منوهای پایین افتادنی (Dropdown menus) در Twitter Bootstrap
برای کار با منوها، حداقل نیازهایی که باید به صفحه اضافه شوند، فایل css مرتبط با Twitter Bootstrap، فایل اسکریپتهای جیکوئری و فایل bootstrap.min.js است.
در ادامه، ساختار متداول یک منوی نمونه ایجاد شده را ملاحظه میکنید:
<div class="container-fluid"> <div class="row-fluid"> <div class="span12"> <div class="dropdown"> <a class="dropdown-toggle" data-toggle="dropdown" href="#">منوی پایین افتادنی <span class="caret"></span></a> <ul class="dropdown-menu"> <li><a href="http://www.site1.com">site1</a></li> <li><a href="http://www.site2.com">site2</a></li> <li><a href="http://www.site3.com">site3</a></li> <li class="divider"></li> <li class="dropdown-submenu"><a href="#">سایر موارد</a> <ul class="dropdown-menu"> <li><a href="http://www.site4.com">site4</a></li> <li><a href="http://www.site5.com">site5</a></li> </ul> </li> </ul> </div> </div> </div> </div>
در اینجا به یک div، کلاس dropdown نسبت داده شده است؛ از این جهت که میتوان این منو را به انواع و اقسام المانهای صفحه نیز نسبت داد. به این ترتیب، منو از محل قرارگیری این المان باز خواهد شد. در ادامه روال متداول تعریف منو را در Bootstrap، ملاحظه میکنید. کلاس dropdown-toggle سبب خواهد شد تا با کلیک ماوس بر روی لینک، منو ظاهر شود. کلاس caret نیز سبب نمایش مثلث رو به پایین، جهت مشخص سازی وجود منو در این محل خاص، تعریف شده است.
المانهای منو، توسط لیستها تعریف میشوند. این لیست باید با کلاس dropdown-menu شروع شود. سپس هر عضو این لیست، یک آیتم منو را تشکیل خوهد داد. اگر نیاز به خط جدا کنندهای در این میان باشد، باید از کلاس divider استفاده کرد.
در اینجا همچنین امکان تعریف منوهای تو در تو نیز وجود دارد. برای اینکار تنها کافی است یک لیست دیگر را در این میان اضافه کرد. کلاس dropdown-submenu به عضو لیست دربرگیرنده زیر منو، اضافه میشود. زیر منو نیز دارای کلاس dropdown-menu خواهد بود.
چند نکته تکمیلی در مورد منوها:
- همانطور که در قسمت بررسی دکمههای Bootstrap نیز عنوان شد، برای تبدیل یک المان به دکمه فقط کافی است کلاس btn را به آن انتساب دهیم. در اینجا نیز میتوان کلاس لینک منوی پایین افتادنی را به صورت btn btn-primary dropdown-toggle تعریف کرد تا ظاهر آن تبدیل به یک دکمه Bootstrap شود.
- در اولین div مثال فوق، کلاس dropdown ذکر شده است. میتوان این کلاس را به dropup تغییر داد تا نحوه باز شدن منوی تعریف شده رو به بالا باشد؛ بجای رو به پایین.
- برای ساخت split button که تشکیل شده است از دو دکمه اصلی و دکمه کوچکی در کنار آن که یک زیرمنو را نمایش میدهد، باید به نحو زیر عمل کرد:
<div class="container-fluid"> <div class="row-fluid"> <div class="span12"> <div class="btn-group"> <a class="btn btn-primary" href="#">Split button</a> <a class="btn btn-primary dropdown-toggle" data-toggle="dropdown" href="#"><span class="caret"></span></a> <ul class="dropdown-menu"> <li><a href="http://www.site1.com">site1</a></li> <li><a href="http://www.site2.com">site2</a></li> </ul> </div> </div> </div> </div>
تعریف برگهها در Twitter Bootstrap
برای تعریف منوهای راهبری سایت به شکل برگه، کار با استفاده از کلاس nav و تعریف یک لیست ساده شروع میشود:
<div class="container"> <div class="row"> <h2> Navigational menus </h2> <div class="span3"> <ul class="nav nav-tabs"> <li class="nav-header">nav nav-tabs</li> <li class="active"><a href="#">Home</a></li> <li><a href="#">Contact</a></li> <li><a href="#">Login</a></li> </ul> </div> <div class="span3"> <ul class="nav nav-tabs nav-stacked"> <li class="nav-header">nav nav-tabs nav-stacked</li> <li class="active"><a href="#">Home</a></li> <li><a href="#">Contact</a></li> <li><a href="#">Login</a></li> </ul> </div> <div class="span3"> <ul class="nav nav-pills"> <li class="nav-header">nav nav-pills</li> <li class="active"><a href="#">Home</a></li> <li><a href="#">Contact</a></li> <li><a href="#">Login</a></li> </ul> </div> <div class="span3"> <ul class="nav nav-list"> <li class="nav-header">nav nav-list</li> <li class="active"><a href="#">Home</a></li> <li><a href="#">Contact</a></li> <li><a href="#">Login</a></li> <li class="dropdown"><a class="dropdown-toggle" data-toggle="dropdown" href="#">Menu ...<span class="caret"></span></a> <ul class="dropdown-menu"> <li><a href="http://www.site1.com">site1</a></li> <li><a href="http://www.site2.com">site2</a></li> </ul> </li> </ul> </div> </div> </div>
- اضافه شدن کلاس nav، بولتهای لیست را حذف و ویژگی تغییر رنگ زمینه هر یک از عناصر لیست را با حرکت اشارهگر ماوس بر روی آن فعال میکند.
