ایی یک View Component

در ASP.NET Core، یک اکشن متد می‌تواند خروجی ViewComponent نیز داشته باشد و این تنها روشی است که می‌توان یک View Component را از طریق درخواست‌های HTTP، مستقیما قابل دسترسی کرد:
public IActionResult AddURLTest()
{
   return ViewComponent("AddURL");
}
در این حالت می‌توان این اکشن متد را به صورت Ajax ایی نیز بارگذاری و به صفحه اضافه کرد:
$(document).ready (function(){
    $("#LoadSignIn").click(function(){
         $('#UserControl').load("/Home/AddURLTest");
    });
});


امکان بارگذاری View Components از اسمبلی‌های دیگر نیز وجود دارد

در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 10 - بررسی تغییرات Viewها» روش دسترسی به Viewهای برنامه را که در اسمبلی آن قرار گرفته بودند، بررسی کردیم. دقیقا همان روش در مورد view components نیز صادق است و کاربرد دارد. جهت یادآوری، این مراحل باید طی شوند:
الف) اسمبلی ثالث حاوی View Component‌های برنامه باید ارجاعاتی را به ASP.NET Core و قابلیت‌های Razor آن داشته باشد:
"dependencies": {
   "NETStandard.Library": "1.6.0",
   "Microsoft.AspNetCore.Mvc": "1.0.0",
   "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": {
   "version": "1.0.0-preview2-final",
   "type": "build"
  }
},
"tools": {
   "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": "1.0.0-preview2-final"
}
ب) محل قرارگیری viewهای این اسمبلی ثالث نیز همانند قسمت «نحوه و محل تعریف View یک View Component» مطلب جاری است و تفاوتی نمی‌کند. فقط برای  قرار دادن این Viewها در اسمبلی برنامه باید گزینه‌ی embed را مقدار دهی کرد:
"buildOptions": {
   "embed": "Views/**/*.cshtml"
}
ج) مرحله‌ی آخر هم معرفی این اسمبلی ثالث، به RazorViewEngineOptions به صورت یک EmbeddedFileProvider جدید است. در این مثال، ViewComponentLibrary نام فضای نام این اسمبلی است.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
   services.AddMvc();
   //Get a reference to the assembly that contains the view components
   var assembly = typeof(ViewComponentLibrary.ViewComponents.SimpleViewComponent).GetTypeInfo().Assembly;
   //Create an EmbeddedFileProvider for that assembly
   var embeddedFileProvider = new EmbeddedFileProvider(assembly,"ViewComponentLibrary");
   //Add the file provider to the Razor view engine
   services.Configure<RazorViewEngineOptions>(options =>
   {
      options.FileProviders.Add(embeddedFileProvider);
   });
د) جهت رفع تداخلات احتمالی این اسمبلی با سایر اسمبلی‌ها بهتر است ویژگی ViewComponent را به همراه نامی مشخص ذکر کرد (در حین تعریف کلاس View Component):
 [ViewComponent(Name = "ViewComponentLibrary.Simple")]
public class SimpleViewComponent : ViewComponent
و در آخر فراخوانی این View Component بر اساس این نام صورت خواهد گرفت:
 @await Component.InvokeAsync("ViewComponentLibrary.Simple", new { number = 5 })
اشتراک‌ها
Metadata Function ها در SQL Server

To be able to make full use of the system catalog to find out more about a database, you need to be familiar with the metadata functions. They save a great deal of time and typing when querying the metadata. Once you get the hang of these functions, the system catalog suddenly seems simple to use, as Robert Sheldon demonstrates in this article. 

Metadata Function ها در SQL Server
مطالب دوره‌ها
ایجاد کاتالوگ‌های Full text search و ایندکس‌های آن
جستجو بر روی خواص و متادیتای اسناد آفیس

همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، فیلترهای FTS آفیس، علاوه بر اینکه امکان جستجوی پیشرفته FTS را بر روی کلیه فایل‌های مجموعه آفیس میسر می‌کنند، امکان جستجوی FTS را بر روی خواص ویژه اضافی آن‌ها، مانند نام نویسنده، واژه‌های کلیدی، تاریخ ایجاد و امثال آن نیز به همراه دارند.
اینکه چه خاصیتی را بتوان جستجو کرد نیز بستگی به نوع فیلتر نصب شده دارد. برای تعریف خواص قابل جستجوی یک سند، باید یک SEARCH PROPERTY LIST را ایجاد کرد:
CREATE SEARCH PROPERTY LIST WordSearchPropertyList;
GO

