مطالب
راهنمای تغییر بخش احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران سیستم مدیریت محتوای IRIS به ASP.NET Identity – بخش سوم
تغییر الگوریتم پیش فرض هش کردن کلمه‌های عبور ASP.NET Identity

کلمه‌های عبور کاربران فعلی سیستم با الگوریتمی متفاوت از الگوریتم مورد استفاده Identity هش شده‌اند. برای اینکه کاربرانی که قبلا ثبت نام کرده بودند بتوانند با کلمه‌های عبور خود وارد سایت شوند، باید الگوریتم هش کردن Identity را با الگوریتم فعلی مورد استفاده Iris جایگزین کرد.

برای تغییر روش هش کردن کلمات عبور در Identity باید اینترفیس IPasswordHasher را پیاده سازی کنید:
    public class IrisPasswordHasher : IPasswordHasher
    {
        public string HashPassword(string password)
        {
            return Utilities.Security.Encryption.EncryptingPassword(password);
        }

        public PasswordVerificationResult VerifyHashedPassword(string hashedPassword, string providedPassword)
        {
            return Utilities.Security.Encryption.VerifyPassword(providedPassword, hashedPassword) ?
                                                                PasswordVerificationResult.Success :
                                                                PasswordVerificationResult.Failed;
        }
    }

  سپس باید وارد کلاس ApplicationUserManager شده و در سازنده‌ی آن اینترفیس IPasswordHasher را به عنوان وابستگی تعریف کنید:
public ApplicationUserManager(IUserStore<ApplicationUser, int> store,
            IUnitOfWork uow,
            IIdentity identity,
            IApplicationRoleManager roleManager,
            IDataProtectionProvider dataProtectionProvider,
            IIdentityMessageService smsService,
            IIdentityMessageService emailService, IPasswordHasher passwordHasher)
            : base(store)
        {
            _store = store;
            _uow = uow;
            _identity = identity;
            _users = _uow.Set<ApplicationUser>();
            _roleManager = roleManager;
            _dataProtectionProvider = dataProtectionProvider;
            this.SmsService = smsService;
            this.EmailService = emailService;
            PasswordHasher = passwordHasher;
            createApplicationUserManager();
        }

برای اینکه کلاس IrisPasswordHasher را به عنوان نمونه درخواستی IPasswordHasher معرفی کنیم، باید در تنظیمات StructureMap کد زیر را نیز اضافه کنید:
x.For<IPasswordHasher>().Use<IrisPasswordHasher>();

پیاده سازی اکشن متد ثبت نام کاربر با استفاده از Identity

در کنترلر UserController، اکشن متد Register را به شکل زیر بازنویسی کنید:
        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        [CaptchaVerify("تصویر امنیتی وارد شده معتبر نیست")]
        public virtual async Task<ActionResult> Register(RegisterModel model)
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                var user = new ApplicationUser
                {
                    CreatedDate = DateAndTime.GetDateTime(),
                    Email = model.Email,
                    IP = Request.ServerVariables["REMOTE_ADDR"],
                    IsBaned = false,
                    UserName = model.UserName,
                    UserMetaData = new UserMetaData(),
                    LastLoginDate = DateAndTime.GetDateTime()
                };

                var result = await _userManager.CreateAsync(user, model.Password);

                if (result.Succeeded)
                {
                    var addToRoleResult = await _userManager.AddToRoleAsync(user.Id, "user");
                    if (addToRoleResult.Succeeded)
                    {
                        var code = await _userManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id);
                        var callbackUrl = Url.Action("ConfirmEmail", "User",
                            new { userId = user.Id, code }, protocol: Request.Url.Scheme);

                        _emailService.SendAccountConfirmationEmail(user.Email, callbackUrl);

                        return Json(new { result = "success" });
                    }

                    addErrors(addToRoleResult);
                }

                addErrors(result);
            }

            return PartialView(MVC.User.Views._Register, model);
        }
نکته: در اینجا برای ارسال لینک فعال سازی حساب کاربری، از کلاس EmailService خود سیستم IRIS استفاده شده است؛ نه EmailService مربوط به ASP.NET Identity. همچنین در ادامه نیز از EmailService مربوط به خود سیستم Iris استفاده شده است.

برای این کار متد زیر را به کلاس EmailService  اضافه کنید: 
        public SendingMailResult SendAccountConfirmationEmail(string email, string link)
        {
            var model = new ConfirmEmailModel()
            {
                ActivationLink = link
            };

            var htmlText = _viewConvertor.RenderRazorViewToString(MVC.EmailTemplates.Views._ConfirmEmail, model);

            var result = Send(new MailDocument
            {
                Body = htmlText,
                Subject = "تایید حساب کاربری",
                ToEmail = email
            });

            return result;
        }
همچنین قالب ایمیل تایید حساب کاربری را در مسیر Views/EmailTemplates/_ConfirmEmail.cshtml با محتویات زیر ایجاد کنید:
@model Iris.Model.EmailModel.ConfirmEmailModel

<div style="direction: rtl; -ms-word-wrap: break-word; word-wrap: break-word;">
    <p>با سلام</p>
    <p>برای فعال سازی حساب کاربری خود لطفا بر روی لینک زیر کلیک کنید:</p>
    <p>@Model.ActivationLink</p>
    <div style=" color: #808080;">
        <p>با تشکر</p>
        <p>@Model.SiteTitle</p>
        <p>@Model.SiteDescription</p>
        <p><span style="direction: ltr !important; unicode-bidi: embed;">@Html.ConvertToPersianDateTime(DateTime.Now, "s,H")</span></p>
    </div>
</div>

اصلاح پیام موفقیت آمیز بودن ثبت نام  کاربر جدید


سیستم IRIS از ارسال ایمیل تایید حساب کاربری استفاده نمی‌کند و به محض اینکه عملیات ثبت نام تکمیل می‌شد، صفحه رفرش می‌شود. اما در سیستم Identity یک ایمیل حاوی لینک فعال سازی حساب کاربری به او ارسال می‌شود.
برای اصلاح پیغام پس از ثبت نام، باید به فایل myscript.js درون پوشه‌ی Scripts مراجعه کرده و رویداد onSuccess شیء RegisterUser را به شکل زیراصلاح کنید: 
RegisterUser.Form.onSuccess = function (data) {
    if (data.result == "success") {
        var message = '<div id="alert"><button type="button" data-dismiss="alert">×</button>ایمیلی حاوی لینک فعال سازی، به ایمیل شما ارسال شد؛ لطفا به ایمیل خود مراجعه کرده و بر روی لینک فعال سازی کلیک کنید.</div>';
        $('#registerResult').html(message);
    }
    else {
        $('#logOnModal').html(data);
    }
};
برای تایید ایمیل کاربری که ثبت نام کرده است نیز اکشن متد زیر را به کلاس UserController اضافه کنید:
        [AllowAnonymous]
        public virtual async Task<ActionResult> ConfirmEmail(int? userId, string code)
        {
            if (userId == null || code == null)
            {
                return View("Error");
            }
            var result = await _userManager.ConfirmEmailAsync(userId.Value, code);
            return View(result.Succeeded ? "ConfirmEmail" : "Error");
        }
این اکشن متد نیز احتیاج به View دارد؛ پس view متناظر آن را با محتویات زیر اضافه کنید:
@{
    ViewBag.Title = "حساب کاربری شما تایید شد";
}
<h2>@ViewBag.Title.</h2>
<div>
    <p>
        با تشکر از شما، حساب کاربری شما تایید شد.
    </p>
    <p>
        @Ajax.ActionLink("ورود / ثبت نام", MVC.User.ActionNames.LogOn, MVC.User.Name, new { area = "", returnUrl = Html.ReturnUrl(Context, Url) }, new AjaxOptions { HttpMethod = "GET", InsertionMode = InsertionMode.Replace, UpdateTargetId = "logOnModal", LoadingElementDuration = 300, LoadingElementId = "loadingMessage", OnSuccess = "LogOnForm.onSuccess" }, new { role = "button", data_toggle = "modal", data_i_logon_link = "true", rel = "nofollow" })
    </p>
</div>

اصلاح اکشن متد ورود به سایت 

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public async virtual Task<ActionResult> LogOn(LogOnModel model, string returnUrl)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                if (Request.IsAjaxRequest())
                    return PartialView(MVC.User.Views._LogOn, model);
                return View(model);
            }


            const string emailRegPattern =
                @"^([a-zA-Z0-9_\-\.]+)@((\[[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.)|(([a-zA-Z0-9\-]+\.)+))([a-zA-Z]{2,4}|[0-9]{1,3})(\]?)$";

            string ip = Request.ServerVariables["REMOTE_ADDR"];

            SignInStatus result = SignInStatus.Failure;

            if (Regex.IsMatch(model.Identity, emailRegPattern))
            {

                var user = await _userManager.FindByEmailAsync(model.Identity);

                if (user != null)
                {
                    result = await _signInManager.PasswordSignInAsync
                   (user.UserName,
                   model.Password, model.RememberMe, shouldLockout: true);
                }
            }
            else
            {
                result = await _signInManager.PasswordSignInAsync(model.Identity, model.Password, model.RememberMe, shouldLockout: true);
            }


            switch (result)
            {
                case SignInStatus.Success:
                    if (Request.IsAjaxRequest())
                        return JavaScript(IsValidReturnUrl(returnUrl)
                            ? string.Format("window.location ='{0}';", returnUrl)
                            : "window.location.reload();");
                    return redirectToLocal(returnUrl);

                case SignInStatus.LockedOut:
                    ModelState.AddModelError("",
                        string.Format("حساب شما قفل شد، لطفا بعد از {0} دقیقه دوباره امتحان کنید.",
                            _userManager.DefaultAccountLockoutTimeSpan.Minutes));
                    break;
                case SignInStatus.Failure:
                    ModelState.AddModelError("", "نام کاربری یا کلمه عبور اشتباه است.");
                    break;
                default:
                    ModelState.AddModelError("", "در ورود شما خطایی رخ داده است.");
                    break;
            }


            if (Request.IsAjaxRequest())
                return PartialView(MVC.User.Views._LogOn, model);
            return View(model);
        }


اصلاح اکشن متد خروج کاربر از سایت

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        [Authorize]
        public virtual ActionResult LogOut()
        {
            _authenticationManager.SignOut();

            if (Request.IsAjaxRequest())
                return Json(new { result = "true" });

            return RedirectToAction(MVC.User.ActionNames.LogOn, MVC.User.Name);
        }

پیاده سازی ریست کردن کلمه‌ی عبور با استفاده از ASP.NET Identity

مکانیزم سیستم IRIS برای ریست کردن کلمه‌ی عبور به هنگام فراموشی آن، ساخت GUID و ذخیره‌ی آن در دیتابیس است. سیستم Identity  با استفاده از یک توکن رمز نگاری شده و بدون استفاده از دیتابیس، این کار را انجام می‌دهد و با استفاده از قابلیت‌های تو کار سیستم Identity، تمهیدات امنیتی بهتری را نسبت به سیستم کنونی در نظر گرفته است.

برای این کار کدهای کنترلر ForgottenPasswordController را به شکل زیر ویرایش کنید:
using System.Threading.Tasks;
using System.Web.Mvc;
using CaptchaMvc.Attributes;
using Iris.Model;
using Iris.Servicelayer.Interfaces;
using Iris.Web.Email;
using Microsoft.AspNet.Identity;

namespace Iris.Web.Controllers
{
    public partial class ForgottenPasswordController : Controller
    {
        private readonly IEmailService _emailService;
        private readonly IApplicationUserManager _userManager;

        public ForgottenPasswordController(IEmailService emailService, IApplicationUserManager applicationUserManager)
        {
            _emailService = emailService;
            _userManager = applicationUserManager;
        }

        [HttpGet]
        public virtual ActionResult Index()
        {
            return PartialView(MVC.ForgottenPassword.Views._Index);
        }

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        [CaptchaVerify("تصویر امنیتی وارد شده معتبر نیست")]
        public async virtual Task<ActionResult> Index(ForgottenPasswordModel model)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return PartialView(MVC.ForgottenPassword.Views._Index, model);
            }

            var user = await _userManager.FindByEmailAsync(model.Email);
            if (user == null || !(await _userManager.IsEmailConfirmedAsync(user.Id)))
            {
                // Don't reveal that the user does not exist or is not confirmed
                return Json(new
                {
                    result = "false",
                    message = "این ایمیل در سیستم ثبت نشده است"
                });
            }

            var code = await _userManager.GeneratePasswordResetTokenAsync(user.Id);

            _emailService.SendResetPasswordConfirmationEmail(user.UserName, user.Email, code);

            return Json(new
            {
                result = "true",
                message = "ایمیلی برای تایید بازنشانی کلمه عبور برای شما ارسال شد.اعتبارایمیل ارسالی 3 ساعت است."
            });
        }

        [AllowAnonymous]
        public virtual ActionResult ResetPassword(string code)
        {
            return code == null ? View("Error") : View();
        }


        [AllowAnonymous]
        public virtual ActionResult ResetPasswordConfirmation()
        {
            return View();
        }

        //
        // POST: /Account/ResetPassword
        [HttpPost]
        [AllowAnonymous]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public virtual async Task<ActionResult> ResetPassword(ResetPasswordViewModel model)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return View(model);
            }
            var user = await _userManager.FindByEmailAsync(model.Email);
            if (user == null)
            {
                // Don't reveal that the user does not exist
                return RedirectToAction("Error");
            }
            var result = await _userManager.ResetPasswordAsync(user.Id, model.Code, model.Password);
            if (result.Succeeded)
            {
                return RedirectToAction("ResetPasswordConfirmation", "ForgottenPassword");
            }
            addErrors(result);
            return View();
        }

        private void addErrors(IdentityResult result)
        {
            foreach (var error in result.Errors)
            {
                ModelState.AddModelError("", error);
            }
        }

    }
}

همچنین برای اکشن متدهای اضافه شده، View‌های زیر را نیز باید اضافه کنید:

- View  با نام  ResetPasswordConfirmation.cshtml را اضافه کنید.
@{
    ViewBag.Title = "کلمه عبور شما تغییر کرد";
}

<hgroup>
    <h1>@ViewBag.Title.</h1>
</hgroup>
<div>
    <p>
        کلمه عبور شما با موفقیت تغییر کرد
    </p>
    <p>
        @Ajax.ActionLink("ورود / ثبت نام", MVC.User.ActionNames.LogOn, MVC.User.Name, new { area = "", returnUrl = Html.ReturnUrl(Context, Url) }, new AjaxOptions { HttpMethod = "GET", InsertionMode = InsertionMode.Replace, UpdateTargetId = "logOnModal", LoadingElementDuration = 300, LoadingElementId = "loadingMessage", OnSuccess = "LogOnForm.onSuccess" }, new { role = "button", data_toggle = "modal", data_i_logon_link = "true", rel = "nofollow" })
    </p>
</div>

- View با نام ResetPassword.cshtml
@model Iris.Model.ResetPasswordViewModel
@{
    ViewBag.Title = "ریست کردن کلمه عبور";
}
<h2>@ViewBag.Title.</h2>
@using (Html.BeginForm("ResetPassword", "ForgottenPassword", FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" }))
{
    @Html.AntiForgeryToken()
    <h4>ریست کردن کلمه عبور</h4>
    <hr />
    @Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" })
    @Html.HiddenFor(model => model.Code)
    <div>
        @Html.LabelFor(m => m.Email, "ایمیل", new { @class = "control-label" })
        <div>
            @Html.TextBoxFor(m => m.Email)
        </div>
    </div>
    <div>
        @Html.LabelFor(m => m.Password, "کلمه عبور", new { @class = "control-label" })
        <div>
            @Html.PasswordFor(m => m.Password)
        </div>
    </div>
    <div>
        @Html.LabelFor(m => m.ConfirmPassword, "تکرار کلمه عبور", new { @class = "control-label" })
        <div>
            @Html.PasswordFor(m => m.ConfirmPassword)
        </div>
    </div>
    <div>
        <div>
            <input type="submit" value="تغییر کلمه عبور" />
        </div>
    </div>
}

همچنین این View و Controller متناظر آن، احتیاج به ViewModel زیر دارند که آن را به پروژه‌ی Iris.Models اضافه کنید.
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace Iris.Model
{
    public class ResetPasswordViewModel
    {
        [Required]
        [EmailAddress]
        [Display(Name = "ایمیل")]
        public string Email { get; set; }

        [Required]
        [StringLength(100, ErrorMessage = "کلمه عبور باید حداقل 6 حرف باشد", MinimumLength = 6)]
        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "کلمه عبور")]
        public string Password { get; set; }

        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "تکرار کلمه عبور")]
        [Compare("Password", ErrorMessage = "کلمه عبور و تکرارش یکسان نیستند")]
        public string ConfirmPassword { get; set; }

        public string Code { get; set; }
    }
}

حذف سیستم قدیمی احراز هویت

برای حذف کامل سیستم احراز هویت IRIS، وارد فایل Global.asax.cs شده و سپس از متد Application_AuthenticateRequest کدهای زیر را حذف کنید:

var principalService = ObjectFactory.GetInstance<IPrincipalService>();
var formsAuthenticationService = ObjectFactory.GetInstance<IFormsAuthenticationService>();
context.User = principalService.GetCurrent()

فارسی کردن خطاهای ASP.NET Identity

سیستم Identity، پیام‌های خطا‌ها را از فایل Resource موجود در هسته‌ی خود، که به طور پیش فرض، زبان آن انگلیسی است، می‌خواند. برای مثال وقتی ایمیلی تکراری باشد، پیامی به زبان انگلیسی دریافت خواهید کرد و متاسفانه برای تغییر آن، راه سر راست و واضحی وجود ندارد. برای تغییر این پیام‌ها می‌توان از سورس باز بودن Identity استفاده کنید و قسمتی را که پیام‌ها را تولید می‌کند، خودتان با پیام‌های فارسی باز نویسی کنید.

