نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 17 - بررسی فریم ورک Logging
نکته تکمیلی 
اگر در تنظیمات Serilog برنامه جهت لاگ زدن پیغام استثنائات این خط ()Enrich.WithExceptionDetails را اضافه کرده اید.  
using Serilog;
using Serilog.Exceptions;

ILogger logger = new LoggerConfiguration()
    .Enrich.WithExceptionDetails()   // This Line
    .WriteTo.RollingFile(
        new JsonFormatter(renderMessage: true), 
        @"C:\logs\log-{Date}.txt")    
    .CreateLogger();
در EntityFrameworkCore باید موارد دیگری را  نیز به تنظیمات اضافه کنید. در غیر این صورت در مواقع خاص باعث میشود کل جداول موجود در DbConext برنامه را Select زده، که باعث افت شدید برنامه و گاها از کار افتادن برنامه می‌شود.
 
نظرات مطالب
تعامل MATLAB (متلب) با دات نت - قسمت دوم
آموزشتون عالی بود. ممنون
ولی من نمی‌تونم برنامه را اجرا کنم. با پیغام زیر مواجه می‌شم
Could not load file or assembly 'MWArray, Version=2.11.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=e1d84a0da19db86f' or one of its dependencies. 
برنامه را با VS 2010 و متلب R2011a در ویندوز 7 ، 64 بیتی نوشتم. از اینکه راهنمایی می‌کنید سپاسگزارم.
سوال دیگه ای که دارم، اینه که، چه جوری می‌تونم به جای برنامه ماتریس جادویی از شبکه عصبی استفاده کنم؟ آیا تغییر این دو برنامه فقط در تب Bulid است و نیازی به تغییر در تب package ندارد؟
نظرات اشتراک‌ها
آیا یک توسعه دهنده‌ی وب می‌تواند یک طراح وب هم باشد؟
به نظر تعبیر عبارت "طراح وب"  طی سال‌های اخیر دست خوش تغییراتی شده است و امروزه برای بسیاری از ما بخوبی روشن و واضح نیست.
من معتقدم برداشت شما از عبارت طراح وب در مطلب فوق، باید به دو شکل مجزا و متمایز تعریف شود. اول طراح گرافیک و دوم طراحی رابط کاربری. در طراحی گرافیک هنر و شناخت مخاطب در خلق یک اثر هنری حرف اول و آخر را می‌زند. لطفاً توجه داشته باشید که عبارت شناخت به مسائل مختلفی اشاره دارد. دوم، طراح رابط کاربری. طراحی رابط کاربری موضوع بسیار حساسی است. در یک طراحی رابط کاربری کمتر صحبت از خلق یک اثر هنری است. من معتقدم آن دوران که از وب سایت به عنوان ارائه و تبلیغات استفاده می‌شد رو به پایان است. در واقع این نوع نگرش به وب سایت موجب استفاده حداقلی از ظرفیت آن است.
لذا امروزه شاهد این داستان هستیم که ضمن خلاقیت، بیشتر تمرکز طراحان وب (برنامه‌های کاربردی وب و وب سایت ها) بروی کاربرد پذیری و رقم زدن تجربه مناسبی برای کاربر از کار کردن با برنامه است. در این راستا رابط گرافیکی کاربر تنها بخش کوچکی از فاکتورهایی است که تجارب کاربری را شکل می‌دهد.
من منکر بحث خلاقیت و هنر نیستم اما باید پذیرفت که ما تابع قدرت‌های برتر اینترنت هستیم. برای مثال اگر کاربری بطور روزانه ساعت‌های زیادی را در سرویس‌های متعدد سایت گوگل می‌گذراند و یا بخشی از زندگی اجتماعی خود را در توییتر و فیس بوک سپری می‌کند، چیزی را تجربه می‌کند که ما باید تابع آن باشیم. 
زمانی که شما برنامه ای را برای مشتری آماده می‌کنید درخواست‌های حداقلی او مربوط به همین تجارب روزانه اش است.  نقش Framework هایی مانند Bootstrap در اینجا نمایان می‌شود. در حقیقت Framework ی با عنوان Bootstrap سعی دارد تا تجارب کاربری افراد را تکرار کند و بهبود بخشد.
بنابراین اینگونه نتیجه می‌گیریم که یک توسعه دهنده برنامه‌های تحت وب بهتر است تا توانمندی‌های خود را در خلق یک تجربه کاربری مناسب بهبود بخشد. در این راستا Framework هایی مانند Bootstrap کمک می‌کند تا ضمن حفظ استانداردها به یک طراحی منعطف رسید که امکانات حداقلی سایت‌ها و سرویس دهنده‌های مطرح اینترنت را فراهم می‌کند.
حال اگر بحث طراحی یک وب سایت شکیل و سرشار از خلاقیت است باید از یک طراح گرافیست کمک گرفت که در حوزه وب و نرم افزار فعال باشد. برای مثال اگر حمل بر تبلیغ نشود آقای مصطفی مقدم + یکی از طراحان گرافیکی است که ضمن اشراف کامل به خلق یک اثر هنری و تأثیرگذار، به ASP.NET هم اشراف دارند. وجود چنین فردی در تیم توسعه نرم افزار و استفاده هم زمان از Framework Bootstrap به ایجاد یک ادبیات مشترک بین برنامه نویس و طراح منجر خواهد شد که در نهایت برنامه ای منعطف و مطابق با استاندارد‌های جهانی وب را منتج خواهد شد.
خوب است در تمام علوم مطالعه داشته باشیم اما در علومی باید تخصص کسب کرد. مطالعه و تقویت یک توانمندی خوب است اما معنای تخصص را نمی‌دهد. اخیراً شاهد این امر هستیم که دوستانی بدون حتی یک پروژه عملی قابل قبول در جایگاهی قرار دارند که همایش‌های معتبر جهانی را  در این حوزه در ایران برگزار می‌کنند. من مخالف این همایش‌ها نیستم اما بهتر است به تخصص‌ها احترام بگزاریم و صرفاً بدلیل مطالعه 2 کتاب و چند مقاله ادعای تخصص در علومی نکنیم، آن هم تا جایی که ...
امیدوارم مفید واقع شود.

