کتاب رایگان MongoDB 3 Succinctly
MongoDB is one of the biggest players in the NoSQL database market, providing high performance, high availability, and automatic scaling. It’s an open-source document database written in C++ and hosted on GitHub. Zoran Maksimovic’s MongoDB 3 Succinctly touches on the most important aspects of the MongoDB database that application developers should be aware of—from installation and the usage of the Mongo Shell, to examples of the MongoDB C# driver APIs for Microsoft .NET Framework.
Table of Contents
- MongoDB Overview
- MongoDB Installation
- The Mongo Shell
- Manipulating Documents
- Data Retrieval
- Basic MongoDB with C#
- Data Handling in C#
- Inserting Data in C#
- Find (Query) Data in C#
- Binary Data (File Handling) in C#
- Back Up and Restore
#Execute VB code via C
static void AddChartButton( Workbook workBook, Worksheet xlWorkSheetNew, Range currentRange, int macroId, int startRow, int endRow, int startCol, int endCol, string buttonImagePath ) { var cell = currentRange.Next; var width = cell.Width; var height = 24; var left = cell.Left; var top = System.Math.Max( cell.Top + cell.Height - height, 0 ); var button = xlWorkSheetNew.Shapes.AddPicture( buttonImagePath, MsoTriState.msoFalse, MsoTriState.msoCTrue, left, top, width, height ); var module = workBook.VBProject.VBComponents.Add( vbext_ComponentType.vbext_ct_StdModule ); module.CodeModule.AddFromString( GetMacro( macroId, startRow, endRow, startCol, endCol ) ); button.OnAction = "Macro" + macroId; } static string GetMacro( int macroId, int startRow, int endRow, int startCol, int endCol ) { var sb = new StringBuilder(); var range = "ActiveSheet.Range(Cells(" + startRow + "," + startCol + "), Cells(" + endRow + "," + endCol + ")).Select"; sb.AppendLine( "Sub Macro" + macroId + "()" ); sb.AppendLine( "On Error Resume Next" ); sb.AppendLine( range ); sb.AppendLine( "ActiveSheet.Shapes.AddChart.Select" ); sb.AppendLine( "ActiveChart.ChartType = xlColumn" ); sb.AppendLine( "ActiveChart.SetSourceData Source:=" + range ); sb.AppendLine( "On Error GoTo 0" ); sb.AppendLine( "End Sub" ); return sb.ToString(); }
و برای استفاده از آن میتوان مانند مثال زیر عمل کرد:
var excelApp = new Microsoft.Office.Interop.Excel.Application(); var fileName = @"C:\Users\Vahid\Desktop\VBA.xlsm"; var workBook = excelApp.Workbooks.Open( fileName ); var sheet = workBook.Sheets[1]; AddChartButton( workBook, sheet, sheet.Range["B1"], 1231, 1, 10, 1, 2, @"C:\Users\Vahid\Desktop\BarChart.png"); excelApp.DisplayAlerts = false; workBook.Close( true, fileName );
خروجی مثال بالا
نکته: در صورتیکه بعد از اجرای برنامه، خطای " programmatic access to visual basic project is not trusted" رخ داد از این طریق میتوانید مشکل را حل کنید.
