مطالب
نمایش تقویم ماهیانه شمسی توسط PdfReport
در نگارش 1.6، قالب سلول جدیدی به نام MonthCalendar اضافه شده است که امکان نمایش تقویم ماهیانه شمسی و میلادی را فراهم می‌کند. در ادامه نحوه استفاده از آن‌را بررسی خواهیم کرد. کدهای کامل این مثال را از اینجا نیز می‌توانید دریافت کنید: (^)
فرض کنید اطلاعات حضور و غیاب کارمندان را به نحو زیر در اختیار دارید:
namespace PdfReportSamples.Models
{
    public class UserWorkedHours
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
        public int DayNumber { set; get; }
        public int Month { set; get; }
        public int Year { set; get; }
        public string Description { set; get; }
    }
}
و برای نمونه منبع داده فرضی ما نیز به صورت زیر است (تعدادی روز، به همراه ساعات کارکرد):
        private static List<UserWorkedHours> createUsersWorkedHours()
        {
            var usersWorkedHours = new List<UserWorkedHours>();
            for (int i = 1; i < 11; i++)
            {
                for (int j = 1; j < 28; j++)
                {
                    usersWorkedHours.Add(new UserWorkedHours
                    {
                        Id = i,
                        Name = "کارمند " + i,
                        Year = 1391, // سال و ماه بر اساس نوع تقویم انتخابی مشخص می‌شود
                        Month = i,
                        DayNumber = j,
                        Description = i % 2 == 0 ? "05:00" : "08:00"
                    });
                }
            }
            return usersWorkedHours;
        }
در این منبع داده فرضی، متن Description ذیل شماره روز، در تقویم ماهیانه نمایش داده خواهد شد.
سلولی که قرار است قالب MonthCalendar را نمایش دهد نیاز به شیء‌ایی از نوع PdfRpt.Calendar.CalendarData دارد که به نحو زیر تعریف شده است:
using System.Collections.Generic;

namespace PdfRpt.Calendar
{
    public class CalendarData
    {
        public int Month { set; get; }
        public int Year { set; get; }
        public IList<DayInfo> MonthDaysInfo { set; get; }
    }
}

namespace PdfRpt.Calendar
{
    public class DayInfo
    {
        public int DayNumber { set; get; }
        public int Month { set; get; }
        public int Year { set; get; }

        public string Description { set; get; }
        public bool ShowDescriptionInFooter { set; get; }
    }
}
این ساختار بر اساس اطلاعات یک ماه و روزهای آن است. متن Description در صورت false بودن ShowDescriptionInFooter ذیل شماره روز نمایش داده خواهد شد، در غیراینصورت در پایان ماه به شکل یک سطر جدید نمایش داده می‌شود. در اینجا روزهای ماه و سال بر اساس نوع تقویم معنا خواهند شد.

اکنون نیاز است تا اطلاعات منبع داده خود را به CalendarData نگاشت کنیم تا بتوان از آن در قالب سلول جدید MonthCalendar استفاده کرد. انجام اینکار با استفاده از امکانات LINQ به نحو زیر است:
        public static IList<UserMonthCalendar> CreateDataSource()
        {
            var usersWorkedHours = createUsersWorkedHours();
            // Mapping a list of normal Users WorkedHours to a list of Users + CalendarData
            return usersWorkedHours
                        .GroupBy(x => new
                        {
                            Id = x.Id,
                            Name = x.Name
                        })
                        .Select(
                                 x => new UserMonthCalendar
                                 {
                                     Id = x.Key.Id,
                                     Name = x.Key.Name,
                                     // Calendar's cell data type should be PdfRpt.Calendar.CalendarData
                                     MonthCalendarData = new CalendarData
                                     {
                                         Year = x.First().Year,
                                         Month = x.First().Month,
                                         MonthDaysInfo = x.ToList().Select(y => new DayInfo
                                         {
                                             Description = y.Description,
                                             ShowDescriptionInFooter = false,
                                             DayNumber = y.DayNumber
                                         }).ToList()
                                     }
                                 }).ToList();
        }
UserMonthCalendar، شامل ستون‌هایی است که قرار است در گزارش ما ظاهر شوند:
using PdfRpt.Calendar;

namespace PdfReportSamples.Models
{
    public class UserMonthCalendar
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
        // Calendar's cell data type should be CalendarData
        public CalendarData MonthCalendarData { set; get; }
    }
}
ستون اول، شماره شخص، ستون دوم شامل نام شخص و ستون سوم، شامل اطلاعات یک ماه شخص است.
برای نمایش این اطلاعات توسط PdfReport، دو ستون اول یاد شده نکته خاصی ندارند، اما نحوه تعریف ستون تقویم ماهیانه آن به صورت زیر خواهد بود:
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    // Calendar's cell data type should be PdfRpt.Calendar.CalendarData
                    column.PropertyName<UserMonthCalendar>(x => x.MonthCalendarData);
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(3);
                    column.Width(3);
                    column.HeaderCell("تقویم ماهیانه");
                    column.ColumnItemsTemplate(itemsTemplate =>
                    {
                        itemsTemplate.MonthCalendar(new CalendarAttributes
                        {
                            CalendarType = CalendarType.PersianCalendar,
                            UseLongDayNamesOfWeek = true,
                            Padding = 3,
                            DescriptionHorizontalAlignment = HorizontalAlignment.Center,
                            SplitRows = true,
                            CellsCustomizer = info =>
                            {
                                if (info.Year == 1391 && info.Month == 1 && info.DayNumber == 1)
                                {
                                    info.NumberCell.BackgroundColor = new BaseColor(System.Drawing.Color.LimeGreen);
                                    var phrase = info.NumberCell.Phrase;
                                    foreach (var chunk in phrase.Chunks)
                                        chunk.Font.Color = new BaseColor(System.Drawing.Color.Yellow);
                                }
                            }
                        });
                    });
                });
توسط CalendarAttributes می‌توان یک سری از خواص تقویم نمایش داده شده را تغییر داد. برای مثال CalendarType مشخص می‌کند که نوع تقویم شمسی است یا میلادی؛ UseLongDayNamesOfWeek برای نمایش نام روزها به صورت کامل «شنبه» یا «ش» (نام کوتاه شده آن) بکار می‌رود. SplitRows مشخص می‌کند که اگر تقویم در یک صفحه جا نشد، به صفحه بعد منتقل شود یا تا جایی که ممکن است در صفحه جاری اطلاعات آن نمایش داده شده و سپس مابقی را در صفحه بعد ترسیم کند (مقدار true آن). به علاوه توسط CellsCustomizer می‌توان فرمت کردن شرطی اطلاعات را انجام داد. برای مثال در اینجا اگر روز مورد نظر، روز اول سال 91 باشد، رنگ زمینه سلول و رنگ متن عدد آن تغییر خواهد کرد.
 

مطالب
امن سازی درخواست‌های ای‌جکسی برنامه‌های ASP.NET MVC 5.x در مقابل حملات CSRF

طی مقاله چک لیست تولید برنامه Asp.net mvc و بررسی امنیتی ای‌جکس هنگام استفاده در مورد چک لیست امنیتی سایت سرفصل‌های مهم عنوان و بررسی شده است که یکی از موارد، مقاوم ساختن وب اپلیکشن در برابر حملات CSRF می‌باشد. اینگونه حملات بر پایه این استراتژی شکل می‌گیرند که با ارسال درخواستی به نیابت از سمت سیستم/مرورگر کاربر تایید هویت شده، سایت مقصد را مجبور به انجام عملی کند. برای مثال اگر شما در سایت a.com یک کاربر تایید شده باشید و هم اکنون در سایت فوق نیز لاگین باشید، مهاجم با ارسال یک برنامه/صفحه یا موارد مشابه و در قالب src یک عکس یا با ترغیب شما با کلیک بر روی یک لینک با href آلوده یا موارد مشابه، از سمت مرورگر شما درخواستی را به سمت سایت a.com ارسال می‌کند .

این درخواست ممکن است شامل حذف اطلاعات، تغییر مشخصات، پرداخت هزینه یا موارد مشابه باشد. جهت مقابله با این حمله، یکی از موارد مهم، استفاده همیشگی از Html.AntiForgeryToken() در تمامی فرم‌های ورود اطلاعات است. همچنین استفاده همیشگی از متد Post و بررسی تایید مبدا درخواست‌های ای‌جکسی، بررسی http referrer ، محدود کردن طول عمر کوکی، استفاده از کپچهای قوی مانند کپچای گوگل می‌تواند تا حد زیادی وب اپلیکیشن را در مورد اینگونه حملات، مصون کند.