مطالب
انتخاب پویای فیلد ها در LINQ

LINQ یک DLS  بر مبنای .NET  می باشد که برای پرس و جو در منابع داده ای مانند پایگاه‌های داده ، فایل‌های XML و یا لیستی از اشیاء درون حافظه کاربرد دارد.

یکی از بزرگترین مزیت‌های آن Syntax  آسان و خوانا آن می‌باشد.

LINQ  از 2 نوع نمادگذاری پشتیبانی می‌کند:

  • Inline LINQ یا query expressions : 
var result = 
    from product in dbContext.Products
    where product.Category.Name == "Toys"
    where product.Price >= 2.50
    select product.Name;
  • Fluent Syntax : 
var result = dbContext.Products
    .Where(p => p.Category.Name == "Toys" && p.Price >= 250)
    .Select(p => p.Name);

در پرس و چو‌های بالا فیلد‌های مورد نیاز در قسمت Select در زمان Compile شناخته شده هستند . اما گاهی ممکن است فیلد‌های مورد نیاز در زمان اجرا مشخص شوند.

به عنوان مثال یک گزارش ساز پویا که کاربر مشخص می‌کند چه ستون هایی در خروجی نمایش داده شوند یا یک جستجوی پیشرفته که ستون‌های خروجی به اختیار کاربر در زمان اجرا مشخص می‌شوند. 

این مدل را در نظر داشته باشید :

    public class Student
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public string Field1 { get; set; }
        public string Field2 { get; set; }
        public string Field3 { get; set; }


        public static IEnumerable<Student> GetStudentSource()
        {
            for (int i = 0; i < 10; i++)
            {
                yield return new Student
                                 {
                                     Id = i,
                                     Name = "Name " + i,
                                     Field1 = "Field1 " + i,
                                     Field2 = "Field2 " + i,
                                     Field3 = "Field3 " + i
                                 };
            }
        }
    }

ستون‌های کلاس Student  را در رابط کاربری برنامه جهت انتخاب به کاربر نمایش می‌دهیم. سپس کاربر یک یا چند ستون را انتخاب می‌کند که قسمت Select  کوئری برنامه باید  بر اساس فیلد‌های مورد نظر کاربر مشخص شود.

یکی از روش هایی که می‌توان از آن بهره برد استفاده از کتاب خانه Dynamic LINQ معرفی شده در اینجا می باشد.

این کتابخانه جهت سهولت در نصب به کمک NuGet در این آدرس قرار دارد.

فرض بر این است که فیلد‌های انتخاب شده توسط کاربر با "," از یکدیگر جدا شده اند. 

    public class Program
    {
        private static void Main(string[] args)
        {
            System.Console.WriteLine("Specify the desired fields : ");
            string fields = System.Console.ReadLine();
            IEnumerable<Student> students = Student.GetStudentSource();
            IQueryable output = students.AsQueryable().Select(string.Format("new({0})", fields));
            foreach (object item in output)
            {
                System.Console.WriteLine(item);
            }
          
            System.Console.ReadKey();
        }
  
    }

همانطور که در عکس ذیل مشاهده می‌کنید پس از اجرای برنامه ، فیلد‌های انتخاب شده توسط کاربر از منبع داده‌ی دریافت شده و در خروجی نمایش داده شده اند.

این روش مزایا و معایب خودش را دارد ، به عنوان مثال خروجی یک لیست از شیء Student  نیست یا این Select  فقط برای روی یک شیء IQueryable  قابل انجام است.

روش دیگری که می‌توان از آن بهره جست استفاده از یک متد کمکی جهت تولید پویای عبارت Lambda  ورودی Select  می باشد :  

    public  class SelectBuilder <T>
    {
        public static Func<T, T> CreateNewStatement(string fields)
        {
            // input parameter "o"
            var xParameter = Expression.Parameter(typeof(T), "o");


            // new statement "new T()"
            var xNew = Expression.New(typeof(T));

            // create initializers
            var bindings = fields.Split(',').Select(o => o.Trim())
                .Select(o =>
                {

                    // property "Field1"
                    var property = typeof(T).GetProperty(o);

                    // original value "o.Field1"
                    var xOriginal = Expression.Property(xParameter, property);

                    // set value "Field1 = o.Field1"
                    return Expression.Bind(property, xOriginal);
                }
            ).ToList();

            // initialization "new T { Field1 = o.Field1, Field2 = o.Field2 }"
            var xInit = Expression.MemberInit(xNew, bindings);

            // expression "o => new T { Field1 = o.Field1, Field2 = o.Field2 }"
            var lambda = Expression.Lambda<Func<T, T>>(xInit, xParameter);

            // compile to Func<T, T>
            return lambda.Compile();
        }
    }
برای استفاده از متد CreateNewStatement باید اینگونه عمل کرد :  
       IEnumerable<Student> result = students.Select(SelectBuilder<Student>.CreateNewStatement("Field1, Field2")).ToList();

            foreach (Student student in result)
            {
                System.Console.WriteLine(student.Field1);
            }
خروجی یک لیست از Student  می باشد.
 نحوه‌ی کارکرد CreateNewStatement :

ابتدا فیلد‌های انتخابی کاربر که با "," جدا شده اند به ورودی پاس داده می‌شود سپس یک statement  خالی ایجاد می‌شود

o=>new Student()
فیلد‌های ورودی از یکدیگر تفکیک می‌شوند و به کمک Reflection پراپرتی معادل فیلد رشته ای در کلاس Student پیدا می‌شود :  
var property = typeof(T).GetProperty(o);
سپس عبارت Select و تولید شیء جدید بر اساس فیلد‌های ورودی تولید می‌شود و برای استفاده Compile  به Func می‌شود. در نهایت Func  تولید شده به Select پاس داده می‌شود و لیستی از Student  بر مبنای فیلد‌های انتخابی تولید می‌شود. 

