پکیج های ناهماهنگ بعد از restore
Continuous Delivery چیست ؟
Continuous Delivery یا (CD)، رویکردی در مهندسی نرم افزار است که تیمها را قادر میسازد نرم افزار تولید شده را به روشی سریع و مطمئن برای انتشار و تحویل آماده کنند. Continuous Delivery توانایی اعمال تغییرات در محیط عملیات در هر لحظه با روشی سریع و مطمئن و به طور کاملا پایدار می باشد. این تغییرات شامل همه انواع آن از جمله تغییرات پیکربندی در نرم افزار، زیرساخت و پلتفرم، افرودن ویژگیهای جدید، رفع باگ و خطاها میشود...
پیش نیاز ورود به دنیای داده کاوی
علم داده کاوی از علوم مختلفی از جمله علم آمار، هوش مصنوعی، یادگیری ماشین، شناسائی الگو و پایگاه داده نشات گرفته است و این علوم ریشههای علم داده کاوی هستند. برای مثال الگوریتم هایی که یک مدل را یاد میگیرند یا الگویی را شناسائی میکنند؛ معمولا وجه مشترک یادگیری ماشین و شناسائی الگو با داده کاوی هستند.
در این قسمت پیش از درگیر شدن با جزئیات هر الگوریتم تمایل دارم خوانندگان محترم را با مطالبی که شاید کمتر در دنیای IT با آن درگیر بوده اند؛ آشنا کنم. این کار به این دلیل انجام میشود که برای مثال در کشف قوانین انجمنی یا دسته بند مبتنی بر قانون (مثال متداول آن تحلیل سبد خرید مشتری در هایپر مارکت است) خروجی به شکل مجموعه ای قانون «اگر الف؛ آنگاه ب» و ... بدست میآید. بنابراین برای تفسیر صحیح این مدلها علاوه بر آشنائی با کسب وکار مربوطه؛ نیازی نسبی به آشنائی با سایر علوم نیز میباشد و بدین ترتیب از اتلاف انرژی و زمان و همچنین از بروز خطا در استدلالمان جلوگیری میکنیم. جمله معروفی با این مضمون در سایر فرهنگها وجود دارد که اعداد دروغ نمیگویند؛ ولی فردی دروغگو میتواند از اعداد سوء استفاده کند. بنابراین زمان مناسبی است که با بعضی مغالطات آشنا شویم.
اساس کار علمی به بیان ساده عبارت است از: به پرسش گرفتن همه چیز و دنبال کردن مدارک و شواهد به هر کجا که ما را رهنمون سازد؛ اینکار بوسیله آزمودن هر نظر و ایده ای، با انجام آزمایش روی آنها و مشاهده نتایج بدست آمده و سپس توسعه دادن مواردی که از آزمایشات موفق بیرون آمده اند و رد کردن آنهایی که در آزمون شکست خورده اند، انجام میگیرد. روش علمی آنچنان قدرتمند است که در طی چهار قرن گذشته (قرن 16 میلادی) ما را از نخستین نگاهی که گالیله از درون تلسکوپ به دنیای دیگر انداخت، به گام گذاشتن بر روی ماه رسانده است و به ما اجازه داده تا به پهنه فضا و زمان بنگریم تا کشف کنیم که در کجا و در چه زمانی از عالم قرار داریم.
اجداد ما ستاره شناسان خانه به دوشی بودند که در گروههای کوچک زندگی میکردند، آسمان تقویم و راهنمای زندگی آنها بود، بقای شان به این وابسته بود که بدانند چگونه ستارهها را بخوانند و بدین ترتیب بتوانند فرا رسیدن زمستان را پیش بینی کنند و زمان کوچ کردن را بدست آورند. در واقع نعمت تشخیص الگو باعث شانس بیشتر زنده ماندن و تولید مثل آنها بود و بدین ترتیب ژنهای تشخیص الگو را به نسلهای آینده منتقل میکردند. آنها وقتی که ارتباط مستقیمی بین حرکت ستارگان و گردش فصلی حیات روی زمین پیدا کردند، نتیجه گرفتند که اتفاقاتی که آن بالا میافتد به ما در پائین مربوط میشود و آنرا به خود میگرفتند!؟ آنها توضیح منطقی دیگری برای اتفاق پیش آمده نداشتند. کلمه یونانی Dis-aster به معنی "ستاره شوم" حتی برای اقوام مختلف به معنای جنگ، قحطی، مریضی و ... تعبیر میشد. (در فرهنگ ما نیز جملاتی با این مضمون کم وجود ندارد، برای مثال:" قمر در عقرب است"، پس اتفاق بدی خواهد افتاد!. البته منظور قرار گرفتن ماه در برج عقرب است و ...).
می توان گفت استعداد انسان در تشخیص الگو شمشیری دو لبه است، ما انسانها قادریم در تشخیص الگوهائی که اصلاً وجود ندارند نیز خیلی خوب عمل کنیم!، چیزی که به معنای "تشخیص الگوی اشتباه" است. ما عاشق خاص بودن هستیم و با داشتن این هدف همواره در تلاش برای فریب خود و دیگران هستیم. علم در مرز میان دانایی و جهالت گام بر میدارد، از نظر یک محقق هیچ شرمساری در ندانستن وجود ندارد، تنها شرمساری در آن است که تظاهر کنیم همه جوابها را میدانیم. علم راهی است که انسان را از فریب خود و دیگران باز میدارد و امروزه به نیکی میدانیم هر چه علم بیشتر در اختیار ابنای بشر قرار گیرد، امکان سوء استفاده از آن کمتر خواهد شد. بدین ترتیب با دانستن ارزشهای علمی تقاضا برای جهالت و تعصب کم خواهد شد. ارزشهای علمی مختصراً به شرح زیر هستند: قدرت سوال کردن، وقتی موضوعی را بررسی میکنید تنها چیزی که باید از خودتان بپرسید این است که واقعیتها در این موضوع (فلسفه) چه هست و چه حقایقی در آن نهفته است. هیچگاه به خودتان اجازه ندهید که آنچه را دوست دارید، حقیقت داشته باشد (اگر یک ایده دلخواه در یک آزمایش خوب مردود شد، پس اشتباه است و از آن عبور کنید)، همچنین آنچه را که فکر میکنید حقیقت بودنش برای بشر سودمند است شما را منحرف نکند (برای خودتان فکر کنید و از خودتان بپرسید)، فقط و تنها به این که واقعیت چه هست بنگرید، در ضمن اگر مدرکی ندارید؛ قضاوت نکنید و مهمترین قانون؛ به یاد داشته باشید که شما انسان هستید و میتوانید اشتباه کنید، همانطور که مهمترین دانشمندان در مواردی اشتباهاتی داشته اند.