راه اول این است که از این پروژه استفاده کرد و کلاس‌های زیر را به پروژه اضافه کنید:

    public class CustomUserValidator<TUser, TKey> : IIdentityValidator<ApplicationUser>
        where TUser : class, IUser<int>
        where TKey : IEquatable<int>
    {

        public bool AllowOnlyAlphanumericUserNames { get; set; }
        public bool RequireUniqueEmail { get; set; }

        private ApplicationUserManager Manager { get; set; }
        public CustomUserValidator(ApplicationUserManager manager)
        {
            if (manager == null)
                throw new ArgumentNullException("manager");
            AllowOnlyAlphanumericUserNames = true;
            Manager = manager;
        }
        public virtual async Task<IdentityResult> ValidateAsync(ApplicationUser item)
        {
            if (item == null)
                throw new ArgumentNullException("item");
            var errors = new List<string>();
            await ValidateUserName(item, errors);
            if (RequireUniqueEmail)
                await ValidateEmailAsync(item, errors);
            return errors.Count <= 0 ? IdentityResult.Success : IdentityResult.Failed(errors.ToArray());
        }

        private async Task ValidateUserName(ApplicationUser user, ICollection<string> errors)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(user.UserName))
                errors.Add("نام کاربری نباید خالی باشد");
            else if (AllowOnlyAlphanumericUserNames && !Regex.IsMatch(user.UserName, "^[A-Za-z0-9@_\\.]+$"))
            {
                errors.Add("برای نام کاربری فقط از کاراکتر‌های مجاز استفاده کنید ");
            }
            else
            {
                var owner = await Manager.FindByNameAsync(user.UserName);
                if (owner != null && !EqualityComparer<int>.Default.Equals(owner.Id, user.Id))
                    errors.Add("این نام کاربری قبلا ثبت شده است");
            }
        }

        private async Task ValidateEmailAsync(ApplicationUser user, ICollection<string> errors)
        {
            var email = await Manager.GetEmailStore().GetEmailAsync(user).WithCurrentCulture();
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(email))
            {
                errors.Add("وارد کردن ایمیل ضروریست");
            }
            else
            {
                try
                {
                    var m = new MailAddress(email);

                }
                catch (FormatException)
                {
                    errors.Add("ایمیل را به شکل صحیح وارد کنید");
                    return;
                }
                var owner = await Manager.FindByEmailAsync(email);
                if (owner != null && !EqualityComparer<int>.Default.Equals(owner.Id, user.Id))
                    errors.Add("این ایمیل قبلا ثبت شده است");
            }
        }
    }

    public class CustomPasswordValidator : IIdentityValidator<string>
    {
        #region Properties
        public int RequiredLength { get; set; }
        public bool RequireNonLetterOrDigit { get; set; }
        public bool RequireLowercase { get; set; }
        public bool RequireUppercase { get; set; }
        public bool RequireDigit { get; set; }
        #endregion

        #region IIdentityValidator
        public virtual Task<IdentityResult> ValidateAsync(string item)
        {
            if (item == null)
                throw new ArgumentNullException("item");
            var list = new List<string>();

            if (string.IsNullOrWhiteSpace(item) || item.Length < RequiredLength)
                list.Add(string.Format("کلمه عبور نباید کمتر از 6 کاراکتر باشد"));

            if (RequireNonLetterOrDigit && item.All(IsLetterOrDigit))
                list.Add("برای امنیت بیشتر از حداقل از یک کارکتر غیر عددی و غیر حرف  برای کلمه عبور استفاده کنید");

            if (RequireDigit && item.All(c => !IsDigit(c)))
                list.Add("برای امنیت بیشتر از اعداد هم در کلمه عبور استفاده کنید");
            if (RequireLowercase && item.All(c => !IsLower(c)))
                list.Add("از حروف کوچک نیز برای کلمه عبور استفاده کنید");
            if (RequireUppercase && item.All(c => !IsUpper(c)))
                list.Add("از حروف بزرک نیز برای کلمه عبور استفاده کنید");
            return Task.FromResult(list.Count == 0 ? IdentityResult.Success : IdentityResult.Failed(string.Join(" ", list)));
        }

        #endregion

        #region PrivateMethods
        public virtual bool IsDigit(char c)
        {
            if (c >= 48)
                return c <= 57;
            return false;
        }

        public virtual bool IsLower(char c)
        {
            if (c >= 97)
                return c <= 122;
            return false;
        }


        public virtual bool IsUpper(char c)
        {
            if (c >= 65)
                return c <= 90;
            return false;
        }

        public virtual bool IsLetterOrDigit(char c)
        {
            if (!IsUpper(c) && !IsLower(c))
                return IsDigit(c);
            return true;
        }
        #endregion

    }

سپس باید کلاس‌های فوق را به Identity معرفی کنید تا از این کلاس‌های سفارشی شده به جای کلاس‌های پیش فرض خودش استفاده کند. برای این کار وارد کلاس ApplicationUserManager شده و درون متد createApplicationUserManager کدهای زیر را اضافه کنید: 
            UserValidator = new CustomUserValidator< ApplicationUser, int>(this)
            {
                AllowOnlyAlphanumericUserNames = false,
                RequireUniqueEmail = true
            };

            PasswordValidator = new CustomPasswordValidator
            {
                RequiredLength = 6,
                RequireNonLetterOrDigit = false,
                RequireDigit = false,
                RequireLowercase = false,
                RequireUppercase = false
            };
روش دیگر مراجعه به سورس ASP.NET Identity است. با مراجعه به مخزن کد آن، فایل Resources.resx آن را که حاوی متن‌های خطا به زبان انگلیسی است، درون پروژه‌ی خود کپی کنید. همچین کلاس‌های UserValidator و PasswordValidator را نیز درون پروژه کپی کنید تا این کلاس‌ها از فایل Resource موجود در پروژه‌ی خودتان استفاده کنند. در نهایت همانند روش قبلی درون متد createApplicationUserManager کلاس ApplicationUserManager، کلاس‌های UserValidator و PasswordValidator را به Identity معرفی کنید.


ایجاد SecurityStamp برای کاربران فعلی سایت

سیستم Identity برای لحاظ کردن یک سری موارد امنیتی، به ازای هر کاربر، فیلدی را به نام SecurityStamp درون دیتابیس ذخیره می‌کند و برای این که این سیستم عملکرد صحیحی داشته باشد، باید این مقدار را برای کاربران فعلی سایت ایجاد کرد تا کاربران فعلی بتوانند از امکانات Identity نظیر فراموشی کلمه عبور، ورود به سیستم و ... استفاده کنند.
برای این کار Identity، متدی به نام UpdateSecurityStamp را در اختیار قرار می‌دهد تا با استفاده از آن بتوان مقدار فیلد SecurityStamp را به روز رسانی کرد.
معمولا برای انجام این کارها می‌توانید یک کنترلر تعریف کنید و درون اکشن متد آن کلیه‌ی کاربران را واکشی کرده و سپس متد UpdateSecurityStamp را بر روی آن‌ها فراخوانی کنید.
        public virtual async Task<ActionResult> UpdateAllUsersSecurityStamp()
        {
            foreach (var user in await _userManager.GetAllUsersAsync())
            {
                await _userManager.UpdateSecurityStampAsync(user.Id);
            }
            return Content("ok");
        }
البته این روش برای تعداد زیاد کاربران کمی زمان بر است.


انتقال نقش‌های کاربران به جدول جدید و برقراری رابطه بین آن‌ها

در سیستم Iris رابطه‌ی بین کاربران و نقش‌ها یک به چند بود. در سیستم Identity این رابطه چند به چند است و من به عنوان یک حرکت خوب و رو به جلو، رابطه‌ی چند به چند را در سیستم جدید انتخاب کردم. اکنون با استفاده از دستورات زیر به راحتی می‌توان نقش‌های فعلی و رابطه‌ی بین آن‌ها را به جداول جدیدشان منتقل کرد:
        public virtual async Task<ActionResult> CopyRoleToNewTable()
        {
            var dbContext = new IrisDbContext();

            foreach (var role in await dbContext.Roles.ToListAsync())
            {
                await _roleManager.CreateAsync(new CustomRole(role.Name)
                {
                    Description = role.Description
                });
            }

            var users = await dbContext.Users.Include(u => u.Role).ToListAsync();

            foreach (var user in users)
            {
                await _userManager.AddToRoleAsync(user.Id, user.Role.Name);
            }
            return Content("ok");
        }
البته اجرای این کد نیز برای تعداد زیادی کاربر، زمانبر است؛ ولی روشی مطمئن و دقیق است.
مطالب
ASP.NET MVC #15

فیلترها در ASP.NET MVC

پایه قسمت‌های بعدی مانند مباحث امنیت، اعتبار سنجی کاربران، caching و غیره، مبحثی است به نام فیلترها در ASP.NET MVC. تابحال با سه فیلتر به نام‌های ActionName، NonAction و AcceptVerbs آشنا شده‌ایم. به این‌ها Action selector filters هم گفته می‌شود. زمانیکه قرار است یک درخواست رسیده به متدی در یک کنترلر خاص نگاشت شود،‌ فریم ورک ابتدا به متادیتای اعمالی به متدها توجه کرده و بر این اساس درخواست را به متدی صحیح هدایت خواهد کرد. ActionName، نام پیش فرض یک متد را بازنویسی می‌کند و توسط AcceptVerbs اجرای یک متد، به افعالی مانند POST، GET، DELETE و امثال آن محدود می‌شود که در قسمت‌های قبل در مورد آن‌ها بحث شد.
علاوه بر این‌ها یک سری فیلتر دیگر نیز در ASP.NET MVC وجود دارند که آن‌ها نیز به شکل متادیتا به متدهای کنترلرها اعمال شده و کار نهایی‌اشان تزریق کدهایی است که باید پیش و پس از اجرای یک اکشن متد،‌ اجرا شوند. 4 نوع فیلتر در ASP.NET MVC وجود دارند:
الف) IAuthorizationFilter
این نوع فیلترها پیش از اجرای هر متد یا فیلتر دیگری در کنترلر جاری اجرا شده و امکان لغو اجرای آن‌را فراهم می‌کنند. پیاده سازی پیش‌فرض آن توسط کلاس AuthorizeAttribute در فریم ورک وجود دارد.
بدیهی است این نوع اعمال را مستقیما داخل متدهای کنترلرها نیز می‌توان انجام داد (بدون نیاز به هیچگونه فیلتری). اما به این ترتیب حجم کدهای تکراری در سراسر برنامه به شدت افزایش می‌یابد و نگهداری آن‌را در طول زمان مشکل خواهد ساخت.

ب) IActionFilter
ActionFilterها پیش (OnActionExecuting) و پس از (OnActionExecuted) اجرای متدهای کنترلر جاری اجرا می‌شوند و همچنین پیش از ارائه خروجی نهایی متدها. به این ترتیب برای مثال می‌توان نحوه رندر یک View را تحت کنترل گرفت. این اینترفیس توسط کلاس ActionFilterAttribute در فریم ورک پیاده سازی شده است.

ج) IResultFilter
ResultFilter بسیار شبیه به ActionFilter است با این تفاوت که تنها پیش از (OnResultExecuting) بازگرداندن نتیجه متد و همچنین پس از (OnResultExecuted) اجرای متد، فراخوانی می‌گردد. کلاس ActionFilterAttribute موجود در فریم ورک، پیاده سازی پیش فرضی از آن‌‌را ارائه می‌دهد.

د) IExceptionFilter
ExceptionFilterها پس از اجرای تمامی فیلترهای دیگر، همواره اجرا خواهند شد؛ صرفنظر از اینکه آیا در این بین استثنایی رخ داده است یا خیر. بنابراین یکی از کاربردهای آن‌ها می‌تواند ثبت وقایع مرتبط با استثناهای رخ‌داده باشد. پیاده سازی پیش فرض آن توسط کلاس HandleErrorAttribute در فریم ورک موجود است.

علت معرفی 4 نوع فیلتر متفاوت هم به مسایل امنیتی بر می‌گردد. می‌شد تنها موارد ب و ج معرفی شوند اما از آنجائیکه نیاز است مورد الف همواره پیش از اجرای متدی و همچنین تمامی فیلترهای دیگر فراخوانی شود، احتمال بروز اشتباه در نحوه و ترتیب معرفی این فیلترها وجود داشت. به همین دلیل روش معرفی صریح مورد الف در پیش گرفته شد. برای مثال فرض کنید که اگر از روی اشتباه فیلتر کش شدن اطلاعات پیش از فیلتر اعتبار سنجی کاربر جاری اجرا می‌شد چه مشکلات امنیتی ممکن بود بروز کند.

مثالی جهت درک بهتر ترتیب و نحوه اجرای فیلترها:

یک پروژه جدید خالی ASP.NET MVC را آغاز کنید. سپس فیلتر سفارشی زیر را به برنامه اضافه نمائید:

using System.Diagnostics;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication12.CustomFilters
{
public class LogAttribute : ActionFilterAttribute
{
public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
{
Log("OnActionExecuting", filterContext);
}

public override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext filterContext)
{
Log("OnActionExecuted", filterContext);
}

public override void OnResultExecuting(ResultExecutingContext filterContext)
{
Log("OnResultExecuting", filterContext);
}

public override void OnResultExecuted(ResultExecutedContext filterContext)
{
Log("OnResultExecuted", filterContext);
}

private void Log(string stage, ControllerContext ctx)
{
ctx.HttpContext.Response.Write(
string.Format("{0}:{1} - {2} < br/> ",
ctx.RouteData.Values["controller"], ctx.RouteData.Values["action"], stage));
}
}
}

مرسوم است برای ایجاد فیلترهای سفارشی، همانند مثال فوق با ارث بری از پیاده سازی‌های توکار اینترفیس‌های چهارگانه یاد شده، کار شروع شود.
سپس یک کنترلر جدید را به همراه دو متد، به برنامه اضافه نمائید. برای هر کدام از متدها هم یک View خالی را ایجاد کنید. اکنون این ویژگی جدید را به هر کدام از این متدها اعمال نموده و برنامه را اجرا کنید.

using System.Web.Mvc;
using MvcApplication12.CustomFilters;

namespace MvcApplication12.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
[Log]
public ActionResult Index()
{
return View();
}

[Log]
public ActionResult Test()
{
return View();
}
}
}

سپس ویژگی Log را از متدها حذف کرده و به خود کنترلر اعمال کنید:
[Log]
public class HomeController : Controller

در این حالت ویژگی اعمالی، پیش از اجرای متد درخواستی جاری اجرا خواهد شد یا به عبارتی به تمام متدهای قابل دسترسی کنترلر اعمال می‌گردد.


تقدم و تاخر اجرای فیلترهای هم‌خانواده

همانطور که عنوان شد، همیشه ابتدا AuthorizationFilter اجرا می‌شود و در آخر ExceptionFilter. سؤال: اگر در این بین مثلا دو نوع ActionFilter متفاوت به یک متد اعمال شدند، کدامیک ابتدا اجرا می‌شود؟
تمام فیلترها از کلاسی به نام FilterAttribute مشتق می‌شوند که دارای خاصیتی است به نام Order. بنابراین جهت مشخص سازی ترتیب اجرای فیلترها تنها کافی است این خاصیت مقدار دهی شود. برای مثال جهت اعمال دو فیلتر سفارشی زیر:

using System.Diagnostics;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication12.CustomFilters
{
public class AuthorizationFilterA : AuthorizeAttribute
{
public override void OnAuthorization(AuthorizationContext filterContext)
{
Debug.WriteLine("OnAuthorization : AuthorizationFilterA");
}
}
}

using System.Diagnostics;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication12.CustomFilters
{
public class AuthorizationFilterB : AuthorizeAttribute
{
public override void OnAuthorization(AuthorizationContext filterContext)
{
Debug.WriteLine("OnAuthorization : AuthorizationFilterB");
}
}
}

خواهیم داشت:
using System.Web.Mvc;
using MvcApplication12.CustomFilters;

namespace MvcApplication12.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
[AuthorizationFilterA(Order = 2)]
[AuthorizationFilterB(Order = 1)]
public ActionResult Index()
{
return View();
}
}
}

در اینجا با توجه به مقادیر order، ابتدا AuthorizationFilterB اجرا می‌گردد و سپس AuthorizationFilterA.
علاوه بر این‌ها محدوده اجرای فیلترها نیز بر بر این حق تقدم اجرایی تاثیر گذار هستند. برای مثال در پشت صحنه زمانیکه قرار است یک فیلتر جدید اجرا شود، وهله سازی آن به نحوه زیر است که بر اساس مقادیر order و FilterScope صورت می‌گیرد:
var filter = new Filter(actionFilter, FilterScope, order);

مقادیر FilterScope را در ادامه ملاحظه می‌نمائید:
namespace System.Web.Mvc { 
public enum FilterScope {
First = 0,
Global = 10,
Controller = 20,
Action = 30,
Last = 100,
}
}

به صورت پیش فرض، ابتدا فیلتری با محدوده اجرای کمتر، اجرا خواهد شد. در اینجا Global به معنای اجرای شدن در تمام کنترلرها است.


تعریف فیلترهای سراسری

برای اینکه فیلتری را عمومی و سراسری تعریف کنیم، تنها کافی است آن‌را در متد Application_Start فایل Global.asax.cs به نحو زیر معرفی نمائیم:

GobalFilters.Filters.Add(new AuthorizationFilterA() { Order = 2});

به این ترتیب AuthorizationFilterA، به تمام کنترلرها و متدهای قابل دسترسی آن‌ها در برنامه به صورت خودکار اعمال خواهد شد.
یکی از کاربردهای فیلترهای سراسری، نوشتن برنامه‌های پروفایلر است. برنامه‌هایی که برای مثال مدت زمان اجرای متدها را ثبت کرده و بر این اساس بهتر می‌توان کارآیی قسمت‌های مختلف برنامه را دقیقا زیرنظر قرار داد.


