Graph extensions in SQL Server 2017 will facilitate users in linking different pieces of connected data to help gather powerful insights and increase operational agility. Graphs are well suited for applications where relationships are important, such as fraud detection, risk management, social networks, recommendation engines, predictive analysis, dependence analysis, and IoT applications. In this session we will demonstrate how you can use SQL Graph extensions to build your application using graph data.
در قسمت قبل، سرویس و کامپوننت دریافت اطلاعات اتاقها را از Web API برنامه، تکمیل کردیم. در این قسمت با استفاده از اطلاعات مهیا شده، UI آنرا نیز تکمیل خواهیم کرد.
نمایش منتظر بمانید در حین بارگذاری اولیهی کامپوننت
کامپوننتهایی که قرار است اطلاعات را از یک Web API دریافت کنند، مدتی باید منتظر بمانند تا عملیات رفت و برگشت به سرور، تکمیل شود. در این بین میتوان یک loading را به کاربر نمایش داد:
- فیلد Rooms را در قسمت قبل، در متد LoadRooms، از Web API دریافت و مقدار دهی کردیم. تا زمان تکمیل عملیات این متد، فیلد Rooms، فاقد عضوی است؛ بنابراین قسمت else شرط فوق اجرا میشود که یک loading را نمایش خواهد داد. مابقی UI برنامه در قسمت if آن قرار میگیرد.
- هر زمانیکه کار روال رویدادگردان OnInitializedAsync به پایان برسد (که شامل اجرای متد LoadRooms نیز هست)، سبب فراخوانی خودکار StateHasChanged میشود. این فراخوانی، UI را مجددا رندر میکند. به همین جهت است که پس از پایان کار، محتوای if، رندر خواهد شد.
- از این loading سفارشی که در میانهی صفحه نمایش داده میشود، میتوان در فایل wwwroot\index.html نیز بجای loading پیشفرض آن استفاده کرد:
افزودن خواصی جدید به HotelRoomDTO
میخواهیم به کاربر امکان تغییر تعداد روزهای اقامت را بدهیم. این انتخاب باید در لیست اتاقهای نمایش داده شده، با تغییر تعداد روزهای اقامت (TotalDays) و هزینهی جدید متناظر با آن (TotalAmount)، منعکس شود. به همین جهت این خواص را به HotelRoomDTO، اضافه میکنیم:
محاسبات مربوط به این خواص را هم میتوان در همان کامپوننت HotelRooms.razor، پس از بارگذاری لیست اتاقها از Web API، انجام داد:
افزودن امکان تغییر تعداد روزهای اقامت در همان صفحهی نمایش لیست اتاقها
همانطور که در تصویر فوق هم مشاهده میکنید، میخواهیم در این صفحه نیز کاربر بتواند زمان شروع اقامت و مدت مدنظر را تغییر دهد. به همین جهت، HomeModel ای را که در قسمت قبل از Local Storage دریافت کردیم، به فرم زیر متصل میکنیم تا اجزای آن در این فرم، نمایش داده شده و قابل تغییر شوند:
نکتهی مهم این فرم، مدیریت قسمت کلیک بر روی دکمهی Update است که سبب فراخوانی روال رویدادگران OnValidSubmit میشود:
در ابتدای عملیات، فیلد جدید IsProcessing را به true تنظیم میکنیم. این مورد سبب میشود تا برچسب دکمهی Update به Processing... تغییر کند. سپس فیلد محاسباتی EndDate را بر اساس اطلاعات جدید فرم، به روز رسانی میکنیم. در ادامه، مجددا این اطلاعات را در Local Storage ذخیره سازی کرده و کار LoadRoomsAsync را انجام میدهیم که به همراه آن، خواص جدید تعداد روزها و هزینهی اقامت نیز مجددا محاسبه میشوند. در آخر برچسب دکمهی Update را به حالت اول باز میگردانیم.
سؤال: زمانیکه IsProcessing به true تنظیم میشود که هنوز کار متد رویدادگردان SaveBookingInfo به پایان نرسیدهاست و فراخوانی خودکار StateHasChanged در پایان متدهای رویدادگردان صورت میگیرد. پس چطور است که سبب رندر مجدد UI و تغییر برچسب دکمهی Update میشود؟
پاسخ به این سؤال را در قسمت 6 این سری با بررسی چرخهی حیات کامپوننتها، مشاهده کردیم:
«البته متدهای رویدادگردان async، دوبار سبب فراخوانی ضمنی StateHasChanged میشوند؛ یکبار زمانیکه قسمت sync متد به پایان میرسد (در این مثال یعنی تا قبل از اولین await نوشته شده) و یکبار هم زمانیکه کار فراخوانی کلی متد به پایان خواهد رسید»
نمایش لیست اتاقها
نمایش لیست اتاقها مطابق تصویر فوق، دو قسمت اصلی را دارد:
الف) نمایش لیست تصاویر منتسب به یک اتاق، توسط کامپوننت carousel بوت استرپ
- هرچند این قطعه کد، طولانی به نظر میرسد اما قسمتهای مختلف آن صرفا بر اساس مستندات سایت بوت استرپ، جهت تشکیل ساختار ابتدایی و استاندارد کامپوننت carousel، تهیه شدهاند.
- سپس در حلقهای که برای نمایش لیست اتاقها تهیه کردهایم، قسمتهای مختلف carousel را تکمیل میکنیم که در اینجا نیاز به ایندکس تصاویر، لیست تصاویر و یک Id منحصربفرد برای این carousel خاص را دارد تا بتوان چندین وهله از آنرا در صفحه قرار داد که این id را بر اساس Id اتاق مشخص کردهایم.
دو نکته:
- در این مثال برای تعریف لینک به تصاویر، کد زیر را مشاهده میکنید:
و این ImagesBaseAddress، به صورت زیر تعریف شده که همان آدرس برنامهی blazor server ای است که مشخصات اتاقها و تصاویر را ثبت میکند:
بنابراین اگر میخواهید تصاویر را هم مشاهده کنید، باید برنامهی مجزای blazor server این سری نیز در حال اجرا باشد.
- کامپوننت carousel برای اجرا، نیاز به فایل lib/bootstrap/dist/js/bootstrap.bundle.min.js را نیز دارد. به همین جهت مدخل اسکریپت آنرا باید به فایل wwwroot\index.html اضافه کرد.
ب) نمایش جزئیات نام و هزینهی اتاق
قسمت دوم حلقهی foreach نمایش لیست اتاقها، جهت نمایش جزئیات هر اتاق تعریف شدهاست:
- در این مثال از MarkupString استفاده شده تا بتوان یک محتوای HTML ای را در صفحه نمایش داد.
- هر اتاق نمایش داده شده، لینکی را به صفحهی خاص خودش نیز دارد که آنرا در قسمت بعدی تکمیل میکنیم.
- در اینجا TotalAmount و TotalDays محاسباتی و قابل تغییر بر اساس انتخاب کاربر نیز درج شدهاند.
یک تمرین: در برنامهی Blazor Server، سرویسی را جهت درج مشخصات امکانات رفاهی هتل تهیه کردیم. این امکانات رفاهی را از طریق Web API برنامه دریافت و سپس در برنامهی سمت کلاینت نمایش دهید.
بنابراین تکمیل این تمرین شامل تهیهی موارد زیر است که کدنویسی آن، با دو قسمت اخیر این سری دقیقا یکی است و نکتهی جدیدی را به همراه ندارد (و کدهای کامل آن را از انتهای بحث میتوانید دریافت کنید):
- تهیهی HotelAmenityController در پروژهی Web API که به کمک IAmenityService، لیست امکانات رفاهی را بازگشت میدهد.
- تهیهی ClientHotelAmenityService در پروژهی WASM که همانند ClientHotelRoomService قسمت قبل ، از Web API، لیست HotelAmenityDTOها را دریافت میکند.
- ثبت سرویس جدید ClientHotelAmenityService در Program.cs.
- در آخر حلقهای را بر روی لیست HotelAmenityDTO دریافتی از ClientHotelRoomService در کامپوننت Index.razor تشکیل داده و آنها را نمایش میدهیم.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-28.zip
نمایش منتظر بمانید در حین بارگذاری اولیهی کامپوننت
کامپوننتهایی که قرار است اطلاعات را از یک Web API دریافت کنند، مدتی باید منتظر بمانند تا عملیات رفت و برگشت به سرور، تکمیل شود. در این بین میتوان یک loading را به کاربر نمایش داد:
@page "/hotel/rooms" @if (Rooms is not null && Rooms.Any()) { } else { <div style="position:fixed;top:50%;left:50%;margin-top:-50px;margin-left:-100px;"> <img src="images/loader.gif" /> </div> } @code { IEnumerable<HotelRoomDTO> Rooms = new List<HotelRoomDTO>(); // ... }
- هر زمانیکه کار روال رویدادگردان OnInitializedAsync به پایان برسد (که شامل اجرای متد LoadRooms نیز هست)، سبب فراخوانی خودکار StateHasChanged میشود. این فراخوانی، UI را مجددا رندر میکند. به همین جهت است که پس از پایان کار، محتوای if، رندر خواهد شد.
