مطالب
کوئری نویسی در EF Core - قسمت ششم - کار با تاریخ و زمان
در کوئری‌های قسمت‌های قبل نیز تعدادی از آن‌ها بر اساس فیلتر اطلاعات یک روز خاص، گروه بندی اطلاعات بر اساس ماه‌ها و یا گروه بندی اطلاعات بر اساس روزها، بدون درنظر گرفتن قسمت زمان تاریخ، تهیه شدند. در این قسمت مثال‌های دیگری را از این دست بررسی می‌کنیم.


مثال 1: تعداد روزهای هر ماه سال 2012 را محاسبه کنید.

ستون‌های این گزارش باید از سه مقدار عددی Year, Month, DaysInMonth تشکیل شوند.
var items = context.Bookings
                    .Where(booking => booking.StartTime.Year == 2012)
                    .Select(booking => new
                    {
                        booking.StartTime.Year,
                        booking.StartTime.Month,
                        DaysInMonth = EF.Functions.DateDiffDay(
                                        booking.StartTime.Date.AddDays(1 - booking.StartTime.Date.Day),
                                        booking.StartTime.Date.AddDays(1 - booking.StartTime.Date.Day).AddMonths(1)
                                        )
                    })
                    .Distinct()
                    .OrderBy(r => r.Year)
                        .ThenBy(r => r.Month)
                    .ToList();
در این گزارش تعداد ماه‌ها را به تعداد ماه‌های موجود در جدول Bookings محدود کرده‌ایم.
سپس این نکات در مورد کار با تاریخ و زمان در اینجا قابل مشاهده هستند:
1) خاصیت StartTime.Year به DATEPART(year, [b].[StartTime]) ترجمه می‌شود.
2) خاصیت StartTime.Month به DATEPART(month, [b].[StartTime]) ترجمه می‌شود.
3) برای یافتن عدد اختلاف تعداد روز بین دو تاریخ، می‌توان از تابع کمکی استاندارد EF.Functions.DateDiffDay استفاده کرد که در نهایت به DATEDIFF ترجمه خواهد شد.
4) اگر می‌خواهید از قسمت زمان یک تاریخ صرفنظر کنید، از خاصیت Date آن مانند StartTime.Date استفاده کنید که به CONVERT(date, [b].[StartTime]) ترجمه می‌شود.
5) امکان استفاده‌ی از متدهای استانداردی مانند AddDays و AddMonths در کوئر‌های LINQ to Entities وجود دارد که به تابع DATEADD ترجمه می‌شوند.



مثال 2: لیست زمان شروع و پایان آخرین 10 مورد از رزروها را تهیه کنید.

var items = context.Bookings
                    .Select(x => new { x.StartTime, EndTime = x.StartTime.AddMinutes(x.Slots * 30) })
                    .OrderByDescending(x => x.EndTime)
                        .ThenByDescending(x => x.StartTime)
                    .Take(10)
                    .ToList();
زمان پایان هر رزرو با فرمول start time + (30 minutes * slots) محاسبه می‌شود. به همین جهت StartTime.AddMinutes را در اینجا مشاهده می‌کنید و برای یافتن آخرین 10 مورد نیاز است اطلاعات را به صورت نزولی مرتب کرد و سپس از متد Take استفاده نمود.



مثال 3: لیست تعداد رزروهای هر ماه موجود را تهیه کنید.

var items = context.Bookings
                    .GroupBy(x => new { x.StartTime.Year, x.StartTime.Month })
                    .Select(x => new
                    {
                        x.Key.Year,
                        x.Key.Month,
                        Count = x.Count()
                    })
                    .OrderBy(x => x.Year)
                        .ThenBy(x => x.Month)
                    .ToList();
برای اینکار می‌توان اطلاعات Bookings را بر اساس سال و ماه، گروه بندی کرد و سپس تعداد ردیف‌های هر گروه را محاسبه نمود.



مثال 4: در هر ماه، چند درصد از امکانات موجود مورد استفاده قرار گرفته‌اند؟

زمان شروع به کار، 8 صبح و زمان خاتمه‌ی کار 8:30 شب است. بنابراین یک روز کاری از 25 slot نیم ساعته تشکیل می‌شود. هر ماه را هم می‌توانید کامل درنظر بگیرید و مهم نیست که در این بین تعطیلی وجود دارد. بنابراین فرمول محاسبه‌ی درصد استفاده‌ی از امکانات موجود به صورت زیر است که نیاز است نتیجه‌ی حاصل نیز round شود:
Round(100 * Sum(Slots) / (decimal)(25 * DaysInMonth), 1)
بنابراین مشکل‌ترین قسمت این کوئری، محاسبه‌ی DaysInMonth است که در مثال 1 این قسمت آن‌را بررسی کردیم:
var items = context.Bookings
                    .Select(booking => new
                    {
                        booking.Facility.Name,
                        booking.StartTime.Year,
                        booking.StartTime.Month,
                        booking.Slots,
                        DaysInMonth = EF.Functions.DateDiffDay(
                                        booking.StartTime.Date.AddDays(1 - booking.StartTime.Date.Day),
                                        booking.StartTime.Date.AddDays(1 - booking.StartTime.Date.Day).AddMonths(1)
                                        )
                    })
                    .GroupBy(b => new { b.Name, b.Year, b.Month, b.DaysInMonth })
                    .Select(g => new
                    {
                        g.Key.Name,
                        g.Key.Year,
                        g.Key.Month,
                        Utilization = SqlDbFunctionsExtensions.SqlRound(
                                100 * g.Sum(b => b.Slots) / (decimal)(25 * g.Key.DaysInMonth),
                                1)
                    })
                    .OrderBy(r => r.Name)
                        .ThenBy(r => r.Year)
                            .ThenBy(r => r.Month)
                    .ToList();
در اینجا در ابتدا با استفاده از روش مثال 1، مقدار DaysInMonthهای موجود محاسبه شده‌اند. سپس چون می‌خواهیم جمع Slots را محاسبه کنیم، نیاز است اطلاعات هر امکانی را در یک سال و ماه خاص، گروه بندی کرد.
در این کوئری، از متد SqlDbFunctionsExtensions.SqlRound نیز استفاده شده‌است. روش تعریف این نوع متدها را در مطلب «امکان تعریف توابع خاص بانک‌های اطلاعاتی در EF Core» پیشتر بررسی کرده‌ایم که برای مثال در اینجا چنین شکلی را پیدا می‌کند:
namespace EFCorePgExercises.Utils
{
    public static class SqlDbFunctionsExtensions
    {
        public static decimal SqlRound(decimal value, int precision)
            => throw new InvalidOperationException($"{nameof(SqlRound)} method cannot be called from the client side.");

        private static readonly MethodInfo _sqlRoundMethodInfo = typeof(SqlDbFunctionsExtensions)
            .GetRuntimeMethod(
                nameof(SqlDbFunctionsExtensions.SqlRound),
                new[] { typeof(decimal), typeof(int) }
            );

        public static void AddCustomSqlFunctions(this ModelBuilder modelBuilder)
        {
            modelBuilder.HasDbFunction(_sqlRoundMethodInfo)
                .HasTranslation(args =>
                {
                    return SqlFunctionExpression.Create("ROUND",
                        args,
                        _sqlRoundMethodInfo.ReturnType,
                        typeMapping: null);
                });
        }
    }
}
پس از آن فقط کافی است متد AddCustomSqlFunctions را به Context برنامه معرفی کنیم:
namespace EFCorePgExercises.DataLayer
{
    public class ApplicationDbContext : DbContext
    {
         // ...

