اشتراکها
یک سرویس در AngularJS 2.0، کلاسی است با هدفی محدود و مشخص. این سرویسها مستقل از کامپوننتی خاص هستند و هدف آنها، به اشتراک گذاشتن اطلاعات و یا منطقی بین کامپوننتهای مختلف میباشد. همچنین از آنها برای کپسوله سازی تعاملات خارجی، مانند دسترسی به دادهها نیز استفاده میشود.
نگاهی به نحوهی عملکرد سرویسها و تزریق وابستگیها در AngularJS 2.0
فرض کنید کلاس سرویسی، به نحو ذیل تعریف شدهاست:
این کلاس، خارج از کلاس متناظر با یک کامپوننت قرار داد. بنابراین برای استفادهی از آن، میتوان آنرا به صورت مستقیم، داخل کلاسی که به آن نیاز دارد، وهله سازی/نمونه سازی نمود و استفاده کرد:
هر چند این روش کار میکند، اما نمونهی ایجاد شده، سطح دسترسی محلی، در این کلاس دارد و در خارج آن قابل دسترسی نیست. بنابراین نمیتوان از آن برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات و منابع، بین کامپوننتهای مختلف استفاده کرد.
همچنین در این حالت، mocking این سرویس برای نوشتن unit tests نیز مشکل میباشد.
راه بهتر و توصیه شدهی در اینجا، ثبت و معرفی این سرویسها به AngularJS 2.0 است. سپس AngularJS 2.0 به ازای هر کلاس سرویس معرفی شدهی به آن، یک وهله/نمونه را ایجاد میکند. بنابراین طول عمر سرویسهای ایجاد شدهی در این حالت، singleton است (یکبار ایجاد شده و تا پایان طول عمر برنامه زنده نگه داشته میشوند).
پس از آن میتوان از تزریق کنندههای توکار AngularJS 2.0، جهت تزریق وهلههای این سرویسها استفاده کرد.
اکنون اگر کلاسی، نیاز به این سرویس داشته باشد، نیاز خود را به صورت یک وابستگی تعریف شدهی در سازندهی کلاس اعلام میکند:
در این حالت زمانیکه کلاس کامپوننت، برای اولین بار وهله سازی میشود، سرویس مورد نیاز آن نیز توسط تزریق کنندهی توکار AngularJS 2.0، در اختیارش قرار میگیرد.
به این فرآیند اصطلاحا dependency injection و یا تزریق وابستگیها میگویند. در فرآیند تزریق وابستگیها، یک کلاس، وهلههای کلاسهای دیگر مورد نیاز خودش را بجای وهله سازی مستقیم، از یک تزریق کننده دریافت میکند. بنابراین بجای نوشتن newها در کلاس جاری، آنها را به صورت وابستگیهایی در سازندهی کلاس تعریف میکنیم تا توسط AngularJS 2.0 تامین شوند.
با توجه به اینکه طول عمر این وابستگیها singleton است و این طول عمر توسط AngularJS 2.0 مدیریت میشود، اطلاعات وهلههای سرویسهای مختلف و تغییرات صورت گرفتهی در آنها، بین تمام کامپوننتها به صورت یکسانی به اشتراک گذاشته میشوند.
به علاوه اکنون امکان mocking سرویسها با توجه به عدم وهله سازی آنها در داخل کلاسها به صورت مستقیم، سادهتر از قبل میسر است.
مراحل ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0
ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0، با ایجاد یک کلاس جدید شروع میشود. سپس متادیتای آن افزوده شده و در آخر موارد مورد نیاز آن import خواهند شد. با این موارد پیشتر در حین ساختن یک کامپوننت جدید و یا یک Pipe جدید آشنا شدهاید و این طراحی یک دست را در سراسر AngularJS 2.0 میتوان مشاهده کرد.
اولین سرویس خود را با افزودن فایل جدید product.service.ts به پوشهی app\products آغاز میکنیم؛ با این محتوا:
نام کلاس سرویس نیز pascal case است و بهتر است به کلمهی Service ختم شود.