در این بین یکی از موارد دیگر، اضافه کردن AntiForgeryToken به درخواست‌های ا‌ی‌جکسی سایت می‌باشد. جهت حصول این منظور، راه‌های مختلفی موجود است. یکی از راه حل‌ها استفاده از یک هلپر جهت تولید توکن مورد نظر است.

ساختار هلپر مورد نظر به شرح زیر است :

public static class AntiForgeryToken
{
  public static MvcHtmlString AntiForgeryTokenForAjaxPost(this HtmlHelper helper)
  {
    var antiForgeryInputTag = helper.AntiForgeryToken().ToString();
    // Above gets the following: <input name="__RequestVerificationToken" type="hidden" value="some value" />
    var removedStart = antiForgeryInputTag.Replace(@"<input name=""__RequestVerificationToken"" type=""hidden"" value=""", "");
    var tokenValue = removedStart.Replace(@""" />", "");
    if (antiForgeryInputTag == removedStart || removedStart == tokenValue)
       throw new InvalidOperationException("Oops! The Html.AntiForgeryToken() method seems to return something I did not expect.");
    return new MvcHtmlString($@"{"__RequestVerificationToken"}:""{tokenValue}""");
  }
}
کار آن حذف فیلد مخفی این توکن و درج آن به صورت یک شیء جاوا اسکریپتی است. 

در مرحله بعد طبق الگوی زیر، درخواست ا‌ی‌جکسی به همراه توکن تولید شده و به کنترلر ارسال خواهد شد:
function AddToCart(pid) {
   $.ajax({
     url: '@Url.Action("AddToBasket","Shop")',
     data: { 'pid': pid,@Html.AntiForgeryTokenForAjaxPost()  },
     type: 'post',
     success:function(e) {
       //do something
     }
   });
}

در مرحله آخر، باید کنترلر مورد نظر شامل ویژگی‌های [HttpPost] [ValidateAntiForgeryToken]  باشد تا صحت توکن تولیدی را بررسی کند و در صورت نامعتبر بودن، از اجرای دستورات جلوگیری گردد.
مطالب
OpenCVSharp #4
کار با فیلترها در OpenCVSharp

فرض کنید قصد داریم یک چنین مثال زبان C را که در مورد کار با فیلترها در OpenCV است، به نمونه‌ی دات نتی آن تبدیل کنیم:
        #include <cv.h>
        #include <highgui.h>
        #include <stdio.h>
 
        int main (int argc, char **argv)
        {
          IplImage *src_img = 0, *dst_img;
          float data[] = { 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2,
            1, 1, 1, 1, 1, 1, 1, 1, 1, 1, 1
          };
          CvMat kernel = cvMat (1, 21, CV_32F, data);
 
          if (argc >= 2)
            src_img = cvLoadImage (argv[1], CV_LOAD_IMAGE_ANYDEPTH | CV_LOAD_IMAGE_ANYCOLOR);
          if (src_img == 0)
            exit (-1);
 
          dst_img = cvCreateImage (cvGetSize (src_img), src_img->depth, src_img->nChannels);
 
          cvNormalize (&kernel, &kernel, 1.0, 0, CV_L1);
          cvFilter2D (src_img, dst_img, &kernel, cvPoint (0, 0));
 
          cvNamedWindow ("Filter2D", CV_WINDOW_AUTOSIZE);
          cvShowImage ("Filter2D", dst_img);
          cvWaitKey (0);
 
          cvDestroyWindow ("Filter2D");
          cvReleaseImage (&src_img);
          cvReleaseImage (&dst_img);
 
          return 0;
        }
معادل OpenCVSharp آن به صورت ذیل خواهد بود:
using (var src = new IplImage(@"..\..\Images\Penguin.Png", LoadMode.AnyDepth | LoadMode.AnyColor))
using (var dst = new IplImage(src.Size, src.Depth, src.NChannels))
{
    float[] data = { 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 1, 1, 1, 1, 1, 1, 1, 1, 1, 1, 1 };
    var kernel = new CvMat(rows: 1, cols: 21, type: MatrixType.F32C1, elements: data);
 
    Cv.Normalize(src: kernel, dst: kernel, a: 1.0, b: 0, normType: NormType.L1);
    Cv.Filter2D(src, dst, kernel, anchor: new CvPoint(0, 0));
 
    using (new CvWindow("src", image: src))
    using (new CvWindow("dst", image: dst))
    {
        Cv.WaitKey(0);
    }
}
با این خروجی:


در قسمت‌های قبلی در مورد بارگذاری تصاویر، تهیه‌ی یک Clone از آن و همچنین ساخت یک پنجره به روش‌های مختلف و رها سازی خودکار منابع مرتبط، بیشتر بحث شد. در اینجا تصویر اصلی با همان عمق و وضوح تغییر نیافته‌ی آن بارگذاری می‌شود.
کار cvMat، آغاز یک ماتریس OpenCV است. پارامترهای آن، تعداد ردیف‌ها، ستون‌ها، نوع داده‌ی المان‌ها و داده‌های مرتبط را مشخص می‌کنند.
در این مثال آرایه‌ی data، یک فیلتر را تعریف می‌کند که در اینجا، حالت یک بردار را دارد تا یک ماتریس. برای تبدیل آن به ماتریس، از شیء CvMat استفاده خواهد شد که آن‌را تبدیل به ماتریسی با یک ردیف و 21 ستون خواهد کرد.
در اینجا از نام کرنل استفاده شده‌است. کرنل در OpenCV به معنای ماتریسی از داده‌ها با یک نقطه‌ی anchor (لنگر) است. این لنگر به صورت پیش فرض در میانه‌ی ماتریس قرار دارد (نقطه‌ی 1- , 1- ).


مرحله‌ی بعد، نرمال سازی این فیلتر است. تاثیر نرمال سازی اطلاعات را به این نحو می‌توان نمایش داد:
 double sum = 0;
foreach (var item in data)
{
     sum += Math.Abs(item);
}
Console.WriteLine(sum); // => .999999970197678
در اینجا پس از نرمال سازی، جمع عناصر بردار data، تقریبا مساوی 1 خواهد بود و تمام عناصر بردار data، به داده‌هایی بین یک و صفر، نگاشت خواهند شد.
اگر مرحله‌ی نرمال سازی اطلاعات را حذف کنیم، تصویر نهایی حاصل، چنین شکلی را پیدا می‌کند:


زیرا عملیات تغییر اندازه‌ی اطلاعات بردار صورت نگرفته‌است و داده‌های آن مطلوب متد cvFilter2D نیست.
و مرحله‌ی آخر، اجرای این بردار نرمال شده خطی، بر روی تصویر اصلی به کمک متد cvFilter2D است. این متد، تصویر مبدا را پس از تبدیلات ماتریسی، به تصویر مقصد تبدیل می‌کند. فرمول ریاضی اعمال شده‌ی در اینجا برای محاسبه‌ی نقاط تصویر خروجی به صورت زیر است:




فیلترهای توکار OpenCV

علاوه بر امکان طراحی فیلترهای سفارشی خطی مانند مثال فوق، کتابخانه‌ی OpenCV دارای تعدادی فیلتر توکار نیز می‌باشد که نمونه‌ای از آن‌را در مثال ذیل می‌توانید مشاهده کنید:
using (var src = new IplImage(@"..\..\Images\Car.jpg", LoadMode.AnyDepth | LoadMode.AnyColor))
{
    using (var dst = new IplImage(src.Size, src.Depth, src.NChannels))
    {
        using (new CvWindow("src", image: src))
        {
            Cv.Erode(src, dst);
            using (new CvWindow("Erode", image: dst))
            {
                Cv.Dilate(src, dst);
                using (new CvWindow("Dilate", image: dst))
                {
                    Cv.Not(src, dst);
                    using (new CvWindow("Invert", image: dst))
                    {
                        Cv.WaitKey(0);
                    }
                }
            }
        }
    }
}
با این خروجی



کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
ایجاد چارت سازمانی تحت وب #4 - آخر
نما : Layout
در یک نمودار یا چارت سازمانی در حد امکان شاخه‌ها همواره در کنار هم و جمع و جور رسم میشوند. در مثال زیر نود u-Node 1 و u-Node 3 دارای زیر شاخه نبوده ، بنابراین نیازی به فضای زیرین جهت نمایش ندارند. جهت مشاهده این فضا میتوانید خط مشخص شده در کد را فعال نمائید و تفاوت فضای مورد نیاز و ایجاد شده را ببینید.
دو درخت نمودار متفاوت در کنار هم رسم شده اند. هیچ همپوشانی بین درختان رسم شده وجود ندارد ( بنابراین نود Root 2 روی نود u-Node 3  رسم نشده است.