        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
        {
         // ...
            modelBuilder.AddCustomSqlFunctions();
         // ...
        }
    }
}



کدهای کامل این قسمت را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.
مطالب
مدیریت سراسری خطاها در یک برنامه‌ی Angular
در این مطلب قصد داریم پیام‌ها و اخطارهای برنامه را توسط کامپوننت Angular2 Toasty نمایش داده و همچنین برای کاهش میزان تکرار قسمت‌های نمایش خطا در برنامه، کار مدیریت متمرکز و سراسری آن‌ها را نیز انجام دهیم.


نمایش پیام‌ها و اخطارهای یک برنامه‌ی Angular توسط ng2-toasty

در مطلب «ایجاد Drop Down List‌های آبشاری در Angular» در قسمت دریافت اطلاعات drop down دوم از سرور، اگر کاربر مجددا گروه را بر روی حالت «لطفا گروهی را انتخاب کنید ...» قرار دهد، مقدار categoryId به undefined تغییر می‌کند:
  fetchProducts(categoryId?: number) {
    console.log(categoryId);

    this.products = [];

    if (categoryId === undefined || categoryId.toString() === "undefined") {
      return;
    }
در اینجا می‌خواهیم توسط کامپوننت Angular2 Toasty، پیام متناسبی را نمایش دهیم:



پیشنیازهای کار با کامپوننت Angular2 Toasty توسط یک برنامه‌ی Angular CLI

برای کار با کامپوننت Angular2 Toasty، ابتدا از طریق خط فرمان به پوشه‌ی ریشه‌ی برنامه وارد شده و سپس دستور ذیل را صادر می‌کنیم:
> npm install ng2-toasty --save
اینکار سبب خواهد شد تا این کامپوننت در پوشه‌ی node_modules\ng2-toasty نصب شده و همچنین فایل package.json نیز جهت درج مدخل آن به روز رسانی شود:


یک نکته: اگر در حین اجرای این دستور به خطای ذیل برخوردید:
 npm ERR! Error: EPERM: operation not permitted, rename
چون VSCode پوشه‌ی node_modules را تحت نظر قرار می‌دهد، ممکن است یک سری اعمال npm مجوز اجرا را پیدا نکنند. بنابراین ابتدا VSCode را بسته و مجددا دستور npm را اجرا کنید.

پس از آن نیاز است یکی از شیوه‌نامه‌هایی را که در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید، در فایل angular-cli.json. مشخص کنیم:
"styles": [
    "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
    "../node_modules/ng2-toasty/bundles/style-bootstrap.css",
    "styles.css"
],
که برای نمونه در اینجا، شیوه‌نامه‌ی بوت استرپ آن انتخاب شده‌است.

سپس باید به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرد و ماژول این کامپوننت را معرفی نمود:
import { ToastyModule } from "ng2-toasty";

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    ToastyModule.forRoot(),

همچنین در همین قسمت، به فایل قالب src\app\app.component.html مراجعه کرده و selector tag این کامپوننت را در ابتدای آن تعریف می‌کنیم:
 <ng2-toasty [position]="'top-right'"></ng2-toasty>
در اینجا با استفاده از property binding و تعیین مقدار رشته‌ای top-right، محل نمایش اعلانات برنامه را مشخص می‌کنیم. مقدارهای ممکن آن شامل bottom-right، bottom-left، top-right، top-left، top-center، bottom-center، center-center هستند. برای مثال اگر می‌خواهید آن‌را در میانه‌ی صفحه نمایش دهید، مقدار center-center را انتخاب کنید. همچنین باید دقت داشت که این مقدار باید درون '' قرار گیرد تا مشخص شود که رشته‌ای به خاصیت position انتساب داده شده‌است و این مقدار یک خاصیت عمومی تعریف شده‌ی در کامپوننت متناظر با قالب، نیست.


نمایش یک پیام خطا توسط ToastyService

اکنون که کار برپایی کامپوننت Angular2 Toasty به پایان رسید، کار کردن با آن به سادگی تزریق سرویس آن به سازنده‌ی یک کامپوننت و فراخوانی متدهای info، success ، wait ، error و warning آن است:
import { ToastyService, ToastOptions } from "ng2-toasty";

export class ProductGroupComponent implements OnInit {

  constructor(
    private productItemsService: ProductItemsService,
    private toastyService: ToastyService) { }

  fetchProducts(categoryId?: number) {
    console.log(categoryId);

    this.products = [];

    if (categoryId === undefined || categoryId.toString() === "undefined") {
      this.toastyService.error(<ToastOptions>{
        title: "Error!",
        msg: "Please select a category.",
        theme: "bootstrap",
        showClose: true,
        timeout: 5000
      });
      return;
    }
- در اینجا در ابتدا ماژول‌های مورد نیاز import شده‌اند.
- سپس ToastyService به سازنده‌ی کلاس کامپوننت مدنظر تزریق شده‌است تا بتوان از امکانات آن استفاده کرد.
- در ادامه، فراخوانی متد this.toastyService.error سبب نمایش اخطار قرمز رنگی می‌شود که تصویر آن‌را در ابتدای مطلب جاری مشاهده کردید.
- علت ذکر <ToastOptions> در اینجا این است که وجود آن سبب خواهد شد تا intellisense در VSCode فعال شود و پس از آن بتوان تمام گزینه‌های این متد و تنظیمات را بدون مراجعه‌ی به مستندات آن از طریق intellisense یافت و درج کرد:



مدیریت سراسری خطاهای مدیریت نشده، در یک برنامه‌ی Angular

در برنامه‌های Angular از این دست کدها بسیار مشاهده می‌شوند:
    this.productItemsService.getCategories().subscribe(
      data => {
        this.categories = data;
      },
      err => console.log("get error: ", err)
    );
تا اینجا قسمت err یا بروز خطا را با console.log مدیریت کرده‌ایم. در این حالت کاربر ممکن است 10 بار بر روی دکمه‌ای کلیک کند یا صفحه‌ای را بارگذاری کند و دست آخر متوجه نشود که مشکل کار چیست. به همین جهت می‌توان خطاها را نیز توسط ToastyService نمایش داد تا کاربران دقیقا متوجه بروز مشکل رخ داده شوند. اما ... به این ترتیب تکرار کد زیادی را خواهیم داشت و باید به ازای تمام این موارد، یکبار this.toastyService.error را فراخوانی کنیم. برای مدیریت بهتر یک چنین سناریویی در Angular، کلاس و سرویس توکاری به نام ErrorHandler وجود دارد. در هر قسمتی از برنامه‌ی Angular که استثنایی مدیریت نشده رخ دهد، ابتدا از این کلاس رد شده و سپس به برنامه انتشار پیدا می‌کند. بنابراین می‌توان یک ErrorHandler سفارشی را با ارث بری از آن تهیه کرد و سپس بجای سرویس توکار اصلی، به برنامه معرفی و از آن استفاده نمود. به این ترتیب می‌توان یک Global Error Interceptor را طراحی نمود.
به همین منظور کلاس جدیدی را به صورت ذیل در پوشه‌ی src\app اضافه می‌کنیم:
> ng g cl app.error-handler
با این خروجی
 installing class
  create src\app\app.error-handler.ts
سپس این کلاس را به نحو ذیل تکمیل خواهیم کرد:
import { ErrorHandler } from "@angular/core";

export class AppErrorHandler implements ErrorHandler {

  handleError(error: any): void {
    console.log("Error:", error);
  }
}
کلاس جدید AppErrorHandler از کلاس پایه ErrorHandler ارث بری می‌کند. بنابراین import آن‌را در ابتدای کار مشاهده می‌کنید. سپس باید متد handleError آن‌را با امضایی که مشاهده می‌کنید، پیاده سازی کنیم. فعلا با استفاده از console.log این خطا را در کنسول developer tools نمایش می‌دهیم.