File -> Options -> Trust Center -> Trust Center Settings -> Macro Settings -> Trust Access to the VBA Project object model
volatile
class Program { volatile bool _shouldPartyContinue = true; static void Main() { var firstDimension = new Program(); var secondDimension = new Thread( firstDimension.StartPartyInAnotherDimension ); secondDimension.Start( firstDimension ); Thread.Sleep( 5000 ); firstDimension._shouldPartyContinue = false; Console.WriteLine( "Party Finish" ); } void StartPartyInAnotherDimension( object input ) { var currentDimensionInput = (Program)input; Console.WriteLine( "let the party begin" ); while ( currentDimensionInput._shouldPartyContinue ) {} Console.WriteLine( "Party ends: (" ); } }
::global
class Program { public static void Main(string[] args) { Console.WriteLine( Number ); // Error global::System.Console.WriteLine( "Console: " + Console ); //OK } public class System { } // Define a constant called ‘Console’ to cause more problems. const int Console = 7; const int Number = 67; }
DebuggerDisplayAttribute
[DebuggerDisplay( "{DebuggerDisplay}" )] public class DebuggerDisplayTest { public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public int Age { get; set; } [DebuggerBrowsable( DebuggerBrowsableState.Never )] string DebuggerDisplay => $"{FirstName} {LastName} {Age} years old"; }
[DebuggerDisplay( "Age {Age > 0 ? Age : 25}" )] public class DebuggerDisplayTest { //... }
(function () { var itemCtx = {}; itemCtx.Templates = {}; itemCtx.Templates.Header = "<div><b title=\"اطلاعات فیلم ها\">Movie Data</b></div><ul>"; itemCtx.Templates.Item = MyOverrideTemplate; itemCtx.Templates.Footer = "</ul>"; itemCtx.BaseViewID = 1; itemCtx.ListTemplateType = 100; //For Generic List (More : http://msdn.microsoft.com/en-us/library/ms462947(v=office.12).aspx) SPClientTemplates.TemplateManager.RegisterTemplateOverrides(itemCtx); })(); function GT(val , index) { // example of val : 60 % var temp = val.split(' ')[0]; var v = Number(temp); return v > index; } function LT(val, index) { var temp = val.split(' ')[0]; var v = Number(temp); return v < index; } function EQ(val, index) { var temp = val.split(' ')[0]; var v = Number(temp); return v == index; } function MyOverrideTemplate(ctx) { if (LT(ctx.CurrentItem.PopularityPercent ,25)) { return "<li title='خیلی کم بازدید' style='color:white;background-color: red;width: 300px;height: 24px;'>" + ctx.CurrentItem.Title + " – " + ctx.CurrentItem.PopularityPercent + "</li>"; } else if (LT(ctx.CurrentItem.PopularityPercent ,50)) { return "<li title='کم بازدید' style='color:maroon;background-color: #ffcc00;width: 300px;height: 24px;'>" + ctx.CurrentItem.Title + " – " + ctx.CurrentItem.PopularityPercent + "</li>"; } else if (LT(ctx.CurrentItem.PopularityPercent ,75)) { return "<li title='بازدید معمولی' style='color:#ffcc00;background-color: maroon;width: 300px;height: 24px;'>" + ctx.CurrentItem.Title + " – " + ctx.CurrentItem.PopularityPercent + "</li>"; } else if (LT(ctx.CurrentItem.PopularityPercent ,95)) { return "<li title='پر بازدید' style='color:yellow;background-color: blue;width: 300px;height: 24px;'>" + ctx.CurrentItem.Title + " – " + ctx.CurrentItem.PopularityPercent + "</li>"; } else if (EQ(ctx.CurrentItem.PopularityPercent, 100)) { return "<li title='بالاترین بازدید' style='color:black;background-color: green;width: 300px;height: 24px;'>" + ctx.CurrentItem.Title + " – " + ctx.CurrentItem.PopularityPercent + "</li>"; } else { return "<li title='نامعلوم' style='color:navy;background-color: yellow;width: 300px;height: 24px;'>" + ctx.CurrentItem.Title + " – " + ctx.CurrentItem.PopularityPercent + "</li>"; } }
~site/_catalogs/masterpage/MyJsLinkSample.js
یکی از مواردی که ممکن است در محیط کاری با آن برخورد داشت، تقاضای تولید فایل word یک گزارش با فرمتی مشخص از یک برنامه ASP.Net است. برای مثال یک قالب درست کردهاند که header و footer و کلا یک فرمت رسمی دارد. الان برنامه شما باید این فایل word رسمی را با گزارشی که تولید میکند پر کند. حالا اینجاست که گرفتاری برنامه نویس شروع میشود! روی سرور باید word نصب باشد تا توسط اشیاء COM آن بتوان یک چنین کارهایی را آنهم با ASP.Net که به صورت پیش فرض کمترین سطح دسترسی را روی سیستم دارد انجام داد. یا اینکه باید به سراغ کامپوننتهای تجاری رفت و حالا اینجا با این وضع تحریم و غیره چگونه بتوان آنها را خریداری کرد یا شاید احتمالا در سایتهای وارز بتوان نسخه تکه پاره شده آنها را یافت. مشکلی هم که این نوع کامپوننتها دارند این است که ممکن است سال دیگر اصلا ساپورت نشوند. محصولات مایکروسافت هم که مرتبا در حال به روز رسانی هستند. در این حالت برنامه متکی به این نوع کامپوننتهای تجاری سورس بسته در همان نگارش قبلی خود مجبور است باقی بماند.
خوشبختانه با ارائه آفیس 2007 و فرمت OpenXML فایلهای آن، این مشکل تقریبا مرتفع شده است. مایکروسافت نیز برای سهولت تولید این نوع اسناد، OpenXML SDK را ارائه داده است که از آدرس زیر قابل دریافت است:
Open XML Format SDK 1.0
البته پیش نمایش نگارش دو SDK آن نیز موجود است که در مطلب جاری به آن پرداخته نخواهد شد.
