وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
طراحی یک گرید با Angular و ASP.NET Core - قسمت دوم - پیاده سازی سمت کلاینت
در قسمت قبل، کار پیاده سازی سمت سرور نمایش اطلاعات یک گرید، به پایان رسید. در این قسمت می‌خواهیم از سمت کلاینت، اطلاعات صفحه بندی و مرتب سازی را به سمت سرور ارسال کرده و همچنین نتیجه‌ی دریافتی از سرور را نمایش دهیم.



پیشنیازهای نمایش اطلاعات گرید به همراه صفحه بندی اطلاعات

در مطلب «Angular CLI - قسمت ششم - استفاده از کتابخانه‌های ثالث» نحوه‌ی نصب و معرفی کتابخانه‌ی ngx-bootstrap را بررسی کردیم. دقیقا همان مراحل، در اینجا نیز باید طی شوند و از این مجموعه تنها به کامپوننت Pagination آن نیاز داریم. همان قسمت ذیل گرید تصویر فوق که شماره صفحات را جهت انتخاب، نمایش داده‌است.
بنابراین ابتدا فرض بر این است که دو بسته‌ی بوت استرپ و ngx-bootstrap را نصب کرده‌اید:
> npm install bootstrap --save
> npm install ngx-bootstrap --save
در فایل angular-cli.json. شیوه‌نامه‌ی بوت استرپ را نیز افزوده‌اید:
  "apps": [
    {
      "styles": [
    "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
        "styles.css"
      ],
پس از آن باید به‌خاطر داشت که کامپوننت نمایش صفحه بندی این مجموعه PaginationModule نام دارد و باید در نزدیک‌ترین ماژول مورد نیاز، ثبت و معرفی شود:
import { PaginationModule } from "ngx-bootstrap";

@NgModule({
  imports: [
    PaginationModule.forRoot()
  ]
برای نمونه در این مثال، ماژولی به نام simple-grid.module.ts دربرگیرنده‌ی گرید مطلب جاری است و به صورت ذیل به برنامه اضافه شده‌است: 
 >ng g m SimpleGrid -m app.module --routing
بنابراین تعریف PaginationModule باید به قسمت imports این ماژول اضافه شود و تعریف آن در app.module.ts تاثیری بر روی این قسمت نخواهد داشت.

کامپوننتی هم که مثال جاری را نمایش می‌دهد به صورت ذیل به ماژول SimpleGrid فوق اضافه شده‌است:
 >ng g c SimpleGrid/products-list


تهیه معادل‌های قراردادهای سمت سرور در سمت Angular

در قسمت قبل، تعدادی قرارداد مانند پارامترهای دریافتی از سمت کلاینت و ساختار اطلاعات ارسالی به سمت کلاینت را تعریف کردیم. اکنون جهت کار strongly typed با آن‌ها در سمت یک برنامه‌ی تایپ اسکریپتی Angular، کلاس‌های معادل آن‌ها را تهیه می‌کنیم.

ساختار شیء محصول دریافتی از سمت سرور 
 >ng g cl SimpleGrid/app-product
با این محتوا
export class AppProduct {
  constructor(
    public productId: number,
    public productName: string,
    public price: number,
    public isAvailable: boolean
  ) {}
}
که در اینجا هر کدام از خواص ذکر شده، معادل camel case نمونه‌ی سمت سرور خود هستند (چون JSON.NET در ASP.NET Core، به صورت پیش فرض یک چنین خروجی را تولید می‌کند).

ساختار معادل پارامترهای صفحه بندی و مرتب سازی ارسالی به سمت سرور 
 >ng g cl SimpleGrid/PagedQueryModel
با این محتوا
export class PagedQueryModel {
  constructor(
    public sortBy: string,
    public isAscending: boolean,
    public page: number,
    public pageSize: number
  ) {}
}
در اینجا همان ساختار IPagedQueryModel سمت سرور را مشاهده می‌کنید. از آن جهت مشخص سازی جزئیات صفحه بندی و نحوه‌ی مرتب سازی اطلاعات، استفاده می‌شود.

ساختار معادل اطلاعات صفحه بندی شده‌ی دریافتی از سمت سرور 
 >ng g cl SimpleGrid/PagedQueryResult
با این محتوا
export class PagedQueryResult<T> {
  constructor(public totalItems: number, public items: T[]) {}
}
این ساختار جنریک نیز دقیقا معادل همان PagedQueryResult سمت سرور است و حاوی تعداد کل ردیف‌های یک کوئری و تنها قسمتی از اطلاعات صفحه بندی شده‌ی آن می‌باشد.

ساختار ستون‌های گرید نمایشی 
 >ng g cl SimpleGrid/GridColumn
با این محتوا
export class GridColumn {
  constructor(
    public title: string,
    public propertyName: string,
    public isSortable: boolean
  ) {}
}
هر ستون نمایش داده شده، دارای یک برچسب، خاصیتی مشخص در سمت سرور و بیانگر قابلیت مرتب سازی آن می‌باشد. اگر isSortable به true تنظیم شود، با کلیک بر روی سرستون‌ها می‌توان اطلاعات را بر اساس آن ستون، مرتب سازی کرد.


تهیه سرویس ارسال اطلاعات صفحه بندی به سرور و دریافت اطلاعات از آن

پس از تدارک این مقدمات، اکنون کار تعریف سرویسی که این اطلاعات را به سمت سرور ارسال می‌کند و نتیجه را باز می‌گرداند، به صورت ذیل خواهد بود:
 >ng g s SimpleGrid/products-list -m simple-grid.module
این دستور سبب ایجاد کلاس ProductsListService شده و همچنین قسمت providers ماژول simple-grid را نیز بر این اساس به روز رسانی می‌کند.
پیش از تکمیل این سرویس، نیاز است متدی را جهت تبدیل یک شیء، به معادل کوئری استرینگ آن تهیه کنیم:
  toQueryString(obj: any): string {
    const parts = [];
    for (const key in obj) {
      if (obj.hasOwnProperty(key)) {
        const value = obj[key];
        if (value !== null && value !== undefined) {
          parts.push(encodeURIComponent(key) + "=" + encodeURIComponent(value));
        }
      }
    }
    return parts.join("&");
  }
در قسمت قبل امضای متد GetPagedProducts دارای ویژگی HttpGet است. بنابراین، نیاز است اطلاعات را به صورت کوئری استرینگ از سمت کلاینت دریافت کند و متد toQueryString فوق به صورت خودکار بر روی تمام خواص یک شیء دلخواه حرکت کرده و آن‌ها را تبدیل به یک رشته‌ی حاوی کوئری استرینگ‌ها می‌کند.
[HttpGet("[action]")]
public PagedQueryResult<Product> GetPagedProducts(ProductQueryViewModel queryModel)
برای نمونه متد toQueryString فوق است که سبب ارسال یک چنین درخواستی به سمت سرور می‌شود:
 http://localhost:5000/api/Product/GetPagedProducts?sortBy=productId&isAscending=true&page=2&pageSize=7

پس از این تعریف، سرویس ProductsListService  به صورت ذیل تکمیل خواهد شد:
@Injectable()
export class ProductsListService {
  private baseUrl = "api/Product";

  constructor(private http: Http) {}

  getPagedProductsList(
    queryModel: PagedQueryModel
  ): Observable<PagedQueryResult<AppProduct>> {
    return this.http
      .get(`${this.baseUrl}/GetPagedProducts?${this.toQueryString(queryModel)}`)
      .map(res => {
        const result = res.json();
        return new PagedQueryResult<AppProduct>(
          result.totalItems,
          result.items
        );
      });
  }
در اینجا از متد toQueryString، جهت تکمیل متد get ارسالی به سمت سرور استفاده شده‌است تا پارامترها را به صورت کوئری استرینگ‌ها تبدیل کرده و ارسال کند.
سپس در متد map آن، res.json دقیقا همان ساختار PagedQueryResult سمت سرور را به همراه دارد. اینجا است که فرصت خواهیم داشت نمونه‌ی سمت کلاینت آن‌را که در ابتدای بحث تهیه کردیم، وهله سازی کرده و بازگشت دهیم (نگاشت فیلدهای دریافتی از سمت سرور به سمت کلاینت).


تکمیل کامپوننت نمایش گرید

قسمت آخر این مطلب، استفاده‌ی از این ساختارها و سرویس‌ها و نمایش اطلاعات دریافتی از آن‌ها است. برای این منظور ابتدا نیاز است سرستون‌های این گرید را تهیه کرد:


  <table class="table table-striped table-hover table-bordered table-condensed">
    <thead>
      <tr>
        <th class="text-center" style="width:3%">#</th>
        <th *ngFor="let column of columns" class="text-center">
          <div *ngIf="column.isSortable" (click)="sortBy(column.propertyName)" style="cursor: pointer">
            {{ column.title }}
            <i *ngIf="queryModel.sortBy === column.propertyName" class="glyphicon"
              [class.glyphicon-sort-by-order]="queryModel.isAscending" [class.glyphicon-sort-by-order-alt]="!queryModel.isAscending"></i>
          </div>
          <div *ngIf="!column.isSortable" style="cursor: pointer">
            {{ column.title }}
          </div>
        </th>
      </tr>
    </thead>
در اینجا ابتدا بررسی می‌شود که آیا یک ستون قابلیت مرتب سازی را دارد، یا خیر؟ اگر اینطور است، در کنار آن یک گلیف آیکن مرتب سازی درج می‌شود. اگر خیر، صرفا متن عنوان آن نمایش داده خواهد شد. می‌شد تمام این موارد را به ازای هر ستون به صورت مجزایی ارائه داد، اما در این حالت به کدهای تکراری زیادی می‌رسیدیم. به همین جهت از یک حلقه بر روی تعریف ستون‌های این گرید استفاده شده‌است. آرایه‌ی این ستون‌ها نیز به صورت ذیل تعریف می‌شود:
export class ProductsListComponent implements OnInit {
  columns: GridColumn[] = [
    new GridColumn("Id", "productId", true),
    new GridColumn("Name", "productName", true),
    new GridColumn("Price", "price", true),
    new GridColumn("Available", "isAvailable", true)
  ];

همچنین در کدهای قالب این کامپوننت، مدیریت کلیک بر روی یک سر ستون را نیز مشاهده می‌کنید:
export class ProductsListComponent implements OnInit {
  itemsPerPage = 7;
  queryModel = new PagedQueryModel("productId", true, 1, this.itemsPerPage);

  sortBy(columnName) {
    if (this.queryModel.sortBy === columnName) {
      this.queryModel.isAscending = !this.queryModel.isAscending;
    } else {
      this.queryModel.sortBy = columnName;
      this.queryModel.isAscending = true;
    }
    this.getPagedProductsList();
  }
}
در این‌حالت اگر ستونی که بر روی آن کلیک شده، پیشتر مرتب سازی شده‌است، صرفا خاصیت صعودی بودن آن برعکس خواهد شد. در غیراینصورت، نام خاصیت درخواستی مرتب سازی و جهت آن نیز مشخص می‌شود. سپس مجددا این گرید توسط متد getPagedProductsList رندر خواهد شد.

کار رندر بدنه‌ی اصلی گرید توسط همین چند سطر در قالب آن مدیریت می‌شود:
    <tbody>
      <tr *ngFor="let item of queryResult.items; let i = index">
        <td class="text-center">{{ itemsPerPage * (currentPage - 1) + i + 1 }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.productId }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.productName }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.price | number:'.0' }}</td>
        <td class="text-center">
          <input id="item-{{ item.productId }}" type="checkbox" [checked]="item.isAvailable"
            disabled="disabled" />
        </td>
      </tr>
    </tbody>
  </table>
اولین ستون آن، اندکی ابتکاری است. در اینجا شماره ردیف‌های خودکاری در هر صفحه درج خواهند شد. این شماره ردیف نیز جزو ستون‌های منبع داده‌ی فرضی برنامه نیست. به همین جهت برای درج آن، توسط let i = index در ngFor، به شماره ایندکس ردیف جاری دسترسی پیدا می‌کنیم. سپس توسط محاسباتی بر اساس تعداد ردیف‌های هر صفحه و شماره‌ی صفحه‌ی جاری، می‌توان شماره ردیف فعلی را محاسبه کرد.

