پیاده سازی الگوی Context Per Request در برنامه‌های مبتنی بر EF Code first
در طراحی برنامه‌های چند لایه مبتنی بر EF مرسوم نیست که در هر کلاس و متدی که قرار است از امکانات آن استفاده کند، یکبار DbContext و کلاس مشتق شده از آن وهله سازی شوند؛ به این ترتیب امکان انجام امور مختلف در طی یک تراکنش از بین می‌رود. برای حل این مشکل الگویی مطرح شده است به نام Session/Context Per Request و یا به اشتراک گذاری یک Unit of work در لایه‌های مختلف برنامه در طی یک درخواست، که در ادامه یک پیاده سازی آن‌را با هم مرور خواهیم کرد.
البته این سشن با سشن ASP.NET یکی نیست. در NHibernate معادل DbContextایی که در اینجا ملاحظه می‌کنید، Session نام دارد.
اهمیت بکارگیری الگوی Unit of work و به اشتراک گذاری آن در طی یک درخواست
در الگوی واحد کار یا همان DbContext در اینجا، تمام درخواست‌های رسیده به آن، در صف قرار گرفته و تمام آن‌ها در پایان کار، به بانک اطلاعاتی اعمال می‌شوند. برای مثال زمانیکه شیءایی را به یک وهله از DbContext اضافه/حذف می‌کنیم، یا در ادامه مقدار خاصیتی را تغییر می‌دهیم، هیچکدام از این تغییرات تا زمانیکه متد SaveChanges فراخوانی نشود، به بانک اطلاعاتی اعمال نخواهند شد. این مساله مزایای زیر را به همراه خواهد داشت:
الف) کارآیی بهتر
در اینجا از یک کانکشن باز شده، حداکثر استفاده صورت می‌گیرد. چندین و چند عملیات در طی یک batch به بانک اطلاعاتی اعمال می‌گردند؛ بجای اینکه برای اعمال هرکدام، یکبار اتصال جداگانه‌ای به بانک اطلاعاتی باز شود.
ب) بررسی مسایل همزمانی
استفاده از یک الگوی واحد کار، امکان بررسی خودکار تمام تغییرات انجام شده بر روی یک موجودیت را در متدها و لایه‌های مختلف میسر کرده و به این ترتیب مسایل مرتبط با ConcurrencyMode عنوان شده در قسمت‌های قبل به نحو بهتری قابل مدیریت خواهند بود.
ج) استفاده صحیح از تراکنش‌ها
الگوی واحد کار به صورت خودکار از تراکنش‌ها استفاده می‌کند. اگر در حین فراخوانی متد SaveChanges مشکلی رخ دهد، کل عملیات Rollback خواهد شد و تغییری در بانک اطلاعاتی رخ نخواهد داد. بنابراین استفاده از یک تراکنش در حین چند عملیات ناشی از لایه‌های مختلف برنامه، منطقی‌تر است تا اینکه هر کدام، در تراکنشی جدا مشغول به کار باشند.
کلاس‌های مدل مثال جاری
در مثالی که در این قسمت بررسی خواهیم کرد، از کلاس‌های مدل گروه محصولات کمک گرفته شده است:
using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample07.DomainClasses
{
public class Category
{
public int Id { get; set; }
public virtual string Name { get; set; }
public virtual string Title { get; set; }
public virtual ICollection<Product> Products { get; set; }
}
}
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace EF_Sample07.DomainClasses
{
public class Product
{
public int Id { get; set; }
public string Name { get; set; }
public decimal Price { get; set; }
[ForeignKey("CategoryId")]
public virtual Category Category { get; set; }
public int CategoryId { get; set; }
}
}
در کلاس Product، یک خاصیت اضافی به نام CategoryId اضافه شده است که توسط ویژگی ForeignKey، به عنوان کلید خارجی جدول معرفی خواهد شد. از این خاصیت در برنامه‌های ASP.NET برای مقدار دهی یک کلید خارجی توسط یک DropDownList پر شده با لیست گروه‌ها، استفاده خواهیم کرد.
