نظرات مطالب
کار با کلیدهای اصلی و خارجی در EF Code first
سلام؛ من با این روشی که شما فرمودید کار کردم ولی موقع آپدیت با خطای زیر متوقف میشه.
A referential integrity constraint violation occurred: The property values that define the referential constraints are not consistent between principal and dependent objects in the relationship. 
دقیقا هم زمانی که می‌خوام State رو به Modified تغییر بدم این خطا رخ می‌ده.اما وقتی که هم foreign key رو مقدار می‌دم و هم مقدار شی navigation property رو از DB واکشی می‌کنم و مقدار دهی می‌کنم درست کار می‌کنه.
اشتراک‌ها
پیاده سازی صحیح الگوی PRG در ASP.NET MVC

خلاصه کار استفاده از دو اکشن فیلتر زیر برروی اکشن‌های GET و POST میباشد:

public abstract class ModelStateTransfer : ActionFilterAttribute  
{
    protected static readonly string Key = typeof(ModelStateTransfer).FullName;
}

public class ExportModelStateAttribute : ModelStateTransfer  
{
    public override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext filterContext)
    {
        //Only export when ModelState is not valid
        if (!filterContext.Controller.ViewData.ModelState.IsValid)
        {
            //Export if we are redirecting
            if ((filterContext.Result is RedirectResult) || (filterContext.Result is RedirectToRouteResult))
            {
                filterContext.Controller.TempData[Key] = filterContext.Controller.ViewData.ModelState;
            }
        }

        base.OnActionExecuted(filterContext);
    }
}

public class ImportModelStateAttribute : ModelStateTransfer  
{
    public override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext filterContext)
    {
        ModelStateDictionary modelState = filterContext.Controller.TempData[Key] as ModelStateDictionary;

        if (modelState != null)
        {
            //Only Import if we are viewing
            if (filterContext.Result is ViewResult)
            {
                filterContext.Controller.ViewData.ModelState.Merge(modelState);
            }
            else
            {
                //Otherwise remove it.
                filterContext.Controller.TempData.Remove(Key);
            }
        }

        base.OnActionExecuted(filterContext);
    }
}
پیاده سازی صحیح الگوی PRG در ASP.NET MVC
مطالب
فعال‌سازی HSTS در ASP.NET Core
برای فعال‌سازی SSL در ASP.NET Core می‌توانیم از ویژگی RequireHttps برای کنترلرها و همچنین اکشن‌متدها استفاده کنیم:
[RequireHttps]
public class AccountController : Controller
{
    public IActionResult Login()
    {
        return Content("Login Page");
    }
}
اکنون اگر پروژه را اجرا کنید، خروجی به صورت زیر خواهد بود و اگر به آدرس Account/Login مراجعه کنید، چیزی در خروجی نمایش داده نخواهد شد:

علت آن نیز این است که اگر درخواست HTTPS نباشد، یک Permanent Redirect به همان URL خواهیم داشت؛ زیرا بر روی پورتی که پروژه توسط آن اجرا شده‌است، هیچ certificateی نصب نشده‌است. در ادامه می‌خواهیم یک self-signed certificate تستی را برای اجرای پروژه ایجاد کنیم. 
توسط دستورات زیر می‌توانید یک certificate را برای localhost ایجاد کنید:
$ openssl genrsa -out key.pem 2048
$ openssl req -new -sha256 -key key.pem -out csr.csr
$ openssl req -x509 -sha256 -days 365 -key key.pem -in csr.csr -out certificate.pem
openssl pkcs12 -export -out localhost.pfx -inkey key.pem -in certificate.pem
با اجرای دستورات فوق، باید یک فایل جدید با نام localhost.pfx و تعدادی فایل دیگر، درون پروژه ایجاد شده باشند:

