اشتراک‌ها
آموزش 2 ساعته روش کار با Postman

"Learn Postman in One Video: Master the API Testing Tool" is an engaging and comprehensive Udemy course designed to take you from a beginner to a proficient user of Postman. In this concise and focused course, you will learn everything you need to know about Postman, the popular API testing and development tool.
 

آموزش 2 ساعته روش کار با Postman
اشتراک‌ها
بررسی معماری Vertical Slice در ASP.NET Core

In this article, we are going to learn about Vertical Slice Architecture in ASP.NET Core and the benefits it provides to make our code more maintainable. We’re also going to learn how it differs from traditional architecture and its advantages over the traditional approach. 

بررسی معماری Vertical Slice در ASP.NET Core
اشتراک‌ها
ده قابلیت ASP.NET Core برای توسعه دهندگان ASP.NET MVC

ASP.NET Core 1.0 (formerly ASP.NET 5) provides a revamped Web development framework geared towards the requirements of modern Web applications. The new framework, currently in RC1, requires you to learn many new concepts not found in ASP.NET MVC 5. To that end, this article enumerates a few important features that ASP.NET MVC 5 developers should know as they prepare to learn this new framework. 

ده  قابلیت  ASP.NET Core  برای توسعه دهندگان ASP.NET MVC
مطالب
آموزش فایرباگ - #3 - JavaScript Development
توابع توسعه جاوا اسکریپت در فایرباگ به دو بخش تقسیم می‌شوند :
  • توابع خط فرمان - Command Line API
  • توابع کنسول - Console API
توابع خط فرمان توابعی هستند که فقط در خط فرمان قابل استفاده هستند و توابع کنسول هم توابعی هستند که خارج از محیط خط فرمان ( ، در بین کدهای جاوا اسکریپت برنامه ) هم قابل استفاده هستند .
در این قسمت توابع خط فرمان را بررسی خواهیم کرد و در قسمت بعدی با توابع کنسول آشنا خواهیم شد .

توابع خط فرمان - Command Line API :

این توابع حدود 14 تا هستند که بوسیله آنها می‌توانیم در حین اجرای برنامه تست‌های مختلفی انجام داده یا اطلاعاتی از قسمت‌های مختلف بدست آوریم .
توجه : برای همراه شدن با تست‌های انجام شده در این مقاله می‌توانید کد صفحه‌ی زیر را ذخیره کنید و برای اجرای کدها ، آن‌ها را در قسمت خط فرمان ( در تب کنسول ) قرار بدهید و دکمه‌ی Run ( یا Ctrl + Enter ) را بزنید .
<div id="first" class="content">Content1 with css class and id</div>
<div class="content">
    Content2 with css class
    <a class="links" href="#">Link1</a>
    <a href="#">Link2</a>
</div>
<div>
    Content3 without css class and id
</div>
<input type="button" onclick="myFunc()" value="Run myFunc" />
<input type="text" id="myInput" />

<script type="text/javascript">
    function myFunc() {
        loop(1000);
        loop(50000);
    }
    function loop(number) {
        for (var i = 0; i < number; i++) { }
    }
</script>
قبل از توضیح این توابع ، یک مثال ساده می‌زنیم :
فرض کنید می‌خواهید همه‌ی المنت هایی که با یک selector مطابقت دارند را مشاهده کنید . ( آرایه ای از المنت‌ها دریافت کنید )
$$("div.content");
نتیجه :

می خواهید یکی از توابع جاوا اسکریپت برنامه را اجرا و آن را از لحاظ سرعت ، تعداد فراخوانی شدن و ... بررسی کنید .
profile("myFunc Testing");
myFunc();
profileEnd();
نتیجه :

اکنون با همه‌ی توابع خط فرمان آشنا می‌شویم :

  • $(id)

    معادل دستور document.getElementById است که یک المنت با id داده شده بر می‌گرداند .
    $("first");
    نتیجه :

  • $$(selector)


    آرایه ای از المنت‌های مطابق با selector داده شده بر می‌گرداند .
    $$("div.content")
    نتیجه :

    به تفاوت دو دستور توجه کنید . خروجی دستور اول ، یک المنت است و خروجی دستور دوم یک آرایه از المنت که بین [ و ] قرار گرفته اند .