اکنون نیاز است این ErrorHandler سفارشی را بجای نمونه‌ی اصلی به برنامه معرفی کنیم. برای این منظور به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و تغییرات ذیل را اعمال می‌کنیم:
import { NgModule, ErrorHandler } from "@angular/core";
import { AppErrorHandler } from "./app.error-handler";

@NgModule({
  providers: [
    { provide: ErrorHandler, useClass: AppErrorHandler }
  ]
ابتدا ErrorHandler به لیست imports اضافه شده‌است و همچنین محل تامین AppErrorHandler نیز مشخص گردیده‌است. سپس در قسمت providers ماژول جاری، از تعریف خاصی که ملاحظه می‌کنید، استفاده خواهد شد. به این ترتیب به Angular اعلام می‌کنیم، هرگاه نیازی به وهله‌ای از کلاس توکار ErrorHandler بود، وهله‌ای از کلاس سفارشی AppErrorHandler را مورد استفاده قرار بده.

اکنون برای آزمایش آن، در کدهای سمت سرور مطلب «ایجاد Drop Down List‌های آبشاری در Angular»، یک استثنای عمدی را قرار می‌دهیم:
[HttpGet("[action]/{categoryId:int}")]
public async Task<IActionResult> GetProducts(int categoryId)
{
   throw new Exception();
به این ترتیب هر زمانیکه گروهی انتخاب شد، دریافت محصولات آن گروه با خطا مواجه می‌شود.
برای اینکه AppErrorHandler، مورد استفاده قرار گیرد، قسمت err دریافت لیست محصولات را نیز حذف می‌کنیم (تا تبدیل به یک استثنای مدیریت نشده شود):
    this.productItemsService.getProducts(categoryId).subscribe(
      data => {
        this.products = data;
        this.isLoadingProducts = false;
      }// ,
      // err => {
      //   console.log("get error: ", err);
      //   this.isLoadingProducts = false;
      // }
    );
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، چنین پیامی، در کنسول developer tools ظاهر می‌شود و مشخص است از فایل AppErrorHandler صادر شده‌است:



افزودن ToastyService به AppErrorHandler

در ادامه می‌خواهیم بجای console.log از ToastyService برای نمایش خطاهای مدیریت نشده‌ی برنامه در کلاس AppErrorHandler استفاده کنیم:
import { ToastyService, ToastOptions } from "ng2-toasty";
import { ErrorHandler } from "@angular/core";

export class AppErrorHandler implements ErrorHandler {

  constructor(private toastyService: ToastyService) {
  }

  handleError(error: any): void {
    // console.log("Error:", error);
    this.toastyService.error(<ToastOptions>{
      title: "Error!",
      msg: "Fatal error!",
      theme: "bootstrap",
      showClose: true,
      timeout: 5000
    });
  }
}
به همین منظور سرویس آن‌را به سازنده‌ی کلاس AppErrorHandler تزریق کرده و سپس از آن به نحو متداولی در متد handleError استفاده می‌کنیم. به این ترتیب بجای ده‌ها و یا صدها قسمت مدیریت err=>this.toastyService.error در برنامه، تنها یک مورد مدیریت مرکزی را خواهیم داشت.

مشکل اول! اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، در کنسول developer tools چنین خطایی ظاهر می‌شود:
 Uncaught Error: Can't resolve all parameters for AppErrorHandler: (?).
به این معنا که Angular قادر نیست وهله‌ای از AppErrorHandler را ایجاد کند؛ چون نمی‌داند که چگونه باید پارامتر سازنده‌ی ToastyService را وهله سازی و تزریق نماید. علت اینجا است که کار آغاز کلاس ویژه‌ی ErrorHandler سراسری، پیش از کار بارگذاری ماژول مرتبط با ToastyService انجام می‌شود. به همین جهت، این مورد جزو معدود مواردی است که باید به صورت دستی تزریق شود:
import { ErrorHandler, Inject } from "@angular/core";

export class AppErrorHandler implements ErrorHandler {

  constructor(
    @Inject(ToastyService) private toastyService: ToastyService
  ) {
  }
در اینجا توسط Inject decorator، کار تزریق دستی ToastyService انجام خواهد شد. اکنون اگر برنامه را مجدد اجرا کنیم، خطای قبلی برطرف شده‌؛ یعنی کلاس AppErrorHandler با موفقیت وهله سازی شده‌است.

مشکل دوم! اینبار برنامه را اجرا کنید. سپس گروهی را انتخاب نمائید. مشاهده می‌کنید که خطایی نمایش داده نشد؛ هرچند در کنسول developer tools می‌توان اثری از آن را مشاهده کرد. مجددا گروه دیگری را انتخاب کنید، در این بار دوم است که خطای ارائه شده‌ی توسط this.toastyService.error ظاهر می‌شود. توضیح آن نیاز به بررسی مفهومی به نام Zones در Angular دارد.


مفهوم Zones در Angular

زمانیکه متد this.toastyService.error در یک کامپوننت برنامه مورد استفاده قرار گرفت، به خوبی کار می‌کرد و در همان بار اول فراخوانی، پیام را نمایش می‌داد. اما با انتقال آن به کلاسAppErrorHandler ، این قابلیت از کار افتاد. علت اینجا است که زمینه‌ی اجرایی این قطعه کد، اکنون خارج از Zone یا ناحیه‌ی Angular است و به همین دلیل متوجه تغییرات آن نمی‌شود. Zone زمینه‌ی اجرایی اعمال async است و اگر به فایل package.json یک برنامه‌ی Angular دقت کنید، بسته‌ی zone.js، یکی از وابستگی‌های همراه آن است.
تغییرات حالت برنامه، توسط یکی از اعمال ذیل رخ می‌دهند:
الف) بروز رخ‌دادهایی مانند کلیک، ورود اطلاعات و یا ارسال فرم
ب) اعمال Ajax ایی
ج) استفاده از Timers مانند استفاده از setTimeout و  setInterval

هر سه مورد یاد شده از نوع async بوده و زمانیکه رخ می‌دهند، حالت برنامه را تغییر خواهند داد. Angular نیز تنها به این موارد علاقمند بوده و به آ‌ن‌ها در جهت به روز رسانی رابط کاربری برنامه واکنش نشان می‌دهد.
برای مثال this.toastyService.error دارای خاصیتی است به نام timeout: 5000 که در آن، مورد «ج» فوق رخ می‌دهد؛ یعنی یک Timer پس از 5 ثانیه سبب بسته شدن آن خواهد شد. به همین جهت است که اگر پیش از پایان این 5 ثانیه مجددا درخواست واکشی لیست محصولات یک گروه را بدهیم، خطای مربوطه مشاهده می‌شود. چون Angular زمینه‌ی اجرایی لازم را فراهم کرده (یا همان Zone در اینجا) و مجبور به واکنش به عملیات async از نوع Timer است.