اکنون باید Kestrel را از وجود این certificate مطلع کنیم. برای انجام اینکار ابتدا باید پکیج زیر را نصب کنیم:
$ dotnet add package Microsoft.AspNetCore.Server.Kestrel.Https
سپس فایل Program.cs را به صورت زیر تغییر دهیم:
namespace testingSSL
{
    public class Program
    {
        public static void Main(string[] args)
        {
            BuildWebHost(args).Run();
        }

        public static IWebHost BuildWebHost(string[] args) =>
            WebHost.CreateDefaultBuilder(args)
                .UseKestrel(options =>
                {
                    options.Listen(IPAddress.Any, 8080);
                    options.Listen(IPAddress.Any, 443,
                        listenOptions => listenOptions.UseHttps("localhost.pfx", "qwe123456"));
                })
                .UseStartup<Startup>()
                .Build();
    }
}
در این حالت با مراجعه به کنترلری که با ویژگی RequireHttps مزین شده‌است، به صورت خودکار، درخواست به نسخه HTTPS هدایت خواهد شد:

البته تا اینجا، هدف بررسی ویژگی RequireHttps بود؛ طبیعتاً به SSL در حین Development نیازی نخواهید داشت. در نتیجه می‌توانیم به صورت Global تمامی کنترلرها را در زمان Production به ویژگی گفته شده مزین کنیم:

private readonly IHostingEnvironment _env;
public Startup(IConfiguration configuration,
IHostingEnvironment env)
{
    Configuration = configuration;
    _env = env;
}

public IConfiguration Configuration { get; }

// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddMvc();

    if (!_env.IsDevelopment())
        services.Configure<MvcOptions>(o => o.Filters.Add(new RequireHttpsAttribute()));
}


(Http Strict Transport Security (HSTS

هدایت کردن خودکار درخواست از حالت HTTP به HTTPS، توسط خیلی از سایت‌ها انجام می‌شود:

البته این روش بهتر از استفاده نکردن از SSL است؛ اما در نظر داشته باشید که همیشه اولین درخواست به صورت رمزنگاری نشده ارسال خواهد شد. فرض کنید در یک محیط پابلیک از طریق WiFi به اینترنت متصل شده‌ایم. شخصی (هکر) که بر روی مودم کنترل دارد، طوری WiFi را پیکربندی کرده‌است که به جای آدرس اصلی که در تصویر مشاهده می‌کنید، یک نسخه جعلی از سایت باز شود؛ به طوریکه URL همانند URL اصلی باشد. در این‌حالت کاربر به جای اینکه نام‌کاربری و کلمه‌عبور را وارد سایت اصلی کند، آن را درون سایت جعلی وارد خواهد کرد. برای حل این مشکل می‌توانیم وب‌سایت‌مان را طوری تنظیم کنیم که هدر Strict-Transport-Security را به هدر اولین responseی که توسط مرورگر دریافت می‌شود اضافه کند:

Strict-Transport-Security: max-age=31536000

بنابراین مرورگر وب‌سایت را درون یک لیست internal به مدت یکسال (مقدار max-age) نگهداری خواهد کرد؛ در طول این زمان به هیچ درخواست ناامنی اجازه داده نخواهد شد. به این قابلیت HSTS گفته می‌شود. البته ASP.NET Core به صورت توکار روشی را جهت اضافه کردن این هدر ارائه نداده است؛ اما می‌توانیم خودمان یک Middleware سفارشی را به pipeline اضافه کنیم تا اینکار را برایمان انجام دهد:

namespace testingSSL.Middleware
{
    public class HstsMiddleware
    {
        private readonly RequestDelegate _next;
        public HstsMiddleware(RequestDelegate next)
        {
            _next = next;
        }

        public Task Invoke(HttpContext context)
        {
            if (!context.Request.IsHttps)
                return _next(context);

            if (IsLocalhost(context))
                return _next(context);

            context.Response.Headers.Add("Strict-Transport-Security", "max-age=31536000");

            return _next(context);
        }
        private bool IsLocalhost(HttpContext context)
        {
            return string.Equals(context.Request.Host.Host, "localhost", StringComparison.OrdinalIgnoreCase);
        }
    }
}


یا اینکه می‌توانیم از کتابخانه NWebSec استفاده کنیم:

$ dotnet add package NWebsec.AspNetCore.Middleware

برای استفاده از آن نیز خواهیم داشت:

app.UseHsts(h => h.MaxAge(days: 365));


