من دنبال این کار هستم، چطوری میتونم آدرس تگ img رو به این صورت دربیارم، فایل css رو میتونم با باندل به این حالت دربیارم ولی تگ img رو نه!
پیشنیاز: ایجاد یک برنامهی خالی React و ASP.NET Core
یک پوشهی خالی را ایجاد کرده و در آن دستور dotnet new react را صادر کنید، تا قالب خاص پروژههای React یکی سازی شدهی با پروژههای ASP.NET Core، یک پروژهی جدید را ایجاد کند.
همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید، این پروژه از دو برنامه تشکیل شدهاست:
الف) برنامهی SPA که در پوشهی ClientApp قرار گرفتهاست و شامل کدهای کامل یک برنامهی React است.
ب) برنامهی سمت سرور ASP.NET Core که یک برنامهی متداول وب، به همراه فایل Startup.cs و سایر فایلهای مورد نیاز آن است.
در ادامه نکات ویژهی ساختار این پروژه را بررسی خواهیم کرد.
تجربهی توسعهی برنامهها توسط این قالب ویژه
اکنون اگر این پروژهی وب را برای مثال با فشردن دکمهی F5 و یا اجرای دستور dotnet run، اجرا کنیم، چه اتفاقی رخ میدهد؟
- به صورت خلاصه برنامهی ASP.NET Core شروع به کار کرده و سبب ارائه همزمان برنامهی SPA نیز خواهد شد.
- پورتی که برنامهی وب بر روی آن قرار دارد، با پورتی که برنامهی React بر روی روی آن ارائه میشود، یکی است. یعنی نیازی به تنظیمات CORS را ندارد.
- در این حالت اگر در برنامهی React تغییری را ایجاد کنیم (در هر قسمتی از آن)، hot reloading آن هنوز هم برقرار است و سبب بارگذاری مجدد برنامهی SPA در مرورگر خواهد شد و برای اینکار نیازی به توقف و راه اندازی مجدد برنامهی ASP.NET Core نیست.
اما این تجربهی روان کاربری و توسعه، چگونه حاصل شدهاست؟
بررسی ساختار فایل Startup.cs یک پروژهی مبتنی بر dotnet new react
برای درک نحوهی عملکرد این قالب ویژه، نیاز است از فایل Startup.cs آن شروع کرد.
// ... using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer; namespace dotnet_template_sample { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddControllersWithViews(); // In production, the React files will be served from this directory services.AddSpaStaticFiles(configuration => { configuration.RootPath = "ClientApp/build"; }); }
<ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.SpaServices.Extensions" Version="3.1.2" /> </ItemGroup>
در متد ConfigureServices، ثبت سرویسهای مرتبط با فایلهای استاتیک پروژهی SPA، توسط متد AddSpaStaticFiles صورت گرفتهاست. در اینجا RootPath آن، به پوشهی ClientApp/build اشاره میکند. البته این پوشه هنوز در این ساختار، قابل مشاهده نیست؛ اما زمانیکه پروژهی ASP.NET Core را برای ارائهی نهایی، publish کردیم، به صورت خودکار ایجاد شده و حاوی فایلهای قابل ارائهی برنامهی React نیز خواهد بود.
قسمت مهم دیگر کلاس آغازین برنامه، متد Configure آن است:
// ... using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer; namespace dotnet_template_sample { public class Startup { // ... public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { // ... app.UseStaticFiles(); app.UseSpaStaticFiles(); app.UseRouting(); app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapControllerRoute( name: "default", pattern: "{controller}/{action=Index}/{id?}"); }); app.UseSpa(spa => { spa.Options.SourcePath = "ClientApp"; if (env.IsDevelopment()) { spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start"); } }); } } }
- متد UseSpaStaticFiles، سبب ثبت میانافزاری میشود که امکان دسترسی به فایلهای استاتیک پوشهی ClientApp حاوی برنامهی React را میسر میکند؛ مسیر این پوشه را در متد ConfigureServices تنظیم کردیم.
- متد UseSpa، سبب ثبت میانافزاری میشود که دو کار مهم را انجام میدهد:
1- کار اصلی آن، ثبت مسیریابی معروف catch all است تا مسیریابیهایی را که توسط کنترلرهای برنامهی ASP.NET Core مدیریت نمیشوند، به سمت برنامهی React هدایت کند. برای مثال مسیر https://localhost:5001/api/users به یک کنترلر API برنامهی سمت سرور ختم میشود، اما سایر مسیرها مانند https://localhost:5001/login قرار است صفحهی login برنامهی سمت کلاینت SPA را نمایش دهند و متناظر با اکشن متد خاصی در کنترلرهای برنامهی وب ما نیستند. در این حالت، کار این مسیریابی catch all، نمایش صفحهی پیشفرض برنامهی SPA است.
2- بررسی میکند که آیا شرایط IsDevelopment برقرار است؟ آیا در حال توسعهی برنامه هستیم؟ اگر بله، میانافزار دیگری را به نام UseReactDevelopmentServer، اجرا و ثبت میکند.
