علی پناهیان علی پناهیان
بازخوردهای دوره
بررسی سیستم جدید گرید بوت استرپ 3
کلاس‌های Grid System و alert نسبت به هم display متفاوتی دارن و شکل صحیح استفاده اش به این صورت می‌باشد:
<div class="container">
    <div class="alert alert-info">
        <h4>
          ایجاد فاصله بین ستون‌ها
        </h4>
    </div>
    <div class="row">
        <div class="col-lg-3 col-sm-4">
            <div class="alert alert-danger" role="alert">
                ستون اول
            </div>
        </div>
        <div class="col-lg-8 col-lg-offset-1 col-sm-7 col-sm-offset-1">
            <div class="alert alert-success" role="alert">
                ستون دوم
            </div>
        </div>
    </div>
    <!-- end row -->
</div>
البته شیوه ای هم که شما استفاده کردین درست کار می‌کنه و بیشتر بنظر میرسه که مشکل از bootstrap فارسی که استفاده میکنین باشه و به صورت صیحیح فارسی سازی نشده باشه float  کلاس‌های row  و Grid system  هارو چک کنین
‫۸ سال و ۱ ماه قبل، شنبه ۲۰ شهریور ۱۳۹۵، ساعت ۱۳:۱۳
وحید نصیری وحید نصیری
بازخوردهای دوره
تزریق وابستگی‌ها در حالتی‌که از یک اینترفیس چندین کلاس مشتق شده‌اند
- کلاس UsersManagerService اطلاعی از نحوه‌ی پیاده سازی IMessageService ندارد. بنابراین تغییر پیاده سازی IMessageService تاثیری در کدهای فعلی این کلاس نخواهد داشت. فقط تنظیمات IoC Container ابتدای بحث اندکی تغییر خواهد کرد و نه کدهای اصلی برنامه. بنابراین بسته‌است برای تغییر (کدهای فعلی آن نیازی به تغییر ندارند) و باز است برای توسعه (می‌توان انواع پیاده سازی‌ها را جهت این اینترفیس‌ها ارائه داد).
- همچنین اگر برنامه نیاز به سرویس‌های بیشتری از نوع IMessageService داشته باشد، بدیهی است باید کدهای متناظری هم از آن به کلاس UsersManagerService اضافه شوند و طراحی این کلاس تغییر کند. مانند این است که کنترلری امروز نیاز به لیست کاربران و سرویس کاربران دارد. روز بعد شاید نیاز به سرویس ارسال ایمیل به آن‌ها را هم پیدا کند. در این حالت طراحی این کنترلر باید تغییر کند و این تغییر ناقض اصلی نیست. صرفا برآورده کردن نیاز کاری است. حتی این تغییر هم ناقض Open Closed Principle نیست؛ چون باز است جهت تعویض پیاده سازی سرویس ایمیل و بسته‌است جهت تغییرات آتی، از این جهت که اطلاعی از جزئیات پیاده سازی اینترفیس و سرویس ایمیل ندارد.
- این مثال صرفا جهت حل مساله‌ی ASP.NET Identity ارائه شد و استفاده‌ی از یک اینترفیس برای تمام کارها. اگر قرار بود من آن‌را طراحی کنم، برای ارسال ایمیل یک اینترفیس و برای ارسال SMS یک اینترفیس دیگر ایجاد می‌کردم. یک طراحی خوب باید دارای حداقل ابهام باشد.
‫۹ سال و ۵ ماه قبل، چهارشنبه ۱۳ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۱۴:۳۹
سیروان عفیفی سیروان عفیفی
نظرات مطالب
EF Code First #12
در حالت استفاده از الگوی Context Per Request همانطور که عنوان شد هدف به اشتراک گذاری یک Unit Of Work در طی یک درخواست است. 
به عنوان مثال کنترلرهای زیر رو در نظر بگیرید: 
public partial class HomeController : Controller
{
        private readonly IUnitOfWork _uow;

        public HomeController(IUnitOfWork uow)
        {
            _uow = uow;
        }
        public virtual ActionResult Index()
        {
            return View();
        }
}
public class TestController : Controller
{
        private readonly IUnitOfWork _uow;

        public TestController(IUnitOfWork uow)
        {
            _uow = uow;
        }

        public ActionResult GetData()
        {
            return Content("Data");
        }
}
در ویوی اکشن متد Index مربوط به کنترلر Home این چنین کدی را جهت رندر کردن اکشن داخل ویو داریم:
@Html.Action("GetData", "Test")
در این حالت باید یک وهله‌ی یکسان از کانتکست در اختیار هر دو کنترلر قرار گیرد، من این مورد رو چک کردم ولی برای حالت فوق به جای یک بار چهار وهله ایجاد و در پایان dispose شدند، این مورد رو برای این مثال تست کردم.
آیا این مورد رو میشه با پیاده‌سازی الگوی Container Per Request و استفاده از Nested Containerها حل کرد؟ یا اینکه من موضوع رو اشتباه متوجه شدم!؟
‫۹ سال و ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۳۰ تیر ۱۳۹۴، ساعت ۲۳:۰۵
یونس بقائی یونس بقائی
مطالب
بررسی برخی تغییرات در Angular 8
تغییر loadChildren در نسخه 8
در نسخه 8، استفاده از syntax رشته‌ای برای loadChildren  در lazy loading، منسوخ شده‌است:
const routes: Routes = [{
  path: 'lazy',
  // The following string syntax for loadChildren is deprecated
  loadChildren: './lazy/lazy.module#LazyModule'
}];
و بجای آن  از syntax جدید `()import` استفاده می‌شود: 
const routes: Routes = [{
  path: 'lazy',
  // The new import() syntax
  loadChildren: () => import('./lazy/lazy.module').then(m => m.LazyModule)
}];
در زمان بروزرسانی به نسخه 8، دستور ng update، عمل تبدیل مسیرهای loadChildren به syntax جدید را به طور خودکار انجام می‌دهد.

import مجزای component‌‌های Material
اگر ازAngular Material استفاده می‌کنید باید Component ‌های مورد استفاده را بطور مجزا import کنید. به عنوان مثال اگر از button استفاده کرده‌اید، باید @angular/material/button را import  کنید . البته در اینجا نیز دستور ng update این کار را بطور خودکار انجام می‌دهد.

بهبود CLI با تولید بسته‌های متفاوت ES 5 و ES 6
در نسخه 8، دستور build ارائه شده توسط CLI می‌تواند دو خروجی متفاوت با  ES2015 مخصوص مرورگرهای جدید را با حداقل polyfills و ES5 سازگار با مرورگرهای قدیمی را بدهد. در صورتی که بخواهیم build سازگاری با نسخه‌های  قدیمی داشته باشیم، می‌توانیم گزینه target در فایل tsconfig.json را به ES5 تغییر دهیم. 
برای بروزرسانی پروژه‌های جاری خود می‌توانید از ابزار کمکی ارائه شده توسط تیم angular استفاده کنید. 
 
روش فعالسازی کامپایلر جدید Angular
برای ساخت پروژه‌ای با قابلیت استفاده از ivy compiler می‌توانیم از دستور زیر استفاده کنیم:
ng new angularProjectName --enable-ivy
توجه داشته باشید نیاز است nodejs نسخه 10.9 یا 10.9 به بعد نصب باشد. 
پس از ساخت پروژه قسمتی با نام angularCompilerOptions  در فایل tsconfig.json مشاهد می‌شودکه نشان دهنده‌ی فعال بودن کامپایلر ivy است: 
"angularCompilerOptions": {
    "enableIvy": true
  }
‫۵ سال و ۴ ماه قبل، دوشنبه ۲۰ خرداد ۱۳۹۸، ساعت ۱۳:۱۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
Angular Material 6x - قسمت پنجم - کار با Data Tables
در این قسمت قصد داریم اطلاعات یادداشت‌های کاربران را توسط کامپوننت mat-table نمایش دهیم که به همراه قابلیت‌هایی مانند صفحه بندی، مرتب سازی و فیلتر کردن داده‌ها است.