برای دسترسی به امکانات کتابخانه‌ی zone.js، می‌توان از طریق تزریق سرویس آن به نام NgZone به سازنده‌ی کلاس شروع کرد:
import { ToastyService, ToastOptions } from "ng2-toasty";
import { ErrorHandler, Inject, NgZone } from "@angular/core";
import { LocationStrategy, PathLocationStrategy } from "@angular/common";

export class AppErrorHandler implements ErrorHandler {

  constructor(
    @Inject(NgZone) private ngZone: NgZone,
    @Inject(ToastyService) private toastyService: ToastyService,
    @Inject(LocationStrategy) private locationProvider: LocationStrategy
  ) {
  }

  handleError(error: any): void {
    // console.log("Error:", error);

    const url = this.locationProvider instanceof PathLocationStrategy ? this.locationProvider.path() : "";
    const message = error.message ? error.message : error.toString();
    this.ngZone.run(() => {
      this.toastyService.error(<ToastOptions>{
        title: "Error!",
        msg: `URL:${url} \n ERROR:${message}`,
        theme: "bootstrap",
        showClose: true,
        timeout: 5000
      });
    });

    // IMPORTANT: Rethrow the error otherwise it gets swallowed
    // throw error;
  }
}
در اینجا فراخوانی this.ngZone.run سبب می‌شود تا درخواست نمایش خطای رخ‌داده وارد Angular Zone شده و بلافاصله سبب نمایش آن گردد:
 


چند نکته
1- اگر می‌خواهید علاوه بر رخ‌دادگردانی سراسری خطاها، این خطاها را به محل اصلی آن‌ها نیز انتشار دهید، نیاز است سطر throw error را در انتهای متد handleError نیز ذکر کنید. در غیر اینصورت، کار در همینجا به پایان خواهد رسید و این خطاها دیگر منتشر نمی‌شوند.
2- روش دریافت URL جاری صفحه را نیز در اینجا مشاهده می‌کنید. این اطلاعات می‌توانند جهت ارسال به سرور برای ثبت و بررسی‌های بعدی مفید باشند.
3- مقدار new Error().stack معادل stack trace جاری است و تقریبا در تمام مرورگرهای جدید پشتیبانی می‌شود.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-07.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دو پنجره‌ی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات
>npm install
>ng build --watch
و در دومی دستورات ذیل را اجرا کنید:
>dotnet restore
>dotnet watch run
اکنون می‌توانید برنامه را در آدرس http://localhost:5000 مشاهده و اجرا کنید.
مطالب
مروری بر Claim
تعریف :
در این پست قصد دارم در مورد claim که از آن به عنوان یک Abstraction برای شناسایی نام برده شده ، صحبت کنم و گریزی با ارتباط آن با شیرپوینت بزنم . مایکروسافت در جایی Claim را این گونه تعریف کرده بود : یک عبارت که یک شیئ ، آن را در باره خودش یا شیئ دیگری می‌سازد . Claim یک Abstraction برای شناسایی فراهم می‌کند . برای مثال میتوان گفت که یک عبارت که شامل نام ، شناسه ، کلید ، گروه بندی ، ظرفیت و ... باشد ، فراهم می‌کند .
 لازم است به تعریف Token هم اشاره ای شود . هنگامی که یک شناسه دیجیتالی در شبکه در حال گذر است ، فقط حاوی مجموعه ای از بایت‌ها است .( ارجاع به مجموعه ای از بایت‌ها که حاوی اطلاعات شناسایی به عنوان یک Token امنیتی با فقط یک Token باشد، امری عادی است ) . در محیطی که بر مبنای Claim بنا شده است ، یک Token حاوی یک یا چند Claim است که هر یک می‌تواند برخی تکه‌های اطلاعاتی را برای شناسایی (بیشتر در مورد کاربران و افراد استفاده می‌شود) ، در خود جای دهد  

Claim‌ها تقریبا هر چیزی را در مورد یک کاربر می‌تواند ارائه دهد. . برای مثال در Token تصویر بالا ، 3 claim اول به اطلاعات نام و نقش و سن کاربر اشاره دارند . 
فراهم کننده - توزیع کننده :
Claim‌ها توسط یک فراهم کننده (Provider) توزیع می‌شوند (Issuer) و سپس به آنها یک یا چند مقدار ، اختصاص می‌یابد و در Security Token هایی که توسط یک توزیع کننده ، توزیع می‌شوند ، بسته بندی می‌شود و معمولا به عنوان Security Token Service یا STS شناخته می‌شوند . برای مشاهده تعریف اصطلاحات مرتبط به Claim به اینجا مراجعه کنید 

STS ، می‌تواند توسط چند Identity Provider - IdP به مالکیت در بیاید . یک فراهم کننده شناسه در STS یا IP-STS ، یک سرویس است که درخواست‌ها را برای اطمینان از شناسایی Claim‌ها مدیریت می‌کند . یک IP-STS از یک پایگاه داده که Identity Store نامیده می‌شود برای نگهداری و مدیریت شناسه‌ها و خصیصه‌های مرتبط با آنها استفاده می‌کند .Identity Store می‌تواند یک دیتا بیس معمولی مانند SQL Server باشد یا یک محیط پیچیده‌تر مانند Active Directory . (از قبیل Active Directory Domain Services یا Active Directory Lightweight Directory Service ) . 
 
قلمرو - Realm
بیانگر مجموعه ای از برنامه‌ها ، URL‌ها ، دامنه‌ها یا سایت هایی می‌باشد که برای Token ، معتبر باشد .معمولا یک Realm با استفاده از دامنه (microsoft.com) یا مسیری داخل دامنه (microsoft.com/practices/guides) تعریف می‌شود .بعضی وقت‌ها یک realm ، به عنوان Security Domain بیان می‌شود چرا که تمام برنامه‌های داخل یک مرز امنیتی ویژه ای را احاطه کرده است .
 
Identity Federation
Identity Federation در حقیقت دریافت کننده Token هایی است که در خارج از Realm شما ایجاد شده اند و در صورتی Token را می‌پذیرد که شما Issuer یا توزیع کننده را مورد اطمینان معرفی کرده باشد . این امر به کاربران اجازه می‌دهد تا بدون نیاز به ورود به realm تعریف شده خودشان ، از realm دیگری وارد برنامه شوند . کاربران با یک بار ورود به محیط برنامه ، به چندین realm دسترسی پیدا خواهند کرد . 

Relying party application

هر برنامه سمت client که از Claim پشتیبانی کند 

مزایای Claim

  • جدا سازی برنامه از جزییات شناسایی
  • انعطاف پذیری در احراز هویت
  • Single sign-on
  • عدم نیاز به VPN
  • متحد کردن مجموعه با دیگر شرکت ها
  • متحد کردن مجموعه با سرویس‌های غیر از AD 

عناصر Claim

Claim شامل عناصر زیر می‌باشد :

  • Token
  • Claim
  • Provider/Issuer
    • Sharepoint STS
    • ADFS
    • ACS
    • OID
    • ,و غیره 
توزیع کننده‌ی ADFS

  
پرنکل‌ها و Token‌های Claim
شاید این بخش ، یکی از سردرگم کننده‌ترین مفاهیم باشد . هنگامی که صحبت از Claim می‌شود ، عده ای دچار این عدم توجه صحیح می‌شوند که هر دو نوع مختلفی از Token‌ها که با Claim‌ها استفاده می‌شوند ، توسط تمام برنامه‌ها پشتیبانی نمی‌شوند . نکته قابل توجه نوع پروتکلی است که می‌خواهید از آن استفاده کنید و باید کامل از آن مطلع باشید .
Security Token هایی که در اینترنت رفت و آمد می‌کنند ، معمولا یکی از دو نوع زیر هستند :
 - توکن‌های Security Assertion Markup Language یا SAML که ساختار XMLی دارند و encode شده اند و داخل ساختارهای دیگر از قبیل پیغام‌های HTTP و SOAP جای می‌گیرند
 - Simple Web Token یا SWT که درون هدر‌های درخواست یا پاسخ HTTP جای میگیرند .(WS-Federation)
 
