مطالب
سفارشی‌سازی PasswordValidator در ASP.NET Identity
همانطور که می‌دانید Identity، فریمورک نسبتا جدیدی هست که مایکروسافت برای مدیریت کاربران و احراز هویت آن‌ها معرفی کرده و پیشرفت چشمگیری داشته است. در قسمت IdentityConfig (قسمتی که برای کانفیگ‌کردن Identity استفاده می‌شود) بخشی قابل تنظیم برای کانفیگ‌کردن سیاست‌های تعیین پسورد وجود دارد. به‌طور مثال : تعیین حداقل تعداد حروف برای کلمه‌ی عبور، ضرورت کوچک و بزرگ بودن حروف، الزام وجود کاراکتر ویژه. 
این نیاز وجود دارد که PasswordValidator موجود در Identity را برای پروژه‌های مختلف سفارشی‌سازی کرد و این امکان فراهم شود که بتوان سیاست‌های کاری شرکت و پروژه را در قالب PasswordValidator اعمال کرد. به عنوان مثال بررسی کنیم اگر پسورد کاربر عدد 12345 وارد شده است، خطا صادر کنیم و اجازه انتساب آن را برای کاربر ندهیم یا منطق‌های دیگری که نیاز داریم. پس در اینجا به وجود یک CustomPasswordValidator نیاز هست است.
public class CustomPasswordValidator : PasswordValidator
{
    public override async Task<IdentityResult> ValidateAsync(string pass)
    {
            IdentityResult result = await base.ValidateAsync(pass);
            if (pass.Contains("12345"))
           {
            var errors = result.Errors.ToList();
            errors.Add("Passwords cannot contain numeric sequences");
            result = new IdentityResult(errors);
           }
           return result;
    }
}
در قطعه کد بالا یک کلاس ایجاد شد با نام CustomPasswordValidator و از PasswordValidator موجود در فضای نام Microsoft.AspNet.Identity ارث‌بری شد تا ویژگی‌های اصلی این کلاس را به‌صورت ذاتی داشته باشیم و بتوانیم سفارشی‌سازی‌های خودمان را بر روی آن اعمال می‌کنیم. متد ValidateAsync موجود override شده و بر روی ورودی آن شرط‌های پروژه و سیاست‌ها بررسی شده‌اند و درصورت تخلف از قوانین خطا صادر شد.

نقطه‌ی پایان کار اینجاست که در داخل کلاس کانفیگ موجود برای Identity که درون فایل web.config مشخص شده است (در این مثال کلاس IdentityConfig) برای قسمت PasswordValidator ، حالا باید از کلاس CustomPasswordValidator، یک شیء جدید ساخته شود:

// Configure custom validation logic for passwords
manager.PasswordValidator = new CustomPasswordValidator
{
    RequiredLength = 6,
    RequireNonLetterOrDigit = false,
    RequireDigit = false,
    RequireLowercase = false,
    RequireUppercase = false,
};
اشتراک‌ها
2.Visual Studio 2017 15.9 منتشر شد

These are the customer-reported issues addressed in 15.9.2:

2.Visual Studio 2017 15.9 منتشر شد
نظرات مطالب
محاسبه مجدد میزان مصرف حافظه‌ی برنامه‌های دات نت
با دات نت 2 هم کار می‌کنه. مطابق مستندات MSDN کلاس پروسس از زمان دات نت یک اضافه شده:
Process Class Supported in: 4, 3.5, 3.0, 2.0, 1.1, 1.0
زمان دات نت 2 با توجه به اینکه WPF نبوده بنابراین بحث WinForms مطرح است و رویداد Idle هم از زمان دات نت یک وجود داشته:
Idle Event
Supported in: 4, 3.5, 3.0, 2.0, 1.1, 1.0
مطالب دوره‌ها
آشنایی با AOP IL Weaving
IL Weaving در AOP به معنای اتصال Aspects تعریف شده، پس از کامپایل برنامه به فایل‌های باینری نهایی است. اینکار با ویرایش اسمبلی‌ها در سطح IL یا کد میانی صورت می‌گیرد. بنابراین در این حالت دیگر یک محصور کننده و پروکسی، در این بین جهت مزین سازی اشیاء، در زمان اجرای برنامه تشکیل نمی‌شود. بلکه فراخوانی Aspects به معنای فراخوانی واقعی قطعه کدهایی است که به اسمبلی‌های برنامه پس از کامپایل آن‌ها تزریق شده‌اند.
در دنیای دات نت، ابزارهای چندی امکان انجام IL Weaving را فراهم ساخته‌اند که تعدادی از آن‌ها به قرار ذیل هستند:
- PostSharp
- LOOM.NET
- Wicca
و ...