دریافت مثال : DynamicSelect.zip 
نظرات اشتراک‌ها
مقایسه کارآیی Net Core 2.0. و Java
نظرات بسیاری بود ، اما باید توجه داشت برای مثال که linq از سال 2007 در دات نت وجود داره و کاربران سایت مذکورlinq رو با  امکانات java 9 (ارائه شده در جولای 2017) یا زبان kotlin (اعلام پشتیبانی گوگل از این زبان در کنفرانس 2017) مقایسه کرده اند ؛ نکته مهم دیگه اینه که بسیاری از برنامه نویسان جاوا تحت اندروید مشغول توسعه هستند که حتی امکانات جاوا 8 رو هم بطور ناقص در اختیار دارند .نکته مهمتر اینکه مطابق هدف نویسنده مقاله " هدف بحث بر سر بهتر بودن یک زبان نسبت به دیگری نیست" هر برنامه نویس حرفه ای ،بدون هر گونه تعصب ابزار مناسب هر پروژه رو انتخاب و به نحو بهینه استفاده خواهد کرد.
اشتراک‌ها
زبان جدید Ecstasy برای زندگی در دنیای ابری

زبان برنامه نویسی Ecstasy که اخیرا در کنفرانس Cloud Native 2019 معرفی شده است، در تلاش است تا توسعه، نگهداری و بروزرسانی راهکارهای نرم افزاری مدرن که احتمالا در Cloud Provider‌های مختلف اجرا می‌شوند، را تسهیل بخشد.

در این زبان سعی شده تا تمام وابستگی‌های برنامه ها، از طریق تزریق وابستگی و توسط Runtime مدیریت شود و پشتیبانی از AOT و WASM ازجمله ویژگی‌های آن است. پشتیبانی از نسخه‌های مختلف یک ماژول در ماژول دیگر از ویژگی‌های جذاب آن است که میتواند نحوه انتشار و پشتیبانی نرم افزاری را در سازمان‌ها متحول کند. البته این زبان همچنان در حال توسعه است و برای استفاده در محیط‌های عملیاتی آماده نیست و بخشی از ابزارهای آن هنوز در حال تکمیل است.

مخزن پروژه: https://github.com/xtclang/ 

وب سایت پروژه: https://xtclang.org/ 

زبان جدید Ecstasy برای زندگی در دنیای ابری
مطالب
آشنایی با SQL Server Common Table Expressions - CTE
مقدمه

تکنولوژی CTE از نسخه SQL Server 2005 رسمیت یافته است و شامل یک result set موقتی[1] است که دارای نام مشخص بوده و می­توان از آن در دستورات SELECT, INSERT, UPDATE, DELETEاستفاده کرد. همچنین از CTE می‌توان در دستور CREATE VIEW و دستور SELECT مربوط به آن استفاده کرد. در نسخه SQL Server 2008 نیز امکان استفاده از CTE در دستور MERGE فراهم شده است.
در SQL Serverاز دو نوع CTE بازگشتی[2] و غیر بازگشتی[3] پشتیبانی می­شود. در این مقاله سعی شده است نحوه تعریف و استفاده از هر دو نوع آن آموزش داده شود.

انواع روش­های ایجاد جداول موقت
برای استفاده از جداول موقتی در سرور اسکیوال، سه راه زیر وجود دارد.

روش اول: استفاده از دستوری مانند زیر است که سبب ایجاد جدول موقتی در بانک سیستمی tempdb می­شود. زمانی­که شما ارتباط خود را با سرور SQL قطع می­کنید به صورت اتوماتیک جداول موقت شما از بانک tempdb حذف می­شوند. این روش در برنامه نویسی پیشنهاد نمی­شود و فقط در کارهای موقتی و آزمایشی مناسب است.
 SELECT * INTO #temptable FROM [Northwind].[dbo].[Products]
UPDATE #temptable SET [UnitPrice] = [UnitPrice] + 10

روش دوم: استفاده از متغیر نوع Table است، که نمونه آن در مثال زیر دیده می­شود. زمانیکه از محدوده[4] جاری کد[5] خودتان خارج شوید آن متغیر نیز از حافظه پاک میشود. از این روش، عموما در کدهای Stored Procedureها و UserDefined Functionها استفاده می­شود.
DECLARE @tempTable TABLE
(
   [ProductID] [int] NOT NULL,
   [ProductName] [nvarchar](40) NOT NULL,
   [UnitPrice] [money] NULL
)
 
INSERT INTO @tempTable
SELECT
   [ProductID],
   [ProductName],
   [UnitPrice]
FROM [Northwind].[dbo].[Products]
 
UPDATE @temptable SET [UnitPrice] = [UnitPrice] + 10

روش سوم: استفاده از CTE است که مزیت­هایی نسبت به دو روش قبلی دارد و در بخش بعدی به نحوه تعریف و استفاده از آن خواهیم پرداخت.


کار با CTE
ساده ­ترین شکل تعریف یک CTE به صورت زیر است:
WITH yourName [(Column1, Column2, ...)]
AS
(
   your query
)
با کلمه WITH شروع شده و یک نام اختیاری به آن داده می­شود. سپس فهرست فیلدهای جدول موقت را درون زوج پرانتز، مشخص می­کنید. تعریف این فیلدها اختیاری است و اگر حذف شود، فیلدهای جدول موقت، مانند فیلدهای کوئری مربوطه خواهد بود.
your query شامل دستوری است که سبب تولید یک result set می­شود. قواعد تعریف این کوئری مشابه قواعد تعریف کوئری است که در دستور CREATE VIEW کاربرد دارد.


شکل کلی دستور

همانطور که از این تصویر مشخص است می­توان چندین بلوک از این ساختار را به دنبال هم تعریف نمود که با کاما از هم جدا می­شوند. در واقع یکی از کاربردهای CTE ایجاد قطعات کوچکی است که امکان استفاده مجدد را به شما داده و می­تواند سبب خواناتر شدن کدهای پیچیده شود.
یکی دیگر از کاربردهای CTE آنجایی است که شما نمی‌خواهید یک شی Viewی عمومی تعریف کنید و در عین حال می‌خواهید از مزایای Viewها بهرمند شوید.
و همچنین از کاربردهای دیگر CTE تعریف جدول موقت و استفاده از آن جدول به صورت همزمان در یک دستور است.