- برای اعمال اشکال مختلف به کلاس nav، میتوان از سایر کلاسهای مرتبط استفاده کرد. اگر از nav-tabs استفاده شود، این لیست عمودی تبدیل به یک لیست افقی خواهد شد. اگر کلاس active به یکی از آیتمهای آن نسبت داده شود (بیانگر صفحه جاری)، این گزینه حالت انتخاب شده را پیدا میکند.
- در هر حالت، برای تبدیل چیدمان افقی به عمودی، از کلاس nav-stacked استفاده نمائید.
- کلاس nav-pills، برای نمایش عنصر فعال، از یک مستطیل با گوشههای گرد استفاده میکند.
- اگر میخواهید این گوشهها گرد نباشند، از nav-list استفاده کنید.
- در هر کدام از حالتها میتوان از یک گزینه اختیاری با کلاس nav-header برای نمایش متنی خاکستری بالای منوی راهبری استفاده کرد.
- همانطور که در آخرین لیست اضافه شده در مثال فوق ملاحظه میکنید، امکان تعریف منوهای پایین افتادنی در اینجا نیز میسر است. در این حالت کلاس li تعریف شده باید dropdown تعریف شود. مابقی نکات آن مانند قبل است.
تعریف یک Tab به همراه محتوای برگههای آن در داخل یک صفحه
در حالت تعریف منوهای راهبری فوق، هر عنصر برگههای تعریف شده به یک صفحه جدید لینک شده بود. اگر نیاز باشد تا هر برگه، محتوایی داخل همان صفحه داشته باشد باید به نحو ذیل عمل کرد:
<div class="container"> <div class="row"> <div class="span12"> <div class="tabbable"> <ul class="nav nav-tabs"> <li class="active"><a data-toggle="tab" href="#tab1">Home</a></li> <li><a data-toggle="tab" href="#tab2">About</a></li> </ul> <div class="tab-content"> <div class="tab-pane active" id="tab1"> data ... data ... </div> <div class="tab-pane" id="tab2"> data2 ... data2 ... </div> </div> </div> </div> </div> </div>
در اینجا کار با کلاس tabbable شروع میشود. سپس از یک لیست با کلاس nav nav-tabs برای تعریف سرتیترهای برگهها استفاده میکنیم.
اگر به مثال فوق دقت کنید، اینبار hrefهای تعریف شده به tab1 و tab2 اشاره میکنند. ایندو در حقیقت id محتوای متناظر هستند که در قسمت div ایی با کلاس tab-content به div هایی با id مساوی tab1 و tab2 انتساب داده شدهاند.
شیوه دوم تعریف منوی راهبری سایت به کمک Twitter Bootstrap
اگر علاقمند باشید که منوی راهبری بالای سایت دارای یک حاشیه به همراه مسایل طراحی واکنشگرا باشد، میتوان از کامپوننت navbar مجموعه Bootstrap استفاده کرد:
<div class="container"> <div class="row"> <div class="span12"> <nav class="navbar navbar-inverse"> <div class="navbar-inner"> <a href="/" class="brand">نام سایت در اینجا</a> <a class="btn btn-navbar" data-toggle="collapse" data-target=".nav-collapse"> <span class="icon-bar"></span> <span class="icon-bar"></span> <span class="icon-bar"></span> </a> <div class="nav-collapse collapse"> <ul class="nav"> <li><a href="/about">درباره</a></li> <li><a href="/contact">تماس</a></li> <li class="dropdown"><a class="dropdown-toggle" data-toggle="dropdown" href="#">Menu ...<span class="caret"></span></a> <ul class="dropdown-menu"> <li><a href="http://www.site1.com">site1</a></li> <li><a href="http://www.site2.com">site2</a></li> </ul> </li> </ul> <form class="navbar-search pull-right input-append" action="/search"> <input class="span2" type="search" /> <button class="btn" type="button"> جستجو</button> </form> </div> </div> </nav> </div> </div> </div>
navbar نیز همانند بسیاری از کامپوننتهای Bootstrap، بر اساس ul و liها کار میکند. در ابتدای کار، کلاس nav را به تگ ul انتساب میدهیم. این مورد با مباحث قسمت قبلی در مورد تدارک برگهها، تفاوتی نمیکند. به این ترتیب بولتهای لیست حذف شده و همچنین تغییر رنگ پس زمینه، با حرکت اشارهگر ماوس بر روی آیتمها را سبب میشود. سپس کل این ul و li ها، داخل تگ nav قرار میگیرند با کلاسی مساوی navbar. تا اینجا لیست عمودی تبدیل به یک لیست افقی میشود.
در ادامه برای اضافه کردن حاشیهای به اطراف این منوی راهبری و تمایز آن از سایر قسمتهای صفحه، یک div با کلاس navbar-inner را اضافه خواهیم کرد.
