These are the customer-reported issues addressed in this release:
- The debugger cannot continue running the process. Operation not supported. Unknown error: 0x9233000b.
- Recent Projects and Solutions not populated once executed.
- Full build every time with 15.5.
- Wrong IntelliSense errors are still shown on VS 15.5.2 for Visual Basic projects.
- VS2017 15.5.2 Unresolved references when "Allow parallel project initialization" is enabled.
- Upgrading to 15.5.2: cannot launch nor repair VS.
- VS2017 Installation issue.
- Unable to install because of BSoD.
Resource Governor، اجازه میدهد تا انواع مختلف Session را بر روی Server طبقه بندی کنید که به نوبه خود چگونگی کنترل تخصیص منابع سرور به فعالیت داده شده را به شما اعطا میکند. این قابلیت کمک میکند که ادامه فرآیندهای OLTP تضمین شود و یک عملکرد قابل پیش بینی فراهم میکند تا توسط فرآیندهای غیر قابل پیش بینی، تحت تاثیر منفی قرار نگیرد. با استفاده از Resource Governor، قادر خواهید بود نحوه دستیابی به Session را به منظور محدود کردن منابع خاص برای SQL Server مشخص کنید. به عنوان مثال میتوانید مشخص کنید که بیش از 20 درصد از پردازنده یا منابع حافظه به گزارشهای در حال اجرا اختصاص داده نشود. هنگامیکه این ویژگی فعال باشد، مهم نیست چه تعداد گزارش در حال اجرا است، آنها هرگز نمیتوانند از تخصیص منابع تعیین شده تجاوز کنند. البته این موضوع عملکرد گزارش گیری را کاهش میدهد ولی عملکرد فرآیندهای OLTP حداقل توسط گزارش ها، دیگر تحت تاثیر منفی قرار نمیگیرد.
1- بررسی اجمالی Resource Governor:
Resource Governor، با کنترل تخصیص منابع بر حسب Workload کار میکند. هنگامی که یک درخواست اتصال به موتور بانک اطلاعاتی ارسال میشود درخواست براساس یک تابع رده بندی (Classification function) طبقه بندی میشود. تابع رده بندی یک تابع اسکالر است که از طریق T-SQL تعریف میشود. تابع رده بندی، اطلاعات را درباره یک اتصال (برای مثال login ID، application name، hostname، server role ) ارزیابی میکند، به منظور تشخیص اینکه چگونه آنها را دسته بندی کند. پس از دسته بندی درخواست اتصال، آنها به گروههای حجم کاری (Workload Group) که برای رده بندی تعریف شده اند، شکسته میشوند. هر Workload Group مرتبط با یک مخزن منابع (Resource Pool) است.
یک Resource Pool، منابع فیزیکی SQL Server را نمایش میدهد (در حال حاضر در SQL Server 2008، تنها منابع فیزیکی موجود برای پیکربندی پردازنده و حافظه است) و مقدار حداکثر پردازنده و یا منابع حافظه را که به نوع خاصی از Workload اختصاص داده میشود، تعیین میکند. هنگامی که یک اتصال طبقه بندی شده و در Workload Group صحیح خود قرار میگیرد به این اتصال، پردازنده و منابع حافظه به اندازه نسبت داده شده به آن تخصیص داده میشود و سپس Query به Query Optimizer برای اجرا داده میشود.
2- اجزای Resource Governor:
Resource Governor، از سه قسمت اصلی تشکیل شده است: Classification، Workload Groups و Resource Pools. درک این سه قسمت و چگونگی تعامل آنها به درک و استفاده از Resource Governor کمک میکند.
2-1- Classification:
Classification، فرآیند ارزیابی اتصالات ورودی کاربر و اختصاص آن به یک Workload Group است که توسط منطق موجود در یک تابع تعریف شده توسط کاربر (user-defined function) انجام میشود. تابع نام یک Workload Group را برمی گرداند که Resource Governor از آن برای مسیر دهی Session به Workload Group مناسب استفاده میکند.
هنگامی که Resource Governor پیکربندی میشود فرآیند ورود به سیستم برای یک Session شامل گامهای زیر است:
• Login authentication2-2- Workload Groups:
• LOGON trigger execution
• Classification
Workload Groups، ظروفی برای اتصالات مشابه هستند که با توجه به معیارهای طبقه بندی برای هر اتصال گروه بندی میشوند. Workload Groups همچنین مکانیسمی برای تجمیع نظارت بر روی منابع مصرفی فراهم میکند.
Resource Governor دو Workload Group از پیش تعریف شده دارد: یک گروه داخلی (internal group) و یک گروه پیش فرض (default group).
Internal Workload Group، تنها توسط فرآیندهای داخلی موتور بانک اطلاعاتی استفاده میشود. معیارهای طبقه بندی را برای گروههای داخلی نمیتوانید تغییر دهید و همچنین هیچ یک از درخواستهای کاربران را برای انتقال به گروه داخلی نمیتوانید رده بندی کنید، با این حال بر گروه داخلی میتوانید نظارت کنید.
درخواستهای اتصال به طور خودکار هنگامی که شرایط زیر وجود دارد، به Default Workload Group رده بندی میشوند:
• معیاری برای طبقه بندی درخواست وجود ندارد.Resource Governor، در مجموع 20 عدد Workload Group را پشتیبانی میکند. از آنجائی که دو عدد از آنها برای Workload Groupهای داخلی و پیش فرض ذخیره شده اند در مجموع 18 عدد Workload Group تعریف شده توسط کاربر (user-defined) میتوان تعریف نمود.
• کوششی برای رده بندی درخواستی به گروهی که وجود ندارد.
• خرابی کلی Classification
2-3- Resource pools:
Resource Pool (مخزن منابع)، نشان دهنده تخصیص منابع فیزیکی به SQL Server است. یک Resource Pool از دو بخش تشکیل شده است:
• در بخش نخستین حداقل رزرو منابع را مشخص میکنیم، این بخش از مخزن منابع با مخازن دیگر همپوشانی نمیکند.در 2008 SQL Server مخزن منابع با تعیین حداقل و حداکثر تخصیص CPU و حداقل و حداکثر تخصیص حافظه تنظیم میگردد. با تنظیم حداقل، در دسترس بودن منبع از مخزن تضمین میشود. از آنجائی که در هر رزرو حداقل منابع تداخلی نمیتواند وجود داشته باشد، مجموع مقادیر حداقل در تمام مخازن از 100% کل منابع Server نمیتواند تجاوز کند.
• در بخش دیگر حداکثر ممکن رزرو منابع را برای مخزن مشخص میکنیم، تخصیص منابع با مخازن دیگر مشترک است.
مقدار حداکثر در محدوده بین حداقل و شامل 100% مقدار میتواند تنظیم گردد. تنظیم حداکثر نشان دهنده مقدار حداکثری است که یک Session میتواند مصرف کند، مادامی که منابع در دسترس باشند و توسط مخزن دیگر که با حداقل مقدار غیر صفر پیکربندی شده، استفاده نشود. هنگامی که یک مخزن با حداقل مقدار غیر صفر تعریف شده، مقدار حداکثر موثر از مخزنهای دیگر دوباره تنظیم میشوند، در صورت لزوم حداکثر مقدار موجود از جمع کل حداقل منابع مخازن دیگر کسر میگردد.
برای مثال، دو مخزن تعریف شده توسط کاربر (user-defined) را در نظر بگیرید. مخزن اول Pool1 با مقدار حداقل 20% و مقدار حداکثر 100% تعریف شده، مخزن دیگری Pool2 با مقدار حداقل 50% و مقدار حداکثر 70% تعریف شده است. حداکثر مقدار موثر برایPool1 برابر 50% است (100% منهای مقدار حداقل 50% مخزن Pool2) و حداکثر مقدار موثر برای Pool2، 70% است زیرا حداکثر مقداری است که پیکربندی شده است، گر چه 80% باقی میماند.
بخش مشترکی از مخزن (مقدارش بین مقدار حداقل و مقدار حداکثر موثر است) که برای تعیین مقدار منابع مورد استفاده است، توسط مخزن میتواند مصرف شود اگر منابعی موجود باشد و توسط مخازن دیگر مصرف نشده باشد. هنگامی که منابعی توسط یک مخزن مصرف میشوند، آنها به یک مخزن مشخص نسبت داده میشوند، به بیان دیگر اشتراکی نیستند تا زمانی که فرآیند در آن مخزن به اتمام برسد.