بعد از آنکه CTE یا CTEهای خودتان را تعریف کردید آنگاه می­توانید مانند جداول معمولی از آنها استفاده کنید. استفاده از این جداول توسط دستوری خواهد بود که دقیقا بعد از تعریف CTE نوشته می­شود.


ایجاد یک CTE غیر بازگشتی[6]

مثال اول، یک CTE غیر بازگشتی ساده را نشان میدهد.
WITH temp
AS
(
    SELECT
         [ProductName],
         [UnitPrice]
    FROM [Northwind].[dbo].[Products]
)
SELECT * FROM temp
ORDER BY [UnitPrice] DESC

مثال دوم نمونه‌­ای دیگر از یک CTE غیر بازگشتی است.
WITH orderSales (OrderID, Total)
AS
(
   SELECT
      [OrderID],
     SUM([UnitPrice]*[Quantity]) AS Total
   FROM [Northwind].[dbo].[Order Details]
   GROUP BY [OrderID]
)
SELECT
   O.[ShipCountry],
   SUM(OS.[Total]) AS TotalSales
FROM [Northwind].[dbo].[Orders] AS O INNER JOIN [orderSales] AS OS
ON O.[OrderID] = OS.[OrderID]
GROUP BY O.[ShipCountry]
ORDER BY TotalSales DESC
هدف این کوئری، محاسبه کل میزان فروش کالاها، به ازای هر کشور می­باشد. ابتدا از جدول Order Details مجموع فروش هر سفارش محاسبه شده و نتیجه آن در یک CTE به نام orderSales قرار می­گیرد و از JOIN این جدول موقت با جدول Orders محاسبه نهایی انجام شده و نتیجه­‌ای مانند این تصویر حاصل می‌شود.

نتیجه خروجی

 مثال سوم استفاده از دو CTE را به صورت همزمان نشان می­دهد:
WITH customerList
AS
(
   SELECT
      [CustomerID],
      [ContactName]
   FROM [Northwind].[dbo].[Customers]
   WHERE [Country] ='UK'
)
,orderList
AS
(
   SELECT
      [CustomerID],
      [OrderDate]
   FROM [Northwind].[dbo].[Orders]
   WHERE YEAR([OrderDate])< 2000
)
SELECT
   cl.[ContactName],
   YEAR(ol.[OrderDate]) AS SalesYear
FROM customerList AS cl JOIN orderList AS ol
ON cl.[CustomerID] = ol.[CustomerID]

مثال چهارم استفاده مجدد از یک CTE را نشان می­دهد. فرض کنید جدولی به نام digits داریم که فقط یک فیلد digit دارد و دارای 10 رکورد با مقادیر 0 تا 9 است. مانند تصویر زیر

نتیجه خروجی

حال می­خواهیم از طریق CROSS JOIN اعداد 1 تا 100 را با استفاده از مقادیر این جدول تولید کنیم. کد زیر آنرا نشان می­دهد:
WITH digitList
AS
(
   SELECT [digit] from [digits]
)
SELECT
   a.[digit] * 10 + b.[digit] + 1 AS [Digit]
FROM [digitList] AS a CROSSJOIN [digitList] AS b
در این کد یک CTE تعریف شده و دو بار مورد استفاده قرار گرفته است. مثلا اگر بخواهید اعداد 1 تا 1000 را تولید کنید می­توانید سه بار از آن استفاده کنید. حاصل این دستور result setی مانند زیر است.

نتیجه

نتیجه

حتی می­توان از یک CTE در کوئری CTE بعدی مانند کد زیر استفاده کرد.
WITH CTE_1 AS
(
   ....
),
CTE_2 AS
(
   SELECT  ... FROM CTE_1 JOIN ...
)
SELECT   *
FROM FOO
LEFTJOIN  CTE_1
LEFTJOIN  CTE_2


ایجاد یک CTE بازگشتی[7]

از CTE بازگشتی برای پیمایش جداولی استفاده می­شود که رکوردهای آن دارای رابطه سلسله مراتبی یا درختی است. نمونه این جداول، جدول کارمندان است که مدیر هر کارمند نیز مشخص شده است یا جدولی که ساختار سازمانی را نشان می­دهد یا جدولی که موضوعات درختی را در خود ذخیره کرده است. یکی از مزایای استفاده از CTE بازگشتی، سرعت کار آن در مقایسه با روش­های پردازشی دیگر است.

ساختار کلی یک دستور CTE بازگشتی به صورت زیر است.
WITH cteName AS
(
   query1
   UNION ALL
   query2
)
در بدنه CTE حداقل دو عضو[8] (کوئری) وجود دارد که بایستی با یکی از عبارت­های زیر به هم متصل شوند.
UNION
UNION ALL
INTERSECT
EXCEPT

query1 شامل دستوری است که اولین سری از رکوردهای result set نهایی را تولید می­کند. اصطلاحا به این کوئری anchor memberمی­گویند.
بعد از دستور query1، حتما بایستی از UNION ALL و امثال آنها استفاده شود.
سپس query2 ذکر می­شود. اصطلاحا به این کوئری recursive member گفته می­شود. این کوئری شامل دستوری است که سطوح بعدی درخت را تولید خواهد کرد. این کوئری دارای شرایط زیر است.
  •   حتما بایستی به CTE که همان cteName است اشاره کرده و در جایی از آن استفاده شده باشد. به عبارت دیگر از رکوردهای موجود در جدول موقت استفاده کند تا بتواند رکوردهای بعدی را تشخیص دهد.
  • حتما بایستی مطمئن شوید که شرایط کافی برای پایان حلقه پیمایش رکوردها را داشته باشد در غیر این صورت سبب تولید حلقه بی پایان[9] خواهد شد.

بدنه CTE می­تواند حاوی چندین anchor member و چندین recursive member باشد ولی فقط recursive memberها هستند که به CTE اشاره می­کنند.

