DocerMaster : OS : CentOS7 IP: 192.168.64.3 DockerWorker: OS: CentOS7 IP: 192.168.64.4
sudo yum install docker
$ sudo service docker start $ sudo systemctl start docker.service
firewall-cmd --permanent --add-port=2376/tcp firewall-cmd --permanent --add-port=2377/tcp firewall-cmd --permanent --add-port=7946/tcp firewall-cmd --permanent --add-port=7946/udp firewall-cmd --permanent --add-port=4789/udp firewall-cmd --permanent --add-port=80/tcp firewall-cmd --reload
systemctl restart docker
~]# firewall-cmd --permanent --add-port=2376/tcp ~]# firewall-cmd --permanent --add-port=7946/tcp ~]# firewall-cmd --permanent --add-port=7946/udp ~]# firewall-cmd --permanent --add-port=4789/udp ~]# firewall-cmd --permanent --add-port=80/tcp ~]# firewall-cmd --reload ~]# systemctl restart docker
sudo docker swarm init –advertise-addr 192.168.64.3
همانطور که مشاهده میکنید، پس از راه اندازی، اعلانی مبنی بر اینکه این نود به عنوان Manager شناخته شده و اینکه برای اضافه کردن یک نود Worker چه دستوری را باید اجرا کرد، نمایش داده شدهاست.
اکنون کافیاست این خط کد را در نود Worker کپی کنیم:
بعد از موفقیت آمیز بودن اجرای آن، میتوانید در کامپیوتر Master، با دستور زیر تمام نودها را مشاهده کنید:
$ sudo docker node ls
همانطور که مشاهده میکنید، دو نود وجود دارد که یکی به عنوان Leader شناخته میشود. هر زمانی که نیاز بود، میشود به راحتی یک Worker دیگر را اضافه کرد.
برای راه اندازی یک کانتینر، swarm از CLI کاملی برخوردار هست؛ اما مایلم اینجا از یک ابزار خوب، برای مدیریت Swarm استفاده کنم. Portainer به عنوان یه ابزار عالی برای مدیریت Imageها و Containerهای داکر محسوب میشود که کاملا swarm را پشتیبانی میکند.
برای راه اندازی portainer کافی است کد زیر را در سیستم Master اجرا کنید:
$ docker volume create portainer_data $ docker run -d -p 9000:9000 -v /var/run/docker.sock:/var/run/docker.sock -v portainer_data:/data portainer/portainer
البته به دلیل عدم دسترسی به داکر هاب از کشور ایران، عملا امکان pull کردن این image، مستقیما از داکر هاب و بدون وی پی ان وجود ندارد.
بعد از موفقیت آمیز بودن راه اندازی portainer میتوانید از طریق آدرس http://192.168.64.3:9000 به آن دسترسی داشته باشید. در اولین ورود، پسورد ادمین را تنظیم میکنید و بعد از وارد شدن، صفحهای مطابق شکل زیر را خواهید دید:
اگر بر روی منوی swarm کلیک کنید، همهی نودها را مشاهده خواهید کرد و در صورتیکه بر روی Containers کلیک کنید، همهی Container هایی را که بر روی این سرور وجود دارند، خواهید دید. مهمترین قسمت، بخش Service هاست که مشخصات Container هایی که روی swarm توزیع شدن را نشان میدهد و همینطور تعداد Container هایی از این image که Scale شدند. همینطور که میبینید فعلا فقط همین Portainer در حال اجراست.
اجازه دهید یک مثال کاربردیتر بزنیم و یک سرویس را ایجاد کنیم.
من بر روی کامپیوتر شخصیام و نه سرورها، با دستور زیر یک پروژهی MVC را با دات نت Core ایجاد میکنم:
dotnet new mvc
و سپس دستور dotnet publish را اجرا میکنم و به پوشهای که محتویات پابلیش شده در آن قرار دارند رفته و یک فایل بدون پسوند را به نام dockerfile ایجاد میکنم و متن زیر را در آن مینویسم:
همینطور که میبینید من از image مخصوص اجرای دات نت Core در این container استفاده میکنم. پوشهی کانتینر را تنظیم میکنم و همهی فایلهایی که در پوشهی جاری سیستم خودم وجود دارند را به پوشهی جاری کانتینر منتقل میکنم و سپس دستور دات نت را با پارامتر اسم dll پروژهام اجرا میکنم. این کل محتویات فایل داکر من هست.
ترمینال را در همین پوشهی publish باز میکنم و دستور زیر را اجرا میکنم:
docker build –t swarmtest:dev .
docker save swarmtest:dev –o swarmtest.tar
طبق شکل زیر یک فایل tar که حاوی image برنامه من هست، ایجاد شد:
حالا با دستور زیر این فایل رو به سرور Master منتقل میکنم:
scp –r swarmtest.tar root@192.168.64.3:/srv/images
همانطور که میبینید، فایل tar به پوشهای که قبلا در سرور ایجاد کردم، منتقل شد.