ALTER SEARCH PROPERTY LIST WordSearchPropertyList
   ADD 'Authors'
   WITH (PROPERTY_SET_GUID = 'F29F85E0-4FF9-1068-AB91-08002B27B3D9',
             PROPERTY_INT_ID = 4,
             PROPERTY_DESCRIPTION = 'System.Authors - authors of a given item.');
GO
در این تعریف، PROPERTY_INT_ID و PROPERTY_SET_GUIDها استاندارد بوده و لیست آن‌ها را در آدرس ذیل می‌توانید مشاهده نمائید:


بهبود کیفیت جستجو توسط Stop lists و Stop words

به یک سری از کلمات و حروف، اصطلاحا noise words گفته می‌شود. برای مثال در زبان انگلیسی حروف و کلماتی مانند a، is، the و and به صورت خودکار از FTS حذف می‌شوند؛ چون جستجوی آن‌ها بی‌حاصل است. به این‌ها stop words نیز می‌گویند.
با استفاده از کوئری ذیل می‌توان لیست stop words تعریف شده در بانک اطلاعاتی جاری را مشاهده کرد:
 -- Check the Stopwords list
SELECT w.stoplist_id,
   l.name,
   w.stopword,
   w.language
FROM sys.fulltext_stopwords AS w
   INNER JOIN sys.fulltext_stoplists AS l
     ON w.stoplist_id = l.stoplist_id;
و برای تعریف stop words از دستورات ذیل کمک گرفته می‌شود:
 -- Stopwords list
CREATE FULLTEXT STOPLIST SQLStopList;
GO

-- Add a stopword
ALTER FULLTEXT STOPLIST SQLStopList
 ADD 'SQL' LANGUAGE 'English';
GO


کاتالوگ‌های Full Text Search

ایندکس‌های ویژه‌ی FTS، در مکان‌هایی به نام Full Text Catalogs ذخیره می‌شوند. این کاتالوگ‌ها صرفا یک شیء مجازی بوده و تنها برای تعریف ظرفی دربرگیرنده‌ی ایندکس‌های FTS تعریف می‌شوند. در نگارش‌های پیش از 2012 اس کیوال سرور، این کاتالوگ‌ها اشیایی فیزیکی بودند؛ اما اکنون تبدیل به اشیایی مجازی شده‌اند.
حالت کلی تعریف یک fulltext catalog به نحو ذیل است:
 create fulltext catalog catalog_name
on filegroup filegroup_name
in path  'rootpath'
with some_options
as default
authoriztion owner_name
accent_sensivity = {on|off}
اما اکثر گزینه‌های آن مانند on filegroup و in path صرفا برای حفظ سازگاری با نگارش‌های قبلی حضور دارند و دیگر نیازی به ذکر آن‌ها نیست؛ چون تعریف کننده‌ی ماهیت فیزیکی این کاتالوگ‌ها می‌باشند.
به صورت پیش فرض حساسیت به لهجه یا accent_sensivity خاموش است. اگر روشن شود، باید کل ایندکس مجددا بازسازی شود.


ایجاد ایندکس‌های Full Text

پس از ایجاد یک fulltext catalog، اکنون نوبت به تعریف ایندکس‌هایی فیزیکی هستند که داخل این کاتالوگ‌ها ذخیره خواهند شد:
 -- Full-text catalog
CREATE FULLTEXT CATALOG DocumentsFtCatalog;
GO

-- Full-text index
CREATE FULLTEXT INDEX ON dbo.Documents
(
  docexcerpt Language 1033,
  doccontent TYPE COLUMN doctype
  Language 1033
  STATISTICAL_SEMANTICS
)
KEY INDEX PK_Documents
ON DocumentsFtCatalog
WITH STOPLIST = SQLStopList,
  SEARCH PROPERTY LIST = WordSearchPropertyList,
  CHANGE_TRACKING AUTO;
GO
در اینجا توسط KEY INDEX نام منحصربفرد ایندکس مشخص می‌شود.
CHANGE_TRACKING AUTO به این معنا است که SQL Server به صورت خودکار کار به روز رسانی این ایندکس را با تغییرات رکوردها انجام خواهد داد.
ذکر STATISTICAL_SEMANTICS، منحصر به SQL Server 2012 بوده و کار آن تشخیص واژه‌های کلیدی و ایجاد ایندکس‌های یافتن اسناد مشابه است. برای استفاده از آن حتما نیاز است مطابق توضیحات قسمت قبل، Semantic Language Database پیشتر نصب شده باشد.
توسط STOPLIST، لیست واژه‌هایی که قرار نیست ایندکس شوند را معرفی خواهیم کرد. SQLStopList را در ابتدای بحث ایجاد کردیم.
Language 1033 به معنای استفاده از زبان US English است.
نحوه‌ی استفاده از SEARCH PROPERTY LIST ایی که پیشتر تعریف کردیم را نیز در اینجا ملاحظه می‌کنید.


