مطالب
اجرای برنامه‌های ASP.NET به کمک وب سرور Apache توسط Mono در Ubuntu
در قسمت قبل نحوه‌ی اجرای برنامه‌های ASP.NET را به کمک وب سرور آزمایشی Mono بررسی کردیم. بدیهی است این وب سرور برای هاست کردن سایت‌ها و خدمات دهی عمومی، مناسب نیست و صرفا جهت کارهای برنامه نویسی طراحی شده است. در ادامه، ابتدا وب سرور معروف آپاچی را نصب کرده و سپس سعی خواهیم کرد تا همان دو برنامه ASP.NET Web forms و ASP.NET MVC قسمت قبل را بر روی آن اجرا کنیم (دو برنامه خالی ASP.NET کامپایل شده که از ویندوز به لینوکس کپی شده بودند).


نصب وب سرور آپاچی
به اینترنت متصل شده، ترمینال Ubuntu را گشوده (با میانبر ctrl+alt+t) و سپس فرمان‌های ذیل را صادر کنید:
 sudo apt-get update
sudo apt-get upgrade -y
sudo apt-get install apache2
به این ترتیب Apache web server بر روی سیستم نصب خواهد شد.


نصب ماژول‌های ASP.NET مخصوص آپاچی
سپس نیاز است ASP.NET runtime for Apache را نصب کنیم:
 sudo apt-get install libapache2-mod-mono mono-apache-server4
mod_mono درون پروسه آپاچی اجرا شده و تمام درخواست‌های رسیده به یک وب سایت ASP.NET را به mod-mono-server که کار هاست سایت را انجام می‌دهد، انتقال خواهد داد.
اگر علاقمند به مشاهده تنظیمات آن بودید باید به مسیر etc/apache2/mods-enabled مراجعه کرده و فایل mod_mono.conf را بررسی کنید (اختیاری). برای مثال، در آن حالت اجرا، بر روی ASP.NET 4 تنظیم شده‌است.

تنظیمات آپاچی برای کار با ASP.NET
نیاز است فایل تنظیمات پیش فرض وب سرور آپاچی را جهت معرفی ASP.NET به آن، اندکی ویرایش کنیم:
 sudo gedit /etc/apache2/sites-available/default
در ادیتور باز شده، ذیل قسمت ServerAdmin، موارد زیر را اضافه کنید:
 MonoAutoApplication disabled
AddHandler mono .aspx .ascx .asax .ashx .config .cs .asmx .axd
MonoApplications "/:/var/www"
MonoServerPath default "/usr/bin/mod-mono-server4"
در ادامه به المان Directory /var/www سطرهای زیر را اضافه کنید:
 SetHandler mono
DirectoryIndex index.aspx index.html default.aspx Default.aspx
المان جدید ذیل را در انتهای فایل اضافه کنید تا یک سری از پوشه‌های خاص ASP.NET همانند محیط‌های ویندوزی در آپاچی نیز محافظت شوند:
 <DirectoryMatch "/([bB]in|[Aa]pp_[Cc]ode|[Aa]pp_[Dd]ata|[Aa]pp_[Gg]lobal[Rr]esources|[Aa]pp_[Ll]ocal[Rr]esources)/">
Order deny,allow
Deny from all
</DirectoryMatch>
فایل را ذخیره کرده و ادیتور را ببندید. اکنون وب سرور آپاچی را اجرا و ری استارت کنید:
 sudo service apache2 restart
همچنین سطح دسترسی مسیر var/www که حاوی برنامه‌های ما خواهد بود نیز باید تغییر کند:
 # r,w,exec for user + group
sudo chgrp -R www-data /var/www
sudo chown -R www-data /var/www
sudo chown -R www-data:www-data /var/www
sudo chmod -R 755 /var/www
اکنون اگر آدرس http://127.0.0.1 را در مرورگر وارد کنید، باید پیام «It Works» را مشاهده کنید و اگر خواستید محتوای آن‌را ویرایش کنید، دستور ذیل را صادر نمائید:
 gedit /var/www/index.html

اجرای مثال‌ها

با تنظیمات فوق، برنامه‌های کپی شده در مسیر var/www به کمک مونو و آپاچی اجرا خواهند شد.
دسترسی‌های فعلی کاربر وارد شده به لینوکس اجازه کپی فایل‌ها را به مسیر var/www نمی‌دهد. همچنین می‌خواهیم این کارها را توسط File browser آن انجام دهیم و نه خط فرمان. برای این منظور دستور ذیل را اجرا کنید تا File browser آن با دسترسی مدیریتی اجرا شود:
 sudo nautilus
الان می‌توان بدون مشکل در همان File browser گرافیکی آن، پوشه مثال وب فرم‌های خود را به درون پوشه var/www کپی کرد.
پس از کپی دو برنامه Web forms و MVC ابتدای بحث، نیاز است مجددا فایل تنظیمات آپاچی را ویرایش کنیم:
 sudo gedit /etc/apache2/sites-available/default
اکنون تنظیم برنامه وب فرم را به نحو ذیل به این فایل اضافه کنید:
 AddMonoApplications default "/webforms_test:/var/www/WebFormsApp/"
<Location /webforms_test>
SetHandler mono
</Location>
در تنظیم webforms_test:/var/www/WebFormsApp/، قسمت webforms_test نامی است که در مرورگر وارد خواهد شد و قسمت بعد از : مسیر فایل‌های برنامه و ریشه سایت است.
و تنظیم برنامه MVC به صورت زیر می‌باشد:
 AddMonoApplications default "/mvc_test:/var/www/Mvc4ProjectApp/"
<Location /mvc_test>
SetHandler mono
</Location>
بعد از هر بار تغییر فایل تنظیمات آپاچی باید یکبار وب سرور را توسط دستور sudo service apache2 restart ری استارت کنیم.
اکنون برنامه وب فرم‌ها در مسیر http://127.0.0.1/webforms_test و برنامه MVC در مسیر http://127.0.0.1/mvc_test قابل دسترسی است.


خلاصه بحث
پس از نصب وب سرور آپاچی و ماژول مونوی مخصوص آن، فایل etc/apache2/sites-available/default را به نحو ذیل ویرایش کنید و مسیرهای برنامه‌های خود را در آن تعریف نمائید:

<VirtualHost *:80>
ServerAdmin webmaster@localhost
        MonoAutoApplication disabled
        AddHandler mono .aspx .ascx .asax .ashx .config .cs .asmx .axd
        MonoApplications "/:/var/www"
        MonoServerPath default "/usr/bin/mod-mono-server4"

DocumentRoot "/var/www"
<Directory />
Options FollowSymLinks
AllowOverride None
</Directory>
<Directory /var/www/>
                SetHandler mono
                DirectoryIndex index.aspx index.html default.aspx Default.aspx
Options Indexes Includes FollowSymLinks MultiViews
AllowOverride None
Order allow,deny
allow from all                
</Directory>

ScriptAlias /cgi-bin/ /usr/lib/cgi-bin/
<Directory "/usr/lib/cgi-bin">
AllowOverride None
Options +ExecCGI -MultiViews +SymLinksIfOwnerMatch
Order allow,deny
Allow from all
</Directory>

        <DirectoryMatch "/([bB]in|[Aa]pp_[Cc]ode|[Aa]pp_[Dd]ata|[Aa]pp_[Gg]lobal[Rr]esources|[Aa]pp_[Ll]ocal[Rr]esources)/">
          Order deny,allow
          Deny from all
        </DirectoryMatch>

        AddMonoApplications default "/webforms_test:/var/www/WebFormsApp/"
        <Location /webforms_test> 
         SetHandler mono
        </Location>

       AddMonoApplications default "/mvc_test:/var/www/Mvc4ProjectApp/"
        <Location /mvc_test> 
         SetHandler mono
        </Location>

ErrorLog ${APACHE_LOG_DIR}/error.log

# Possible values include: debug, info, notice, warn, error, crit,
# alert, emerg.
LogLevel warn

CustomLog ${APACHE_LOG_DIR}/access.log combined
</VirtualHost>


مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت اول - نصب پیشنیازها
AngularJS یک فریم ورک جاوا اسکریپتی، برای ساخت برنامه‌های تک صفحه‌ای سمت کاربر، توسط HTML ،CSS و جاوا اسکریپت است. این فریم ورک، حاوی اجزایی برای data binding، طراحی ماژولار، کار با سرویس‌های سمت سرور وب و امثال آن است. Angular 2 بازنویسی کامل نگارش 1 آن است و اهداف زیر را دنبال می‌کند:
- سرعت بالاتر بارگذاری و اجرای کدها
- استفاده از آخرین فناوری‌های وب مانند ES 6 و وب کامپوننت‌ها با پشتیبانی تا IE 9.
- سطح API آن با طراحی جدید آن، به شدت کاهش یافته و خلاصه شده‌است. همین امر یادگیری آن‌را نیز ساده‌تر می‌کند.

برای یادگیری Angular 2 نیازی به فراگیری Angular 1 نیست. در اینجا با آشنایی با TypeScript، به این نتیجه خواهید رسید که برنامه‌های Angular 2 چیزی بیشتر از یک مثال عملی TypeScript نیستند. زبان TypeScript، زبان اول و توصیه شده‌ی کار با Angular 2 است و مزیت آن دسترسی به تمام قابلیت‌های ES 6 است؛ با این تفاوت که کامپایلر TypeScript قادر است آن‌ها را به ES 5 یا نگارش فعلی جاوا اسکریپت که توسط تمام مرورگرها پشتیبانی می‌شود، ترجمه و تبدیل کند. به این نحو به یک طراحی شیءگرا، مدرن و با قابلیت نگهداری بالا خواهید رسید که با تمام مرورگرهای جدید نیز سازگار است.
بنابراین پیشنیاز‌های اصلی کار با Angular 2، فراگیری ES 6 و TypeScript هستند که دو سری ویژه و مختص به آن‌ها در سایت جاری تهیه شده‌اند:
«مبانی ES 6»
«مبانی TypeScript»

در این قسمت قصد داریم پیشنیازهای دریافت و نصب اجزاء و وابستگی‌های AngularJS 2 را به همراه TypeScript، در ویژوال استودیو 2015 بررسی کنیم. البته استفاده از ویژوال استودیو در اینجا ضروری نیست و اساسا AngularJS وابستگی به ویژوال استودیو ندارد. اگر به دنبال پشتیبانی بهتری از TypeScript هستید، VSCode رایگان، سورس باز و چند سکویی، گزینه‌ی بسیار بهتری است نسبت به ویژوال استودیوی کامل. البته این مورد تعجبی هم ندارد؛ از این جهت که VSCode با TypeScript نوشته شده‌است.


اهمیت آشنایی با npm

اگر در طی سال‌های اخیر با ویژوال استودیو کار کرده باشید، به طور قطع با NuGet نیز آشنا هستید. NuGet به عنوان یک package manager دات نتی شناخته می‌شود و کار آن دریافت وابستگی‌های یک پروژه، از مخزنی مشخص و نصب و به روز رسانی خودکار آن‌ها است. اما این روزها خارج از محیط توسعه‌ی مایکروسافت، مدیرهای بسته‌های دیگری مانند Bower نیز برای نصب و به روز رسانی بسته‌های front end مانند کتابخانه‌های CSS ایی و جاوا اسکریپتی، بسیار رواج پیدا کرده‌اند. Bower یکی از ابزارهای NodeJS است که توسط NPM یا NodeJS Package Manager نصب می‌شود. به این معنا که استفاده از Bower به معنای استفاده از NPM است. پیش از این از NPM صرفا جهت نصب بسته‌های مرتبط با NodeJS استفاده می‌شد، اما در طی یکسال اخیر، استفاده از NPM نیز برای مدیریت بسته‌های front end رواج پیدا کرده‌است و در صدر مدیر بسته‌های نصب کتابخانه‌های front end قرار دارد. همچنین در این حالت شما تنها نیاز به یک ابزار و یک فایل تنظیمات آن خواهید داشت، بجای استفاده از چندین ابزار و چندین فایل تنظیمات جداگانه. به علاوه این روزها انجام کارهای جدی جاوا اسکریپتی بدون دانش NPM دیگر میسر نیست. بهترین ابزارها، کامپایلرها، فشرده کننده‌های front end و امثال آن‌ها، تحت NodeJS اجرا می‌شوند. برای کار با AngularJS 2.0 و دریافت وابستگی‌های آن نیز استفاده از npm، روش پیش فرض و توصیه شده‌است.