برای توضیح بیشتر یک سناریو که در آن سه مخزن تعریف شده توسط کاربر (user-defined) وجود دارد، را در نظر بگیرید:
PoolA با حداقل مقدار 10% و حداکثر مقدار 100% تعریف میشود.
PoolB با حداقل مقدار 35% و حداکثر مقدار 90% تعریف میشود.
PoolC با حداقل مقدار 30% و حداکثر مقدار 80% تعریف میشود.
مقدار موثر PoolA و مجموع در صد منابع به اشتراک گذاشته PoolA به شرح زیر محاسبه خواهد شد:
( حداکثر مقدار PoolA ) - ( حداقل مقدار PoolB ) - ( حداقل مقدار PoolC ) = ( حداکثر مقدار موثر PoolA )
(حداکثر مقدار موثر PoolA ) – ( حداقل مقدار PoolA ) = ( اشتراک PoolA )
جدول زیر مقدار حداکثر موثر و اشتراکی را برای هر مخزن در این پیکربندی نمایش میدهد:
Internal Pool، منابع مصرف شده توسط فرآیندهای داخلی موتور بانک اطلاعاتی را نشان میدهد. این مخزن تنها شامل گروههای داخلی است و به هیچ وجه قابل تغییر نیست. مخزن داخلی مقدار ثابت حداقل صفر و حداکثر 100% را دارد و مصرف منابع توسط مخزن داخلی، از طریق تنظیمات در هر مخزن دیگر محدود یا کاسته نمیشود.
به عبارت دیگر حداکثر مقدار موثر مخزن داخلی همیشه 100% است. هر workloads در مخزن داخلی برای عملکرد Server حیاتی در نظر گرفته میشود و Resource Governor در صورت لزوم اجازه میدهد تا مخازن داخلی 100% منابع موجود را مصرف کند حتی اگر به معنی نقض نیازمندیهای منابع از سایر مخازن باشد.
Default Pool، اولین مخزن تعریف شده کاربر است. قبل از هرگونه پیکربندی، Default Pool تنها حاوی Default group است. Default Pool نمیتواند ایجاد یا حذف شود اما میتواند تغییر کند. Default Pool علاوه بر Default group میتواند شامل گروههای تعریف شده توسط کاربر (user-defined) نیز باشد.
3- پیکر بندی Resource Governor :
پیکربندی Resource Governor شامل مراحل زیر است:
- فعال کردن Resource Governor3-1- فعال کردن Resource Governor
- ایجاد مخازن منابع (Resource Pools) تعریف شده توسط کاربر (user-defined)
- تعریف Workload Groups و نسبت دادن آن به مخازن
- ایجاد Classification function
- ثبت Classification function به Resource Governor
پیش از اینکه بتوانید یک Resource Pool را ایجاد کنید، نیاز است تا نخست Resource Governor را فعال کنید.
3-2- تعریف Resource Pool
ویژگیهای موجود برای یک Resource Pool عبارتند از:
Name، Minimum CPU %، Maximum CPU%، Min Memory%، Max Memory%
3-3- تعریف Workload Group
پس از اینکه Resource Pool را تعریف کردید، گام بعدی ایجاد یک Workload Group و اختصاص آن به Resource Pool مناسب است. چندین workgroup را میتوان به مخزن (Pool) یکسان نسبت داد اما یک workgroup را به چندین Resource Pool نمیتوان نسبت داد. خواص انتخابی موجود برای Workload Groups به شما اجازه میدهد سطح بهتری از کنترل را روی اجرای دستورات یک Workload Group تنظیم کنید. انتخابهای موجود عبارتند از:
3-3-1- Importance :
اهمیت نسبی (کم، متوسط یا بالا) Workload Group درون Resource Pool را تعیین میکند. اگر چندین Workload Group را در یک Resource Pool تعریف کنید این تنظیمات تعیین میکند که درخواستها در عرض یک Workload Group در اولویت بالاتر یا پائینتری از Workload Groupهای دیگر درون همان Resource Pool اجرا شوند، مقدار متوسط تنظیم پیش فرض است. در حال حاضر فاکتورهای وزنی برای هر تنظیم کم برابر 1، متوسط برابر3 و زیاد برابر 9 است. به این معنی که زمانبند به اجرای Sessionهای درون workgroup هائی با اهمیت بالا، سه برابر بیشتر از workgroupهای با اهمیت متوسط و نه برابر بیشتر از workgroupهای کم اهمیت، مبادرت خواهد کرد.
3-3-2- Maximum Request :
حداکثر تعداد درخواستهای همزمان که اجازه دارند در یک Workload Group اجرا شوند را مشخص میکند. تنظیم پیش فرض، صفر، تعداد نامحدود دستور را اجازه میدهد.
3-3-3- CPU Time :
حداکثر مقدار زمان پردازنده در ثانیه را مشخص میکند که یک درخواست درون Workload Group میتواند استفاده کند. تنظیم پیش فرض، صفر، به معنی نامحدود است.
3-3-4- Memory Grant %:
به صورت در صد، حداکثر مقدار اعطا حافظه برای اجرا (Execution grant memory)، که یک تک دستور از Resource Pool میتواند اخذ کند را مشخص میکند. این درصد نسبی است از مقدار حافظه ای که به Resource Pool نسبت داده میشود. محدوده مجاز مقادیر از 0 تا 100 است. تنظیم پیش فرض 25 است.
Execution grant memory، مقدار حافظه ای است که برای اجرای query استفاده میشود (نه برای Buffer کردن یا cache کردن) که میتواند صرفه نظر از Resource Pool یا Workload Group توسط تعدادی از Sessionها به اشتراک گذاشته شود. توجه شود که تنظیم این مقدار به صفر از اجرای عملیات Hash Join و دستورات مرتب سازی در Workload Groupهای تعریف شده توسط کاربر (user-defined)جلوگیری میکند. همچنین این مقدار توصیه نمیشود بیشتر از 70 باشد زیرا ممکن است Server قادر نباشد، اگر Queryهای همزمان در حال اجرا باشند، حافظه آزاد کافی اختصاص دهد.
3-3-5- Grant Time-out :
حداکثر زمان، به ثانیه، که یک query برای یک منبع منتظر میماند تا در دسترس شود را مشخص میکند. اگر منبع در دسترس نباشد، فرآیند ممکن است با یک خطای time-out مواجه شود. تنظیم پیش فرض، صفر، به معنی این است که سرور time-out را با استفاده از محاسبات داخلی بر مبنای هزینه پرس و جو ( query cost ) با تعیین حداکثر زمان برآورد میکند.
3-3-6- Degree of Parallelism :
حداکثر درجه موازی سازی (DOP) را برای پرس و جوهای موازی تعیین میکند. محدوده مجاز مقادیر از 0 تا 64 است. تنظیم پیش فرض، صفر، به معنی این است که فرآیندها از تنظیمات عمومی استفاده میکنند.
3-4- ایجاد یک Classification function
پس از تعریف Resource Pool و Workload Group، به یک Classification function نیاز است که شامل منطق ارزیابی اتصالات و نسبت دادن آنها به Workload Group مناسب است. Classification function برای هر اتصال Session جدید به SQL Server بکار میرود. هر Session در Workload Group نسبت داده شده به آن باقی میماند تا زمانی که به پایان برسد، مگر اینکه صراحتاً به یک گروه متفاوت دوباره نسبت داده شود. فقط یک Classification function فعال در هر زمان میتواند وجود داشته باشد. در صورت عدم تعریف شدن یا عدم فعال بودن Classification function همه اتصالات به Workload Group Default نسبت داده میشوند. Classification function یک نام workgroup که نوع آن SYSNAME است (که یک نام مستعار برای دیتا تایپ nvarchar 128 است.) برمی گرداند. اگر تابع تعریف شده مقدار 'NULL ،'Default یا نام گروهی که وجود ندارد را برگرداند، Session به Workload Group Default نسبت داده میشود. همچنین اگر به هر دلیلی تابع با موفقیت خاتمه نیابد Session به Workload Group Default نسبت داده میشود.
