عملکرد | متد |
تبدیل XML به شیء JSON | let jsonObject = xml2Json(responseBody); |
تبدیل JSON به شیء JSON | let jsonData = pm.response.json(); |
تبدیل بدنهی response به متن ساده | let text = pm.response.text(); |
تبدیل HTML بدنهی response به یک شیء از نوع cheerio؛ مانند:let titleText = html.find('h1').text(); | let html = cheerio(responseBody); |
فعالسازی Multiple Active Result Sets
- در اینجا MARS دارای یک connection است (با ID مساوی 21) اما 15 دستور روی آن تک اتصال اجرا شدهاند.
- همچنین یک شیء کانکشن با ID مساوی 19 داریم که هر بار یک دستور روی آن اجرا شدهاست (یک شیء اتصالی پیش از dispose نهایی، چندین بار باز و بسته شدهاست). این مورد نشانهی lazy loading اشتباه است که با استفاده از متد Include قابل حل است. این مشکل در برگهی duplicate commands per method هم قابل مشاهدهاست:
همانطور که مشاهده میکنید، یک دستور SQL مشابه، مدام به صورت تکراری بر روی شیء اتصالی شماره 19 در حال اجرا است.
در این قسمت یک مثال ساده از insert ، load و delete را بر اساس اطلاعات قسمتهای قبل با هم مرور خواهیم کرد. برای سادگی کار از یک برنامه Console استفاده خواهد شد (هر چند مرسوم شده است که برای نوشتن آزمایشات از آزمونهای واحد بجای این نوع پروژهها استفاده شود). همچنین فرض هم بر این است که database schema برنامه را مطابق قسمت قبل در اس کیوال سرور ایجاد کرده اید (نکته آخر بحث قسمت سوم).
یک پروژه جدید از نوع کنسول را به solution برنامه (همان NHSample1 که در قسمتهای قبل ایجاد شد)، اضافه نمائید.
سپس ارجاعاتی را به اسمبلیهای زیر به آن اضافه کنید:
FluentNHibernate.dll
NHibernate.dll
NHibernate.ByteCode.Castle.dll
NHSample1.dll : در قسمتهای قبل تعاریف موجودیتها و نگاشت آنها را در این پروژه class library ایجاد کرده بودیم و اکنون قصد استفاده از آن را داریم.
اگر دیتابیس قسمت قبل را هنوز ایجاد نکردهاید، کلاس CDb را به برنامه افزوده و سپس متد CreateDb آنرا به برنامه اضافه نمائید.
using FluentNHibernate;
using FluentNHibernate.Cfg;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHSample1.Mappings;
namespace ConsoleTestApplication
{
class CDb
{
public static void CreateDb(IPersistenceConfigurer dbType)
{
var cfg = Fluently.Configure().Database(dbType);
PersistenceModel pm = new PersistenceModel();
pm.AddMappingsFromAssembly(typeof(CustomerMapping).Assembly);
var sessionSource = new SessionSource(
cfg.BuildConfiguration().Properties,
pm);
var session = sessionSource.CreateSession();
sessionSource.BuildSchema(session, true);
}
}
}
CDb.CreateDb(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString("Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true")
.ShowSql());
در ادامه یک کلاس جدید به نام Config را به برنامه کنسول ایجاد شده اضافه کنید:
using FluentNHibernate.Cfg;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using NHSample1.Mappings;
namespace ConsoleTestApplication
{
class Config
{
public static ISessionFactory CreateSessionFactory(IPersistenceConfigurer dbType)
{
return
Fluently.Configure().Database(dbType
).Mappings(m => m.FluentMappings.AddFromAssembly(typeof(CustomerMapping).Assembly))
.BuildSessionFactory();
}
}
}
اکنون سورس کامل مثال برنامه را در نظر بگیرید:
کلاس CDbOperations جهت اعمال ثبت و حذف اطلاعات:
using System;
using NHibernate;
using NHSample1.Domain;
namespace ConsoleTestApplication
{
class CDbOperations
{
ISessionFactory _factory;
public CDbOperations(ISessionFactory factory)
{
_factory = factory;
}
public int AddNewCustomer()
{
using (ISession session = _factory.OpenSession())
{
using (ITransaction transaction = session.BeginTransaction())
{
Customer vahid = new Customer()
{
FirstName = "Vahid",
LastName = "Nasiri",
AddressLine1 = "Addr1",
AddressLine2 = "Addr2",
PostalCode = "1234",
City = "Tehran",
CountryCode = "IR"
};
Console.WriteLine("Saving a customer...");
session.Save(vahid);
session.Flush();//چندین عملیات با هم و بعد
transaction.Commit();
return vahid.Id;
}
}
}
public void DeleteCustomer(int id)
{
using (ISession session = _factory.OpenSession())
{
using (ITransaction transaction = session.BeginTransaction())
{
Customer customer = session.Load<Customer>(id);
Console.WriteLine("Id:{0}, Name: {1}", customer.Id, customer.FirstName);
Console.WriteLine("Deleting a customer...");
session.Delete(customer);
session.Flush();//چندین عملیات با هم و بعد
transaction.Commit();
}
}
}
}
}
using System;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using NHSample1.Domain;
namespace ConsoleTestApplication
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
//CDb.CreateDb(SQLiteConfiguration.Standard.ConnectionString("data source=sample.sqlite").ShowSql());
//return;
//todo: Read ConnectionString from app.config or web.config
using (ISessionFactory session = Config.CreateSessionFactory(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString("Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true")
.ShowSql()
))
{
CDbOperations db = new CDbOperations(session);
int id = db.AddNewCustomer();
Console.WriteLine("Loading a customer and delete it...");
db.DeleteCustomer(id);
}
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
نیاز است تا ISessionFactory را برای ساخت سشنهای دسترسی به دیتابیس ذکر شده در تنظمیات آن جهت استفاده در تمام تردهای برنامه، ایجاد نمائیم. لازم به ذکر است که تا قبل از فراخوانی BuildSessionFactory این تنظیمات باید معرفی شده باشند و پس از آن دیگر اثری نخواهند داشت.
ایجاد شیء ISessionFactory هزینه بر است و گاهی بر اساس تعداد کلاسهایی که باید مپ شوند، ممکن است تا چند ثانیه به طول انجامد. به همین جهت نیاز است تا یکبار ایجاد شده و بارها مورد استفاده قرار گیرد. در برنامه به کرات از using استفاده شده تا اشیاء IDisposable را به صورت خودکار و حتمی، معدوم نماید.
