مطالب
بررسی تغییرات Blazor 8x - قسمت ششم - نکات تکمیلی ویژگی راهبری بهبود یافته‌ی صفحات SSR


در قسمت قبل، در حین بررسی رفتار جزیره‌های تعاملی Blazor Server، نکته‌ی زیر را هم درباره‌ی راهبری صفحات SSR مرور کردیم:
« اگر دقت کنید، جابجایی بین صفحات، با استفاده از fetch انجام شده؛ یعنی با اینکه این صفحات در اصل static HTML خالص هستند، اما ... کار full reload صفحه مانند ASP.NET Web forms قدیمی انجام نمی‌شود (و یا حتی برنامه‌های MVC و Razor pages) و نمایش صفحات، Ajax ای است و با fetch استاندارد آن صورت می‌گیرد تا هنوز هم حس و حال SPA بودن برنامه حفظ شود. همچنین اطلاعات DOM کل صفحه را هم به‌روز رسانی نمی‌کند؛ فقط موارد تغییر یافته در اینجا به روز رسانی خواهند شد.»
در این قسمت، نکات تکمیلی این قابلیت را که به آن enhanced navigation هم گفته می‌شود، بررسی می‌کنیم.


روش غیرفعال کردن راهبری بهبودیافته برای بعضی از لینک‌ها

ویژگی راهبری بهبودیافته فقط در حین هدایت بین صفحات مختلف یک برنامه‌ی Blazor 8x SSR، فعال است. اگر در این بین، کاربری به یک صفحه‌ی غیر بلیزری هدایت شود، راهبری بهبود یافته شکست خورده و سعی می‌کند حالت full document load را پیاده سازی و اجرا کند. مشکل اینجاست که در این حالت دو درخواست ارسال می‌شود: ابتدا حالت راهبری بهبودیافته فعال می‌شود و در ادامه پس از شکست این راهبری، هدایت مستقیم صورت می‌گیرد. برای رفع این مشکل می‌توان ویژگی جدید data-enhance-nav را با مقدار false، به لینک‌های خارجی مدنظر اضافه کرد تا برای این حالت‌ها دیگر ویژگی راهبری بهبودیافته فعال نشود:
<a href="/not-blazor" data-enhance-nav="false">A non-Blazor page</a>


فعالسازی مدیریت بهبودیافته‌ی فرم‌های SSR

در قسمت چهارم این سری با فرم‌های جدید SSR مخصوص Blazor 8x آشنا شدیم. این فرم‌ها هم می‌توانند از امکانات راهبری بهبود یافته استفاده کنند (یعنی مدیریت ارسال آن، توسط fetch API انجام شده و به روز رسانی قسمت‌های تغییریافته‌ی صفحه را Ajax ای انجام دهند)؛ برای نمونه اینبار همانند تصویر زیر، از fetch استاندارد برای ارسال اطلاعات به سمت سرور کمک گرفته می‌شود (یعنی عملیات Ajax ای شده‌؛ بجای یک post-back معمولی):


 اما ... این قابلیت به صورت پیش‌فرض در فرم‌های تعاملی SSR غیرفعال است. چون همانطور که عنوان شد، اگر مقصد این فرم، یک آدرس غیربلیزری باشد، دوبار ارسال فرم صورت خواهد گرفت؛ یکبار با استفاده از fetch API و بار دیگر پس از شکست، به صورت معمولی. اما اگر مطمئن هستید که endpoint این فرم، قطعا یک کامپوننت بلیزری است، بهتر است این قابلیت را در یک چنین فرم‌هایی نیز به صورت زیر فعال کنید:
<form method="post" @onsubmit="() => submitted = true" @formname="name" data-enhance>
    <AntiforgeryToken />
    <InputText @bind-Value="Name" />
    <button>Submit</button>
</form>

@if (submitted)
{
    <p>Hello @Name!</p>
}

@code {

    bool submitted;

    [SupplyParameterFromForm]
    public string Name { get; set; } = "";
}
البته باتوجه به اینکه در اینجا هم می‌توان از EditForm‌ها استفاده کرد، در این حالت فقط کافی است ویژگی Enhance را به آن‌ها اضافه نمائید:
<EditForm method="post" Model="NewCustomer" OnValidSubmit="() => submitted = true" FormName="customer" Enhance>
    <DataAnnotationsValidator />
    <ValidationSummary/>
    <p>
        <label>
            Name: <InputText @bind-Value="NewCustomer.Name" />
        </label>
    </p>
    <button>Submit</button>
</EditForm>

@if (submitted)
{
    <p id="pass">Hello @NewCustomer.Name!</p>
}

@code {
    bool submitted = false;

    [SupplyParameterFromForm]
    public Customer? NewCustomer { get; set; }

    protected override void OnInitialized()
    {
        NewCustomer ??= new();
    }

     public class Customer
    {
        [StringLength(3, ErrorMessage = "Name is too long")]
        public string? Name { get; set; }
    }
}

نکته‌ی مهم: در این حالت فرض بر این است که هیچگونه هدایتی به یک Non-Blazor endpoint صورت نمی‌گیرید؛ وگرنه با یک خطا مواجه خواهید شد.