کار با npm جهت دریافت وابستگی‌های کتابخانه‌های front end

برای کار با npm یا می‌توان از دستورات خط فرمان آن به صورت مستقیم استفاده کرد و یا از امکانات یکپارچگی آن با ویژوال استودیو نیز بهره گرفت که ما در ادامه از این روش استفاده خواهیم کرد. البته توانمندی‌های خط فرمان npm فراتر است از امکانات توکار VS.NET، اما در اینجا نیازی به آن‌ها نیست و هدف صرفا دریافت و به روز رسانی وابستگی‌های مرتبط است.
ویژوال استودیوی 2015 به همراه ابزارهای NodeJS ارائه می‌شود. اما مشکل اینجا است که این ابزارها هم اکنون قدیمی شده‌اند و تطابقی با آخرین نگارش ابزارهای NodeJS ندارند. برای نمونه حین نصب وابستگی‌‌های AngularJS 2.0 که یکی از آن‌ها RxJS است، یک چنین خروجی را در پنجره‌ی output ویژوال استودیو مشاهده می‌کنید:
 npm WARN engine rxjs@5.0.0-beta.6: wanted: {"npm":">=2.0.0"} (current: {"node":"v0.10.31","npm":"1.4.9"})
به این معنا که نگارش‌های اخیر RxJS نیاز به npm با نگارشی بیشتر از 2 را دارند؛ اما نگارش npm پیش فرض ویژوال استودیو 1.4.9 است (البته باید دقت داشت که من به روز رسانی دوم VS 2015 را هم نصب کرده‌ام). برای رهایی از این مشکل، تنها کافی است تا به ویژوال استودیو اعلام کنیم از نسخه‌ی اصلی خط فرمان npm، بجای نسخه‌ی پیش فرض خودش استفاده کند:


همانطور که در تصویر نیز ملاحظه می‌کنید، به مسیر Tools->Options->Projects and Solutions->External Web Tools مراجعه کرده و متغیر محیطی PATH ویندوز را به ابتدای لیست منتقل کنید. به این صورت ابزارهای به روز شده‌ی خط فرمان، مقدم خواهند شد بر ابزارهای قدیمی به همراه نگارش فعلی ویژوال استودیو.

البته فرض بر این است که آخرین نگارش nodejs را از آدرس https://nodejs.org/en دریافت و نصب کرده‌اید. با نصب آن، برنامه npm، در خط فرمان ویندوز به صورت مستقیم قابل استفاده خواهد بود؛ از این جهت که مسیر آن به PATH ویندوز اضافه شده‌است:



افزودن فایل project.json به پروژه

تا اینجا فرض بر این است که nodejs را از سایت آن دریافت و نصب کرده‌اید. همچنین متغیر PATH را در External Web Tools ویژوال استودیو به ابتدای لیست آن منتقل کرده‌اید تا همواره از آخرین نگارش npm نصب شده‌ی در سیستم، استفاده شود.
پس از آن همانند نیوگت که از فایل xml ایی به نام packages.config برای ثبت آخرین تغییرات خودش استفاده می‌کند، npm نیز از فایلی به نام package.json برای ذکر وابستگی‌های مورد نیاز پروژه بهره می‌برد. برای افزودن آن، از منوی Project گزینه‌ی Add new item را انتخاب کرده و سپس npm را در آن جستجو کنید:


در اینجا نام پیش فرض package.json را پذیرفته و این فایل را به پروژه و ریشه‌ی آن اضافه کنید.
اگر گزینه‌ی فوق را در لیست Add new item مشاهده نمی‌کنید، مهم نیست. یک فایل متنی را به نام package.json به ریشه‌ی پروژه‌ی جاری اضافه کنید.
در ادامه محتوای این فایل را به نحو ذیل تغییر دهید:
{
    "name": "asp-net-mvc5x-angular2x",
    "version": "1.0.0",
    "author": "DNT",
    "description": "",
    "scripts": {},
    "license": "Apache-2.0",
    "dependencies": {
        "jquery": "2.2.3",
        "angular2": "2.0.0-beta.15",
        "systemjs": "^0.19.26",
        "es6-promise": "^3.1.2",
        "es6-shim": "^0.35.0",
        "reflect-metadata": "0.1.2",
        "rxjs": "5.0.0-beta.2",
        "zone.js": "^0.6.12",
        "bootstrap": "^3.3.6"
    },
    "devDependencies": {
        "typescript": "^1.8.9",
        "typings": "^0.8.1"
    },
    "repository": {
    }
}
این فایل تنظیمات، سبب بارگذاری خودکار وابستگی‌های مورد نیاز AngularJS 2.0 در ویژوال استودیو می‌شود.

چند نکته:
- هر زمانیکه این فایل را ذخیره کنید، بلافاصله کار دریافت این بسته‌ها از اینترنت آغاز خواهد شد. جزئیات آن‌را می‌توان در پنجره‌ی output ویژوال استودیو مشاهده کرد (و حتما این‌کار را جهت دیباگ کار انجام دهید. بسیاری از مشکلات و خطاها، در اینجا لاگ می‌شوند). بنابراین اگر قصد دارید کار همگام سازی تغییرات را انجام دهید، فقط کافی است دکمه‌های ctrl+s یا save را بر روی این فایل اعمال کنید.
- کاری که دکمه‌ی ctrl+s در این فایل انجام می‌دهد، اعمال خودکار دستور npm install بر روی پوشه‌ای است که package.json در آن قرار دارد. بنابراین برای دریافت این بسته‌ها، روش خط فرمان آن، ابتدا وارد شدن به ریشه‌ی پروژه‌ی جاری و سپس صدور دستور npm install است (که نیازی به آن نیست و ویژوال استودیو این‌کار را به صورت خودکار انجام می‌دهد).
- بسته‌های دریافت شده، در پوشه‌ای به نام node_modules در ریشه‌ی پروژه ذخیره می‌شوند:


برای مشاهده‌ی آن‌ها می‌توان بر روی دکمه‌ی show all files در solution explorer کلیک نمائید.

- درون فایل package.json، پشتیبانی کاملی از intellisense وجود دارد. برای مثال اگر علاقمند بودید تا آخرین نگارش AngularJS را مشاهده کنید، پس از خاصیت angular2 در تنظیمات فوق، " را تایپ کنید تا منوی تکمیل کننده‌ای ظاهر شود:


بدیهی است این منو جهت دریافت آخرین اطلاعات، نیاز به اتصال به اینترنت را دارد.

البته همیشه آخرین شماره نگارش AngularJS 2.0 را در این آدرس نیز می‌توانید مشاهده کنید: CHANGELOG.md

- در این فایل شماره نگارش آغاز شده‌ای با ^ مانند "3.1.2^" به این معنا است که اجازه‌ی نصب نگارش‌های جدیدتری از 3.1.2 نیز داده شده‌است.


به روز رسانی کامپایلر TypeScript

نیاز است یکبار مطلب «مبانی TypeScript؛ تنظیمات TypeScript در ویژوال استودیو» را جهت آشنایی با نحوه‌ی به روز رسانی اجزای مرتبط با TypeScript مطالعه کنید.


افزودن فایل tsconfig.json به پروژه

مرحله‌ی بعد شروع به کار با AngularJS و TypeScript، انجام تنظیمات کامپایلر TypeScript است. برای این منظور از منوی پروژه، گزینه‌ی Add new item، عبارت typescript را جستجو کرده و در لیست ظاهر شده، گزینه‌ی TypeScript JSON Configuration File را با نام پیش فرض آن انتخاب کنید:


اگر این گزینه‌ی ویژه را در لیست add new items ندارید، مهم نیست. یک فایل متنی را به نام tsconfig.json به ریشه‌ی پروژه‌ی جاری اضافه کنید.
پس از افزودن فایل tsconfig.json به ریشه‌ی سایت، تنظیمات آن‌را به نحو ذیل تغییر دهید:
{
    "compileOnSave": true,
    "compilerOptions": {
        "target": "es5",
        "module": "system",
        "moduleResolution": "node",
        "noImplicitAny": false,
        "noEmitOnError": true,
        "removeComments": false,
        "sourceMap": true,
        "emitDecoratorMetadata": true,
        "experimentalDecorators": true
    },
    "exclude": [
        "node_modules",
        "wwwroot",
        "typings/main",
        "typings/main.d.ts"
    ]
}
در مورد جزئیات این تنظیمات در سری «مبانی TypeScript» و «تنظیمات کامپایلر TypeScript» بیشتر بحث شده‌است. فایل ویژه‌ی tsconfig.json تنظیمات پیش فرض ویژوال استودیو را جهت کار با TypeScript بازنویسی می‌کند. بنابراین زمانیکه از این فایل استفاده می‌شود، دیگر نیازی نیست به گزینه‌ی مختلف پروژه، جهت تنظیم TypeScript مراجعه کرد.
برای نمونه خاصیت compileOnSave سبب خواهد شد تا پس از ذخیره سازی یک فایل ts، بلافاصله فایل js معادل آْن تولید شود. نوع ماژول‌ها در اینجا به system.js تنظیم شده‌است و خروجی کدهای js آن از نوع ES 5 درنظر گرفته شده‌است. همچنین فعال سازی decorators نیز در اینجا صورت گرفته‌است. از این جهت که AngularJS2 استفاده‌ی گسترده‌ای را از این مفهوم، انجام می‌دهد.
در قسمت excludes به کامپایلر TypeScript اعلام شده‌است تا از یک سری از مسیرها مانند پوشه‌ی node_modules که پیشتر آن‌را تنظیم و دریافت کردیم، صرفنظر کند.


خلاصه‌ی بحث

تا اینجا با نحوه‌ی نصب پیشنیازهای AngularJS 2 و همچنین TypeScript آشنا شدیم. به صورت خلاصه:
- nmp اصلی را از سایت nodejs دریافت و نصب کنید.
- متغیر PATH را در ویژوال استودیو، به ابتدای لیست ابزارهای خارجی وب آن منتقل کنید تا از npm اصلی استفاده کند.
- فایل project.json را با محتوای ذکر شده، به ریشه‌ی پروژه اضافه کنید. سپس یکبار آن‌را save کنید تا وابستگی‌ها را از اینترنت دریافت کند.
- اطمینان حاصل کنید که آخرین کامپایلر TypeScript را نصب کرده‌اید.
- فایل tsconfig.json را با محتوای ذکر شده، به ریشه‌ی پروژه اضافه کنید.
اشتراک‌ها
جاوا اسکریپت، اجکس، جی کوئری، انگیولار و نود چیستند و کاربرد هر کدام چیست؟

Summary

JavaScript is a language written for websites to run in the client’s browser.

AJAX is a way for JavaScript to request data from a server without refreshing the page or blocking the application.

jQuery is a JavaScript library built to automate and simplify common web tasks like AJAX or animation.

Angular is a hip JavaScript framework which is made for building large, single-page web applications.

Node.js allows JavaScript to be run without a browser, and is commonly used to run web servers. 

