Finbuckle.MultiTenant is an open source framework for multitenant support in ASP.NET Core 2.0+ applications. Check out the GitHub repository for source code and samples or to provide feedback and suggestions.
بروز رسانی موجودیتهای منفصل توسط WCF
سناریویی را در نظر بگیرید که در آن عملیات CRUD توسط WCF پیاده سازی شده اند و دسترسی دادهها با مدل Code-First انجام میشود. فرض کنید مدل اپلیکیشن مانند تصویر زیر است.
همانطور که میبینید مدل ما متشکل از پستها و نظرات کاربران است. برای ساده نگاه داشتن مثال جاری، اکثر فیلدها حذف شده اند. مثلا متن پست ها، نویسنده، تاریخ و زمان انتشار و غیره. میخواهیم تمام کد دسترسی دادهها را در یک سرویس WCF پیاده سازی کنیم تا کلاینتها بتوانند عملیات CRUD را توسط آن انجام دهند. برای ساختن این سرویس مراحل زیر را دنبال کنید.
- در ویژوال استودیو پروژه جدیدی از نوع Class Library بسازید و نام آن را به Recipe2 تغییر دهید.
- با استفاده از NuGet Package Manager کتابخانه Entity Framework 6 را به پروژه اضافه کنید.
- سه کلاس با نامهای Post, Comment و Recipe2Context به پروژه اضافه کنید. کلاسهای Post و Comment موجودیتهای مدل ما هستند که به جداول متناظرشان نگاشت میشوند. کلاس Recipe2Context آبجکت DbContext ما خواهد بود که بعنوان درگاه عملیاتی EF عمل میکند. دقت کنید که خاصیتهای لازم WCF یعنی DataContract و DataMember در کلاسهای موجودیتها بدرستی استفاده میشوند. لیست زیر کد این کلاسها را نشان میدهد.
[DataContract(IsReference = true)] public class Post { public Post() { comments = new HashSet<Comments>(); } [DataMember] public int PostId { get; set; } [DataMember] public string Title { get; set; } [DataMember] public virtual ICollection<Comment> Comments { get; set; } } [DataContract(IsReference=true)] public class Comment { [DataMember] public int CommentId { get; set; } [DataMember] public int PostId { get; set; } [DataMember] public string CommentText { get; set; } [DataMember] public virtual Post Post { get; set; } } public class EFRecipesEntities : DbContext { public EFRecipesEntities() : base("name=EFRecipesEntities") {} public DbSet<Post> posts; public DbSet<Comment> comments; }
- یک فایل App.config به پروژه اضافه کنید و رشته اتصال زیر را به آن اضافه نمایید.
<connectionStrings> <add name="Recipe2ConnectionString" connectionString="Data Source=.; Initial Catalog=EFRecipes; Integrated Security=True; MultipleActiveResultSets=True" providerName="System.Data.SqlClient" /> </connectionStrings>
- حال یک پروژه WCF به Solution جاری اضافه کنید. برای ساده نگاه داشتن مثال جاری، نام پیش فرض Service1 را بپذیرید. فایل IService1.cs را باز کنید و کد زیر را با محتوای آن جایگزین نمایید.
[ServiceContract] public interface IService1 { [OperationContract] void Cleanup(); [OperationContract] Post GetPostByTitle(string title); [OperationContract] Post SubmitPost(Post post); [OperationContract] Comment SubmitComment(Comment comment); [OperationContract] void DeleteComment(Comment comment); }
- فایل Service1.svc.cs را باز کنید و کد زیر را با محتوای آن جایگزین نمایید. بیاد داشته باشید که پروژه Recipe2 را ارجاع کنید و فضای نام آن را وارد نمایید. همچنین کتابخانه EF 6 را باید به پروژه اضافه کنید.
public class Service1 : IService { public void Cleanup() { using (var context = new EFRecipesEntities()) { context.Database.ExecuteSqlCommand("delete from [comments]"); context. Database.ExecuteSqlCommand ("delete from [posts]"); } } public Post GetPostByTitle(string title) { using (var context = new EFRecipesEntities()) { context.Configuration.ProxyCreationEnabled = false; var post = context.Posts.Include(p => p.Comments).Single(p => p.Title == title); return post; } } public Post SubmitPost(Post post) { context.Entry(post).State = // if Id equal to 0, must be insert; otherwise, it's an update post.PostId == 0 ? EntityState.Added : EntityState.Modified; context.SaveChanges(); return post; } public Comment SubmitComment(Comment comment) { using (var context = new EFRecipesEntities()) { context.Comments.Attach(comment); if (comment.CommentId == 0) { // this is an insert context.Entry(comment).State = EntityState.Added); } else { // set single property to modified, which sets state of entity to modified, but // only updates the single property – not the entire entity context.entry(comment).Property(x => x.CommentText).IsModified = true; } context.SaveChanges(); return comment; } } public void DeleteComment(Comment comment) { using (var context = new EFRecipesEntities()) { context.Entry(comment).State = EntityState.Deleted; context.SaveChanges(); } } }
- در آخر پروژه جدیدی از نوع Windows Console Application به Solution جاری اضافه کنید. از این اپلیکیشن بعنوان کلاینتی برای تست سرویس WCF استفاده خواهیم کرد. فایل program.cs را باز کنید و کد زیر را با محتوای آن جایگزین نمایید. روی نام پروژه کلیک راست کرده و گزینه Add Service Reference را انتخاب کنید، سپس ارجاعی به سرویس Service1 اضافه کنید. رفرنسی هم به کتابخانه کلاسها که در ابتدای مراحل ساختید باید اضافه کنید.