عموما مرسوم است که در منوی راهبری اصلی سایت، نام سایت یا متنی مشخص نیز در قسمتی از این منو ظاهر شود. برای انجام اینکار، کافی است یک لینک را با کلاس brand اضافه کنیم.
این موارد، اصول کلی تهیه یک منوی راهبری اصلی سایت را توسط Bootstrap بیان میکنند. در ادامه به چند نکته تکمیلی خواهیم پرداخت:
- اگر به تگ nav، کلاس navbar-static-top را اضافه کنیم، فاصله بین منو و اطراف صفحه را حذف میکند.
- اگر علاقمند هستیم که منوی بالای صفحه حتی با اسکرول به پایین محتوای نمایش داده شده، همواره نمایان باشد و بر روی محتوا قرار گیرد، میتوان به تگ nav، کلاس navbar-fixed-top را اضافه کرد. یا اگر نیاز است این منو در پایین صفحه به صورت ثابت نمایش داده شود از navbar-fixed-bottom میشود استفاده کرد.
در این حالت خاص ممکن است منو، قسمتی از ابتدای محتوای صفحه را مخفی کند و این محتوا زیر منو واقع شود. برای بهبود آن باید margin-top مرتبط با body را مقدار دهی کنید (حدود 40px کافی است).
- استفاده از کلاس navbar-inverse (همانند مثال فوق)، سبب معکوس شدن رنگ زمینه منوی راهبری میشود.
- همچنین در اینجا نیز میتوان یک dropdown-menu را به نحوی که ملاحظه میکنید، به منوی اصلی سایت افزود.
- امکان قرار دادن فرمهای خاصی مانند فرم جستجو نیز در منوی راهبری وجود دارد. در این حالت از کلاس navbar-search مانند مثال فوق استفاده خواهد شد. کلاس pull-right این المان را به سمت راست صفحه (در اینجا به سمت چپ با توجه به RTL بودن قالب)، هدایت میکند و کلاس input-append سبب میشود تا دکمه و تکست باکس تعریف شده در یک سطر و کنار هم قرارگیرند تا ظاهر بهتری حاصل شود. در حالت کلی کلاس navbar-form نیز برای این نوع فرمها درنظر گرفته شده است.
- اگر دقت کرده باشید، کل محتوای منو، به همراه فرم تعریف شده، در یک div با کلاس nav-collapse قرار گرفته است. هدف از اینکار ناپدید شدن خودکار قسمتهای طولانی یا نچندان مهم، در حین مرور سایت با اندازههای مرورگر کوچکتر مانند مرورگرهای موبایل است. همچنین اگر بخواهیم در این حالت که قسمتهایی ناپدید شدهاند، یک دکمه با سه سطر که بیانگر منویی مخفی است را نمایش دهیم میتوان از کلاس btn-navbar استفاده کرد؛ که نمونهای از آنرا در مثال فوق ملاحظه میکنید. این دکمه بر اساس data-target مشخص شده، سبب مخفی یا ظاهر شدن قسمتی از صفحه میگردد.
تعیین موقعیت کاربر در صفحه به کمک breadcrumbs در Bootstrap
<div class="container"> <div class="row"> <div class="span12"> <ul class="breadcrumb"> <li><a href="/level1">سطح یک</a> <span class="divider">/</span></li> <li><a href="/level2">سطح دو</a> <span class="divider">/</span></li> <li class="active">سطح سه</li> </ul> </div> </div> </div>
- در اینجا نیز برای تعریف breadcrumbs از ul و li استفاده شده است به همراه کلاس breadcrumb.
- برای ایجاد فاصله و نمایش یک خط جداکننده، از کلاس divider کمک گرفته شده است.
- صفحه جاری با کلاس active مشخص گردیده؛ بدون تعریف لینک.
تعریف قسمت صفحه بندی یک لیست یا گرید به کمک Bootstrap
<div class="container"> <div class="row"> <div class="span12"> <div class="pagination pagination-centered pagination-large"> <ul> <li class="disabled"><a href="#">Prev</a></li> <li class="active"><a href="/page/1">1</a></li> <li><a href="/page/2">2</a></li> <li><a href="/page/3">3</a></li> <li><a href="/page/4">4</a></li> <li><a href="#">Next</a></li> </ul> </div> </div> </div> </div>
برای نمایش زیباتر قسمت صفحه بندی یک لیست یا گرید میتوان از یک سری ul و li مزین شده با کلاس pagination استفاده کرد. کلاس pagination-centered، آنرا در وسط صفحه قرار خواهد داد (حالتهای چپ و راست نیز وجود دارند). کلاس pagination-large، این قسمت را اندکی بزرگتر از معمول نمایش میدهد.
در اینجا کلاس disabled، سبب غیرفعال نمایش داده شدن لینک به یک صفحه و کلاس active، بیانگر نمایش صفحه جاری است.
نمایش برچسبها و اعلانات با زمینههای مختلف به کمک Bootstrap
برای نمایش برچسبهای کوتاه با زمینهای متفاوت از کلاس label استفاده میشود. افزودن کلاسهایی مانند label-success و امثال آن که در مثال ذیل ذکر شدهاند، رنگهای متفاوتی را سبب خواهند شد. برای گرد کردن بیش از حد گوشه این برچسبها از کلاس badge استفاده میشود.