برای آنکه نکات فوق روشن شود به مثال­های زیر توجه کنید.
فرض کنید جدولی از کارمندان و مدیران آنها داریم که به صورت زیر تعریف و مقداردهی اولیه شده است.
IFOBJECT_ID('Employees','U')ISNOTNULL
DROPTABLE dbo.Employees
GO 

CREATETABLE dbo.Employees
(
  EmployeeID intNOTNULLPRIMARYKEY,
  FirstName varchar(50)NOTNULL,
  LastName varchar(50)NOTNULL,
  ManagerID intNULL
)

GO


INSERTINTO Employees VALUES (101,'Alireza','Nematollahi',NULL)
INSERTINTO Employees VALUES (102,'Ahmad','Mofarrahzadeh', 101)
INSERTINTO Employees VALUES (103,'Mohammad','BozorgGhommi', 102)
INSERTINTO Employees VALUES (104,'Masoud','Narimani', 103)
INSERTINTO Employees VALUES (105,'Mohsen','Hashemi', 103)
INSERTINTO Employees VALUES (106,'Aref','Partovi', 102)
INSERTINTO Employees VALUES (107,'Hosain','Mahmoudi', 106)
INSERTINTO Employees VALUES (108,'Naser','Pourali', 106)
INSERTINTO Employees VALUES (109,'Reza','Bagheri', 102)
INSERTINTO Employees VALUES (110,'Abbas','Najafian', 102)

مثال اول: می­خواهیم فهرست کارمندان را به همراه نام مدیر آنها و شماره سطح درخت نمایش دهیم. کوئری زیر نمونه‌ای از یک کوئری بر اساس CTE بازگشتی می­باشد.
WITHcteReports(EmpID, FirstName, LastName, MgrID, EmpLevel)
AS
(
SELECT EmployeeID, FirstName, LastName, ManagerID, 1
FROM Employees
WHERE ManagerID ISNULL
UNIONALL
SELECT e.EmployeeID, e.FirstName, e.LastName, e.ManagerID,r.EmpLevel + 1
FROM Employees e INNERJOINcteReports r
ON e.ManagerID = r.EmpID
)
SELECT
FirstName +' '+ LastName AS FullName,
EmpLevel,
(SELECT FirstName +' '+ LastName FROM Employees
WHERE EmployeeID = cteReports.MgrID)AS Manager
FROMcteReports
ORDERBY EmpLevel, MgrID
کوئری اول در بدنه CTE رکورد مدیری را می­دهد که ریشه درخت بوده و بالاسری ندارد و شماره سطح این رکورد را 1 در نظر می­گیرد.
کوئری دوم در بدنه CTE از یک JOIN بین Employees و cteReports استفاده کرده و کارمندان زیر دست هر کارمند قبلی (فرزندان) را بدست آورده و مقدار شماره سطح آنرا به صورت Level+1 تنظیم می­کند.
در نهایت با استفاده از CTE و یک subquery جهت بدست آوردن نام مدیر هر کارمند، نتیجه نهایی تولید می­شود.

مثال دوم: می­خواهیم شناسه یک کارمند را بدهیم و نام او و نام مدیران وی را به عنوان جواب در خروجی بگیریم.
WITHcteReports(EmpID, FirstName, LastName, MgrID, EmpLevel)
AS
(
SELECT EmployeeID, FirstName, LastName, ManagerID, 1
FROM Employees
WHERE EmployeeID = 110
UNIONALL
SELECTe.EmployeeID, e.FirstName, e.LastName, e.ManagerID,r.EmpLevel + 1
FROM Employees e INNERJOINcteReports r
ON e.EmployeeID = r.MgrID
)
SELECT
FirstName +' '+ LastName AS FullName,
EmpLevel
FROMcteReports
ORDERBY EmpLevel
اگر دقت کنید اولین تفاوت در خط اول مشاهده می­شود. در اینجا مشخص می­کند که اولین سری از رکوردها چگونه انتخاب شود. مثلا کارمندی را می­خواهیم که شناسه آن 110 باشد.
دومین تفاوت اصلی این کوئری با مثال قبلی، در قسمت دوم دیده می­شود. شما می‌خواهید مدیر (پدر) کارمندی که در آخرین پردازش در جدول موقت قرار گرفته است را استخراج کنید.

    


[1] a temporary named result set
[2] recursive
[3] nonrecursive
[4] Scope
[5]مثلا محدوده کدهای یک روال یا یک تابع
[6] nonrecursive
[7] recursive
[8] member
[9] Infinite loop
  
مطالب
Blazor 5x - قسمت 32 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor WASM - بخش 2 - ثبت نام،‌ ورود به سیستم و خروج از آن
در قسمت 25، سرویس‌های سمت سرور اعتبارسنجی و احراز هویت مبتنی بر ASP.NET Core Identity را تهیه کردیم. همچنین در قسمت قبل، سرویس‌های سمت کلاینت کار با این Web API Endpoints را توسعه دادیم. در این مطلب، رابط کاربری متصل کننده‌ی بخش‌های سمت کلاینت و سمت سرور را تکمیل خواهیم کرد.


تکمیل فرم ثبت نام کاربران


در ادامه کدهای کامل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
@page "/registration"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager


<EditForm Model="UserForRegistration" OnValidSubmit="RegisterUser" class="pt-4">
    <DataAnnotationsValidator />
    <div class="py-4">
        <div class=" row form-group ">
            <div class="col-6 offset-3 ">
                <div class="card border">
                    <div class="card-body px-lg-5 pt-4">
                        <h3 class="col-12 text-success text-center py-2">
                            <strong>Sign Up</strong>
                        </h3>
                        @if (ShowRegistrationErrors)
                        {
                            <div>
                                @foreach (var error in Errors)
                                {
                                    <p class="text-danger text-center">@error</p>
                                }
                            </div>
                        }
                        <hr style="background-color:aliceblue" />
                        <div class="py-2">
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Name" class="form-control" placeholder="Name..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Name)" />
                        </div>
                        <div class="py-2">
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Email" class="form-control" placeholder="Email..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Email)" />
                        </div>
                        <div class="py-2 input-group">
                            <div class="input-group-prepend">
                                <span class="input-group-text"> +1</span>
                            </div>
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.PhoneNo" class="form-control" placeholder="Phone number..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.PhoneNo)" />
                        </div>
                        <div class="form-row py-2">
                            <div class="col">
                                <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Password" type="password" id="password" placeholder="Password..." class="form-control" />
                                <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Password)" />
                            </div>
                            <div class="col">
                                <InputText @bind-Value="UserForRegistration.ConfirmPassword" type="password" id="confirm" class="form-control" placeholder="Confirm Password..." />
                                <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.ConfirmPassword)" />
                            </div>
                        </div>
                        <hr style="background-color:aliceblue" />
                        <div class="py-2">
                            @if (IsProcessing)
                            {
                                <button type="submit" class="btn btn-success btn-block disabled"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Please Wait...</button>
                            }
                            else
                            {
                                <button type="submit" class="btn btn-success btn-block"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Register</button>
                            }
                        </div>
                    </div>
                </div>
            </div>
        </div>
    </div>
</EditForm>