- از این loading سفارشی که در میانهی صفحه نمایش داده میشود، میتوان در فایل wwwroot\index.html نیز بجای loading پیشفرض آن استفاده کرد:
<body> <div id="app"> <div style=" position: fixed; top: 50%; left: 50%; margin-top: -50px; margin-left: -100px; " > <img src="images/ajax-loader.gif" /> </div> </div>
افزودن خواصی جدید به HotelRoomDTO
میخواهیم به کاربر امکان تغییر تعداد روزهای اقامت را بدهیم. این انتخاب باید در لیست اتاقهای نمایش داده شده، با تغییر تعداد روزهای اقامت (TotalDays) و هزینهی جدید متناظر با آن (TotalAmount)، منعکس شود. به همین جهت این خواص را به HotelRoomDTO، اضافه میکنیم:
namespace BlazorServer.Models { public class HotelRoomDTO { // ... public int TotalDays { get; set; } public decimal TotalAmount { get; set; } } }
@code { HomeVM HomeModel = new HomeVM(); // ... private async Task LoadRoomsAsync() { Rooms = await HotelRoomService.GetHotelRoomsAsync(HomeModel.StartDate, HomeModel.EndDate); foreach (var room in Rooms) { room.TotalAmount = room.RegularRate * HomeModel.NoOfNights; room.TotalDays = HomeModel.NoOfNights; } } }
افزودن امکان تغییر تعداد روزهای اقامت در همان صفحهی نمایش لیست اتاقها
همانطور که در تصویر فوق هم مشاهده میکنید، میخواهیم در این صفحه نیز کاربر بتواند زمان شروع اقامت و مدت مدنظر را تغییر دهد. به همین جهت، HomeModel ای را که در قسمت قبل از Local Storage دریافت کردیم، به فرم زیر متصل میکنیم تا اجزای آن در این فرم، نمایش داده شده و قابل تغییر شوند:
@if (Rooms is not null && Rooms.Any()) { <EditForm Model="HomeModel" OnValidSubmit="SaveBookingInfo" class="bg-light"> <div class="pt-3 pb-2 px-5 mx-1 mx-md-0 bg-secondary"> <DataAnnotationsValidator /> <div class="row px-3 mx-3"> <div class="col-6 col-md-4"> <div class="form-group"> <label class="text-warning">Check in Date</label> <InputDate @bind-Value="HomeModel.StartDate" class="form-control" /> </div> </div> <div class="col-6 col-md-4"> <div class="form-group"> <label class="text-warning">Check Out Date</label> <input @bind="HomeModel.EndDate" disabled="disabled" readonly="readonly" type="date" class="form-control" /> </div> </div> <div class=" col-4 col-md-2"> <div class="form-group"> <label class="text-warning">No. of nights</label> <select class="form-control" @bind="HomeModel.NoOfNights"> <option value="Select" selected disabled="disabled">(Select No. Of Nights)</option> @for (var i = 1; i <= 10; i++) { <option value="@i">@i</option> } </select> </div> </div> <div class="col-8 col-md-2"> <div class="form-group" style="margin-top: 1.9rem !important;"> @if (IsProcessing) { <button class="btn btn-success btn-block form-control"> <i class="fa fa-spin fa-spinner"></i>Processing... </button> } else { <input type="submit" value="Update" class="btn btn-success btn-block form-control" /> } </div> </div> </div> </div> </EditForm>
@code { bool IsProcessing; // ... private async Task SaveBookingInfo() { IsProcessing = true; HomeModel.EndDate = HomeModel.StartDate.AddDays(HomeModel.NoOfNights); await LocalStorage.SetItemAsync(ConstantKeys.LocalInitialBooking, HomeModel); await LoadRoomsAsync(); IsProcessing = false; } }
سؤال: زمانیکه IsProcessing به true تنظیم میشود که هنوز کار متد رویدادگردان SaveBookingInfo به پایان نرسیدهاست و فراخوانی خودکار StateHasChanged در پایان متدهای رویدادگردان صورت میگیرد. پس چطور است که سبب رندر مجدد UI و تغییر برچسب دکمهی Update میشود؟
پاسخ به این سؤال را در قسمت 6 این سری با بررسی چرخهی حیات کامپوننتها، مشاهده کردیم:
«البته متدهای رویدادگردان async، دوبار سبب فراخوانی ضمنی StateHasChanged میشوند؛ یکبار زمانیکه قسمت sync متد به پایان میرسد (در این مثال یعنی تا قبل از اولین await نوشته شده) و یکبار هم زمانیکه کار فراخوانی کلی متد به پایان خواهد رسید»
نمایش لیست اتاقها
نمایش لیست اتاقها مطابق تصویر فوق، دو قسمت اصلی را دارد:
الف) نمایش لیست تصاویر منتسب به یک اتاق، توسط کامپوننت carousel بوت استرپ
@foreach (var room in Rooms) { <div class="row p-2 my-3 " style="border-radius:20px; border: 1px solid gray"> <div class="col-12 col-lg-3 col-md-4"> <div id="carouselExampleIndicators_@room.Id" class="carousel slide mb-4 m-md-3 m-0 pt-3 pt-md-0" data-ride="carousel"> <ol class="carousel-indicators"> @{ int imageIndex = 0; int innerImageIndex = 0; } @foreach (var image in room.HotelRoomImages) { if (imageIndex == 0) { <li data-target="#carouselExampleIndicators_@room.Id" data-slide-to="@imageIndex" class="active"></li> } else { <li data-target="#carouselExampleIndicators_@room.Id" data-slide-to="@imageIndex"></li> } imageIndex++; } </ol> <div class="carousel-inner"> @foreach (var image in room.HotelRoomImages) { var imageUrl = $"{ImagesBaseAddress}/{image.RoomImageUrl}"; if (innerImageIndex == 0) { <div class="carousel-item active"> <img class="d-block w-100" style="border-radius:20px;" src="@imageUrl" alt="First slide"> </div> } else { <div class="carousel-item"> <img class="d-block w-100" style="border-radius:20px;" src="@imageUrl" alt="First slide"> </div> } innerImageIndex++; } </div> <a class="carousel-control-prev" href="#carouselExampleIndicators_@room.Id" role="button" data-slide="prev"> <span class="carousel-control-prev-icon" aria-hidden="true"></span> <span class="sr-only">Previous</span> </a> <a class="carousel-control-next" href="#carouselExampleIndicators_@room.Id" role="button" data-slide="next"> <span class="carousel-control-next-icon" aria-hidden="true"></span> <span class="sr-only">Next</span> </a> </div> </div> }
- سپس در حلقهای که برای نمایش لیست اتاقها تهیه کردهایم، قسمتهای مختلف carousel را تکمیل میکنیم که در اینجا نیاز به ایندکس تصاویر، لیست تصاویر و یک Id منحصربفرد برای این carousel خاص را دارد تا بتوان چندین وهله از آنرا در صفحه قرار داد که این id را بر اساس Id اتاق مشخص کردهایم.
دو نکته:
- در این مثال برای تعریف لینک به تصاویر، کد زیر را مشاهده میکنید:
var imageUrl = $"{ImagesBaseAddress}/{image.RoomImageUrl}";
@code { string ImagesBaseAddress = "https://localhost:5006";
- کامپوننت carousel برای اجرا، نیاز به فایل lib/bootstrap/dist/js/bootstrap.bundle.min.js را نیز دارد. به همین جهت مدخل اسکریپت آنرا باید به فایل wwwroot\index.html اضافه کرد.
ب) نمایش جزئیات نام و هزینهی اتاق
قسمت دوم حلقهی foreach نمایش لیست اتاقها، جهت نمایش جزئیات هر اتاق تعریف شدهاست:
@foreach (var room in Rooms) { <div class="col-12 col-lg-9 col-md-8"> <div class="row pt-3"> <div class="col-12 col-lg-8"> <p class="card-title text-warning" style="font-size:xx-large">@room.Name</p> <p class="card-text"> @((MarkupString)room.Details) </p> </div> <div class="col-12 col-lg-4"> <div class="row pb-3 pt-2"> <div class="col-12 col-lg-11 offset-lg-1"> <a href="@($"hotel/room-details/{room.Id}")" class="btn btn-success btn-block">Book</a> </div> </div> <div class="row "> <div class="col-12 pb-5"> <span class="float-right"> <span class="float-right">Occupancy : @room.Occupancy adults </span><br /> <span class="float-right pt-1">Room Size : @room.SqFt sqft</span><br /> <h4 class="text-warning font-weight-bold pt-4"> <span style="border-bottom:1px solid #ff6a00"> @room.TotalAmount.ToString("#,#.00;(#,#.00#)") </span> </h4> <span class="float-right">Cost for @room.TotalDays nights</span> </span> </div> </div> </div> </div> </div> </div> }
- هر اتاق نمایش داده شده، لینکی را به صفحهی خاص خودش نیز دارد که آنرا در قسمت بعدی تکمیل میکنیم.
- در اینجا TotalAmount و TotalDays محاسباتی و قابل تغییر بر اساس انتخاب کاربر نیز درج شدهاند.
یک تمرین: در برنامهی Blazor Server، سرویسی را جهت درج مشخصات امکانات رفاهی هتل تهیه کردیم. این امکانات رفاهی را از طریق Web API برنامه دریافت و سپس در برنامهی سمت کلاینت نمایش دهید.
بنابراین تکمیل این تمرین شامل تهیهی موارد زیر است که کدنویسی آن، با دو قسمت اخیر این سری دقیقا یکی است و نکتهی جدیدی را به همراه ندارد (و کدهای کامل آن را از انتهای بحث میتوانید دریافت کنید):
- تهیهی HotelAmenityController در پروژهی Web API که به کمک IAmenityService، لیست امکانات رفاهی را بازگشت میدهد.
- تهیهی ClientHotelAmenityService در پروژهی WASM که همانند ClientHotelRoomService قسمت قبل ، از Web API، لیست HotelAmenityDTOها را دریافت میکند.
- ثبت سرویس جدید ClientHotelAmenityService در Program.cs.
- در آخر حلقهای را بر روی لیست HotelAmenityDTO دریافتی از ClientHotelRoomService در کامپوننت Index.razor تشکیل داده و آنها را نمایش میدهیم.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-28.zip
در قسمت اول، درمورد سیستم Cache پیشفرض موجود در Asp.Net Core و مزیتها و معایب آن گفتیم. اگر قسمت اول را نخواندید، قسمت اول مقاله را میتوانید از این لینک بخوانید.
در این قسمت میخواهیم یک پکیج محبوب و کاربردی را برای پیاده سازی کش، در Asp.Net Core را بررسی کنیم.