فایلهای office 2007 از یک فایلzip تشکیل شده از چند فایل xml داخل آن، ایجاد شدهاند. برای مثال یک فایل docx را با winrar یا امثال آن باز کنید (تصویر زیر):
برای کار با اینگونه اسناد باید با اصطلاحات زیر آشنا شد:
Package : فایل zip شما (همان فایل برای مثال docx) اینجا یک بسته نام دارد.
Parts : اجزای این بسته که همان فایلهای آن هستند، parts نامیده شده اند.
Relations : اگر به فایلهای موجود در یک بسته دقت کنید، فایلهایی با پسوند rels را خواهید دید که بیانگر نحوه ارتباط Parts با یکدیگر هستند.
Relations Ids: هر ارتباط با یک ID منحصربفرد تعریف میگردد.
اگر علاقمند باشید که پوستری را در این رابطه مشاهده نمائید میتوان به آدرس زیر مراجعه نمود.
Open XML Developer Map
نحوه استفاده از OpenXML SDK در دات نت:
ابتدا باید ارجاعی را به فایل DocumentFormat.OpenXml.dll که پس از نصب در مسیر OpenXMLSDK\1.0.1825\lib قرار گرفته است به پروژه افزود. سپس نیاز است تا ارجاعی به کتابخانه WindowsBase نیز به برنامه افزوده شود (تصویر زیر). افزودن ارجاعی به این کتابخانه جهت کامپایل برنامه ضروری است (شکل زیر).
تا اینجا ارجاعات برنامه به صورت زیر خواهند بود:
یک مثال ساده:
قصد داریم یک فایل docx ساده را با استفاده از OpenXML SDK ایجاد کنیم. در مثال زیر فرمت متغیر docXml را میتوان با ایجاد یک فایل docx ساده در word و سپس باز کردن بسته فشرده شده آن و مشاهده محتوای فایل word\document.xml بدست آورد.
using System.IO;
using System.Text;
using DocumentFormat.OpenXml;
using DocumentFormat.OpenXml.Packaging;
namespace OpenXMLTestApp
{
class CWord
{
public static void CreateDocument(string documentFileName, string text)
{
using (WordprocessingDocument wordDoc =
WordprocessingDocument.Create(documentFileName, WordprocessingDocumentType.Document))
{
MainDocumentPart mainPart = wordDoc.AddMainDocumentPart();
string docXml =
@"<?xml version=""1.0"" encoding=""UTF-8"" standalone=""yes""?>
<w:document xmlns:w=""http://schemas.openxmlformats.org/wordprocessingml/2006/main"">
<w:body><w:p><w:r><w:t>#REPLACE#</w:t></w:r></w:p></w:body>
</w:document>";
docXml = docXml.Replace("#REPLACE#", text);
using (Stream stream = mainPart.GetStream())
{
byte[] buf = (new UTF8Encoding()).GetBytes(docXml);
stream.Write(buf, 0, buf.Length);
}
}
}
}
}
CWord.CreateDocument("test.docx", "سلام دنیا");
برای مطالعه بیشتر میتوان به منابع زیر مراجعه نمود:
یک ویدیوی آموزشی رایگان از مایکروسافت
دریافت
سؤالات متداول در MSDN
http://msdn.microsoft.com/en-us/library/bb491088.aspx
البته اگر پس از نصب SDK به پوشه doc آن مراجعه نمائید، این سؤال و جوابها را در فایل راهنمای chm آن نیز میتوان پیدا کرد.
مثال دیگری در مورد ایجاد یک گزارش از بانک اطلاعاتی و گرفتن خروجی docx از آن
http://openxmldeveloper.org/articles/GenerateWordTable.aspx
البته این مثال خیلی قدیمی است و قسمتهای کار با پکیج را با SDK ارائه شده میتوان به صورت خودکار انجام داد. اما حداقل نحوه تولید جداول استاندارد OpenXML را میتوان از آن ایده گرفت.
مثالی در مورد نحوه قرار دادن عکس در فایل docx تولیدی
همچنین مثالهای بیشتری را در وبلاگهای مربوطه میتوان یافت:
http://blogs.msdn.com/brian_jones/
http://blogs.msdn.com/ericwhite/default.aspx
evernote – مرتبسازی مبتنی بر برچسب
مطلب بالا رو هم دیدم به نظرم جالب اومد گفتم اینجا مطرح بشه. خیلی از قابلیتها یکی هست و در onenote سادهتر و طراحی بهتری داره. نگارش اخیر اون هم مصرف حافظه خیلی کمتری از قبلیها داره. خیلی روانتر شده. دریافت اطلاعاتش از وب async شده و برنامه قفل نمیکنه.