همانند سایر ماژولهای تعریف شده، در اینجا نیز باید کلاس تعریف شده export شود تا در قسمتهای دیگر قابل استفاده و دسترسی گردد.
سپس در این سرویس، یک متد برای بازگشت لیست محصولات ایجاد شدهاست.
در ادامه یک decorator جدید به نام ()Injectable@ به بالای این کلاس اضافه شدهاست. این متادیتا است که مشخص میکند کلاس جاری، یک سرویس AngularJS 2.0 است.
البته باید دقت داشت که این مزین کننده تنها زمانی نیاز است حتما قید شود که کلاس تعریف شده، دارای وابستگیهای تزریق شدهای باشد. اما توصیه شدهاست که بهتر است هر کلاس سرویسی (حتی اگر دارای وابستگیهای تزریق شدهای هم نبود) به این decorator ویژه، مزین شود تا بتوان طراحی یک دستی را در سراسر برنامه شاهد بود.
در آخر هم موارد مورد نیاز، import میشوند. برای مثال Injectable در ماژول angular2/core تعریف شدهاست.
هدف از تعریف این سرویس، دور کردن وظیفهی تامین داده، از کلاس کامپوننت لیست محصولات است؛ جهت رسیدن به یک طراحی SOLID.
در قسمت بعدی این سری، این لیست را بجای یک آرایهی از پیش تعریف شده، از یک سرور HTTP دریافت خواهیم کرد.
ثبت و معرفی سرویس جدید ProductService به AngularJS 2.0 Injector
مرحلهی اول استفاده از سرویسهای تعریف شده، ثبت و معرفی آنها به AngularJS 2.0 Injector است. سپس این Injector است که تک وهلهی سرویس ثبت شدهی در آنرا در اختیار هر کامپوننتی که آنرا درخواست کند، قرار میدهد.
مرحلهی ثبت این سرویس، معرفی نام این کلاس، به خاصیتی آرایهای، به نام providers است که یکی از خواص decorator ویژهی Component است. بدیهی است هر کامپوننتی که در برنامه وجود داشته باشد، توانایی ثبت این سرویس را نیز دارد؛ اما باید از کدامیک استفاده کرد؟
اگر سرویس خود را در کامپوننت لیست محصولات رجیستر کنیم، تک وهلهی این سرویس تنها در این کامپوننت و زیر کامپوننتهای آن در دسترس خواهند بود و اگر این سرویس را در بیش از یک کامپوننت ثبت کنیم، آنگاه دیگر هدف اصلی طول عمر singleton یک سرویس مفهومی نداشته و برنامه هم اکنون دارای چندین وهله از سرویس تعریف شدهی ما میگردد و دیگر نمیتوان اطلاعات یکسانی را بین کامپوننتها به اشتراک گذاشت.
بنابراین توصیه شدهاست که از خاصیت providers کامپوننتهای غیر ریشهای، صرفنظر کرده و سرویسهای خود را تنها در بالاترین سطح کامپوننتهای تعریف شده، یعنی در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کنید. به این ترتیب تک وهلهی ایجاد شدهی در اینجا، در این کامپوننت ریشهای و تمام زیر کامپوننتهای آن (یعنی تمام کامپوننتهای دیگر برنامه) به صورت یکسانی در دسترس قرار میگیرد.
به همین جهت فایل app.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
در اینجا دو تغییر جدید صورت گرفتهاند:
الف) خاصیت providers که آرایهای از سرویسها را قبول میکند، با ProductService مقدار دهی شدهاست.
ب) در ابتدای فایل، ProductService، از ماژول آن import گردیدهاست.