در دنیای امروز، برنامه نویسی پکیجها و فریمورکها، نقش بسیار مهمی را ایفا میکنند؛ بطوریکه در بسیاری از این موارد، استفاده از این پکیجها، عمل عاقلانهتری نسبت به دوباره نویسی فیچرهای مربوطه است. برای عمل کشینگ در Asp.Net Core نیز پکیجهای فوقالعادهای وجود دارند که در این مقاله، به بررسی و استفاده پکیج این میپردازیم.
در این پکیج، هر یک از متدهای موجود در عملیات کشینگ، بصورت بهینهای تعریف شده و قابل استفادهاند. سیستمی که این پکیج برای کش کردن دادهها استفاده میکند، همان سیستم کش Asp.Net Core هست و بهنوعی، سوار بر این سیستم، قابلیتهای بیشتر و بهتری را ارائه میدهد و این متدها شامل موارد زیر هستند:
- Get/GetAsync(with data retriever)
- Get/GetAsync(without data retriever)
- Set/SetAsync
- Remove/RemoveAsync
- ~~Refresh/RefreshAsync (was removed)~~
- RemoveByPrefix/RemoveByPrefixAsync
- SetAll/SetAllAsync
- GetAll/GetAllAsync
- GetByPrefix/GetByPrefixAsync
- RemoveAll/RemoveAllAsync
- GetCount
- Flush/FlushAsync
- TrySet/TrySetAsync
- GetExpiration/GetExpirationAsync
مفهوم استفاده از این متدها، با همان مفهوم متدهای کش در core، برابری میکند که در قسمت اول این مقاله به آن پرداختیم. همانطور که میبینید، این پکیج از Async Methodها هم پشتیبانی میکند و میتوانید کشهای خود را بصورت Async بنویسید.
یکی از قابلیتهای دیگر این پکیج، سازگاری آن با انواع Cache Providerهای موجود است. بطور خلاصه Cache Providerها، همان ارائه دهندگان حافظهی Ram، در قالبها و ابزارهای مختلف هستند. برخی از اینها با داشتن الگوریتمهای بهینهتر، سرعت بالاتری از رد و بدل کردن اطلاعات در Ram را در اختیار ما قرار میدهند و Local بودن یا Distributed بودن را کنترل میکنند. Cache providerهای گوناگونی وجود دارند که هریک به شکلی کار میکند؛ برای مثال شما میتوانید با Provider ای مستقیما با خود Ram، برای Get و Set کردن کشهای خود در ارتباط باشید و یا در روشی دیگر، از یک دیتابیس(Redis)، جدا از دیتابیس اصلی برنامه که حافظه مصرفی آن Ram هست و منابع حافظه شما را نیز مدیریت میکند، برای کشهای خود استفاده کنید و اطلاعات را بصورت ایندکس گذاری شده در Ram ذخیره کنید که به سرعت واکشی آن میافزاید.
بطور کل Cache Provider هایی که پکیج EasyCaching با آنها سازگار است شامل موارد زیر است:
- In-Memory
- Memcached
- Redis(Based on StackExchange.Redis)
- Redis(Based on csredis)
- SQLite
- Hybrid
- Disk
- LiteDb
یکی دیگر از مزیتهای این پکیج، سازگاری آن با Serializerهای مختلف است. همانطور که میدانید دیتاهای ورودی و خروجی در برنامه، نیاز به Serialize شدن دارند. وقتی میخواهید دیتایی را در دیتابیس ذخیره کنید، آن را در قالب یک شی (Model) از کاربر دریافت میکنید و شما باید برای ذخیره این دیتا، اطلاعات درون شیء را به قالبی که قابل ذخیره شدن باشد، در آورید که این عمل Serialize نام دارد. دقیقا برعکس این روند، بعد از واکشی اطلاعات از دیتابیس، اطلاعات را در قالب اشیایی که قابل نمایش به کاربر باشد (DeSerialize) در میاوریم.
در کش کردن هم چیزی که شما با آن سروکار دارید، دیتا است؛ پس برای ذخیره و واکشی این دیتا، از هر حافظهای، چه دیتابیس و چه Ram، باید از یک Serializer استفاده کنید تا عملیات Serialize و DeSerialize را برایتان انجام دهد. Serializerهای مختلفی وجود دارند که بصورت پکیجهایی ارائه شدهاند و اما Serializer هایی که سیستم EasyCaching آنهارا پشتیبانی میکند، شامل موارد ذیل هستند:
- BinaryFormatter
- MessagePack
- Newtonsoft.Json
- Protobuf
- System.Text.Json
در ادامه به پیاده سازی کش، با استفاده از EasyCaching در سه Provider مختلف از این پکیج میپردازیم.
1_ پروایدر InMemory :
پروایدر InMemory، یک سیستم Local Caching را برای ما به وجود میاورد. در قسمت قبلی مقاله سیستمهای Local(InMemory) و Distributed را بررسی کردیم و تفاوتهای میان آنها را گفتیم.
برای استفاده از پروایدر InMemory در EasyCaching باید پکیج زیر را نصب کنید:
Install-Package EasyCaching.InMemory
در مرحله بعد، کانفیگهای مربوط به این پکیج را در کلاس Startup برنامه خود میاوریم. راحتترین روش افزودن این پکیج به Startup، صرفا افزودن حالت پیشفرض آن به متد ConfigureServices است که به شرح زیر عمل میکنیم:
services.AddEasyCaching(options => { // use memory cache with a simple way options.UseInMemory(); }
این حالت از کانفیگ، پکیج تنظیمات پیشفرض خود پکیج را برای برنامه قرار میدهد؛ شما میتوانید با استفاده از optionهای دیگری که در متد ()UseInMemory وجود دارند، تنظیمات شخصی سازی شده از سیستم کشینگ خود را اعمال کنید.
و تمام. هم اکنون میتوان با استفاده از اینترفیس IEasyCachingProvider که این سرویس در اختیارمان قرار داده و عمل تزریق وابستگی آن در کلاسها و کنترلرهای مان دیتای در حال عبور را کش کنیم. متدهای موجود در این اینترفیس به شرح زیر میباشد :
// تنظیم یک کش با کلید - مقدار - زمان انقضا void Set<T>(string cacheKey, T cacheValue, TimeSpan expiration); Task SetAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue, TimeSpan expiration); // تنظیم یک کش با مقدار و زمان انقضا که تایپ مقدار از نوع دیکشنری هست و کلید دیکشنری بعنوان کلید کش قرار میگیرد void SetAll<T>(IDictionary<string, T> value, TimeSpan expiration); Task SetAllAsync<T>(IDictionary<string, T> value, TimeSpan expiration); // تنظیم یک کش با کلید - مقدار - زمان انقضا // اگر کلیدی همنام وجود داشته باشد مقدار نادرست و در غیر اینصورت مقدار نادرست را برمیگرداند bool TrySet<T>(string cacheKey, T cacheValue, TimeSpan expiration); Task<bool> TrySetAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue, TimeSpan expiration); // گرفتن یک کش با کلید CacheValue<T> Get<T>(string cacheKey); Task<CacheValue<T>> GetAsync<T>(string cacheKey); // CacheValue<T> Get<T>(string cacheKey, Func<T> dataRetriever, TimeSpan expiration); Task<CacheValue<T>> GetAsync<T>(string cacheKey, Func<Task<T>> dataRetriever, TimeSpan expiration); // گرفتن یک کش با چند کاراکتر پیشین کلید آن // برای مثال یک کلید با نام // MyKey // تنها با داشتن چند حرف اول // MyK // میتوانیم این کش را دریافت کنیم IDictionary<string, CacheValue<T>> GetByPrefix<T>(string prefix); Task<IDictionary<string, CacheValue<T>>> GetByPrefixAsync<T>(string prefix); // IDictionary<string, CacheValue<T>> GetAll<T>(IEnumerable<string> cacheKeys); Task<IDictionary<string, CacheValue<T>>> GetAllAsync<T>(IEnumerable<string> cacheKeys); // گرفتن تعداد کشهای با کاراکترهای پیشین کلید که میان چند کلید یکسان است int GetCount(string prefix = ""); Task<int> GetCountAsync(string prefix = ""); // گرفتن زمان انقضا باقیمانده از یک کش با کلید آن TimeSpan GetExpiration(string cacheKey); Task<TimeSpan> GetExpirationAsync(string cacheKey); // حذف کردن یک کش با کلید void Remove(string cacheKey); Task RemoveAsync(string cacheKey); // حذف کردن یک کش با چند کاراکتر پیشین کلید void RemoveByPrefix(string prefix); Task RemoveByPrefixAsync(string prefix); // حذف کردن چند کش با لیستی از کلیدها void RemoveAll(IEnumerable<string> cacheKeys); Task RemoveAllAsync(IEnumerable<string> cacheKeys); // بررسی وجود یا عدم وجود یک کش با کلید bool Exists(string cacheKey); Task<bool> ExistsAsync(string cacheKey); // حذف کردن همه کشها void Flush(); Task FlushAsync();
همانطور که قبلا گفته شد، سیستم کش، با دیتا مرتبط است و نیازمند یک Object Serializer جهت Serialize کردن اطلاعات ورودی و ذخیره آن در Target Storage مشخص شده است. پکیج EasyCaching برای Providerهای خود، یک Object Serializer پیشفرض قرار دادهاست و تا وقتی که شما آن را طبق نیازی خاص، بصورت سفارشی تغییر نداده باشید، از آن استفاده میکند.
در میان پنج Serializer معرفی شده که EasyCaching آنها را پشتیبانی میکند، BinaryFormatter بصورت پیشفرض در همهی Providerها برقرار است و تا وقتی یک Serializer انتخابی به EasyCaching معرفی نکنید، این پکیج از این Serializer استفاده میکند.
