نظرات مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت دوم - سرویس اعتبارسنجی
یک نمونه از خطای cyclic dependency در مطلب  «احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت ششم - کار با منابع محافظت شده‌ی سمت سرور» بحث شده‌است. ابتدا باید «private http: HttpClient» را از سازنده‌ی کلاس حذف کنید، سپس:
- یک راه حل آن، تزریق «private injector: Injector» است و دریافت وهله‌ی سرویس به صورت (HttpClient)this.injector.get.
- راه حل دوم، دریافت وابستگی مورد نیاز از طریق یک پارامتر (و نه توسط تزریق وابستگی‌ها در سازنده‌ی کلاس):
loadClientConfig(httpClient: HttpClient): Promise<any> {
و سپس دریافت آن به این صورت:
    {
      provide: APP_INITIALIZER,
      useFactory: (config: AppConfigService, httpClient: HttpClient) => () => config.loadClientConfig(httpClient),
      deps: [AppConfigService, HttpClient],
      multi: true
    },
مثال‌های بیشتر در اینجا
نظرات مطالب
آموزش Knockout.Js #1
این سوال خوبی است. اما گمان نمی‌کنم بشود پاسخ دقیقی به بخش کدام مناسب‌تر است به طور کلی داد. شاید بتوانید بر اساس علاقه به MVC یا MVVM یکی را برگزینید. برای کسانی هم که می‌خواهند یکی را شروع کنند شاید Knockout برای شروع با توجه به داکیومنت و بخش آموزش جالب آن بهتر باشد. همچنین مقایسه هایی مانند این یا بحث هایی مانند این کمک کننده است برای انتخاب بین این فریم ورک ها. البته هر دو فریم ورک مدرن و مناسب برای بسیاری موارد هستند. نظر شخصی من این است اگر ASP.NET MVC کار می‌کنید Angular را به صورت راه حل کلی دنبال کنید چون کمی کسب مهارت و آشنایی با تمام مفاهیم آن نسبت به Knockout بیشتر طول می‌کشد. و زمانی که صرف یافتن گزینه بهتر بین این دو می‌کنید را برای مطالعه  Knockout با استفاده از مقالات همین سایت یا بخش آموزش سایت رسمی آن اختصاص دهید. گمان نمی‌کنم از صرف وقت برای این دو پشیمان شوید. هر کدام شیرینی خاص خود را دارند.
نظرات مطالب
AngularJS #1
به شدت دنبال آموزش angularjs بودم. سپاس و چند سوال.
- آیا با استفاده از angularjs برای یک SPA دیگر نیازی به asp.net mvc خواهد بود؟
-کامپایلر ویژوال استودیو به خوبی برای razor کار میکند و بسیار intellisence قوی دارد و امکانات Strongly typed نیز دارد. آیا این امکانات برای angular نیز موجود است تا خطایابی راحت‌تر شود؟
- من یک اپلیکیشن دارم که کاربر هربار یکی از آیتم‌های منو را انتخاب میکند و برای آن یک ویو بصورت partialview درون یک تب لود میشود. هر ویو ، فایل جاوااسکریپت مخصوص به خود دارد. کاربر می‌تواند چندین ویوی مجزا را درون تب‌ها باز کند و بین آنها جابه جا شود. اما مدیریت دستی آنها بسیار سخت شده است. آیا انگولار امکان نمایش چند ویو را بطور همزمان و جابه جا شدن بین آنها را میدهد.( بدون بروز تداخل بین فایل‌های جاوا اسکریپت مربوط به هر ویو).
با تشکر.
مطالب
مسیریابی در Angular - قسمت پنجم - تعریف Child Routes
در Angular امکان تعریف مسیریابی‌هایی، درون سایر مسیریابی‌ها نیز پیش بینی شده‌است. با استفاده از مفهوم Child Routes، امکان تعریف سلسله مراتب مسیریابی‌ها جهت ساماندهی و مدیریت مسیریابی درون برنامه، وجود دارد. همچنین lazy loading مسیریابی‌ها را نیز ساده‌تر کرده و کارآیی آغاز برنامه را بهبود می‌بخشند.


علت نیاز به Child Routes
 
در مثال این سری، منوی اصلی آن به صورت ذیل تعریف شده‌است:
<ul class="nav navbar-nav">
      <li><a [routerLink]="['/home']">Home</a></li>
      <li><a [routerLink]="['/products']">Product List</a></li>
      <li><a [routerLink]="['/products', 0, 'edit']">Add Product</a></li>      
</ul>
سپس از دایرکتیو router-outlet جهت تعریف محل قرارگیری محتوای این مسیریابی‌ها استفاده شده‌است:
<div class="container">
  <router-outlet></router-outlet>
</div>
هربار که مسیری تغییر می‌کند، محتوای router-outlet با محتوای قالب آن کامپوننت جایگزین خواهد شد. اما اگر تعداد المان‌های صفحه‌ی ویرایش محصولات بیش از اندازه بودند و خواستیم فیلدهای آن‌را به دو برگه (tab) تقسیم کنیم چطور؟ برای اینکار نیاز است تا router-outlet ثانویه و مخصوص این قالب را تعریف کنیم. هربار که کاربری بر روی برگه‌ای کلیک می‌کند، به کمک Child routes، محتوای آن برگه را در این router-outlet ثانویه نمایش می‌دهیم. به این ترتیب به کمک Child routes می‌توان امکان نمایش محتوای مسیریابی دیگری را درون مسیریابی اصلی، میسر کرد.