مثالی برای ایجاد ایندکس‌های FTS

برای اینکه ربط منطقی نکات عنوان شده را بهتر بتوانید بررسی و آزمایش کنید، مثال ذیل را درنظر بگیرید.
ابتدا جدول Documents را برای ذخیره سازی تعدادی سند، ایجاد می‌کنیم:
 CREATE TABLE dbo.Documents
(
  id INT IDENTITY(1,1) NOT NULL,
  title NVARCHAR(100) NOT NULL,
  doctype NCHAR(4) NOT NULL,
  docexcerpt NVARCHAR(1000) NOT NULL,
  doccontent VARBINARY(MAX) NOT NULL,
  CONSTRAINT PK_Documents
PRIMARY KEY CLUSTERED(id)
);
اگر به این جدول دقت کنید، هدف از آن ذخیره‌ی اسناد آفیس است که فیلترهای FTS آن‌را در قسمت قبل نصب کردیم. ستون doctype، معرف نوع سند و doccontent ذخیره کننده‌ی محتوای کامل سند خواهند بود.

سپس اطلاعاتی را در این جدول ثبت می‌کنیم:
-- Insert data
-- First row
INSERT INTO dbo.Documents
(title, doctype, docexcerpt, doccontent)
SELECT N'Columnstore Indices and Batch Processing', 
 N'docx',
 N'You should use a columnstore index on your fact tables,
   putting all columns of a fact table in a columnstore index. 
   In addition to fact tables, very large dimensions could benefit 
   from columnstore indices as well. 
   Do not use columnstore indices for small dimensions. ',
 bulkcolumn
FROM OPENROWSET
 (BULK 'C:\Users\Vahid\Desktop\Updates\fts_docs\ColumnstoreIndicesAndBatchProcessing.docx', 
  SINGLE_BLOB) AS doc;

-- Second row
INSERT INTO dbo.Documents
(title, doctype, docexcerpt, doccontent)
SELECT N'Introduction to Data Mining', 
 N'docx',
 N'Using Data Mining is becoming more a necessity for every company 
   and not an advantage of some rare companies anymore. ',
 bulkcolumn
FROM OPENROWSET
 (BULK 'C:\Users\Vahid\Desktop\Updates\fts_docs\IntroductionToDataMining.docx', 
  SINGLE_BLOB) AS doc;

-- Third row
INSERT INTO dbo.Documents
(title, doctype, docexcerpt, doccontent)
SELECT N'Why Is Bleeding Edge a Different Conference', 
 N'docx',
 N'During high level presentations attendees encounter many questions. 
   For the third year, we are continuing with the breakfast Q&A session. 
   It is very popular, and for two years now, 
   we could not accommodate enough time for all questions and discussions! ',
 bulkcolumn
FROM OPENROWSET
 (BULK 'C:\Users\Vahid\Desktop\Updates\fts_docs\WhyIsBleedingEdgeADifferentConference.docx', 
  SINGLE_BLOB) AS doc;

-- Fourth row
INSERT INTO dbo.Documents
(title, doctype, docexcerpt, doccontent)
SELECT N'Additivity of Measures', 
 N'docx',
 N'Additivity of measures is not exactly a data warehouse design problem. 
   However, you have to realize which aggregate functions you will use 
   in reports for which measure, and which aggregate functions 
   you will use when aggregating over which dimension.',
 bulkcolumn
FROM OPENROWSET
 (BULK 'C:\Users\Vahid\Desktop\Updates\fts_docs\AdditivityOfMeasures.docx', 
  SINGLE_BLOB) AS doc;
GO
4 ردیف ثبت شده در جدول اسناد، نیاز به 4 فایل docx نیز دارند که آن‌ها را از آدرس ذیل می‌توانید برای تکمیل ساده‌تر آزمایش دریافت کنید:
fts_docs.zip