برای استفاده از Serializerهای دیگری که معرفی شده میتوانید از لینکهای زیر کمک بگیرید :
2 - پروایدر Redis :
ردیس، یک دیتابیس Key Value محور هست که محل ذخیره سازی آن Ram است و اطلاعات، بصورت موقت در آن ذخیره میشوند. بطور خلاصه، Key Value یعنی یکبار کلید و مقداری برای آن کلید تعریف میشود و هر وقت نام کلید تعریف شده، صدا زده شد، مقدار نسبت داده شده به آن، در اختیار ما قرار میگیرد. برای مثال کلید "Name" و مقدار "James". با این انتساب، هروقت "Name" فراخوانده شود، مقدار "James" را خواهیم داشت. سیستم Key Value بخاطر عدم پیچیدگی و سادگیای که دارد، بسیار سریع عمل میکند و همچنین ایندکس گذاریهایی که ردیس روی دیتاها انجام میدهد، باعث افزایش سرعت آن نیز خواهد شد که ردیس را به سریعترین دیتابیس Key Value دنیا تبدیل کرده.
در اینجا با توجه به قابلیت هایی که ردیس داراست، یکی از بهترین گزینهها برای انتخاب بعنوان فضای ذخیره سازی کشها بصورت Distributed است.
برای استفاده از این دیتابیس قدرتمند ابتدا باید از طریق یکی از روشهای معمول اقدام به نصب آن کنید. میتوانید فایل نصبی را از وبسایت رسمی آن دانلود کنید و یا یا با استفاده از Docker اقدام به نصب آن نمایید.
پس از نصب این دیتابیس روی سیستم خود ، برای استفاده از آن در EasyCaching ابتدا باید پکیج مورد نیاز را نصب کنید.
Install-Package EasyCaching.Redis
services.AddEasyCaching(option => { option.UseRedis(config => { config.DBConfig.Endpoints.Add(new ServerEndPoint("127.0.0.1", 6379)); }); });
با استفاده از متد UseRedis شما قابلیت استفاده از ردیس را در EasyCaching فعال میکنید و سپس باید اطلاعات Host و Port ردیس نصب شدهی روی سیستم خود را به این متد معرفی کنید.
اگر ردیس را بدون تنظیمات شخصی سازی شده و در همان حالت پیشفرض خودش نصب کرده باشید، Host و Port شما مانند نمونه بالا 127.0.0.1 و 6379 خواهد بود و نیازی به تغییر نیست.
در مرحله بعد برای استفاده از پروایدر ردیس ، اینترفیس IRedisCachingProvider در سرتاسر برنامه در دسترس خواهد بود. این اینترفیس علاوه بر اینکه متدهای اصلی موجود در EasyCaching را ساپورت کرده ، بخاطر ساختار دیتابیسی که خود ردیس در اختیار ما قرار میدهد قابلیتهای بیشتری نیز اراعه خواهد داد. این قابلیتها خصیصههای ردیس هست چرا که این دیتابیس هم دقیقا شبیه به ساختار سیستم کش Key , Value را پشتیبانی میکند و در پی آن قابلیت هایی برای مدیریت بهتر کلیدها و مقادیر اراعه میدهد.
اینترفیس IRedisCachingProvider شامل تعداد زیادی از متدها برای پشتیبانی از قابلیتهای ردیس است که در ادامه همه آنهارا نام برده و برخی را توضیح مختصری خواهیم داد:
- متدهای Keys
// حذف کردن یک کلید در صورت وجود bool KeyDel(string cacheKey); Task<bool> KeyDelAsync(string cacheKey); // تنظیم تاریخ انتضا به یک کلید موجود بر حسب ثانیه bool KeyExpire(string cacheKey, int second); Task<bool> KeyExpireAsync(string cacheKey, int second); // بررسی وجود یا عدم وجود یک کلید bool KeyExists(string cacheKey); Task<bool> KeyExistsAsync(string cacheKey); // گرفتن زمان انتقضا باقیمانده یک کلید long TTL(string cacheKey); Task<long> TTLAsync(string cacheKey); // جستجو بین همه کلیدها براساس فیلتر شامل بودن نام کلید از مقدار ورودی List<string> SearchKeys(string cacheKey, int? count = null);
- متدهای String
// افزودن یک عدد (پیشقرض 1) به مقدار نوع عددی یک کلید long IncrBy(string cacheKey, long value = 1); Task<long> IncrByAsync(string cacheKey, long value = 1); // افزودن یک عدد (پیشقرض 1) به مقدار نوع عددی یک کلید double IncrByFloat(string cacheKey, double value = 1); Task<double> IncrByFloatAsync(string cacheKey, double value = 1); // تنظیم یک کلید و مقدار وقتی مقدار از نوع رشته باشد bool StringSet(string cacheKey, string cacheValue, TimeSpan? expiration = null, string when = ""); Task<bool> StringSetAsync(string cacheKey, string cacheValue, TimeSpan? expiration = null, string when = ""); // گرفتن کلید و مقدار آن وقتی مقدار از نوع رشته باشد string StringGet(string cacheKey); Task<string> StringGetAsync(string cacheKey); // گرفتن تعداد کاراکترهای مقدار یک کلید وقتی مقدار از نوع رشته باشد long StringLen(string cacheKey); Task<long> StringLenAsync(string cacheKey); // جایگزاری یک رشته درون رشته مقدار یک کلید بعد از شماره کاراکتر مشخص شده در ورودی برای مثال // "Hello World" // 6 , jack // "Hello jack" long StringSetRange(string cacheKey, long offest, string value); Task<long> StringSetRangeAsync(string cacheKey, long offest, string value); // گرفتن یک بازه از رشته مقدار یک کلید با شماره کاراکتر شروع و پایان string StringGetRange(string cacheKey, long start, long end); Task<string> StringGetRangeAsync(string cacheKey, long start, long end);
- متدهای Hashes
// شما میتوانید دو کلید با نامهای یکسان داشته باشید که در کلید تایپ دیکشنری مقدار خود باهم متفاوت هستند bool HMSet(string cacheKey, Dictionary<string, string> vals, TimeSpan? expiration = null); Task<bool> HMSetAsync(string cacheKey, Dictionary<string, string> vals, TimeSpan? expiration = null); // شما میتوانید دو کلید با نامهای یکسان داشته باشید که در ورودی فیلد باهم متفاوت هستند bool HSet(string cacheKey, string field, string cacheValue); Task<bool> HSetAsync(string cacheKey, string field, string cacheValue); // بررسی وجود یا عدم وجود یک کلید و فیلد bool HExists(string cacheKey, string field); Task<bool> HExistsAsync(string cacheKey, string field); // حذف کردن کلیدهای همنام موجود با همه فیلدهای متفاوت در حالت پیشفرض مگر اینکه کلید و نام فیلد را بهمراه آن مشخص کنید long HDel(string cacheKey, IList<string> fields = null); Task<long> HDelAsync(string cacheKey, IList<string> fields = null); // گرفتن مقدار با نام کلید و نام فیلد string HGet(string cacheKey, string field); Task<string> HGetAsync(string cacheKey, string field); // گرفتن فیلد و مقدار با کلید Dictionary<string, string> HGetAll(string cacheKey); Task<Dictionary<string, string>> HGetAllAsync(string cacheKey); // افزودن یک عدد (پیشقرض 1) به مقدار نوع عددی یک کلید و فیلد long HIncrBy(string cacheKey, string field, long val = 1); Task<long> HIncrByAsync(string cacheKey, string field, long val = 1); // گرفتن فیلدهای متفاوت یک کلید List<string> HKeys(string cacheKey); Task<List<string>> HKeysAsync(string cacheKey); // گرفتن تعداد فیلدهای متفاوت یک کلید long HLen(string cacheKey); Task<long> HLenAsync(string cacheKey); // گرفتن مقادیر یک کلید بدون در نظر گرفتن فیلدهای متفاوت List<string> HVals(string cacheKey); Task<List<string>> HValsAsync(string cacheKey); // گرفتن مقدار دیکشنری با کلید و نام فیلدها Dictionary<string, string> HMGet(string cacheKey, IList<string> fields); Task<Dictionary<string, string>> HMGetAsync(string cacheKey, IList<string> fields);
- متدهای List
// گرفتن یک مقدار از لیست مقادیر با شماره ایندکس آن T LIndex<T>(string cacheKey, long index); Task<T> LIndexAsync<T>(string cacheKey, long index); // گرفتن تعداد مقادیر در لیست یک کلید long LLen(string cacheKey); Task<long> LLenAsync(string cacheKey); // گرفتن اولین مقدار از مقادیر یک لیست در یک کلید T LPop<T>(string cacheKey); Task<T> LPopAsync<T>(string cacheKey); // ایجاد یک کلید که لیستی از مقادیر را پشتیبانی میکند و میتوانید هر بار مقدار جدید به لیست آن اضافه کنید long LPush<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues); Task<long> LPushAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues); // گرفتن مقادیر یک لیست از داده بر اساس شماره ایندکس شروع و پایان برای مثال مقادیر ۳ تا ۷ از ۱۰ مقدار List<T> LRange<T>(string cacheKey, long start, long stop); Task<List<T>> LRangeAsync<T>(string cacheKey, long start, long stop); // حذف کردن مقادیر یک لیست بر اساس تعداد وارد شده که بعد از مقدار وارد شده شروع به شمارش میشود long LRem<T>(string cacheKey, long count, T cacheValue); Task<long> LRemAsync<T>(string cacheKey, long count, T cacheValue); // افزودن یک مقدار به لیستی از مقادیر یک کلید با گرفتن شماره ایندکس bool LSet<T>(string cacheKey, long index, T cacheValue); Task<bool> LSetAsync<T>(string cacheKey, long index, T cacheValue); // بررسی میکند که لیست مقداری برای شماره ایندکس شروع و پایان درون خودش دارد یا خیر bool LTrim(string cacheKey, long start, long stop); Task<bool> LTrimAsync(string cacheKey, long start, long stop); // https://redis.io/commands/lpushx long LPushX<T>(string cacheKey, T cacheValue); Task<long> LPushXAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue); // https://redis.io/commands/linsert long LInsertBefore<T>(string cacheKey, T pivot, T cacheValue); Task<long> LInsertBeforeAsync<T>(string cacheKey, T pivot, T cacheValue); // https://redis.io/commands/linsert long LInsertAfter<T>(string cacheKey, T pivot, T cacheValue); Task<long> LInsertAfterAsync<T>(string cacheKey, T pivot, T cacheValue); // https://redis.io/commands/rpushx long RPushX<T>(string cacheKey, T cacheValue); Task<long> RPushXAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue); // https://redis.io/commands/rpush long RPush<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues); Task<long> RPushAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues); // https://redis.io/commands/rpop T RPop<T>(string cacheKey); Task<T> RPopAsync<T>(string cacheKey);