حالا به سرور و پوشهای که فایل tar آنجا قرار دارد رفته و با دستور زیر این image را بر روی سیستم load میکنم:
sudo docker load –i swarmtest.tar
همانطور که در تصویر میبینید، بعد از load شدن، image مورد نظرمان به داکر اضافه شدهاست.
حالا برای اجرا کردن این سرویس بر روی swarm، آدرس portainer را باز میکنیم و به قسمت services میرویم و بر روی دکمهی add service کلیک میکنیم:
در قسمت نام، نام سرویس و در قسمت imageConfiguration از منوی imageها، ایمیجی را که ایجاد کردیم، انتخاب میکنیم. در قسمت Replicas تعداد instanceهای container ای را که میخواهیم از روی image ایجاد شوند، مشخص میکنیم. (این قسمت را بر روی هر وضعیتی میتوانیم قرار دهیم و زیاد و کم کنیم) و در قسمت port mapping، پورت درون Container و پورتی را که میخواهیم بر روی هاست به نمایش درآید، وارد میکنیم.
همانطور که میبینید من به راحتی میتوانم تعداد Containerها را Scale کنم و نگرانیای بابت load balancing و اینکه کدام container بر روی کدوم سرور ایجاد میشود، نخواهم داشت.
برای نمایش برنامه کافی است پورتی را که برای هاست وارد کردیم، با آی پی Master وارد کنیم:
روش جدید import اجزای RxJS در نگارش 5.5 آن
تغییرات تعاریف عملگرها:
تا پیش از Angular 5 و RxJS 5.5 (و یا Angular CLI versions <1.5.0)، اگر نیاز به عملگری (operator/function) مانند map وجود داشت، روش import آن به صورت زیر بود:
import 'rxjs/add/operator/map';
import { map } from 'rxjs/operators';
import { map, catchError, tap } from 'rxjs/operators';
همچنین در این نگارش، Observable بجای rxjs/Rx :
import { Observable } from 'rxjs/Rx';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
تغییرات تعاریف statics:
برای صدور خطاها بجای throw قبلی:
import 'rxjs/add/observable/throw'; Observable.throw('error');
import { ErrorObservable } from 'rxjs/observable/ErrorObservable'; ErrorObservable.create('error');
و برای ایجاد تایمر، بجای timer پیشین:
import "rxjs/add/observable/timer"; const timerSource$ = Observable.timer(initialDelay);
import { timer } from 'rxjs/observable/timer'; const timerSource$ = timer(initialDelay);
معرفی lettable operators
Lettable Operators توابعی هستند که یک observable را دریافت و یک observable را بازگشت میدهند؛ به آنها pipeable operators هم میگویند. از این جهت که در اینجا متد جدید pipe، برای ترکیب چندین تابع عملگر بر روی مقادیر observable توسط آن، ارائه شدهاست.
مزیت این روش این است که pipeable/lettable operators، یک سری تابع محض هستند و اگر مورد استفاده قرار نگیرند، به سادگی توسط سیستم و ابزار ساخت برنامه، از فایل نهایی حذف خواهند شد؛ یا اصطلاحا tree-shakable هست. اما روش پیشین تعریف این عملگرها، tree-shakable نبوده و حتی اگر توسط برنامه مورد استفاده قرار نگیرند، در بستهی نهایی تولید شده، حضور خواهند داشت. Tree-shaking به معنای پروسهی حذف کدهای مرده است. روش جدید استفادهی از importهای ES 6، امکان تشخیص عملگرهای استفاده نشده را توسط ابزارهایی مانند TS-Lint و تنظیمات کامپایلر TypeScript به سادگی میسر میکنند و به این ترتیب با حذف متدها و ماژولهای استفاده نشده، میتوان به حجم نهایی بسیار کمتری رسید.
روش قبلی تعریف عملگرهای Observable، اصطلاحا Patching نامیده میشود. به این معنا که هر متد جدید import شدهی در برنامه، به Observable.prototype اصلی اضافه و وصله میشود. اما در این روش جدید، تنها متد وصله شدهی از پیش موجود، Observable.prototype.pipe است و تمام متدهای دیگر import شده، توابع محض هستند و نه وصلهای به Observable.prototype اصلی. زمانیکه وصلهای به Observable.prototype متصل میشود، دیگر امکان حذف آن توسط ابزارهای ساخت برنامه وجود ندارد (حتی اگر استفاده نشده باشند)؛ اما اگر این متدها به صورت خالص و مجزای از Observable.prototype ارائه شوند، امکان حذف کدهای مرده و استفاده نشده، به سادگی میسر خواهد شد؛ چون توابعی خالص و متکی به خود هستند.