تزریق سرویسها به کامپوننتها
تا اینجا یک سرویس جدید را ایجاد کردیم و سپس آنرا به AngularJS 2.0 Injector معرفی نمودیم. اکنون نوبت به استفاده و تزریق آن، به کلاسی است که به این وابستگی نیاز دارد. در TypeScript، تزریق وابستگیها در سازندهی یک کلاس صورت میگیرند. هر کلاس، دارای متد سازندهای است که در زمان وهله سازی آن، اجرا میشود. اگر نیاز به تزریق وابستگیها باشد، تعریف این سازنده به صورت صریح، ضروری است. باید دقت داشت که هدف اصلی از متد سازنده، آغاز و مقدار دهی متغیرها و وابستگیهای مورد نیاز یک کلاس است و باید تا حد امکان از منطقهای طولانی عاری باشد.
در ادامه فایل product-list.component.ts را گشوده و سپس سازندهی ذیل را به آن اضافه کنید:
سازندهی کلاس عموما پس از لیست خواص آن کلاس تعریف میشود و پیش از تعاریف سایر متدهای آن.
روش خلاصه شدهای که در اینجا جهت تعریف سازندهی کلاس و متغیر تعریف شدهی در آن بکار گرفته شده، معادل قطعه کد متداول ذیل است و هر دو حالت ذکر شده، در TypeScript یکی میباشند:
در اینجا سرویس مورد نیاز را به صورت یک متغیر private در سازندهی کلاس ذکر میکنیم (مرسوم است متغیرهای private با _ شروع شوند). همچنین این سرویس باید در لیست import ابتدای ماژول جاری نیز ذکر شود.
این وابستگی در اولین باری که کلاس کامپوننت، توسط AngularJS 2.0 وهله سازی میشود، از لیست providers ثبت شدهی در کامپوننت ریشهی سایت، تامین خواهد شد.
اکنون نوبت به استفادهی از این سرویس تزریق شدهاست. به همین جهت ابتدا لیست عناصر آرایهی خاصیت products را حذف میکنیم (برای اینکه قرار است این سرویس، کار تامین اطلاعات را انجام دهد و نه کلاس کامپوننت).
خوب، در ادامه، کدهای مقدار دهی آرایهی products را از سرویس دریافتی، در کجا قرار دهیم؟ شاید عنوان کنید که در همین متد سازندهی کلاس نیز میتوان اینکار را انجام داد.
هر چند در مثال جاری که از یک آرایهی از پیش تعریف شده، برای این مقصود استفاده میشود، این مقدار دهی مشکلی را ایجاد نخواهد کرد، اما در قسمت بعدی که میخواهیم آنرا از سرور دریافت کنیم، فراخوانی متد getProducts، اندکی زمانبر خواهد بود. بنابراین رویهی کلی این است که کدهای زمانبر، نباید در سازندهی یک کلاس قرار گیرند؛ چون سبب تاخیر در بارگذاری تمام قسمتهای آن میشوند.
به همین جهت روش صحیح انجام این مقدار دهی، با پیاده سازی life cycle hook ویژهای به نام OnInit است که در قسمت پنجم آنرا معرفی کردیم:
هر نوع عملیات آغازین مقدار دهی متغیرها و خواص کامپوننتها باید در ngOnInit مربوط به هوک OnInit انجام شود که نمونهای از آنرا در کدهای فوق ملاحظه میکنید.
در اینجا اکنون خاصیت products عاری است از ذکر صریح عناصر تشکیل دهندهی آن. سپس وابستگی مورد نیاز، در سازندهی کلاس تزریق شدهاست و در آخر، در رویداد چرخهی حیات ngOnInit، با استفاده از این وابستگی تزریقی، لیست محصولات دریافت و به خاصیت عمومی products نسبت داده شدهاست.