در اینجا حلقه‌ای بر روی queryResult.items تشکیل شده‌است. این منبع داده به صورت ذیل در کامپوننت متناظر مقدار دهی می‌شود:
export class ProductsListComponent implements OnInit {
  itemsPerPage = 7;
  currentPage: number;
  numberOfPages: number;
  isLoading = false;
  queryModel = new PagedQueryModel("productId", true, 1, this.itemsPerPage);
  queryResult = new PagedQueryResult<AppProduct>(0, []);

  constructor(private productsListService: ProductsListService) {}

  ngOnInit() {
    this.getPagedProductsList();
  }

  private getPagedProductsList() {
    this.isLoading = true;
    this.productsListService
      .getPagedProductsList(this.queryModel)
      .subscribe(result => {
        this.queryResult = result;
        this.isLoading = false;
      });
  }
}
ابتدا سرویس ProductsListService را که در ابتدای بحث تکمیل شد، به سازنده‌ی این کامپوننت تزریق می‌کنیم. به کمک آن می‌توان در متد getPagedProductsList، ابتدا queryModel جاری را که شامل اطلاعات مرتب سازی و صفحه بندی است، به سرور ارسال کرده و سپس نتیجه‌ی نهایی را به queryResult انتساب دهیم. به این ترتیب تعداد کل رکوردها و همچنین آیتم‌های صفحه‌ی جاری دریافت می‌شوند. اکنون حلقه‌ی ngFor نمایش بدنه‌ی گرید، کار تکمیل صفحه‌ی جاری را انجام خواهد داد.

قسمت آخر کار، افزودن کامپوننت نمایش شماره صفحات است:


  <div align="center">
    <pagination [maxSize]="8" [boundaryLinks]="true" [totalItems]="queryResult.totalItems"
      [rotate]="false" previousText="&lsaquo;" nextText="&rsaquo;" firstText="&laquo;"
      lastText="&raquo;" (numPages)="numberOfPages = $event" [(ngModel)]="currentPage"
      (pageChanged)="onPageChange($event)"></pagination>
  </div>
  <pre class="card card-block card-header">Page: {{currentPage}} / {{numberOfPages}}</pre>
در اینجا از کامپوننت pagination مجموعه‌ی ngx-bootstarp استفاده شده‌است و یک سری از خواص مستند شده‌ی آن‌، مقدار دهی شده‌اند؛ مانند متن‌های صفحه‌ی بعد و قبل و امثال آن. مدیریت کلیک بر روی شماره‌های آن، در کامپوننت جاری به صورت ذیل است:
export class ProductsListComponent implements OnInit {
  itemsPerPage = 7;
  currentPage: number;
  numberOfPages: number;

  onPageChange(event: any) {
    this.queryModel.page = event.page;
    this.getPagedProductsList();
  }
}
علت تعریف دو خاصیت اضافه‌ی currentPage و numberOfPages، استفاده‌ی از آن‌ها در قسمت ذیل این شماره‌ها (خارج از کامپوننت نمایش شماره صفحات) جهت نمایش page 1/x است.
هر زمانیکه کاربر بر روی شما‌ره‌ای کلیک می‌کند، رخ‌داد onPageChange فراخوانی شده و در این‌حالت تنها کافی است شماره صفحه‌ی درخواستی queryModel جاری را به روزرسانی کرده و سپس آن‌را در اختیار متد getPagedProductsList جهت دریافت اطلاعات این صفحه‌ی درخواستی قرار دهیم.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
‫۷ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۳۱ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۶:۰۵
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity
- ابتدا باید هدر مورد انتظار را مشخص کنید:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
   services.AddMvc();
   services.AddAntiforgery(options => options.HeaderName = "__RequestVerificationToken"); 
}
- بعد متدی را برای تولید توکن در فایل razor درج کنید:
@inject Microsoft.AspNetCore.Antiforgery.IAntiforgery Xsrf

@functions{
    public string GetAntiXsrfRequestToken()
    {
        return Xsrf.GetAndStoreTokens(Context).RequestToken;
    }
}
- سپس اگر از jQuery استفاده می‌کنید، به صورت زیر این هدر با هر درخواستی به سمت سرور ارسال می‌شود:
<script type="text/javascript">
  $.ajaxPrefilter(function (options, originalOptions, jqXHR) {
      jqXHR.setRequestHeader("__RequestVerificationToken", '@GetAntiXsrfRequestToken()');
  });
</script>
‫۴ سال و ۹ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۷ دی ۱۳۹۸، ساعت ۱۸:۰۴
یوسف نژاد یوسف نژاد
مطالب
مدیریت کلیدهای کیبرد در جاوا اسکریپت
با پیشرفت بسترهای موجود در زمینه شبکه و اینترنت، گرایش به استفاده از اپلیکیشنهای تحت وب روز به روز بیشتر میشود. با گسترش این برنامه‌ها نیازها و درنتیجه ابزارهای موجود توسعه پیدا می‌کنند. درحال حاضر ابزارها و نیز محیطهای توسعه مختلفی برای تولید این اپلیکیشنها وجود دارد. به دلیل نوع رابط کاربری موجود در این برنامه‌ها (اکثراً مرورگرهای وب مثل اینترنت اکسپلورر، گوگل کروم، فایرفاکس و ...) استفاده از زبانهای سمت کلاینت (مثل جاوا اسکریپت که در تمامی مرورگرهای مدرن پشتیبانی کاملی از آن میشود) جایگاه ویژه ای در این نوع برنامه‌ها دارد. درضمن وقتی صحبت از اپلیکیشن به میان می‌آید استفاده از کلیدهای میانبر کیبرد برای راحتی کار کاربران کاربرد ویژه ای دارد. اما متاسفانه زبان جاوا اسکریپت به دلیل محدودیتهایی منطقی موجود، پشتیبانی مناسبی از رویدادهای کیبرد ندارد و مشکل تفاوتها و تناقضات میان سخت افزارها، سیستم عامل‌ها و مرورگرها هم به این مسئله بیشتر دامن میزند. در مطلب جاری هدف این است تا آشنایی مقدماتی با این مبحث فراهم شود.
رویدادهای کیبرد
در جاوا اسکریپت سه رویداد زیر برای کلیدهای کیبرد وجود دارد (به ترتیب زمان رخ دادن):
keydown: زمانی که یک کلید فشرده می‌شود.
keypress: زمانی که یک کلید کاراکتری فشرده می‌شود.
keyup: زمانی که یک کلیدِ فشرده شده، رها می‌شود.
یک تفاوت اساسی میان رویدادهای keydown و keypress در جاوا اسکریپت وجود دارد: رویداد keydown پس از فشردن هر کلیدی روی کیبرد رخ میدهد و یک کد مخصوص آن کلید (scan code ^) را ارائه میدهد. اما رویداد keypress که بعد از keydown رخ میدهد کد کاراکتر آن کلید (char code) را ارائه میدهد، بنابراین تنها برای کلیدهای کاراکتری بدرستی کار میکند. برای درک بهتر کد زیر را در یک فایل html ذخیره کرده و در مرورگرهای مختلف آزمایش کنید:
<html>
<body>
  <div>
    Prevent default:
    <input type="checkbox" id="keydownStop" value="1" />
    keydown&nbsp;&nbsp;&nbsp;
    <input type="checkbox" id="keypressStop" value="1" />
    keypress&nbsp;&nbsp;&nbsp;
    <input type="checkbox" id="keyupStop" value="1" />
    keyup
  </div>
  Ignore:
  <input type="checkbox" id="keydownIgnore" value="1" />
  keydown &nbsp;&nbsp;&nbsp;
  <input type="checkbox" id="keypressIgnore" value="1" />
  keypress &nbsp;&nbsp;&nbsp;
  <input type="checkbox" id="keyupIgnore" value="1" />
  keyup
  <div>
    Focus on the input below and press any key.
  </div>
  <div>
    <input type="text" style=" width: 600px" id="keyInput" />
  </div>
  Log:
  <div>
    <textarea id="keyLogger" rows="18" onfocus="this.blur()" style="width: 600px; border: 1px solid black"></textarea>
  </div>
  <input type="button" value="Clear" onclick="clearLog()" />
  <script type="text/javascript">
    document.getElementById('keyInput').onkeydown = keyHandler;
    document.getElementById('keyInput').onkeyup = keyHandler;
    document.getElementById('keyInput').onkeypress = keyHandler;
    document.getElementById('keyInput').focus();
    function keyHandler(e) {
      e = e || window.event;
      if (document.getElementById(e.type + 'Ignore').checked) return;
      var evt = e.type;
      while (evt.length < 10) evt += ' ' +
        log(evt +
          ' keyCode=' + e.keyCode +
          ' which=' + e.which +
          ' charCode=' + e.charCode +
          ' char=' + String.fromCharCode(e.keyCode || e.charCode) +
          (e.shiftKey ? ' +shift' : '') +
          (e.ctrlKey ? ' +ctrl' : '') +
          (e.altKey ? ' +alt' : '') +
          (e.metaKey ? ' +meta' : ''));
      if (document.getElementById(e.type + 'Stop').checked) {
        e.preventDefault ? e.preventDefault() : (e.returnValue = false);
      }
    }
    function clearLog() {
      document.getElementById('keyLogger').value = '';
      document.getElementById('keyInput').focus();
    }
    function log(text) {
      var area = document.getElementById('keyLogger');
      area.value += text + '\n';
      area.scrollTop = area.scrollHeight;
    }
  </script>
</body>
</html>
نکته: برای جلوگیری از اجرای مرورگرها در حالت Quirks حتما از تگ doctype در ابتدای فایلهای html خود استفاده کنید. درغیراینصورت رفتارهای غیرمنتظره ای (مخصوصا در IE) مشاهده خواهید کرد. برای اجرای مرورگرها در حالت استاندارد html5 (بهترین حالت در حال حاضر) میتوانید از تگ زیر استفاده کنید:
<!doctype html>
دقت کنید که قبل از این خط هیچ چیز دیگری نوشته نشود وگرنه در IE از آن صرفنظر میشود!
یا اینکه در IE با استفاده از developer tools (دکمه F12) برای Document Mode گزینه ای غیر از Quirks mode (بهتر است از حالت IE9 یا بالاتر استفاده کنید) را انتخاب کنید.