اما هنوز یک مشکل وجود دارد؛ هنوز مشکل اولین درخواست را برطرف نکرده‌ایم. زیرا مرورگر برای دریافت این هدر نیاز به مراجعه به سایت دارد. برای حل این مشکل می‌توانید آدرس وب‌سایت خود را در سایت hstspreload ثبت کنید، سپس متد PreLoad را به کد فوق اضافه کنید:

app.UseHsts(h => h.MaxAge(days: 365).Preload());

در اینحالت حتی اگر کسی به وب‌سایت شما مراجعه نکند، مرورگر می‌داند که باید از HTTPS استفاده کند. زیرا این لیست به صورت توکار درون مرورگر تعبیه شده‌است. بنابراین در این‌حالت مطمئن خواهیم شد که تمامی connectionها به سایت‌مان امن می‌باشند.


دریافت کدهای مطلب جاری (+)

مطالب
استراتژی‌های کش کردن اطلاعات - قسمت 1
یکی از مواردی که می‌تواند بهبود سرعت یک نرم‌افزار را تضمین کند، caching می‌باشد. cache یکی از مواردی است که شاید در توسعه یک نرم افزار خیلی کمتر برای آن وقت میگذاریم و زیاد مورد توجه قرار نمی‌گیرد.  لازم به ذکر است که داشتن یک سیستم cache برای نرم افزارهای در مقایس بزرگ، نیازی ضروری به حساب می‌آید تا بتوان با سرعتی بهتر و قابل قبول‌تر (به نسبت سیستم بدون cache) به درخواست‌های کاربران جواب داد و یک حس خوب از نرم افزار را به کاربران منتقل کرد.
قبل از شروع به پیاده سازی یک سیستم caching، ابتدا نیاز است با روش‌های مختلف آن آشنا شویم و سپس اقدام به پیاده سازی و یا استفاده از یک سیستم cache کنیم. بدون شک انتخاب روشی مناسب، تاثیر چشم گیری را بر روی نتیجه‌ی خروجی خواهد داشت.
 
سوال: چرا باید از cache استفاده کنیم؟
پایین آوردن زمان پاسخ  (Response Time) به درخواست‌های ارسالی کاربران و پایین آوردن بار ترافیکی بر روی دیتابیس.
استراتژی‌های مختلفی که در ادامه در مورد آنها صحبت خواهیم کرد، وابستگی به نوع data و چگونگی دسترسی به آنها دارد؛ برای مثال اطلاعات چگونه ذخیره و خوانده می‌شوند که میتوان به چند مثال زیر اشاره کرد :
- آیا نرم افزار مورد نظر، اطلاعات زیادی را در دیتابیس ذخیره میکند و به نسبت آن، کمتر واکشی (read) اطلاعات را داریم؟ (مانند ثبت وقایع )
- آیا اطلاعات، یک بار نوشته خواهند شد و به کرّات واکشی می‌شوند؟ (مانند پرفایل کاربران یا اطلاعات یک کالا در یک فروشگاه اینترنتی)

Cache-Aside 


می‌توان این روش را یکی از متداول‌ترین و یا آشنا‌ترین روش‌های caching دانست و شاید حداقل یک بار، کارکردن با آن را تجربه کرده‌ایم.
در این رویکرد، برنامه به صورت مستقیم هم با دیتابیس اصلی کار میکند و هم cache.



نحوه‌ی کار به این صورت می‌باشد که:

1- برنامه ابتدا cache را بررسی می‌کند میکند و اگر اطلاعات مورد نظر در cache یافت شود، اطلاعات به کاربر برگشت داده می‌شوند.

2- اگر اطلاعات مورد نظر در cache یافت نشود، برنامه همان درخواست را به دیتابیس می‌فرستد و اطلاعات را به کاربر برمیگرداند؛ همچنین موظف است اطلاعات دریافتی از دیتابیس را در cache ذخیره کند تا در دفعات بعدی آن‌را از cache، واکشی کند.

