تعیین پیشوندی برای نام کلیهی جداول بانک اطلاعاتی
اگر نیاز باشد تا به تمامی جداول تهیه شده، بر اساس نام کلاسهای مدلهای برنامه، یک پیشوند tbl اضافه شود، میتوان با بازنویسی متد OnModelCreating کلاس Context برنامه شروع کرد:
protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder) { // TableNameConvention modelBuilder.Types() .Configure(entity => entity.ToTable("tbl" + entity.ClrType.Name)); base.OnModelCreating(modelBuilder); }
تعیین نام دیگری برای کلید اصلی کلیهی جداول برنامه
فرض کنید نیاز است کلیه PKها، با پیشوند نام جدول جاری در بانک اطلاعاتی تشکیل شوند. یعنی اگر نام PK مساوی Id است و نام جدول Menu، نام کلید اصلی نهایی تشکیل شده در بانک اطلاعاتی باید MenuId باشد و نه Id.
protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder) { // PrimaryKeyNameConvention modelBuilder.Properties() .Where(p => p.Name == "Id") .Configure(p => p.IsKey().HasColumnName(p.ClrPropertyInfo.ReflectedType.Name + "Id")); base.OnModelCreating(modelBuilder); }
تعیین حداکثر طول کلیه فیلدهای رشتهای تمامی جداول بانک اطلاعاتی
اگر نیاز باشد تا پیش فرض MaxLength تمام خواص رشتهای را تغییر داد، میتوان از پیاده سازی اینترفیس جدید IStoreModelConvention کمک گرفت:
public class StringConventions : IStoreModelConvention<EdmProperty> { public void Apply(EdmProperty property, DbModel model) { if (property.PrimitiveType.PrimitiveTypeKind == PrimitiveTypeKind.String) { property.MaxLength = 450; } } }
protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Conventions.Add<StringConventions>(); base.OnModelCreating(modelBuilder); }
نظم بخشیدن به تعاریف قراردادهای پیش فرض
اگر علاقمند نیستید که کلاس Context برنامه را شلوغ کنید، میتوان با ارث بری از کلاس پایه Convention، قراردادهای جدید را تعریف و سپس توسط متد modelBuilder.Conventions.Add، کلاس نهایی تهیه شده را به برنامه معرفی کرد.
public class MyConventions : Convention { public MyConventions() { // PrimaryKeyNameConvention this.Properties() .Where(p => p.Name == "Id") .Configure(p => p.IsKey().HasColumnName(p.ClrPropertyInfo.ReflectedType.Name + "Id")); // TableNameConvention this.Types() .Configure(entity => entity.ToTable("tbl" + entity.ClrType.Name)); } }
مثالهای بیشتر
اگر به مستندات EF 6 مراجعه کنید، مثالهای بیشتری را در مورد بکارگیری اینترفیس IStoreModelConvention و یا بازنویسی قراردادهای موجود، خواهید یافت.
var users = context.Users.Include(x => x.Articles).ToList();
SELECT [u].[Id], [u].[FirstName], [u].[LastName], [a].[Id], [a].[Approved], [a].[AuthorId], [a].[Body], [a].[PubDate], [a].[Subject] FROM [Users] AS [u] LEFT JOIN [Articles] AS [a] ON [u].[Id] = [a].[AuthorId] ORDER BY [u].[Id], [a].[Id]
شکل یک
همانطور که در عکس فوق مشاهده میکنید، کاربر با شناسهی 1، ده مقاله را منتشر کردهاست که به ازای تعداد مقالات، سه فیلد شناسه کاربر، نام و نام خانوادگی، تکرار شدهاست و همین اتفاق برای کاربر با شناسهی 2 هم تکرار شدهاست. قطعا در اکثر نرم افزارها، نیاز به چنین کوئریها و دادههایی زیاد است و جلوگیری از این تکرار دادهها، میتواند بر روی کارایی نرم افزار تاثیر گذار باشد.