برای کسب اطلاعات بیشتر راجع به doctypeهای مختلف و نیز حالت quirks میتوانید به ^ و ^ و ^ و ^ رجوع کنید. پیشنهاد میکنم که این منابع را حتما مطالعه کنید.
نکته: در کد بالا متد preventDefault در  -8 IE تعریف نشده است (درواقع در IE تنها در نسخه 9 تعریف شده است). همچنین استفاده از پراپرتی returnValue در فایرفاکس و IE9 کار نمیکند! از این خط کد برای جلوگیری از رفتار پیشفرض رویداد استفاده شده است. همانطور که در ادامه میخوانید راه حل ساده‌تری نیز برای اینکار وجود دارد.
متد String.fromCharCode برای نمایش کاراکتر کلید فشرده شده استفاده شده است. البته اگر کلید غیرکاراکتری فشرده شود ممکن است با نتایج غیرمنتظره ای روبرو شوید.
با استفاده از html تولیدی در مرورگرهای مختلف سعی کنید موارد زیر را آزمایش کنید:
کلیدهای کاراکتری چون a / | { 6 را  بفشارید. در این حالت رویدادهای keydown و سپس keypress رخ خواهند داد. پس از رها کردن کلیدها نیز رویداد keyup رخ میدهد.
یکی از کلیدهای غیرکاراکتری مثل ctrl یا alt را بفشارید. در این حالت تنها رویدادهای keydown و keyup رخ خواهند داد و خبری از رویداد keypress نیست.
نکته: مرورگرهای FireFox و Opera در مورد بیشتر کلیدهای غیرکاراکتری نیز رویداد keypress را صدا خواهند زد! مرورگر IE این رفتار را تنها در مورد کلید Esc نشان میدهد. همچنین در IE و Opera کلید PrtScr هیچ رویدادی را فرا نمیخواند. ظاهرا تنها مرورگر Chrome بدرستی عمل میکند. 
درحالت کلی فشردن کلیدهای غیرکاراکتری نباید رویداد keypress را فراخوانی کند.
بنابراین:
keydown و keyup برای همه کلیدها
keypress برای کلیدهای کاراکتری

پراپرتی‌های رویدادهای کیبرد
برخلاف نسخه‌های قدیمی مرورگرها که هرکدام راه و روش خودشان را برای تعامل با این رویدادها برگزیده بودند، امروزه تمامی مرورگرها تقریبا از یک روش استاندارد و مشترک برای اینکار استفاده میکنند. در تصاویر زیر تمام اجزای آبجکت KeyboardEvent با استفاده از کد زیر در مرورگرهای اپرا و کروم نشان داده شده است. استفاده از کد زیر در مرورگرهای فایرفاکس و IE نتایج جالبی مانند تصاویر زیر فراهم نمیکند!
    document.onkeydown = function (e) {
      e = e || event;
      console.log(e);
    }

همانطور که مشاهده میکنید تفاوتهایی بین مرورگرها در این آبجکت به چشم میخورد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این آبجکت و اجزای استاندارد آن در DOM Level 3 به اینجا مراجعه کنید. در ادامه به بررسی پراپرتی‌های مهم آرگومان این رویدادها (همان KeyboardEvent) میپردازیم.
keyCode
همان scan code کلید فشرده شده است. برای مثال اگر کلید a فشرده شود کاراکتر تولیدی ممکن است a یا A یا 'ش' (یا کاراکتری دیگر در زبانهای مختلف) باشد اما در تمامی حالات scan code مربوطه یا همان keyCode همیشه یکسان (65 برای کلید a) خواهد بود. این کد تنها به کلید فشرده شده بستگی دارد و نه به کاراکتر حاصله! البته در IE به هنگام رخ دادن رویداد keypress کد کاراکتر (همان char code) کلید فشرده شده در این پراپرتی قرار میگیرد!
در این بین میان مرورگرهای مختلف تفاوتهایی وجود دارد که با یک جستجو در اینترنت میتوان به تمامی این کدها دسترسی پیدا کرد. خواندن مقاله کامل JavaScript Madness: Keyboard Events نیز خالی از لطف نیست.
charCode
همان کد ASCII (یا کد UTF-16 برای کاراکترهای یونیکد. اطلاعات بیشتر ^ و ^) کاراکتر کلید فشرده شده است. ممکن است با keyCode برابر باشد. این پراپرتی در IE و Opera تعریف نشده است.
در عمل ممکن است keyCode و charCode در پلتفرمهای مختلف و حتی بین سیستم عامل‌های مختلف در یک سخت افزار نتایج متفاوتی ارائه دهند. بنابراین آزمودن هر مورد مشکوک قبل از ریلیز نهایی محصول میتواند مفید باشد.
which
یک پراپرتی نسبتا غیراستاندارد! است که ترکیبی از keyCode و charCode را برمیگرداند (اطلاعات بیشتر در ^ و ^). این پراپرتی در IE تعریف نشده است.
shiftKey, ctrlKey, altKey, metaKey 
پراپرتی هایی از نوع بولین که وضعیت کلیدهای Shift, Ctrl, Alt و Command (تنها در مک) را نشان میدهند. 
نکته: بدستن آوردن کد درست کاراکتر فشرده شده با توجه به وضعیت کلیدها و زبان انتخابی تنها با استفاده از رویداد keypress امکان پذیر است. با توجه به تفاوتهایی که بین مرورگرهای مختلف وجود دارد برای یافتن کاراکتر فشرده شده در رویداد keypress استفاده از متد زیر توصیه میشود:
function getCharacter(event) {
  if (event.which == null)
     return String.fromCharCode(event.keyCode);    // IE
  else if (event.which != 0 && event.charCode != 0)
     return String.fromCharCode(event.which);  // All others
  return null; // special key
}
توضیحات بیشتر و کاملتر این مبحث را میتوانید از Document Object Model (DOM) Level 3 Events Specification که آخرین نسخه آن در زمان تهیه این مطلب در تاریخ 14 June 2012 انتشار یافته تهیه کنید. بطور ویژه برای مبحث رویدادهای کیبرد (^) اطلاعات بسیار بیشتری در دسترس است.
نکته: با توجه به اطلاعاتی که در سند فوق وجود دارد، به دلیل ماهیت همزمانی (Sync) رویدادهای کیبرد تا زمانی که تمام عملیات موجود در متد تعیین شده برای این رویدادها انجام نشود، رویداد بعدی (با توجه به ترتیبی که در ابتدای این مطلب آورده شده است) رخ نخواهد داد. برای تست این موضوع قطعه کد زیر را آماده کردم:
<html>
<body>
  <input id="inputText" type="text"  />
  <script>
    document.onkeydown = keyDown;
    document.onkeypress = keyPress;
    document.onkeyup = keyUp;
    function keyDown(e) {
      var input = document.getElementById('inputText');
      input.value = 'keyDown started ...';
      input.disabled = true;
      var j = 0;
      for (var i = 0; i < 999999999; i++) {
        j = i - j;
      }
      console.log(j);
      //alert('keyDown');
      input.value = 'keyDown finished.';
      input.disabled = false;
    }
    function keyPress(e) {
      alert('keyPress');
      //console.log('keyPress');
    } function keyUp(e) {
      alert('keyUp');
      //console.log('keyUp');
    }
  </script>
</body>
</html>
اگر کد بالا در مرورگرهای مختلف امتحان کنید مشاهده میکنید که انجام عملیات سنگین در رویدادهای کیبرد موجب ایجاد وقفه در فراخوانی سایر رویدادها میشود.
با اجرای کد فوق در مرورگرهای مختلف نکات جالب زیر بدست آمد:
- در IE و کروم نمایش یک alert موجب از دست دادن فوکس document شده و بنابراین رویدادهای کیبرد بعد از نمایش alert کار نخواهند کرد! مثلا اگر در keydown یک alert نمایش داده شود چون رویداد keyup بر روی پنجره alert رخ میدهد بنابراین keyup فراخوانی نمیشود ولی چون رویداد keypress با keydown همزمان است این اتفاق برای keypress نمی‌افتد. این مشکل در فایرفاکس پیش نمی‌آید. در اپرا در این حالت رویداد keypress هم رخ نمیدهد! البته رفتار IE در اجرای کد فوق کمی غیرمنتظره‌تر است و ظاهرا رویداد keypress هم رخ نمیدهد.
- در اجرای کد فوق در FireFox ظاهرا alert مربوط به keyup قبل از keypress نمایش داده میشود. البته اگر به جای alert از console.log (البته نیاز به نصب Firebug است) استفاده شود این به هم خوردگی ترتیب رویدادها وجود ندارد.
- در مرورگر Opera پس از فشردن کلید enter در نوار آدرس و پس از بارگذاری صفحه، فوکس بلافاصله به عنصر document سپرده میشود طوریکه که رویداد keyup کلید enter در document بارگذاری شده فراخوانی میشود و درصورت سرعت بالای بارگذاری صفحه، کدهای مروبوط به این رویداد اجرا میشوند. در سایر مرورگرها این مورد مشاهده نشد. 
- ظاهرا در تمام مرورگرها به غیر Opera کدهای جاوا اسکریپ در ثرد UI اجرا شده و موجب قفل شدن document میشود. بنابراین وسط اجرای کدهای سنگین نمیتوان مثلا خواص عناصر UI را تغییر داد. درواقع مرورگر اپرا برخلاف سایر مرورگرها، رفتار ویژه ای در برخورد با جاوا اسکریپت و رویدادها و تغییرات عناصر DOM دارد. برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به اینجا مراجعه کنید. درضمن این مبحث کمی پیچیده‌تر از آن است که به نظر می‌آید(^). برای بررسی بیشتر میتوانید کد زیر را در مرورگرهای مختلف آزمایش کنید:
<html>
<head>
  <script type="text/javascript">
    function process() {
      var above = 0, below = 0;
      for (var i = 0; i < 200000; i++) {
        if (Math.random() * 2 > 1) {
          above++;
        }
        else {
          below++;
        }
      }
    }
    function test() {
      var result1 = document.getElementById('log');
      var start = new Date().getTime();
      console.log('start');
      for (var i = 0; i < 200; i++) {
        result1.value = 'time=' + (new Date().getTime() - start) + ' [i=' + i + ']';
        process();
      }
      result1.value = 'time=' + (new Date().getTime() - start) + ' [done]';
      console.log('end');
    }
    window.onload = test;
  </script>
</head>
<body>
  <input id='log' />
</body>
</html>
اگر کد فوق را در مرورگرهایی غیر از اپرا اجرا کنید میبینید که تنها نتیجه نهایی نمایش داده میشود و فرایندهای میانی درون حلقه نمیتوانند تغییری در محتوای UI ایجاد کنند. طبق انتظار کروم از بقیه بسیار سریعتر بوده و سپس IE و پس از آن فایرفاکس قرار دارد. اما در مورد Opera وضع کاملا فرق میکند و به دلیل به روز رسانی همزمان UI عملیات بسیار بسیار کندتر از بقیه مرورگرها به اتمام میرسد.
نکته: حالات استثنایی دیگری هم در اجرای کدهای مشابه در مرورگرهای مختلف پیش می‌آید که به دلیل پیچیده کردن بیش از حد بحث آورده نشده اند. فقط ذکر این نکته الزامی است که درحال حاضر میزان تفاوت رفتار مرورگرهای مختلف دربرخورد با کدهای یکسان قابل ملاحظه است. بنابراین در هنگام توسعه سعی کنید حداقل در این چهار مرورگر معروف آزمایشات خود را به سرانجام برسانید.
و در ادامه چند مثال ...