جاوا اسکریپت، اجکس، جی کوئری، انگیولار و نود چیستند و کاربرد هر کدام چیست؟
مطالب
ارتقاء به HTTP Client در Angular 4.3
عموما در برنامه‌های SPA، اطلاعات از طریق HTTP و از طرف سرور دریافت می‌شوند. از نگارش‌های ابتدایی Angular، اینکار از طریق HTTP Module آن مسیر بود و هست. در Angular 4.3 روش بهبودیافته‌ای نسبت به این روش متداول ارائه شده‌است که در ادامه تعدادی از ویژگی‌های مقدماتی آن‌را بررسی می‌کنیم.
هرچند ارتقاء به HttpClient الزامی نیست و کدهای پیشین، هنوز هم به خوبی کار می‌کنند؛ اما طراحی جدید آن شامل ویژگی‌های توکاری است که به سختی توسط HTTP Module پیشین قابل پیاده سازی هستند.


به روز رسانی وابستگی‌های پروژه

پیش از هرکاری نیاز است وابستگی‌های پروژه را به روز رسانی کرد و یکی از روش‌های ساده‌ی یافتن شماره نگارش‌های جدید بسته‌های تعریف شده‌ی در فایل package.json برنامه، استفاده از بسته‌ی npm-check-updates است:
npm install npm-check-updates -g
ncu
دستور اول، این بسته را به صورت عمومی نصب کرده و صدور دستور دوم در ریشه‌ی پروژه، سبب می‌شود تا گزارشی از آخرین به روز رسانی‌ها، نمایش داده شود (بدون هیچگونه تغییری در پروژه):


در اینجا شماره نگارش‌های جدید مشخص شده‌اند و همچنین روش سریع ارتقاء به آن‌ها نیز ذکر شده‌است. فقط کافی است دستورات ذیل را صادر کنیم تا این به روز رسانی‌ها توسط ncu انجام شوند:
ncu -a
npm update
دستور اول صرفا شماره نگارش‌های جدید را در فایل package.json، به صورت خودکار اصلاح می‌کند و دستور دوم سبب دریافت، نصب و اعمال آن‌ها خواهد گردید.


تغییرات مورد نیاز جهت معرفی ماژول HttpClient

این ماژول جدید از طریق اینترفیس HttpClientModule ارائه می‌شود. بنابراین اولین تغییر در جهت ارتقاء به نگارش 4.3، اصلاح importهای لازم است:
از:
 import { HttpModule } from '@angular/http';
به:
 import { HttpClientModule } from '@angular/common/http';

پس از آن، این HttpClientModule را به لیست imports ماژول اصلی برنامه اضافه می‌کنیم؛ تا در کل برنامه قابل دسترسی شود:
@NgModule({
    imports: [
        // ...
        HttpClientModule,
        // ...
    ],
declarations: [ ... ],
providers: [ ... ],
exports: [ ... ]
})
export class AppModule { }


تغییرات مورد نیاز در سازنده‌ها و تزریق وابستگی‌ها

پس از تغییرات فوق، دیگر دسترسی به HttpModule پیشین را نداریم. بنابراین نیاز است هر جائی را که سرویس Http به سازنده‌ی کلاسی تزریق شده‌است، یافته و به صورت ذیل تغییر دهیم:
از:
 constructor(private http: Http) { }
به:
import { HttpClient } from '@angular/common/http';
// ...
constructor(private http: HttpClient) { }


تغییرات مورد نیاز در کدهای سرویس‌ها جهت کار با HTTP Verbs

یکی از اهداف HTTP Client جدید، سادگی کار با اطلاعات دریافتی از سرور است. برای مثال در HTTP Module پیشین، روش دریافت اطلاعات از سرور به صورت ذیل است:
public get(): Observable<MyType> => {
    return this.http.get(url)
        .map((response: Response) => <MyType>response.json());
}
ابتدا درخواستی ارسال شده و سپس نتیجه‌ی آن به JSON تبدیل گشته و در آخر به نوع بازگشتی متد تبدیل می‌شود.
در HTTP Client جدید دیگر نیازی نیست تا متد ()json. فراخوانی شود. در اینجا به صورت پیش‌فرض نوع بازگشتی از سرور JSON فرض می‌شود. همچنین اکنون متدهای get/put/post و امثال آن برخلاف HTTP Client قبلی، جنریک هستند. یعنی در همینجا می‌توان نوع بازگشتی را هم مشخص کرد. به این ترتیب، قطعه کد قدیمی فوق، به کد ساده‌ی ذیل تبدیل می‌شود که در آن خبری از map و همچنین یک cast اضافی نیست:
get<T>(url: string): Observable<T> {
    return this.http.get<T>(url);
}
برای نمونه شبیه به همین نکته برای post نیز صادق است:
post<T>(url: string, body: string): Observable<T> {
   return this.http.post<T>(url, body);
}

نکته 1: در اینجا اگر خروجی از سرور، نوع دیگری را داشت، نیاز است responseType را به صورت صریحی به شکل ذیل مشخص کرد:
 getData() {
  this.http.get(this.url, { responseType: 'text' }).subscribe(res => {
       this.data = res;
  });
}
در این‌حالت خروجی متنی <Observable<string را دریافت می‌کنیم و نیازی به ذکر <get<string نیست.

نکته 2: ممکن است اطلاعات بازگشتی از سمت سرور، داخل یک فیلد محصور شده باشند:
{
  "results": [
    "Item 1",
    "Item 2",
  ]
}
در این حالت برای دسترسی به اطلاعات این فیلد می‌توان از حالت key/value بودن اشیاء جاوا اسکریپتی به شکل زیر برای دسترسی به خاصیت results استفاده کرد:
this.http.get('/api/items').subscribe(data => {
   this.results = data['results'];
});


نکاتی را که باید حین کار با یک RxJS Observable-based API در نظر داشت

این API جدید نیز همانند قبل مبتنی بر RxJS Observables است. بنابراین نکات ذیل در مورد آن نیز صادق است:
- اگر متد subscribe بر روی این observables فراخوانی نشود، اتفاقی رخ نخواهد داد.
- اگر چندین بار مشترک این observables شویم، چندین درخواست HTTP صادر می‌شوند.
- این نوع خاص از observables، تنها یک مقدار را بازگشت می‌دهند. اگر درخواست HTTP موفقیت آمیز باشد، این observables یک نتیجه را بازگشت داده و سپس خاتمه پیدا می‌کنند.
- این observables اگر در حین درخواست HTTP با خطایی مواجه شوند، سبب صدور استثنایی می‌شوند.


تغییرات مورد نیاز در کدهای سرویس‌ها جهت کار با HTTP Headers

در اینجا برای تعریف headers می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
import { HttpHeaders } from "@angular/common/http";

const headers = new HttpHeaders({ "Content-Type": "application/json" });
و یا به صورت fluent به شکل زیر:
 const headers = new HttpHeaders().set("Accept", "application/json").set('Content-Type', 'application/json');

سپس آن‌را به عنوان پارامتر سوم، به متدهای http ارسال می‌کنیم. یک مثال:
  updateAppProduct(id: number, item: AppProduct): Observable<AppProduct> {
    const header = new HttpHeaders({ "Content-Type": "application/json" });
    return this.http
      .put<AppProduct>(
        `${this.baseUrl}/UpdateProduct/${id}`,
        JSON.stringify(item),
        { headers: header }
      )
      .map(response => response || {});
  }

تعریف پارامتر options اینبار به صورت یک شیء دارای چندین خاصیت درآمده‌است. به همین جهت است که در اینجا یک {} را نیز مشاهده می‌کنید:
(method) HttpClient.post(url: string, body: any, options?: {
          headers?: HttpHeaders;
          observe?: "body";
          params?: HttpParams;
          reportProgress?: boolean;
          responseType?: "json";
          withCredentials?: boolean;
}): Observable<Object>

یک نکته: شیء HttpHeaders به صورت immutable طراحی شده‌است. یعنی اگر آن‌را به صورت ذیل فراخوانی کنیم:
const headers = new HttpHeaders();
headers = headers.set('Content-Type', 'application/json');
headers = headers.set('Accept', 'application/json');
headers تولیدی ... خالی خواهد بود. به همین جهت روش صحیح تشکیل آن به صورت ذیل و زنجیروار است:
 const headers = new HttpHeaders()
.set('Content-Type', 'application/json')
.set('Accept', 'application/json')
;


امکان تعریف HttpParams

اگر به شیء options در تعریف فوق دقت کنید، دارای خاصیت اختیاری params نیز هست. از آن می‌توان جهت تعریف کوئری استرینگ‌ها استفاده کرد. برای مثال درخواست ذیل:
http
  .post('/api/items/add', body, {
      params: new HttpParams().set('id', '3'),
  })
  .subscribe();
سبب تولید یک چنین URL ایی می‌گردد:
  /api/items/add?id=3

یک نکته: شیء HttpParams به صورت immutable طراحی شده‌است. یعنی اگر آن‌را به صورت ذیل فراخوانی کنیم:
const params = new HttpParams();
params.set('orderBy', '"$key"')
params.set('limitToFirst', "1");
params تولیدی ... خالی خواهد بود. به همین جهت روش صحیح تشکیل آن به صورت ذیل و زنجیروار است:
const params = new HttpParams()
.set('orderBy', '"$key"')
.set('limitToFirst', "1");
به علاوه روش تعریف ذیل نیز برای کار با HttpParams مجاز است:
 const params = new HttpParams({fromString: 'orderBy="$key"&limitToFirst=1'});


تغییرات مورد نیاز در کدهای سرویس‌ها جهت مدیریت خطاها

در اینجا اینبار خطای بازگشتی، از نوع ویژه‌ی HttpErrorResponse است که شامل اطلاعات شماره کد و متن خطای حاصل می‌باشد:
import { HttpClient, HttpHeaders, HttpErrorResponse } from "@angular/common/http";

postData() { 
  this.http.post(this.url, this.payload).subscribe( 
    res => { 
      console.log(res); 
    }, 
    (err: HttpErrorResponse) => { 
      console.log(err.error); 
      console.log(err.name); 
      console.log(err.message); 
      console.log(err.status); 

        if (err.error instanceof Error) { 
          console.log("Client-side error occured."); 
        } else { 
          console.log("Server-side error occured."); 
        }
    } 
  ); 
}


امکان سعی مجدد در اتصال توسط HTTP Client

ممکن است در اولین سعی در اتصال به سرور، خطایی رخ دهد و یا سرور در دسترس نباشد. در اینجا توسط متد retry می‌توان درخواست سعی مجدد در اتصال را صادر کرد.
برای این منظور ابتدا عملگر retry مربوط به RxJS را import می‌کنیم:
 import 'rxjs/add/operator/retry';
سپس:
http
  .get<ItemsResponse>('/api/items')
  .retry(3)
  .subscribe(...);
این کد در صورت بروز خطایی، این عملیات را سه بار تکرار می‌کند. در انتها اگر بازهم خطایی دریافت شد، این خطا را به برنامه بازگشت می‌دهد.


امکان درخواست کل Response بجای Body

اگر به امضای پارامتر اختیاری options دقت کنید، خاصیت observe آن به صورت پیش فرض به body تنظیم شده‌است. به این معنا که تنها body یک response را تبدیل به یک شیء JSON می‌کند:
(method) HttpClient.post(url: string, body: any, options?: {
          headers?: HttpHeaders;
          observe?: "body";
          params?: HttpParams;
          reportProgress?: boolean;
          responseType?: "json";
          withCredentials?: boolean;
}): Observable<Object>
اما گاهی از اوقات نیاز است تا به کل Response دسترسی داشته باشیم. در این حالت باید نوع observe را به response تنظیم کرد:
http
  .get<MyJsonData>('/data.json', {observe: 'response'})
  .subscribe(resp => {
    console.log(resp.headers.get('X-Custom-Header'));
    console.log(resp.body.someField);
  });
به این ترتیب اینبار resp از نوع <HttpResponse<MyJsonData خواهد بود که توسط آن می‌توان به خواص headers و یا body، به صورت جداگانه‌ای دسترسی یافت.