کاربردهای Child routes
 - امکان تقسیم فرم‌های طولانی به چند Tab
 - امکان طراحی طرحبندی‌های Master/Layout
 - قرار دادن قالب یک کامپوننت، درون قالب کامپوننتی دیگر
 - بهبود کپسوله سازی ماژول‌های برنامه
 - جزو الزامات Lazy loading هستند


تنظیم کردن Child Routes

مثال جاری این سری، تنها به همراه یک سری primary routes است؛ مانند صفحه‌ی خوش‌آمد گویی، نمایش لیست محصولات، افزودن و ویرایش محصولات. قالب‌های کامپوننت‌های این‌ها نیز در router-outlet اصلی برنامه نمایش داده می‌شوند. در ادامه می‌خواهیم کامپوننت ویرایش محصولات را تغییر داده و تعدادی برگه را به آن اضافه کنیم. برای اینکار، نیاز به تعریف Child routes است تا بتوان قالب‌های کامپوننت‌های هر برگه را در router-outlet کامپوننت والد که در درون router-outlet اصلی برنامه قرار دارد، نمایش داد.
به همین جهت دو کامپوننت جدید ProductEditInfo و ProductEditTags را نیز به ماژول محصولات اضافه می‌کنیم:
>ng g c product/ProductEditInfo
>ng g c product/ProductEditTags
این دستورات سبب به روز رسانی فایل src\app\product\product.module.ts، جهت تکمیل قسمت declarations آن نیز خواهند شد.

به علاوه اینترفیس src\app\product\iproduct.ts را نیز جهت افزودن گروه محصولات و همچنین آرایه‌ی برچسب‌های یک محصول تکمیل می‌کنیم:
export interface IProduct {
    id: number;
    productName: string;
    productCode: string;
    category: string;
    tags?: string[];
}
در این حالت می‌توانید فایل app\product\product-data.ts را نیز ویرایش کرده و به هر محصول، تعدادی گروه و برچسب را نیز انتساب دهید؛ که البته ذکر tags آن اختیاری است. در اینجا فایل src\app\product\product.service.ts نیز باید ویرایش شده و متد initializeProduct آن تعاریف []:category: null, tags را نیز پیدا کنند.

در ادامه برای تنظیم Child Routes، فایل src\app\product\product-routing.module.ts را گشوده و آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { ProductEditTagsComponent } from './product-edit-tags/product-edit-tags.component';
import { ProductEditInfoComponent } from './product-edit-info/product-edit-info.component';

const routes: Routes = [
  { path: 'products', component: ProductListComponent },
  {
    path: 'products/:id', component: ProductDetailComponent,
    resolve: { product: ProductResolverService }
  },
  {
    path: 'products/:id/edit', component: ProductEditComponent,
    resolve: { product: ProductResolverService },
    children: [
      {
        path: '',
        redirectTo: 'info',
        pathMatch: 'full'
      },
      {
        path: 'info',
        component: ProductEditInfoComponent
      },
      {
        path: 'tags',
        component: ProductEditTagsComponent
      }
    ]
  }
];
- Child Routes، در داخل آرایه‌ی خاصیت children تنظیمات یک مسیریابی والد، قابل تعریف هستند. برای نمونه در اینجا Child Routes به تنظیمات مسیریابی ویرایش محصولات اضافه شده‌اند و کار توسعه‌ی مسیریابی والد خود را انجام می‌دهند.
- در اولین Child Route تعریف شده، مقدار path به '' تنظیم شده‌است. به این ترتیب مسیریابی پیش فرض آن (در صورت عدم ذکر صریح آن‌ها در URL) به صورت خودکار به مسیریابی info هدایت خواهد شد. بنابراین درخواست مسیر products/:id/edit به دومین Child Route تنظیم شده هدایت می‌شود.
- دومین Child Route تعریف شده با مسیری مانند products/:id/edit/info تطابق پیدا می‌کند.
- سومین Child Route تعریف شده با مسیری مانند products/:id/edit/tags تطابق پیدا می‌کند.