یک نکته
کلاس کنترلر در ASP.NET MVC نیز یک فیلتر است:
public abstract class Controller : ControllerBase, IActionFilter, IAuthorizationFilter, IDisposable, IExceptionFilter, IResultFilter

به همین دلیل، امکان تحریف متدهای OnActionExecuting، OnActionExecuted و امثال آن که پیشتر ذکر شد، در یک کنترلر نیز وجود دارد.
کلاس کنترلر دارای محدوده اجرایی First و Order ایی مساوی Int32.MinValue است. به این ترتیب کنترلرها پیش از اجرای هر فیلتر دیگری اجرا خواهند شد.


ASP.NET MVC دارای یک سری فیلتر و متادیتای توکار مانند OutputCache، HandleError، RequireHttps، ValidateInpute و غیره است که توضیحات بیشتر آن‌ها به قسمت‌های بعد موکول می‌گردد.

مطالب
مروری بر سازنده‌ها - سازنده‌های ایستا (static)
مروری بر سازنده‌ها
سازنده‌های ایستا (static) 

همانطور که می‌دانید در هنگام ساخت کلاس‌ها وجود یک سازنده الزامی و واجب است، حتی در زمانی که شما برای کلاستان سازنده‌ای تعریف نکنید یک سازنده پیشفرض برای کلاس، توسط دات نت و زبان صورت می‌گیرد.

اما چند نکته درباره سازنده‌های ایستا وجود دارد:
• سازنده ایستا هیچگونه صفتی (public, private, protected, internal,… ) را نمی‌پذیرد.
• سازنده استاتیک نمی‌تواند پارامتر ورودی بپذیرد.
• سازنده استاتیک را نمی‌توان به صورت مستقیم فراخوانی کرد.
• برنامه نویس و کاربر هیچ کنترلی بر زمان فراخوانی این نوع سازنده ندارد.

کاربرد این نوع سازنده‌ها بیشتر در زمانهایی می‌باشد که برنامه نویس بخواهد قبل از استفاده کلاس یک سری پیش نیاز‌ها بررسی شود و یا یک سری تنظمیات ایجاد شود یا تخصیص حافظه‌ای صورت بگیرد. البته فقط یک بار نیاز است این ملزومات برطرف یا بررسی گردد. زیرا سازنده‌های استاتیک قبل از فراخوانی سازنده معمولی در هنگام ساخت اولین شیء از کلاس فراخوانی می‌شوند و دیگر فراخوانی نمی‌شوند

 class test
    {
        static string fname, lname;
        static test()
        {
            console.write("first name:");
            fname = console.readline();
            console.write("last name:");
            lname = console.readline();
            console.writeline("thank you");
        }
        public test()
        {
            //some other code
        }
    }
در مثال بالا همانطور که مشاهده می‌شود (یک مثال ساده ساده) در قبل از استفاده از کلاس یکبار نام و نام خانوادگی از کاربر پرسیده می‌شود که می‌توان نمونه‌ای  از این کد را به ورود کاربران تعمیم داد تا مطمئن شویم این کار پیش از هرچیزی صورت گرفته است.
 
مطالب
آموزش Cache در ASP.NET Core - (قسمت دوم : EasyCaching)
در قسمت اول، درمورد سیستم Cache پیش‌فرض موجود در Asp.Net Core و مزیت‌ها و معایب آن گفتیم. اگر قسمت اول را نخواندید، قسمت اول مقاله را میتوانید از این لینک بخوانید. 
 در این قسمت میخواهیم یک پکیج محبوب و کاربردی را برای پیاده سازی کش، در Asp.Net Core را بررسی کنیم.
در دنیای امروز، برنامه نویسی پکیج‌ها و فریمورک‌ها، نقش بسیار مهمی را ایفا میکنند؛ بطوریکه در بسیاری از این موارد، استفاده از این پکیج‌ها، عمل عاقلانه‌تری نسبت به دوباره نویسی فیچر‌های مربوطه است. برای عمل کشینگ در Asp.Net Core نیز پکیج‌های فوق‌العاده‌ای وجود دارند که در این مقاله، به بررسی و استفاده پکیج این میپردازیم.
در این پکیج، هر یک از متد‌های موجود در عملیات کشینگ، بصورت بهینه‌ای تعریف شده و قابل استفاده‌اند. سیستمی که این پکیج برای کش کردن داده‌ها استفاده میکند، همان سیستم کش Asp.Net Core هست و به‌نوعی، سوار بر این سیستم، قابلیت‌های بیشتر و بهتری را ارائه میدهد و این متد‌ها شامل موارد زیر هستند:
  1.  Get/GetAsync(with data retriever)
  2.  Get/GetAsync(without data retriever)
  3.  Set/SetAsync
  4.  Remove/RemoveAsync
  5.  ~~Refresh/RefreshAsync (was removed)~~
  6.  RemoveByPrefix/RemoveByPrefixAsync
  7.  SetAll/SetAllAsync
  8.  GetAll/GetAllAsync
  9.  GetByPrefix/GetByPrefixAsync
  10.  RemoveAll/RemoveAllAsync
  11.  GetCount
  12.  Flush/FlushAsync
  13.  TrySet/TrySetAsync
  14.  GetExpiration/GetExpirationAsync

مفهوم استفاده از این متد‌ها، با همان مفهوم متد‌های کش در core، برابری میکند که در قسمت اول این مقاله به آن پرداختیم. همانطور که می‌بینید، این پکیج از Async Method‌‌ها هم پشتیبانی میکند و میتوانید کش‌های خود را بصورت Async بنویسید.
یکی از قابلیت‌های دیگر این پکیج، سازگاری آن با انواع Cache Provider‌های موجود است. بطور خلاصه Cache Provider‌ها، همان ارائه دهندگان حافظه‌ی Ram، در قالب‌ها و ابزارهای مختلف هستند. برخی از این‌ها با داشتن الگوریتم‌های بهینه‌تر، سرعت بالاتری از رد و بدل کردن اطلاعات در Ram را در اختیار ما قرار میدهند و Local بودن یا Distributed بودن را کنترل میکنند. Cache provider‌های گوناگونی وجود دارند که هریک به شکلی کار میکند؛ برای مثال شما میتوانید با Provider ای مستقیما با خود Ram، برای Get و Set کردن کش‌های خود در ارتباط باشید و یا در روشی دیگر، از یک دیتابیس(Redis)، جدا از دیتابیس اصلی برنامه که حافظه مصرفی آن Ram هست و منابع حافظه شما را نیز مدیریت میکند، برای کش‌های خود استفاده کنید و اطلاعات را بصورت ایندکس گذاری شده در Ram ذخیره کنید که به سرعت واکشی آن می‌افزاید.

بطور کل Cache Provider هایی که پکیج EasyCaching با آن‌ها سازگار است شامل موارد زیر است:
  1. In-Memory
  2. Memcached
  3. Redis(Based on StackExchange.Redis)
  4. Redis(Based on csredis)
  5. SQLite
  6. Hybrid
  7. Disk
  8. LiteDb

یکی دیگر از مزیت‌های این پکیج، سازگاری آن با Serializer‌های مختلف است. همانطور که میدانید دیتا‌های ورودی و خروجی در برنامه، نیاز به Serialize شدن دارند. وقتی میخواهید دیتایی را در دیتابیس ذخیره کنید، آن را در قالب یک شی (Model) از کاربر دریافت میکنید و شما باید برای ذخیره این دیتا، اطلاعات درون شیء را به قالبی که قابل ذخیره شدن باشد، در آورید که این عمل Serialize نام دارد. دقیقا برعکس این روند، بعد از واکشی اطلاعات از دیتابیس، اطلاعات را در قالب اشیایی که قابل نمایش به کاربر باشد (DeSerialize) در میاوریم.
در کش کردن هم چیزی که شما با آن سروکار دارید، دیتا است؛ پس برای ذخیره و واکشی این دیتا، از هر حافظه‌ای، چه دیتابیس و چه Ram، باید از یک Serializer استفاده کنید تا عملیات Serialize و DeSerialize را برایتان انجام دهد. Serializer‌های مختلفی وجود دارند که بصورت پکیج‌هایی ارائه شده‌اند و اما Serializer هایی که سیستم EasyCaching آن‌هارا پشتیبانی میکند، شامل موارد ذیل هستند:
  1. BinaryFormatter
  2. MessagePack
  3. Newtonsoft.Json
  4. Protobuf
  5. System.Text.Json

در ادامه به پیاده سازی کش، با استفاده از EasyCaching در سه Provider مختلف از این پکیج می‌پردازیم.

 1_ پروایدر InMemory :
پروایدر InMemory، یک سیستم Local Caching را برای ما به وجود میاورد. در قسمت قبلی مقاله سیستم‌های Local(InMemory) و Distributed را بررسی کردیم و تفاوت‌های میان آن‌ها را گفتیم.

برای استفاده از پروایدر InMemory در EasyCaching باید پکیج زیر را نصب کنید: 
Install-Package EasyCaching.InMemory
در مرحله بعد، کانفیگ‌های مربوط به این پکیج را در کلاس Startup برنامه خود میاوریم. راحت‌ترین روش افزودن این پکیج به Startup، صرفا افزودن حالت پیشفرض آن به متد ConfigureServices است که به شرح زیر عمل میکنیم: 
  services.AddEasyCaching(options =>
 {
       // use memory cache with a simple way
        options.UseInMemory();
 }
این حالت از کانفیگ، پکیج تنظیمات پیش‌فرض خود پکیج را برای برنامه قرار میدهد؛ شما میتوانید با استفاده از option‌های دیگری که در متد ()UseInMemory وجود دارند، تنظیمات شخصی سازی شده از سیستم کشینگ خود را اعمال کنید. 
و تمام. هم اکنون میتوان با استفاده از اینترفیس IEasyCachingProvider که این سرویس در اختیارمان قرار داده و عمل تزریق وابستگی آن در کلاس‌ها و کنترلر‌های مان دیتای در حال عبور را کش کنیم. متد‌های موجود در این اینترفیس به شرح زیر میباشد : 
// تنظیم یک کش با کلید - مقدار - زمان انقضا
void Set<T>(string cacheKey, T cacheValue, TimeSpan expiration);
Task SetAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue, TimeSpan expiration);

// تنظیم یک کش با مقدار و زمان انقضا که تایپ مقدار از نوع دیکشنری هست و کلید دیکشنری بعنوان کلید کش قرار میگیرد
void SetAll<T>(IDictionary<string, T> value, TimeSpan expiration);
Task SetAllAsync<T>(IDictionary<string, T> value, TimeSpan expiration);

// تنظیم یک کش با کلید - مقدار - زمان انقضا
// اگر کلیدی همنام وجود داشته باشد مقدار نادرست و در غیر اینصورت مقدار نادرست را برمیگرداند
bool TrySet<T>(string cacheKey, T cacheValue, TimeSpan expiration);
Task<bool> TrySetAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue, TimeSpan expiration);
 
// گرفتن یک کش با کلید
CacheValue<T> Get<T>(string cacheKey);
Task<CacheValue<T>> GetAsync<T>(string cacheKey);

// 
CacheValue<T> Get<T>(string cacheKey, Func<T> dataRetriever, TimeSpan expiration);
Task<CacheValue<T>> GetAsync<T>(string cacheKey, Func<Task<T>> dataRetriever, TimeSpan expiration);
 
// گرفتن یک کش با چند کاراکتر پیشین کلید آن
// برای مثال یک کلید با نام
// MyKey
// تنها با داشتن چند حرف اول 
// MyK
// میتوانیم این کش را دریافت کنیم
IDictionary<string, CacheValue<T>> GetByPrefix<T>(string prefix);
Task<IDictionary<string, CacheValue<T>>> GetByPrefixAsync<T>(string prefix);

// 
IDictionary<string, CacheValue<T>> GetAll<T>(IEnumerable<string> cacheKeys);
Task<IDictionary<string, CacheValue<T>>> GetAllAsync<T>(IEnumerable<string> cacheKeys);

// گرفتن تعداد کش‌های با کاراکتر‌های پیشین کلید که میان چند کلید یکسان است 
int GetCount(string prefix = "");
Task<int> GetCountAsync(string prefix = "");

// گرفتن زمان انقضا باقیمانده از یک کش با کلید آن
TimeSpan GetExpiration(string cacheKey);
Task<TimeSpan> GetExpirationAsync(string cacheKey);

// حذف کردن یک کش با کلید
void Remove(string cacheKey);
Task RemoveAsync(string cacheKey);

// حذف کردن یک کش با چند کاراکتر پیشین کلید
void RemoveByPrefix(string prefix);
Task RemoveByPrefixAsync(string prefix);
 
// حذف کردن چند کش با لیستی از کلید‌ها void RemoveAll(IEnumerable<string> cacheKeys);
Task RemoveAllAsync(IEnumerable<string> cacheKeys);

// بررسی وجود یا عدم وجود یک کش با کلید
bool Exists(string cacheKey);
Task<bool> ExistsAsync(string cacheKey);

// حذف کردن همه کش‌ها void Flush();
Task FlushAsync();

همانطور که قبلا گفته شد، سیستم کش، با دیتا مرتبط است و نیازمند یک Object Serializer جهت Serialize کردن اطلاعات ورودی و ذخیره آن در Target Storage مشخص شده است. پکیج EasyCaching برای Provider‌های خود، یک Object Serializer پیش‌فرض قرار داده‌است و تا وقتی که شما آن را طبق نیازی خاص، بصورت سفارشی تغییر نداده باشید، از آن استفاده میکند.
در میان پنج Serializer معرفی شده که EasyCaching آن‌ها را پشتیبانی میکند، BinaryFormatter بصورت پیش‌فرض در همه‌ی Provider‌ها برقرار است و تا وقتی یک Serializer انتخابی به EasyCaching معرفی نکنید، این پکیج از این Serializer استفاده میکند.
برای استفاده از Serializer‌های دیگری که معرفی شده میتوانید از لینک‌های زیر کمک بگیرید :

2 - پروایدر Redis :
ردیس، یک دیتابیس Key Value محور هست که محل ذخیره سازی آن Ram است و اطلاعات، بصورت موقت در آن ذخیره میشوند. بطور خلاصه، Key Value یعنی یکبار کلید و مقداری برای آن کلید تعریف میشود و هر وقت نام کلید تعریف شده، صدا زده شد، مقدار نسبت داده شده به آن، در اختیار ما قرار میگیرد. برای مثال کلید "Name" و مقدار "James". با این انتساب، هروقت "Name" فراخوانده شود، مقدار "James" را خواهیم داشت. سیستم Key Value بخاطر عدم پیچیدگی و سادگی‌ای که دارد، بسیار سریع عمل میکند و همچنین ایندکس گذاری‌هایی که ردیس روی دیتا‌ها انجام میدهد، باعث افزایش سرعت آن نیز خواهد شد که ردیس را به سریع‌ترین دیتابیس Key Value دنیا تبدیل کرده.
در اینجا با توجه به قابلیت هایی که ردیس داراست، یکی از بهترین گزینه‌ها برای انتخاب بعنوان فضای ذخیره سازی کش‌ها بصورت Distributed است.
برای استفاده از این دیتابیس قدرتمند ابتدا باید از طریق یکی از روش‌های معمول اقدام به نصب آن کنید. میتوانید فایل نصبی را از وبسایت رسمی آن دانلود کنید و یا یا با استفاده از Docker اقدام به نصب آن نمایید.
پس از نصب این دیتابیس روی سیستم خود ، برای استفاده از آن در EasyCaching ابتدا باید پکیج مورد نیاز را نصب کنید. 
Install-Package EasyCaching.Redis
ادامه کار به همان سادگی پروایدر قبلی هست و فقط کافیست EasyCaching و option ردیس را به کلاس Startup اضافه کنید. 
 services.AddEasyCaching(option =>
{
       option.UseRedis(config =>
      {
             config.DBConfig.Endpoints.Add(new ServerEndPoint("127.0.0.1", 6379));
      });
});
با استفاده از متد UseRedis شما قابلیت استفاده از ردیس را در EasyCaching فعال میکنید و سپس باید اطلاعات Host و Port ردیس نصب شده‌ی روی سیستم خود را به این متد معرفی کنید.
اگر ردیس را بدون تنظیمات شخصی سازی شده و در همان حالت پیش‌فرض خودش نصب کرده باشید، Host و Port شما مانند نمونه بالا 127.0.0.1 و 6379 خواهد بود و نیازی به تغییر نیست.
در مرحله بعد برای استفاده از پروایدر ردیس ، اینترفیس IRedisCachingProvider در سرتاسر برنامه در دسترس خواهد بود. این اینترفیس علاوه بر اینکه متد‌های اصلی موجود در EasyCaching را ساپورت کرده ، بخاطر ساختار دیتابیسی که خود ردیس در اختیار ما قرار میدهد قابلیت‌های بیشتری نیز اراعه خواهد داد. این قابلیت‌ها خصیصه‌های ردیس هست چرا که این دیتابیس هم دقیقا شبیه به ساختار سیستم کش Key , Value را پشتیبانی میکند و در پی آن قابلیت هایی برای مدیریت بهتر کلید‌ها و مقادیر اراعه میدهد.
اینترفیس IRedisCachingProvider شامل تعداد زیادی از متد‌ها برای پشتیبانی از قابلیت‌های ردیس است که در ادامه همه آنهارا نام برده و برخی را توضیح مختصری خواهیم داد:
  • متد‌های Keys 
// حذف کردن یک کلید در صورت وجود
bool KeyDel(string cacheKey);
Task<bool> KeyDelAsync(string cacheKey);