غیرفعال کردن راهبری بهبودیافته برای قسمتی از صفحه

اگر با استفاده از جاواسکریپت و خارج از کدهای بیلزر، اطلاعات DOM را به‌روز رسانی می‌کنید، ویژگی راهبری بهبودیافته، از آن آگاهی نداشته و به صورت خودکار تمام تغییرات شما را بازنویسی می‌کند. به همین جهت اگر نیاز است قسمتی از صفحه را که مستقیما توسط کدهای جاواسکریپتی تغییر می‌دهید، از به‌روز رسانی‌های این قابلیت مصون نگه‌دارید، می‌توانید ویژگی جدید data-permanent را به آن قسمت اضافه کنید:
<div data-permanent>
    Leave me alone! I've been modified dynamically.
</div>


امکان آگاه شدن از بروز راهبری بهبودیافته در کدهای جاواسکریپتی

اگر به هردلیلی در کدهای جاواسکریپتی خودنیاز به آگاه شدن از وقوع یک هدایت بهبودیافته را دارید (برای مثال جهت بازنویسی تغییرات ایجاد شده‌ی توسط آن)، می‌توانید به نحو زیر، مشترک رخ‌دادهای آن شوید:
<script>
    Blazor.addEventListener('enhancedload', () => {
        console.log('enhanced load event occurred');
    });
</script>


ویژگی جدید Named Element Routing در Blazor 8x

Blazor 8x از ویژگی مسیریابی سمت کلاینت به کمک تعریف URL fragments پشتیبانی می‌کند. به این صورت رسیدن (اسکرول) به یک قسمت از صفحه‌ای طولانی، بسیار ساده می‌شود.
برای مثال المان h2 با id مساوی targetElement را درنظر بگیرید:
<div class="border border-info rounded bg-info" style="height:500px"></div>

<h2 id="targetElement">Target H2 heading</h2>
<p>Content!</p>
در Blazor 8x برای رسیدن به آن، هر سه حالت زیر میسر هستند:
<a href="/counter#targetElement">

<NavLink href="/counter#targetElement">

Navigation.NavigateTo("/counter#targetElement");


معرفی متد جدید Refresh در Blazor 8x

در Blazor 8x، امکان بارگذاری مجدد صفحه با فراخوانی متد جدید NavigationManager.Refresh(bool forceLoad = false) میسر شده‌است. این متد در حالت پیش‌فرض از قابلیت راهبری بهبودیافته برای به روز رسانی صفحه استفاده می‌کند؛ مگر اینکه اینکار میسر نباشد. اگر آن‌را با پارامتر true فراخوانی کنید، full-page reload رخ خواهد داد.
همین اتفاق در مورد متد Navigation.NavigateTo نیز رخ‌داده‌است. این متد نیز در Blazor 8x به صورت پیش‌فرض بر اساس قابلیت راهبری بهبود یافته کار می‌کند؛ مگر اینکه اینکار میسر نباشد و یا پارامتر forceLoad آن‌را به true مقدار دهی کنید.
مطالب
Blazor 5x - قسمت هفتم - مبانی Blazor - بخش 4 - انتقال اطلاعات از کامپوننت‌های فرزند به کامپوننت والد
در قسمت پنجم، روش انتقال اطلاعات را از کامپوننت‌های والد، به کامپوننت‌های فرزند توسط پارامترها، بررسی کردیم. در این قسمت، حالت عکس آن‌را بررسی خواهیم کرد. برای مثال فرض کنید که کاربری قصد انتخاب بیش از یک اتاق را دارد و checkbox انتخاب هر اتاق، درون کامپوننت مجزای آن اتاق تعریف شده و درون کامپوننت والد نمایش دهنده‌ی لیست اتاق‌ها نیست. اکنون می‌خواهیم با انتخاب اتاق‌ها توسط کاربر، جمع تعداد اتاق‌های انتخاب شده را در کامپوننت والد نمایش دهیم. بنابراین باید بتوان اطلاعاتی را از کامپوننت‌های فرزند، به کامپوننت والد انتقال داد.


در این تصویر، checkboxهای انتخاب شده، درون کامپوننت‌های مجزای فرزند و گزارش جمع نهایی ارائه شده، در کامپوننت والد قرار دارند.


