A free data masking and/or anonymizer library for Sql Server written in .NET
If you've ever needed to pull down databases from a live environment to stage or even dev you'll need to think about masking any personal information. There are options out there paid and free, however the free ones I've found do not provide genuine data and the paid options are too pricey when it's only a few tables.
با اجازه صاحب مطلب
10.خطای :
وقتی میخواهیم اسکریپت برای ما ساخته بشه
در واقع مشکل از SQL Server Data Tools هست و با آپدیت کردن مشکل حل میشه.
10.خطای :
User canceled out of save dialog
update-database -verbose -script
در واقع مشکل از SQL Server Data Tools هست و با آپدیت کردن مشکل حل میشه.
نظرات مطالب
تاریخ شمسی برای blogger !
قالبهای غیر رسمی هم اگر سلکتورهای بلاگر را حفظ کرده باشند، بله کار میکند.
برای مثال اگر یک قالب غیر رسمی در تگ h2 کلاس استاندارد date-header را حفظ کرده، بله کار میکند.
در کل اگر میخواهید تست کنید که این روش روی سایت شما هم جواب میده یا نه، اسکریپت گریس مانکی زیر را نصب کنید:
https://www.dntips.ir/2008/12/blog-post_19.html
برای مثال اگر یک قالب غیر رسمی در تگ h2 کلاس استاندارد date-header را حفظ کرده، بله کار میکند.
در کل اگر میخواهید تست کنید که این روش روی سایت شما هم جواب میده یا نه، اسکریپت گریس مانکی زیر را نصب کنید:
https://www.dntips.ir/2008/12/blog-post_19.html
نصب: پکیجهای متنوعی از breeze وجود دارند. برای ما بستهی زیر بهترین انتخاب میباشد. با نصب پکیج زیر، breeze در سمت سرور و کلاینت، به همراه ASP.NET Web API 2.2 and Entity Framework 6 نصب میشود:
Install-Package Breeze.WebApi2.EF6
var instance = breeze.config.initializeAdapterInstance("ajax", "angular"); instance.setHttp($http);
Install-Package Breeze.Angular
قلب تپندهی breezejs در کلاینت EntityManager است که نقش data context را در کلاینت، بازی میکند. به برخی از خصوصیات آن میپردازیم:
var manager = new breeze.EntityManager({ dataService: dataService, metadataStore: metadataStore, saveOptions: new breeze.SaveOptions({ allowConcurrentSaves: true, tag: [{}] }) });
var dataService = new breeze.DataService({ serviceName: "/breeze/"+ "Automobile", hasServerMetadata: false, namingConvention: breeze.NamingConvention.camelCase }); var metadataStore = new breeze.MetadataStore({});
- serviceName: نام سرویس دهنده یا کنترلر سمت سرور میباشد. درمورد کنترلر سمت سرور کمی جلوتر بحث میکنیم.
- metadataStore: اطلاعاتی را در مورد تمام آبجکتها (جداول دیتابیس) میدهد. مثل نام فیلدها، نوع فیلدها و...
برای کار با متادیتا دو راه وجود دارد:
1- متا دیتا را خودتان در سمت کلاینت ایجاد نمایید:
var myMetadataStore = new breeze.MetadataStore(); myMetadataStore.addEntityType({...});
var customer = function () { this.City = ""; }; myMetadataStore.registerEntityTypeCtor("Customer", customer);
2- اطلاعات را از سرور دریافت نمایید. در این صورت کنترلر شما باید دارای متد Metadata باشد. بنابراین کنترلی را در سرور به نام Automobile و با محتویات زیر ایجاد نمایید. همانطور که مشاهده میکنید، این کنترلر از ApiController مشتق شده است که تفاوت خاصی با Apiهای دیگر ندارد و تنها به BreezeController مزین شده است. این attribute به NET WebApi کمک میکند که فیلترینگ و مرتب سازی با فرمت oData را فراهم کند و همچنین درک صحیح فرمت json را نیز به کنترلر میدهد.
EFContextProvider: کامپوننتی که تعامل بین کنترلر breeze با Entity Framework را سادهتر میکند و در واقع یک wrapper بر روی دیتاکانتکس یا آبجکت کانتکس میباشد. یکی از وظایف آن ارسال متا دیتا، برای کلاینتهای breeze است.
[BreezeController] public class AutomobileController : ApiController { readonly EFContextProvider<ApplicationDbContext> _contextProvider = new EFContextProvider<ApplicationDbContext>(); [HttpGet] public string Metadata() { return _contextProvider.Metadata(); } [HttpGet] public IQueryable<Customer> Customers() { return _contextProvider.Context.Customers; } [System.Web.Http.HttpPost] public SaveResult SaveChanges(JObject saveBundle) { _contextProvider.BeforeSaveEntitiesDelegate = BeforeSaveEntities; _contextProvider.AfterSaveEntitiesDelegate = afterSaveEntities; return _contextProvider.SaveChanges(saveBundle); } protected Dictionary<Type, List<EntityInfo>> BeforeSaveEntities(Dictionary<Type, List<EntityInfo>> saveMap) { } private void afterSaveEntities(Dictionary<Type, List<EntityInfo>> saveMap, List<KeyMapping> keyMappings) { } }
- saveOptions: نحوهی چگونگی برخورد با ذخیره کردن اطلاعات را مشخص میکند. با ذخیره سازی تغییرات، متد SaveChanges سمت سرور فراخوانی میشود. در breeze میتوان به قبل و بعد از ذخیره سازی اطلاعات دسترسی داشت. یکی از موارد رایج کاربرد آن، اعمال چک کردن دسترسیها، قبل از ذخیره سازی میباشد.
برای ذخیره سازی تغییرات:
manger.saveChanges().then(function success() { }, function failer(e) { });
manger.rejectChanges()
کوئری:بعد از تعریف Entity Manger میتوانیم کوئری خود را اجرا نماییم. کوئری ما شامل گرفتن اطلاعات از جدول Customer، با مرتب سازی بر روی فیلد آیدی میباشد و با اجرا کردن کوئری میتوانیم موفقیت یا عدم موفقیت آنرا بررسی نماییم.
var query = breeze.EntityQuery .from("Customer") .orderBy("Id"); var result= manager.executeQuery(query); result.then(querySucceeded) .fail(queryFailed); query = query.where("Id", "==", 1)
var predicate = new breeze.Predicate("Id", "==", false); query = query.where(predicate) var p1 = new breeze.Predicate("IsArchived", "==", false); var p2 = breeze.Predicate("IsDone", "==", false); var predicate = p1.and(p2); query = query.where(predicate).orderBy("Id")
?$filter=IsArchived eq false&IsDone eq false &$orderby=Id
اعتبارسنجی :اعتبارسنجی در breeze، هم در سمت کلاینت و هم در سمت سرور امکان پذیر میباشد که در مثالی، در قسمت بعدی، validator سفارشی خودمان را خواهیم ساخت و به entity مورد نظر اعمال خواهیم کرد.
breeze دارای یک سری Validator در سطح پراپرتیها است:
- برای انواع اقسام dataType ها مانند Int,string,..
