مطالب
نحوه استفاده از ViewModel در ASP.NET MVC

یک Model چیست؟

·   قسمتی از Application است که Domain Logic را پیاده سازی می‌کند.

·   همچنین با عنوان Business Logic نیز شناخته می‌شود.

·   Domain Logic داده‌هایی را که بین UI و دیتابیس پاس داده می‌شود، مدیریت می‌کند.

·   برای مثال، در یک سیستم انبار،Model   کارش ذخیره سازی اقلام در حافظه و Logic تعیین کننده موجود بودن یک آیتم در انبار میباشد.


یک ViewModel چیست؟

·   ViewModel به ما این امکان را میدهد تا از چندین Entity، یک شیء واحد بسازیم.

·   بهینه شده برای استفاده و رندر توسط یک View

 

چرا باید از ViewModel استفاده کنیم؟

  • اگر شما بخواهید چندین Model را به یک View پاس دهید، استفاده از ViewModel ایده بسیار خوبی است.
  • همچنین امکان Validate کردن ViewModel را به روشی متفاوت‌تر از Domain Model برای سناریوهای اعتبارسنجی attribute-based را در اختیارمان قرار میدهد.
  • برای قالبندی داده‌ها نیز استفاده میشود.
        o برای مثال به یک داده یا مقدار پولی قالبندی شده به یک روش خاص نیاز داریم؟
ViewModel بهترین مکان برای انجام این کار است.
  • استفاده از ViewModel تعامل بین Model و View را ساده‌تر می‌کند.  


مکان قرارگیری ViewModel در پروژه بهتر است کجا باشد؟

  1. می‌تواند در یک پوشه با نام ViewModel در ریشه پروژه باشد.

  2. به صورت یک dll ارجاع داده شده به پروژه. 
  3. در یک پروژه جدا به عنوان یک Service Layer.


Best Practice هایی در زمان استفاده از ViewModelها 

  1. داده‌هایی را که قرار است در View رندر شوند، داخل ViewModel قرار دهید.
  2. View باید خصوصیاتی را که نیاز دارد، مستقیما از ViewModel بدست بیاورد.
  3. وقتی که ViewModel شما پیچیده‌تر می‌شود، بهتر است از یک Mapper استفاده کنید.

اجازه دهید مثالی را در این رابطه براتون بیارم :

در یک View می‌خواهیم هم لیست اخبار سایت و هم لیست سخنرانان سایت (مثال مربوط به یک پروژه برای همایش است) را نمایش دهیم. خوب طبق مطالب فوق استفاده از ViewModel بهترین راه حل است. ViewModel مربوطه به صورت زیر تعریف شده است :

public class SpeakerAndNewsViewModel
    {
        public IEnumerable<News> News { get; set; }
        public IEnumerable<Speaker> Speakers { get; set; }
    }
و در اکشن متد Index هم بدین صورت Model‌ها را به ViewModel ساخته شده پاس می‌دهیم :
public ActionResult Index()
        {
            var news = db.News.OrderBy(r=>r.Date)
                        .Take(3);
            var speakers = db.Speakers.Take(4);
            var model = new SpeakerAndNewsViewModel { 
                News=news,
                Speakers=speakers
            };
            return View(model);
        }
و یک View را به صورت Strongly Typed از نوع ViewModel خود که در اینجا SpeakerAndNewsViewModel  است ایجاد می‌کنیم :

و View مربوطه را به شکل زیر تغییر می‌دهیم :  
@model  Project.Models.SpeakerAndNewsViewModel
@{
    ViewBag.Title = "Home Page";
}
@section news
{
@foreach (var item in Model.News)
{
    //..
}
}
@section speakers
{
@foreach (var item in Model.Speakers)
{
    //...
}
}
اشتراک‌ها
کتابخانه ای جهت پیاده سازی Unobtrusive Ajax در ASP.NET Core

AspNetCore.Unobtrusive.Ajax 

Unobtrusive Ajax Helpers (like MVC5 Ajax.BeignForm and Ajax.ActionLink) for ASP.NET Core 