غیرفعال کردن ورودی کاربر
برای اینکار فقط کافی است در رویدادهای keydown یا keypress مقدار false برگشت داده شود. البته در مروگر Opera برخی از کلیدها از این رفتار پیروی نمیکنند. مثل کاراکترهای '`' و '+' و '=' که درصورت برگشت false در رویداد keydown باز هم رفتار پیش فرض را از خود نشان میدهد. اما برگرداندن مقدار false در رویداد keypress این مشکل را حل میکند(این موارد در نسخه 11.51 تست شدند). میتوانید با استفاده از کد زیر در تمام مرورگرها این موارد را آزمایش کنید:
<input onkeydown="return false" />
<input onkeypress="return false" /> 

تبدیل به حروف بزرگ
document.getElementById('myInputText').onkeypress = function (e) {
  var char = getCharacter(e || window.event);
  if (!char) return; // special key
  this.value += char.toUpperCase();
  return false; // برای اینکه کاراکتر اضافی نمایش داده نشود
}
در کد فوق متد getCharacter در بالا در قسمت پراپرتی‌های آرگومان رویداد نشان داده شده است. کد فوق چندان کامل نیست و همیشه کاراکتر فشرده شده را بدون توجه به موقعیت کرسر کیبرد در انتهای متن قرار میدهد.
نکته: استفاده از عبارتی چون e || window.event به این دلیل است که در مرورگر IE آرگومان رویداد (همان e که به آن implicit event object نیز میگویند) به متد مربوطه ارسال نمیشود (تا نسخه 9 که تست کردم مسئله به همین صورت است) در عوض پراپرتی‌های این آرگومان از طریق window.event (یا همان event که به آن explicit event object نیز میگویند) در دسترس هستند. این فیلد در واقع آرگومان آخرین رویداد رخ داده در پنجره جاری را در خود ذخیره میکند. اما در سایر مرورگرها به صورت استاندارد مقدار این آرگومان به عنوان پارامتر رویداد به متد مربوطه ارسال میشود. جالب است که بدانید مرورگرهای Opera و Chrome از هر دو روش پشتیبانی میکنند. مرورگر فایرفاکس تنها از ارسال آرگومان رویداد به متد مربوطه پشتیبانی میکند.
عبارت e ||window.event درواقع شکل دیگر عبارت زیر است:
e ? e : window.event;
در جاوا اسکریپت اگر عملگر مقایسه ای در عبارت مقایسه آورده نشود مقدار عبارت با false مقایسه میشود. این مقایسه از نوع abstract است (در ادامه این مطلب توضیح داده شده است). در جاوا اسکریپت 0 و رشته خالی و null و undefined و امثال اینها در مقایسه abstract برابر false درنظر گرفته میشوند. بنابراین در عبارت مقایسه بالا اگر مقدار e مثلا undefined (در IE) باشد مقدار window.event بازگشت داده میشود و درغیراینصورت خود e برگشت داده میشود.

تنها عدد
document.getElementById('numberInputText').onkeypress = function (e) {
  e = e || window.event;
  var chr = getCharacter(e);
  if (!isNumeric(chr) && chr !== null) return false;
}
function isNumeric(n) {
  return !isNaN(parseFloat(n)) && isFinite(n);
}
function isNumber(val) {
  return val !== "NaN" && (+val) + '' === val + ''
}
در کد بالا متد isNumeric از اینجا گرفته شده است. متد isNumeric جی کوئری (که از نسخه 1.7 اضافه شده است) هم دقیقا از این روش استفاده میکند.
متد دوم یعنی  isNumber (که در کد فوق از آن استفاده نشده است) روش دیگری را برای اطمینان از مقدار عددی بودن استفاده میکند. در این روش درصورتیکه val یک مقدار عددی نباشد val+ برابر NaN میشود که در نهایت عبارت مقایسه ای مقدار false را برمیگرداند. البته به غیر از خود مقدار NaN که در شرط اول مورد بررسی قرار گرفته است. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد رفتار نسبتا عجیب جاوا اسکریپت با NaN و متد isNaN به اینجا سر بزنید.
نکته: تفاوت == با === (یا =! و ==!) - در جاوا اسکریپت دو روش برای مقایسه مقادیر متغیرها وجود دارد. اولی (== یا =!) مقایسه را با تبدل نوع داده‌ها انجام میدهد (که اصطلاحا به آن type-converting equality comparison یا abstract comparison میگویند) و دومی (=== یا ==!) مقایسه را با مقادیر واقعی و بدون تبدیل نوع داده انجام میدهد (که به آن equality without type coercion یا strict equality comparison گفته میشود). در واقع در مقایسه strict تنها وقتی که دو متغیر از یک نوع باشند ممکن است مقدار true برگشت داده شود. برای روشنتر شدن مطلب به مثالهای زیر توجه کنید (^):
0==false   // true
0===false  // false, because they are of a different type
1=="1"     // true, auto type coercion
1==="1"    // false, because they are of a different type 
توضیحات بهتری در اینجا آورده شده است.
برای کسب اطلاعات کاملتر میتوانید به ECMAScript Language Specification و قسمت مقایسه strict و abstract مراجعه کنید. (رابطه‌ها و تفاوت‌های میان ECMAScript و JavaScript و JScript و ActionScript در اینجا آورده شده است.)

کار با Scan Code و Char Code
همانطور که قبلا هم اشاره شد میان کد کاراکتر و کلید فشرده شده بر روی کیبرد تفاوت وجود دارد. برای بهره برداری از کلیدهای میانبر در صفحات وب به کد کلید فشرده شده (همان scan code) نیاز است و نه به کد کاراکتر آن. همچنین کلیدهای ویژه و غیرکاراکتری دارای کد کاراکتر نیستند. بیشتر مرورگرها رویداد Keypress را برای کلیدهای غیرکاراکتری فرا نمیخوانند. بنابراین برای این موارد رویدادهای keydown و keyup مفید هستند. امروز تمام مرورگرها از جدول کدهای یکسانی برای scan codeها استفاده میکنند که نمونه‌های آن را میتوانید در ^ و ^ و ^ مشاهده کنید. نکته ای که باید درباره پراپرتی keyCode یادآوری شود این است که جدای از وضعیت کیبرد (مثل زبان یا موقعیت کلید capsLock) در تمام حالات در ازای فشردن شده یک کلید خاص (یا ترکیبی از کلیدهای کنترلی با سایر کلیدها) همواره باید یک کد یکسان برگشت داده شود.
پس یک charCode کد یونیکد کاراکتر کلید فشرده شده است که تنها در رویداد keypress در دسترس است. یک keyCode کد خود کلید فشرده شده یا همان scan code است که در رویدادهای keydown و keyup در دسترس است.
نکته: برای تمام کلیدهای الفبایی-عددی scan code با char code یکی است. مثلا برای حروف الفبایی scan code یک کلید با کد ASCII حرف انگلیسی بزرگ آن کلید برابر است.
بنابراین برای بررسی کلید ترکیبی ctrl + a میتوان از کد زیر در رویداد keydown استفاده کرد:
e.ctrlKey && e.keyCode == 'A'.charCodeAt(0)
و فرقی نمیکند که کاراکتر حاصله 'a' یا 'A' یا 'ش' باشد. 
نکته: برای تمام کلیدهای کیبرد به غیر از ';' و '=' و '-' تمام مرورگرها از کدهای یکسانی استفاده میکنند. میتوانید این کلیدها را با استفاده از قطعه کد اول این مطلب در مرورگرهای مختلف آزمایش کنید.
نکته: با برگشت مقدار false در رویداد keydown یا keypress رفتار پیشفرض کلید یا ترکیب کلیدهای مربوطه غیرفعال میشود. البته به غیر از عملیاتهای سطح سیستم عامل (مثل alt+F4).
چند مثال دیگر در ادامه ...

جابجایی تصویر
کدهای زیر را در یک فایل html ذخیره کرده و توسط یک مرورگر فایل حاصله را باز کنید.
<html>
<body>
  <div id="dotnettips" style="width: 35px; height: 35px; background-image: url(https://www.dntips.ir/favicon.ico);
    position: absolute; left: 10px; top: 10px;" tabindex="0">
  </div>
  <script>
    document.getElementById('dotnettips').onkeydown = function (e) {
      e = e || event;
      switch (e.keyCode) {
        case 37: // left
          this.style.left = parseInt(this.style.left) - this.offsetWidth + 'px';
          return false;
        case 38: // up
          this.style.top = parseInt(this.style.top) - this.offsetHeight + 'px';
          return false;
        case 39: // right
          this.style.left = parseInt(this.style.left) + this.offsetWidth + 'px';
          return false;
        case 40: // down
          this.style.top = parseInt(this.style.top) + this.offsetHeight + 'px';
          return false;
      }
    }
  </script>
</body>
</html>
بر روی تصویر کلید کرده (یا با استفاده از Tab فوکس را روی تصویر قرار دهید) و با استفاده از کلیدهای مکان نما (Arrow keys) سعی کنید تصویر را در صفحه جابجا کنید.
در کد فوق برای جلوگیری از رفتار پیش فرض کلیدهای مکان نما (جابجایی محتوای صفحه در صورت وجود اسکرول) مقدار false برگشت داده شده است.
نکته: استفاده از خاصیت tabindex برای امکان فوکس بر روی div اجباری است.
نکته: استفاده از event به جای window.event تا زمانی که یک متغیر در اسکوپ جاری با نام event وجود نداشته باشد مشکلی ایجاد نمیکند.

Caps Lock
متاسفانه راه مستقیمی برای دریافت وضعیت کلید caps lock در جاوا اسکریپت وجود ندارد. ظاهرا تنها راه حل موجود برای این مسئله بررسی کد کاراکتر کلید فشرده شده در رویداد keypress و بررسی آن با توجه به وضعیت پراپرتی shift این رویداد است. بدین ترتیب که اگر کد کاراکتر مربوط به حروف بزرگ بوده درحالیکه کلید شیفت نگه داشته نشده است بنابراین کلید Caps Lock روشن است و بالعکس. البته با ترکیب این روش و نیز رصد scan code کلید Caps Lock (کد آن برابر 20 است) در رویداد keydown میتوان وضعیت بهتری پدید آورد. قطعه کد زیر برای اینکار است. در این کد از یک متغیر گلوبال برای نگهداری وضعیت دکمه caps lock استفاده میشود.
<html>
<body>
  <input id="inputText" type="text" />
  <div id="divCapsLock" style="color: Red; display: none;">Caps Lock is ON!</div>
  <script>
    var capsLock = null;
    document.onkeypress = keyPress;
    document.onkeydown = keyDown;
    function keyDown(e) {
      e = e || event;
      capsLock = (e.keyCode == 20 && capsLock !== null) ? !capsLock : capsLock;
      document.getElementById('divCapsLock').style.display = capsLock ? 'block' : 'none';
    }
    function keyPress(e) {
      if (capsLock != null) return;
      e = e || window.event;
      var charCode = e.charCode || e.keyCode;
      capsLock = (charCode >= 97 && charCode <= 122 && e.shiftKey) || (charCode >= 65 && charCode <= 90 && !e.shiftKey);
      document.getElementById('divCapsLock').style.display = capsLock ? 'block' : 'none';
    }
  </script>
</body>
</html>
در متد رویداد kepress تکست باکس ابتدا بررسی میشود که آیا قبلا متغیر گلوبال capsLock مقداری غیرنال دارد. اگر مقدار غیرنال داشته باشد دیگر نیازی نیست تا کد کاراکتر کلید بررسی شود زیرا وضعیت جاری کلید معلوم است. بنابراین در ادامه کار صرفه جویی میشود. دلیل استفاده از رویدادهای سطح docment به جای خود تکست باکس این است تا از کوچکترین فرصتها! برای تعیین وضعیت جاری کلید caps lock استفاده شود. یعنی بتوان پس از فشرده شدن اولین کلید کاراکتری بدون توجه به موقعیت فوکس در صفحه، این وضعیت را از حالت نامشخص خارج کرد.
نکته: در سلسله مراتب رویدادهای اجزای یک document همیشه ابتدا رویدادهای مربوط به عناصر فرزند فراخوانده میشود و رویدادهای مربوط به عناصر document و window در پایان صدا زده میشوند. برای آزمودن این مورد قطعه کد زیر را در مرورگرهای مختلف امتحان کنید:
<html>
<body>
  <div id='divInput'>
    <input id="inputText" type="text" />
  </div>
  <script>
    document.getElementById('inputText').onkeydown = inputKeyDown;
    document.getElementById('divInput').onkeydown = divKeyDown;
    document.onkeydown = documentKeyDown;
    window.onkeydown = windowKeyDown;
    function divKeyDown(e) {
      console.log('divKeyDown');
    }
    function inputKeyDown(e) {
      console.log('inputKeyDown');
    }
    function documentKeyDown(e) {
      console.log('documentKeyDown');
    }
    function windowKeyDown(e) {
      console.log('windowKeyDown');
    }
  </script>
</body>
</html>
نکته: اگر از تگ doctype استفاده نشود (همانطور که در ابتدای این مطلب اشاره شد)، در IE رویدادهای عنصر window فراخوانی نمیشوند.
درهرصورت برای مشخص کردن وضعیت کلید caps lock نیاز است تا کاربر ابتدا کلیدی را بفشارد و در حال حاضر روش و راه حل دیگری وجود ندارد! درضمن اگر صفحه کلیدی غیر از انگلیسی استفاده شود روش فوق جواب نخواهد داد و باید بررسی‌های بیشتری انجام شود. البته در مورد زیانهایی چون فارسی که روشن یا خاموش بودن caps lock تاثیری در کاراکتر حاصله ندارد کاری نمیتوان کرد و نمیتوان از وضعیت caps lock باخبر شد! هرچند در این موارد معمولا وضعیت این دکمه مهم نیست زیرا بیشترین کاربرد این گونه هشدارها در ورودی‌های رمز عبور است در صورتیکه زبان صفحه کلید انگلیسی (یا مشابه آن) باشد. برای اینکار کد زیر به عنوان راه حل بهتر پیشنهاد میشود:
<html>
<body>
  <input id="inputText" type="text" />
  <div id="divCapsLock" style="color: Red; display: none;">Caps Lock is ON!</div>
  <script>
    var capsLock = null;
    var hasFocus = false;
    document.onkeyup = keyUp;
    document.onkeypress = keyPress;
    document.getElementById('inputText').onfocus = focus;
    document.getElementById('inputText').onblur = focus;
    function warnCapsLock() {
      document.getElementById('divCapsLock').style.display = (capsLock != null && capsLock && hasFocus) ? 'block' : 'none';
    }
    function focus() {
      hasFocus = !hasFocus;
      warnCapsLock();
    }
    function keyUp(e) {
      e = e || event;
      capsLock = (e.keyCode == 20 && capsLock !== null) ? !capsLock : capsLock;
      warnCapsLock();
    }
    function keyPress(e) {
      if (capsLock != null) return;
      e = e || window.event;
      var charCode = e.charCode || e.keyCode;
      capsLock = (charCode >= 97 && charCode <= 122 && e.shiftKey) || (charCode >= 65 && charCode <= 90 && !e.shiftKey);
      warnCapsLock();
    }
  </script>
</body>
</html>
اگر دقت کنین میبیند که رویداد keydown در این کد نهایی با keyup جایگزین شده است. درصورت استفاده از رویداد keypress یک مشکل کوچک بوجود می‌آید و آن این است که اگر کاربر کلید caps lock را فشرده و سپس آن را در حالت فشرده نگه دارد اتفاق بدی خواهد افتاد! در این حال چون رویداد keydown مرتبا فراخوانده میشود وضعیت متغیر capsLock در این کد کاملا نامعتبر خواهد بود. بنابراین بهتر است تا از رویداد keyup که تنها یکبار فراخوانده میشود استفاده شود.
نکته: اگر کاربر پس از مشخص شدن وضعیت کلید Capa Lock در این کد، فوکس را به پنجره دیگری تغییر داده و سپس وضعیت این دکمه در آنجا تغییر دهد این کد دیگر درست کار نخواهد کرد. برای حل این مشکل هم راه حل زیر وجود دارد:
window.onblur = function () { capsLock = null; }
با این کار وضعیت متغیر capsLock ریست میشود.
نکته: در آزمایش این کد دقت کنید که زبان کیبرد حتما انگلیسی باشد.