- متدهای Set
// https://redis.io/commands/SAdd long SAdd<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues, TimeSpan? expiration = null); Task<long> SAddAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues, TimeSpan? expiration = null); // https://redis.io/commands/SCard long SCard(string cacheKey); Task<long> SCardAsync(string cacheKey); // https://redis.io/commands/SIsMember bool SIsMember<T>(string cacheKey, T cacheValue); Task<bool> SIsMemberAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue); // https://redis.io/commands/SMembers List<T> SMembers<T>(string cacheKey); Task<List<T>> SMembersAsync<T>(string cacheKey); // https://redis.io/commands/SPop T SPop<T>(string cacheKey); Task<T> SPopAsync<T>(string cacheKey); // https://redis.io/commands/SRandMember List<T> SRandMember<T>(string cacheKey, int count = 1); Task<List<T>> SRandMemberAsync<T>(string cacheKey, int count = 1); // https://redis.io/commands/SRem long SRem<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues = null); Task<long> SRemAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues = null);
- متدهای Stored Set
// https://redis.io/commands/ZAdd long ZAdd<T>(string cacheKey, Dictionary<T, double> cacheValues); Task<long> ZAddAsync<T>(string cacheKey, Dictionary<T, double> cacheValues); // https://redis.io/commands/ZCard long ZCard(string cacheKey); Task<long> ZCardAsync(string cacheKey); // https://redis.io/commands/ZCount long ZCount(string cacheKey, double min, double max); Task<long> ZCountAsync(string cacheKey, double min, double max); // https://redis.io/commands/ZIncrBy double ZIncrBy(string cacheKey, string field, double val = 1); Task<double> ZIncrByAsync(string cacheKey, string field, double val = 1); // https://redis.io/commands/ZLexCount long ZLexCount(string cacheKey, string min, string max); Task<long> ZLexCountAsync(string cacheKey, string min, string max); // https://redis.io/commands/ZRange List<T> ZRange<T>(string cacheKey, long start, long stop); Task<List<T>> ZRangeAsync<T>(string cacheKey, long start, long stop); // https://redis.io/commands/ZRank long? ZRank<T>(string cacheKey, T cacheValue); Task<long?> ZRankAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue); // https://redis.io/commands/ZRem long ZRem<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues); Task<long> ZRemAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues); // https://redis.io/commands/ZScore double? ZScore<T>(string cacheKey, T cacheValue); Task<double?> ZScoreAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue);
- متدهای Hyperloglog
// https://redis.io/commands/PfAdd bool PfAdd<T>(string cacheKey, List<T> values); Task<bool> PfAddAsync<T>(string cacheKey, List<T> values); // https://redis.io/commands/PfCount long PfCount(List<string> cacheKeys); Task<long> PfCountAsync(List<string> cacheKeys); // https://redis.io/commands/PfMerge bool PfMerge(string destKey, List<string> sourceKeys); Task<bool> PfMergeAsync(string destKey, List<string> sourceKeys);
- متدهای Geo
// https://redis.io/commands/GeoAdd long GeoAdd(string cacheKey, List<(double longitude, double latitude, string member)> values); Task<long> GeoAddAsync(string cacheKey, List<(double longitude, double latitude, string member)> values); // https://redis.io/commands/GeoDist double? GeoDist(string cacheKey, string member1, string member2, string unit = "m"); Task<double?> GeoDistAsync(string cacheKey, string member1, string member2, string unit = "m"); // https://redis.io/commands/GeoHash List<string> GeoHash(string cacheKey, List<string> members); Task<List<string>> GeoHashAsync(string cacheKey, List<string> members); // https://redis.io/commands/GeoPos List<(decimal longitude, decimal latitude)?> GeoPos(string cacheKey, List<string> members); Task<List<(decimal longitude, decimal latitude)?>> GeoPosAsync(string cacheKey, List<string> members);
3 - پروایدر Hybrid :
این پروایدر، روشی از کشینگ را مابین local caching و distributed caching، ارائه میدهد و میتوانید از یک پروایدر Local مثل InMemory و پروایدر Distributed مثل Redis، همزمان باهم استفاده کنید که در یک کانال باهم و در راستای هم کار میکنند.
اما سوال اینجاست که این قابلیت دقیقا چه کاری انجام میدهد؟
همانطور که قبلا گفته شد، کش In-Memory سرعت بالاتری نسبت به کش Distributed دارد؛ اما دچار معایبی در حالت چند سروری هست که این معایب از جمله حذف شدن دیتای یک سرور، در صورت Down شدن آن، Sync نبودن کش سرورها باهم دیگر و دو نسخه، کش کردن دیتا در هر سرور و موارد دیگری که میتوان نام برد. اما از طرفی کش Distributed مشکلات چند سروری را با قرار دادن یک مرکزیت واحد کش در حافظه شبکه شده سرورها برطرف میکند و اطلاعات سرورها، از یک منبع خوانده میشود و طبعا مشکلات In-Memory را نخواهیم داشت؛ اما به دلیل رد و بدل شدن دیتا در محیط شبکه و عمل Serialize , Deserialize که هنگام عبور دیتا روی آن صورت میگیرد، بخشی از سرعت، کاهش خواهد یافت و درنهایت Performance کمتری را نسبت به In-Memory ارائه میدهد.
حالا برای اینکه بتوانیم سیستم کش خودمان را طوری طراحی کنیم که عیبهای (Local)In-Memory و Distributed را نداشته باشیم و بتوانیم از هریک به شکلی درست استفاده کنیم که هم اطلاعاتمان Sync باشد و هم از سرعت بالای In-Memory برخوردار شویم، میتوانیم از پروایدر Hybrid استفاده کنیم.
شیوه کار این پروایدر به این صورت است که وقتی برنامه برای بار اول به کش In-Memory درخواستی را ارسال میکند و کش مورد نظر در آن وجود ندارد، برنامه یک درخواست دیگر را به کش Distributed ارسال میکند و دیتای مورد نظر را به کاربر بازگشت میدهد و علاوه بر آن یک کپی از کش آن دیتا، در کش In-Memory هم ایجاد میکند. با این ساختار از دفعات بعد که کاربر درخواستی را ارسال کند، دیتای درخواستی در In-Memory نیز موجود خواهد بود و سریعتر از بار اول پاسخ را ارسال خواهد کرد.
از طرفی نیز وقتی کاربر دیتای جدیدی را ذخیره میکند، ابتدا آن دیتا در In-Memory کش شده و سپس با درخواست خود پروایدر، در کش Distributed هم اعمال میشود تا در نهایت دیتابیس نیز آن را ذخیره کند.
وقتی این اتفاق میافتد، پروایدر Hybrid با کمک پکیج Bus.Redis به کش In-Memory سرورهای دیگر دستور Pull کردن دیتا کشهای جدید را ارسال میکند و در نهایت همه سرورها نیز به کمک Distributed مرکزی باهم Sync خواهند بود.
برای فعال سازی این پروایدر باید پکیجهای زیر را در برنامه خود نصب کنید:
Install-Package EasyCaching.HybridCache Install-Package EasyCaching.InMemory Install-Package EasyCaching.Redis Install-Package EasyCaching.Bus.Redis
در این مجموعه از پکیجها، از یک پروایدر Local(InMemory) و یک پروایدر distributed(Redis) استفاده شده و همانطور که گفته شد، مدیریت هماهنگ سازی این دو، توسط پکیج دیگری بنام EasyCaching.Bus.Redis صورت میگیرد.
تنظیمات فعالسازی این پروایدر هم متشکل از تنظیمات دو پروایدر In-Memory و Redis، بعلاوه معرفی این دو به هم در متد UseHybrid خواهد بود.
services.AddEasyCaching(option => // local option.UseInMemory("c1"); // distributed option.UseRedis(config => config.DBConfig.Endpoints.Add(new ServerEndPoint("127.0.0.1", 6379)); }, "c2"); // combine local and distributed option.UseHybrid(config => // specify the local cache provider name after v0.5.4 config.LocalCacheProviderName = "c1" // specify the distributed cache provider name after v0.5.4 config.DistributedCacheProviderName = "c2" }); // use redis bus .WithRedisBus(busConf => busConf.Endpoints.Add(new ServerEndPoint("127.0.0.1", 6379)); }); });
برای استفاده از این پروایدر، متفاوت با پروایدرهای قبلی، باید اینترفیس IHybridCachingProvider را فراخوانی کنیم. متدهای موجود در این اینترفیس، همان متدهایی است که در اینترفیس IEasyCachingProvider وجود دارند و از نظر نام متد و روش استفاده، تفاوتی میان آن نیست.