Features

  • Works with Upload file.
  • Works with [AntiForgeryTokenValidation].
  • Has [AjaxOnly] attribute to limit actions.
  • Has httpRequest.IsAjaxRequest() extension method to check request is ajax and decide return PartialView or JSON result.
  • Additional overloads for ease of use.
  • Adds necessary JS script automatically when you use a Ajax Helpers and remove JS script when you no longer use it (Optional - is by default).
  • Uses CDN url instead of Embedded script (Optional - isn't by default). 
کتابخانه ای جهت پیاده سازی Unobtrusive Ajax در ASP.NET Core
نظرات مطالب
بهبود امنیت CSP با استفاده از معرفی هش‌های اسکریپت‌های Inline
یک نکته‌ی تکمیلی: استفاده از nonce بجای هش

روش دیگری هم برای مشخص کردن اسکریپت‌ها و شیوه‌نامه‌های inline وجود دارد که nonce نامیده می‌شود. nonce، یک مقدار منحصربفرد است که باید به ازای هر درخواست، یکبار دیگر به صورت خودکار، مجددا تولید شود (اگر ثابت باشد، مهاجم می‌تواند مقدار مشخص آن‌را به اسکریپت‌های خودش اضافه کند):
script-src 'nonce-rAnd0m'
یعنی قبل از هرکاری باید میان‌افزاری که کار تولید CSP Headers فوق را انجام می‌دهد، این مقدار را تولید کند. سپس می‌توان این مقدار را به ویژگی nonce برای مثال تگ اسکریپت، اضافه کرد:
<script nonce="rAnd0m">
</script>
مزیت آن، عدم نیاز به محاسبه و یا درج هش این قطعه اسکریپت، مطابق نکات مطلب جاری است؛ اما باید به صورت پویا به ازای هر درخواستی، مجددا در سمت سرور، تولید شود. همچنین تولید مجدد این مقدار، با کش شدن اطلاعات صفحه در تضاد است و باید به آن دقت داشت.

اگر از کتابخانه‌ی NetEscapades.AspNetCore.SecurityHeaders استفاده می‌کنید، فراخوانی متد WithNonce آن:
builder.AddScriptSrc().Self().WithNonce()
به صورت خودکار هدر مرتبط را تولید می‌کند. همچنین مقدار تولیدی آن‌را نیز در HttpContext.Items، درج می‌کند:
HttpContext.Items["NETESCAPADES_NONCE"]
به این روش، برای مثال یک Tag Helper و یا قسمت دیگری از برنامه که کار مقدار دهی nonce را به عهده دارد، می‌تواند به مقدار خودکار تولید شده‌ی توسط میان‌افزار، دسترسی داشته باشد (ابتدا میان‌افزار CSP اجرا می‌شود و سپس کار رندر صفحه به صورت جداگانه‌ای انجام می‌شود).

یک نکته: هنگام درج مقدار nonce در attributes، به HTML encoding آن دقت داشته باشید؛ این مقدار نباید encode شود (یا تغییر کند).
نظرات مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت اول - نصب پیشنیازها
به روز رسانی: ارتقاء به نگارش «2.0.0rc.0 »

برای ارتقاء به نگارش RC0، این مراحل را باید طی کنید:
1) پیش از هر کاری، پوشه‌ی node_modules قدیمی خود را حذف کنید (با تمام محتوای آن).
2) به روز رسانی فایل package.json به صورت ذیل:
{
    "name": "asp-net-mvc5x-angular2x",
    "version": "1.0.0",
    "author": "DNT",
    "description": "",
    "scripts": {
        "postinstall": "typings install"
    },
    "license": "Apache-2.0",
    "dependencies": {
        "@angular/common": "^2.0.0-rc.0",
        "@angular/compiler": "^2.0.0-rc.0",
        "@angular/core": "^2.0.0-rc.0",
        "@angular/http": "2.0.0-rc.0",
        "@angular/router": "2.0.0-rc.0",
        "@angular/router-deprecated": "^2.0.0-rc.0",
        "@angular/platform-browser": "^2.0.0-rc.0",
        "@angular/platform-browser-dynamic": "^2.0.0-rc.0",
        "bootstrap": "^3.3.6",
        "es6-promise": "^3.1.2",
        "es6-shim": "^0.35.0",
        "jquery": "^2.2.3",
        "reflect-metadata": "^0.1.3",
        "rxjs": "^5.0.0-beta.6",
        "systemjs": "^0.19.27",
        "zone.js": "^0.6.12"
    },
    "devDependencies": {
        "typescript": "^1.8.9",
        "typings": "^0.8.1"
    },
    "repository": { }
}
به روز شده‌ی محتوای فوق، همیشه در آدرس مستندات npm packages موجود است.
3) افزودن فایلی به نام typings.json در ریشه‌ی پروژه؛ با این محتوا:
{
    "ambientDependencies": {
        "es6-shim": "github:DefinitelyTyped/DefinitelyTyped/es6-shim/es6-shim.d.ts#7de6c3dd94feaeb21f20054b9f30d5dabc5efabd"
    }
}
این فایل توسط قسمت «postinstall» اسکریپت package.json نصب می‌شود. اما چون مسیر https://raw.githubusercontent.com قابل دسترسی نیست (از این طرف البته!)، موفق به دریافت آن نخواهید شد. بنابراین یک پوشه را به نام typings به ریشه‌ی سایت اضافه کنید و سپس فایل ذیل را به آن اضافه نمائید:
es6-shim.d.ts
بدون این فایل، کامپایلر TypeScript تعاریف ES 6 را مانند Map و Promise و امثال آن‌، نمی‌شناسد و پروژه را کامپایل نخواهد کرد.