نوع متفاوتی از Token که وابسته به مکانیسم احراز هویت است، ایحاد شده است . برای مثال اگر از Claim با Windows Sign-in استفاده می‌کنید ، شیرپوینت 2010 ، شیئ UserIdentity را به شیئ ClaimIdentity نبدیل می‌کند و claim را تقویت کرده و Token حاصله را مدیریت می‌کند . (این نوع Toaken جزء SAML نمی‌شود)
 
تنها راه به گرفتن توکن‌های SAML ، استفاده از یک Provider برای SAML است . مانند Windows Live ID یا ADFS . [+ ] 

معماری برنامه‌های مبتنی بر Claim
نام مدل : Direct Hub Model 

نام مدل : Direct Trust Model
 

مزایا :
- مدیریت راحت‌تر برای multiple trust relationships دز ADFS نسبت به Sharepoint
- مدیریت ساده‌تر در single trust relationship در شیرپوینت و عدم نیاز به فراهم کننده‌های سفارشی سازی شده برای Claim
- قایلیت استفاده از ویژگی‌های ADFS برای پیگیری توزیع Token ها
- ADFS از هز دوی SAML و WS-Federation پشتیبانی می‌کند
- توزیع کننده ADFS اجازه می‌دهد تا خصیصه‌های LDAP را از AD استخراج کنید
- ADFS به شما اجازه استفاده از قواعد دستوری SQL را برای استخراج داده‌ها از دیگر پایگاه‌های داده می‌دهد
- کارایی و اجرای مناسب 

معایب :
- کند بودن
- عدم پشتیبانی از SAML-P
- نیازمند تعریف کاربر‌ها در AD یا نواحی مورد اطمینان 

مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت دوم - سرویس‌های پایه
در قسمت قبل کلاس‌های متناظر با جداول پایه‌ی ASP.NET Core Identity را تغییر دادیم. اما هنوز سرویس‌های پایه‌ی این فریم ورک مانند مدیریت و ذخیره‌ی کاربران و مدیریت و ذخیره‌ی نقش‌ها، اطلاعی از وجود آن‌ها ندارند. در ادامه این سرویس‌ها را نیز سفارشی سازی کرده و سپس به ASP.NET Core Identity معرفی می‌کنیم.

سفارشی سازی RoleStore

ASP.NET Core Identity دو سرویس را جهت کار با نقش‌های کاربران پیاده سازی کرده‌است:
- سرویس RoleStore: کار آن دسترسی به ApplicationDbContext ایی است که در قسمت قبل سفارشی سازی کردیم و سپس ارائه‌ی زیر ساختی به سرویس RoleManager جهت استفاده‌ی از آن برای ذخیره سازی و یا تغییر و حذف نقش‌های سیستم.
وجود Storeها از این جهت است که اگر علاقمند بودید، بتوانید از سایر ORMها و یا زیرساخت‌های ذخیره سازی اطلاعات برای کار با بانک‌های اطلاعاتی استفاده کنید. در اینجا از همان پیاده سازی پیش‌فرض آن که مبتنی بر EF Core است استفاده می‌کنیم. به همین جهت است که وابستگی ذیل را در فایل project.json مشاهده می‌کنید:
   "Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore": "1.1.0",
- سرویس RoleManager: این سرویس از سرویس RoleStore و تعدادی سرویس دیگر مانند اعتبارسنج نام نقش‌ها و نرمال ساز نام نقش‌ها، جهت ارائه‌ی متدهایی برای یافتن، افزودن و هر نوع عملیاتی بر روی نقش‌ها استفاده می‌کند.
برای سفارشی سازی سرویس‌های پایه‌ی ASP.NET Core Identity‌، ابتدا باید سورس این مجموعه را جهت یافتن نگارشی از سرویس مدنظر که کلاس‌های موجودیت را به صورت آرگومان‌های جنریک دریافت می‌کند، پیدا کرده و سپس از آن ارث بری کنیم:
public class ApplicationRoleStore :
     RoleStore<Role, ApplicationDbContext, int, UserRole, RoleClaim>,
     IApplicationRoleStore
تا اینجا مرحله‌ی اول تشکیل کلاس ApplicationRoleStore سفارشی به پایان می‌رسد. نگارش جنریک RoleStore پایه را یافته و سپس موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود را به آن معرفی می‌کنیم.
این ارث بری جهت تکمیل، نیاز به بازنویسی سازنده‌ی RoleStore پایه را نیز دارد:
public ApplicationRoleStore(
   IUnitOfWork uow,
   IdentityErrorDescriber describer = null)
   : base((ApplicationDbContext)uow, describer)
در اینجا پارامتر اول آن‌را به IUnitOfWork بجای DbContext متداول تغییر داده‌ایم؛ چون IUnitOfWork دقیقا از همین نوع است و همچنین امکان دسترسی به متدهای ویژه‌ی آن‌را نیز فراهم می‌کند.
در نگارش 1.1 این کتابخانه، بازنویسی متد CreateRoleClaim نیز اجباری است تا در آن مشخص کنیم، نحوه‌ی تشکیل کلید خارجی و اجزای یک RoleClaim به چه نحوی است:
        protected override RoleClaim CreateRoleClaim(Role role, Claim claim)
        {
            return new RoleClaim
            {
                RoleId = role.Id,
                ClaimType = claim.Type,
                ClaimValue = claim.Value
            };
        }
در نگارش 2.0 آن، این new RoleClaim به صورت خودکار توسط کتابخانه صورت خواهد گرفت و سفارشی کردن آن ساده‌تر می‌شود.

در ادامه اگر به انتهای تعریف امضای کلاس دقت کنید، یک اینترفیس IApplicationRoleStore را نیز مشاهده می‌کنید. برای تشکیل آن بر روی نام کلاس سفارشی خود کلیک راست کرده و با استفاده از ابزارهای Refactoring کار Extract interface را انجام می‌دهیم؛ از این جهت که در سایر لایه‌های برنامه نمی‌خواهیم از تزریق مستقیم کلاس ApplicationRoleStore استفاده کنیم. بلکه می‌خواهیم اینترفیس IApplicationRoleStore را در موارد ضروری، به سازنده‌های کلاس‌های تزریق نمائیم.
پس از تشکیل این اینترفیس، مرحله‌ی بعد، معرفی آن‌ها به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core است. چون تعداد تنظیمات مورد نیاز ما زیاد هستند، یک کلاس ویژه به نام IdentityServicesRegistry تشکیل شده‌است تا به عنوان رجیستری تمام سرویس‌های سفارشی سازی شده‌ی ما عمل کند و تنها با فراخوانی متد AddCustomIdentityServices آن در کلاس آغازین برنامه، کار ثبت یکجای تمام سرویس‌های ASP.NET Core Identity انجام شود و بی‌جهت کلاس آغازین برنامه شلوغ نگردد.
ثبت ApplicationDbContext طبق روش متداول آن در کلاس آغازین برنامه انجام شده‌است. سپس معرفی سرویس IUnitOfWork را که از ApplicationDbContext تامین می‌شود، در کلاس IdentityServicesRegistry مشاهده می‌کنید.
 services.AddScoped<IUnitOfWork, ApplicationDbContext>();
در ادامه RoleStore سفارشی ما نیاز به دو تنظیم جدید را خواهد داشت:
services.AddScoped<IApplicationRoleStore, ApplicationRoleStore>();
services.AddScoped<RoleStore<Role, ApplicationDbContext, int, UserRole, RoleClaim>, ApplicationRoleStore>();
ابتدا مشخص کرده‌ایم که اینترفیس IApplicationRoleStore، از طریق کلاس سفارشی ApplicationRoleStore تامین می‌شود.
سپس RoleStore توکار ASP.NET Core Identity را نیز به ApplicationRoleStore خود هدایت کرده‌ایم. به این ترتیب هر زمانیکه در کدهای داخلی این فریم ورک وهله‌ای از RoleStore جنریک آن درخواست می‌شود، دیگر از همان پیاده سازی پیش‌فرض خود استفاده نخواهد کرد و به پیاده سازی ما هدایت می‌شود.

