هر بانک اطلاعاتی باید Migration و Context خاص خودش را داشته باشد
تامین کنندهی بانکهای اطلاعاتی مختلف، عموما تنظیمات خاص خودشان را داشته و همچنین دستورات SQL متفاوتی را نیز تولید میکنند. به همین جهت نمیتوان از یک تک Context، هم برای SQLite و هم SQL Server استفاده کرد. به علاوه قصد داریم اطلاعات Migrations هر کدام را نیز در یک اسمبلی جداگانه قرار دهیم. در یک چنین حالتی EF نمیپذیرد که Context تولید کنندهی Migration، در اسمبلی دیگری قرار داشته باشد و باید حتما در همان اسمبلی Migration قرار گیرد. بنابراین ساختار پوشه بندی مثال جاری به صورت زیر خواهد بود:
- در پوشهی EFCoreMultipleDb.DataLayer فقط اینترفیس IUnitOfWork را قرار میدهیم. از این جهت که وقتی قرار شد در برنامه چندین Context تعریف شوند، لایهی سرویس برنامه قرار نیست بداند در حال حاضر با کدام Context کار میکند. به همین جهت است که تغییر بانک اطلاعاتی برنامه، تغییری را در کدهای اصلی آن ایجاد نخواهد کرد.
- در پوشهی EFCoreMultipleDb.DataLayer.SQLite کدهای Context و همچنین IDesignTimeDbContextFactory مخصوص SQLite را قرار میدهیم.
- در پوشهی EFCoreMultipleDb.DataLayer.SQLServer کدهای Context و همچنین IDesignTimeDbContextFactory مخصوص SQL Server را قرار میدهیم.
برای نمونه ابتدای Context مخصوص SQLite چنین شکلی را دارد:
public class SQLiteDbContext : DbContext, IUnitOfWork { public SQLiteDbContext(DbContextOptions options) : base(options) { } public virtual DbSet<User> Users { set; get; }
namespace EFCoreMultipleDb.DataLayer.SQLite.Context { public class SQLiteDbContextFactory : IDesignTimeDbContextFactory<SQLiteDbContext> { public SQLiteDbContext CreateDbContext(string[] args) { var basePath = Directory.GetCurrentDirectory(); Console.WriteLine($"Using `{basePath}` as the BasePath"); var configuration = new ConfigurationBuilder() .SetBasePath(basePath) .AddJsonFile("appsettings.json") .Build(); var builder = new DbContextOptionsBuilder<SQLiteDbContext>(); var connectionString = configuration.GetConnectionString("SqliteConnection") .Replace("|DataDirectory|", Path.Combine(basePath, "wwwroot", "app_data")); builder.UseSqlite(connectionString); return new SQLiteDbContext(builder.Options); } } }
تنظیمات رشتههای اتصالی بانکهای اطلاعاتی مختلف
در اینجا محتویات فایل appsettings.json را که در آن تنظیمات رشتههای اتصالی دو بانک SQL Server LocalDB و همچنین SQLite در آن ذکر شدهاند، مشاهده میکنید:
{ "Logging": { "LogLevel": { "Default": "Warning" } }, "AllowedHosts": "*", "ConnectionStrings": { "SqlServerConnection": "Data Source=(LocalDB)\\MSSQLLocalDB;Initial Catalog=ASPNETCoreSqlDB;AttachDbFilename=|DataDirectory|\\ASPNETCoreSqlDB.mdf;Integrated Security=True;MultipleActiveResultSets=True;", "SqliteConnection": "Data Source=|DataDirectory|\\ASPNETCoreSqliteDB.sqlite", "InUseKey": "SqliteConnection" } }
یک کلید InUseKey را هم در اینجا تعریف کردهایم تا مشخص باشد در ابتدای کار برنامه، کلید کدام رشتهی اتصالی مورد استفاده قرار گیرد. برای مثال در اینجا کلید رشتهی اتصالی SQLite تنظیم شدهاست.
در این تنظیمات یک DataDirectory را نیز مشاهده میکنید. مقدار آن در فایل Startup.cs برنامه به صورت زیر بر اساس پوشهی جاری تعیین میشود و در نهایت به wwwroot\app_data اشاره خواهد کرد:
var connectionStringKey = Configuration.GetConnectionString("InUseKey"); var connectionString = Configuration.GetConnectionString(connectionStringKey) .Replace("|DataDirectory|", Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), "wwwroot", "app_data"));
دستورات تولید Migrations و به روز رسانی بانک اطلاعاتی
چون تعداد Contextهای برنامه بیش از یک مورد شدهاست، دستورات متداولی را که تاکنون برای تولید Migrations و یا به روز رسانی ساختار بانک اطلاعاتی اجرا میکردید، با پیام خطایی که این مساله را گوشزد میکند، متوقف خواهند شد. راه حل آن ذکر صریح Context مدنظر است:
برای تولید Migrations، از طریق خط فرمان، به پوشهی اسمبلی مدنظر وارد شده و دستور زیر را اجرا کنید:
For /f "tokens=2-4 delims=/ " %%a in ('date /t') do (set mydate=%%c_%%a_%%b) For /f "tokens=1-2 delims=/:" %%a in ("%TIME: =0%") do (set mytime=%%a%%b) dotnet build dotnet ef migrations --startup-project ../EFCoreMultipleDb.Web/ add V%mydate%_%mytime% --context SQLiteDbContext
دو سطر اول آن، زمان اجرای دستورات را به عنوان نام فایلها تولید میکنند.