اکنون یکبار فایل package.json را ذخیره کنید تا کار به روز رسانی بسته‌ها انجام شود. البته اگر بر روی این فایل کلیک راست کنید، در منوی ظاهر شده، گزینه‌ی restore packages هم موجود است.

4) پس از آن، چند تغییر جزئی ذیل باید در کدهای این سری، اعمال شوند:
هر جایی angular2 تعریف شده، اینبار می‌شود angular@. مثلا:
import { PipeTransform, Pipe } from '@angular/core';
فایل مسیریابی آن قرار است تغییرات کلی داشته باشد. این مورد به صورت ذیل تغییر نام یافته است:
import { RouteParams, Router } from '@angular/router-deprecated';
5) فایل main.ts (قسمت دوم) به صورت ذیل تغییر کرده‌است:
/// <reference path="../typings/es6-shim.d.ts" />
import { bootstrap } from '@angular/platform-browser-dynamic';

// Our main component
import { AppComponent } from "./app.component";

bootstrap(AppComponent);
6) تعاریف اسکریپت‌های Index.html سایت، اینبار به نحو ذیل تغییر کرده‌اند:
یک نکته: اگر می‌خواهید این تعاریف را در یک فایل razor، وارد کنید، چون @ به ابتدای پوشه‌ی angular2 اضافه شده (node_modules\@angular)، مشکل پردازشی razor را ایجاد خواهد کرد و باید escape شود. به همین جهت بجای @ بهتر است معادل آن را یعنی ("@")Html.Raw@   وارد کنید.
سپس ابتدا فایل systemjs.config.js را از اینجا دریافت کنید.
در ادامه مداخل جدید را هم در فایل index.html مثال رسمی آغازین آن بررسی کنید.

بنابراین، فایل systemjs.config.js را  به ریشه‌ی سایت اضافه کنید (از این جهت که مسیر بسته‌های node_modules را از ریشه‌ی سایت می‌خواند). سپس فایل Views\Shared\_Layout.cshtml را به نحو ذیل تغییر دهید:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <base href="/">
    <meta charset="utf-8"/>
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <title>@ViewBag.Title - My ASP.NET Application</title>

    <link href="~/node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.css" rel="stylesheet"/>
    <link href="~/app/app.component.css" rel="stylesheet"/>
    <link href="~/Content/Site.css" rel="stylesheet" type="text/css"/>

    <!-- 1. Load libraries -->
    <!-- IE required polyfills, in this exact order -->
    <script src="~/node_modules/es6-shim/es6-shim.min.js"></script>

    <script src="~/node_modules/zone.js/dist/zone.js"></script>
    <script src="~/node_modules/reflect-metadata/Reflect.js"></script>
    <script src="~/node_modules/systemjs/dist/system.src.js"></script>

    <script src="~/systemjs.config.js"></script>

    <!-- 2. Configure SystemJS -->
    <script>
        System.import('app/main').then(null, console.error.bind(console));
    </script>
</head>
<body>
    <div>
        @RenderBody()
        <pm-app>Loading App...</pm-app>
    </div>