@code{
    UserRequestDTO UserForRegistration = new UserRequestDTO();
    bool IsProcessing;
    bool ShowRegistrationErrors;
    IEnumerable<string> Errors;

    private async Task RegisterUser()
    {
        ShowRegistrationErrors = false;
        IsProcessing = true;
        var result = await AuthenticationService.RegisterUserAsync(UserForRegistration);
        if (result.IsRegistrationSuccessful)
        {
            IsProcessing = false;
            NavigationManager.NavigateTo("/login");
        }
        else
        {
            IsProcessing = false;
            Errors = result.Errors;
            ShowRegistrationErrors = true;
        }
    }
}
توضیحات:
- مدل این فرم بر اساس UserRequestDTO تشکیل شده‌است که همان شیءای است که اکشن متد ثبت نام سمت Web API انتظار دارد.
- در این کامپوننت به کمک سرویس IClientAuthenticationService که آن‌را در قسمت قبل تهیه کردیم، شیء نهایی متصل به فرم، به سمت Web API Endpoint ثبت نام ارسال می‌شود.
- در اینجا روشی را جهت غیرفعال کردن یک دکمه، پس از کلیک بر روی آن مشاهده می‌کنید. می‌توان پس از کلیک بر روی دکمه‌ی ثبت نام، با true کردن یک فیلد مانند IsProcessing، بلافاصله دکمه‌ی جاری را برای مثال با ویژگی disabled در صفحه درج کرد و یا حتی آن‌را از صفحه حذف کرد. این روش، یکی از روش‌های جلوگیری از کلیک چندباره‌ی کاربر، بر روی یک دکمه‌است.
- فرم جاری، خطاهای اعتبارسنجی مخصوص Identity سمت سرور را نیز نمایش می‌دهد که حاصل از ارسال آن‌ها توسط اکشن متد ثبت نام است:


- پس از پایان موفقیت آمیز ثبت نام، کاربر را به سمت فرم لاگین هدایت می‌کنیم.


تکمیل فرم ورود به سیستم کاربران


در ادامه کدهای کامل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
@page "/login"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager

<div id="logreg-forms">
    <h1 class="h3 mb-3 pt-3 font-weight-normal text-primary" style="text-align:center;">Sign In</h1>
    <EditForm Model="UserForAuthentication" OnValidSubmit="LoginUser">
        <DataAnnotationsValidator />
        @if (ShowAuthenticationErrors)
        {
            <p class="text-center text-danger">@Errors</p>
        }
        <InputText @bind-Value="UserForAuthentication.UserName" id="email" placeholder="Email..." class="form-control mb-2" />
        <ValidationMessage For="(()=>UserForAuthentication.UserName)"></ValidationMessage>
        <InputText @bind-Value="UserForAuthentication.Password" type="password" placeholder="Password..." id="password" class="form-control mb-2" />
        <ValidationMessage For="(()=>UserForAuthentication.Password)"></ValidationMessage>
        @if (IsProcessing)
        {
            <button type="submit" class="btn btn-success btn-block disabled"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Please Wait...</button>
        }
        else
        {
            <button type="submit" class="btn btn-success btn-block"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Sign in</button>
        }
        <a href="/registration" class="btn btn-primary text-white mt-3"><i class="fas fa-user-plus"></i> Register as a new user</a>
    </EditForm>
</div>
@code
{
    AuthenticationDTO UserForAuthentication = new AuthenticationDTO();
    bool IsProcessing = false;
    bool ShowAuthenticationErrors;
    string Errors;
    string ReturnUrl;

    private async Task LoginUser()
    {
        ShowAuthenticationErrors = false;
        IsProcessing = true;
        var result = await AuthenticationService.LoginAsync(UserForAuthentication);
        if (result.IsAuthSuccessful)
        {
            IsProcessing = false;
            var absoluteUri = new Uri(NavigationManager.Uri);
            var queryParam = HttpUtility.ParseQueryString(absoluteUri.Query);
            ReturnUrl = queryParam["returnUrl"];
            if (string.IsNullOrEmpty(ReturnUrl))
            {
                NavigationManager.NavigateTo("/");
            }
            else
            {
                NavigationManager.NavigateTo("/" + ReturnUrl);
            }
        }
        else
        {
            IsProcessing = false;
            Errors = result.ErrorMessage;
            ShowAuthenticationErrors = true;
        }
    }
}
توضیحات:
- مدل این فرم بر اساس AuthenticationDTO تشکیل شده‌است که همان شیءای است که اکشن متد لاگین سمت Web API انتظار دارد.
- در این کامپوننت به کمک سرویس IClientAuthenticationService که آن‌را در قسمت قبل تهیه کردیم، شیء نهایی متصل به فرم، به سمت Web API Endpoint ثبت نام ارسال می‌شود.
- در اینجا نیز همانند فرم ثبت نام، پس از کلیک بر روی دکمه‌ی ورود به سیستم، با true کردن یک فیلد مانند IsProcessing، بلافاصله دکمه‌ی جاری را با ویژگی disabled در صفحه درج کرد‌ه‌ایم تا از کلیک چندباره‌ی کاربر، جلوگیری شود.
- این فرم، خطاهای اعتبارسنجی مخصوص Identity سمت سرور را نیز نمایش می‌دهد که حاصل از ارسال آن‌ها توسط اکشن متد لاگین است:


- پس از پایان موفقیت آمیز ورود به سیستم، یا کاربر را به آدرسی که پیش از این توسط کوئری استرینگ returnUrl مشخص شده، هدایت می‌کنیم و یا به صفحه‌ی اصلی برنامه. همچنین در اینجا Local Storage نیز مقدار دهی شده‌است:


همانطور که مشاهده می‌کنید، مقدار JWT تولید شده‌ی پس از لاگین و همچنین مشخصات کاربر دریافتی از Web Api، جهت استفاده‌های بعدی، در Local Storage مرورگر درج شده‌اند.