برای درک عملکرد میانافزار ReactDevelopmentServer نیاز است به سورس آن مراجعه کرد. این میانافزار بر اساس پارامتر start ای که دریافت میکند، سبب اجرای npm run start خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به اجرای جداگانهی این دستور نخواهد بود و همچنین این اجرا، به همراه تنظیمات proxy مخصوصی نیز هست تا پورت اجرایی برنامهی React و برنامهی ASP.NET Core یکی شده و دیگر نیازی به تنظیمات CORS مخصوص برنامههای React نباشد. بنابراین hot reloading ای که از آن صحبت شد، توسط ASP.NET Core مدیریت نمیشود. در پشت صحنه همان npm run start اصلی برنامههای React، در حال اجرای وب سرور آزمایشی React است که از hot reloading پشتیبانی میکند.
یک مشکل: با این تنظیم، هربار که برنامهی ASP.NET Core اجرا میشود (به علت تغییرات در کدها و فایلهای پروژه)، سبب اجرای مجدد و پشت صحنهی react development server نیز خواهد شد که ... آغاز برنامه را در حالت توسعه، کند میکند. برای رفع این مشکل میتوان این وب سرور توسعهی برنامههای React را به صورت جداگانهای اجرا کرد و فقط تنظیمات پروکسی آنرا در اینجا ذکر نمود:
// replace spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start"); // with spa.UseProxyToSpaDevelopmentServer("http://localhost:3000");
تغییرات ویژهی فایل csproj برنامه
اگر به فایل csproj برنامه دقت کنیم، دو تغییر جدید نیز در آن قابل مشاهده هستند:
الف) نصب خودکار وابستگیهای برنامهی client
<Target Name="DebugEnsureNodeEnv" BeforeTargets="Build" Condition=" '$(Configuration)' == 'Debug' And !Exists('$(SpaRoot)node_modules') "> <!-- Ensure Node.js is installed --> <Exec Command="node --version" ContinueOnError="true"> <Output TaskParameter="ExitCode" PropertyName="ErrorCode" /> </Exec> <Error Condition="'$(ErrorCode)' != '0'" Text="Node.js is required to build and run this project. To continue, please install Node.js from https://nodejs.org/, and then restart your command prompt or IDE." /> <Message Importance="high" Text="Restoring dependencies using 'npm'. This may take several minutes..." /> <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" /> </Target>
ب) یکی کردن تجربهی publish برنامهی ASP.NET Core با publish پروژههای React
<Target Name="PublishRunWebpack" AfterTargets="ComputeFilesToPublish"> <!-- As part of publishing, ensure the JS resources are freshly built in production mode --> <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" /> <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm run build" /> <!-- Include the newly-built files in the publish output --> <ItemGroup> <DistFiles Include="$(SpaRoot)build\**" /> <ResolvedFileToPublish Include="@(DistFiles->'%(FullPath)')" Exclude="@(ResolvedFileToPublish)"> <RelativePath>%(DistFiles.Identity)</RelativePath> <CopyToPublishDirectory>PreserveNewest</CopyToPublishDirectory> <ExcludeFromSingleFile>true</ExcludeFromSingleFile> </ResolvedFileToPublish> </ItemGroup> </Target>
- ابتدا npm install را جهت اطمینان از به روز بودن وابستگیهای برنامه مجددا اجرا میکند.
- سپس npm run build را برای تولید فایلهای قابل ارائهی برنامهی React اجرا میکند.
- در آخر تمام فایلهای پوشهی ClientApp/build تولیدی را به بستهی نهایی توزیعی برنامهی ASP.NET Core، اضافه میکند.
برای شناسایی ایرادات در کد و بهبود کیفیت کدها میتوانید از ابزارهای دستهی lint استفاده کنید که تعدادی از معروفترین این ابزارها (jslint ,cpplint ,eslint ,nodelint و ...) هستند.
برای نصب چنین ابزاری مثل lint میتوانید به شکل زیر آن را نصب کنید:
npm install -g eslint
برای اولین بار نیاز است که آماده سازی ابتدایی برای این کتابخانه صورت بگیرد که با دستور زیر قابل انجام است:
eslint --init
? How would you like to configure ESLint? Answer questions about your style ? Are you using ECMAScript 6 features? Yes ? Are you using ES6 modules? Yes ? Where will your code run? Browser, Node ? Do you use CommonJS? No ? Do you use JSX? No ? What style of indentation do you use? Spaces ? What quotes do you use for strings? Double ? What line endings do you use? Windows ? Do you require semicolons? Yes ? What format do you want your config file to be in? JSON Successfully created .eslintrc.json file in D:\ali\electron
eslint . یا eslint index.js
میتوانید این دستور را در در خصوصیت test، در بخش اسکریپت، به شکل زیر وارد کنید:
{ "name": "electron", "version": "1.0.0", "description": "", "main": "index.js", "scripts": { "start": "electron .", "test":"eslint ." }, "author": "", "license": "ISC" }
npm test
D:\ali\electron\index.js 1:26 error Strings must use doublequote quotes 16:8 error Strings must use doublequote quotes 19:3 error Expected indentation of 4 space characters but found 2 indent 22:3 error Expected indentation of 4 space characters but found 2 indent ✖ 4 problems (4 errors, 0 warnings)
برای نامگذاری فایلهای js، به جای استفاده از _ از - استفاده کنید. این قاعدهای است که گیت هاب در نامگذاری فایلهای js انجام میدهد. یعنی به جای عبارت dotnet_tips.js از عبارت dotnet-tips.js استفاده کنید. خاطرتان جمع باشد که هیچ فایل جاوااسکرپیتی رسمی در الکترون، خارج از این قاعده نامگذاری نشده است.