این روشی است که جهت سفارشی سازی تمام سرویس‌های پایه‌ی ASP.NET Core Identity بکار می‌گیریم:
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس‌ها با سرویس‌هایی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس‌های پیش فرض).
3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.


سفارشی سازی RoleManager

در اینجا نیز همان 5 مرحله‌ای را که عنوان کردیم باید جهت تشکیل کلاس جدید ApplicationRoleManager پیگیری کنیم.
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
public class ApplicationRoleManager :
    RoleManager<Role>,
    IApplicationRoleManager
در اینجا نگارشی از RoleManager را انتخاب کرده‌ایم که بتواند Role سفارشی خود را به سیستم معرفی کند.

2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس با سرویسی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس پیش فرض).
public ApplicationRoleManager(
            IApplicationRoleStore store,
            IEnumerable<IRoleValidator<Role>> roleValidators,
            ILookupNormalizer keyNormalizer,
            IdentityErrorDescriber errors,
            ILogger<ApplicationRoleManager> logger,
            IHttpContextAccessor contextAccessor,
            IUnitOfWork uow) :
            base((RoleStore<Role, ApplicationDbContext, int, UserRole, RoleClaim>)store, roleValidators, keyNormalizer, errors, logger, contextAccessor)
در این سفارشی سازی دو مورد را تغییر داده‌ایم:
الف) ذکر IApplicationRoleStore بجای RoleStore آن
ب) ذکر IUnitOfWork بجای ApplicationDbContext

3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
RoleManager پایه نیازی به پیاده سازی اجباری متدی ندارد.

4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
محتوای این اینترفیس را در IApplicationRoleManager‌ مشاهده می‌کنید.

5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.
services.AddScoped<IApplicationRoleManager, ApplicationRoleManager>();
services.AddScoped<RoleManager<Role>, ApplicationRoleManager>();
در کلاس IdentityServicesRegistry، یکبار اینترفیس و یکبار اصل سرویس توکار RoleManager را به سرویس جدید و سفارشی سازی شده‌ی ApplicationRoleManager خود هدایت کرده‌ایم.


سفارشی سازی UserStore

در مورد مدیریت کاربران نیز دو سرویس Store و Manager را مشاهده می‌کنید. کار کلاس Store، کپسوله سازی لایه‌ی دسترسی به داده‌ها است تا کتابخانه‌های ثالث، مانند وابستگی Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore بتوانند آن‌را پیاده سازی کنند و کار کلاس Manager، استفاده‌ی از این Store است جهت کار با بانک اطلاعاتی.

5 مرحله‌ای را که باید جهت تشکیل کلاس جدید ApplicationUserStore پیگیری کنیم، به شرح زیر هستند:
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
public class ApplicationUserStore :
   UserStore<User, Role, ApplicationDbContext, int, UserClaim, UserRole, UserLogin, UserToken, RoleClaim>,
   IApplicationUserStore
از بین نگارش‌های مختلف UserStore، نگارشی را انتخاب کرده‌ایم که بتوان در آن موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود را معرفی کنیم.

2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس با سرویسی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس پیش فرض).
public ApplicationUserStore(
   IUnitOfWork uow,
   IdentityErrorDescriber describer = null)
   : base((ApplicationDbContext)uow, describer)
در این سفارشی سازی یک مورد را تغییر داده‌ایم:
الف) ذکر IUnitOfWork بجای ApplicationDbContext

3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
در اینجا نیز تکمیل 4 متد از کلاس پایه UserStore جنریک انتخاب شده، جهت مشخص سازی نحوه‌ی انتخاب کلیدهای خارجی جداول سفارشی سازی شده‌ی مرتبط با جدول کاربران ضروری است:
        protected override UserClaim CreateUserClaim(User user, Claim claim)
        {
            var userClaim = new UserClaim { UserId = user.Id };
            userClaim.InitializeFromClaim(claim);
            return userClaim;
        }

        protected override UserLogin CreateUserLogin(User user, UserLoginInfo login)
        {
            return new UserLogin
            {
                UserId = user.Id,
                ProviderKey = login.ProviderKey,
                LoginProvider = login.LoginProvider,
                ProviderDisplayName = login.ProviderDisplayName
            };
        }

        protected override UserRole CreateUserRole(User user, Role role)
        {
            return new UserRole
            {
                UserId = user.Id,
                RoleId = role.Id
            };
        }

        protected override UserToken CreateUserToken(User user, string loginProvider, string name, string value)
        {
            return new UserToken
            {
                UserId = user.Id,
                LoginProvider = loginProvider,
                Name = name,
                Value = value
            };
        }
در نگارش 2.0 آن، این new‌ها به صورت خودکار توسط خود فریم ورک صورت خواهد گرفت و سفارشی کردن آن ساده‌تر می‌شود.

4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
محتوای این اینترفیس را در IApplicationUserStore‌ مشاهده می‌کنید.

5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.
services.AddScoped<IApplicationUserStore, ApplicationUserStore>();
services.AddScoped<UserStore<User, Role, ApplicationDbContext, int, UserClaim, UserRole, UserLogin, UserToken, RoleClaim>, ApplicationUserStore>();
در کلاس IdentityServicesRegistry، یکبار اینترفیس و یکبار اصل سرویس توکار UserStore را به سرویس جدید و سفارشی سازی شده‌ی ApplicationUserStore خود هدایت کرده‌ایم.


سفارشی سازی UserManager

5 مرحله‌ای را که باید جهت تشکیل کلاس جدید ApplicationUserManager پیگیری کنیم، به شرح زیر هستند:
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
public class ApplicationUserManager :
   UserManager<User>,
   IApplicationUserManager
از بین نگارش‌های مختلف UserManager، نگارشی را انتخاب کرده‌ایم که بتوان در آن موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود را معرفی کنیم.

2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس با سرویسی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس پیش فرض).
public ApplicationUserManager(
            IApplicationUserStore store,
            IOptions<IdentityOptions> optionsAccessor,
            IPasswordHasher<User> passwordHasher,
            IEnumerable<IUserValidator<User>> userValidators,
            IEnumerable<IPasswordValidator<User>> passwordValidators,
            ILookupNormalizer keyNormalizer,
            IdentityErrorDescriber errors,
            IServiceProvider services,
            ILogger<ApplicationUserManager> logger,
            IHttpContextAccessor contextAccessor,
            IUnitOfWork uow,
            IUsedPasswordsService usedPasswordsService)
            : base((UserStore<User, Role, ApplicationDbContext, int, UserClaim, UserRole, UserLogin, UserToken, RoleClaim>)store, optionsAccessor, passwordHasher, userValidators, passwordValidators, keyNormalizer, errors, services, logger)
در این سفارشی سازی چند مورد را تغییر داده‌ایم:
الف) ذکر IUnitOfWork بجای ApplicationDbContext (البته این مورد، یک پارامتر اضافی است که بر اساس نیاز این سرویس سفارشی، اضافه شده‌است)
تمام پارامترهای پس از logger به دلیل نیاز این سرویس اضافه شده‌اند و جزو پارامترهای سازنده‌ی کلاس پایه نیستند.
ب) استفاده‌ی از IApplicationUserStore بجای UserStore پیش‌فرض

3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
UserManager پایه نیازی به پیاده سازی اجباری متدی ندارد.