یک نمونه مثال استفادهی از pipeable/lettable operators را در کد زیر مشاهده میکنید:
import { from} from 'rxjs/observable/from'; import { map, scan, filter } from 'rxjs/operators'; const source$ = range(1,10); const sumOfSquaredOddNumbers$ = source$.pipe( filter(n => n % 2 !== 0), map(n => n * n), scan((acc,s) => acc + s, 0) ); sumOfSquaredOddNumbers$.subscribe(v => console.log(v)); /*** Output ****/ 1 10 35 84 165
در اینجا روش تعریف Observableها نیز تغییر کردهاست و از متد of جهت کار با تعدادی ورودی مشخص و یا متد range برای کار با بازهای از اعداد، استفاده میشود:
import { of } from 'rxjs/observable/of'; import { from } from 'rxjs/observable/from'; import { range } from 'rxjs/observable/range'; const source$ = of(1,2,3); const rangeSource$ = range(0,5);
متد filter، اعداد فرد بازه را انتخاب میکند. متد map این اعداد انتخابی را به توان 2 میرساند و سپس متد scan آنها را با هم جمع میزند و نتیجه توسط متد pipe به صورت یک Observable دیگر بازگشت داده میشود که میتوان مشترک آن شد و برای مثال خروجی فوق را در console درج کرد.
تغییر نام عملگرهای قبلی RxJS
تا اینجا دریافتیم که هدف اصلی pipeable/lettable operators، عدم معرفی آنها به صورت یک وصلهی جدید جدانشدنی از Observable.prototype، به صورت توابع خالص است. اکنون که این عملگرها، تبدیل به متدهای خالص و متکی به خود شدهاند، نباید با متدهای اصلی جاوا اسکریپت تداخل نام پیدا کنند؛ به همین جهت برای ارتقاء کدهای قدیمی خود، به این تغییر نامها نیاز خواهید داشت: متد do به tap تغییر نام یافتهاست. متد switch شدهاست switchAll. بجای catch اینبار catchError داریم و finally شدهاست finalize.
مثالی از ارتقاء کدهای قدیمی به روش جدید RxJS 5.5
اگر مثال روش قدیمی مبتنی بر وصله کردن Observable.prototype، به صورت زیر باشد:
import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import 'rxjs/add/operator/map'; import 'rxjs/add/operator/filter'; names = allUserData. map(user => user.name). filter(name => name);
import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import { map, filter } from 'rxjs/operators'; names = allUserData.pipe( map(user => user.name), filter(name => name), );
به عنوان یک مثال تکمیلی، کدهای سری «احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامههای Angular» جهت استفادهی از pipeable/lettable operators به روز رسانی شدهاند. لیست تغییرات آنها را در اینجا میتوانید مشاهده کنید.
ایجاد و توزیع برنامههای جدید AngularJS به همراه تمام وابستگیهای آنها و همچنین رعایت بهترین تجربههای کاری آن، اندکی مشکل است. به همین جهت تیم Angular برنامهای را به نام Angular CLI تدارک دیدهاست که تمام این مراحل را به سادگی هرچه تمامتر مدیریت میکند. ممکن است قالبهای زیادی را در مورد شروع به کار با AngularJS 2.0+ در وب پیدا کنید؛ اما هیچکدام از آنها تمام قابلیتهای Angular CLI را ارائه نمیدهند و همواره چندین قدم عقبتر از تیم Angular هستند. به همین جهت در طی یک سری قصد داریم قابلیتهای گوناگون این ابزار را بررسی کنیم.
Angular CLI چیست؟
ایجاد برنامههای جدید Angular لذت بخش هستند؛ اما ایجاد برنامههایی که از بهترین تجربههای کاری توصیه شدهی توسط تیم Angular پیروی میکنند، به همراه Unit tests هستند و همچنین برای توزیع بهینه سازی شدهاند، بسیار چالش برانگیز میباشند. به همین جهت برنامهی خط فرمانی به نام Angular CLI برای مدیریت این مسایل توسط تیم Angular ایجاد شدهاست، تا توسعه دهندگان بیشتر وقت خود را صرف بهینه سازی کدهای خود کنند تا اینکه درگیر تدارک مسایل جانبی این فریم ورک باشند.
اگر به پروژههای سورس باز ارائه شدهی جهت شروع کار با +AngularJS 2.0 دقت کنید، تعداد بیشماری پروژهی seed، قالبهای آماده، کدساز و غیره را خواهید یافت. اکثر آنها تفاوتهای قابل ملاحظهای را با یکدیگر داشته و در اغلب موارد بهترین تجربههای کاری Angular را نیز رعایت نمیکنند. برای مثال خبری از style guide آن و یا مباحث بهینه سازی ساخت و توزیع لحاظ شدهی در نگارشهای جدید Angular، در آنها نیست.
در اینجا بود که تیم Angular تصمیم گرفت تا در جهت ساماندهی به این وضعیت آشفته، برنامهی Angular CLI را ایجاد کند تا برنامه نویسها به همراه ابزاری باشند که بر اساس بهترین تجربههای کاری Angular تهیه شدهاست؛ سبب ایجاد برنامههایی خواهد شد که یکدست به نظر میرسند و همچنین همواره آخرین تغییرات توزیع و آزمایش برنامهها را نیز به همراه دارد.
پیشنیازهای نصب Angular CLI
پیش از شروع به نصب Angular CLI باید مطمئن شوید که آخرین نگارش NodeJS را نصب کردهاید. برای این منظور خط فرمان را گشوده و دستور ذیل را صادر کنید:
C:\>node -v v5.10.1
اگر این مطلب را در چند ماه بعد پس از نگارش آن مطالعه میکنید، به پروژهی Angular CLI مراجعه کرده و قسمت Prerequisites مستندات ابتدایی آنرا برای مشاهدهی آخرین نگارش NodeJS مورد نیاز آن، بررسی کنید.