var o = new orgChart();

o.addNode( 0, '', '', 'Root 1');
o.addNode( 1,  0, 'u', 'u-Node 1');
o.addNode( 2,  0, 'u', 'u-Node 2');
o.addNode( 3,  0, 'u', 'u-Node 3');
o.addNode( 4,  0, 'u', 'u-Node 4');
//میتوانید خط زیر را فعال نمائید تا تفاوت فضای ایجاد شده و مورد نیاز را مشاهده نمائید.
 //o.addNode( 9, 3, 'u', 'EXTRA', 0, '', '#CC0000', '#FF0000'); o.addNode(11, 2, 'l', 'l-Node'); o.addNode(12, 2, 'u', 'u-Node'); o.addNode(13, 2, 'u', 'u-Node'); o.addNode(14, 2, 'r', 'r-Node'); o.addNode(20, 4, 'l', 'l-Node'); o.addNode(21, '', '', 'Root 2'); o.drawChart('c_layout');
یک مثال کامل :
نمونه زیر یک مثال کامل میباشد. انواع اتصالهای تو در تو چندگانه در این نمونه استفاده شده است .


این هم کد نمونه فوق :

var o = new orgChart();

o.setFont('Arial', 18);
o.addNode( 0, '', '', 'President', 1);

o.setFont('Arial', 12);
o.addNode('',  0, 'l', 'Control');
o.addNode('',  0, 'l', 'Secretary');
o.addNode('',  0, 'l', 'Marketing');
o.addNode('',  0, 'l', 'Human resources');

o.setColor('#99CC99', '#CCFFCC');
o.addNode(12,  0, 'r', 'Facility');
o.addNode('', 12, 'r', 'IT');
o.addNode('', 12, 'r', 'Resource planning');

o.setFont('Arial', 18);
o.setColor('#CCCC66', '#FFFF99');
o.addNode(20,  0, 'u', 'Projects', 1);

o.setFont('Arial', 12);
o.addNode('', 20, 'r', 'Management');
o.addNode('', 20, 'r', 'Finance');
o.addNode('', 20, 'l', 'Development');
o.addNode('', 20, 'l', 'Maintenance');
o.addNode('', 20, 'l', 'Specials');

o.setColor('#CC4950', '#FF7C80');
o.setFont('Arial', 18);
o.addNode(30,  0, 'u', 'Specials', 1);

o.setFont('Arial', 12);
o.addNode(31, 30, 'l', 'Management');
o.addNode('', 30, 'l', 'Communication');
o.addNode(33, 30, 'r', 'Development');
o.addNode(34, 33, 'r', 'Maintenance');
o.addNode('', 33, 'r', 'Special A');
o.addNode('', 33, 'r', 'Special B');
o.addNode('', 33, 'r', 'Advice');
o.addNode('', 30, 'l', 'Taskforce');

o.setColor('#CC9966', '#FFCC99');
o.setFont('Arial', 18);
o.addNode(40,  0, 'u', 'Programming', 1);

o.setFont('Arial', 12);
o.addNode(41, 40, 'l', 'Management');
o.addNode(42, 40, 'l', 'Finance');
o.addNode('', 40, 'r', 'Assessment');
o.addNode('', 40, 'r', 'Coding team');
o.addNode('', 40, 'r', 'Quality control');

o.drawChart('c_ex1', '', true);
اضافه کردن تصویر به نودها :
شما میتوانید به نودها تصویر دلخواه خود را نیز اضافه نمائید. تصاویر بصورت عمودی قرار خواهند گرفت و در صورتی که بزرگ باشند تغییر اندازه خواهند داد. ( فراخوانی تابع setSize قبل از اضافه کردن عکس در این مثال )

کدهای مثال فوق :

var o = new orgChart();

o.setSize(120, 60);

o.setFont('Arial', 18);
o.addNode( 1, '', '', 'Icon smiley', 0, '', '', '', '', 'pic/smiley.gif');
o.addNode( 2, '', '', 'This is a tree', 0, '', '', '', '', 'pic/tree.jpg');
o.addNode( 3, 2, 'u', 'This is a tree');
o.addNode( 4, '', '', 'Right Top smiley', 0, '', '', '', '', 'pic/smiley.gif', 'rt');
o.addNode( 5, '', '', 'Center bottom smiley', 0, '', '', '', '', 'pic/smiley.gif', 'cb');

o.drawChart('c_img');

یک مثال دیگر از استفاده تصاویر در چارت :


var o = new orgChart();

o.setSize(60, 110);

o.setFont('Arial', 12);
o.addNode( 1, '', '', 'Hominidae');
o.addNode( 10, 1, 'l', 'Hominidae');
o.addNode( 11, 10, 'l', 'Hominini');
o.addNode( 12, 10, 'r', 'Gorillini');
o.addNode( 20, 1, 'r', 'Ponginae');
o.addNode( '', 11, '', 'Homo Sapiens', '', '', '', '', '', 'pic/homo.jpg', 'ct');
o.addNode( '', 11, '', 'Pan', '', '', '', '', '', 'pic/pan.jpg', 'ct');
o.addNode( '', 12, '', 'Gorilla', '', '', '', '', '', 'pic/gorilla.jpg', 'ct');
o.addNode( '', 20, '', 'Pongo', '', '', '', '', '', 'pic/pongo.jpg', 'ct');

o.drawChart('c_img2', 'c');
تبدیل تصویر از فرمت jpg به تصویر با فرمت png :
عدم امکان استفاده از مرورگر IE تا نسخه 8 ، چرا که IE  هیچ پشتیبانی از toDataURL در excanvas.js  را انجام نمیدهد.
شما میتوانید از توابع استاندارد canvas در جهت تبدیل محتویات canvas به تصویر استاتیک استفاده نمائید. برای اینکه بتوانید این کار را تست نمائید باید کد ذیل را در همان صفحه ای که کد ( یک مثال کامل ) را استفاده کردید درج نمائید و در این صورت با کلیک بر روی لینک اول میتوانید یک تصویر با فرمت png در یک صفحه جدید از نمودار خود بدست بیاورید و یا با کلیک بر روی لینک دوم یک تصویر را دانلود نمائید.
<script type="text/javascript">
function openAsPng(id){
        window.open(document.getElementById(id).toDataURL("image/png"));
}
function saveAsPng(id){
var img = document.getElementById(id).toDataURL("image/png");
        document.location.href = img.replace("image/png", "image/octet-stream");
}
</script>

<a href = "javascript:openAsPng('c_ex1');">Click here to open the image as png in a new window</a><BR>
<a href = "javascript:saveAsPng('c_ex1');">Click here to save the image as png</a><BR>

نمایش چارت فقط بصورت یک تصویر :

برای اینکه بتوانید یک چارت ایجاد شده از این روش را فقط بصورت یک تصویر نمایش دهید باید عمل تبدیل به عکس را بلافاصله پس از رسم نمودار در canvas انجام دهید بدین صورت که در کد ذیل مشاهده مینمائید:
<canvas id="c_pngchart" width="1" height="1">Your browser does not support canvas!</canvas>

<img id="pngchart">
<script type="text/javascript">
var o = new orgChart();
o.addNode(0, '', '', 'Root');
o.addNode(1, 0, 'u', 'u-Node 1');
o.addNode(2, 0, 'u', 'u-Node 2');
o.drawChart('c_pngchart', '', true);
var canvas = document.getElementById('c_pngchart');
document.getElementById("pngchart").src = canvas.toDataURL("image/png");
// The html keyword "hidden" doesn't work in IE, so resize the canvas to NUL
canvas.height = 0;
canvas.width = 0;
</script>

همه لینکهایی که در نودها ایجاد شده است غیرفعال شده و از کار می‌افتند. بنابراین برای انجام این کار ،یک المنت تصویر در صفحه خود ایجاد ، نمودار را در canvas رسم نموده ، نمودار را به تصویر تبدیل نموده و آن را به المنت تصویر مقید میکنیم و در آخر canvas مخفی میکنیم. برای این منظور از کلید واژه hidden  استفاده میکنیم که در IE این کلمه باز قابل شناسایی نبوده و باید از روش تخصیص اندازه طول و عرض صفر 0 استفاده شود یعنی width=0 , height=0

تصویر فوق ایجاد شده کد مورد نظر میباشد.