    @RenderSection("Scripts", required: false)
</body>
</html>

خلاصه‌ی سریع این موارد
الف) تغییرات آخرین بسته‌های npm را از مستندات آن پیگیری و اعمال کنید. آخرین نگارش آن همیشه در اینجا قابل دسترسی است.
ب) تغییرات index.html، فایل main.ts و مداخل آغازین آن‌را از مثال آغازین رسمی آن پیگیری و اعمال کنید.
مطالب
خلاصه‌ای از روش‌های ارسال داده‌های سمت سرور به کدهای جاوا اسکریپتی در ASP.NET MVC
روش‌های زیادی برای ارسال داده‌های سمت سرور تهیه شده در یک برنامه‌ی ASP.NET به کدهای سمت کاربر JavaScript ایی وجود دارند که تعدادی از مهم‌ترین‌های آن‌ها را در این مطلب بررسی خواهیم کرد.

روش اول: دریافت اطلاعات سمت سرور به کمک درخواست‌های Ajax

استفاده از Ajax یکی از روش‌های کلاسیک دریافت اطلاعات سمت سرور در کدهای جاوا اسکریپتی است.
<script type="text/javascript">
var products = [];
$(function() {
    $.getJSON("/home/products", function(response) {
        products = response.products;
    });
});
</script>
برای نمونه در اینجا با استفاده از امکانات jQuery، درخواست Ajax ایی به سرور ارسال شده و سپس نتیجه‌ی دریافتی، به آرایه‌ی جاوا اسکریپتی products نسبت داده شده‌است.
- مزایا: استفاده از Ajax، روشی بسیار متداول و شناخته شده‌است و به کمک انواع و اقسام روش‌های بازگشت JSON از سرور، می‌توان با آن کار کرد.
- معایب: درخواست Ajax، صرفا پس از بارگذاری اولیه‌ی صفحه به سمت سرور ارسال خواهد شد و در این بین، کاربر وقفه‌ای را مشاهده خواهد کرد. همچنین در اینجا بجای یک درخواست از سرور، حداقل دو درخواست باید ارسال شوند؛ یکی برای بارگذاری صفحه‌ی اصلی و دیگری برای دریافت اطلاعات Ajax ایی از سرور به صورت غیرهمزمان.


روش دوم: دریافت اطلاعات از یک فایل جاوا اسکریپتی خارجی

اطلاعات سمت کاربر را از یک فایل جاوا اسکریپتی خارجی الحاق شده‌ی به صفحه‌ی جاری نیز می‌توان تهیه کرد:
 <script src="/file.js"></script>
یک چنین فایلی را می‌توان توسط کدهای سمت سرور نیز بازگشت داد و اطلاعات آن‌را تهیه و پر کرد. در این حالت فقط کافی است که ContentType شیء Response را از نوع application/javascript مشخص کنیم و سپس یک خروجی متنی جاوا اسکریپتی را از سمت سرور بازگشت دهیم.
این روش نیز تقریبا مانند حالت یک درخواست Ajax ایی کار می‌کند و اطلاعات مورد نیاز را در طی یک درخواست جداگانه، پس از بارگذاری صفحه‌ی اصلی، از سرور دریافت خواهد کرد. البته در حالت کار با Ajax، می‌توان در طی یک callback، نتیجه را دریافت کرد و سپس عکس العمل نشان داد؛ اما در اینجا callback ایی وجود ندارد.


روش سوم: استفاده از SignalR

در SignalR ابتدا سعی می‌شود تا با استفاده از Web Sockets ارتباطی ماندگار بین کلاینت و سرور برقرار شود و سپس در این حالت، سرور می‌تواند مدام اطلاعاتی، مانند تغییرات داده‌های خود را به سمت کاربر، جهت نمایش و یا محاسبات خاص خود ارسال کند. اگر حالت Web Socket میسر نباشد (توسط سرور یا کلاینت پشتیبانی نشود)، به حالت‌های دیگری مانند server events, forever frames, long polling سوئیچ خواهد کرد. اطلاعات بیشتر


روش چهارم: قرار دادن اطلاعات سمت سرور در کدهای HTML صفحه

روش متداول دیگری جهت تامین اطلاعات جاوا اسکریپتی سمت کاربر، قرار دادن آن‌ها در ویژگی‌های data-* ارائه شده در HTML5 است.
<ul>
@foreach (var product in products)
{
  <li id="product@product.Id" data-rank="@product.Rank">@product.Name</li>
}
</ul>
در اینجا لیستی از محصولات، به صورت متداولی از کنترلر دریافت گردیده و سپس ویژگی data-rank هر ردیف نمایش داده شده نیز توسط این اطلاعات سمت سرور مقدار دهی شده‌اند.
اکنون برای دسترسی به مقدار data-rank سطری مانند product1، در کدهای جاوا اسکریپتی صفحه می‌توان نوشت:
<script type="text/javascript">
var product1Rank = $("#product1").data("rank");
</script>
این روش برای قرار دادن اطلاعات ثابت اشیاء، روش مرسومی است.