پس از تولید Migrations، اکنون نوبت به تولید بانک اطلاعاتی و یا به روز رسانی بانک اطلاعاتی موجود است:
dotnet build dotnet ef --startup-project ../EFCoreMultipleDb.Web/ database update --context SQLServerDbContext
بدیهی است این رویه را پس از هربار تغییراتی در موجودیتهای برنامه و یا تنظیمات آنها در Contextهای متناظر، نیاز است مجددا اجرا کنید. البته اجرای اولین دستور اجباری است؛ اما میتوان دومین دستور را به صورت زیر نیز اجرا کرد:
namespace EFCoreMultipleDb.Web { public class Startup { public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { applyPendingMigrations(app); // ... } private static void applyPendingMigrations(IApplicationBuilder app) { var scopeFactory = app.ApplicationServices.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>(); using (var scope = scopeFactory.CreateScope()) { var uow = scope.ServiceProvider.GetService<IUnitOfWork>(); uow.Migrate(); } } } }
namespace EFCoreMultipleDb.DataLayer.SQLite.Context { public class SQLiteDbContext : DbContext, IUnitOfWork { // ... public void Migrate() { this.Database.Migrate(); } } }
مرحلهی آخر: انتخاب بانک اطلاعاتی در برنامهی آغازین
پس از این تنظیمات، قسمتی که کار تعریف IUnitOfWork و همچنین DbContext جاری برنامه را انجام میدهد، به صورت زیر پیاده سازی میشود:
namespace EFCoreMultipleDb.Web { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddScoped<IUsersService, UsersService>(); var connectionStringKey = Configuration.GetConnectionString("InUseKey"); var connectionString = Configuration.GetConnectionString(connectionStringKey) .Replace("|DataDirectory|", Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), "wwwroot", "app_data")); switch (connectionStringKey) { case "SqlServerConnection": services.AddScoped<IUnitOfWork, SQLServerDbContext>(); services.AddDbContext<SQLServerDbContext>(options => { options.UseSqlServer( connectionString, dbOptions => { var minutes = (int)TimeSpan.FromMinutes(3).TotalSeconds; dbOptions.CommandTimeout(minutes); dbOptions.EnableRetryOnFailure(); }); }); break; case "SqliteConnection": services.AddScoped<IUnitOfWork, SQLiteDbContext>(); services.AddDbContext<SQLiteDbContext>(options => { options.UseSqlite( connectionString, dbOptions => { var minutes = (int)TimeSpan.FromMinutes(3).TotalSeconds; dbOptions.CommandTimeout(minutes); }); }); break; default: throw new NotImplementedException($"`{connectionStringKey}` is not defined in `appsettings.json` file."); } services.AddMvc().SetCompatibilityVersion(CompatibilityVersion.Version_2_2); }
آزمایش برنامه
ابتدا کدهای کامل این مطلب را از اینجا دریافت کنید: EFCoreMultipleDb.zip
سپس آنرا اجرا نمائید. چنین تصویری را مشاهده خواهید کرد:
اکنون برنامه را بسته و سپس فایل appsettings.json را جهت تغییر مقدار InUseKey به کلید SqlServerConnection ویرایش کنید:
{ "ConnectionStrings": { // … "InUseKey": "SqlServerConnection" } }
مقدار username، در contextهای هر کدام از این بانکهای اطلاعاتی، با مقدار متفاوتی به عنوان اطلاعات اولیهی آن ثبت شدهاست. سرویسی هم که اطلاعات آنرا تامین میکند، به صورت زیر تعریف شدهاست:
namespace EFCoreMultipleDb.Services { public interface IUsersService { Task<User> FindUserAsync(int userId); } public class UsersService : IUsersService { private readonly IUnitOfWork _uow; private readonly DbSet<User> _users; public UsersService(IUnitOfWork uow) { _uow = uow; _users = _uow.Set<User>(); } public Task<User> FindUserAsync(int userId) { return _users.FindAsync(userId); } } }
یکی دیگر از ماژولهایی که امکان اتصال Node.js را به SQL Server ممکن میکند، Edge.js است. Edge.js یک ماژول Node.js است که امکان اجرای کدهای دات نت را در همان پروسه توسط Node.js فراهم میکند. این مسئله، توسعه دهندگان Node.js را قادر میسازد تا از فناوریهایی که به صورت سنتی استفادهی از آنها سخت یا غیر ممکن بوده است را به راحتی استفاده کنند. برای نمونه:
- SQL Server
- Active Directory
- Nuget packages
- استفاده از سخت افزار کامپیوتر (مانند وب کم، میکروفن و چاپگر)
نصب Node.js
اگر Node.js را بر روی سیستم خود نصب ندارید، میتوانید از اینجا آن را دانلود کنید. بعد از نصب برای اطمینان از کارکرد آن، command prompt را باز کرده و دستور زیر را تایپ کنید:
node -v
ایجاد پوشه پروژه
سپس پوشهای را برای پروژه Node.js خود ایجاد کنید. مثلا با استفاده از command prompt و دستور زیر:
md \projects\node-edge-test1 cd \projects\node-edge-test1
نصب Edge.js
Node با استفاده از package manager خود دانلود و نصب ماژولها را خیلی آسان کرده است. برای نصب، در command prompt عبارت زیر را تایپ کنید:
npm install edge npm install edge-sql
Hello World
ایجاد یک فایل متنی با نام server.js و نوشتن کد زیر در آن:var edge = require('edge'); // The text in edge.func() is C# code var helloWorld = edge.func('async (input) => { return input.ToString(); }'); helloWorld('Hello World!', function (error, result) { if (error) throw error; console.log(result); });
node server.js
ایجاد پایگاه داده تست
در مثالهای بعدی، نیاز به یک پایگاه داده داریم تا queryها را اجرا کنیم. در صورتی که SQL Server بر روی سیستم شما نصب نیست، میتوانید نسخهی رایگان آن را از اینجا دانلود و نصب کنید. همچنین SQL Management Studio Express را نیز نصب کنید.