در بین این‌ها، PostSharp معروفترین فریم ورک AOP بوده و در ادامه از آن استفاده خواهیم کرد.


پیشنیاز ادامه بحث

ابتدا یک پروژه کنسول جدید را آغاز کرده و سپس در خط فرمان پاور شل نوگت در VS.NET دستور ذیل را اجرا کنید:
 PM> Install-Package PostSharp
به این ترتیب ارجاعی به PostSharp به پروژه جاری اضافه خواهد شد. البته حجم آن نسبتا بالا است؛ نزدیک به 20 مگ به همراه ابزارهای تزریق کد همراه با آن. مجوز استفاده از آن نیز تجاری و مدت دار است.


مراحل ایجاد یک Aspect برای پروسه IL Code Weaving

ابتدا یک کلاس پایه مشتق شده از کلاسی ویژه موجود در یکی از فریم ورک‌های AOP باید تعریف شود. مرحله بعد، کار اتصال این Aspect می‌باشد که توسط پردازشگر ثانویه IL Code Weaving انجام می‌شود.
در ادامه قصد داریم همان مثال LoggingInterceptor قسمت دوم این سری را با استفاده از IL Code Weaving پیاده سازی کنیم.
using System;

namespace AOP03
{
    public class MyType
    {
        public void DoSomething(string data, int i)
        {
            Console.WriteLine("DoSomething({0}, {1});", data, i);
        }
    }

    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            new MyType().DoSomething("Test", 1);
        }
    }
}
کدهای برنامه همانند قبل است. اما اینبار بجای استفاده از Interceptors، با ارث بری از کلاس OnMethodBoundaryAspect کتابخانه PostSharp شروع خواهیم کرد:
using System;
using PostSharp.Aspects;

namespace AOP03
{
    [Serializable]
    public class LoggingAspect : OnMethodBoundaryAspect
    {
        public override void OnEntry(MethodExecutionArgs args)
        {
            Console.WriteLine("On Entry");
        }

        public override void OnExit(MethodExecutionArgs args)
        {
            Console.WriteLine("On Exit");
        }

        public override void OnSuccess(MethodExecutionArgs args)
        {
            Console.WriteLine("On Success");
        }

        public override void OnException(MethodExecutionArgs args)
        {
            Console.WriteLine("On Exception");
        }
    }
}
نیاز است این کلاس توسط ویژگی Serializable مزین شود تا توسط PostSharp قابل استفاده گردد. همانطور که ملاحظه می‌کنید، مراحل مختلف اجرای یک Aspcet در اینجا با override متدهای کلاس پایه OnMethodBoundaryAspect پیاده سازی شده‌اند. این مراحل را پیشتر در زمان استفاده از Interceptors توسط try/finally/catch بررسی کرده بودیم.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، اتفاق خاصی رخ نداده و همان خروجی معمول متد DoSomething در کنسول نمایش داده خواهد شد. بنابراین در مرحله بعد نیاز است تا این Aspect را به کدهای برنامه متصل کنیم.
کلاس OnMethodBoundaryAspect در کتابخانه PostSharp، از کلاس MulticastAttribute مشتق می‌شود. بنابراین LoggingAspect ایی را که ایجاد کرده‌ایم نیز می‌توان به صورت یک ویژگی به متد‌های مورد نظر خود افزود:
    public class MyType
    {
        [LoggingAspect]
        public void DoSomething(string data, int i)
        {
            Console.WriteLine("DoSomething({0}, {1});", data, i);
        }
    }
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، با خروجی زیر مواجه خواهیم شد:
 On Entry
DoSomething(Test, 1);
On Success
On Exit
برای اینکه بتوان عملیات رخ داده را بهتر توضیح داد می‌تواند از یک دی‌کامپایلر مانند برنامه معروف Reflector استفاده کرد:
public void DoSomething(string data, int i)
{
    <>z__Aspects.a0.OnEntry(null);
    try
    {
        Console.WriteLine("DoSomething({0}, {1});", data, i);
        <>z__Aspects.a0.OnSuccess(null);
    }
    catch (Exception)
    {
        <>z__Aspects.a0.OnException(null);
        throw;
    }
    finally
    {
        <>z__Aspects.a0.OnExit(null);
    }
}
این کدی است که به صورت پویا توسط PostSharp به اسمبلی نهایی فایل اجرایی برنامه تزریق شده است.