Cartesian explosion
اجرای یک Join بین جداول با رابطهی one to many، منجر به تکرار ستونهای جدول طرف one، به تعداد رکوردهای مرتبط میشود. این اتفاق باعث هدر رفت منابع و همچنین کند شدن اجرای کوئری خواهد شد که این مشکل تحت عنوان Cartesian explosion problem شناخته میشود.
از نسخه EF Core5.0، امکانی اضافه شدهاست که کمک میکند این مشکل را برطرف کنیم و سرعت اجرای کوئریها سریعتر شود. Entity Framework به صورت پیش فرض، کوئریها را در قالب یک دستور (یک رفت و برگشت) انجام میدهد، اما میتوان این رفتار را با استفاده از قابلیت SplitQuery تغییر داد.
متد ()SplitQuery
با استفاده از این متد، به Entity Framework الزام میکنیم که بجای استفاده از Join در یک کوئری، کوئریهای جداگانهای را بر روی دیتابیس اجرا کند. برای کوئری اول که در بالا نوشتیم، به صورت زیر میتوانیم SplitQuery را اعمال کنیم:
var users = context.Users.AsSplitQuery().Include(x => x.Articles).ToList();
کوئری حاصل از کد فوق به صورت زیر میباشد:
-- First Part SELECT [u].[Id], [u].[FirstName], [u].[LastName] FROM [Users] AS [u] ORDER BY [u].[Id] -- Second Part SELECT [a].[Id], [a].[Approved], [a].[AuthorId], [a].[Body], [a].[PubDate], [a].[Subject], [u].[Id] FROM [Users] AS [u] INNER JOIN [Articles] AS [a] ON [u].[Id] = [a].[AuthorId] ORDER BY [u].[Id]
همانطور که مشاهده میکنید، دو کوئری تولید شده است که کوئری اول برای دریافت لیست کاربران و کوئری دوم برای لیست مقالات تولید شدهاست. این تغییر باعث شدهاست که فیلدهای مورد نیاز از جدول کاربران، به تعداد مقالات هر کاربر تکرار نشود.
شکل 2- خروجی حاصل بعد از اجرا به صورت SplitQuery
فعال سازی به صورت سراسری
همانطور که بیان شد، EF به صورت پیش فرض کوئریها را در قالب یک درخواست اجرا میکند. اگر تمایل دارید خاصیت SplitQuery بر روی تمامی کوئریها اعمال شود، میتوانید به صورت زیر این امکان را به صورت سراسری اعمال نمایید.
protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder) { optionsBuilder .UseSqlServer( @"Server=(localdb)\mssqllocaldb;Database=EFQuerying;", o => o.UseQuerySplittingBehavior(QuerySplittingBehavior.SplitQuery)); }
اگر SplitQuery را به صورت سراسری فعال کردید و نیاز داشتید جایی یک کوئری را به همان روش SignleQuery اجرا کنید، میتوانید از متد SingleQuery به صورت زیر استفاده نمایید.
var users = context.Users.AsSingleQuery().Include(x => x.Articles).ToList();
عکس زیر مقایسه ای بین اجرای کوئریها به صورت Single و Split میباشد:
مبنع: thinktecture
در رابطه با SplitQuery موارد زیر مطرح میباشد :
- زمانیکه کوئری تبدیل به دو یا چند کوئری میشود، ممکن است بعد از اجرا کوئری اول و قبل از اجرای کوئری دوم، یک به روزرسانی انجام شود که ممکن است consistency نقض شود.
- در این حالت، چندین درخواست و رفت و برگشت اجرا میشود که همین میتواند باعث تاخیر و افزایش زمان گردد.
آموزش 9 ساعته ASP.NET Core MVC
Learn ASP.NET Core MVC (.NET 8) - The Complete Guide
In this Complete Guide course, we will learn MVC (Model-View-Controller) with .NET 8.
When we are working with .NET Core Web Applications, there are two common ways of building website.