مدیریت کلیدها
برای مدیریت کلیدهای کیبرد راههای متنوعی وجود دارد. مثلا میتوان از قطعه کد زیر استفاده کرد: 
var Client = {};
Client.Keyboard = {};
Client.Keyboard.EnableKeyDown = true;
Client.Keyboard.EnableKeyUp = false;
Client.Keyboard.CurrentKeyEvent = null;

window.onkeydown = function (event) {
  if (!Client.Keyboard.EnableKeyDown) return true;
  return KeyboardEvents(event);
};

window.onkeyup = function (event) {
  if (!Client.Keyboard.EnableKeyUp) return true;
  return KeyboardEvents(event);
};

function Rise(event) {
  var e = Client.Keyboard.CurrentKeyEvent;
  if (event) {
    var data = { shift: e.shiftKey, ctrl: e.ctrlKey, alt: e.altKey };
    if (!event(data)) return false;
    return event(data);
  }
  return true;
}

function KeyboardEvents(e) {
  e = e || window.event;
  Client.Keyboard.CurrentKeyEvent = e;
  switch (e.keyCode) {
    case 8:
      return Rise(Client.Keyboard.Backspace);
    case 9:
      return Rise(Client.Keyboard.Tab);
    case 13:
      return Rise(Client.Keyboard.Enter);
    case 16:
      return Rise(Client.Keyboard.Shift);
    case 17:
      return Rise(Client.Keyboard.Ctrl);
    case 18:
      return Rise(Client.Keyboard.Alt);
    case 19:
      return Rise(Client.Keyboard.Pause);
    case 20:
      return Rise(Client.Keyboard.CapsLock);
    case 27:
      return Rise(Client.Keyboard.Esc);
    case 33:
      return Rise(Client.Keyboard.PageUp);
    case 34:
      return Rise(Client.Keyboard.PageDown);
    case 35:
      return Rise(Client.Keyboard.End);
    case 36:
      return Rise(Client.Keyboard.Home);
    case 37:
      return Rise(Client.Keyboard.Left);
    case 38:
      return Rise(Client.Keyboard.Up);
    case 39:
      return Rise(Client.Keyboard.Right);
    case 40:
      return Rise(Client.Keyboard.Down);
    case 44:
      return Rise(Client.Keyboard.PrtScr);
    case 45:
      return Rise(Client.Keyboard.Insert);
    case 46:
      return Rise(Client.Keyboard.Delete);
      //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
    case 48:
      return Rise(Client.Keyboard.Num0);
    case 49:
      return Rise(Client.Keyboard.Num1);
    case 50:
      return Rise(Client.Keyboard.Num2);
    case 51:
      return Rise(Client.Keyboard.Num3);
    case 52:
      return Rise(Client.Keyboard.Num4);
    case 53:
      return Rise(Client.Keyboard.Num5);
    case 54:
      return Rise(Client.Keyboard.Num6);
    case 55:
      return Rise(Client.Keyboard.Num7);
    case 56:
      return Rise(Client.Keyboard.Num8);
    case 57:
      return Rise(Client.Keyboard.Num9);
      //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
    case 65:
      return Rise(Client.Keyboard.A);
    case 66:
      return Rise(Client.Keyboard.B);
    case 67:
      return Rise(Client.Keyboard.C);
    case 68:
      return Rise(Client.Keyboard.D);
    case 69:
      return Rise(Client.Keyboard.E);
    case 70:
      return Rise(Client.Keyboard.F);
    case 71:
      return Rise(Client.Keyboard.G);
    case 72:
      return Rise(Client.Keyboard.H);
    case 73:
      return Rise(Client.Keyboard.I);
    case 74:
      return Rise(Client.Keyboard.J);
    case 75:
      return Rise(Client.Keyboard.K);
    case 76:
      return Rise(Client.Keyboard.L);
    case 77:
      return Rise(Client.Keyboard.M);
    case 78:
      return Rise(Client.Keyboard.N);
    case 79:
      return Rise(Client.Keyboard.O);
    case 80:
      return Rise(Client.Keyboard.P);
    case 81:
      return Rise(Client.Keyboard.Q);
    case 82:
      return Rise(Client.Keyboard.R);
    case 83:
      return Rise(Client.Keyboard.S);
    case 84:
      return Rise(Client.Keyboard.T);
    case 85:
      return Rise(Client.Keyboard.U);
    case 86:
      return Rise(Client.Keyboard.V);
    case 87:
      return Rise(Client.Keyboard.W);
    case 88:
      return Rise(Client.Keyboard.X);
    case 89:
      return Rise(Client.Keyboard.Y);
    case 90:
      return Rise(Client.Keyboard.Z);
      ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
    case 91:
      //case 219: // opera
      return Rise(Client.Keyboard.LeftWindow);
    case 92:
      return Rise(Client.Keyboard.RightWindow);
    case 93:
      return Rise(Client.Keyboard.ContextMenu);
      ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
    case 96:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad0);
    case 97:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad1);
    case 98:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad2);
    case 99:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad3);
    case 100:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad4);
    case 101:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad5);
    case 102:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad6);
    case 103:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad7);
    case 104:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad8);
    case 105:
      return Rise(Client.Keyboard.NumPad9);
      ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
    case 106:
      return Rise(Client.Keyboard.Multiply);
    case 107:
      return Rise(Client.Keyboard.Add);
    case 109:
      return Rise(Client.Keyboard.Subtract);
    case 110:
      return Rise(Client.Keyboard.DecimalPoint);
    case 111:
      return Rise(Client.Keyboard.Divide);
      ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
    case 112:
      return Rise(Client.Keyboard.F1);
    case 113:
      return Rise(Client.Keyboard.F2);
    case 114:
      return Rise(Client.Keyboard.F3);
    case 115:
      return Rise(Client.Keyboard.F4);
    case 116:
      return Rise(Client.Keyboard.F5);
    case 117:
      return Rise(Client.Keyboard.F6);
    case 118:
      return Rise(Client.Keyboard.F7);
    case 119:
      return Rise(Client.Keyboard.F8);
    case 120:
      return Rise(Client.Keyboard.F9);
    case 121:
      return Rise(Client.Keyboard.F10);
    case 122:
      return Rise(Client.Keyboard.F11);
    case 123:
      return Rise(Client.Keyboard.F12);
      ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
    case 144:
      return Rise(Client.Keyboard.NumLock);
    case 145:
      return Rise(Client.Keyboard.ScrollLock);
    case 186:
    case 59: // opera & firefox
      return Rise(Client.Keyboard.SemiColon);
    case 187:
    case 61: // opera
      //case 107: //firefox
      return Rise(Client.Keyboard.Equal);
    case 188:
      return Rise(Client.Keyboard.Camma);
    case 189:
      return Rise(Client.Keyboard.Dash);
    case 190:
      return Rise(Client.Keyboard.Period);
    case 191:
      return Rise(Client.Keyboard.Slash);
    case 192:
      return Rise(Client.Keyboard.GraveAccent);
    case 219:
      return Rise(Client.Keyboard.OpenBracket);
    case 220:
      return Rise(Client.Keyboard.BackSlash);
    case 221:
      return Rise(Client.Keyboard.CloseBracket);
    case 222:
      return Rise(Client.Keyboard.SingleQuote);
  }
};
نحوه استفاده از این کد به صورت زیر است:
  // ctrl + s
  Client.Keyboard.S = function (e) {
    if (e.ctrl) {
      // انجام عملیات موردنظر
    }
    return true;
  }
اگر در متد الصاق شده به پراپرتیهای Client.Keyboard هیچ مقداری برگشت داده نشود، باتوجه به کد موجود در متد Rise، عملیات پیشفرض کلید مربوطه در پنجره مرورگر غیرفعال خواهد شد. بنابراین در کد بالا بعد از شرط، مقدار true برگشت داده شده است.
هرچند سعی کردم که تفاوت میان مرورگرهای مختلف را درنظر بگیرم ولی احتمال اینکه برخی از کدها به دلیل تفاوت میان مرورگرهای مختلف در کد بالا آورده نشده باشد وجود دارد!
نکته: کد فوق بیشتر برای روشن‌تر شدن موضوع ارائه شده است چون راه حل‌های بهتری هم برای مدیریت کلیدهای کیبرد وجود دارد. مثل استفاده از کتابخانه های Mousetrap یا HotKey یا jQuery Hotkeys یا KeyboardJS. البته در این میان بهترین کتابخانه موجود به نظر من همان Mousetrap است که تنها کتابخانه موجود است که علاوه بر پشتیبانی از ترکیب کلیدها با کلیدهای کنترلی، از توالی کلیدها (keys sequence) نیز پشتیبانی میکند که کار جالبی است.
در پایان این نکته را یادآور میشوم که امروزه توسعه اپلیکیشنهای تحت وب بدون استفاده مناسب از امکانات سمت کلاینت طرفداری ندارد. پس بهتر است هرچه بیشتر در مورد این زبان مرموز و پر از رمز و راز (JavaScript) بدانیم.
‫۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۱۳ آذر ۱۳۹۱، ساعت ۰۲:۳۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
کامپایل پویای کد در دات نت

در دات نت فریم ورک امکان کامپایل پویای یک قطعه کد دریافت شده از یک رشته، توسط فضای نام CodeDom مهیا است که قدرت قابل توجهی را در اختیار برنامه نویس قرار می‌دهد.