    برای آشنایی بیشتر با CSS Seletor‌ها به این لینک مراجعه کنید : http://www.w3.org/TR/css3-selectors

  • $x(xPathExpression)

    آرایه ای از المنت هایی را بر می‌گرداند که با xPath داده شده مطابقت داشته باشند .
    var objects = $x("html/body/div[2]/a")
    
    for(var i = 0; i < objects.length; i++) {
       console.log(objects[i]);
    }
    نتیجه :

    برای آشنایی بیشتر با عبارات xPath به این لینک مراجعه کنید : http://www.w3schools.com/xpath

  • dir(object)

    تمام خصوصیات شیء ارسال شده را لیست می‌کند .
    var objects = $x("html/body/div[2]/a")
    
    dir(objects);
    نتیجه :

  • dirxml(node)

    سورس یک المنت را بصورت درختواره ( tree ) پرینت می‌کند . همچنین با کلیک بروی هر node ، فایرباگ آن node را در تب html نمایش می‌دهد .
    var node = $("first");
    dirxml(node);
    نتیجه :

    توجه کنید که این دستور فقط یک node دریافت می‌کند . برای همین اگر از دستور $$("#first") استفاده می‌کنید ، چون این دستور یک آرایه بر می‌گرداند ، باید اولین عضو آرایه را دریافت و ارسال کنید .
    یعنی :
    var node = $$("#first")[0];
    dirxml(node);
  • clear()

    این دستور محیط console را خالی می‌کند . عملکرد این دستور معادل کلیک دکمه‌ی Clear ( در بالا - چپ تب کنسول ) است .

  • inspect(object[,tabName])

    توسط این دستور می‌توانید یک شیء را در مناسب‌ترین تب فایرباگ یا یکی از تب‌های مورد نظر خود ، Inspect کنید .
    var node = $("first");
    
    inspect(node); // inspect in html tab
    inspect(node,'dom'); // inspect in dom tab
  • keys(object)

    آرایه ای از "نام" تمام خصوصیات شیء ارسال شده بر می‌گرداند .
    var obj = $("first");
    keys(obj)
  • values(object)

    آرایه ای از "مقدار" تمام خصوصیات شیء ارسال شده بر می‌گرداند .
    var obj = $("first");
    values(obj)
  • debug(fn) and undebug(fn)

    این متدها یک BreakPoint در ابتدای تابع مشخص شده اضافه/حذف می‌کنند . ( در تب Script ) . به همین ترتیب هنگامی که تابع مورد نظر فراخوانی شود ، در نقطه ای که BreakPoint قرار داده شده توقف خواهد کرد .
    البته می‌شود BreakPoint را دستی هم قرار داد . در اصل این تابع ، این عملیات را ساده‌تر می‌کند .
    debug(myFunc);
    myFunc();
    undebug(myFunc);
  • monitor(fn) and unmonitor(fn)

    این متدها برای فعال/غیرفعال کردن Logging فراخوانی‌های یک تابع استفاده می‌شوند .
    در حالت عادی برای پی بردن به اینکه یک تابع اجرا می‌شود یا نه ، در تابع مورد نظر یک alert قرار می‌دهیم و تست می‌کنیم . که این روش در برنامه برنامه‌های بزرگ صحیح نیست . زیرا در این حالت باید بین حجم زیادی کد به دنبال تابع مورد نظر بگردیم  و سپس alert را قرار بدهیم و بعد اطمینان از صحت عملکرد تابع مجدد آن را حذف کرد ، که با اتلاف زمان و به خطر انداختن کدها همراه است .
    اما با استفاده از این متدها ، تنها نیاز به داشتن اسم تابع داریم ( و نه مکان تابع در کدهای برنامه ) .
    تست monitor :
    monitor(myFunc);
    // now click on "Run myFunc" button
    تست unmonitor :
    unmonitor(myFunc);
    // now click on "Run myFunc" button
  • monitorEvents(object[, types]) and unmonitorEvents(object[, types])