یک نکته‌ی تکمیلی: کدهای سری کار با فرم‌ها در Angular را اگر به HttpClient ارتقاء دهیم، خلاصه‌ی تغییرات آن‌ها به این صورت خواهند بود.
مطالب
فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت دوم - ایجاد اولین فرم
در قسمت قبل، مروری داشتیم بر تفاوت‌های دو نوع مختلف فناوری‌های ایجاد و مدیریت فرم‌ها در Angular و هچنین ساختار ابتدایی برنامه‌ی این سری را ایجاد کردیم. در ادامه، اولین فرم مبتنی بر قالب‌ها را ایجاد خواهیم کرد.


ایجاد اولین فرم مبتنی بر قالب‌ها

پس از ایجاد کامپوننت employee-register، فایل قالب آن یا src\app\employee\employee-register\employee-register.component.html را گشوده و به نحو ذیل تکمیل می‌کنیم:
<h3>Angular Forms</h3>
<form #form="ngForm">
    <input type="text" placeholder="Name">
    <button type="submit">Ok</button>
</form>

form.pristine: {{ form.pristine }}
زمانیکه المان فرم به صفحه اضافه می‌شود، Angular به صورت خودکار دایرکتیو مرتبطی را به فرم اضافه می‌کند. برای دسترسی به این دایرکتیو نیاز است یک template reference variable را تعریف کرد. برای مثال "form="ngForm#  به معنای تعریف متغیر form است که به دایرکتیو توکار ngForm متصل شده‌است و اکنون حاوی وهله‌ای از این دایرکتیو می‌باشد. به همین جهت است که امکان دسترسی به اطلاعات این وهله توسط درج form.pristine در همان قالب وجود دارد.
خاصیت pristine مشخص می‌کند که آیا فرم توسط کاربر تغییر یافته‌است یا خیر؟


مقدار خاصیت pristine در ابتدای کار true است؛ به این معنا که هنوز تغییری در آن اعمال نشده‌است.

یک نکته: ممکن است در حین توسعه‌ی برنامه، خطای ذیل را در کنسول developer tools مرورگرها مشاهده کنید:
 There is no directive with "exportAs" set to "ngForm"
این دایرکتیو تنها زمانی قابل دسترسی است که در قسمت imports ماژول جاری که با آن کار می‌کنید، تعریف FormsModule را به همان نحوی که در انتهای قسمت قبل بررسی کردیم (قسمت «افزودن ماژول فرم‌ها به برنامه»)، افزوده باشید.

در ادامه، در همین فرمی که تعاریف آن‌را در بالا مشاهده می‌کنید، اطلاعاتی را وارد نمائید. هنوز هم مقدار خاصیت pristine مساوی true است. علت اینجا است که هنوز به Angular اعلام نکرده‌ایم که کدام فیلد یا فیلدهای فرم را باید تحت نظر قرار دهد. برای این منظور ابتدا به المان تعریف شده نامی را انتساب داده و سپس دایرکتیو ngModel را نیز به انتهای تعاریف آن اضافه می‌کنیم:
<h3>Angular Forms</h3>
<form #form="ngForm">
    <input type="text" placeholder="Name" name="name" ngModel>
    <button type="submit">Ok</button>
</form>

form.pristine: {{ form.pristine }}

اکنون اگر مقدار فرم را تغییر دهیم، مشاهده خواهیم کرد که مقدار خاصیتpristine  به false تغییر می‌کند:


یک نکته: زمانیکه دایرکتیو ngModel ذکر می‌شود، تعریف name المان متناظر با آن، الزامی است؛ در غیراینصورت خطای ذیل را در کنسول developer tools مرورگرها مشاهده خواهید کرد:
 Error: If ngModel is used within a form tag, either the name attribute must be set or the form
control must be defined as 'standalone' in ngModelOptions.


خاموش کردن اعتبارسنجی توکار مرورگرها

یکی از کارهایی را که نیاز است در حین کار با فرم‌ها انجام داد، خاموش کردن اعتبارسنجی توکار مرورگرها است. فرض کنید ویژگی معتبر و استاندارد required را به یکی از المان‌های ورودی اضافه کرده‌اید:
<input type="text" required placeholder="Name" name="name" ngModel>
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید و بدون تکمیل این فیلد بر روی دکمه‌ی ارسال فرم کلیک نمائید، به ازای مرورگرهای مختلف، پیام انگلیسی «لطفا این فیلد را تکمیل کنید» ظاهر خواهد شد و هر کدام شکل متفاوتی را دارند که جزئیات آن‌ها را نمی‌توان تغییر داد و یا سفارشی سازی کرد. به این مورد، browser validation می‌گویند. به همین جهت برای خاموش کردن این اعتبارسنجی توکار مرورگرها و ارائه‌ی تجربه‌ی کاربری یکنواخت و یکدستی در تمام مرورگرها، نیاز است ویژگی novalidate را به تگ فرم اضافه کرد:
<form #form="ngForm" novalidate>
هر دوی ویژگی‌های novalidate و یاrequired ، جزو استاندارد HTML هستند و ارتباطی به Angular ندارند.


بهبود ظاهر فرم توسط اعمال شیوه‌نامه‌های بوت استرپ

در قسمت قبل، در ابتدای کار تدارک ساختار مثال این سری، بوت استرپ را نیز نصب و تنظیم کردیم. در ادامه می‌خواهیم اندکی ظاهر این فرم را بر اساس شیوه‌نامه‌های بوت استرپ بهبود ببخشیم:
<div class="container">
    <h3>Angular Forms</h3>
    <form #form="ngForm" novalidate>
        <div class="form-group">
            <label>First Name</label>
            <input type="text" class="form-control" required name="firstName" ngModel>
        </div>
        <div class="form-group">
            <label>Last Name</label>
            <input type="text" class="form-control" required name="lastName" ngModel>
        </div>
        <button class="btn btn-primary" type="submit">Ok</button>
    </form>
</div>

form.pristine: {{ form.pristine }}


- برای افزودن بوت استرپ نیازی نیست تا شیوه‌نامه‌ی آن‌را به صورت دستی به Index.html برنامه اضافه کرد. همینقدر که ارجاعی از آن در فایل angular-cli.json. در قسمت شیوه‌نامه‌های آن وجود داشته باشد، به صورت خودکار در bundle نهایی تولید شده‌ی توسط سیستم ساخت برنامه‌ی Angular CLI ظاهر خواهد شد.
- در اینجا ابتدا فرم خود را در داخل یک container قرار داده‌ایم. این مورد سبب می‌شود تا محتوای آن به میانه‌ی صفحه منتقل شود.
- سپس شیوه‌نامه‌ی btn به دکمه‌ی ارسال فرم اضافه شده‌است تا شکل دکمه‌های بوت استرپ را پیدا کند.
- سپس هر فیلد ورودی داخل یک div با کلاس form-group محصور می‌شود و هر کنترل، کلاس form-control را خواهد یافت.


افزودن سایر المان‌های ورودی به فرم

تا اینجا دو text box را به فرم اضافه کرده‌ایم. در ادامه می‌خواهیم المان‌های دیگری را نیز تعریف کنیم:

افزودن Check boxes

        <div class="checkbox">
            <label>
                <input type="checkbox" name="is-full-time" ngModel> Full Time Employee
            </label>
        </div>
چون با بوت استرپ کار می‌کنیم، نیاز است المان ورودی از نوع checkbox را داخل یک div با کلاس checkbox محصور کنیم. سپس یک label را تعریف کرده و Input را داخل آن قرار دهیم. در اینجا نیز همانند سایر المان‌ها نیاز است نامی را به آن انتساب داده و سپس دایرکتیو ngModel را قید نمود تا Angular این کنترل را تحت نظر قرار دهد.


افزودن Radio buttons

        <label>Payment Type</label>
        <div class="radio">
            <label>
                <input type="radio" name="pay-type" value="FullTime" checked>
                Full Time
            </label>
        </div>
        <div class="radio">
            <label>
                <input type="radio" name="pay-type" value="PartTime">
                Part Time
            </label>
        </div>
Radio buttons نیز شبیه به Check boxها تعریف می‌شوند. در اینجا نیز یک div با کلاس radio و سپس label ایی که المان ورودی از نوع radio داخل آن قرار می‌گیرد، افزوده خواهد شد. فقط در اینجا باید دقت داشت که گروه بندی این المان‌ها بر اساس نام آن‌ها انجام می‌شود. به همین جهت است که نام این دو المان یکی وارد شده‌است. همچنین باید value آن‌را نیز تنظیم کرد. این مقداری است که در نهایت به سرور ارسال خواهد شد.


افزودن Drop downs

        <div class="form-group">
            <label>Primary Language</label>
            <select class="form-control">
                <option *ngFor="let lang of languages">
                    {{ lang }}
                </option>
            </select>
        </div>
در اینجا از المان select برای تشکیل یک drop down استفاده می‌کنیم و نحوه‌ی تعریف آن بسیار شبیه است به تعریف text boxهایی که داخل form-group محصور شده و همچنین کلاس form-control را پیدا می‌کنند.
اما قسمت مهم آن، اطلاعاتی است که قرار است در این drop down نمایش داده شوند. این اطلاعات را می‌توان از آرایه‌ی languages گرفت و سپس توسط یک ngFor به المان select اضافه کرد. بنابراین باید به فایل employee-register.component.ts مراجعه کرده و آرایه‌ی languages را به آن افزود:
export class EmployeeRegisterComponent implements OnInit {
  languages = ["Persian", "English", "Spanish", "Other"];
کاری که در اینجا انجام می‌شود، تکرار المان option توسط ngFor است. برای مثال در اینجا 4 بار المان option توسط عناصر آرایه‌ی زبان‌ها در داخل المان select تکرار خواهد شد. به عبارتی select نهایی رندر شده‌ی در صفحه، چنین شکلی را پیدا می‌کند:
<select class="form-control">
  <option>Persian</option>
  <option>English</option>
  <option>Spanish</option>
  <option>Other</option>
</select>

تا اینجا فرم تشکیل شده‌ی ما چنین نمایی را پیدا می‌کند:


در قسمت بعد این فرم را توسط مباحث data binding و بررسی نحوه‌ی دسترسی به اطلاعات آن در کامپوننت مرتبط، تکمیل خواهیم کرد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-02.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
مطالب
ایجاد تایمرها در برنامه‌های Angular
عموما در برنامه‌های جاوا اسکریپتی با استفاده از متدهای setTimeout و setInterval می‌توان یک تایمر را ایجاد کرد. اما در برنامه‌های Angular با توجه به استفاده‌ی از کتابخانه‌ی RxJS، امکان ایجاد تایمرهای reactive نیز وجود دارد که در این مطلب آن‌ها را مرور خواهیم کرد.