- برای نیازهای رایجی چون: emailAddress,creditCard,maxLength,phone,regularExpression,required,url
هم چنین در breeze امکان تغییر دادن اعتبارسنجیهای پیش فرض نیز وجود دارند. برای مثال برای اینکه در فیلدهای required بتوان متن خالی هم وارد کرد، از دستور زیر میتوان استفاده کرد:
breeze.Validator.required({ allowEmptyStrings: true });
ردیابی تغییرات: هر آیتم Entity دارای EntityAspect است که وضعیت آنرا مشخص میکند و میتواند یکی از وضعیتهای Added،Modified،Deleted،Detached،Unchanged باشد. با مشخص کردن حالت هر آیتم، با فراخوانی SaveChanges تغییرات بر روی دیتابیس اعمال میگردد.
ایجاد آیتم جدید:
manager.createEntity('Customer', jsonValue);
manager.createEntity("Customer", jsonValue, breeze.EntityState.Modified, breeze.MergeStrategy.OverwriteChanges)
manager.createEntity("Customer", item, breeze.EntityState.Deleted)
برای اشنایی بیشتر با امکانات Breeze، قصد داریم یک سایت ایجاد آگهی را راه اندازی کنیم. پیش نیازهای ضروری این بخش typescript ،angularjs ،requirejs هستند. قصد داریم سایتی را برای آگهیهای خرید و فروش خودرو، مشابه با سایت باما ایجاد نماییم:
امکانات این سایت:
- ثبت نام کاربران
- ثبت آگهی توسط کاربران
- ایجاد برچسبهای آگهیها
- امتیاز دهی به آگهیها
- جستجوی آگهیها
- و....
ابتدا نصب پکیجهای زیر
Install-Package angularjs Install-Package angularjs.TypeScript.DefinitelyTyped Install-Package bootstrap Install-Package bootstrap.TypeScript.DefinitelyTyped Install-Package jQuery Install-Package jquery.TypeScript.DefinitelyTyped Install-Package RequireJS Install-Package requirejs.TypeScript.DefinitelyTyped bower install angularAMD
مدلهای برنامه:
ایجاد کلاس BaseEntity
public class BaseEntity { public int Id { get; set; } public bool Status { get; set; } public DateTime CreatedDateTime { get; set; } }
public class Ad : BaseEntity { public string Title { get; set; } public float Price { get; set; } public double Rating { get; set; } public int? RatingNumber { get; set; } public string UserId { get; set; } public DateTime ModifieDateTime { get; set; } public string Description { get; set; } public virtual ICollection<Comment> Comments { get; set; } public virtual IdentityUser User { get; set; } public virtual ICollection<AdLabel> Labels { get; set; } public virtual ICollection<AdMedia> Medias { get; set; } }
ایجاد جدول برچسب
public class Label { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public int? ParentId { get; set; } public virtual Label Parent { get; set; } public virtual ICollection<Label> Items { get; set; } }
ایجاد جدول مدیا
public class Media { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public string MimeType { get; set; } }
public class AdLabel { public int Id { get; set; } public virtual Ad Ad { get; set; } public virtual Label Label { get; set; } [Index("IX_AdLabel", 1, IsUnique = true)] public int AdId { get; set; } [Index("IX_AdLabel", 2, IsUnique = true)] public int LabelId { get; set; } public string Value { get; set; } }
public class AdMedia { public int Id { get; set; } public virtual Ad Ad { get; set; } public virtual Media Media { get; set; } [Index("IX_AdMedia", 1, IsUnique = true)] public int AdId { get; set; } [Index("IX_AdMedia", 2, IsUnique = true)] public int MediaId { get; set; } }
public class Comment : BaseEntity { public string Body { get; set; } public double Rating { get; set; } public int? RatingNumber { get; set; } public string EntityName { get; set; } public string UserId { get; set; } public int? ParentId { get; set; } public int? AdId { get; set; } public virtual Comment Parent { get; set; } public virtual Ad Ad { get; set; } public virtual ICollection<Comment> Items { get; set; } public virtual IdentityUser User { get; set; } }
public class Customer:BaseEntity { public string UserId { get; set; } public virtual string DisplayName { get; set; } public virtual string BirthDay { get; set; } public string City { get; set; } public string Address { get; set; } public int? MediaId { get; set; } public bool? NewsLetterSubscription { get; set; } public string PhoneNumber { get; set; } public virtual IdentityUser User { get; set; } public virtual Media Media { get; set; } }
public class Rating { public int Id { get; set; } public string UserId { get; set; } public Double Rate { get; set; } public string EntityName { get; set; } public int DestinationId { get; set; } }
اضافه کردن مدلهای برنامه به ApplicationDbContext
public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser> { public ApplicationDbContext() : base("DefaultConnection", throwIfV1Schema: false) { } public DbSet<Ad> Ads { get; set; } public DbSet<AdLabel> AdLabels { get; set; } public DbSet<AdMedia> AdMedias { get; set; } public DbSet<Comment> Comments { get; set; } public DbSet<Label> Labels { get; set; } public DbSet<Media> Medias { get; set; } public static ApplicationDbContext Create() { return new ApplicationDbContext(); } }
لود کردن فایل main.js در فایل layout.cshtml ترجیحا در انتهای body
<script src="~/Scripts/require.js" data-main="/app/main"></script>
RequireJS کتابخانهی جاوااسکریپتی برای بارگزاری فایلها در صورت نیاز میباشد. تنها کاری که ما باید انجام بدهیم این است که کدهای خود را داخل moduleها قرار دهیم (در فایلهای جداگانه) و RequireJS در صورت نیاز آنها را load خواهد کرد. همچنین RequireJS وابستگی بین moduleها را نیز مدیریت میکند.
ایجاد فایل main.ts
path: مسیر فایلهای جاوا اسکریپتی
shim: وابستگیهای فایلها(ماژول ها) و export کردن آنها را مشخص میکند.
requirejs.config({ paths: { "app": "app", "angularAmd":"/Scripts/angularAmd", "angular": "/Scripts/angular", "bootstrap": "/Scripts/bootstrap", "angularRoute": "/Scripts/angular-route", "jquery": "/Scripts/jquery-2.2.2", }, waitSeconds: 0, shim: { "angular": { exports: "angular" }, "angularRoute": { deps: ["angular"] }, "bootstrap": { deps: ["jquery"] }, "app": { deps: ["bootstrap","angularRoute"] } } }); require(["app"]);
ایجاد فایل app.ts: کارهایی که در فایل app انجام دادهایم:
ایجاد کنترلر SecurityCtrl و اعمال آن به تگ body
<body ng-controller="SecurityCtrl"> ... </body>
"use strict"; module AdApps { class SecurityCtrl { private $scope: Interfaces.IAdvertismentScope; constructor($scope: Interfaces.IAdvertismentScope) { // security check this.$scope = $scope; } } define(["angularAmd", "angular"], (angularAmd, ng) => { angularAmd = angularAmd.__proto__; var app = ng.module("AngularTypeScript", ['ngRoute']); var viewPath = "app/views/"; var controllerPath = "app/controller/"; app.config(['$routeProvider', $routeProvider => { $routeProvider .when("/", angularAmd.route({ templateUrl: viewPath + "home.html", controllerUrl: controllerPath + "home .js" })) .otherwise({ redirectTo: '/' }); } ]); app.controller('SecurityCtrl', ['$scope', SecurityCtrl]); return angularAmd.bootstrap(app); })}
نظرات اشتراکها
روش دیگری برای تمیزسازی HTML و مقابله با XSS
سلام آقای نصیری.کد تمیز سازی که خودتون نوشتید(تویه تاپیک مقابله با xss یک بار برای همیشه) یک مشکلی داره این هست که تگ هایی که attribute دارن رو حذف میکنه.مثلا برای من تگ <div style="text-align:justify"> رو حذف میکنه.میشه لطف کنید راهنمایی کنید کدوم قسمت رو تغییر بدم اصلاح بشه.نظرتون در مورد این کدی که تویه سایت کد پروژکت هست چیه؟ از این کد استفاده کنیم یا از کد شما؟اصلا من یک سوال برام ایجاد شده چرا کتابخونه antixss مایکروسافت تمومه تگها رو حذف میکنه یعنی مایکروسافت برای کدهای html تابعی در نظر نگرفته؟
با سلام
من یک فرم دارم که در اون کاربر باید دو عکس وارد کنید به صورت زیر
آیا میتونم این دو فایل رو با هم آپلود کنم؟ چون در مثال شما fileElementId: 'Image1' , فقط نام یک کنترل را میگیرد.