پیشنهاد شخصی در Distributed Cacheها
همانطور که گفته شد Distributed کشها، گزینه مناسبتری برای برنامههای چند سروری هستند؛ اما در این حالت مواردی مثل Round Trip شبکه و جابجایی اطلاعات در این محیط بعلاوه Serialize , Deserialize هایی که باید انجام شوند دلیلی میشود تا سرعت آن در پاسخ به درخواستهای برنامه، نسبت به حالت تک سروری(In-Memory) کمتر باشد. Hybrid Provider یکی از روشهای حل این مشکل بوده که معرفی کردیم. اما برای اینکه تیر خلاص را به پیکره سیستم Distributed Cache خود بزنید و تریک فنی آخر را نیز روی آن اجرا کنید، پیشنهاد میکنم از پکیج EasyCaching.Extensions.EasyCompressor که بر پایه پکیج EasyCaching نوشته شده استفاده کنید. این پکیج، اطلاعات را قبل از کش شدن، فشرده سازی میکند و حجم اطلاعات را به طور محسوسی کاهش میدهد که میزان فضای اشغالی Ram را کم کرده و همچنین عمل جابجایی اطلاعات را نیز تسریع میبخشد. میتوانید از این پکیج هم در Redis و هم در Hybrid استفاده کنید. چگونگی استفاده از آن نیز در لینک Github ذکر شده موجود است.
معرفی پروژه
تا اینجا با مفاهیمی که برای شروع استفاده حرفهای از کش در پروژهتان نیاز بود، آشنا شدید. در پروژههای واقعی، میتوانیم از این سیستم به روشهای مختلفی در سطوح مختلفی از برنامه استفاده کنیم؛ برای مثال کدهای مربوط به عملیات کش را میتوان بصورت سادهای در هر کنترلر تزریق و در اکشنها استفاده کرد؛ یا از لایه کنترلر، آن را به لایه سرویس منتقل کرد. در روشی دیگر میتوانیم یک Attribute را برای این عمل در نظر بگیریم و یا اینکه آن را بصورت یک Middleware اختصاصی در برنامه پیاده کنیم.
در این پروژه علاوه بر اینکه سعی کردهام استفاده از Providerهای معرفی شده را در محیط واقعیتر پیاده سازی کنم، در هر پروژه از این Solution، کش را به شیوهای متفاوت در لایههای مختلفی از برنامه قرار دادهام تا شما همراهان بتوانید طبق نیازتان از روشی مناسب و بهینه در پروژههای واقعی خود از آن استفاده کنید.
این بخش مروری اجمالی بر الگوریتمهای موجود در Analysis Services و پارامترهای قابل تنظیم و مقدار پیش فرض هر پارامتر میباشد، به منظور بررسی بیشتر هر یک به لینکهای زیر مراجعه کنید:
(Data Mining Algorithms (Analysis Services - Data Mining
(Algorithm Parameters (SQL Server Data Mining Add-ins
1 - Microsoft Association Rules
به منظور ایجاد قوانینی که توصیف کننده این موضوع باشد که چه مواردی احتمالاً با یکدیگر در تراکنشها ظاهر میشوند، استفاده میشود.
2 - Microsoft Clustering
به منظور شناسائی روابطی که در یک مجموعه داده ممکن است از طریق مشاهده منطقی به نظر نرسد، استفاده میشود. در واقع این الگوریتم با استفاده از تکنیکهای تکرار شونده رکوردها را در خوشه هایی که حاوی ویژگیهای مشابه هستند گروه بندی میکند.
3 - Microsoft Decision Trees
مبتنی بر روابط بین ستونهای یک مجموعه داده ای باعث پیش بینی روابط مدلها میشود، که به صورت یک سری درختوار ویژگیها در آن شکسته میشوند.
به منظور انجام پیش بینی از هر دو ویژگی پیوسته و گسسته پشتیبانی میشود.
4 - Microsoft Linear Regression
چنانچه یک وابستگی خطی میان متغیر هدف و متغیرهای مورد بررسی وجود داشته باشد، کارآمدترین رابطه میان متغیر هدف و ورودیها را پیدا میکند.
به منظور انجام پیش بینی از ویژگی پیوسته پشتیبانی میکند.
5 - Microsoft Logistic Regression
به منظور تجزیه و تحلیل عواملی که در یک تصمیم گیری مشارکت دارند که پی آمد آن به وقوع یا عدم وقوع یک رویداد میانجامد از این الگوریتم استفاده میشود.
جهت انجام پیش بینی از هر دو ویژگی پیوسته و گسسته پشتیبانی میکند.
6 - Microsoft Naïve Bayes
احتمال ارتباط میان تمامی ستونهای ورودی و ستونهای قابل پیش بینی را پیدا میکند. همچنین این الگوریتم برای تولید سریع مدل کاوش به منظور کشف ارتباطات بسیار سودمند میباشد. تنها از ویژگیهای گسسته یا گسسته شده پشتیبانی میکند و با تمامی ویژگیهای ورودی به شکل مستقل رفتار میکند.
7 - Microsoft Neural Network
به منظور تجزیه و تحلیل دادههای ورودی پیچیده یا مسائل بیزنسی که برای آنها مقدار قابل توجهی داده آموزشی در دسترس میباشد اما به آسانی نمیتوان با استفاده از الگوریتمهای دیگر این قوانین را بدست آورد، استفاده میشود. با استفاده از این الگوریتم میتوان چندین ویژگی را پیش بینی نمود. همچنین این الگوریتم میتواند به منظور طبقه بندی برای ویژگیهای گسسته و ویژگیهای پیوسته رگرسیون مورد استفاده قرار گیرد.
8 - Microsoft Sequence Clustering
به منظور شناسائی ترتیب رخدادهای مشابه در یک دنباله استفاده میشود. در واقع این الگوریتم ترکیبی از تجزیه تحلیل توالی و خوشه را فراهم میکند.
9 - Microsoft Time Series
به منظور تجزیه و تحلیل دادههای زمانی (دادههای مرتبط با زمان) در یک درخت تصمیم گیری خطی استفاده میشود. الگوهای کشف شده میتوانند به منظور پیش بینی مقادیر آینده در سریهای زمانی استفاده شوند.
(Data Mining Algorithms (Analysis Services - Data Mining
(Algorithm Parameters (SQL Server Data Mining Add-ins
1 - Microsoft Association Rules
به منظور ایجاد قوانینی که توصیف کننده این موضوع باشد که چه مواردی احتمالاً با یکدیگر در تراکنشها ظاهر میشوند، استفاده میشود.
Range | Default | Parameter |
(...,1] | 200000 | MAXIMUM_ITEMSET_COUNT |
[0,500] | 3 | MAXIMUM_ITEMSET_SIZE |
(...,0.0) | 1.0 | MAXIMUM SUPPORT |
(...,...) | 999999999- | MINIMUM IMPORTANCE |
[1,500] | 1 | MINIMUM_ITEMSET_SIZE |
[0.0,1.0] | 0.4 | MINIMUM PROBABILITY |
(...,0.0] | 0.0 | MINIMUM SUPPORT |
2 - Microsoft Clustering
به منظور شناسائی روابطی که در یک مجموعه داده ممکن است از طریق مشاهده منطقی به نظر نرسد، استفاده میشود. در واقع این الگوریتم با استفاده از تکنیکهای تکرار شونده رکوردها را در خوشه هایی که حاوی ویژگیهای مشابه هستند گروه بندی میکند.
Range | Default | Parameter |
(...,0] | 10 | CLUSTER COUNT |
(...,0] | 0 | CLUSTER SEED |
1,2,3,4 | 1 | CLUSTERING METHOD |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_INPUT_ATTRIBUTES |
[2,65535],0 | 100 | MAXIMUM STATES |
(...,0) | 1 | MINIMUM SUPPORT |
[1,50] | 10 | MODELLING_CARDINALITY |
(...,100],0 | 50000 | SAMPLE SIZE |
(...,0) | 10 | STOPPING TOLERANCE |
3 - Microsoft Decision Trees
مبتنی بر روابط بین ستونهای یک مجموعه داده ای باعث پیش بینی روابط مدلها میشود، که به صورت یک سری درختوار ویژگیها در آن شکسته میشوند.
به منظور انجام پیش بینی از هر دو ویژگی پیوسته و گسسته پشتیبانی میشود.
Range | Default | Parameter |
(0.0,1.0) | COMPLEXITY_PENALTY | |
FORCE REGRESSOR | ||
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_INPUT_ATTRIBUTES |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_OUTPUT_ATTRIBUTES |
(...,0.0) | 10.0 | MINIMUM SUPPORT |
1,3,4 | 4 | SCORE METHOD |
[1,3] | 3 | SPLIT METHOD |
4 - Microsoft Linear Regression
چنانچه یک وابستگی خطی میان متغیر هدف و متغیرهای مورد بررسی وجود داشته باشد، کارآمدترین رابطه میان متغیر هدف و ورودیها را پیدا میکند.
به منظور انجام پیش بینی از ویژگی پیوسته پشتیبانی میکند.
Range | Default | Parameter |
| FORCE REGRESSOR | |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_INPUT_ATTRIBUTES |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_OUTPUT_ATTRIBUTES |
5 - Microsoft Logistic Regression
به منظور تجزیه و تحلیل عواملی که در یک تصمیم گیری مشارکت دارند که پی آمد آن به وقوع یا عدم وقوع یک رویداد میانجامد از این الگوریتم استفاده میشود.
جهت انجام پیش بینی از هر دو ویژگی پیوسته و گسسته پشتیبانی میکند.
Range | Default | Parameter |
(0,100) | 30 | HOLDOUT_PERCENTAGE |
(...,...) | 0 | HOLDOUT SEED |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_INPUT_ATTRIBUTES |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_OUTPUT_ATTRIBUTES |
[2,65535],0 | 100 | MAXIMUM STATES |
(...,0] | 10000 | SAMPLE SIZE |
6 - Microsoft Naïve Bayes
احتمال ارتباط میان تمامی ستونهای ورودی و ستونهای قابل پیش بینی را پیدا میکند. همچنین این الگوریتم برای تولید سریع مدل کاوش به منظور کشف ارتباطات بسیار سودمند میباشد. تنها از ویژگیهای گسسته یا گسسته شده پشتیبانی میکند و با تمامی ویژگیهای ورودی به شکل مستقل رفتار میکند.