class Program { static void Main(string[] args) { using (var client = new ServiceReference2.Service1Client()) { // cleanup previous data client.Cleanup(); // insert a post var post = new Post { Title = "POCO Proxies" }; post = client.SubmitPost(post); // update the post post.Title = "Change Tracking Proxies"; client.SubmitPost(post); // add a comment var comment1 = new Comment { CommentText = "Virtual Properties are cool!", PostId = post.PostId }; var comment2 = new Comment { CommentText = "I use ICollection<T> all the time", PostId = post.PostId }; comment1 = client.SubmitComment(comment1); comment2 = client.SubmitComment(comment2); // update a comment comment1.CommentText = "How do I use ICollection<T>?"; client.SubmitComment(comment1); // delete comment 1 client.DeleteComment(comment1); // get posts with comments var p = client.GetPostByTitle("Change Tracking Proxies"); Console.WriteLine("Comments for post: {0}", p.Title); foreach (var comment in p.Comments) { Console.WriteLine("\tComment: {0}", comment.CommentText); } } } }
Comment: I use ICollection<T> all the time
شرح مثال جاری
ابتدا با اپلیکیشن کنسول شروع میکنیم، که کلاینت سرویس ما است. نخست در یک بلاک {} using وهله ای از کلاینت سرویس مان ایجاد میکنیم. درست همانطور که وهله ای از یک EF Context میسازیم. استفاده از بلوکهای using توصیه میشود چرا که متد Dispose بصورت خودکار فراخوانی خواهد شد، چه بصورت عادی چه هنگام بروز خطا. پس از آنکه وهله ای از کلاینت سرویس را در اختیار داشتیم، متد Cleanup را صدا میزنیم. با فراخوانی این متد تمام دادههای تست پیشین را حذف میکنیم. در چند خط بعدی، متد SubmitPost را روی سرویس فراخوانی میکنیم. در پیاده سازی فعلی شناسه پست را بررسی میکنیم. اگر مقدار شناسه صفر باشد، خاصیت State موجودیت را به Added تغییر میدهید تا رکورد جدیدی ثبت کنیم. در غیر اینصورت فرض بر این است که چنین موجودیتی وجود دارد و قصد ویرایش آن را داریم، بنابراین خاصیت State را به Modified تغییر میدهیم. از آنجا که مقدار متغیرهای int بصورت پیش فرض صفر است، با این روش میتوانیم وضعیت پستها را مشخص کنیم. یعنی تعیین کنیم رکورد جدیدی باید ثبت شود یا رکوردی موجود بروز رسانی گردد. رویکردی بهتر آن است که پارامتری اضافی به متد پاس دهیم، یا متدی مجزا برای ثبت رکوردهای جدید تعریف کنیم. مثلا رکوردی با نام InsertPost. در هر حال، بهترین روش بستگی به ساختار اپلیکیشن شما دارد.
اگر پست جدیدی ثبت شود، خاصیت PostId با مقدار مناسب جدید بروز رسانی میشود و وهله پست را باز میگردانیم. ایجاد و بروز رسانی نظرات کاربران مشابه ایجاد و بروز رسانی پستها است، اما با یک تفاوت اساسی: بعنوان یک قانون، هنگام بروز رسانی نظرات کاربران تنها فیلد متن نظر باید بروز رسانی شود. بنابراین با فیلدهای دیگری مانند تاریخ انتشار و غیره اصلا کاری نخواهیم داشت. بدین منظور تنها خاصیت CommentText را بعنوان Modified علامت گذاری میکنیم. این امر منجر میشود که Entity Framework عبارتی برای بروز رسانی تولید کند که تنها این فیلد را در بر میگیرد. توجه داشته باشید که این روش تنها در صورتی کار میکند که بخواهید یک فیلد واحد را بروز رسانی کنید. اگر میخواستیم فیلدهای بیشتری را در موجودیت Comment بروز رسانی کنیم، باید مکانیزمی برای ردیابی تغییرات در سمت کلاینت در نظر میگرفتیم. در مواقعی که خاصیتهای متعددی میتوانند تغییر کنند، معمولا بهتر است کل موجودیت بروز رسانی شود تا اینکه مکانیزمی پیچیده برای ردیابی تغییرات در سمت کلاینت پیاده گردد. بروز رسانی کل موجودیت بهینهتر خواهد بود.
برای حذف یک دیدگاه، متد Entry را روی آبجکت DbContext فراخوانی میکنیم و موجودیت مورد نظر را بعنوان آرگومان پاس میدهیم. این امر سبب میشود که موجودیت مورد نظر بعنوان Deleted علامت گذاری شود، که هنگام فراخوانی متد SaveChanges اسکریپت لازم برای حذف رکورد را تولید خواهد کرد.