بررسی متد AddNewCustomer :
در ابتدا یک سشن را از ISessionFactory موجود درخواست میکنیم. سپس یکی از بهترین تمرینهای کاری جهت کار با دیتابیسها ایجاد یک تراکنش جدید است تا اگر در حین اجرای کوئریها مشکلی در سیستم، سخت افزار و غیره پدید آمد، دیتابیسی ناهماهنگ حاصل نشود. زمانیکه از تراکنش استفاده شود، تا هنگامیکه دستور transaction.Commit آن با موفقیت به پایان نرسیده باشد، اطلاعاتی در دیتابیس تغییر نخواهد کرد و از این لحاظ استفاده از تراکنشها جزو الزامات یک برنامه اصولی است.
در ادامه یک وهله از شیء Customer را ایجاد کرده و آنرا مقدار دهی میکنیم (این شیء در قسمتهای قبل ایجاد گردید). سپس با استفاده از session.Save دستور ثبت را صادر کرده، اما تا زمانیکه transaction.Commit فراخوانی و به پایان نرسیده باشد، اطلاعاتی در دیتابیس ثبت نخواهد شد.
نیازی به ذکر سطر فلاش در این مثال نبود و NHibernate اینکار را به صورت خودکار انجام میدهد و فقط از این جهت عنوان گردید که اگر چندین عملیات را با هم معرفی کردید، استفاده از session.Flush سبب خواهد شد که رفت و برگشتها به دیتابیس حداقل شود و فقط یکبار صورت گیرد.
در پایان این متد، Id ثبت شده در دیتابیس بازگشت داده میشود.
چون در متد CreateSessionFactory ، متد ShowSql را نیز ذکر کرده بودیم، هنگام اجرای برنامه، عبارات SQL ایی که در پشت صحنه توسط NHibernate تولید میشوند را نیز میتوان مشاهده نمود:
بررسی متد DeleteCustomer :
ایجاد سشن و آغاز تراکنش آن همانند متد AddNewCustomer است. سپس در این سشن، یک شیء از نوع Customer با Id ایی مشخص load خواهد گردید. برای نمونه، نام این مشتری نیز در کنسول نمایش داده میشود. سپس این شیء مشخص و بارگذاری شده را به متد session.Delete ارسال کرده و پس از فراخوانی transaction.Commit ، این مشتری از دیتابیس حذف میشود.
برای نمونه خروجی SQL پشت صحنه این عملیات که توسط NHibernate مدیریت میشود، به صورت زیر است:
Saving a customer...
NHibernate: select next_hi from hibernate_unique_key with (updlock, rowlock)
NHibernate: update hibernate_unique_key set next_hi = @p0 where next_hi = @p1;@p0 = 17, @p1 = 16
NHibernate: INSERT INTO [Customer] (FirstName, LastName, AddressLine1, AddressLine2, PostalCode, City, CountryCode, Id) VALUES (@p0, @p1, @p2, @p3, @p4, @p5, @p6, @p7);@p0 = 'Vahid', @p1 = 'Nasiri', @p2 = 'Addr1', @p3 = 'Addr2', @p4 = '1234', @p5 = 'Tehran', @p6 = 'IR', @p7 = 16016
Loading a customer and delete it...
NHibernate: SELECT customer0_.Id as Id2_0_, customer0_.FirstName as FirstName2_0_, customer0_.LastName as LastName2_0_, customer0_.AddressLine1 as AddressL4_2_0_, customer0_.AddressLine2 as AddressL5_2_0_, customer0_.PostalCode as PostalCode2_0_, customer0_.City as City2_0_, customer0_.CountryCode as CountryC8_2_0_ FROM [Customer] customer0_ WHERE customer0_.Id=@p0;@p0 = 16016
Id:16016, Name: Vahid
Deleting a customer...
NHibernate: DELETE FROM [Customer] WHERE Id = @p0;@p0 = 16016
Press a key...
فرض کنید از هفته آینده قرار شده است که نسخه سبک و تک کاربرهای از برنامه ما تهیه شود. بدیهی است SQL server برای این منظور انتخاب مناسبی نیست (هزینه بالا برای یک مشتری، مشکلات نصب، مشکلات نگهداری و امثال آن برای یک کاربر نهایی و نه یک سازمان بزرگ که حتما ادمینی برای این مسایل در نظر گرفته میشود).
اکنون چه باید کرد؟ باید برنامه را از صفر بازنویسی کرد یا قسمت دسترسی به دادههای آنرا کلا مورد باز بینی قرار داد؟ اگر برنامه اسپاگتی ما اصلا لایه دسترسی به دادهها را نداشت چه؟! همه جای برنامه پر است از SqlCommand و Open و Close ! و عملا استفاده از یک دیتابیس دیگر یعنی باز نویسی کل برنامه.
همانطور که ملاحظه میکنید، زمانیکه با NHibernate کار شود، مدیریت لایه دسترسی به دادهها به این فریم ورک محول میشود و اکنون برای استفاده از دیتابیس SQLite تنها باید تغییرات زیر صورت گیرد:
ابتدا ارجاعی را به اسمبلی System.Data.SQLite.dll اضافه نمائید (تمام این اسمبلیهای ذکر شده به همراه مجموعه FluentNHibernate ارائه میشوند). سپس:
الف) ایجاد یک دیتابیس خام بر اساس کلاسهای domain و mapping تعریف شده در قسمتهای قبل به صورت خودکار
CDb.CreateDb(SQLiteConfiguration.Standard.ConnectionString("data source=sample.sqlite").ShowSql());
//todo: Read ConnectionString from app.config or web.config
using (ISessionFactory session = Config.CreateSessionFactory(
SQLiteConfiguration.Standard.ConnectionString("data source=sample.sqlite").ShowSql()
))
{
...
دریافت سورس برنامه تا این قسمت
نکته:
در سه قسمت قبل، تمام خواص پابلیک کلاسهای پوشه domain را به صورت معمولی و متداول معرفی کردیم. اگر نیاز به lazy loading در برنامه وجود داشت، باید تمامی کلاسها را ویرایش کرده و واژه کلیدی virtual را به کلیه خواص پابلیک آنها اضافه کرد. علت هم این است که برای عملیات lazy loading ، فریم ورک NHibernate باید یک سری پروکسی را به صورت خودکار جهت کلاسهای برنامه ایجاد نماید و برای این امر نیاز است تا بتواند این خواص را تحریف (override) کند. به همین جهت باید آنها را به صورت virtual تعریف کرد. همچنین تمام سطرهای Not.LazyLoad نیز باید حذف شوند.