- در SQL Management Studio، یک پایگاه داده را با نام node-test با تنظیمات پیش فرض ایجاد کنید.
- بر روی پایگاه داده node-test راست کلیک کرده و New Query را انتخاب کنید.
- اسکریپت زیر را copy کرده و در آنجا paste کنید، سپس بر روی Execute کلیک کنید.
IF EXISTS(SELECT 1 FROM sys.tables WHERE object_id = OBJECT_ID('SampleUsers')) BEGIN; DROP TABLE SampleUsers; END; GO CREATE TABLE SampleUsers ( Id INTEGER NOT NULL IDENTITY(1, 1), FirstName VARCHAR(255) NOT NULL, LastName VARCHAR(255) NOT NULL, Email VARCHAR(255) NOT NULL, CreateDate DATETIME NOT NULL DEFAULT(getdate()), PRIMARY KEY (Id) ); GO INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Orla','Sweeney','nunc@convallisincursus.ca','Apr 13, 2014'); INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Zia','Pickett','porttitor.tellus.non@Duis.com','Aug 31, 2014'); INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Justina','Ayala','neque.tellus.imperdiet@temporestac.com','Jul 28, 2014'); INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Levi','Parrish','adipiscing.elit@velarcueu.com','Jun 21, 2014'); INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Pearl','Warren','In@dignissimpharetra.org','Mar 3, 2014');
تنظیمات ConnectionString
قبل از استفاده از Edge.js با SQL Server، باید متغیر محیطی (environment variable) با نام EDGE_SQL_CONNECTION_STRING را تعریف کنید.
set EDGE_SQL_CONNECTION_STRING=Data Source=localhost;Initial Catalog=node-test;Integrated Security=True
SETX EDGE_SQL_CONNECTION_STRING "Data Source=localhost;Initial Catalog=node-test;Integrated Security=True"
روش اول: اجرای مستقیم SQL Server Query در Edge.js
فایلی با نام server-sql-query.js را ایجاد کرده و کد زیر را در آن وارد کنید:
var http = require('http'); var edge = require('edge'); var port = process.env.PORT || 8080; var getTopUsers = edge.func('sql', function () {/* SELECT TOP 3 * FROM SampleUsers ORDER BY CreateDate DESC */}); function logError(err, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/plain' }); res.write("Error: " + err); res.end(""); } http.createServer(function (req, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/html' }); getTopUsers(null, function (error, result) { if (error) { logError(error, res); return; } if (result) { res.write("<ul>"); result.forEach(function(user) { res.write("<li>" + user.FirstName + " " + user.LastName + ": " + user.Email + "</li>"); }); res.end("</ul>"); } else { } }); }).listen(port); console.log("Node server listening on port " + port);
node server-sql-query.js
روش دوم: اجرای کد دات نت برای SQL Server Query
Edge.js تنها از دستورات Update، Insert، Select و Delete پشتیبانی میکند. در حال حاضر از store procedures و مجموعهای از کد SQL پشتیبانی نمیکند. بنابراین، اگر چیزی بیشتر از عملیات CRUD میخواهید انجام دهید، باید از دات نت برای این کار استفاده کنید.یادتان باشد، همیشه async
مدل اجرایی Node.js به صورت یک حلقهی رویداد تک نخی است. بنابراین این بسیار مهم است که کد دات نت شما به صورت async باشد. در غیر اینصورت یک فراخوانی به دات نت سبب مسدود شدن و ایجاد خرابی در Node.js میشود.