در آخر متد GetPostByTitle یک پست را بر اساس عنوان پیدا کرده و تمام نظرات کاربران مربوط به آن را هم بارگذاری میکند. از آنجا که ما کلاسهای POCO را پیاده سازی کرده ایم، Entity Framework آبجکتی را بر میگرداند که Dynamic Proxy نامیده میشود. این آبجکت پست و نظرات مربوط به آن را در بر خواهد گرفت. متاسفانه WCF نمیتواند آبجکتهای پروکسی را مرتب سازی (serialize) کند. اما با غیرفعال کردن قابلیت ایجاد پروکسیها (ProxyCreationEnabled=false) ما به Entity Framework میگوییم که خود آبجکتهای اصلی را بازگرداند. اگر سعی کنید آبجکت پروکسی را سریال کنید با پیغام خطای زیر مواجه خواهید شد:
The underlying connection was closed: The connection was closed unexpectedly
می توانیم غیرفعال کردن تولید پروکسی را به متد سازنده کلاس سرویس منتقل کنیم تا روی تمام متدهای سرویس اعمال شود.
در این قسمت دیدیم چگونه میتوانیم از آبجکتهای POCO برای مدیریت عملیات CRUD توسط WCF استفاده کنیم. از آنجا که هیچ اطلاعاتی درباره وضعیت موجودیتها روی کلاینت ذخیره نمیشود، متدهایی مجزا برای عملیات CRUD ساختیم. در قسمتهای بعدی خواهیم دید چگونه میتوان تعداد متدهایی که سرویس مان باید پیاده سازی کند را کاهش داد و چگونه ارتباطات بین کلاینت و سرور را سادهتر کنیم.
برخلاف تصور عموم، کاربرد اصلی دات نت فریم ورک در طی این چندین و چند سالی که از ارائه آن میگذرد، در توسعهی گسترده برنامههای دسکتاپ نبوده است. عمده کاربرد آن در تهیه برنامههای وب است. برای نمونه میتوان به آمارگیری زیر سیستمهای مورد استفاده دات نت در بین برنامه نویسها در سال 2010 مراجعه کرد [^] و کاربردهای وب آن را حداقل باید در جمع استفاده از WebForms ، Ajax و MVC جستجو کرد (البته اگر WCF و ASMX را ندید بگیریم که آنها هم عمده کاربردشان در پروژههای وب است). این اعداد و ارقام سال 2010 را اگر بخواهیم از بیشترین به کمترین لیست کنیم، حاصل آن به صورت زیر درخواهد آمد:
02 - Ajax
03 - WCF
04 - Linq to SQL
05 - MVC
06 - WinForms
07 - ASMX
08 - Silverlight
09 - WPF
10 - ADO DataSets
11 - Entity-Framework (EF)
12 - Workflow
13 - ADO.NET Data Services
14 - DynamicData
15 - CardSpace
مورد دیگری که شاید برای خیلیها جالب توجه باشد، آمار تعداد سایتهایی است که از ASP.NET استفاده میکنند، در مقابل تعداد سایتهایی که بر پایه PHP تهیه شدهاند. مطابق آمار این سایت [^] و [^] در حال حاضر در بین یک میلیون سایت برتر دنیا (سایتهایی که بیشترین ترافیک وب را به خود اختصاص دادهاند) حدود 216 هزار سایت از ASP.NET و 394 هزار سایت از PHP استفاده میکنند. از مابقی وب سایتهای موجود در وب، حدود 27 میلیون سایت از ASP.NET و 26 میلیون سایت از PHP استفاده میکنند. این اعداد و ارقام از این جهت حائز اهمیت هستند که مدت زمان ارائه ASP.NET کمتر از PHP است و همچنین بیشترین کاربرد ASP.NET در سرورهای ویندوزی است، برخلاف PHP که علاوه بر ویندوز، در بین سرورهای لینوکسی نیز گزینهی بسیار محبوبی محسوب میشود.
مشاهده یا دانلود کدهای مقاله
تزریق وابستگی چیست؟
تزریق وابستگی (DI) تکنیکی برای دستیابی به اتصال شل بین اشیاء و همکاران اشیاء و وابستگیهای بین آنها میباشد. یک شیء برای انجام وظایف خود، بجای اینکه اشیاء همکار خود را به صورت مستقیم نمونه سازی کند، یا از ارجاعات استاتیک استفاده نماید، میتواند از اشیائی که برایش تامین شدهاست، استفاده کند. در اغلب موارد کلاسها، وابستگیهای خود را از طریق سازندهی خود درخواست میکنند، که به آنها اجازه میدهد اصل وابستگی صریح را رعایت کنند (Explicit Dependencies Principle). این روش را «تزریق در سازنده» مینامند.
از آنجا که در طراحی کلاسها با استفاده از DI، نمونه سازی مستقیم، توسط کلاسها و به صورت Hard-coded انجام نمیگیرد، وابستگی بین اشیاء کم شده و پروژهای با اتصالات شل به دست میآید. با این کار اصل وابستگی معکوس (Dependency Inversion Principle) رعایت میشود. بر اساس این اصل، ماژولهای سطح بالا نباید به ماژولهای سطح پایین خود وابسته باشند؛ بلکه هر دو باید به کلاسهایی انتزاعی وابسته باشند. اشیاء بجای ارجاع به پیاده سازیهای خاص کلاسهای همکار خود، کلاسهای انتزاعی، معمولاٌ اینترفیس آنها را درخواست میکنند و هنگام نمونه سازی از آنها (داخل متد سازنده) کلاس پیاده سازی شده برایشان تامین میشود. خارج کردن وابستگیهای مستقیم از کلاسها و تامین پیاده سازیهای این اینترفیسها به صورت پارامترهایی برای کلاسها، یک مثال از الگوی طراحی استراتژی (Strategy design pattern) میباشد.