تیم ASP.NET Identity پروژه نمونه ای را فراهم کرده است که میتواند بعنوان نقطه شروعی برای اپلیکیشنهای MVC استفاده شود. پیکربندیهای لازم در این پروژه انجام شدهاند و برای استفاده از فریم ورک جدید آماده است.
شروع به کار : پروژه نمونه را توسط NuGet ایجاد کنید
برای شروع یک پروژه ASP.NET خالی ایجاد کنید (در دیالوگ قالبها گزینه Empty را انتخاب کنید). سپس کنسول Package Manager را باز کرده و دستور زیر را اجرا کنید.
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Samples -Pre
پس از اینکه NuGet کارش را به اتمام رساند باید پروژه ای با ساختار متداول پروژههای ASP.NET MVC داشته باشید. به تصویر زیر دقت کنید.
همانطور که میبینید ساختار پروژه بسیار مشابه پروژههای معمول MVC است، اما آیتمهای جدیدی نیز وجود دارند. فعلا تمرکز اصلی ما روی فایل IdentityConfig.cs است که در پوشه App_Start قرار دارد.
اگر فایل مذکور را باز کنید و کمی اسکرول کنید تعاریف دو کلاس سرویس را مشاهده میکنید: EmailService و SmsService.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Plug in your email service here to send an email. return Task.FromResult(0); } } public class SmsService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Plug in your sms service here to send a text message. return Task.FromResult(0); } }
اگر دقت کنید هر دو کلاس قرارداد IIdentityMessageService را پیاده سازی میکنند. میتوانید از این قرارداد برای پیاده سازی سرویسهای اطلاع رسانی ایمیلی، پیامکی و غیره استفاده کنید. در ادامه خواهیم دید چگونه این دو سرویس را بسط دهیم.
یک حساب کاربری مدیریتی پیش فرض ایجاد کنید
پیش از آنکه بیشتر جلو رویم نیاز به یک حساب کاربری در نقش مدیریتی داریم تا با اجرای اولیه اپلیکیشن در دسترس باشد. کلاسی بنام ApplicationDbInitializer در همین فایل وجود دارد که هنگام اجرای اولیه و یا تشخیص تغییرات در مدل دیتابیس، اطلاعاتی را Seed میکند.
public class ApplicationDbInitializer : DropCreateDatabaseIfModelChanges<ApplicationDbContext> { protected override void Seed(ApplicationDbContext context) { InitializeIdentityForEF(context); base.Seed(context); } //Create User=Admin@Admin.com with password=Admin@123456 in the Admin role public static void InitializeIdentityForEF(ApplicationDbContext db) { var userManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().GetUserManager<ApplicationUserManager>(); var roleManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().Get<ApplicationRoleManager>(); const string name = "admin@admin.com"; const string password = "Admin@123456"; const string roleName = "Admin"; //Create Role Admin if it does not exist var role = roleManager.FindByName(roleName); if (role == null) { role = new IdentityRole(roleName); var roleresult = roleManager.Create(role); } var user = userManager.FindByName(name); if (user == null) { user = new ApplicationUser { UserName = name, Email = name }; var result = userManager.Create(user, password); result = userManager.SetLockoutEnabled(user.Id, false); } // Add user admin to Role Admin if not already added var rolesForUser = userManager.GetRoles(user.Id); if (!rolesForUser.Contains(role.Name)) { var result = userManager.AddToRole(user.Id, role.Name); } } }
تایید حسابهای کاربری : چگونه کار میکند
بدون شک با تایید حسابهای کاربری توسط ایمیل آشنا هستید. حساب کاربری ای ایجاد میکنید و ایمیلی به آدرس شما ارسال میشود که حاوی لینک فعالسازی است. با کلیک کردن این لینک حساب کاربری شما تایید شده و میتوانید به سایت وارد شوید.
اگر به کنترلر AccountController در این پروژه نمونه مراجعه کنید متد Register را مانند لیست زیر مییابید.