    این متدها عملیات Event Logging برای یک شیء را فعال/غیرفعال می‌کنند . در کنار شیء مورد نظر ، می‌توان نوع رویداد را هم به متد ارسال کرد . در این صورت عملیات Logging فقط برای همان گروه رویداد/رویداد ، فعال/غیرفعال می‌شود .
    منظور از گروه رویداد ، مجموعه رویداد‌های یک شیء است . مثلا mousemove , moseover , mousedown , ... در گروه mouse قرار می‌گیرند . یعنی می‌توانید با ارسال کلمه‌ی mouse فقط رویدادهای mouse را تحت نظر بگیرید یا اینکه فقط یک رویداد را مشخص کنید ، مثل mousedown .
    راه ساده‌تر فعال کردن Event Logging ، رفتن به تب Html ، راست کلیک کردن بروی المنت مورد نظر و فعال کردن گزینه‌ی Log Events می‌باشد .
    var obj = $("myInput");
    monitorEvents(obj,'keypress');

    نتیجه پس از فشردن چند دکمه‌ی کیبورد در myInput :

    توضیحات بیشتر : http://getfirebug.com/wiki/index.php/MonitorEvents

  • profile([title]) and profileEnd()

    این متدها ، JavaScript Profiler را فعال/غیرفعال می‌کنند . هنگام فعال کردن می‌توانید یک عنوان هم برای پروفایل مشخص کنید . در قسمت قبلی مقاله در مورد این قابلیت توضیحاتی ارائه شد .
    سه را برای اجرای Profiler وجود دارد :
    1 - کلیک بروی دکمه‌ی Profiler در بالای تب کنسول .
    2 - استفاده از کد console.profile("ProfileTitle") در کدهای جاوا اسکریپت .
    3 - استفاده از متد profile("Profile Title") در خط فرمان .

    profile("myFunc Testing");
    myFunc();
    profileEnd();
    نتیجه :



    ستون‌های Profiler :

    Function : نام تابع اجرا شده .
    Calls : تعداد دفعات فراخوانی تابع .
    Percent : زمان اجرای تابع در زمان کل ، به درصد .
    Own Time : زمان اجرای تابع به تنهایی . برای مثال در کد ما ، زمان اجرای تابع myFunc به تنهایی تقریبا صفر است زیرا عمیاتی در خود انجام نمی‌دهد و زمان صرف شده در این تابع ، برای اجرای 2 با تابع loop است . این زمان ( Own Time ) زمان اجرای تابع ، منهای زمان صرف شده برای فراخوانی توابع دیگر است .
    Time : زمان اجرای تابع از نقطه‌ی آغاز تا پایان . مجموع زمان اجرای خود تابع به همراه زمان اجرای توابع فراخوانی شده . در کد ما ، این زمان ، مجموع زمان اجرای خود تابع به همراه دو بار فراخوانی تابع loop است .
    Avg : میانگین زمان اجرای هربار تابع . فرمول : Avg = Time / Calls
    Min & Max : حداقل و حداکثر زمان اجرای تابع .
    File : نام فایل و شماره خطی که تابع در آن قرار دارد .

در قسمت بعد با توابع کنسول آشنا خواهیم شد .

منابع :
Packtpub.Firebug.1.5.Editing.Debugging.and.Monitoring.Web.Pages.Apr.2010
اشتراک‌ها
انتشار نسخه اول پیش‌نمایش دات‌نت ۸

Welcome to .NET 8! The first preview is ready for you to download: claim your copy of the first .NET 8 preview and start building applications today. Scroll down to see the list of features included in this preview. .NET 8 is a long-term support (LTS) release. This blog post covers the major themes and goals that drive the prioritization and selection of enhancements to develop. .NET 8 preview and release candidate builds will be delivered monthly. As usual, the final release will be delivered sometime in November at .NET Conf. 