در حالتیکه کلاسها به تعداد زیادی کلاس وابستگی داشته باشند و برای اجرا شدن، نیاز به تامین وابستگیهایشان داشته باشند، بهتر است یک کلاس اختصاصی، برای نمونه سازی این کلاسها با وابستگیهای مورد نیاز آنها، در سیستم وجود داشته باشد. این کلاس نمونه ساز را کانتینرIoC، یا کانتینر DI یا به طور خلاصه کانتینر مینامند ( Inversion of Control (IoC) ). کانتینر در اصل یک کارخانه میباشد که وظیفهی تامین نمونههایی از کلاسهایی را که از آن درخواست میشود، انجام میدهد. اگر یک کلاس تعریف شده، وابستگی به کلاسهای دیگر داشته باشد و کانتینر برای ارائه وابستگیهای کلاس تعریف شده تنظیم شده باشد، هر موقع نیاز به یک نمونه از این کلاس وجود داشته باشد، به عنوان بخشی از کار نمونه سازی از کلاس مورد نظر، کلاسهای وابستهی آن نیز ایجاد میشوند (همهی کارهای مربوط به نمونه سازی کلاس خاص و کلاسهای وابسته به آن توسط کانتینر انجام میگیرد). به این ترتیب، میتوان وابستگیهای بسیار پیچیده و تو در توی موجود در سیستم را بدون نیاز به هیچگونه نمونه سازی hard-code شده، برای کلاسها فراهم کرد. کانتینرها علاوه بر ایجاد اشیاء و وابستگیهای موجود در آنها، معمولا طول عمر اشیاء در اپلیکیشن را نیز مدیریت میکنند.
ASP.NET Core یک کانتینر بسیار ساده را به نام اینترفیس IServiceProvider ارائه داده است که به صورت پیش فرض از تزریق وابستگی در سازندهی کلاسها پشتیبانی میکند و همچنین ASP.NET برخی از سرویسهای خود را از طریق DI در دسترس قرار داده است. کانتینرASP.NET، یک اشارهگر به کلاسهایی است که به عنوان سرویس عمل میکنند. در ادامهی این مقاله، سرویسها به کلاسهایی گفته میشود که به وسیلهی کانتینر ASP.NET Core مدیریت میشوند. شما میتوانید سرویس ConfigureServices کانتینر را در داخل کلاس Startup پروژه خود پیکربندی کنید.
تزریق وابستگی از طریق متد سازندهی کلاس
تزریق وابستگی از طریق متد سازنده، مستلزم آن است که سازندهی کلاس مورد نظر عمومی باشد. در غیر این صورت، اپلیکیشن شما استثنای InvalidOperationException را با پیام زیر نشان میدهد:
A suitable constructor for type 'YourType' could not be located. Ensure the type is concrete and services are registered for all parameters of a public constructor.
تزریق از طریق متد سازنده مستلزم آن است که تنها یک سازندهی مناسب وجود داشته باشد. البته Overload سازنده امکان پذیر است؛ ولی باید تنها یک متد سازنده وجود داشته باشد که آرگومانهای آن توسط DI قابل ارائه باشند. اگر بیش از یکی وجود داشته باشد، سیستم استثنای InvalidOperationException را با پیام زیر نشان میدهد:
Multiple constructors accepting all given argument types have been found in type 'YourType'. There should only be one applicable constructor.