[HttpPost] [AllowAnonymous] [ValidateAntiForgeryToken] public async Task<ActionResult> Register(RegisterViewModel model) { if (ModelState.IsValid) { var user = new ApplicationUser { UserName = model.Email, Email = model.Email }; var result = await UserManager.CreateAsync(user, model.Password); if (result.Succeeded) { var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id); var callbackUrl = Url.Action( "ConfirmEmail", "Account", new { userId = user.Id, code = code }, protocol: Request.Url.Scheme); await UserManager.SendEmailAsync( user.Id, "Confirm your account", "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" + callbackUrl + "\">link</a>"); ViewBag.Link = callbackUrl; return View("DisplayEmail"); } AddErrors(result); } // If we got this far, something failed, redisplay form return View(model); }
public static ApplicationUserManager Create( IdentityFactoryOptions<ApplicationUserManager> options, IOwinContext context) { var manager = new ApplicationUserManager( new UserStore<ApplicationUser>( context.Get<ApplicationDbContext>())); // Configure validation logic for usernames manager.UserValidator = new UserValidator<ApplicationUser>(manager) { AllowOnlyAlphanumericUserNames = false, RequireUniqueEmail = true }; // Configure validation logic for passwords manager.PasswordValidator = new PasswordValidator { RequiredLength = 6, RequireNonLetterOrDigit = true, RequireDigit = true, RequireLowercase = true, RequireUppercase = true, }; // Configure user lockout defaults manager.UserLockoutEnabledByDefault = true; manager.DefaultAccountLockoutTimeSpan = TimeSpan.FromMinutes(5); manager.MaxFailedAccessAttemptsBeforeLockout = 5; // Register two factor authentication providers. This application // uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user // You can write your own provider and plug in here. manager.RegisterTwoFactorProvider( "PhoneCode", new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser> { MessageFormat = "Your security code is: {0}" }); manager.RegisterTwoFactorProvider( "EmailCode", new EmailTokenProvider<ApplicationUser> { Subject = "SecurityCode", BodyFormat = "Your security code is {0}" }); manager.EmailService = new EmailService(); manager.SmsService = new SmsService(); var dataProtectionProvider = options.DataProtectionProvider; if (dataProtectionProvider != null) { manager.UserTokenProvider = new DataProtectorTokenProvider<ApplicationUser>( dataProtectionProvider.Create("ASP.NET Identity")); } return manager; }
در قطعه کد بالا کلاسهای EmailService و SmsService روی وهله ApplicationUserManager تنظیم میشوند.
manager.EmailService = new EmailService(); manager.SmsService = new SmsService();
درست در بالای این کدها میبینید که چگونه تامین کنندگان احراز هویت دو مرحله ای (مبتنی بر ایمیل و پیامک) رجیستر میشوند.
// Register two factor authentication providers. This application // uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user // You can write your own provider and plug in here. manager.RegisterTwoFactorProvider( "PhoneCode", new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser> { MessageFormat = "Your security code is: {0}" }); manager.RegisterTwoFactorProvider( "EmailCode", new EmailTokenProvider<ApplicationUser> { Subject = "SecurityCode", BodyFormat = "Your security code is {0}" });
تایید حسابهای کاربری توسط ایمیل و احراز هویت دو مرحله ای توسط ایمیل و/یا پیامک نیاز به پیاده سازی هایی معتبر از قراردارد IIdentityMessageService دارند.
پیاده سازی سرویس ایمیل توسط ایمیل خودتان
پیاده سازی سرویس ایمیل نسبتا کار ساده ای است. برای ارسال ایمیلها میتوانید از اکانت ایمیل خود و یا سرویس هایی مانند SendGrid استفاده کنید. بعنوان مثال اگر بخواهیم سرویس ایمیل را طوری پیکربندی کنیم که از یک حساب کاربری Outlook استفاده کند، مانند زیر عمل خواهیم کرد.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Credentials: var credentialUserName = "yourAccount@outlook.com"; var sentFrom = "yourAccount@outlook.com"; var pwd = "yourApssword"; // Configure the client: System.Net.Mail.SmtpClient client = new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp-mail.outlook.com"); client.Port = 587; client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network; client.UseDefaultCredentials = false; // Creatte the credentials: System.Net.NetworkCredential credentials = new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd); client.EnableSsl = true; client.Credentials = credentials; // Create the message: var mail = new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination); mail.Subject = message.Subject; mail.Body = message.Body; // Send: return client.SendMailAsync(mail); } }
پیاده سازی سرویس ایمیل با استفاده از SendGrid
سرویسهای ایمیل متعددی وجود دارند اما یکی از گزینههای محبوب در جامعه دات نت SendGrid است. این سرویس API قدرتمندی برای زبانهای برنامه نویسی مختلف فراهم کرده است. همچنین یک Web API مبتنی بر HTTP نیز در دسترس است. قابلیت دیگر اینکه این سرویس مستقیما با Windows Azure یکپارچه میشود.