مثال یک:
رشته زیر را کامپایل کرده و تبدیل به یک فایل exe کنید:

           string source =
           @"
               namespace Foo
               {
                    public class Bar
                    {
                        static void Main(string[] args)
                        {
                            Bar.SayHello();
                        }

                        public static void SayHello()
                        {
                            System.Console.WriteLine(""Hello World"");
                        }
                    }
               }
            ";
روش انجام کار به همراه توضیحات مربوطه به صورت کامنت:

using System;
using System.Collections.Generic;
//دو فضای نامی که برای این منظور اضافه شده‌اند
using Microsoft.CSharp;
using System.CodeDom.Compiler;

namespace compilerTest
{
   class Program
   {
       static void compileIt1()
       {
           //سورس کد ما جهت کامپایل
           string source =
           @"
               namespace Foo
               {
                    public class Bar
                    {
                        static void Main(string[] args)
                        {
                            Bar.SayHello();
                        }

                        public static void SayHello()
                        {
                            System.Console.WriteLine(""Hello World"");
                        }
                    }
               }
            ";

           //تعیین نگارش کامپایلر مورد استفاده
           Dictionary<string, string> providerOptions = new Dictionary<string, string>
                {
                    {"CompilerVersion", "v3.5"}
                };
           //تعیین اینکه کد ما سی شارپ است
           CSharpCodeProvider provider = new CSharpCodeProvider(providerOptions);

           //تعیین اینکه خروجی یک فایل اجرایی است بعلاوه مشخص سازی محل ذخیره سازی فایل نهایی
           CompilerParameters compilerParams = new CompilerParameters
           {
               OutputAssembly = "D:\\Foo.EXE",
               GenerateExecutable = true
           };

           //عملیات کامپایل در اینجا صورت می‌گیرد
           CompilerResults results = provider.CompileAssemblyFromSource(compilerParams, source);

           //اگر خطایی وجود داشته باشد نمایش داده خواهد شد
           Console.WriteLine("Number of Errors: {0}", results.Errors.Count);
           foreach (CompilerError err in results.Errors)
           {
               Console.WriteLine("ERROR {0}", err.ErrorText);
           }
       }

       static void Main(string[] args)
       {
           compileIt1();

           Console.WriteLine("Press a key...");
           Console.ReadKey();
       }
   }
}
مثال 2:
کد مورد نظر را به صورت یک فایل dll کامپایل کنید.
برای این منظور تمامی مراحل مانند قبل است فقط GenerateExecutable ذکر شده به false تنظیم شده و نام خروجی نیز به foo.dll باید تنظیم شود.


مثال 3:
کد مورد نظر را در حافظه کامپایل کرده (خروجی dll یا exe نمی‌خواهیم)، سپس متد SayHello آن را به صورت پویا فراخوانی نموده و خروجی را نمایش دهید.
در این حالت روش کار همانند مثال 1 است با این تفاوت که GenerateInMemory = true و GenerateExecutable = false تنظیم می‌شوند. همچنین جهت دسترسی به متد کلاس ذکر شده،‌ از قابلیت‌های ریفلکشن موجود در دات نت فریم ورک استفاده خواهد شد.

using System;
using System.Collections.Generic;
using Microsoft.CSharp;
using System.CodeDom.Compiler;
using System.Reflection;

namespace compilerTest
{
   class Program
   {
       static void compileIt2()
       {
           //سورس کد ما جهت کامپایل
           string source =
           @"
               namespace Foo
               {
                    public class Bar
                    {
                        static void Main(string[] args)
                        {
                            Bar.SayHello();
                        }

                        public static void SayHello()
                        {
                            System.Console.WriteLine(""Hello World"");
                        }
                    }
               }
            ";

           //تعیین نگارش کامپایلر مورد استفاده
           Dictionary<string, string> providerOptions = new Dictionary<string, string>
                {
                    {"CompilerVersion", "v3.5"}
                };
           //تعیین اینکه کد ما سی شارپ است
           CSharpCodeProvider provider = new CSharpCodeProvider(providerOptions);

           //نحوه تعیین مشخص سازی کامپایل در حافظه
           CompilerParameters compilerParams = new CompilerParameters
           {
               GenerateInMemory = true,
               GenerateExecutable = false
           };

           //عملیات کامپایل در اینجا صورت می‌گیرد
           CompilerResults results = provider.CompileAssemblyFromSource(compilerParams, source);

           // اگر خطایی در کامپایل وجود نداشت متد دلخواه را فراخوانی می‌کنیم
           if (results.Errors.Count == 0)
           {
               //استفاده از ریفلکشن برای دسترسی به متد و فراخوانی آن
               Type type = results.CompiledAssembly.GetType("Foo.Bar");
               MethodInfo method = type.GetMethod("SayHello");
               method.Invoke(null, null);
           }
       }


       static void Main(string[] args)
       {
           compileIt2();

           Console.WriteLine("Press a key...");
           Console.ReadKey();
       }
   }
}
نکته: نحوه‌ی استفاده از اسمبلی‌های دیگر در رشته سورس کد خود
مثال:
اگر رشته سورس ما به صورت زیر بوده و از اسمبلی System.Drawing.Dll نیز کمک گرفته باشد،‌

           string source =
           @"
             namespace Foo
             {
            
                 public class Bar
                 {
                     static void Main(string[] args)
                     {
                         Bar.SayHello();
                     }
            
                     public static void SayHello()
                     {
                         System.Console.WriteLine(""Hello World"");
                         var r = new System.Drawing.Rectangle(0,0,100,100);
                         System.Console.WriteLine(r);             
                     }
                 }
             }
            ";
هنگام کامپایل آن توسط روش مثال یک، با خطای زیر مواجه خواهیم شد.

Number of Errors: 1
ERROR The type or namespace name 'Drawing' does not exist in the namespace 'System' (are you missing an assembly reference?)

برای رفع این مشکل و معرفی این اسمبلی،‌ سطر زیر باید پس از تعریف compilerParams اضافه شود.

compilerParams.ReferencedAssemblies.Add("System.Drawing.Dll");
اکنون کد کامپایل شده و مشکلی نخواهد داشت.
نمونه‌ای دیگر از این دست، استفاده از LINQ می‌باشد. در این حالت اسمبلی System.Core.Dll نیز به روش ذکر شده باید معرفی گردد تا مشکلی در کامپایل کد رخ ندهد.


کاربردها:
1- استفاده در ابزارهای تولید کد (برای مثال در برنامه Linqer از این قابلیت استفاده می‌شود)
2- استفاده‌های امنیتی (ایجاد روش‌های تولید یک سریال به صورت پویا و کامپایل پویای کد مربوطه در حافظه‌ای محافظت شده)
3- استفاده جهت مقاصد محاسباتی پیشرفته
4- دادن اجازه‌ی کد نویسی به کاربران برنامه‌ی خود (شبیه به سیستم‌های ماکرو و اسکریپت نویسی موجود)
و ...

‫۱۵ سال و ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۲۵ شهریور ۱۳۸۸، ساعت ۲۰:۴۷
حامد سبزیان حامد سبزیان
اشتراک‌ها
تفاوت عملکرد async و defer در تگ script

در حالت عادی وقتی script در حال لود شدن است، پارس HTML صفحه متوقف شده تا زمانی که لود تمام شده و اجرا گردد. اما در حالتی که از async یا defer استفاده می‌شود ...

تفاوت عملکرد async و defer در تگ script
‫۹ سال و ۱۰ ماه قبل، دوشنبه ۸ دی ۱۳۹۳، ساعت ۱۷:۱۶
کامی کامی
نظرات مطالب
آموزش TypeScript #1
باسلام
ممنون از مطالب مفیدتون
ایا می‌تونیم مثل جاوااسکریپت داخل صفحات html  با استفاده از تگ script  برنامه typescript  بنویسیم
‫۱۱ سال و ۳ ماه قبل، چهارشنبه ۲۳ مرداد ۱۳۹۲، ساعت ۱۸:۵۷
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
نمایش خطاهای اعتبارسنجی سمت سرور ASP.NET Core در برنامه‌های Angular
در مطلب «فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت چهارم - اعتبارسنجی ورودی‌ها» با نحوه‌ی تنظیمات اعتبارسنجی سمت کلاینت برنامه‌های Angular آشنا شدیم. اما اگر مدل سمت سرور ما یک چنین شکلی را داشته باشد که به همراه خطاهای اعتبارسنجی سفارشی نیز هست:
using System;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models
{
    public class Movie
    {
        public int Id { get; set; }

        [Required(ErrorMessage = "Movie Title is Required")]
        [MinLength(3, ErrorMessage = "Movie Title must be at least 3 characters")]
        public string Title { get; set; }

        [Required(ErrorMessage = "Movie Director is Required.")]
        public string Director { get; set; }

        [Range(0, 100, ErrorMessage = "Ticket price must be between 0 and 100.")]
        public decimal TicketPrice { get; set; }

        [Required(ErrorMessage = "Movie Release Date is required")]
        public DateTime ReleaseDate { get; set; }
    }
}
و همچنین کنترلر و اکشن متد دریافت کننده‌ی آن نیز به صورت ذیل تعریف شده باشد:
using AngularTemplateDrivenFormsLab.Models;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class MoviesController : Controller
    {
        [HttpPost]
        public IActionResult Post([FromBody]Movie movie)
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                // TODO: save ...
                return Ok(movie);
            }

            ModelState.AddModelError("", "This record already exists."); // a cross field validation
            return BadRequest(ModelState);
        }
    }
}
دو نوع خطای اعتبارسنجی سمت سرور را به سمت کلاینت ارسال خواهیم کرد:
الف) خطاهای اعتبارسنجی در سطح فیلدها
زمانیکه return BadRequest(ModelState) صورت می‌گیرد، محتویات شیء ModelState به همراه status code مساوی 400 به سمت کلاینت ارسال خواهد شد. در شیء ModelState یک دیکشنری که کلیدهای آن، نام خواص و مقادیر متناظر با آن‌ها، خطاهای اعتبارسنجی تنظیم شده‌ی در مدل است، قرار دارند.
ب) خطاهای اعتبارسنجی عمومی
در این بین می‌توان دیکشنری ModelState را توسط متد AddModelError نیز تغییر داد و برای مثال کلید آن‌را مساوی "" تعریف کرد. در این حالت یک چنین خطایی به کل فرم اشاره می‌کند و نه به یک خاصیت خاص.