در ادامه می‌خواهیم قادر باشیم تا بر روی متادیتای نویسنده‌ی این اسناد نیز جستجوی کامل FTS را انجام دهیم. به همین جهت SEARCH PROPERTY LIST آن‌را نیز ایجاد خواهیم کرد:
 -- Search property list
CREATE SEARCH PROPERTY LIST WordSearchPropertyList;
GO
ALTER SEARCH PROPERTY LIST WordSearchPropertyList
 ADD 'Authors'
 WITH (PROPERTY_SET_GUID = 'F29F85E0-4FF9-1068-AB91-08002B27B3D9',
PROPERTY_INT_ID = 4,
PROPERTY_DESCRIPTION = 'System.Authors - authors of a given item.');
GO
همچنین می‌خواهیم از واژه‌ی SQL در این اسناد، در حین ساخت ایندکس‌های FTS صرفنظر شود. برای این منظور یک FULLTEXT STOPLIST را به نام SQLStopList ایجاد کرده و سپس واژه‌ی مدنظر را به آن اضافه می‌کنیم:
 -- Stopwords list
CREATE FULLTEXT STOPLIST SQLStopList;
GO
-- Add a stopword
ALTER FULLTEXT STOPLIST SQLStopList
 ADD 'SQL' LANGUAGE 'English';
GO
صحت عملیات آن‌را توسط کوئری «Check the Stopwords list» ذکر شده در ابتدای بحث می‌توانید بررسی کنید.

اکنون زمان ایجاد یک کاتالوگ FTS است:
 -- Full-text catalog
CREATE FULLTEXT CATALOG DocumentsFtCatalog;
GO
با توجه به اینکه در نگارش‌های جدید SQL Server این کاتالوگ صرفا ماهیتی مجازی دارد، ساده‌ترین Syntax آن برای کار ما کفایت می‌کند.
و در آخر ایندکس FTS ایی را که پیشتر در مورد آن بحث کردیم، ایجاد خواهیم کرد:
 -- Full-text index
CREATE FULLTEXT INDEX ON dbo.Documents
(
  docexcerpt Language 1033,
  doccontent TYPE COLUMN doctype
  Language 1033
  STATISTICAL_SEMANTICS
)
KEY INDEX PK_Documents
ON DocumentsFtCatalog
WITH STOPLIST = SQLStopList,
  SEARCH PROPERTY LIST = WordSearchPropertyList,
  CHANGE_TRACKING AUTO;
GO



در این تصویر محل یافتن اجزای مختلف Full text search را در management studio مشاهده می‌کنید.


یک نکته‌ی تکمیلی
برای زبان فارسی نیز یک سری stop words وجود دارند. لیست آن‌ها را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
stopwords.sql
متاسفانه زبان فارسی جزو زبان‌های پشتیبانی شده توسط FTS در SQL Server نیست (نه به این معنا که نمی‌توان با آن کار کرد؛ به این معنا که برای مثال دستورات صرفی زبان را ندارد) و به همین جهت از زبان انگلیسی در اینجا استفاده شده‌است.
اشتراک‌ها
Material Design برای bootstrap

This Bootstrap theme is an easy way to use the new Material Design guidelines by Google in your Bootstrap 3 based application. Just include the theme right after the Bootstrap CSS and include the javascript at the end of your document, everything will be converted to Material Design (paper) style


Material Design برای bootstrap
مطالب
بررسی تغییرات Blazor 8x - قسمت سوم - روش ارتقاء برنامه‌های Blazor Server قدیمی به دات نت 8
در قسمت قبل، با نحوه‌ی رندر سمت سرور و روش فعالسازی قابلیت‌های تعاملی در این حالت، آشنا شدیم. از این نکات می‌توان جهت ارتقاء ساختار پروژه‌های قدیمی Blazor Server به Blazor Server 8x استفاده کرد. البته همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، در دات نت 8 دیگر خبری از قالب‌های قدیمی پروژه‌های blazor server و blazor wasm نیست و اگر دقیقا همین موارد مدنظر هستند، آن‌ها را می‌توان با تنظیم سطح رندر و میزان تعاملی که مدنظر است، شبیه سازی کرد و یا حتی هر دو را هم با هم در یک پروژه داشت.