تعیین محل نمایش Child Views

برای نمایش قالب یک Child Route درون قالب والد آن، نیاز به تعریف یک دایرکتیو router-outlet جدید، درون قالب والد است و نحوه‌ی تعریف آن با primary outlet تعریف شده‌ی در فایل src\app\app.component.html تفاوتی ندارد.
برای پیاده سازی این مفهوم، نیاز است از قالب ویرایش محصولات و یا فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.html که قالب والد این Child Routes است شروع و آن‌را به دو Child View تقسیم کنیم. این قالب، تاکنون حاوی فرمی جهت ویرایش و افزودن محصولات است. در ادامه می‌خواهیم بجای آن چند برگه را نمایش دهیم. به همین جهت این فرم را حذف کرده و با دو برگه‌ی جدید جایگزین می‌کنیم. در اینجا نحوه‌ی تعریف لینک‌های جدید، به Child Routes و همچنین محل قرارگیری router-outlet ثانویه را نیز مشاهده می‌کنید:
<div class="panel panel-primary">
    <div class="panel-heading">
        {{pageTitle}}
    </div>

    <div class="panel-body" *ngIf="product">
        <div class="wizard">
            <a [routerLink]="['info']">
                Basic Information
            </a>
            <a [routerLink]="['tags']">
                Search Tags
            </a>
        </div>

        <router-outlet></router-outlet>
    </div>

    <div class="panel-footer">
        <div class="row">
            <div class="col-md-6 col-md-offset-2">
                <span>
                    <button class="btn btn-primary"
                            type="button"
                            style="width:80px;margin-right:10px"
                            [disabled]="!isValid()"
                            (click)="saveProduct()">
                        Save
                    </button>
                </span>
                <span>
                    <a class="btn btn-default"
                        [routerLink]="['/products']">
                        Cancel
                    </a>
                </span>
                <span>
                    <a class="btn btn-default"
                        (click)="deleteProduct()">
                        Delete
                    </a>
                </span>
            </div>
        </div>
    </div>

    <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>
</div>
تا اینجا اگر برنامه را توسط دستور ng s -o اجرا کنید، صفحه‌ی ویرایش محصول اول، چنین شکلی را پیدا کرده‌است:




فعالسازی Child Routes

دو روش برای فعالسازی Child Routes وجود دارند:
الف) با ذکر مسیر مطلق
 <a [routerLink]="['/products',product.id,'edit','info']">Info</a>
در این حالت تمام URL segments این مسیر باید به عنوان پارامترهای لینک قید شوند.

ب) با ذکر مسیر نسبی
 <a [routerLink]="['info']">Info</a>
این مسیر از URL segment جاری شروع می‌شود و نباید در حین تعریف آن از / استفاده کرد. اگر از / استفاده شود، معنای ذکر مسیری مطلق را می‌دهد.
در این حالت اگر تنظیمات والد این مسیریابی تغییر کنند، نیازی به تغییر مسیر نسبی تعریف شده نیست (برخلاف حالت مطلق که بر اساس قید کامل تمام اجزای مسیریابی والد آن کار می‌کند).

دقیقا همین پارامترها، قابلیت استفاده‌ی در متد this.route.navigate را نیز دارند:
الف) برای حالت ذکر مسیر مطلق:
 this.router.navigate(['/products', this.product.id,'edit','info']);
ب) و برای حالت ذکر مسیر نسبی:
 this.router.navigate(['info', { relativeTo: this.route }]);
در حالت ذکر مسیر نسبی، نیاز است پارامتر اضافه‌ی دیگری را جهت مشخص سازی مسیریابی والد نیز قید کرد.


تکمیل Child Viewهای برنامه

تا اینجا لینک‌هایی نسبی را به مسیریابی‌های info و tags اضافه کردیم. در ادامه قالب‌ها و کامپوننت‌های آن‌ها را تکمیل می‌کنیم:
الف) تکمیل کامپوننت ProductEditInfoComponent در فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.ts
import { ActivatedRoute } from '@angular/router';
import { NgForm } from '@angular/forms';
import { Component, OnInit, ViewChild } from '@angular/core';

import { IProduct } from './../iproduct';

@Component({
  //selector: 'app-product-edit-info',
  templateUrl: './product-edit-info.component.html',
  styleUrls: ['./product-edit-info.component.css']
})
export class ProductEditInfoComponent implements OnInit {

  @ViewChild(NgForm) productForm: NgForm;

  errorMessage: string;
  product: IProduct;

  constructor(private route: ActivatedRoute) { }

  ngOnInit(): void {
    this.route.parent.data.subscribe(data => {
      this.product = data['product'];

      if (this.productForm) {
        this.productForm.reset();
      }
    });
  }
}
با قالب src\app\product\product-edit\product-edit.component.html که در حقیقت همان فرمی است که از کامپوننت والد حذف کردیم و به اینجا منتقل شده‌است:
<div class="panel-body">
    <form class="form-horizontal"
          novalidate
          #productForm="ngForm">
        <fieldset>
            <legend>Basic Product Information</legend>
            <div class="form-group" 
                    [ngClass]="{'has-error': (productNameVar.touched || 
                                              productNameVar.dirty || product.id !== 0) && 
                                              !productNameVar.valid }">
                <label class="col-md-2 control-label" 
                        for="productNameId">Product Name</label>