ممنون
من یک فرم دارم که در اون کاربر باید دو عکس وارد کنید به صورت زیر
<div> <div style="margin: 2px 4px !important"> <div> عکس 1 <input type="file" name="imageSrc" id="imageSrc" /> @*@Html.Kendo().Upload().Name("imageSrc").Multiple(false)*@ @Html.ValidationMessageFor(model => model.Image) </div> </div> </div> <div> <div style="margin: 2px 4px !important"> <div> عکس 2 <input type="file" name="imageSrc2" id="imageSrc2" /> @*@Html.Kendo().Upload().Name("imageSrc2").Multiple(false)*@ @Html.ValidationMessageFor(model => model.Image) </div> </div>
آیا میتونم این دو فایل رو با هم آپلود کنم؟ چون در مثال شما fileElementId: 'Image1' , فقط نام یک کنترل را میگیرد.
ممنون
هنگام تولید و توسعه سیستمهای مبتنی بر WCF حتما
نیاز به سرویس هایی داریم که متدها را به صورت Async اجرا کنند. در دات نت
4.5 از Async&Await استفاده میکنیم(^). ولی در پروژه هایی که تحت دات نت 4 هستند این امکان وجود ندارد(البته میتونید Async&Await CTP رو برای دات نت 4 هم نصب کنید(^
)). فرض کنید پروژه ای داریم تحت دات نت 3.5 یا 4 و قصد داریم یکی از
متدهای سرویس WCF آن را به صورت Async پیاده سازی کنیم. سادهترین روش این
است که هنگام Add Service Reference از پنجره Advanced به صورت زیر عمل
کنیم:
مهمترین عیب این روش این است که در این حالت تمام متدهای این سرویس رو هم به صورت Sync و هم به صورت Async تولید میکنه در حالی که ما فقط نیاز به یک متد Async داریم.
در این پست قصد دارم پیاده سازی این متد رو بدون استفاده از Async&Await و Code Generation توکار دات نت شرح بدم که با دات نت 3.5 هم سازگار است.
ابتدا یک پروژه از نوع WCF Service Application ایجاد کنید.
یک ClassLibrary جدید به نام Model بسازید و کلاس زیر را به عنوان مدل در آن قرار دهید.(این اسمبلی باید هم به پروژههای کلاینت و هم به پروژههای سرور رفرنس داده شود)
[DataContract] public class Book { [DataMember] public int Code { get; set; } [DataMember] public string Title { get; set; } [DataMember] public string Author { get; set; } }
#Class Library به نام Contract بسازید. قصد داریم از این لایه به عنوان قراردادهای سمت کلاینت و سرور استفاده کنیم. اینترفیس زیر را به عنوان BookContract در آن بسازید.
[ServiceContract] public interface IBookService { [OperationContract( AsyncPattern = true )] IAsyncResult BeginGetAllBook( AsyncCallback callback, object state ); IEnumerable<Book> EndGetAllBook( IAsyncResult asyncResult ); }
برای پیاده سازی متدهای Async به این روش باید دو
متد داشته باشیم. یکی به عنوان شروع عملیات و دیگری اتمام. دقت کنید نام
گذاری به صورت Begin و End کاملا اختیاری است و برای خوانایی بهتر از این
روش نام گذاری استفاده میکنم. متدی که به عنوان شروع عملیات استفاده
میشود باید حتما OperationContractAttribute رو داشته باشد و مقدار خاصیت
AsyncPattern اون هم true باشد. همان طور که میبیند این متد دارای 2
آرگومان وروردی است. یکی از نوع AsyncCallback و دیگری از نوع object. تمام
متدهای Async به این روش باید این دو آرگومان ورودی را حتما داشته باشند.
خروجی این متد حتما باید از نوع IAsyncResult باشد. متد دوم که به عنوان
اتمام عملیات استفاده میشود نباید
OperationContractAttribute را داشته باشد. ورودی اون هم فقط یک آرگومان از
نوع IAsyncResult است. خروجی اون هم هر نوعی که سمت کلاینت احتیاج دارید
میتونه باشه . در صورت عدم رعایت نکات فوق، هنگام ساخت ChannelFactory یا
خطا روبرو خواهید شد. اگر نیاز به پارامتر دیگری هم داشتید باید آنها را
قبل از این دو پارامتر قرار دهید. برای مثال:
[OperationContract] IEnumerable<Book> GetAllBook(int code , AsyncCallback callback, object state );
public class CompletedAsyncResult<TEntity> : IAsyncResult where TEntity : class , new() { public IList<TEntity> Result { get { return _result; } set { _result = value; } } private IList<TEntity> _result; public CompletedAsyncResult( IList<TEntity> data ) { this.Result = data; } public object AsyncState { get { return ( IList<TEntity> )Result; } } public WaitHandle AsyncWaitHandle { get { throw new NotImplementedException(); } } public bool CompletedSynchronously { get { return true; } } public bool IsCompleted { get { return true; } } }
در کلاس بالا یک خاصیت به نام Result درنظر گرفتم که لیستی از نوع TEntity
است.(TEntityبه صورت generic تعریف شده و نوع ورودی آن هر نوع کلاس غیر
abstract میتواند باشد). این کلاس برای تمام سرویسهای Async یک پروژه
مورد استفاده قرار خواهد گرفت برای همین ورودی آن به صورت generic در نظر
گرفته شده است.
#پیاده سازی سرویسpublic class BookService : IBookService { public BookService() { ListOfBook = new List<Book>(); } public List<Book> ListOfBook { get; private set; } private List<Book> CreateListOfBook() { Parallel.For( 0, 10000, ( int counter ) => { ListOfBook.Add( new Book() { Code = counter, Title = String.Format( "Book {0}", counter ), Author = "Masoud Pakdel" } ); } ); return ListOfBook; } public IAsyncResult BeginGetAllBook( AsyncCallback callback, object state ) { var result = CreateListOfBook(); return new CompletedAsyncResult<Book>( result ); } public IEnumerable<Book> EndGetAllBook( IAsyncResult asyncResult ) { return ( ( CompletedAsyncResult<Book> )asyncResult ).Result; } }
*در متد BeginGetAllBook ابتدا به تعداد 10,000 کتاب در یک لیست ساخته
میشوند و بعد این لیست در کلاس CompletedAsyncResult که ساختیم به عنوان
ورودی سازنده پاس داده میشوند. چون CompletedAsyncResult از IAsyncResult
ارث برده است پس return آن به عنوان خروجی مانعی ندارد. با فراخوانی متد
EndGetAllBook سمت کلاینت مقدار asyncResult به عنوان خروجی برگشت داده
میشود. به عملیات casting برای دستیابی به مقدار Result در
CompletedAsyncResult دقت کنید.