خوب! این یک روش اتصال Aspects به برنامه است. اما اگر همانند Interceptors بخواهیم Aspect تعریف شده را سراسری اعمال کنیم چکار باید کرد (بدون نیاز به قرار دادن ویژگی بر روی تک تک متدها)؟
برای اینکار ابتدا نیاز است میدان عملکرد Aspect تعریف شده را توسط ویژگی MulticastAttributeUsage محدود کنیم تا برای مثال به خواص اعمال نشوند:
 [Serializable]
[MulticastAttributeUsage(MulticastTargets.Method, TargetMemberAttributes = MulticastAttributes.Instance)]
public class LoggingAspect : OnMethodBoundaryAspect
سپس فایل AssemblyInfo.cs استاندارد پروژه را گشوده و سطر زیر را به آن اضافه کنید:
 [assembly: LoggingAspect(AttributeTargetTypes = "AOP03.*")]
توسط AttributeTargetTypes می‌توان اعمال این Aspect را به یک فضای نام خاص نیز محدود کرد.

مزیت روش IL Code Weaving نسبت به Interceptors، کارآیی و سرعت بالاتر است. از این جهت که کدهایی که قرار است اجرا شوند، پیشتر در اسمبلی برنامه قرار گرفته‌اند و نیازی نیست تا در زمان اجرا، کدی به برنامه به صورت پویا تزریق گردد.
نظرات مطالب
PersianDatePicker یک DatePicker شمسی به زبان JavaScript که از تاریخ سرور استفاده می‌کند
بسیار عالی. مزیت کار شما به تقویم‌های نمونه دیگر ، سورس باز بودن آن است (نمونه غیرفشرده هم لحاظ شده). ضمنا یکی از مواردی که می‌تونه در تهیه ایده برای تولید یک محصول بهتر و پخته‌تر کمک کنه مراجعه به مشکلات و نظرات کتابخانه‌های مشابه است. مثلا همان تقویم لینک داده شده، قسمت نظراتش پر است از ایده برای کسانی که بخواهند یک کار خیلی پخته رو در این زمینه تکمیل کنند؛ بر اساس نیازهای واقعی استفاده کننده‌ها.
نظرات مطالب
EF Code First #12
بله. اینکار رو میشه انجام داد. در زمان استفاده، نیازی هم به پیاده سازی نداره چون در DbContext تعریف شده و از همان استفاده می‌شود.
مزیت استفاده از اینترفیس در اینجا این است که کتابخانه DI مورد استفاده کار تزریق تنها یک وهله از Context رو به n کلاسی که هم اکنون مثلا در روال جاری کلیک برنامه درگیر هستند و تنها IUnitOfWork رو می‌شناسند به صورت خودکار انجام می‌ده. یک کانکشن؛ یک تراکنش؛ سربار کم و سرعت بالای کار.
مطالب
Angular Material 6x - قسمت ششم - کار با فرم‌ها و دیالوگ‌ها
در این قسمت قصد داریم به لیست فعلی کاربران و تماس‌های تعریف شده، تماس‌های جدیدی را اضافه کنیم و می‌خواهیم این‌کار را توسط دیالوگ‌های Popup بسته‌ی Angular Material انجام دهیم.


معرفی سرویس MatDialog

توسط سرویس MatDialog می‌توان modal dialogs بسته‌ی Angular Material را نمایش داد که به همراه طراحی متریال و پویانمایی مخصوص آن است.
 let dialogRef = dialog.open(UserProfileComponent,  { height: '400px’,  width: '600px’  });
در اینجا یک صفحه‌ی دیالوگ، توسط متد open آن باز خواهد شد. پارامتر اول آن کامپوننتی است که باید بارگذاری شود و پارامتر دوم آن یک شیء تنظیمات اختیاری است. خروجی این متد وهله‌ای است از MatDialogRef و توسط آن می‌توان به دیالوگ باز شده دسترسی یافت:
dialogRef.afterClosed().subscribe(result => {
   console.log(`Dialog result: ${result}`);
});
dialogRef.close('value');
از آن می‌توان برای بستن dialog و یا دریافت پیامی پس از بسته شدن دیالوگ، استفاده کرد.
در این مثال اگر dialogRef را با متد close و پارامتر value فراخوانی کنیم، سبب بسته شدن این دیالوگ خواهیم شد. این پارامتر در قسمت Dialog result پیام دریافتی پس از بسته شدن دیالوگ نیز قابل دسترسی است.
کامپوننت‌هایی که توسط سرویس MatDialog نمایش داده می‌شوند، می‌توانند توسط سرویس جنریک MatDialogRef، صفحه‌ی دیالوگ باز شده را ببندند:
@Component({/* ... */})
export class YourDialog {

   constructor(public dialogRef: MatDialogRef<YourDialog>) { }

   closeDialog() {
      this.dialogRef.close('Value….!’);
   }
}
نکته‌ی مهم: چون سرویس MatDialog کار وهله سازی و نمایش کامپوننت‌ها را به صورت پویا انجام می‌دهد، محل تعریف این نوع کامپوننت‌های ویژه در قسمت entryComponents ماژول مرتبط است. به این ترتیب به A head of time compiler اعلام می‌کنیم که component factory این کامپوننت پویا است و باید به نحو ویژه‌ای مدیریت شود.