انتشار نسخه اول پیش‌نمایش دات‌نت ۸
مطالب
راه‌اندازی Http Interceptor در Angular
ماژول Http در Angular، برای برقراری ارتباط بین کلاینت و سمت سرور، مورد استفاده قرار می‌گیرد. معمولا هنگام ساخت درخواست‌های Http، یکسری کدهای تکراری برای تنظیم هدر (برای اعتبارسنجی و همچنین تنظیمات دیگر) نوشته می‌شوند که در هر درخواست یکسان هستند. همچنین بعد از آمدن جواب (Response) از سمت سرور نیز یکسری کدهای تکراری جهت برسی کد response و یا تغییر فرمت اطلاعات رسیده، به ساختار مورد توافق نوشته خواهند شد.

برای مثال در صورتیکه در برنامه خود از اعتبار سنجی مبتنی بر توکن (Token Base Authentication) استفاده می‌کنید، قبل از ارسال هر درخواست (request)، کدهایی مشابه کد زیر باید نوشته شوند:
let headers = new Headers();
let token = localStorage.getItem('token');
headers.append('Authorization', 'bearer ' + token);
this.http.get('/api/controller/action', { headers: headers })

همچنین فرض کنید بعد از رسیدن جواب هر درخواست، می‌خواهید response code را چک کنید و خطاهای احتمالی را مدیریت کنید. مثلا درصورت دریافت کد 401، کاربر را به صفحه «ورود» و با دریافت کد 404 آنرا را به صفحه «یافت نشد» هدایت کنید و یا با دریافت کد 403 یا 500 پیغام مناسبی را نمایش دهید. بدیهی است در این صورت بعد از هر آمدن پاسخ از سمت سرور (response)، این کدها بایستی تکرار شوند.

جهت پرهیز از این کدهای تکراری، می‌توان برای ماژول Http، یک interceptor واحد درنظر گرفت که تمامی کدهای تکراری را تنها یکبار داخل آن پیاده سازی کرد. مزیت این روش، مدیریت راحت کد، کاهش پیچیدگی‌ها و همچنین حذف کدهای تکراری و یکسان سازی آنها است.
هرچند در Angular دیگر به مانند Angular 1.x مفهوم intercept بر روی Http را به صورت توکار نداریم، ولی به دلایل زیر ما نیاز به پیاده سازی interceptor برای ماژول Http را داریم:
- تنظیم هدرهای سفارشی و اصلاح آدرس، قبل از ارسال درخواست به سمت سرور
- تنظیم token در هدر درخواست، جهت اعتبار سنجی
- مدیریت سراسری خطاهای Http
- انجام هرگونه عملیات crosscutting

حالا که Angular مفهموم intercept را برای ماژول Http خود به صورت توکار درنظر نگرفته است، راه‌حل چیست؟ بهترین راه‌حل برای پیاده سازی موارد مطرح شده در بالا، ارث بری و یا گسترش (extend) مستقیم ماژول Http است:
import { Injectable } from "@angular/core";
import { ConnectionBackend, RequestOptions, Request, RequestOptionsArgs, Response, Http, Headers } from "@angular/http";
import { Observable } from "rxjs/Rx";
import 'rxjs/add/operator/catch';
import 'rxjs/add/observable/throw';

@Injectable()
export class InterceptedHttp extends Http {
    constructor(backend: ConnectionBackend, defaultOptions: RequestOptions) {
        super(backend, defaultOptions);
    }

    request(url: string | Request, options?: RequestOptionsArgs): Observable<Response> {
        // اصلاح url
        if (typeof (url) === 'string')
            url = this.updateUrl((url as string));
        else
            url.url = this.updateUrl((url as Request).url);

        return super.request(url, this.getRequestOptionArgs(options)).catch((err: Response) => {
            // Exception handling
            switch (err.status) {
                case 400:
                    console.log('interceptor: 400');
                    console.log(err);
                    break;
                case 404:
                    console.log('interceptor: 404');
                    console.log(err);
                    break;
                case 500:
                    console.log('interceptor: 500');
                    console.log(err);
                    break;
                case 401:
                    console.log('interceptor: 401');
                    console.log(err);
                    break;
                case 403:
                    console.log('interceptor: 403');
                    console.log(err);
                    break;
                default:
                    console.log('interceptor: ' + err.status);
                    console.log(err);
            }
            return Observable.throw(err);