معرفی Event Call Back

در این قسمت قصد داریم به کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\IndividualRoom.razor که در مثال این سری تکمیل کردیم، یک checkbox انتخاب را نیز اضافه کنیم تا کاربرها بتوانند در زمان نمایش لیست اتاق‌ها در کامپوننت Pages\LearnBlazor\DemoHotel.razor، بیش از یک اتاق را انتخاب کنند.
برای این منظور در ابتدا به کامپوننت DemoHotel مراجعه کرده و فیلد SelectedRooms را در آن تعریف کرده و ذیل عنوان Hotel Rooms نمایش می‌دهیم:
@page "/demoHotel"

        <div class="col-12">
            <h4 class="text-info">Hotel Rooms</h4>
            <span>Rooms Selected - @SelectedRooms</span>
        </div>
        @foreach (var room in Rooms)
        {
            <IndividualRoom Room="room"></IndividualRoom>
        }

@code{

    int SelectedRooms;

    void RoomSelectionCounterChanged(bool isRoomSelected)
    {
        if (isRoomSelected)
        {
            SelectedRooms++;
        }
        else
        {
            SelectedRooms--;
        }
    }
    // ...
}
همچنین متد RoomSelectionCounterChanged را هم برای تغییر مقدار SelectedRooms تعریف کرده‌ایم. اما این متد به تنهایی کار نمی‌کند و باید بتوان آن‌را به کامپوننت فرزند <IndividualRoom Room="room"></IndividualRoom> انتقال داد تا در زمان انتخاب آن اتاق (و یا عدم انتخاب آن) در کامپوننت IndividualRoom، پارامتر bool isRoomSelected بر اساس وضعیت checkbox آن دریافت شده و در نتیجه مقدار جاری SelectedRooms، یک واحد کم یا زیاد شود. بنابراین نیاز است تا بتوان اشاره‌گری از یک متد کامپوننت سطح بالا را به یک کامپوننت سطح پایین و فرزند آن انتقال داد. اینکار در Blazor توسط EventCallback‌ها انجام می‌شود.
در ادامه به کامپوننت IndividualRoom.razor مراجعه کرده و کدهای آن را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
<input type="checkbox" @onchange="RoomCheckBoxSelectionChanged" />

@code
{
    //...

    [Parameter]
    public EventCallback<bool> OnRoomCheckBoxSelection { get; set; }

    async Task RoomCheckBoxSelectionChanged(ChangeEventArgs e)
    {
        await OnRoomCheckBoxSelection.InvokeAsync((bool)e.Value);
    }
}
ابتدا یک checkbox را جهت فراهم آوردن امکان انتخاب یک اتاق اضافه کرده‌ایم. سپس رخ‌داد onchange آن‌را به متد RoomCheckBoxSelectionChanged متصل کرده‌ایم. نوع پارامتر این متد را با نزدیک کردن اشاره‌گر ماوس به onchange@ چک باکس می‌توان مشاهده کرد:


تا اینجا فقط یک رخ‌داد را به یک متد، در همان کامپوننت متصل کرده‌ایم. هربار که checkbox تعریف شده انتخاب شود، متد رویدادگردان RoomCheckBoxSelectionChanged اجرا می‌شود. مرحله‌ی بعد، انتقال اطلاعات آن، به کامپوننت والد است که اینکار توسط پارامتر OnRoomCheckBoxSelection صورت می‌گیرد. کار آن، انتقال وضعیت checkbox، به متد RoomSelectionCounterChanged کامپوننت والد است.
بنابراین در اینجا نیاز است تا بتوان ارجاعی از این متد کامپوننت والد را به کامپوننت فرزند ارسال کرد که EventCallback تعریف شده‌ی به صورت پارامتر، چنین هدفی را برآورده می‌کند. با پارامتر تعریف شدن آن، می‌توان OnRoomCheckBoxSelection را به صورت زیر، به هر المان تعریف کننده‌ی کامپوننت IndividualRoom در کامپوننت DemoHotel اضافه کرد:
@foreach (var room in Rooms)
{
    <IndividualRoom OnRoomCheckBoxSelection="RoomSelectionCounterChanged" Room="room"></IndividualRoom>
}
در این تعریف، پارامتر Room، یک پارامتر ورودی است و پارامتر OnRoomCheckBoxSelection، به نوعی یک پارامتر خروجی است که با اتصال به متدی در همین کامپوننت، امکان دریافت اطلاعات و رویدادها را از یک کامپوننت سطح پایین‌تر پیدا می‌کند.

بنابراین به صورت خلاصه، هر زمانیکه یک checkbox در کامپوننت IndividualRoom انتخاب می‌شود، در نتیجه‌ی آن متد منتسب به EventCallback ارسالی به آن کامپوننت نیز فراخوانی می‌گردد که اینکار، سبب اجرای کدی در کامپوننت والد خواهد شد.