                <div class="col-md-8">
                    <input class="form-control" 
                            id="productNameId" 
                            type="text" 
                            placeholder="Name (required)"
                            required
                            minlength="3"
                            [(ngModel)] = product.productName
                            name="productName"
                            #productNameVar="ngModel" />
                    <span class="help-block" *ngIf="(productNameVar.touched ||
                                                     productNameVar.dirty || product.id !== 0) &&
                                                     productNameVar.errors">
                        <span *ngIf="productNameVar.errors.required">
                            Product name is required.
                        </span>
                        <span *ngIf="productNameVar.errors.minlength">
                            Product name must be at least three characters.
                        </span>
                    </span>
                </div>
            </div>
            
            <div class="form-group" 
                    [ngClass]="{'has-error': (productCodeVar.touched || 
                                              productCodeVar.dirty || product.id !== 0) && 
                                              !productCodeVar.valid }">
                <label class="col-md-2 control-label" for="productCodeId">Product Code</label>

                <div class="col-md-8">
                    <input class="form-control" 
                            id="productCodeId" 
                            type="text" 
                            placeholder="Code (required)"
                            required
                            [(ngModel)] = product.productCode
                            name="productCode"
                            #productCodeVar="ngModel" />
                    <span class="help-block" *ngIf="(productCodeVar.touched ||
                                                     productCodeVar.dirty || product.id !== 0) &&
                                                     productCodeVar.errors">
                        <span *ngIf="productCodeVar.errors.required">
                            Product code is required.
                        </span>
                    </span>
                </div>
            </div>           

            <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>
        </fieldset>
    </form>
</div>


ب) تکمیل کامپوننت ProductEditTagsComponent در فایل src\app\product\product-edit-tags\product-edit-tags.component.ts
import { ActivatedRoute } from '@angular/router';
import { IProduct } from './../iproduct';
import { Component, OnInit } from '@angular/core';

@Component({
  //selector: 'app-product-edit-tags',
  templateUrl: './product-edit-tags.component.html',
  styleUrls: ['./product-edit-tags.component.css']
})
export class ProductEditTagsComponent implements OnInit {

  errorMessage: string;
  newTags = '';
  product: IProduct;

  constructor(private route: ActivatedRoute) { }

  ngOnInit(): void {
    this.route.parent.data.subscribe(data => {
      this.product = data['product'];
    });
  }

  // Add the defined tags
  addTags(): void {
    let tagArray = this.newTags.split(',');
    this.product.tags = this.product.tags ? this.product.tags.concat(tagArray) : tagArray;
    this.newTags = '';
  }

  // Remove the tag from the array of tags.
  removeTag(idx: number): void {
    this.product.tags.splice(idx, 1);
  }
}
با قالب src\app\product\product-edit-tags\product-edit-tags.component.html
<div class="panel-body">
    <form class="form-horizontal"
          novalidate>
        <fieldset>
            <legend>Product Search Tags</legend>
            <div class="form-group" 
                    [ngClass]="{'has-error': (categoryVar.touched || 
                                              categoryVar.dirty || product.id !== 0) && 
                                              !categoryVar.valid }">
                <label class="col-md-2 control-label" for="categoryId">Category</label>
                <div class="col-md-8">
                    <input class="form-control" 
                           id="categoryId" 
                           type="text"
                           placeholder="Category (required)"
                           required
                           minlength="3"
                           [(ngModel)]="product.category"
                           name="category"
                           #categoryVar="ngModel" />
                    <span class="help-block" *ngIf="(categoryVar.touched ||
                                                     categoryVar.dirty || product.id !== 0) &&
                                                     categoryVar.errors">
                        <span *ngIf="categoryVar.errors.required">
                            A category must be entered.
                        </span>
                        <span *ngIf="categoryVar.errors.minlength">
                            The category must be at least 3 characters in length.
                        </span>
                    </span>
                </div>
            </div>

            <div class="form-group" 
                    [ngClass]="{'has-error': (tagVar.touched || 
                                              tagVar.dirty || product.id !== 0) && 
                                              !tagVar.valid }">
                <label class="col-md-2 control-label" for="tagsId">Search Tags</label>
                <div class="col-md-8">
                    <input class="form-control" 
                           id="tagsId" 
                           type="text"
                           placeholder="Search keywords separated by commas"
                           minlength="3"
                           [(ngModel)]="newTags"
                           name="tags"
                           #tagVar="ngModel" />
                    <span class="help-block" *ngIf="(tagVar.touched ||
                                                     tagVar.dirty || product.id !== 0) &&
                                                     tagVar.errors">
                        <span *ngIf="tagVar.errors.minlength">
                            The search tag must be at least 3 characters in length.
                        </span>
                    </span>
                </div>
                <div class="col-md-1">
                    <button type="button"
                            class="btn btn-default"
                            (click)="addTags()">
                        Add
                    </button>
                </div>
            </div>
            <div class="row col-md-8 col-md-offset-2">
                <span *ngFor="let tag of product.tags; let i = index">
                    <button class="btn btn-default"
                            style="font-size:smaller;margin-bottom:12px"
                            (click)="removeTag(i)">
                        {{tag}}
                        <span class="glyphicon glyphicon-remove"></span>
                    </button>
                </span>
            </div>
            <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>
        </fieldset>
    </form>
</div>