سعی کنید از جدیدترین قواعد موجود در ES6 استفاده کنید مانند:
let برای تعریف متغیرها
const برای تعریف ثابت ها
توابع جهتی به جای نوشتن عبارت function
استفاده از template stringها به جای چسباندن رشتهها از طریق عملگر +
برای نامگذاری متغیرها از همان قوانین تعریف شده برای node.js استفاده کنید که شامل موارد زیر است:
- موقعی که یک ماژول را به عنوان یک کلاس استفاده میکنید از متد CamelCase استفاده کنید مثل BrowserWindow
- موقعی که از یک ماژول که حاوی مجموعهای از دستورات و apiها است استفاده میکنید، از قانون mixedCase استفاده کنید مثل app یا globalShortcut
- موقعی که یک api به عنوان خصوصیت یک شیء مورد استفاده قرار میگیرد، از mixedCase استفاده کنید؛ به عنوان مثال win.webContents یا fs.readFileSync
- برای مابقی اشیا مثل دستورات process و یا تگ webview که به شکل متفاوتتری مورد استفاده قرار میگیرند، از همان عنوانهای خودشان استفاده میکنیم.
موقعی که api جدیدی را میسازید و قصد تعریف متدی را دارید بهتر است دو متد برای get و set تعریف شود، نسبت به حالتی که در کتابخانه جی کوئری مورد استفاده قرار میگیرد یعنی عبارتهای زیر
setText('test'); getText();
.text([text]);
http://t4mvc.codeplex.com/SourceControl/list/changesets
24cc121c697f, by Michael Swain, Oct 22 8:39 PM XmlSettings Patch Patch to modify T4MVC to use an XML settings file instead of a static include. This allows for future compatability as long as setting types do not change.
+ این فایل به همراه بسته NuGet آن نیست و باید از سورس کنترل دریافت شود (داخل پوشه T4MVCHostMvcApp\T4MVC Files).
معرفی قالبهای جدید شروع پروژههای Blazor در دات نت 8 به همراه قسمت Identity
در قسمت دوم این سری، با قالبهای جدید شروع پروژههای Blazor 8x آشنا شدیم و هدف ما در آنجا بیشتر بررسی حالتهای مختلف رندر Blazor در دات نت 8 بود. تمام این قالبها به همراه یک سوئیچ دیگر هم به نام auth-- هستند که توسط آن و با مقدار دهی Individual که به معنای Individual accounts است، میتوان کدهای پیشفرض و ابتدایی Identity UI جدید را نیز به قالب در حال ایجاد، به صورت خودکار اضافه کرد؛ یعنی به صورت زیر:
اجرای قسمتهای تعاملی برنامه بر روی سرور؛ به همراه کدهای Identity:
dotnet new blazor --interactivity Server --auth Individual
اجرای قسمتهای تعاملی برنامه در مرورگر، توسط فناوری وباسمبلی؛ به همراه کدهای Identity:
dotnet new blazor --interactivity WebAssembly --auth Individual
برای اجرای قسمتهای تعاملی برنامه، ابتدا حالت Server فعالسازی میشود تا فایلهای WebAssembly دریافت شوند، سپس فقط از WebAssembly استفاده میکند؛ به همراه کدهای Identity:
dotnet new blazor --interactivity Auto --auth Individual
فقط از حالت SSR یا همان static server rendering استفاده میشود (این نوع برنامهها تعاملی نیستند)؛ به همراه کدهای Identity:
dotnet new blazor --interactivity None --auth Individual
و یا توسط پرچم all-interactive--، که interactive render mode را در ریشهی برنامه قرار میدهد؛ به همراه کدهای Identity:
dotnet new blazor --all-interactive --auth Individual
یک نکته: بانک اطلاعاتی پیشفرض مورد استفادهی در این نوع پروژهها، SQLite است. برای تغییر آن میتوانید از پرچم use-local-db-- هم استفاده کنید تا از LocalDB بجای SQLite استفاده کند.
Identity UI جدید Blazor در دات نت 8، یک بازنویسی کامل است
در نگارشهای قبلی Blazor هم امکان افزودن Identity UI، به پروژههای Blazor وجود داشت (اطلاعات بیشتر)، اما ... آن پیاده سازی، کاملا مبتنی بر Razor pages بود. یعنی کاربر، برای کار با آن مجبور بود از فضای برای مثال Blazor Server خارج شده و وارد فضای جدید ASP.NET Core شود تا بتواند، Identity UI نوشته شدهی با صفحات cshtml. را اجرا کند و به اجزای آن دسترسی پیدا کند (یعنی عملا آن قسمت UI اعتبارسنجی، Blazor ای نبود) و پس از اینکار، مجددا به سمت برنامهی Blazor هدایت شود؛ اما ... این مشکل در دات نت 8 با ارائهی صفحات SSR برطرف شدهاست.