مزایا و معایب
-  اگر cache به هر دلیلی از کار بیفتد، سیستم می‌تواند به کار خود ادامه دهد.
- اگر در نرم افزار شما درخواست‌های خواندن اطلاعات، بیشتر است و اطلاعات حالت استاتیک (به ندرت تغییر میکنند) را دارند، این مدل می‌تواند راه حل خوبی باشد. موارد پیشنهادی برای این حالت، Redis و Memcached هستند.
- یکی از معایبی که به این روش گرفته می‌شود، تا حدودی افزایش پیچیدگی کار برنامه می‌باشد؛ از این نظر که موظف است با دیتابیس و cache کار کند.

در این حالت بعد از به روزرسانی اطلاعات در دیتابیس، برای جلوگیری از ناسازگاری داده‌ها (inconsistent)  دو رویکرد برای همان اطلاعات در cache موجود است: 
1- برای رفع این مشکل از TTL  (Time to Live) استفاده می‌شود که بعد از مدت زمانی مشخص، اطلاعات در cache به صورت خودکار پاک خواهند شد. لازم به ذکر است باید در مقدار تعیین شده‌ی برای TTL، حداکثر دقت را انجام داد. تنظیم آن با مقدار کم می‌تواند باعث بالابردن درخواست‌های به دیتابیس شود.
2- بعد از به روزرسانی اطلاعات در دیتابیس، با استفاده از key مربوط به آن رکورد، اطلاعات موجود در cache، به حالت نامعتبر تبدیل شوند.
نمونه‌ای از کارکرد این روش می‌تواند شبیه به کد زیر باشد:
public  object GetMyEntity(int key)
{    
  // Try to get the entity from the cache.
  var value =  cache.StringGet(key);
  
  if (value == null) // Cache miss
  {
    // If there's a cache miss, get the entity from the original store and cache it.
    value = db.StringGet(key);

    // Avoid caching a null value.
    if (value != null)
    {
      // Put the item in the cache with a custom expiration time that 
       cache.StringSetAsync(key, JsonConvert.SerializeObject(value));
    }
  }
 return value;
}

Read-Through Cache 


در این حالت دیتابیس و cache به صورت پشت سر هم (in-line) قرار دارند و نحوه کار به این صورت است که همیشه درخواست‌ها در ابتدا به cache ارسال می‌شوند. تنها تفاوت این روش با روش قبل این است که برنامه‌ی ما همیشه با cache صحبت میکند.



مزایا و معایب
- یکی از مزایای این روش، کاهش پیچیدگی برنامه است؛ به این صورت که برنامه همیشه فقط با سیستم cache در ارتباط است.
- یکی از معایب این روش، اولین درخواست است. همیشه برای اولین درخواست‌ها چون اطلاعاتی در cache موجود نیست، باعث یک افزایش زمان پاسخ خواهد شد. برای رفع این مشکل از اصطلاحی تحت عنوان گرم کردن (warming) استفاده می‌شود. در اینجا برنامه نویس به صورت دستی درخواست‌هایی و یا کوئری‌هایی را اجرا خواهد کرد، صرفا به این دلیل که اطلاعات در cache قرار گیرند.

Write-Through Cache 

در این حالت اطلاعات ابتدا در cache ذخیره خواهند شد و بعد از آن در دیتابیس قرار خواهند گرفت. همچنین همانند روش Read-Through، برنامه همیشه با cache صحبت میکند.


این روش همه‌ی مزایای روش Read-Through را دارد به علاوه رفع معایب آن از جمله:
- ناسازگاری داده‌ها نمی‌توانند اتفاق بیفتند؛ زیرا اطلاعات همیشه ابتدا در cache نوشته خواهند شد و بعد در دیتابیس؛ به همین خاطر اطلاعات در هر دو نسخه یکسان هستند.
- بعد از درج اطلاعات جدید، نیازی به warming نیست. به این دلیل که در ابتدا در cache ذخیره خواهند شد.
نظرات مطالب
مروری بر کاربردهای Action و Func - قسمت دوم
سلام میشه یه توضیحی درباره کد زیر بدید؟
    public static T CacheRead<T>(this HttpContextBase httpContext, string key, int durationMinutes, Func<T> ifNullRetrievalMethod)
        {
            var item = httpContext.Cache[key];
            if (item == null)
            {
                item = ifNullRetrievalMethod();
                if (item == null)
                    return default(T);
 