نمونه‌ای از خروجی نهایی ارسالی به سمت کاربر: 
 {"":["This record already exists."],"TicketPrice":["Ticket price must be between 0 and 100."]}

به همین جهت نیاز است بتوان خطاهای حالت (الف) را دقیقا در ذیل هر فیلد و خطاهای حالت (ب) را در بالای فرم به صورت عمومی به کاربر نمایش داد:



پردازش و دریافت خطاهای اعتبارسنجی سمت سرور در یک برنامه‌ی Angular

با توجه به اینکه سرور، شیء ModelState را توسط return BadRequest به سمت کلاینت ارسال می‌کند، برای پردازش دیکشنری دریافتی از سمت آن، تنها کافی است قسمت بروز خطای عملیات ارسال اطلاعات را بررسی کنیم:


در این HttpErrorResponse دریافتی، دو خاصیت error که همان آرایه‌ی دیکشنری نام خواص و پیام‌های خطای مرتبط با هر کدام و status code دریافتی مهم هستند:
  errors: string[] = [];

  processModelStateErrors(form: NgForm, responseError: HttpErrorResponse) {
    if (responseError.status === 400) {
      const modelStateErrors = responseError.error;
      for (const fieldName in modelStateErrors) {
        if (modelStateErrors.hasOwnProperty(fieldName)) {
          const modelStateError = modelStateErrors[fieldName];
          const control = form.controls[fieldName] || form.controls[this.lowerCaseFirstLetter(fieldName)];
          if (control) {
            // integrate into Angular's validation
            control.setErrors({
              modelStateError: { error: modelStateError }
            });
          } else {
            // for cross field validations -> show the validation error at the top of the screen
            this.errors.push(modelStateError);
          }
        }
      }
    } else {
      this.errors.push("something went wrong!");
    }
  }

  lowerCaseFirstLetter(data: string): string {
    return data.charAt(0).toLowerCase() + data.slice(1);
  }
توضیحات:
در اینجا از آرایه‌ی errors برای نمایش خطاهای عمومی در سطح فرم استفاده می‌کنیم. این خطاها در ModelState، دارای کلید مساوی "" هستند. به همین جهت حلقه‌ای را بر روی شیء responseError.error تشکیل می‌دهیم. به این ترتیب می‌توان به نام خواص و همچنین خطاهای متناظر با آن‌ها رسید.
 const control = form.controls[fieldName] || form.controls[this.lowerCaseFirstLetter(fieldName)];
از نام خاصیت یا فیلد، جهت یافتن کنترل متناظر با آن، در فرم جاری استفاده می‌کنیم. ممکن است کنترل تعریف شده camel case و یا pascal case باشد. به همین جهت دو حالت بررسی را در اینجا مشاهده می‌کنید.
در ادامه اگر control ایی یافت شد، توسط متد setErrors، کلید جدید modelStateError را که دارای خاصیت سفارشی error است، تنظیم می‌کنیم. با اینکار سبب خواهیم شد تا خطای اعتبارسنجی دریافتی از سمت سرور، با سیستم اعتبارسنجی Angular یکی شود. به این ترتیب می‌توان این خطا را دقیقا ذیل همین کنترل در فرم نمایش داد. اگر کنترلی یافت نشد (کلید آن "" بود و یا جزو نام کنترل‌های موجود در آرایه‌ی form.controls نبود)، این خطا را به آرایه‌ی errors اضافه می‌کنیم تا در بالاترین سطح فرم قابل نمایش شود.

نحوه‌ی استفاده‌ی از متد processModelStateErrors فوق را در متد submitForm، در قسمت شکست عملیات ارسال اطلاعات، مشاهده می‌کنید:
  model = new Movie("", "", 0, "");
  successfulSave: boolean;
  errors: string[] = [];

  constructor(private movieService: MovieService) { }

  ngOnInit() {
  }

  submitForm(form: NgForm) {
    console.log(form);

    this.errors = [];
    this.movieService.postMovieForm(this.model).subscribe(
      (data: Movie) => {
        console.log("Saved data", data);
        this.successfulSave = true;
      },
      (responseError: HttpErrorResponse) => {
        this.successfulSave = false;
        console.log("Response Error", responseError);
        this.processModelStateErrors(form, responseError);
      });
  }


نمایش خطاهای اعتبارسنجی عمومی فرم

اکنون که کار مقدار دهی آرایه‌ی errors انجام شده‌است، می‌توان حلقه‌ای را بر روی آن تشکیل داد و عناصر آن‌را در بالای فرم، به صورت عمومی و مستقل از تمام فیلدهای آن نمایش داد:
<form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate>
  <div class="alert alert-danger" role="alert" *ngIf="errors.length > 0">
    <ul>
      <li *ngFor="let error of errors">
        {{ error }}
      </li>
    </ul>
  </div>
  <div class="alert alert-success" role="alert" *ngIf="successfulSave">
    Movie saved successfully!
  </div>



نمایش خطاهای اعتبارسنجی در سطح فیلدهای فرم

با توجه به تنظیم خطاهای اعتبارسنجی کنترل‌های Angular در متد processModelStateErrors و داشتن کلید جدید modelStateError
control.setErrors({
  modelStateError: { error: modelStateError }
});
اکنون می‌توان از این کلید جدید (ctrl.errors.modelStateError)، به صورت ذیل جهت نمایش خطای متناظر با آن (ctrl.errors.modelStateError.error) استفاده کرد:


<ng-template #validationErrorsTemplate let-ctrl="control">
  <div *ngIf="ctrl.invalid && ctrl.touched">
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.required">
      This field is required.
    </div>
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.minlength">
      This field should be minimum {{ctrl.errors.minlength.requiredLength}} characters.
    </div>
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.maxlength">
      This field should be max {{ctrl.errors.maxlength.requiredLength}} characters.
    </div>
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.pattern">
      This field's pattern: {{ctrl.errors.pattern.requiredPattern}}
    </div>
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.modelStateError">
      {{ctrl.errors.modelStateError.error}}
    </div>
  </div>
</ng-template>
چون تکرار خطاهای اعتبارسنجی در ذیل هر فیلد، فرم را بیش از اندازه شلوغ می‌کند، می‌توان توسط یک ng-template این کدهای تکراری را تبدیل به یک قالب کرد و اکنون استفاده‌ی از این قالب، به سادگی فراخوانی یک ng-container است:
  <div class="form-group" [class.has-error]="releaseDate.invalid && releaseDate.touched">
    <label class="control-label" for="releaseDate">Release Date</label>
    <input type="text" name="releaseDate" #releaseDate="ngModel"  class="form-control"
      required [(ngModel)]="model.releaseDate" />
    <ng-container *ngTemplateOutlet="validationErrorsTemplate; context:{ control: releaseDate }"></ng-container>
  </div>
در اینجا در ngTemplateOutlet، ابتدا نام قالب متناظر ذکر می‌شود و سپس در context آن، نام خاصیت control را که توسط قالب دریافت می‌شود، به template reference variable متناظری تنظیم می‌کنیم، تا به کنترل جاری اشاره کند. به این ترتیب می‌توان به فرم‌هایی خلوت‌تر و با قابلیت مدیریت بهتری رسید.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
‫۶ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۶، ساعت ۱۴:۱۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت پنجم - بررسی چرخه‌ی حیات کامپوننت‌ها
در قسمت قبل، نگاهی داشتیم به 4 نوع مختلف data binding در AngularJS 2.0. در قسمت جاری می‌خواهیم کیفیت کدهای کامپوننت لیست محصولات را با strong typing بهبود بخشیده و همچنین چرخه‌ی حیات کامپوننت‌ها را به همراه ایجاد custom pipes بررسی کنیم.


افزودن strong typing به کامپوننت نمایش لیست محصولات

یکی از مزایای کار با TypeScript امکان انتساب نوع‌های مشخص یا سفارشی، به متغیرها و اشیاء تعریف شده‌است. برای مثال تاکنون هر خاصیت تعریف شده‌ای دارای نوع است. اما هنوز نوعی را برای آرایه‌ی محصولات تعریف نکرده‌ایم و نوع آن، نوع پیش فرض any است که برخلاف رویه‌ی متداول کار با TypeScript است.
برای تعریف نوع‌های سفارشی می‌توان از اینترفیس‌های TypeScript استفاده کرد. یک اینترفیس، قراردادی است که نحوه‌ی تعریف تعدادی خاصیت و متد به هم مرتبط را مشخص می‌کند. سپس کلاس‌های مختلف می‌توانند با پیاده سازی این اینترفیس، قرارداد تعریف شده‌ی در آن را عملی کنند. همچنین از اینترفیس‌ها می‌توان به عنوان یک data type جدید نیز استفاده کرد. البته ES 5 و ES 6 از اینترفیس‌ها پشتیبانی نمی‌کنند و تعریف آن‌ها در TypeScript صرفا جهت کمک به کامپایلر، برای یافتن خطاها، پیش از اجرای برنامه است و به کدهای جاوا اسکریپتی معادلی ترجمه نمی‌شوند.

در ادامه برای تکمیل مثال این سری، فایل جدید App\products\product.ts را به پروژه اضافه کنید؛ با این محتوا:
export interface IProduct {
    productId: number;
    productName: string;
    productCode: string;
    releaseDate: string;
    price: number;
    description: string;
    starRating: number;
    imageUrl: string;
}
یک اینترفیس، با واژه‌ی کلیدی interface تعریف شده و سپس نام آن تعریف می‌شود. مرسوم است این نام با I شروع شود؛ هرچند الزامی نیست و در بسیاری از اینترفیس‌های AngularJS 2.0 از این روش نامگذاری استفاده نشده‌است.
همچنین از آنجائیکه این اینترفیس را در یک فایل ts مجزا قرار داده‌ایم، برای اینکه بتوان از آن در سایر قسمت‌های برنامه استفاده کرد، نیاز است در ابتدای آن، واژه‌ی کلیدی export را نیز ذکر کرد.

پس از تعریف این اینترفیس، برای استفاده از آن به عنوان یک data type جدید، ابتدا ماژول آن import خواهد شد و سپس از نام آن به عنوان نوع داده‌ی جدیدی، استفاده می‌شود. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
import { Component } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
 
@Component({
    selector: 'pm-products',
    templateUrl: 'app/products/product-list.component.html'
})
export class ProductListComponent {
    // as before ...

    products: IProduct[] = [
        // as before ...
    ]; 

    // as before ...
}
در اینجا ابتدا IProduct را import و سپس بجای any، نوع جدید IProduct را جهت مشخص سازی نوع آرایه‌ی products تعریف کرده‌ایم.
مزیت اینکار این است که برای مثال در اینجا اگر در لیست اعضای آرایه‌ی products، نام خاصیتی اشتباه تایپ شده باشد یا حتی بجای عدد، از رشته استفاده شده باشد، بلافاصله در ادیتور مورد استفاده، خطای مرتبط گوشزد شده و همچنین این فایل دیگر کامپایل نخواهد شد. به علاوه اینبار برای تعریف خواص اعضای آرایه‌ی products، ادیتور مورد استفاده، intellisense را نیز دراختیار ما قرار می‌دهد و کاملا مشخص است که چه اعضایی مدنظر هستند و نوع آن‌ها چیست.