نحوه‌ی طراحی یک دیالوگ نیز به کمک تعدادی کامپوننت و دایرکتیو میسر است:
<h2 mat-dialog-title>Delete all</h2>
<mat-dialog-content>Are you sure?</mat-dialog-content>
<mat-dialog-actions>
    <button mat-button mat-dialog-close>No</button>
    <!-- Can optionally provide a result for the closing dialog. -->
    <button mat-button [mat-dialog-close]="true">Yes</button>
</mat-dialog-actions>
دایرکتیو mat-dialog-title سبب نمایش عنوان دیالوگ می‌شود. mat-dialog-content محتوای قابل اسکرول این دیالوگ را در بر می‌گیرد. mat-dialog-actions محلی است برای قرارگیری action buttons در پایین صفحه‌ی دیالوگ. در اینجا اگر ویژگی mat-dialog-close به true تنظیم شود، آن دکمه قابلیت بستن دیالوگ را پیدا می‌کند.


ایجاد دکمه‌ی نمایش دیالوگ افزودن تماس‌ها و کاربران جدید

قبل از هر کاری نیاز است دکمه‌ی افزودن یک کاربر جدید را به صفحه اضافه کنیم. برای اینکار یک منوی ویژه را در سمت راست، بالای صفحه ایجاد می‌کنیم. بنابراین ابتدا به مستندات toolbar و menu مراجعه می‌کنیم تا با نحوه‌ی تعریف دکمه‌ها و منوها به toolbar آشنا شویم. سپس فایل قالب toolbar\toolbar.component.html را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
<mat-toolbar color="primary">
  <button mat-button fxHide fxHide.xs="false" (click)="toggleSidenav.emit()">
    <mat-icon>menu</mat-icon>
  </button>

  <span>Contact Manager</span>

  <span fxFlex="1 1 auto"></span>
  <button mat-button [matMenuTriggerFor]="menu">
    <mat-icon>more_vert</mat-icon>
  </button>
  <mat-menu #menu="matMenu">
    <button mat-menu-item>New Contact</button>
  </mat-menu>
</mat-toolbar>
توسط یک span و سپس fxFlex تعریف شده‌ی آن سبب خواهیم شد تا mat-button بعدی و محتوای پس از آن به گوشه‌ی سمت راست toolbar هدایت شوند؛ در غیراینصورت دقیقا در کنار عبارت Contact manager ظاهر خواهند شد.
سپس ابتدا یک mat-button را با آیکن more_vert (آیکن علامت بیشتر عمودی) تعریف کرده‌ایم:


این دکمه توسط ویژگی matMenuTriggerFor به template reference variable ایی به نام menu متصل شده‌است تا با کلیک بر روی آن، این mat-menu را نمایش دهد:



ایجاد دیالوگ افزودن تماس‌ها و کاربران جدید

پس از تعریف دکمه و منویی که سبب نمایش عبارت افزودن یک تماس جدید می‌شوند، به رخ‌داد کلیک آن متدی را جهت نمایش صفحه‌ی دیالوگ جدید اضافه می‌کنیم:
 <button mat-menu-item (click)="openAddContactDialog()">New Contact</button>
سپس در کدهای کامپوننت toolbar، کار مدیریت آن‌را انجام خواهیم داد. اما پیش از آن بهتر است کامپوننت جدیدی را که قرار است نمایش دهد به برنامه اضافه کنیم:
 ng g c contact-manager/components/new-contact-dialog --no-spec
این دستور علاوه بر تولید کامپوننت جدید new-contact-dialog در پوشه‌ی components، کار تعریف مدخل آن‌را در ماژول این قسمت نیز انجام می‌دهد. اما همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، باید آن‌را به لیست entryComponents اضافه کنیم تا بتوان آن‌را به صورت پویا بارگذاری کرد (در غیر اینصورت در زمان نمایش پویای آن، خطای no component factory for را دریافت می‌کنیم). بنابراین فایل contact-manager.module.ts را گشوده و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
import { NewContactDialogComponent } from "./components/new-contact-dialog/new-contact-dialog.component";