4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
محتوای این اینترفیس را در IApplicationUserManager‌ مشاهده می‌کنید.

5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.
services.AddScoped<IApplicationUserManager, ApplicationUserManager>();
services.AddScoped<UserManager<User>, ApplicationUserManager>();
در کلاس IdentityServicesRegistry، یکبار اینترفیس و یکبار اصل سرویس توکار UserManager را به سرویس جدید و سفارشی سازی شده‌ی ApplicationUserManager خود هدایت کرده‌ایم.


سفارشی سازی SignInManager

سرویس پایه SignInManager از سرویس UserManager جهت فراهم آوردن زیرساخت لاگین کاربران استفاده می‌کند.
5 مرحله‌ای را که باید جهت تشکیل کلاس جدید ApplicationSignInManager پیگیری کنیم، به شرح زیر هستند:
1) ارث بری از نگارش جنریک سرویس پایه‌ی موجود و معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود به آن
public class ApplicationSignInManager :
    SignInManager<User>,
    IApplicationSignInManager
از بین نگارش‌های مختلف SignInManager، نگارشی را انتخاب کرده‌ایم که بتوان در آن موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود را معرفی کنیم.

2) سفارشی سازی سازنده‌ی این کلاس با سرویسی که تهیه کرده‌ایم (بجای سرویس پیش فرض).
public ApplicationSignInManager(
            IApplicationUserManager userManager,
            IHttpContextAccessor contextAccessor,
            IUserClaimsPrincipalFactory<User> claimsFactory,
            IOptions<IdentityOptions> optionsAccessor,
            ILogger<ApplicationSignInManager> logger)
            : base((UserManager<User>)userManager, contextAccessor, claimsFactory, optionsAccessor, logger)
در این سفارشی سازی یک مورد را تغییر داده‌ایم:
الف) استفاده‌ی از IApplicationUserManager بجای UserManager پیش‌فرض

3) تکمیل متدهایی که باید به اجبار پس از این ارث بری پیاده سازی شوند.
SignInManager پایه نیازی به پیاده سازی اجباری متدی ندارد.

4) استخراج یک اینترفیس از کلاس نهایی تشکیل شده (توسط ابزارهای Refactoring).
محتوای این اینترفیس را در IApplicationSignInManager‌ مشاهده می‌کنید.

5) معرفی اینترفیس و همچنین نمونه‌ی توکار این سرویس به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core جهت استفاده‌ی از این سرویس جدید سفارشی سازی شده.
services.AddScoped<IApplicationSignInManager, ApplicationSignInManager>();
services.AddScoped<SignInManager<User>, ApplicationSignInManager>();
در کلاس IdentityServicesRegistry، یکبار اینترفیس و یکبار اصل سرویس توکار مدیریت لاگین را به سرویس جدید و سفارشی سازی شده‌ی ApplicationSignInManager خود هدایت کرده‌ایم.


معرفی نهایی سرویس‌های سفارشی سازی شده به ASP.NET Identity Core

تا اینجا سرویس‌های پایه‌ی این فریم ورک را جهت معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده‌ی خود سفارشی سازی کردیم و همچنین آن‌ها را به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core نیز معرفی نمودیم. مرحله‌ی آخر، ثبت این سرویس‌ها در رجیستری ASP.NET Core Identity است:
 services.AddIdentity<User, Role>(identityOptions =>
{
}).AddUserStore<ApplicationUserStore>()
  .AddUserManager<ApplicationUserManager>()
  .AddRoleStore<ApplicationRoleStore>()
  .AddRoleManager<ApplicationRoleManager>()
  .AddSignInManager<ApplicationSignInManager>()
  // You **cannot** use .AddEntityFrameworkStores() when you customize everything
  //.AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext, int>()
  .AddDefaultTokenProviders();
اگر منابع را مطالعه کنید، تمام آن‌ها از AddEntityFrameworkStores و سپس معرفی ApplicationDbContext به آن استفاده می‌کنند. با توجه به اینکه ما همه چیز را در اینجا سفارشی سازی کرده‌ایم، فراخوانی متد افزودن سرویس‌های EF این فریم ورک، تمام آن‌ها را بازنویسی کرده و به حالت اول و پیش فرض آن بر می‌گرداند. بنابراین نباید از آن استفاده شود.
در اینجا متد AddIdentity یک سری  تنظیم‌های پیش فرض‌ها این فریم ورک مانند اندازه‌ی طول کلمه‌ی عبور، نام کوکی و غیره را در اختیار ما قرار می‌دهد به همراه ثبت تعدادی سرویس پایه مانند نرمال ساز نام‌ها و ایمیل‌ها. سپس توسط متدهای AddUserStore، AddUserManager و ... ایی که مشاهده می‌کنید، سبب بازنویسی سرویس‌های پیش فرض این فریم ورک به سرویس‌های سفارشی خود خواهیم شد.

در این مرحله‌است که اگر Migration را اجرا کنید، کار می‌کند و خطای تبدیل نشدن کلاس‌ها به یکدیگر را دریافت نخواهید کرد.


تشکیل مرحله استفاده‌ی از ASP.NET Core Identity و ثبت اولین کاربر در بانک اطلاعاتی به صورت خودکار

روال متداول کار با امکانات کتابخانه‌های نوشته شده‌ی برای ASP.NET Core، ثبت سرویس‌های پایه‌ی آن‌ها توسط متدهای Add است که نمونه‌ی services.AddIdentity فوق دقیقا همین کار را انجام می‌دهد. مرحله‌ی بعد به app.UseIdentity می‌رسیم که کار ثبت میان‌افزارهای این فریم ورک را انجام می‌دهد. متد UseCustomIdentityServices کلاس IdentityServicesRegistry این‌کار را انجام می‌دهد که از آن در کلاس آغازین برنامه استفاده شده‌است.
        public static void UseCustomIdentityServices(this IApplicationBuilder app)
        {
            app.UseIdentity();

            var identityDbInitialize = app.ApplicationServices.GetService<IIdentityDbInitializer>();
            identityDbInitialize.Initialize();
            identityDbInitialize.SeedData();
        }
در اینجا یک مرحله‌ی استفاده‌ی از سرویس IIdentityDbInitializer را نیز مشاهده می‌کنید. کلاس IdentityDbInitializer‌ این اهداف را برآورده می‌کند:
الف) متد Initialize آن، متد context.Database.Migrate را فراخوانی می‌کند. به همین جهت دیگر نیاز به اعمال دستی حاصل Migrations، به بانک اطلاعاتی نخواهد بود. متد Database.Migrate هر مرحله‌ی اعمال نشده‌ای را که باقی مانده باشد، به صورت خودکار اعمال می‌کند.
ب) متد SeedData آن، به نحو صحیحی یک Scope جدید را ایجاد کرده و توسط آن به ApplicationDbContext دسترسی پیدا می‌کند تا نقش Admin و کاربر Admin را به سیستم اضافه کند. همچنین به کاربر Admin، نقش Admin را نیز انتساب می‌دهد. تنظیمات این کاربران را نیز از فایل appsettings.json و مدخل AdminUserSeed آن دریافت می‌کند.