یک تمرین: انتقال رویداد انتخاب شدن یک div به کامپوننت والد

در بخش 2، در انتهای مطلب، لیست امکانات رفاهی هتل را هم نمایش دادیم. در اینجا می‌خواهیم اگر کاربری بر روی خروجی کامپوننت یکی از امکانات موجود کلیک کرد (کلیک بر روی div آن)، نام آن ویژگی در کامپوننت والد نمایش داده شود.
برای این منظور کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\IndividualAmenity.razor را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
<div class="bg-light border p-2 col-5 offset-1 mt-2"
    @onclick="args => AmenitySelectionChanged(args, Amenity.Name)">
    <h4 class="text-secondary">Amenity - @Amenity.Id</h4>
    @Amenity.Name<br />
    @Amenity.Description<br />
</div>

@code
{
    [Parameter]
    public BlazorAmenity Amenity { get; set; }

    [Parameter]
    public EventCallback<string> OnAmenitySelection { get; set; }

    protected async Task AmenitySelectionChanged(MouseEventArgs e, string name)
    {
        await OnAmenitySelection.InvokeAsync(name);
    }
}
هدف از این مثال، آشنایی با نحوه‌ی تغییر امضای متد منتسب به رویداد onclick@ است. چون نوع پارامتر متد متناظر با آن، از نوع MouseEventArgs است (<EventCallback<MouseEventArgs) و نه از نوع ChangeEventArgs مثال قبلی که به همراه خاصیت Value مفیدی بود:


در اینجا نیاز خواهیم داشت تا اطلاعات رشته‌ای نام Amenity جاری را پس از کلیک بر روی div، به کامپوننت والد انتقال دهیم و MouseEventArgs فقط به همراه اطلاعات مختصات محل قرارگیری اشاره‌گر ماوس است. در یک چنین حالتی می‌توان با استفاده از anonymous method زیر، امضای متد منتسب به آن‌را تغییر داد:
@onclick="args => AmenitySelectionChanged(args, Amenity.Name)"
اکنون با هر بار کلیک بر روی div، نام Amenity جاری از طریق EventCallback تعریف شده، به سمت کامپوننت والد ارسال می‌شود. بنابراین مرحله‌ی بعدی، مراجعه به کامپوننت DemoHotel.razor است و استفاده از پارامتر جدید OnAmenitySelection:
@page "/demoHotel"

    @foreach (var amenity in AmenitiesList)
    {
      <IndividualAmenity OnAmenitySelection="AmenitySelectionChanged" Amenity="amenity"></IndividualAmenity>
    }

    <div class="col-12">
        <p class="text-secondary"> Selected Amenity : @SelectedAmenity </p>
    </div>

@code{

    string SelectedAmenity = "";

    void AmenitySelectionChanged(string amenity)
    {
        SelectedAmenity = amenity;
    }
}
ابتدا پارامتر جدید OnAmenitySelection کامپوننت IndividualAmenity به متد AmenitySelectionChanged همین کامپوننت متصل می‌شود. امضای آن بر اساس نوع پارامتر <EventCallback<string کامپوننت IndividualAmenity تعیین شده‌است.
سپس این پارامتر رشته‌ای دریافتی، به فیلد جدید SelectedAmenity انتساب داده می‌شود که پس از پایان این متد و رویداد، سبب درج آن در زیر حلقه‌ی نمایش AmenitiesList خواهد شد:



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-07.zip
مطالب
تبدیل یک قالب HTML معمولی به قالب React

با توجه به اینکه React یک سیستم متشکل از کامپوننت‌های کوچک و بزرگ است و از JSX  جهت کدنویسی استفاده میکند و یک قالب HTML، متشکل از تمام عناصر به صورت درهم ریخته می‌باشد و بخش‌های مختلفی دارد، امکان استفاده‌ی مستقیم از قالب HTML در آن وجود ندارد و باید با فرمت React همخوانی داشته باشد. من در اینجا از قالب رایگان و راستچین شده AdminLTE که بر پایه بوت استرپ 4 میباشد استفاده کرده‌ام. 

همانطور که میدانید React پوشه‌ای را به نام public، مهیا کرده‌است که برای استفاده‌ی عمومی از فایل‌های استاتیک ایجاد شده‌است. پس ابتدا فایل‌های js,css، تصاویر و دیگر فایل‌های استاتیک را به پوشه‌ی public  منتقل میکنیم. سپس فایل index قالب را باز کرده و به تگ header فایل مراجعه کنید. تگ‌های لینک‌های معرفی فایل‌های css و script ای را که در آن تعریف شده‌اند، کپی کرده به هدر فایل index.html که در پوشه‌ی public قرار دارد، منتقل کنید. همچنین از فایل‌های اسکرپیت دیگر که در پایین تگ Body قرار گرفته‌اند، غافل نگردید. 