سازندگان میتوانند آرگومانهایی را از طریق DI دریافت کنند. برای این منظور آرگومانهای این سازندهها باید مقدار پیش فرضی را داشته باشند. به مثال زیر توجه نمایید:
// throws InvalidOperationException: Unable to resolve service for type 'System.String'... public CharactersController(ICharacterRepository characterRepository, string title) { _characterRepository = characterRepository; _title = title; } // runs without error public CharactersController(ICharacterRepository characterRepository, string title = "Characters") { _characterRepository = characterRepository; _title = title; }
استفاده از سرویس ارائه شده توسط فریم ورک
متد ConfigureServices در کلاس Startup، مسئول تعریف سرویسهایی است که سیستم از آن استفاده میکند. از جملهی این سرویسها میتوان به ویژگیهای پلتفرم مانند EF Core و ASP.NET Core MVC اشاره کرد. IServiceCollection که به ConfigureServices ارائه میشود، سرویسهای زیر را تعریف میکند (که البته بستگی به نوع پیکربندی هاست دارد):
نوع سرویس | طول زندگی |
Microsoft.AspNetCore.Hosting.IHostingEnvironment | Singleton |
Microsoft.AspNetCore.Hosting.IApplicationLifetime | Singleton |
Microsoft.AspNetCore.Hosting.IStartup | Singleton |
Microsoft.AspNetCore.Hosting.Server.IServer | Singleton |
Microsoft.Extensions.Options.IConfigureOptions | Transient |
Microsoft.Extensions.ObjectPool.ObjectPoolProvider | Singleton |
Microsoft.AspNetCore.Hosting.IStartupFilter | Transient |
System.Diagnostics.DiagnosticListener | Singleton |
System.Diagnostics.DiagnosticSource | Singleton |
Microsoft.Extensions.Options.IOptions | Singleton |
Microsoft.AspNetCore.Http.IHttpContextFactory | Transient |
Microsoft.AspNetCore.Hosting.Builder.IApplicationBuilderFactory | Transient |
Microsoft.Extensions.Logging.ILogger | Singleton |
Microsoft.Extensions.Logging.ILoggerFactory | Singleton |
در زیر نمونه ای از نحوهی اضافه کردن سرویسهای مختلف را به کانتینر، با استفاده از متدهای الحاقی مانند AddDbContext، AddIdentity و AddMvc، مشاهده میکنید:
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { // Add framework services. services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"))); services.AddIdentity<ApplicationUser, IdentityRole>() .AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext>() .AddDefaultTokenProviders(); services.AddMvc(); // Add application services. services.AddTransient<IEmailSender, AuthMessageSender>(); services.AddTransient<ISmsSender, AuthMessageSender>(); }
ثبت سرویسهای اختصاصی
شما میتوانید سرویسهای اپلیکیشن خودتان را به ترتیبی که در تکه کد زیر مشاهده میکنید، ثبت نمایید. اولین نوع جنریک، نوعی است که از کانتینر درخواست خواهد شد و معمولا به شکل اینترفیس میباشد. نوع دوم، نوع پیاده سازی شدهای است که به وسیلهی کانتینر، نمونه سازی خواهد شد و کانتینر برای درخواستهای از نوع اول، این نمونه از تایپ را ارائه خواهد کرد:
services.AddTransient<IEmailSender, AuthMessageSender>(); services.AddTransient<ISmsSender, AuthMessageSender>();
نکته:
هر متد الحاقی <services.Add<ServiceName، سرویسهایی را اضافه و پیکربندی میکند. به عنوان مثال services.AddMvc نیازمندیهای سرویس MVC را اضافه میکند. توصیه میشود شما هم با افزودن متدهای الحاقی در فضای نام Microsoft.Extensions.DependencyInjection این قرارداد را رعایت نمائید. این کار باعث کپسوله شدن ثبت گروهی سرویسها میشود.
متد AddTransient، برای نگاشت نوعهای انتزاعی به سرویسهای واقعی که نیاز به نمونه سازی به ازای هر درخواست دارند، استفاده میشود. در اصطلاح، طول عمر سرویسها در اینجا مشخص میشوند. در ادامه گزینههای دیگری هم برای طول عمر سرویسها تعریف خواهند شد. خیلی مهم است که برای هر یک از سرویسهای ثبت شده، طول عمر مناسبی را انتخاب نمایید. آیا برای هر کلاس که سرویسی را درخواست میکند، باید یک نمونهی جدید ساخته شود؟ آیا فقط یک نمونه در طول یک درخواست وب مورد استفاده قرار میگیرد؟ یا باید از یک نمونهی واحد برای طول عمر کل اپلیکیشن استفاده شود؟
در مثال ارائه شدهی در این مقاله، یک کنترلر ساده به نام CharactersController وجود دارد که نام کاراکتری را نشان میدهد. متد Index، لیست کنونی کاراکترهایی را که در اپلیکیشن ذخیره شدهاند، نشان میدهد. در صورتیکه این لیست خالی باشد، تعدادی به آن اضافه میکند. توجه داشته باشید، اگرچه این اپلیکیشن از Entity Framework Core و ClassDataContext برای دادههای مانا استفاده میکند، هیچیکدام از آنها در کنترلر ظاهر نمیشوند. در عوض، مکانیزم دسترسی به دادههای خاص، در پشت یک اینترفیس (ICharacterRepository) مخفی شده است (طبق الگوی طراحی ریپازیتوری). یک نمونه از ICharacterRepository از طریق سازنده درخواست میشود و به یک فیلد خصوصی اختصاص داده میشود، سپس برای دسترسی به کاراکترها در صورت لزوم استفاده میشود:
public class CharactersController : Controller { private readonly ICharacterRepository _characterRepository; public CharactersController(ICharacterRepository characterRepository) { _characterRepository = characterRepository; } // GET: /characters/ public IActionResult Index() { PopulateCharactersIfNoneExist(); var characters = _characterRepository.ListAll(); return View(characters); } private void PopulateCharactersIfNoneExist() { if (!_characterRepository.ListAll().Any()) { _characterRepository.Add(new Character("Darth Maul")); _characterRepository.Add(new Character("Darth Vader")); _characterRepository.Add(new Character("Yoda")); _characterRepository.Add(new Character("Mace Windu")); } } }
ICharacterRepository دو متد مورد نیاز کنترلر برای کار با نمونههای Character را تعریف میکند:
using System.Collections.Generic; using DependencyInjectionSample.Models; namespace DependencyInjectionSample.Interfaces { public interface ICharacterRepository { IEnumerable<Character> ListAll(); void Add(Character character); } }
using System.Collections.Generic; using System.Linq; using DependencyInjectionSample.Interfaces; namespace DependencyInjectionSample.Models { public class CharacterRepository : ICharacterRepository { private readonly ApplicationDbContext _dbContext; public CharacterRepository(ApplicationDbContext dbContext) { _dbContext = dbContext; } public IEnumerable<Character> ListAll() { return _dbContext.Characters.AsEnumerable(); } public void Add(Character character) { _dbContext.Characters.Add(character); _dbContext.SaveChanges(); } } }
نکته
ایجاد شیء درخواست شده و تمامی اشیاء مورد نیاز شیء درخواست شده را گراف شیء مینامند. به همین ترتیب مجموعهای از وابستگیهایی را که باید resolve شوند، به طور معمول، درخت وابستگی یا گراف وابستگی مینامند.