1. MVC (Model-View-Controller) Web Application
2. Razor Pages Web Application
In this course we will learn the basics of .NET Core (.NET 8) and then learn basics of MVC and Razor Pages as we enhance MVC Application to a more complex final project!.
Topics Covered
- Fundamentals of .NET Core
- MVC Application
- Razor Pages
- Entity Framework Core
- Repository Pattern
- ViewBag
- ViewData
- TempData
- Taostr and sweet alerts in .NET Core
- Datatables in .NET Core
- Assignments
- Errors and how to solve them!
20 نکته از CSS برای طراحی مدرن
کتابخانه gridstack.js
gridstack.js is a jQuery plugin for widget layout. This is drag-and-drop multi-column grid. It allows you to build draggable responsive bootstrap v3 friendly layouts. It also works great with knockout.js, angular.js and touch devices. Demo Demo
EF Code First #8
ادامه بحث بررسی جزئیات نحوه نگاشت کلاسها به جداول، توسط EF Code first
استفاده از Viewهای SQL Server در EF Code first
از Viewها عموما همانند یک جدول فقط خواندنی استفاده میشود. بنابراین نحوه نگاشت اطلاعات یک کلاس به یک View دقیقا همانند نحوه نگاشت اطلاعات یک کلاس به یک جدول است و تمام نکاتی که تا کنون بررسی شدند، در اینجا نیز صادق است. اما ...
الف) بر اساس تنظیمات توکار EF Code first، نام مفرد کلاسها، حین نگاشت به جداول، تبدیل به اسم جمع میشوند. بنابراین اگر View ما در سمت بانک اطلاعاتی چنین تعریفی دارد:
Create VIEW EmployeesView
AS
SELECT id,
FirstName
FROM Employees
در سمت کدهای برنامه نیاز است به این شکل تعریف شود:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace EF_Sample04.Models
{
[Table("EmployeesView")]
public class EmployeesView
{
public int Id { set; get; }
public string FirstName { set; get; }
}
}
در اینجا به کمک ویژگی Table، نام دقیق این View را در بانک اطلاعاتی مشخص کردهایم. به این ترتیب تنظیمات توکار EF بازنویسی خواهد شد و دیگر به دنبال EmployeesViews نخواهد گشت؛ یا جدول متناظر با آنرا به صورت خودکار ایجاد نخواهد کرد.
ب) View شما نیاز است دارای یک فیلد Primary key نیز باشد.
ج) اگر از مهاجرت خودکار توسط MigrateDatabaseToLatestVersion استفاده کنیم، پیغام خطای زیر را دریافت خواهیم کرد:
There is already an object named 'EmployeesView' in the database.
علت این است که هنوز جدول dbo.__MigrationHistory از وجود آن مطلع نشده است، زیرا یک View، خارج از برنامه و در سمت بانک اطلاعاتی اضافه میشود.
برای حل این مشکل میتوان همانطور که در قسمتهای قبل نیز عنوان شد، EF را طوری تنظیم کرد تا کاری با بانک اطلاعاتی نداشته باشد:
Database.SetInitializer<Sample04Context>(null);
به این ترتیب EmployeesView در همین لحظه قابل استفاده است.
و یا به حالت امن مهاجرت دستی سوئیچ کنید:
Add-Migration Init -IgnoreChanges
Update-Database
پارامتر IgnoreChanges سبب میشود تا متدهای Up و Down کلاس مهاجرت تولید شده، خالی باشد. یعنی زمانیکه دستور Update-Database انجام میشود، نه Viewایی دراپ خواهد شد و نه جدول اضافهای ایجاد میگردد. فقط جدول dbo.__MigrationHistory به روز میشود که هدف اصلی ما نیز همین است.
همچنین در این حالت کنترل کاملی بر روی کلاسهای Up و Down وجود دارد. میتوان CreateTable اضافی را به سادگی از این کلاسها حذف کرد.