روش پنجم: قرار دادن اطلاعات سمت سرور در کدهای جاوا اسکریپتی صفحه

این روش همانند روش چهارم است، با این تفاوت که اینبار اطلاعات مورد نیاز، مستقیما به یک متغیر جاوا اسکریپتی انتساب داده شده‌است:
 <script type="text/javascript">
var product1Name = "@product1.Name";
</script>
مزیت این روش، عدم ارسال درخواست اضافه‌تری به سرور برای دریافت اطلاعات مورد نیاز است. مقدار product1Name در همان بار اول رندر صفحه از سمت سرور، مشخص می‌گردد.


روش ششم: انتساب یک شیء دات نتی به یک متغیر جاوا اسکریپتی

این روش همانند روش پنجم است، با این تفاوت که اینبار قصد داریم بجای یک مقدار ثابت رشته‌ای یا عددی، برای مثال، آرایه‌ای از اشیاء را به یک متغیر جاوا اسکریپتی انتساب دهیم. در اینجا ابتدا اطلاعات مورد نظر را به فرمت JSON تبدیل می‌کنیم:
//سمت سرور
[HttpGet]
public ActionResult Index()
{
    var array = new[]
    {
        "Afghanistan",
        "Albania",
        "Algeria",
        "American Samoa",
        "Andorra",
        "Angola",
        "Anguilla",
        "Antarctica",
        "Antigua and/or Barbuda"
     };
     ViewBag.JsonString = new JavaScriptSerializer().Serialize(array);
     return View();
}
سپس توسط متد Html.Raw می‌توان این رشته‌ی JSON را که اکنون حاوی آرایه جاوا اسکریپتی سمت سرور است، به یک متغیر جاوا اسکریپتی نسبت داد:
 //سمت کلاینت
<script type="text/javascript">
var jsonArray = @Html.Raw(@ViewBag.JsonString);
</script>
استفاده از Html.Raw در این حالت از این جهت ضروری است که اطلاعاتی مانند [] به صورت encode شده در سمت کاربر نمایش داده نشوند؛ چون Razor به صورت پیش فرض اطلاعات را Encode می‌کند.
و یا اینکار را به صورت خلاصه به شکل زیر نیز می‌توان در سمت کاربر انجام داد:
 <script type="text/javascript">
  var model = @Html.Raw(Json.Encode(Model));
  // your js code here
</script>
در اینجا کار تبدیل اطلاعات مدل به JSON، در همان سمت RazorView انجام شده‌است.
مطالب
RequireJs
در طراحی و توسعه پروژه‌های تحت وب در مقیاس بزرگ برای اینکه مدیریت پروژه راحت‌تر شود کد‌های مورد نظر را در چند ماژول قرار می‌دهند در نتیجه کد‌های پروژه در بلاک‌های کوچک‌تر قرار خواهند داشت. نوشتن پروژه به صورت ماژولار قابلیت استفاده مجدد از کد‌های برنامه را افزایش می‌دهد، علاوه بر آن مدیریت پروژه در فاز نگهداری آسان‌تر خواهد شد؛ از طرفی دیگر وابستگی بین ماژول‌ها و تامین آن ها، همواره مهم‌ترین مفهوم برای توسعه دهندگان پروژه‌های وب است. RequireJs یکی از فریم ورک‌های محبوب برای مدیریت وابستگی‌های بین ماژول‌ها است و کاربرد اصلی آن راحت سازی مفهوم modularity در اینگونه پروژه هاست.
پروژه‌های بزرگ عموما دارای یک یا چند فایل جاوااسکریپ هستند که برای استفاده از آن‌ها در صفحات از تگ script استفاده می‌شود. اگر این فایل‌ها دارای وابستگی به هم باشند، ترتیب فراخوانی این فایل در تگ script مهم است. برای مثال:
یک پروژه دارای فایل‌های زیر خواهد بود:

purchase.js
function purchaseProduct(){
  console.log("Function : purchaseProduct");
  var credits = getCredits();
  if(credits > 0){
    reserveProduct();
    return true;
  }
  return false;
}
product.js
function reserveProduct(){
  console.log("Function : reserveProduct"); 
  return true;
}
credits.js
function getCredits(){
  console.log("Function : getCredits"); 
  var credits = "100";
  return credits;
}
همان طور که در فایل‌های بالا مشاهده می‌کنید در فایل purchase.js از دو فایل دیگر استفاده شده است. در فایل main.js پروژه کد زیر را برای استفاده از فایل‌های بالا می‌نویسیم:
main.js
var result = purchaseProduct();
فرض کنید در فایل Html تگ‌های script ما به صورت زیر باشد:
<script src="products.js"></script>
<script src="purchase.js"></script>
<script src="main.js"></script>
<script src="credits.js"></script>
از آنجا که لود فایل purchase.js وابستگی مستقیم به لود فایل credits.js دارد و از طرفی دیگر به دلیل این که فایل credit.Js بعد از تمام فایل‌ها لود می‌شود در نتیجه برنامه اجرا نخواهد شد و با خطای زیر روبرو می‌شویم:

فقط کافیست تصور کنید که تعداد و حجم کد‌های این فایل‌ها در یک پروژه زیاد باشد یا حتی این فایل‌ها توسط یک برنامه نویس دیگر تهیه و تدوین شده باشد؛ در نتیجه به خاطر سپردن این وابستگی‌ها به طور قطع کار سخت خواهد بود و در خیلی موارد طافت فرسا.

 RequireJs چگونه برای حل این مشکل به ما کمک می‌کند؟
با استفاده از فریم ورک RequireJs کد‌های ما به ماژول‌های کوچک‌تر شکسته می‌شود و وابستگی ماژول‌ها در تنظیمات لود فایل ثبت می‌شود. در ضمن این فریم ورک با مرورگرها جدید و محبوب کاملا سازگار است. برای شروع فایل‌های مورد نیاز را از اینجا دانلود نمایید. البته می‌توانید از nuget هم استفاده کنید:
PM> Install-Package RequireJS
در مثال بالا فایل‌های جاوااسکریپ به صورت زیر تغییر خواهد کرد:
purchase.js
define(["credits","products"], function(credits,products) { 
  console.log("Function : purchaseProduct"); 
  return {
    purchaseProduct: function() { 
      var credit = credits.getCredits();
      if(credit > 0){
        products.reserveProduct();
        return true;
      }
      return false;
    }
  }
});
همان طور که مشاهده می‌کنید در فایل بالا از دستور define برای تعریف ماژول استفاده شده است و نام دو ماژول products و credits را به صورت پارامتر برای مشخص کردن وابستگی ماژول‌ها تعریف کردیم.
products.js
define(function(products) {
  return {
    reserveProduct: function() {
      console.log("Function : reserveProduct"); 
      return true;
    }
  }
});
credits.js
define(function() {
  console.log("Function : getCredits"); 
  return {
    getCredits: function() {
      var credits = "100";
      return credits;
    }
  }
});
به دلیل این که فایل‌های بالا وابستگی به ماژول‌های دیگر ندارند در نتیجه دستور define فقط شامل تعریف تابع است.
کافیست در فایل main.js، برای استفاده از فایل purchase.js از دستور require استفاده کنید.
require(['purchase'], function( purchase ) {
    var result = purchase.purchaseProduct(); 
});
مهم‌ترین مزیتی که این روش دارد این است که دیگر نیازی به نوشتن تگ‌های Script (آن هم به ترتیب درست) برای فراخوانی فایل‌های جاوااسکریپتی نخواهد بود؛ از طرفی دیگر وابستگی بین این فایل‌ها در هنگام تعریف ماژول مشخص خواهد شد. از آن به بعد وظیفه تامین فایل‌های مورد نیاز برای لود ماژول بر عهده RequireJs است.