منطق ابزاری علمی است که بکارگیری آن ذهن انسان را از خطای در تفکر باز میدارد، مبارزه با مغالطات و لغزشهای اندیشه هدف علم منطق است. مغالطه منحصر به استدلال نیست، به بیان دقیقتر شکل هایی از استدلال است که نتیجه تابع مقدمه یا مقدمه هایش نیست. مغالطه ای که عمدی یعنی با آگاهی از عدم اعتبار انجام میشود اما به ظاهر معتبر و مجاب کننده و در واقع فریب دهنده مخاطب است سفسطه نامیده میشود. عدم اعتبار یک استدلال ممکن است به دلایل زیر باشد: ناشی از نادرستی یکی از مقدمات استدلال باشد و یا علی رغم درستی مقدمات؛ نظم و صورت استدلال نادرست باشد. برای آشنایی ذهن خواننده به معرفی نمونه ای از این مغالطات اشاره میشود؛ برای مثال این مغالطه بر این پیش فرض استوار است که هر زمان دو حادثه با یکدیگر اتفاق افتاد؛ میتوان یکی را علت و دیگری را معلول آن به حساب آورد. برای مثال در تحقیقی به ارتباط مستقیم میان وجود داشتن چتر در ماشین به هنگام تصادفات رانندگی پرداخته شده و به این نتیجه رسیده اند زمانی که تصادفی رخ میدهد با احتمال بسیار بالاتری چتر در ماشین وجود دارد به نسبت حالتی که چتر در ماشین وجود ندارد؛ به همین دلیل چتر عامل تصادف است! برای اجتناب از این مغالطات باید قادر به تفکیک اصل علیت (Causality) و همبستگی (Correlation) باشیم. (در توضیح مثال فوق لغزندگی جاده عامل تصادف در روزی بارانی است نه چتر!).
همچنین استفاده از آمار و اطلاعات آماری علی رغم فوائد زیاد در اطلاع رسانی، میتواند لغزشگاهی باشد که زمینه ارتکاب برخی مغالطات را نیز فراهم کند در ادامه به معرفی تعدادی از این مغالطات آماری (Statistical Fallacies) میپردازیم:
مغالطه متوسط که میتواند با سوء استفاده از برخی اصطلاحات آماری مطابق با اهداف و اغراضی که موسسات ارائه دهنده اطلاعات آماری دنبال میکنند، متوسط یک مجموعه را کم یا زیاد اعلام کنند! به بیان دیگر کلمه متوسط در نوبتهای مختلف به معانی متداولی استعمال میشود که عبارتند از:
میانگین (Average) یا معدل که برای چند عدد برابر است با مجموع آنها تقسیم بر تعدادشان.
میانه (Median) که یک مجموعه عددی را به دو نیم تقسیم میکند؛ نیمی که هر یک از اعداد آن بیشتر از میانه و نیمی که کمتر از میانه است.
نما (Mode) که در یک مجموعه؛ عددی است که بیش از دیگر اعداد تکرار شده است.
پس میتوان نتیجه گرفت وقتی اعلام میشود که در یک جامعه آماری فلان عدد یک متوسط است هنوز اطلاع دقیقی داده نشده و باید صراحتا مشخص کنند کدامیک از معانی متوسط مورد نظر است.
باید در نظر داشته باشید این مغالطه زمانی استفاده میشود که دامنه تغییرات در میان جامعه آماری بسیار زیاد است، چنانچه دامنه تغییرات حداقل و حداکثر نسبت به تعداد افراد جامعه زیاد نباشد، مقادیر میانگین؛ میانه و نما تقریبا منطبق بر هم خواهند شد (برای مثال در محاسبه متوسط طول قد افراد یک کشور). اما در مواردی که تغییرات مذکور زیاد باشد باید با هوشیاری از وقوع این مغالطه جلوگیری نمود (از مصادیق و زمینههای بارز و مهم ارتکاب این مغالطه محاسبه متوسط حقوق و درآمد افراد است).
مغالطه نمودارهای گمراه کننده (Misleading Graph) استفاده از نمودار میتواند وسیله ای موثر در بیان مغالطه آمیز بودن اطلاعات آماری باشد. برای مثال نمودار رشد سود خالص شرکتی را در نظر بگیرید که در محور افقی آن بعد زمان و در محور عمودی مقادیر مالی درج شده است. با رسم نمودار مذکور سود خالص هر ماه به صورت واضح و آشکار مثلاْ رشدی ده درصدی را نمایش میدهد چنانچه شرکت مذکور اصول اخلاقی را رعایت نکند و برای جذابیت بیشتر و جذب سرمایههای بیشتر؛ قسمت هایی از نمودار را به گونه ای حذف کند که حاصل کار این شود که خواننده احساس کند سود خالص شرکت در عرض دوازده ماه به بالای کاغذ رسیده (یعنی به طور ضمنی افزایشی معادل صد در صد) و یا نسبت بین خطوط افقی و عمودی را بگونه ای تغییر دهد تا رشد ده درصدی را بسیار بزرگتر نشان داده شود (می تواند با تقلیل مقیاس واحد مالی به یک دهم به این هدف برسد) بدین ترتیب نمودار حاصل چنان جذاب میشود که هر کس با تماشای آن رگههای موفقیت و پیشرفت را در شرکت متقلب بوضوح مشاهده میکند.
مغالطه تصاویر یک بعدی (One Dimensional Pictures) از روشهای تقلب دیگر میتواند باشد که باید توجه کرد آیا نسبت القا شده بوسیله تصاویر با نسبت اعداد مطابقت دارد یا خیر.