ضمن اینکه باید دقت داشت یکی از اهداف کار با ORMs، فراهم شدن امکان استفاده از بانکهای اطلاعاتی مختلف، بدون اعمال تغییری در کدهای برنامه میباشد (فقط تغییر کانکشن استرینگ، به علاوه تعیین Provider جدید، باید جهت این مهاجرت کفایت کند). بنابراین اگر از View استفاده میکنید، این برنامه به SQL Server گره خواهد خورد و دیگر از سایر بانکهای اطلاعاتی که از این مفهوم پشتیبانی نمیکنند، نمیتوان به سادگی استفاده کرد.
استفاده از فیلدهای XML اس کیوال سرور
در حال حاضر پشتیبانی توکاری توسط EF Code first از فیلدهای ویژه XML اس کیوال سرور وجود ندارد؛ اما استفاده از آنها با رعایت چند نکته ساده، به نحو زیر است:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.Xml.Linq;
namespace EF_Sample04.Models
{
public class MyXMLTable
{
public int Id { get; set; }
[Column(TypeName = "xml")]
public string XmlValue { get; set; }
[NotMapped]
public XElement XmlValueWrapper
{
get { return XElement.Parse(XmlValue); }
set { XmlValue = value.ToString(); }
}
}
}
در اینجا توسط TypeName ویژگی Column، نوع توکار xml مشخص شده است. این فیلد در طرف کدهای کلاسهای برنامه، به صورت string تعریف میشود. سپس اگر نیاز بود به این خاصیت توسط LINQ to XML دسترسی یافت، میتوان یک فیلد محاسباتی را همانند خاصیت XmlValueWrapper فوق تعریف کرد. نکته دیگری را که باید به آن دقت داشت، استفاده از ویژگی NotMapped میباشد، تا EF سعی نکند خاصیتی از نوع XElement را (یک CLR Property) به بانک اطلاعاتی نگاشت کند.
و همچنین اگر علاقمند هستید که این قابلیت به صورت توکار اضافه شود، میتوانید اینجا رای دهید!
نحوه تعریف Composite keys در EF Code first
کلاس نوع فعالیت زیر را درنظر بگیرید:
namespace EF_Sample04.Models
{
public class ActivityType
{
public int UserId { set; get; }
public int ActivityID { get; set; }
}
}
در جدول متناظر با این کلاس، نباید دو رکورد تکراری حاوی شماره کاربری و شماره فعالیت یکسانی باهم وجود داشته باشند. بنابراین بهتر است بر روی این دو فیلد، یک کلید ترکیبی تعریف کرد:
using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample04.Models;
namespace EF_Sample04.Mappings
{
public class ActivityTypeConfig : EntityTypeConfiguration<ActivityType>
{
public ActivityTypeConfig()
{
this.HasKey(x => new { x.ActivityID, x.UserId });
}
}
}
در اینجا نحوه معرفی بیش از یک کلید را در متد HasKey ملاحظه میکنید.
یک نکته:
اینبار اگر سعی کنیم مثلا از متد db.ActivityTypes.Find با یک پارامتر استفاده کنیم، پیغام خطای «The number of primary key values passed must match number of primary key values defined on the entity» را دریافت خواهیم کرد. برای رفع آن باید هر دو کلید، در این متد قید شوند:
var activity1 = db.ActivityTypes.Find(4, 1);
ترتیب آنها هم بر اساس ترتیبی که در کلاس ActivityTypeConfig، ذکر شده است، مشخص میگردد. بنابراین در این مثال، اولین پارامتر متد Find، به ActivityID اشاره میکند و دومین پارامتر به UserId.
بررسی نحوه تعریف نگاشت جداول خود ارجاع دهنده (Self Referencing Entity)
سناریوهای کاربردی بسیاری را جهت جداول خود ارجاع دهنده میتوان متصور شد و عموما تمام آنها برای مدل سازی اطلاعات چند سطحی کاربرد دارند. برای مثال یک کارمند را درنظر بگیرید. مدیر این شخص هم یک کارمند است. مسئول این مدیر هم یک کارمند است و الی آخر. نمونه دیگر آن، طراحی منوهای چند سطحی هستند و یا یک مشتری را درنظر بگیرید. مشتری دیگری که توسط این مشتری معرفی شده است نیز یک مشتری است. این مشتری نیز میتواند یک مشتری دیگر را به شما معرفی کند و این سلسله مراتب به همین ترتیب میتواند ادامه پیدا کند.