تغییر اندازه پویا :
اگر بخواهید بصورت پویا اندازه canvas را تغییر دهید ، نمودار شما ناپدید میشود و پس از تغییر اندازه ، نمودار پاک خواهد شد.
برای رسم نمودار باید دوباره از توابع drawChart() یا redrawChart()   استفاده نمائید.
برای رسم نودها نیازی به تعریف دوباره آنها نمیباشد ( مخصوصا در مثالی که در این صفحه برای شما ارائه شده است )
تابع ()drowChart تمامی نودها را در زمان رسم دوباره جاگذاری میکند ، در صورتی که اگر شما میدانید چارت شما به غیر از اندازه هیچ تغییر دیگری نداشته میتوانید با فراخوانی تابع redrawChart  یک کپی از همان چارت را که در حافظه canvas وجود دارد را رسم نمائید.
از تمامی دوستان خوبم تشکر میکنم که این مطلب را دنبال نمودند . ما را از نظرات خوب و سازنده خود بی نصیب نفرمائید.

مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 18 - کار با ASP.NET Web API
در ASP.NET Core، برخلاف نگارش‌های قبلی ASP.NET که ASP.NET Web API مجزای از ASP.NET MVC و همچنین وب فرم‌ها ارائه شده بود، اکنون جزئی از ASP.NET MVC است و با آن یکپارچه می‌باشد. بنابراین پیشنیازهای راه اندازی Web API با ASP.NET Core شامل سه مورد ذیل هستند که پیشتر آن‌ها را بررسی کردیم:
الف) فعال سازی ارائه‌ی فایل‌های استاتیک
ب) فعال سازی ASP.NET MVC
ج) آشنایی با تغییرات مسیریابی

و مابقی آن صرفا یک سری نکات تکمیلی هستند که در ادامه آن‌ها را بررسی خواهیم کرد.


تعریف مسیریابی کلی کنترلر

در اینجا همانند مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 9 - بررسی تغییرات مسیریابی»، می‌توان در صورت نیاز، مسیریابی کلی کنترلر را توسط ویژگی Route بازنویسی کرد و برای مثال درخواست‌های آن‌را محدود به درخواست‌هایی کرد که با api/ شروع شوند:
[Route("api/[controller]")] // http://localhost:7742/api/test
public class TestController : Controller
{
    private readonly ILogger<TestController> _logger;
 
    public TestController(ILogger<TestController> logger)
    {
        _logger = logger;
    }
[controller] هم در اینجا یک توکن پیش فرض است که با نام کنترلر جاری یا همان Test، به صورت خودکار جایگزین می‌شود.
در مورد سرویس ثبت وقایع نیز در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 17 - بررسی فریم ورک Logging» بحث کردیم و از آن می‌توان برای ثبت استثناءهای رخ داده استفاده کرد.


یک کنترلر ، اما با قابلیت‌های متعدد

همانطور که ملاحظه می‌کنید، اینبار کلاس پایه‌ی این کنترلر Test، همان Controller متداول ASP.NET MVC ذکر شده‌است و نه Api Controller سابق. تمام قابلیت‌های موجود در این‌دو توسط همان Controller ارائه می‌شوند.


هنوز پیش فرض‌های سابق Web API برقرار هستند

در مثال ذیل که به نظر یک کنترلر ASP.NET MVC است،
- هنوز متد Get مربوط به Web API که به صورت پیش فرض به درخواست‌های Get ختم شده‌ی به نام کنترلر پاسخ می‌دهد، برقرار است (متد IEnumerable<string> Get). برای مثال اگر شخصی در مرورگر، آدرس http://localhost:7742/api/test را درخواست دهد، متد Get اجرا می‌شود.
- در اینجا می‌توان نوع خروجی متد را دقیقا از همان نوع اشیاء مدنظر، تعیین کرد؛ برای نمونه تعریف  <IEnumerable<string در مثال زیر.
- مهم نیست که از return Json استفاده کنید و یا خروجی را مستقیما با فرمت <IEnumerable<string ارائه دهید.
- اگر نیاز به کنترل بیشتری بر روی HTTP Response Status بازگشتی داشتید، می‌توانید از متدهایی مانند return Ok و یا return BadRequest در صورت بروز مشکلی استفاده نمائید. برای مثال در متد IActionResult GetEpisodes2، استثنای فرضی حاصل، ابتدا توسط سرویس ثبت وقایع ذخیره شده و در آخر یک BadRequest بازگشت داده می‌شود.
- تمام مسیریابی‌ها را توسط ویژگی Route و یا نوع‌های درخواستی مانند HttpGet، می‌توان بازنویسی کرد؛ مانند مسیر /api/path1
- امکان محدود ساختن نوع پارامترهای دریافتی همانند متد Get(int page) ذیل، توسط ویژگی‌های مسیریابی وجود دارد.
[Route("api/[controller]")] // http://localhost:7742/api/test
public class TestController : Controller
{
    private readonly ILogger<TestController> _logger;
 
    public TestController(ILogger<TestController> logger)
    {
        _logger = logger;
    }
 
    [HttpGet]
    public IEnumerable<string> Get() // http://localhost:7742/api/test
    {
        return new [] { "value1", "value2" };
    }
 
    [HttpGet("{page:int}")]
    public IActionResult Get(int page) // http://localhost:7742/api/test/1
    {
        return Json(new[] { "value3", "value4" });
    }
 
    [HttpGet("/api/path1")]
    public IActionResult GetEpisodes1() // http://localhost:7742/api/path1
    {
        return Json(new[] { "value5", "value6" });
    }
 
    [HttpGet("/api/path2")]
    public IActionResult GetEpisodes2() // http://localhost:7742/api/path2
    {
        try
        {
            // get data from the DB ...
            return Ok(new[] { "value7", "value8" });
        }
        catch (Exception ex)
        {
            _logger.LogError("Failed to get data from the API", ex);
            return BadRequest();
        }
    } 
}
بنابراین در اینجا اگر می‌خواهید یک کنترلر ASP.NET Web API 2.x را به ASP.NET Core 1.0 ارتقاء دهید، تمام متدهای Get و Put و امثال آن هنوز معتبر هستند و مانند سابق عمل می‌کنند:
    [Route("api/[controller]")]
    public class ValuesController : Controller
    {
        // GET: api/values
        [HttpGet]
        public IEnumerable<string> Get()
        {
            return new string[] { "value1", "value2" };
        }
// GET api/values/5
        [HttpGet("{id}")]
        public string Get(int id)
        {
            return "value";
        }
// POST api/values
        [HttpPost]
        public void Post([FromBody]string value)
        {
        }
// PUT api/values/5
        [HttpPut("{id}")]
        public void Put(int id, [FromBody]string value)
        {
        }
// DELETE api/values/5
        [HttpDelete("{id}")]
        public void Delete(int id)
        {
        }
    }
}
در مورد ویژگی FromBody در ادامه بیشتر بحث خواهد شد.

یک نکته: اگر می‌خواهید خروجی Web API شما همواره JSON باشد، می‌توانید ویژگی جدید Produces را به شکل ذیل به کلاس کنترلر اعمال کنید:
 [Produces("application/json")]
[Route("api/[controller]")] // http://localhost:7742/api/test
public class TestController : Controller


تغییرات Model binding پیش فرض، برای پشتیبانی از ASP.NET MVC و ASP.NET Web API

فرض کنید مدل زیر را به برنامه اضافه کرده‌اید:
namespace Core1RtmEmptyTest.Models
{
    public class Person
    {
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
        public int Age { get; set; }
    }
}
و همچنین قصد دارید اطلاعات آن‌را از کاربر توسط یک عملیات POST دریافت کرده و به شکل JSON نمایش دهید:
using Core1RtmEmptyTest.Models;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.Controllers
{
    public class PersonController : Controller
    {
        public IActionResult Index()
        {
            return View();
        }
 
        [HttpPost]
        public IActionResult Index(Person person)
        {
            return Json(person);
        }
    }
}
برای اینکار، از jQuery به نحو ذیل استفاده می‌کنیم (از این جهت که بیشتر ارسال‌های به سرور جهت کار با Web API نیز Ajax ایی هستند):
@section scripts
{
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            $.ajax({
                type: 'POST',
                url: '/Person/Index',
                dataType: 'json',
                contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                data: JSON.stringify({
                    FirstName: 'F1',
                    LastName: 'L1',
                    Age: 23
                }),
                success: function (result) {
                    console.log('Data received: ');
                    console.log(result);
                }
            });
        });
    </script>
}


همانطور که مشاهده می‌کنید، اگر در ابتدای این متد یک break-point قرار دهیم، اطلاعاتی را از سمت کاربر دریافت نکرده‌است و مقادیر دریافتی نال هستند.
این مورد یکی از مهم‌ترین تغییرات Model binding این نگارش از ASP.NET MVC با نگارش‌های قبلی آن است. در اینجا اشیاء پیچیده از request body دریافت و bind نمی‌شوند و باید به نحو ذیل، محل دریافت و تفسیر آن‌ها را دقیقا مشخص کرد:
 public IActionResult Index([FromBody]Person person)
زمانیکه ویژگی FromBody را مشخص می‌کنیم، آنگاه اطلاعات دریافتی از request body دریافتی، به شیء Person نگاشت خواهند شد.