در اینجا باید بخش‌های اساسی قالب، همانند navbar و sidebar را به صورت کامپوننت ایجاد کنیم.

پس ابتدا یک کامپوننت NavBar.jsx را ایجاد کرده  و کدهای همین قسمت را در متد render قرار میدهیم:

 import React, { Component } from "react";  
class NavBar extends Component {
  state = {};
  render() {
    return (
      <React.Fragment>
            <nav>
                <!-- Left navbar links -->
    <ul>
                    <li>
                        <a data-widget="pushmenu" href="#"><i></i></a>
                    </li>
                    <li>
                        <a href="index3.html">خانه</a>
                    </li>
                    <li>
                        <a href="#">تماس</a>
                    </li>
                </ul>

                <!-- SEARCH FORM -->
    <form>
                    <div>
                        <input type="search" placeholder="جستجو" aria-label="Search">
                            <div>
                                <button type="submit">
                                    <i></i>
                                </button>
                            </div>
        </div>
    </form>
                    ...
</nav>
      </React.Fragment>
    );
  }
}

export default NavBar;
در همین جا با خطاهای زیادی روبرو میشویم که  به شما نشان میدهد کدهای کپی شده، هیچ استانداردی از jsx را رعایت نمیکنند به همین جهت شروع به ویرایش کد کپی شده میکنیم: 
  • تمامی کامنت‌های موجود در فایل را حذف کنید.
  • تمام تگ‌ها که شامل خصوصیت class هستند  را با استفاده از ابزار جستجو، یافته و با عبارت className جایگزین کنید.
  • در صورتیکه روی تگ‌ها از خصوصیت style استفاده کرده‌اید، به شکل زیر ویرایش کرده و قالب jsx را روی آن پیاده کنید.
style="opacity:0.8;"
به
style={{ opacity: "0.8" }}

  • در صورتیکه از تگ‌های img و یا input استفاده میکنید، حتما باید انتها تگ‌ها به شکل زیر بسته شده باشند:
<input type="search" placeholder="جستجو" aria-label="Search">
به
 <input
                className="form-control form-control-navbar"
                type="search"
                placeholder="جستجو"
                aria-label="Search"
              />

در نهایت باید کامپوننت بدون هیچ خطایی به شکل زیر ایجاد گردد:
import React, { Component } from "react";

class NavBar extends Component {
  state = {};
  render() {
    return (
      <React.Fragment>
        <nav className="main-header navbar navbar-expand bg-white navbar-light border-bottom">
          <ul className="navbar-nav">
            <li className="nav-item">
              <a className="nav-link" data-widget="pushmenu" href="#">
                <i className="fa fa-bars"></i>
              </a>
            </li>
            <li className="nav-item d-none d-sm-inline-block">
              <a href="index3.html" className="nav-link">
                خانه
              </a>
            </li>
            <li className="nav-item d-none d-sm-inline-block">
              <a href="#" className="nav-link">
                تماس
              </a>
            </li>
          </ul>

          <form className="form-inline ml-3">
            <div className="input-group input-group-sm">
              <input
                className="form-control form-control-navbar"
                type="search"
                placeholder="جستجو"
                aria-label="Search"
              />
              <div className="input-group-append">
                <button className="btn btn-navbar" type="submit">
                  <i className="fa fa-search"></i>
                </button>
              </div>
            </div>
          </form>

     ...
        </nav>
      </React.Fragment>
    );
  }
}

export default NavBar;