ادامه دارد ...
bower install angular-route --save
<script src="bower_components/angular-route/angular-route.min.js" type="text/javascript"></script>
<div class="col-md-9"> <ng-view></ng-view> </div>
model.panel = { title: "Panel Title", items: [ { title: "Home", url: "#/home" }, { title: "Articles", url: "#/articles" }, { title: "Authors", url: "#/authors" } ] };
var module = angular.module("dntModule", ["ngRoute"]);
module.config(function ($routeProvider) { $routeProvider .when("/home", { template: "<app-home></app-home>" }) .when("/articles", { template: "<app-articles></app-articles>" }) .when("/authors", { template: "<app-authors></app-authors>" }) .otherwise({ redirectTo: "/home" }); });
module.component("appHome", { template: ` <hr><div> <div>Panel heading = HomePage</div> <div> HomePage </div> </div>` }); module.component("appArticles", { template: ` <hr><div> <div>Panel heading = Articles</div> <div> Articles </div> </div>` }); module.component("appAuthors", { template: ` <hr><div> <div>Panel heading = Authors</div> <div> Authors </div> </div>` });
اکنون توسط لینکهای تعریف شده میتوانیم به راحتی درون تمپلیتها، پیمایش کنیم. همانطور که عنوان شد تا اینجا مسیریاب پیشفرض Angular هیچ اطلاعی از کامپوننتها ندارد؛ بلکه آنها را با کمک template، به صورت غیر مستقیم، درون صفحه نمایش دادهایم.
معرفی Component Router
مزیت این روتر این است که به صورت اختصاصی برای کار با کامپوننتها طراحی شده است. بنابراین دیگر نیازی به استفاده از template درون route configuration نیست. برای استفاده از این روتر ابتدا باید پکیج آن را نصب کنیم:
bower install angular-component-router --save
سپس وابستگی فوق را با روتر پیشفرضی که در مثال قبل بررسی کردیم، جایگزین خواهیم کرد:
<script src="bower_components/angular-component-router/angular_1_router.js"></script>
همچنین درون فایل module.js به جای وابستگی ngRoute از ngComponentrouter استفاده خواهیم کرد:
var module = angular.module("dntModule", ["ngComponentRouter"]);
در ادامه به جای تمامی route configurations قبلی، اینبار یک کامپوننت جدید را به صورت زیر ایجاد خواهیم کرد:
module.component("appHome", { template: ` <hr> <div> <div>Panel heading = HomePage</div> <div> HomePage </div> </div>` });
همانطور که مشاهده میکنید برای پاسخگویی به تغییرات URL، مقدار routeConfig$ را مقداردهی کردهایم. در اینجا به جای بارگذاری تمپلیت، خود کامپوننت، در هر یک از ruleهای فوق بارگذاری خواهد شد. برای حالت otherwise نیز از سینتکس **/ استفاده کردهایم.
تمپلیت کامپوننت فوق نیز به صورت زیر است:
<div class="container"> <div class="row"> <div class="col-md-3"> <hr> <dnt-widget></dnt-widget> </div> <div class="col-md-9"> <ng-outlet></ng-outlet> </div> </div> </div>
لازم به ذکر است دیگر نباید از دایرکتیو ng-view استفاده کنیم؛ زیرا این دایرکتیو برای استفاده از روتر اصلی طراحی شده است. به جای آن از دایرکتیو ng-outlet استفاده شده است. این کامپوننت به عنوان یک کامپوننت top level عمل خواهد کرد. بنابراین درون صفحهی index.html از کامپوننت فوق استفاده خواهیم کرد:
<html ng-app="dntModule"> <head> <meta charset="UTF-8"> <title>Using Angular 1.5 Component Router</title> <link rel="stylesheet" href="bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.css"> <link rel="stylesheet" href="bower_components/font-awesome/css/font-awesome.min.css"> </head> <body> <dnt-app></dnt-app> <script src="bower_components/angular/angular.js" type="text/javascript"></script> <script src="bower_components/angular-component-router/angular_1_router.js"></script> <script src="scripts/module.js" type="text/javascript"></script> <script src="scripts/dnt-app.component.js"></script> <script src="scripts/dnt-widget.component.js"></script> </body> </html>
در نهایت باید جهت فعالسازی سیستم مسیریابی جدید، سرویس زیر را همراه با نام کامپوننت فوق ریجستر کنیم:
module.value("$routerRootComponent", "dntApp");
اکنون اگر برنامه را اجرا کنید خواهید دید که همانند قبل، کار خواهد کرد. اما اینبار از روتر جدید و سازگار با کامپوننتها استفاده میکند.
کدهای این قسمت را نیز از اینجا میتوانید دریافت کنید.
روش محافظت از مسیریابیهای تعریف شدهی در برنامه
شبیه به روشی را که در قسمت قبل، برای انتقال شیء user، به مسیریابی کامپوننت Movies استفاده کردیم:
<Route path="/movies" render={props => <Movies {...props} user={this.state.currentUser} />} />
<Route path="/movies/:id" component={MovieForm} />
<Route path="/movies/:id" render={props => { if (!this.state.currentUser) { return <Redirect to="/login" />; } return <MovieForm {...props} />; }} />
اکنون اگر این تغییرات را ذخیره کرده و در حالت Logout، مسیر http://localhost:3000/movies/new را مستقیما درخواست دهیم، به صفحهی لاگین هدایت خواهیم شد.