#کدهای سمت کلاینت:
اکثر برنامه نویسان با استفاده از روش AddServiceReference یک سرویس کلاینت در اختیار خواهند داشت که با وهله سازی از این کلاس یک ChannelFactory ایجاد میشود. در این پست به جای استفاده از Code Generation توکار دات نت برای ساخت ChannelFactory از روش دیگری استفاده خواهیم کرد. به عنوان برنامه نویس باید بدانیم که در پشت پرده عملیات ساخت ChannelFactory چگونه است.
روش AddServiceReference#کدهای سمت کلاینت:
اکثر برنامه نویسان با استفاده از روش AddServiceReference یک سرویس کلاینت در اختیار خواهند داشت که با وهله سازی از این کلاس یک ChannelFactory ایجاد میشود. در این پست به جای استفاده از Code Generation توکار دات نت برای ساخت ChannelFactory از روش دیگری استفاده خواهیم کرد. به عنوان برنامه نویس باید بدانیم که در پشت پرده عملیات ساخت ChannelFactory چگونه است.
بعد از اضافه شدن سرویس سمت کلاینت کدهای زیر برای سرویس Book به صورت زیر تولید میشود.
[System.Diagnostics.DebuggerStepThroughAttribute()] [System.CodeDom.Compiler.GeneratedCodeAttribute("System.ServiceModel", "4.0.0.0")] public partial class BookServiceClient : System.ServiceModel.ClientBase<UI.BookService.IBookService>, UI.BookService.IBookService { public BookServiceClient() { } public BookServiceClient(string endpointConfigurationName) : base(endpointConfigurationName) { } public BookServiceClient(string endpointConfigurationName, string remoteAddress) : base(endpointConfigurationName, remoteAddress) { } public BookServiceClient(string endpointConfigurationName, System.ServiceModel.EndpointAddress remoteAddress) : base(endpointConfigurationName, remoteAddress) { } public BookServiceClient(System.ServiceModel.Channels.Binding binding, System.ServiceModel.EndpointAddress remoteAddress) : base(binding, remoteAddress) { } public UI.BookService.Book[] BeginGetAllBook() { return base.Channel.BeginGetAllBook(); } }
همانطور که میبینید سرویس بالا از کلاس ClientBase
ارث برده است. ClientBase دارای خاصیتی به نام ChannelFactory است که فقط
خواندنی میباشد. با استفاده از مقادیر EndPointConfiguration یک وهله از
کلاس ChannelFactory با توجه به مقدار generic کلاس clientBase ایجاد خواهد
شد. در کد زیر مقدار TChannel برابر IBookService است:
System.ServiceModel.ClientBase<UI.BookService.IBookService>
وهله سازی از ChannelFactory به صورت دستی
یک پروژه ConsoleApplication سمت کلاینت ایجاد کنید. برای فراخوانی متدهای سرویس سمت سرور باید ابتدا تنظیمات EndPoint رو به درستی انجام دهید. سپس با استفاده از EndPoint به راحتی میتوانیم Channel مربوطه را بسازیم.
کلاسی به نام ServiceMapper ایجاد میکنیم که وظیفه آن ساخت ChannelFactory به ازای درخواستها است.
در متد CreateChannel یک وهله از کلاس EndPointAddress ایجاد شده است. پارامتر ورودی آن آدرس سرویس هاست شده میباشد برای مثال:
دستور Remove برای حذف I از ابتدای نام سرویس است. پارامترهای ورودی برای
سازنده کلاس ChannelFactory ابتدا یک نمونه از کلاس BasicHttpBinding میباشد. میتوان از WSHttpBinding یا NetTCPBinding یا WSDLHttpBinding هم استفاده
کرد. البته هر کدام از انواع Bindingها تنظیمات خاص خود را میطلبد که در
مقاله ای جداگانه بررسی خواهم کرد. پارامتر دوم هم EndPoint ساخته شده میباشد. در نهایت با دستور CreateChannel عملیات ساخت Channel به پایان میرسد.
بعد از اعمال تغییرات زیر در فایل Program پروژه Console و اجرای آن، خروجی به صورت زیر میباشد.
همان طور که میبینید ورودی متد BeginGtAllBook یک AsyncCallback است که در داخل آن متد EndGetAllBook صدا زده شده است. مقدار برگشتی متد EndGetAllBook خروجی مورد نظر ماست.
خروجی :
یک پروژه ConsoleApplication سمت کلاینت ایجاد کنید. برای فراخوانی متدهای سرویس سمت سرور باید ابتدا تنظیمات EndPoint رو به درستی انجام دهید. سپس با استفاده از EndPoint به راحتی میتوانیم Channel مربوطه را بسازیم.
کلاسی به نام ServiceMapper ایجاد میکنیم که وظیفه آن ساخت ChannelFactory به ازای درخواستها است.
public class ServiceMapper<TChannel> { public static TChannel CreateChannel() { TChannel proxy; var endPointAddress = new EndpointAddress( "http://localhost:7000/" + typeof( TChannel ).Name.Remove( 0, 1 ) + ".svc" ); var httpBinding = new BasicHttpBinding(); ChannelFactory<TChannel> factory = new ChannelFactory<TChannel>( httpBinding, endPointAddress ); proxy = factory.CreateChannel(); return proxy; } }
"http://localhost:7000/" + "BookService.svc"
بعد از اعمال تغییرات زیر در فایل Program پروژه Console و اجرای آن، خروجی به صورت زیر میباشد.
var channel = ServiceMapper<Contract.IBookService>.CreateChannel(); channel.BeginGetAllBook( new AsyncCallback( ( asyncResult ) => { channel.EndGetAllBook( asyncResult ).ToList().ForEach( _record => { Console.WriteLine( _record.Title ); } ); } ) , null ); Console.WriteLine( "Loading..." ); Console.ReadLine();
خروجی :
نکته: برای اینکه مطمئن شوید که سرویس مورد نظر در آدرس "http"//localhost:7000/" هاست شده است(یعنی همان آدرسی که در EndPointAddress از آن استفاه کردیم) کافیست از پنجره Project Properties برای پروژه سرویس وارد برگه Web شده و از بخش Servers گزینه Use Visual Studio Development Server و Specific Port 7000 رو انتخاب کنید.
در این قسمت اطلاعات را به صورت ajax از یک فایل متنی میخوانیم و آنها را
در جدول قرار میدهیم. سپس به سفارشی کردن بعضی از قسمتهای DataTables
خواهیم پرداخت.
دریافت اطلاعات به صورت ajax از یک فایل متنی
فرض کنید که اطلاعات در یک فایل txt به صورت اشیاء جاوا اسکریپتی ذخیره شده اند، و این فایل بر روی سرور قرار دارد. میخواهیم از این فایل به عنوان منبع داده استفاده کرده و اطلاعات درون آن را به صورت ajax دریافت کرده و در یک جدول html تزریق کنیم. خوشبختانه با استفاده از امکاناتی که این پلاگین تهیه کرده است این کار به سادگی امکان پذیر است.
همان طور که در اینجا بیان شده است ، فرض کنید که جدولی داشته باشیم و بخواهیم اطلاعات راجع به مرورگرهای مختلف را در آن نمایش دهیم. قصد داریم این جدول شامل قسمتهای header و footer و نیز body باشد، بدین صورت:
برای هر ستون از این جدول عرضی در نظر گرفته شده است. اگر این کار انجام نشود به صورت خودکار به تمام ستونها عرض داده میشود.