ایجاد یک Class Library
اولین قدم، ایجاد یک پروژه Class Library در Visual Studio که خروجی آن یک فایل DLL است و استفاده از آن در Edge.js است. پروژه Class Library با عنوان EdgeSampleLibrary ایجاد کرده و فایل کلاسی با نام Sample1 را به آن اضافه کنید و سپس کد زیر را در آن وارد کنید:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Data; using System.Data.SqlClient; using System.Threading.Tasks; namespace EdgeSampleLibrary { public class Sample1 { public async Task<object> Invoke(object input) { // Edge marshalls data to .NET using an IDictionary<string, object> var payload = (IDictionary<string, object>) input; var pageNumber = (int) payload["pageNumber"]; var pageSize = (int) payload["pageSize"]; return await QueryUsers(pageNumber, pageSize); } public async Task<List<SampleUser>> QueryUsers(int pageNumber, int pageSize) { // Use the same connection string env variable var connectionString = Environment.GetEnvironmentVariable("EDGE_SQL_CONNECTION_STRING"); if (connectionString == null) throw new ArgumentException("You must set the EDGE_SQL_CONNECTION_STRING environment variable."); // Paging the result set using a common table expression (CTE). // You may rather do this in a stored procedure or use an // ORM that supports async. var sql = @" DECLARE @RowStart int, @RowEnd int; SET @RowStart = (@PageNumber - 1) * @PageSize + 1; SET @RowEnd = @PageNumber * @PageSize; WITH Paging AS ( SELECT ROW_NUMBER() OVER (ORDER BY CreateDate DESC) AS RowNum, Id, FirstName, LastName, Email, CreateDate FROM SampleUsers ) SELECT Id, FirstName, LastName, Email, CreateDate FROM Paging WHERE RowNum BETWEEN @RowStart AND @RowEnd ORDER BY RowNum; "; var users = new List<SampleUser>(); using (var cnx = new SqlConnection(connectionString)) { using (var cmd = new SqlCommand(sql, cnx)) { await cnx.OpenAsync(); cmd.Parameters.Add(new SqlParameter("@PageNumber", SqlDbType.Int) { Value = pageNumber }); cmd.Parameters.Add(new SqlParameter("@PageSize", SqlDbType.Int) { Value = pageSize }); using (var reader = await cmd.ExecuteReaderAsync(CommandBehavior.CloseConnection)) { while (await reader.ReadAsync()) { var user = new SampleUser { Id = reader.GetInt32(0), FirstName = reader.GetString(1), LastName = reader.GetString(2), Email = reader.GetString(3), CreateDate = reader.GetDateTime(4) }; users.Add(user); } } } } return users; } } public class SampleUser { public int Id { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public string Email { get; set; } public DateTime CreateDate { get; set; } } }
[project]/bin/Debug/EdgeSampleLibrary.dll
var http = require('http'); var edge = require('edge'); var port = process.env.PORT || 8080; // Set up the assembly to call from Node.js var querySample = edge.func({ assemblyFile: 'EdgeSampleLibrary.dll', typeName: 'EdgeSampleLibrary.Sample1', methodName: 'Invoke' }); function logError(err, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/plain' }); res.write("Got error: " + err); res.end(""); } http.createServer(function (req, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/html' }); // This is the data we will pass to .NET var data = { pageNumber: 1, pageSize: 3 }; // Invoke the .NET function querySample(data, function (error, result) { if (error) { logError(error, res); return; } if (result) { res.write("<ul>"); result.forEach(function(user) { res.write("<li>" + user.FirstName + " " + user.LastName + ": " + user.Email + "</li>"); }); res.end("</ul>"); } else { res.end("No results"); } }); }).listen(port); console.log("Node server listening on port " + port);
node server-dotnet-query.js
نکته: برای ایجاد pageNumber و pageSize داینامیک با استفاده از ارسال مقادیر توسط QueryString، میتوانید از ماژول connect استفاده کنید.
معرفی قالبهای جدید شروع پروژههای Blazor در دات نت 8
پس از نصب SDK دات نت 8، دیگر خبری از قالبهای قدیمی پروژههای blazor server و blazor wasm نیست! در اینجا در ابتدا باید مشخص کرد که سطح تعاملی برنامه در چه حدی است. در ادامه 4 روش شروع پروژههای Blazor 8x را مشاهده میکنید که توسط پرچم interactivity--، نوع رندر برنامه در آنها مشخص شدهاست:
اجرای قسمتهای تعاملی برنامه بر روی سرور:
dotnet new blazor --interactivity Server
اجرای قسمتهای تعاملی برنامه در مرورگر، توسط فناوری وباسمبلی:
dotnet new blazor --interactivity WebAssembly
برای اجرای قسمتهای تعاملی برنامه، ابتدا حالت Server فعالسازی میشود تا فایلهای WebAssembly دریافت شوند، سپس فقط از WebAssembly استفاده میکند:
dotnet new blazor --interactivity Auto
فقط از حالت SSR یا همان static server rendering استفاده میشود (این نوع برنامهها تعاملی نیستند):
dotnet new blazor --interactivity None
سایر گزینهها را با اجرای دستور dotnet new blazor --help میتوانید مشاهده کنید.
نکتهی مهم! در قالبهای آمادهی Blazor 8x، حالت SSR، پیشفرض است.
هرچند در تمام پروژههای فوق، انتخاب حالتهای مختلف رندر را مشاهده میکنید، اما این انتخابها صرفا دو مقصود مهم را دنبال میکنند:
الف) تنظیم فایل Program.cs برنامه جهت افزودن وابستگیهای مورد نیاز، به صورت خودکار.
ب) ایجاد پروژهی کلاینت (علاوه بر پروژهی سرور)، در صورت نیاز. برای مثال حالتهای وباسمبلی و Auto، هر دو به همراه یک پروژهی کلاینت وباسمبلی هم هستند؛ اما حالتهای Server و None، خیر.
در تمام این پروژهها هر صفحه و یا کامپوننتی که ایجاد میشود، به صورت پیشفرض بر اساس SSR رندر و نمایش داده خواهد شد؛ مگر اینکه به صورت صریحی این نحوهی رندر را بازنویسی کنیم. برای مثال مشخص کنیم که قرار است بر اساس Blazor Server اجرا شود و یا وباسمبلی و یا حالت Auto.