        });
    }

    private updateUrl(req: string) {
        return `http://localhost:61366/api/${req}`
    }

    private getRequestOptionArgs(options?: RequestOptionsArgs): RequestOptionsArgs {
        if (options == null) {
            options = new RequestOptions();
        }
        if (options.headers == null) {
            options.headers = new Headers();
        }
        // هدر درخواست تنظیم
        let token = localStorage.getItem('token');
        options.headers.append('Authorization', 'bearer ' + token);


        return options;
    }
}
تمامی افعال Http، از جمله get ،post ،put ،delete ،patch ،head و options در نهایت از متد request موجود در ماژول http برای ارسال درخواست خود استفاده می‌کنند. به همین جهت تمامی عملیات crosscutting را در این متد پیاده سازی کرده‌ایم. به علاوه قبل از ارسال درخواست، توسط متد updateUrl آدرس url خود را اصلاح کرده‌ایم. همچنین توسط متد getRequestOptionArgs هدر درخواست را جهت اعتبار سنجی مقداردهی کرده‌ایم. در اینجا بعد از ارسال درخواست و آمدن response از سمت سرور، توسط catch خطاهای احتمالی را برسی کرده‌ایم.

نکته: به عنوان مثال، در صورتیکه قصد دارید، برای درخواست‌هایی از جنس get، هدر متفاوتی نسبت به دیگر درخواست‌ها داشته باشید، آنگاه پیاده سازی عملیات اصلاح هدر در متد request جواب کار را نخواهد داد. برای حل این موضوع می‌توانید به جای اصلاح header در متد request، تمامی متدهای get ،post، put ،delete ،patch ،head و options را باز نویسی کرده و در هرکدام از این متدها اینکار را انجام دهید.

حالا با تغییر قسمت providers در ماژول اصلی برنامه به شکل زیر، Angular را مجبور می‌کنیم بجای استفاده از ماژول Http توکار خود، از ماژول جدید InterceptedHttp استفاده کند:
//…
providers: [{
        provide: Http,
        useFactory: (backend: XHRBackend, options: RequestOptions) => {
            return new InterceptedHttp(backend, options);
        },
        deps: [XHRBackend, RequestOptions],
    }],
//…

همه چیز آماده است. اکنون کافی است ماژول Http را در سرویس یا کامپوننت‌های خود تزریق کرده و درخواست‌های Http را بدون هیچگونه نوشتن کد اضافی برای تنظیم هدر و غیره (با فرض اینکه تمامی آنها در متد request از ماژول http نوشته شده‌اند)، به مانند قبل صادر کنید. برای نمونه کد زیر را ببینید.
import { Http, URLSearchParams } from '@angular/http';

//…
constructor(private _http: Http) { }

ngOnInit() {
    let urlSearchParams: URLSearchParams = new URLSearchParams();
    urlSearchParams.append('page', page.toString());
    urlSearchParams.append('count', count.toString());
    let params = urlSearchParams.toString();
    this._http.get(`/cars`, { params: params })
        .subscribe(result => {
            console.log('service: Succ');
            this.cars = result.json();
        }, err => {
            console.log('service: error');
        });
}
//…
با اینکه Angular از interceptor پشتیبانی نمی‌کند، ولی کتابخانه‌هایی برای ایجاد قابلیت مشابه interceptor به وجود آمده‌اند که برخی از آنها عبارتند از:  angular2-cool-http ، ng2-http-interceptor ، ng2-interceptors . به جای extend مستقیم ماژول Http توسط خودتان، اینکار را می‌توانید به این کتابخانه‌ها بسپارید.
مطالب
تولید خودکار کدهای سمت کلاینت بر اساس OpenAPI Specification
در سری «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger» با نحوه‌ی تولید OpenAPI Specification، بر اساس کنترلرها و اکشن متدهای Web API خود آشنا شدیم و سپس با استفاده از ابزار Swagger-UI، یک رابط کاربری پویا را نیز برای آن تولید و سفارشی سازی کردیم. کاربرد OpenAPI Specification صرفا به مستندسازی یک Web API خلاصه نمی‌شود. بر اساس این استاندارد، ابزارهای متعددی جهت تولید کدهای سمت سرور و سمت کلاینت نیز طراحی شده‌اند که در اینجا نمونه‌ای از آن‌ها را بررسی خواهیم کرد.