در طراحی بانکهای اطلاعاتی، برای ایجاد یک چنین جداولی، یک کلید خارجی را که به کلید اصلی همان جدول اشاره میکند، ایجاد خواهند کرد؛ اما در EF Code first چطور؟
using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample04.Models
{
public class Employee
{
public int Id { set; get; }
public string FirstName { get; set; }
public string LastName { get; set; }
//public int? ManagerID { get; set; }
public virtual Employee Manager { get; set; }
}
}
در این کلاس، خاصیت Manager دارای ارجاعی است به همان کلاس؛ یعنی یک کارمند میتواند مسئول کارمند دیگری باشد. برای تعریف نگاشت این کلاس به بانک اطلاعاتی میتوان از روش زیر استفاده کرد:
using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample04.Models;
namespace EF_Sample04.Mappings
{
public class EmployeeConfig : EntityTypeConfiguration<Employee>
{
public EmployeeConfig()
{
this.HasOptional(x => x.Manager)
.WithMany()
//.HasForeignKey(x => x.ManagerID)
.WillCascadeOnDelete(false);
}
}
}
با توجه به اینکه یک کارمند میتواند مسئولی نداشته باشد (خودش مدیر ارشد است)، به کمک متد HasOptional مشخص کردهایم که فیلد Manager_Id را که میخواهی به این کلاس اضافه کنی باید نال پذیر باشد. توسط متد WithMany طرف دیگر رابطه مشخص شده است.
اگر نیاز بود فیلد Manager_Id اضافه شده نام دیگری داشته باشد، یک خاصیت nullable مانند ManagerID را که در کلاس Employee مشاهده میکنید، اضافه نمائید. سپس در طرف تعاریف نگاشتها به کمک متد HasForeignKey، باید صریحا عنوان کرد که این خاصیت، همان کلید خارجی است. از این نکته در سایر حالات تعاریف نگاشتها نیز میتوان استفاده کرد، خصوصا اگر از یک بانک اطلاعاتی موجود قرار است استفاده شود و از نامهای دیگری بجز نامهای پیش فرض EF استفاده کرده است.
مثالهای این سری رو از این آدرس هم میتونید دریافت کنید: (^)
EF Core چیست؟
EF Core یک ORM یا object-relational mapper چندسکویی است که امکان کار با بانکهای اطلاعاتی مختلف را از طریق اشیاء دات نتی میسر میکند. توسط آن قسمت عمدهی کدهای مستقیم کار با بانکهای اطلاعاتی حذف شده و تبدیل به کدهای دات نتی میشوند. مزیت این لایهی Abstraction اضافی (لایهای بر روی کدهای مستقیم لایه ADO.NET زیرین)، امکان تعویض بانک اطلاعاتی مورد استفاده، تنها با تغییر کدهای آغازین برنامهاست؛ بدون نیاز به تغییری در سایر قسمتهای برنامه. همچنین کار با اشیاء دات نتی و LINQ، مزایایی مانند تحت نظر قرار گرفتن کدها توسط کامپایلر و برخورداری از ابزارهای Refactoring پیشرفته را میسر میکنند. به علاوه SQL خودکار تولیدی توسط آن نیز همواره پارامتری بوده و مشکلات حملات تزریق SQL در این حالت تقریبا به صفر میرسند (اگر مستقیما SQL نویسی نکنید و صرفا از LINQ استفاده کنید). مزیت دیگر همواره پارامتری بودن کوئریها، رفتار بسیاری از بانکهای اطلاعاتی با آنها همانند رویههای ذخیره شده است که به عدم تولید Query planهای مجزایی به ازای هر کوئری رسیده منجر میشود که در نهایت سبب بالا رفتن سرعت اجرای کوئریها و مصرف حافظهی کمتری در سمت سرور بانک اطلاعاتی میگردد.