// تنظیم تاریخ انتضا به یک کلید موجود بر حسب ثانیه
bool KeyExpire(string cacheKey, int second);
Task<bool> KeyExpireAsync(string cacheKey, int second);

// بررسی وجود یا عدم وجود یک کلید
bool KeyExists(string cacheKey);
Task<bool> KeyExistsAsync(string cacheKey);

// گرفتن زمان انتقضا باقیمانده یک کلید
long TTL(string cacheKey);
Task<long> TTLAsync(string cacheKey);

// جستجو بین همه کلید‌ها براساس فیلتر شامل بودن نام کلید از مقدار ورودی
List<string> SearchKeys(string cacheKey, int? count = null);
  • متد‌های String 
// افزودن یک عدد (پیشقرض 1) به مقدار نوع عددی یک کلید
long IncrBy(string cacheKey, long value = 1);
Task<long> IncrByAsync(string cacheKey, long value = 1);

// افزودن یک عدد (پیشقرض 1) به مقدار نوع عددی یک کلید
double IncrByFloat(string cacheKey, double value = 1);
Task<double> IncrByFloatAsync(string cacheKey, double value = 1);

// تنظیم یک کلید و مقدار وقتی مقدار از نوع رشته باشد
bool StringSet(string cacheKey, string cacheValue, TimeSpan? expiration = null, string when = "");
Task<bool> StringSetAsync(string cacheKey, string cacheValue, TimeSpan? expiration = null, string when = "");

// گرفتن کلید و مقدار آن وقتی مقدار از نوع رشته باشد
string StringGet(string cacheKey);
Task<string> StringGetAsync(string cacheKey);

// گرفتن تعداد کاراکتر‌های مقدار یک کلید وقتی مقدار از نوع رشته باشد
long StringLen(string cacheKey);
Task<long> StringLenAsync(string cacheKey);

// جایگزاری یک رشته درون رشته مقدار یک کلید بعد از شماره کاراکتر مشخص شده در ورودی برای مثال 
// "Hello World"
// 6 , jack
// "Hello jack"
long StringSetRange(string cacheKey, long offest, string value);
Task<long> StringSetRangeAsync(string cacheKey, long offest, string value);

// گرفتن یک بازه از رشته مقدار یک کلید با شماره کاراکتر شروع و پایان
string StringGetRange(string cacheKey, long start, long end);
Task<string> StringGetRangeAsync(string cacheKey, long start, long end);
  • متد‌های Hashes
// شما میتوانید دو کلید با نام‌های یکسان داشته باشید که در کلید تایپ دیکشنری مقدار خود باهم متفاوت هستند
bool HMSet(string cacheKey, Dictionary<string, string> vals, TimeSpan? expiration = null);
Task<bool> HMSetAsync(string cacheKey, Dictionary<string, string> vals, TimeSpan? expiration = null);

// شما میتوانید دو کلید با نام‌های یکسان داشته باشید که در ورودی فیلد باهم متفاوت هستند
bool HSet(string cacheKey, string field, string cacheValue);
Task<bool> HSetAsync(string cacheKey, string field, string cacheValue);

// بررسی وجود یا عدم وجود یک کلید و فیلد
bool HExists(string cacheKey, string field);
Task<bool> HExistsAsync(string cacheKey, string field);

// حذف کردن کلید‌های همنام موجود با همه فیلد‌های متفاوت در حالت پیشفرض مگر اینکه کلید و نام فیلد را بهمراه آن مشخص کنید
long HDel(string cacheKey, IList<string> fields = null);
Task<long> HDelAsync(string cacheKey, IList<string> fields = null);

// گرفتن مقدار با نام کلید و نام فیلد
string HGet(string cacheKey, string field);
Task<string> HGetAsync(string cacheKey, string field);

// گرفتن فیلد و مقدار با کلید
Dictionary<string, string> HGetAll(string cacheKey);
Task<Dictionary<string, string>> HGetAllAsync(string cacheKey);

//  افزودن یک عدد (پیشقرض 1) به مقدار نوع عددی یک کلید و فیلد
long HIncrBy(string cacheKey, string field, long val = 1);
Task<long> HIncrByAsync(string cacheKey, string field, long val = 1);

// گرفتن فیلد‌های متفاوت یک کلید
List<string> HKeys(string cacheKey);
Task<List<string>> HKeysAsync(string cacheKey);

// گرفتن تعداد فیلد‌های متفاوت یک کلید
long HLen(string cacheKey);
Task<long> HLenAsync(string cacheKey);

// گرفتن مقادیر یک کلید بدون در نظر گرفتن فیلد‌های متفاوت
List<string> HVals(string cacheKey);
Task<List<string>> HValsAsync(string cacheKey);

// گرفتن مقدار دیکشنری با کلید و نام فیلد‌ها Dictionary<string, string> HMGet(string cacheKey, IList<string> fields);
Task<Dictionary<string, string>> HMGetAsync(string cacheKey, IList<string> fields);
  • متد‌های List
// گرفتن یک مقدار از لیست مقادیر با شماره ایندکس آن
T LIndex<T>(string cacheKey, long index);
Task<T> LIndexAsync<T>(string cacheKey, long index);

// گرفتن تعداد مقادیر در لیست یک کلید
long LLen(string cacheKey);
Task<long> LLenAsync(string cacheKey);

// گرفتن اولین مقدار از مقادیر یک لیست در یک کلید
T LPop<T>(string cacheKey);
Task<T> LPopAsync<T>(string cacheKey);

// ایجاد یک کلید که لیستی از مقادیر را پشتیبانی میکند و میتوانید هر بار مقدار جدید به لیست آن اضافه کنید
long LPush<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues);
Task<long> LPushAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues);

// گرفتن مقادیر یک لیست از داده بر اساس شماره ایندکس شروع و پایان برای مثال مقادیر ۳ تا ۷ از ۱۰ مقدار
List<T> LRange<T>(string cacheKey, long start, long stop);
Task<List<T>> LRangeAsync<T>(string cacheKey, long start, long stop);

// حذف کردن مقادیر یک لیست بر اساس تعداد وارد شده که بعد از مقدار وارد شده شروع به شمارش میشود
long LRem<T>(string cacheKey, long count, T cacheValue);
Task<long> LRemAsync<T>(string cacheKey, long count, T cacheValue);

// افزودن یک مقدار به لیستی از مقادیر یک کلید با گرفتن شماره ایندکس
bool LSet<T>(string cacheKey, long index, T cacheValue);
Task<bool> LSetAsync<T>(string cacheKey, long index, T cacheValue);

// بررسی میکند که لیست مقداری برای شماره ایندکس شروع و پایان درون خودش دارد یا خیر
bool LTrim(string cacheKey, long start, long stop);
Task<bool> LTrimAsync(string cacheKey, long start, long stop);

//  https://redis.io/commands/lpushx
long LPushX<T>(string cacheKey, T cacheValue);
Task<long> LPushXAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue);

// https://redis.io/commands/linsert
long LInsertBefore<T>(string cacheKey, T pivot, T cacheValue);
Task<long> LInsertBeforeAsync<T>(string cacheKey, T pivot, T cacheValue);

// https://redis.io/commands/linsert
long LInsertAfter<T>(string cacheKey, T pivot, T cacheValue);
Task<long> LInsertAfterAsync<T>(string cacheKey, T pivot, T cacheValue);

// https://redis.io/commands/rpushx
long RPushX<T>(string cacheKey, T cacheValue);
Task<long> RPushXAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue);

// https://redis.io/commands/rpush
long RPush<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues);
Task<long> RPushAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues);

// https://redis.io/commands/rpop
T RPop<T>(string cacheKey);
Task<T> RPopAsync<T>(string cacheKey);
  • متد‌های Set
// https://redis.io/commands/SAdd
long SAdd<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues, TimeSpan? expiration = null);
Task<long> SAddAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues, TimeSpan? expiration = null);
       
// https://redis.io/commands/SCard
long SCard(string cacheKey);
Task<long> SCardAsync(string cacheKey);

// https://redis.io/commands/SIsMember
bool SIsMember<T>(string cacheKey, T cacheValue);
Task<bool> SIsMemberAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue);

// https://redis.io/commands/SMembers
List<T> SMembers<T>(string cacheKey);
Task<List<T>> SMembersAsync<T>(string cacheKey);

// https://redis.io/commands/SPop
T SPop<T>(string cacheKey);
Task<T> SPopAsync<T>(string cacheKey);

// https://redis.io/commands/SRandMember
List<T> SRandMember<T>(string cacheKey, int count = 1);
Task<List<T>> SRandMemberAsync<T>(string cacheKey, int count = 1);

// https://redis.io/commands/SRem
long SRem<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues = null);
Task<long> SRemAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues = null);
  • متد‌های Stored Set
// https://redis.io/commands/ZAdd
long ZAdd<T>(string cacheKey, Dictionary<T, double> cacheValues);
Task<long> ZAddAsync<T>(string cacheKey, Dictionary<T, double> cacheValues);
       
// https://redis.io/commands/ZCard       
long ZCard(string cacheKey);
Task<long> ZCardAsync(string cacheKey);

// https://redis.io/commands/ZCount
long ZCount(string cacheKey, double min, double max);
Task<long> ZCountAsync(string cacheKey, double min, double max);

// https://redis.io/commands/ZIncrBy
double ZIncrBy(string cacheKey, string field, double val = 1);
Task<double> ZIncrByAsync(string cacheKey, string field, double val = 1);

// https://redis.io/commands/ZLexCount
long ZLexCount(string cacheKey, string min, string max);
Task<long> ZLexCountAsync(string cacheKey, string min, string max);

// https://redis.io/commands/ZRange
List<T> ZRange<T>(string cacheKey, long start, long stop);
Task<List<T>> ZRangeAsync<T>(string cacheKey, long start, long stop);

// https://redis.io/commands/ZRank
long? ZRank<T>(string cacheKey, T cacheValue);
Task<long?> ZRankAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue);

// https://redis.io/commands/ZRem
long ZRem<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues);
Task<long> ZRemAsync<T>(string cacheKey, IList<T> cacheValues);

// https://redis.io/commands/ZScore
double? ZScore<T>(string cacheKey, T cacheValue);
Task<double?> ZScoreAsync<T>(string cacheKey, T cacheValue);
  • متد‌های Hyperloglog
// https://redis.io/commands/PfAdd
bool PfAdd<T>(string cacheKey, List<T> values);
Task<bool> PfAddAsync<T>(string cacheKey, List<T> values);

// https://redis.io/commands/PfCount
long PfCount(List<string> cacheKeys);
Task<long> PfCountAsync(List<string> cacheKeys);

// https://redis.io/commands/PfMerge
bool PfMerge(string destKey, List<string> sourceKeys);
Task<bool> PfMergeAsync(string destKey, List<string> sourceKeys);
  • متد‌های Geo
// https://redis.io/commands/GeoAdd
long GeoAdd(string cacheKey, List<(double longitude, double latitude, string member)> values);
Task<long> GeoAddAsync(string cacheKey, List<(double longitude, double latitude, string member)> values);

// https://redis.io/commands/GeoDist
double? GeoDist(string cacheKey, string member1, string member2, string unit = "m");
Task<double?> GeoDistAsync(string cacheKey, string member1, string member2, string unit = "m");

// https://redis.io/commands/GeoHash
List<string> GeoHash(string cacheKey, List<string> members);
Task<List<string>> GeoHashAsync(string cacheKey, List<string> members);

// https://redis.io/commands/GeoPos
List<(decimal longitude, decimal latitude)?> GeoPos(string cacheKey, List<string> members);
Task<List<(decimal longitude, decimal latitude)?>> GeoPosAsync(string cacheKey, List<string> members);
برای اطلاعات بیشتر از متد‌های دیگر موجود در ردیس میتوانید از این لینک استفاده کنید. 

3 - پروایدر Hybrid :
این پروایدر، روشی از کشینگ را مابین local caching و distributed caching، ارائه میدهد و میتوانید از یک پروایدر Local مثل InMemory و پروایدر Distributed مثل Redis، همزمان باهم استفاده کنید که در یک کانال باهم و در راستای هم کار میکنند.
اما سوال اینجاست که این قابلیت دقیقا چه کاری انجام میدهد؟
همانطور که قبلا گفته شد، کش In-Memory سرعت بالاتری نسبت به کش Distributed دارد؛ اما دچار معایبی در حالت چند سروری هست که این معایب از جمله حذف شدن دیتای یک سرور، در صورت Down شدن آن، Sync نبودن کش سرور‌ها باهم دیگر و دو نسخه، کش کردن دیتا در هر سرور و موارد دیگری که میتوان نام برد. اما از طرفی کش Distributed مشکلات چند سروری را با قرار دادن یک مرکزیت واحد کش در حافظه شبکه شده سرور‌ها برطرف میکند و اطلاعات سرور‌ها، از یک منبع خوانده میشود و طبعا مشکلات In-Memory را نخواهیم داشت؛ اما به دلیل رد و بدل شدن دیتا در محیط شبکه و عمل Serialize , Deserialize که هنگام عبور دیتا روی آن صورت میگیرد، بخشی از سرعت، کاهش خواهد یافت و درنهایت Performance کمتری را نسبت به In-Memory ارائه میدهد.
حالا برای اینکه بتوانیم سیستم کش خودمان را طوری طراحی کنیم که عیب‌های (Local)In-Memory و Distributed را نداشته باشیم و بتوانیم از هریک به شکلی درست استفاده کنیم که هم اطلاعاتمان Sync باشد و هم از سرعت بالای In-Memory برخوردار شویم، میتوانیم از پروایدر Hybrid استفاده کنیم. 

شیوه کار این پروایدر به این صورت است که وقتی برنامه برای بار اول به کش In-Memory درخواستی را ارسال میکند و کش مورد نظر در آن وجود ندارد، برنامه یک درخواست دیگر را به کش Distributed ارسال میکند و دیتای مورد نظر را به کاربر بازگشت میدهد و علاوه بر آن یک کپی از کش آن دیتا، در کش In-Memory هم ایجاد میکند. با این ساختار از دفعات بعد که کاربر درخواستی را ارسال کند، دیتای درخواستی در In-Memory نیز موجود خواهد بود و سریع‌تر از بار اول پاسخ را ارسال خواهد کرد.
از طرفی نیز وقتی کاربر دیتای جدیدی را ذخیره میکند، ابتدا آن دیتا در In-Memory کش شده و سپس با درخواست خود پروایدر، در کش Distributed هم اعمال میشود تا در نهایت دیتابیس نیز آن را ذخیره کند.
وقتی این اتفاق می‌افتد، پروایدر Hybrid با کمک پکیج Bus.Redis به کش In-Memory سرور‌های دیگر دستور Pull کردن دیتا کش‌های جدید را ارسال میکند و در نهایت همه سرور‌ها نیز به کمک Distributed مرکزی باهم Sync خواهند بود.

برای فعال سازی این پروایدر باید پکیج‌های زیر را در برنامه خود نصب کنید: 
Install-Package EasyCaching.HybridCache
Install-Package EasyCaching.InMemory
Install-Package EasyCaching.Redis
Install-Package EasyCaching.Bus.Redis
در این مجموعه از پکیج‌ها، از یک پروایدر Local(InMemory) و یک پروایدر distributed(Redis) استفاده شده و همانطور که گفته شد، مدیریت هماهنگ سازی این دو، توسط پکیج دیگری بنام EasyCaching.Bus.Redis صورت میگیرد.

تنظیمات فعالسازی این پروایدر هم متشکل از تنظیمات دو پروایدر In-Memory و Redis، بعلاوه معرفی این دو به هم در متد UseHybrid خواهد بود. 
   services.AddEasyCaching(option =>
       // local
       option.UseInMemory("c1");

       // distributed
       option.UseRedis(config =>
                config.DBConfig.Endpoints.Add(new ServerEndPoint("127.0.0.1", 6379));
       }, "c2");

       // combine local and distributed
        option.UseHybrid(config =>
                 // specify the local cache provider name after v0.5.4
                   config.LocalCacheProviderName = "c1"
                // specify the distributed cache provider name after v0.5.4
                   config.DistributedCacheProviderName = "c2"
        });

          // use redis bus
           .WithRedisBus(busConf =>
                   busConf.Endpoints.Add(new ServerEndPoint("127.0.0.1", 6379));
           });
});
برای استفاده از این پروایدر، متفاوت با پروایدر‌های قبلی، باید اینترفیس IHybridCachingProvider را فراخوانی کنیم. متد‌های موجود در این اینترفیس، همان متدهایی است که در اینترفیس IEasyCachingProvider وجود دارند و از نظر نام متد و روش استفاده، تفاوتی میان آن نیست.

 پیشنهاد شخصی در Distributed Cache‌ها 
همانطور که گفته شد Distributed کش‌ها، گزینه مناسب‌تری برای برنامه‌های چند سروری هستند؛ اما در این حالت مواردی مثل Round Trip شبکه و جابجایی اطلاعات در این محیط بعلاوه Serialize , Deserialize هایی که باید انجام شوند دلیلی میشود تا سرعت آن در پاسخ به درخواست‌های برنامه، نسبت به حالت تک سروری(In-Memory) کمتر باشد. Hybrid Provider یکی از روش‌های حل این مشکل بوده که معرفی کردیم. اما برای اینکه تیر خلاص را به پیکره سیستم Distributed Cache خود بزنید و تریک فنی آخر را نیز روی آن اجرا کنید، پیشنهاد میکنم از پکیج EasyCaching.Extensions.EasyCompressor که بر پایه پکیج EasyCaching نوشته شده استفاده کنید. این پکیج، اطلاعات را قبل از کش شدن، فشرده سازی میکند و حجم اطلاعات را به طور محسوسی کاهش میدهد که میزان فضای اشغالی Ram را کم کرده و همچنین عمل جابجایی اطلاعات را نیز تسریع می‌بخشد. میتوانید از این پکیج هم در Redis و هم در Hybrid استفاده کنید. چگونگی استفاده از آن نیز در لینک Github ذکر شده موجود است.