می توانید در سایت SendGrid یک حساب کاربری رایگان بعنوان توسعه دهنده بسازید. پس از آن پیکربندی سرویس ایمیل با مرحله قبل تفاوت چندانی نخواهد داشت. پس از ایجاد حساب کاربری توسط تیم پشتیبانی SendGrid با شما تماس گرفته خواهد شد تا از صحت اطلاعات شما اطمینان حاصل شود. برای اینکار چند گزینه در اختیار دارید که بهترین آنها ایجاد یک اکانت ایمیل در دامنه وب سایتتان است. مثلا اگر هنگام ثبت نام آدرس وب سایت خود را www.yourwebsite.com وارد کرده باشید، باید ایمیلی مانند info@yourwebsite.com ایجاد کنید و توسط ایمیل فعالسازی آن را تایید کند تا تیم پشتیبانی مطمئن شود صاحب امتیاز این دامنه خودتان هستید.
تنها چیزی که در قطعه کد بالا باید تغییر کند اطلاعات حساب کاربری و تنظیمات SMTP است. توجه داشته باشید که نام کاربری و آدرس فرستنده در اینجا متفاوت هستند. در واقع میتوانید از هر آدرسی بعنوان آدرس فرستنده استفاده کنید.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Credentials: var sendGridUserName = "yourSendGridUserName"; var sentFrom = "whateverEmailAdressYouWant"; var sendGridPassword = "YourSendGridPassword"; // Configure the client: var client = new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp.sendgrid.net", Convert.ToInt32(587)); client.Port = 587; client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network; client.UseDefaultCredentials = false; // Creatte the credentials: System.Net.NetworkCredential credentials = new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd); client.EnableSsl = true; client.Credentials = credentials; // Create the message: var mail = new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination); mail.Subject = message.Subject; mail.Body = message.Body; // Send: return client.SendMailAsync(mail); } }
آزمایش تایید حسابهای کاربری توسط سرویس ایمیل
ابتدا اپلیکیشن را اجرا کنید و سعی کنید یک حساب کاربری جدید ثبت کنید. دقت کنید که از آدرس ایمیلی زنده که به آن دسترسی دارید استفاده کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند باید به صفحه ای مانند تصویر زیر هدایت شوید.
همانطور که مشاهده میکنید پاراگرافی در این صفحه وجود دارد که شامل لینک فعالسازی است. این لینک صرفا جهت تسهیل کار توسعه دهندگان درج میشود و هنگام توزیع اپلیکیشن باید آن را حذف کنید. در ادامه به این قسمت باز میگردیم. در این مرحله ایمیلی حاوی لینک فعالسازی باید برای شما ارسال شده باشد.
پیاده سازی سرویس SMS
برای استفاده از احراز هویت دو مرحله ای پیامکی نیاز به یک فراهم کننده SMS دارید، مانند Twilio . مانند SendGrid این سرویس نیز در جامعه دات نت بسیار محبوب است و یک C# API قدرتمند ارائه میکند. میتوانید حساب کاربری رایگانی بسازید و شروع به کار کنید.
پس از ایجاد حساب کاربری یک شماره SMS، یک شناسه SID و یک شناسه Auth Token به شما داده میشود. شماره پیامکی خود را میتوانید پس از ورود به سایت و پیمایش به صفحه Numbers مشاهده کنید.
شناسههای SID و Auth Token نیز در صفحه Dashboard قابل مشاهده هستند.
اگر دقت کنید کنار شناسه Auth Token یک آیکون قفل وجود دارد که با کلیک کردن روی آن شناسه مورد نظر نمایان میشود.
حال میتوانید از سرویس Twilio در اپلیکیشن خود استفاده کنید. ابتدا بسته NuGet مورد نیاز را نصب کنید.
PM> Install-Package Twilio
public class SmsService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { string AccountSid = "YourTwilioAccountSID"; string AuthToken = "YourTwilioAuthToken"; string twilioPhoneNumber = "YourTwilioPhoneNumber"; var twilio = new TwilioRestClient(AccountSid, AuthToken); twilio.SendSmsMessage(twilioPhoneNumber, message.Destination, message.Body); // Twilio does not return an async Task, so we need this: return Task.FromResult(0); } }
حال که سرویسهای ایمیل و پیامک را در اختیار داریم میتوانیم احراز هویت دو مرحله ای را تست کنیم.