منطق Classification function معمولاً مبتنی بر ویژگیهای اتصال است و اغلب از طریق مقدار بازگشتی توابع سیستمی از قبیل:
()SUSER_NAME() ،SUSER_SNAME() ،IS_MEMBER() ،IS_SERVERROLEMEMBER() ،HOST_NAME و یا ()APP_NAME، نام Workload Group اتصال مشخص میشود. علاوه بر این توابع میتوانید از ویژگیهای توابع دیگر برای ساخت منطق رده بندی استفاده کنید. تابع ()LOGINPROPERTY شامل دو ویژگی (DefaultDatabase و DefaultLanguage) میباشد که میتواند برای Classification function استفاده شود. بعلاوه تابع ()CONNECTIONPROPERTY پروتکلها و دسترسی به نقل و انتقالات در شبکه، همچنین جزئیات طرح احراز هویت، Local IP address و TCP Port و Client’s IP Address را برای استفاده اتصالات فراهم میکند. برای مثال میتوانید برای یک اتصال، یک Workload Group نسبت دهید، مبتنی بر اینکه subnet یک اتصال ازکجا میآید.
نکته: اگر قصد دارید از هر یک از توابع ()HOST_NAME و یا ()APP_NAME در تابع رده بندی تان استفاده کنید، توجه داشته باشید این امکان وجود دارد مقادیر بازگردانده شده توسط این توابع توسط کاربران تغییر داده شوند، گر چه به طور کلی گرایش به استفاده از تابع ()APP_NAME برای رده بندی اتصالات بیشتر است.
4- بررسی نمونه ای از پیکربندی Resource Governor
برای سادگی، در این قسمت مثالی ارائه میشود که از تابع ()SUSER_NAME استفاده میکند: در گام نخست، دو Resource Pool ایجاد میشود ( ReportPool و OLTPPool )
می توان تابع ()WorkgroupClassifier را در محیط SSMS با اجرای دستور زیر برای Loginهای متفاوت تست نمود:
در ادامه دستور زیر برای پیکربندی تابع رده بندی به Resource Governor استفاده میشود:
5- اصلاح پیکربندی Resource Governor:
میتوانید درمحیط SSMS تنظیمات Resource Pool و Workload Group را تغییر دهید ( برای مثال حداکثر استفاده CPU برای یک Resource Pool و یا درجه اهمیت یک Workload Group). متناوباً میتوان از دستورات T-SQL استفاده نمود.
نکته: پس از اجرای دستورات ALTER RESOURCE POOL یا ALTER WORKLOAD GROUP، برای اعمال کردن تغییرات اجرای دستور ALTER RESOURCE GOVERNOR RECONFIGURE نیاز میباشد.
5-1- حذف Workload Group :
یک Workload Group را اگر هر نوع Session فعال نسبت داده شده به آن وجود داشته باشد، نمیتوان حذف نمود. اگر یک Workload Group شامل Sessionهای فعال باشد، حذف Workload Groupو یا جابجائی آن به یک Resource Pool متفاوت، هنگامی که دستور ALTER RESOURCE GOVERNOR RECONFIGURE برای اعمال نمودن تغییرات فراخوانی میشود، با خطا مواجه خواهد شد.
5-2- حذف Resource Pools:
یک Resource Pool را اگر هر نوع Workload Group نسبت داده شده به آن وجود داشته باشد، نمیتوان حذف نمود. نخست نیاز دارید Workload Group حذف شود و یا به Resource Pool دیگری جابجا گردد.
5-3- اصلاح Classification function:
اگر نیاز دارید تغییراتی در تابع رده بندی ایجاد نمائید، مهم است توجه داشته باشید که تابع رده بندی تا زمانی که مشخص شده (marked) برای Resource Governor است، نمیتوان آنرا حذف و یا تغییر داد. پیش از اینکه بتوان تابع رده بندی را اصلاح و یا حذف نمود نخست نیاز دارید Resource Governor را غیر فعال نمائید. متناوباً میتوان تابع رده بندی را جایگزین کرد با اجرای دستور ALTER RESOURCE GOVERNOR و فرستادن (passing) یک اسم متفاوت برای CLASSIFIER_FUNCTION،همچنین میتوان با اجرای دستور زیر تابع رده بندی جاری را غیر فعال نمود:
تابع رده بندی میتوان تعریف کرد که نام Workload Group را از جداول یک بانک اطلاعاتی جستجو کند به جای اینکه نام Workload Group به صورت hard-coding و مطابق با ضوابط درون تابع باشد. عملکرد، در موقع دسترسی به جدول برای جستجو کردن نام Workload Group، نباید تا حد زیادی تحت تاثیر قرار گیرد.
6- نظارت بر Resource Governor
با استفاده از Performance Monitor، events و (Dynamic Management View (DMV میتوان Workload Group و Resource Pool را نظارت (Monitor) کرد. دو شی Performance برای این کار موجود است: SQL Server:Workload Group Stats و SQL Server:Resource Pool Stats
شکل زیر مربوط به پیکر بندی مثال مورد نظرمان میباشد:
7- نتیجه گیری
Resource Governor چندین مزیت بالقوه ارائه میدهد، در درجه اول قابلیت اولویت بندی منابع Server برای کاربران و برنامههای کاربردی (applications) بحرانی، جلوگیری از “runaway” یا درخواستهای غیر منتظره ای که به شدت و بطور قابل توجهی روی کارائی Server تاثیر منفی میگذارند.
ضمناً Resource Governor چندین مشکل بالقوه نیز عرضه میکند، برای مثال پیکربندی اشتباه Resource Governor تنها به عملکرد کلی Server آسیب نمیرساند بلکه به طور بالقوه روی سرور قفل (Lock) میتواند ایجاد کند و نیاز به استفاده از اتصال اختصاصی Administrator برای متصل شدن به SQL Server به منظور اشکال یابی و رفع مشکل میباشد. بنابراین توصیه شده است که تنها در صورتی که DBA با تجربه ای هستید و درک خوب و آشنائی خوبی با Workload هائی که روی بانک اطلاعاتی اجرا میشوند دارید، Resource Governor را بکار برید. حتی در این صورت، ضروری است که پیکربندی تان را روی یک Server تستی پیش از اینکه روی محیط تولیدی بگسترانید، تست نمائید.
Resource Governor به عنوان یک ویژگی با نام تجاری جدید در SQL Server 2008، با تعدادی محدودیت همراه است که احتمالاً در نسخههای بعدی SQL Server حذف خواهد شد، از محدودیت های بارز :
- محدودیت منابع (Resource)، که به CPU و حافظه محدود میشوند. I/O Disk و منابع شبکه را در SQL Server 2008 نمیتوان محدود کرد.
- استفاده از منابع برای Reporting Service، Analysis Service و Integeration Service را نمیتوان محدود کرد . در این نسخه محدودیتهای منابع تنها روی هسته موتور بانک اطلاعاتی بکار برده میشود.
- محدودیتهای Resource Governor روی یک SQL Instance تعریف و بکار برده میشود.
- Get the message "Working on it" when switching to a tab
- Visual Studio Feedback - new Web-Browser based Version crashes due to proxy failure
- Unable to build xamarin.ios library project with .xib interface declaration on specific version of VS
- Cannot generate shim for System.DateTime
- IntelliCode suggestion, filtering compilation errors
- Inserting .NET Core SDK 3.1.403 into Visual Studio 2019
- Fixed a bug that affects debugging https enabled Service Fabric Application.
- Support Service Fabric nuget packages with external dependencies.
JSON Web Token چیست؟
JSON Web Token (JWT) is an open standard (RFC 7519) that defines a compact and self-contained way for securely transmitting information between parties as a JSON object. This information can be verified and trusted because it is digitally signed. JWTs can be signed using a secret (with HMAC algorithm) or a public/private key pair using RSA.
Rust یک زبان برنامه نویسی سیستمی است که برای ارائهی عملکرد و کنترل یک زبان سطح پایین و در عین حال ارائه high-level abstractions و تضمین safety، طراحی شدهاست. این یک زبان منبع باز است که در ابتدا توسط موزیلا توسعه داده شد و اکنون توسط جامعهی بزرگی از توسعه دهندگان نگهداری میشود.
سینتکس Rust شبیه به ++C است. زبان برنامه نویسی Rust با ارائه memory safety, thread safety, and zero-cost abstractions باعث میشود کمتر مستعد خطاهای برنامه نویسی رایج باشد. فلسفهی این زبان، "Fearless Concurrency" است؛ به این معنا که طراحی شدهاست تا توسعه دهندگان را قادر به نوشتن کدهای همزمان، بدون ترس از ایجاد خطاهای مرتبط با حافظه کند.