کامپوننت mat-table

کار کامپوننت mat-table نمایش اطلاعات در ردیف‌ها و ستون‌ها است. به همراه آن mat-paginator برای نمایش UI صفحه بندی اطلاعات، دایرکتیو matSort و mat-sort-header برای افزودن رابط کاربری مرتب سازی اطلاعات و امکان تغییر منبع داده آن برای فیلتر کردن داده‌ها، نیز وجود دارند.


افزودن کامپوننت جدید notes برای نمایش یادداشت‌های کاربران

برای نمایش لیست یادداشت‌های هر شخص، کامپوننت جدید Notes را به صورت زیر در پوشه‌ی components ایجاد می‌کنیم:
 ng g c contact-manager/components/notes --no-spec
علت اینجا است که نمی‌خواهیم کامپوننت نمایش جزئیات شخص را بیش از اندازه شلوغ کنیم. بنابراین به قالب کامپوننت main-content (فایل main-content.component.html) مراجعه کرده و selector این کامپوننت را در آنجا درج می‌کنیم:
      <mat-tab-group>
        <mat-tab label="Bio">
          <p>
            {{user.bio}}
          </p>
        </mat-tab>
        <mat-tab label="Notes">
          <app-notes [notes]="user.userNotes"></app-notes>
        </mat-tab>
      </mat-tab-group>
همانطور که ملاحظه می‌کنید app-notes در برگه‌ی دوم کامپوننت mat-tab-group درج شده‌است. همچنین قصد داریم لیست userNotes جاری را به خاصیت notes آن نیز ارسال کنیم. به همین جهت به کامپوننت notes مراجعه کرده و این ورودی را ایجاد می‌کنیم:
import { Component, Input, OnInit } from "@angular/core";
import { UserNote } from "../../models/user-note";

@Component({
  selector: "app-notes",
  templateUrl: "./notes.component.html",
  styleUrls: ["./notes.component.css"]
})
export class NotesComponent implements OnInit {

  @Input() notes: UserNote[];
فعلا جهت بررسی صحت عملکرد آن به قالب این کامپوننت (فایل notes.component.html) مراجعه کرده و آن‌را به صورت json نمایش می‌دهیم:
 <p>
  {{notes | json}}
</p>



تکمیل کامپوننت Notes توسط یک data table

در ادامه قصد داریم این اطلاعات خام را توسط یک data table نمایش دهیم. به همین جهت ابتدا به مستندات mat-table مراجعه کرده و همانند قبل، مثالی را پیدا می‌کنیم که به منظور ما نزدیک‌تر باشد. سپس کدهای آن‌را به برنامه اضافه کرده و سفارشی سازی می‌کنیم. در ابتدا مثال basic آن‌را دقیقا به همان نحوی که هست کپی کرده و سپس آن‌را تغییر می‌دهیم:
محتوای فایل notes.component.ts
import { Component, Input, OnInit } from "@angular/core";
import { MatTableDataSource } from "@angular/material";

import { UserNote } from "../../models/user-note";

@Component({
  selector: "app-notes",
  templateUrl: "./notes.component.html",
  styleUrls: ["./notes.component.css"]
})
export class NotesComponent implements OnInit {

  @Input() notes: UserNote[];

  displayedColumns = ["position", "title", "date"];
  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;

  constructor() { }

  ngOnInit() {
    this.dataSource = new MatTableDataSource<UserNote>(this.notes);
  }

}
در اینجا برای نمایش یک mat-table، نیاز به یک منبع داده وجود دارد که روش تعریف آن‌را توسط MatTableDataSource از نوع UserNote مشاهده می‌کنید.
سپس این منبع داده در قسمت ngOnInit بر اساس ورودی آرایه‌ی notes که از کامپوننت main-content مقدار دهی می‌شود، تامین خواهد شد.
displayedColumns نیز لیست ستون‌ها را مشخص می‌کند.

محتوای فایل notes.component.html
<div class="example-container mat-elevation-z8" fxLayout="column">
  <mat-table #table [dataSource]="dataSource">
    <ng-container matColumnDef="position">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> No. </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.id}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <ng-container matColumnDef="title">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> Title </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.title}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <ng-container matColumnDef="date">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> Date </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.date | date:'yyyy-MM-dd'}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <mat-header-row *matHeaderRowDef="displayedColumns"></mat-header-row>
    <mat-row *matRowDef="let row; columns: displayedColumns;"></mat-row>
  </mat-table>
</div>
در اینجا ترتیب ردیف‌ها بر اساس mat-row انتهای جدول مشخص می‌شود. بنابراین مهم نیست که ng-container matColumnDef‌ها چه ترتیبی دارند.
سپس به ازای هر ستون، یک ng-container اضافه شده‌است. matColumnDef معادل نام‌های displayedColumns خواهد بود. matCellDef نیز بر اساس متغیر حلقه‌ای که بر روی منبع داده تشکیل می‌شود، تعریف خواهد شد. این تعریف امکان دسترسی به مقدار آن‌را در ادامه میسر می‌کند.
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، خروجی زیر قابل مشاهده خواهد بود:


افزودن صفحه بندی به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

اگر مجددا به مستندات mat-table مراجعه کنیم، مثالی در مورد mat-paginator نیز دارد که جهت نمایش رابط کاربری صفحه بندی مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین از مثال آن جهت تکمیل این قسمت ایده می‌گیریم:
  </mat-table>

  <mat-paginator #paginator [pageSize]="2" [pageSizeOptions]="[2, 4, 6]">
  </mat-paginator>
</div>
پس از بسته شدن تگ mat-table، کامپوننت mat-paginator به صفحه اضافه می‌شود که pageSize آن تعداد ردیف‌های در هر صفحه را مشخص می‌کند و pageSizeOptions سبب نمایش یک دراپ داون برای انتخاب تعداد ردیف‌های هر صفحه توسط کاربر خواهد شد.
در ادامه به کدهای کامپوننت مراجعه کرده و توسط ViewChild به template reference variable ایی به نام paginator دسترسی پیدا می‌کنیم:
export class NotesComponent implements OnInit, AfterViewInit {

  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;
  
  @ViewChild(MatPaginator) paginator: MatPaginator;

  ngAfterViewInit() {
    this.dataSource.paginator = this.paginator;
  }

}
سپس مطابق مستندات آن، این کامپوننت باید به خاصیت paginator منبع داده‌ی data table در رخ‌داد ngAfterViewInit، متصل شود.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، صفحه بندی فعال شده‌است:



افزودن جستجو و فیلتر کردن اطلاعات به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

مستندات mat-table به همراه مثال filtering نیز هست که از آن جهت تکمیل این قسمت به نحو ذیل ایده خواهیم گرفت:
ابتدا فیلد ورود اطلاعات جستجو، پیش از Mat-table به قالب کامپوننت اضافه می‌شود:
<div class="example-container mat-elevation-z8" fxLayout="column">
  <div class="example-header">
    <mat-form-field>
      <input matInput (keyup)="applyFilter($event.target.value)" placeholder="Filter">
    </mat-form-field>
  </div>
سپس متد applyFilter که به ازای هر keyup فعال می‌شود، در کدهای کامپوننت به نحو زیر تکمیل خواهد شد:
  applyFilter(filterValue: string) {
    this.dataSource.filter = filterValue.trim().toLowerCase(); // MatTableDataSource defaults to lowercase matches
  }
همین اندازه تنظیم سبب فعالسازی جستجو بر روی جدول می‌شود:



افزودن مرتب سازی اطلاعات به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

مستندات mat-table به همراه مثال sorting نیز هست که از آن جهت تکمیل این قسمت به نحو ذیل ایده خواهیم گرفت:
برای فعالسازی مرتب سازی اطلاعات، در قالب کامپوننت، به mat-table، دایرکتیو matSort و به هر ستونی که نیاز است مرتب سازی شود، دایرکتیو mat-sort-header را به mat-header‌ها اضافه می‌کنیم:
  <mat-table #table [dataSource]="dataSource" matSort>
    <ng-container matColumnDef="position">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef mat-sort-header> No. </mat-header-cell>
در کدهای کامپوننت نیز ابتدا توسط ViewChild به matSort دسترسی پیدا می‌کنیم و سپس آن‌را به خاصیت sort منبع داده در رخ‌داد ngAfterViewInit، متصل خواهیم کرد:
export class NotesComponent implements OnInit, AfterViewInit {

  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;
  
  @ViewChild(MatSort) sort: MatSort;

  ngAfterViewInit() {
    this.dataSource.sort = this.sort;
  }
}
نتیجه‌ی این تغییرات را در تصویر زیر با فعالسازی مرتب سازی بر روی ستون Title مشاهده می‌کنید:



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-04.zip
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.
‫۶ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۱ تیر ۱۳۹۷، ساعت ۱۲:۳۵
مجتبی کاویانی مجتبی کاویانی
مطالب
آشنایی با قابلیت جدید ASP.NET Web Forms Scaffolding
مایکروسافت با افزایش سرعت به روز رسانی توسعه پروژه‌های سورس باز خود جهت پاسخ دادن به نیاز توسعه دهندگان و توسعه ویژوال استادیو مطابق با آخرین تکنولوژی‌های تولید وب سایت، می‌کوشد تعداد بیشتری از توسعه دهندگان را به سمت استفاده از تکنولوژی‌های خود سوق دهد. 