پیاده سازی الگوی واحد کار
همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، DbContext در EF Code first بر اساس الگوی واحد کار تهیه شده است، اما برای به اشتراک گذاشتن آن بین لایه‌های مختلف برنامه نیاز است یک لایه انتزاعی را برای آن تهیه کنیم، تا بتوان آن‌را به صورت خودکار توسط
کتابخانه‌های Dependency Injection یا به اختصار DI در زمان نیاز به استفاده از آن، به کلاس‌های استفاده کننده تزریق کنیم. کتابخانه‌ی DI ایی که در این قسمت مورد استفاده قرار می‌گیرد، کتابخانه معروف
StructureMap است. برای دریافت آن می‌توانید از Nuget استفاده کنید؛ یا از صفحه اصلی آن در Github : (
^).
اینترفیس پایه الگوی واحد کار ما به شرح زیر است:
using System.Data.Entity;
using System;
namespace EF_Sample07.DataLayer.Context
{
public interface IUnitOfWork
{
IDbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class;
int SaveChanges();
}
}
برای استفاده اولیه آن، تنها تغییری که در برنامه حاصل می‌شود به نحو زیر است:
using System.Data.Entity;
using EF_Sample07.DomainClasses;
namespace EF_Sample07.DataLayer.Context
{
public class Sample07Context : DbContext, IUnitOfWork
{
public DbSet<Category> Categories { set; get; }
public DbSet<Product> Products { set; get; }
#region IUnitOfWork Members
public new IDbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class
{
return base.Set<TEntity>();
}
#endregion
}
}
توضیحات:
با کلاس Context در قسمت‌های قبل آشنا شده‌ایم. در اینجا به معرفی کلاس‌هایی خواهیم پرداخت که در معرض دید EF Code first قرار خواهند گرفت.
DbSetها هم معرف الگوی Repository هستند. کلاس Sample07Context، معرفی الگوی واحد کار یا Unit of work برنامه است.
برای اینکه بتوانیم تعاریف کلاس‌های سرویس برنامه را مستقل از تعریف کلاس Sample07Context کنیم، یک اینترفیس جدید را به نام IUnitOfWork به برنامه اضافه کرده‌ایم.
در اینجا کلاس Sample07Context پیاده سازی کننده اینترفیس IUnitOfWork خواهد بود (اولین تغییر).
دومین تغییر هم استفاده از متد base.Set می‌باشد. به این ترتیب به سادگی می‌توان به DbSetهای مختلف در حین کار با IUnitOfWork دسترسی پیدا کرد. به عبارتی ضرورتی ندارد به ازای تک تک DbSetها یکبار خاصیت جدیدی را به اینترفیس IUnitOfWork اضافه کرد. به کمک استفاده از امکانات Generics مهیا، اینبار
معادل همان db.Products سابق است؛ در حالتیکه از Sample07Context به صورت مستقیم استفاده شود.
همچنین نیازی به پیاده سازی متد SaveChanges نیست؛ زیرا پیاده سازی آن در کلاس DbContext قرار دارد.
استفاده از الگوی واحد کار در کلاس‌های لایه سرویس برنامه using EF_Sample07.DomainClasses;
using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample07.ServiceLayer
{
public interface ICategoryService
{
void AddNewCategory(Category category);
IList<Category> GetAllCategories();
}
}
using EF_Sample07.DomainClasses;
using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample07.ServiceLayer
{
public interface IProductService
{
void AddNewProduct(Product product);
IList<Product> GetAllProducts();
}
}
لایه سرویس برنامه را با دو اینترفیس جدید شروع می‌کنیم. هدف از این اینترفیس‌ها، ارائه پیاده سازی‌های متفاوت، به ازای ORMهای مختلف است. برای مثال در کلاس‌های زیر که نام آن‌ها با Ef شروع شده است، پیاده سازی خاص Ef Code first را تدارک خواهیم دید. این پیاده سازی، قابل انتقال به سایر ORMها نیست چون نه پیاده سازی یکسانی را از مباحث LINQ ارائه می‌دهند و نه متدهای الحاقی همانندی را به همراه دارند و نه اینکه مباحث نگاشت کلاس‌های آن‌ها به جداول مختلف یکی است:
using System.Collections.Generic;
using System.Data.Entity;
using System.Linq;
using EF_Sample07.DataLayer.Context;
using EF_Sample07.DomainClasses;
namespace EF_Sample07.ServiceLayer
{
public class EfCategoryService : ICategoryService
{
IUnitOfWork _uow;
IDbSet<Category> _categories;
public EfCategoryService(IUnitOfWork uow)
{
_uow = uow;
_categories = _uow.Set<Category>();
}
public void AddNewCategory(Category category)
{
_categories.Add(category);
}
public IList<Category> GetAllCategories()
{
return _categories.ToList();
}
}
}
using System.Collections.Generic;
using System.Data.Entity;
using System.Linq;
using EF_Sample07.DataLayer.Context;
using EF_Sample07.DomainClasses;
namespace EF_Sample07.ServiceLayer
{
public class EfProductService : IProductService
{
IUnitOfWork _uow;
IDbSet<Product> _products;
public EfProductService(IUnitOfWork uow)
{
_uow = uow;
_products = _uow.Set<Product>();
}
public void AddNewProduct(Product product)
{
_products.Add(product);
}
public IList<Product> GetAllProducts()
{
return _products.Include(x => x.Category).ToList();
}
}
}
توضیحات:
همانطور که ملاحظه می‌کنید در هیچکدام از کلاس‌های سرویس برنامه، وهله سازی مستقیمی از الگوی واحد کار وجود ندارد. این لایه از برنامه اصلا نمی‌داند که کلاسی به نام Sample07Context وجود خارجی دارد یا خیر.