چرا باید از Rust استفاده کنیم؟
دلیل اصلی محبوبیت Rust در بین توسعه دهندگان، ویژگیهای منحصر به فرد آن است؛ از جمله:
Memory Safety: ایمنی حافظه، ویژگی اصلی Rust است. Rust از سیستم ownership و borrowing برای اطمینان از تخصیص و آزادسازی صحیح حافظه استفاده میکند. سیستم ownership، مالکیت منابع را ردیابی میکند؛ در حالیکه سیستم borrowing دسترسی به منابع را برای جلوگیری از چندین مرجع تغییرپذیر، محدود میکند. این باعث میشود، کد Rust قابل اعتمادتر باشد و کمتر مستعد خطاهای مربوط به حافظه، مانند عدم ارجاع اشارهگر تهی و سرریز بافر باشد.
Thread Safety: مدیریت thread safety را از طریق ownership و borrowing انجام میدهد. سیستم ownership تضمین میکند که فقط یک رشته میتواند در یک زمان، مالک یک منبع باشد و از data races جلوگیری میکند. سیستم borrowing دسترسی به منابع را محدود میکند تا از چندین مرجع قابل تغییر جلوگیری کند که میتوانند باعث data races شوند.
Zero-Cost Abstractions: در بسیاری از زبانهای برنامهنویسی، استفاده از abstractions مانند higher-order functions ، closures یا generics میتواند هزینهی عملکردی داشته باشد. این مورد به این دلیل است که abstractions باید به کد ماشین ترجمه شود تا بتواند بر روی CPU اجرا شود. با این حال، سیستم abstractions بدون هزینهی Rust تضمین میکند که هیچ هزینهی عملکردی با استفاده از این انتزاعها وجود ندارد.
نتیجه گیری
Rust یک زبان برنامه نویسی برای سیستمهای مدرن است که memory safety, thread safety, and zero-cost abstractions را فراهم میکند. ویژگیها و مزایای منحصر به فرد Rust نسبت به سایر زبانهای برنامه نویسی، آن را به گزینهای عالی برای ساخت سیستمهای با کارآیی بالا، ایمن و همزمان تبدیل کردهاست. syntax، پشتیبانی از پلتفرمهای مختلف و جامعهی رو به رشد Rust، آن را به زبانی ایدهآل، برای توسعه دهندگانی که میخواهند نرم افزاری قوی و قابل اعتماد بسازند، تبدیل کردهاست.
برپایی پیشنیازها
در اینجا برای بررسی React Hooks، یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم:
> npm i -g create-react-app > create-react-app sample-30 > cd sample-30 > npm start
> npm install --save bootstrap
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
همچنین اگر به فایل package.json موجود در ریشهی پروژه دقت کنیم، برای کار با React-hooks، نیاز است نگارش بستههای React و React-dom، حداقل مساوی 16.7 باشند که در زمان نگارش این مطلب، نگارش 16.12.0 آن به صورت خودکار نصب میشود. بنابراین بدون مشکلی میتوانیم شروع به کار با React hooks کنیم.
معرفی useState Hook
در اینجا قصد داریم یک شمارشگر را به همراه یک دکمه، در صفحه نمایش دهیم؛ بطوریکه این شمارشگر، تعداد بار کلیک بر روی دکمه را ردیابی میکند. از پیش میدانیم که برای ردیابی مقدار تعداد بار کلیک شدن، باید متغیر آنرا درون state یک class component قرار داد:
import "./App.css"; import React, { Component } from "react"; class App extends Component { state = { count: 0 }; incrementCount = () => { this.setState({ count: this.state.count + 1 }); }; render() { return ( <button onClick={this.incrementCount} className="btn btn-primary m-3"> I was clicked {this.state.count} times! </button> ); } } export default App;
اکنون میخواهیم همین کامپوننت را توسط React hooks بازنویسی کنیم. در ابتدا، فایل app.js را به AppClass.js، تغییر نام میدهیم تا نگارش قبلی class component را برای مقایسه، در اختیار داشته باشیم. در ادامه فایل جدید AppFunction.js را برای بازنویسی آن توسط یک کامپوننت تابعی، توسط میانبرهای imrc و سپس sfc در VSCode، ایجاد میکنیم. البته این تغییر نام فایلها، نیاز به تغییر نام ماژولهای import شدهی در فایل index.js را نیز به صورت زیر دارد:
//import App from "./AppClass"; import App from "./AppFunction";
اولین سؤالی که اینجا مطرح میشود، این است: در این کامپوننت تابعی جدید، state را از کجا بدست بیاوریم؟
با React Hooks، بجای تعریف یک state به صورت خاصیت، آنرا صرفا use میکنیم و این دقیقا نام اولین React Hooks ای است که بررسی میکنیم؛ یا همان useState. بنابراین ابتدا این شیء را import خواهیم کرد:
import React, { useState } from 'react';
const App = () => { const [count, setCount] = useState(0);
useState<number>(initialState: number | (() => number)): [number, React.Dispatch<React.SetStateAction<number>>]
import React, { useState } from "react"; const App = () => { const [count, setCount] = useState(0); const incrementCount = () => { setCount(count + 1); }; return ( <button onClick={incrementCount} className="btn btn-primary m-3"> I was clicked {count} times! </button> ); }; export default App;
- همچنین در اینجا (داخل این متد) دیگر خبری از thisها نیست؛ onClick، مستقیما به متغیر incrementCount اشاره میکند و {count} نیز مستقیما از خروجی useState، که به مقدار جاری count اشاره میکند، تامین میشود.
- اکنون با هربار کلیک بر روی این دکمه، متد منتسب به متغیر incrementCount فراخوانی شده و در داخل آن، همان متد setCount را جهت به روز رسانی state، فراخوانی میکنیم (بجای فراخوانی this.setState عمومی قبلی). در اینجا ابتدا مقدار جاری متغیر count در state، دریافت شده و سپس یک واحد به آن اضافه میشود. امضای متد جنریک setCount به صورت زیر است:
const setCount: (value: React.SetStateAction<number>) => void
استفاده از مقدار قبلی state توسط useState
زمانیکه متد this.setState فراخوانی میشود، اینکار سبب در صف قرار گرفتن رندر مجدد کامپوننت جاری خواهد شد. همچنین اعمال این متد نیز ممکن است در صف قرار گیرد. یعنی اگر پس از فراخوانی this.setState، سعی در خواندن state به روز شده را داشته باشیم، ممکن است مقدار اشتباهی را دریافت کنیم:
incrementCount = () => { this.setState({ count: this.state.count + 1 }); };
incrementCount = () => { this.setState(prevState => ({ count: prevState.count + 1 })); };
این نکته در مورد کامپوننتهای تابعی نیز وجود دارد:
const incrementCount = () => { setCount(count + 1); };
const incrementCount = () => { setCount(prevCount => prevCount + 1); };
به روز رسانی بیش از یک خاصیت در state
فرض کنید قصد داریم به مثال جاری، یک مربع را در صفحه اضافه کنیم که با کلیک بر روی آن، رنگش تغییر میکند (خاموش و روشن میشود):
در حالت AppClass یا کامپوننت کلاسی، کدهای برنامه به صورت زیر تغییر میکنند:
import "./App.css"; import React, { Component } from "react"; class App extends Component { state = { count: 0, isOn: false }; incrementCount = () => { this.setState(prevState => ({ count: prevState.count + 1 })); }; toggleLight = () => { this.setState(prevState => ({ isOn: !prevState.isOn })); }; render() { return ( <> <h1>App Class</h1> <h2>Counter</h2> <button onClick={this.incrementCount} className="btn btn-primary m-3"> I was clicked {this.state.count} times! </button> <h2>Toggle Light</h2> <div style={{ height: "50px", width: "50px", cursor: "pointer" }} className={ this.state.isOn ? "alert alert-info m-3" : "alert alert-warning m-3" } onClick={this.toggleLight} /> </> ); } } export default App;
- در متد رندر، نیاز است تا تنها یک child، بازگشت داده شود. به همین جهت میتوان از React.Fragment، برای محصور سازی المانهای تعریف شده، استفاده کرد. البته در React 16.7.0، دیگر نیازی به ذکر صریح React.Fragment نبوده و فقط میتوان نوشت </><> تا بیانگر یک فرگمنت باشد.