Range | Default | Parameter |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_INPUT_ATTRIBUTES |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_OUTPUT_ATTRIBUTES |
[2,65535],0 | 100 | MAXIMUM STATES |
(0,1) | 0.5 | MINIMUM_DEPENDENCY_PROBABILITY |
7 - Microsoft Neural Network
به منظور تجزیه و تحلیل دادههای ورودی پیچیده یا مسائل بیزنسی که برای آنها مقدار قابل توجهی داده آموزشی در دسترس میباشد اما به آسانی نمیتوان با استفاده از الگوریتمهای دیگر این قوانین را بدست آورد، استفاده میشود. با استفاده از این الگوریتم میتوان چندین ویژگی را پیش بینی نمود. همچنین این الگوریتم میتواند به منظور طبقه بندی برای ویژگیهای گسسته و ویژگیهای پیوسته رگرسیون مورد استفاده قرار گیرد.
Range | Default | Parameter |
(...,0] | 4.0 | HIDDEN_NODE_RATIO |
(0,100) | 30 | HOLDOUT PERCENTAGE |
(...,...) | 0 | HOLDOUT SEED |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_INPUT_ATTRIBUTES |
[0,65535] | 255 | MAXIMUM_OUTPUT_ATTRIBUTES |
[2,65535],0 | 100 | MAXIMUM STATES |
(...,0] | 10000 | SAMPLE SIZE |
8 - Microsoft Sequence Clustering
به منظور شناسائی ترتیب رخدادهای مشابه در یک دنباله استفاده میشود. در واقع این الگوریتم ترکیبی از تجزیه تحلیل توالی و خوشه را فراهم میکند.
Range | Default | Parameter |
(...,0] | 10 | CLUSTER COUNT |
[2,65535],0 | 64 | MAXIMUM_SEQUENCE_STATES |
[2,65535],0 | 100 | MAXIMUM STATES |
(...,0] | 10 | MINIMUM SUPPORT |
9 - Microsoft Time Series
به منظور تجزیه و تحلیل دادههای زمانی (دادههای مرتبط با زمان) در یک درخت تصمیم گیری خطی استفاده میشود. الگوهای کشف شده میتوانند به منظور پیش بینی مقادیر آینده در سریهای زمانی استفاده شوند.
Range | Default | Parameter |
[0.0,1.0] | 0.6 | AUTO_DETECT_PERIODICITY |
(1.0,...) | 0.1 | COMPLEXITY_PENALTY |
ARIMA,ARTXP,MIXED | MIXED | FORECAST METHOD |
[0,100] | 1 | HISTORIC_MODEL_COUNT |
(...,1] | 10 | HISTORIC_MODEL_GAP |
[0.0,1.0] | 1.0 | INSTABILITY_SENSITIVITY |
[...,column maximum] | 1E308+ | MAXIMUM_SERIES_VALUE |
[column minimum,...] | 1E308- | MINIMUM_SERIES_VALUE |
(...,1] | 10 | MINIMUM SUPPORT |
None,Previous,Mean | None | MISSING_VALUE_SUBSTITUTION |
{...list of integers...} | {1} | PERIODICITY_HINT |
[0.0,1.0] | 0.5 | PREDICTION SMOOTHING |
نظرات مطالب
ساخت دیتابیس sqlite با EF6 Code First
- با به روز رسانی بستههای نیوگت مثال پیوستی EF 6x، مشکلی مشاهده نشد و مثال قابل اجرا است. نگارش ویژوال استودیو در اینجا مهم نیست و تنها اجرای دستور ذیل مهم است:
الف) فایل کانفیگ پروژه خودتان را بررسی کنید و با محتوای فایل App.config پیوستی مطابقت دهید.
ب) همچنین رشتهی اتصالی آن باید به محل دقیق قرارگیری فایل phonebook.sqlite اشاره کند.
ج) نام بستههای موجود در فایل packages.config خودتان را با نمونهی پروژهی پیوستی مطابقت دهید.
این موارد را بررسی کنید؛ وگرنه EF 6x در حال توسعهی پیوسته نیست و تغییر خاصی از زمان نگارش این مطلب نداشتهاست.
+ اگر میخواهید نسخهی EF Core آنرا بررسی کنید:
- نیاز است سری EF Core را در سایت از ابتدا مطالعه کنید.
- VS 2015 دیگر برای کار با NET Core. مناسب نیست. حتما نیاز است VS 2017 را نصب کنید. اطلاعات بیشتر
- پیشنیازهای جدید کار با SQLite در فایل csproj آن برای VS 2017 و EF Core 1.1.1 به صورت ذیل هستند:
- قسمتهای تنظیم Context آنرا در مطالب «استفاده از EF7 با پایگاه داده SQLite تحت NET Core. به کمک Visual Studio Code» و «استفاده از پروایدر SQLite در Entity Framework 7» پیگیری کنید.
PM> update-package
ب) همچنین رشتهی اتصالی آن باید به محل دقیق قرارگیری فایل phonebook.sqlite اشاره کند.
ج) نام بستههای موجود در فایل packages.config خودتان را با نمونهی پروژهی پیوستی مطابقت دهید.
این موارد را بررسی کنید؛ وگرنه EF 6x در حال توسعهی پیوسته نیست و تغییر خاصی از زمان نگارش این مطلب نداشتهاست.
+ اگر میخواهید نسخهی EF Core آنرا بررسی کنید:
- نیاز است سری EF Core را در سایت از ابتدا مطالعه کنید.
- VS 2015 دیگر برای کار با NET Core. مناسب نیست. حتما نیاز است VS 2017 را نصب کنید. اطلاعات بیشتر
- پیشنیازهای جدید کار با SQLite در فایل csproj آن برای VS 2017 و EF Core 1.1.1 به صورت ذیل هستند:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web"> <ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore" Version="1.1.1" /> <PackageReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.Design" Version="1.1.1" PrivateAssets="All" /> <PackageReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.Sqlite" Version="1.1.1" /> <PackageReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.Sqlite.Design" Version="1.1.1" /> <PackageReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools" Version="1.1.0" PrivateAssets="All" /> </ItemGroup> <ItemGroup> <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools.DotNet" Version="1.*" /> </ItemGroup> </Project>
نظرات مطالب
مروری بر Claim
سلام...
این مفهوم در لایههای زیر ساحتی یک Application استفاده میشود (وابسته به Platform یا حتی پایینتر در infrastructure و در لایههای پیاده سازی برنامه با این مفهوم کاربرد ندارد). ضمنا بحث claim وابسته به مفهوم Authentication میباشد ولی مسئله شما با مفهوم Authorization سروکار دارد.
این موارد برای مقیاسهای بالا (مانند یک سازمان با کاربران زیاد و پیچیدگیهای معماری بالا) نمود بیشتری پیدا میکند . بیان معایب دلیلی بر کاربردی نبودن آن نیست و با امکان سنجی میتوان کاربردی و مفید بودن آن را سنجید.
موفق باشید
نظرات نظرسنجیها
برای توسعه پذیری سیستم خود از چه روشهایی استفاده کرده اید؟
این که کدام روش بهتر است یا مزیا و معایب هر کدام نسبت به دیگری چیست، کاملا بستگی به شرایط پروژه دارد.
- آماده بودن نرم افزار برای Horizontal scaling
- میزان توسعه مورد نیاز
- هزینه تمام شده
- آماده بودن زیرساخت
معمولا بودجه نقش اساسی در این انتخاب دارد. در بسیاری موارد باتوجه به این که هزینه توسعه افقی و تجهیزات مورد نیاز آن بیشتر است، توسعه عمودی در اولویت قرار میگیرد.
کیفیت سرویس معمولا در مرتبه بعدی قرار میگیرد.
A high-performance second-level query cache for EF Core. Nuget Package
Using Example
dbContext.Books .Include(d => d.Pages).ThenInclude(d => d.Lines).Where(d => d.ID == 200) .Cacheable(TimeSpan.FromSeconds(60))
Performance Test
Cacheable vs DataBase
Average database query duration [+00:00:00.0026076]. Average cache query duration [+00:00:00.0000411]. Cached queries are x63 times faster.
Cacheable vs In-MemoryAverage database query duration [+00:00:00.1698972]. Average cache query duration [+00:00:00.0000650]. Cached queries are x2,611 times faster.
اشتراکها
Visual Studio 2019 RC منتشر شد
- Team Explorer - Changes: panel not sizing to the Team Explorer window.
- Visual Studio 2017 SQL Server Object Explorer server list not persisting .
- intellisense problems with linux-x64 mode.
- Index was out of range. Must be non-negative and less than the size of the collection.Parameter name: index.
- Visual Studio 2017 UNDO does not work/stops working (reported AGAIN!!!!).
- Intellisense not working for files created under WSL.
- Intellisense error: C++11 static constexpr member initialization causes "member may not be initialized".
- VS doesn't restore windows position when switching in/out of debug.
- Third party toolbox items are reloaded every time VS2019 Preview 2.2 is started.
- 'Set as StartUp Project' crashes the IDE after updating to VS2019 Preview Release 3.
- Visual Studio 2019 building Visual Studio 2017 C++ projects fail.
- Fixed Toolbox refresh issue.
- Toolbox controls are making vssettings file too big.
- SSDT: Fix for Login failed errors when performing a New Data comparison function .
- SSDT: Fix for Source is Unavailable error when performing Schema Compare .
- SSDT: Fix for Schema Compare Generate Script does not generate script .
- SSDT: Fix to improve performance of loading solutions with multiple projects.
- SSDT: Fix for SQL files not always being deleted when performing a Schema Compare between a database and a project and a delete table is executed subsequently.
- SSDT: Accessibility fixes to improve narration capabilities.
- SSDT: Replaced older sqlncli driver with new Microsoft ODBC Driver for SQL Server.
مقدمه
به عبارت دیگر در طراحی ساخت یافته، کلاسهای سطح بالا، به کلاسهای سطح پایین وابستهاند. این مسئله دو مشکل را ایجاد میکند:
یکی از اصول پنجگانهی طراحی برنامههای شیء گرا که با نام اصول SOLID شناخته میشوند، اصل «وارونگی وابستگیها» است که روشی برای مشکل جفت شدگی و وابستگی کلاسها به یکدیگر را به صورت تئوری ارائه میدهد.