همچنین لایه اضافی دیگری را به نام Repository جهت مخفی سازی سازوکار EF به برنامه اضافه نکرده‌ایم. این لایه شاید در نگاه اول برنامه را مستقل از ORM جلوه دهد اما در عمل قابل انتقال نیست و سبب تحمیل سربار اضافی بی موردی به برنامه می‌شود؛ ORMها ویژگی‌های یکسانی را ارائه نمی‌دهند. حتی در حالت استفاده از LINQ، پیاده سازی‌های یکسانی را به همراه ندارند.
بنابراین اگر قرار است برنامه مستقل از ORM کار کند، نیاز است لایه استفاده کننده از سرویس برنامه، با دو اینترفیس IProductService و ICategoryService کار کند و نه به صورت مستقیم با پیاده سازی آن‌ها. به این ترتیب هر زمان که لازم شد، فقط باید پیاده سازی‌های کلاس‌های سرویس را تغییر داد؛ باز هم برنامه نهایی بدون نیاز به تغییری کار خواهد کرد.
تا اینجا به معماری پیچیده‌ای نرسیده‌ایم و اصطلاحا
over-engineering صورت نگرفته است. یک اینترفیس بسیار ساده IUnitOfWork به برنامه اضافه شده؛ در ادامه این اینترفیس به کلاس‌های سرویس برنامه تزریق شده است (تزریق وابستگی در سازنده کلاس). کلاس‌های سرویس ما «می‌دانند» که EF وجود خارجی دارد و سعی نکرده‌ایم توسط لایه اضافی دیگری آن‌را مخفی کنیم. شیوه کار با IDbSet تعریف شده دقیقا همانند روال متداولی است که با EF Code first کار می‌شود و بسیار طبیعی جلوه می‌کند.
استفاده از الگوی واحد کار و کلاس‌های سرویس تهیه شده در یک برنامه کنسول ویندوزی
در ادامه برای وهله سازی اینترفیس‌های سرویس و واحد کار برنامه، از کتابخانه StructureMap که یاد شد، استفاده خواهیم کرد. بنابراین، تمام برنامه‌های نهایی ارائه شده در این قسمت، ارجاعی را به اسمبلی StructureMap.dll نیاز خواهند داشت.
کدهای برنامه کنسول مثال جاری را در ادامه ملاحظه خواهید کرد:
using System.Collections.Generic;
using System.Data.Entity;
using EF_Sample07.DataLayer.Context;
using EF_Sample07.DomainClasses;
using EF_Sample07.ServiceLayer;
using StructureMap;
namespace EF_Sample07
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<Sample07Context, Configuration>());
HibernatingRhinos.Profiler.Appender.EntityFramework.EntityFrameworkProfiler.Initialize();
ObjectFactory.Initialize(x =>
{
x.For<IUnitOfWork>().CacheBy(InstanceScope.Hybrid).Use<Sample07Context>();
x.For<ICategoryService>().Use<EfCategoryService>();
});
var uow = ObjectFactory.GetInstance<IUnitOfWork>();
var categoryService = ObjectFactory.GetInstance<ICategoryService>();
var product1 = new Product { Name = "P100", Price = 100 };
var product2 = new Product { Name = "P200", Price = 200 };
var category1 = new Category
{
Name = "Cat100",
Title = "Title100",
Products = new List<Product> { product1, product2 }
};
categoryService.AddNewCategory(category1);
uow.SaveChanges();
}
}
}
در اینجا بیشتر هدف، معرفی نحوه استفاده از StructureMap است.