1) به‌روز رسانی شماره نگارش دات‌نت

اولین قدم در جهت ارتقاء پروژه‌های قدیمی، تغییر شماره نگارش TargetFramework موجود در فایل csproj. به net8.0 است. پس از اینکار نیاز است تمام بسته‌های نیوگت موجود را نیز به نگارش‌های جدیدتر آن‌ها ارتقاء دهید.


2) فعالسازی حالت SSR تعاملی سمت سرور

پایه‌ی تمام تغییرات انجام شده‌ی در Blazor 8x، قابلیت SSR است و تمام امکانات دیگر برفراز آن اجرا می‌شوند. به همین جهت پس از ارتقاء شماره نگارش دات‌نت، نیاز است SSR را فعال کنیم و برای اینکار باید به هاست ASP.NET Core بگوئیم که درخواست‌های رسیده را به کامپوننت‌های Razor هدایت کند. بنابراین، به فایل Program.cs مراجعه کرده و دو تغییر زیر را به آن اعمال کنید:
// ...
builder.Services.AddRazorComponents().AddInteractiveServerComponents();
// ...
app.MapRazorComponents<App>().AddInteractiveServerRenderMode();
یک نمونه‌ی کامل از فایل Program.cs را در قسمت قبل مشاهده کردید و یا حتی می‌توانید دستور dotnet new blazor --interactivity Server را جهت ساخت یک پروژه‌ی آزمایشی جدید بر اساس SDK دات نت 8 و ایده گیری از آن، اجرا کنید.

در اینجا ترکیب کامپوننت‌های تعاملی سمت سرور (AddInteractiveServerComponents) و رندر تعاملی سمت سرور (AddInteractiveServerRenderMode)، دقیقا همان Blazor Server قدیمی است که ما با آن آشنا هستیم.

یک نکته: اگر از قالب جدید dotnet new blazor --interactivity None استفاده کنیم، یعنی حالت تعاملی بودن آن‌را به None تنظیم کنیم، کلیات ساختار پروژه‌ای را که مشاهده خواهیم کرد، با حالت تعاملی Server آن یکی است؛ فقط در تنظیمات Program.cs آن، گزینه‌های فوق را نداریم و به صورت زیر ساده شده‌است:
// ...

builder.Services.AddRazorComponents();

// ...

app.MapRazorComponents<App>();
در این نوع برنامه‌ها نمی‌توان جزایر/قسمت‌های تعاملی Blazor Server را در صفحات و کامپوننت‌های SSR، تعریف کرد. در مورد جزایر تعاملی، در مطالب بعدی بیشتر بحث خواهیم کرد.


3) ایجاد فایل جدید App.razor

در دات نت 8، دیگر خبری از فایل آغازین Host.cshtml_ پروژه‌های Blazor Server قدیمی نیست و کدهای آن با تغییراتی، به فایل جدید App.razor منتقل شده‌اند. در این قسمت، کار هدایت درخواست‌های رسیده به کامپوننت‌های برنامه رخ می‌دهد و از این پس، صفحه‌ی ریشه‌ی برنامه خواهد بود.


در این تصویر، مقایسه‌ای را بین جریان پردازش یک درخواست رسیده در دات نت 8، با نگارش قبلی Blazor Server مشاهده می‌کنید. در دات نت 8، فایل Host.cshtml_ (یک Razor Page آغازین برنامه) با یک کامپوننت Razor به نام App.razor جایگزین شده‌است و فایل قدیمی App.razor این پروژه‌ها به Routes.razor، تغییر نام یافته‌است.

نمونه‌ای از فایل App.razor جدید را که در قسمت قبل نیز معرفی کردیم، در اینجا با جزئیات بیشتری بررسی می‌کنیم:
<!DOCTYPE html>
<html lang="en">

<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0" />
    <base href="/" />
    <link rel="stylesheet" href="bootstrap/bootstrap.min.css" />
    <link rel="stylesheet" href="app.css" />
    <link rel="stylesheet" href="MyApp.styles.css" />
    <link rel="icon" type="image/png" href="favicon.png" />
    <HeadOutlet />
</head>

<body>
    <Routes />
    <script src="_framework/blazor.web.js"></script>
</body>