سالها است که برنامه نویسان خبره با توجه به روش کاری خود از امکانات Code Generatorها برای تولید کدهای لایه‌های Data Access ، Logic و یا حتی User Interface استفاده می‌نمایند. پس از عرضه Entity Framework و تولید خودکار کدهای لایه های Data Access و Logic، این بار این امکان علاوه بر ASP.NET MVC در ASP.NET Web Forms نیز فراهم گردیده‌است تا بدون کد نویسی خسته کننده و تکراری، کدهای لایه رابط کاربر (Create-Read-Update-Delete (CRUD را نیز تولید نماییم. 

شروع کار با ASP.NET Scaffolding
پیش نیاز این کار استفاده از Visual Studio 2012 به همراه Web Tools 2012.2 می‌باشد.
  1. اول، ابزار Microsoft ASP.NET Scaffolding را از منوی Tools گزینه Extensions and Updates دریافت و نصب نمایید.
  2. دوم پروژه جدیدی از نوع Visual C# ASP.NET Web Forms Application با فریم ورک 4.5 ایجاد نمایید.
  3. از پنجره NuGet Package manager با دستور install کتابخانه ASP.NET Web Forms Scaffold Generator را دریافت نمایید
    install-package Microsoft.AspNet.Scaffolding.WebForms -pre
  4. کلاس Person را مانند زیر در فولدر Models ایحاد نمایید
     public class Person
    {
        [ScaffoldColumn(false)]
        public int ID { get; set; }
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
    }
    ویژگی ScaffoldColumn را برای ID، برابر false قرار دهید تا از ایجاد این ستون جلوگیری نمائید.
  5. پروژه را Build نمایید.
  6. بر روی پروژه راست کلیک و از گزینه Add، گزینه ...Scaffold را انتخاب نمایید.

  7. از پنجره Add Scaffold باز شده بر روی گزینه Add، کلیک کنید.

  8. پنجره  Add Web Forms Pages مانند زیر باز می‌شود که امکان انتخاب کلاس،Data Context و MasterPage فراهم می‌باشد.

  9. از گزینه Data Context class گزینه New Data Context را انتخاب نمایید. صفحات مورد نیاز را در فولدر Views/Person ایجاد می‌نمایید.
  10. کد‌های تولید شده را می‌توانید بازبینی نمایید پروژه را اجرا تا خروجی کار را مشاهده نمایید.

‫۱۱ سال و ۸ ماه قبل، جمعه ۴ اسفند ۱۳۹۱، ساعت ۰۲:۴۵
دهقانی محسن دهقانی محسن
نظرات مطالب
اعمال تزریق وابستگی‌ها به مثال رسمی ASP.NET Identity
وقتی کاربر جدید ثبت میکنیم: 
var createResult = this.Create(user, password); 
var result = await _userManager.CreateAsync(user, model.Password).ConfigureAwait(false);
دیگه به تابع  SaveChanges  دسترسی نداریم. unit of work در AccountController استفاده نشده. برای بقیه entity‌ها که خودمون ایجاد کردیم و اینترفیس و سرویس براشون ایجاد کردیم (مثل کلاس EfCategoryService ) برای اون جواب میده؛ چون که در سازنده IUnitOfWork رو دریافت میکنم.
‫۵ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۲ فروردین ۱۳۹۸، ساعت ۱۹:۰۸
آرمین ضیاء آرمین ضیاء
مطالب
توسعه اپلیکیشن های ASP.NET با Windows Azure Active Directory
ابزار ASP.NET برای Windows Azure Active Directory فعال کردن احراز هویت در وب اپلیکیشن هایی که روی  Windows Azure Web Sites  میزبانی شده اند را ساده‌تر می‌کند. می‌توانید از Windows Azure Authentication برای احراز هویت کاربران Office 365 استفاده کنید، حساب‌های کاربری را از On-Premise Active Directory خود همگام سازی (Sync) کنید و یا از یک دامنه سفارشی Windows Azure Active Directory بهره ببرید. فعال سازی Windows Azure Authentication، اپلیکیشن شما را طوری پیکربندی می‌کند تا تمامی کاربران را با استفاده از یک  Windows Azure Active Directory tenant  احراز هویت کند.

این مقاله ساختن یک اپلیکیشن ASP.NET را که بر اساس  organizational accounts  پیکربندی شده و بر روی  Windows Azure Active Directory  میزبانی می‌شود، مرور می‌کند.

پیش نیاز ها

  1. Visual Studio Express 2013 RC for Web یا Visual Studio 2013 RC 
  2. یک حساب کاربری در Windows Azure. می‌توانید یک حساب رایگان بسازید.


یک مدیر کلی به حساب کاربری Active Directory خود اضافه کنید

  1. وارد Windows Azure Portal شوید.
  2. یک حساب کاربری (Windows Azure Active Directory (AD انتخاب یا ایجاد کنید. اگر قبلا حساب کاربری ساخته اید از همان استفاده کنید در غیر اینصورت یک حساب جدید ایجاد کنید. مشترکین Windows Azure یک AD پیش فرض با نام Default Directory خواهند داشت.
  3. در حساب کاربری AD خود یک کاربر جدید در نقش Global Administrator بسازید. اکانت AD خود را انتخاب کنید و Add User را کلیک کنید. برای اطلاعات کامل‌تر به Managing Windows Azure AD from the Windows Azure Portal 1– Sign Up with an Organizational Account مراجعه کنید.

یک نام کاربری انتخاب کرده و به مرحله بعد بروید.

نام کاربری را وارد کنید و نقش Global Administrator را به آن اختصاص دهید. مدیران کلی به یک آدرس ایمیل متناوب هم نیاز دارند. به مرحله بعد بروید.

بر روی Create کلیک کنید و کلمه‌ی عبور موقتی را کپی کنید. پس از اولین ورود باید کلمه عبور را تغییر دهید.

یک اپلیکیشن ASP.NET بسازید

در ویژوال استودیو یک پروژه جدید ASP.NET Web Forms یا MVC بسازید و روی Change Authentication  کلیک کنید. 

گزینه Organizational Accounts را انتخاب کنید. نام دامنه خود را وارد کنید و سپس گزینه Single Sign On, Read directory data را انتخاب کنید. به مرحله بعد بروید.

نکته: در قسمت More Options می توانید قلمرو اپلیکیشن (Application ID URI) را تنظیم کنید. تنظیمات پیش فرض برای اکثر کاربران مناسب است اما در صورت لزوم می‌توانید آنها را ویرایش کنید، مثلا از طریق Windows Azure Portal دامنه‌های سفارشی خودتان را تنظیم کنید.

اگر گزینه Overwrite را انتخاب کنید اپلیکیشن جدیدی در Windows Azure برای شما ساخته خواهد شد. در غیر اینصورت فریم ورک سعی می‌کند اپلیکیشنی با شناسه یکسان پیدا کند (در پست متدهای احراز هویت در VS 2013 به تنظیمات این قسمت پرداخته شده).

اطلاعات مدیر کلی دامنه در Active Directory خود را وارد کنید (Credentials) و پروژه را با کلیک کردن بر روی Create Project بسازید.