بررسی حالت Server side rendering
برای بررسی این حالت یک پوشهی جدید را ایجاد کرده و توسط خط فرمان، دستور dotnet new blazor --interactivity Server را در ریشهی آن اجرا میکنیم. پس از ایجاد ساختار ابتدایی پروژه بر اساس این قالب انتخابی، فایل Program.cs جدید آن، چنین شکلی را دارد:
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args); builder.Services.AddRazorComponents().AddInteractiveServerComponents(); var app = builder.Build(); if (!app.Environment.IsDevelopment()) { app.UseExceptionHandler("/Error", createScopeForErrors: true); app.UseHsts(); } app.UseHttpsRedirection(); app.UseStaticFiles(); app.UseAntiforgery(); app.MapRazorComponents<App>().AddInteractiveServerRenderMode(); app.Run();
server-side rendering به این معنا است که برنامهی سمت سرور، کل DOM و HTML نهایی را تولید کرده و به مرورگر کاربر ارائه میکند. مرورگر هم این DOM را نمایش میدهد. فقط همین! در اینجا هیچ خبری از اتصال دائم SignalR نیست و محتوای ارائه شده، یک محتوای استاتیک است. این حالت رندر، برای ارائهی محتواهای فقط خواندنی غیرتعاملی، فوق العادهاست؛ امکان از لحظهای که نیاز به کلیک بر روی دکمهای باشد، دیگر پاسخگو نیست. به همین جهت در اینجا امکان تعاملی کردن تعدادی از کامپوننتهای ویژه و مدنظر نیز پیشبینی شدهاند تا بتوان به ترکیبی از server-side rendering و client-side rendering رسید.
حالت پیشفرض در اینجا، ارائهی محتوای استاتیک است. بنابراین هر کامپوننتی در اینجا ابتدا بر روی سرور رندر شده (HTML ابتدایی آن آماده شده) و به سمت مرورگر کاربر ارسال میشود. اگر کامپوننتی نیاز به امکانات تعاملی داشت باید آنرا دقیقا توسط ویژگی InteractiveXYZ مشخص کند؛ مانند مثال زیر:
@page "/counter" @rendermode InteractiveServer <PageTitle>Counter</PageTitle> <h1>Counter</h1> <p role="status">Current count: @currentCount</p> <button class="btn btn-primary" @onclick="IncrementCount">Click me</button> @code { private int currentCount = 0; private void IncrementCount() { currentCount++; } }
در ادامه، مجددا سطر کامنت شده را به حالت عادی برگردانید و سپس برنامه را اجرا کنید. پیش از باز کردن صفحهی Counter، ابتدا developer tools مرورگر خود را گشوده و برگهی network آنرا انتخاب و سپس صفحهی Counter را باز کنید. در این لحظهاست که مشاهده میکنید یک اتصال وبسوکت برقرار شد. این اتصال است که قابلیتهای تعاملی صفحه را برقرار کرده و مدیریت میکند (این اتصال دائم SignalR است که این صفحه را همانند برنامههای Blazor Web Server پیشین مدیریت میکند).
یک نکته: در برنامههای Blazor Server سنتی، امکان فعالسازی قابلیتی به نام prerender نیز وجود دارد. یعنی سرور، ابتدا صفحه را رندر کرده و محتوای استاتیک آنرا به سمت مرورگر کاربر ارسال میکند و سپس اتصال SignalR برقرار میشود. در دات نت 8، این حالت، حالت پیشفرض است. اگر آنرا نمیخواهید باید به نحو زیر غیرفعالش کنید:
@rendermode InteractiveServerRenderModeWithoutPrerendering @code{ static readonly IComponentRenderMode InteractiveServerRenderModeWithoutPrerendering = new InteractiveServerRenderMode(false); }
روشی ساده برای تعاملی کردن کل برنامه
اگر میخواهید رفتار برنامه را همانند Blazor Server سابق کنید و نمیخواهید به ازای هر کامپوننت، نحوهی رندر آنرا به صورت سفارشی انتخاب کنید، فقط کافی است فایل App.razor را باز کرده:
<!DOCTYPE html> <html lang="en"> <head> <meta charset="utf-8" /> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0" /> <base href="/" /> <link rel="stylesheet" href="bootstrap/bootstrap.min.css" /> <link rel="stylesheet" href="app.css" /> <link rel="stylesheet" href="MyApp.styles.css" /> <link rel="icon" type="image/png" href="favicon.png" /> <HeadOutlet /> </head> <body> <Routes /> <script src="_framework/blazor.web.js"></script> </body> </html>
<HeadOutlet @rendermode="@InteractiveServer" /> ... <Routes @rendermode="@InteractiveServer" />
در این حالت دیگر نیازی نیست تا به ازای هر کامپوننت و صفحه، نحوهی رندر را مشخص کنیم؛ چون این نحوه، از بالاترین سطح، به تمام زیرکامپوننتها به ارث میرسد (دربارهی این نکته در قسمت قبل، توضیحاتی ارائه شد).
بررسی حالت Streaming Rendering
در اینجا مثال پیشفرض Weather.razor قالب پیشفرض مورد استفادهی جاری را کمی تغییر دادهایم که کدهای نهایی آن به صورت زیر است (2 قسمت forecasts.AddRange_ را اضافهتر دارد):
@page "/weather" @attribute [StreamRendering(prerender: true)] <PageTitle>Weather</PageTitle> <h1>Weather</h1> <p>This component demonstrates showing data.</p> @if (_forecasts == null) { <p> <em>Loading...</em> </p> } else { <table class="table"> <thead> <tr> <th>Date</th> <th>Temp. (C)</th> <th>Temp. (F)</th> <th>Summary</th> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var forecast in _forecasts) { <tr> <td>@forecast.Date.ToShortDateString()</td> <td>@forecast.TemperatureC</td> <td>@forecast.TemperatureF</td> <td>@forecast.Summary</td> </tr> } </tbody> </table> } @code { private List<WeatherForecast>? _forecasts; protected override async Task OnInitializedAsync() { // Simulate asynchronous loading to demonstrate streaming rendering await Task.Delay(500); var startDate = DateOnly.FromDateTime(DateTime.Now); var summaries = new[] { "Freezing", "Bracing", "Chilly", "Cool", "Mild", "Warm", "Balmy", "Hot", "Sweltering", "Scorching", }; _forecasts = GetWeatherForecasts(startDate, summaries).ToList(); StateHasChanged(); // Simulate asynchronous loading to demonstrate streaming rendering await Task.Delay(1000); _forecasts.AddRange(GetWeatherForecasts(startDate, summaries)); StateHasChanged(); await Task.Delay(1000); _forecasts.AddRange(GetWeatherForecasts(startDate, summaries)); } private static IEnumerable<WeatherForecast> GetWeatherForecasts(DateOnly startDate, string[] summaries) { return Enumerable.Range(1, 5) .Select(index => new WeatherForecast { Date = startDate.AddDays(index), TemperatureC = Random.Shared.Next(-20, 55), Summary = summaries[Random.Shared.Next(summaries.Length)], }); } private class WeatherForecast { public DateOnly Date { get; set; } public int TemperatureC { get; set; } public string? Summary { get; set; } public int TemperatureF => 32 + (int)(TemperatureC / 0.5556); } }
در ادامه مجددا سطر ویژگی StreamRendering را به حالت قبلی برگردانید و برنامه را اجرا کنید. در این حالت ابتدا قسمت loading ظاهر میشود و سپس در طی چند مرحله با توجه به Task.Delayهای قرار داده شده، صفحه رندر شده و تکمیل میشود.