@NgModule({
  declarations: [
    NewContactDialogComponent],
  entryComponents: [
    NewContactDialogComponent
  ]
})
export class ContactManagerModule { }
اکنون می‌توانیم سرویس MatDialog را به سازنده‌ی کامپوننت toolbar تزریق کرده و از آن برای نمایش این کامپوننت جدید استفاده کنیم:
import { Component, EventEmitter, OnInit, Output } from "@angular/core";
import { MatDialog } from "@angular/material";

import { NewContactDialogComponent } from "../new-contact-dialog/new-contact-dialog.component";

@Component({
  selector: "app-toolbar",
  templateUrl: "./toolbar.component.html",
  styleUrls: ["./toolbar.component.css"]
})
export class ToolbarComponent implements OnInit {

  @Output() toggleSidenav = new EventEmitter<void>();

  constructor(private dialog: MatDialog) { }

  ngOnInit() { }

  openAddContactDialog(): void {
    const dialogRef = this.dialog.open(NewContactDialogComponent, { width: "450px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe(result => {
      console.log("The dialog was closed", result);
    });
  }
}
در اینجا سرویس MatDialog به سازنده‌ی کامپوننت تزریق شده و سپس از آن در متد openAddContactDialog که متصل به منوی نمایش «new contact» است، جهت نمایش پویای کامپوننت NewContactDialogComponent، استفاده می‌شود. اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم و گزینه‌ی «new contact» را از منو انتخاب کنیم، چنین تصویری حاصل خواهد شد:



تکمیل قالب کامپوننت تماس جدید

در ادامه می‌خواهیم فرم افزودن یک تماس جدید را به همراه فیلدهای ورودی آن، به قالب new-contact-dialog.component.html اضافه کنیم:
<h2 mat-dialog-title>Add new contact</h2>
<mat-dialog-content>
  <div fxLayout="column">

  </div>
</mat-dialog-content>
<mat-dialog-actions>
  <button mat-button color="primary" (click)="save()">
    <mat-icon>save</mat-icon> Save
  </button>
  <button mat-button color="primary" (click)="dismiss()">
    <mat-icon>cancel</mat-icon> Cancel
  </button>
</mat-dialog-actions>
تا اینجا ساختار مقدماتی صفحه دیالوگ را مطابق توضیحاتی که در ابتدای بحث عنوان شد، تکمیل کردیم. یک عنوان توسط mat-dialog-title به آن اضافه شده‌است. سپس mat-dialog-content اضافه شده که در ادامه آن‌را تکمیل می‌کنیم. در آخر هم دکمه‌های action به این دیالوگ استاندارد اضافه شده‌اند. برای تکمیل متدهای save و dismiss این دکمه‌ها، کدهای ذیل را به کامپوننت new-contact-dialog.component.ts اضافه می‌کنیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { MatDialogRef } from "@angular/material";

@Component()
export class NewContactDialogComponent implements OnInit {

  constructor(
    private dialogRef: MatDialogRef<NewContactDialogComponent>
  ) { }

  ngOnInit() {
  }

  save() {
  }

  dismiss() {
    this.dialogRef.close(null);
  }
}
در اینجا توسط سرویس MatDialogRef از نوع NewContactDialogComponent، می‌توانیم به ارجاعی از سرویس MatDialog باز کننده‌ی آن دسترسی پیدا کنیم و برای نمونه در متد dismiss سبب بسته شدن این دیالوگ شویم.
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنیم، به چنین شکلی خواهیم رسید:



تکمیل فیلدهای ورود اطلاعات فرم ثبت یک تماس جدید

تا اینجا ساختار فرم دیالوگ ثبت اطلاعات جدید را تکمیل کردیم. این فرم، به شیء user متصل خواهد شد. همچنین لیستی از avatars را هم جهت انتخاب، نمایش می‌دهد. به همین جهت این دو خاصیت عمومی را به کدهای کامپوننت آن اضافه می‌کنیم:
import { User } from "../../models/user";

@Component()
export class NewContactDialogComponent implements OnInit {

  avatars = ["user1", "user2", "user3", "user4", "user5", "user6", "user7", "user8"];
  user: User = { id: 0, birthDate: new Date(), name: "", avatar: "", bio: "", userNotes: null };
در ادامه فیلدهای آن‌را به صورت زیر در قسمت mat-dialog-content اضافه خواهیم کرد:


الف) فیلد نمایش و انتخاب avatar کاربر
    <mat-form-field>
      <mat-select placeholder="Avatar" [(ngModel)]="user.avatar">
        <mat-select-trigger>
          <mat-icon svgIcon="{{user.avatar}}"></mat-icon> {{ user.avatar }}
        </mat-select-trigger>
        <mat-option *ngFor="let avatar of avatars" [value]="avatar">
          <mat-icon svgIcon="{{avatar}}"></mat-icon> {{ avatar }}
        </mat-option>
      </mat-select>
    </mat-form-field>