معرفی پروژه
تا اینجا با مفاهیمی که برای شروع استفاده حرفه‌ای از کش در پروژه‌تان نیاز بود، آشنا شدید. در پروژه‌های واقعی، میتوانیم از این سیستم به روش‌های مختلفی در سطوح مختلفی از برنامه استفاده کنیم؛ برای مثال کد‌های مربوط به عملیات کش را میتوان بصورت ساده‌ای در هر کنترلر تزریق و در اکشن‌ها استفاده کرد؛ یا از لایه کنترلر، آن را به لایه سرویس منتقل کرد. در روشی دیگر میتوانیم یک Attribute را برای این عمل در نظر بگیریم و یا اینکه آن را بصورت یک Middleware اختصاصی در برنامه پیاده کنیم. 
در این پروژه علاوه بر اینکه سعی کرده‌ام استفاده از Provider‌های معرفی شده را در محیط واقعی‌تر پیاده سازی کنم، در هر پروژه از این Solution، کش را به شیوه‌ای متفاوت در لایه‌های مختلفی از برنامه قرار داده‌ام تا شما همراهان بتوانید طبق نیازتان از روشی مناسب و بهینه در پروژه‌های واقعی خود از آن استفاده کنید.
مطالب
اضافه کردن Watermark به تصاویر یک برنامه ASP.NET MVC در صورت لینک شدن در سایتی دیگر
درگیر شدن با سایت‌های دیگر که چرا مطالب ما را کپی کرده‌اید نهایتا بجز فرسایش عصبی حاصل دیگری را به همراه ندارد. اساسا زمانیکه مطلبی را به صورت باز در اینترنت انتشار می‌دهید، قید کپی شدن یا نشدن آن‌را باید زد. اما ... می‌توان همین سایت‌ها را تبدیل به تبلیغ کننده‌های رایگان کار خود نمود که در ادامه نحوه انجام آن‌را در یک برنامه ASP.NET MVC بررسی خواهیم کرد:

الف) نیاز است ارائه تصاویر تحت کنترل برنامه باشند.

using System.IO;
using System.Net.Mime;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcWatermark.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        const int ADay = 86400;

        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }

        [OutputCache(VaryByParam = "fileName", Duration = ADay)]
        public ActionResult Image(string fileName)
        {
            fileName = Path.GetFileName(fileName); // تمیز سازی امنیتی است
            var rootPath = Server.MapPath("~/App_Data/Images");
            var path = Path.Combine(rootPath, fileName);
            if (!System.IO.File.Exists(path))
            {
                var notFoundImage = "notFound.png";
                path = Path.Combine(rootPath, notFoundImage);
                return File(path, MediaTypeNames.Image.Gif, notFoundImage);
            }
            return File(path, MediaTypeNames.Image.Gif, fileName);
        }
    }
}
در اینجا یک کنترلر را مشاهده می‌کنید که در اکشن متد Image آن، نام یک فایل دریافت شده و سپس این نام در پوشه App_Data/Images جستجو گردیده و نهایتا در مرورگر کاربر Flush می‌شود. از آنجائیکه الزامی ندارد fileName، واقعا یک fileName صحیح باشد، نیاز است توسط متد استاندارد Path.GetFileName این نام دریافتی اندکی تمیز شده و سپس مورد استفاده قرار گیرد. همچنین جهت کاهش بار سرور، از یک OutputCache به مدت یک روز نیز استفاده گردیده است.
نحوه استفاده از این اکشن متد نیز به نحو زیر است:
<img src="@Url.Action(actionName: "Image", controllerName: "Home", routeValues: new { fileName = "EF_Stra_08.gif" })" />


ب) آیا فراخوان تصویر ما را مستقیما در سایت خودش قرار داده است؟

        private bool isEmbeddedIntoAnotherDomain
        {
            get
            {
                return this.HttpContext.Request.UrlReferrer != null &&
                       !this.HttpContext.Request.Url.Host.Equals(this.HttpContext.Request.UrlReferrer.Host,
                                                                   StringComparison.InvariantCultureIgnoreCase);
            }
        }
در ادامه توسط خاصیت سفارشی isEmbeddedIntoAnotherDomain درخواهیم یافت که درخواست رسیده، از دومین جاری صادر شده است یا خیر. اینکار توسط بررسی UrlReferrer ارسال شده توسط مرورگر صورت می‌گیرد. اگر Host این UrlReferrer با Host درخواست جاری یکی بود، یعنی تصویر از سایت خودمان فراخوانی شده‌است.


ج) افزودن خودکار Watermark در صورت کپی شدن در سایتی دیگر

        private byte[] addWaterMark(string filePath, string text)
        {
            var image = new WebImage(filePath);
            image.AddTextWatermark(text);
            return image.GetBytes();
        }
کلاسی در فضای نام System.Web.Helpers وجود دارد به نام WebImage که کار افزودن Watermark را بسیار ساده کرده است. نمونه‌ای از نحوه استفاده از آن‌را در متد فوق ملاحظه می‌کنید.
اما ... پس از امتحان تصاویر مختلف ممکن است گاها با خطای زیر مواجه شویم:
 A Graphics object cannot be created from an image that has an indexed pixel format.
مشکل از اینجا است که تصاویر با فرمت ذیل برای انجام کار Watermark پشتیبانی نمی‌شوند:
PixelFormatUndefined
PixelFormatDontCare
PixelFormat1bppIndexed
PixelFormat4bppIndexed
PixelFormat8bppIndexed
PixelFormat16bppGrayScale
PixelFormat16bppARGB1555
اما می‌توان تصویر دریافتی را ابتدا تبدیل به BMP کرد و سپس Watermark دار نمود:
        private byte[] addWaterMark(string filePath, string text)
        {
            using (var img = System.Drawing.Image.FromFile(filePath))
            {
                using (var memStream = new MemoryStream())
                {
                    using (var bitmap = new Bitmap(img))//avoid gdi+ errors
                    {
                        bitmap.Save(memStream, ImageFormat.Png);                        
                        var webImage = new WebImage(memStream);
                        webImage.AddTextWatermark(text, verticalAlign: "Top", horizontalAlign: "Left", fontColor: "Brown");
                        return webImage.GetBytes();
                    }
                }
            }
        }
در اینجا نمونه اصلاح شده متد addWaterMark فوق را بر اساس کار با تصاویر bmp و سپس تبدیل آن‌ها به png، ملاحظه می‌کنید. به این ترتیب دیگر به خطای یاد شده بر نخواهیم خورد.
در ادامه، قسمت آخر کار، اعمال این مراحل به اکشن متد Image است:
            if (isEmbeddedIntoAnotherDomain)
            {
                var text = Url.Action(actionName: "Index", controllerName: "Home", routeValues: null, protocol: "http");
                var content = addWaterMark(path, text);
                return File(content, MediaTypeNames.Image.Gif, fileName);
            }
            return File(path, MediaTypeNames.Image.Gif, fileName);
در اینجا اگر تشخیص داده شود که تصویر، در دومین دیگری لینک شده است، آدرس سایت ما به صورت خودکار در بالای تصویر درج خواهد شد.

کدهای نهایی این کنترلر را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
HomeController.cs
به همراه نمونه تصویری که استثنای یاد شده را تولید می‌کند؛ جهت آزمایش بیشتر:
EFStra08.gif
مطالب
کار با اسناد در RavenDb 4، ثبت و ویرایش
اگر تا بحال با بانک‌های NoSql کار کرده و لذت برده‌اید، به شما پیشنهاد میکنم حتما RavenDb را هم امتحان کنید، تا لذت استفاده از NoSql را چندین برابر حس کنید! RavenDb یک بانک اطلاعاتی NoSql از نوع DocumentStore است که به‌صورت متن باز توسعه داده می‌شود و مخزن کد آن در Github موجود است. از ویژگی‌های بارز RavenDb نسبت به سایر DocumentStoreها، Transactional بودن میباشد و در نسخه‌ی 4 بصورت کامل از Net Core. پشتیبانی میکند. برای آشنایی بیشتر با NoSql میتوانید از مقالات موجود در گروه NoSql استفاده کنید و برای آشنایی با RavenDb از دوره ای که در سایت وجود دارد استفاده نمایید(دوره مربوط به نسخه‌ی 3.5 می‌باشد).
از بارز‌ترین ویژگی‌های NoSqlها توانایی آن‌ها در ذخیره‌ی اطلاعات، بدون توجه به اسکیمای آن هاست؛ پس هر نوع مدلی که ما برای ذخیره اطلاعات نرم افزار تعریف میکنیم، فقط برای درک بهتر ما هست و بس!

با این مقدمه مدل‌های زیر را برای شروع کار داریم:
Public Class User
{
        public string Id { get; set; }
        public string PhoneNumber { get; set; }
        public Dictionary<string, App> Apps { get; set; }
}
public class App
{
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
        public string UserName { get; set; }
        public List<string> Roles { get; set; }
        public List<String> Messages { get; set; }
        public String AdressId { get; set; }
        public bool IsActive { get; set; } = true;
        [JsonIgnore]
        public string DisplayName => $"{FirstName} {LastName}";
}

در این مدل، هر کاربر با یک شماره تماس میتواند در چندین برنامه ثبت شود و اطلاعات او در هر برنامه هم میتواند متفاوت باشد.
برای اتصال به RavenDb، به DocumentStore و برای ارسال درخواست‌ها به سمت سرور، به DocumentSession نیاز داریم. نمونه سازی DocumentStore هزینه‌بر بوده و باید در طی اجرای نرم افزار فقط یکبار(Singleton) نمونه سازی شود. DocumentSession بسیار سبک بوده و باید به ازای هر درخواست که به سمت سرور RavenDb ارسال میگردد یک بار نمونه سازی شده و بعد از آن نابود شود. پس برای استفاده در ASP.NET Core به این پیاده سازی در Startup میرسیم:
services.AddSingleton<IDocumentStore>(serviceProvider =>
{
      var store = new DocumentStore()
      {
            Urls = new[] { "http://192.168.1.10:8080" },
            Database = "AccountingSystem",
      }.Initialize();
      return store;
});

services.AddScoped<IAsyncDocumentSession>(serviceProvider =>
{
      var store = serviceProvider.GetRequiredService<IDocumentStore>();
      return store.OpenAsyncSession();
});

حال در تمام بخش‌های نرم افزار می‌توانیم DocumentSession استفاده کنیم.
برای ذخیره سازی مدل در RavenDb از کد زیر استفاده می‌کنیم:
var user = new User
{
      PhoneNumber = user.PhoneNumber
};
user.Apps.Add(appCode, new ActiveApp
{
       FirstName = "عبدالصالح",
       LastName = "کاشانی",
       UserName = abdossaleh,
       IsActive = true,
       RolesId = new List<string>{"Admin"}
});
await _documentSession.StoreAsync(user);
await _documentSession.SaveChangesAsync()

این ساده‌ترین کاری هست که میتوانیم انجام دهیم. بلافاصله بعد از استفاده از متد StoreAsync و بدون رفت و برگشتی به سرور، ویژگی Id برای user مقداردهی می‌شود و توضیح این رفتار هم پیشتر گفته شده است. با فراخوانی متد SaveChangesAsync تغییرات اتفاق افتاده در DocumentSession برای ذخیره سازی به سمت سرور ارسال می‌شوند. بله! الگوی Repository و UnitOfWork.
حال برای دریافت همین مدل، در صورتیکه Id آن را در اختیار داشته باشیم، از متد LoadAsync استفاده میکنیم.
var user = await _documentSession.LoadAsync<User>("Users/131-A");
با لود شدن کاربر، این Entity تحت نظر قرار میگیرد و اگر تغییری در هر کدام از ویژگی‌های آن صورت گیرد و متد SaveChangesAsync فراخوانی شود، کل مدل برای به‌روزرسانی به سمت سرور ارسال میشود. کل مدل و این به معنای بار اضافی در شبکه هست. البته در مدل‌های کوچک بهتر است که همین کار را انجام دهیم. ولی در اینجا به عمد مدلی را انتخاب کرده‌ایم که اطلاعات زیادی را در خود نگهداری میکند و ارسال تمام آن به ازای یک تغییر کوچک به صرفه نیست! خوشبختانه RavenDb برای حل این مشکل امکانات جالبی را در اختیار ما قرار داده که در ادامه آن‌ها را بررسی می‌کنیم.

Patching
به معنای تغییر دادن قسمتی از سند که شامل تغییر مقادیر، اضافه یا حذف یک ویژگی، ایجاد تغییرات در لیست و ... می‌باشد. با استفاده از متدهای Patch سند، میتوانیم بدون نیاز به لود سند و تغییر و ذخیره آن، قسمتی از سند را ویرایش کنیم. عملیات Patch، سمت سرور اجرا می‌شوند. برای مثال برای تغییر شماره تماس، از متد زیر استفاده می‌کنیم:
_documentSession.Advanced.Patch<User, string>("Users/131-A",
      u => u.PhoneNumber
      , "09131110000");
که مدلی را که میخواهیم تغییر دهیم، به همراه نوع ویژگی مورد نظر برای تغییر، دریافت میکند و بعد از آن، به ترتیب Id سند مورد نظر، ویژگی مورد نظر برای اعمال تغییر و مقدار را میگیرد و با فراخوانی SaveChangesAsync این تغییرات اعمال می‌شوند. نکته‌ای که باید توجه کنید این است که اگر مدلی را لود کردید و در فیلدهای آن تغییری ایجاد نموده‌اید، دیگر نمیتوانید از Patch یا Defer (توضیح داده میشود) استفاده کنید. به عبارت دیگر در هر درخواست یا باید از سیستم Tracking خود RavenDb استفاده کنید و یا از Patching!
برای اضافه کردن یک آیتم به لیست،  از Patch بصورت زیر استفاده میکنیم:
_documentSession.Advanced.Patch<User, string>("Users/131-A",
      u => u.Apps["59"].RolesId
      , r => r.Add("Admin"));

برای اضافه کردن مقداری به یک مقدار عددی در RavenDb، از متد Increment بصورت زیر استفاده میکنیم:
 _documentSession.Advanced.Increment<User, int>("Users/131-A", x => x.TestProp, 10);
متد Patch برای کارهای ساده‌ی اینچنین بسیار کاربردی می‌باشد؛ ولی برای کارهای پیشرفته‌تر کارآیی ندارد. به همین دلیل متد Defer در کنار آن معرفی شده‌است که فوق العاده کاربردی ولی اصطلاحا non-typed است و تحت نظارت Compiler نیست. برای مثال اضافه کردن یک مقدار به Dictionary ما، از طریق Patch امکان ندارد. اما اینکار با استفاده از متد Defer و کدهای JavaScript به‌سادگی زیر می‌باشد:
_documentSession.Advanced.Defer(new PatchCommandData("Users/131-A", null,
                              new PatchRequest()
                              {
                                    Script = $@"this.Apps[args.appCode] = args.app",
                                    Values =
                                         {
                                              {"appCode", appCode},
                                              {"app", new ActiveApp
                                                   {
                                                        FirstName = "عبدالصالح",
                                                        LastName = "کاشانی",
                                                        UserName = abdossaleh,
                                                        RolesId = new List<string>{"Admin"}
                                                    }
                                              }
                                          }
                              }, null));
متد Defer شناسه‌ی سند مورد نظر را گرفته و اسکریپت ما را با آرگومان‌های ارسالی، بر روی سند اعمال میکند. Defer دسترسی کاملی را به ما برای تغییر در سند میدهد. برای نمونه میتوانیم آیتمی را به مکان خاصی از لیست اضافه کنیم (برای کوتاه‌تر شدن اسکریپت‌ها فقط بخش Script و Value را ذکر میکنم):
Script = "this.Apps[args.app].Roles.splice(args.index,0,args.role)",
Values =
        {
            {
                "index": 1 // مکانی که میخواهیم عملیات انجام شود
                "app", 59
                "role", "User"
            }
        }
this در اینجا به سند جاری اشاره میکند.
از همین روش میتوانیم برای ویرایش کردن یک آیتم هم استفاده کنیم. برای مثال اگر مقدار 0 را در متد splice به یک تغییر دهیم، عملیات ویرایش صورت می‌گیرد (در واقع حذف آیتم در مکان index و درج آیتم جدید در همان مکان):
splice(args.index,1,args.role)
و برای حذف تمام آیتم‌های لیست جز یک آیتم خاص، از کد زیر استفاده میکنیم:
Script = @"this.Roles= this.Apps[args.app].Roles.filter(role=> role != args.role);",
        Values =
        {
            {"app", 59}
            {"role", "User"}
        }
همانطور که مشاهده می‌کنید به راحتی می‌توانیم کدهای جاوا اسکریپتی خود را در Defer استفاده کنیم. اما این قدرت زیاد، امکان اشتباه در کدهای ما را زیاد میکند چرا که تحت کنترل کامپایلر نیست.
مطالب
رمزنگاری خودکار فیلدهای مخفی در ASP.NET MVC

جهت نگهداری بعضی از اطلاعات در صفحات کاربر، از فیلد‌های مخفی ( Hidden Inputs ) استفاده می‌کنیم. مشکلی که در این روش وجود دارد این است که اگر این اطلاعات مهم باشند (مانند کلیدها) کاربر می‌تواند توسط ابزارهایی این اطلاعات را تغییر دهد و این مورد مسئله‌‌ای خطرناک می‌باشد.

راه حل رفع این مسئله‌ی امنیتی، استفاده از یک Html Helper جهت رمزنگاری این فیلد مخفی در مرورگر کاربر و رمز گشایی آن هنگام Post شدن سمت سرور می‌باشد.