اتفاقی که در اینجا رخ میدهد، استفاده از فناوری HTML Streaming است که مختص به مایکروسافت هم نیست. در حالت Streaming، هربار قطعهای از HTML ای که قرار است به کاربر ارائه شود، به صورت جریانی به سمت مرورگر ارسال میشود و مرورگر این قطعهی جدید را بلافاصله نمایش میدهد. نکتهی جالب این روش، عدم نیاز به اتصال SignalR و یا اجرای WASM درون مرورگر است.
Streaming rendering حالت بینابین رندر کامل در سمت سرور و رندر کامل در سمت کلاینت است. در حالت رندر سمت سرور، کل HTML صفحه ابتدا توسط سرور تهیه و بازگشت داده میشود و کاربر باید تا پایان عملیات تهیهی این HTML نهایی، منتظر باقی بماند و در این بین چیزی را مشاهده نخواهد کرد. در حالت Streaming rendering، هنوز هم همان حالت تهیهی HTML استاتیک سمت سرور برقرار است؛ به همراه تعدادی محل جایگذاری اطلاعات جدید. به محض پایان یک عمل async سمت سرور که سه نمونهی آن را در مثال فوق مشاهده میکنید، برنامه، جریان قطعهای از اطلاعات استاتیک را به سمت مرورگر کاربر ارسال میکند تا در مکانهایی از پیش تعیین شده، درج شوند.
در حالت SSR، فقط یکبار شانس ارسال کل اطلاعات به سمت مرورگر کاربر وجود دارد؛ اما در حالت Streaming rendering، ابتدا میتوان یک قالب HTML ای را بازگشت داد و سپس مابقی محتوای آنرا به محض آماده شدن در طی چند مرحله بازگشت داد. در این حالت نمایش گزارشی از اطلاعاتی که ممکن است با تاخیر در سمت سرور تهیه شوند، سادهتر میشود. یعنی میتوان هربار قسمتی را که تهیه شده، برای نمایش بازگشت داد و کاربر تا مدت زیادی منتظر نمایش کل صفحه باقی نخواهد ماند.
روش نهایی معرفی نحوهی رندر صفحات
بجای استفاده از ویژگیهای RenderModeXyz جهت معرفی نحوهی رندر کامپوننتها و صفحات (که تا پیش از نگارش RTM معرفی شده بودند و چندبار هم تغییر کردند)، میتوان از دایرکتیو جدیدی به نام rendermode@ با سه مقدار InteractiveServer، InteractiveWebAssembly و InteractiveAuto استفاده کرد. برای سهولت تعریف این موارد باید سطر ذیل را به فایل Imports.razor_ اضافه نمود:
@using static Microsoft.AspNetCore.Components.Web.RenderMode
@attribute [RenderModeInteractiveServer]
@rendermode InteractiveServer
اگر هم قصد سفارشی سازی آنها را دارید، برای مثال میخواهید prerender را در آنها false کنید، روش کار به صورت زیر است:
@rendermode renderMode @code { static IComponentRenderMode renderMode = new InteractiveWebAssemblyRenderMode(prerender: false); }
Cargo چیست و چه کاربردی دارد؟
Cargo همراه با زبان برنامه نویسی Rust گنجانده شده، همزمان نصب میشود و برای ایجاد، ساخت و مدیریت پروژههای Rust استفاده میگردد. این یک رابط سطح بالا برای کار با کدهای Rust را ارائه میدهد که شروع به کار با Rust و مدیریت پروژههای خود را برای توسعه دهندگان آسانتر میکند.
Cargo سیستم ساخت و package manager مخصوص زبان برنامه نویسی Rust است. ابزاری است که به توسعه دهندگان Rust کمک میکند تا پروژههای خود را با خودکارسازی کارهایی مانند کامپایل کد، مدیریت وابستگیها، اجرای آزمایشها و ایجاد بستههای قابل توزیع، مدیریت کنند.
Dependency management: برنامه Cargo میتواند بهطور خودکار وابستگیهای پروژههای Rust را دانلود کرده، بسازد و مدیریت کند. این باعث میشود توسعه دهندگان به راحتی کتابخانهها و ماژولهای جدیدی را به پروژههای خود اضافه کنند.