نصب Angular CLI
پس از نصب پیشنیاز آن، اکنون خط فرمان را گشوده و دستور ذیل را صادر کنید:
C:\>npm install -g @angular/cli
پس از نصب آن، جهت اطمینان از عملیات انجام شده، دستور ذیل را در خط فرمان صادر کنید:
C:\>npm list -g @angular/cli --depth=0
C:\>npm list -g @angular/cli --depth=0 C:\Users\Vahid\AppData\Roaming\npm `-- @angular/cli@1.0.0
و همچنین برای مشاهدهی نگارش CLI نصب شده، دستور ذیل را اجرا نمائید:
C:\>ng -v _ _ ____ _ ___ / \ _ __ __ _ _ _| | __ _ _ __ / ___| | |_ _| / △ \ | '_ \ / _` | | | | |/ _` | '__| | | | | | | / ___ \| | | | (_| | |_| | | (_| | | | |___| |___ | | /_/ \_\_| |_|\__, |\__,_|_|\__,_|_| \____|_____|___| |___/ @angular/cli: 1.0.0 node: 6.10.2 os: win32 x64
ایجاد یک برنامهی جدید توسط Angular CLI
پس از نصب Angular CLI، اکنون میتوان از آن جهت ساخت یک برنامهی جدید Angular استفاده کرد. برای این منظور یک پوشهی جدید را ایجاد کرده و سپس از طریق خط فرمان به آن وارد شده (نگه داشتن دکمهی shift و سپس کلیک راست و انتخاب گزینهی Open command window here) و دستور ذیل را صادر کنید:
> ng new ngtest --skip-install
در اینجا ساختار یک پروژهی جدید Angular را مشاهده میکنید.
فایل | توضیحات |
.angular-cli.json | تنظیمات cli را به همراه دارد. |
editorconfig | مربوط به تنظیمات VSCode است. |
karma.conf.js | برای انجام unit tests است. |
package.json | وابستگیهای npm برنامه را به همراه دارد (که در زمان نگارش این مطلب تنظیمات Angular 4 را به همراه دارد). |
protractor.conf.js | برای اجرای آزمونهای end to end که در اینجا e2e نام گرفتهاست، میباشد. |
tsconfig.json | تنظیمات کامپایلر TypeScript را به همراه دارد. |
tslint.json | جهت اجرای Lint و ارائهی بهترین تجربههای کاری با TypeScript است. |
داخل پوشهی src، فایلهای اصلی پروژه قرار دارند:
- فایل index.html کار ارائه و شروع برنامه را انجام میدهد.
- فایل main.ts نقطهی آغاز برنامه است.
با توجه به استفادهی از پارامتر skip-install، هنوز وابستگیهای فایل package.json نصب نشدهاند. برای این منظور به پوشهی اصلی پروژه وارد شده (جایی که پوشهی ngtest و فایل package.json قرار دارد) و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای برنامه نیز دریافت شوند. البته اگر از پارامتر یاد شده استفاده نمیشد، اینکار به صورت خودکار توسط ng new انجام میگرفت.
>npm install
به این ترتیب وابستگیهای پروژه در پوشهی node_modules تشکیل خواهند شد.
به روز رسانی Angular CLI
روش به روز رسانی AngularCLI شامل این مراحل است:
الف) به روز رسانی بستهی عمومی نصب شدهی آن
npm uninstall -g @angular/cli npm cache clean npm install -g @angular/cli@latest
ب) به روز رسانی یک برنامهی محلی
در ادامه به پوشهی برنامهی خود وارد شده و دستورات ذیل را اجرا کنید:
rm rmdir /S/Q node_modules dist npm install --save-dev @angular/cli@latest npm install
مورد «الف» را به ازای هر نگارش جدید CLI، تنها یکبار باید انجام داد. اما مورد «ب» به ازای هر پروژهی موجود باید یکبار انجام شود (که سریعترین روش به روز رسانی وابستگیهای یک برنامه، به آخرین نگارش Angular است).