داده هایی که باید در بدنه جدول قرار بگیرند، در یک فایل متنی روی سرور قرار دارند. محتویات این فایل چیزی شبیه زیر است:
همان طور که مشاهده میکنید فرمت ذخیره دادهها در این فایل به صورت json
یا اشیاء جاوا اسکریپتی است. این اشیاء باید به خصوصیت aaData نسبت داده
شوند که در قسمت قبل راجع به آن توضیح دادیم. تعداد این اشیاء 57 تا بود که
برای سادگی بیشتر 3 تا از آنها را اینجا ذکر کردیم.
اسکریپتی که دادهها را از فایل متنی خوانده و آنها را در جدول قرار میدهد هم بدین صورت خواهد بود:
شرح کد:
sAjaxSource : رشته
نوع داده ای که قبول میکند رشته ای و بیان کننده آدرسی است که دادهها باید از آنجا دریافت شوند. در اینجا دادهها در فایل متنی objects.txt در پوشه datasource قرار دارند.
bProcessing : بولین
نوع دادههای قابل قبول این خصوصیت true یا false هست و بیان کننده این است که یک پیغام loading تا زمانی که دادهها دریافت شوند و در جدول قرار بگیرند نمایش داده شوند یا خیر.
تنظیم کردن گزینههای اضافی دیگر
sAjaxDataProp : رشته
همان طور که گفتیم در فایل متنی که حاوی اشیاء json بود ، این اشیاء را به متغیری به اسم aaData منتسب کردیم. این نام را میتوان تغییر داد مثلا فرض کنید در فایل متنی دادهها به متغیری به اسم data منتسب شده اند:
در این صورت باید خصوصیت sAjaxDataProp را به همان نامی که در فایل متنی
مشخص کرده اید مقداردهی کنید، در غیر این صورت دادههای جدول هیچ گاه
بارگذاری نخواهند شد. بدین صورت:
یا اگر دادهها را بدین صورت در فایل متنی ذخیره کرده اید:
آنگاه خصوصیت sAjaxDataProp بدین صورت مقداردهی خواهد شد:
sPaginationType: رشته
نحوه صفحه بندی و حرکت بین صفحات مختلف را بیان میکند. اگر با two_buttonمقدار دهی شود (مقدار پیش فرض) حرکت بین صفحات مختلف به وسیله دکمههای Next و Previous امکان پذیر خواهد بود. اگر با full_numbersمقدار دهی شود حرکت بین صفحات با دکمههای Next و Previous ، و همچنین دکمههای First و Last و نیز شماره صفحه فعلی و دو صفحه بعدی و دو صفحه قبلی قابل انجام است.
bLengthChange: بولین
بیان میکند کاربر بتواند اندازه صفحه را تغییر دهید یا نه. به صورت پیش فرض این گزینه true است. اگر آن به false مقدار دهی شود لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه مخفی خواهد شد.
aLengthMenu : آرایه یک بعدی یا دو بعدی
به صورت پیش فرض در لیست باز شونده مربوط به تعداد رکوردهای قابل نمایش در هر صفحه اعداد 10 ، 25 ، 50 ، و 100 قرار دارند.
در صورتی که بخواهیم این گزینهها را تغییر دهیم باید خصوصیت aLengthMenu را مقدار دهی کنیم. اگر مقداری که به این خصوصیت میدهیم یک آرایه یک بعدی باشد، مثلا
نتیجه یک لیست باز شوند است که دارای چهار عنصر است که value و text
آنها یکی است. (نکته: چهارمین عنصر از لیست بالا دارای مقدار 1- خواهد بود
که با انتخاب این گزینه تمام رکوردها نمایش مییابند). اما اگر میخواهیم
که text و value این عناصر با هم فرق کند از یک آرایه دو بعدی استفاده
خواهیم کرد، مثلا:
iDisplayLength: عدد صحیح
تعداد رکوردهای قابل نمایش در هر صفحه هنگامی که دادهها در جدول ریخته میشوند را معین میکند. میتوانید این را مقداری بدهید که در خصوصیت aLengthMenu ذکر نشده است، مثلا 28 تا.
sDom : رشته
پلاگین DataTables به صورت پیش فرض لیست بازشونده اندازه صفحه و کادر متن مربوط به جستجو را در بالای جدول دادهها اضافه میکند، و نیز اطلاعات دیگر و همچنین امکانات مربوط به صفحه بندی را به قسمت پایین جدول اضافه میکند. شما میتوانید موقعیت این عناصر را با استفاده از پارامتر sDom تغییر دهید.
نحو (syntax) مقداری که پارامتر sDom قبول میکند مقداری عجیب و غریب است، مثلا:
این خط بیان میکند که در قسمت بالای جدول یک تگ div با کلاس top قرار بگیرد. در این تگ قسمت اطلاعات (یعنی Showing x to xx from xxx entries) (با حرف i) ، کادر جستجو (با حرف f) ، لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه (با حرف l) ، و نیز قسمت صفحه بندی (با حرف p)قرار خواهند گرفت. در انتهای تگ div با کلاس top، یک تگ div با کلاس clear قرار خواهد گرفت. بعد قسمت مربوط به پیغام loading (با حرف r) و بعد با حرف t جدول حاوی دادهها قرار میگیرد. در نهایت یک تگ div با کلاس bottom قرار میگیرد و با حرفهای i ، و f ، و l و p درون آن قسمتهای اطلاعات ، کادرجستجو، لیست بازشونده اندازه صفحه و نیز قسمت صفحه بندی قرار خواهد گرفت و در نهایت یک تگ div با کلاس clear قرار خواهد گرفت.
حرفهایی که در sDom معنی خاصی میدهند :
و اگر بخواهیم یک تگ div با یک id مشخص بسازیم از نحو زیر استفاده خواهیم کرد:
در نهایت جدولی مثل جدول زیر تولید خواهد شد:
کدهای نهایی این مثال را از DataTables-DoteNetTips-Tutorial-03.zip دریافت کنید.
دریافت اطلاعات به صورت ajax از یک فایل متنی
فرض کنید که اطلاعات در یک فایل txt به صورت اشیاء جاوا اسکریپتی ذخیره شده اند، و این فایل بر روی سرور قرار دارد. میخواهیم از این فایل به عنوان منبع داده استفاده کرده و اطلاعات درون آن را به صورت ajax دریافت کرده و در یک جدول html تزریق کنیم. خوشبختانه با استفاده از امکاناتی که این پلاگین تهیه کرده است این کار به سادگی امکان پذیر است.