- سپس یک div تعریف شده که با استفاده از ویژگی style، یک سری شیوهنامهی ابتدایی، مانند طول و عرض و نوع اشارهگر ماوس آن، تعیین شدهاند.
- اکنون برای اینکه بتوان با کلیک بر روی این div، رنگ آنرا تغییر داد، نیاز است بتوان توسط متغیری، مقدار خاموش و روشن بودن را ردیابی کرد. به همین جهت خاصیت جدید isOn را به state اضافه میکنیم.
- در آخر، رویداد onClick این div را به متد رویدادگران toggleLight متصل میکنیم تا توسط آن و فراخوانی this.setState، بتوان مقدار قبلی isOn را در state، دریافت و سپس آنرا معکوس کرد و بجای مقدار جاری isOn در state درج کنیم. این فراخوانی، سبب رندر مجدد کامپوننت جاری شده و در نتیجهی آن، مقدار className را بر اساس مقدار this.state.isOn، به صورت پویا تغییر میدهد.
برای مشاهدهی خروجی برنامه در این حالت، نیاز است به index.js مراجعه و تغییر زیر را اعمال کرد تا کامپوننت App، از ماژول AppClass تامین شود:
import App from "./AppClass"; //import App from "./AppFunction";
اکنون قصد داریم دقیقا معادل همین قطعه کد را در کامپوننت تابعی خود پیاده سازی کنیم. به همین جهت به فایل src\AppFunction.js بازگشته و تغییرات زیر را اعمال میکنیم:
import React, { useState } from "react"; const App = () => { const [count, setCount] = useState(0); const [isOn, setIsOn] = useState(false); const incrementCount = () => { setCount(prevCount => prevCount + 1); }; const toggleLight = () => { setIsOn(prevIsOn => !prevIsOn); }; return ( <> <h1>App Function</h1> <h2>Counter</h2> <button onClick={incrementCount} className="btn btn-primary m-3"> I was clicked {count} times! </button> <h2>Toggle Light</h2> <div style={{ height: "50px", width: "50px", cursor: "pointer" }} className={isOn ? "alert alert-info m-3" : "alert alert-warning m-3"} onClick={toggleLight} /> </> ); }; export default App;
- اگر دقت کنید، کلیات این کامپوننت تابعی، با کامپوننت کلاسی، آنچنان متفاوت نیست. متد رندر آن دقیقا همان markup را بازگشت میدهد؛ با یک تفاوت مهم: در اینجا دیگر نیازی به ذکر thisها نیست، چون تمام ارجاعات، به متغیرهای داخل تابع App انجام شدهاست و نه به متدها و یا خاصیتهای یک کلاس.
- مرحلهی بعد تغییر، جایگزینی this.state.isOn قبلی، با یک متغیر درون تابع App است. به همین جهت در اینجا یک useState دیگر را تعریف میکنیم. هر useState، تنها به قسمتی از state اشاره میکند و مانند خاصیت کلی state مربوط به یک کلاس نیست. همچنین در خاصیت state یک کلاس، مقدار آن همواره به یک شیء اشاره میکند؛ اما با useState چنین اجباری وجود ندارد و میتواند هر نوع مجاز جاوا اسکریپتی باشد. برای مثال در اینجا مقدار اولیهی آن به false تنظیم شدهاست. پس از آن، خروجی این متد، قسمتی از state را که کنترل میکند، به نام متغیر isOn و تنظیم کنندهی آنرا به نام متد setIsOn، معرفی خواهد کرد. متد useState، یک متد جنریک است. یعنی نوع خروجیهای آن بر اساس نوع مقدار اولیهای که به آن انتساب داده میشود، تعیین میشود. برای مثال اگر نوع مقدار اولیهی آن، Boolean باشد، به صورت خودکار نوع متغیر و پارامتر متد خروجی از آن نیز Boolean خواهند بود.
- در آخر خاصیت toggleLight کلاس کامپوننت، تبدیل به یک متغیر یا ثابت، در تابع جاری App میشود و بجای this.setState کلی قبلی، از متد اختصاصیتر setIsOn، برای تغییر مقدار state متناظر، کمک گرفته خواهد شد. در اینجا با استفاده از prevIsOn، به مقدار دقیق پیشین متغیر isOn در state، دسترسی یافته و سپس آنرا معکوس میکنیم.
برای مشاهدهی خروجی برنامه در این حالت، نیاز است به index.js مراجعه و تغییر زیر را اعمال کرد تا کامپوننت App، از ماژول AppFunction تامین شود:
// import App from "./AppClass"; import App from "./AppFunction";
معرفی useEffect Hook
فرض کنید قصد داریم برچسب دکمهی «I was clicked {this.state.count} times» را در المان Title صفحه، نمایش دهیم. برای انجام چنین کاری نیاز است با DOM API تعامل داشته باشیم؛ اما پیشتر یک چنین کاری را تنها با class components میشد انجام داد. برای رفع این محدودیت در کامپوننتهای تابعی، hook جدیدی به نام useEffect، ارائه شدهاست که باید import شود:
import React, { useEffect, useState } from "react";
در اینجا effect به معنای side effect و یا اثرات جانبی است؛ مانند: تعامل با یک API خارجی، کار با API مرورگر و کلا هر جائیکه در برنامه با دنیای خارج تعاملی وجود دارد، به عنوان یک side effect شناخته میشود. بنابراین با استفاده متد useEffect، میتوان در کامپوننتهای تابعی نیز با دنیای خارج، تعامل برقرار کرد.
import React, { useEffect, useState } from "react"; const App = () => { const [count, setCount] = useState(0); useEffect(() => { document.title = `You have clicked ${count} times`; });
در اولین بار اجرای برنامه، عبارت «You have clicked 0 times»، در عنوان صفحهی جاری، ظاهر میشود که از مقدار پیشفرض count، استفاده کردهاست. اکنون اگر بر روی دکمه، کلیک کنیم، پس از تغییر برچسب دکمه (یا همان رندر کامپوننت، پس از تغییری در state)، آنگاه عنوان نمایش داده شدهی در مرورگر نیز تغییر میکند.
یک نکته: چون useEffect دارای همان scope متغیر count است، نیاز به API خاصی برای خواندن مقدار آن در اینجا نیست.
سؤال: برای پیاده سازی چنین قابلیتی در یک کامپوننت کلاسی چه باید کرد؟ در این مثال، در ابتدای کار باید مقدار پیشفرض موجود در state را در عنوان صفحه مشاهده کرد و پس از هربار به روز رسانی state نیز باید این عنوان، تغییر کند.
برای پیاده سازی معادل متد useEffect ای که در یک کامپوننت تابعی استفاده شد، در اینجا باید از دو life-cycle hook متفاوت، به نامهای componentDidMount و componentDidUpdate، استفاده کنیم:
class App extends Component { componentDidMount() { document.title = `You have been clicked ${this.state.count} times`; } componentDidUpdate() { document.title = `You have been clicked ${this.state.count} times`; }
- همچنین چون میخواهیم به ازای هر تغییری در state نیز این عنوان تغییر کند (با هر بار کلیک بر روی دکمه)، باید از متد componentDidUpdate هم استفاده کنیم.
پاکسازی اثرات جانبی در useEffect Hook
فرض کنید قصد داریم موقعیت فعلی کرسر ماوس را در مرورگر نمایش دهیم. برای انجام اینکار در کامپوننت کلاسی، میتوان از متد componentDidMount جهت دسترسی به DOM API و استفاده از متد addEventListener آن، برای گوش فرا دادن به حرکات کرسر ماوس، استفاده کرد:
class App extends Component { componentDidMount() { // ... window.addEventListener("mousemove", this.handleMouseMove); }
handleMouseMove = event => { this.setState({ x: event.pageX, y: event.pageY }); };
class App extends Component { state = { //... x: 0, y: 0 };
<h2>Mouse Position</h2> <p>X position: {this.state.x}</p> <p>Y position: {this.state.y}</p>
- تعدادی از آنها نیازی به پاکسازی و خارج شدن از حافظه را ندارند؛ مانند به روز رسانی عنوان صفحه در مرورگر. میتوان یک چنین side effect هایی را اجرا و سپس آنها را فراموش کرد.