ایجاد تایمرهای متوالی و بی‌وقفه

با استفاده از عملگر Observable.interval می‌توان یک تایمر بی‌نهایت را ایجاد کرد. پارامتر ورودی آن بر حسب میلی ثانیه است و مشترکین به آن در بازه‌های زمانی مشخص شده‌ی توسط این پارامتر، عدد جاری این بازه را دریافت می‌کنند.
یک مثال:


در این مثال می‌خواهیم تایمری را ایجاد کنیم که هر ثانیه یکبار، کدی را اجرا کند:
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import "rxjs/add/observable/interval";
import { Subscription } from "rxjs/Subscription";

@Component()
export class UsingTimersComponent {

  private intervalSubscription: Subscription;
  interval = 0;

  startInterval() {
    const interval = Observable.interval(1000);
    this.intervalSubscription = interval.subscribe(i => this.interval += i);
  }

  stopInterval() {
    this.intervalSubscription.unsubscribe();
  }
}
با این قالب:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">Observable.interval(1000)</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <div>
      <label>interval: </label> {{interval}}
    </div>
    <div>
      <button (click)="startInterval()" class="btn btn-success">Start</button>
      <button (click)="stopInterval()" class="btn btn-danger">Stop</button>
    </div>
  </div>
</div>
عملگر interval باید از مسیر rxjs/add/observable/interval دریافت شود که در ابتدای تعاریف کامپوننت مشخص شده‌است.
 پس از آن فراخوانی Observable.interval(1000) یک Observable را ایجاد می‌کند که توانایی صدور رخ‌دادهایی را در بازه‌های زمانی متوالی 1000 میلی ثانیه‌ای، دارا است.
اکنون مشترکین به آن، اعداد متوالی شروع شده‌ی از صفر را در هر ثانیه یکبار، دریافت می‌کنند:
this.intervalSubscription = interval.subscribe(i => this.interval += i);
این تایمر، به نحوی که تعریف شده‌است، تا ابد ادامه پیدا خواهد کرد. برای توقف آن نیاز است همانند روال معمول کار با Observableها، اشتراک به آن را لغو کرد:
this.intervalSubscription.unsubscribe();


مطلع شدن از پایان کار یک تایمر

با استفاده از اپراتور finally که از مسیر rxjs/add/operator/finally قابل import است، می‌توان رخ‌داد لغو اشتراک به این Observable و یا همان خاتمه‌ی تایمر را در اینجا دریافت کرد:
this.intervalSubscription = interval
      .finally(() => console.log("All done!"))
      .subscribe(i => this.interval += i);


ایجاد تایمرهای خود متوقف شونده

با استفاده از عملگر Observable.timer که در مسیر rxjs/add/observable/timer قرار دارد، می‌توان تایمری را ایجاد کرد که پس از یک تاخیر مشخص شده‌، اجرا شود و بلافاصله خاتمه یابد:
const timer = Observable.timer(1000);
timer.subscribe(data => console.log('ding!'));
در اینجا تایمری ایجاد شده‌است که پس از یک ثانیه اجرا شده و کد نمایش ding را در کنسول مرورگر اجرا می‌کند. سپس به صورت خودکار خاتمه خواهد یافت. در اینجا data نیز مساوی صفر است (اولین بار اجرای تایمر).
این تایمر امکان اجرای در بازه‌های زمانی مشخصی را نیز دارا است:
const moreThanOne$ = Observable.timer(2000, 500);
moreThanOne$.subscribe(data => console.log('timer with args', data));
اولین پارامتر آن مشخص می‌کند که این تایمر باید پس از 2 ثانیه تاخیر، شروع به کار کند و دومین آرگومان آن مشخص می‌کند که این تایمر تا ابد، با فواصل زمانی هر 500 میلی‌ثانیه یکبار، اجرا خواهد شد.


محدود کردن تعداد بار اجرای تایمر

اگر Observable.timer با پارامتر دوم آن بکار رود، بی‌نهایت بار اجرا خواهد شد. اما می‌توان این تعداد بار اجرا را توسط اپراتور take که از مسیر rxjs/add/operator/take قابل import است، محدود کرد:
let moreThanOne$ = Observable.timer(2000, 500).take(3);
moreThanOne$.subscribe(data => console.log('timer with args', data));
در اینجا تایمر تعریف شده، پس از یک وقفه‌ی آغازین 2 ثانیه‌ای شروع به کار می‌کند. سپس تنها دو بار دیگر در بازه‌های متوالی زمانی 500 میلی ثانیه یکبار، اجرا خواهد شد. یعنی جمعا سه بار با توجه به take(3) اجرا خواهد شد.


اجرای با تاخیر بازه‌های زمانی

با استفاده از اپراتور delay که از مسیر rxjs/add/operator/delay قابل import است، می‌توان هر بار اجرای callback تایمر را با یک تاخیر دریافت کرد:
const start = new Date();
const stream$ = Observable.interval(500).take(3);
stream$.delay(300).subscribe(x => {
    console.log('val',x);
    console.log( new Date() - start );
})
در اینجا تایمر از نوع interval تعریف شده، با توجه به استفاده‌ی از عملگر take، تنها سه بار اجرا می‌شود. اما این اجراها با تاخیری 300 میلی‌ثانیه‌ای به مشترکین آن‌ها اطلاع رسانی می‌گردند. به این ترتیب خروجی لاگ شده‌ی این عملیات به صورت ذیل خواهد بود:
val:0
800ms
val:1
1300ms
val:2
1800ms


ایجاد یک تایمر شمارش معکوس

فرض کنید می‌خواهید تایمری را ایجاد کنید که در طی یک شمارش معکوس، از عدد 10000 شروع شود و هر ثانیه یکبار 1000 واحد از آن کاهش یابد و زمانیکه به صفر رسید، متوقف شود.
این تایمر پس از import وابستگی‌های آن:
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import "rxjs/add/observable/timer";
import "rxjs/add/operator/finally";
import "rxjs/add/operator/takeUntil";
import "rxjs/add/operator/map";
یک چنین تعریفی را پیدا می‌کند:
const interval = 1000;
const duration = 10 * 1000;
const stream$ = Observable.timer(0, interval)
      .finally(() => console.log("All done!"))
      .takeUntil(Observable.timer(duration + interval))
      .map(value => duration - value * interval);
stream$.subscribe(value => console.log(value));
در اینجا تایمر تعریف شده با توجه به آرگومان صفر تاخیر آن، بلافاصله شروع به کار می‌کند. همچنین با توجه به عدد interval آن، هر یک ثانیه یکبار اعداد صفر، یک و ... را به مشترکین خود ارسال خواهد کرد. اکنون می‌خواهیم این تایمر دقیقا پس از 11 ثانیه متوقف شود. یکی از روش‌های پیاده سازی آن استفاده از takeUntil است که در اینجا یک تایمر خود متوقف شوند را دریافت کرده‌است. این تایمر دقیقا پس از 11 ثانیه از شروع عملیات، یکبار اجرا شده و بلافاصله خاتمه پیدا می‌کند. همین صدور رخ‌داد، کار takeUntil را به پایان می‌رساند که این مورد نیز سبب خاتمه‌ی تایمر اصلی می‌شود.
در اینجا چون اعداد صادر شده‌ی از طرف تایمر، افزایشی هستند، نیاز است به روشی آن‌ها را تغییر داد. در یک چنین حالتی از اپراتور map استفاده می‌شود. در اینجا value، هربار مقدار افزایشی شروع شده‌ی از صفر را ارائه می‌دهد. توسط عملگر map، این خروجی افزایشی را به یک خروجی کاهشی تبدیل کرده‌ایم تا بتوان به یک تایمر شمارش معکوس رسید.


دریافت مدت زمان بین اجرای بازه‌های زمانی

Observable.timer با هر بار اجرا، اعداد شروع شده‌ی از صفر را به مشترکین ارسال می‌کند. اگر در این بین از اپراتور timeInterval قرار گرفته‌ی در مسیر rxjs/add/operator/timeInterval استفاده شود، این مقدار ارسالی از نوع مخصوص <TimeInterval<number خواهد بود که دارای خواص value و interval است:
const source = Observable.timer(0, 1000)
      .timeInterval()
      .map(x => x.value + ":" + x.interval)
      .take(5);

const subscription = source.subscribe(
      x => console.log("Next timeInterval: " + x),
      err => console.log("Error: " + err),
      () => console.log("Completed")
    );
در اینجا value همان صفر، یک و ... است و interval بیانگر زمان سپری شده‌ی بین دو صدور رخ‌داد می‌باشد.
در این مثال با استفاده از متد map، یک خروجی سفارشی تهیه شده‌است. اگر صرفا علاقمند به دریافت مقدار خاصیت interval باشید، می‌توان به صورت ذیل نیز عمل کرد:
const source = Observable.timer(0, 1000)
      .timeInterval()
      .pluck("interval")
      .take(5);
عملگر pluck که در مسیر rxjs/add/operator/pluck قرار دارد، خاصیت و یا خاصیت‌هایی از منبع را جهت بازگشت، انتخاب می‌کند. برای مثال در اینجا خاصیت interval یک شیء TimeInterval انتخاب شده‌است.


تعلیق و از سرگیری مجدد تایمرها

با قطع اشتراک از یک منبع تایمر، سبب توقف کامل آن خواهیم شد. اما اگر برای مدتی بخواهیم آن‌را در حالت تعلیق قرار دهیم، می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import "rxjs/add/observable/never";
import "rxjs/add/observable/timer";
import { Subject } from "rxjs/Subject";

  tick: number;
  pauser = new Subject();
  tickerSource = new Subject();
  startTicker() {
    Observable.timer(0, 1000)
      .subscribe(this.tickerSource);

    this.pauser
      .switchMap(paused => paused ? Observable.never() : this.tickerSource).
      subscribe(t => this.tickerFunc(t));

    this.pauser.next(false); // resume
  }

  tickerFunc(tick) {
    this.tick = tick;
  }

  pauseTicker() {
    this.pauser.next(true);
  }

  resumeTicker() {
    this.pauser.next(false);
  }
نکته‌ی اصلی این طراحی در switchMap و Observable.never آن نهفته‌است. در اینجا وجود Subject سبب صدور رخدادی به مشترکین آن می‌شود. اگر توسط متد next آن false ارسال شود، سبب از سرگیری مجدد منبع اصلی یا همان تایمر برنامه می‌شود و اگر true ارسال شود، عملیات فراخوانی tickerFunc را با فراخوانی Observable.never به حالت تعلیق می‌برد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت دوم - سرویس اعتبارسنجی
در قسمت قبل، ساختار ابتدایی کلاینت Angular را تدارک دیدیم. در این قسمت قصد داریم سرویسی که زیر ساخت کامپوننت لاگین و عملیات ورود به سیستم را تامین می‌کند، تکمیل کنیم.


تعریف تزریق وابستگی تنظیمات برنامه

در مطلب «تزریق وابستگی‌ها فراتر از کلاس‌ها در برنامه‌های Angular» با روش تزریق ثوابت برنامه آشنا شدیم. در این مثال، برنامه‌ی کلاینت بر روی پورت 4200 اجرا می‌شود و برنامه‌ی سمت سرور وب، بر روی پورت 5000. به همین جهت نیاز است این آدرس پایه سمت سرور را در تمام قسمت‌های برنامه که با سرور کار می‌کنند، در دسترس داشته باشیم و روش مناسب برای پیاده سازی آن همان قسمت «تزریق تنظیمات برنامه توسط تامین کننده‌ی مقادیر» مطلب یاد شده‌است. به همین جهت فایل جدید src\app\core\services\app.config.ts را در پوشه‌ی core\services برنامه ایجاد می‌کنیم:
import { InjectionToken } from "@angular/core";

export let APP_CONFIG = new InjectionToken<string>("app.config");

export interface IAppConfig {
  apiEndpoint: string;
  loginPath: string;
  logoutPath: string;
  refreshTokenPath: string;
  accessTokenObjectKey: string;
  refreshTokenObjectKey: string;
}

export const AppConfig: IAppConfig = {
  apiEndpoint: "http://localhost:5000/api",
  loginPath: "account/login",
  logoutPath: "account/logout",
  refreshTokenPath: "account/RefreshToken",
  accessTokenObjectKey: "access_token",
  refreshTokenObjectKey: "refresh_token"
};
در اینجا APP_CONFIG یک توکن منحصربفرد است که از آن جهت یافتن مقدار AppConfig که از نوع اینترفیس IAppConfig تعریف شده‌است، در سراسر برنامه استفاده خواهیم کرد.
سپس تنظیمات ابتدایی تزریق وابستگی‌های IAppConfig را در فایل src\app\core\core.module.ts به صورت ذیل انجام می‌دهیم:
import { AppConfig, APP_CONFIG } from "./app.config";

@NgModule({
  providers: [
    { provide: APP_CONFIG, useValue: AppConfig }
  ]
})
export class CoreModule {}
اکنون هر سرویس و یا کامپوننتی در سراسر برنامه که نیاز به تنظیمات AppConfig را داشته باشد، کافی است با استفاده از ویژگی Inject(APP_CONFIG)@ آن‌را درخواست کند.