نکته‌ی مهم: حتی اگر FromBody را ذکر کنید ولی از JSON.stringify در سمت کاربر استفاده نکنید، باز هم نال دریافت خواهید کرد. بنابراین در این نگارش ذکر JSON.stringify نیز الزامی است.


حالت‌های دیگر تغییرات Model Binding در ASP.NET Core

تا اینجا مشخص شد که اگر یک درخواست Ajax ایی را به سمت سرور یک برنامه‌ی ASP.NET Core ارسال کنیم، به صورت پیش فرض به اشیاء پیچیده‌ی سمت سرور bind نمی‌شود و باید حتما ویژگی FromBody را نیز مشخص کرد تا اطلاعات را از request body واکشی کند (محل دریافت اطلاعات پیش فرض آن نامشخص است).
یک سؤال: اگر به سمت یک چنین اکشن متدی، اطلاعات فرمی را به حالت معمول ارسال کنیم، چه اتفاقی رخ خواهد داد؟
ارسال اطلاعات فرم‌ها به سرور، همواره شامل دو تغییر ذیل است:
  var dataType = 'application/x-www-form-urlencoded; charset=utf-8';
 var data = $('form').serialize();
اطلاعات فرم سریالایز می‌شوند و data type مخصوصی هم برای آن‌ها تنظیم خواهد شد. در این حالت، ارسال یک چنین اطلاعاتی به سمت اکشن متد فوق، با خطای 415 unsupported media type متوقف می‌شود. برای رفع این مشکل باید از ویژگی دیگری به نام FromForm استفاده کرد:
 [HttpPost]
public IActionResult Index([FromForm]Person person)
حالت‌های دیگر ممکن را در تصویر ذیل ملاحظه می‌کنید:


علت این مساله نیز بالا رفتن میزان امنیت سیستم است. در نگارش‌های قبلی، تمام مکان‌ها و حالت‌های میسر جستجو می‌شوند و اگر یکی از آن‌ها قابلیت تطابق با خواص شیء مدنظر را داشته باشد، کار binding به پایان می‌رسد. اما در اینجا با مشخص شدن محل دقیق منبع اطلاعات، دیگر سایر حالات جستجو نشده و سطح حمله کاهش پیدا می‌کند.
در اینجا باید مشخص کرد که دقیقا اطلاعاتی که قرار است به یک شیء پیچیده Bind شوند، آیا از یک Form تامین می‌شوند، یا از Body و یا از هدر، کوئری استرینگ، مسیریابی و یا حتی از یک سرویس.
تمام این حالت‌ها مشخص هستند (برای مثال دریافت اطلاعات از هدر درخواست HTTP و انتساب آن‌ها به خواص متناظری در شیء مشخص شده)، منهای FromService آن که به نحو ذیل عمل می‌کند:
در این حالت می‌توان در سازنده‌ی کلاس مدل خود، سرویسی را تزریق کرد و توسط آن خاصیتی را مقدار دهی نمود:
public class ProductModel
{
    public ProductModel(IProductService prodService)
    {
        Value = prodService.Get(productId);
    }
    public IProduct Value { get; private set; }
}
این تزریق وابستگی‌ها برای اینکه تکمیل شود، نیاز به ویژگی FromServices خواهد داشت:
 public async Task<IActionResult> GetProduct([FromServices]ProductModel product)
{
}
وجود ویژگی FromServices به این معنا است که سرویس‌های مدل یاد شده را از تنظیمات ابتدایی IoC Container خود خوانده و سپس در اختیار مدل جاری قرار بده. به این ترتیب حتی تزریق وابستگی‌ها در مدل‌های برنامه هم میسر می‌شود.


تغییر تنظیمات اولیه‌ی خروجی‌های ASP.NET Web API

در اینجا حالت ارائه‌ی خروجی XML به صورت پیش فرض فعال نیست. اگر علاقمند به افزودن آن نیز باشید، نحوه‌ی کار را در متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه در کدهای ذیل مشاهده می‌کنید:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddMvc(options =>
    {
        options.FormatterMappings.SetMediaTypeMappingForFormat("xml", new MediaTypeHeaderValue("application/xml")); 
 
    }).AddJsonOptions(options =>
    {
        options.SerializerSettings.ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver();
        options.SerializerSettings.DefaultValueHandling = DefaultValueHandling.Include;
        options.SerializerSettings.NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore;
    });
همچنین اگر خواستید تنظیمات ابتدایی JSON.NET را تغییر داده و برای مثال خروجی JSON تولیدی را camel case کنید، این‌کار را توسط متد AddJsonOptions به نحو فوق می‌توان انجام داد.
مطالب
استفاده از RequireJs در پروژه های Asp.Net MVC
 در پست قبلی با کلیات RequireJs آشنا شدید. در این به بررسی  و پیاده سازی مثال قبل در قالب یک پروژه Asp.Net MVC می‌پردازم:
ابتدا یک پروژه Asp.Net MVC ایجاد کنید. در فولدر scripts تمام فایل‌های جاوااسکریپ پروژه قرار خواهند داشت. اگر قصد داشته باشیم که فایل‌های جاوااسکریپی سایر فریم ورک‌ها را استفاده نماییم (مثل backbone.js و ExtJs و...) برای طبقه بندی بهتر فایل ها، بهتر است که یک فولدر با نامی مشخص بسازیم و فایل‌های مورد نیاز را در آن قرار دهیم. البته اگر از nuget برای نصب این فریم ورک‌ها استفاده نمایید عموما این کار انجام خواهد شد.
حال با استفاده از Package Manager Console و اجرای دستور زیر، اقدام به نصب requireJs کنید
PM> Install-package requireJs
ساختار فولدر scripts به صورت زیر خواهد شد(دو فایل r.js و require.js به این فولدر اضافه می‌شود)  

 

یک فولدر به نام MyFiles در فولدر Scripts بسازید و فایل‌های purchase.js و product.js و credits.js در پروژه قبل را در آن کپی نمایید. کد فایل‌های پروژه قبل به صورت زیر بوده است:
purchase.js
define(["credits","products"], function(credits,products) {
  console.log("Function : purchaseProduct");
  return {
    purchaseProduct: function() {
      var credit = credits.getCredits();
      if(credit > 0){
        products.reserveProduct();
        alert('purchase done');'
        return true;
 } alert('purchase cancel');   return false; } } });
در کد بالا از یک alert برای نمایش موفقیت یا عدم موفقیت عملیات استفاده کردم.
products.js
define(function(products) {
  return {
    reserveProduct: function() {
      console.log("Function : reserveProduct");
      return true;
    }
  }
});
credits.js
define(function() {
  console.log("Function : getCredits");
  return {
    getCredits: function() {
      var credits = "100";
      return credits;
    }
  }
});
در نتیجه فایل‌های زیر به ساختار فولدر scripts اضافه شده است:


برای قدم بعدی، در متد RegisterBundles فایل bundleConfig پروژه دستور زیر را وارد نمایید:
  bundles.Add( new ScriptBundle( "~/bundles/require" ).Include(
                      "~/Scripts/require.js" ) );
کاملا واضح است که نیاز به تغییر در فایل Layout_  پروژه نیز داریم؛ در نتیجه تغییرات زیر را در فایل اعمال نمایید:



همان طور که مشاهده می‌کنید ابتدا با استفاده از دستور Scripts.Render فایل‌های include شده برای requireJs را در صفحه لود می‌کنید. سپس در تگ scripts که نوشته شده است با استفاده از دستور require.config مکان فایل‌های مورد نیاز را به فریم ورک Require معرفی میکنیم. این بدان معنی است که فریم ورک هر زمان که نیاز به لود یک وابستگی برای فایل‌های جاوااسکریپ داشته باشد، این مکان معرفی شده را جستجو خواهد کرد.
حال برای استفاده و لود ماژول purchase در انتهای فایل Index فولدر Home تغییرات زیر را اعمال نمایید:
@section scripts
{
    <script type="text/javascript">
    require(['purchase'], function (purchase)
    {        
        purchase.purchaseProduct();
    });
</script>
}
در دستورات بالا با کمک دستور require(همان طور که در پست قبلی توضیح داده شد) ماژول purchase را لود می‌کنیم و بعد با فراخوانی تابع purchaseProduct به خروجی مورد نظر خواهیم رسید. در این جا من از دستور alert برای نمایش خروجی استفاده کردم! در نتیجه خروجی به صورت زیر خواهد بود:

 
مطالب
استایل دهی به ستون های header در WebGrid

Webgrid  گرید توکار asp.net mvc 3 است که در سری آموزش‌های mvc جناب نصیری به خوبی بررسی شده است . WebGrid از طریق مجموعه ای از خواص امکان استایل دهی به ستون‌ها و ردیف‌ها را به توسعه دهنده می‌دهد . اما در این بخش مشکلی وجود دارد که در ادامه به آن خواهم پرداخت . کدهای زیر را در نظر بگیرید

مدل‌ها :

    public class Customer
    {
        public int Id { get; set; }

        public string Name { get; set; }

        public string Email { get; set; }

        public string Website { get; set; }

        public string Phone { get; set; }
    }

    public class Customers
    {
        public IList<Customer> GetList()
        {
            return new List<Customer>()
            {
                new Customer()
                {
                     Id=1,
                     Name="mohsen.d",
                     Email="email@domain.com",
                     Website="domain.com",
                     Phone="213214321"
                }
            };
        }

        public IList<Customer> GetEmptyList()
        {
            return new List<Customer>();
        }
    }
و کنترلر :
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult List()
        {
            var model = new Customers().GetList();
            return View(model);
        }

        public ActionResult EmptyList()
        {
            var model = new Customers().GetEmptyList();
            return View("list", model);
        }
    }

تابع کمکی برای ایجاد گرید :

@helper GenerateList(IEnumerable<object> items, List<WebGridColumn> columns)
{
    var grid = new WebGrid(items);
    
    <div>  
        @grid.GetHtml(
                        tableStyle: "list",
                        headerStyle: "list-header",
                        footerStyle: "list-footer",
                        alternatingRowStyle: "list-alt",
                        selectedRowStyle: "list-selected",
                        rowStyle: "list-row",
                        htmlAttributes: new { id = "listItems" },
                        mode: WebGridPagerModes.All,
                        columns: columns
    )

    </div>
}
view :
@model IEnumerable<WebGridHeaderStyle.Models.Customer>

@{
    ViewBag.Title = "List";
}

<h2>List</h2>

@_List.GenerateList(
    Model,
    new List<WebGridColumn>()
    {
        new WebGridColumn(){
         ColumnName="Id",
         Header="Id",
         Style="list-small-field"
        },
        new WebGridColumn(){
         ColumnName="Name",
         Header="Name",
         Style="list-long-field"
        },
        new WebGridColumn(){
         ColumnName="Email",
         Header="Email",
         Style="list-mid-field"
        },
        new WebGridColumn(){
         ColumnName="Website",
         Header="Website",
         Style="list-mid-field"
        },
        new WebGridColumn(){
         ColumnName="Phone",
         Header="Phone",
         Style="list-mid-field"
        }
    }
)
ابتدا به مسیر Home/List می‌رویم

خوب چندان بد نیست . با استفاده از استایل‌های تعریف شده برای فیلدها و ردیف‌ها ، لیست ساختار مناسبی دارد . اما حالا به Home/EmptyList  می رویم :

همانطور که می‌بینید استایل هایی که برای هر ستون تعریف کرده بودیم اعمال نشده اند. مشکل هم همین جاست . WebGrid استایل تعریف شده را تنها به ستون‌های درون tbody اعمال میکند و thead از این تنظیمات بی نصیب می‌ماند ( WebGrid از table برای ساختن لیست استفاده می‌کند ) و در زمانی که رکوردی وجود نداشته باشد فرمت طراحی شده اعمال نمی‌شود .

در وب ترفندهایی را برای این مشکل پیدا کردم که اصلا جالب نبودند . در نهایت راه حل زیر به نظرم رسید :

در زمان ساختن گرید ، استایل‌های تعریف شده را در یک فیلد hidden ذخیره و سپس با استفاده از jquery این استایل‌ها را به ستون‌های header اعمال می‌کنیم .

تابع ساختن فیلد hidden :

@helper SetHeaderColumnsStyle(IEnumerable<WebGridColumn> columns)
{
    var styles = new List<string>();
    
    foreach(var col in columns)
    {
        styles.Add(col.Style);
    }
    
    <input id="styles" type="hidden" value="@string.Join("#",styles)" />
}
این تابع را در تابع کمکی ساخت گرید فراخوانی می‌کنیم :
@SetHeaderColumnsStyle(columns)
و در view کد javascript  زیر را اضافه می‌کنیم :
<script>

    $(document).ready(function () {

        var styles = $("#styles").attr("value").split('#');

        var $cols = $("#listItems th");

        $cols.each(function (i) {
            $(this).addClass(styles[i]);
        });
    });
</script>
  حال اگر صفحه را بارگذاری کنید با اینکه رکوردی وجود ندارد اما ساختار گرید به همان شکل تعریف شده باقی مانده است .

  پروژه نمونه را می‌توانید از اینجا دانلود کنید .
مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 12 - معرفی Tag Helpers
یکی دیگر از تغییرات مهم Razor در ASP.NET Core، معرفی Tag Helpers است که همانند HTML Helpers نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC، کار رندر کردن HTML را انجام می‌دهند و در اغلب موارد می‌توان آن‌ها را جایگزین HTML Helpers کرد. مزیت استفاده‌ی از Tag helpers، شبیه بودن آن‌ها به المان‌ها و ویژگی‌های HTML است. در کل اینکه باید از HTML Helpers استفاده کرد و یا از Tag Helpers، بیشتر یک انتخاب شخصی و سلیقه‌ای است.


فعال سازی استفاده‌ی از Tag Helpers برای تمام Viewهای برنامه

برای اینکه تمام Viewهای سایت بتوانند به امکانات Tag Helpers دسترسی پیدا کنند، باید یک سطر ذیل را به فایل ViewImports.cshtml_ اضافه کرد:
 @addTagHelper *, Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers
در اینجا * به معنای استفاده‌ی از تمام Tag Helpers موجود در اسمبلی ذکر شده‌است.

Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers به همراه افزودن وابستگی Microsoft.AspNetCore.Mvc در حین فعال سازی ASP.NET MVC، به پروژه اضافه می‌شود:



فعال سازی Intellisense مربوط به Tag Helpers در ویژوال استودیو

هرچند فعال سازی ASP.NET MVC، تنها وابستگی است که برای کار با Tag Helpers نیاز است، اما برای فعال سازی Intellisense آن‌ها باید بسته‌ی Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools را نیز به فایل prject.json برنامه، جهت نصب معرفی کرد:
{
    "dependencies": {
         //same as before
         "Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers": "1.0.0",
         "Microsoft.AspNetCore.Razor.Runtime": "1.0.0",
         "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": {
            "version": "1.0.0-preview2-final",
            "type": "build"
        }
    },
 
    "tools": {
         //same as before
        "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": "1.0.0-preview2-final"
    } 
}
ضمنا اگر از ReSharper استفاده می‌کنید (تا نگارش resharper-2016.1)، فعلا مجبور هستید که آن‌را غیرفعال کنید. اطلاعات بیشتر


یک مثال: ایجاد لینکی به یک اکشن متد
 <a asp-controller="Home" asp-action="Index" asp-route-id="123">Home</a>
در اینجا نحوه‌ی ایجاد لینکی را مشاهده می‌کنید که به کنترلر Home و اکشن متد Index آن اشاره می‌کند. این syntax جدید، جایگزین ActionLink مربوط به HTML Helperها است. در اینجا asp-route-id را نیز مشاهده می‌کنید. قسمت asp-route آن جهت مقدار دهی پارامترهای مسیریابی است و قسمت id- بنابر نام پارامتری که قرار است مقدار دهی شود، متغیر خواهد بود.
اگر نیاز به اشاره‌ی به مسیریابی خاصی از طریق نام آن وجود دارد (همان نام‌هایی که در حین تعریف یک مسیریابی ذکر می‌شوند) می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
 <a asp-route="login">Login</a>
و یا برای مشخص سازی پروتکل خاصی و یا ذکر دقیق نام هاست، می‌توان از روش زیر استفاده کرد:
 <a asp-controller="Account"
   asp-action="Register"
   asp-protocol="https"
   asp-host="asepecificdomain.com"
   asp-fragment="fragment">Register</a>