می دانیم آنچه پایه و اساس آمار استنباطی را تشکیل میدهد روشهای نمونه گیری است که اتفاقاْ این روشها منشاء برخی مغالطات و ترفندهای آماری نیز هست در این قسمت به معرفی تعدادی از این موارد میپردازیم:
نمونه ناکافی (Deficient Examples) چنانچه در روش نمونه گیری مقدار و نسبت «نمونه» به «جامعه آماری» به اندازه کافی بزرگ باشد و به طرز صحیحی انتخاب شده باشد؛ غالبا میتواند معرف خوبی برای جامعه آماری باشد. اما چنانچه نمونه به اندازه کافی بزرگ نباشد؛ گرچه اطلاعاتی را در خصوص جامعه آماری در اختیارمان قرار میدهد ولیکن احتمال وقوع خطا در چنین حالتی بسیار زیاد است که این مغالطه دارای این شرایط است؛ البته باید توجه داشت که کافی یا ناکافی بودن تعداد نمونهها نسبت به جامعه آماری امری نسبی است. بنابراین جهت اجتناب از بروز این مغالطه باید همواره در نظر داشت آیا تعداد نمونهها در مقایسه با کل جامعه آماری راضی کننده و کافی است یا خیر.
نمونه غیر تصادفی (Deliberate Examples) برای بدست آوردن اطلاعات آماری در روش نمونه برداری؛ کافی بودن نمونهها شرط لازم است و کافی نیست؛ یکی از مواردی که باید مورد توجه قرار داد تصادفی بودن نمونهها میباشد. به بیان دیگر تنها کافی بودن نمونهها یا فراوانی آنها برای تعمیم دادن حکمی به کل آن جامعه آماری کفایت نمیکند. تصادفی بودن نمونهها بدین معناست که نمونهها نباید نماینده و بیانگر دسته و گروه خاصی از جامعه آماری باشند. همچنین در روش نمونه برداری افراد جامعه آماری باید از شانس یکسانی برای انتخاب شدن در نمونه برداری برخوردار باشند از راههای تحقق این هدف تقسیم افراد جامعه آماری به دستهها و طبقات مختلف و تعیین کردن درصد و نسبت هر یک از آنها به کل مجموعه میباشد بدین ترتیب در نمونه برداری نیز سعی میشود این نسبت لحاظ گردد؛ این روش اصطلاحا روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نامیده میشود روشهای دیگری نیز به منظور اینکه کلیه افراد جامعه آماری از شانسی یکسان برای انتخاب شدن در نمونه برخوردار باشند وجود دارد مانند روشهای نمونه گیری تصادفی ساده؛ نمونه گیری تصادفی خوشه ای و نمونه گیری تصادفی سیستماتیک.
عدم واقع نمائی نمونهها (Unrealistic Examples ) در نمونه برداری به صورت پرسشهای شفاهی از جامعه آماری انسانی مسئله عدم واقع نمائی نمونهها رخ میدهد بدین ترتیب همواره موجب بروز خطاهای جدی در بدست آوردن اطلاعات آماری دقیق است. این مشکل عملا به روش جمع آوری دادهها از طریق مصاحبه بر میگردد خواه به صورت نمونه ای یا سرشماری باشد.
node -v npm -v
فایل پیشین angular-cli.json حذف و فایل جدید angular.json بجای آن معرفی شدهاست
یکی از مهمترین تغییرات CLI 6.0 نسبت به نگارشهای قبلی آن، پشتیبانی از چندین پروژه است و به همین منظور ساختار فایل تنظیمات آنرا به طور کامل تغییر دادهاند و اگر دستور ng new project1 را صادر کنید، دیگر از فایل پیشین angular-cli.json خبری نبوده و بجای آن فایل جدید angular.json قابل مشاهدهاست:
{ "$schema": "./node_modules/@angular/cli/lib/config/schema.json", "version": 1, "newProjectRoot": "projects", "projects": { "project1": {
مزیت مهم این قابلیت، امکان ایجاد libraries است که به صورت توکار از این نگارش پشتیبانی میشود و میتوان اجزایی مانند components ،directives ،pipes و services اشتراکی را در یک یا چندین کتابخانه قرار داد و سپس از آنها در پروژهی اصلی و یا چندین پروژهی متصل استفاده کرد.
نگارش 6 در پشت صحنه، پروژهی موفق ng-packagr را به مجموعهی CLI اضافه کردهاست و از این پس توسط خود CLI میتوان کتابخانههای استاندارد Angular را تولید کرد. این مورد، مزیت استاندارد سازی کتابخانههای npm حاصل را نیز به همراه دارد؛ مشکلی که گاهی از اوقات به علت عدم رعایت این ساختار، با بستههای فعلی npm مخصوص Angular وجود دارند. برای مثال بدون استفادهی از این ابزار، نیاز است مستندات 13 صفحهای ساخت کتابخانههای Angular را سطر به سطر پیاده سازی کنید که توسط CLI 6.0، به صورت خودکار ایجاد و مدیریت میشود.
بنابراین اکنون سؤال مهمی که مطرح میشود این است: آیا باید فایل angular-cli.json پیشین را به صورت دستی به این فایل جدید به روز رسانی کرد و چگونه؟
به روز رسانی تمام بستههای سراسری سیستم
در ادامه پیش از هر کاری نیاز است تمام بستههای سراسری npm ایی را که هر از چندگاهی به سیستم خود اضافه کردهاید، به روز رسانی کنید. برای مشاهدهی لیست موارد تاریخ مصرف گذشتهی آنها، دستور زیر را صادر کنید:
npm outdated -g --depth=0
npm update -g
به روز رسانی خودکار ساختار فایل angular-cli.json
این به روز رسانی توسط CLI 6.0 به صورت خودکار پشتیبانی میشود و شامل این مراحل است:
ابتدا نیاز است بستهی سراسری آنرا به روز رسانی کرد:
npm i -g @angular/cli
npm install --save-dev @angular/cli@latest
ng update @angular/cli ng update @angular/core ng update rxjs
DELETE .angular-cli.json CREATE angular.json (4273 bytes) UPDATE karma.conf.js (1008 bytes) UPDATE src/tsconfig.spec.json (322 bytes) UPDATE package.json (2076 bytes) UPDATE tslint.json (3217 bytes)
لیست سایر بستههایی را که میتوان توسط این دستور به روز رسانی کرد، با اجرا دستور ng update میتوانید مشاهده کنید. برای مثال اگر از Angular Material نیز استفاده میکنید، دستور به روز رسانی آن به صورت زیر است:
ng update @angular/material
مشکل! دستور ng update کار نمیکند!
اگر پروژهی شما صرفا مبتنی بر بستههای اصلی Angular باشد، مراحل یاد شدهی فوق را با موفقیت به پایان خواهید رساند. اما اگر از کتابخانههای ثالثی استفاده کرده باشید، منهای دستور «ng update @angular/cli» که کار تولید فایل جدید angular.json را انجام میدهد، مابقی با خطاهایی مانند «incompatible peer dependency» و یا «Invalid range:>=2.3.1 <3.0.0||>=4.0.0» متوقف میشوند.