                CacheInsert(httpContext, key, item, durationMinutes);
            }
            return (T)item;
        }
مطالب
Includeهای صرفنظر شده در EF Core
یکی از روش‌های Join نوشتن درEF ، استفاده از Includeها است. اما ... آیا تمام Includeهایی که تعریف شده‌اند ضروری بوده‌اند؟ آیا تمام Joinهای حاصل از Include‌های تعریف شده مورد استفاده قرار گرفته‌اند و بی‌جهت کارآیی برنامه را پایین نیاورده‌اند؟ EF Core برای مقابله با یک چنین مواردی که بسیار هم متداول هستند، پس از بررسی کوئری، سعی می‌کند Includeهای اضافی و بی‌مصرف را حذف کرده و سبب تولید Joinهای اضافی نشود.


یک مثال: بررسی تنظیمات نمایش خطاهای Includeهای صرفنظر شده

موجودیت‌های Blog و Postهای آن‌را درنظر بگیرید:
public class Blog
{
  public int BlogId { get; set; }
  public string Url { get; set; }

  public List<Post> Posts { get; set; }
}

public class Post
{
  public int PostId { get; set; }
  public string Title { get; set; }
  public string Content { get; set; }

  public int BlogId { get; set; }
  public Blog Blog { get; set; }
}

به همراه Context آن که به صورت ذیل تعریف شده‌است:
    public class BloggingContext : DbContext
    {
        public BloggingContext()
        { }

        public BloggingContext(DbContextOptions options)
            : base(options)
        { }

        public DbSet<Blog> Blogs { get; set; }
        public DbSet<Post> Posts { get; set; }

        protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
        {
            if (!optionsBuilder.IsConfigured)
            {
                optionsBuilder.UseSqlServer(@"Server=(localdb)\mssqllocaldb;Database=Demo.Includes;Trusted_Connection=True;");
                optionsBuilder.ConfigureWarnings(warnings => warnings.Log(CoreEventId.IncludeIgnoredWarning));
                optionsBuilder.UseLoggerFactory(new LoggerFactory().AddConsole((message, logLevel) =>
                {
                    return true;
                    /*return logLevel == LogLevel.Debug &&
                           message.StartsWith("Microsoft.EntityFrameworkCore.Database.Command");*/
                }));
            }
        }
    }
در اینجا در تنظیمات ConfigureWarnings، نمایش IncludeIgnoredWarning نیز لحاظ شده‌است. به این ترتیب می‌توان از وقوع Includeهای صرفنظر شده مطلع شد.
همچنین ذکر UseLoggerFactory، به نحوی که مشاهده می‌کنید، یکی دیگر از روش‌های لاگ کردن خروجی‌های EF است. در اینجا اگر true تنظیم شود، تمام اتفاقات مرتبط با EF Core لاگ می‌شوند. اگر می‌خواهید تنها کوئری‌های SQL آن‌را مشاهده کنید، روش فیلتر کردن آن‌ها در سطر بعدی نمایش داده شده‌است.

در این حالت اگر کوئری ذیل را اجرا کنیم:
var blogs = context.Blogs
    .Include(blog => blog.Posts)
    .Select(blog => new
    {
       Id = blog.BlogId,
       Url = blog.Url
    })
    .ToList();
ابتدا خطای ذیل نمایش داده می‌شود:
 warn: Microsoft.EntityFrameworkCore.Query[100106]
The Include operation for navigation '[blog].Posts' is unnecessary and was ignored because the navigation is not reachable in the final query results. See https://go.microsoft.com/fwlink/?linkid=850303 for more information.
سپس کوئری نهایی تشکیل شده نیز به صورت ذیل است:
SELECT [blog].[BlogId] AS [Id], [blog].[Url]
FROM [Blogs] AS [blog]
همانطور که ملاحظه می‌کنید در اینجا خبری از join به جدول posts نیست و یک کوئری ساده را تشکیل داده‌است. چون خروجی نهایی که در Select قید شده‌است، ارتباطی به جدول posts ندارد. به همین جهت، تشکیل join بر روی آن غیرضروری است و با این خطای ذکر شده می‌توان دریافت که بهتر است Include ذکر شده را از کوئری حذف کرد.