در مورد مثال مطرح شده، ICharacterRepository و به نوبه خود ApplicationDbContext باید با سرویسهای خود در کانتینر ConfigureServices و کلاس Startup ثبت شوند. ApplicationDbContext با فراخوانی متد <AddDbContext<T پیکربندی میشود. کد زیر ثبت کردن نوع CharacterRepository را نشان میدهد:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseInMemoryDatabase() ); // Add framework services. services.AddMvc(); // Register application services. services.AddScoped<ICharacterRepository, CharacterRepository>(); services.AddTransient<IOperationTransient, Operation>(); services.AddScoped<IOperationScoped, Operation>(); services.AddSingleton<IOperationSingleton, Operation>(); services.AddSingleton<IOperationSingletonInstance>(new Operation(Guid.Empty)); services.AddTransient<OperationService, OperationService>(); }
هشدار
خطر بزرگی را که باید در نظر گرفت، resolve کردن سرویس Scoped از طول عمر singleton میباشد. در صورت انجام این کار، احتمال دارد که سرویسها وارد حالت نادرستی شوند.
سرویسهایی که وابستگیهای دیگری هم دارند، باید آنها را در کانتینر ثبت کنند. اگر سازندهی سرویس نیاز به یک primitive به عنوان ورودی داشته باشد، میتوان با استفاده از الگوی گزینهها و پیکربندی (options pattern and configuration)، ورودیهای مناسبی را به سازندهها منتقل کرد.
طول عمر سرویسها و گزینههای ثبت
سرویسهای ASP.NET را میتوان با طول عمرهای زیر پیکربندی کرد:
Transient: سرویسهایی با طول عمر Transient، در هر زمان که درخواست میشوند، مجددا ایجاد میشوند. این طول عمر برای سرویسهای سبک و بدون حالت مناسب میباشند.
Scoped: سرویسهایی با طول عمر Scoped، تنها یکبار در طی هر درخواست ایجاد میشوند.
Singleton: سرویسهایی با طول عمر Singleton، برای اولین باری که درخواست میشوند (یا اگر در ConfigureServices نمونهای را مشخص کرده باشید) ایجاد میشوند و درخواستهای آتی برای این سرویسها از همان نمونهی ایجاد شده استفاده میکنند. اگر اپلیکیشن شما درخواست رفتار singleton را داشته باشد، پیشنهاد میشود که سرویس کانتینر را برای مدیریت طول عمر سرویس مورد نیاز پیکربندی کنید و خودتان الگوی طراحی singleton را پیاده سازی نکنید.
سرویسها به چندین روش میتوانند در کانتینر ثبت شوند. چگونگی ثبت کردن یک سرویس پیاده سازی شده برای یک نوع، در بخشهای پیشین توضیح داده شده است. علاوه بر این، یک کارخانه را میتوان مشخص کرد، که برای ایجاد نمونه بر اساس تقاضا استفاده شود. رویکرد سوم، ایجاد مستقیم نمونهای از نوع مورد نظر است که در این حالت کانتینر اقدام به ایجاد یا نابود کردن نمونه نمیکند.
به منظور مشخص کردن تفاوت بین این طول عمرها و گزینههای ثبت کردن، یک اینترفیس ساده را در نظر بگیرید که نشان دهندهی یک یا چند operation است و یک شناسهی منحصر به فرد operation را از طریق OperationId نشان میدهد. برای مشخص شدن انواع طول عمرهای درخواست شده، بسته به نحوهی پیکربندی طول عمر سرویس مثال زده شده، کانتینر، نمونهی یکسان یا متفاوتی را از سرویس، به کلاس درخواست کننده ارائه میدهد. ما برای هر طول عمر، یک نوع را ایجاد میکنیم:
using System; namespace DependencyInjectionSample.Interfaces { public interface IOperation { Guid OperationId { get; } } public interface IOperationTransient : IOperation { } public interface IOperationScoped : IOperation { } public interface IOperationSingleton : IOperation { } public interface IOperationSingletonInstance : IOperation { } }
سپس در ConfigureServices، هر نوع با توجه به طول عمر مورد نظر، به کانتینر افزوده میشود:
services.AddScoped<ICharacterRepository, CharacterRepository>(); services.AddTransient<IOperationTransient, Operation>(); services.AddScoped<IOperationScoped, Operation>(); services.AddSingleton<IOperationSingleton, Operation>(); services.AddSingleton<IOperationSingletonInstance>(new Operation(Guid.Empty)); services.AddTransient<OperationService, OperationService>();
using DependencyInjectionSample.Interfaces; namespace DependencyInjectionSample.Services { public class OperationService { public IOperationTransient TransientOperation { get; } public IOperationScoped ScopedOperation { get; } public IOperationSingleton SingletonOperation { get; } public IOperationSingletonInstance SingletonInstanceOperation { get; } public OperationService(IOperationTransient transientOperation, IOperationScoped scopedOperation, IOperationSingleton singletonOperation, IOperationSingletonInstance instanceOperation) { TransientOperation = transientOperation; ScopedOperation = scopedOperation; SingletonOperation = singletonOperation; SingletonInstanceOperation = instanceOperation; } } }