راهنمای تبدیل HTML Helpers به Tag Helpers

در جدول ذیل، مثال‌هایی را از HTML Helpers متداول و معادل‌های Tag Helper آن‌ها مشاهده می‌کنید:

Tag Helper
HTML Helper
<label asp-for="Email" class="col-md-2 control-label"></label>
@Html.LabelFor(m => m.Email, new { @class = "col-md-2 control-label" })
<a asp-controller="MyController" asp-action="MyAction" 
class="my-css-classname" my-attr="my-attribute">Click me</a>
@Html.ActionLink("Click me", "MyController", "MyAction", 
{ @class="my-css-classname", data_my_attr="my-attribute"})
<input asp-for="FirstName" style="width:100px;"/>
@Html.TextBox("FirstName", Model.FirstName, new { style = "width: 100px;" })
<input asp-for="Email" class="form-control" />
@Html.TextBoxFor(m => m.Email, new { @class = "form-control" })
<input asp-for="Password" class="form-control" />
@Html.PasswordFor(m => m.Password, new { @class = "form-control" })
<input asp-for="UserName" class="form-control" />
@Html.EditorFor(l => l.UserName,
 new { htmlAttributes = new { @class = "form-control" } })
<form asp-controller="Account" asp-action="Register" 
method="post" class="form-horizontal" role="form">
@using (Html.BeginForm("Register", "Account",
 FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" }))
{
    @Html.AntiForgeryToken()
<span asp-validation-for="UserName" class="text-danger"></span>
@Html.ValidationMessageFor(m => m.UserName, "",
 new { @class = "text-danger" })
<div asp-validation-summary="ValidationSummary.All" class="text-danger"></div>
@Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" })


نکات تکمیلی کار با فرم‌ها توسط Tag Helpers

نمونه‌ای از مثال Tag helper کار با فرم‌ها را در جدول فوق ملاحظه می‌کنید. چند نکته‌ی تکمیلی ذیل را می‌توان به آن اضافه کرد:
- در حین کار با Tag Helpers، درج anti forgery token به صورت خودکار صورت می‌گیرد. اگر می‌خواهید که این توکن ذکر نشود، آن‌را توسط ویژگی "asp-anti-forgery="false خاموش کنید.
- برای درج پارامترهای مسیریابی خاص، از asp-route به همراه نام پارامتر مدنظر استفاده کنید:
 <form asp-controller="Account"
      asp-action="Login"
      asp-route-returnurl="@ViewBag.ReturnUrl"
      method="post" >
</form>
که در نهایت به یک چنین حالتی رندر می‌شود
 <form action="/Account/Login?returnurl=%2FHome%2FAbout" method="post">
- همانند action linkها در اینجا نیز برای اشاره‌ی به یک مسیریابی از طریق نام آن می‌توان از ویژگی asp-route استفاده کرد
 <form asp-route="login"
      asp-route-returnurl="@ViewBag.ReturnUrl"
      method="post" >
</form>


Tag helpers مخصوص تعریف اسکریپت‌ها و CSSها

 در اینجا Tag Helpers صرفا به عنوان جایگزین‌های HTML Helpers مطرح نیستند. توسط آن‌ها قابلیت‌های جدیدی نیز ارائه شده‌است. برای مثال اگر تگ اسکریپت را به صورت ذیل تعریف کنیم:
 <script asp-src-include="~/app/**/*.js"></script>
یک چنین خروجی فرضی را تولید می‌کند:
 <script src="/app/app.js"></script>
<script src="/app/controllers/controller1.js"></script>
<script src="/app/controllers/controller2.js"></script>
<script src="/app/controllers/controller3.js"></script>
<script src="/app/controllers/controller4.js"></script>
<script src="/app/services/service1.js"></script>
<script src="/app/services/service2.js"></script>
به این معنا که یک سطر asp-src-include، بر اساس الگویی که دریافت می‌کند، تمام فایل‌های اسکریپت موجود در یک پوشه را یافته و برای آن‌ها، تگ اسکریپت تولید می‌کند. دراینجا ذکر ** به معنای بررسی تمام زیرپوشه‌های app است. اگر تنها پوشه‌ی خاصی مدنظر است، باید ** را حذف کرد.
در این بین اگر می‌خواهید از پوشه‌ی خاصی صرفنظر کنید، از asp-src-exclude استفاده کنید:
 <script asp-src-include="~/app/**/*.js"
        asp-src-exclude="~/app/services/**/*.js">
</script>
همچنین در اینجا امکان تعریف CDN و fallback هم وجود دارد. استفاده‌ی از CDNها جهت کاهش ترافیک سرور و بهبود کارآیی برنامه با ارائه‌ی نمونه‌های کش شده‌ی فریم ورک‌های معروف، متداول هستند که در اینجا نمونه‌ای از نحوه‌ی تعریف آن‌ها را مشاهده می‌کنید. همچنین تعریف fallback در اینجا به این معنا است که اگر CDN در دسترس نبود، به نمونه‌ی محلی موجود بر روی سرور مراجعه شود.
 <link rel="stylesheet" href="//ajax.aspnetcdn.com/ajax/bootstrap/3.0.0/css/bootstrap.min.css"
      asp-fallback-href="~/lib/bootstrap/css/bootstrap.min.css"
      asp-fallback-test-class="hidden"
      asp-fallback-test-property="visibility"
      asp-fallback-test-value="hidden" />
 
<script src="//ajax.aspnetcdn.com/ajax/bootstrap/3.0.0/bootstrap.min.js"
        asp-fallback-src="~/lib/bootstrap/js/bootstrap.min.js"
        asp-fallback-test="window.jQuery">
</script>

به علاوه اگر ویژگی asp-file-version را نیز ذکر کنید:
 <link rel="stylesheet" href="~/css/site.min.css" asp-file-version="true"/>
یک چنین لینکی تولید می‌شود:
 <link rel="stylesheet" href="/css/site.min.css?v=UdxKHVNJA5vb1EsG9O9uURFDfEE3j1E3DgwL6NiDGMc" />
هدف آن نیز اصطلاحا cache busting است. به این معنا که با تغییر محتوای این فایل‌ها، کوئری استرینگ تولید شده، مجددا محاسبه شده و مرورگر همواره آخرین نگارش موجود را دریافت خواهد کرد و دیگر از نمونه‌ی کش شده‌ی قدیمی استفاده نمی‌کند.

یک نکته: ویژگی asp-file-version را برای تصاویر هم می‌توان بکار برد:
 <img src="~/images/logo.png"
     alt="company logo"
     asp-file-version="true" />
که یک چنین خروجی را تولید می‌کند و هدف آن نیز جلوگیری از کش شدن تصویر، با تغییر محتوای آن است:
 <img src="/images/logo.png?v=W2F5D366_nQ2fQqUk3URdgWy2ZekXjHzHJaY5yaiOOk"
     alt="company logo"/>


بررسی Environment Tag Helper

با متغیرهای محیطی و نحوه‌ی تعریف آن‌ها در قسمت‌های قبل آشنا شدیم. در اینجا tag helper سفارشی خاصی برای کار با آن‌ها ارائه شده‌است که شیبه به if/else عمل می‌کنند:
<environment names="Development">    
   <link rel="stylesheet" href="~/css/site1.css" />
   <link rel="stylesheet" href="~/css/site2.css" />
</environment>

<environment names="Staging,Production">
   <link rel="stylesheet" href="~/css/site.min.css" asp-file-version="true"/>
</environment>
هدف این است که اگر متغیر محیطی به Development تنظیم شده بود، لینک‌های ساده و اصلی فایل‌های css یا اسکریپت در HTML نهایی درج شوند و اگر حالت توسعه تنظیم شده بود، لینک‌های min یا فشرده شده‌ی آن‌ها ارائه شوند؛ به همراه asp-file-version که cache busting را فعال می‌کند.