در ادامه برنامه را اجرا کنید. باید هنوز هم مطابق قبل، لیست محصولات قابل مشاهده باشد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part7.zip
خلاصهی بحث
فرآیند کلی تعریف یک سرویس AngularJS 2.0، تفاوتی با ساخت یک کامپوننت یا Pipe سفارشی ندارد. پس از تعریف کلاسی که نام آن ختم شدهی به Service است، آنرا مزین به ()Injectable@ میکنیم. سپس این سرویس را در بالاترین سطح کامپوننتهای موجود یا همان کامپوننت ریشهی سایت، ثبت و معرفی میکنیم؛ تا تنها یک وهله از آن توسط AngularJS 2.0 Injector ایجاد شده و در اختیار تمام کامپوننتهای برنامه قرار گیرد. البته اگر این سرویس تنها در یک کامپوننت استفاده میشود و قصد به اشتراک گذاری اطلاعات آنرا نداریم، میتوان سطح سلسله مراتب دسترسی به آنرا نیز کاهش داد. برای مثال این سرویس را در لیست providers همان کامپوننت ویژه، ثبت و معرفی کرد. به این ترتیب تنها این کامپوننت خاص و فرزندان آن دسترسی به امکانات سرویس مدنظر را مییابند و نه تمام کامپوننتهای دیگر تعریف شدهی در برنامه.
در ادامه هر کلاسی که به این سرویس نیاز دارد (با توجه به سلسه مراتب دسترسی ذکر شده)، تنها کافی است در سازندهی خود، این وابستگی را اعلام کند تا توسط AngularJS 2.0 Injector تامین گردد.
نگاهی به نحوهی عملکرد سرویسها و تزریق وابستگیها در AngularJS 2.0
فرض کنید کلاس سرویسی، به نحو ذیل تعریف شدهاست:
export class MyService {}
let svc = new MyService();
همچنین در این حالت، mocking این سرویس برای نوشتن unit tests نیز مشکل میباشد.
راه بهتر و توصیه شدهی در اینجا، ثبت و معرفی این سرویسها به AngularJS 2.0 است. سپس AngularJS 2.0 به ازای هر کلاس سرویس معرفی شدهی به آن، یک وهله/نمونه را ایجاد میکند. بنابراین طول عمر سرویسهای ایجاد شدهی در این حالت، singleton است (یکبار ایجاد شده و تا پایان طول عمر برنامه زنده نگه داشته میشوند).
پس از آن میتوان از تزریق کنندههای توکار AngularJS 2.0، جهت تزریق وهلههای این سرویسها استفاده کرد.
اکنون اگر کلاسی، نیاز به این سرویس داشته باشد، نیاز خود را به صورت یک وابستگی تعریف شدهی در سازندهی کلاس اعلام میکند:
constructor(private _myService: MyService){}
به این فرآیند اصطلاحا dependency injection و یا تزریق وابستگیها میگویند. در فرآیند تزریق وابستگیها، یک کلاس، وهلههای کلاسهای دیگر مورد نیاز خودش را بجای وهله سازی مستقیم، از یک تزریق کننده دریافت میکند. بنابراین بجای نوشتن newها در کلاس جاری، آنها را به صورت وابستگیهایی در سازندهی کلاس تعریف میکنیم تا توسط AngularJS 2.0 تامین شوند.
با توجه به اینکه طول عمر این وابستگیها singleton است و این طول عمر توسط AngularJS 2.0 مدیریت میشود، اطلاعات وهلههای سرویسهای مختلف و تغییرات صورت گرفتهی در آنها، بین تمام کامپوننتها به صورت یکسانی به اشتراک گذاشته میشوند.
به علاوه اکنون امکان mocking سرویسها با توجه به عدم وهله سازی آنها در داخل کلاسها به صورت مستقیم، سادهتر از قبل میسر است.
مراحل ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0
ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0، با ایجاد یک کلاس جدید شروع میشود. سپس متادیتای آن افزوده شده و در آخر موارد مورد نیاز آن import خواهند شد. با این موارد پیشتر در حین ساختن یک کامپوننت جدید و یا یک Pipe جدید آشنا شدهاید و این طراحی یک دست را در سراسر AngularJS 2.0 میتوان مشاهده کرد.