مطابق Ajax API ترجمه گوگل، برای ترجمه یک متن باید محتویات آدرس زیر را تحلیل کرد:
http://ajax.googleapis.com/ajax/services/language/translate?v=1.0&q={0}&langpair={1}|{2}
بنابراین برای استفاده از آن تنها کافی است این URL را تشکیل داده و سپس محتویات خروجی آنرا آنالیز کرد. فرمت نهایی دریافت شده از نوع JSON است. برای مثال اگر hello world! را به این سرویس ارسال نمائیم، خروجی نهایی JSON دریافت شده به صورت زیر خواهد بود:
//{\"responseData\": {\"translatedText\":\"سلام جهان!\"}, \"responseDetails\": null, \"responseStatus\": 200}
در کتابخانهی System.Web.Extensions.dll دات نت فریم ورک سه و نیم، کلاس JavaScriptSerializer برای این منظور پیش بینی شده است. تنها کافی است به متد Deserialize آن، متن JSON دریافتی را پاس کنیم:
GoogleAjaxResponse result =
new JavaScriptSerializer().Deserialize<GoogleAjaxResponse>(jsonGoogleAjaxResponse);
برای اینکه عملیات نگاشت اطلاعات متنی JSON به کلاسهای دات نتی ما با موفقیت صورت گیرد، میتوان خروجی JSON گوگل را به شکل زیر نمایش داد:
//ResponseData.cs file
public class ResponseData
{
public string translatedText { get; set; }
}
//GoogleAjaxResponse.cs file
using System.Net;
/// <summary>
/// کلاسی جهت نگاشت اطلاعات جی سون دریافتی به آن
/// </summary>
public class GoogleAjaxResponse
{
public ResponseData responseData { get; set; }
public object responseDetails { get; set; }
public HttpStatusCode responseStatus { get; set; }
}
using System;
using System.Globalization;
using System.IO;
using System.Net;
using System.Web;
using System.Web.Script.Serialization;
//{\"responseData\": {\"translatedText\":\"سلام جهان!\"}, \"responseDetails\": null, \"responseStatus\": 200}
public class CGoogleTranslator
{
#region Fields (1)
/// <summary>
/// ارجاع دهنده
/// </summary>
private readonly string _referrer;
#endregion Fields
#region Constructors (1)
/// <summary>
/// مطابق مستندات نیاز به یک ارجاع دهنده اجباری میباشد
/// </summary>
/// <param name="referrer"></param>
public CGoogleTranslator(string referrer)
{
_referrer = referrer;
}
#endregion Constructors
#region Properties (2)
/// <summary>
/// ترجمه از زبان
/// </summary>
public CultureInfo FromLanguage { get; set; }
/// <summary>
/// ترجمه به زبان
/// </summary>
public CultureInfo ToLanguage { get; set; }
#endregion Properties
#region Methods (2)
// Public Methods (1)
/// <summary>
/// ترجمه متن با استفاده از موتور ترجمه گوگل
/// </summary>
/// <param name="data"></param>
/// <returns></returns>
public string TranslateText(string data)
{
//ساخت و انکدینگ آدرس مورد نظر
string url =
string.Format(
"http://ajax.googleapis.com/ajax/services/language/translate?v=1.0&q={0}&langpair={1}|{2}",
HttpUtility.UrlEncode(data), //needs a ref. to System.Web.dll
FromLanguage.TwoLetterISOLanguageName,
ToLanguage.TwoLetterISOLanguageName
);
//دریافت اطلاعات جی سون از گوگل
string jsonGoogleAjaxResponse = fetchWebPage(url);
//needs a ref. to System.Web.Extensions.dll
//نگاشت اطلاعات جی سون دریافت شده به کلاس مرتبط
GoogleAjaxResponse result =
new JavaScriptSerializer().Deserialize<GoogleAjaxResponse>(jsonGoogleAjaxResponse);
if (result != null && result.responseData != null && result.responseStatus == HttpStatusCode.OK)
{
return result.responseData.translatedText;
}
return string.Empty;
}
// Private Methods (1)
/// <summary>
/// دریافت محتویات جی سون بازگشتی از گوگل
/// </summary>
/// <param name="url"></param>
/// <returns></returns>
string fetchWebPage(string url)
{
try
{
var uri = new Uri(url);
if (uri.Scheme == Uri.UriSchemeHttp || uri.Scheme == Uri.UriSchemeHttps)
{
var request = WebRequest.Create(uri) as HttpWebRequest;
if (request != null)
{
request.Method = WebRequestMethods.Http.Get;
request.Referer = _referrer;
request.UserAgent = "Mozilla/5.0 (Windows; U; Windows NT 5.0; ; rv:1.8.0.7) Gecko/20060917 Firefox/1.9.0.1";
request.AllowAutoRedirect = true;
request.Timeout = 1000 * 300;
request.KeepAlive = false;
request.ReadWriteTimeout = 1000 * 300;
request.AutomaticDecompression = DecompressionMethods.GZip | DecompressionMethods.Deflate;
using (var response = request.GetResponse() as HttpWebResponse)
{
if (response != null)
{
using (var reader = new StreamReader(response.GetResponseStream()))
{
return reader.ReadToEnd().Trim();
}
}
}
}
}
return string.Empty;
}
catch (Exception ex)
{
Console.WriteLine(String.Format("fetchWebPage: {0} >> {1}", ex.Message, url), true);
return string.Empty;
}
}
#endregion Methods
}
string res = new CGoogleTranslator("https://www.dntips.ir/")
{
FromLanguage = CultureInfo.GetCultureInfo("en-US"),
ToLanguage = CultureInfo.GetCultureInfo("fa-IR")
}.TranslateText("Hello world!");
ایجاد یک برنامهی خالی React برای آزمایش توابع Redux
در اینجا برای بررسی توابع Redux، یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم:
> npm i -g create-react-app > create-react-app state-management-redux-mobx > cd state-management-redux-mobx > npm start
> npm install --save redux
معرفی سریع توابع Redux
Redux، کتابخانهی کوچکی است و تنها از 5 تابع تشکیل شدهاست:
applyMiddleware: function() bindActionCreators: function() combineReducers: function() compose: function() createStore: function()
بررسی تابع compose با یک مثال
پس از ایجاد پروژهی React و افزودن کتابخانهی Redux به آن، به فایل src\index.js این پروژه مراجعه کرده و محتویات آنرا با قطعه کد ذیل، تعویض میکنیم:
import { compose } from "redux"; const makeLouder = text => text.toUpperCase(); const repeatThreeTimes = text => text.repeat(3); const embolden = text => text.bold(); const makeLouderAndRepeatThreeTimesAndEmbolden = compose( embolden, repeatThreeTimes, makeLouder ); console.log(makeLouderAndRepeatThreeTimesAndEmbolden("Hello"));
- سپس سه تابع ساده را برای ضخیم کردن، تکرار و با حروف بزرگ نمایش دادن یک متن ورودی، تعریف کردهایم.