دریافت اطلاعات جهت Child Routes

روش‌های متعددی برای دریافت اطلاعات جهت Child Routes وجود دارند:
الف) می‌توان از متد this.productService.getProduct جهت دریافت اطلاعات یک محصول استفاده کرد. اما همانطور که در قسمت قبل نیز بررسی کردیم، این روش سبب نمایش ابتدایی یک قالب خالی و پس از مدتی، نمایش اطلاعات آن می‌شود.
ب) می‌توان توسط this.route.snapshot.data['product'] اطلاعات را از Route Resolver، پس از پیش واکشی آن‌ها از وب سرور، دریافت کرد.
ج) اگر قسمت‌های مختلف Child Routes قرار است با اطلاعاتی یکسان کار کنند که قرار است بین برگه‌های مختلف آن به اشتراک گذاشته شوند، این اطلاعات را می‌توانند از Route Resolver والد خود به کمک this.route.snapshot.data['product'] دریافت کنند.
در این مثال ما هرچند چندین برگه‌ی مختلف را طراحی کرده‌ایم، اما اطلاعات نمایش داده شده‌ی توسط آن‌ها متعلق به یک شیء محصول می‌باشند. بنابراین نیاز است بتوان این اطلاعات را بین کامپوننت‌های مختلف این Child Routes به اشتراک گذاشت و تنها با یک وهله‌ی آن کار کرد. به همین جهت با this.route.parent در هر یک از Child Components تعریف شده کار می‌کنیم تا بتوان به یک وهله‌ی شیء محصول، دسترسی یافت.
د) همچنین می‌توان از روش this.route.parent.data.subscribe نیز استفاده کرد. البته در اینجا چون صفحه‌ی افزودن محصولات با صفحه‌ی ویرایش محصولات، دارای root URL Segment یکسانی است، نیاز است از این روش استفاده کرد تا بتوان از تغییرات بعدی پارامتر id آن مطلع شد. این مورد روشی است که در کدهای ProductEditInfoComponent مشاهده می‌کنید.
ngOnInit(): void {
    this.route.parent.data.subscribe(data => {
      this.product = data['product'];

      if (this.productForm) {
        this.productForm.reset();
      }
    });
  }
در اینجا data['product'] به key/value تعریف شده‌ی resolve: { product: ProductResolverService } در تنظیمات مسیریابی اشاره می‌کند که آن‌را در قسمت قبل تکمیل کردیم.
شبیه به همین روش را در ProductEditTagsComponent نیز بکار گرفته‌ایم و در آنجا نیز با شیء  this.route.parent و دسترسی به اطلاعات دریافتی از Route Resolver، کار می‌کنیم. به این ترتیب مطمئن خواهیم شد که  this.product این دو کامپوننت مختلف، هر دو به یک وهله از شیء product دریافتی از سرور، اشاره می‌کنند.
به این ترتیب دکمه‌ی Save ذیل هر دو برگه، به درستی عمل کرده و می‌تواند اطلاعات نهایی یک شیء محصول را ذخیره کند.


رفع مشکلات اعتبارسنجی فرم‌های قرار گرفته‌ی در برگه‌های مختلف

علت استفاده‌ی از ViewChild در ProductEditInfoComponent
 @ViewChild(NgForm) productForm: NgForm;
که به فرم قالب آن اشاره می‌کند:
<form class="form-horizontal" novalidate
#productForm="ngForm">
این است که بتوان متد this.productForm.reset آن‌را پس از هربار دریافت اطلاعات از سرور، فراخوانی کرد. این متد نه تنها اطلاعات آن‌را پاک می‌کند، بلکه خطاهای اعتبارسنجی آن‌را نیز به حالت نخست برمی‌گرداند. بنابراین در این حالت اگر سبب بروز یک خطای اعتبارسنجی، در فرم ویرایش اطلاعات شویم و در همان لحظه صفحه‌ی افزودن یک محصول جدید را درخواست کنیم، کاربر همان خطای اعتبارسنجی قبلی را مجددا مشاهده نکرده و یک فرم از ابتدا آغاز شده را مشاهده می‌کند.
انجام اینکار برای برگه‌‌های دوم به بعد ضروری نیست. از این جهت که با اولین بار نمایش این صفحه، تمام آن‌ها از حافظه خارج می‌شوند و مجددا بازیابی خواهند شد.

مشکل دوم اعتبارسنجی این فرم چند برگه‌ای این است که هرچند خالی کردن نام یا کد محصول، سبب نمایش خطای اعتبارسنجی می‌شود، اما سبب غیرفعال شدن دکمه‌ی Save نخواهند شد؛ از این جهت که این دکمه در قالب والد قرار دارد و نه در قالب فرزندان.