تفاوت بین دستور require و define
دستور define صرفا برای تعیین وابستگی ماژول استفاده می‌شود در حالی که دستور require برای فراخوانی و لود ماژول کاربرد دارد و به نوعی به عنوان نقطه شروع اجرای برنامه خواهد بود.
در پست بعدی به پیاده سازی مثال بالا به کمک RequireJs در قالب یک پروژه Asp.Net MVC خواهم پرداخت.
مطالب
نمایش پیغامی به کاربر در هنگام استفاده از MS Ajax

مطلب "نمایش یک پیغام به کاربر در ASP.Net" را احتمالا به خاطر دارید. این روش در حالت postback کامل و یا در حالت page_load بدون مشکل کار می‌کند. اما اگر در حال استفاده از آپدیت پنل MS Ajax باشیم، دیگر کار نخواهد کرد چون تنها قسمتی از صفحه به روز رسانی می‌شود و یک postback کامل رخ نمی‌دهد تا از شیء صفحه جهت تزریق اسکریپت خود بتوانیم استفاده نمائیم. خوشبختانه طراحان MS Ajax به این مورد هم توجه داشته‌اند و متد RegisterStartupScript را جزئی از کلاس ScriptManager قرار داده‌اند. برای مثال اگر نیاز باشد در پایان عملیات یک متد که از آپدیت پنل کمک می‌گیرد، یک alert نمایش داده شود می‌توان از متد زیر استفاده کرد:

void jsCall(string alert)
{
string script = @"alert('" + alert + "');";
ScriptManager.RegisterStartupScript(this, this.GetType(), "jsCall", script, true);
}

با توجه به این نکته، مطلب "نمایش یک پیغام به کاربر در ASP.Net" را به صورت زیر نیز می‌توان با MS Ajax‌ سازگار کرد:

if (page != null)
{
ScriptManager sMgr = ScriptManager.GetCurrent(page);
if (sMgr != null)
{
ScriptManager.RegisterStartupScript(page, page.GetType(),
"script" + new Guid().ToString("N"),
scriptBlock, false);
}
else
//همان روش قبلی
...


اشتراک‌ها
دوره مقدماتی 9 ساعته زبان Go

A 9-Hour Go Course for Beginners

⭐️ Contents ⭐️
(0:00:00) Intro
(0:03:17) Ch 1. Why write Go?
(0:27:39) Ch 2. Variables
(0:51:11) Ch 3. Functions
(1:16:58) Ch 4. Structs
(1:34:36) Ch 5. Interfaces
(2:00:26) Ch 6. Errors
(2:22:01) Ch 7. Loops
(2:48:21) Ch 8. Slices
(3:39:54) Ch 9. Maps
(4:06:19) Ch 10. Advanced functions
(4:31:03) Ch 11. Pointers
(4:48:02) Ch 12. Local development
(5:31:43) Ch 13. Channels & concurrency
(6:07:38) Ch 14. Mutexes
(6:30:56) Ch 15. Generics
(6:38:38) Ch 16. Quiz
(6:43:13) P1. RSS aggregator project
(6:53:43) P2. Chi router
(7:11:37) P3. Postgres database
(7:39:10) P4. Authentication w/ API keys
(8:18:28) P5. Many to many relationships
(8:39:13) P6. Aggregation worker
(9:05:28) P7. Viewing blog posts 

دوره مقدماتی 9 ساعته زبان Go
اشتراک‌ها
آموزش 9 ساعته ASP.NET Core MVC

Learn ASP.NET Core MVC (.NET 8) - The Complete Guide

In this Complete Guide course, we will learn MVC (Model-View-Controller) with .NET 8.

When we are working with .NET Core Web Applications,  there are two common ways of building website.
1. MVC (Model-View-Controller) Web Application
2. Razor Pages Web Application

In this course we will learn the basics of .NET Core (.NET 8) and then learn basics of MVC and Razor Pages as we enhance MVC Application to a more complex final project!.

Topics Covered
- Fundamentals of .NET Core
- MVC Application
- Razor Pages
- Entity Framework Core
- Repository Pattern
- ViewBag
- ViewData
- TempData
- Taostr and sweet alerts in .NET Core
- Datatables in .NET Core
- Assignments
- Errors and how to solve them! 

آموزش 9 ساعته ASP.NET Core MVC
اشتراک‌ها
Visual Studio 2019 version 16.1.2 منتشر شد
Visual Studio 2019 version 16.1.2 منتشر شد