تغییر منوی راهبری سایت، بر اساس وضعیت لاگین شخص


تا اینجا قسمت‌های ثبت نام و ورود به سیستم را تکمیل کردیم. در ادامه نیاز داریم تا منوی سایت را هم بر اساس وضعیت اعتبارسنجی شخص، تغییر دهیم. برای مثال اگر شخصی به سیستم وارد شده‌است، باید در منوی سایت، لینک خروج و نام خودش را مشاهده کند و نه مجددا لینک‌های ثبت‌نام و لاگین را. جهت تغییر منوی راهبری سایت، کامپوننت Shared\NavMenu.razor را گشوده و لینک‌های قبلی ثبت‌نام و لاگین را با محتوای زیر جایگزین می‌کنیم:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="#">
             <span class="p-2">
                Hello, @context.User.Identity.Name!
             </span>
          </NavLink>
        </li>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="logout">
             <span class="p-2">
                Logout
             </span>
          </NavLink>
        </li>
    </Authorized>
    <NotAuthorized>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="registration">
            <span class="p-2">
               Register
            </span>
          </NavLink>
        </li>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="login">
            <span class="p-2">
              Login
            </span>
          </NavLink>
        </li>
    </NotAuthorized>
</AuthorizeView>
نمونه‌ی چنین منویی را در قسمت 22 نیز مشاهده کرده بودید. AuthorizeView، یکی از کامپوننت‌های استانداردBlazor  است. زمانیکه کاربری به سیستم لاگین کرده باشد، فرگمنت Authorized و در غیر اینصورت قسمت NotAuthorized آن‌را مشاهده خواهید کرد و همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، این کامپوننت برای اینکه کار کند، نیاز دارد به اطلاعات AuthenticationState (و یا همان لیستی از User Claims) دسترسی داشته باشد که آن‌را توسط یک AuthenticationStateProvider سفارشی، به سیستم معرفی و توسط کامپوننت CascadingAuthenticationState، به صورت آبشاری در اختیار تمام کامپوننت‌های برنامه قرار دادیم که نمونه‌ای از آن، درج مقدار context.User.Identity.Name در منوی سایت است.


تکمیل قسمت خروج از سیستم

اکنون که لینک logout را در منوی سایت، پس از ورود به سیستم نمایش می‌دهیم، می‌توان کدهای کامپوننت آن‌را (Pages\Authentication\Logout.razor) به صورت زیر تکمیل کرد:
@page "/logout"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager

@code
{
    protected async override Task OnInitializedAsync()
    {
        await AuthenticationService.LogoutAsync();
        NavigationManager.NavigateTo("/");
    }
}
در اینجا در ابتدا توسط سرویس IClientAuthenticationService و متد LogoutAsync آن، کلیدهای Local Storage مربوط به JWT و اطلاعات کاربر حذف می‌شوند و سپس کاربر به صفحه‌ی اصلی هدایت خواهد شد.

مشکل! پس از کلیک بر روی logout، هرچند می‌توان مشاهده کرد که اطلاعات Local Storage به درستی حذف شده‌اند، اما ... پس از هدایت به صفحه‌ی اصلی برنامه، هنوز هم لینک logout و نام کاربری شخص نمایان هستند و به نظر هیچ اتفاقی رخ نداده‌است!
علت اینجا است که AuthenticationStateProvider سفارشی را که تهیه کردیم، فاقد اطلاع رسانی تغییر وضعیت است:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class AuthStateProvider : AuthenticationStateProvider
    {
        // ...

        public void NotifyUserLoggedIn(string token)
        {
            var authenticatedUser = new ClaimsPrincipal(
                                        new ClaimsIdentity(JwtParser.ParseClaimsFromJwt(token), "jwtAuthType")
                                    );
            var authState = Task.FromResult(new AuthenticationState(authenticatedUser));
            base.NotifyAuthenticationStateChanged(authState);
        }

        public void NotifyUserLogout()
        {
            var authState = Task.FromResult(new AuthenticationState(new ClaimsPrincipal(new ClaimsIdentity())));
            base.NotifyAuthenticationStateChanged(authState);
        }
    }
}
در اینجا نیاز است پس از لاگین و یا خروج شخص، حتما متد NotifyAuthenticationStateChanged کلاس پایه‌ی AuthenticationStateProvider فراخوانی شود تا وضعیت AuthenticationState ای که در اختیار کامپوننت‌ها قرار می‌گیرد نیز تغییر کند. در غیراینصورت login و logout و یا هر تغییری در لیست user claims، به صورت آبشاری در اختیار کامپوننت‌های برنامه قرار نمی‌گیرند. به همین جهت دو متد عمومی NotifyUserLoggedIn و NotifyUserLogout را به AuthStateProvider اضافه می‌کنیم، تا این متدها را در زمان‌های لاگین و خروج از سیستم، در سرویس ClientAuthenticationService، فراخوانی کنیم:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class ClientAuthenticationService : IClientAuthenticationService
    {
        private readonly HttpClient _client;
        private readonly ILocalStorageService _localStorage;
        private readonly AuthenticationStateProvider _authStateProvider;

        public ClientAuthenticationService(
            HttpClient client,
            ILocalStorageService localStorage,
            AuthenticationStateProvider authStateProvider)
        {
            _client = client;
            _localStorage = localStorage;
            _authStateProvider = authStateProvider;
        }

        public async Task<AuthenticationResponseDTO> LoginAsync(AuthenticationDTO userFromAuthentication)
        {
            // ...
            if (response.IsSuccessStatusCode)
            {
                //...
                ((AuthStateProvider)_authStateProvider).NotifyUserLoggedIn(result.Token);

                return new AuthenticationResponseDTO { IsAuthSuccessful = true };
            }
            //...
        }

        public async Task LogoutAsync()
        {
            //...
            ((AuthStateProvider)_authStateProvider).NotifyUserLogout();
        }
    }
}
در اینجا تغییرات لازم اعمالی به سرویس ClientAuthenticationService را مشاهده می‌کنید:
- ابتدا AuthenticationStateProvider به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است.
- سپس در حین لاگین موفق، متد NotifyUserLoggedIn آن فراخوانی شده‌است.
- در آخر پس از خروج از سیستم، متد NotifyUserLogout فراخوانی شده‌است.