همانطور که در قسمت قبل نیز بررسی کردیم، صفحات SSR، طول عمر کوتاهی دارند و هدف آنها تنها ارسال یک HTML استاتیک به مرورگر کاربر است؛ اما ... دسترسی کاملی را به HttpContext برنامهی سمت سرور دارند و این دقیقا چیزی است که زیر ساخت Identity، برای کار و تامین کوکیهای مورد نیاز خودش، احتیاج دارد. صفحات Identity UI از یک طرف از HttpContext برای نوشتن کوکی لاگین موفقیت آمیز در مرورگر کاربر استفاده میکنند (در این سیستم، هرجائی متدهای XyzSignInAsync وجود دارد، در پشت صحنه و در پایان کار، سبب درج یک کوکی اعتبارسنجی و احراز هویت در مرورگر کاربر نیز خواهد شد) و از طرف دیگر با استفاده از میانافزارهای اعتبارسنجی و احراز هویت ASP.NET Core، این کوکیها را به صورت خودکار پردازش کرده و از آنها جهت ساخت خودکار شیء User قابل دسترسی در این صفحات (شیء context.User.Identity@)، استفاده میکنند.
به همین جهت تمام صفحات Identity UI ارائه شده در Blazor 8x، از نوع SSR هستند و اگر در آنها از فرمی استفاده شده، دقیقا همان فرمهای تعاملی است که در قسمت چهارم این سری بررسی کردیم. یعنی صرفا بخاطر داشتن یک فرم، ضرورتی به استفادهی از جزایر تعاملی Blazor Server و یا Blazor WASM را ندیدهاند و اینگونه فرمها را بر اساس مدل جدید فرمهای تعاملی Blazor 8x پیاده سازی کردهاند. بنابراین این صفحات کاملا یکدست هستند و از ابتدا تا انتها، به صورت یکپارچه بر اساس مدل SSR کار میکنند (که در اصل خیلی شبیه به Razor pages یا Viewهای MVC هستند) و جزیره، جزیرهای، طراحی نشدهاند.
روش دسترسی به HttpContext در صفحات SSR
اگر به کدهای Identity UI قالب آغازین یک پروژه که در ابتدای بحث روش تولید آنها بیان شد، مراجعه کنید، استفاده از یک چنین «پارامترهای آبشاری» را میتوان مشاهده کرد:
@code { [CascadingParameter] public HttpContext HttpContext { get; set; } = default!;
services.TryAddCascadingValue(sp => sp.GetRequiredService<EndpointHtmlRenderer>().HttpContext);
در کدهای Identity UI ارائه شده، از این CascadingParameter برای مثال جهت خروج از برنامه (HttpContext.SignOutAsync) و یا دسترسی به اطلاعات هدرهای رسید (if (HttpMethods.IsGet(HttpContext.Request.Method)))، دسترسی به سرویسها (()<HttpContext.Features.Get<ITrackingConsentFeature)، تامین مقدار Cancellation Token به کمک HttpContext.RequestAborted و یا حتی در صفحهی جدید Error.razor که آن نیز یک صفحهی SSR است، برای دریافت HttpContext?.TraceIdentifier استفادهی مستقیم شدهاست.
نکتهی مهم: باید بهخاطر داشت که فقط و فقط در صفحات SSR است که میتوان به HttpContext به نحو آبشاری فوق دسترسی یافت و همانطور که در قسمت قبل نیز بررسی شد، سایر حالات رندر Blazor از دسترسی به آن، پشتیبانی نمیکنند و اگر چنین پارامتری را تنظیم کردید، نال دریافت میکنید.
بررسی تفاوتهای تنظیمات ابتدایی قالب جدید Identity UI در Blazor 8x با نگارشهای قبلی آن
مطالب و نکات مرتبط با قالب قبلی را در مطلب «Blazor 5x - قسمت 22 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor Server - بخش 2 - ورود به سیستم و خروج از آن» میتوانید مشاهده کنید.
در قسمت سوم این سری، روش ارتقاء یک برنامهی قدیمی Blazor Server را به نگارش 8x آن بررسی کردیم و یکی از تغییرات مهم آن، حذف فایلهای cshtml. ای آغاز برنامه و انتقال وظایف آن، به فایل جدید App.razor و انتقال مسیریاب Blazor به فایل جدید Routes.razor است که پیشتر در فایل App.razor نگارشهای قبلی Blazor وجود داشت.
در این نگارش جدید، محتوای فایل Routes.razor به همراه قالب Identity UI به صورت زیر است:
<Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly"> <Found Context="routeData"> <AuthorizeRouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(Layout.MainLayout)" /> <FocusOnNavigate RouteData="@routeData" Selector="h1" /> </Found> </Router>
اما ... در اینجا با یک نگارش ساده شده سروکار داریم؛ از این جهت که برنامههای جدید، به همراه جزایر تعاملی هم میتوانند باشند و باید بتوان این AuthenticationState را به آنها هم ارسال کرد. به همین جهت مفهوم جدید مقادیر آبشاری سطح ریشه (Root-level cascading values) که پیشتر در این بحث معرفی شد، در اینجا برای معرفی AuthenticationState استفاده شدهاست.