با کلیدهای ترکیبی Ctrl + F5، اپلیکیشن را اجرا کنید. مرورگر شما باید یک اخطار SSL Certificate به شما بدهد. این بدین دلیل است که مدرک استفاده شده توسط IIS Express مورد اعتماد (trusted) نیست. این اخطار را بپذیرید و اجازه اجرا را به آن بدهید. پس از آنکه اپلیکیشن خود را روی Windows Azure منتشر کردید، این پیغام دیگر تولید نمی‌شود؛ چرا که Certificate‌های استفاده شده trusted هستند.

با حساب کاربری سازمانی (organizational account) که ایجاد کرده‌اید، وارد شوید.

همانطور که مشاهده می‌کنید هم اکنون به سایت وارد شده اید.



توزیع اپلیکیشن روی Windows Azure

در Windows Azure Portal یک وب سایت را به‌همراه یک دیتابیس، ایجاد کنید. در پانل سمت چپ صفحه روی Websites کلیک کنید و بعد New را انتخاب کنید. سپس گزینه Custom Create را برگزینید.

اپلیکیشن را روی Windows Azure منتشر کنید. روی پروژه کلیک راست کرده و Publish را انتخاب کنید. در مرحله تنظیمات (Settings) مشاهده می‌کنید که احراز هویت حساب‌های سازمانی (organizational accounts) فعال است. همچنین سطح دسترسی به خواندن تنظیم شده است. در قسمت Database رشته اتصال دیتابیس را تنظیم کنید.

حال به وب سایت Windows Azure خود بروید و توسط حساب کاربری ایجاد شده وارد سایت شوید. در این مرحله دیگر نباید خطای امنیتی SSL را دریافت کنید.


خواندن اطلاعات پروفایل کاربران توسط Graph API

قالب پروژه ویژوال استودیو برای organizational accounts یک متد و نما بنام UserProfile به پروژه اضافه کرده است.
[Authorize]
public async Task<ActionResult> UserProfile()
{
    string tenantId = ClaimsPrincipal.Current.FindFirst(TenantSchema).Value;

    // Get a token for calling the Windows Azure Active Directory Graph
    AuthenticationContext authContext = new AuthenticationContext(String.Format(CultureInfo.InvariantCulture, LoginUrl, tenantId));
    ClientCredential credential = new ClientCredential(AppPrincipalId, AppKey);
    AuthenticationResult assertionCredential = authContext.AcquireToken(GraphUrl, credential);
    string authHeader = assertionCredential.CreateAuthorizationHeader();
    string requestUrl = String.Format(
        CultureInfo.InvariantCulture,
        GraphUserUrl,
        HttpUtility.UrlEncode(tenantId),
        HttpUtility.UrlEncode(User.Identity.Name));

    HttpClient client = new HttpClient();
    HttpRequestMessage request = new HttpRequestMessage(HttpMethod.Get, requestUrl);
    request.Headers.TryAddWithoutValidation("Authorization", authHeader);
    HttpResponseMessage response = await client.SendAsync(request);
    string responseString = await response.Content.ReadAsStringAsync();
    UserProfile profile = JsonConvert.DeserializeObject<UserProfile>(responseString);

    return View(profile);
}

کلیک کردن لینک UserProfile  اطلاعات پروفایل کاربر جاری را نمایش می‌دهد.



اطلاعات بیشتر

‫۱۰ سال و ۱۰ ماه قبل، یکشنبه ۱۵ دی ۱۳۹۲، ساعت ۰۸:۴۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت دوم - ایجاد اولین فرم
در قسمت قبل، مروری داشتیم بر تفاوت‌های دو نوع مختلف فناوری‌های ایجاد و مدیریت فرم‌ها در Angular و هچنین ساختار ابتدایی برنامه‌ی این سری را ایجاد کردیم. در ادامه، اولین فرم مبتنی بر قالب‌ها را ایجاد خواهیم کرد.


ایجاد اولین فرم مبتنی بر قالب‌ها

پس از ایجاد کامپوننت employee-register، فایل قالب آن یا src\app\employee\employee-register\employee-register.component.html را گشوده و به نحو ذیل تکمیل می‌کنیم:
<h3>Angular Forms</h3>
<form #form="ngForm">
    <input type="text" placeholder="Name">
    <button type="submit">Ok</button>
</form>

form.pristine: {{ form.pristine }}
زمانیکه المان فرم به صفحه اضافه می‌شود، Angular به صورت خودکار دایرکتیو مرتبطی را به فرم اضافه می‌کند. برای دسترسی به این دایرکتیو نیاز است یک template reference variable را تعریف کرد. برای مثال "form="ngForm#  به معنای تعریف متغیر form است که به دایرکتیو توکار ngForm متصل شده‌است و اکنون حاوی وهله‌ای از این دایرکتیو می‌باشد. به همین جهت است که امکان دسترسی به اطلاعات این وهله توسط درج form.pristine در همان قالب وجود دارد.
خاصیت pristine مشخص می‌کند که آیا فرم توسط کاربر تغییر یافته‌است یا خیر؟


مقدار خاصیت pristine در ابتدای کار true است؛ به این معنا که هنوز تغییری در آن اعمال نشده‌است.

یک نکته: ممکن است در حین توسعه‌ی برنامه، خطای ذیل را در کنسول developer tools مرورگرها مشاهده کنید:
 There is no directive with "exportAs" set to "ngForm"
این دایرکتیو تنها زمانی قابل دسترسی است که در قسمت imports ماژول جاری که با آن کار می‌کنید، تعریف FormsModule را به همان نحوی که در انتهای قسمت قبل بررسی کردیم (قسمت «افزودن ماژول فرم‌ها به برنامه»)، افزوده باشید.

در ادامه، در همین فرمی که تعاریف آن‌را در بالا مشاهده می‌کنید، اطلاعاتی را وارد نمائید. هنوز هم مقدار خاصیت pristine مساوی true است. علت اینجا است که هنوز به Angular اعلام نکرده‌ایم که کدام فیلد یا فیلدهای فرم را باید تحت نظر قرار دهد. برای این منظور ابتدا به المان تعریف شده نامی را انتساب داده و سپس دایرکتیو ngModel را نیز به انتهای تعاریف آن اضافه می‌کنیم:
<h3>Angular Forms</h3>
<form #form="ngForm">
    <input type="text" placeholder="Name" name="name" ngModel>
    <button type="submit">Ok</button>
</form>

form.pristine: {{ form.pristine }}

اکنون اگر مقدار فرم را تغییر دهیم، مشاهده خواهیم کرد که مقدار خاصیتpristine  به false تغییر می‌کند:


یک نکته: زمانیکه دایرکتیو ngModel ذکر می‌شود، تعریف name المان متناظر با آن، الزامی است؛ در غیراینصورت خطای ذیل را در کنسول developer tools مرورگرها مشاهده خواهید کرد:
 Error: If ngModel is used within a form tag, either the name attribute must be set or the form
control must be defined as 'standalone' in ngModelOptions.


خاموش کردن اعتبارسنجی توکار مرورگرها

یکی از کارهایی را که نیاز است در حین کار با فرم‌ها انجام داد، خاموش کردن اعتبارسنجی توکار مرورگرها است. فرض کنید ویژگی معتبر و استاندارد required را به یکی از المان‌های ورودی اضافه کرده‌اید:
<input type="text" required placeholder="Name" name="name" ngModel>
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید و بدون تکمیل این فیلد بر روی دکمه‌ی ارسال فرم کلیک نمائید، به ازای مرورگرهای مختلف، پیام انگلیسی «لطفا این فیلد را تکمیل کنید» ظاهر خواهد شد و هر کدام شکل متفاوتی را دارند که جزئیات آن‌ها را نمی‌توان تغییر داد و یا سفارشی سازی کرد. به این مورد، browser validation می‌گویند. به همین جهت برای خاموش کردن این اعتبارسنجی توکار مرورگرها و ارائه‌ی تجربه‌ی کاربری یکنواخت و یکدستی در تمام مرورگرها، نیاز است ویژگی novalidate را به تگ فرم اضافه کرد:
<form #form="ngForm" novalidate>
هر دوی ویژگی‌های novalidate و یاrequired ، جزو استاندارد HTML هستند و ارتباطی به Angular ندارند.