در اینجا از کامپوننت mat-select برای انتخاب avatar کاربر استفاده شده‌است که نتیجه‌ی نهایی انتخاب آن به خاصیت user.avatar متصل شده‌است.
گزینه‌های این لیست (mat-option) بر اساس آرایه‌ی avatars که در کامپوننت تعریف کردیم، تامین می‌شوند که در اینجا از mat-icon برای نمایش آیکن مرتبط نیز استفاده شده‌است. در این مورد در قسمت قبل چهارم، بخش «بارگذاری و معرفی فایل svg نمایش avatars کاربران به Angular Material» بیشتر توضیح داده شده‌است.
کار mat-select-trigger، سفارشی سازی برچسب نمایشی این کنترل است.

ب) فیلد دریافت نام کاربر به همراه اعتبارسنجی آن
    <mat-form-field>
      <input matInput placeholder="Name" #name="ngModel" [(ngModel)]="user.name" required>
      <mat-error *ngIf="name.invalid && name.touched">You must enter a name</mat-error>
    </mat-form-field>


در اینجا فیلد نام کاربر، به user.name متصل و همچنین توسط ویژگی required، پر کردن آن الزامی اعلام شده‌است. به همین جهت در تصویر فوق یک ستاره را نیز کنار آن مشاهده می‌کند که به صورت خودکار توسط Angular Material نمایش داده شده‌است.
از کامپوننت mat-error برای نمایش خطاهای اعتبارسنجی یک فیلد استفاده می‌شود که نمونه‌ای از آن‌را در اینجا با بررسی خواص invalid  و touched فیلد نام که بر اساس ویژگی required فعال می‌شوند، مشاهده می‌کنید. بدیهی است در اینجا به هر تعدادی که نیاز است می‌توان mat-error را قرار داد.

ج) فیلد دریافت تاریخ تولد کاربر توسط یک date picker
    <mat-form-field>
      <input matInput [matDatepicker]="picker" placeholder="Born" [(ngModel)]="user.birthDate">
      <mat-datepicker-toggle matSuffix [for]="picker"></mat-datepicker-toggle>
      <mat-datepicker #picker></mat-datepicker>
    </mat-form-field>


در اینجا از کامپوننت mat-datepicker برای انتخاب تاریخ تولید یک شخص استفاده شده‌است و نتیجه‌ی آن به خاصیت user.birthDate متصل خواهد شد.
برای افزودن آن ابتدا یک mat-datepicker را به mat-form-field اضافه می‌کنیم. سپس یک template reference variable را به آن نسبت خواهیم داد. از آن هم در فیلد ورودی با انتساب آن به ویژگی matDatepicker و هم در کامپوننت mat-datepicker-toggle که سبب نمایش آیکن انتخاب تقویم می‌شود، در ویژگی for آن استفاده خواهیم کرد.

د) فیلد چند سطری دریافت توضیحات و شرح‌حال کاربر
    <mat-form-field>
      <textarea matInput placeholder="Bio" [(ngModel)]="user.bio"></textarea>
    </mat-form-field>


در اینجا برای دریافت توضیحات چندسطری، از یک text area استفاده شده‌است که به خاصیت user.bio متصل است.

بنابراین همانطور که ملاحظه می‌کنید، روش طراحی فرم‌های Angular Material ویژگی‌های خاص خودش را دارد:
- دایرکتیو matInput را می‌توان به المان‌های استاندارد input و textarea اضافه کرد تا داخل mat-form-field نمایش داده شوند. این mat-form-field است که کار اعمال CSS ویژه‌ی طراحی متریال را انجام می‌دهد و امکان نمایش پیام‌های خطای اعتبارسنجی و پویانمایی ورود اطلاعات را سبب می‌شود.
- قسمت mat-dialog-content را توسط fxLayout به حالت ستونی تنظیم کردیم:
<mat-dialog-content>
  <div fxLayout="column">

  </div>
</mat-dialog-content>
این مورد است که سبب خواهد شد المان‌های فرم از بالا به پایین نمایش داده شوند. در غیراینصورت mat-form-fieldها دقیقا در کنار هم قرار می‌گیرند.
برای مثال اگر خواستید المان‌های فرم با فاصله‌ی بیشتری از هم قرار بگیرند، می‌توان از fxLayoutGap استفاده کرد که در مورد آن در قسمت دوم «معرفی Angular Flex layout» بیشتر توضیح داده شد.