کدهای کامل این سری را در مخزن کد DNT Identity می‌توانید ملاحظه کنید.
مطالب
آشنایی با CLR: قسمت هشتم
در قسمت پنجم در مورد ابزار Ngen کمی صحبت کردیم و در این قسمت هم در مورد آن صحبت هایی خواهیم کرد. گفتیم که این ابزار در زمان نصب، اسمبلی‌ها را کامپایل می‌کند تا در زمان اجرا JIT وقتی برای آن نگذارد. این کار دو مزیت به همراه دارد:
  1. بهینه سازی زمان آغاز به کار برنامه
  2. کاهش صفحات کاری برنامه: از آنجا که برنامه از قبل کامپایل شده، فراهم کردن صفحه بندی از ابتدای کار امر چندان دشواری نخواهد بود؛ لذا در این حالت صفحه بندی حافظه به صورت پویاتری انجام می‌گردد. شیوه‌ی کار به این صورت است که اسمبلی‌ها به چندین پروسه‌ی کاری کوچک‌تر تبدیل شده تا صفحه بندی هر کدام جدا صورت گیرد و محدوده‌ی صفحه بندی کوچکتر می‌شود. در نتیجه کمتر نقصی در صفحه بندی دیده شده یا کلا دیده نخواهد شد. نتیجه‌ی کار هم در یک فایل ذخیره می‌گردد که این فایل می‌تواند نگاشت به حافظه شود تا این قسمت از حافظه به طور اشتراکی مورد استفاده قرار گیرد و بدین صورت نیست که هر پروسه‌ای برای خودش قسمتی را گرفته باشد.
موقعی که اسمبلی، کد IL آن به کد بومی تبدیل می‌شود، یک اسمبلی جدید ایجاد شده که این فایل جدید در مسیر زیر قرار می‌گیرد:
%SystemRoot%\Assembly\NativeImages_v4.0.#####_64
نام دایرکتوری اطلاعاتی شامل نسخه CLR و اطلاعاتی مثل اینکه برنامه بر اساس چه نسخه‌ای 32 یا 64 بیت کامپایل شده است.

معایب
احتمالا شما پیش خود می‌گویید این مورد فوق العاده امکان جالبی هست. کدها از قبل تبدیل شده‌اند و دیگر فرآیند جیت صورت نمی‌گیرد. در صورتیکه ما تمامی امکانات یک CLR مثل مدیریت استثناءها و GC و ... را داریم، ولی غیر از این یک مشکلاتی هم به کارمان اضافه می‌شود که در زیر به آنها اشاره می‌کنیم:

عدم محافظت از کد در برابر بیگانگان: بعضی‌ها تصور می‌کنند که این کد را می‌توانند روی ماشین شخصی خود کامپایل کرده و فایل ngen را همراه با آن ارسال کنند. در این صورت کد IL نخواهد بود ولی موضوع این هست اینکار غیر ممکن است و هنوز استفاده از اطلاعات متادیتا‌ها پابرجاست به خصوص در مورد اطلاعات چون reflection و serialization‌ها . پس کد IL کماکان همراهش هست. نکته‌ی بعدی اینکه انتقال هم ممکن نیست؛ بنا به شرایطی که در مورد بعدی دلیل آن را متوجه خواهید شد.

از سینک با سیستم خارج میشوند: موقعیکه CLR، اسمبلی‌ها را به داخل حافظه بار می‌کند، یک سری خصوصیات محیط فعلی را با زمانیکه عملیات تبدیل IL به کد ماشین صورت گرفته است، چک می‌کند. اگر این خصوصیات هیچ تطابقی نداشته باشند، عملیات JIT همانند سابق انجام می‌گردد. خصوصیات و ویژگی‌هایی که چک می‌شوند به شرح زیر هستند:
  • ورژن CLR: در صورت تغییر، حتی با پچ‌ها و سرویس پک ها.
  • نوع پردازنده: در صورت تغییر پردازنده یا ارتقا سخت افزاری.
  • نسخه سیستم عامل : ارتقاء با سرویس پک ها.
  • MVID یا Assemblies Identity module Version Id: در صورت کامپایل مجدد تغییر می‌کند.
  • Referenced Assembly's version ID: در صورت کامپایل مجدد اسمبلی ارجاع شده.
  • تغییر مجوزها: در صورتی که تغییری نسبت به اولین بار رخ دهد؛ مثلا در قسمت قبلی در مورد اجازه نامه اجرای کدهای ناامن صحبت کردیم. برای نمونه اگر در همین اجازه نامه تغییری رخ دهد، یا هر نوع اجازه نامه دیگری، برنامه مثل سابق (جیت) اجرا خواهد شد.
پی نوشت: در آپدیت‌های دات نت فریم ورک به طور خودکار ابزار ngen صدا زده شده و اسمبلی‌ها مجددا کمپایل و دخیره میشوند و برنامه سینک و آپدیت باقی خواهد ماند. 

کارایی پایین کد در زمان اجرا: استفاده از ngen از ابتدا قرار بود کارآیی را با حذف جیت بالا ببرد، ولی گاهی اوقات در بعضی شرایط ممکن نیست. کدهایی که ngen تولید می‌کند به اندازه‌ی جیت بهینه نیستند. برای مثال ngen نمی‌تواند بسیاری از دستورات خاص پردازنده را جز در زمان runtime مشخص کند. همچنین فیلدهایی چون static را از آنجا که نیاز است آدرس واقعی آن‌ها در زمان اجرا به دست بیاید، مجبور به تکنیک و ترفند میشود و موارد دیگری از این قبیل.
پس حتما نسخه‌ی ngen شده و غیر ngen را بررسی کنید و کارآیی هر دو را با هم مقایسه کنید. برای بسیاری از برنامه‌ها کاهش صفحه بندی یک مزیت و باعث بهبود کارآیی می‌شود. در نتیجه در این قسمت ngen برنده اعلام می‌شود.

توجه کنید برای سیستم‌هایی که در سمت سرور به فعالیت می‌پردازند، از آنجا که تنها اولین درخواست برای اولین کاربر کمی زمان می‌برد و برای باقی کاربران درخواست با سرعت بالاتری اجرا می‌گردد و اینکه برای بیشتر برنامه‌های تحت سرور از آنجا که تنها یک نسخه در حال اجراست، هیچ مزیت صفحه بندی را ngen ایجاد نمی‌کند.

برای بسیاری از برنامه‌های کلاینت که تجربه‌ی startup طولانی دارند، مایکروسافت ابزاری را به نام Managed Profile Guided Optimization Tool یا MPGO .exe دارد. این ابزار به تحلیل اجرای برنامه شما پرداخته و بررسی می‌کند که در زمان آغازین برنامه چه چیزهایی نیاز است. اطلاعات به دست آمده از تحلیل به سمت ngen فرستاده شده تا کد بومی بهینه‌تری تولید گردد. موقعیکه شما آماده ارائه برنامه خود هستید، برنامه را از طریق این تحلیل و اجرا کرده و با قسمت‌های اساسی برنامه کار کنید. با این کار اطلاعاتی در مورد اجرای برنامه در داخل یک پروفایل embed شده در اسمبلی، قرار گرفته و ngen موقع تولید کد، این پروفایل را جهت تولید کد بهینه مطالعه خواهد کرد.

در مقاله‌ی بعدی در مورد FCL صحبت‌هایی خواهیم کرد.
نظرات اشتراک‌ها
برنامه Pause4Relax
برنامه EyeLeo هم بنا به تجربه شخصی، برای موضوع بد نیست.