در یک چنین حالتی نیاز است ابتدا وابستگیهای محلی پروژه را به روز کرد و سپس دستورات ng update را تکرار نمود. برای این منظور ابتدا بستهی npm-check-updates را نصب کنید:
npm install npm-check-updates -g
ncu -u npm install
اکنون تمام وابستگیهای محلی پروژهی شما به صورت خودکار به آخرین نگارش آنها به روز رسانی شدهاند و اینبار اگر دستورات ذیل را اجرا کنید، با خطاهای یاد شده مواجه نخواهید شد:
ng update @angular/core ng update rxjs
البته اگر در این حالت برنامه را کامپایل کنید، کار نخواهد کرد. علت اصلی آن به بهروز رسانی rxjs به نگارش 6 آن مرتبط میشود که در مطلب بعدی پیگیری خواهد شد و این نگارش شامل حذفیات بسیاری است در جهت کاهش حجم آن، یکپارچکی و یک دست شدن syntax آن و همچنین بهبود قابل ملاحظهی کارآیی آن. البته پیشنیاز الزامی آن آشنایی با pipe-able operators است. علت دیگر کامپایل نشدن برنامه هم میتواند عدم استفاده از HttpClient نگارش 4.3 به بعد باشد.
خاموش کردن اخطار «TypeScript version mismatch»
اگر نگارش TypeScript نصب شدهی در سیستم به صورت سراسری، با نگارش محلی پروژهی شما یکی نباشد، اخطار «TypeScript version mismatch» را دریافت میکنید. روش خاموش کردن آن در CLI جدید با اجرای دستور زیر است:
ng config cli.warnings.typescriptMismatch false
{ "devDependencies": { "typescript": "~2.7.2" } }
تغییرات ng build در نگارش 6
در نگارش 6، مفهوم پیشین environments به configurations تغییر یافتهاست و اینبار در فایل جدید angular.json تنظیم میشوند:
{ "$schema": "./node_modules/@angular/cli/lib/config/schema.json", "version": 1, "newProjectRoot": "projects", "projects": { "angular-template-driven-forms-lab": { "configurations": { "production": { "optimization": true, "outputHashing": "all", "sourceMap": false, "extractCss": true, "namedChunks": false, "aot": true, "extractLicenses": true, "vendorChunk": false, "buildOptimizer": true, "fileReplacements": [ { "replace": "src/environments/environment.ts", "with": "src/environments/environment.prod.ts" } ] } } },
ng build --env staging
ng build --configuration staging
تغییرات نامهای نهایی تولیدی
در CLI 6.0، نامهای نهایی تولیدی دیگر به همراه bundle و یا chunk نیستند. برای مثال دستور ng build یک چنین خروجی را تولید میکند:
>ng build --watch Date: 2018-05-05T09:10:50.158Z Hash: a43eab94ff01539b8592 Time: 31733ms chunk {main} main.js, main.js.map (main) 9.38 kB [initial] [rendered] chunk {polyfills} polyfills.js, polyfills.js.map (polyfills) 226 kB [initial] [rendered] chunk {runtime} runtime.js, runtime.js.map (runtime) 5.4 kB [entry] [rendered] chunk {styles} styles.js, styles.js.map (styles) 15.6 kB [initial] [rendered] chunk {vendor} vendor.js, vendor.js.map (vendor) 3.05 MB [initial] [rendered]
و هشهای حالت prod به صورت زیر تولید و به نام فایل اضافه میشوند:
>ng build --prod --watch Date: 2018-05-05T09:17:01.803Z Hash: f25fd6788a4969c52b70 Time: 73279ms chunk {0} runtime.6afe30102d8fe7337431.js (runtime) 1.05 kB [entry] [rendered] chunk {1} styles.34c57ab7888ec1573f9c.css (styles) 0 bytes [initial] [rendered] chunk {2} polyfills.6c08419970f9e4781b69.js (polyfills) 59.4 kB [initial] [rendered]
ساده شدن افزودن وابستگیهای ثالث به پروژههای CLI
برای نصب یک کتابخانهی ثالث، پیشتر میبایستی ابتدا بستهی npm آن جداگانه نصب و سپس فایل config برنامه، جهت معرفی مداخل آن، ویرایش میشد. اکنون دستور جدید ng add تمام این مراحل را به صورت خودکار انجام میدهد:
ng add @angular/material
نگاهی به SignalR Hubs
Hubs به نوعی یک فریم ورک سطح بالای RPC نیز محسوب میشوند (Remote Procedure Calls) و آنرا برای انتقال انواع و اقسام دادهها بین سرور و کلاینت و یا فراخوانی متدی در سمت کلاینت یا سرور، بسیار مناسب میسازد. برای مثال اگر قرار باشد با persistent connection به صورت مستقیم کار کنیم، نیاز است تا بسیاری از مسایل serialization و deserialization اطلاعات را خودمان پیاده سازی و اعمال نمائیم.
قرار دادهای پیش فرض Hubs
- متدهای public کلاسهای Hubs از طریق دنیای خارج قابل فراخوانی هستند.
- ارسال اطلاعات به کلاینتها از طریق فراخوانی متدهای سمت کلاینت انجام خواهد شد. (نحوه تعریف این متدها در سمت سرور بر اساس قابلیتهای dynamic اضافه شده به دات نت 4 است که در ادامه در مورد آن بیشتر بحث خواهد شد)
مراحل اولیه نوشتن یک Hub
الف) یک کلاس Hub را تهیه کنید. این کلاس، از کلاس پایه Hub تعریف شده در فضای نام Microsoft.AspNet.SignalR باید مشتق شود. همچنین این کلاس میتواند توسط ویژگی خاصی به نام HubName نیز مزین گردد تا در حین برپایی اولیه سرویس، از طریق زیرساختهای SignalR به نامی دیگر (یک alias یا نام مستعار خاص) قابل شناسایی باشد. متدهای یک هاب میتوانند نوعهای ساده یا پیچیدهای را بازگشت دهند و همه چیز در اینجا نهایتا به فرمت JSON رد و بدل خواهد شد (فرمت پیش فرض که در پشت صحنه از کتابخانه معروف JSON.NET استفاده میکند؛ این کتابخانه سورس باز به دلیل کیفیت بالای آن، از زمان ارائه MVC4 به عنوان جزئی از مجموعه کارهای مایکروسافت قرار گرفته است).