تکمیل سرویس کاربران جهت ذخیره‌ی اطلاعات تماس کاربر جدید

در ادامه می‌خواهیم با کلیک کاربر بر روی دکمه‌ی Save، ابتدا این اطلاعات به سمت سرور ارسال و سپس در سمت سرور ذخیره شوند. پس از آن، Id این کاربر جدید به سمت کلاینت بازگشت داده شود، دیالوگ جاری بسته و در آخر این شیء جدید به لیست تماس‌های نمایش داده‌ی شده‌ی در sidenav اضافه گردد.

الف) تکمیل سرویس Web API سمت سرور
در ابتدا متد Post را به Web API برنامه جهت ذخیره سازی اطلاعات User ارسالی از سمت کلاینت اضافه می‌کنیم. کدهای کامل آن‌را از فایل پیوستی انتهای بحث می‌توانید دریافت کنید:
namespace MaterialAspNetCoreBackend.WebApp.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class UsersController : Controller
    {
        private readonly IUsersService _usersService;

        public UsersController(IUsersService usersService)
        {
            _usersService = usersService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(usersService));
        }

        [HttpPost]
        public async Task<IActionResult> Post([FromBody] User user)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return BadRequest(ModelState);
            }
            await _usersService.AddUserAsync(user);
            return Created("", user);
        }
    }
}

ب) تکمیل سرویس کاربران سمت کلاینت
سپس به فایل user.service.ts مراجعه کرده و دو تغییر زیر را به آن اضافه می‌کنیم:
@Injectable({
  providedIn: "root"
})
export class UserService {

  private usersSource = new BehaviorSubject<User>(null);
  usersSourceChanges$ = this.usersSource.asObservable();

  constructor(private http: HttpClient) { }

  addUser(user: User): Observable<User> {
    const headers = new HttpHeaders({ "Content-Type": "application/json" });
    return this.http
      .post<User>("/api/users", user, { headers: headers }).pipe(
        map(response => {
          const addedUser = response || {} as User;
          this.notifyUsersSourceHasChanged(addedUser);
          return addedUser;
        }),
        catchError((error: HttpErrorResponse) => throwError(error))
      );
  }

  notifyUsersSourceHasChanged(user: User) {
    this.usersSource.next(user);
  }
}
کار متد addUser، ارسال اطلاعات فرم ثبت یک تماس جدید به سمت سرور و Web API برنامه است. پس از ثبت موفقیت آمیز کاربر در سمت سرور، متد return Created آن:
 return Created("", user);
سبب خواهد شد تا بتوانیم در سمت کلاینت، به Id اطلاعات رکورد جدید دسترسی داشته باشیم. مزیت آن امکان افزودن این رکورد به لیست کاربران sidenav و همچنین فعالسازی مسیریابی آن است که بر اساس این Id واقعی کار می‌کند.
بنابراین نیاز است از طریق این سرویس به کامپوننت sidenav، در مورد تغییرات لیست کاربران اطلاعات رسانی کنیم که روش کار آن‌را پیشتر در مطلب «صدور رخدادها از سرویس‌ها به کامپوننت‌ها در برنامه‌های Angular» نیز مرور کرده‌ایم. برای این منظور یک BehaviorSubject از نوع User را تعریف کرده‌ایم که اشتراک به آن از طریق خاصیت عمومی usersSourceChanges میسر است. هر زمانیکه متد next آن فراخوانی شود، تمام مشترکین به آن، از افزوده شدن کاربر جدید، به همراه اطلاعات کامل آن مطلع خواهند شد.

ج) تکمیل متد save کامپوننت new-contact-dialog
پس از تکمیل سرویس کاربران جهت افزودن متد addUser به آن، اکنون می‌توانیم از آن در کامپوننت دیالوگ افزودن اطلاعات تماس جدید استفاده کنیم:
import { UserService } from "../../services/user.service";

@Component()
export class NewContactDialogComponent {

  user: User = { id: 0, birthDate: new Date(), name: "", avatar: "", bio: "", userNotes: null };

  constructor(
    private dialogRef: MatDialogRef<NewContactDialogComponent>,
    private userService: UserService
  ) { }

  save() {
    this.userService.addUser(this.user).subscribe(data => {
      console.log("Saved user", data);
      this.dialogRef.close(data);
    });
  }
}
در اینجا در متد save، ابتدا متد addUser سرویس افزودن اطلاعات جدید فراخوانی می‌شود. سپس در صورت موفقیت آمیز بودن عملیات، توسط سرویس dialogRef، این صفحه‌ی دیالوگ نیز به صورت خودکار بسته خواهد شد. همچنین به متد close آن data دریافتی از سرور ارسال شده‌است. این data در toolbar.component در قسمت dialogRef.afterClosed قابل دسترسی خواهد بود.