ایجاد کامپوننتی با قابلیت استفادهی مجدد، برای محافظت از مسیریابیها
هرچند روشی که تا اینجا برای محافظت از مسیریابیها معرفی شد، بدون مشکل کار میکند، اما اگر قرار باشد برای تمام مسیریابیهای اینگونه، استفاده شود، به تکرار بیش از اندازهی کدهای یکسانی خواهیم رسید. به همین جهت میتوان این منطق را تبدیل به یک کامپوننت با قابلیت استفادهی مجدد کرد؛ تا دیگر نیازی به تکرار این if/elseها نباشد. برای این منظور، فایل جدید src\components\common\protectedRoute.jsx را ایجاد میکنیم. کامپوننت جدید protectedRoute را هم در پوشهی common قرار دادهایم؛ چون وابستگی به دومین این برنامه نداشته و میتواند در سایر برنامه نیز مورد استفاده قرار گیرد. سپس با استفاده از میانبرهای imrc و sfc، یک کامپوننت تابعی بدون حالت را به نام ProtectedRoute ایجاد کرده و در آن، همان کامپوننت اصلی Route را بازگشت میدهیم. بنابراین هر زمانیکه از ProtectedRoute استفاده شود، خروجی آن، همان کامپوننت استاندارد Route خواهد بود که اینبار قرار است از وضعیت کاربر جاری وارد شدهی به سیستم، مطلع باشد. به همین جهت در اولین قدم، همان قطعه کد Route فوق را که به همراه if/else نوشتیم، از فایل app.js کپی کرده و به اینجا، داخل متد رندر کامپوننت، منتقل میکنیم. سپس شروع میکنیم به متغیر کردن عباراتی که در آن به صورت صریح و ثابت، مقدار دهی شدهاند تا به یک کامپوننت با قابلیت استفادهی مجدد برسیم:
import React from "react"; import { Route, Redirect } from "react-router-dom"; import * as auth from "../../services/authService"; const ProtectedRoute = ({ path, component: Component, render, ...rest }) => { return ( <Route {...rest} render={props => { if (!auth.getCurrentUser()) return ( <Redirect to={{ pathname: "/login", state: { from: props.location } }} /> ); return Component ? <Component {...props} /> : render(props); }} /> ); }; export default ProtectedRoute;
- در این کامپوننت نیاز است اطلاعات کاربر جاری وارد شدهی به سیستم در دسترس باشد. یا میتوان آنرا به عنوان یکی از خواص props دریافت کرد و یا همانند این مثال، امکان دریافت مستقیم آن از authService نیز وجود دارد.
- در ادامه اگر CurrentUser مقدار دهی نشده باشد، کامپوننت Redirect را که کاربر را به صفحهی لاگین هدایت میکند، بازگشت میدهیم. در غیراینصورت نیاز است یک کامپوننت را بجای برای مثال MovieForm، بازگشت دهیم. علت استفادهی از component: Component این است که React انتظار دارد، کامپوننتها با نام بزرگ شروع شوند. به همین جهت خاصیت component را از props دریافت کرده و آنرا به Component تغییر نام میدهیم.
- زمانیکه از کامپوننت Route استاندارد استفاده میشود، یا از ویژگی component آن استفاده میشود و یا از ویژگی render آن که یک تابع است، تا بتوان داخل آن، کدهای پویایی را درج کرد. به همین جهت ممکن است که مقدار متغیر کامپوننت دریافت شده، نال باشد. بنابراین در اینجا بررسی میشود که آیا Component، مقدار دهی شدهاست یا خیر؟ اگر بله، همان کامپوننت را به همراه props آن بازگشت میدهیم. در غیراینصورت، متد render مقدار دهی شده را به همراه props ارسالی به آن، بازگشت خواهیم داد.
- علت وجود پارامتر rest نیز این است که این کامپوننت علاوه بر ویژگیهایی که تاکنون پیش بینی کردهایم، ممکن است در آینده ویژگیهای دیگری را نیز نیاز داشته باشد. به همین جهت مابقی آنها را توسط {rest...}، به صورت خودکار در اینجا درج میکنیم. برای نمونه در اینجا ذکر path={path} را مشاهده نمیکنید؛ چون توسط همان {rest...} به صورت خودکار تامین میشود.
اکنون به app.js بازگشته و کدهای قبلی را با این کامپوننت جدید ProtectedRoute، جایگزین میکنیم:
import ProtectedRoute from "./components/common/protectedRoute"; // ... <ProtectedRoute path="/movies/:id" component={MovieForm} />
مدیریت بازگشت کاربران، پس از لاگین به سیستم
پس از خروج از برنامه، اگر سعی در ویرایش یکی از فیلمهای موجود کنیم، به صفحهی لاگین هدایت خواهیم شد. پس از لاگین موفق، مجددا به ریشهی سایت بازگشت داده میشویم و نه به صفحهای که پیش از لاگین، مدنظر کاربر بودهاست. برای رفع این مشکل نیاز است بتوان به آدرس قبلی درخواستی، دسترسی یافت و این مورد توسط سیستم مسیریابی، به کامپوننتها به صورت خودکار تزریق میشود. برای مثال اگر در کامپوننت ProtectedRoute، مقدار شیء props دریافتی را لاگ کنیم:
return ( <Route {...rest} render={props => { console.log(props);
همانطور که مشخص است، شیء location دریافتی از props، به همراه اطلاعات آدرسی است که پیش از هدایت خودکار به صفحهی لاگین، درخواست کرده بودیم. به همین جهت یک چنین تنظیمی، در تعاریف کامپوننت ProtectedRoute درنظر گرفته شدهاند:
<Redirect to={{ pathname: "/login", state: { from: props.location } }} />
اکنون که این شیء، به کامپوننت لاگین، پس از Redirect خودکار ارسال میشود، نیاز است به src\components\loginForm.jsx مراجعه کرده و تغییرات زیر را اعمال کنیم:
doSubmit = async () => { try { const { data } = this.state; await auth.login(data.username, data.password); const { state } = this.props.location; window.location = state ? state.from.pathname : "/"; } catch (ex) { //...
تا اینجا اگر برنامه را ذخیره کرده، از سیستم خارج شویم و سعی در ویرایش اولین رکورد موجود در لیست فیلمها کنیم، ابتدا به صفحهی لاگین هدایت میشویم. پس از لاگین موفق، اینبار بجای مشاهدهی ریشهی سایت که در اینجا به لیست فیلمها تنظیم شده، دقیقا صفحهی ویرایش جزئیات اولین فیلم را مشاهده خواهیم کرد.