آزمایش احراز هویت دو مرحله ای
پروژه نمونه جاری طوری پیکربندی شده است که احراز هویت دو مرحله ای اختیاری است و در صورت لزوم میتواند برای هر کاربر بصورت جداگانه فعال شود. ابتدا توسط حساب کاربری مدیر، یا حساب کاربری ای که در قسمت تست تایید حساب کاربری ایجاد کرده اید وارد سایت شوید. سپس در سمت راست بالای صفحه روی نام کاربری خود کلیک کنید. باید صفحه ای مانند تصویر زیر را مشاهده کنید.
در این قسمت باید احراز هویت دو مرحله ای را فعال کنید و شماره تلفن خود را ثبت نمایید. پس از آن یک پیام SMS برای شما ارسال خواهد شد که توسط آن میتوانید پروسه را تایید کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند این مراحل چند ثانیه بیشتر نباید زمان بگیرد، اما اگر مثلا بیش از 30 ثانیه زمان برد احتمالا اشکالی در کار است.
حال که احراز هویت دو مرحله ای فعال شده از سایت خارج شوید و مجددا سعی کنید به سایت وارد شوید. در این مرحله یک انتخاب به شما داده میشود. میتوانید کد احراز هویت دو مرحله ای خود را توسط ایمیل یا پیامک دریافت کنید.
پس از اینکه گزینه خود را انتخاب کردید، کد احراز هویت دو مرحله ای برای شما ارسال میشود که توسط آن میتوانید پروسه ورود به سایت را تکمیل کنید.
حذف میانبرهای آزمایشی
همانطور که گفته شد پروژه نمونه شامل میانبرهایی برای تسهیل کار توسعه دهندگان است. در واقع اصلا نیازی به پیاده سازی سرویسهای ایمیل و پیامک ندارید و میتوانید با استفاده از این میانبرها حسابهای کاربری را تایید کنید و کدهای احراز هویت دو مرحله ای را نیز مشاهده کنید. اما قطعا این میانبرها پیش از توزیع اپلیکیشن باید حذف شوند.
بدین منظور باید نماها و کدهای مربوطه را ویرایش کنیم تا اینگونه اطلاعات به کلاینت ارسال نشوند. اگر کنترلر AccountController را باز کنید و به متد ()Register بروید با کد زیر مواجه خواهید شد.
if (result.Succeeded) { var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id); var callbackUrl = Url.Action("ConfirmEmail", "Account", new { userId = user.Id, code = code }, protocol: Request.Url.Scheme); await UserManager.SendEmailAsync(user.Id, "Confirm your account", "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" + callbackUrl + "\">link</a>"); // This should not be deployed in production: ViewBag.Link = callbackUrl; return View("DisplayEmail"); } AddErrors(result);
نمایی که این متد باز میگرداند یعنی DisplayEmail.cshtml نیز باید ویرایش شود.
@{ ViewBag.Title = "DEMO purpose Email Link"; } <h2>@ViewBag.Title.</h2> <p class="text-info"> Please check your email and confirm your email address. </p> <p class="text-danger"> For DEMO only: You can click this link to confirm the email: <a href="@ViewBag.Link">link</a> Please change this code to register an email service in IdentityConfig to send an email. </p>
متد دیگری که در این کنترلر باید ویرایش شود ()VerifyCode است که کد احراز هویت دو مرحله ای را به صفحه مربوطه پاس میدهد.
[AllowAnonymous] public async Task<ActionResult> VerifyCode(string provider, string returnUrl) { // Require that the user has already logged in via username/password or external login if (!await SignInHelper.HasBeenVerified()) { return View("Error"); } var user = await UserManager.FindByIdAsync(await SignInHelper.GetVerifiedUserIdAsync()); if (user != null) { ViewBag.Status = "For DEMO purposes the current " + provider + " code is: " + await UserManager.GenerateTwoFactorTokenAsync(user.Id, provider); } return View(new VerifyCodeViewModel { Provider = provider, ReturnUrl = returnUrl }); }
همانطور که میبینید متغیری بنام Status به ViewBag اضافه میشود که باید حذف شود.
نمای این متد یعنی VerifyCode.cshtml نیز باید ویرایش شود.