د) تکمیل کامپوننت sidenav جهت واکنش نشان دادن به افزوده شدن اطلاعات تماس جدید
اکنون که سرویس کاربران به صفحه دیالوگ افزودن اطلاعات یک تماس جدید متصل شده‌است، نیاز است بتوانیم اطلاعات کاربر جدید را به لیست تماس‌های sidenav اضافه کنیم. به همین جهت به sidenav.component مراجعه کرده و مشترک usersSourceChanges سرویس کاربران خواهیم شد:
import { UserService } from "../../services/user.service";

@Component()
export class SidenavComponent implements OnInit, OnDestroy {

  users: User[] = [];
  subscription: Subscription | null = null;

  constructor(
    private userService: UserService) { }

  ngOnInit() {
    this.subscription = this.userService.usersSourceChanges$.subscribe(user => {
      if (user) {
        this.users.push(user);
      }
    });
  }

  ngOnDestroy() {
    if (this.subscription) {
      this.subscription.unsubscribe();
    }
  }
}
ابتدا در ngOnInit توسط سرویس کاربران، مشترک تغییرات usersSourceChanges خواهیم شد. در اینجا اگر کاربر جدیدی به لیست اضافه شده باشد، آن‌را توسط متد push به لیست کاربران جاری sidenav اضافه می‌کنیم تا بلافاصله در لیست نمایش داده شود.


استفاده از کامپوننت Snackbar جهت نمایش موفقیت آمیز بودن ثبت اطلاعات

متد save کامپوننت دیالوگ یک تماس جدید را به صورت زیر تکمیل کردیم:
  save() {
    this.userService.addUser(this.user).subscribe(data => {
      console.log("Saved user", data);
      this.dialogRef.close(data);
    });
در اینجا data ارسال شده‌ی به متد close در کامپوننت toolbar در قسمت dialogRef.afterClosed قابل دسترسی خواهد بود:
  openAddContactDialog(): void {
    const dialogRef = this.dialog.open(NewContactDialogComponent, { width: "450px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe(result => {
      console.log("The dialog was closed", result);
    });
  }
بنابراین در ادامه قصد داریم از آن جهت نمایش یک snackbar به همراه ارائه لینک هدایت به صفحه‌ی جزئیات تماس جدید، استفاده کنیم:


کدهای کامل این تغییرات را در ذیل مشاهده می‌کنید:
@Component()
export class ToolbarComponent {

  @Output() toggleSidenav = new EventEmitter<void>();

  constructor(private dialog: MatDialog, private snackBar: MatSnackBar,  private router: Router) { }

  openAddContactDialog(): void {
    const dialogRef = this.dialog.open(NewContactDialogComponent, { width: "450px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe((result: User) => {
      console.log("The dialog was closed", result);
      if (result) {
        this.openSnackBar(`${result.name} contact has been added.`, "Navigate").onAction().subscribe(() => {
          this.router.navigate(["/contactmanager", result.id]);
        });
      }
    });
  }

  openSnackBar(message: string, action: string): MatSnackBarRef<SimpleSnackBar> {
    return this.snackBar.open(message, action, {
      duration: 5000,
    });
  }
}
توضیحات:
برای گشودن snackbar که نمونه‌ای از آن‌را در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید، ابتدا نیاز است سرویس MatSnackBar را به سازنده‌ی کلاس تزریق کرد. سپس توسط آن می‌توان یک کامپوننت مستقل را همانند دیالوگ‌ها نمایش داد و یا می‌توان یک متن را به همراه یک Action منتسب به آن، به کاربر نمایش داد؛ مانند متد openSnackBar که در کامپوننت فوق از آن استفاده می‌شود. این متد در رخ‌داد پس از بسته شدن dialog، نمایش داده شده‌است.
پارامتر اول آن پیامی است که توسط snackbar نمایش داده می‌شود و پارامتر دوم آن، برچسب دکمه مانندی است کنار این پیام، که سبب انجام عملی خواهد شد و در اینجا به آن Action گفته می‌شود. برای مدیریت آن باید متد onAction را فراخوانی کرد و مشترک آن شد. در این حالت اگر کاربر بر روی این دکمه‌ی action کلیک کند، سبب هدایت خودکار او به صفحه‌ی نمایش جزئیات اطلاعات تماس کاربر خواهیم شد. به همین جهت سرویس Router نیز به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است تا بتوان از متد navigate آن استفاده کرد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-05.zip
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.