عدم نمایش مجدد صفحهی لاگین، به کاربران وارد شدهی به سیستم
آخرین تغییری را که در اینجا اعمال خواهیم کرد، رفع مشکل امکان مشاهدهی مجدد صفحهی لاگین، با وارد کردن مستقیم آدرس آن در مرورگر، پس از ورود موفقیت آمیز به سیستم است. برای این منظور، ابتدای متد رندر کامپوننت فرم لاگین را به صورت زیر تغییر میدهیم تا اگر کاربر، پیشتر به سیستم وارد شده بود، به صورت خودکار به ریشهی سایت هدایت شده و مجددا فرم لاگین برای او رندر نشود:
import { Redirect } from "react-router-dom"; //... render() { if (auth.getCurrentUser()) return <Redirect to="/" />;
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-29-backend.zip و sample-29-frontend.zip
t4 برای Context Per Request
میخواستم ببینم شما برای معماری که در قسمت 12 مربوط به EFCodeFirst معرفی کردید فایل t4 میشه معرفی کنید که نزدیک به این معماری یا اینکه خود این باشه؟
خالق جیکوئری (John Resig)، این کتابخانه را در سالهای 2006 زمانیکه Internet Explorer نگارشهای 6 و 7 بیش از 60 درصد بازار مرورگرها را به خود اختصاص داده بودند، ارائه داد. بله؛ در آْن زمان JavaScript Web API بسیار خام، پایداری مرورگرها بسیار پایین و تطابق با استانداردهای وب در بین مرورگرهای مختلف نیز بسیار پایین بود. بنابراین علت محبوبیت کتابخانهای که در این شرایط، تجربهی کاری یکدستی را در بین مرورگرهای مختلف ارائه میداد، کاملا واضح بود. اما ... اکنون سال 2018 است و حتی مایکروسافت هم دیگر از نگارشهای مختلف IE پشتیبانی نمیکند. DOM API موجود در مرورگرهای مدرن بسیار توانمند شدهاند و در بین انواع و اقسام آنها یکدست عمل میکنند. حتی اگر دلیل استفادهی از jQuery ایجاد سادهتر حلقهها بر روی اشیاء جاوا اسکریپتی باشد (رفع کمبودهای جاوا اسکریپت)، از زمان IE 9 به بعد، متدهای forEach و Object.keys به صورت توکار در جاوا اسکریپت وجود دارند و یا اگر نیاز به inArray.$ داشته باشید، متد Array.prototype.indexOf مدتها است که جزئی از ES5 است. به همین جهت است که این روزها اخباری را مانند «GitHub نیز جیکوئری را کنار گذاشت» زیاد میشنوید. نه فقط کنار گذاشتن jQuery یک وابستگی ثالث را از برنامه حذف میکند، بلکه کار مستقیم با native API مرورگرها همواره به مراتب سریعتر است از کتابخانههایی که سطح بالایی از abstraction آنها را ارائه میدهند.
یافتن عناصر توسط JavaScript خالص
زمانیکه نیاز به انتخاب عناصری در صفحه باشند، بلافاصله ذهن ما به سمت ('myElement#')$ و ('myElement.')$ جیکوئری، معطوف میشود. اما ... این روزها برای انجام این نوع کارها واقعا نیازی به jQuery نیست!
یافتن عناصر بر اساس ID آنها
<div id="my-element-id"></div>
var result = $('#my-element-id');
انجام این کار توسط web API و یا همان JavaScript خالص، چنین شکلی را دارد:
var result = document.getElementById('my-element-id');
روش دیگر انجام اینکار با JavaScript به صورت زیر است:
var result = document.querySelector('#my-element-id');
در هر دو حالت، خروجی مقایسهی ذیل، true است:
result.id === 'my-element-id'; // returns true
یافتن عناصر بر اساس کلاسهای CSS
<span class="some-class"></span>
var result = $('.some-class');
var result = document.getElementsByClassName('some-class');
var result = document.querySelectorAll('.some-class');
result[0].className === 'some-class'; // returns true
یافتن عناصر بر اساس تگهای عناصر
<code>Console.WriteLine("Hello world!");</code>
var result = $('code');
var result = document.getElementsByTagName('code');
var result = document.querySelectorAll('code');
result[0].tagName === 'code'; // returns true
یافتن عناصر بر اساس کلاس نماها (Pseudo-classes)
Pseudo-classes از زمان ابتداییترین پیشنویس استاندارد CSS وجود داشتهاند. برای مثال visited: یک Pseudo-classes است و به لینکهای بازدید شدهی توسط کاربر اشاره میکند و یا focus: به المانی اشاره میکند که هم اکنون دارای focus است.
<form> <label>Full Name <input name="full-name"> </label> <label>Company <input name="company"> </label> </form>
var focusedInputs = $('INPUT:focus');
var companyInput = document.querySelector('INPUT:focus');
یافتن عناصر بر اساس ارتباط والد و فرزندی آنها
<div> <a href="https://www.dntips.ir"> <span>Go to site</span> </a> <p>Some text</p> Some other text </div>
روش یافتن والد anchor tag در جیکوئری توسط متد parent؛ با فرض اینکه a$ به شیء anchor اشاره میکند:
var $result = $a.parent();
var result = a.parentNode;
یافتن فرزندان:
در جیکوئری:
var result = $('#myParent').children();
var result = document.querySelectorAll('DIV > *');
var result = document.querySelectorAll('DIV > P');
var result = document.getElementById('myParent').childNodes; var result = div.childNodes;
var result =document.getElementById('myParent').children;
var result =document.querySelectorAll('#myParent A');
جستجوی عناصر با صرفنظر کردن از بعضی از آنها
<ul role="menu"> <li>choice 1</li> <li class="active">choice 2</li> <li>choice 3</li> </ul>
var $result = $('UL LI').not('.active');
var result = document.querySelectorAll('UL LI:not(.active)');
انتخاب چندین المان با هم
<div id="link-container"> <a href="https://github.com/VahidN">GitHub</a> </div> <ol> <li>one</li> <li>two</li> </ol> <span class="my-name">VahidN</span>
var $result = $('#link-container, .my-name, OL');
var result = document.querySelectorAll('#link-container, .my-name, OL');
یافتن گروهی از المانها بر اساس نوع آنها:
var result = document.querySelectorAll( 'BUTTON[type="submit"], INPUT[type="submit"]' );
جایگزین کردن $ جیکوئری با جاوا اسکریپت
تا اینجا حتما به شباهت کدهای خالص جاوا اسکریپت و jQuery دقت کردهاید. اگر بخواهیم برای $ جیکوئری، یک معادل جاوا اسکریپتی تهیه کنیم، به قطعه کد زیر خواهیم رسید:
window.$ = function(selector) { return document.querySelectorAll(selector); };
$('.some-class'); $('#some-id'); $('.some-parent > .some-child'); $('UL LI:not(.active)');
- جاوا اسکریپت توانایی خواندن، نوشتن، کپی و اجرای فایلها را بر روی هارد دیسک ندارد و همچنین دسترسی مستقیمی به سیستم عامل ندارد.