ب) مسیریابی و Routing را تعریف و اصلاح نمائید.
و ... از نتیجه استفاده کنید.
تهیه اولین برنامه با SignalR
ابتدا یک پروژه خالی ASP.NET را آغاز کنید (مهم نیست MVC باشد یا WebForms). برای سادگی بیشتر، در اینجا یک ASP.NET Empty Web application درنظر گرفته شده است. در ادامه قصد داریم یک برنامه Chat را تهیه کنیم؛ از این جهت که توسط یک برنامه Chat بسیاری از مفاهیم مرتبط با SignalR را میتوان در عمل توضیح داد.
اگر از VS 2012 استفاده میکنید، گزینه SignalR Hub class جزئی از آیتمهای جدید قابل افزودن به پروژه است (منوی پروژه، گزینه new item آن) و پس از انتخاب این قالب خاص، تمامی ارجاعات لازم نیز به صورت خودکار به پروژه جاری اضافه خواهند شد.
و اگر از VS 2010 استفاده میکنید، نیاز است از طریق NuGet ارجاعات لازم را به پروژه خود اضافه نمائید:
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.SignalR
using Microsoft.AspNet.SignalR; using Microsoft.AspNet.SignalR.Hubs; namespace SignalR02 { [HubName("chat")] public class ChatHub : Hub { public void SendMessage(string message) { Clients.All.hello(message); } } }
کلاس پایه Hub یک سری متد و خاصیت را در اختیار کلاسهای مشتق شده از آن قرار میدهد. سادهترین راه برای آشنایی با این متدها و خواص مهیا، کلیک راست بر روی نام کلاس پایه Hub و انتخاب گزینه Go to definition است.
برای نمونه در کلاس ChatHub فوق، از خاصیت Clients برای دسترسی به تمامی آنها و سپس فراخوانی متد dynamic ایی به نام hello که هنوز وجود خارجی ندارد، استفاده شده است.
اهمیتی ندارد که این کلاس در اسمبلی اصلی برنامه وب قرار گیرد یا مثلا در یک class library به نام Services. همینقدر که از کلاس Hub مشتق شود به صورت خودکار در ابتدای برنامه اسکن گردیده و یافت خواهد شد.
مرحله بعد، افزودن فایل global.asax به برنامه است. زیرا برای کار با SignalR نیاز است تنظیمات Routing و مسیریابی خاص آنرا اضافه نمائیم. پس از افرودن فایل global.asax، به فایل Global.asax.cs مراجعه کرده و در متد Application_Start آن تغییرات ذیل را اعمال نمائید:
using System; using System.Web; using System.Web.Routing; namespace SignalR02 { public class Global : HttpApplication { protected void Application_Start(object sender, EventArgs e) { // Register the default hubs route: ~/signalr RouteTable.Routes.MapHubs(); } } }
یک نکته مهم
اگر از ASP.NET MVC استفاده میکنید، این تنظیم مسیریابی باید پیش از تعاریف پیش فرض موجود قرار گیرد. در غیراینصورت مسیریابیهای SignalR کار نخواهند کرد.
اکنون برای آزمایش برنامه، برنامه را اجرا کرده و مسیر ذیل را فراخوانی کنید:
http://localhost/signalr/hubs
proxies.chat = this.createHubProxy('chat');
تا اینجا ما موفق شدیم اولین Hub خود را تشکیل دهیم.
بررسی پروتکل Hub
اکنون که اولین Hub خود را ایجاد کردهایم، بد نیست اندکی با زیر ساخت آن نیز آشنا شویم.
مطابق مسیریابی تعریف شده در Application_Start، مسیر ابتدایی دسترسی به SignalR با افزودن اسلش SignalR به انتهای مسیر ریشه سایت بدست میآید و اگر به این آدرس یک اسلش hubs را نیز اضافه کنیم، فایل js metadata مرتبط را نیز میتوان دریافت و مشاهده کرد.
زمانیکه یک کلاینت قصد اتصال به یک Hub را دارد، دو مرحله رخ خواهد داد:
الف) negotiate: در این حالت امکانات قابل پشتیبانی از طرف سرور مورد پرسش قرار میگیرند و سپس بهترین حالت انتقال، انتخاب میگردد. این انتخابها به ترتیب از چپ به راست خواهند بود:
Web socket -> SSE -> Forever frame -> long polling
به این معنا که اگر برای مثال امکانات Web sockets مهیا بود، در همینجا کار انتخاب نحوه انتقال اطلاعات خاتمه یافته و Web sockets انتخاب میشود.
تمام این مراحل نیز خودکار است و نیازی نیست تا برای تنظیمات آن کار خاصی صورت گیرد. البته در سمت کلاینت، امکان انتخاب یکی از موارد یاد شده به صورت صریح نیز وجود دارد.
ب) connect: اتصالی ماندگار برقرار میگردد.
در پروتکل Hub تمام اطلاعات JSON encoded هستند و یک سری مخففهایی را در این بین نیز ممکن است مشاهده نمائید که معنای آنها به شرح زیر است:
C: cursor M: Messages H: Hub name M: Method name A: Method args T: Time out D: Disconnect
روشهای مختلف ارسال اطلاعات به کلاینتها
به چندین روش میتوان اطلاعاتی را به کلاینتها ارسال کرد:
1) استفاده از خاصیت Clients موجود در کلاس Hub
2) استفاده از خواص و متدهای dynamic
در این حالت اطلاعات متد dynamic و پارامترهای آن به صورت JSON encoded به کلاینت ارسال میشوند (به همین جهت اهمیتی ندارند که در سرور وجود خارجی دارند یا خیر و به صورت dynamic تعریف شدهاند).
using Microsoft.AspNet.SignalR; using Microsoft.AspNet.SignalR.Hubs; namespace SignalR02 { [HubName("chat")] public class ChatHub : Hub { public void SendMessage(string message) { var msg = string.Format("{0}:{1}", Context.ConnectionId, message); Clients.All.hello(msg); } } }
حالت Clients.All به معنای ارسال پیامی به تمام کلاینتهای متصل به هاب ما هستند.
3) روشهای دیگر، استفاده از خاصیت dynamic دیگری به نام Caller است که میتوان بر روی آن متد دلخواهی را تعریف و فراخوانی کرد.
//این دو عبارت هر دو یکی هستند Clients.Caller.hello(msg); Clients.Client(Context.ConnectionId).hello(msg);
در اینجا پیامی صرفا به فراخوان جاری سرویس ارسال میگردد.