<div class="container"> <div class="row"> <div class="span12"> <section> <ul class="unstyled"> <li><span class="label">پیش فرض</span></li> <li><span class="label label-success">موفقیت آمیز</span></li> <li><span class="label label-warning">اخطار</span></li> <li><span class="label label-importatnt">مهم است</span></li> <li><span class="label label-info">اطلاعات</span></li> <li><span class="label label-inverse">رنگ معکوس</span></li> </ul> </section> <section> <ul class="unstyled"> <li><span class="badge">پیش فرض</span></li> <li><span class="badge badge-success">موفقیت آمیز</span></li> <li><span class="badge badge-warning">اخطار</span></li> <li><span class="badge badge-importatnt">مهم است</span></li> <li><span class="badge badge-info">اطلاعات</span></li> <li><span class="badge badge-inverse">رنگ معکوس</span></li> </ul> </section> <div> <div class="alert"> <button class="close" data-dismiss="alert">×</button> نمایش اعلانات </div> <div class="alert alert-danger"> <button class="close" data-dismiss="alert">×</button> نمایش اعلانات </div> <div class="alert alert-info"> <button class="close" data-dismiss="alert">×</button> نمایش اعلانات </div> <div class="alert alert-success"> <button class="close" data-dismiss="alert">×</button> نمایش اعلانات </div> <div class="alert alert-error"> <button class="close" data-dismiss="alert">×</button> نمایش اعلانات </div> </div> </div> </div> </div>
همانطور که ملاحظه میکنید برای نمایش اعلانی به کاربر میتوان از کلاس alert استفاده کرد. افزودن کلاسهایی مانند alert-danger، رنگهای متفاوتی را ارائه خواهند داد و اگر علاقمندید که کاربر بتواند این اخطار را با کلیک بر روی دکمه ضربدر کنار آن حذف کند، از یک دکمه با کلاس close و data-dismiss مساوی alert استفاده کنید. این اطلاعات به صورت خودکار توسط اسکریپتهای bootstrap پردازش میشوند.
نگاهی به سیر تکاملی Web Components
------ Build started: Project: BlankCordovaApp4, Configuration: Debug Android ------ 1> GeneratedJavascript=scripts\index.js;scripts\index.js.map;scripts\platformOverrides.js;scripts\platformOverrides.js.map 1> D:\Project Dot Net\BlankCordovaApp4\BlankCordovaApp4>call "C:\Program Files (x86)\nodejs\"\nodevars.bat 1> Your environment has been set up for using Node.js 0.12.7 (ia32) and npm. 1> ------ Ensuring correct global installation of package from source package directory: C:\PROGRAM FILES (X86)\MICROSOFT VISUAL STUDIO 12.0\COMMON7\IDE\EXTENSIONS\MH2WEJOO.42Y\packages\vs-mda 1> ------ Name from source package.json: vs-mda 1> ------ Version from source package.json: 0.1.75 1> ------ Current globally installed version: 0.1.75 1> ------ Package already installed globally at correct version. ========== Build: 0 succeeded, 1 failed, 0 up-to-date, 0 skipped ========== ========== Deploy: 0 succeeded, 0 failed, 0 skipped ==========
آموزش مقدماتی NET Aspire.
Build Better Apps with .NET Aspire - Complete Beginner's Guide & Tutorial
Let's start building better apps with .NET Aspire! Find out how adding .NET Aspire to your existing apps can help them be more observable, resilient, scalable, and manageable. All in just a few lines of code enable these features and at the same time boost developer productivity with features to help you build apps faster including orchestration and service discovery. It also gives you deep insight into your application with OpenTelemetry and a developer dashboard on your local development machine or in the cloud. We will also take a look at how to deploy your projects that use .NET Aspire and how it works under the hood. Finally, we will look at how to use some of these great features in non-.NET projects such as JavaScript and Python!
Here’s the list of what’s new in this preview:
- New Razor features:
@attribute
,@code
,@key
,@namespace
, markup in@functions
- Blazor directive attributes
- Authentication & authorization support for Blazor apps
- Static assets in Razor class libraries
- Json.NET no longer referenced in project templates
- Certificate and Kerberos Authentication
- SignalR Auto-reconnect
- Managed gRPC Client
- gRPC Client Factory
- gRPC Interceptors
معرفی الگوی Repository
روش متداول کار با فناوریهای مختلف دسترسی به دادهها عموما بدین شکل است:
الف) یافتن رشته اتصالی رمزنگاری شده به دیتابیس از یک فایل کانفیگ (در یک برنامه اصولی البته!)
ب) باز کردن یک اتصال به دیتابیس
ج) ایجاد اشیاء Command برای انجام عملیات مورد نظر
د) اجرا و فراخوانی اشیاء مراحل قبل
ه) بستن اتصال به دیتابیس و آزاد سازی اشیاء
اگر در برنامههای یک تازه کار به هر محلی از برنامه او دقت کنید این 5 مرحله را میتوانید مشاهده کنید. همه جا! قسمت ثبت، قسمت جستجو، قسمت نمایش و ...