در اولین بار نمایش Child Routes، کامپوننت ویرایش اطلاعات در router-outlet آن نمایش داده می‌شود. در این حالت اگر کاربر بر روی لینک نمایش کامپوننت edit tags کلیک کند، قالب کامپوننت edit info به طور کامل از router-outlet حذف می‌شود و با قالب کامپوننت edit tags جایگزین می‌شود. این فرآیند به این معنا است که فرم edit info به همراه تمام اطلاعات اعتبارسنجی آن unload می‌شوند. به همین ترتیب زمانیکه کاربر درخواست نمایش برگه‌ی ویرایش اطلاعات را می‌کند، قالب edit tags و اطلاعات اعتبارسنجی آن unload می‌شوند. به این معنا که در یک router-outlet در هر زمان تنها یک فرم، به همراه اطلاعات اعتبارسنجی آن در دسترس هستند.
راه حل‌‌های ممکن:
الف) بدنه‌ی اصلی فرم را در کامپوننت والد قرار دهیم و سپس هر کدام از فرزندان، المان‌های فرم‌های مرتبط را ارائه دهند. این روش کار نمی‌کند چون Angular المان‌های فرم‌های قرار گرفته‌ی درون router-outlet را شناسایی نمیکند.
ب) قرار دادن فرم‌ها، به صورت مجزا در هر کامپوننت فرزند (مانند روش فعلی) و سپس اعتبارسنجی دستی در کامپوننت والد.
تغییرات مورد نیاز کامپوننت ProductEditComponent را جهت افزودن اعتبارسنجی فرم‌های فرزند آن‌را در اینجا ملاحظه می‌کنید:
export class ProductEditComponent implements OnInit {
  private dataIsValid: { [key: string]: boolean } = {};

  isValid(path: string): boolean {
    this.validate();
    if (path) {
      return this.dataIsValid[path];
    }
    return (this.dataIsValid &&
      Object.keys(this.dataIsValid).every(d => this.dataIsValid[d] === true));
  }

  saveProduct(): void {
    if (this.isValid(null)) {
      this.productService.saveProduct(this.product)
        .subscribe(
        () => this.onSaveComplete(`${this.product.productName} was saved`),
        (error: any) => this.errorMessage = <any>error
        );
    } else {
      this.errorMessage = 'Please correct the validation errors.';
    }
  }

  validate(): void {
    // Clear the validation object
    this.dataIsValid = {};

    // 'info' tab
    if (this.product.productName &&
      this.product.productName.length >= 3 &&
      this.product.productCode) {
      this.dataIsValid['info'] = true;
    } else {
      this.dataIsValid['info'] = false;
    }

    // 'tags' tab
    if (this.product.category &&
      this.product.category.length >= 3) {
      this.dataIsValid['tags'] = true;
    } else {
      this.dataIsValid['tags'] = false;
    }
  }
}
 - در اینجا dataIsValid، به صورت key/value تعریف شده‌است که در آن key، مسیر یک برگه و مقدار آن، معتبر بودن یا غیرمعتبر بودن وضعیت اعتبارسنجی آن است.
 - سپس متد validate اضافه شده‌است تا کار اعتبارسنجی را انجام دهد. در اینجا از خود شیء this.product که بین دو برگه به اشتراک گذاشته شده‌است برای انجام اعتبارسنجی استفاده می‌کنیم. از این جهت که برگه‌ها نیز با استفاده از  this.route.parent.data، دقیقا به همین وهله دسترسی دارند. بنابراین هرتغییری که در برگه‌ها بر روی این وهله اعمال شود، به کامپوننت والد نیز منعکس می‌شود.
 - متد isValid، مسیر هر برگه را دریافت می‌کند و سپس به متغیر dataIsValid مراجعه کرده و وضعیت آن برگه را باز می‌گرداند. اگر path در اینجا قید نشود، وضعیت تمام برگه‌ها بررسی می‌شوند؛ مانند if (this.isValid(null)) در متد ذخیره سازی اطلاعات.
 - در آخر در فایل product-edit.component.html، وضعیت فعال و غیرفعال دکمه‌ی ثبت را نیز به این متد متصل می‌کنیم:
<button class="btn btn-primary"
                            type="button"
                            style="width:80px;margin-right:10px"
                            [disabled]="!isValid()"
                            (click)="saveProduct()">
      Save
</button>


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-routing-lab-04.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng s -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
مطالب
Blazor 5x - قسمت اول - معرفی
با استفاده از Blazor می‌توان برنامه‌های وب تعاملی را با کمک زبان #C تهیه کرد که پیشتر برای نوشتن آن‌ها به جاوا اسکریپت نیاز بود. به این ترتیب می‌توان برای تهیه‌ی قسمت‌های front-end و backend پروژه‌ی خود، از زبانی که به آن تسلط دارید استفاده کنید. یکی از مزایای آن امکان به اشتراک گذاری کدهای سمت سرور و کلاینت است؛ با توجه به اینکه هر دو به یک زبان تهیه می‌شوند.