تولید خودکار کدها بر اساس OpenAPI Specification

فرض کنید در حال توسعه‌ی برنامه‌ی سمت کلاینت Angular و یا سمت سرور ASP.NET Core ای هستید که هر دوی این‌ها از یک Web API استفاده می‌کنند. همچنین فرض کنید که این Web API را نیز خودتان توسعه می‌دهید. بنابراین حداقل کدی که باید در اینجا به اشتراک گذاشته شود، کدهای کلاس‌های DTO یا Data transfer objects هستند تا این کلاینت‌ها بتوانند اطلاعات Web API را به نحو صحیحی Deserialize کنند و یا برعکس، بتوانند اطلاعات را با فرمت صحیحی به سمت Web API ارسال کنند.
برای مدیریت این مساله می‌توان از دو روش استفاده کرد:
الف) استفاده از یک پروژه‌ی اشتراکی
اگر کدهای مدنظر، سمت سرور باشند، می‌توان یک پروژه‌ی اشتراکی را برای این منظور ایجاد کرد و کدهای DTO را درون آن قرار داد و سپس ارجاعی به آن را در پروژه‌های مختلف، استفاده نمود. به این ترتیب تکرار کدها، کاهش یافته و همچنین تغییرات آن نیز به تمام پروژه‌های استفاده کننده به نحو یکسانی اعمال می‌شوند. در این حالت یک اسمبلی اشتراکی تولید شده و به صورت مستقلی توزیع می‌شود.

ب) استفاده از روش لینک کردن فایل‌ها
در این روش پروژه‌های استفاده کننده از کلاس‌های DTO، فایل‌های آن‌را به پروژه‌ی خود لینک می‌کنند. در این حالت باز هم شاهد کاهش تکرار کدها و همچنین اعمال یک دست تغییرات خواهیم بود. اما در این روش دیگر یک اسمبلی اشتراکی وجود نداشته و کلاس‌های DTO هم اکنون با اسمبلی پروژه‌های استفاده کننده، یکی و کامپایل شده‌اند.

بدیهی است در هر دو روش، نیاز است بر روی کلاینت و API، کنترل کاملی وجود داشته باشد و بتوان به کدهای آن‌ها دسترسی داشت. به علاوه فایل‌های اشتراکی نیز باید بر اساس Target platform یکسانی تولید شده باشند. در این حالت دیگر نیازی به OpenAPI Specification برای تولید کدهای کلاینت دات نتی خود، نیست.

اما اگر کدهای API مدنظر در دسترس نباشند و یا بر اساس پلتفرم دیگری مانند node.js تولید شده باشد، کار یکپارچه سازی با آن دیگر با به اشتراک گذاری فایل‌های آن میسر نیست. در این حالت اگر این API به همراه یک OpenAPI Specification باشد، می‌توان از آن برای تولید خودکار کدهای کلاینت‌های آن استفاده کرد.


معرفی تعدادی از ابزارهایی که قادرند بر اساس OpenAPI Specification، کد تولید کنند

برای تولید کد از روی OpenAPI Specification، گزینه‌های متعددی در دسترس هستند:

الف) Swagger CodeGen
این ابزار را که جزئی از مجموعه ابزارهای تولید شده‌ی برفراز OpenAPI است، می‌توانید از آدرس swagger-codegen دریافت کنید. البته برای اجرای آن نیاز به Java Runtime است و یا نگارش آنلاین آن نیز در دسترس است: swagger.io
در ابزار آنلاین آن، در منوی generate بالای صفحه، گزینه‌ی تولید کد برای #C نیز موجود است.

ب)  AutoRest
محل دریافت: https://github.com/Azure/autorest
بر اساس node.js کار می‌کند و از طریق خط فرمان، قابل دسترسی است. همچنین این مورد ابزار تامین کننده‌ی گزینه‌ی Add REST client در ویژوال استودیو نیز می‌باشد. اما در کل، امکان تنظیمات آنچنانی را به همراه ندارد.