4) استفاده از خاصیت dynamic ایی به نام Clients.Others
Clients.Others.hello(msg);
5) استفاده از متد Clients.AllExcept
این متد میتواند آرایهای از ConnectionIdهایی را بپذیرد که قرار نیست پیام ارسالی ما را دریافت کنند.
6) ارسال اطلاعات به گروهها
تعداد مشخصی از ConnectionIdها یک گروه را تشکیل میدهند؛ مثلا اعضای یک chat room.
public void JoinRoom(string room) { this.Groups.Add(Context.ConnectionId, room); } public void SendMessageToRoom(string room, string msg) { this.Clients.Group(room).hello(msg); }
خاصیت Group در کلاس پایه Hub تعریف شده است.
نکته مهمی را که در اینجا باید درنظر داشت این است که اطلاعات گروهها به صورت دائمی در سرور ذخیره نمیشوند. برای مثال اگر سرور ری استارت شود، این اطلاعات از دست خواهند رفت.
آشنایی با مراحل طول عمر یک Hub
اگر به تعاریف کلاس پایه Hub دقت کنیم:
public abstract class Hub : IHub, IDisposable { protected Hub(); public HubConnectionContext Clients { get; set; } public HubCallerContext Context { get; set; } public IGroupManager Groups { get; set; } public void Dispose(); protected virtual void Dispose(bool disposing); public virtual Task OnConnected(); public virtual Task OnDisconnected(); public virtual Task OnReconnected(); }
تعدادی از این متدها را میتوان جهت مقاصد logging برنامه مورد استفاده قرار داد و یا در متد OnDisconnected اگر اطلاعاتی را در بانک اطلاعاتی ذخیره کردهایم، بر این اساس میتوان وضعیت نهایی را تغییر داد.
ارسال اطلاعات از یک Hub به Hub دیگر در برنامه
فرض کنید یک Hub دوم را به نام MinitorHub به برنامه اضافه کردهاید. اکنون قصد داریم از داخل ChatHub فوق، اطلاعاتی را به آن ارسال کنیم. روش کار به نحو زیر است:
public override System.Threading.Tasks.Task OnDisconnected() { sendMonitorData("OnDisconnected", Context.ConnectionId); return base.OnDisconnected(); } private void sendMonitorData(string type, string connection) { var ctx = GlobalHost.ConnectionManager.GetHubContext<MonitorHub>(); ctx.Clients.All.newEvenet(type, connection); }
مورد استفاده دیگر این روش، ارسال اطلاعات به کلاینتها از طریق کدهای یک برنامه تحت وب است (که در همان پروژه هاب واقع شده است). برای مثال در یک اکشن متد یا یک روال رویدادگردان کلیک نیز میتوان از GlobalHost.ConnectionManager استفاده کرد.
- آشنایی با Angular CLI
- آشنایی با مسیریابیها در Angular
همچنین اگر پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید، قسمت «به روز رسانی Angular CLI» ذکر شدهی در مطلب «Angular CLI - قسمت اول - نصب و راه اندازی» را نیز اعمال کنید. در این سری از angular/cli: 1.1.2@ استفاده شدهاست.
فناوریهای مختلف کار با فرمها در Angular
Angular (که خلاصه شدهی نام تمام نگارشهای پس از Angular 2 است)، به همراه دو فناوری توکار کار با فرمها است:
الف) فرمهای مبتنی بر قالبها یا Template driven forms
در اینجا عمدهی کار تعاریف فرمها، در قالبهای HTML ایی کامپوننتها به همراه data binding انجام میشود. کار با آن سادهتر است و به همراه حداقل کدنویسی در قسمت کامپوننتهای برنامه است؛ چون two-way data binding بسیاری از مسایل را به صورت خودکار مدیریت میکند. همچنین این روش برای کسانیکه با Angular 1.x کار کرده باشند، آشناتر است.
ب) فرمهای واکنشی یا Reactive forms
در اینجا نیز همانند حالت الف کار تعریف ابتدایی فرم در قالبهای HTML ایی کامپوننتها انجام میشود. اما در اینجا نیاز است مدل فرم را توسط کدهای TypeScript کامپوننت نیز ایجاد کرد و با قالب HTML ایی هماهنگ نمود (به همین جهت به آن model driven forms هم میگویند). مزیت این روش نسبت به حالت الف، سادگی Unit testing و همچنین امکان تعریف اعتبارسنجیهای پیچیدهاست. به علاوه در این حالت میتوان فرمهای پویایی را نیز طراحی کرد.
ما در این سری حالت Template driven forms را بررسی خواهیم کرد.
ایجاد ساختار اولیهی مثال این سری
در ادامه، یک پروژهی جدید مبتنی بر Angular CLI را به نام angular-template-driven-forms-lab به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد میکنیم:
> ng new angular-template-driven-forms-lab --routing
> npm install bootstrap --save
"apps": [ { "styles": [ "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css", "styles.css" ],
در ادامه برای تکمیل مثال جاری، دو کامپوننت جدید خوشآمدگویی و همچنین یافتن نشدن مسیرها را به برنامه اضافه میکنیم:
>ng g c welcome >ng g c PageNotFound
@NgModule({ declarations: [ AppComponent, WelcomeComponent, PageNotFoundComponent ],
سپس فایل src\app\app-routing.module.ts را به نحو ذیل تکمیل نمائید:
import { PageNotFoundComponent } from './page-not-found/page-not-found.component'; import { WelcomeComponent } from './welcome/welcome.component'; import { NgModule } from '@angular/core'; import { Routes, RouterModule } from '@angular/router'; const routes: Routes = [ { path: 'welcome', component: WelcomeComponent }, { path: '', redirectTo: 'welcome', pathMatch: 'full' }, { path: '**', component: PageNotFoundComponent } ]; @NgModule({ imports: [RouterModule.forRoot(routes)], exports: [RouterModule] }) export class AppRoutingModule { }
همچنین مدیریت مسیریابی آدرسهای ناموجود در سایت نیز با تعریف ** صورت گرفتهاست.