بهبود ظاهر فرم توسط اعمال شیوه‌نامه‌های بوت استرپ

در قسمت قبل، در ابتدای کار تدارک ساختار مثال این سری، بوت استرپ را نیز نصب و تنظیم کردیم. در ادامه می‌خواهیم اندکی ظاهر این فرم را بر اساس شیوه‌نامه‌های بوت استرپ بهبود ببخشیم:
<div class="container">
    <h3>Angular Forms</h3>
    <form #form="ngForm" novalidate>
        <div class="form-group">
            <label>First Name</label>
            <input type="text" class="form-control" required name="firstName" ngModel>
        </div>
        <div class="form-group">
            <label>Last Name</label>
            <input type="text" class="form-control" required name="lastName" ngModel>
        </div>
        <button class="btn btn-primary" type="submit">Ok</button>
    </form>
</div>

form.pristine: {{ form.pristine }}


- برای افزودن بوت استرپ نیازی نیست تا شیوه‌نامه‌ی آن‌را به صورت دستی به Index.html برنامه اضافه کرد. همینقدر که ارجاعی از آن در فایل angular-cli.json. در قسمت شیوه‌نامه‌های آن وجود داشته باشد، به صورت خودکار در bundle نهایی تولید شده‌ی توسط سیستم ساخت برنامه‌ی Angular CLI ظاهر خواهد شد.
- در اینجا ابتدا فرم خود را در داخل یک container قرار داده‌ایم. این مورد سبب می‌شود تا محتوای آن به میانه‌ی صفحه منتقل شود.
- سپس شیوه‌نامه‌ی btn به دکمه‌ی ارسال فرم اضافه شده‌است تا شکل دکمه‌های بوت استرپ را پیدا کند.
- سپس هر فیلد ورودی داخل یک div با کلاس form-group محصور می‌شود و هر کنترل، کلاس form-control را خواهد یافت.


افزودن سایر المان‌های ورودی به فرم

تا اینجا دو text box را به فرم اضافه کرده‌ایم. در ادامه می‌خواهیم المان‌های دیگری را نیز تعریف کنیم:

افزودن Check boxes

 
        <div class="checkbox">
            <label>
                <input type="checkbox" name="is-full-time" ngModel> Full Time Employee
            </label>
        </div>
چون با بوت استرپ کار می‌کنیم، نیاز است المان ورودی از نوع checkbox را داخل یک div با کلاس checkbox محصور کنیم. سپس یک label را تعریف کرده و Input را داخل آن قرار دهیم. در اینجا نیز همانند سایر المان‌ها نیاز است نامی را به آن انتساب داده و سپس دایرکتیو ngModel را قید نمود تا Angular این کنترل را تحت نظر قرار دهد.


افزودن Radio buttons 

        <label>Payment Type</label>
        <div class="radio">
            <label>
                <input type="radio" name="pay-type" value="FullTime" checked>
                Full Time
            </label>
        </div>
        <div class="radio">
            <label>
                <input type="radio" name="pay-type" value="PartTime">
                Part Time
            </label>
        </div>
Radio buttons نیز شبیه به Check boxها تعریف می‌شوند. در اینجا نیز یک div با کلاس radio و سپس label ایی که المان ورودی از نوع radio داخل آن قرار می‌گیرد، افزوده خواهد شد. فقط در اینجا باید دقت داشت که گروه بندی این المان‌ها بر اساس نام آن‌ها انجام می‌شود. به همین جهت است که نام این دو المان یکی وارد شده‌است. همچنین باید value آن‌را نیز تنظیم کرد. این مقداری است که در نهایت به سرور ارسال خواهد شد.


افزودن Drop downs 

        <div class="form-group">
            <label>Primary Language</label>
            <select class="form-control">
                <option *ngFor="let lang of languages">
                    {{ lang }}
                </option>
            </select>
        </div>
در اینجا از المان select برای تشکیل یک drop down استفاده می‌کنیم و نحوه‌ی تعریف آن بسیار شبیه است به تعریف text boxهایی که داخل form-group محصور شده و همچنین کلاس form-control را پیدا می‌کنند.
اما قسمت مهم آن، اطلاعاتی است که قرار است در این drop down نمایش داده شوند. این اطلاعات را می‌توان از آرایه‌ی languages گرفت و سپس توسط یک ngFor به المان select اضافه کرد. بنابراین باید به فایل employee-register.component.ts مراجعه کرده و آرایه‌ی languages را به آن افزود:
export class EmployeeRegisterComponent implements OnInit {
  languages = ["Persian", "English", "Spanish", "Other"];
کاری که در اینجا انجام می‌شود، تکرار المان option توسط ngFor است. برای مثال در اینجا 4 بار المان option توسط عناصر آرایه‌ی زبان‌ها در داخل المان select تکرار خواهد شد. به عبارتی select نهایی رندر شده‌ی در صفحه، چنین شکلی را پیدا می‌کند:
<select class="form-control">
  <option>Persian</option>
  <option>English</option>
  <option>Spanish</option>
  <option>Other</option>
</select>

تا اینجا فرم تشکیل شده‌ی ما چنین نمایی را پیدا می‌کند:


در قسمت بعد این فرم را توسط مباحث data binding و بررسی نحوه‌ی دسترسی به اطلاعات آن در کامپوننت مرتبط، تکمیل خواهیم کرد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-02.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
‫۷ سال و ۴ ماه قبل، پنجشنبه ۱ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۲:۳۵
صابر فتح الهی صابر فتح الهی
مطالب
آموزش (jQuery) جی کوئری 7#
پس از انواع روش‌های انتخاب عناصر در jQuery اکنون زمان آشنایی با متدها و توابعی جهت پردازش مجموعه انتخاب شده رسیده است.
٢-٣- مدیریت مجموعه انتخاب شده
هز زمان که مجموعه ای از عناصر انتخاب انتخاب می‌شوند، خواه این عناصر از طریق انتخاب کننده‌ها انتخاب شده باشند و یا تابع ()$ در صدد ایجاد آن باشد، مجموعه ای در اختیار داریم که آماده دستکاری و اعمال تغییر با استفاده از متدهای jQuery می‌باشد. این متدها را در پست‌های آتی بررسی خواهیم کرد. اما اکنون به این نکته می‌پردازیم که اگر بخواهیم از همین مجموعه انتخاب شده زیر مجموعه ای ایجاد کنیم و یا حتی آن را گسترش دهیم، چه باید کرد؟ به طور کلی در این پست پیرامون این مورد بحث خواهد شد که چگونه می‌توانیم مجموعه انتخاب شده را به آن صورت که می‌خواهیم بهیود دهیم.
برای درک مطالبی که قصد توضیح آنها را در این قسمت داریم، یک صفحه کارگاهی دیگر نیز در فایل قابل دانلود این کتاب موجود می‌باشد که با نام chapter2/lab.wrapped.set.html قابل دسترسی می‌باشد. نکته مهم در مورد این صفحه کارگاهی آن است که می‌بایست عبارات و دستورهای کامل را با ساختار صحیح وارد کنیم در غیر این اینصورت این صفحه کاربردی نخواهد داشت.