</html>
در این فایل جدید تغییرات زیر رخ داده‌اند:
- تمام دایرکتیوهای تعریف شده مانند page ،@addTagHelper@ و غیره حذف شده‌اند.
- base href تعریف شده اینبار فقط با یک / شروع می‌شود و نه با /~. این مورد خیلی مهم است! اگر به آن دقت نکنید، هیچکدام از فایل‌های استاتیک برنامه مانند فایل‌های css. و js.، بارگذاری نخواهند شد!
- پیشتر برای رندر HeadOutlet، از یک تگ‌هلپر استفاده می‌شد. این مورد در نگارش جدید با یک کامپوننت ساده جایگزین شده‌است.
- تمام component tag helper‌های پیشین حذف شده‌اند و نیازی به آن‌ها نیست.
- ارجاع پیشین فایل blazor.server.js با فایل جدید blazor.web.js جایگزین شده‌است.

یک نکته: همانطور که مشاهده می‌کنید، فایل App.razor یک کامپوننت است و اینبار به همراه تگ <script> نیز شده‌است. یعنی در این نگارش از Blazor می‌توان اسکریپت‌ها را در کامپوننت‌ها نیز ذکر کرد؛ فقط با یک شرط! این کامپوننت حتما باید SSR باشد. اگر این تگ اسکریپتی را در یک کامپوننت تعاملی ذکر کنید، همانند قابل (و نگارش‌های پیشین Blazor) با خطا مواجه خواهید شد.


4) ایجاد فایل جدید Routes.razor و مدیریت سراسری خطاها و صفحات یافت نشده

همانطور که عنوان شد، فایل قدیمی App.razor این پروژه‌ها به Routes.razor تغییر نام یافته‌است که درج آن‌را در قسمت body مشاهده می‌کنید. محتوای این فایل نیز به صورت زیر است:
<Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly">
    <Found Context="routeData">
        <RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(Layout.MainLayout)" />
        <FocusOnNavigate RouteData="@routeData" Selector="h1" />
    </Found>
</Router>
این محتوای جدید، فاقد ذکر کامپوننت NotFound قبلی است؛ از این جهت که سیستم مسیریابی جدید Blazor 8x با ASP.NET Core 8x یکپارچه است و نیازی به این کامپوننت نیست. یعنی اگر قصد مدیریت آدرس‌های یافت نشده‌ی برنامه را دارید، باید همانند ASP.NET Core به صورت زیر در فایل Program.cs عمل کرده:
app.UseStatusCodePagesWithRedirects("/StatusCode/{0}");
و سپس کامپوننت جدید StatusCode.razor را برای مدیریت آن به نحو زیر به برنامه اضافه کنید و بر اساس responseCode دریافتی، واکنش‌های متفاوتی را ارائه دهید:
@page "/StatusCode/{responseCode}"

<h3>StatusCode @ResponseCode</h3>

@code {
    [Parameter] public string? ResponseCode { get; set; }
}

یک نکته: اگر پروژه‌ای را بر اساس قالب dotnet new blazor --interactivity Server ایجاد کنیم، در فایل Program.cs آن، چنین تنظیمی اضافه شده‌است:
if (!app.Environment.IsDevelopment())
{
   app.UseExceptionHandler("/Error", createScopeForErrors: true);
}
که دقیقا معادل رفتاری است که در برنامه‌های ASP.NET Core قابل مشاهده‌است. این مسیر Error/، به کامپوننت جدید Components\Pages\Error.razor نگاشت می‌شود. بنابراین اگر در برنامه‌های جدید Blazor Server، استثنائی رخ دهد، با استفاده از میان‌افزار ExceptionHandler فوق، کامپوننت Error.razor نمایش داده خواهد شد.  باید دقت داشت که این کامپوننت ویژه، تحت هر شرایطی در حالت یک static server component رندر می‌شود.