همان طور که در اینجا بیان شده است ، فرض کنید که جدولی داشته باشیم و بخواهیم اطلاعات راجع به مرورگرهای مختلف را در آن نمایش دهیم. قصد داریم این جدول شامل قسمتهای header و footer و نیز body باشد، بدین صورت:
<table id="browsers-grid"> <thead> <tr> <th width="20%">موتور رندرگیری</th> <th width="25%">مرورگر</th> <th width="25%">پلتفرم (ها)</th> <th width="15%">نسخه موتور</th> <th width="15%">نمره css</th> </tr> </thead> <tbody> </tbody> <tfoot> <tr> <th>موتور رندرگیری</th> <th>مرورگر</th> <th>پلتفرم (ها)</th> <th>نسخه موتور</th> <th>نمره css</th> </tr> </tfoot> </table>
داده هایی که باید در بدنه جدول قرار بگیرند، در یک فایل متنی روی سرور قرار دارند. محتویات این فایل چیزی شبیه زیر است:
{ "aaData": [ {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 4.0", "platform":"Win95+", "version":"4", "grade":"X"}, {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 5.0", "platform":"Win95+", "version":"5", "grade":"C"}, {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 5.5", "platform":"Win95+", "version":"5.5", "grade":"A"} ] }
اسکریپتی که دادهها را از فایل متنی خوانده و آنها را در جدول قرار میدهد هم بدین صورت خواهد بود:
$(document).ready(function () { $('#browsers-grid').dataTable({ "sAjaxSource": "datasource/objects.txt", "bProcessing": true, "aoColumns": [ { "mDataProp": "engine" }, { "mDataProp": "browser" }, { "mDataProp": "platform" }, { "mDataProp": "version" }, { "mDataProp": "grade" } ] }); });
sAjaxSource : رشته
نوع داده ای که قبول میکند رشته ای و بیان کننده آدرسی است که دادهها باید از آنجا دریافت شوند. در اینجا دادهها در فایل متنی objects.txt در پوشه datasource قرار دارند.
bProcessing : بولین
نوع دادههای قابل قبول این خصوصیت true یا false هست و بیان کننده این است که یک پیغام loading تا زمانی که دادهها دریافت شوند و در جدول قرار بگیرند نمایش داده شوند یا خیر.
تنظیم کردن گزینههای اضافی دیگر
sAjaxDataProp : رشته
همان طور که گفتیم در فایل متنی که حاوی اشیاء json بود ، این اشیاء را به متغیری به اسم aaData منتسب کردیم. این نام را میتوان تغییر داد مثلا فرض کنید در فایل متنی دادهها به متغیری به اسم data منتسب شده اند:
{ "data": [ {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 4.0", "platform":"Win95+", "version":"4", "grade":"X"}, {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 5.0", "platform":"Win95+", "version":"5", "grade":"C"}, {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 5.5", "platform":"Win95+", "version":"5.5", "grade":"A"} ] }
"sAjaxDataProp": "data"
{ "data": { "inner": [...] } }
"sAjaxDataProp": "data.inner"
sPaginationType: رشته
نحوه صفحه بندی و حرکت بین صفحات مختلف را بیان میکند. اگر با two_buttonمقدار دهی شود (مقدار پیش فرض) حرکت بین صفحات مختلف به وسیله دکمههای Next و Previous امکان پذیر خواهد بود. اگر با full_numbersمقدار دهی شود حرکت بین صفحات با دکمههای Next و Previous ، و همچنین دکمههای First و Last و نیز شماره صفحه فعلی و دو صفحه بعدی و دو صفحه قبلی قابل انجام است.
شکل الف) صفحه بندی به صورت full_numbers
bLengthChange: بولین
بیان میکند کاربر بتواند اندازه صفحه را تغییر دهید یا نه. به صورت پیش فرض این گزینه true است. اگر آن به false مقدار دهی شود لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه مخفی خواهد شد.
aLengthMenu : آرایه یک بعدی یا دو بعدی
به صورت پیش فرض در لیست باز شونده مربوط به تعداد رکوردهای قابل نمایش در هر صفحه اعداد 10 ، 25 ، 50 ، و 100 قرار دارند.
شکل ب ) لیست بازشونده شامل اندازههای صفحه
در صورتی که بخواهیم این گزینهها را تغییر دهیم باید خصوصیت aLengthMenu را مقدار دهی کنیم. اگر مقداری که به این خصوصیت میدهیم یک آرایه یک بعدی باشد، مثلا
"aLengthMenu": [25, 50, 100, -1],
"aLengthMenu": [[25, 50, 100, -1], ["همه", "صد", "پنجاه", "بیست و پنج"]],
iDisplayLength: عدد صحیح
تعداد رکوردهای قابل نمایش در هر صفحه هنگامی که دادهها در جدول ریخته میشوند را معین میکند. میتوانید این را مقداری بدهید که در خصوصیت aLengthMenu ذکر نشده است، مثلا 28 تا.
sDom : رشته
پلاگین DataTables به صورت پیش فرض لیست بازشونده اندازه صفحه و کادر متن مربوط به جستجو را در بالای جدول دادهها اضافه میکند، و نیز اطلاعات دیگر و همچنین امکانات مربوط به صفحه بندی را به قسمت پایین جدول اضافه میکند. شما میتوانید موقعیت این عناصر را با استفاده از پارامتر sDom تغییر دهید.
نحو (syntax) مقداری که پارامتر sDom قبول میکند مقداری عجیب و غریب است، مثلا:
'<"top"iflp<"clear">>rt<"bottom"iflp<"clear">>'
این خط بیان میکند که در قسمت بالای جدول یک تگ div با کلاس top قرار بگیرد. در این تگ قسمت اطلاعات (یعنی Showing x to xx from xxx entries) (با حرف i) ، کادر جستجو (با حرف f) ، لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه (با حرف l) ، و نیز قسمت صفحه بندی (با حرف p)قرار خواهند گرفت. در انتهای تگ div با کلاس top، یک تگ div با کلاس clear قرار خواهد گرفت. بعد قسمت مربوط به پیغام loading (با حرف r) و بعد با حرف t جدول حاوی دادهها قرار میگیرد. در نهایت یک تگ div با کلاس bottom قرار میگیرد و با حرفهای i ، و f ، و l و p درون آن قسمتهای اطلاعات ، کادرجستجو، لیست بازشونده اندازه صفحه و نیز قسمت صفحه بندی قرار خواهد گرفت و در نهایت یک تگ div با کلاس clear قرار خواهد گرفت.
حرفهایی که در sDom معنی خاصی میدهند :
- l سر حرف Length Changing برای لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه
- f سر حرف Filtering input برای قسمت کادر جستجو
- t سرحرف table برای جدول حاوی داده ها
- i سر حرف information برای قسمت Showing x to xx from xxx entries
- p سر حرف pagination برای قسمت صفحه بندی
- r حرف دوم pRocessing برای قسمت پیغام قبل از بار کردن دادههای جدول (قسمت loading)
- H و F که مربوط به themeهای jQuery UI میشوند که بعدا درباره آنها توضیح داده میشود.
همچنین بین علامتهای کوچکتر (>) و بزرگتر (<) یعنی اگر چیزی بیاید در یک تگ div قرار خواهد گرفت. اگر بخواهیم div ی بسازیم و به آن کلاس بدهیم از نحو زیر استفاده خواهیم کرد:
'<"class" and '>'
'<"#id" and '>'
شکل ج) جدول نهایی تولید شده توسط DataTables
کدهای نهایی این مثال را از DataTables-DoteNetTips-Tutorial-03.zip دریافت کنید.
نظرات اشتراکها
تولید تگ های SEO در ASP.NET Core با کتابخانه SeoTags
قابلیت Structured Data یکی از مباحث پیشرفته SEO هست که با تعریف ساختار صفحه به موتورهای جستجو کمک میکنه محتوای صفحه شما رو بهتر متوجه بشن و نمایش بدن. نمونه نمایش نتایج در صفحه سرچ گوگل این موضوع رو میتونین از این لینک مشاهده کنین. همانطور که میبینین بعضی موارد به صورت rich result نمایش داده میشوند.
گوگل داکیومنت کاملی در مورد پیاده سازی Structured Data داره که از این لینک میتونین مشاهده کنین.