٢-٣-١-تعیین اندازه یک مجموعه عناصر
قبلا اشاره کردیم که مجموعه عناصر jQuery شباهت هایی با آرایه دارد. یکی از این شباهت‌ها داشتن ویژگی length می‌باشد که مانند آراه در جاوااسکریپت ، تعداد عناصر موجود در مجموعه را شامل می‌شود.
افزون بر این ویژگی، jQueryیک متد را نیز معرفی کرده است که دقیقا شبیه به length عمل می‌کند. این متد ()size می‌باشد که استفاده از آن را در مثال زیر مشاهده می‌کنید. 
$('#someDiv')
       .html('There are '+$('a').size()+' link(s) on this page.');
این مثال تمام لینک‌های موجود در صفحه را شناسایی می‌کند و سپس بااستفاده از متد ()size تعداد آنها را بر می‌گرداند. در واقع یک رشته ایجاد می‌شود و در یک عنصر با شناسه someDiv قرار داده می‌شود. متد html در پست‌های آتی بررسی می‌شود. فرم کلی متد ()size را در زیر مشاهده می‌کنید.
()size
تعداد عناصر موجود در مجموعه را محاسبه می‌کند
پارامترها
بدون پارامتر
خروجی
تعداد عناصر مجموعه
اکنون که تعداد عناصر مجموعه را می‌دانیم چگونه می‌توانیم به هریک از آنها دسترسی مستقیم داشته باشیم؟

٢-٣-٢-بکارگیری عنصرهای مجموعه
به طور معمول پس از انتخاب یک مجموعه با استفاده از متدهای jQuery، عملی را بروی آن عناصر انتخاب شده انجام می‌دهیم، مانند مخفی کردن آنها با متد ()hide، اما گاهی اوقات می‌خواهیم بروی یک یا چند مورد خاص از عناصر انتخاب شده عملی را اعمال کنیم. jQuery چند روش مختلف را به منظور اینکار ارایه می‌دهد.

از آنجا که مجموعه عناصر انتخاب شده در jQuery مانند آرایه در جاوااسکریپت می‌باشد، بنابراین به سادگی می‌توانیم از اندیس برای دستیابی به عناصر مختلف مجموعه استفاده کنیم. برای مثال به منظور دسترسی به اولین عکس از مجموعه عکس‌های انتخاب شده که دارای صفت alt می‌باشند از دستور زیر استفاده می‌کنیم:
$('img[alt]')[0]
اما اگر ترجیح می‌دهید به جای اندیس از یک متد استفاده کنید، jQuery متد ()get را در نظر گرفته است:
(get(index
برای واکشی یک یا تمام عناصر موجود در مجموعه استفاده می‌شود. اگر برای این متد پارامتری ارسال نشود، تمام عناصر را در قالب یک آرایه جاوااسکریپت بر می‌گرداند، اما در صورت ارسال یک پارامتر، تنها آن عنصر را بر می‌گرداند.
پارامتر
شماره اندیس یک عنصر که می‌بایست یک مقدار عددی باشد.
خروجی
یک یا آرایه ای از عناصر
دستور زیر مانند دستور قبلی عمل می‌کند:
$('img[alt]').get(0)
متد ()get می‌تواند برای بدست آوردن یک ارایه از عناصر پیچیده نیز استفاده شود. مثلا:
var allLabeledButtons = $('label+button').get();
خروجی دستور بالا لیست تمام button‌های موجود در صفحه است که بعد از عنصر label قرار گرفته اند، در نهایت این آرایه در متغیری به نام allLabeledButtons قرار خواهد گرفت.

در متد ()get دیدیم که با دریافت شماره اندیس یک عنصر، آن عنصر را برای ما برمی گرداند، عکس این عمل نیز امکان پذیر می‌باشد. فرض کنید می‌خواهیم از میان تمام عناصر عکس، شماره اندیس عکسی با شناسه findMe را بدست آوریم. برای این منظور می‌توانیم از کد زیر بهره ببریم:

var n = $('img').index($('img#findMe')[0]);
فرم کلی متد ()index به صورت زیر است:
(index(element
عنصر ارسالی را در مجموعه عناصر پیدا می‌کند، سپس شماره اندیس ان را بر می‌گرداند. اگر چنین عنصری در مجموعه یافت نشد خروجی 1- خواهد بود.
پارامتر
پارامتر این متد می‌تواند یک عنصر و یا یک انتخاب کننده باشد که خروجی انتخاب کننده نیز در نهایت یک عنصر خواهد بود.
خروجی
شماره اندیس عنصر در مجموعه

٢-٣-٣-برش و کوچک کردن مجموعه ها
ممکن است شرایطی پیش آید که پس از بدست آوردن یک مجموعه عناصر انتخاب شده نیاز باشد که عنصری به آن مجموعه اضافه و یا حتی عنصری را از آن حذف کنیم تا در نهایت مجموعه ای باب میل ما بدست آید. برای انجام چنین تغییرهایی در یک مجموعه jQuery کلکسیون بزرگی از متدها را برای ما به همراه دارد. اولین موردی که به آن می‌پردازیم، افزودن یک عنصر به مجموعه می‌باشد.

اضافه کردن عناصر بیشتر به یک مجموعه عنصر انتخاب شده
همواره ممکن است شرایطی پیش آید که پس از ایجاد یک مجموعه عناصر انتخاب شده، بخواهیم عنصری را به آن اضافه کنیم. یکی از دلایلی که باعث می‌شود این امر در jQuery بیشتر مورد نیاز باشد توانایی استفاده از متدهای زنجیره ای در jQuery است.
ابتدا یک مثال ساده را بررسی می‌کنیم. فرض کنید می‌خواهیم تمام عناصر عکس که دارای یکی از دو خصوصیت alt و یا title می‌باشند را انتخاب کنیم، با استفاده از انتخاب کننده‌های قدرتمند jQuery دستوری مانند زیر خواهیم نوشت:
$('img[alt],img[title]')
اما برای آنکه با متد ()add که به منظور افزودن عنصر به مجموعه عناصر می‌باشد آشنا شوید این مثال را به صورت زیر می‌نویسیم:
$('img[alt]').add('img[title]')
استفاده از متد ()add به این شکل موجب می‌شود تا بتوانیم مجموعه‌های مختلف را به یکدیگر متصل کنیم و یک مجموعه کلی‌تر از عناصر انتخاب شده ایجاد کنیم. متد ()add در این حالت مانند متد ()end عمل می‌کند که در قسمت ٢-٣-٦شرح داده خواهد شد.
ساختار کلی متد ()add به صورت زیر است:
َ(add(expression
ابتدا یک کپی از مجموعه انتخاب شده ایجاد می‌کند، سپس با افزودن محتویات پارامتر expression به آن نمونه، یک مجموعه جدید تشکیل می‌دهد. پارامتر expression می‌تواند حاوی یک انتخاب کننده، قطعه کد HTML، یک عنصر و یا آرایه ای از عناصر باشد.
پارامتر
در این پارامتر مواردی (مانند رشته، آرایه، المان) که می‌خواهیم به مجموعه عناصر انتخاب شده اضافه شوند قرار می‌گیرد. که می‌تواند انتخاب کننده، قطعه کد HTML، یک عنصر و یا ارایه ای از عناصر باشد.
خروجی
یک کپی از مجموعه اصلی به علاوه موارد اضافه شده.
اصلاح عناصر یک مجموعه عنصر انتخاب شده
در قسمت قبل دیدیم که چگونه با استفاده از متد ()add و با بکار گیری آن در توابع زنجیره ای، توانستیم عناصری جدید به مجموعه انتخاب شده اضافه کنیم. عکس این عمل را نیز می‌توان با ستفاده از متد ()not در توابع زنجیره ای انجام داد. این متد عملکرید شبیه به فیلتر not: دارد، اما با این تفاوت که بکار گیری آن مانند متد ()add می‌باشد و می‌توان در هر جایی از زنجیره از آن استفاده کرد تا عناصر مورد نظر را از مجموعه انتخاب شده حذف کنیم.
فرض کنید می‌خواهیم تمامی عناصر عکسی را که دارای خصوصیت title می‌باشند به استثنای آن موردی که واژه puppy در مقدار مربوط به این صفت استفاده کرده اند را انتخاب کنیم. این کار به سادگی و با استفاده از دستوری مانند([ "img[title]:not([title*="puppy می‌توان انجام داد. اما برای آن که مثالی از چگونگی کار متد ()not ببینید، این کار را به شکل زیر انجام می‌دهیم:
$('img[title]').not('[title*=puppy]')
این دستور تمام عکس‌های دارای خصوصیت title را به استثنا titleهایی که مقدار puppy در آنها وجود دارد را انتخاب می‌کند.
شکل کلی متد ()not مانند زیر است:
(not(expression
ابتدا یک کپی از مجموعه انتخاب شده ایجاد می‌کند، سپس از آن کپی عناصری را که expression مشخص می‌کند را حذف می‌نماید.
پارامتر
این پارامتر تعیین کننده عناصر در نظر گرفته شده برای حذف می‌باشد. این پارامتر می‌تواند یک عنصر، ارایه ای از عناصر، انتخاب کننده و یا یک تابع باشد.
اگر این پارامتر تابع باشد، تک تک عناصر مجموعه به آن ارسال می‌شوند و هر یک که خروجی تابع را برابر با مقدار true کند، حذف می‌شود.
خروجی
یک کپی از مجموعه اصلی بدون موارد حذف شده. 
این شیوه برای ایجاد مجموعه هایی که انتخاب کننده‌ها قادر به ساخت آن‌ها نمی‌باشند، کاربرد بسیار مناسبی دارد، زیرا از تکنیک‌های برنامه نویسی استفاده می‌کند و دست ما را برای اعمال انتخاب‌های گوناگون باز می‌کند.
اگر در شرایطی خاص با حالتی روبرو شدید که احساس کردید عکس این انتخاب برای شما کارایی دارد، باز می‌توانید از یکی دیگر از متدهای jQuery استفاده کنید، متد ()filter عملکردی مشابه با متد ()not دارد با این تفاوت که عناصری از مجموعه حذف می‌شوند که خروجی تابع را false کنند.
فرض کنید می‌خواهیم تمام عناصر td که دارای یک عنصر عددی می‌باشند را انتخاب کنیم. با وجود قدرت فوق العاده انتخاب کننده‌های jQuery به ما ارایه می‌دهند، انجام چنین کاری با استفاده از انتخاب کننده‌ها غیر ممکن است. در این حالت از متد ()filter را به شکل زیر استفاده می‌کنیم:
$('td').filter(function(){return this.innerHTML.match(/^\d+$/)})
دستور فوق یک مجموعه از تمام عناصر td انتخاب می‌کند، سپس تک تک عناصر مجموعه انتخاب شده را به تابعی که پارامتر متد ()filter می‌باشد، ارسال می‌کند. این تابع با استفاده از عبارت منظم مقدار عنصر کنونی را می‌سنجد. اگر این مقدار یک یا زنجیره ای از ارقام بود، خروجی تابع true خواهد بود، و ان عنصر از مجموعه حذف نمی‌شود، اما اگر این مقدار عددی نبود، خروجی تابع false بوده و عنصر از مجموعه کنار گذاشته می‌شود.
شکل کلی متد ()filter به شکل زیر است.
(filter(expression
ابتدا یک کپی از مجموعه انتخاب شده ایجاد می‌کند، سپس از آن کپی عناصری را که expression مشخص می‌کند را حذف می‌نماید.
پارامتر
این پارامتر تعیین کننده عناصر در نظر گرفته شده برای حذف می‌باشد. این پارامتر می‌تواند یک عنصر، ارایه ای از عناصر، انتخاب کننده و یا یک تابع باشد.
اگر این پارامتر تابع باشد، تک تک عناصر مجموعه به آن ارسال می‌شوند و هر یک که خروجی تابع را برابر با مقدار false کند، حذف می‌شود.
خروجی
یک کپی از مجموعه اصلی بدون عناصر حذف شده.  