طراحی سرویس Auth

پس از لاگین باید بتوان به اطلاعات اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم، در تمام قسمت‌های برنامه دسترسی پیدا کرد. به همین جهت نیاز است این اطلاعات را در یک سرویس سراسری singleton قرار داد تا همواره یک وهله‌ی از آن در کل برنامه قابل استفاده باشد. مرسوم است این سرویس را AuthService بنامند. بنابراین محل قرارگیری این سرویس سراسری در پوشه‌ی Core\services و محل تعریف آن در قسمت providers آن خواهد بود. به همین جهت ابتدا ساختار این سرویس را با دستور ذیل ایجاد می‌کنیم:
 ng g s Core/services/Auth
با این خروجی:
   create src/app/Core/services/auth.service.ts (110 bytes)
و سپس تعریف آن‌را به مدخل providers ماژول Core اضافه می‌کنیم:
import { AuthService } from "./services/auth.service";

@NgModule({
  providers: [
    // global singleton services of the whole app will be listed here.
    BrowserStorageService,
    AuthService,
    { provide: APP_CONFIG, useValue: AppConfig }
  ]
})
export class CoreModule {}

در ادامه به تکمیل AuthService خواهیم پرداخت و قسمت‌های مختلف آن‌را مرور می‌کنیم.


اطلاع رسانی به کامپوننت Header در مورد وضعیت لاگین

در مطلب «صدور رخدادها از سرویس‌ها به کامپوننت‌ها در برنامه‌های Angular» با نحوه‌ی کار با BehaviorSubject آشنا شدیم. در اینجا می‌خواهیم توسط آن، پس از لاگین موفق، وضعیت لاگین را به کامپوننت هدر صادر کنیم، تا لینک لاگین را مخفی کرده و لینک خروج از سیستم را نمایش دهد:
import { BehaviorSubject } from "rxjs/BehaviorSubject";

@Injectable()
export class AuthService {

  private authStatusSource = new BehaviorSubject<boolean>(false);
  authStatus$ = this.authStatusSource.asObservable();

  constructor() {
    this.updateStatusOnPageRefresh();
  }

  private updateStatusOnPageRefresh(): void {
    this.authStatusSource.next(this.isLoggedIn());
  }
اکنون تمام کامپوننت‌های برنامه می‌توانند مشترک $authStatus شده و همواره آخرین وضعیت لاگین را دریافت کنند و نسبت به تغییرات آن عکس العمل نشان دهند (برای مثال قسمتی را نمایش دهند و یا قسمتی را مخفی کنند).
در اینجا در سازنده‌ی کلاس، بر اساس خروجی متد وضعیت لاگین شخص، برای اولین بار، متد next این BehaviorSubject فراخوانی می‌شود. علت قرار دادن این متد در سازنده‌ی کلاس سرویس، عکس العمل نشان دادن به refresh کامل صفحه، توسط کاربر است و یا عکس العمل نشان دادن به وضعیت به‌خاطر سپاری کلمه‌ی عبور، در اولین بار مشاهده‌ی سایت و برنامه. در این حالت متد isLoggedIn، کش مرورگر را بررسی کرده و با واکشی توکن‌ها و اعتبارسنجی آن‌ها، گزارش وضعیت لاگین را ارائه می‌دهد. پس از آن، خروجی آن (true/false) به مشترکین اطلاع رسانی می‌شود.
در ادامه، متد next این  BehaviorSubject را در متدهای login و logout نیز فراخوانی خواهیم کرد.


تدارک ذخیره سازی توکن‌ها در کش مرورگر

از طرف سرور، دو نوع توکن access_token و refresh_token را دریافت می‌کنیم. به همین جهت یک enum را جهت مشخص سازی آن‌ها تعریف خواهیم کرد:
export enum AuthTokenType {
   AccessToken,
   RefreshToken
}
سپس باید این توکن‌ها را پس از لاگین موفق در کش مرورگر ذخیره کنیم که با مقدمات آن در مطلب «ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر توسط برنامه‌های Angular» پیشتر آشنا شدیم. از همان سرویس BrowserStorageService مطلب یاد شده، در اینجا نیز استفاده خواهیم کرد:
import { BrowserStorageService } from "./browser-storage.service";

export enum AuthTokenType {
  AccessToken,
  RefreshToken
}

@Injectable()
export class AuthService {

  private rememberMeToken = "rememberMe_token";

  constructor(private browserStorageService: BrowserStorageService) {  }

  rememberMe(): boolean {
    return this.browserStorageService.getLocal(this.rememberMeToken) === true;
  }

  getRawAuthToken(tokenType: AuthTokenType): string {
    if (this.rememberMe()) {
      return this.browserStorageService.getLocal(AuthTokenType[tokenType]);
    } else {
      return this.browserStorageService.getSession(AuthTokenType[tokenType]);
    }
  }

  deleteAuthTokens() {
    if (this.rememberMe()) {
      this.browserStorageService.removeLocal(AuthTokenType[AuthTokenType.AccessToken]);
      this.browserStorageService.removeLocal(AuthTokenType[AuthTokenType.RefreshToken]);
    } else {
      this.browserStorageService.removeSession(AuthTokenType[AuthTokenType.AccessToken]);
      this.browserStorageService.removeSession(AuthTokenType[AuthTokenType.RefreshToken]);
    }
    this.browserStorageService.removeLocal(this.rememberMeToken);
  }

  private setLoginSession(response: any): void {
    this.setToken(AuthTokenType.AccessToken, response[this.appConfig.accessTokenObjectKey]);
    this.setToken(AuthTokenType.RefreshToken, response[this.appConfig.refreshTokenObjectKey]);
  }

  private setToken(tokenType: AuthTokenType, tokenValue: string): void {
    if (this.rememberMe()) {
      this.browserStorageService.setLocal(AuthTokenType[tokenType], tokenValue);
    } else {
      this.browserStorageService.setSession(AuthTokenType[tokenType], tokenValue);
    }
  }
}
ابتدا سرویس BrowserStorageService به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است و سپس نیاز است بر اساس گزینه‌ی «به‌خاطر سپاری کلمه‌ی عبور»، نسبت به انتخاب محل ذخیره سازی توکن‌ها اقدام کنیم. اگر گزینه‌ی rememberMe توسط کاربر در حین لاگین انتخاب شود، از local storage ماندگار و اگر خیر، از session storage فرار مرورگر برای ذخیره سازی توکن‌ها و سایر اطلاعات مرتبط استفاده خواهیم کرد.


- متد rememberMe مشخص می‌کند که آیا وضعیت به‌خاطر سپاری کلمه‌ی عبور توسط کاربر انتخاب شده‌است یا خیر؟ این مقدار را نیز در local storage ماندگار ذخیره می‌کنیم تا در صورت بستن مرورگر و مراجعه‌ی مجدد به آن، در دسترس باشد و به صورت خودکار پاک نشود.
- متد setToken، بر اساس وضعیت rememberMe، مقادیر توکن‌های دریافتی از سرور را در local storage و یا session storage ذخیره می‌کند.
- متد getRawAuthToken بر اساس یکی از مقادیر enum ارسالی به آن، مقدار خام access_token و یا refresh_token ذخیره شده را بازگشت می‌دهد.
- متد deleteAuthTokens جهت حذف تمام توکن‌های ذخیره شده‌ی توسط برنامه استفاده خواهد شد. نمونه‌ی کاربرد آن در متد logout است.
- متد setLoginSession پس از لاگین موفق فراخوانی می‌شود. کار آن ذخیره سازی توکن‌های دریافتی از سرور است. فرض آن نیز بر این است که خروجی json از طرف سرور، توکن‌ها را با کلیدهایی دقیقا مساوی access_token و refresh_token بازگشت می‌دهد:
 {"access_token":"...","refresh_token":"..."}
اگر این کلیدها در برنامه‌ی شما نام دیگری را دارند، محل تغییر آن‌ها در فایل app.config.ts است.


تکمیل متد ورود به سیستم

در صفحه‌ی لاگین، کاربر نام کاربری، کلمه‌ی عبور و همچنین گزینه‌ی «به‌خاطر سپاری ورود» را باید تکمیل کند. به همین جهت اینترفیسی را برای این کار به نام Credentials در محل src\app\core\models\credentials.ts ایجاد می‌کنیم:
export interface Credentials {
   username: string;
   password: string;
   rememberMe: boolean;
}
پس از آن در متد لاگین از این اطلاعات جهت دریافت توکن‌های دسترسی و به روز رسانی، استفاده خواهیم کرد:
@Injectable()
export class AuthService {
  constructor(
    @Inject(APP_CONFIG) private appConfig: IAppConfig,
    private http: HttpClient,
    private browserStorageService: BrowserStorageService   
  ) {
    this.updateStatusOnPageRefresh();
  }

  login(credentials: Credentials): Observable<boolean> {
    const headers = new HttpHeaders({ "Content-Type": "application/json" });
    return this.http
      .post(`${this.appConfig.apiEndpoint}/${this.appConfig.loginPath}`, credentials, { headers: headers })
      .map((response: any) => {
        this.browserStorageService.setLocal(this.rememberMeToken, credentials.rememberMe);
        if (!response) {
          this.authStatusSource.next(false);
          return false;
        }
        this.setLoginSession(response);
        this.authStatusSource.next(true);
        return true;
      })
      .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error));
  }
}
متد login یک Observable از نوع boolean را بازگشت می‌دهد. به این ترتیب می‌توان مشترک آن شد و در صورت دریافت true یا اعلام لاگین موفق، کاربر را به صفحه‌ای مشخص هدایت کرد.
در اینجا نیاز است اطلاعات شیء Credentials را به مسیر http://localhost:5000/api/account/login ارسال کنیم. به همین جهت نیاز به سرویس IAppConfig تزریق شده‌ی در سازنده‌ی کلاس وجود دارد تا با دسترسی به this.appConfig.apiEndpoint، مسیر تنظیم شده‌ی در فایل src\app\core\services\app.config.ts را دریافت کنیم.
پس از لاگین موفق:
- ابتدا وضعیت rememberMe انتخاب شده‌ی توسط کاربر را در local storage مرورگر جهت مراجعات آتی ذخیره می‌کنیم.
- سپس متد setLoginSession، توکن‌های دریافتی از شیء response را بر اساس وضعیت rememberMe در local storage ماندگار و یا session storage فرار، ذخیره می‌کند.
- در آخر با فراخوانی متد next مربوط به authStatusSource با پارامتر true، به تمام کامپوننت‌های مشترک به این سرویس اعلام می‌کنیم که وضعیت لاگین موفق بوده‌است و اکنون می‌توانید نسبت به آن عکس العمل نشان دهید.


تکمیل متد خروج از سیستم

کار خروج، با فراخوانی متد logout صورت می‌گیرد:
@Injectable()
export class AuthService {

  constructor(
    @Inject(APP_CONFIG) private appConfig: IAppConfig,
    private http: HttpClient,
    private router: Router
  ) {
    this.updateStatusOnPageRefresh();
  }

  logout(navigateToHome: boolean): void {
    this.http
      .get(`${this.appConfig.apiEndpoint}/${this.appConfig.logoutPath}`)
      .finally(() => {
        this.deleteAuthTokens();
        this.unscheduleRefreshToken();
        this.authStatusSource.next(false);
        if (navigateToHome) {
          this.router.navigate(["/"]);
        }
      })
      .map(response => response || {})
      .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error))
      .subscribe(result => {
        console.log("logout", result);
      });
  }
}
در اینجا در ابتدا متد logout سمت سرور که در مسیر http://localhost:5000/api/account/logout قرار دارد فراخوانی می‌شود. پس از آن در پایان کار در متد finally (چه عملیات فراخوانی logout سمت سرور موفق باشد یا خیر)، ابتدا توسط متد deleteAuthTokens تمام توکن‌ها و اطلاعات ذخیره شده‌ی در مرورگر حذف می‌شوند. در ادامه با فراخوانی متد next مربوط به authStatusSource با مقدار false، به تمام مشترکین سرویس جاری اعلام می‌کنیم که اکنون وقت عکس العمل نشان دادن به خروجی سیستم و به روز رسانی رابط کاربری است. همچنین اگر پارامتر navigateToHome نیز مقدار دهی شده بود، کاربر را به صفحه‌ی اصلی برنامه هدایت می‌کنیم.