- اکنون با استفاده از متد compose کتابخانهی redux، این سه متد را به صورت ترکیبی، بر روی متن ورودی Hello، اعمال کردهایم.
- در آخر اگر برای مشاهدهی نتیجهی اجرای console.log بر روی آن، به کنسول توسعه دهندگان مرورگر مراجعه کنیم، به خروجی زیر خواهیم رسید:
<b>HELLOHELLOHELLO</b>
بررسی تابع createStore با یک مثال
Store در Redux، جائی است که در آن state برنامه ذخیره میشود. تابع createStore که کار ایجاد store را انجام میدهد، یک پارامتر را دریافت میکند و آنهم تابع reducer است که در قسمت قبل معرفی شد و در سادهترین حالت آن، به نحو زیر با یک متد خالی، قابل فراخوانی است:
import { createStore } from "redux"; createStore(() => {});
import { createStore } from "redux"; const reducer = (state, action) => { return state; }; const store = createStore(reducer); console.log(store);
در شیء store، چهار متد dispatch, subscribe, getState, replaceReducer مشخص هستند:
- کارکرد متد replaceReducer مشخص است؛ یک reducer جدید را به آن میدهیم و reducer قبلی را جایگزین میکند.
- متد dispatch آن مرتبط است به مبحث dispatch actions که در قسمت قبل به آن پرداختیم. هدف آن تغییر state، بر اساس یک action رسیدهاست.
- متد getState، وضعیت فعلی state را باز میگرداند.
- متد subscribe با هر تغییری در state، سبب بروز رخدادی میشود. یکی از کاربردهای آن میتواند به روز رسانی UI، بر اساس تغییرات state باشد. برای مثال کتابخانهی دیگری به نام react redux، دقیقا همین کار را به کمک متد subscribe، انجام میدهد. در این قسمت، هدف ما بررسی پشت صحنهی کتابخانههایی مانند react redux است که چه متدهایی را محصور کردهاند و دقیقا چگونه کار میکنند.
در مثال زیر، مقدار ابتدایی پارامتر state متد reducer را به یک شیء که دارای خاصیت value و مقدار 1 است، تنظیم کردهایم:
import { createStore } from "redux"; const reducer = (state = { value: 1 }, action) => { return state; }; const store = createStore(reducer); console.log(store.getState());
در کامپوننتهای React، این نوع خواص به صورت props ارسال میشوند. کل state در Redux ذخیره شده و سپس قابل دسترسی و خواندن خواهد شد.
بررسی متد dispatch یک store با مثال
در اینجا مثالی را از کاربرد متد dispatch ملاحظه میکنید که یک شیء را میپذیرد:
import { compose, createStore } from "redux"; const reducer = (state = { value: 1 }, action) => { console.log("Something happened!", action); return state; }; const store = createStore(reducer); console.log(store.getState()); store.dispatch({ type: "ADD" });
فرمت شیءای که به متد dispatch ارسال میشود، حتما باید به همراه خاصیت type باشد؛ در غیر اینصورت با صدور استثنائی، این نکته را گوشزد میکند. مقدار آن نیز یک رشتهاست که بیانگر وقوع رخدادی در برنامه میباشد؛ برای مثال کاربر درخواست دریافت اطلاعاتی را کردهاست و یا کاربر از سیستم خارج شدهاست و امثال آن.
خروجی قطعه کد فوق، به صورت زیر است:
با اجرای برنامه، یک رخداد درونی از نوع redux/INITo.2.g.b.y.i@@ صادر شدهاست که هدف آن آغاز و مقدار دهی اولیهی store است. پس از آن زمانیکه متد store.dispatch فراخوانی شدهاست، مجددا console.log داخل متد reducer فراخوانی شدهاست که اینبار به همراه type ای است که ما مشخص کردهایم.