وضعیت توسعه‌ی برنامه‌های وب، پیش از ارائه‌ی Blazor

عموما برای توسعه‌ی برنامه‌های وب، در سمت سرور آن‌ها از زبان‌هایی مانند C#، Java و Python و امثال آن‌ها استفاده می‌شود؛ اما این وضعیت در سمت کلاینت فرق می‌کند. در سمت کلاینت، عموما از فریم‌ورک‌ها و کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی مانند Angular ،React ،Vue.js ،jQuery و غیره استفاده می‌شود.


همانطور که مشاهده می‌کنید، فراگیری و اجرای این دو گروه متفاوت از زبان‌ها، مشکل و وقت‌گیر است. بنابراین چقدر خوب می‌شد اگر امکان تهیه‌ی هر دو قسمت برنامه‌های وب، تنها با یک زبان میسر می‌شد. با استفاده از Blazor، این آرزو میسر شده‌است.


با استفاده از Blazor می‌توان کدهای تعاملی UI را بجای استفاده از زبان جاوا اسکریپت، با کمک زبان #C تهیه کرد. به این ترتیب با استفاده از یک زبان می‌توان کدهای سمت سرور و سمت کلاینت را پیاده سازی کرد. البته شاید این سؤال مطرح شود که مرورگرها تنها قادر به درک کدهای HTML و جاوا اسکریپت هستند و نه #C، بنابراین چگونه می‌توان از زبان #C در مرورگرها نیز استفاده کرد؟ پاسخ به آن، به فناوری جدید «وب اسمبلی» بر می‌گردد. Blazor با استفاده از «وب اسمبلی» است که می‌تواند کدهای #C را درون مرورگر اجرا کند.


حالت‌های مختلف هاست و ارائه‌ی برنامه‌های مبتنی بر Blazor

برنامه‌های مبتنی بر Blazor، به دو روش مختلف قابل ارائه هستند:

الف) Blazor Server

Blazor Server، در اساس یک برنامه‌ی استاندارد ASP.NET Core است که در آن تمام قابلیت‌های سمت سرور، مانند کار با EF-Core، میسر است و امکان دسترسی به این امکانات به صورت یکپارچه‌ای در سراسر برنامه وجود دارد. در این حالت، کامپوننت‌های Blazor، بجای اجرای بر روی مرورگر کاربر، در سمت سرور اجرا می‌شوند. این تعاملات و به روز رسانی‌های UI، توسط یک اتصال دائم SignalR مدیریت می‌شوند.


همانطور که مشاهده می‌کنید، در حالت هاست سمت سرور، همه چیز، منجمله کامپوننت‌های Blazor، در همان سمت سرور قرار دارند و این اتصال پشت صحنه‌ی SignalR است که کار تبادل اطلاعات ارسالی و رندر شده را بر عهده می‌گیرد.

ب) Blazor web assembly

در این حالت با استفاده از فناوری جدید «وب اسمبلی»، تمام کدهای یک برنامه‌ی مبتنی بر Blazor به کمک NET Runtime.، داخل مرورگر اجرا می‌شود. به Blazor web assembly باید همانند فریم‌ورک‌های SPA (تک صفحه‌ای وب)، مانند Angular و React نگاه کرد؛ با یک تفاوت مهم: در اینجا بجای استفاده از جاو اسکریپت برای نوشتن برنامه‌ی SPA، از #C استفاده می‌شود. اگر به تصویر فوق دقت کنید، در حالت اجرای برنامه‌های Blazor web assembly، تنها به مرورگر کاربر نیاز است و همه چیز داخل آن قرار می‌گیرد. در اینجا دیگر خبری از یک اتصال دائم SignalR با سرور وجود ندارد.
البته باید دقت داشت که از فناوری وب اسمبلی، در تمام مرورگرهای جدید پشتیبانی می‌شود؛ منهای IE 11. در این حالت مرورگر کل برنامه‌ی Blazor را دریافت می‌کند (همانند دریافت کل کدهای یک برنامه‌ی Angular و یا React) و بدون استفاده از رندر سمت سرور حالت الف، قابلیت تعامل با کاربر را دارد.
بدیهی است با توجه به اینکه Blazor web assembly مستقیما داخل مرورگر اجرا می‌شود، دیگر همانند حالت الف، امکان دسترسی مستقیم به فناوری‌ها و امکانات سمت سرور، مانند کار مستقیم با EF-Core را نخواهد داشت. برای این منظور دقیقا همانند روش کار با سایر فریم ورک‌های SPA، نیاز به تهیه‌ی یک ASP.NET Core Web API جهت تعامل با سرور خواهد بود.