Building and testing: برنامه Cargo میتواند پروژههای Rust را بسازد و testها را به صورت خودکار اجرا کند. همچنین گزینههایی را برای ساختن ساختهای بهینه یا اشکال زدایی فراهم میکند.
Packaging: برنامه Cargo میتواند بستههای قابل توزیعی را مانند tarballs یا بستههای باینری را برای پروژههای Rust ایجاد کند.
Customization: برنامه Cargo به توسعه دهندگان اجازه میدهد تا فرآیند ساخت برنامهی خود را با تعیین گزینههای ساخت مختلف، در فایل پیکربندی Cargo.toml سفارشی کنند. بهطور کلی Cargo توسعه و مدیریت پروژههای Rust را با ارائه یک ابزار کارآمد برای خودکارسازی بسیاری از وظایف توسعه رایج، ساده میکند.
cargo new project_name
Cargo.toml : این فایل manifest پروژه است که در آن نام پروژه، نسخه، وابستگیها و سایر ابردادهها را مشخص میکنید. فایل Cargo.toml حاوی یک metadata درباره پروژه است؛ مانند نام، نسخه، نویسندگان و وابستگیهای آن. در اینجا مثالی از شکل ظاهری یک فایل Cargo.toml آورده شده است:
[package] name = "my-project" version = "0.1.0" authors = ["John Doe <johndoe@example.com>"] [dependencies] serde = "1.0" serde_json = "1.0"
بخش [dependencies] وابستگیهای پروژه را فهرست میکند. در این مثال، پروژه به پکیجهای serde و serde_json بستگی دارد که برای serialization و deserialization دادهها استفاده میشوند.
src directory: این دایرکتوری حاوی کد منبع پروژه شما است. به طور پیش فرض، شامل یک فایل main.rs است که نقطه ورود برنامه شما است.
target directory: این فهرست شامل فایلهای باینری کامپایل شده تولید شده توسط کامپایلر Rust میباشد.
هنگامی که cargo build یا cargo run را اجرا میکنید، Cargo به طور خودکار یک دایرکتوری target/debug را برای ذخیرهی فایلهای باینری کامپایل شده ایجاد میکند. اگر cargo build --release را اجرا کنید، Cargo بجای آن، یک دایرکتوری target/release را ایجاد میکند. بعلاوه، اگر هنگام ایجاد پروژهی خود از نسخهی خاصی از Rust (مانند نسخهی 2018) استفاده کنید، Cargo یک فیلد نسخه را در فایل Cargo.toml شما برای تعیین نسخه، اضافه میکند.
نحوهی ذخیره سازی لاگها
سطح سایت
- Client IP address
- User name
- Date
- Time
- Service and instance
- Server name
- Server IP address
- Time taken
- Client bytes sent
- Server bytes sent
- (Service status code (A value of 200 indicates that the request was fulfilled successfully
- (Windows status code (A value of 0 indicates that the request was fulfilled successfully.
- Request type
- Target of operation
- (Parameters (the parameters that are passed to a script
192.168.114.201, -, 03/20/01, 7:55:20, W3SVC2, SERVER, 172.21.13.45, 4502, 163, 3223, 200, 0, GET, /DeptLogo.gif, -,
نام فیلد | نوع حالت مقداردهی | توضیح اتفاقات افتاده | |
Client IP address | 192.168.114.201 | آی پی کلاینت | |
User name | - | کاربر ناشناس است | |
Date | 03/20/01 | تاریخ فعالیت | |
Time | 7:55:20 | ساعت فعالیت | |
Service and instance | W3SVC2 | لاگی که مربوط به سایت خاصی میشود به صورت #W3SVC نمایش داده میشود که علامت # شماره سایت میباشد که در اینجا این لاگ مربوط به سایت شماره 2 است | |
Server name | SERVER | نام سرور | |
Server IP | 172.21.13.45 | آی پی سرور | |
Time taken | 4502 | چقدر انجام عملیات این درخواست به طول انجامیده است که بر حسب میلی ثانیه است. | |
Client bytes sent | 163 | تعداد بایت هایی که از طرف کلاینت به سرور ارسال شده است | |
Server bytes sent | 3223 | تعداد بایت هایی که از طرف سرور به سمت کلاینت ارسال شده است | |
Service status code | 200 | درخواست کاملا موفقیت آمیز بوده است | |
Windows status code | 0 | درخواست کاملا موفقیت آمیز بوده است | |
Request type | GET | نوع درخواست کاربر | |
Target of operation | /DeptLogo.gif | کاربر قصد دانلود یک فایل تصویری GIF داشته است که نامش Deptlogo است | |
Parameters | - | پارامتری ارسال نشده است |
فرمت NCSA: این فرمت توسط مرکز علمی کاربردهای ابرمحاسباتی National Center for Supercomputing Applications ایجاد شده و دقیقا مانند قبلی نمیتوان در آن نوع فیلدها را مشخص کرد و برای جدا سازی، از فاصله space استفاده میکند و ثبت مقدار زمان در آن هم به صورت محلی و هم UTC میباشد.