- اما تعدادی از side effectها را حتما باید پاکسازی کرد؛ مانند mousemove listener تعریف شدهی در مثال فوق. در اینجا زمانیکه کامپوننت جاری mount میشود، این listener را تعریف میکنیم؛ اما با Unmount شدن آن، باید این listener را حذف کرد تا برنامه دچار نشتی حافظه نشود (اگر اینکار انجام نشود، در این مثال مرورگر هنگ خواهد کرد!). روش انجام اینکار در متد componentWillUnmount، به صورت زیر است:
componentWillUnmount() { window.removeEventListener("mousemove", this.handleMouseMove); }
در این حالت نیز میتوان از متد useEffect استفاده کرد. البته ابتدا باید state شیء ای را برای نگهداری اطلاعات به روز موقعیت مکانی کرسر ماوس، ایجاد کرد:
const [mousePosition, setMousePosition] = useState({ x: 0, y: 0 });
سپس side effect خود را در قسمت effect function متد useEffect قرار میدهیم که آن نیز به متغیر handleMouseMove اشاره میکند:
const [mousePosition, setMousePosition] = useState({ x: 0, y: 0 }); useEffect(() => { // ... window.addEventListener("mousemove", handleMouseMove); }); const handleMouseMove = event => { setMousePosition({ x: event.pageX, y: event.pageY }); };
سپس برای نمایش x و y به روز رسانی شدهی در state، میتوان از markup زیر در متد رندر استفاده کرد.
<h2>Mouse Position</h2> {JSON.stringify(mousePosition, null, 2)} <br />
اگر effect function تعریف شده، دارای یک خروجی (از نوع تابع) باشد، به این معنا است که این side effect، نیاز به پاکسازی دارد و این متد را در زمان Unmount آن فراخوانی میکند:
useEffect(() => { // … // componentDidMount & componentDidUpdate window.addEventListener("mousemove", handleMouseMove); // componentWillUnmount return () => { window.removeEventListener("mousemove", handleMouseMove); }; });
سؤال: اگر بخواهیم از اجرای یک side effect، به ازای هر بار رندر جلوگیری کنیم، چه باید کرد؟
برای اینکار میتوان آرگومان دومی را به متد useEffect اضافه کرد که آرایهای از مقادیر است. توسط اعضای آن میتوان مقدار و یا مقادیری را مشخص کرد که side effect تعریف شده، به آن وابستهاست. اکنون اگر این مقدار تغییر کند، آنگاه side effect متناظر با آن نیز اجرا میشود:
useEffect(() => { document.title = `You have clicked ${count} times`; window.addEventListener("mousemove", handleMouseMove); return () => { window.removeEventListener("mousemove", handleMouseMove); }; },[]);
برای رفع این مشکل، باید به useEffect اعلام کنیم که side effect تعریف شدهی در آن، وابستهاست به مقدار count و با تغییرات آن در state، نیاز است مجددا اجرا شود:
useEffect(() => { // ... },[count]);
کار با چندین listener مختلف در متد useEffect
سؤال: آیا تنظیم یک وابستگی خاص در متد useEffect، امکان تنظیم event listenerهای دیگر را غیرممکن میکند؟
برای پاسخ به این سؤال، چند event listener دیگر را ثبت میکنیم. برای مثال یکی دیگر از APIهای مرورگر، navigator نام دارد که توسط آن میتوان وضعیت آنلاین و آفلاین بودن را به کمک خروجی خاصیت navigator.onLine آن، مشخص کرد. به کمک این API میخواهیم این وضعیت را نمایش دهیم. برای این منظور ابتدا state آنرا در کامپوننت تابعی، ایجاد میکنیم:
const [status, setStatus] = useState(navigator.onLine);
اکنون برای گوش فرا دادن به تغییرات این خاصیت (online و یا offline شدن کاربر)، نیاز است دو event listener را به کمک متد addEventListener ثبت کنیم و همچنین این متدها نیاز به پاکسازی هم دارند:
useEffect(() => { // ... window.addEventListener("online", handleOnline); window.addEventListener("offline", handleOffline); return () => { // ... window.removeEventListener("online", handleOnline); window.removeEventListener("offline", handleOffline); }; }, [count]);
const handleOnline = () => { setStatus(true); }; const handleOffline = () => { setStatus(false); };
<h2>Network Status</h2> <p> You are <strong>{status ? "online" : "offline"}</strong> </p>
برای آزمایش حالت offline آن، فقط کافی است به ابزار توسعه دهندگان مرورگر مراجعه کرده و در برگهی network آن، حالت online را offline کنید:
در این حالت هم نمایش وضعیت آنلاین بودن کاربر به درستی کار میکند و هم سایر قسمتهایی که تاکنون اضافه کردهایم. به این معنا که هر چند توسط ذکر پارامتر [count]، وابستگی خاصی برای side effect ویژهای، مشخص شدهاست، اما ما را از تنظیم event listenerهای دیگری در قسمتهای mount و unmount محروم نمیکند.
پاکسازی اثرات جانبی در useEffect Hook، زمانیکه روشی برای آن وجود ندارد
در مثالی دیگر میخواهیم از API موقعیت جغرافیایی کاربر در مرورگر یا navigator.geolocation استفاده کنیم. توسط این API هم میتوان طول و عرض جغرافیایی را به دست آورد و هم تغییرات آنرا تحت نظر قرار داد. برای مثال با بررسی این تغییرات میتوان سرعت را نیز به دست آورد.
در این حالت نیز ابتدا با تعریف state مختص به آن شروع میکنیم و اینبار به عنوان مثال، مقدار اولیهی آنرا خارج از تابع جاری تنظیم میکنیم (جهت نمایش یک گزینهی مهیای دیگر):
const initialLocationState = { latitude: null, longitude: null, speed: null }; const App = () => { // ... const [location, setLocation] = useState(initialLocationState);
useEffect(() => { // ... navigator.geolocation.getCurrentPosition(handleGeolocation); const watchId = navigator.geolocation.watchPosition(handleGeolocation); return () => { // ... navigator.geolocation.clearWatch(watchId); }; }, [count]);
یک روش برای حل این مشکل و غیرفعال کردن دستی listener متد getCurrentPosition پس از unmount، تعریف یک متغیر mounted پیش از متد useEffect است:
let mounted = true; useEffect(() => { // ... return () => { // ... mounted = false; }; }, [count]);
const handleGeolocation = event => { if (mounted) { setLocation({ latitude: event.coords.latitude, longitude: event.coords.longitude, speed: event.coords.speed }); } };
<h2>Geolocation</h2> <p>Latitude is {location.latitude}</p> <p>Longitude is {location.longitude}</p> <p>Your speed is {location.speed ? location.speed : "0"}</p>
سؤال: در اینجا شیء location چندین بار تکرار شدهاست. آیا میتوان مقادیر خواص آنرا توسط Object Destructuring نیز به دست آورد؟
پاسخ: بله. در اینجا هم Object Destructuring بر روی location state، کار میکند:
const [{ latitude, longitude, speed }, setLocation] = useState( initialLocationState );
<h2>Geolocation</h2> <p>Latitude is {latitude}</p> <p>Longitude is {longitude}</p> <p>Your speed is {speed ? speed : "0"}</p>
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-30-part-01.zip
ادغام قالب admin در reactjs
Integrate Admin Template in ReactJS is today’s leading topic. If you are working on Web Application then admin panel template is neccessary for any application. You need to download the ADMINLTE template from its original website: AdminLTE
علت نیاز به Child Routes
در مثال این سری، منوی اصلی آن به صورت ذیل تعریف شدهاست:
<ul class="nav navbar-nav"> <li><a [routerLink]="['/home']">Home</a></li> <li><a [routerLink]="['/products']">Product List</a></li> <li><a [routerLink]="['/products', 0, 'edit']">Add Product</a></li> </ul>
<div class="container"> <router-outlet></router-outlet> </div>
کاربردهای Child routes
- امکان تقسیم فرمهای طولانی به چند Tab
- امکان طراحی طرحبندیهای Master/Layout
- قرار دادن قالب یک کامپوننت، درون قالب کامپوننتی دیگر
- بهبود کپسوله سازی ماژولهای برنامه
- جزو الزامات Lazy loading هستند
تنظیم کردن Child Routes
مثال جاری این سری، تنها به همراه یک سری primary routes است؛ مانند صفحهی خوشآمد گویی، نمایش لیست محصولات، افزودن و ویرایش محصولات. قالبهای کامپوننتهای اینها نیز در router-outlet اصلی برنامه نمایش داده میشوند. در ادامه میخواهیم کامپوننت ویرایش محصولات را تغییر داده و تعدادی برگه را به آن اضافه کنیم. برای اینکار، نیاز به تعریف Child routes است تا بتوان قالبهای کامپوننتهای هر برگه را در router-outlet کامپوننت والد که در درون router-outlet اصلی برنامه قرار دارد، نمایش داد.