مشکلات این روش:
1- حجم کارهای تکراری انجام شده بالا است. اگر قسمتی از فناوری دسترسی به دادهها را به اشتباه درک کرده باشد، پس از مطالعه بیشتر و مشخص شدن نحوهی رفع مشکل، قسمت عمدهای از برنامه را باید اصلاح کند (زیرا کدهای تکراری همه جای آن پراکندهاند).
2- برنامه نویس هر بار باید این مراحل را به درستی انجام دهد. اگر در یک برنامه بزرگ تنها قسمت آخر در یکی از مراحل کاری فراموش شود دیر یا زود برنامه تحت فشار کاری بالا از کار خواهد افتاد (و متاسفانه این مساله بسیار شایع است).
3- برنامه منحصرا برای یک نوع دیتابیس خاص تهیه خواهد شد و تغییر این رویه جهت استفاده از دیتابیسی دیگر (مثلا کوچ برنامه از اکسس به اس کیوال سرور)، نیازمند بازنویسی کل برنامه میباشد.
و ...
همین برنامه نویس پس از مدتی کار به این نتیجه میرسد که باید برای اینکارهای متداول، یک لایه و کلاس دسترسی به دادهها را تشکیل دهد. اکنون هر قسمتی از برنامه برای کار با دیتابیس باید با این کلاس مرکزی که انجام کارهای متداول با دیتابیس را خلاصه میکند، کار کند. به این صورت کد نویسی یک نواختی با حذف کدهای تکراری از سطح برنامه و همچنین بدون فراموش شدن قسمت مهمی از مراحل کاری، حاصل میگردد. در اینجا اگر روزی قرار شد از یک دیتابیس دیگر استفاده شود فقط کافی است یک کلاس برنامه تغییر کند و نیازی به بازنویسی کل برنامه نخواهد بود.
این روزها تشکیل این لایه دسترسی به دادهها (data access layer یا DAL) نیز مزموم است! و دلایل آن در مباحث چرا به یک ORM نیازمندیم برشمرده شده است. جهت کار با ORM ها نیز نیازمند یک لایه دیگر میباشیم تا یک سری اعمال متداول با آنهارا کپسوله کرده و از حجم کارهای تکراری خود بکاهیم. برای این منظور قبل از اینکه دست به اختراع بزنیم، بهتر است به الگوهای طراحی برنامه نویسی شیء گرا رجوع کرد و از رهنمودهای آن استفاده نمود.
الگوی Repository یکی از الگوهای برنامه نویسی با مقیاس سازمانی است. با کمک این الگو لایهای بر روی لایه نگاشت اشیاء برنامه به دیتابیس تشکیل شده و عملا برنامه را مستقل از نوع ORM مورد استفاه میکند. به این صورت هم از تشکیل یک سری کدهای تکراری در سطح برنامه جلوگیری شده و هم از وابستگی بین مدل برنامه و لایه دسترسی به دادهها (که در اینجا همان NHibernate میباشد) جلوگیری میشود. الگوی Repository (مخزن)، کار ثبت، حذف، جستجو و به روز رسانی دادهها را با ترجمه آنها به روشهای بومی مورد استفاده توسط ORM مورد نظر، کپسوله میکند. به این شکل شما میتوانید یک الگوی مخزن عمومی را برای کارهای خود تهیه کرده و به سادگی از یک ORM به ORM دیگر کوچ کنید؛ زیرا کدهای برنامه شما به هیچ ORM خاصی گره نخورده و این عملیات بومی کار با ORM توسط لایهای که توسط الگوی مخزن تشکیل شده، صورت گرفته است.
طراحی کلاس مخزن باید شرایط زیر را برآورده سازد:
الف) باید یک طراحی عمومی داشته باشد و بتواند در پروژههای متعددی مورد استفاده مجدد قرار گیرد.
ب) باید با سیستمی از نوع اول طراحی و کد نویسی و بعد کار با دیتابیس، سازگاری داشته باشد.
ج) باید امکان انجام آزمایشات واحد را سهولت بخشد.
د) باید وابستگی کلاسهای دومین برنامه را به زیر ساخت ORM مورد استفاده قطع کند (اگر سال بعد به این نتیجه رسیدید که ORM ایی به نام XYZ برای کار شما بهتر است، فقط پیاده سازی این کلاس باید تغییر کند و نه کل برنامه).
ه) باید استفاده از کوئریهایی از نوع strongly typed را ترویج کند (مثل کوئریهایی از نوع LINQ).