ابتدا توسط متد ObjectFactory.Initialize مشخص می‌کنیم که اگر برنامه نیاز به اینترفیس IUnitOfWork داشت، لطفا کلاس Sample07Context را وهله سازی کرده و مورد استفاده قرار بده. اگر ICategoryService مورد استفاده قرار گرفت، وهله مورد نظر باید از کلاس EfCategoryService تامین شود.
توسط ObjectFactory.GetInstance نیز می‌توان به وهله‌ای از این کلاس‌ها دست یافت و نهایتا با فراخوانی uow.SaveChanges می‌توان اطلاعات را ذخیره کرد.
چند نکته:
- به کمک کتابخانه StructureMap، تزریق IUnitOfWork به سازنده کلاس EfCategoryService به صورت خودکار انجام می‌شود. اگر به کدهای فوق دقت کنید ما فقط با اینترفیس‌ها مشغول به کار هستیم، اما وهله‌سازی‌ها در پشت صحنه انجام می‌شود.
- حین معرفی IUnitOfWork از متد CacheBy با پارامتر InstanceScope.Hybrid استفاده شده است. این enum مقادیر زیر را می‌تواند بپذیرد:
public enum InstanceScope
{
PerRequest = 0,
Singleton = 1,
ThreadLocal = 2,
HttpContext = 3,
Hybrid = 4,
HttpSession = 5,
HybridHttpSession = 6,
Unique = 7,
Transient = 8,
}
برای مثال اگر در برنامه‌ای نیاز داشتید یک کلاس به صورت Singleton عمل کند، فقط کافی است نحوه کش شدن آن‌را تغییر دهید.
حالت PerRequest در برنامه‌های وب کاربرد دارد (و حالت پیش فرض است). با انتخاب آن وهله سازی کلاس مورد نظر به ازای هر درخواست رسیده انجام خواهد شد.
در حالت ThreadLocal، به ازای هر Thread، وهله‌ای متفاوت در اختیار مصرف کننده قرار می‌گیرد.
با انتخاب حالت HttpContext، به ازای هر HttpContext ایجاد شده، کلاس معرفی شده یکبار وهله سازی می‌گردد.
حالت Hybrid ترکیبی است از حالت‌های HttpContext و ThreadLocal. اگر برنامه وب بود، از HttpContext استفاده خواهد کرد در غیراینصورت به ThreadLocal سوئیچ می‌کند.
استفاده از الگوی واحد کار و کلاس‌های سرویس تهیه شده در یک برنامه ASP.NET MVC
یک برنامه خالی ASP.NET MVC را آغاز کنید. سپس یک HomeController جدید را نیز به آن اضافه نمائید و کدهای آن‌را مطابق اطلاعات زیر تغییر دهید:
using System.Web.Mvc;
using EF_Sample07.DomainClasses;
using EF_Sample07.ServiceLayer;
using EF_Sample07.DataLayer.Context;
using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample07.MvcAppSample.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
IProductService _productService;
ICategoryService _categoryService;
IUnitOfWork _uow;
public HomeController(IUnitOfWork uow, IProductService productService, ICategoryService categoryService)
{
_productService = productService;
_categoryService = categoryService;
_uow = uow;
}
[HttpGet]
public ActionResult Index()
{
var list = _productService.GetAllProducts();
return View(list);
}
[HttpGet]
public ActionResult Create()
{
ViewBag.CategoriesList = new SelectList(_categoryService.GetAllCategories(), "Id", "Name");
return View();
}
[HttpPost]
public ActionResult Create(Product product)
{
if (this.ModelState.IsValid)
{
_productService.AddNewProduct(product);
_uow.SaveChanges();
}
return RedirectToAction("Index");
}
[HttpGet]
public ActionResult CreateCategory()
{
return View();
}
[HttpPost]
public ActionResult CreateCategory(Category category)
{
if (this.ModelState.IsValid)
{
_categoryService.AddNewCategory(category);
_uow.SaveChanges();
}
return RedirectToAction("Index");
}
}
}
نکته مهم این کنترلر، تزریق وابستگی‌ها در سازنده کلاس کنترلر است؛ به این ترتیب کنترلر جاری نمی‌داند که با کدام پیاده سازی خاصی از این اینترفیس‌ها قرار است کار کند.