اعتبارسنجی وضعیت لاگین و توکن‌های ذخیره شده‌ی در مرورگر

برای اعتبارسنجی access token دریافتی از طرف سرور، نیاز به بسته‌ی jwt-decode است. به همین جهت دستور ذیل را در خط فرمان صادر کنید تا بسته‌ی آن به پروژه اضافه شود:
 > npm install jwt-decode --save
در ادامه برای استفاده‌ی از آن، ابتدا بسته‌ی آن‌را import می‌کنیم:
 import * as jwt_decode from "jwt-decode";
و سپس توسط متد jwt_decode آن می‌توان به اصل اطلاعات توکن دریافتی از طرف سرور، دسترسی یافت:
  getDecodedAccessToken(): any {
    return jwt_decode(this.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken));
  }
این توکن خام، پس از decode، یک چنین فرمت نمونه‌ای را دارد که در آن، شماره‌ی کاربری (nameidentifier)، نام کاربری (name)، نام نمایشی کاربر (DisplayName)، نقش‌های او (قسمت role) و اطلاعات تاریخ انقضای توکن (خاصیت exp)، مشخص هستند:
{
  "jti": "d1272eb5-1061-45bd-9209-3ccbc6ddcf0a",
  "iss": "http://localhost/",
  "iat": 1513070340,
  "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/nameidentifier": "1",
  "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/name": "Vahid",
  "DisplayName": "وحید",
  "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/serialnumber": "709b64868a1d4d108ee58369f5c3c1f3",
  "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/userdata": "1",
  "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/role": [
    "Admin",
    "User"
  ],
  "nbf": 1513070340,
  "exp": 1513070460,
  "aud": "Any"
}
برای مثال اگر خواستیم به خاصیت DisplayName این شیء decode شده دسترسی پیدا کنیم، می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
  getDisplayName(): string {
    return this.getDecodedAccessToken().DisplayName;
  }
و یا خاصیت exp آن، بیانگر تاریخ انقضای توکن است. برای تبدیل آن به نوع Date، ابتدا باید به این خاصیت در توکن decode شده دسترسی یافت و سپس توسط متد setUTCSeconds آن‌را تبدیل به نوع Date کرد:
  getAccessTokenExpirationDateUtc(): Date {
    const decoded = this.getDecodedAccessToken();
    if (decoded.exp === undefined) {
      return null;
    }
    const date = new Date(0); // The 0 sets the date to the epoch
    date.setUTCSeconds(decoded.exp);
    return date;
  }
اکنون که به این تاریخ انقضای توکن دسترسی یافتیم، می‌توان از آن جهت تعیین اعتبار توکن ذخیره شده‌ی در مرورگر، استفاده کرد:
  isAccessTokenTokenExpired(): boolean {
    const expirationDateUtc = this.getAccessTokenExpirationDateUtc();
    if (!expirationDateUtc) {
      return true;
    }
    return !(expirationDateUtc.valueOf() > new Date().valueOf());
  }
و در آخر متد isLoggedIn که وضعیت لاگین بودن کاربر جاری را مشخص می‌کند، به صورت ذیل تعریف می‌شود:
  isLoggedIn(): boolean {
    const accessToken = this.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken);
    const refreshToken = this.getRawAuthToken(AuthTokenType.RefreshToken);
    const hasTokens = !this.isEmptyString(accessToken) && !this.isEmptyString(refreshToken);
    return hasTokens && !this.isAccessTokenTokenExpired();
  }

  private isEmptyString(value: string): boolean {
    return !value || 0 === value.length;
  }
ابتدا بررسی می‌کنیم که آیا توکن‌های درخواست شده‌ی از کش مرورگر، وجود خارجی دارند یا خیر؟ پس از آن تاریخ انقضای access token را نیز بررسی می‌کنیم. تا همین اندازه جهت تعیین اعتبار این توکن‌ها در سمت کاربر کفایت می‌کنند. در سمت سرور نیز این توکن‌ها به صورت خودکار توسط برنامه تعیین اعتبار شده و امضای دیجیتال آن‌ها بررسی می‌شوند.

در قسمت بعد، از این سرویس اعتبارسنجی تکمیل شده جهت ورود به سیستم و تکمیل کامپوننت header استفاده خواهیم کرد.


کدهای کامل این سری را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o، برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد (و یا همان اجرای فایل ng-serve.bat). همچنین باید به پوشه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp نیز مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat را اجرا کنید، تا توکن سرور برنامه نیز فعال شود.
مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت سوم - ورود به سیستم
پس از ایجاد AuthService در قسمت قبل، اکنون می‌خواهیم از آن برای تکمیل صفحه‌ی ورود به سیستم و همچنین تغییر منوی بالای برنامه یا همان کامپوننت header استفاده کنیم.


ایجاد ماژول Dashboard و تعریف کامپوننت صفحه‌ی محافظت شده

قصد داریم پس از لاگین موفق، کاربر را به یک صفحه‌ی محافظت شده هدایت کنیم. به همین جهت ماژول جدید Dashboard را به همراه کامپوننت یاد شده، به برنامه اضافه می‌کنیم:
>ng g m Dashboard -m app.module --routing
>ng g c Dashboard/ProtectedPage
پس از اجرای این دستورات، ابتدا به فایل app.module.ts مراجعه کرده و تعریف این ماژول را که به صورت خودکار به قسمت imports اضافه شده‌است، به قبل از AppRoutingModule منتقل می‌کنیم تا مسیریابی‌های آن توسط catch all ماژول AppRouting لغو نشوند:
import { DashboardModule } from "./dashboard/dashboard.module";

@NgModule({
  imports: [
    //...
    DashboardModule,
    AppRoutingModule
  ]
})
export class AppModule { }
همچنین به فایل dashboard-routing.module.ts ایجاد شده مراجعه کرده و مسیریابی کامپوننت جدید ProtectedPage را اضافه می‌کنیم:
import { ProtectedPageComponent } from "./protected-page/protected-page.component";

const routes: Routes = [
  { path: "protectedPage", component: ProtectedPageComponent }
];


ایجاد صفحه‌ی ورود به سیستم

در قسمت اول این سری، کارهای «ایجاد ماژول Authentication و تعریف کامپوننت لاگین» انجام شدند. اکنون می‌خواهیم کامپوننت خالی لاگین را به نحو ذیل تکمیل کنیم:
export class LoginComponent implements OnInit {

  model: Credentials = { username: "", password: "", rememberMe: false };
  error = "";
  returnUrl: string;
مدل login را همان اینترفیس Credentials تعریف شده‌ی در قسمت قبل درنظر گرفته‌ایم. به همراه دو خاصیت error جهت نمایش خطاها در ذیل قسمت لاگین و همچنین ذخیره سازی returnUrl در صورت وجود:
  constructor(
    private authService: AuthService,
    private router: Router,
    private route: ActivatedRoute) { }

  ngOnInit() {
    // reset the login status
    this.authService.logout(false);

    // get the return url from route parameters
    this.returnUrl = this.route.snapshot.queryParams["returnUrl"];
  }
AuthService را به سازنده‌ی کامپوننت لاگین تزریق کرده‌ایم تا بتوان از متدهای login و Logout آن استفاده کرد. همچنین از سرویس Router برای استفاده‌ی از متد navigate آن استفاده می‌کنیم و از سرویس ActivatedRoute برای دریافت کوئری استرینگ returnUrl، در صورت وجود، کمک خواهیم گرفت.
اکنون متد ارسال این فرم چنین شکلی را پیدا می‌کند:
  submitForm(form: NgForm) {
    this.error = "";
    this.authService.login(this.model)
      .subscribe(isLoggedIn => {
        if (isLoggedIn) {
          if (this.returnUrl) {
            this.router.navigate([this.returnUrl]);
          } else {
            this.router.navigate(["/protectedPage"]);
          }
        }
      },
      (error: HttpErrorResponse) => {
        console.log("Login error", error);
        if (error.status === 401) {
          this.error = "Invalid User name or Password. Please try again.";
        } else {
          this.error = `${error.statusText}: ${error.message}`;
        }
      });
  }
در اینجا توسط وهله‌ی تزریق شده‌ی this.authService، کار فراخوانی متد login و ارسال شیء Credentials به سمت سرور صورت می‌گیرد. خروجی متد login یک Observable از نوع boolean است. بنابراین در صورت true بودن این مقدار و یا موفقیت آمیز بودن عملیات لاگین، کاربر را به یکی از دو صفحه‌ی protectedPage و یا this.returnUrl (در صورت وجود)، هدایت خواهیم کرد.
صفحه‌ی خالی protectedPage را در ابتدای بحث، در ذیل ماژول Dashboard ایجاد کردیم.
در سمت سرور هم در صورت شکست اعتبارسنجی کاربر، یک return Unauthorized صورت می‌گیرد که معادل error.status === 401 کدهای فوق است و در اینجا در قسمت خطای عملیات بررسی شده‌است.

قالب این کامپوننت نیز به صورت ذیل به model از نوع Credentials آن متصل شده‌است:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">Login</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate>
      <div class="form-group" [class.has-error]="username.invalid && username.touched">
        <label for="username">User name</label>
        <input id="username" type="text" required name="username" [(ngModel)]="model.username"
          #username="ngModel" class="form-control" placeholder="User name">
        <div *ngIf="username.invalid && username.touched">
          <div class="alert alert-danger"  *ngIf="username.errors['required']">
            Name is required.
          </div>
        </div>
      </div>

      <div class="form-group" [class.has-error]="password.invalid && password.touched">
        <label for="password">Password</label>
        <input id="password" type="password" required name="password" [(ngModel)]="model.password"
          #password="ngModel" class="form-control" placeholder="Password">
        <div *ngIf="password.invalid && password.touched">
          <div class="alert alert-danger"  *ngIf="password.errors['required']">
            Password is required.
          </div>
        </div>
      </div>

      <div class="checkbox">
        <label>
          <input type="checkbox" name="rememberMe" [(ngModel)]="model.rememberMe"> Remember me
        </label>
      </div>

      <div class="form-group">
        <button type="submit" class="btn btn-primary" [disabled]="form.invalid ">Login</button>
      </div>

      <div *ngIf="error" class="alert alert-danger " role="alert ">
        {{error}}
      </div>
    </form>
  </div>
</div>
در اینجا خاصیت‌های نام کاربری، کلمه‌ی عبور و همچنین rememberMe مدل، از کاربر دریافت می‌شوند؛ به همراه بررسی اعتبارسنجی سمت کلاینت آن‌ها؛ با این شکل:


برای آزمایش برنامه، نام کاربری Vahid و کلمه‌ی عبور 1234 را وارد کنید.