اولین سرویس خود را با افزودن فایل جدید product.service.ts به پوشهی app\products آغاز میکنیم؛ با این محتوا:
import { Injectable } from 'angular2/core'; import { IProduct } from './product'; @Injectable() export class ProductService { getProducts(): IProduct[] { return [ { "productId": 2, "productName": "Garden Cart", "productCode": "GDN-0023", "releaseDate": "March 18, 2016", "description": "15 gallon capacity rolling garden cart", "price": 32.99, "starRating": 4.2, "imageUrl": "app/assets/images/garden_cart.png" }, { "productId": 5, "productName": "Hammer", "productCode": "TBX-0048", "releaseDate": "May 21, 2016", "description": "Curved claw steel hammer", "price": 8.9, "starRating": 4.8, "imageUrl": "app/assets/images/rejon_Hammer.png" } ]; } }
همانند سایر ماژولهای تعریف شده، در اینجا نیز باید کلاس تعریف شده export شود تا در قسمتهای دیگر قابل استفاده و دسترسی گردد.
سپس در این سرویس، یک متد برای بازگشت لیست محصولات ایجاد شدهاست.
در ادامه یک decorator جدید به نام ()Injectable@ به بالای این کلاس اضافه شدهاست. این متادیتا است که مشخص میکند کلاس جاری، یک سرویس AngularJS 2.0 است.
البته باید دقت داشت که این مزین کننده تنها زمانی نیاز است حتما قید شود که کلاس تعریف شده، دارای وابستگیهای تزریق شدهای باشد. اما توصیه شدهاست که بهتر است هر کلاس سرویسی (حتی اگر دارای وابستگیهای تزریق شدهای هم نبود) به این decorator ویژه، مزین شود تا بتوان طراحی یک دستی را در سراسر برنامه شاهد بود.
در آخر هم موارد مورد نیاز، import میشوند. برای مثال Injectable در ماژول angular2/core تعریف شدهاست.
هدف از تعریف این سرویس، دور کردن وظیفهی تامین داده، از کلاس کامپوننت لیست محصولات است؛ جهت رسیدن به یک طراحی SOLID.
در قسمت بعدی این سری، این لیست را بجای یک آرایهی از پیش تعریف شده، از یک سرور HTTP دریافت خواهیم کرد.
ثبت و معرفی سرویس جدید ProductService به AngularJS 2.0 Injector
مرحلهی اول استفاده از سرویسهای تعریف شده، ثبت و معرفی آنها به AngularJS 2.0 Injector است. سپس این Injector است که تک وهلهی سرویس ثبت شدهی در آنرا در اختیار هر کامپوننتی که آنرا درخواست کند، قرار میدهد.
مرحلهی ثبت این سرویس، معرفی نام این کلاس، به خاصیتی آرایهای، به نام providers است که یکی از خواص decorator ویژهی Component است. بدیهی است هر کامپوننتی که در برنامه وجود داشته باشد، توانایی ثبت این سرویس را نیز دارد؛ اما باید از کدامیک استفاده کرد؟
اگر سرویس خود را در کامپوننت لیست محصولات رجیستر کنیم، تک وهلهی این سرویس تنها در این کامپوننت و زیر کامپوننتهای آن در دسترس خواهند بود و اگر این سرویس را در بیش از یک کامپوننت ثبت کنیم، آنگاه دیگر هدف اصلی طول عمر singleton یک سرویس مفهومی نداشته و برنامه هم اکنون دارای چندین وهله از سرویس تعریف شدهی ما میگردد و دیگر نمیتوان اطلاعات یکسانی را بین کامپوننتها به اشتراک گذاشت.
بنابراین توصیه شدهاست که از خاصیت providers کامپوننتهای غیر ریشهای، صرفنظر کرده و سرویسهای خود را تنها در بالاترین سطح کامپوننتهای تعریف شده، یعنی در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کنید. به این ترتیب تک وهلهی ایجاد شدهی در اینجا، در این کامپوننت ریشهای و تمام زیر کامپوننتهای آن (یعنی تمام کامپوننتهای دیگر برنامه) به صورت یکسانی در دسترس قرار میگیرد.
به همین جهت فایل app.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
import { Component } from 'angular2/core'; import { ProductListComponent } from './products/product-list.component'; import { ProductService } from './products/product.service'; @Component({ selector: 'pm-app', template:` <div><h1>{{pageTitle}}</h1> <pm-products></pm-products> </div> `, directives: [ProductListComponent], providers: [ProductService] }) export class AppComponent { pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP"; }
الف) خاصیت providers که آرایهای از سرویسها را قبول میکند، با ProductService مقدار دهی شدهاست.