کامپوننت‌های دیگر مانند sidebar و footer را به همین شکل ایجاد کرده و در نهایت در فایل App.jsx در متد رندر قرار دهید:
return (
    <React.Fragment>
      <NavBar />
      <SideBar />
      <div className="content-wrapper" style={{ marginTop: "20px" }}>
        <DomainList />
      </div>
      <Footer />
    </React.Fragment>
  )
 در کامپوننت‌های جاری همچون NavBar، نمونه‌هایی از اشیاء دیگر نیز به چشم میخورند که قابلیت تبدیل شدن به کامپوننت‌های مجزایی را دارند؛ همانند پیام‌های اخیر، اعلان‌های سیستم و ... که میتوانید به صورت جزء به جزء، ایجاد کامپوننت‌های آن‌ها را انجام دهید. 
نکته‌ی مهم: در فایل index.html، یک سری تگ را که به فایل‌های css و js ارجاع دارند، در اولین مرحله به این فایل کپی کرده‌اید. تعداد زیادی از این کتابخانه‌ها در مخزن npm موجود بوده و قابلیت import شدن آن‌ها توسط React فراهم است؛ همانند کتابخانه‌های بوت استرپ و یا FontAwesome  که در این مقاله  به همین شکل وارد شده‌اند. بهتر است این موراد اصلاح گردیده و انتقال این فایل‌ها به index.js فراهم گردد. از این رو که به روزرسانی این بسته‌ها از طریق npm ساده‌تر بوده و WebPack نیز مدیریت این بسته‌ها را به عهده می‌گیرد. 
مطالب
Lazy Loading در AngularJS
وقتی پروژه انگیولاری‌تان کمی گسترش پیدا کند، تعداد زیادی فایل شامل کنترلرها، سرویس‌ها، دایرکتیوها و ... خواهید داشت. واضح است که همه این اجزا همراه با هم مورد نیاز نیستند و برای افزایش سرعت بارگذاری سایت و صرفه جویی در مصرف پهنای باند بهتر است هرکدام از آن‌ها را در هنگام نیاز بارگذاری کنیم. این یعنی همان lazy loading خودمان!
در AngularJS امکانی برای lazy loading فایل‌ها پیشبینی نشده است، پس باید از ابزارهای دیگری که این امکان را فراهم می‌کنند استفاده کرد. من در ادامه از Script.js برای این کار استفاده خواهم کرد، ولی شما می‌توانید از هر کتابخانه دیگری استفاده کنید.
اما مسئله دیگری که پیش از lazy loading  فایل‌ها باید تکلیفش را معلوم کنیم، این است که چطور می‌توانیم اجزایی را به ماژولی که قبلا راه‌اندازی (bootstrap) شده اضافه کنیم. اگر بخواهیم برای مثال کنترلری را در یک فایل مجزا تعریف کنیم، باید آن را به شکلی در ماژول برنامه‌مان ثبت کنیم. فرض کنید این کار را به این ترتیب انجام دهیم: 
angular.module('app').controller('SomeLazyController', function($scope)
{
    $scope.key = '...';
});
در این صورت اگر این کنترلر را در قسمتی از برنامه به صورت ng-controller='SomeLazyController' استفاده کنیم با این خطا مواجه خواهیم شد:
Error: Argument ‘SomeLazyController’ is not a function, got undefined
برای این کار (افزودن اجزایی به ماژولی که قبلا راه اندازی شده) می‌توانیم بجای استفاده از API‌های ماژول، از provider های AngularJS استفاده کنیم. به این ترتیب برای ثبت یک کنترلر باید از  controllerProvider$، برای ثبت یک directive از  compileProvider$، برای ثبت فیلترها از filterProvider$ و برای ثبت سایر اجزا در ماژول از provide$ استفاده کنیم:
// Registering a controller after app bootstrap
$controllerProvider.register('SomeLazyController', function($scope)
{
   $scope.key = '...'; 
});
 
// Registering a directive after app bootstrap
$compileProvider.directive('SomeLazyDirective', function()
{
    return {
        restrict: 'A',
        templateUrl: 'templates/some-lazy-directive.html'
    }
})
 
// etc
اما نکته‌ای که درباره providerها وجود دارد این است که آن‌ها تنها در روال config یک ماژول در دسترس هستند. بنا بر این برای دسترسی به آن‌ها پس از اجرای این روال، ارجاعی به آنها را باید نگهداری کنیم: 
(function () {
    app = angular.module("app", []);

    app.config([
        '$controllerProvider',
        '$compileProvider',
        '$filterProvider',
        '$provide',