در حالت کلی، اینکه شیء ارسالی توسط dispatch را چگونه طراحی میکنید، اختیاری است؛ اما الگوی پیشنهادی در این زمینه، redux standard actions نام دارد و به صورت زیر است که هدف از آن، یکدست شدن طراحی و پیاده سازی برنامه است:
store.dispatch({ type: "ADD", payload: { amount: 2 }, meta: {} });
- سپس به خاصیت payload، تمام دادههای مرتبط با آن اکشن، مانند نتیجهی بازگشتی از یک API، به صورت یک شیء، انتساب داده میشود.
- خاصیت meta، مرتبط با متادیتا و اطلاعات اضافی است که عموما استفاده نمیشود.
اکنون که طراحی شیء ارسالی به پارامتر action متد reducer مشخص شد، میتوان بر اساس خاصیت type آن، یک switch را طراحی کرد و نسبت به نوعهای مختلف رسیده، واکنش نشان داد:
import { createStore } from "redux"; const reducer = (state = { value: 1 }, action) => { console.log("Something happened!", action); if (action.type === "ADD") { const value = state.value; const amount = action.payload.amount; state.value = value + amount; } return state; }; const store = createStore(reducer); const firstState = store.getState(); console.log(firstState); store.dispatch({ type: "ADD", payload: { amount: 2 }, meta: {} }); const secondState = store.getState(); console.log(secondState); console.log("secondState === firstState", secondState === firstState);
یک روش حل این مشکل، حذف سطر state.value = value + amount و جایگزینی آن با یک return است که شیء state جدیدی را بازگشت میدهد:
return { value: value + amount };
بررسی متد subscribe یک store با مثال
در ادامه به store همان مثال فوق، متد subscribe را نیز اضافه میکنیم و سپس دوبار، کار store.dispatch را انجام خواهیم داد:
const store = createStore(reducer); const unsubscribe = store.subscribe(() => console.log(store.getState())); store.dispatch({ type: "ADD", payload: { amount: 2 }, meta: {} }); store.dispatch({ type: "ADD", payload: { amount: 2 }, meta: {} }); unsubscribe();
- خروجی مستقیم متد store.subscribe نیز یک متد است که unsubscribe نام دارد و میتوان در پایان کار، برای جلوگیری از نشتیهای حافظه، آنرا فراخوانی کرد.
خروجی حاصل از console.log منتسب به متد store.subscribe، با دوبار فراخوانی متد store.dispatch پس از آن، به صورت زیر است:
{value: 3} {value: 5}
بررسی تابع combineReducers با یک مثال
اگر قرار باشد در متد reducer، صدها if action.type را تعریف کرد ... پس از مدتی از کنترل خارج میشود و غیرقابل نگهداری خواهد شد. تابع combineReducers به همین جهت طراحی شدهاست تا چندین متد مجزای reducer را با هم ترکیب کند. بنابراین میتوان در برنامه صدها متد کوچک reducer را که قابلیت توسعه و نگهداری بالایی را دارند، پیاده سازی کرد و سپس با استفاده از تابع combineReducers، آنها را یکی کرده و به متد createStore ارسال کرد. نکتهی مهم اینجا است که هرچند اینبار میتوان تعداد زیادی reducer را طراحی کرد، اما توسط تابع combineReducers، مقدار action ارسالی، از تمام این reducerها عبور داده خواهد شد. به این ترتیب اگر نیاز بود میتوان به یک action، در چندین متد مختلف reducer گوش فرا داد و بر اساس آن تصمیم گیری کرد. بنابراین بهتر است هر reducer تعریف شده در صورتیکه action.type آن با action رسیده تطابق نداشته باشد، همان state قبلی را بازگشت دهد تا بتوان زنجیرهی reducerها را تشکیل داد و بهتر مدیریت کرد.
برای نمونه اگر متد reducer فعلی را به calculatorReducer تغییر نام دهیم، روش معرفی آن توسط متد combineReducers به متد createStore به صورت زیر است:
import { combineReducers, createStore } from "redux"; // ... const calculatorReducer = (state = { value: 1 }, action) => { // ... }; const store = createStore( combineReducers({ calculator: calculatorReducer }) );
بررسی تابع bindActionCreators با یک مثال
فرض کنید میخواهیم متد dispatch را چندین بار فراخوانی کنیم:
store.dispatch({ type: "ADD", payload: { amount: 2 }, meta: {} }); store.dispatch({ type: "ADD", payload: { amount: 2 }, meta: {} });
const createAddAction = amount => { return { type: "ADD", payload: { amount // = amount: amount }, meta: {} }; };
store.dispatch(createAddAction(2)); store.dispatch(createAddAction(2));
import { bindActionCreators, combineReducers, compose, createStore } from "redux"; // ... const dispatchAdd = bindActionCreators(createAddAction, store.dispatch); dispatchAdd(2); dispatchAdd(2);
میانافزارها (Middlewares) در Redux
پس از اینکه یک اکشن، به سمت reducer ارسال شد و پیش از رسیدن آن به reducer، میتوان کدهای دیگری را نیز اجرا کرد. برای مثال چون این توابع خالص هستند، نمیتوان اعمالی را داخل آنها اجرا کرد که به همراه اثرات جانبی مانند کار با یک API خارجی باشند. با استفاده از میانافزارها در این بین میتوان کدهایی را که با دنیای خارج تعامل دارند نیز اجرا کرد.