یک نکته: اگر تنظیم نمایش IncludeIgnoredWarning را به نحو ذیل به Throw تنظیم کنیم:
 optionsBuilder.ConfigureWarnings(warnings => warnings.Throw(CoreEventId.IncludeIgnoredWarning));
اینبار برنامه با رسیدن به یک چنین کوئری‌هایی، متن اخطار ذکر شده را به صورت یک استثناء صادر خواهد کرد. این حالت در زمان توسعه‌ی برنامه می‌تواند مفید باشد.

کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: IgnoredIncludes.zip
نظرات مطالب
الگویی برای مدیریت دسترسی همزمان به ConcurrentDictionary
Lazy را به قسمتی از درون Func اعمال کردید. کل Func باید Lazy شود تا درست کار کند.
using System;
using System.Collections.Concurrent;
using System.Threading;

namespace LazyDic
{
    public class LazyConcurrentDictionary<TKey, TValue>
    {
        private readonly ConcurrentDictionary<TKey, Lazy<TValue>> _concurrentDictionary;
        public LazyConcurrentDictionary()
        {
            _concurrentDictionary = new ConcurrentDictionary<TKey, Lazy<TValue>>();
        }

        public TValue GetOrAdd(TKey key, Func<TKey, TValue> valueFactory)
        {
            var lazyResult = _concurrentDictionary.GetOrAdd(key,
             k => new Lazy<TValue>(() => valueFactory(k), LazyThreadSafetyMode.ExecutionAndPublication));
            return lazyResult.Value;
        }

        public TValue AddOrUpdate(TKey key, TValue addValue, Func<TKey, TValue, TValue> updateValueFactory)
        {
            var lazyResult = _concurrentDictionary.AddOrUpdate(
                key,
                new Lazy<TValue>(() => addValue),
                (k, currentValue) => new Lazy<TValue>(() => updateValueFactory(k, currentValue.Value),
                                                      LazyThreadSafetyMode.ExecutionAndPublication));
            return lazyResult.Value;
        }

        public TValue AddOrUpdate(TKey key, Func<TKey, TValue> addValueFactory, Func<TKey, TValue, TValue> updateValueFactory)
        {
            var lazyResult = _concurrentDictionary.AddOrUpdate(
                key,
                k => new Lazy<TValue>(() => addValueFactory(k)),
                (k, currentValue) => new Lazy<TValue>(() => updateValueFactory(k, currentValue.Value),
                                                      LazyThreadSafetyMode.ExecutionAndPublication));
            return lazyResult.Value;
        }

        public int Count => _concurrentDictionary.Count;
    }
}
نظرات مطالب
EF Code First #3
سلام؛  موقع استفاده از annotation‌ها
public class KalaType
{
    [Key, Column(Order = 0)]
    public int kalaID { get; set; }
    [Key, Column(Order = 1)]
    public int typeID { get; set; }
...
}
با اینکه از
using System.Data.Entity;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema;
using System.ComponentModel.Design;
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Resources;
استفاده میکنم،این ارور میده! چیکار کنم؟
Compiler Error Message: CS0246: The type or namespace name 'Column' could not be found (are you missing a using directive or an assembly reference?)
مطالب
بررسی Microsoft Anti-Cross Site Scripting Library

هنگام نمایش اطلاعات در وب باید اطلاعات خام دریافتی از کاربر را encode کرده و سپس نمایش داد تا از حملات XSS یا cross site scripting attacks در امان ماند. مثلا وبلاگی را طراحی کرده‌اید و یک نفر اطلاعات زیر را بجای توضیحات ارسال کرده است:
<SCRIPT>alert('XSS')</SCRIPT>

اگر اطلاعات به همین شکل دریافت و بدون تغییر هم نمایش داده شود، یک ضعف امنیتی برای سایت شما به‌حساب خواهد آمد. (بحث دزدیدن اطلاعات کوکی و امثال آن از این طریق با معرفی HttpOnly cookies در IE‌های جدید و فایرفاکس 3 به بعد تقریبا منتفی شده است اما می‌توانند با ارسال انبوهی اسکریپت، مشاهده صفحه را با crash‌ کردن مرورگر کاربران همراه کنند)
مایکروسافت برای این منظور Microsoft Anti-Cross Site Scripting Library را ارائه داده است. نمونه بهبود یافته HttpUtility.HtmlEncode که در فضای نام System.Web موجود است.