اگر برنامه را به همین نحو اجرا کنیم، موتور ASP.NET MVC ایراد خواهد گرفت که یک کنترلر باید دارای سازنده‌ای بدون پارامتر باشد تا من بتوانم به صورت خودکار وهله‌ای از آن‌را ایجاد کنم. برای رفع این مشکل از کتابخانه StructureMap برای تزریق خودکار وابستگی‌ها کمک خواهیم گرفت:
using System;
using System.Data.Entity;
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Routing;
using EF_Sample07.DataLayer.Context;
using EF_Sample07.ServiceLayer;
using StructureMap;
namespace EF_Sample07.MvcAppSample
{
// Note: For instructions on enabling IIS6 or IIS7 classic mode,
// visit http://go.microsoft.com/?LinkId=9394801
public class MvcApplication : System.Web.HttpApplication
{
public static void RegisterGlobalFilters(GlobalFilterCollection filters)
{
filters.Add(new HandleErrorAttribute());
}
public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
{
routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");
routes.MapRoute(
"Default", // Route name
"{controller}/{action}/{id}", // URL with parameters
new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } // Parameter defaults
);
}
protected void Application_Start()
{
Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<Sample07Context, Configuration>());
HibernatingRhinos.Profiler.Appender.EntityFramework.EntityFrameworkProfiler.Initialize();
AreaRegistration.RegisterAllAreas();
RegisterGlobalFilters(GlobalFilters.Filters);
RegisterRoutes(RouteTable.Routes);
initStructureMap();
}
private static void initStructureMap()
{
ObjectFactory.Initialize(x =>
{
x.For<IUnitOfWork>().HttpContextScoped().Use(() => new Sample07Context());
x.ForRequestedType<ICategoryService>().TheDefaultIsConcreteType<EfCategoryService>();
x.ForRequestedType<IProductService>().TheDefaultIsConcreteType<EfProductService>();
});
//Set current Controller factory as StructureMapControllerFactory
ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(new StructureMapControllerFactory());
}
protected void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)
{
ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects();
}
}
public class StructureMapControllerFactory : DefaultControllerFactory
{
protected override IController GetControllerInstance(RequestContext requestContext, Type controllerType)
{
return ObjectFactory.GetInstance(controllerType) as Controller;
}
}
}
توضیحات:
کدهای فوق متعلق به کلاس Global.asax.cs هستند. در اینجا در متد Application_Start، متد initStructureMap فراخوانی شده است.
با پیاده سازی ObjectFactory.Initialize در کدهای برنامه کنسول معرفی شده آشنا شدیم. اینبار فقط حالت کش شدن کلاس Context برنامه را HttpContextScoped قرار داده‌ایم تا به ازای هر درخواست رسیده یک بار الگوی واحد کار وهله سازی شود.
نکته مهمی که در اینجا اضافه شده‌است، استفاده از متد ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory می‌باشد. این متد نیاز به وهله‌ای از نوع DefaultControllerFactory دارد که نمونه‌ای از آن‌را در کلاس StructureMapControllerFactory مشاهده می‌کنید. به این ترتیب در زمان وهله سازی خودکار یک کنترلر، اینبار StructureMap وارد عمل شده و وابستگی‌های برنامه را مطابق تعاریف ObjectFactory.Initialize ذکر شده، به سازنده کلاس کنترلر تزریق می‌کند.
همچنین در متد Application_EndRequest با فراخوانی ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects از نشتی اتصالات به بانک اطلاعاتی جلوگیری خواهیم کرد. چون وهله الگوی کار برنامه HttpScoped تعریف شده، در پایان یک درخواست به صورت خودکار توسط StructureMap پاکسازی می‌شود و به نشتی منابع نخواهیم رسید.