- مرورگرهای مدرن اجازه کار با فایلها را به جاوا اسکریپت میدهند؛ بشرطی که آن فایل از طریق input درون صفحه وب و با اجازه کاربر انتخاب شود و فقط محدود به دسترسی به همان فایل است.
- وقتی یک تَب جدید را در مرورگر باز میکنید، جاوااسکریپتِ این دو تَب (دو صفحهی جداگانه) هیچ دسترسی و اطلاعاتی بهم ندارند.
- جاوااسکریپت به کوکیها دسترسی دارد (کوکی، فایلهای متنی کوچکی برای ذخیره اطلاعات کاربر از یک سایت است؛ مانند نام کاربری و کلمه عبور). از کوکیها برای ذخیرهی توکن نشستها استفاده میشود. لذا اگه هکر بتواند کوکی نشست یک کاربر را بدست بیاورد، میتواند از هویت او استفاده کند و خود را بجای کاربر مورد نظر قرار دهد.
- جاوااسکریپت امکان تغییرات در DOM مرورگر را دارد (داخل صفحهای که جاوااسکریپت در آن اجرا شده است).
- جاوا اسکریپت با استفاده از شیء XMLHttpRequest میتواند درخواستهای HTTP را با محتوای دلخواه، به مقصد مورد نظر ارسال نماید.
- در مرورگرهای مدرن امروزی امکان دسترسی به دوربین، میکروفن، GPS وفایلهای خاصی از طریق APIهای HTML5 امکانپذیر هست.
انواع روشهای XSS
- روش بازتابی Reflected XSS Attack
- روش ذخیره شده Stored XSS Attack
- روش مبتنی بر DOM-based XSS
روش بازتابی Reflected XSS Attack
اولین نکتهای که باید بدانید این است که هر نوع دادهای که شما در دات نت دارید و تعریف میکنید، از والدی به نام System.Object مشتق میشود. برای مثال وقتی شما کلاسی را تعریف میکنید، چه ضمنی و چه صریح، کلاس شما از System.Object ارث بری خواهد کرد.
class DotnetTips { .... }
class DotnetTips:System.Object { ... }
Equals | اگر هر دو شیء مقادیر یکسانی داشته باشند، True باز میگرداند. در فصل پنجم با این مورد بیشتر آشنا میشویم. |
GetHashCode | بر اساس مقادیر این شیء، یک کد هش شده میسازد. اگر شیء قرار است مقدار هش آن در جداول هش، مثل Dictionary یا HashSet به عنوان کلید به کار رود بهتر است این متد رونویسی شود. متاسفانه این متد در شیء Object تعریف شده است و از آنجا که بیشتر نوعها هیچ وقت به عنوان یک کلید استفاده نمیشوند؛ بهتر بود در این رابطه به یک اینترفیس منتقل میشد. در فصل 5 بیشتر در این مورد بحث خواهد شد (مطالب مرتبط در اینباره + + + ). |
ToString | پیاده سازی پیشفرض آن اینست که این متد با اجرای کدthis.GetType().FullName
نام نوع را برمیگرداند. ولی برای بعضی نوعها چون Boolean,int32 این متد، رونویسی شده و مقدار مربوطه را به طور رشتهای باز میگرداند. در بعضی موارد هم این متد برای استفادههایی چون دیباگ برنامه هم رونویسی میشود. توجه داشته باشید که که نسبت به CultureInfo ترد مربوطه، واکنش نشان میدهد که در فصل 14 آن را بررسی میکنیم. |
GetType | یک نمونه از شیء مورد نظر را برمیگرداند که با استفاده از ریفلکشن میتوان به اطلاعات متادیتای آن شیء دسترسی پیدا کرد. در مورد ریفلکشن در فصل 23 صحبت خواهد شد. |
Protected Methods
MemberwiseClone | این متد از شیء جاری یک Shallow copy (+ )گرفته و فیلدهای غیر ایستای آن را همانند شیء جاری پر میکند. اگر فیلدهای غیر ایستا از نوع Value باشند که کپی بیت به بیت صورت خواهد گرفت. ولی اگر فیلدی از نوع Reference باشد، از همان نوع Ref میباشند؛ ولی خود شیء اصلی، یک شیء جدید به حساب میآید و به شیء سازندهاش ارتباطی ندارد. |
Finalize | یک متد Virtual است و زمانی صدا زده میشود که GC قصد نابودسازی آن شیء را داشته باشد. این متد برای زمانی نیاز است که شما قصد دارید قبل از نابودسازی، کاری را انجام دهید. در فصل 21 در این مورد بیشتر صحبت میکنیم. |
همانطور که میدانید، همهی اشیا نیاز دارند تا با استفاده از کلمهی new، در حافظه تعریف شوند:
DotnetTips dotnettips=new DotnetTips("i am constructor");
اتفاقاتی که با استفاده از عملگر new رخ میدهد به شرح زیر است:
- اولین کاری که CLR انجام میدهد، محاسبهی مقدار حافظه یا تعداد بایتهای فیلدهای شیء مربوطه است و همچنین اشیایی که از آنها مشتق شده است؛ مثل System.Object که همیشه وجود دارد. هر شیءایی که بر روی حافظهی Heap قرار میگیرد، به یک سری اعضای اضافه هم نیاز دارد که Type Object Pointer و Sync Block Index نامیده میشوند و CLR از آنها برای مدیریت حافظه استفاده میکند. تعداد بایتهای این اعضای اضافه هم با تعداد بایتهای شیء مدنظر جمع میشوند.
- طبق تعداد بایتهای به دست آمده، یک مقدار از حافظهی Heap دریافت میشود.
- دو عضو اضافه که در بند شماره یک به آن اشاره کردیم، آماده سازی میشوند.
- سازندهی شیء صدا زده میشود. سازنده بر اساس نوع ورودی شما انتخاب میشود و در صورت ارجاع به سازندههای والد، ابتدا سازندههای والد صدا زده میشوند و بعد از اینکه همهی سازندهها صدا زده شدند، سازندهی System.Object صدا زده میشود که هیچ کدی ندارد؛ ولی به هر حال عمل Return آن انجام میشود.
بعد از انجام همهی موارد بالا، یک اشاره گر به متغیر شما (در اینجا dotnettips) برگشت داده میشود.