    function ($controllerProvider, $compileProvider, $filterProvider, $provide) {
        //برای رجیستر کردن غیر همروند اجزای انگیولاری در آینده
        app.lazy =
        {
            controller: $controllerProvider.register,
            directive: $compileProvider.directive,
            filter: $filterProvider.register,
            factory: $provide.factory,
            service: $provide.service
        };
    }]);
})();
اکنون SomeLazyController  را به این ترتیب می‌توانیم ثبت کنیم: 
angular.module('app').lazy.controller('SomeLazyController', function($scope)
{
    $scope.key = '...';
});
نکته دیگر این است که کجا باید lazy loadign را انجام دهیم. به نظر می‌رسد مناسب‌ترین محل برای انجام این کار خصوصیت resolve مسیریابی است. در  این مطلب و این مطلب resolve در route$ و UI-Router معرفی شده است:
$stateProvider
            .state('state1', {
                url: '/state1',
                template: '<div>{{st1Ctrl.msg}}</div>',
                controller: 'state1Controller as st1Ctrl',
                resolve: {
                    fileDeps: ['$q', '$rootScope', function ($q, $rootScope) {
                        var deferred = $q.defer();
                        var deps = [
                            'app/messageService.js',
                            'app/state1Controller.js'];
                        $script(deps, function () {
                            $rootScope.$apply(function () {
                                deferred.resolve();
                            });
                        });
                        return deferred.promise;
                    }]
                }
            })
            .state('state2', {
                url: '/state2',
                template: '<div>{{st2Ctrl.msg}}</div>',
                controller: 'state2Controller as st2Ctrl',
                resolve: {
                    fileDeps: ['$q', '$rootScope', function ($q, $rootScope) {
                        var deferred = $q.defer();
                        var deps = [
                            'app/messageService.js',
                            'app/state2Controller.js'];
                        $script(deps, function () {
                            $rootScope.$apply(function () {
                                deferred.resolve();
                            });
                        });
                        return deferred.promise;
                    }]
                }
            });
    }]);
کنترلر state1Controller که در فایلی با همین نام پیاده‌سازی شده است تنها در مسیر state1/ مورد نیاز است، و state2Controller تنها در مسیر state2/ لازم است بارگذاری شود. هردوی این کنترلرها به messageService وابستگی دارند که در messageService.js پیاده سازی شده است (همانطور که در این مطلب   اشاره شده می‌توانیم یک حالت انتزاعی به عنوان پدر دو حالت موجود تعریف کرده و وابستگی مشترک را به آن منتقل کنیم).
 برای بارگذاری فایل‌های مورد نیاز در ابتدای کار و راه اندازی اولیه برنامه هم می‌توان به این ترتیب عمل کرد:  
<script type="text/javascript">
        // ----Script.js----
        !function (a, b, c) { function t(a, c) { var e = b.createElement("script"), f = j; e.onload = e.onerror = e[o] = function () { e[m] && !/^c|loade/.test(e[m]) || f || (e.onload = e[o] = null, f = 1, c()) }, e.async = 1, e.src = a, d.insertBefore(e, d.firstChild) } function q(a, b) { p(a, function (a) { return !b(a) }) } var d = b.getElementsByTagName("head")[0], e = {}, f = {}, g = {}, h = {}, i = "string", j = !1, k = "push", l = "DOMContentLoaded", m = "readyState", n = "addEventListener", o = "onreadystatechange", p = function (a, b) { for (var c = 0, d = a.length; c < d; ++c) if (!b(a[c])) return j; return 1 }; !b[m] && b[n] && (b[n](l, function r() { b.removeEventListener(l, r, j), b[m] = "complete" }, j), b[m] = "loading"); var s = function (a, b, d) { function o() { if (!--m) { e[l] = 1, j && j(); for (var a in g) p(a.split("|"), n) && !q(g[a], n) && (g[a] = []) } } function n(a) { return a.call ? a() : e[a] } a = a[k] ? a : [a]; var i = b && b.call, j = i ? b : d, l = i ? a.join("") : b, m = a.length; c(function () { q(a, function (a) { h[a] ? (l && (f[l] = 1), o()) : (h[a] = 1, l && (f[l] = 1), t(s.path ? s.path + a + ".js" : a, o)) }) }, 0); return s }; s.get = t, s.ready = function (a, b, c) { a = a[k] ? a : [a]; var d = []; !q(a, function (a) { e[a] || d[k](a) }) && p(a, function (a) { return e[a] }) ? b() : !function (a) { g[a] = g[a] || [], g[a][k](b), c && c(d) }(a.join("|")); return s }; var u = a.$script; s.noConflict = function () { a.$script = u; return this }, typeof module != "undefined" && module.exports ? module.exports = s : a.$script = s }(this, document, setTimeout)

        $script('Scripts/angular.js', function () {
            $script('Scripts/angular-ui-router.js', function () {
                $script('app/app.js', function () {
                    angular.bootstrap(document, ['app']);
                });
            });
        });
    </script>
توجه داشته باشید که لازم نیست بارگذاری فایل‌ها حتما یکی پس از دیگری باشد. ترتیب بارگذاری فایل‌ها تنها در آن‌هایی که وابستگی به هم دارند باید رعایت شود. همچنین، می‌توانید همه فایل‌های مورد نیاز در این مرحله را Bundle کنید. 
از اینجا می‌توانید پروژه بسیار ساده‌ای که در آن lazy loading پیاده شده است را دانلود کرده و مطالب توضیح داده شده را مشاهده کنید. 
مطالب
قابلیت چند زبانه و Localization در AngularJs- بخش دوم: بررسی اجمالی قابلیت های ماژول angular-translate
در بخش قبلی به معرفی ماژول angular-tanslate پرداختیم. در این بخش قصد داریم تا به بررسی مفهومی قابلیت‌های موجود در این ماژول بپردازیم.
شکل زیر یک شمای کلی را از قابلیت‌های angular-translate، نمایش می‌دهد. همانطور که ملاحظه می‌کنید در مواردی نظیر ذخیره سازی زبان‌ها، بارگذاری ریسورس‌های زبان‌ها و گرامرهای استفاده در DOM راهکارهای گوناگونی دارد.

angular-translate دایرکتیو و فیلتر هایی را به صورت کامپوننت عرضه کرده است که شما می‌توانید به وسیله‌ی آنها پروژه خود را به زبان‌های گوناگون localize کنید. آنچه که در تصویر فوق مشاهده می‌کنید در حقیقت ساختار ماژول angular-translate را نمایش می‌دهد. به این صورت که در اولین لایه دایرکتیو translate قرار گرفته است.