مدیریت cssهای هر کامپوننت به صورت مجزا

هنگام ساخت یک قالب یا template، در بسیاری از اوقات نیاز است css مرتبط با آن نیز، منحصر به همان قالب بوده و نشتی نداشته باشد. برای مثال زمانیکه یک کامپوننت را درون کامپوننتی دیگر قرار می‌دهیم، باید css آن نیز در دسترس قرار بگیرد و css فعلی کامپوننت دربرگیرنده را بازنویسی نکند. روش‌‌های مختلفی برای مدیریت این مساله وجود دارند:
الف) تعریف شیوه نامه‌ها به صورت inline داخل خود قالب‌ها. این حالت، مشکلات نگهداری و استفاده‌ی مجدد را دارد.
ب) تعریف شیوه نامه‌ها در یک فایل خارجی css و سپس لینک کردن آن به صفحه‌ای اصلی یا index.html
در این حالت به ازای هر فایل، یکبار باید این تعریف در صفحه‌ای اصلی سایت صورت گیرد. همچنین این فایل‌ها می‌توانند مقادیر یکدیگر را بازنویسی کرده و بر روی هم تاثیر بگذارند.
ج) تعریف شیوه نامه‌ها به همراه تعریف کامپوننت. این روشی است که توسط AngularJS توصیه شده‌است و نگهداری و مقیاس پذیری آن ساده‌تر است.
تزئین کننده‌ی Component به همراه دو خاصیت دیگر به نام‌های styles و stylesUrl نیز می‌باشد.
در حالت استفاده از خاصیت styles، شیوه‌نامه‌ی متناظر با کامپوننت، در همانجا به صورت inline تعریف می‌شود:
 @Component({
    //...
    styles: ['thead {color: blue;}']
})
همانطور که مشاهده می‌کنید، خاصیت styles به صورت یک آرایه تعریف شده‌است و امکان پذیرش چندین شیوه نامه‌ی جدا شده‌ی با کاما را دارد.
روش بهتر، استفاده از خاصیت styleUrls است که در آن می‌توان مسیر یک یا چند فایل css را مشخص کرد:
 @Component({
     //...
     styleUrls: ['app/products/product-list.component.css']
})
این خاصیت نیز یک آرایه را می‌پذیرد و در اینجا می‌توان مسیر چندین فایل css را در صورت نیاز ذکر کرد.

برای آزمایش آن فایل جدید product-list.component.css را به پوشه‌ی products مثال این سری اضافه کنید؛ با این محتوا:
thead {
  color: #337AB7;
}
سپس لینک این فایل را به مجموعه خواص کامپوننت لیست محصولات (product-list.component.ts) اضافه می‌کنیم:
@Component({
    selector: 'pm-products',
    templateUrl: 'app/products/product-list.component.html',
    styleUrls: ['app/products/product-list.component.css']
})
export class ProductListComponent {
   //...
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، رنگ سرستون‌های جدول محصولات به نحو ذیل تغییر کرده‌اند:


یک نکته

شیوه نامه‌ای که به این صورت توسط AngularJS 2.0 اضافه می‌شود، با سایر شیوه نامه‌های موجود تداخل نخواهد کرد. علت آن‌را در تصویر ذیل که با استفاده از developer tools مرورگرها قابل بررسی است، می‌توان مشاهده کرد:


در اینجا AngularJS 2.0، با ایجاد ویژگی‌های سفارشی خودکار (attributes) میدان دید css را کنترل می‌کند. به این ترتیب شیوه نامه‌ی کامپوننت یک، که درون کامپوننت دو قرار گرفته‌است، نشتی نداشته و بر روی سایر قسمت‌های صفحه تاثیری نخواهد گذاشت؛ برخلاف شیوه نامه‌هایی که به صورت متداولی به صفحه‌ی اصلی سایت لینک شده‌‌اند.


بررسی چرخه‌ی حیات کامپوننت‌ها

هر کامپوننت دارای چرخه‌ی حیاتی است که توسط AngularJS 2.0 مدیریت می‌شود و شامل مراحلی مانند ایجاد، رندر، ایجاد و رندر فرزندان آن، پردازش تغییرات آن و در نهایت تخریب آن کامپوننت می‌شود. برای اینکه بتوان با برنامه نویسی به این مراحل چرخه‌ی حیات یک کامپوننت دسترسی یافت، تعدادی life cycle hook طراحی شده‌اند. سه مورد از مهم‌ترین life cycle hooks شامل موارد ذیل هستند:
الف) OnInit: از این hook برای انجام کارهای آغازین یک کامپوننت مانند دریافت اطلاعات از سرور، استفاده می‌شود.
ب) OnChanges: از آن جهت انجام اعمالی پس از تغییرات input properties استفاده می‌شود.
خواص ورودی و همچنین کار با سرور را در قسمت‌های بعدی بررسی خواهیم کرد.
ج) OnDestroy: از آن جهت پاکسازی منابع اختصاص داده شده استفاده می‌شود.

برای استفاده‌ی از این hookها، نیاز است اینترفیس آن‌ها را پیاده سازی کنیم. از آنجائیکه AngularJS 2.0 نیز با TypeScript نوشته شده‌است، به همراه تعدادی اینترفیس از پیش تعریف شده می‌باشد. برای مثال به ازای هر life cycle hook، یک اینترفیس تعریف شده در آن وجود دارد. برای نمونه اینترفیس hook ایی به نام OnInit، دقیقا همان OnInit، نام دارد (و با I شروع نشده‌است):
 export class ProductListComponent implements OnInit {
پس از ذکر implements OnInit در انتهای تعریف کلاس، اکنون باید ماژول مرتبط با آن نیز جهت شناسایی این اینترفیس import شود:
 import { Component, OnInit } from 'angular2/core';
و دست آخر متد ngOnInit تعریف شده‌ی در این اینترفیس باید توسط کلاس پیاده سازی کننده‌ی آن تامین شود:
ngOnInit(): void {
    console.log('In OnInit');
}
نام این متدها عموما شروع شده با ng و ختم شده به نام اینترفیس hook متناظر هستند؛ مانند ngOnInit فوق.

به عنوان تمرین، فایل product-list.component.ts را گشوده و سه مرحله‌ی implements سپس import و در آخر تعریف متد ngOnInit فوق را به آن اضافه کنید.
در ادامه برنامه را اجرا کرده و به کنسول developer tools مرورگر خود جهت مشاهده‌ی console.log فوق مراجعه کنید:



ساخت یک Pipe سفارشی جهت فعال سازی textbox فیلتر کردن محصولات

همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، کار pipes، تغییر اطلاعات حاصل از data binding، پیش از نمایش آن‌ها در رابط کاربری است و AngularJS 2.0 به همراه تعدادی pipe توکار است؛ مانند currency، percent و غیره. در ادامه قصد داریم یک pipe سفارشی را ایجاد کنیم تا بر روی حلقه‌ی ngFor* نمایش لیست محصولات تاثیرگذار شود و همچنین ورودی خود را از مقدار وارد شده‌ی توسط کاربر دریافت کند.
برای این منظور، یک فایل جدید را به نام product-filter.pipe.ts به پوشه‌ی products اضافه کنید. سپس کدهای آن‌را به نحو ذیل تغییر دهید:
import { PipeTransform, Pipe } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
 
@Pipe({
    name: 'productFilter'
})
export class ProductFilterPipe implements PipeTransform {
 
    transform(value: IProduct[], args: string[]): IProduct[] {
        let filter: string = args[0] ? args[0].toLocaleLowerCase() : null;
        return filter ? value.filter((product: IProduct) =>
            product.productName.toLocaleLowerCase().indexOf(filter) != -1) : value;
    }
}
برای تعریف یک pipe سفارشی جدید، کار با پیاده سازی اینترفیس PipeTransform شروع می‌شود. این اینترفیس دارای متدی است به نام transform که امضای آن‌را در کدهای فوق ملاحظه می‌کنید. کار آن اعمال تغییرات بر روی value دریافتی و سپس بازگشت آن است. بنابراین اولین پارامتر آن، مقادیر اصلی را که قرار است تغییر کنند، مشخص می‌کند. در اینجا نوع آن‌را از نوع اینترفیسی که در ابتدای بحث تعریف کردیم، تعیین کرده‌ایم. پارامتر دوم آن، لیست پارامترها و آرگومان‌های اختیاری این فیلتر را مشخص می‌کند.
برای مثال در اینجا می‌خواهیم شرایط فیلتر محصولات وارد شده‌ی توسط کاربر را دریافت کنیم.
خروجی این متد نیز از نوع آرایه‌ای از IProduct تعریف شده‌است؛ از این جهت که نتیجه نهایی فیلتر اطلاعات نیز آرایه‌ای از همین نوع است. کار این pipe پیاده سازی متد contains به صورت غیرحساس به کوچکی و بزرگی حروف است.
سپس بلافاصله بالای نام این کلاس، از یک decorator جدید به نام Pipe استفاده شده‌است تا به AngularJS 2.0 اعلام شود، این کلاس، صرفا یک کلاس معمولی نیست و یک Pipe است.
در ابتدای فایل هم importهای لازم جهت تعریف اینترفیس‌های مورد استفاده‌ی در این ماژول، ذکر شده‌اند.

اگر دقت کنید، الگوی ایجاد یک pipe جدید، بسیار شبیه است به الگوی ایجاد یک کامپوننت و از این لحاظ سعی شده‌است طراحی یک دستی در سراسر این فریم ورک بکار گرفته شود.

پس از تعریف این pipe سفارشی، برای استفاده‌ی از آن در یک template، به فایل product-list.component.html مراجعه کرده و سپس ngFor* آن‌را به نحو ذیل تغییر می‌دهیم:
 <tr *ngFor='#product of products | productFilter:listFilter'>
همانطور که ملاحظه می‌کنید، نام این pipe جدید که در decorator مرتبط با آن، توسط خاصیت name مشخص گردیده‌است، ذکر شده‌است. پس از آن یک : قرار گرفته‌است که مشخص کننده‌ی پارامتر اول این pipe است که در اینجا خاصیت listFilter تعریف شده‌ی در قسمت قبل را به آن انتساب داده‌ایم.
اگر از قسمت قبل به خاطر داشته باشید، این خاصیت را توسط two-way binding به روز می‌کنیم (اطلاعات وارد شده‌ی در textbox، بلافاصله به این خاصیت منعکس می‌شوند و برعکس):
 <input type='text'  [(ngModel)]='listFilter' />
تا اینجا این pipe را در قالب لیست محصولات بکار بردیم؛ اما کامپوننت آن نمی‌داند که این pipe را باید از کجا تامین کند. به همین جهت فایل product-list.component.ts را گشوده و خاصیت pipes را به نحو ذیل مقدار دهی کنید:
import { Component, OnInit } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
import { ProductFilterPipe } from './product-filter.pipe';
 
@Component({
    selector: 'pm-products',
    templateUrl: 'app/products/product-list.component.html',
    styleUrls: ['app/products/product-list.component.css'],
    pipes: [ProductFilterPipe]
})
export class ProductListComponent implements OnInit {
   //...
در اینجا دو کار صورت گرفته‌است. ابتدا افزودن pipe جدید ProductFilterPipe به لیست خاصیت pipes کامپوننت و سپس import ماژول آن درابتدای فایل.

اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، خروجی ذیل را مشاهده خواهید کرد:


در اینجا چون مقدار فیلتر وارد شده‌ی پیش فرض، cart است، فقط ردیف Garden Cart نمایش داده شده‌است. اگر این مقدار را خالی کنیم، تمام ردیف‌ها نمایش داده می‌شوند و اگر برای مثال ham را جستجو کنیم، فقط ردیف Hammer نمایش داده می‌شود.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part5.zip


خلاصه‌ی بحث

- اینترفیس‌ها یکی از روش‌های بهبود strong typing برنامه‌های AngularJS 2.0 هستند.
- جهت مدیریت بهتر شیوه‌نامه‌های هر کامپوننت بهتر است از روش styleUrls استفاده شود تا از نشتی‌های تعاریف شیوه‌نامه‌ها جلوگیری گردد.
- از life cycle hooks برای مدیریت رخدادهای مرتبط با طول عمر یک کامپوننت استفاده می‌شود؛ برای مثال دریافت اطلاعات از سرور و یا پاکسازی منابع مصرفی.
- تعریف یک pipe سفارشی با پیاده سازی اینترفیس PipeTransform انجام می‌شود. سپس نام این Pipe، به قالب مدنظر اضافه شده و در ادامه نیاز است کامپوننت استفاده کننده‌ی از این قالب را نیز از وجود این Pipe مطلع کرد.
‫۸ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۷ اردیبهشت ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۳۵