using DependencyInjectionSample.Interfaces; using DependencyInjectionSample.Services; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; namespace DependencyInjectionSample.Controllers { public class OperationsController : Controller { private readonly OperationService _operationService; private readonly IOperationTransient _transientOperation; private readonly IOperationScoped _scopedOperation; private readonly IOperationSingleton _singletonOperation; private readonly IOperationSingletonInstance _singletonInstanceOperation; public OperationsController(OperationService operationService, IOperationTransient transientOperation, IOperationScoped scopedOperation, IOperationSingleton singletonOperation, IOperationSingletonInstance singletonInstanceOperation) { _operationService = operationService; _transientOperation = transientOperation; _scopedOperation = scopedOperation; _singletonOperation = singletonOperation; _singletonInstanceOperation = singletonInstanceOperation; } public IActionResult Index() { // viewbag contains controller-requested services ViewBag.Transient = _transientOperation; ViewBag.Scoped = _scopedOperation; ViewBag.Singleton = _singletonOperation; ViewBag.SingletonInstance = _singletonInstanceOperation; // operation service has its own requested services ViewBag.Service = _operationService; return View(); } } }
حالا دو درخواست جداگانه برای این کنترلر ساخته شده است:
به تفاوتهای موجود در مقادیر OperationId در یک درخواست و بین درخواستها توجه کنید:
- OperationId اشیاء Transient همیشه متفاوت میباشند. چون یک نمونه جدید برای هر کنترلر و هر سرویس ایجاد شدهاست.
- اشیاء Scoped در یک درخواست، یکسان هستند؛ اما در درخواستهای مختلف متفاوت میباشند.
- اشیاء Singleton برای هر شیء و هر درخواست (صرف نظر از اینکه یک نمونه در ConfigureServices ارائه شده است) یکسان میباشند.
درخواست سرویس
در ASP.NET سرویسهای موجود در یک درخواست HttpContext از طریق مجموعه RequestServices قابل مشاهده میباشد.
RequestServices نشان دهندهی سرویسهایی است که شما به عنوان بخشی از اپلیکیشن خود، آنها را پیکربندی و درخواست میکنید. هنگامیکه اشیاء اپلیکیشن شما وابستگیهای خود را مشخص میکنند، این وابستگیها با استفاده از نوعهای موجود در RequestServices برآورده میشوند و نوعهای موجود در ApplicationServices در این مرحله مورد استفاده قرار نمیگیرد.
به طور کلی، شما نباید مستقیما از این خواص استفاده کنید و بجای آن، نوعهای کلاس خود را توسط سازندهی کلاس، درخواست کنید و اجازه دهید فریم ورک این وابستگیها را تزریق کند. این کار باعث بهوجود آمدن کلاسهایی با قابلیت آزمونپذیری بالاتر و اتصالات شلتر بین آنها میشود.
نکته
درخواست وابستگیها با استفاده از پارامترهای کلاس سازنده، بر روش کار با مجموعهی RequestServices ارجحیت دارد.
طراحی سرویسها برای تزریق وابستگیها
شما باید سرویسهای خود را طوری طراحی کنید که از تزریق وابستگیها برای ارتباطات خود استفاده نمایند. این کار باعث کاهش استفاده از فراخوانیهای متدهای استاتیک (متدهای استاتیک، حالت دار میباشند و استفادهی زیاد از آنها باعث به وجود آمدن بوی بد کدی به نام static cling، میشود) و همچنین از بین رفتن نیاز به نمونه سازی مستقیم کلاسهای وابسته داخل سرویسها، میشود. هر موقع بخواهید بین new کردن یک کلاس، یا درخواست دادن آن از طریق تزریق وابستگی، یکی را انتخاب کنید، این اصطلاح را به یاد بیاورید، New is Glue. با پیروی از اصول SOLID طراحی شیء گرا، به طور طبیعی کلاسهای شما تمایل به کوچک بودن، کارا و قابل تست بودن را دارند.
اگر متوجه شدید که کلاسهای شما تمایل دارند تا تعداد وابستگیهای زیادی به آنها تزریق شود، چه باید بکنید؟ به طور کلی این مشکل نشانهای است از نقض Single Responsibility Principle یا SRP است و احتمالا کلاسهای شما وظایف بیش از اندازهای را دارند. در این گونه موارد تلاش کنید مقداری از وظایف کلاس را به یک کلاس جدید منتقل کنید. در نظر داشته باشید که کلاسهای کنترلر باید به مسائل UI تمرکز کنند و قوانین کسب و کار و جزئیات دسترسی به دادهها باید در کلاسهایی جداگانه و مرتبط با خود قرار داشته باشند.