چرا TypeScript؟
- TypeScript زبان توصیه شدهی توسعهی برنامههای AngularJS 2 است و همچنین با سایر کتابخانههای معروف جاوا اسکریپتی مانند ReactJS و jQuery نیز سازگاری دارد. بنابراین اگر قصد دارید به AngularJS 2 مهاجرت کنید، اکنون فرصت خوبی است تا زبان TypeScript را نیز بیاموزید. همچنین WinJS نیز با TypeScript نوشته شدهاست.
- superset زبان JavaScript بودن به این معنا است که تمام کدهای جاوا اسکریپتی موجود، به عنوان کد معتبر TypeScript نیز شناخته میشوند و همین مساله مهاجرت به آنرا سادهتر میکند. زبانهای دیگری مانند Dart و یا CoffeeScript ، نسبت به JavaScript بسیار متفاوت به نظر میرسند؛ اما Syntax زبان TypeScript شباهت بسیار زیادی به جاوا اسکریپت و خصوصا ES 6 دارد. در اینجا تنها کافی است پسوند فایلهای js را به ts تغییر دهید و از آنها به عنوان کدهای معتبر TypeScript استفاده کنید.
- strong typing و معرفی نوعها، کدهای نهایی نوشته شده را امنتر میکنند. به این ترتیب کامپایلر، پیش از اینکه کدهای شما در زمان اجرا به خطا بر بخورند، در زمان کامپایل، مشکلات موجود را گوشزد میکند. همچنین وجود نوعها، سرعت توسعه را با بهبود ابزارهای مرتبط با برنامه نویسی، افزایش میدهند؛ از این جهت که مفهوم مهمی مانند Intellisense، با وجود نوعها، پیشنهادهای بهتر و دقیقتری را ارائه میدهد. همچنین ابزارهای Refactoring نیز در صورت وجود نوعها بهتر و دقیقتر عمل میکنند. این موارد مهمترین دلایل طراحی TypeScript جهت توسعه و نگهداری برنامههای بزرگ نوشته شدهی با JavaScript هستند.
- Syntax زبان TypeScript به شدت الهام گرفته شده از زبان سیشارپ است. به همین جهت اگر با این زبان آشنایی دارید، درک مفاهیم TypeScript برایتان بسیار ساده خواهد بود.
- بهترین قسمت TypeScript، کامپایل شدن آن به ES 5 است (به این عملیات Transpile هم میگویند). در زبان TypeScript به تمام امکانات پیشرفتهی ES 6 مانند کلاسها و ماژولها دسترسی دارید، اما کد نهایی را که تولید میکند، میتواند ES 5 ایی باشد که هم اکنون تمام مرورگرهای عمده آنرا پشتیبانی میکنند. با تنظیمات کامپایلر TypeScript، امکان تولید کدهای ES 3 تا ES 5 و همچنین ES 6 نیز وجود دارد. نمونهی آنلاین این ترجمه را در TypeScript playground میتوانید مشاهده کنید.
- TypeScript چندسکویی است. امکانات و کامپایلر این زبان، برای ویندوز، مک و لینوکس طراحی شدهاند.
- TypeScript سورس باز است. طراحان اصلی آن، همان طراحان زبان سیشارپ در مایکروسافت هستند و هم اکنون این زبان به صورت سورس باز توسط این شرکت توسعه داده شده و در GitHub نگهداری میشود.
آماده سازی محیطهای کار با TypeScript
برای کار با TypeScript، یک ادیتور متنی ساده، به همراه کامپایلر آن کفایت میکند. اما همانطور که عنوان شد، یکی از مهمترین دلایل وجودی TypeScript، بهبود ابزارهای برنامه نویسی مرتبط با JavaScript است و اگر قرار باشد صرفا از یک ادیتور متنی ساده استفاده شود، فلسفهی وجودی آن زیر سؤال میرود.
نصب TypeScript در ویژوال استودیو
در نگارشهای جدید ویژوال استودیو، از VS 2013 Update 2 به بعد، قسمت ویژهی TypeScript نیز قابل مشاهدهاست. البته این قسمت با به روز رسانیهای TypeScript، نیاز به به روز رسانی دارد. به همین جهت به سایت رسمی آن مراجعه کرده و بستههای جدید مخصوص VS 2013 و یا 2015 آنرا دریافت و نصب کنید.
همچنین افزونهی Web Essentials نیز امکانات بیشتری را جهت کار با TypeScript به همراه دارد و امکان مشاهدهی خروجی جاوا اسکریپت تولیدی را در حین کار با فایل TypeScript فعلی میسر میکند. در سمت چپ صفحه TypeScript را خواهید نوشت و در سمت راست، خروجی JavaScript نهایی را بلافاصله مشاهده میکنید.
تصویر فوق مربوط به VS 2015 است. همچنین گزینهی افزودن یک فایل و آیتم جدید نیز امکان افزودن فایلهای TS را به همراه دارد.
نصب و تنظیم TypeScript در ویژوال استودیو کد
ویژوال استودیو کد، نگارش رایگان، سورس باز و چندسکویی ویژوال استودیو است که بر روی ویندوز، مک و لینوکس قابل اجرا است. ویژوال استودیو کد نیز به همراه پشتیبانی بسیار خوبی از TypeScript است، تا حدی که تمام ارائههای معرفی Anugular 2 توسط تیم مربوطهی آن از گوگل، توسط ویژوال استودیو کد و یکپارچگی آن با TypeScript انجام شدند.
ویژوال استودیو کد بر مبنای فولدرها کار میکند و با گشودن یک پوشه در آن (با کلیک بر روی دکمهی open folder آن)، امکان کار کردن با آن پوشه و فایلهای موجود در آن را خواهیم یافت.
نکتهی مهم اینجا است که پس از نصب VS Code، برای فایلهای با پسوند ts بلافاصله Intellisense مرتبط نیز مهیا است و نیاز به هیچگونه تنظیم اضافهتری ندارد. همچنین قابلیتهای type safety این زبان نیز در این ادیتور به نحو واضحی مشخص هستند:
در ادامه ابتدا یک پوشهی جدید خالی را ایجاد کنید و سپس این پوشه را در VS Code باز نمائید (از طریق منوی فایل، گزینهی گشودن پوشه). سپس ماوس را بر روی نام این پوشه حرکت دهید:
همانطور که مشاهده میکنید، دکمهی new file ظاهر میشود. در اینجا میتوانید فایل جدیدی را به نام test.ts اضافه کنید.