- Remote host address
- (Remote log name (This value is always a hyphen
- User name
- Date, time, and Greenwich mean time (GMT) offset
- Request and protocol version
- (Service status code (A value of 200 indicates that the request was fulfilled successfully
- Bytes sen
نمونه ای از یک لاگ ثبت شده:
172.21.13.45 - Microsoft\JohnDoe [08/Apr/2001:17:39:04 -0800] "GET /scripts/iisadmin/ism.dll?http/serv HTTP/1.0" 200 3401
نام فیلد | مقدار ثبت شده | توضیح اتفاق افتاده |
Remote host address | 172.21.13.45 | آی پی کلاینت |
Remote log name | - | نامی وجود ندارد |
User name | Microsoft\JohnDoe | نام کاربری |
Date, time, and GMT offset | [08/Apr/2001:17:39:04 -0800] | تاریخ و ساعت فعالیت به صورت محلی که 8 ساعت از مبدا گرینویچ بیشتر است |
Request and protocol version | GET /scripts/iisadmin/ism.dll?http/serv HTTP/1.0 | کاربر با متد GET و Http نسخهی یک، درخواست فایل ism.dll را کرده است. |
Service status code | 200 | عملیات کاملا موفقیت آمیز بود. |
Bytes sent | 3401 | تعداد بایتهای ارسال شده به سمت کاربر |
امنیت در برابر کاربران مهاجم مانند همان فرمت قبلی صورت گرفته است.
فرمت W3C: توسط W3C توسط کنسرسیوم جهانی وب ارائه شده است و یک فرمت customizable ASCII text-based است. به این معنی که میتوان فیلدهایی که در گزارش نهایی میآید را خودتان مشخص کنید، که برای اینکار در کنار لیست، دکمهی Select وجود دارد که میتوانید هر کدام از فیلدهایی را که خواستید، انتخاب کنید تا به ترتیب در خط لاگ ظاهر شوند. تاریخ ثبت به صورت UTC است.
نام فیلد | توضیح | به طور پیش فرض انتخاب شده است |
Date | تاریخ رخ دادن فعالیت | بله |
Time | ساعت زخ دادن فعالیت بر اساس UTC | بله |
Client IP Address | آی پی کلاینت | بله |
User Name | نام کاربری که هویت آن تایید شده و در صورتی که هویت تایید شده نباشد و کاربر ناشناس باشد، جای آن - قرار میگیرد | بله |
Service Name and Instance Number | نام و شماره سایتی که درخواست در آن صورت گرفته است | خیر |
Server Name | نام سروری که لاگ روی آن ثبت میشود | خیر |
Server IP Address | آی پی سرور که لاگ روی آن ثبت میشود | بله |
Server Port | شمره پورتی که سرویس مورد نظر روی آن پورت اعمال میشود. | بله |
Method | متد درخواست مثل GET | بله |
URI Stem | هدف درخواست یا Target مثل index.htm | بله |
URI Query | کوئری ارسال شده برای صفحات داینامیک | بله |
HTTP Status | کد وضیعینی HTTP status | بله |
Win32 Status | کد وضعیتی ویندوز | خیر |
Bytes Sent | تعداد بایتهای ارسال شده به سمت کلاینت | خیر |
Bytes Received | تعداد بایتهای دریافت شده از سمت کلاینت | خیر |
Time Taken | زمان به طول انجامیدن درخواست بر حسب میلی ثانیه | خیر |
Protocol Version | درخواست با چه نسخهای از پروتکل http یا ftp ارسال شده است | خیر |
Host | اگر در هدر درخواست ارسالی این گزینه بوده باشد، نوشته خواهد شد. | خیر |
User Agent | اطلاعات را از هدر درخواست میگیرد. | بله |
Cookie | اگر کوکی رد و بدل شده باشد، محتویات کوکی ارسالی یا دریافت شده | خیر |
Referrer | کاربر از چه سایتی به سمت سایت ما آمده است. | خیر |
Protocol Substatus | در صورت رخ دادن خطا در IIS ، کد خطا بازگردانده میشود. در IIS به منظور امنیت بیشتر و کاهش حملات، محتوای خطاهای رخ داده در IIS به صورت متنی نمایش داده نمیشوند و شامل کد خطایی به اسم Substatus Code هستند تا مدیران شبکه با ردیابی لاگها پی به دلیل خطا و درخواستهای ناموفق ببرند. برای مثال Error 404.2 به این معنی است که فایل درخواستی به دلیل قوانین محدود کنده، قفل شده و قابل ارائه نیست. ولی هکر تنها با خطای 404 یعنی وجود نداشتن فایل روبرو میشود. در حالت substatus code، کد شماره 2 را هم خواهید داشت که در لاگ ثبت میشود. هر شخصی که در سرور توانایی دسترسی به لاگها را داشته باشد، میتواند کد دوم خطا را نیز مشاهده کند. برای مثال مدیر سرور متوجه میشود که یکی از فایلهای مورد نظر به کاربران، خطای 404 نمایش میدهد و با بررسی لاگها متوجه میشود که کد خطا 404.9 هست. از آنجا که ما همهی کدها را حفظ نیستیم به این صفحه رجوع میکنیم و متوجه میشویم تعداد کاربرانی که برای این فایل، اتصال connection ایجاد کردهاند بیش از مقدار مجاز است و مدیر میتواند این وضع را کنترل کند. برای مثال تعداد اتصالات مجاز را نامحدود unlimited تعیین کند. | بله |
- uri-query
- host
- (User-Agent)
- Cookie
- Referrer
- substatus
گزینه Custom : موقعی که شما این گزینه را انتخاب کنید ماژول logging غیرفعال خواهد شد. زیرا این امکان در IIS قابل پیکربندی نیست و نوشتن ماژول آن بر عهده شما خواهد بود؛ با استفاده از اینترفیس های ILogPlugin ، ILogPluginEx و ILogUIPlugin آن را پیاده سازی کنید.
ذخیره اطلاعات به انکدینگ UTF-8 و موضوع امنیت