پیاده سازی این قابلیت توسط یکی از سه روش زیر انجام میشه
- روش JSON-LD
- روش Microdata
- روش RDFa
روش اول یعنی JSON-LD روش پیشنهادی گوگل هست و در اون محتوای صفحه به صورت json در قالب استاندارد Schema.org درون یک تگ script از نوع application/ld+json تعریف میشه. که در این لینک میتونین نمونه پیاده سازیش رو برای یک product مشاهده کنین.
در روشهای Microdata و RDFa هم محتوای صفحه در قالب attribute هایی بر روی تگهای html نشانه گذاری میشن.
داکیومنت گوگل یک قسمت از نحوه پیاده سازی این مورد برای مثالهای پرکاربرد از جمله Article و Product و Book و ... نیز ارائه کرده.
حالا کتابخانه SeoTags از JSON-LD هم پشتیبانی میکنه و علاوه بر تولید تمام تگهای SEO برای سایت شما، محتوای JSON-LD رو هم خروجی میده.
داکیومنت استفاده از این کتابخانه برای تولید تگهای meta و link و... در اینجا مشاهده کنید.
یک برنامهی Angular، از گروهی از کامپوننتها تشکیل میشود؛ برای مثال یک کامپوننت App وجود دارد که آن نیز از تعدادی کامپوننت مختلف تشکیل میشود. ماژولها کار سازماندهی و بسته بندی این کامپوننتها را انجام میدهند و با بزرگتر شدن برنامه میتوان قسمتهای مختلف را در ماژولهای متفاوتی قرار داد. مزایای این روش به شرح زیر هستند:
- بهبود کپسوله سازی قسمتهای مختلف برنامه با بسته بندی آنها در ماژولهای متفاوت
- فراهم آوردن امکان lazy loading و بهبود کارآیی برنامه
انواع ماژولهای توصیه شدهی در برنامههای Angular
منهای App Module پیشفرض یک برنامههای Angular، ایجاد سه نوع ماژول دیگر نیز در جهت سازماندهی اینگونه برنامهها توصیه میشوند:
- Core Module
هدف از آن فراهم آوردن سرویسهای Singleton اشتراکی بین کامپوننتها و ماژولهای مختلف برنامه است. علت اینجا است که سیستم تزریق وابستگیهای Angular، به ازای هر ماژولی که Lazy loaded باشد، سرویس تزریقی در آنها را مجددا وهله سازی میکند. به همین جهت نیاز است تک ماژول اختصاصی را برای مدیریت سرویسهایی که نیازی است تنها یکبار در طول عمر برنامه وهله سازی شوند، تدارک ببینیم و Core Module مکان مناسبی برای اینکار است.
همچنین Code Module باید شامل کامپوننتهایی در سطح برنامه باشد. دراینجا منظور از «در سطح برنامه»، کامپوننتهایی که قرار است در بین تمام ماژولها به اشتراک گذاشته شوند، نیست. منظور تنها کامپوننتهایی هستند که در App Component اصلی برنامه قرار است استفاده شوند؛ مانند منوی راهبری بالای سایت.
- Shared Module
هدف از آن مدیریت و بسته بندی کامپوننتها، دایرکتیوها و Pipes اشتراکی بین تمام اجزای برنامه است. برای مثال کامپوننت «لطفا منتظر بمانید ...» اگر قرار است در تمام قسمتهای برنامه استفاده شود، نیاز است در Shared Module تعریف شود. از این جهت که در یک برنامهی Angular نمیتوان یک کامپوننت را بین دو ماژول مختلف به اشتراک گذاشت. به همین جهت نیاز است یک مکان مرکزی برای تعریف این کامپوننتهای اشتراکی ایجاد شود و سپس این تک ماژول را در قسمتهای مختلف برنامه، بدون مشکل مورد استفاده قرار داد.
- Feature Module
این ماژولها به ازای هر ویژگی برنامه ایجاد شده و کامپوننتها، سرویسها، دایرکتیوها و Pipes اختصاصی آن ویژگی را بسته بندی میکنند.
ایجاد Core Module
فرض کنید میخواهید اطلاعات کاربر جاری لاگین شده را در طول عمر برنامه نگهداری کنید و از آن در تمام قسمتهای برنامه استفاده نمائید. یک چنین سرویسی نیاز است دارای طول عمر Singleton باشد و تنها یکبار وهله سازی شود تا اطلاعات کاربر جاری از دست نرود. به همین جهت بهترین مکان تعریف این سرویس، در Core Module است.
برای این منظور در ساختار برنامهی خود، پوشهی جدید src\app\core را ایجاد میکنیم. سپس فایل core.module.ts را به صورت ذیل در آن تعریف خواهیم کرد:
- CoreModule در ابتدا تنها CommonModule و RouterModule را در صورت نیاز import میکند.
- سپس سرویسهای اشتراکی و Singleton برنامه در قسمت providers آن قرار میگیرند.
- در اینجا همچنین دو کامپوننت منو که توسط app.component.ts مورد استفاده قرار میگیرند نیز import شدهاند.
- فایلهای account-menu.component.ts، nav-bar.component.ts و user-repository.service.ts نیز به درون پوشهی src\app\core منتقل خواهند شد (به همراه تمام فایلهای html و css متناظر با آنها).
- اگر دقت کنید، قسمت exports این ماژول نیز مقدار دهی شدهاست. چون این کامپوننتها قرار است خارج از این ماژول و در AppModule استفاده شوند، نیاز است آنها را به صورت خروجی نیز معرفی کنیم.
اکنون جهت استفادهی از این قابلیتها، تنها کافی است تعریف CoreModule را به AppModule در فایل app.module.ts اضافه کنیم:
ایجاد Shared Modules
در Shared Module اجزایی را قرار خواهیم داد که قرار است در بیش از یک ماژول مورد استفاده قرار گیرند. به همین جهت در ساختار برنامهی خود، پوشهی جدید src\app\shared را ایجاد میکنیم. سپس در آن، ماژول جدید shared.module.ts را ایجاد خواهیم کرد:
ساختار این ماژول نیز شبیه به Core Module است. ابتدای CommonModule به آن import شدهاست. سپس کامپوننتهایی که قرار است در بین سایر ماژولهای سایت به اشتراک گذاشته شوند (برای مثال یک کامپوننت Loading Spinner فرضی)، در هر دو قسمت declarations و exports این ماژول اشتراکی قرار میگیرند. همچنین فایل loading-spinner.component.ts و تمام اجزای وابستهی به آن نیز به پوشهی src\app\shared منتقل میشوند.
از این جهت که اجزای خروجی این ماژول قرار است در Feature Moduleها استفاده شوند، CommonModule مورد استفادهی در آنها نیز در قسمت exports ذکر شدهاست.
اکنون جهت استفادهی از این قابلیتها، تنها کافی است تعریف SharedModule را به AppModule در فایل app.module.ts اضافه کنیم:
ایجاد Feature Modules
این مورد نکتهی ویژهای را به همراه ندارد و همانند ایجاد سایر ماژولهای برنامهاست. برای مثال ویژگی مدیریت کاربران، به همراه تمام اجزای آن درون ماژول کاربران قرار میگیرد و به همین ترتیب برای سایر ویژگیهای دیگر برنامه. ایجاد و مدیریت اینگونه ماژولها توسط Angular CLI بسیار سادهاست:
دستور اول ایجاد ماژول جدید users، پوشهی مرتبط با آن و همچنین به روز رسانی فایل app.module را به صورت خودکار انجام میدهد.