ب) در ابتدای فایل، ProductService، از ماژول آن import گردیدهاست.
تزریق سرویسها به کامپوننتها
تا اینجا یک سرویس جدید را ایجاد کردیم و سپس آنرا به AngularJS 2.0 Injector معرفی نمودیم. اکنون نوبت به استفاده و تزریق آن، به کلاسی است که به این وابستگی نیاز دارد. در TypeScript، تزریق وابستگیها در سازندهی یک کلاس صورت میگیرند. هر کلاس، دارای متد سازندهای است که در زمان وهله سازی آن، اجرا میشود. اگر نیاز به تزریق وابستگیها باشد، تعریف این سازنده به صورت صریح، ضروری است. باید دقت داشت که هدف اصلی از متد سازنده، آغاز و مقدار دهی متغیرها و وابستگیهای مورد نیاز یک کلاس است و باید تا حد امکان از منطقهای طولانی عاری باشد.
در ادامه فایل product-list.component.ts را گشوده و سپس سازندهی ذیل را به آن اضافه کنید:
import { ProductService } from './product.service'; export class ProductListComponent implements OnInit { pageTitle: string = 'Product List'; imageWidth: number = 50; imageMargin: number = 2; showImage: boolean = false; listFilter: string = 'cart'; constructor(private _productService: ProductService) { }
روش خلاصه شدهای که در اینجا جهت تعریف سازندهی کلاس و متغیر تعریف شدهی در آن بکار گرفته شده، معادل قطعه کد متداول ذیل است و هر دو حالت ذکر شده، در TypeScript یکی میباشند:
private _productService: ProductService; constructor(productService: ProductService) { _productService = productService; }
این وابستگی در اولین باری که کلاس کامپوننت، توسط AngularJS 2.0 وهله سازی میشود، از لیست providers ثبت شدهی در کامپوننت ریشهی سایت، تامین خواهد شد.
اکنون نوبت به استفادهی از این سرویس تزریق شدهاست. به همین جهت ابتدا لیست عناصر آرایهی خاصیت products را حذف میکنیم (برای اینکه قرار است این سرویس، کار تامین اطلاعات را انجام دهد و نه کلاس کامپوننت).
products: IProduct[];
this.products = _productService.getProducts();
به همین جهت روش صحیح انجام این مقدار دهی، با پیاده سازی life cycle hook ویژهای به نام OnInit است که در قسمت پنجم آنرا معرفی کردیم:
export class ProductListComponent implements OnInit { products: IProduct[]; constructor(private _productService: ProductService) { } ngOnInit(): void { //console.log('In OnInit'); this.products = this._productService.getProducts(); }
در اینجا اکنون خاصیت products عاری است از ذکر صریح عناصر تشکیل دهندهی آن. سپس وابستگی مورد نیاز، در سازندهی کلاس تزریق شدهاست و در آخر، در رویداد چرخهی حیات ngOnInit، با استفاده از این وابستگی تزریقی، لیست محصولات دریافت و به خاصیت عمومی products نسبت داده شدهاست.
در ادامه برنامه را اجرا کنید. باید هنوز هم مطابق قبل، لیست محصولات قابل مشاهده باشد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part7.zip
خلاصهی بحث
فرآیند کلی تعریف یک سرویس AngularJS 2.0، تفاوتی با ساخت یک کامپوننت یا Pipe سفارشی ندارد. پس از تعریف کلاسی که نام آن ختم شدهی به Service است، آنرا مزین به ()Injectable@ میکنیم. سپس این سرویس را در بالاترین سطح کامپوننتهای موجود یا همان کامپوننت ریشهی سایت، ثبت و معرفی میکنیم؛ تا تنها یک وهله از آن توسط AngularJS 2.0 Injector ایجاد شده و در اختیار تمام کامپوننتهای برنامه قرار گیرد. البته اگر این سرویس تنها در یک کامپوننت استفاده میشود و قصد به اشتراک گذاری اطلاعات آنرا نداریم، میتوان سطح سلسله مراتب دسترسی به آنرا نیز کاهش داد. برای مثال این سرویس را در لیست providers همان کامپوننت ویژه، ثبت و معرفی کرد. به این ترتیب تنها این کامپوننت خاص و فرزندان آن دسترسی به امکانات سرویس مدنظر را مییابند و نه تمام کامپوننتهای دیگر تعریف شدهی در برنامه.