در اینجا کامپوننت جدید FocusOnNavigate را هم مشاهده میکنید. با استفاده از این کامپوننت و براساس CSS Selector معرفی شده، پس از هدایت به یک صفحهی جدید، این المان مشخص شده دارای focus خواهد شد. هدف از آن، اطلاع رسانی به screen readerها در مورد هدایت به صفحهای دیگر است (برای مثال، کمک به نابیناها برای درک بهتر وضعیت جاری).
همچنین در اینجا المان NotFound را هم مشاهده نمیکنید. این المان فقط در برنامههای WASM جهت سازگاری با نگارشهای قبلی، هنوز هم قابل استفادهاست. جایگزین آنرا در قسمت سوم این سری، برای برنامههای Blazor server در بخش «ایجاد فایل جدید Routes.razor و مدیریت سراسری خطاها و صفحات یافت نشده» آن بررسی کردیم.
روش انتقال اطلاعات سراسری اعتبارسنجی یک کاربر به کامپوننتها و جزایر تعاملی واقع در صفحات SSR
مشکل! زمانیکه از ترکیب صفحات SSR و جزایر تعاملی واقع در آن استفاده میکنیم ... جزایر واقع در آنها دیگر این مقادیر آبشاری را دریافت نمیکنند و این مقادیر در آنها نال است. برای حل این مشکل در Blazor 8x، باید مقادیر آبشاری سطح ریشه را (Root-level cascading values) به صورت زیر در فایل Program.cs برنامه ثبت کرد:
builder.Services.AddCascadingValue(sp =>new Preferences { Theme ="Dark" });
builder.Services.AddCascadingAuthenticationState(); builder.Services.AddScoped<AuthenticationStateProvider, IdentityRevalidatingAuthenticationStateProvider>();
این AuthenticationStateProvider سفارشی جدید هم در فایل اختصاصی IdentityRevalidatingAuthenticationStateProvider.cs پوشهی Identity قالب پروژههای جدید Blazor 8x که به همراه اعتبارسنجی هستند، قابل مشاهدهاست.
یا اگر به قالبهای پروژههای WASM دار مراجعه کنید، تعریف به این صورت تغییر کردهاست؛ اما مفهوم آن یکی است:
builder.Services.AddCascadingAuthenticationState(); builder.Services.AddScoped<AuthenticationStateProvider, PersistingServerAuthenticationStateProvider>();
AuthenticationStateProviderهای سفارشی مانند کلاسهای IdentityRevalidatingAuthenticationStateProvider و PersistingServerAuthenticationStateProvider که در این قالبها موجود هستند، چون به صورت آبشاری کار تامین AuthenticationState را انجام میدهند، به این ترتیب میتوان به شیء context.User.Identity@ در جزایر تعاملی نیز به سادگی دسترسی داشت.
@page "/auth" @using Microsoft.AspNetCore.Authorization @attribute [Authorize] <PageTitle>Auth</PageTitle> <h1>You are authenticated</h1> <AuthorizeView> Hello @context.User.Identity?.Name! </AuthorizeView>
سؤال: چگونه یک پروژهی سمت سرور، اطلاعات اعتبارسنجی خودش را با یک پروژهی WASM سمت کلاینت به اشتراک میگذارد (برای مثال در حالت رندر Auto)؟ این انتقال اطلاعات باتوجه به یکسان نبودن محل اجرای این دو پروژه (یکی بر روی کامپیوتر سرور و دیگری بر روی مرورگر کلاینت، در کامپیوتری دیگر) چگونه انجام میشود؟ این مورد را در قسمت بعد، با معرفی PersistentComponentState و «فیلدهای مخفی» مرتبط با آن، بررسی میکنیم.
نسخه RTM برای 1.0 ASP.NET Core ارایه شد
- The 'Microsoft.VisualStudio.ProjectSystem.VS.Implementation.Package.ProjectPackage' package did not load correctly. - Test.xproj cannot be opened because its project type (.xproj) is not supported by this version of the application.
C:\Users\%USERNAME%\AppData\Local\Microsoft\VisualStudio\14.0\ComponentModelCache
همیشه با نزدیک شدن آخر سال، به روز کردن مناسبتهای تقویم سال بعد ضروری میشود. دوستان لینوکسی ما هم در این مورد زحمت کشیده و برنامهای را تهیه کردهاند که از آدرس زیر قابل دریافت است:
http://download.gna.org/jalali-calendar/
پس از دریافت برنامه، مناسبتهای سال 1388 در فایل 1388.xml قابل مشاهده است (با تقدیر و تشکر از زحمات این عزیزان). فرض کنید میخواهیم این اطلاعات را به اس کیوال سرور منتقل کنیم.