دستور دوم نیز کامپوننتی را به این ماژول اضافه میکند؛ به همراه به روز رسانی تعاریف این ماژول.
فقط در اینجا SharedModule ایی را که پیشتر اضافه کردیم، به قسمت imports آن اضافه میکنیم:
- بهبود کپسوله سازی قسمتهای مختلف برنامه با بسته بندی آنها در ماژولهای متفاوت
- فراهم آوردن امکان lazy loading و بهبود کارآیی برنامه
انواع ماژولهای توصیه شدهی در برنامههای Angular
منهای App Module پیشفرض یک برنامههای Angular، ایجاد سه نوع ماژول دیگر نیز در جهت سازماندهی اینگونه برنامهها توصیه میشوند:
- Core Module
هدف از آن فراهم آوردن سرویسهای Singleton اشتراکی بین کامپوننتها و ماژولهای مختلف برنامه است. علت اینجا است که سیستم تزریق وابستگیهای Angular، به ازای هر ماژولی که Lazy loaded باشد، سرویس تزریقی در آنها را مجددا وهله سازی میکند. به همین جهت نیاز است تک ماژول اختصاصی را برای مدیریت سرویسهایی که نیازی است تنها یکبار در طول عمر برنامه وهله سازی شوند، تدارک ببینیم و Core Module مکان مناسبی برای اینکار است.
همچنین Code Module باید شامل کامپوننتهایی در سطح برنامه باشد. دراینجا منظور از «در سطح برنامه»، کامپوننتهایی که قرار است در بین تمام ماژولها به اشتراک گذاشته شوند، نیست. منظور تنها کامپوننتهایی هستند که در App Component اصلی برنامه قرار است استفاده شوند؛ مانند منوی راهبری بالای سایت.
- Shared Module
هدف از آن مدیریت و بسته بندی کامپوننتها، دایرکتیوها و Pipes اشتراکی بین تمام اجزای برنامه است. برای مثال کامپوننت «لطفا منتظر بمانید ...» اگر قرار است در تمام قسمتهای برنامه استفاده شود، نیاز است در Shared Module تعریف شود. از این جهت که در یک برنامهی Angular نمیتوان یک کامپوننت را بین دو ماژول مختلف به اشتراک گذاشت. به همین جهت نیاز است یک مکان مرکزی برای تعریف این کامپوننتهای اشتراکی ایجاد شود و سپس این تک ماژول را در قسمتهای مختلف برنامه، بدون مشکل مورد استفاده قرار داد.
- Feature Module
این ماژولها به ازای هر ویژگی برنامه ایجاد شده و کامپوننتها، سرویسها، دایرکتیوها و Pipes اختصاصی آن ویژگی را بسته بندی میکنند.
ایجاد Core Module
فرض کنید میخواهید اطلاعات کاربر جاری لاگین شده را در طول عمر برنامه نگهداری کنید و از آن در تمام قسمتهای برنامه استفاده نمائید. یک چنین سرویسی نیاز است دارای طول عمر Singleton باشد و تنها یکبار وهله سازی شود تا اطلاعات کاربر جاری از دست نرود. به همین جهت بهترین مکان تعریف این سرویس، در Core Module است.
برای این منظور در ساختار برنامهی خود، پوشهی جدید src\app\core را ایجاد میکنیم. سپس فایل core.module.ts را به صورت ذیل در آن تعریف خواهیم کرد:
import { NgModule } from '@angular/core'; import { CommonModule } from '@angular/common'; import { RouterModule } from '@angular/router'; import { UserRepositoryService } from './user-repository.service'; import { NavBarComponent } from './nav-bar.component'; import { AccountMenuComponent } from './account-menu.component'; @NgModule({ imports: [ CommonModule, RouterModule ], exports: [ NavBarComponent, AccountMenuComponent ], declarations: [ NavBarComponent, AccountMenuComponent ], providers: [ UserRepositoryService ] }) export class CoreModule { };
- سپس سرویسهای اشتراکی و Singleton برنامه در قسمت providers آن قرار میگیرند.
- در اینجا همچنین دو کامپوننت منو که توسط app.component.ts مورد استفاده قرار میگیرند نیز import شدهاند.
- فایلهای account-menu.component.ts، nav-bar.component.ts و user-repository.service.ts نیز به درون پوشهی src\app\core منتقل خواهند شد (به همراه تمام فایلهای html و css متناظر با آنها).
- اگر دقت کنید، قسمت exports این ماژول نیز مقدار دهی شدهاست. چون این کامپوننتها قرار است خارج از این ماژول و در AppModule استفاده شوند، نیاز است آنها را به صورت خروجی نیز معرفی کنیم.
اکنون جهت استفادهی از این قابلیتها، تنها کافی است تعریف CoreModule را به AppModule در فایل app.module.ts اضافه کنیم:
import { CoreModule } from "./core/core.module"; @NgModule({ imports: [ //... CoreModule, //... RouterModule.forRoot(appRoutes) ], //... }) export class AppModule { }
ایجاد Shared Modules
در Shared Module اجزایی را قرار خواهیم داد که قرار است در بیش از یک ماژول مورد استفاده قرار گیرند. به همین جهت در ساختار برنامهی خود، پوشهی جدید src\app\shared را ایجاد میکنیم. سپس در آن، ماژول جدید shared.module.ts را ایجاد خواهیم کرد:
import { NgModule } from '@angular/core'; import { CommonModule } from '@angular/common'; import { LoadingSpinnerComponent } from './loading-spinner.component'; @NgModule({ imports: [ CommonModule ], declarations: [ LoadingSpinnerComponent ], exports: [ LoadingSpinnerComponent, CommonModule ], providers: [ ] }) export class SharedModule { };
از این جهت که اجزای خروجی این ماژول قرار است در Feature Moduleها استفاده شوند، CommonModule مورد استفادهی در آنها نیز در قسمت exports ذکر شدهاست.
اکنون جهت استفادهی از این قابلیتها، تنها کافی است تعریف SharedModule را به AppModule در فایل app.module.ts اضافه کنیم:
import { CoreModule } from "./core/core.module"; import { SharedModule } from "./shared/shared.module"; @NgModule({ imports: [ //... CoreModule, SharedModule, //... RouterModule.forRoot(appRoutes) ], //... }) export class AppModule { }
ایجاد Feature Modules
این مورد نکتهی ویژهای را به همراه ندارد و همانند ایجاد سایر ماژولهای برنامهاست. برای مثال ویژگی مدیریت کاربران، به همراه تمام اجزای آن درون ماژول کاربران قرار میگیرد و به همین ترتیب برای سایر ویژگیهای دیگر برنامه. ایجاد و مدیریت اینگونه ماژولها توسط Angular CLI بسیار سادهاست:
> ng g m users -m app.module --routing > ng g c users/users-list
دستور دوم نیز کامپوننتی را به این ماژول اضافه میکند؛ به همراه به روز رسانی تعاریف این ماژول.
فقط در اینجا SharedModule ایی را که پیشتر اضافه کردیم، به قسمت imports آن اضافه میکنیم:
import { NgModule } from '@angular/core'; import { RouterModule } from '@angular/router'; import { SharedModule } from '../shared/shared.module'; import { UsersListComponent } from './users-list.component'; @NgModule({ imports: [ RouterModule, SharedModule ], declarations: [ UsersListComponent ], exports: [ ], providers: [ ] }) export class UsersModule { };