بررسی مدل برنامه
مدل این قسمت (برنامه NHSample4 از نوع کنسول با همان ارجاعات متداول ذکر شده در قسمتهای قبل)، از نوع many-to-many میباشد. در اینجا یک واحد درسی توسط چندین دانشجو میتواند اخذ شود یا یک دانشجو میتواند چندین واحد درسی را اخذ نماید که برای نمونه کلاس دیاگرام و کلاسهای متشکل آن به شکل زیر خواهند بود:
using System.Collections.Generic;
namespace NHSample4.Domain
{
public class Course
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string Teacher { get; set; }
public virtual IList<Student> Students { get; set; }
public Course()
{
Students = new List<Student>();
}
}
}
using System.Collections.Generic;
namespace NHSample4.Domain
{
public class Student
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string Name { get; set; }
public virtual IList<Course> Courses { get; set; }
public Student()
{
Courses = new List<Course>();
}
}
}
کلاس کانفیگ برنامه جهت ایجاد نگاشتها و سپس ساخت دیتابیس متناظر
using FluentNHibernate.Automapping;
using FluentNHibernate.Cfg;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate.Tool.hbm2ddl;
namespace NHSessionManager
{
public class Config
{
public static FluentConfiguration GetConfig()
{
return
Fluently.Configure()
.Database(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString(x => x.FromConnectionStringWithKey("DbConnectionString"))
)
.Mappings(
m => m.AutoMappings.Add(
new AutoPersistenceModel()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample4.Domain.Course).Assembly))
.ExportTo(System.Environment.CurrentDirectory)
);
}
public static void CreateDb()
{
bool script = false;//آیا خروجی در کنسول هم نمایش داده شود
bool export = true;//آیا بر روی دیتابیس هم اجرا شود
bool dropTables = false;//آیا جداول موجود دراپ شوند
new SchemaExport(GetConfig().BuildConfiguration()).Execute(script, export, dropTables);
}
}
}
الف) با توجه به اینکه برنامه از نوع ویندوزی است، برای مدیریت صحیح کانکشن استرینگ، فایل App.Config را به برنامه افروده و محتویات آنرا به شکل زیر تنظیم میکنیم (تا کلید DbConnectionString توسط متد GetConfig مورد استفاده قرارگیرد ):
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<configuration>
<connectionStrings>
<!--NHSessionManager-->
<add name="DbConnectionString"
connectionString="Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true"/>
</connectionStrings>
</configuration>
ب) در NHibernate سنتی (!) کار ساخت نگاشتها توسط یک سری فایل xml صورت میگیرد که با معرفی فریم ورک Fluent NHibernate و استفاده از قابلیتهای Auto Mapping آن، اینکار با سهولت و دقت هر چه تمامتر قابل انجام است که توضیحات نحوهی انجام آنرا در قسمتهای قبل مطالعه فرمودید. اگر نیاز بود تا این فایلهای XML نیز جهت بررسی شخصی ایجاد شوند، تنها کافی است از متد ExportTo آن همانگونه که در متد GetConfig استفاده شده، کمک گرفته شود. به این صورت پس از ایجاد خودکار نگاشتها، فایلهای XML متناظر نیز در مسیری که به عنوان آرگومان متد ExportTo مشخص گردیده است، تولید خواهند شد (دو فایل NHSample4.Domain.Course.hbm.xml و NHSample4.Domain.Student.hbm.xml را در پوشهای که محل اجرای برنامه است خواهید یافت).
با فراخوانی متد CreateDb این کلاس، پس از ساخت خودکار نگاشتها، database schema متناظر، در دیتابیسی که توسط کانکشن استرینگ برنامه مشخص شده، ایجاد خواهد شد که دیتابیس دیاگرام آنرا در شکل ذیل مشاهده مینمائید (جداول دانشجویان و واحدها هر کدام به صورت موجودیتی مستقل ایجاد شده که ارجاعات آنها در جدولی سوم نگهداری میشود).
پیاده سازی الگوی مخزن
اینترفیس عمومی الگوی مخزن به شکل زیر میتواند باشد:
using System;
using System.Linq;
using System.Linq.Expressions;
namespace NHSample4.NHRepository
{
//Repository Interface
public interface IRepository<T>
{
T Get(object key);
T Save(T entity);
T Update(T entity);
void Delete(T entity);
IQueryable<T> Find();
IQueryable<T> Find(Expression<Func<T, bool>> predicate);
}
}
سپس پیاده سازی آن با توجه به کلاس SingletonCore ایی که در قسمت قبل تهیه کردیم (جهت مدیریت صحیح سشن فکتوری)، به صورت زیر خواهد بود.
این کلاس کار آغاز و پایان تراکنشها را نیز مدیریت کرده و جهت سهولت کار اینترفیس IDisposable را نیز پیاده سازی میکند :
using System;
using System.Linq;
using NHSessionManager;
using NHibernate;
using NHibernate.Linq;
namespace NHSample4.NHRepository
{
public class Repository<T> : IRepository<T>, IDisposable
{
private ISession _session;
private bool _disposed = false;
public Repository()
{
_session = SingletonCore.SessionFactory.OpenSession();
BeginTransaction();
}
~Repository()
{
Dispose(false);
}
public T Get(object key)
{
if (!isSessionSafe) return default(T);
return _session.Get<T>(key);
}
public T Save(T entity)
{
if (!isSessionSafe) return default(T);
_session.Save(entity);
return entity;
}
public T Update(T entity)
{
if (!isSessionSafe) return default(T);
_session.Update(entity);
return entity;
}
public void Delete(T entity)
{
if (!isSessionSafe) return;
_session.Delete(entity);
}
public IQueryable<T> Find()
{
if (!isSessionSafe) return null;
return _session.Linq<T>();
}
public IQueryable<T> Find(System.Linq.Expressions.Expression<Func<T, bool>> predicate)
{
if (!isSessionSafe) return null;
return Find().Where(predicate);
}
void Commit()
{
if (!isSessionSafe) return;
if (_session.Transaction != null &&
_session.Transaction.IsActive &&
!_session.Transaction.WasCommitted &&
!_session.Transaction.WasRolledBack)
{
_session.Transaction.Commit();
}
else
{
_session.Flush();
}
}
void Rollback()
{
if (!isSessionSafe) return;
if (_session.Transaction != null && _session.Transaction.IsActive)
{
_session.Transaction.Rollback();
}
}
private bool isSessionSafe
{
get
{
return _session != null && _session.IsOpen;
}
}
void BeginTransaction()
{
if (!isSessionSafe) return;
_session.BeginTransaction();
}
public void Dispose()
{
Dispose(true);
// tell the GC that the Finalize process no longer needs to be run for this object.