سطح بعدی شاید کمی جذاب‌تر به نظر برسد. هر دو بخش دایرکتیو و فیلتر از سرویس تزریق شده translate$ استفاده می‌کنند. این بدین معنی است که در هنگام تغییر یک زبان به زبان دیگر به وسیله دایرکتیوهایی که در view نوشته شده است، در حقیقت شما این دایرکتیو‌ها را به سطح فیلتر انتقال داده‌اید و پس از آن، فیلتر آن را به لایه سرویس برده و سرویس کار اصلی را انجام می‌دهد. 

در سطح بعدی لایه Interpolator قرار گرفته است که وظیفه تغییر DOM‌ها را بر عهده دارد. این فرآیند متغیرهایی را که در ریسورس قرار داده‌ایم، درایه به درایه در view و در مکان‌های هم نام قرار می‌دهد. این فرآیند به وسیله راهکار‌های گوناگونی از قبیل Message Format و یا Angular Core Interpolation Service امکان پذیر است.

جعبه خاکستری رنگ بخش missing translation handler را نشان می‌دهد. این handlerها زمانی فراخوانی می‌گردند که translator به دنبال یک key می‌گردد که تعریف نشده باشد. angular-translate خود شامل یک logging service می‌باشد که به صورت extension باید آن را به پروژه خود اضافه نمایید که در بخش‌های بعدی در مورد آن مفصل‌تر بحث می‌کنیم.

بخش asynchronous loader شما را قادر می‌سازد که داده‌های زبان‌های متفاوت را به صورت غیر هم زمان بارگذاری نمایید. angular-translate از ماژول‌های asynchronous loader پشتیبانی می‌کند. روش معرفی شده در سایت مرجع در مورد بارگذاری غیر همزمان urlLoader و staticFilesLoader هستند که در بخش‌های بعدی به آن خواهیم پرداخت.

angular-translate برای ذخیره سازی داده‌های بازگذاری شده و نگه داشتن زبان سایت در صورت reload شدن صفحه راهکارهای متفاوتی را ارائه نموده است. این قابلیت در ابتدا چک می‌کند که ریسورس‌های زبان درون یک local storage قرار گرفته‌اند یا خیر. این عملیات طی یک فرآیند جستجوی key-value صورت می‌گیرد و در نهایت فایل‌های ریسورس زبان مورد نظر که درون کوکی یا localStorage ذخیره شده‌اند بارگذاری می‌شوند. angular-translate به صورت توکار دارای دو راهکار localStorage و cookieStorage برای ذخیره سازی ریسورس‌ها می‌باشد.

در بخش بعدی در مورد نحوه‌ی ذخیره سازی داده‌ها به دو روش cookieStorage و localStorage بیشتر صحبت خواهیم کرد.

نظرات اشتراک‌ها
10 دلیل برای اینکه برنامه نویس‌های وب باید AngularJS را فرا بگیرند
در مزیت‌های angularjs شکی نیست. ولی آیا برای برنامه‌های تجاری و سازمانی که تعداد فرم‌ها و گستردگی امکانات زیاد هست، باز هم angularjs پیشنهاد می‌شه؟ چون صرف نظر از دانش فنی، نوشتن برنامه‌های spa ، تیم قوی و کار تیمیه سنگین‌تری می‌طلبه 
و اینکه آیا نوشتن برنامه‌های تجاری با angularjs    زمان رو افزایش نمیده؟
اشتراک‌ها
مقایسه AngularJS و React

React can be used to achieve the same things as AngularJS, it’s much simpler to use, and it has some nice optimisations that AngularJS doesn’t. All up I greatly prefer React to AngularJS. 

مقایسه AngularJS و React
نظرات اشتراک‌ها
قالب ASP.NET Core و Angular 2 برای Visual Studio
ساختاری که در پروژه‌ی سری AngularJS 2.0 سایت بررسی شد، دقیقا مطابق مستندات رسمی AngularJS 2.0 است. ساختار پروژ‌ه‌ی فوق، کاملا تغییر کرده‌است. تنها موردی از آن که مفید است «routes.MapSpaFallbackRoute» است که در سری ASP.NET Core به آن اشاره شده‌است.
اشتراک‌ها
یادگیری AngularJs با codecademy

Learn to build web apps using AngularJS 1.x. By the end of the course, you'll be able to use AngularJS to create your own apps. 

یادگیری AngularJs با codecademy