در ادامه هر کلاسی که به این سرویس نیاز دارد (با توجه به سلسه مراتب دسترسی ذکر شده)، تنها کافی است در سازندهی خود، این وابستگی را اعلام کند تا توسط AngularJS 2.0 Injector تامین گردد.
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت هفتم - مبانی Blazor - بخش 4 - انتقال اطلاعات از کامپوننتهای فرزند به کامپوننت والد
با سلام
در بخش << یک تمرین: انتقال رویداد انتخاب شدن یک div به کامپوننت والد >>
درسته که امضای متد از نوع MouseEventArgs هست اما لازم نیست حتماً امضای متد رو تقلید کنیم و یک نوع MouseEventArgs به متد ارسال کنیم به جاش میشه از این شکل هم استفاده کرد
<div class="bg-light border p-2 col-5 offset-1 mt-2" @onclick="@(() => AmenitySelectionChanged(Amenity.Name))"> <h4 class="text-secondary">Amenity - @Amenity.Id</h4> @Amenity.Name<br /> @Amenity.Description<br /> </div> @code { [Parameter] public BlazorAmenity Amenity { get; set; } [Parameter] public EventCallback<string> OnAmenitySelection { get; set; } protected async Task AmenitySelectionChanged(string name) { await OnAmenitySelection.InvokeAsync(name); } }
بعد از مطالعه پستهای ^ و ^ نکته ای به ذهنم رسید که بیان آن از بنده و مطالعه آن توسط شما خالی از لطف نیست. اگر مثالهای پیاده سازی شده در پستهای ^ و ^ را با AngularJs نسخه 1.2 اجرا نمایید به طور حتم با خطا روبرو میشوید و نتیجه مورد نظر حاصل نمیشود. در این پست نیز توسط یکی از دوستان اشاره ای به این مطلب شد.
دلیل خطا این است که از نسخه 1.2 به بعد در Angular سیستم مسیر یابی به این شکل امکان پذیر نیست و بخش مسیریابی به یک فایل دیگر به نام angular-route.js منتقل شده است. در نتیجه اگر به سبک نسخههای قبلی Angular از سیستم مسیریابی استفاده نمایید با خطا مواجه خواهید شد و خطای مورد نظر هم مربوط به عدم توانایی در تزریق وابستگی routeProvider$ به ماژول مورد نظر است. حال راه حل چیست؟
کافیست در هنگام تعریف ماژول، ngRoute را به عنوان وابستگی ماژول تعیین نمایید. و از طرفی فایل اسکریپتی angular-route.js را بعد از angular.js فراخوانی کنید.
بررسی مثال:
کدهای زیر مربوط به مثالهای پست قبلی میباشد که شرح کامل آن در این پست است:
دلیل خطا این است که از نسخه 1.2 به بعد در Angular سیستم مسیر یابی به این شکل امکان پذیر نیست و بخش مسیریابی به یک فایل دیگر به نام angular-route.js منتقل شده است. در نتیجه اگر به سبک نسخههای قبلی Angular از سیستم مسیریابی استفاده نمایید با خطا مواجه خواهید شد و خطای مورد نظر هم مربوط به عدم توانایی در تزریق وابستگی routeProvider$ به ماژول مورد نظر است. حال راه حل چیست؟
کافیست در هنگام تعریف ماژول، ngRoute را به عنوان وابستگی ماژول تعیین نمایید. و از طرفی فایل اسکریپتی angular-route.js را بعد از angular.js فراخوانی کنید.