برای رسیدن به این هدف یک Controller Factory   ( Understanding and Extending Controller Factory in MVC  ) سفارشی را جهت دستیابی به مقادیر فرم ارسالی، قبل از استفاده در Action‌ها و به همراه کلاس‌های زیر ایجاد کردیم.

  کلاس EncryptSettingsProvider :  
public interface IEncryptSettingsProvider
    {
        byte[] EncryptionKey { get; }
        string EncryptionPrefix { get; }
    }

 public class EncryptSettingsProvider : IEncryptSettingsProvider
    {
        private readonly string _encryptionPrefix;
        private readonly byte[] _encryptionKey;

        public EncryptSettingsProvider()
        {
            //read settings from configuration
            var useHashingString = ConfigurationManager.AppSettings["UseHashingForEncryption"];
            var useHashing = System.String.Compare(useHashingString, "false", System.StringComparison.OrdinalIgnoreCase) != 0;

            _encryptionPrefix = ConfigurationManager.AppSettings["EncryptionPrefix"];
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(_encryptionPrefix))
            {
                _encryptionPrefix = "encryptedHidden_";
            }

            var key = ConfigurationManager.AppSettings["EncryptionKey"];
            if (useHashing)
            {
                var hash = new SHA256Managed();
                _encryptionKey = hash.ComputeHash(Encoding.UTF8.GetBytes(key));
                hash.Clear();
                hash.Dispose();
            }
            else
            {
                _encryptionKey = Encoding.UTF8.GetBytes(key);
            }
        }

        #region ISettingsProvider Members

        public byte[] EncryptionKey
        {
            get
            {
                return _encryptionKey;
            }
        }

        public string EncryptionPrefix
        {
            get { return _encryptionPrefix; }
        }

        #endregion

    }
در این کلاس تنظیمات مربوط به Encryption را بازیابی مینماییم.

EncryptionKey : کلید رمز نگاری میباشد و در فایل Config برنامه ذخیره میباشد.

EncryptionPrefix : پیشوند نام Hidden فیلد‌ها میباشد، این پیشوند برای یافتن Hidden فیلد هایی که رمزنگاری شده اند استفاده میشود. میتوان این فیلد را در فایل Config برنامه ذخیره کرد.

  <appSettings>
    <add key="EncryptionKey" value="asdjahsdkhaksj dkashdkhak sdhkahsdkha kjsdhkasd"/>
  </appSettings>

کلاس RijndaelStringEncrypter :

  public interface IRijndaelStringEncrypter : IDisposable
    {
        string Encrypt(string value);
        string Decrypt(string value);
    }

 public class RijndaelStringEncrypter : IRijndaelStringEncrypter
    {
        private RijndaelManaged _encryptionProvider;
        private ICryptoTransform _cryptoTransform;
        private readonly byte[] _key;
        private readonly byte[] _iv;

        public RijndaelStringEncrypter(IEncryptSettingsProvider settings, string key)
        {
            _encryptionProvider = new RijndaelManaged();
            var keyBytes = Encoding.UTF8.GetBytes(key);
            var derivedbytes = new Rfc2898DeriveBytes(settings.EncryptionKey, keyBytes, 3);
            _key = derivedbytes.GetBytes(_encryptionProvider.KeySize / 8);
            _iv = derivedbytes.GetBytes(_encryptionProvider.BlockSize / 8);
        }

        #region IEncryptString Members

        public string Encrypt(string value)
        {
            var valueBytes = Encoding.UTF8.GetBytes(value);

            if (_cryptoTransform == null)
            {
                _cryptoTransform = _encryptionProvider.CreateEncryptor(_key, _iv);
            }

            var encryptedBytes = _cryptoTransform.TransformFinalBlock(valueBytes, 0, valueBytes.Length);
            var encrypted = Convert.ToBase64String(encryptedBytes);

            return encrypted;
        }

        public string Decrypt(string value)
        {
            var valueBytes = Convert.FromBase64String(value);

            if (_cryptoTransform == null)
            {
                _cryptoTransform = _encryptionProvider.CreateDecryptor(_key, _iv);
            }

            var decryptedBytes = _cryptoTransform.TransformFinalBlock(valueBytes, 0, valueBytes.Length);
            var decrypted = Encoding.UTF8.GetString(decryptedBytes);

            return decrypted;
        }

        #endregion

        #region IDisposable Members

        public void Dispose()
        {
            if (_cryptoTransform != null)
            {
                _cryptoTransform.Dispose();
                _cryptoTransform = null;
            }

            if (_encryptionProvider != null)
            {
                _encryptionProvider.Clear();
                _encryptionProvider.Dispose();
                _encryptionProvider = null;
            }
        }

        #endregion
    }
در این پروژه ، جهت رمزنگاری، از کلاس  RijndaelManaged استفاده میکنیم.
RijndaelManaged :Accesses the managed version of the Rijndael algorithm
Rijndael :Represents the base class from which all implementations of the Rijndael symmetric encryption algorithm must inherit

متغیر key در سازنده کلاس کلیدی جهت رمزنگاری و رمزگشایی میباشد. این کلید می‌تواند AntiForgeryToken تولیدی در View ‌ها و یا کلیدی باشد که در سیستم خودمان ذخیره سازی می‌کنیم.

در این پروژه از کلید سیستم خودمان استفاده میکنیم.

کلاس ActionKey :

 public class ActionKey
    {
        public string Area { get; set; }
        public string Controller { get; set; }
        public string Action { get; set; }
        public string ActionKeyValue { get; set; }
    }

در اینجا هر View که بخواهد از این فیلد رمزنگاری شده استفاده کند بایستی دارای کلیدی در سیستم باشد.مدل متناظر مورد استفاده را مشاهده می‌نمایید. در این مدل، ActionKeyValue کلیدی جهت رمزنگاری این فیلد مخفی میباشد.

کلاس ActionKeyService :

        /// <summary>
        /// پیدا کردن کلید متناظر هر ویو.ایجاد کلید جدید در صورت عدم وجود کلید در سیستم
        /// </summary>
        /// <param name="action"></param>
        /// <param name="controller"></param>
        /// <param name="area"></param>
        /// <returns></returns>
        string GetActionKey(string action, string controller, string area = "");

    }
 public class ActionKeyService : IActionKeyService
    {

        private static readonly IList<ActionKey> ActionKeys;

        static ActionKeyService()
        {
            ActionKeys = new List<ActionKey>
            {
                new ActionKey
                {
                    Area = "",
                    Controller = "Product",
                    Action = "dit",
                    ActionKeyValue = "E702E4C2-A3B9-446A-912F-8DAC6B0444BC",
                }
            };
        }

        /// <summary>
        /// پیدا کردن کلید متناظر هر ویو.ایجاد کلید جدید در صورت عدم وجود کلید در سیستم
        /// </summary>
        /// <param name="action"></param>
        /// <param name="controller"></param>
        /// <param name="area"></param>
        /// <returns></returns>
        public string GetActionKey(string action, string controller, string area = "")
        {
            area = area ?? "";
            var actionKey= ActionKeys.FirstOrDefault(a =>
                a.Action.ToLower() == action.ToLower() &&
                a.Controller.ToLower() == controller.ToLower() &&
                a.Area.ToLower() == area.ToLower());
            return actionKey != null ? actionKey.ActionKeyValue : AddActionKey(action, controller, area);
        }

        /// <summary>
        /// اضافه کردن کلید جدید به سیستم
        /// </summary>
        /// <param name="action"></param>
        /// <param name="controller"></param>
        /// <param name="area"></param>
        /// <returns></returns>
        private string AddActionKey(string action, string controller, string area = "")
        {
            var actionKey = new ActionKey
            {
                Action = action,
                Controller = controller,
                Area = area,
                ActionKeyValue = Guid.NewGuid().ToString()
            };
            ActionKeys.Add(actionKey);
            return actionKey.ActionKeyValue;
        }

    }

جهت بازیابی کلید هر View میباشد. در متد GetActionKey ابتدا بدنبال کلید View درخواستی در منبعی از ActionKey‌ها میگردیم. اگر این کلید یافت نشد کلیدی برای آن ایجاد میکنیم و نیازی به مقدار دهی آن نمیباشد.

کلاس MvcHtmlHelperExtentions :

 public static class MvcHtmlHelperExtentions
    {

        public static string GetActionKey(this System.Web.Routing.RequestContext requestContext)
        {
            IActionKeyService actionKeyService = new ActionKeyService();
            var action = requestContext.RouteData.Values["Action"].ToString();
            var controller = requestContext.RouteData.Values["Controller"].ToString();
            var area = requestContext.RouteData.Values["Area"];
            var actionKeyValue = actionKeyService.GetActionKey(
                            action, controller, area != null ? area.ToString() : null);

            return actionKeyValue;
        }

        public static string GetActionKey(this HtmlHelper helper)
        {
            IActionKeyService actionKeyService = new ActionKeyService();
            var action = helper.ViewContext.RouteData.Values["Action"].ToString();
            var controller = helper.ViewContext.RouteData.Values["Controller"].ToString();
            var area = helper.ViewContext.RouteData.Values["Area"];
            var actionKeyValue = actionKeyService.GetActionKey(
                            action, controller, area != null ? area.ToString() : null);

            return actionKeyValue;
        }

    }
از این متد‌های کمکی جهت بدست آوردن کلید‌ها استفاده میکنیم.

public static string GetActionKey(this System.Web.Routing.RequestContext requestContext)
این متد در DefaultControllerFactory  جهت بدست آوردن کلید  View در زمانیکه میخواهیم اطلاعات را بازیابی کنیم استفاده میشود.

public static string GetActionKey(this HtmlHelper helper)
از این متد در متدهای کمکی درنظر گرفته جهت ایجاد فیلدهای مخفی رمز نگاری شده، استفاده میکنیم.

کلاس InputExtensions :

 public static class InputExtensions
    {
        public static MvcHtmlString EncryptedHidden(this HtmlHelper helper, string name, object value)
        {
            if (value == null)
            {
                value = string.Empty;
            }
            var strValue = value.ToString();
            IEncryptSettingsProvider settings = new EncryptSettingsProvider();
            var encrypter = new RijndaelStringEncrypter(settings, helper.GetActionKey());
            var encryptedValue = encrypter.Encrypt(strValue);
            encrypter.Dispose();

            var encodedValue = helper.Encode(encryptedValue);
            var newName = string.Concat(settings.EncryptionPrefix, name);

            return helper.Hidden(newName, encodedValue);
        }

        public static MvcHtmlString EncryptedHiddenFor<TModel, TProperty>(this HtmlHelper<TModel> htmlHelper, Expression<Func<TModel, TProperty>> expression)
        {
            var name = ExpressionHelper.GetExpressionText(expression);
            var metadata = ModelMetadata.FromLambdaExpression(expression, htmlHelper.ViewData);
            return EncryptedHidden(htmlHelper, name, metadata.Model);
        }

    }

دو helper برای ایجاد فیلد مخفی رمزنگاری شده ایجاد شده است . در ادامه نحوه استفاده از این دو متد الحاقی را در View‌های برنامه، مشاهده مینمایید. 
   @Html.EncryptedHiddenFor(model => model.Id)
   @Html.EncryptedHidden("Id2","2")
کلاس DecryptingControllerFactory :
    public class DecryptingControllerFactory : DefaultControllerFactory
    {
        private readonly IEncryptSettingsProvider _settings;

        public DecryptingControllerFactory()
        {
            _settings = new EncryptSettingsProvider();
        }

        public override IController CreateController(System.Web.Routing.RequestContext requestContext, string controllerName)
        {
            var parameters = requestContext.HttpContext.Request.Params;
            var encryptedParamKeys = parameters.AllKeys.Where(x => x.StartsWith(_settings.EncryptionPrefix)).ToList();

            IRijndaelStringEncrypter decrypter = null;

            foreach (var key in encryptedParamKeys)
            {
                if (decrypter == null)
                {
                    decrypter = GetDecrypter(requestContext);
                }

                var oldKey = key.Replace(_settings.EncryptionPrefix, string.Empty);
                var oldValue = decrypter.Decrypt(parameters[key]);
                if (requestContext.RouteData.Values[oldKey] != null)
                {
                    if (requestContext.RouteData.Values[oldKey].ToString() != oldValue)
                        throw new ApplicationException("Form values is modified!");
                }
                requestContext.RouteData.Values[oldKey] = oldValue;
            }

            if (decrypter != null)
            {
                decrypter.Dispose();
            }

            return base.CreateController(requestContext, controllerName);
        }

        private IRijndaelStringEncrypter GetDecrypter(System.Web.Routing.RequestContext requestContext)
        {
            var decrypter = new RijndaelStringEncrypter(_settings, requestContext.GetActionKey());
            return decrypter;
        }

    }
از این DefaultControllerFactory جهت رمزگشایی داده‌هایی رمز نگاری شده و بازگرداندن آنها به مقادیر اولیه، در هنگام عملیات PostBack استفاده میشود. 
  این قسمت از کد
  if (requestContext.RouteData.Values[oldKey] != null)
                {
                    if (requestContext.RouteData.Values[oldKey].ToString() != oldValue)
                        throw new ApplicationException("Form values is modified!");
                }
زمانی استفاده میشود که کلید مد نظر ما در UrlParameter‌ها یافت شود و درصورت مغایرت این پارامتر و فیلد مخفی، یک Exception تولید میشود.
همچنین بایستی این Controller Factory را در Application_Start  فایل global.asax.cs برنامه اضافه نماییم.
 protected void Application_Start()
        {
            ....
            ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(typeof(DecryptingControllerFactory));
        }

کد‌های پروژه‌ی جاری
  TestHiddenEncrypt.7z

*در تکمیل این مقاله میتوان SessionId کاربر یا  AntyForgeryToken تولیدی در View را نیز در کلید دخالت داد و در هربار Post شدن اطلاعات این ActionKeyValue مربوط به کاربر جاری را تغییر داد و کلیدها را در بانکهای اطلاعاتی ذخیره نمود.


مراجع:
Automatic Encryption of Secure Form Field Data
Encrypted Hidden Redux : Let's Get Salty
مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت دوم - سرویس‌های پایه
در قسمت قبل کلاس‌های متناظر با جداول پایه‌ی ASP.NET Core Identity را تغییر دادیم. اما هنوز سرویس‌های پایه‌ی این فریم ورک مانند مدیریت و ذخیره‌ی کاربران و مدیریت و ذخیره‌ی نقش‌ها، اطلاعی از وجود آن‌ها ندارند. در ادامه این سرویس‌ها را نیز سفارشی سازی کرده و سپس به ASP.NET Core Identity معرفی می‌کنیم.

سفارشی سازی RoleStore

ASP.NET Core Identity دو سرویس را جهت کار با نقش‌های کاربران پیاده سازی کرده‌است:
- سرویس RoleStore: کار آن دسترسی به ApplicationDbContext ایی است که در قسمت قبل سفارشی سازی کردیم و سپس ارائه‌ی زیر ساختی به سرویس RoleManager جهت استفاده‌ی از آن برای ذخیره سازی و یا تغییر و حذف نقش‌های سیستم.
وجود Storeها از این جهت است که اگر علاقمند بودید، بتوانید از سایر ORMها و یا زیرساخت‌های ذخیره سازی اطلاعات برای کار با بانک‌های اطلاعاتی استفاده کنید. در اینجا از همان پیاده سازی پیش‌فرض آن که مبتنی بر EF Core است استفاده می‌کنیم. به همین جهت است که وابستگی ذیل را در فایل project.json مشاهده می‌کنید:
   "Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore": "1.1.0",
- سرویس RoleManager: این سرویس از سرویس RoleStore و تعدادی سرویس دیگر مانند اعتبارسنج نام نقش‌ها و نرمال ساز نام نقش‌ها، جهت ارائه‌ی متدهایی برای یافتن، افزودن و هر نوع عملیاتی بر روی نقش‌ها استفاده می‌کند.
برای سفارشی سازی سرویس‌های پایه‌ی ASP.NET Core Identity‌، ابتدا باید سورس این مجموعه را جهت یافتن نگارشی از سرویس مدنظر که کلاس‌های موجودیت را به صورت آرگومان‌های جنریک دریافت می‌کند، پیدا کرده و سپس از آن ارث بری کنیم:
public class ApplicationRoleStore :
     RoleStore<Role, ApplicationDbContext, int, UserRole, RoleClaim>,
     IApplicationRoleStore
تا اینجا مرحله‌ی اول تشکیل کلاس ApplicationRoleStore سفارشی به پایان می‌رسد. نگارش جنریک RoleStore پایه را یافته و سپس موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود را به آن معرفی می‌کنیم.
این ارث بری جهت تکمیل، نیاز به بازنویسی سازنده‌ی RoleStore پایه را نیز دارد:
public ApplicationRoleStore(
   IUnitOfWork uow,
   IdentityErrorDescriber describer = null)
   : base((ApplicationDbContext)uow, describer)
در اینجا پارامتر اول آن‌را به IUnitOfWork بجای DbContext متداول تغییر داده‌ایم؛ چون IUnitOfWork دقیقا از همین نوع است و همچنین امکان دسترسی به متدهای ویژه‌ی آن‌را نیز فراهم می‌کند.
در نگارش 1.1 این کتابخانه، بازنویسی متد CreateRoleClaim نیز اجباری است تا در آن مشخص کنیم، نحوه‌ی تشکیل کلید خارجی و اجزای یک RoleClaim به چه نحوی است:
        protected override RoleClaim CreateRoleClaim(Role role, Claim claim)
        {
            return new RoleClaim
            {
                RoleId = role.Id,
                ClaimType = claim.Type,
                ClaimValue = claim.Value
            };
        }
در نگارش 2.0 آن، این new RoleClaim به صورت خودکار توسط کتابخانه صورت خواهد گرفت و سفارشی کردن آن ساده‌تر می‌شود.