تفاوت EF Core با نگارشهای دیگر Entity framework در چیست؟
سورس باز بودن
EF از نگارشهای آخر آن بود که سورس باز شد؛ اما EF Core از زمان نگارشهای پیش نمایش آن به صورت سورس باز در GitHub قابل دسترسی است.
چند سکویی بودن
EF Core برخلاف EF 6.x (آخرین نگارش مبتنی بر Full Framework آن)، نه تنها چندسکویی است و قابلیت اجرای بر روی Mac و لینوکس را نیز دارا است، به علاوه امکان استفادهی از آن در انواع و اقسام برنامههای دات نتی مانند UWP یا Universal Windows Platform و Windows phone که پیشتر با EF 6.x میسر نبود، وجود دارد. لیست این نوع سکوها و برنامههای مختلف به شرح زیر است:
• All .NET application (Console, ASP.NET 4, WinForms, WPF) • Mac and Linux applications (Mono) • UWP (Universal Windows Platform) • ASP.NET Core applications • Can use EF Core in Windows phone and Windows store app
افزایش تعداد بانکهای اطلاعاتی پشتیبانی شده
در EF Full یا EF 6.x، هدف اصلی، تنها کار با بانکهای اطلاعاتی رابطهای بود و همچنین مایکروسافت صرفا نگارشهای مختلف SQL Server را به صورت رسمی پشتیبانی میکرد و برای سایر بانکهای اطلاعاتی دیگر باید از پروایدرهای ثالث استفاده کرد.
در EF Core علاوه بر افزایش تعداد پروایدرهای رسمی بانکهای اطلاعاتی رابطهای، پشتیبانی از بانکهای اطلاعاتی NoSQL هم اضافه شدهاست؛ به همراه پروایدر ویژهای به نام In Memory جهت انجام سادهتر Unit testing. کاری که با نگارشهای پیشین EF به سادگی و از روز اول پشتیبانی نمیشد.
حذف و یا عدم پیاده سازی تعدادی از قابلیتهای EF 6.x
اگر موارد فوق جزو مهمترین مزایای کار با EF Core باشند، باید درنظر داشت که به علت حذف و یا تقلیل یافتن یک سری از ویژگیها در NET Core.، مانند Reflection (جهت پشتیبانی از دات نت در سکوهای مختلف کاری و خصوصا پشتیبانی از حالتی که کامپایلر مخصوص برنامههای UWP نیاز دارد تمام نوعها را همانند زبانهای C و ++C، در زمان کامپایل بداند)، یک سری از قابلیتهای EF 6.x مانند Lazy loading هنوز در EF Core پشتیبانی نمیشوند. لیست کامل و به روز شدهی این موارد را در اینجا میتوانید مطالعه کنید.
بنابراین امکان انتقال برنامههای EF 6.x به EF Core 1.0 عموما وجود نداشته و نیاز به بازنویسی کامل دارند. هرچند بسیاری از مفاهیم آن با EF Code First یکی است.
برپایی تنظیمات اولیهی EF Core 1.0 در یک برنامهی ASP.NET Core 1.0
برای نصب تنظیمات اولیهی EF Core 1.0 در یک برنامهی ASP.NET Core 1.0، جهت کار با مشتقات SQL Server (و SQL LocalDB) نیاز است سه بستهی ذیل را نصب کرد (از طریق منوی Tools -> NuGet Package Manager -> Package Manager Console):
PM> Install-Package Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer PM> Install-Package Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools -Pre PM> Install-Package Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer.Design
پس از اجرای سه دستور فوق، تغییرات مداخل فایل project.json برنامه به صورت ذیل خواهند بود:
{ "dependencies": { // same as before "Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer": "1.0.0", "Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools": "1.0.0-preview2-final", "Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer.Design": "1.0.0" } }
{ "dependencies": { // same as before "Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer": "1.0.0", "Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools": { "version": "1.0.0-preview2-final", "type": "build" }, "Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer.Design": { "version": "1.0.0", "type": "build" } }, "tools": { // same as before "Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools": { "version": "1.0.0-preview2-final", "imports": [ "portable-net45+win8" ] } } }
بنابراین از همین ابتدای کار، بدون مراجعهی به Package Manager Console، چهار تغییر فوق را به فایل project.json اعمال کرده و آنرا ذخیره کنید؛ تا کار به روز رسانی و نصب بستهها، به صورت خودکار و همچنین صحیحی انجام شود.