به همین جهت دو کامپوننت جدید ProductEditInfo و ProductEditTags را نیز به ماژول محصولات اضافه میکنیم:
>ng g c product/ProductEditInfo >ng g c product/ProductEditTags
به علاوه اینترفیس src\app\product\iproduct.ts را نیز جهت افزودن گروه محصولات و همچنین آرایهی برچسبهای یک محصول تکمیل میکنیم:
export interface IProduct { id: number; productName: string; productCode: string; category: string; tags?: string[]; }
در ادامه برای تنظیم Child Routes، فایل src\app\product\product-routing.module.ts را گشوده و آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { ProductEditTagsComponent } from './product-edit-tags/product-edit-tags.component'; import { ProductEditInfoComponent } from './product-edit-info/product-edit-info.component'; const routes: Routes = [ { path: 'products', component: ProductListComponent }, { path: 'products/:id', component: ProductDetailComponent, resolve: { product: ProductResolverService } }, { path: 'products/:id/edit', component: ProductEditComponent, resolve: { product: ProductResolverService }, children: [ { path: '', redirectTo: 'info', pathMatch: 'full' }, { path: 'info', component: ProductEditInfoComponent }, { path: 'tags', component: ProductEditTagsComponent } ] } ];
- در اولین Child Route تعریف شده، مقدار path به '' تنظیم شدهاست. به این ترتیب مسیریابی پیش فرض آن (در صورت عدم ذکر صریح آنها در URL) به صورت خودکار به مسیریابی info هدایت خواهد شد. بنابراین درخواست مسیر products/:id/edit به دومین Child Route تنظیم شده هدایت میشود.
- دومین Child Route تعریف شده با مسیری مانند products/:id/edit/info تطابق پیدا میکند.
- سومین Child Route تعریف شده با مسیری مانند products/:id/edit/tags تطابق پیدا میکند.
تعیین محل نمایش Child Views
برای نمایش قالب یک Child Route درون قالب والد آن، نیاز به تعریف یک دایرکتیو router-outlet جدید، درون قالب والد است و نحوهی تعریف آن با primary outlet تعریف شدهی در فایل src\app\app.component.html تفاوتی ندارد.
برای پیاده سازی این مفهوم، نیاز است از قالب ویرایش محصولات و یا فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.html که قالب والد این Child Routes است شروع و آنرا به دو Child View تقسیم کنیم. این قالب، تاکنون حاوی فرمی جهت ویرایش و افزودن محصولات است. در ادامه میخواهیم بجای آن چند برگه را نمایش دهیم. به همین جهت این فرم را حذف کرده و با دو برگهی جدید جایگزین میکنیم. در اینجا نحوهی تعریف لینکهای جدید، به Child Routes و همچنین محل قرارگیری router-outlet ثانویه را نیز مشاهده میکنید:
<div class="panel panel-primary"> <div class="panel-heading"> {{pageTitle}} </div> <div class="panel-body" *ngIf="product"> <div class="wizard"> <a [routerLink]="['info']"> Basic Information </a> <a [routerLink]="['tags']"> Search Tags </a> </div> <router-outlet></router-outlet> </div> <div class="panel-footer"> <div class="row"> <div class="col-md-6 col-md-offset-2"> <span> <button class="btn btn-primary" type="button" style="width:80px;margin-right:10px" [disabled]="!isValid()" (click)="saveProduct()"> Save </button> </span> <span> <a class="btn btn-default" [routerLink]="['/products']"> Cancel </a> </span> <span> <a class="btn btn-default" (click)="deleteProduct()"> Delete </a> </span> </div> </div> </div> <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div> </div>
فعالسازی Child Routes
دو روش برای فعالسازی Child Routes وجود دارند:
الف) با ذکر مسیر مطلق
<a [routerLink]="['/products',product.id,'edit','info']">Info</a>
ب) با ذکر مسیر نسبی
<a [routerLink]="['info']">Info</a>
در این حالت اگر تنظیمات والد این مسیریابی تغییر کنند، نیازی به تغییر مسیر نسبی تعریف شده نیست (برخلاف حالت مطلق که بر اساس قید کامل تمام اجزای مسیریابی والد آن کار میکند).
دقیقا همین پارامترها، قابلیت استفادهی در متد this.route.navigate را نیز دارند:
الف) برای حالت ذکر مسیر مطلق:
this.router.navigate(['/products', this.product.id,'edit','info']);
this.router.navigate(['info', { relativeTo: this.route }]);
تکمیل Child Viewهای برنامه
تا اینجا لینکهایی نسبی را به مسیریابیهای info و tags اضافه کردیم. در ادامه قالبها و کامپوننتهای آنها را تکمیل میکنیم:
الف) تکمیل کامپوننت ProductEditInfoComponent در فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.ts
import { ActivatedRoute } from '@angular/router'; import { NgForm } from '@angular/forms'; import { Component, OnInit, ViewChild } from '@angular/core'; import { IProduct } from './../iproduct'; @Component({ //selector: 'app-product-edit-info', templateUrl: './product-edit-info.component.html', styleUrls: ['./product-edit-info.component.css'] }) export class ProductEditInfoComponent implements OnInit { @ViewChild(NgForm) productForm: NgForm; errorMessage: string; product: IProduct; constructor(private route: ActivatedRoute) { } ngOnInit(): void { this.route.parent.data.subscribe(data => { this.product = data['product']; if (this.productForm) { this.productForm.reset(); } }); } }
<div class="panel-body"> <form class="form-horizontal" novalidate #productForm="ngForm"> <fieldset> <legend>Basic Product Information</legend> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (productNameVar.touched || productNameVar.dirty || product.id !== 0) && !productNameVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="productNameId">Product Name</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="productNameId" type="text" placeholder="Name (required)" required minlength="3" [(ngModel)] = product.productName name="productName" #productNameVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(productNameVar.touched || productNameVar.dirty || product.id !== 0) && productNameVar.errors"> <span *ngIf="productNameVar.errors.required"> Product name is required. </span> <span *ngIf="productNameVar.errors.minlength"> Product name must be at least three characters. </span> </span> </div> </div> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (productCodeVar.touched || productCodeVar.dirty || product.id !== 0) && !productCodeVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="productCodeId">Product Code</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="productCodeId" type="text" placeholder="Code (required)" required [(ngModel)] = product.productCode name="productCode" #productCodeVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(productCodeVar.touched || productCodeVar.dirty || product.id !== 0) && productCodeVar.errors"> <span *ngIf="productCodeVar.errors.required"> Product code is required. </span> </span> </div> </div> <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div> </fieldset> </form> </div>
ب) تکمیل کامپوننت ProductEditTagsComponent در فایل src\app\product\product-edit-tags\product-edit-tags.component.ts
import { ActivatedRoute } from '@angular/router'; import { IProduct } from './../iproduct'; import { Component, OnInit } from '@angular/core'; @Component({ //selector: 'app-product-edit-tags', templateUrl: './product-edit-tags.component.html', styleUrls: ['./product-edit-tags.component.css'] }) export class ProductEditTagsComponent implements OnInit { errorMessage: string; newTags = ''; product: IProduct; constructor(private route: ActivatedRoute) { } ngOnInit(): void { this.route.parent.data.subscribe(data => { this.product = data['product']; }); } // Add the defined tags addTags(): void { let tagArray = this.newTags.split(','); this.product.tags = this.product.tags ? this.product.tags.concat(tagArray) : tagArray; this.newTags = ''; } // Remove the tag from the array of tags. removeTag(idx: number): void { this.product.tags.splice(idx, 1); } }
<div class="panel-body"> <form class="form-horizontal" novalidate> <fieldset> <legend>Product Search Tags</legend> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (categoryVar.touched || categoryVar.dirty || product.id !== 0) && !categoryVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="categoryId">Category</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="categoryId" type="text" placeholder="Category (required)" required minlength="3" [(ngModel)]="product.category" name="category" #categoryVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(categoryVar.touched || categoryVar.dirty || product.id !== 0) && categoryVar.errors"> <span *ngIf="categoryVar.errors.required"> A category must be entered. </span> <span *ngIf="categoryVar.errors.minlength"> The category must be at least 3 characters in length. </span> </span> </div> </div> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (tagVar.touched || tagVar.dirty || product.id !== 0) && !tagVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="tagsId">Search Tags</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="tagsId" type="text" placeholder="Search keywords separated by commas" minlength="3" [(ngModel)]="newTags" name="tags" #tagVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(tagVar.touched || tagVar.dirty || product.id !== 0) && tagVar.errors"> <span *ngIf="tagVar.errors.minlength"> The search tag must be at least 3 characters in length. </span> </span> </div> <div class="col-md-1"> <button type="button" class="btn btn-default" (click)="addTags()"> Add </button> </div> </div> <div class="row col-md-8 col-md-offset-2"> <span *ngFor="let tag of product.tags; let i = index"> <button class="btn btn-default" style="font-size:smaller;margin-bottom:12px" (click)="removeTag(i)"> {{tag}} <span class="glyphicon glyphicon-remove"></span> </button> </span> </div> <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div> </fieldset> </form> </div>
دریافت اطلاعات جهت Child Routes
روشهای متعددی برای دریافت اطلاعات جهت Child Routes وجود دارند:
الف) میتوان از متد this.productService.getProduct جهت دریافت اطلاعات یک محصول استفاده کرد. اما همانطور که در قسمت قبل نیز بررسی کردیم، این روش سبب نمایش ابتدایی یک قالب خالی و پس از مدتی، نمایش اطلاعات آن میشود.