در اینجا قصد داریم این کتابخانه را با لیست زیر آزمایش کنیم:
http://ha.ckers.org/xss.html
در همان صفحه اگر دقت کنید، لیست حملات را به صورت یک فایل xml هم ارائه داده است:
http://ha.ckers.org/xssAttacks.xml
برای خواندن این فایل xml در دات نت روش‌های زیادی وجود دارد منجمله XML serialization .

ساختار این فایل به شکل زیر است:
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<xss>
<attack>
<name>x1</name>
<code>x2</code>
<desc>x3</desc>
<label>x4</label>
<browser>x5</browser>
</attack>
.
.
.

بنابراین شیء‌ نمایانگر آن می‌تواند به صورت لیستی از کلاس زیر باشد:
    public class attack{
public string name { get; set; }
public string code { get; set; }
public string desc { get; set; }
public string label { get; set; }
public string browser { get; set; }
}

برای دریافت این لیست و بارگذاری فایل xml مربوطه با استفاده از روش XML serialization خواهیم داشت:
      
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Xml.Serialization;

public static List<attack> DeserializeFromXML(string path)
{
XmlRootAttribute root = new XmlRootAttribute("xss");
XmlSerializer deserializer =
new XmlSerializer(typeof (List<attack>),root);
using (TextReader textReader = new StreamReader(path))
{
return (List<attack>)deserializer.Deserialize(textReader);
}
}

در ادامه فرض بر این است که ارجاعی از اسمبلی AntiXssLibrary.dll به پروژه اضافه شده است، همچنین فایل xssAttacks.xml فوق نیز در کنار فایل اجرایی برنامه ، مثلا یک برنامه کنسول قرار گرفته است:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Text;
using Microsoft.Security.Application;

private static void testMethod()
{
StringBuilder sb = new StringBuilder();
sb.AppendFormat("<html>{0}", Environment.NewLine);
sb.AppendFormat("<body>{0}", Environment.NewLine);

List<attack> data = XMLParser.DeserializeFromXML("xssAttacks.xml");
foreach (attack atk in data)
{
string cleanSafeHtmlInput = AntiXss.HtmlEncode(atk.code);
sb.AppendFormat("{0}<br>{1}", cleanSafeHtmlInput, Environment.NewLine);
}

sb.AppendFormat("</body>{0}", Environment.NewLine);
sb.AppendFormat("</html>");

File.WriteAllText("out.htm", sb.ToString());
}

پس از اجرای تابع فوق، خروجی ما یک فایل html خواهد بود به نام out.htm . آنرا در مرورگر خود باز کنید. بدون هیچ مشکلی باز خواهد شد و خروجی امنی را مشاهده خواهید کرد. برای مشاهده اثر واقعی این کتابخانه، قسمت AntiXss.HtmlEncode را از کد فوق حذف کنید و یکبار دیگر برنامه را اجرا کنید. اکنون فایل نهایی را در مرورگر باز کنید. با انبوهی از alert های جاوا اسکریپتی مواجه خواهید شد که اهمیت کتابخانه فوق را جهت ارائه خروجی امن در صفحات وب مشخص می‌سازد.