در شکل زیر، حالت عادی جریان کنترل را میبینید .
شیء گرایی در واقع در مورد نحوهی جریان کنترل است. در اینجا اینترفیسها به ما کنترل کاملی را بر جریان کنترل (Flow of control) میدهند که با استفاده از این امکان میتوانیم از نوشتن کدهای جفت شده، شکننده و کلاسهایی یکبار مصرف، بپرهیزیم.
الگوی Dependency Injection
الگوی تزریق وابستگی 3 نوع کلاس را درگیر میکند:
شکل زیر وابستگی بین کلاسها را شرح میدهد:
همانطور که میبینید، کلاس Injector، نمونهای از کلاس سرویس را میسازد و آن را به نمونهای از کلاس Client تزریق میکند. با این کار، DI، وظیفهی ساخت یک نمونه از کلاس Service را از درون کلاس Client جدا میکند.
انواع تزریقات وابستگیها:
به صورت کلی به سه روش و در سه مکان، امکان تزریق وابستگی کلاس سرویس، درون کلاس کلاینت وجود دارد:
Inversion of Control Container
به صورت کلی IoC Container ها سه وظیفهی اساسی را برعهده دارند:
زمانیکه یک برنامه را بر پایهی شیء گرایی طراحی میکنید و مینویسید، به صورت معمول جریان وابستگیها در برنامهی شما به صورت زیر است:
در این حالت برای کامپایل شدن برنامه نیاز است که فرآیند کامپایل از دورترین کلاس و متد شروع شود. همانطور که میبینید در اینجا هر کلاس به تمام زیر کلاسهای خود وابسته است و هر تغییر در هر کدام از کلاسهای خدمتگزار میتواند تاثیرات مستقیمی بر روی سایر کلاسها داشته باشد. در واقع جریان کنترل برنامهی ما بجای اینکه در اختیار کلاسهای سیاست گذار ( کلاسهای بالایی در شکل) باشد، به دست کلاسهای خدمتگزار افتاده است. این قضیه باعث درهم تنیدگی و جفت شدگی کدها و کلاسها به یکدیگر میشود که مشکلزاست و امکان نگهداری، تغییرات و توسعهی برنامه را به شدت کاهش میدهد.
به عبارت دیگر در طراحی ساخت یافته، کلاسهای سطح بالا، به کلاسهای سطح پایین وابستهاند. این مسئله دو مشکل را ایجاد میکند:
- هر تغییری در کلاسهای سطح پایین ممکن است باعث ایجاد اشکالی در کلاسهای سطح بالا گردد.
- استفادهی مجدد از کلاسهای سطح بالا در جاهای دیگر مشکل است؛ زیرا وابستگی مستقیمی به کلاسهای سطح پایین دارند.
اصل معکوس سازی / وارونگی وابستگیها Dependency Inversion Principle
یکی از اصول پنجگانهی طراحی برنامههای شیء گرا که با نام اصول SOLID شناخته میشوند، اصل «وارونگی وابستگیها» است که روشی برای مشکل جفت شدگی و وابستگی کلاسها به یکدیگر را به صورت تئوری ارائه میدهد.
اصل وارونگی وابستگیها بیان میکند:
- ماژولهای (کلاسهای) سطح بالا نباید به ماژولهای (کلاسهای) سطح پایین وابسته باشند و هر دو باید به انتزاعات وابسته باشند (برای مثال interfaceها).
- انتزاعات نباید وابسته به جزئیات باشند؛ بلکه جزئیات (پیاده سازی) باید وابسته به انتزاعات باشند.
بر اساس این اصل، ما باید در سطوح بالا سیاست گذاریها و انتزاعات را در قالب interfaceها تعریف کرده و کلاسهای سطح بالای خود را بر همین اساس پیاده سازی کنیم و در سطوح پائینتر، پیاده سازیهایی را بر اساس انتزاعات و سیاست گذاریهای سطوح بالاتر، انجام دهیم.
همانطور که میبینید، کلاس M برای اجرا، وابسته به کلاس N و متد F در درون آن است. در اینجا ما با استفاده از اینترفیسها میتوانیم جریان کنترل را معکوس یا وارونه کنیم که به این عمل «وارونگی کنترل یا Inversion of Control» میگویند.
شیء گرایی در واقع در مورد نحوهی جریان کنترل است. در اینجا اینترفیسها به ما کنترل کاملی را بر جریان کنترل (Flow of control) میدهند که با استفاده از این امکان میتوانیم از نوشتن کدهای جفت شده، شکننده و کلاسهایی یکبار مصرف، بپرهیزیم.
الگوی Dependency Injection
تزریق وابستگی یا Dependency Injection، یک الگوی طراحی است که از آن برای طراحی و پیاده سازی IoC Containerها استفاده میشود. این الگو به ما اجازه میدهد که اشیاء وابسته را خارج از کلاس بسازیم و آنها را به طریقی دیگر به کلاس، جهت استفاده ارائه دهیم. بهوسیلهی DI ما ساخت و اتصال اشیاء وابسته به کلاس را از تعریف آن خارج میکنیم.
- کلاس کلاینت / Client Class : کلاس کلاینت (کلاس وابسته) کلاسی است که به کلاس سرویس وابسته است .
- کلاس سرویس / Service Class : کلاس سرویس (وابستگی) کلاسی است که یک سرویس را به کلاس کلاینت ارائه میدهد.
- کلاس تزریق کننده / Injector Class : کلاس تزریق کننده، نمونهای از کلاس سرویس را ساخته و به کلاس کلاینت، تزریق میکند.
شکل زیر وابستگی بین کلاسها را شرح میدهد:
همانطور که میبینید، کلاس Injector، نمونهای از کلاس سرویس را میسازد و آن را به نمونهای از کلاس Client تزریق میکند. با این کار، DI، وظیفهی ساخت یک نمونه از کلاس Service را از درون کلاس Client جدا میکند.
انواع تزریقات وابستگیها:
به صورت کلی به سه روش و در سه مکان، امکان تزریق وابستگی کلاس سرویس، درون کلاس کلاینت وجود دارد:
- تزریق درون سازنده / Constructor Injection : در تزریق درون سازنده، در سازندهی کلاس کلاینت، لیستی از سرویسهای مورد نیاز کلاس، که کلاس، برای عملکرد خود به آنها «وابسته» است، ثبت میشوند و کلاس Injector، سرویس (وابستگی) مورد نظر را درون سازندهی کلاس Client ارائه میدهد.
- تزریق درون Property کلاس / Property Injection : در این حالت که همچنین با نام (Setter Injection) هم شناخته میشود، تزریق کننده، وابستگی را به وسیلهی یک Property عمومی کلاس کلاینت ارائه میدهد.
- تزریق درون متد / Method Injection : در این حالت، خود کلاس کلاینت، یک پیاده سازی از یک interface را ارائه میکند که درون آن متدهایی برای ارائهی وابستگیها به کلاینت تعریف شدهاند. در این وضعیت، تزریق کننده از این اینترفیس برای ارائهی وابستگیها به کلاینت درون متدها، استفاده میکند.
هر کدام از روشهای فوق مزایا و معایب خود را دارند، ولی در NET Core. بیشتر از «تزریق درون سازنده» استفاده میشود. در صورت لزوم میتوانید از اینجا نمونههایی از تزریق وابستگی را به هر کدام از سه روش بالا، مشاهده کنید.
Inversion of Control Container
در واژگان فنی مهندسی نرم افزار، Container (محفظه) به جزیی از برنامه گفته میشود که میتواند اجزای دیگر برنامه را در بر بگیرد. IoC Container ها در واقع فریم ورکها/چارچوبها یا کتابخانههای برنامه نویسی هستند که ما در آنها میتوانیم اشیاء مختلف را به سبکهای خاصی تعریف و ثبت کنیم و در مواقع لزوم آنها را واکشی و به کلاسها تزریق کنیم. معمولا IoC Containerها لیستی از اشیاء هستند که در آن اینترفیسها و پیاده سازیهای مربوط به هر کدام از آنها ثبت میشوند. درون IoC Container برای پیاده سازی اصل وارونگی وابستگیها، معمولا از یکی از دو الگوی زیر استفاده میکنند (گاها هم دو الگو را با هم پیاده سازی میکنند) :
- Dependency Injection
- Service Locator
تمرکز اصلی ما در این نوشتار بر روی DI Container هاست. فرق Dependency Injection و Service Locator در این است که در DI، وابستگیها توسط IoC Container از درون محفظه واکشی میشوند و به درون کد تزریق میشوند ولی در Service Locator در هر جایی از برنامه میتوان با استفادهی مستقیم از Container و با استفاده از متدهایی که به ما ارائه میدهد، پرس و جو کرد (کوئری زد) و وابستگی مورد نظر را واکشی کرد.
در تزریق وابستگی، کلاس استفاده کننده از سرویسها، درگیر نحوهی واکشی و نمونه سازی از سرویس مورد نظر خود نمیشود و همهی کار توسط DI Container انجام میگیرد. ولی در Service Locator باید سرویس مورد نظر، درون خود کلاس، مستقیما از Container دریافت و ساخته شود.
برای استفاده از Service Locator، تنها پیش نیاز، دسترسی به شیء Service Locator است.
به صورت کلی IoC Container ها سه وظیفهی اساسی را برعهده دارند:
- ثبت سرویس درون خود
- ساخت نمونههای مورد نظر از سرویسها و ارائه دادن آنها به کلاسهایی که نیاز دارند.
- از بین بردن نمونه سرویسهای ساخته شده (Dispose) کردن آنها .
در ادامه با ساخت پروژهای، اولین سرویس خودمان را درون Microsoft Dependency Injection Container یا به اختصار DI Container، ثبت کرده و آن را واکشی میکنیم.