ایجاد یک زیر مجموعه از مجموعه عناصر انتخاب شده
گاهی اوقات داشتن یک زیر مجموعه از عناصر یک مجموعه، چیزی است که دنبال آن هستیم. برای این منظور jQuery متد ()slice را ارایه می‌کند که عناصر را بر اساس جایگاه آن‌ها به زیر مجموعه هایی کوچکتر تقسیم می‌کند. نتیجه استفاده از این متد یک مجموعه جدید برگرفته از تعدادی عناصر پشت سر هم،از یک مجموعه انتخاب شده خواهد بود:
شکل کلی متد ()slice مانند زیر است:
(slice(begin, end
ایجاد و برگرداندن یک مجموعه جدید از بخشی از عناصر پشت سر هم در یک مجموعه اصلی.
پارامتر
begin: پارامتر begin که یک پارامتر عددی می‌باشد و مقدار اولیه آن از صفر آغاز می‌شود، نشان دهنده اولین عنصری است که می‌خواهیم در مجموعه جدید حضور داشته باشد.
end: پارامتر دوم که آن هم یک پارامتر عددی می‌باشد و از صفر آغاز می‌شود، در این متد اختیاری است. این پارامتر اولین عنصری است که نمی‌خواهیم از آن به بعد در مجموعه جدید حضور داشته باشد را مشخص می‌کند. اگر مقداری برای این پارامتر ننویسیم، به صورت پیش فرض تا انتهای مجموعه انتخاب می‌شود.
خروجی
یک مجموعه عنصر جدید.
 اگر بخواهیم از یک مجموعه کلی، تنها یک عنصر را در قالب یک مجموعه انتخاب کنیم می‌توانیم از متد ()slice استفاده کنیم و مکان آن عنصر در مجموعه را به آن ارسال کنیم. دستور زیر مثالی از این حالت می‌باشد:
$('*').slice(2,3);
این مثال ابتدا تمام عناصر موجود در صفحه را انتخاب می‌کند، سپس سومین عنصر از آن مجموعه را در یک مجموعه جدید باز می‌گرداند. دقت کنید که دستور فوق با دستور (2)get.('*')$ کاملا متفاوت است، چرا که خروجی این دستور تنها یک عنصر است، در حالی که خروجی دستور فوق یک مجموعه است.
از همین رو دستور زیر باعث ایجاد یک مجموعه که شامل چهار عنصر اولیه صفحه می‌باشد، می‌شود.
$('*').slice(0,4);
برای ایجاد یک مجموعه از عناصر انتهایی موجود در صفحه نیز می‌توان از دستوری مانند زیر استفاده کرد:
$('*').slice(4);
این دستور تمام عناصر موجود در صفحه را انتخاب می‌کند، سپس مجموعه ای جدید می‌سازد که تمام عناصر به استثنای چهار عنصر اول را در خود جای می‌دهد.


٢-٣-٤-ایجاد مجموعه بر اساس روابط
jQuery به ما این توانایی را داده است تا مجموعه هایی را انتخاب کنیم، که اساس انتخاب عناصر، رابطه سلسله مراتبی آنها با عناصر HTML صفحه باشد. اکثر این متدها یک پارامتر اختیاری از نوع انتخاب کننده دریافت می‌کنند که می‌تواند برای انتخاب عناصر مجموعه استفاده شود. در صورتی که چنین پارامتری ارسال نگردد، تمام عناصر واجد شرایط متد در مجموعه انتخاب می‌شوند.


جدول ٢-٤-متدهای موجود برای ایجاد مجموعه‌های جدید بر اساس روابط
 توضیح متد
 مجموعه ای را برمی گرداند که شامل تمام فرزندان بدون تکرار از عناصر مجموعه می‌باشد.
() children
 مجموعه ای شامل محتویات تمام عناصر برمی گرداند. (از این متد معمولا برای عناصر iframe استفاده می‌شود)
() contents
 مجموعه ای شامل فرزندان پدرش که بعد از خود این عنصر می‌باشند را برمی گرداند. این مجموعه عنصر تکراری ندارد.
() next
 مجموعه ای شامل تمام فرزندان پدرش که بعد از خود این عنصر می‌باشند را بر می‌گرداند.
() nextAll
 مجموعه ای شامل نزدیک‌ترین پدر اولین عنصر مجموعه را بر می‌گرداند.
() parent
 مجموعه ای شامل تمام پدران مستقیم عناصر مجموعه را بر می‌گرداند. این مجموعه عنصر تکراری ندارد.
() parents
 مجموعه ای شامل فرزندان پدرش که قبل از خود این عنصر می‌باشند را برمی گرداند. این مجموعه عنصر تکراری ندارد. () prev
  مجموعه ای شامل تمام فرزندان پدرش که قبل از خود این عنصر می‌باشند را بر می‌گرداند. () prevAll
 مجموعه ای بدون عنصر تکراری را بر می‌گرداند که شامل تمام فرزندان پدر خود عنصر خواهد بود.
() siblings
تمامی جدول بالا غیر از متد ()contents پارامتری از نوع رشته که انتخاب کننده برای متد می‌باشند، استفاده می‌کند.