سؤال: در اینجا (برنامه‌های Blazor Server) چه تفاوتی بین UseExceptionHandler و UseStatusCodePagesWithRedirects وجود دارد؟
میان‌افزار UseExceptionHandler برای مدیریت استثناءهای آغازین برنامه، پیش از تشکیل اتصال دائم SignalR وارد عمل می‌شود. پس از آن و تشکیل اتصال وب‌سوکت مورد نیاز، فقط از میان‌افزار UseStatusCodePagesWithRedirects استفاده می‌کند.
اگر علاقمند نیستید تا تمام خطاهای رسیده را همانند مثال فوق در یک صفحه مدیریت کنید، می‌توانید حداقل سه فایل زیر را به برنامه اضافه کنید تا خطاهای متداول یافت نشدن آدرسی، بروز خطایی و یا عدم دسترسی را مدیریت کنند:

404.razor
@page "/StatusCode/404"

<PageTitle>Not found</PageTitle>

<h1>Not found</h1>
<p role="alert">Sorry, there's nothing at this address.</p>

500.razor
@page "/StatusCode/500"

<PageTitle>Unexpected error</PageTitle>

<h1>Unexpected error</h1>
<p role="alert">There was an unexpected error.</p>

401.razor
@page "/StatusCode/401"

<PageTitle>Not Authorized</PageTitle>

<h1>Not Authorized</h1>
<p role="alert">Sorry, you are not authorized to access this page.</p>


5) تعاملی کردن سراسری برنامه

پس از این تغییرات اگر برنامه را اجرا کنید، بر اساس روش جدید static server-side rendering کار می‌کند و تعاملی نیست. یعنی تمام کامپوننت‌های آن به صورت پیش‌فرض، یکبار بر روی سرور رندر شده و خروجی آن‌ها به مرورگر کاربر ارسال می‌شوند و هیچ اتصال دائم SignalR ای برقرار نخواهد شد. برای فعالسازی سراسری قابلیت‌های تعاملی برنامه و بازگشت به حالت Blazor Server قبلی، به فایل App.razor مراجعه کرده و دو تغییر زیر را اعمال کنید تا به صورت خودکار به تمام زیرکامپوننت‌ها، یعنی کل برنامه، اعمال شود:
<HeadOutlet @rendermode="@InteractiveServer" />
...
<Routes @rendermode="@InteractiveServer" />

نکته 1: اجرای دستور زیر در دات‌نت 8، قالب پروژه‌ای را ایجاد می‌کند که رفتار آن همانند پروژه‌های Blazor Server نگارش‌های قبلی دات‌نت است (این مورد را در قسمت قبل بررسی کردیم)؛ یعنی همه‌جای آن به صورت پیش‌فرض، تعاملی است:
dotnet new blazor --interactivity Server --all-interactive

نکته 2: البته ...  InteractiveServer، دقیقا همان حالت پیش‌فرض برنامه‌های Blazor Server قبلی نیست! این حالت رندر، به صورت پیش‌فرض به همراه پیش‌رندر (pre-rendering) هم هست. یعنی در این حالت، روال رویدادگردان OnInitializedAsync یک کامپوننت، دوبار فراخوانی می‌شود (که باید به آن دقت داشت و عدم توجه به آن می‌تواند سبب انجام دوباره‌ی کارهای سنگین آغازین یک کامپوننت شود)؛ یکبار برای پیش‌رندر صفحه به صورت یک HTML استاتیک (بدون فعال سازی هیچ قابلیت تعاملی) که برای موتورهای جستجو و بهبود SEO مفید است و بار دیگر برای فعالسازی قسمت‌های تعاملی آن، درست پس از زمانیکه اتصال SignalR صفحه، برقرار شد (البته امکان فعالسازی حالت پیش‌رندر در Blazor Server قبلی هم وجود داشت؛ ولی مانند Blazor 8x، به صورت پیش‌فرض فعال نبود). در صورت نیاز، برای سفارشی سازی و لغو آن می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
@rendermode InteractiveServerRenderModeWithoutPrerendering

@code{
  static readonly IComponentRenderMode InteractiveServerRenderModeWithoutPrerendering = 
        new InteractiveServerRenderMode(false);
}

در مورد پیش‌رندر و روش مدیریت دوبار فراخوانی شدن روال رویدادگردان OnInitializedAsync یک کامپوننت در این حالت، در قسمت‌های بعدی این سری بیشتر بحث خواهد شد.
 
اشتراک‌ها
بایدها و نبایدهای برنامه نویسی async در دات نت از تیم ASP.NET Core

ASP.NET Core Diagnostic Scenarios

The goal of this repository is to show problematic application patterns for ASP.NET Core applications and a walk through on how to solve those issues. It shall serve as a collection of knowledge from real life application issues our customers have encountered.

بایدها و نبایدهای برنامه نویسی async در دات نت از تیم ASP.NET Core