به طور خاص برای دسترسی به داده ، شما میتوانید DbContext را به کنترلرهای خود تزریق کنید (با فرض اینکه شما EF را به کانتینر سرویس ConfigureServices اضافه کردهاید). بعضی از توسعه دهندگان به جای تزریق مستقیم DbContext از یک اینترفیس ریپازیتوری استفاده مینمایند. میتوانید با استفاده از یک اینترفیس برای کپسوله کردن منطق دسترسی به دادهها در یک مکان، تعداد تغییرات مورد نیاز را در صورت تغییر دیتابیس، به حداقل برسانید.
تخریب سرویس ها
سرویس کانتینر برای نوعهای IDisposable که خودش ایجاد کردهاست، متد Dispose را فراخوانی خواهد کرد. با این حال، اگر شما خودتان نمونهای را به صورت دستی نمونه سازی و به کانتینر اضافه کرده باشید، سرویس کانتینر آنرا dispose نخواهد کرد.
مثال:
// Services implement IDisposable: public class Service1 : IDisposable {} public class Service2 : IDisposable {} public class Service3 : IDisposable {} public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { // container will create the instance(s) of these types and will dispose them services.AddScoped<Service1>(); services.AddSingleton<Service2>(); // container did not create instance so it will NOT dispose it services.AddSingleton<Service3>(new Service3()); services.AddSingleton(new Service3()); }
نکته:
در نسخه 1.0، کانتینر برای تمام اشیاء از نوع IDisposable از جمله اشیائی که خودش ایجاد نکرده بود، متد dispose را فراخوانی میکرد.
سرویسهای کانتینر جانشین
کانتینر موجود در net core. به منظور تامین نیازهای اساسی فریم ورک ایجاد شدهاست و تعداد زیادی از اپلیکیشنها از آن استفاده میکنند. با این حال، توسعه دهندگان میتوانند کانتینرهای مورد نظر خود را جایگزین آن کنند. متد ConfigureServices به طور معمول مقدار void را بر میگرداند. اما با تغییر امضای آن به نوع بازگشتیIServiceProvider، میتوان سرویس کانتینر متفاوتی را در اپلیکیشن پیکربندی کرد. سرویسهای کانتینر IOC مختلفی برای NET. وجود دارند؛ در مثال زیر، Autofac استفاده شده است.
در ابتدا بستههای زیر را نصب کنید:
Autofac Autofac.Extensions.DependencyInjection
public IServiceProvider ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); // Add other framework services // Add Autofac var containerBuilder = new ContainerBuilder(); containerBuilder.RegisterModule<DefaultModule>(); containerBuilder.Populate(services); var container = containerBuilder.Build(); return new AutofacServiceProvider(container); }
توصیه ها
هنگام کار با تزریق وابستگیها، توصیههای ذیر را در نظر داشته باشید:
- DI برای اشیایی که دارای وابستگی پیچیده هستند، مناسب میباشد. کنترلرها، سرویسها، آداپتورها و ریپازیتوریها، نمونههایی از این اشیاء هستند که میتوانند به DI اضافه شوند.
- از ذخیرهی دادهها و پیکربندی مستقیم در DI اجتناب کنید. به عنوان مثال، معمولا سبد خرید کاربر نباید به سرویس کانتینر اضافه شود. پیکربندی باید از مدل گزینهها استفاده کند. همچنین از اشیاء "data holder"، که فقط برای دسترسی دادن به اشیاء دیگر ایجاد شدهاند، نیز اجتناب کنید. در صورت امکان بهتر است شیء واقعی مورد نیاز DI درخواست شود.
- از دسترسی استاتیک به سرویسها اجتناب شود.
- از نمونه سازی مستقیم سرویسها در کد برنامه خود اجتناب کنید.
- از دسترسی استاتیک به HttpContext اجتناب کنید.
توجه
مانند هر توصیهی دیگری، ممکن است شما با شرایطی مواجه شوید که مجبور به نقض هر یک از این توصیهها شوید. اما این موارد استثناء بسیار نادر میباشند و رعایت این نکات یک عادت برنامه نویسی خوب محسوب میشود.
مرجع: Introduction to Dependency Injection in ASP.NET Core
At Microsoft Build Live today, we are sharing a first look at our plans for .NET Core 3. The highlight of .NET Core 3 is support for Windows desktop applications, specifically Windows Forms, Windows Presentation Framework (WPF), and UWP XAML. You will be able to run new and existing Windows desktop applications on .NET Core and enjoy all the benefits that .NET Core has to offer.
NetEscapades.AspNetCore.SecurityHeaders
A small package to allow adding security headers to ASP.NET Core websites. example :
public void Configure(IApplicationBuilder app) { var policyCollection = new HeaderPolicyCollection() .AddFrameOptionsDeny() .AddXssProtectionBlock() .AddContentTypeOptionsNoSniff() .AddStrictTransportSecurityMaxAgeIncludeSubDomains(maxAgeInSeconds: 60 * 60 * 24 * 365) // maxage = one year in seconds .AddReferrerPolicyStrictOriginWhenCrossOrigin() .RemoveServerHeader() .AddContentSecurityPolicy(builder => { builder.AddObjectSrc().None(); builder.AddFormAction().Self(); builder.AddFrameAncestors().None(); }) .AddCustomHeader("X-My-Test-Header", "Header value"); app.UseSecurityHeaders(policyCollection); // other middleware e.g. static files, MVC etc }