ج) NSwagStudio
محل دریافت: https://github.com/RSuter/NSwag/wiki/NSwagStudio
همانطور که در مطلب «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger - قسمت اول - معرفی» نیز عنوان شد، NSwag یکی دیگر از تولید کننده‌های OpenAPI Specification مخصوص پروژه‌های دات نت است. NSwagStudio نیز جزئی از این مجموعه است که به کمک آن می‌توان کدهای کلاینت‌ها و DTOها را بر اساس OpenAPI Spec تولید کرد. همچنین امکان تنظیمات قابل توجهی را در مورد نحوه‌ی تولید کدهای نهایی به همراه دارد.


استفاده از NSwagStudio برای تولید کدهای DTOها

در اینجا از همان برنامه‌ای که در سری «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger» بررسی کردیم، استفاده خواهیم کرد. بنابراین این برنامه، از پیش تنظیم شده‌است و هم اکنون به همراه یک تولید کننده‌ی OpenAPI Specification نیز می‌باشد. آن‌را اجرا کنید تا بتوان به OpenAPI Specification تولیدی آن در آدرس زیر دسترسی یافت:
 https://localhost:5001/swagger/LibraryOpenAPISpecification/swagger.json
سپس فایل msi مخصوص NSwagStudio را نیز از لینک آن در Github دریافت، نصب و اجرا کنید.


مطابق تصویر، ابتدا آدرس Swagger Specification URL یا همان آدرس فوق را وارد کنید. سپس فضای نام دلخواهی را وارد کرده و گزینه‌ی تولید کلاس‌های کلاینت را فعلا انتخاب نکنید. در لیست تنظیمات آن، گزینه‌ی Class Style نیز مهم است. برای مثال برای پروژه‌های ASP.NET Core حالت POCO را انتخاب کنید (plain old clr objects) و برای پروژه‌های مبتنی بر XAML، گزینه‌ی Inpc مناسب‌تر است چون RaisePropertyChanged‌ها را هم تولید می‌کند. در آخر بر روی دکمه‌ی Generate Outputs کلیک کنید تا خروجی ذیل حاصل شود:


یا می‌توان این خروجی را copy/paste کرد و یا می‌توان در برگه‌ی Settings، در انتهای لیست آن، مقدار output file path را مشخص کرد و سپس بر روی دکمه‌ی Generate files کلیک نمود تا فایل معادل آن تولید شود.


استفاده از NSwagStudio برای تولید کدهای کلاینت Angular استفاده کننده‌ی از API

NSwagStudio امکان تولید یک TypeScript Client را نیز دارد:

در اینجا ابتدا TypeScript Client را انتخاب می‌کنیم و سپس در تنظیمات آن، قالب Angular را انتخاب کرده و نگارش RxJS آن‌را نیز، 6 انتخاب می‌کنیم. در آخر بر روی Generate outputs کلیک می‌کنیم:


نکته‌ی جالب این خروجی، دقت داشتن به status codes درج شده‌ی در OpenAPI Spec است که در قسمت‌های چهارم و پنجم سری «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger» آن‌ها را بررسی کردیم.
در اینجا نه تنها سرویسی جهت تعامل با API ما تولید شده‌است، بلکه معادل تایپ‌اسکریپتی DTOهای برنامه را نیز تولید کرده‌است:

اشتراک‌ها
دوره فراگیری نحوه‌ی کار با Pinvoke در دات نت

Pinvoke for C# .NET Framework complete tutorial - May 2023 - 92418487
Complete course. How to expose to C# via pinvoke functions with C programming language signatures exported from DLLs. Use DependenciesGui.exe in order to see the functions exported by win32 API DLLs. Use the website pinvoke.net. How to write C# signatures for C programming language structs, enums, constants. How to wrap pinvoke method signatures in C# idiomatic methods. 

دوره فراگیری نحوه‌ی کار با Pinvoke در دات نت
نظرات اشتراک‌ها
GitHub هم ایران را تحریم کرد
گویا نظر GitHub، در مورد ایران تغییر کرده، اون پیام تحریم برداشته شده و امکان حذف مخزن رو دارم ولی مخزن خصوصی نمیشه ساخت.