در ادامه با فشردن دکمههای ctrl+shift+p، امکان انتخاب یک task runner را جهت کامپایل فایلهای ts خواهیم داشت:
در اینجا ابتدا عبارت task< را وارد کنید و سپس از منوی باز شده، گزینهی rub build task را انتخاب کنید:
پس از آن، در بالای صفحه مشاهده خواهید کرد که عنوان شده: «هنوز هیچ task runner ایی برای اینکار تنظیم نشدهاست»
برای این منظور بر روی دکمهی configure task runner تصویر فوق که با رنگ آبی مشخص شدهاست، کلیک کنید. به این ترتیب یک فایل جدید به نام task.json ایجاد میشود که در پوشهای به نام vscode. در ریشهی پروژه (یا همان پوشهی جاری) قرار میگیرد:
فایل task.json دارای تعاریفی است که کامپایلر TypeScript یا همان tsc را فعال میکند:
{ "version": "0.1.0", // The command is tsc. Assumes that tsc has been installed using npm install -g typescript "command": "tsc", // The command is a shell script "isShellCommand": true, // Show the output window only if unrecognized errors occur. "showOutput": "silent", // args is the HelloWorld program to compile. "args": ["HelloWorld.ts"], // use the standard tsc problem matcher to find compile problems // in the output. "problemMatcher": "$tsc" }
در اینجا قسمتی که نیاز به تنظیم دارد، خاصیت args است. مقادیر آن، پارامترهایی هستند که به کامپایلر typescript ارسال میشوند. برای نمونه آنرا به صورت ذیل تغییر دهید:
"args": [ "--target", "ES5", "--outdir", "js", "--sourceMap", "--watch", "test.ts" ],
برای اجرای کامپایلر، ابتدا از منوی view گزینهی toggle output را انتخاب کنید تا بتوان خروجی نهایی کامپایلر را مشاهده کرد. سپس گزینهی view->command pallet و اجرا tasks< را انتخاب کنید. در ادامه همانند مرحلهی قبل، یعنی گزینهی run build task را اجرا کنید (که خلاصهی این عملیات ctrl+shift+B است).
به این ترتیب پوشهی js که در خاصیت args مشخص کردیم، تولید میشود:
البته این خطا هم در قسمت output نمایش داده میشود:
error TS5023: Unknown option 'watch' Use the '--help' flag to see options.
علت اینجا است که در تنظیمات فوق، خاصیت command به tsc تنظیم شدهاست و همانطور که در کامنت آن عنوان شدهاست، کامپایلر typescript را از طریق دستور npm install -g typescript دریافت میکند و نیازی به ذکر مسیر آن در اینجا نیست. بنابراین لازم است تا با npm و نصب typescript از طریق آن آشنا شد و به این ترتیب کامپایلر آنرا به روز کرد تا دستور watch را شناسایی کند.
نصب TypeScript از طریق npm
همانطور که عنوان شد، TypeScript چندسکویی است و این مورد را از طریق npm یا NodeJS package manager انجام میدهد. برای این منظور به آدرس https://nodejs.org/en مراجعه کرده و فایل نصاب آنرا مخصوص سیستم عامل خود دریافت و سپس نصب کنید. Node.js یک runtime سمت سرور اجرای برنامههای جاوا اسکریپتی است. از آنجائیکه TypeScript در نهایت به JavaScript تبدیل میشود، استفاده از node.js انتخاب مناسبی جهت اجرا و توزیع آن در تمام سیستم عاملها بودهاست.
پس از نصب node.js، از package manager آن که npm نام دارد، جهت نصب TypeScript استفاده میشود. چون node.js به Path و مسیرهای اصلی ویندوز اضافه میشود، تنها کافی است دستور npm install -g typescript را در خط فرمان صادر کنید. در اینجا سوئیچ g به معنای global و دسترسی عمومی است.
همانطور که در این تصویر مشخص است، پس از صدور دستور نصب TypeScript، نگارش 1.8.9 آن نصب شدهاست. اما زمانیکه کامپایلر tsc را با پارامتر version اجرا میکنیم، شماره نگارش قدیمی 1.0.3.0 را نمایش میدهد. برای رفع این مشکل به مسیر C:\Program Files (x86)\Microsoft SDKs\TypeScript مراجعه کرده و پوشهی 1.0 را به 1.0-old تغییر نام دهید.
اکنون اگر مجددا بررسی کنیم، نگارش صحیح قابل مشاهده است:
پس از این تغییرات اگر مجددا به VS Code باز گردیم و ctrl+shift+B را صادر کنیم (جهت اجرای مجدد task runner و اجرای tsc تنظیم شده) ، پیام ذیل مشاهده میشود:
15:33:52 - Compilation complete. Watching for file changes.
در اینجا چون پارامتر watch فعال شدهاست، هر تغییری که در فایل ts داده شود، بلافاصله کامپایل شده و در فایل js منعکس خواهد شد.
تنظیم VS Code جهت دیباگ کدهای TypeScript
در نوار ابزار کنار صفحهی VS Code، بر روی دکمهی دیباگ کلیک کنید:
سپس بر روی دکمهی چرخدندهی موجود که کار انجام تنظیمات را توسط آن میتوان ادامه داد، کلیک کنید. بلافاصله منویی ظاهر میشود که درخواست انتخاب محیط دیباگ را دارد:
در اینجا node.js را انتخاب کنید. با اینکار فایل جدیدی دیگری به نام launch.json به پوشهی vscode. اضافه میشود. اگر به این فایل دقت کنید دو خاصیت name به نامهای Launch و Attach در آن موجود هستند. این نامها در یک دراپ داون، در کنار دکمهی start دیباگ نیز ظاهر میشوند:
- در فایل launch.json، باید خاصیت "program": "${workspaceRoot}/app.js" را ویرایش کرد و app.js آنرا به test.ts مثال جاری تغییر داد.
- سپس خاصیت "sourceMaps" آن نیز باید تغییر کرده و جهت استفادهی از source mapهای تولیدی به true تنظیم شود.
- در آخر باید مسیر پوشهی خروجی js را نیز تنظیم کرد: "outDir": "${workspaceRoot}/js"
همچنین باید دقت داشت چون externalConsole به false تنظیم شدهاست، خروجی این کنسول به output ویژوال استودیوکد منتقل میشود.
اکنون اگر بر روی دکمهی سبز رنگ start کلیک کنید (دکمهی F5)، امکان دیباگ سطر به سطر کد TypeScript را خواهید یافت:
فایلهای نهایی json یاد شدهی در متن را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
VSCodeTypeScript.zip