فرمت این فایل به شکل زیر است:
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<cal1388>
<day>
<num>1/1</num>
<desc>عید نوروز، لحظه تحویل سال:ساعت 15 و 13 دقیقه و 39 ثانیه </desc>
</day>
</cal1388>
حداقل سه راه حل برای انجام اینکار (خواندن فایل xml توسط اس کیوال سرور) موجود است:
راه اول:
SELECT '1388' saal,
X.day.query('num').value('.', 'nVARCHAR(50)') rooz_maah,
X.day.query('desc').value('.', 'nVARCHAR(max)') tozih
FROM (
SELECT CAST(x AS XML)
FROM OPENROWSET(
BULK
'c:\1388.xml',
SINGLE_BLOB
) AS T(x)
) AS T(x)
CROSS APPLY x.nodes('cal1388/day') AS X(day);
راه دوم:
DECLARE @MyXML XML
SELECT @MyXML = CAST(x AS XML)
FROM OPENROWSET(
BULK
'c:\1388.xml',
SINGLE_BLOB
) AS T(x)
SELECT 1388 saal,
nref.value('num[1]', 'nvarchar(50)') rooz_maah,
nref.value('desc[1]', 'nvarchar(max)') tozih
FROM @MyXML.nodes('//day') AS R(nref)
راه سوم:
DECLARE @MyXML XML
DECLARE @handle INT
SELECT @MyXML = CAST(x AS XML)
FROM OPENROWSET(
BULK
'c:\1388.xml',
SINGLE_BLOB
) AS T(x)
EXEC sp_xml_preparedocument @handle OUTPUT,
@MyXML
SELECT 1388 saal,
*
FROM OPENXML(@handle, '/cal1388/day', 2) WITH
(num VARCHAR(20), [desc] NVARCHAR(MAX))
EXEC sp_xml_removedocument @handle
اکنون که میتوانیم اطلاعات این فایل را select کنیم، Insert آن ساده است . برای مثال:
INSERT INTO tblMonasebat
(
saal,
rooz_mah,
tozih
)
SELECT '1388' saal,
nref.value('num[1]', 'nvarchar(50)') rooz_maah,
nref.value('desc[1]', 'nvarchar(max)') tozih
FROM @MyXML.nodes('//day') AS R(nref)
بدیهی است امکان مقدار دهی @MyXML به صورت یک رشته که حاوی محتویات فایل است نیز مهیا میباشد (بجای خواندن از فایل).
برای مطالعهی بیشتر
XML Support in Microsoft SQL Server 2005
Beginning SQL Server 2005 XML Programming
new Vue({ el: '#app', template: '<div>Hello DNT</div>' });
new Vue({ el: '#app', data() { return { blogTitle: 'DNT' } }, render: function (createElement) { return createElement('h1', this.blogTitle) } });
Vue.component('child', { template: '<div>Hello DNT users</div>' });
Vue.component('child', { props: ['text'], template: `<div> {{ text }} </div>` }); new Vue({ el: '#app', data() { return { message: 'Hello DNT!' } } });
<child :text="message"></child>
Vue.component('blogPost', { props: { post: { type: Object, required: true } }, template: `<div> <h1>{{ post.title }}</h1> <p>{{ post.body }}</p> </div>` });
[Vue warn]: Invalid prop: type check failed for prop "post". Expected Object, got String. found in ---> <BlogPost> <Root>
Vue.component('blogPost', { props: { post: { type: Object, required: true, validator: obj => { const titleIsValid = typeof obj.title === 'string'; const bodyIsValid = typeof obj.body === 'string'; const isValid = titleIsValid && bodyIsValid; if (!isValid) { console.warn("prop is not valid"); return false; } return true; } } }, template: `<div> <h1>{{ post.title }}</h1> <p>{{ post.body }}</p> </div>` });
Vue.component('blogPost', { props: { post: { type: Object, validator: obj => { const titleIsValid = typeof obj.title === 'string'; const bodyIsValid = typeof obj.body === 'string'; const isValid = titleIsValid && bodyIsValid; if (!isValid) { console.warn("prop is not valid"); return false; } return true; }, default: function() { return { title: 'Vue is fun!', body: 'Vue is fun..................' } } } }, template: `<div> <h1>{{ post.title }}</h1> <p>{{ post.body }}</p> </div>` });
data: function () { return { stars: 5, hover: 5 } },
var dt = { stars: 5, hover: 5 }; Vue.component('blogPost', { data: function() { return dt; }, props: // as before..., template: `<div class="blog-post"> <h1>{{ post.title }}</h1> <p>{{ post.body }}</p> <div class="star-wrap"> <span v-for="n in 5" class="star" :class="{ full: hover >= n+1 }" @click="stars = n+1" @mouseover="hover = n+1" @mouseout="hover = stars" ></span> </div> </div>` });
برای رفع این مشکل کافی است به اینصورت دیتا را تعریف کنیم:
Vue.component('blogPost', { data: function() { return { stars: 5, hover: 5 } }, props: // as before..., template: // as before });
تغییر دیتا درون کامپوننتها
تا اینجا توانستیم از کامپوننت والد دادههایی را به کامپوننتهای فرزند ارسال کنیم. اکنون میخواهیم قابلیت تغییر دیتای تعریف شدهی درون کامپوننت والد را درون کامپوننتها نیز داشته باشیم:
Vue.component('child', { props: ['message'], methods: { changeName() { this.message = "New Name!..." } }, template: '#child-template' }); new Vue({ el: '#app', data() { return { name: 'DNT!' } } });
تمپلیت کامپوننت فوق نیز به صورت x-template درون DOM تعریف شده است:
<script type="text/x-template" id="child-template"> <div> <p>{{ message }}</p> <button @click="changeName">Change Name</button> </div> </script>
فراخوانی کامپوننت نیز به اینصورت میباشد:
<div id="app"> <child :message="name"></child> </div>
همانطور که مشاهده میکنید، دیتای name را از طریق ویژگی message توانستهایم به کامپوننت child ارسال کنیم. درون تمپلیت آن نیز یک دکمه را برای تغییر مقدار این ویژگی تعریف کردهایم. تغییر این ویژگی نیز یک assignment ساده است. اما اگر بر روی دکمهی Change Name کلیک کنید، هشدار زیر را درون کنسول مشاهده خواهید کرد:
[Vue warn]: Avoid mutating a prop directly since the value will be overwritten whenever the parent component re-renders. Instead, use a data or computed property based on the prop's value. Prop being mutated: "message" found in ---> <Child> <Root>
دلیل آن نیز مشخص است؛ زیرا با تغییر این ویژگی، کامپوننت والد از وجود تغییرات مطلع نشدهاست و فقط این تغییرات، درون کامپوننت child صورت گرفتهاست. برای اطلاعرسانی کامپوننت والد میتوانیم از یک ایونت ویژه استفاده کنیم و کامپوننت والد را از وجود تغییرات مطلع کنیم:
changeName() { this.message = "New Name!...", this.$emit("change-name", this.message); }
برای تگ child نیز این ایونت را اضافه خواهیم کرد:
<child :message="name" @change-name="name = $event"></child>
در اینحالت با تغییر ویژگی message، مقدار دیتای name نیز بلافاصله تغییر پیدا خواهد کرد.
Slots
Slot یک روش عالی برای جایگزینی محتوای درون یک کامپوننت است. فرض کنید میخواهیم کامپوننتمان به صورت زیر باشد:
<modal> Hello </modal>
در اینحالت باید درون تمپلیت مکان قرارگیری Hello را تعیین کنیم. اینکار را میتوانیم با قرار دادن تگ slot انجام دهیم:
Vue.component('modal', { template: ` ... <div class="modal-body"> <slot></slot> </div> ... ` });
اکنون هر محتوایی که درون تگ modal قرار گیرد، در قسمت slot نمایش داده خواهد شد. این نوع slot به صورت پیشفرض میباشد. در واقع میتوانیم slotها را نیز نامگذاری کنیم. به عنوان مثال یک slot برای عنوان modal، یک slot برای بدنه modal و یک slot دیگر برای فوتر modal تعریف کنیم:
Vue.component('modal', { template: ` <div class="modal fade" id="detailsModal" tabindex="-1" role="dialog" aria-labelledby="detailsModalLabel" aria-hidden="false"> <div class="modal-dialog" role="document"> <div class="modal-content"> <div class="modal-header"> <h5 class="modal-title" id="detailsModalLabel"> <slot name="title"></slot> </h5> <button type="button" class="close" data-dismiss="modal" aria-label="Close"> <span aria-hidden="true">×</span> </button> </div> <div class="modal-body"> <slot name="body"></slot> </div> <div class="modal-footer"> <slot name="footer"></slot> </div> </div> </div> </div> ` });
اکنون میتوانیم محتوای مورد نظر را برای قرارگیری درون slotها تعیین کنیم:
<modal> <template slot="title">Title</template> <template slot="body">Lorem ipsum dolor sit amet.</template> <template slot="footer"> <button type="button" class="btn btn-secondary" data-dismiss="modal">Close</button> <button type="button" class="btn btn-primary">Save changes</button> </template> </modal>
صورت مساله
میخواهیم اطلاعات نمایش داده شده در گرید را به نحوی فرمت کنیم که
الف) اگر id ردیف مساوی 5 بود، رنگ و پس زمینهی آن تغییر کند.
ب) نام محصول، به جزئیات آن لینک شود و این اطلاعات توسط یک jQuery UI Dialog نمایش داده شود.
ج) عدد قیمت با سه رقم جدا کننده همراه باشد.
تکمیل مدل برنامه
مدل قسمت اول صرفا یک محصول بود. مدل قسمت جاری، اطلاعات تولید/تامین کننده آنرا توسط کلاس Supplier نیز به همراه دارد:
namespace jqGrid02.Models { public class Product { public int Id { set; get; } public string Name { set; get; } public decimal Price { set; get; } public Supplier Supplier { set; get; } } public class Supplier { public int Id { set; get; } public string CompanyName { set; get; } public string Address { set; get; } public string PostalCode { set; get; } public string City { set; get; } public string Country { set; get; } public string Phone { set; get; } public string HomePage { set; get; } } }
کدهای سمت سرور
کدهای سمت سرور مانند متد GetProducts به همراه صفحه بندی و مرتب سازی پویای آن دقیقا مانند قسمت قبل است.