مطالب
مدیریت سشن‌ها در برنامه‌های وب به کمک تزریق وابستگی‌ها
سشن‌ها در برنامه‌های وب، یکی از وابستگی‌های استاتیکی هستند که می‌توان آن‌ها را از طریق تزریق وابستگی‌ها، جهت بالا بردن قابلیت آزمون پذیری برنامه، تامین کرد. همچنین اگر از سشن‌ها برای نمونه در برنامه‌های ASP.NET MVC استفاده کنید، مقدار آن‌ها در سازنده‌ی کنترلرها نال خواهند بود؛ از این جهت که در زمان نمونه سازی یک کنترلر توسط IoC Container، کار مدیریت سشن‌ها صورت نمی‌گیرد و اگر در این بین سرویسی نیاز به سشن داشته باشد، دیگر وهله سازی نخواهد شد؛ به این دلیل که صرفنظر از مقدار دهی متغیر سشن در صفحه‌ای دیگر، این مقدار در سازنده‌ی کلاس، نال است. در ادامه این مشکل را از طریق غنی سازی تزریق وابستگی‌ها با اطلاعات سشن جاری، برطرف خواهیم کرد.


طراحی یک تامین کننده‌ی عمومی سشن

public interface ISessionProvider
{
    object Get(string key);
    T Get<T>(string key) where T : class;
    void Remove(string key);
    void RemoveAll();
    void Store(string key, object value);
}
در اینجا یک اینترفیس عمومی را مشاهده می‌کنید که کار آن کپسوله سازی اعمال متداول کار با سشن‌ها است؛ برای مثال دریافت اطلاعات یک سشن، بر اساس کلیدی مشخص و یا ذخیره سازی اطلاعات اشیاء در سشن‌ها.
یک نمونه پیاده سازی عمومی آن نیز برای کار با سشن‌ها در برنامه‌های وب ASP.NET وب فرم و MVC، می‌تواند به صورت زیر باشد:
public class DefaultWebSessionProvider : ISessionProvider
{
    private readonly HttpSessionStateBase _session;
 
    public DefaultWebSessionProvider(HttpSessionStateBase session)
    {
        _session = session;
    }
 
    public object Get(string key)
    {
        return _session[key];
    }
 
    public T Get<T>(string key) where T : class
    {
        return _session[key] as T;
    }
 
    public void Remove(string key)
    {
        _session.Remove(key);
    }
 
    public void RemoveAll()
    {
        _session.RemoveAll();
    }
 
    public void Store(string key, object value)
    {
        _session[key] = value;
    }
}
در کلاس DefaultWebSessionProvider مستقیما از HttpContext.Current.Session برای دسترسی به سشن جاری استفاده نشده‌است. این مقدار را از سازنده‌ی خود که توسط کلاس پایه HttpSessionStateBase تامین می‌شود، دریافت خواهد کرد. این سازنده را توسط تنظیمات ابتدایی IoC Container خود وهله سازی و مقدار دهی می‌کنیم؛ زیرا HttpContext.Current.Session برای مقدار دهی، نیاز به راه اندازی یک وب سرور دارد و عملا استفاده و شبیه سازی از آن در بسیاری از آزمون‌های واحد، بسیار مشکل خواهد بود.
private static Container defaultContainer()
{
    return new Container(ioc =>
    {
        // session manager setup
        ioc.For<ISessionProvider>().Use<DefaultWebSessionProvider>();
        ioc.For<HttpSessionStateBase>()
           .Use(ctx => new HttpSessionStateWrapper(HttpContext.Current.Session)); 
 
        ioc.Policies.SetAllProperties(properties =>
        {
            properties.OfType<ISessionProvider>();
        });
    });
}
در مثال فوق یک نمونه از تنظیمات ابتدایی StructureMap را برای استفاده از مقدار HttpContext.Current.Session، جهت وهله سازی سازنده‌ی کلاس DefaultWebSessionProvider مشاهده می‌کنید.


استفاده از تامین کننده‌ی سفارشی سشن در برنامه

پس از طراحی تامین کننده‌ی سفارشی سشن و همچنین معرفی آن به IoC Container خود، اکنون استفاده‌ی از آن به سادگی ذیل است:
public class HomeController : Controller
{
    private readonly ISessionProvider _sessionProvider;
    public HomeController(ISessionProvider sessionProvider)
    {
        _sessionProvider = sessionProvider;
    }
بنابراین اگر در کلاسی، کنترلری و یا سرویسی نیاز به سشن وجود داشت، بهتر است از ISessionProvider بجای مقدار دهی و یا دسترسی مستقیم به شیء استاتیک Session استفاده کرد.