یک میانافزار در Redux، همانند سایر قسمتهای آن، تنها یک تابع سادهی جاوا اسکریپتی است:
const logger = ({ getState }) => { return next => action => { console.log( 'MIDDLEWARE', getState(), action ); const value = next(action); console.log({value}); return value; } }
در پایان کار میانافزار باید متد next آنرا فراخوانی کرد تا بتوان میانافزارهای متعددی را زنجیروار اجرا کرد.
در آخر برای معرفی آن به یک store میتوان از تابع applyMiddleware استفاده کرد:
import { applyMiddleware, bindActionCreators, combineReducers, compose, createStore } from "redux"; // ... const store = createStore( combineReducers({ calculator: calculatorReducer }), applyMiddleware(logger) );
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: state-management-redux-mobx-part02.zip
<ChildComponent {...this.props} />
من خیلی به جاوااسکریپت وارد نیستم اما همین کار شما رو برای تقویم گوگل انجام دادم اما دو تا مشکل داره:
1- سال میلادی رو نمی فهمه و باید برای هر سال میلادی بصورت دستی این اسکریپت رو تغییر داد.
2- فقط برای هفته ی جاری، هفته ی بعد و هفته ی قبل درست کار می کنه.
پیشنهاد می کنم یه نگاهی بهش بندازی و اصلاحش کنی. بدرد من یکی که خیلی می خوره.
http://nima.rasouli.org/2008/08/google-calendar-persian.html
یکی از مهمترین بخش هایی که یک Farm Admin شیرپوینت باید به آن توجه کند ، تهیه پشتیبانهای مناسب از شیرپوینت است . این امر در باب نگهداری از Farm بسیار مهم بوده و در صورتی که شما یک Farm Administrator هستید و به این امر توجه لازم را ندارید ، پیشنهاد میکنم این پست را مطالعه کنید .
واژه مناسب بودن Backup ، شامل مسایلی چون محدوده و دامنه ای است که از آن پشتیبان تهیه میشود (یک Site Collection یا Application یا تمام Farm و ... ) ونیز قابل استفاده بودن آن فایل پشتیان (چرا که گرفتن یک پشتیبان به این معنی نیست شما میتوانید صد درصد آن را Restore نمایید پس باید حتما آزمایش شود ) . همچنین شامل این نکته نیز میشود که با Restore کردن این پشتیبان چه مقدار از اطلاعات شما از بین رفته و قابل بازگشت نمیباشد (منظور بازه زمانی است که شما به صورت دوره ای پشتیبان گیری میکنید )
با این مقدمه به جزییات بیشتری میپردازم :
در این قسمت قصد داریم از امکانات جدید اعتبار سنجی تعریف شده در فضای نام استاندارد System.ComponentModel.DataAnnotations استفاده نمائیم. از سیلورلایت سه به بعد امکان استفاده از این فضای نام به سادگی در برنامههای سیلورلایت میسر است (همچنین در برنامههای ASP.Net MVC)؛ اما برای کار با آن در WPF نیاز به تعدادی متد کمکی میباشد...
فهرست مطالب:
فصل 5- تعیین اعتبار ورودی کاربر و الگوی MVVM
- مقدمه
- معرفی برنامه فصل
- مدل برنامهی فصل
- ViewModel برنامه فصل
- View برنامه فصل
دریافت قسمت پنجم
دریافت مثال قسمت پنجم
تعدادی از منابع و مآخذ مورد استفاده در این سری:
2. Model View ViewModel
3. DataModel-View-ViewModel pattern
4. 5 Minute Overview of MVVM in Silverlight
5. A Field Guide to WPF Presentation Patterns
6. An attempt at simple MVVM with WPF
7. WPF: If Heineken did MVVM Frameworks Part 1 of n
8. Modal dialogs with MVVM and Silverlight 4
9. How do I do… With the Model-View-ViewModel pattern
10. Intro to WPF MVVM
11. Introduction to MVVM pattern in WPF
12. Learning WPF M-V-VM
13. Binding Combo Boxes in WPF with MVVM
14. Model-View-ViewModel Pattern
15. Unit Testable WCF Web Services in MVVM and Silverlight 4
16. MVVM Part 1: Overview
17. Which came first, the View or the Model?
18. Stackoverflow's questions tagged with MVVM
19. WPF: MVVM (Model View View-Model) Simplified
20. WPF and MVVM tutorial 01, Introduction
21. WPF patterns : MVC, MVP or MVVM or…?
22. Silverlight, MVVM and Validation Part III
23. DotNetKicks.com - Stories recently tagged with 'MVVM'
24. DotNetShoutout - Stories tagged with MVVM
25. MVVM Light Toolkit
26. MVVM screen casts
27. What’s new in MVVM Light V3
28. Using RelayCommands in Silverlight 3 and WPF
29. WPF Apps With The Model-View-ViewModel Design Pattern
30. WPF MVVM and Showing Dialogs