در ادامه اگر به انتهای تعریف امضای کلاس دقت کنید، یک اینترفیس IApplicationRoleStore را نیز مشاهده می‌کنید. برای تشکیل آن بر روی نام کلاس سفارشی خود کلیک راست کرده و با استفاده از ابزارهای Refactoring کار Extract interface را انجام می‌دهیم؛ از این جهت که در سایر لایه‌های برنامه نمی‌خواهیم از تزریق مستقیم کلاس ApplicationRoleStore استفاده کنیم. بلکه می‌خواهیم اینترفیس IApplicationRoleStore را در موارد ضروری، به سازنده‌های کلاس‌های تزریق نمائیم.
پس از تشکیل این اینترفیس، مرحله‌ی بعد، معرفی آن‌ها به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core است. چون تعداد تنظیمات مورد نیاز ما زیاد هستند، یک کلاس ویژه به نام IdentityServicesRegistry تشکیل شده‌است تا به عنوان رجیستری تمام سرویس‌های سفارشی سازی شده‌ی ما عمل کند و تنها با فراخوانی متد AddCustomIdentityServices آن در کلاس آغازین برنامه، کار ثبت یکجای تمام سرویس‌های ASP.NET Core Identity انجام شود و بی‌جهت کلاس آغازین برنامه شلوغ نگردد.
ثبت ApplicationDbContext طبق روش متداول آن در کلاس آغازین برنامه انجام شده‌است. سپس معرفی سرویس IUnitOfWork را که از ApplicationDbContext تامین می‌شود، در کلاس IdentityServicesRegistry مشاهده می‌کنید.
 services.AddScoped<IUnitOfWork, ApplicationDbContext>();
در ادامه RoleStore سفارشی ما نیاز به دو تنظیم جدید را خواهد داشت:
services.AddScoped<IApplicationRoleStore, ApplicationRoleStore>();
services.AddScoped<RoleStore<Role, ApplicationDbContext, int, UserRole, RoleClaim>, ApplicationRoleStore>();
ابتدا مشخص کرده‌ایم که اینترفیس IApplicationRoleStore، از طریق کلاس سفارشی ApplicationRoleStore تامین می‌شود.
سپس RoleStore توکار ASP.NET Core Identity را نیز به ApplicationRoleStore خود هدایت کرده‌ایم. به این ترتیب هر زمانیکه در کدهای داخلی این فریم ورک وهله‌ای از RoleStore جنریک آن درخواست می‌شود، دیگر از همان پیاده سازی پیش‌فرض خود استفاده نخواهد کرد و به پیاده سازی ما هدایت می‌شود.

این روشی است که جهت سفارشی سازی تمام سرویس‌های پایه‌ی ASP.NET Core Identity بکار می‌گیریم:
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس‌ها با سرویس‌هایی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس‌های پیش فرض).
3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.


سفارشی سازی RoleManager

در اینجا نیز همان 5 مرحله‌ای را که عنوان کردیم باید جهت تشکیل کلاس جدید ApplicationRoleManager پیگیری کنیم.
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
public class ApplicationRoleManager :
    RoleManager<Role>,
    IApplicationRoleManager
در اینجا نگارشی از RoleManager را انتخاب کرده‌ایم که بتواند Role سفارشی خود را به سیستم معرفی کند.

2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس با سرویسی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس پیش فرض).
public ApplicationRoleManager(
            IApplicationRoleStore store,
            IEnumerable<IRoleValidator<Role>> roleValidators,
            ILookupNormalizer keyNormalizer,
            IdentityErrorDescriber errors,
            ILogger<ApplicationRoleManager> logger,
            IHttpContextAccessor contextAccessor,
            IUnitOfWork uow) :
            base((RoleStore<Role, ApplicationDbContext, int, UserRole, RoleClaim>)store, roleValidators, keyNormalizer, errors, logger, contextAccessor)
در این سفارشی سازی دو مورد را تغییر داده‌ایم:
الف) ذکر IApplicationRoleStore بجای RoleStore آن
ب) ذکر IUnitOfWork بجای ApplicationDbContext

3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
RoleManager پایه نیازی به پیاده سازی اجباری متدی ندارد.

4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
محتوای این اینترفیس را در IApplicationRoleManager‌ مشاهده می‌کنید.

5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.
services.AddScoped<IApplicationRoleManager, ApplicationRoleManager>();
services.AddScoped<RoleManager<Role>, ApplicationRoleManager>();
در کلاس IdentityServicesRegistry، یکبار اینترفیس و یکبار اصل سرویس توکار RoleManager را به سرویس جدید و سفارشی سازی شده‌ی ApplicationRoleManager خود هدایت کرده‌ایم.


سفارشی سازی UserStore

در مورد مدیریت کاربران نیز دو سرویس Store و Manager را مشاهده می‌کنید. کار کلاس Store، کپسوله سازی لایه‌ی دسترسی به داده‌ها است تا کتابخانه‌های ثالث، مانند وابستگی Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore بتوانند آن‌را پیاده سازی کنند و کار کلاس Manager، استفاده‌ی از این Store است جهت کار با بانک اطلاعاتی.

5 مرحله‌ای را که باید جهت تشکیل کلاس جدید ApplicationUserStore پیگیری کنیم، به شرح زیر هستند:
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
public class ApplicationUserStore :
   UserStore<User, Role, ApplicationDbContext, int, UserClaim, UserRole, UserLogin, UserToken, RoleClaim>,
   IApplicationUserStore
از بین نگارش‌های مختلف UserStore، نگارشی را انتخاب کرده‌ایم که بتوان در آن موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود را معرفی کنیم.

2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس با سرویسی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس پیش فرض).
public ApplicationUserStore(
   IUnitOfWork uow,
   IdentityErrorDescriber describer = null)
   : base((ApplicationDbContext)uow, describer)
در این سفارشی سازی یک مورد را تغییر داده‌ایم:
الف) ذکر IUnitOfWork بجای ApplicationDbContext

3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
در اینجا نیز تکمیل 4 متد از کلاس پایه UserStore جنریک انتخاب شده، جهت مشخص سازی نحوه‌ی انتخاب کلیدهای خارجی جداول سفارشی سازی شده‌ی مرتبط با جدول کاربران ضروری است:
        protected override UserClaim CreateUserClaim(User user, Claim claim)
        {
            var userClaim = new UserClaim { UserId = user.Id };
            userClaim.InitializeFromClaim(claim);
            return userClaim;
        }

        protected override UserLogin CreateUserLogin(User user, UserLoginInfo login)
        {
            return new UserLogin
            {
                UserId = user.Id,
                ProviderKey = login.ProviderKey,
                LoginProvider = login.LoginProvider,
                ProviderDisplayName = login.ProviderDisplayName
            };
        }

        protected override UserRole CreateUserRole(User user, Role role)
        {
            return new UserRole
            {
                UserId = user.Id,
                RoleId = role.Id
            };
        }

        protected override UserToken CreateUserToken(User user, string loginProvider, string name, string value)
        {
            return new UserToken
            {
                UserId = user.Id,
                LoginProvider = loginProvider,
                Name = name,
                Value = value
            };
        }
در نگارش 2.0 آن، این new‌ها به صورت خودکار توسط خود فریم ورک صورت خواهد گرفت و سفارشی کردن آن ساده‌تر می‌شود.

4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
محتوای این اینترفیس را در IApplicationUserStore‌ مشاهده می‌کنید.

5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.
services.AddScoped<IApplicationUserStore, ApplicationUserStore>();
services.AddScoped<UserStore<User, Role, ApplicationDbContext, int, UserClaim, UserRole, UserLogin, UserToken, RoleClaim>, ApplicationUserStore>();
در کلاس IdentityServicesRegistry، یکبار اینترفیس و یکبار اصل سرویس توکار UserStore را به سرویس جدید و سفارشی سازی شده‌ی ApplicationUserStore خود هدایت کرده‌ایم.


سفارشی سازی UserManager

5 مرحله‌ای را که باید جهت تشکیل کلاس جدید ApplicationUserManager پیگیری کنیم، به شرح زیر هستند:
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
public class ApplicationUserManager :
   UserManager<User>,
   IApplicationUserManager
از بین نگارش‌های مختلف UserManager، نگارشی را انتخاب کرده‌ایم که بتوان در آن موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود را معرفی کنیم.

2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس با سرویسی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس پیش فرض).
public ApplicationUserManager(
            IApplicationUserStore store,
            IOptions<IdentityOptions> optionsAccessor,
            IPasswordHasher<User> passwordHasher,
            IEnumerable<IUserValidator<User>> userValidators,
            IEnumerable<IPasswordValidator<User>> passwordValidators,
            ILookupNormalizer keyNormalizer,
            IdentityErrorDescriber errors,
            IServiceProvider services,
            ILogger<ApplicationUserManager> logger,
            IHttpContextAccessor contextAccessor,
            IUnitOfWork uow,
            IUsedPasswordsService usedPasswordsService)
            : base((UserStore<User, Role, ApplicationDbContext, int, UserClaim, UserRole, UserLogin, UserToken, RoleClaim>)store, optionsAccessor, passwordHasher, userValidators, passwordValidators, keyNormalizer, errors, services, logger)
در این سفارشی سازی چند مورد را تغییر داده‌ایم:
الف) ذکر IUnitOfWork بجای ApplicationDbContext (البته این مورد، یک پارامتر اضافی است که بر اساس نیاز این سرویس سفارشی، اضافه شده‌است)
تمام پارامترهای پس از logger به دلیل نیاز این سرویس اضافه شده‌اند و جزو پارامترهای سازنده‌ی کلاس پایه نیستند.
ب) استفاده‌ی از IApplicationUserStore بجای UserStore پیش‌فرض

3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
UserManager پایه نیازی به پیاده سازی اجباری متدی ندارد.

4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
محتوای این اینترفیس را در IApplicationUserManager‌ مشاهده می‌کنید.

5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.
services.AddScoped<IApplicationUserManager, ApplicationUserManager>();
services.AddScoped<UserManager<User>, ApplicationUserManager>();
در کلاس IdentityServicesRegistry، یکبار اینترفیس و یکبار اصل سرویس توکار UserManager را به سرویس جدید و سفارشی سازی شده‌ی ApplicationUserManager خود هدایت کرده‌ایم.


سفارشی سازی SignInManager

سرویس پایه SignInManager از سرویس UserManager جهت فراهم آوردن زیرساخت لاگین کاربران استفاده می‌کند.
5 مرحله‌ای را که باید جهت تشکیل کلاس جدید ApplicationSignInManager پیگیری کنیم، به شرح زیر هستند:
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
public class ApplicationSignInManager :
    SignInManager<User>,
    IApplicationSignInManager
از بین نگارش‌های مختلف SignInManager، نگارشی را انتخاب کرده‌ایم که بتوان در آن موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود را معرفی کنیم.

2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس با سرویسی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس پیش فرض).
public ApplicationSignInManager(
            IApplicationUserManager userManager,
            IHttpContextAccessor contextAccessor,
            IUserClaimsPrincipalFactory<User> claimsFactory,
            IOptions<IdentityOptions> optionsAccessor,
            ILogger<ApplicationSignInManager> logger)
            : base((UserManager<User>)userManager, contextAccessor, claimsFactory, optionsAccessor, logger)
در این سفارشی سازی یک مورد را تغییر داده‌ایم:
الف) استفاده‌ی از IApplicationUserManager بجای UserManager پیش‌فرض

3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
SignInManager پایه نیازی به پیاده سازی اجباری متدی ندارد.

4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
محتوای این اینترفیس را در IApplicationSignInManager‌ مشاهده می‌کنید.

5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.
services.AddScoped<IApplicationSignInManager, ApplicationSignInManager>();
services.AddScoped<SignInManager<User>, ApplicationSignInManager>();
در کلاس IdentityServicesRegistry، یکبار اینترفیس و یکبار اصل سرویس توکار مدیریت لاگین را به سرویس جدید و سفارشی سازی شده‌ی ApplicationSignInManager خود هدایت کرده‌ایم.


معرفی نهایی سرویس‌های سفارشی سازی شده به ASP.NET Identity Core

تا اینجا سرویس‌های پایه‌ی این فریم ورک را جهت معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود سفارشی سازی کردیم و همچنین آن‌ها را به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core نیز معرفی نمودیم. مرحله‌ی آخر، ثبت این سرویس‌ها در رجیستری ASP.NET Core Identity است:
 services.AddIdentity<User, Role>(identityOptions =>
{
}).AddUserStore<ApplicationUserStore>()
  .AddUserManager<ApplicationUserManager>()
  .AddRoleStore<ApplicationRoleStore>()
  .AddRoleManager<ApplicationRoleManager>()
  .AddSignInManager<ApplicationSignInManager>()
  // You **cannot** use .AddEntityFrameworkStores() when you customize everything
  //.AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext, int>()
  .AddDefaultTokenProviders();
اگر منابع را مطالعه کنید، تمام آن‌ها از AddEntityFrameworkStores و سپس معرفی ApplicationDbContext به آن استفاده می‌کنند. با توجه به اینکه ما همه چیز را در اینجا سفارشی سازی کرده‌ایم، فراخوانی متد افزودن سرویس‌های EF این فریم ورک، تمام آن‌ها را بازنویسی کرده و به حالت اول و پیش فرض آن بر می‌گرداند. بنابراین نباید از آن استفاده شود.
در اینجا متد AddIdentity یک سری  تنظیم‌های پیش فرض‌ها این فریم ورک مانند اندازه‌ی طول کلمه‌ی عبور، نام کوکی و غیره را در اختیار ما قرار می‌دهد به همراه ثبت تعدادی سرویس پایه مانند نرمال ساز نام‌ها و ایمیل‌ها. سپس توسط متدهای AddUserStore، AddUserManager و ... ایی که مشاهده می‌کنید، سبب بازنویسی سرویس‌های پیش فرض این فریم ورک به سرویس‌های سفارشی خود خواهیم شد.

در این مرحله‌است که اگر Migration را اجرا کنید، کار می‌کند و خطای تبدیل نشدن کلاس‌ها به یکدیگر را دریافت نخواهید کرد.


تشکیل مرحله استفاده‌ی از ASP.NET Core Identity و ثبت اولین کاربر در بانک اطلاعاتی به صورت خودکار

روال متداول کار با امکانات کتابخانه‌های نوشته شده‌ی برای ASP.NET Core، ثبت سرویس‌های پایه‌ی آن‌ها توسط متدهای Add است که نمونه‌ی services.AddIdentity فوق دقیقا همین کار را انجام می‌دهد. مرحله‌ی بعد به app.UseIdentity می‌رسیم که کار ثبت میان‌افزارهای این فریم ورک را انجام می‌دهد. متد UseCustomIdentityServices کلاس IdentityServicesRegistry این‌کار را انجام می‌دهد که از آن در کلاس آغازین برنامه استفاده شده‌است.
        public static void UseCustomIdentityServices(this IApplicationBuilder app)
        {
            app.UseIdentity();

            var identityDbInitialize = app.ApplicationServices.GetService<IIdentityDbInitializer>();
            identityDbInitialize.Initialize();
            identityDbInitialize.SeedData();
        }
در اینجا یک مرحله‌ی استفاده‌ی از سرویس IIdentityDbInitializer را نیز مشاهده می‌کنید. کلاس IdentityDbInitializer‌ این اهداف را برآورده می‌کند:
الف) متد Initialize آن، متد context.Database.Migrate را فراخوانی می‌کند. به همین جهت دیگر نیاز به اعمال دستی حاصل Migrations، به بانک اطلاعاتی نخواهد بود. متد Database.Migrate هر مرحله‌ی اعمال نشده‌ای را که باقی مانده باشد، به صورت خودکار اعمال می‌کند.
ب) متد SeedData آن، به نحو صحیحی یک Scope جدید را ایجاد کرده و توسط آن به ApplicationDbContext دسترسی پیدا می‌کند تا نقش Admin و کاربر Admin را به سیستم اضافه کند. همچنین به کاربر Admin، نقش Admin را نیز انتساب می‌دهد. تنظیمات این کاربران را نیز از فایل appsettings.json و مدخل AdminUserSeed آن دریافت می‌کند.


کدهای کامل این سری را در مخزن کد DNT Identity می‌توانید ملاحظه کنید.
مطالب
اعتبارسنجی از راه دور در فرم‌های مبتنی بر قالب‌های Angular
در پروژه angular2-validations، یک نمونه پیاده سازی اعتبارسنجی از راه دور یا RemoteValidation را می‌توانید مشاهده کنید. این پیاده سازی مبتنی بر Promiseها است. در مطلب جاری پیاده سازی دیگری را بر اساس Observableها مشاهده خواهید کرد و همچنین ساختار آن شبیه به ساختار remote validation در ASP.NET MVC و jQuery Validator طراحی شده‌است.


نگاهی به ساختار طراحی اعتبارسنجی از راه دور در ASP.NET MVC و jQuery Validator

در نگارش‌های مختلف ASP.NET MVC و ASP.NET Core، ویژگی Remote سمت سرور، سبب درج یک چنین ویژگی‌هایی در سمت کلاینت می‌شود:
data-val-remote="کلمه عبور وارد شده را راحت می&zwnj;توان حدس زد!" 
data-val-remote-additionalfields="*.Password1" 
data-val-remote-type="POST" 
data-val-remote-url="/register/checkpassword"
که شامل موارد ذیل است:
- متن نمایشی خطای اعتبارسنجی.
- تعدادی فیلد اضافی که در صورت نیز از فرم استخراج می‌شوند و به سمت سرور ارسال خواهند شد.
- نوع روش ارسال اطلاعات به سمت سرور.
- یک URL که مشخص می‌کند، این اطلاعات باید به کدام اکشن متد در سمت سرور ارسال شوند.