زمانیکه یک کامپوننت فعالسازی میشود، قالب آن در router-outlet نمایش داده خواهد شد. برای این منظور فایل src\app\app.component.html را گشوده و به نحو ذیل تغییر دهید:
<nav class="navbar navbar-default"> <div class="container-fluid"> <a class="navbar-brand">{{title}}</a> <ul class="nav navbar-nav"> <li> <a [routerLink]="['/']">Home</a> </li> </ul> </div> </nav> <div class="container"> <router-outlet></router-outlet> </div>
افزودن ماژول فرمها به برنامه
پس از ایجاد ساختار اولیه برنامه، اولین کاری را که در جهت استفادهی از فرمهای مبتنی بر قالبها باید انجام داد، افزودن ماژول فرمها به ماژول اصلی برنامه است. برای این منظور فایل src\app\app.module.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
import { FormsModule } from '@angular/forms'; @NgModule({ imports: [ BrowserModule, FormsModule, AppRoutingModule ]
ایجاد ماژول و کامپوننت فرم ثبت نام کارمندان
در ادامه میخواهیم فرم ثبت نام یک کارمند را تکمیل کنیم. بنابراین ماژول جدید کارمندان را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد میکنیم:
>ng g m Employee -m app.module --routing
installing module create src\app\employee\employee-routing.module.ts create src\app\employee\employee.module.ts update src\app\app.module.ts
import { EmployeeRoutingModule } from './employee/employee-routing.module'; @NgModule({ imports: [ BrowserModule, FormsModule, AppRoutingModule, EmployeeRoutingModule ]
همچنین برای اینکه کامپوننتهای این ماژول نیز در حین مسیریابی در دسترس باشند، نیاز است بجای EmployeeRoutingModule، خود EmployeeModule را ذکر کرد که حاوی تعاریف مسیریابی (ذکر EmployeeRoutingModule در قسمت imports آن) نیز میباشد. بنابراین فایل app.module.ts چنین تعاریفی را پیدا میکند:
import { EmployeeModule } from './employee/employee.module'; @NgModule({ imports: [ BrowserModule, FormsModule, EmployeeModule, AppRoutingModule ]
در ادامه کامپوننت جدید ثبت یک کارمند را به این ماژول اضافه میکنیم:
>ng g c employee/employee-register
installing component create src\app\employee\employee-register\employee-register.component.css create src\app\employee\employee-register\employee-register.component.html create src\app\employee\employee-register\employee-register.component.spec.ts create src\app\employee\employee-register\employee-register.component.ts update src\app\employee\employee.module.ts
import { EmployeeRegisterComponent } from './employee-register/employee-register.component'; @NgModule({ declarations: [EmployeeRegisterComponent]
در ادامه میخواهیم قالب این کامپوننت را در منوی اصلی سایت قابل دسترسی کنیم. به همین جهت به فایل src\app\employee\employee-routing.module.ts مراجعه کرده و مسیریابی این کامپوننت را تعریف میکنیم:
import { EmployeeRegisterComponent } from './employee-register/employee-register.component'; const routes: Routes = [ { path: 'register', component: EmployeeRegisterComponent } ];
سپس میخواهیم لینکی را به این مسیریابی جدید اضافه کنیم. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و routerLink آنرا اضافه میکنیم:
<ul class="nav navbar-nav"> <li> <a [routerLink]="['/']">Home</a> </li> <li> <a [routerLink]="['/register']">Register</a> </li> </ul>
در قسمت بعد، ایجاد اولین فرم مبتنی بر قالبها را پیگیری میکنیم.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-01.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
آموزش Prism #3
تفاوتهای پیاده سازی مثال پست قبلی با این پست:
- در مثال قبل پروژه به صورت Desktop و با WPF پیاده سازی شده بود ولی در این مثال با Silverlight میباشد؛
- در مثال قبل از UnityBootstrapper استفاده شده بود ولی در این مثال از MefBootstrapper؛
- در مثال قبل هر View در یک ماژول قرار داشت ولی در این مثال هر دو View را در یک ماژول قرار دادم؛
- در مثال قبل از Prism Libary 2.x استفاده شده بود ولی در این مثال از PrismLibrary 4.x؛
- و...
نکته : برای فهم بهتر مفاهیم، آشنایی اولیه با MEF و مفاهیمی نظیر Export و Import و AggregateCatalog و AssemblyCatalog نیاز است. در صورتی که با این مطالب آشنایی ندارید میتوانید از (^) شروع کنید.
برای شروع یک پروژه Silverlight ایجاد کنید. بعد از اضافه شدن دو پروژه Silverlight و Web، یک Silverlight Class Library جدید بسازید.
ابتدا یک Page ایجاد کنید و کدهای زیر را در آن کپی کنید.
<UserControl x:Class="Module1.Module1View1" xmlns:sdk="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation/sdk" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" FlowDirection="RightToLeft" FontFamily="Tahoma"> <StackPanel> <sdk:DataGrid Height="100"> <sdk:DataGrid.Columns> <sdk:DataGridTextColumn Header="کد" Width="50" /> <sdk:DataGridTextColumn Header="عنوان" Width="200" /> <sdk:DataGridTextColumn Header="نویسنده" Width="150" /> </sdk:DataGrid.Columns> </sdk:DataGrid> <Button x:Name="NextViewButton" Width="150" Height="25" Foreground="Red" Background="Blue" Content="لیست طبقه بندی ها" /> </StackPanel> </UserControl>
[Export(typeof(Module1View1))] public partial class Module1View1 : UserControl { [Import] public IRegionManager TheRegionManager { private get; set; } public Module1View1() { InitializeComponent(); NextViewButton.Click += NextViewButton_Click; } void NextViewButton_Click(object sender, RoutedEventArgs e) { TheRegionManager.RequestNavigate ( "MyRegion1", new Uri("Module1View2", UriKind.Relative), a => { } ); } }
حال یک Page دیگر برای طبقه بندی کتابها ایجاد کنید و کدهای زیر را در آن کپی کنید.