در اینجا فقط یک اکشن متد جدید جهت بازگشت اطلاعات تولید کنندهای مشخص با فرمت JSON، اضافه شدهاست:
public ActionResult GetGetSupplierData(int id) { var list = ProductDataSource.LatestProducts; var product = list.FirstOrDefault(x => x.Id == id); if (product == null) return Json(null, JsonRequestBehavior.AllowGet); return Json(new { product.Supplier.CompanyName, product.Supplier.Address, product.Supplier.PostalCode, product.Supplier.City, product.Supplier.Country, product.Supplier.Phone, product.Supplier.HomePage }, JsonRequestBehavior.AllowGet); }
کدهای سمت کلاینت
صفحه دیالوگی که قرار است اطلاعات تولید کننده را نمایش دهد، یک چنین ساختاری دارد:
<div dir="rtl" id="supplierDialog"> <span id="CompanyName"></span><br /><br /> <span id="Address"></span><br /> <span id="PostalCode"></span>, <span id="City"></span><br /> <span id="Country"></span><br /><br /> <span id="Phone"></span><br /> <span id="HomePage"></span> </div>
<script type="text/javascript"> function showSupplierDialog(linkElement, supplierId) { //request json data $.getJSON('@Url.Action("GetGetSupplierData","Home")', { id: supplierId }, function (data) { //set values in dialog for (var property in data) { if (data.hasOwnProperty(property)) { $('#' + property).text(data[property]); } } //get link position var linkPosition = $(linkElement).offset(); $('#supplierDialog').dialog('option', 'position', [linkPosition.left, linkPosition.top]); //open dialog $('#supplierDialog').dialog('open'); }); } $(document).ready(function () { $('#supplierDialog').dialog({ autoOpen: false, bgiframe: true, resizable: false, title: 'تولید کننده' }); $('#list').jqGrid({ // .... مانند قبل colNames: ['شماره', 'نام محصول', 'قیمت'], //columns model colModel: [ { name: 'Id', index: 'Id', align: 'right', width: 20, formatter: function (cellvalue, options, rowObject) { var cellValueInt = parseInt(cellvalue); if (cellValueInt == 5) { return "<span style='background: brown; color: yellow'>" + cellvalue + "</span>"; } return cellvalue; } }, { name: 'Name', index: 'Name', align: 'right', width: 300, formatter: function (cellvalue, options, rowObject) { return "<a href='#' onclick='showSupplierDialog(this, " + rowObject[0] + ");'>" + cellvalue + "</a>"; } }, { name: 'Price', index: 'Price', align: 'center', width: 50, formatter: 'currency', formatoptions: { decimalSeparator: '.', thousandsSeparator: ',', decimalPlaces: 2, prefix: '$' } } ], // .... مانند قبل }); }); </script>
در حالت ستون Id، از یک formatter سفارشی استفاده شدهاست. در اینجا این فرمت کننده به صورت یک callback عمل کرده و پیش از رندر نهایی اطلاعات، مقدار سلول جاری را توسط cellvalue در اختیار ما قرار میدهد. در این بین هر نوع فرمتی را که نیاز است میتوان اعمال کرد و سپس یک رشته را بازگشت میدهیم. این رشته در سلول جاری درج خواهد شد.
- اگر مانند ستون Name، نیاز به مقادیر سایر سلولها نیز وجود داشت، میتوان از آرایهی rowObject استفاده کرد. برای مثال در این حالت، یک لینک که کلیک بر روی آن سبب فراخوانی تابع showSupplierDialog میشود، در سلولهای ستون Name درج خواهند شد. اولین rowObject که در اینجا مورد استفاده است، به ستون اول یا همان Id محصول اشاره میکند.
- در ستون Price از یک سری formatter از پیش تعریف شده استفاده شدهاست. نمونهای از آن را در قسمت اول در ستون نمایش وضعیت موجود بودن محصول با تنظیم formatter: checkbox مشاهده کردهاید. در اینجا از یک formatter توکار دیگر به نام currency برای کار با مقادیر پولی استفاده شدهاست به همراه تنظیمات خاص آن.
- متد showSupplierDialog طوری تنظیم شدهاست که پس از دریافت Id یک محصول، آنرا به سرور ارسال کرده و مشخصات تولید کنندهی آنرا با فرمت JSON دریافت میکند. سپس در حلقهای که مشاهده میکنید، خواص شیء جاوا اسکریپتی دریافتی استخراج و به spanهای supplierDialog انتساب داده میشوند. جهت سهولت کار، Id این spanها دقیقا مساوی Id خواص شیء دریافتی از سرور، درنظر گرفته شدهاند.
- در مورد راست به چپ نمایش داده شدن عنوان دیالوگ، تغییرات CSS ایی لازم است که در قسمت اول بیان شدند.
برای مطالعه بیشتر
لیست کامل فرمت کنندههای توکار
فرمت کنندههای سفارشی
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید
jqGrid02.zip