تکمیل کامپوننت Header برنامه

در ادامه، پس از لاگین موفق شخص، می‌خواهیم صفحه‌ی protectedPage را نمایش دهیم:


در این صفحه، Login از منوی سایت حذف شده‌است و بجای آن Logout به همراه «نام نمایشی کاربر» ظاهر شده‌اند. همچنین توکن decode شده به همراه تاریخ انقضای آن نمایش داده شده‌اند.
برای پیاده سازی این موارد، ابتدا از کامپوننت Header شروع می‌کنیم:
export class HeaderComponent implements OnInit, OnDestroy {

  title = "Angular.Jwt.Core";

  isLoggedIn: boolean;
  subscription: Subscription;
  displayName: string;

  constructor(private authService: AuthService) { }
این کامپوننت وضعیت گزارش شده‌ی ورود شخص را توسط خاصیت isLoggedIn در اختیار قالب خود قرار می‌دهد. برای این منظور به سرویس AuthService تزریق شده‌ی در سازنده‌ی خود نیاز دارد.
اکنون در روال رخ‌دادگردان ngOnInit، مشترک authStatus می‌شود که یک BehaviorSubject است و از آن جهت صدور رخ‌دادهای authService به تمام کامپوننت‌های مشترک به آن استفاده کرده‌ایم:
  ngOnInit() {
    this.subscription = this.authService.authStatus$.subscribe(status => {
      this.isLoggedIn = status;
      if (status) {
        this.displayName = this.authService.getDisplayName();
      }
    });
  }
Status بازگشت داده شده‌ی توسط آن از نوع boolean است و در صورت true بودن، خاصیت isLoggedIn را نیز true می‌کند که از آن در قالب این کامپوننت برای نمایش و یا مخفی کردن لینک‌های login و logout استفاده خواهیم کرد.
همچنین اگر این وضعیت true باشد، مقدار DisplayName کاربر را نیز از سرویس authService دریافت کرده و توسط خاصیت this.displayName در اختیار قالب Header قرار می‌دهیم.
در آخر برای جلوگیری از نشتی حافظه، ضروری است اشتراک به authStatus، در روال رخ‌دادگردان ngOnDestroy لغو شود:
  ngOnDestroy() {
    // prevent memory leak when component is destroyed
    this.subscription.unsubscribe();
  }

همچنین در قالب Header، مدیریت دکمه‌ی Logout را نیز انجام خواهیم داد:
  logout() {
    this.authService.logout(true);
  }

با این مقدمات، قالب Header اکنون به صورت ذیل تغییر می‌کند:
<nav class="navbar navbar-default">
  <div class="container-fluid">
    <div class="navbar-header">
      <a class="navbar-brand" [routerLink]="['/']">{{title}}</a>
    </div>
    <ul class="nav navbar-nav">
      <li class="nav-item" routerLinkActive="active" [routerLinkActiveOptions]="{ exact: true }">
        <a class="nav-link" [routerLink]="['/welcome']">Home</a>
      </li>
      <li *ngIf="!isLoggedIn" class="nav-item" routerLinkActive="active">
        <a class="nav-link" queryParamsHandling="merge" [routerLink]="['/login']">Login</a>
      </li>
      <li *ngIf="isLoggedIn" class="nav-item" routerLinkActive="active">
        <a class="nav-link" (click)="logout()">Logoff [{{displayName}}]</a>
      </li>
      <li *ngIf="isLoggedIn" class="nav-item" routerLinkActive="active">
        <a class="nav-link" [routerLink]="['/protectedPage']">Protected Page</a>
      </li>
    </ul>
  </div>
</nav>
در اینجا توسط ngIfها وضعیت خاصیت isLoggedIn این کامپوننت را بررسی می‌کنیم. اگر true باشد، Logoff به همراه نام نمایشی کاربر را در منوی راهبری سایت ظاهر خواهیم کرد و در غیراینصورت لینک به صفحه‌ی Login را نمایش می‌دهیم.


تکمیل کامپوننت صفحه‌ی محافظت شده

در تصویر قبل، نمایش توکن decode شده را نیز مشاهده کردید. این نمایش توسط کامپوننت صفحه‌ی محافظت شده، مدیریت می‌شود:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { AuthService } from "../../core/services/auth.service";

@Component({
  selector: "app-protected-page",
  templateUrl: "./protected-page.component.html",
  styleUrls: ["./protected-page.component.css"]
})
export class ProtectedPageComponent implements OnInit {

  decodedAccessToken: any = {};
  accessTokenExpirationDate: Date = null;

  constructor(private authService: AuthService) { }

  ngOnInit() {
    this.decodedAccessToken = this.authService.getDecodedAccessToken();
    this.accessTokenExpirationDate = this.authService.getAccessTokenExpirationDate();
  }
}
در اینجا به کمک سرویس تزریقی AuthService، یکبار با استفاده از متد getDecodedAccessToken آن، مقدار اصلی توکن را و بار دیگر توسط متد getAccessTokenExpirationDate آن، تاریخ انقضای توکن دریافتی از سمت سرور را نمایش می‌دهیم؛ با این قالب:
<h1>
  Decoded Access Token
</h1>

<div class="alert alert-info">
  <label> Access Token Expiration Date:</label> {{accessTokenExpirationDate}}
</div>

<div>
  <pre>{{decodedAccessToken | json}}</pre>
</div>


کدهای کامل این سری را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o، برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد (و یا همان اجرای فایل ng-serve.bat). همچنین باید به پوشه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp نیز مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat را اجرا کنید، تا توکن سرور برنامه نیز فعال شود.
اشتراک‌ها
چگونگی ایجاد یک اپلیکیشن Angular 6 با Visual Studio 2017

At the time of writing this post, default ASP.NET Core SPA templates allow you to create Angular 5 based app with Visual Studio without installing any third-party extensions or templates. Angular 6 is out now and you can also upgrade the Angular 5 app to Angular 6 . What if you want to create Angular 6 app with VS 2017? This post talks about how to create an Angular 6 App with Visual Studio 2017 and how to extend it with a simple example. 

چگونگی ایجاد یک اپلیکیشن Angular 6 با Visual Studio 2017
مطالب
توسعه برنامه های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت اول
یکی از دغدغه‌های جدی امروزه توسعه دهندگان نرم افزار در سمت Front end، توسعه برنامه‌های Cross Platform است. در این سری آموزشی به صورت قدم به قدم و پروژه محور می‌خواهیم برنامه‌ای را برای Android/iOS/Windows توسعه دهیم که روی کامپیوتر، تبلت و موبایل به خوبی کار کند.
انتخاب ابزار درست برای شروع به کار از اهمیت شایانی برخوردار است و بد نیست در ابتدا به بررسی دلایل انتخاب ابزارهایی بپردازیم که قرار است در این دوره از آنها استفاده شود.

۱- زبان برنامه نویسی: CSharp
CSharp با وجود امکاناتی مانند Generics‌، Lambda Expressions، Linq، Async و ... که تا حدودی در سایر زبان‌ها هم هستند، زبانی خوش ساختار و کاربردی است. همچنین اضافه شدن امکانات جدیدی مانند ref returns و ... نشان دهنده این است که این زبان رو به جلو در حرکت و در برخی موارد پیشرو است. اما در توسعه یک برنامه Cross Platform مواردی اهمیت پیدا می‌کنند که شاید توسعه دهنده نرم افزار مستقیما با آنها درگیر نشود، ولی از آن‌ها تاثیر می‌پذیرد. در زبان CSharp مواردی مانند P/Invoke ،Pointers، Extern و ... جزء این دست از موارد هستند که کمک می‌کنند CSharp به یکی از لذت بخش‌ترین زبان هایی تبدیل شود که قابلیت فراخوانی 100% امکانات زبان‌های دیگر را بدون اما و اگرهای فراوان داشته باشد.
در سایر زبان‌های Cross Platform اگر کتابخانه‌های توسعه داده شده و ترکیب زبان‌های برنامه نویسی استفاده شده در آنها را بررسی کنید، می‌بینید که اگر قرار است کتابخانه مربوطه مثلا در JavaScript استفاده شود، توسعه دهنده کد، درصدی از کد را با Java، درصدی را با Swift و درصدی را با JavaScript توسعه داده است! اگر معادل همان کتابخانه را برای CSharp پیدا کنید، می‌بینید که تمامی قسمت‌های مربوط به اندروید، iOS و ویندوز به زبان CSharp است.
برای مثال در ادامه کدهای مربوط به پروژه‌ای را می‌بینید که هدف آن، ارائه متدهایی ساده برای کار با امکانات مختلف دستگاه، به صورت Cross Platform هست. مثلا برای بررسی وضعیت باطری بنویسید:
var state = Battery.State; //  Charging, Full, Discharging, ...
که تماما با CSharp توسعه داده شده است.
اما معادل چنین پروژه‌ای در هیچ زبان دیگری به صورت 100% با خود آن زبان توسعه داده نشده‌است و بیشتر مواقع با چنین چیزی مواجه می‌شوید:

این مسئله وقتی حائز اهمیت می‌شود که در پروژه‌تان به سمت کارهایی حرکت کنید که کمی خاص باشند و نتوانید کتابخانه‌ای را پیدا کنید که نیازهای شما را پوشش دهد و یا از کیفیت خوبی برخوردار نباشد و ... و خلاصه بخواهید کمی بیشتر دست به کد شوید. در چنین مواقعی شما عملا درگیر چندین زبان و محیط توسعه و سیستم عامل و Debugger و ... می‌شوید. به هر میزان که برنامه شما خاص باشد، این هزینه افزایش پیدا می‌کند تا جایی که ممکن است ادامه توسعه نرم افزار را غیر ممکن کند.
در CSharp شما به صد در صد امکانات سیستم عامل‌ها (Android/iOS/Windows/Linux/Mac/Tizen) دسترسی دارید.

۲- اجرا کننده برنامه: NET.
انتخاب NET. و کتابخانه‌های آن مانند Task Parallel Library - Entity Framework(Sqlite) - Noda - JSON.NET که در هر زمینه‌ای بالاترین کیفیت ممکن را به شما ارائه می‌کنند به خودی خود منطقی به نظر می‌رسد. اما تمامی این‌ها در کنار سرعت اجرای NET. به صورت Native و همچنین قابلیت اجرای NET. در تمامی سیستم عامل‌ها و همچنین امکان اجرای آن در مرورگر به کمک استاندارد Web Assembly آن را به انتخابی فوق العاده بدل می‌کند. سرعت گسترش محبوبیت و استفاده از NET. در دنیا نیز دلیل دیگری است برای اطمینان خاطر از انتخاب درست.

۳- Xamarin forms
Xamarin forms همه آن چیزهای پایه‌ای است که برای نوشتن یک برنامه لازم داریم. کنترل هایی مانند ListView، Button و ...به همراه Binding - Navigation و ...
در عمل می‌توانید آن را معادل Angular & Angular Material بدانید. وقتی شما فرمی را با Xamarin Forms توسعه می‌دهید و درون آن دکمه‌ای است که از فرم اول، شما را به فرم دوم می‌برد، می‌توانید آن را در هر جایی که Xamarin forms پشتیبانی می‌کند، استفاده کنید. پشتیبانی Xamarin forms برای Android/iOS/Windows خوب و برای Linux/Mac/Tizen و Web در مراحل اولیه است.
در Xamarin forms شما UI کاملا Native خواهید داشت.

۴- Prism Patterns & practices
Prism همه آن چیزی است که برای نوشتن یک برنامه با کیفیت، با قابلیت نگهداری بالا و تست پذیر احتیاج داریم.

با نقش Bit و کمک‌های آن در طول مسیر آموزش بیشتر آشنا خواهیم شد.

در قسمت‌های بعدی به آموزش نصب و نحوه دیباگ کردن کد و ارائه پابلیش در Android-iOS-Windows خواهیم پرداخت و سپس وارد کدنویسی شده و پروژه اولیه را خواهیم ساخت و در قسمت‌های بعد از آن هم کار با دیتابیس کلاینت ساید، ارتباط با سرور و ... را آموزش می‌بینیم.
اگر قبلا Xamarin Forms را تست کرده‌اید و به علت مسائلی مانند حجم بالای خروجی برنامه و یا کندی در توسعه برنامه یا اجرای آن در دستگاه مشتری آن را کنار گذاشته‌اید، توصیه می‌کنم بار دیگر آن را با ما تست کنید و با رعایت چند نکته ساده از نوشتن برنامه Cross Platform به بهترین شکل لذت ببرید و خروجی خوبی را در نهایت به مشتریان سیستم ارائه کنید.