@model IdentitySample.Models.VerifyCodeViewModel @{ ViewBag.Title = "Enter Verification Code"; } <h2>@ViewBag.Title.</h2> @using (Html.BeginForm("VerifyCode", "Account", new { ReturnUrl = Model.ReturnUrl }, FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" })) { @Html.AntiForgeryToken() @Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" }) @Html.Hidden("provider", @Model.Provider) <h4>@ViewBag.Status</h4> <hr /> <div class="form-group"> @Html.LabelFor(m => m.Code, new { @class = "col-md-2 control-label" }) <div class="col-md-10"> @Html.TextBoxFor(m => m.Code, new { @class = "form-control" }) </div> </div> <div class="form-group"> <div class="col-md-offset-2 col-md-10"> <div class="checkbox"> @Html.CheckBoxFor(m => m.RememberBrowser) @Html.LabelFor(m => m.RememberBrowser) </div> </div> </div> <div class="form-group"> <div class="col-md-offset-2 col-md-10"> <input type="submit" class="btn btn-default" value="Submit" /> </div> </div> }
در این فایل کافی است ViewBag.Status را حذف کنید.
از تنظیمات ایمیل و SMS محافظت کنید
در مثال جاری اطلاعاتی مانند نام کاربری و کلمه عبور، شناسههای SID و Auth Token همگی در کد برنامه نوشته شده اند. بهتر است چنین مقادیری را بیرون از کد اپلیکیشن نگاه دارید، مخصوصا هنگامی که پروژه را به سرویس کنترل ارسال میکند (مثلا مخازن عمومی مثل GitHub). بدین منظور میتوانید یکی از پستهای اخیر را مطالعه کنید.
اگر به میزان مصرف حافظه اولیهی برنامههای دات نت دقت کنیم، نسبت به مثلا یک برنامهی MFC چند برابر به نظر میرسند و ... این علت دارد:
زمانیکه یک برنامهی مبتنی بر دات نت اجرا میشود، ابتدا JIT compiler شروع به کار کرده و شروع به کامپایل برنامه میکند. این بارگزاری هم در همان پروسهی اصلی برنامه انجام میشود. به همین جهت میزان مصرف حافظهی برنامههای دات نت عموما بالا به نظر میرسد.
اکنون سؤال اینجا است که آیا می توان این حافظهای را که دیگر مورد استفاده نیست (و توسط JIT compiler اخذ شده) به سیستم بازگرداند و محاسبهی مجددی را در این مورد انجام داد. پاسخ به این سؤال را در متد ReEvaluateWorkingSet زیر میتوان مشاهده کرد:
using System;
using System.Diagnostics;
namespace Toolkit
{
public static class Memory
{
public static void ReEvaluateWorkingSet()
{
try
{
Process loProcess = Process.GetCurrentProcess();
//it doesn't matter what you set maxWorkingSet to
//setting it to any value apparently causes the working set to be re-evaluated and excess discarded
loProcess.MaxWorkingSet = (IntPtr)((int)loProcess.MaxWorkingSet + 1);
}
catch
{
//The above code requires Admin privileges.
//So it's important to trap exceptions in case you're running without admin rights.
}
}
}
}
در این متد ابتدا پروسه جاری دریافت شده و سپس MaxWorkingSet به یک عدد دلخواه تنظیم میشود. مهم نیست که این عدد چه چیزی باشد، زیرا این تنظیم سبب میشود که در پشت صحنه به شکل حساب شدهای حافظهای که مورد استفاده نیست به سیستم بازگردانده شود و سپس عددی که در task manager نمایش داده میشود، مجددا محاسبه گردد. همچنین باید دقت داشت که این کد تنها با دسترسی مدیریتی قابل اجرا است و به همین دلیل وجود این try/catch ضروری است.
نحوه استفاده از متد ReEvaluateWorkingSet در برنامههای WinForms :
فایل Program.cs را یافته و سپس در روال رویداد گردان Idle برنامه، متد ReEvaluateWorkingSet را فراخوانی کنید (مثلا هر زمان که برنامه minimized شد اجرا میشود):
//Program.cs
namespace MemUsage
{
static class Program
{
/// <summary>
/// The main entry point for the application.
/// </summary>
[STAThread]
static void Main()
{
//...
Application.Idle += applicationIdle;
}
static void applicationIdle(object sender, EventArgs e)
{
Memory.ReEvaluateWorkingSet();
}
}
}
نحوه استفاده از متد ReEvaluateWorkingSet در برنامههای WPF :
فایل App.xaml.cs را یافته و سپس در روال رویدادگردان Deactivated برنامه، متد ReEvaluateWorkingSet را فراخوانی کنید:
//App.xaml.cs
public App()
{
this.Deactivated += appDeactivated;
}
void appDeactivated(object sender, EventArgs e)
{
Memory.ReEvaluateWorkingSet();
}
تاثیر آن هم قابل ملاحظه است (حداقل از لحاظ روانی!). تست کنید!