٢-٣-٥-استفاده از مجموعه‌های انتخاب شده برای انتخاب عناصر
با وجود اینکه تاکنون با شمار زیادی از توانایی‌های انتخاب و انتخاب کننده‌ها در jQuery آشنا شده اید، هنوز چند مورد دیگر نیز برای افزایش قدرت انتخاب باقی مانده است.
متد ()find بروی یک مجموعه عناصر انتخاب شده به کار گرفته می‌شود و یک پارامتر ورودی نیز دارد. این پارامتر که یک انتخاب کننده است تنها بروی فرزندان این مجموعه اعمال می‌شود. برای مثال فرض کنید یک مجموعه از عناصر انتخاب و در متغیر wrapperSet قرار گرفته است. با دستور زیر می‌توانیم تمام عناصر (تگ) cite را که درون یک تگ p قرار گرفته اند را انتخاب کنیم، به شرطی که آن‌ها فرزندان عناصر مجموعه wrapperSet باشند:
wrappedSet.find('p cite')
البته می‌توانیم این تکه کد را به صورت زیر هم بنویسیم:
$('p cite', wrapperSet)
مانند سایر متدهای معرفی شده قدرت اصلی این متد نیز هنگام استفاده در متدهای زنجیره ای مشخص می‌شود.
شکل کلی متد ()findمانند زیر است:
(find(selector
یک مجموعه عنصر جدید ایجاد می‌کند که شامل فرزندان عناصر مجموعه قبل می‌شود.
پارامتر
یک انتخاب کننده است که در قالب یک رشته به این متد ارسال می‌شود.
خروجی
یک مجموعه عنصر جدید
جهت پیدا کردن عناصری که داخل یک wrapperSet می‌توانیم از متد دیگری به نام ()contains نیز استفاده کنیم. این متد مجموعه ای را بر می‌گرداند که شامل تمام عناصری است که در انتخاب کننده پارامتر ورودی است. مثلا
$('p').contains('Lorem ipsum')
این دستور تمامی عناصر p را که شامل Lorem ipsum است را بر می‌گرداند. قالب کلی متد مانند زیر است:
(contains(text
مجموعه ای از عناصر که شامل متن ورودی می‌باشند را بر می‌گرداند.
پارامتر
رشته ورودی که می‌خواهیم در عنصر فراخوان متد جستجو شود.
خروجی
مجموعه ای از عناصر از نوع فراخوان متد را بر می‌گرداند که شامل متن ورودی باشد.
آخرین متدی که به بررسی آن می‌پردازیم متد ()is می‌باشد. با استفاده از این متد می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که دست کم یک عنصر از مجموعه عناصر، شرایط مشخص شده توسط ما را دارا باشد. یک انتخاب کننده به این متد ارسال می‌شود، اگر عنصری از مجموعه عناصر انتخاب شد، خروجی متد true می‌شود و در غیر این صورت مقدار false بر گردانده خواهد شد. برای مثال:
var hasImage = $('*').is('img');
در صورت وجود دست کم یک عنصر عکس در کل عناصر صفحه، دستور بالا مقدار متغیر hasImage را برابر true قرار می‌دهد.
قالب کلی متد ()is مانند زیر است:
(is(selector
بررسی می‌کند که آیا عنصری در مجموعه وجود دارد که انتخاب کننده ارسالی آن را انتخاب کند؟
پارامتر
یک انتخاب کننده است که در قالب یک رشته به این متد ارسال می‌شود.
خروجی
مقدار true در صورت وجود دست کم یک عنصر و false در صورت عدم وجود توسط تابع برگردانده می‌شود.

٢-٣-٦-مدیریت زنجیره‌های jQuery
تاکنون در مورد استفاده از متدها و توابع زنجیره ای زیاد بحث کرده ایم و انجام چندین عمل در یک دستور را به عنوان یک قابلیت بزرگ معرفی کرده ایم و البته از آن هم استفاده کردیم و در ادامه نیز استفاده خواهیم کرد. به کار گیری متدها به صورت زنجیره ای نه تنها موجب نوشتن کدهای قدرتمند و قوی به صورت مختصر و خلاصه می‌شود، بلکه از لحاظ کارایی نیز نکته مثبتی محسوب می‌شود، زیرا برای اعمال هر متد نیازی به محاسبه و انتخاب مجدد مجموعه نخواهد بود.
بنابراین متدهای مختلفی که در زنجیره استفاده می‌کنیم، برخی از آنها ممکن است مجموعه‌های جدیدی تولید کنند. برای مثال استفاده از متد ()clone موجب می‌شود تا مجموعه ای جدید از کپی عناصر در مجموعه اول ایجاد شود. زمانی که یکی از متدهای زنجیره یک مجموعه جدید را تولید می‌کند، دیگر راهی برای استفاده از مجموعه پیشین در زنجیره نخواهیم داشت و این نکته زنجیره ما را به خطر می‌اندازد. عبارت زیر را در نظر بگیرید:
$('img').clone().appendTo('#somewhere');
این مثال دو مجموعه ایجاد می‌کندو نخست مجموعه ای شامل تمام عناصر عکس صفحه ایجاد می‌شود و مجموعه دوم کپی مجموعه اول است که به انتهای عنصری با شناسه somewhere اضافه می‌شود. حال اگر بخواهیم پس از اعمال کپی بروی مجموعه اصلی عملی مانند افزودن یک کلاس را بروی آن انجام دهیم چه باید بکنیم؟ همچنین نمی‌توانیم مجموعه اصلی را به انتهای زنجیره انتقال دهیم، چون بروی قسمتی دیگر اثر خواهد گذاشت.
برای مرتفع کردن چنین نیازی، jQuery متد ()end را معرفی کرده است. زمانی از این متد استفاده می‌شود،  یک نسخه پشتیبان از مجموعه کنونی ایجاد می‌شود . همان مجموعه برگردانده می‌شود. بنابراین اگر متدی پس از آن ظاهر شودف اثرش بروی مجموعه اولیه خواهد بود. مثال زیر را در نظر بگیرید:
$('img').clone().appendTo('#somewhere').end().addClass('beenCloned');
این مثال دو مجموعه ایجاد می‌کندو نخست مجموعه ای شامل تمام عناصر عکس صفحه ایجاد می‌شود و مجموعه دوم کپی مجموعه اول است که به انتهای عنصری با شناسه somewhere اضافه می‌شود. اما با استفاده از متد ()end  همان مجموعه اولیه در ادامه زنجیره قرار خواهد گرفت و سپس متد ()addClass بروی تمامی عناصر عکس اعمال می‌شود، نه تنها عکس‌های موجود در مجموعه اول، اگر از متد ()end  استفاده نشود متد ()addClass برویعناصر مجموعه دوم اعمال خواهد شد.
قالب کلی متد ()end به شکل زیر است:
()end
در متدهای زنجیره ای استفاده می‌شود و از مجموعه کنونی یک پشتیبان می‌گیرد تا همان مجموعه در زنجیره جریان داشته باشد.
پارامتر
ندارد
خروجی
مجموعه عنصر قبلی
شاید در نظر گرفتن مجموعه‌ها در متدهای زنجیره ای به شکل یک پشته به درک بهتر از متد ()end  کمک کند. هر زمان که یک مجموعه جدید در زنجیره ایجاد می‌شود، آن مجموعه به بالای پشته افزوده می‌شود، اما با فراخوانی متد ()end، بالاترین مجموعه از این پشته برداشته می‌شود و مجدادا مجموعه پیشین در زنجیره قرار می‌گیرد.
متد دیگری که توانایی ایجاد تغییر در این پشته خیالی را دارد، متد ()andSelf می‌باشد. این متد دو مجموعه بالای پشته را با یکدیگر ادغام می‌کند و آن‌ها را به یک مجموعه تبدیل می‌کند.
شکل کلی متد ()andSelf به صورت زیر است:
()andSelf
دو مجموعه پیشین در یک زنجیره را با یکدیگر ادغام می‌کند.
پارامتر
ندارد
خروجی
مجموعه عنصری ادغام شده
در مباحث بعدی کار با صفت‌ها و ویژگی‌های عناصر بحث خواهد شد.

موفق و موید باشید
‫۱۱ سال و ۴ ماه قبل، چهارشنبه ۵ تیر ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۳۰