پس از این تغییرات اگر بر روی لینک logout کلیک کنیم، این گزینه به درستی عمل کرده و اینبار شاهد نمایش مجدد لینک‌های لاگین و ثبت نام خواهیم بود.


محدود کردن دسترسی به صفحات برنامه بر اساس نقش‌های کاربران

پس از ورود کاربر به سیستم و تامین AuthenticationState، اکنون می‌خواهیم تنها این نوع کاربران اعتبارسنجی شده بتوانند جزئیات اتاق‌ها (برای شروع رزرو) و یا صفحه‌ی نمایش نتیجه‌ی پرداخت را مشاهده کنند. البته نمی‌خواهیم صفحه‌ی نمایش لیست اتاق‌ها را محدود کنیم. برای این منظور ویژگی Authorize را به ابتدای تعاریف کامپوننت‌های PaymentResult.razor و RoomDetails.razor، اضافه می‌کنیم:
@attribute [Authorize(Roles = ‍ConstantRoles.Customer)]
که البته در اینجا ذکر فضای نام آن در فایل BlazorWasm.Client\_Imports.razor، ضروری است:
@using Microsoft.AspNetCore.Authorization

با این تعریف، دسترسی به صفحات کامپوننت‌های یاد شده، محدود به کاربرانی می‌شود که دارای نقش Customer هستند. برای معرفی بیش از یک نقش، فقط کافی است لیست نقش‌های مدنظر را که می‌توانند توسط کاما از هم جدا شوند، به ویژگی Authorize کامپوننت‌ها معرفی کرد و نمونه‌ای از آن‌را در مطلب 23 مشاهده کردید.
نکته‌ی مهم: فیلتر Authorize را باید بر روی اکشن متدهای متناظر سمت سرور نیز قرار داد؛ در غیراینصورت تنها نیمی از کار انجام شده‌است و هنوز آزادانه می‌توان با Web API Endpoints موجود کار کرد.


تکمیل مشخصات هویتی شخصی که قرار است اتاقی را رزرو کند

پیشتر در فرم RoomDetails.razor، اطلاعات ابتدایی کاربر را مانند نام او، دریافت می‌کردیم. اکنون با توجه به محدود شدن این کامپوننت به کاربران لاگین کرده، می‌توان اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم را نیز به صورت خودکار بارگذاری و تکمیل کرد:
@page "/hotel-room-details/{Id:int}"

// ...

@code {
     // ...

    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        try
        {
            HotelBooking.OrderDetails = new RoomOrderDetailsDTO();
            if (Id != null)
            {
                // ...

                if (await LocalStorage.GetItemAsync<UserDTO>(ConstantKeys.LocalUserDetails) != null)
                {
                    var userInfo = await LocalStorage.GetItemAsync<UserDTO>(ConstantKeys.LocalUserDetails);
                    HotelBooking.OrderDetails.UserId = userInfo.Id;
                    HotelBooking.OrderDetails.Name = userInfo.Name;
                    HotelBooking.OrderDetails.Email = userInfo.Email;
                    HotelBooking.OrderDetails.Phone = userInfo.PhoneNo;
                }
            }
        }
        catch (Exception e)
        {
            await JsRuntime.ToastrError(e.Message);
        }
    }
در اینجا با توجه به اینکه UserId هم مقدار دهی می‌شود، می‌توان سطر زیر را از ابتدای متد SaveRoomOrderDetailsAsync سرویس ClientRoomOrderDetailsService، حذف کرد:
public async Task<RoomOrderDetailsDTO> SaveRoomOrderDetailsAsync(RoomOrderDetailsDTO details)
{
   // details.UserId = "unknown user!";
به این ترتیب هویت کاربری که کار خرید را انجام می‌دهد، دقیقا مشخص خواهد شد و همچنین پس از بازگشت از صفحه‌ی پرداخت بانکی، اطلاعات او مجددا از Local Storage دریافت و مقدار دهی اولیه می‌شود.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-32.zip
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
خطا در زمان تایید پرداخت
ببینید، زمانیکه درخواست برای پرداخت به بانک ارسال میشه، یک رکورد که شامل زمان ایجاد هست، در دیتابیس (فروشگاه) ثبت میشه. سپس کاربر (پرداخت کننده) به وب سایت بانکی میره (پرداخت و یا انصراف). هنگامیکه برمیگرده به وب سایت فروشنده، رکورد بازیابی میشه و تاریخ ایجادش بررسی میشه. در صورتیکه از زمان تاریخ ایجاد تا تاریخ فعلی (که بر اساس تایم سرور هستن و نه کلاینت)، بیش از ۲۰ دقیقه (زمان استاندارد پرداخت) گذشته باشه، پیغامی که شما گفتید، به کاربر داده میشه.
در واقع تنها حالت ممکن برای نمایش این پیغام، همین سناریو هست که توضیح دادم.
به همین علت هست که میگم این پیغام با وصل بودن یا نبودن vpn،  ارتباطی نداره.
زمان و تاریخ سرور اصلا هیچ ارتباطی به اینکه پرداخت کننده vpn داشته باشه یا نداشته باشه نداره. پرداخت کننده چه با vpn و یا چه بدون vpn زمانیکه به فروشگاه شما (سرور شما) میاد، تاریخ مربوط به سرور ثبت میشه. ASP.NET زمان رو به وقت محلی سرور ثبت میکنه و اهمیتی نداره کاربر به چه صورتی وصل شده به سرور.
اگر سرور شما به vpn متصل بود (!!) ، اون موقع حرف شما صحت پیدا میکرد.