<UserControl xmlns:sdk="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation/sdk" x:Class="Module1.Module1View2" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" FlowDirection="RightToLeft" FontFamily="Tahoma"> <StackPanel> <sdk:DataGrid Height="100"> <sdk:DataGrid.Columns> <sdk:DataGridTextColumn Header="کد" Width="150"/> <sdk:DataGridTextColumn Header="عنوان" Width="150"/> </sdk:DataGrid.Columns> </sdk:DataGrid> <Button x:Name="NextViewButton" Width="150" Height="25" Foreground="Green" Background="Yellow" Content="لیست کتاب ها" /> </StackPanel> </UserControl>
using Microsoft.Practices.Prism.Regions; using System; using System.ComponentModel.Composition; using System.Windows; using System.Windows.Controls; namespace Module1 { [Export] public partial class Module1View2 : UserControl { IRegion _region1; [ImportingConstructor] public Module1View2( [Import] IRegionManager regionManager ) { InitializeComponent(); ViewModel viewModel = new ViewModel(); DataContext = viewModel; viewModel.ShouldNavigateFromCurrentViewEvent += () => { return true; }; _region1 = regionManager.Regions["MyRegion1"]; NextViewButton.Click += NextViewButton_Click; } void NextViewButton_Click( object sender, RoutedEventArgs e ) { _region1.RequestNavigate ( new Uri( "Module1View1", UriKind.Relative ), a => { } ); } } }
نکته: اگر یک کلاس، سازنده با پارامتر داشته باشد باید با استفاده از ImportingConstructor حتما سازنده مورد نظر را هنگام وهله سازی مشخص کنیم در غیر این صورت با Exception مواجه خواهید شد.
using System; using System.Net; using System.Windows; using System.Windows.Controls; using System.Windows.Documents; using System.Windows.Ink; using System.Windows.Input; using System.Windows.Media; using System.Windows.Media.Animation; using System.Windows.Shapes; using System.ComponentModel.Composition; using Microsoft.Practices.Prism.Regions; namespace Module1 { public class ViewModel : IConfirmNavigationRequest { public event Func<bool> ShouldNavigateFromCurrentViewEvent; public bool IsNavigationTarget( NavigationContext navigationContext ) { return true; } public void OnNavigatedTo( NavigationContext navigationContext ) { } public void OnNavigatedFrom( NavigationContext navigationContext ) { } public void ConfirmNavigationRequest( NavigationContext navigationContext, Action<bool> continuationCallback ) { bool shouldNavigateFromCurrentViewFlag = false; if ( ShouldNavigateFromCurrentViewEvent != null ) shouldNavigateFromCurrentViewFlag = ShouldNavigateFromCurrentViewEvent(); continuationCallback( shouldNavigateFromCurrentViewFlag ); } } }
- IsNavigateTarget : برای تعیین اینکه آیا کلاس پیاده سازی کننده اینترفیس، میتواند عملیات راهبری را مدیریت کند یا نه.
- OnNavigateTo : زمانی عملیات راهبری وارد View شود(بهتره بگم View مورد نظر در Region صفحه لود شود) این متد فراخوانی میشود.
- OnNavigateFrom : زمانی که راهبری از این View خارج میشود (View از حالت لود خارج میشود) این متد فراخوانی خواهد شد.
- ConfirmNavigationRequest : برای تایید عملیات راهبری توسط کلاس پیاده سازی کننده اینترفیس استفاده میشود.
using Microsoft.Practices.Prism.MefExtensions.Modularity; using Microsoft.Practices.Prism.Modularity; using Microsoft.Practices.Prism.Regions; using System.ComponentModel.Composition; namespace Module1 { [ModuleExport(typeof(Module1Impl))] public class Module1Impl : IModule { [Import] public IRegionManager TheRegionManager { private get; set; } public void Initialize() { TheRegionManager.RegisterViewWithRegion("MyRegion1", typeof(Module1View1)); TheRegionManager.RegisterViewWithRegion("MyRegion1", typeof(Module1View2)); } } }
در متد Initialize برای RegionManager دو View ساخته شده را رجیستر کردیم. این کار باید به تعداد Viewهای موجود در ماژول انجام شود.
در پروژه اصلی بک Page به نام Shell ایجاد کنید و کدهای زیر را در آن کپی کنید.
<UserControl x:Class="NavigationViaViewModel.Shell" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" xmlns:prism="http://www.codeplex.com/prism" FlowDirection="RightToLeft" FontFamily="Tahoma"> <Grid x:Name="LayoutRoot" Background="White"> <TextBlock Text="لیست کتابها به همراه طبقه بندی آن ها" FontSize="19" Foreground="Black" HorizontalAlignment="Center" VerticalAlignment="Top" /> <ContentControl HorizontalAlignment="Center" VerticalAlignment="Center" prism:RegionManager.RegionName="MyRegion1" /> </Grid> </UserControl>
حال نیاز به یک Bootstrapper داریم. برای این کار یک کلاس به نام TheBootstrapper بسازید:
using Microsoft.Practices.Prism.MefExtensions; using Microsoft.Practices.Prism.Modularity; using System.ComponentModel.Composition.Hosting; using System.Windows; namespace NavigationViaViewModel { public class TheBootstrapper : MefBootstrapper { protected override void InitializeShell() { base.InitializeShell(); Application.Current.RootVisual = (UIElement)Shell; } protected override DependencyObject CreateShell() { return Container.GetExportedValue<Shell>(); } protected override void ConfigureAggregateCatalog() { base.ConfigureAggregateCatalog(); AggregateCatalog.Catalogs.Add(new AssemblyCatalog(this.GetType().Assembly)); } protected override IModuleCatalog CreateModuleCatalog() { ModuleCatalog moduleCatalog = new ModuleCatalog(); moduleCatalog.AddModule ( new ModuleInfo { InitializationMode = InitializationMode.WhenAvailable, Ref = "Module1.xap", ModuleName = "Module1Impl", ModuleType = "Module1.Module1Impl, Module1, Version=1.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=null" } ); return moduleCatalog; } } }
متد ConfigureAggregateCatalog برای مدیریت کاتالوگها و ماژولها که هر کدام در یک اسمبلی جدا وجود خواهند شد استفاده میشود. در این متد من از AssemblyCatalog استفاده کردم. AssemblyCatalog تمام کلاس هایی که ExportAttribute را به همراه دارند شناسایی میکند و آنها را در Container نگهداری خواهد کرد(^). مانند یک ServiceLocator در Microsoft unity Service Locator(^) .
متد آخر به نام CreateModuleCatalog است و باید در آن تمام ماژولهای برنامه را به کلاس ModuleCatalog اضافه کنیم. در مثال پست قبلی به دلیل استفاده از UnityBootstrapper باید این کار را از طریق BuildEvent ها مدیریت میکردیم ولی در این جا Mef به راحتی این کار را انجام خواهد داد.
تغییرات زیر را در فایل App.Xaml قرار دهید و پروژه را اجرا کنید.
public partial class App : Application { public App() { this.Startup += this.Application_Startup; InitializeComponent(); } private void Application_Startup(object sender, StartupEventArgs e) { var bootstrapper = new TheBootstrapper(); bootstrapper.Run(); } }
دریافت سورس پروژه
ادامه دارد..