فعال سازی صفحات مخصوص توسعه دهندههای EF Core 1.0
در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 5 - فعال سازی صفحات مخصوص توسعه دهندهها» با تعدادی از اینگونه صفحات آشنا شدیم. برای EF Core نیز بستهی مخصوصی به نام Microsoft.AspNetCore.Diagnostics.EntityFrameworkCore وجود دارد که امکان فعال سازی صفحهی نمایش خطاهای بانک اطلاعاتی را میسر میکند. بنابراین ابتدا به فایل project.json مراجعه کرده و این بسته را اضافه کنید:
{ "dependencies": { // same as before "Microsoft.AspNetCore.Diagnostics.EntityFrameworkCore": "1.0.0" } }
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDatabaseErrorPage(); }
تعریف اولین Context برنامه و مشخص سازی رشتهی اتصالی آن
در این تصویر، زیر ساخت نگاشتهای EF Core را مشاهده میکنید. در سمت چپ، ظرفی را داریم به نام DB Context که در برگیرندهی Db Setها است. در سمت راست که بیانگر ساختار کلی یک بانک اطلاعاتی است، معادل اینها را مشاهده میکنیم. هر Db Set به یک جدول بانک اطلاعاتی نگاشت خواهد شد و متشکل است از کلاسی به همراه یک سری خواص که اینها نیز به فیلدها و ستونهای آن جدول در سمت بانک اطلاعاتی نگاشت میشوند.
بنابراین برای شروع کار، پوشهای را به نام Entities به پروژه اضافه کرده و سپس کلاس ذیل را به آن اضافه میکنیم:
namespace Core1RtmEmptyTest.Entities { public class Person { public int PersonId { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } } }
using Microsoft.EntityFrameworkCore; namespace Core1RtmEmptyTest.Entities { public class ApplicationDbContext : DbContext { public ApplicationDbContext(DbContextOptions<ApplicationDbContext> options) : base(options) { } public DbSet<Person> Persons { get; set; } } }
سازندهی این کلاس نیز به نحو خاصی تعریف شدهاست. اگر به سورسهای EF Core مراجعه کنیم، کلاس پایهی DbContext دارای دو سازندهی با و بدون پارامتر است:
protected DbContext() : this((DbContextOptions) new DbContextOptions<DbContext>()) { } public DbContext([NotNull] DbContextOptions options) { // … }
using Microsoft.EntityFrameworkCore; namespace Core1RtmEmptyTest.Entities { public class ApplicationDbContext : DbContext { public DbSet<Person> Persons { get; set; } protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder) { optionsBuilder.UseSqlServer(@"... connection string ..."); } } }
اما چون در یک برنامهی ASP.NET Core، کار ثبت سرویس مربوط به EF Core، در کلاس آغازین برنامه انجام میشود و در آنجا به سادگی میتوان به خاصیت Configuration برنامه دسترسی یافت و توسط آن رشتهی اتصالی را دریافت کرد، مرسوم است از سازندهی با پارامتر DbContext به نحوی که در ابتدا عنوان شد، استفاده شود.