GC.SuppressFinalize(this);
}
protected virtual void Dispose(bool disposeManagedResources)
{
if (_disposed) return;
if (!disposeManagedResources) return;
if (!isSessionSafe) return;
try
{
Commit();
}
catch (Exception ex)
{
Console.WriteLine(ex.ToString());
Rollback();
}
finally
{
if (isSessionSafe)
{
_session.Close();
_session.Dispose();
}
}
_disposed = true;
}
}
}
using System;
using System.Collections.Generic;
using NHSample4.Domain;
using NHSample4.NHRepository;
namespace NHSample4
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
//ایجاد دیتابیس در صورت نیاز
//NHSessionManager.Config.CreateDb();
//ابتدا یک دانشجو را اضافه میکنیم
Student student = null;
using (var studentRepo = new Repository<Student>())
{
student = studentRepo.Save(new Student() { Name = "Vahid" });
}
//سپس یک واحد را اضافه میکنیم
using (var courseRepo = new Repository<Course>())
{
var course = courseRepo.Save(new Course() { Teacher = "Shams" });
}
//اکنون یک واحد را به دانشجو انتساب میدهیم
using (var courseRepo = new Repository<Course>())
{
courseRepo.Save(new Course() { Students = new List<Student>() { student } });
}
//سپس شماره دروس استادی خاص را نمایش میدهیم
using (var courseRepo = new Repository<Course>())
{
var query = courseRepo.Find(t => t.Teacher == "Shams");
foreach (var course in query)
Console.WriteLine(course.Id);
}
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
همانطور که ملاحظه میکنید در این سطح دیگر برنامه هیچ درکی از ORM مورد استفاده ندارد و پیاده سازی نحوهی تعامل با NHibernate در پس کلاس مخزن مخفی شده است. کار آغاز و پایان تراکنشها به صورت خودکار مدیریت گردیده و همچنین آزاد سازی منابع را نیز توسط اینترفیس IDisposable مدیریت میکند. به این صورت امکان فراموش شدن یک سری از اعمال متداول به حداقل رسیده، میزان کدهای تکراری برنامه کم شده و همچنین هر زمانیکه نیاز بود، صرفا با تغییر پیاده سازی کلاس مخزن میتوان به ORM دیگری کوچ کرد؛ بدون اینکه نیازی به بازنویسی کل برنامه وجود داشته باشد.
دریافت سورس برنامه قسمت هشتم
ادامه دارد ...
static void Main(string[] args) { var configuration = new Raven.Database.Config.RavenConfiguration() { AccessControlAllowMethods = "All", AnonymousUserAccessMode = Raven.Database.Server.AnonymousUserAccessMode.All, DataDirectory = @"C:\Sam\labs\HttpServerData", Port = 8071, }; var database = new Raven.Database.DocumentDatabase(configuration); var server = new Raven.Database.Server.HttpServer(configuration, database); database.SpinBackgroundWorkers(); server.StartListening(); Console.WriteLine("RavenDB http server is running ..."); Console.ReadLine(); }
CloudStorageAccount storageAccount = CloudStorageAccount.FromConfigurationSetting(connectionString); // here is when later on you may add code for inititalizing CloudDrive chache CloudBlobClient blobClient = storageAccount.CreateCloudBlobClient(); blobClient.GetContainerReference("drives").CreateIfNotExist(); CloudDrive cloudDrive = storageAccount.CreateCloudDrive( blobClient .GetContainerReference("drives") .GetPageBlobReference("ravendb4.vhd") .Uri.ToString() ); try { // create a 1GB Virtual Hard Drive cloudDrive.Create(1024); } catch (CloudDriveException /*ex*/ ) { // the most likely exception here is ERROR_BLOB_ALREADY_EXISTS // exception is also thrown if the drive already exists }
string driveLetter = cloudDrive.Mount(25, DriveMountOptions.Force);
LocalResource localCache = RoleEnvironment.GetLocalResource("RavenCache"); CloudDrive.InitializeCache(localCache.RootPath, localCache.MaximumSizeInMegabytes);
حال که پورت هم تنظیم شده است میتوانیم RavenDB را در Worker Role راه بیاندازیم:
var config = new RavenConfiguration { DataDirectory = driveLetter, AnonymousUserAccessMode = AnonymousUserAccessMode.All, HttpCompression = true, DefaultStorageTypeName = "munin", Port = RoleEnvironment.CurrentRoleInstance.InstanceEndpoints["Raven"].IPEndpoint.Port, PluginsDirectory = "plugins" }; try { documentDatabase = new DocumentDatabase(config); documentDatabase.SpinBackgroundWorkers(); httpServer = new HttpServer(config, documentDatabase); try { httpServer.StartListening(); } catch (Exception ex) { Trace.WriteLine("StartRaven Error: " + ex.ToString(), "Error"); if (httpServer != null) { httpServer.Dispose(); httpServer = null; } } } catch (Exception ex) { Trace.WriteLine("StartRaven Error: " + ex.ToString(), "Error"); if (documentDatabase != null) { documentDatabase.Dispose(); documentDatabase = null; } }
نوع شمارشی، یک نوع صحیح است و شامل لیستی از ثوابت میباشد که توسط برنامه نویس مشخص میگردد . انواع شمارشی برای تولید کد خودمستند به کار میروند یعنی کدی که به راحتی قابل درک باشد و نیاز به توضیحات اضافه نداشته باشد. زیرا به راحتی توسط نام ، نوع کاربرد و محدوده مقادیرشان قابل درک میباشند . مقادیر نوع شمارشی منحصربه فرد میباشند (unique) و شامل مقادیر تکراری نمیباشند در غیر این صورت کامپایلر خطای مربوطه را هشدار میدهد . نحوه تعریف نوع شمارشی :
enum typename{enumerator-list}
enum Day{SAT,SUN,MON,TUE,WED,THU,FRI}
Day day1,day2; day1 = SAT; day2 = SUN;
enum Day{SAT=1,SUN=2,MON=4,TUE=8,WED=16,THU=32,FRI=64}
enum Day{SAT=1,SUN,MON,TUE,WED,THU,FRI}
میتوان به شمارشگرها مقادیر یکسانی نسبت داد
enum Answer{NO=0,FALSE=0,YES=1,TRUE=1,OK=1}
enum Answer{NO=0,FALSE=0,YES=1,YES=2,OK=1}
1- enum سبب میشود که شما مقادیر مجاز و قابل انتظار را به متغیرهایتان نسبت دهید .
2- enum اجازه میدهد با استفاده از نام به مقدار دستیابی پیدا کنید پس کدهایتان خواناتر میشود .
3- با استفاده از enum تایپ کدهایتان سریع میشود زیرا IntelliSense در مورد انتخاب گزینه مناسب شما را یاری میدهد .
چند تعریف از enum :
enum Color{RED,GREEN,BLUE,BLACK,ORANGE} enum Time{SECOND,MINUTE,HOUR} enum Date{DAY,MONTH,YEAR} enum Language{C,DELPHI,JAVA,PERL} enum Gender{MALE,FEMALE}
اما تغییراتی که در c++11 اعمال شده : Type-Safe Enumerations
فرض کنید دو enum تعریف کرده اید و به شکل زیر میباشد
enum Suit {Clubs, Diamonds, Hearts, Spades}; enum Jewels {Diamonds, Emeralds, Opals, Rubies, Sapphires};
برای تعریف جدیدی که در c++11 داده شده کلمه کلیدی class بعد از کلمه enum مورد استفاده قرار میگیرد . به طور مثال تعریف دو enum پیشین که با خطا مواجه میشد بصورت زیر تعریف میشود و از کامپایلر خطایی دریافت نمیکنیم .
enum class Suit {Clubs, Diamonds, Hearts, Spades}; enum class Jewels {Diamonds, Emeralds, Opals, Rubies, Sapphires};
enum Suit {Clubs, Diamonds, Hearts, Spades}; Suit var1 = Clubs; int var2= Clubs;
enum class Jewels {Diamonds, Emeralds, Opals, Rubies, Sapphires}; Jewels typeJewel = Jewels::Emeralds; int suitValue = static_cast<int>(typeJewel);
یک مثال کلی و جامعتر :
// Demonstrating type-safe and non-type-safe enumerations #include <iostream> using std::cout; using std::endl; // You can define enumerations at global scope //enum Jewels {Diamonds, Emeralds, Rubies}; // Uncomment this for an error enum Suit : long {Clubs, Diamonds, Hearts, Spades}; int main() { // Using the old enumeration type... Suit suit = Clubs; // You can use enumerator names directly Suit another = Suit::Diamonds; // or you can qualify them // Automatic conversion from enumeration type to integer cout << "suit value: " << suit << endl; cout << "Add 10 to another: " << another + 10 << endl; // Using type-safe enumerations... enum class Color : char {Red, Orange, Yellow, Green, Blue, Indigo, Violet}; Color skyColor(Color::Blue); // You must qualify enumerator names // Color grassColor(Green); // Uncomment for an error // No auto conversion to numeric type cout << endl << "Sky color value: "<< static_cast<long>(skyColor) << endl; //cout << skyColor + 10L << endl; // Uncomment for an error cout << "Incremented sky color: " << static_cast<long>(skyColor) + 10L // OK with explicit cast << endl; return 0; }