بررسی مثال:
کدهای زیر مربوط به مثالهای پست قبلی میباشد که شرح کامل آن در این پست است:
var myFirstRoute = angular.module('myFirstRoute', []); myFirstRoute.config(['$routeProvider', function($routeProvider) { $routeProvider. when('/pageOne', { templateUrl: 'templates/page_one.html', controller: 'ShowPage1Controller' }). when('/pageTwo', { templateUrl: 'templates/page_two.html', controller: 'ShowPage2Controller' }). otherwise({ redirectTo: '/pageOne' }); }]); myFirstRoute.controller('ShowPage1Controller', function($scope) { $scope.message = 'Content of page-one.html'; }); myFirstRoute.controller('ShowPage2Controller', function($scope) { $scope.message = 'Content of page-two.html'; });
var myFirstRoute = angular.module('myFirstRoute',['ngRoute']); myFirstRoute.config(['$routeProvider', function($routeProvider) { $routeProvider. when('/pageOne', { templateUrl: 'templates/page_one.html', controller: 'ShowPage1Controller' }). when('/pageTwo', { templateUrl: 'templates/page_two.html', controller: 'ShowPage2Controller' }). otherwise({ redirectTo: '/pageOne' }); }]);
<body ng-app="app"> <div> <div> <div> <ul> <li><a href="#pageOne"> Show page one </a></li> <li><a href="#pageTwo"> Show page two </a></li> </ul> </div> <div> <div ng-view></div> </div> </div> </div> <script src="http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/angularjs/1.0.7/angular.min.js"></script> <script src="angular-route.js"></script> <script src="app.js"></script> </body>
- توکنها را عموما در مرورگر ذخیره میکنند تا در آینده قابل بازیابی باشد. اطلاعات بیشتر در مورد ذخیره سازی سمت کلاینت: «معرفی Local Storage و چند کتابخانه مرتبط» و «ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر توسط برنامههای Angular»
- نمونه مثال بازگشت از درگاه بانکی و کار با توکنها در سری Blazor سایت مطرح شده
خیر. همینقدر که کاربر برای دفعهی بعدی به توکن خودش دسترسی نداشته باشد، یعنی نمیتواند لاگین کند. به همین جهت از session storage میتوان استفاده کرد. اطلاعات بیشتر در مورد ذخیره سازی سمت کلاینت: «معرفی Local Storage و چند کتابخانه مرتبط» و «ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر توسط برنامههای Angular»
- این پروژه به Angular Material 9x ارتقاء داده شده؛ جزئیات بیشتر
- کتابخانهی jalali-moment متاسفانه باگ زیاد دارد. اگرتنظیم jalaliMoment.locale("fa") در آن وجود نداشته باشد، مدام خطای null reference میدهد. همچنین روش معرفی تاریخ میلادی به آن اینبار باید به اینصورت باشد (عدم سازگاری با نگارشهای قبلی آن).
جهت اطلاع
بازنویسی کامل این مطلب بر اساس آخرین تغییرات صورت گرفته:
«فرمهای مبتنی بر قالبها در Angular»
بازنویسی کامل این مطلب بر اساس آخرین تغییرات صورت گرفته:
«فرمهای مبتنی بر قالبها در Angular»
فایل zip پیوستی انتهای بحث را دریافت کنید. در فایل src\app\app.module.ts آن، تعریف ذیل برای معرفی HttpModule وجود دارد و بدون آن، استثنای No provider for Http را دریافت خواهید کرد:
import { HttpModule } from '@angular/http'; @NgModule({ imports: [ HttpModule ]
localForage is a fast and simple storage library for JavaScript.localForage uses localStorage in browsers with no IndexedDB or WebSQL.
localforage.setItem('key', 'value', function (err) { // if err is non-null, we got an error localforage.getItem('key', function (err, value) { // if err is non-null, we got an error. otherwise, value is the value }); });
:Framework Support
AngularJS
Angular 4 and up
Backbone
Ember
Vue
TypeScript:
import localForage from "localforage";