بنابراین در ادامه، پس از مطالعهی مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 7 - کار با فایلهای config» به فایل appsettings.json مراجعه کرده و تنظیمات رشتهی اتصالی برنامه را به صورت ذیل در آن مشخص میکنیم:
{ "ConnectionStrings": { "ApplicationDbContextConnection": "Data Source=(local);Initial Catalog=TestDbCore2016;Integrated Security = true" } }
در اینجا به وهلهی پیش فرض SQL Server اشاره شدهاست؛ از حالت اعتبارسنجی ویندوزی SQL Server استفاده میشود و بانک اطلاعاتی جدیدی به نام TestDbCore2016 در آن مشخص گردیدهاست.
پس از تعریف رشتهی اتصالی، متد OnConfiguring را از کلاس ApplicationDbContext حذف کرده و از همان نگارش دارای سازندهی با پارامتر آن استفاده میکنیم. برای اینکار به کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و توسط متد AddDbContext این Context را به سرویسهای ASP.NET Core معرفی میکنیم:
public class Startup { public IConfigurationRoot Configuration { set; get; } public Startup(IHostingEnvironment env) { var builder = new ConfigurationBuilder() .SetBasePath(env.ContentRootPath) .AddJsonFile("appsettings.json", reloadOnChange: true, optional: false) .AddJsonFile($"appsettings.{env}.json", optional: true); Configuration = builder.Build(); } public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddSingleton<IConfigurationRoot>(provider => { return Configuration; }); services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => { options.UseSqlServer(Configuration["ConnectionStrings:ApplicationDbContextConnection"]); });
بنابراین قسمت options.UseSqlServer را یا در اینجا مقدار دهی میکنید و یا از طریق بازنویسی متد OnConfiguring کلاس Context برنامه.
یک نکته: امکان تزریق IConfigurationRoot به کلاس Context برنامه وجود دارد
با توجه به اینکه Context برنامه را به صورت یک سرویس به ASP.NET Core معرفی کردیم، امکان تزریق وابستگیها نیز در آن وجود دارد. یعنی بجای روش فوق، میتوان IConfigurationRoot را به سازندهی کلاس Context برنامه نیز تزریق کرد:
using Microsoft.EntityFrameworkCore; using Microsoft.Extensions.Configuration; namespace Core1RtmEmptyTest.Entities { public class ApplicationDbContext : DbContext { private readonly IConfigurationRoot _configuration; public ApplicationDbContext(IConfigurationRoot configuration) { _configuration = configuration; } //public ApplicationDbContext(DbContextOptions<ApplicationDbContext> options) : base(options) //{ //} public DbSet<Person> Persons { get; set; } protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder) { optionsBuilder.UseSqlServer(_configuration["ConnectionStrings:ApplicationDbContextConnection"]); } } }
در این حالت متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه، چنین شکلی را پیدا میکند و ساده میشود:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddDbContext<ApplicationDbContext>();
یک نکته: امکان تزریق ApplicationDbContext به تمام کلاسهای برنامه وجود دارد
همینقدر که ApplicationDbContext را به عنوان سرویسی در ConfigureServices تعریف کردیم، امکان تزریق آن در اجزای مختلف یک برنامهی ASP.NET Core نیز وجود دارد:
using System.Linq; using Core1RtmEmptyTest.Entities; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; namespace Core1RtmEmptyTest.Controllers { public class TestDBController : Controller { private readonly ApplicationDbContext _ctx; public TestDBController(ApplicationDbContext ctx) { _ctx = ctx; } public IActionResult Index() { var name = _ctx.Persons.First().FirstName; return Json(new { firstName = name }); } } }
در این حالت پس از اجرای برنامه، خطای ذیل را مشاهده خواهیم کرد:
علت اینجا است که هنوز این بانک اطلاعاتی ایجاد نشدهاست و همچنین ساختار جداول را به آن منتقل نکردهایم که این موارد را در قسمتهای بعدی مرور خواهیم کرد.
Entity framework model-first
Entity framework code-first
NHibernate
LLBLGen Pro
Telerik OpenAccess ORM
EntitySpaces
Devart
SubSonic
LINQ to SQL
از Micro ORMs مانند Dapper یا Massive
از یک ORM دست ساز خانگی
از ORM استفاده نمیکنم