سمت سرور هم می‌تواند یک true یا false را بازگشت دهد و مشخص کند که آیا اطلاعات مدنظر معتبر نیستند یا هستند.
شبیه به یک چنین ساختاری را در ادامه با ایجاد یک دایرکتیو سفارشی اعتبارسنجی برنامه‌های Angular تدارک خواهیم دید.


ساختار اعتبارسنج‌های سفارشی async در Angular

در مطلب «نوشتن اعتبارسنج‌های سفارشی برای فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular» جزئیات نوشتن اعتبارسنج‌های متداول فرم‌های Angular را بررسی کردیم. این نوع اعتبارسنج‌ها چون اطلاعاتی را به صورت Ajax ایی به سمت سرور ارسال نمی‌کنند، با پیاده سازی اینترفیس Validator تهیه خواهند شد:
 export class EmailValidatorDirective implements Validator {
اما زمانیکه نیاز است اطلاعاتی مانند نام کاربری یا ایمیل او را به سرور ارسال کنیم و در سمت سرور، پس از جستجوی در بانک اطلاعاتی، منحصربفرد بودن آن‌ها مشخص شود یا خیر، دیگر این روش همزمان پاسخگو نخواهد بود. به همین جهت اینبار اینترفیس دیگری به نام AsyncValidator برای انجام اعمال async و Ajax ایی در Angular تدارک دیده شده‌است:
 export class RemoteValidatorDirective implements AsyncValidator {
در این حالت امضای متد validate این اینترفیس به صورت ذیل است:
validate(c: AbstractControl): Promise<ValidationErrors | null> | Observable<ValidationErrors | null>;
یعنی در اینجا هم می‌توان یک Promise را بازگشت داد (مانند پیاده سازی که در ابتدای بحث عنوان شد) و یا می‌توان یک Observable را بازگشت داد که در ادامه نمونه‌ای از پیاده سازی این روش دوم را بررسی می‌کنیم؛ چون امکانات بیشتری را نسبت به Promiseها به همراه دارد. برای مثال در اینجا می‌توان اندکی صبر کرد تا کاربر تعدادی حرف را وارد کند و سپس این اطلاعات را به سرور ارسال کرد. به این ترتیب ترافیک ارسالی به سمت سرور کاهش پیدا می‌کند.


پیاده سازی یک اعتبارسنج از راه دور مبتنی بر Observableها در Angular

ابتدا یک دایرکتیو جدید را به نام RemoteValidator به ماژول custom-validators اضافه کرده‌ایم:
 >ng g d CustomValidators/RemoteValidator -m custom-validators.module
در ادامه کدهای کامل این اعتبارسنج را مشاهده می‌کنید:
import { Directive, Input } from "@angular/core";
import {
  AsyncValidator,
  AbstractControl,
  NG_ASYNC_VALIDATORS
} from "@angular/forms";
import { Http, RequestOptions, Response, Headers } from "@angular/http";
import "rxjs/add/operator/map";
import "rxjs/add/operator/distinctUntilChanged";
import "rxjs/add/operator/takeUntil";
import "rxjs/add/operator/take";
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import { Subject } from "rxjs/Subject";

@Directive({
  selector:
    "[appRemoteValidator][formControlName],[appRemoteValidator][formControl],[appRemoteValidator][ngModel]",
  providers: [
    {
      provide: NG_ASYNC_VALIDATORS,
      useExisting: RemoteValidatorDirective,
      multi: true
    }
  ]
})
export class RemoteValidatorDirective implements AsyncValidator {
  @Input("remote-url") remoteUrl: string;
  @Input("remote-field") remoteField: string;
  @Input("remote-additional-fields") remoteAdditionalFields: string;

  constructor(private http: Http) {}

  validate(control: AbstractControl): Observable<{ [key: string]: any }> {
    if (!this.remoteUrl || this.remoteUrl === undefined) {
      return Observable.throw("`remoteUrl` is undefined.");
    }

    if (!this.remoteField || this.remoteField === undefined) {
      return Observable.throw("`remoteField` is undefined.");
    }

    const dataObject = {};
    if (
      this.remoteAdditionalFields &&
      this.remoteAdditionalFields !== undefined
    ) {
      const otherFields = this.remoteAdditionalFields.split(",");
      otherFields.forEach(field => {
        const name = field.trim();
        const otherControl = control.root.get(name);
        if (otherControl) {
          dataObject[name] = otherControl.value;
        }
      });
    }

    // This is used to signal the streams to terminate.
    const changed$ = new Subject<any>();
    changed$.next(); // This will signal the previous stream (if any) to terminate.

    const debounceTime = 400;

    return new Observable((obs: any) => {
      control.valueChanges
        .takeUntil(changed$)
        .take(1)
        .debounceTime(debounceTime)
        .distinctUntilChanged()
        .flatMap(term => {
          dataObject[this.remoteField] = term;
          return this.doRemoteValidation(dataObject);
        })
        .subscribe(
          (result: IRemoteValidationResult) => {
            if (result.result) {
              obs.next(null);
            } else {
              obs.next({
                remoteValidation: {
                  remoteValidationMessage: result.message
                }
              });
            }

            obs.complete();
          },
          error => {
            obs.next(null);
            obs.complete();
          }
        );
    });
  }

  private doRemoteValidation(data: any): Observable<IRemoteValidationResult> {
    const headers = new Headers({ "Content-Type": "application/json" }); // for ASP.NET MVC
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(this.remoteUrl, JSON.stringify(data), options)
      .map(this.extractData)
      .do(result => console.log("remoteValidation result: ", result))
      .catch(this.handleError);
  }

  private extractData(res: Response): IRemoteValidationResult {
    const body = <IRemoteValidationResult>res.json();
    return body || (<IRemoteValidationResult>{});
  }

  private handleError(error: Response): Observable<any> {
    console.error("observable error: ", error);
    return Observable.throw(error.statusText);
  }
}

export interface IRemoteValidationResult {
  result: boolean;
  message: string;
}
توضیحات تکمیلی

ساختار Directive تهیه شده مانند همان مطلب «نوشتن اعتبارسنج‌های سفارشی برای فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular» است، تنها با یک تفاوت:
@Directive({
  selector:
    "[appRemoteValidator][formControlName],[appRemoteValidator][formControl],[appRemoteValidator][ngModel]",
  providers: [
    {
      provide: NG_ASYNC_VALIDATORS,
      useExisting: RemoteValidatorDirective,
      multi: true
    }
  ]
})
در اینجا بجای NG_VALIDATORS، از NG_ASYNC_VALIDATORS استفاده شده‌است.

سپس ورودی‌های این دایرکتیو را مشاهده می‌کنید:
export class RemoteValidatorDirective implements AsyncValidator {
  @Input("remote-url") remoteUrl: string;
  @Input("remote-field") remoteField: string;
  @Input("remote-additional-fields") remoteAdditionalFields: string;
به این ترتیب زمانیکه appRemoteValidator به المانی اضافه می‌شود (نام selector این دایرکتیو)، سبب فعالسازی این اعتبارسنج می‌گردد.
<input #username="ngModel" required maxlength="8" minlength="4" type="text"
        appRemoteValidator [remote-url]="remoteUsernameValidationUrl" remote-field="FirstName"
        remote-additional-fields="email,password" class="form-control" name="username"
        [(ngModel)]="model.username">
- در اینجا توسط ویژگی remote-url، آدرس اکشن متد سمت سرور دریافت می‌شود.
- ویژگی remote-field مشخص می‌کند که اطلاعات المان جاری با چه کلیدی به سمت سرور ارسال شود.
- ویژگی remote-additional-fields مشخص می‌کند که علاوه بر اطلاعات کنترل جاری، اطلاعات کدامیک از کنترل‌های دیگر را نیز می‌توان به سمت سرور ارسال کرد.

یک نکته:
ذکر "remote-field="FirstName به معنای انتساب مقدار رشته‌ای FirstName به خاصیت متناظر با ویژگی remote-field است.
انتساب ویژه‌ی "remoteUsernameValidationUrl" به [remote-url]، به معنای انتساب مقدار متغیر remoteUsernameValidationUrl که در کامپوننت متناظر این قالب مقدار دهی می‌شود، به خاصیت متصل به ویژگی remote-url است.
export class UserRegisterComponent implements OnInit {
   remoteUsernameValidationUrl = "api/Employee/CheckUser";
بنابراین اگر remote-field را نیز می‌خواستیم به همین نحو تعریف کنیم، ذکر '' جهت مشخص سازی انتساب یک رشته، ضروری می‌بود؛ یعنی درج آن به صورت:
 [remote-field]="'FirstName'"


ساختار مورد انتظار بازگشتی از سمت سرور

در کدهای فوق، یک چنین ساختاری باید از سمت سرور بازگشت داده شود:
export interface IRemoteValidationResult {
   result: boolean;
   message: string;
}
برای نمونه این ساختار را می‌توان توسط یک anonymous object ایجاد کرد و بازگشت داد:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class EmployeeController : Controller
    {
        [HttpPost("[action]")]
        [ResponseCache(Location = ResponseCacheLocation.None, NoStore = true)]
        public IActionResult CheckUser([FromBody] Employee model)
        {
            var remoteValidationResult = new { result = true, message = $"{model.FirstName} is fine!" };
            if (model.FirstName?.Equals("Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase) ?? false)
            {
                remoteValidationResult = new { result = false, message = "username:`Vahid` is already taken." };
            }

            return Json(remoteValidationResult);
        }
    }
}
در اینجا برای مثال بررسی می‌شود که آیا FirstName ارسالی از سمت کاربر، معادل Vahid است یا خیر؟ اگر بله، result به false تنظیم شده و همچنین پیام خطایی نیز بازگشت داده می‌شود.
همچنین اعتبارسنج سفارشی از راه دور فوق، پیام‌ها را تنها از طریق HttpPost ارسال می‌کند. علت اینجا است که در حالت POST، برخلاف حالت GET می‌توان اطلاعات بیشتری را بدون نگرانی از طول URL، ارسال کرد و همچنین کل درخواست، به علت وجود کاراکترهای غیرمجاز در URL (حالت GET، به درخواست یک URL از سرور تفسیر می‌شود)، برگشت نمی‌خورد.


تکمیل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران

در ادامه تکمیل قالب user-register.component.html را مشاهده می‌کنید:
    <div class="form-group" [class.has-error]="username.invalid && username.touched">
      <label class="control-label">User Name</label>
      <input #username="ngModel" required maxlength="8" minlength="4" type="text"
        appRemoteValidator [remote-url]="remoteUsernameValidationUrl" remote-field="FirstName"
        remote-additional-fields="email,password" class="form-control" name="username"
        [(ngModel)]="model.username">
      <div *ngIf="username.pending" class="alert alert-warning">
        Checking server, Please wait ...
      </div>
      <div *ngIf="username.invalid && username.touched">
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="username.errors.remoteValidation">
          {{username.errors.remoteValidation.remoteValidationMessage}}
        </div>
      </div>
    </div>
در مورد ویژگی‌های appRemoteValidator پیشتر بحث شد. در اینجا تنها یک نکته‌ی جدید وجود دارد:
زمانیکه یک async validator مشغول به کار است و هنوز پاسخی را دریافت نکرده‌است، خاصیت pending را به true تنظیم می‌کند. به این ترتیب می‌توان پیام اتصال به سرور را نمایش داد:


همچنین چون در اینجا نحوه‌ی طراحی شکست اعتبارسنجی به صورت ذیل است:
obs.next({
                remoteValidation: {
                  remoteValidationMessage: result.message
                }
              });
وجود کلید remoteValidation در مجموعه‌ی username.errors، بیانگر وجود خطای اعتبارسنجی از راه دور است و به این ترتیب می‌توان پیام دریافتی از سمت سرور را نمایش داد:



مزایای استفاده از Observableها در حین طراحی async validators

در کدهای فوق چنین مواردی را هم مشاهده می‌کنید:
    // This is used to signal the streams to terminate.
    const changed$ = new Subject<any>();
    changed$.next(); // This will signal the previous stream (if any) to terminate.

    const debounceTime = 400;

    return new Observable((obs: any) => {
      control.valueChanges
        .takeUntil(changed$)
        .take(1)
        .debounceTime(debounceTime)
        .distinctUntilChanged()
در اینجا بجای کار مستقیم با control.value (روش متداول دسترسی به مقدار کنترل دریافتی در یک اعتبارسنج)، به رخ‌داد valueChanges آن متصل شده و سپس پس از 400 میلی‌ثانیه، جمع نهایی ورودی کاربر، در اختیار متد http.post برای ارسال به سمت سرور قرار می‌گیرد. به این ترتیب می‌توان تعداد رفت و برگشت‌های به سمت سرور را کاهش داد و به ازای هر یکبار فشرده شدن دکمه‌ای توسط کاربر، سبب بروز یکبار رفت و برگشت به سرور نشد.
همچنین وجود و تعریف new Subject، دراینجا ضروری است و از نشتی حافظه و همچنین رفت و برگشت‌های اضافه‌ی دیگری به سمت سرور، جلوگیری می‌کند. این subject سبب می‌شود تا کلیه اعمال ناتمام پیشین، لغو شده (takeUntil) و تنها آخرین درخواست جدید رسیده‌ی پس از 400 میلی‌ثانیه، به سمت سرور ارسال شود.

بنابراین همانطور که مشاهده می‌کنید، Observableها فراتر هستند از صرفا ارسال اطلاعات به سرور و بازگشت آن‌ها به سمت کلاینت (استفاده‌ی متداولی که از آن‌ها در برنامه‌های Angular وجود دارد).


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
پیاده سازی Conventional UI در ASP.NET MVC
بعد از مدتی کار کردن با فریمورک ASP.NET MVC، شاید ایجاد یک فریمورک شخصی برپایه آن، یکی از باید‌ها برای شما باشد. در این راستا، نظم بخشیدن به ویوها برای جلوگیری از تکرار یکسری کد که اکثرا مورد استفاده قرار میگیرند، نجات بخش خواهد بود.
به تصویر زیر که حاصل از ویو مربوط به ویرایش یک Issue است، توجه فرمایید:

آیا به این نتیجه رسیدید که اصل DRY  را نقض کرده‌ایم؟ بله همین طور است. تکرار کلاس‌های css مربوط به بوت استرپ، تکرار هلپرهای توکار ASP.NET MVC بارها و بارها، خوانایی کد را پایین میارود و در برخی موارد هم خسته کننده خواهد بود. اگر با مباحث مربوط به EditorTemplate‌ها قبلا آشنا شده باشید، خیلی سریع عنوان خواهید کرد که بهتر است از این امکان بهره برد؛ بله درست است. برای این منظور در مسیر Views/Shared/EditorTemplates، فایل cshtml. همنام با نوع داده مد نظر را ایجاد میکنیم.

String.cshtml

@model string
    @Html.TextBox("",ViewData.TemplateInfo.FormattedModelValue,
    new { @class="form-control",placeholder=ViewData.ModelMetadata.Watermark})

Enum.cshtml

@model Enum
@Html.EnumDropDownListFor(m => Model, new { @class = "form-control" })

حال دوباره به نتیجه حاصل از تغییرات اعمال شده توجه کنید:

این نتیجه امیدوار کننده است ولی  بازهم یکسری از کدها بی دلیل تکرار شده‌اند. هلپرهای زیر نیز میتوانند در کاهش کدها به کمک ما برسند :

public static class BootstrapHelpers
    {
        public static IHtmlString BootstrapLabelFor<TModel,TProp>(
            this HtmlHelper<TModel> helper,
            Expression<Func<TModel,TProp>> property)
        {
            return helper.LabelFor(property, new
            {
                @class = "col-md-2 control-label"
            });
        }
        public static IHtmlString BootstrapLabel(
            this HtmlHelper helper,
            string propertyName)
        {
            return helper.Label(propertyName, new
            {
                @class = "col-md-2 control-label"
            });
        }
    }

از کلاس بالا برای عدم تکرار کلاس‌های بوت استرپ مربوط به Label، استفاده میشود .

حال دوباره نتیجه را مشاهده کنید:

خیلی عالی؛ توانستیم از تکرار یکسری از کلاس‌های بوت استرپ خلاص شویم. اما در ادامه با استفاده از یک Object Template به عنوان EditorTemplate برای نوع داده‌های Complex، کار را تمام خواهیم کرد.

 EditorTemplate‌های تعریف شده در بالا، صرفا برای نوع داده‌های خاصی مورد استفاده قرار خواهند گرفت؛ ولی پیاده سازی یک EditorTemplate جنریک که حتی از ویومدل‌های موجود در پروژه نیز پشتیابی کند، به شکل زیر خواهد بود.

Object.cshtml

@model dynamic

@foreach (var prop in ViewData.ModelMetadata.Properties
                            .Where(p => p.ShowForEdit))
{
    if (prop.TemplateHint == "HiddenInput")
    {
        @Html.Hidden(prop.PropertyName)
    }
    else
    {
        <div class="form-group">
            @Html.BootstrapLabel(prop.PropertyName)
            <div class="col-md-10">
                @Html.Editor(prop.PropertyName)
                @Html.ValidationMessage(prop.PropertyName)
            </div>
        </div>
    }
}

با استفاده از ViewData.ModelMetadata میتوان به خصوصیات مدل مربوط به ویو دسترسی پیدا کرد که در بالا با استفاده از همین خصوصیت به تمام پراپرتی‌های مدل دسترسی پیدا کرده و مقداری کد تکراری باقی مانده را هم در اینجا کپسوله کردیم.

حال کافی است به شکل زیر عمل کنیم:

در ادامه میتوان با پیاده سازی یک ModelMetadataProvider سفارشی برای اعمال قرارد‌ادهای مورد نیاز، نیز استفاده کرد و همچنین با سفارشی سازی فایل‌های T4 مرتبط با ویوهای تولیدی، به نتایح خیلی بهتری هم دست یافت.