کار با دراپ داون‌ها توسط Tag helpers

فرض کنید ViewModel یک view جهت نمایش یک دراپ داون به این صورت تنظیم شده‌است:
public class CustomerViewModel
{
   public string Vehicle { get; set; }  
   public List<SelectListItem> Vehicles { get; set; }
برای نمایش SelectListItem توسط tag helpers می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
 <select asp-for="Vehicle" asp-items="Model.Vehicles">
</select>
asp-for به نام خاصیتی اشاره می‌کند که در نهایت مقدار انتخاب شده را دریافت می‌کند و asp-items لیست آیتم‌های دراپ داون را رندر می‌کند.
مطالب
تغییرات بوجود آمده در Razor -MVC4
همانطوری که میدونید نسخه    MVC 4 RC   در دسترس قرار گرفته و خالی از لطف نیست که یک بررسی درباره امکانات جدیدش انجام بشه.ابتدا سعی میکنم یک لیست کلی از امکانان این تکنولوژی داشته باشیم و بعد نگاهی هم به Razor  و تغییراتش خواهیم داشت.
 
ASP.NET Web API
Refreshed and modernized default project templates
New mobile project template
Many new features to support mobile apps
Recipes to customize code generation
Enhanced support for asynchronous methods 
لیست فوق شامل برترین ویژگی‌های این نسخه است که در پستهای آینده هر کدام از این‌ها بررسی خواهند شد.

تغییرات Razor
Razor از نسخه MVC4 Beta شاهد تغییرات و بهبود هایی بود که این تغییرات بنیادی و رادیکالی نبودند و فقط درجهت بهبود حس کاربری آن صورت گرفت. این حس از آن جهت است که شما نیاز به نوشتن کد کمتری دارید.

استفاده نکردن از  Url.Content@ 
در نسخه قبلی از امکان ذکر شده برای مشخص کرده مسیر‌های CSS و فایلهای .JS هم استفاده میشد حالا بجای استفاده از آن میشود:
در نسخه‌های قبلی:
<script src="@Url.Content("~/Scripts/Site.js")"></script>
 در نسخه 4:
<script src="~/Scripts/Site.js"></script> 
زمانی که Razor  حرف را ~/   تشخیص می‌دهد خروجی یکسانی با حالت قبلی برای ما درست می‌کند.

شرط ها(Conditions)
در نسخه قبلی برای استفاده از attribute ها که ممکن بود Null باشند مجبور به چک کردن آنها بودیم:
<div @{if (myClass != null) { <text>class="@myClass"</text> } }>Content</div>
اما حالا با خیال راحت می‌توان نوشت:
<div class="@myClass">Content</div>
که اگر attribute ما null باشد به صورت اتوماتیک تشخیص داده میشود و کد زیر رندر میشود
<div>Content</div>
در ضمناً کد بالا فقط مربوط به چک کردن Nullable نیست و از آن می‌توان در Boolean‌ها هم استفاده کرد.
<input checked="@ViewBag.Checked" type="checkbox"/>
که اگر مقدار True نباشد:
<input type="checkbox"/>
بطور خلاصه میشه گفت MVC4 تغییراتش نسبت به نسخه قبلی تو خیلی از زمینه‌ها مربوط میشه بهبود ابزارهای موجود در کل کار با این ایزار بسیار برای من لذت بخشه.
ادامه دارد...
مطالب
استفاده از افزونه Typeahead مجموعه Twitter Bootstrap در ASP.NET MVC
با تعدادی از کامپوننت‌های Bootstrap در مطلب «نگاهی به اجزای تعاملی Twitter Bootstrap» آشنا شدید. یکی دیگر از این افزونه‌ها، Typeahead نام دارد که در حقیقت نوعی Autocomplete text box است. در ادامه قصد داریم نحوه استفاده از آن‌را در ASP.NET MVC بررسی کنیم.

استفاده‌ی استاتیک از افزونه Typeahead

منظور از استفاده‌ی استاتیک، مشخص بودن آرایه عناصر و هچنین درج آن به صورت html encoded در صفحه است. برای این منظور، کنترلر برنامه چنین شکلی را خواهد داشت:
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Script.Serialization;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        [HttpGet]
        public ActionResult Index()
        {
            var array = new[]
                {
                     "Afghanistan",
                     "Albania",
                     "Algeria",
                     "American Samoa",
                     "Andorra",
                     "Angola",
                     "Anguilla",
                     "Antarctica",
                     "Antigua and/or Barbuda"
                };
            ViewBag.JsonString = new JavaScriptSerializer().Serialize(array);
            return View();
        }
    }
}
در اینجا یک آرایه با تعداد عناصر مشخص، تبدیل به رشته JSON معادل آن شده و توسط ViewBag.JsonString به View ارسال می‌شود.
View متناظر با آن به نحو ذیل با مشخص سازی نوع data-provide (تا به کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی همراه bootstrap اعلام کند از چه افزونه‌ای در اینجا قرار است استفاده شود)، منبع داده data-source و حداکثر تعداد آیتم ظاهر شونده data-items، می‌تواند طراحی شود:
@{
    ViewBag.Title = "Index";    
}
<h2>
    Typeahead</h2>
@Html.TextBox("search", null, htmlAttributes:
                              new
                              {
                                  autocomplete = "off",
                                  data_provide = "typeahead",
                                  data_items = 8,
                                  data_source = @ViewBag.JsonString
                              })

به این ترتیب، یک چنین خروجی در صفحه درج می‌شود:
<input autocomplete="off" data-items="8" data-provide="typeahead" 
data-source="[&quot;Afghanistan&quot;,&quot;Albania&quot;,&quot;Algeria&quot;,&quot;American Samoa&quot;,&quot;Andorra&quot;,&quot;Angola&quot;,&quot;Anguilla&quot;,&quot;Antarctica&quot;,&quot;Antigua and/or Barbuda&quot;]" 
id="search" name="search" type="text" value="" />
همانطور که ملاحظه می‌کنید دقیقا data-source تهیه شده مطابق نیاز خاص این افزونه، html encoded است. به علاوه هر جایی در htmlAttributes صفحه از under line استفاده شده، در این سمت به صورت خودکار به - ترجمه گردیده است.
اگر هم بخواهیم برای آن یک Html Helper درست کنیم، می‌توان به نحو ذیل عمل کرد:
        public static MvcHtmlString TypeaheadFor<TModel, TValue>(
                this HtmlHelper<TModel> htmlHelper,
                Expression<Func<TModel, TValue>> expression,
                IEnumerable<string> source,
                int items = 8)
        {
            var jsonString = new JavaScriptSerializer().Serialize(source);
            return htmlHelper.TextBoxFor(
                expression,
                new
                {
                    autocomplete = "off",
                    data_provide = "typeahead",
                    data_items = items,
                    data_source = jsonString
                }
            );
        }


استفاده پویا و Ajax ایی از افزونه Typeahead

اگر بخواهیم data-source را به صورت پویا، هربار از بانک اطلاعاتی دریافت و ارائه دهیم، نیاز به کمی اسکریپت نویسی خواهد بود:
using System;
using System.Linq;
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Script.Serialization;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        [HttpGet]
        public JsonResult GetNames(string term)
        {
            var array = new[]
                {
                     "Afghanistan",
                     "Albania",
                     "Algeria",
                     "American Samoa",
                     "Andorra",
                     "Angola",
                     "Anguilla",
                     "Antarctica",
                     "Antigua and/or Barbuda"
                };

            var results = array.Where(n =>
                n.StartsWith(term, StringComparison.OrdinalIgnoreCase));

            return Json(results.ToArray(), JsonRequestBehavior.AllowGet);
        }
    }
}
در این حالت، کدهای اکشن متدی که یک عبارت، یا قسمتی از آن را از طریق پارامتر term دریافت و خروجی JSON مناسبی را ارائه می‌کند، همانند متد GetNames فوق خواهد بود.
سپس در تعاریف View، قسمت data-source مرتبط با TextBox حذف و از طریق فراخوانی مستقیم کدهای افزونه typeahead مقدار دهی می‌گردد:
@{
    ViewBag.Title = "Index";
    var url = Url.Action("GetNames", "Home");
}
<h2>
    Typeahead</h2>
@Html.TextBox("search", null, htmlAttributes:
                              new
                              {
                                  autocomplete = "off",
                                  data_provide = "typeahead",
                                  data_items = 8
                              })
@section JavaScript
{
    <script type="text/javascript">
            $(function () {
                $('#search').typeahead({
                    source: function (term, process) {
                        return $.getJSON('@url', { term: term }, function (data) { return process(data); });
                    }
                });
            });
    </script>
}
در اینجا توسط متد getJSON کتابخانه jQuery، مقدار عبارت وارد شده در TextBox جستجو، به آدرس اکشن متد GetNames ارسال و سپس حاصل به source افزونه typeahead انتساب داده می‌شود.