ب) میتوان توسط this.route.snapshot.data['product'] اطلاعات را از Route Resolver، پس از پیش واکشی آنها از وب سرور، دریافت کرد.
ج) اگر قسمتهای مختلف Child Routes قرار است با اطلاعاتی یکسان کار کنند که قرار است بین برگههای مختلف آن به اشتراک گذاشته شوند، این اطلاعات را میتوانند از Route Resolver والد خود به کمک this.route.snapshot.data['product'] دریافت کنند.
در این مثال ما هرچند چندین برگهی مختلف را طراحی کردهایم، اما اطلاعات نمایش داده شدهی توسط آنها متعلق به یک شیء محصول میباشند. بنابراین نیاز است بتوان این اطلاعات را بین کامپوننتهای مختلف این Child Routes به اشتراک گذاشت و تنها با یک وهلهی آن کار کرد. به همین جهت با this.route.parent در هر یک از Child Components تعریف شده کار میکنیم تا بتوان به یک وهلهی شیء محصول، دسترسی یافت.
د) همچنین میتوان از روش this.route.parent.data.subscribe نیز استفاده کرد. البته در اینجا چون صفحهی افزودن محصولات با صفحهی ویرایش محصولات، دارای root URL Segment یکسانی است، نیاز است از این روش استفاده کرد تا بتوان از تغییرات بعدی پارامتر id آن مطلع شد. این مورد روشی است که در کدهای ProductEditInfoComponent مشاهده میکنید.
ngOnInit(): void { this.route.parent.data.subscribe(data => { this.product = data['product']; if (this.productForm) { this.productForm.reset(); } }); }
شبیه به همین روش را در ProductEditTagsComponent نیز بکار گرفتهایم و در آنجا نیز با شیء this.route.parent و دسترسی به اطلاعات دریافتی از Route Resolver، کار میکنیم. به این ترتیب مطمئن خواهیم شد که this.product این دو کامپوننت مختلف، هر دو به یک وهله از شیء product دریافتی از سرور، اشاره میکنند.
به این ترتیب دکمهی Save ذیل هر دو برگه، به درستی عمل کرده و میتواند اطلاعات نهایی یک شیء محصول را ذخیره کند.
رفع مشکلات اعتبارسنجی فرمهای قرار گرفتهی در برگههای مختلف
علت استفادهی از ViewChild در ProductEditInfoComponent
@ViewChild(NgForm) productForm: NgForm;
<form class="form-horizontal" novalidate #productForm="ngForm">
انجام اینکار برای برگههای دوم به بعد ضروری نیست. از این جهت که با اولین بار نمایش این صفحه، تمام آنها از حافظه خارج میشوند و مجددا بازیابی خواهند شد.
مشکل دوم اعتبارسنجی این فرم چند برگهای این است که هرچند خالی کردن نام یا کد محصول، سبب نمایش خطای اعتبارسنجی میشود، اما سبب غیرفعال شدن دکمهی Save نخواهند شد؛ از این جهت که این دکمه در قالب والد قرار دارد و نه در قالب فرزندان.
در اولین بار نمایش Child Routes، کامپوننت ویرایش اطلاعات در router-outlet آن نمایش داده میشود. در این حالت اگر کاربر بر روی لینک نمایش کامپوننت edit tags کلیک کند، قالب کامپوننت edit info به طور کامل از router-outlet حذف میشود و با قالب کامپوننت edit tags جایگزین میشود. این فرآیند به این معنا است که فرم edit info به همراه تمام اطلاعات اعتبارسنجی آن unload میشوند. به همین ترتیب زمانیکه کاربر درخواست نمایش برگهی ویرایش اطلاعات را میکند، قالب edit tags و اطلاعات اعتبارسنجی آن unload میشوند. به این معنا که در یک router-outlet در هر زمان تنها یک فرم، به همراه اطلاعات اعتبارسنجی آن در دسترس هستند.
راه حلهای ممکن:
الف) بدنهی اصلی فرم را در کامپوننت والد قرار دهیم و سپس هر کدام از فرزندان، المانهای فرمهای مرتبط را ارائه دهند. این روش کار نمیکند چون Angular المانهای فرمهای قرار گرفتهی درون router-outlet را شناسایی نمیکند.
ب) قرار دادن فرمها، به صورت مجزا در هر کامپوننت فرزند (مانند روش فعلی) و سپس اعتبارسنجی دستی در کامپوننت والد.
تغییرات مورد نیاز کامپوننت ProductEditComponent را جهت افزودن اعتبارسنجی فرمهای فرزند آنرا در اینجا ملاحظه میکنید:
export class ProductEditComponent implements OnInit { private dataIsValid: { [key: string]: boolean } = {}; isValid(path: string): boolean { this.validate(); if (path) { return this.dataIsValid[path]; } return (this.dataIsValid && Object.keys(this.dataIsValid).every(d => this.dataIsValid[d] === true)); } saveProduct(): void { if (this.isValid(null)) { this.productService.saveProduct(this.product) .subscribe( () => this.onSaveComplete(`${this.product.productName} was saved`), (error: any) => this.errorMessage = <any>error ); } else { this.errorMessage = 'Please correct the validation errors.'; } } validate(): void { // Clear the validation object this.dataIsValid = {}; // 'info' tab if (this.product.productName && this.product.productName.length >= 3 && this.product.productCode) { this.dataIsValid['info'] = true; } else { this.dataIsValid['info'] = false; } // 'tags' tab if (this.product.category && this.product.category.length >= 3) { this.dataIsValid['tags'] = true; } else { this.dataIsValid['tags'] = false; } } }
- سپس متد validate اضافه شدهاست تا کار اعتبارسنجی را انجام دهد. در اینجا از خود شیء this.product که بین دو برگه به اشتراک گذاشته شدهاست برای انجام اعتبارسنجی استفاده میکنیم. از این جهت که برگهها نیز با استفاده از this.route.parent.data، دقیقا به همین وهله دسترسی دارند. بنابراین هرتغییری که در برگهها بر روی این وهله اعمال شود، به کامپوننت والد نیز منعکس میشود.
- متد isValid، مسیر هر برگه را دریافت میکند و سپس به متغیر dataIsValid مراجعه کرده و وضعیت آن برگه را باز میگرداند. اگر path در اینجا قید نشود، وضعیت تمام برگهها بررسی میشوند؛ مانند if (this.isValid(null)) در متد ذخیره سازی اطلاعات.
- در آخر در فایل product-edit.component.html، وضعیت فعال و غیرفعال دکمهی ثبت را نیز به این متد متصل میکنیم:
<button class="btn btn-primary" type="button" style="width:80px;margin-right:10px" [disabled]="!isValid()" (click)="saveProduct()"> Save </button>
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-routing-lab-04.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng s -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.