استفاده از الگوی واحد کار و کلاس‌های سرویس تهیه شده در یک برنامه ASP.NET Web forms
در یک برنامه ASP.NET Web forms نیز می‌توان این مباحث را پیاده سازی کرد:
using System;
using System.Data.Entity;
using EF_Sample07.DataLayer.Context;
using EF_Sample07.ServiceLayer;
using StructureMap;
namespace EF_Sample07.WebFormsAppSample
{
public class Global : System.Web.HttpApplication
{
private static void initStructureMap()
{
ObjectFactory.Initialize(x =>
{
x.For<IUnitOfWork>().HttpContextScoped().Use(() => new Sample07Context());
x.ForRequestedType<ICategoryService>().TheDefaultIsConcreteType<EfCategoryService>();
x.ForRequestedType<IProductService>().TheDefaultIsConcreteType<EfProductService>();
x.SetAllProperties(y=>
{
y.OfType<IUnitOfWork>();
y.OfType<ICategoryService>();
y.OfType<IProductService>();
});
});
}
void Application_Start(object sender, EventArgs e)
{
Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<Sample07Context, Configuration>());
HibernatingRhinos.Profiler.Appender.EntityFramework.EntityFrameworkProfiler.Initialize();
initStructureMap();
}
void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)
{
ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects();
}
در اینجا کدهای کلاس Global.asax.cs را ملاحظه می‌کنید. توضیحات آن با قسمت ASP.NET MVC آنچنان تفاوتی ندارد و یکی است. البته منهای تعاریف SetAllProperties که جدید است و در ادامه به علت اضافه کردن آن‌ها خواهیم رسید.
در ASP.NET Web forms برخلاف ASP.NET MVC نیاز است کار وهله سازی اینترفیس‌ها را به صورت دستی انجام دهیم. برای این منظور و کاهش کدهای تکراری برنامه می‌توان یک کلاس پایه را به نحو زیر تعریف کرد:
using System.Web.UI;
using StructureMap;
namespace EF_Sample07.WebFormsAppSample
{
public class BasePage : Page
{
public BasePage()
{
ObjectFactory.BuildUp(this);
}
}
}
سپس برای استفاده از آن خواهیم داشت:
using System;
using EF_Sample07.DataLayer.Context;
using EF_Sample07.DomainClasses;
using EF_Sample07.ServiceLayer;
namespace EF_Sample07.WebFormsAppSample
{
public partial class AddProduct : BasePage
{
public IUnitOfWork UoW { set; get; }
public IProductService ProductService { set; get; }
public ICategoryService CategoryService { set; get; }
protected void Page_Load(object sender, EventArgs e)
{
if (!IsPostBack)
{
bindToCategories();
}
}
private void bindToCategories()
{
ddlCategories.DataTextField = "Name";
ddlCategories.DataValueField = "Id";
ddlCategories.DataSource = CategoryService.GetAllCategories();
ddlCategories.DataBind();
}
protected void btnAdd_Click(object sender, EventArgs e)
{
var product = new Product
{
Name = txtName.Text,
Price = int.Parse(txtPrice.Text),
CategoryId = int.Parse(ddlCategories.SelectedItem.Value)
};
ProductService.AddNewProduct(product);
UoW.SaveChanges();
Response.Redirect("~/Default.aspx");
}
}
}
اینبار وابستگی‌های کلاس افزودن محصولات، به صورت خواصی عمومی تعریف شده‌اند. این خواص عمومی توسط متد SetAllProperties که در فایل global.asax.cs معرفی شدند، باید یکبار تعریف شوند (مهم!).
سپس اگر دقت کرده باشید، اینبار کلاس AddProduct از BasePage ما ارث بری کرده است. در سازند کلاس BasePage، با فراخوانی متد ObjectFactory.BuildUp، تزریق وابستگی‌ها به خواص عمومی کلاس جاری صورت می‌گیرد.
در ادامه نحوه استفاده از این اینترفیس‌ها را جهت مقدار دهی یک DropDownList یا ذخیره سازی اطلاعات یک محصول مشاهده می‌کنید. در اینجا نیز کار با اینترفیس‌ها انجام شده و کلاس جاری دقیقا نمی‌داند که با چه وهله‌ای مشغول به کار است. تنها در زمان اجرا است که توسط StructureMap ، به ازای هر اینترفیس معرفی شده، وهله‌ای مناسب بر اساس تعاریف فایل Global.asax.cs در اختیار برنامه قرار می‌گیرد.
کدهای کامل مثال‌های این سری را از آدرس زیر هم می‌توانید دریافت کنید: (
^)
به روز رسانی
کدهای قسمت جاری را به روز شده جهت استفاده از EF 6 و StructureMap 3 در VS 2013، از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
EF_Sample07 