مزایا و معایب حالت‌های مختلف هاست برنامه‌های Blazor

الف) Blazor Server
مزایا:
- حجم دریافتی توسط مرورگر در این حالت بسیار کم است.
- امکان دسترسی به تمام امکانات سمت سرور را دارد؛ مانند تمام کتابخانه‌های سمت سرور و همچنین امکان دیباگ آن نیز همانند سایر برنامه‌های سمت سرور است.
- بر روی مرورگرهای قدیمی نیز قابل اجرا است؛ چون بدون نیاز به فناوری جدید «وب اسمبلی» کار می‌کند.

معایب:
- رندر شدن UI آن نسبت به حالت ب، کندتر است. از این جهت که تمام تعاملات UI آن، توسط اتصال SignalR به سمت سرور ارسال شده و سپس نتیجه‌ی نهایی رندر شده، به سمت کلاینت بازگشت داده می‌شود.
- پشتیبانی از اجرای offline آن وجود ندارد. اگر اتصال SignalR موجود قطع شود، دیگر نمی‌توان از برنامه استفاده کرد.
- با توجه به نیاز به استفاده‌ی از یک اتصال دائم SignalR به ازای هر کاربر، مقیاس پذیری این نوع برنامه‌ها کمتر است. البته اگر تعداد کاربران برنامه‌های شما در یک شبکه‌ی اینترانت داخلی شرکتی محدود است، این مورد مشکل خاصی نخواهد بود. از دیدگاهی دیگر اگر تعداد کاربران برنامه‌ی شما بسیار زیاد است، استفاده از Blazor Server توصیه نمی‌شود. البته باید دقت داشت که سروری با 4GB RAM، می‌تواند 5000 کاربر همزمان SignalR را مدیریت کند.


ب) Blazor web assembly یا به اختصار Blazor WASM
مزایا:
- هیچ نوع وابستگی به سمت سرور ندارد. همینقدر که برنامه توسط مرورگر دریافت شد، قابل اجر است.
- برای هاست آن الزاما نیازی به یک سرور IIS و یا یک وب سرور ASP.NET Core نیست.
- امکان ارائه‌ی آن توسط یک CDN نیز وجود دارد.
- چون در این حالت کل برنامه توسط مرورگر دریافت می‌شود، قابلیت اجرای آفلاین را نیز پیدا می‌کند.
- برای کار، نیازی به اتصال دائم SignalR را ندارد؛ به همین جهت مقیاس پذیری آن بیشتر است.

معایب:
- حتما نیاز به استفاده‌ی از مرورگرهای جدید با پشتیبانی از web assembly را دارد؛ برای مثال نیاز به کروم نگارش 57 به بعد و فایرفاکس نگارش 52 به بعد را دارد و بر روی IE اجرا نمی‌شود.
- چون کل برنامه در این حالت توسط مرورگر دریافت می‌شود، حجم ابتدایی دریافت آن کمی بالا است.
- میدان دید و عملکرد آن همانند سایر برنامه‌های SPA، محدود است به امکاناتی که مرورگر، در اختیار برنامه قرار می‌دهد.



ایجاد پروژه‌های خالی Blazor Server و Blazor web assembly

یا می‌توانید از ویژوال استودیوی کامل و منوی افزودن پروژه‌ی آن برای اینکار استفاده کنید و یا اگر به خروجی دستور dotnet new --list مراجعه کنیم، SDK دات نت 5، به همراه دو قالب مرتبط زیر نیز هست:
C:\Users\Vahid>dotnet new --list
Templates                                         Short Name               Language          Tags
--------------------------------------------      -------------------      ------------      ----------------------
Blazor Server App                                 blazorserver             [C#]              Web/Blazor
Blazor WebAssembly App                            blazorwasm               [C#]              Web/Blazor/WebAssembly
بنابراین فقط کافی است دستور dotnet new blazorserver و یا dotnet new blazorwasm را در یک پوشه‌ی خالی اجرا کنیم تا بر اساس قالب‌های پیش‌فرض ارائه شده، بتوان پروژه‌های خالی Blazor Server و یا Blazor WebAssembly را ایجاد کرد.


در قسمت بعد، این دو پروژه‌ی خالی فوق را ایجاد کرده و ساختار آن‌ها را بررسی می‌کنیم. همچنین نکاتی را هم که در این قسمت در مورد نحوه‌ی هاست این برنامه‌ها عنوان شد، بر روی این پروژه‌ها مشاهده خواهیم کرد.
مطالب
توسعه برنامه های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت چهارم
تا قسمت سوم توانستیم Xamarin را نصب و پروژه‌ی اولیه آن را بیلد کنیم. سپس کد مشترک بین سه پلتفرم را بر روی Windows اجرا و Edit & continue آن را هم تست کردیم که هم برای UI ای که با Xaml نوشته می‌شود و هم برای منطقی که با CSharp نوشته می‌شود، کار می‌کند.
همانطور که گفتیم، کد UI و Logic برای هر سه پلتفرم مشترک است؛ منتهی به علت امکانات دیباگ فوق العاده و سرعت بیشتر ویندوز، ابتدا آن را بر روی ویندوز تست کردیم و بعد برای تکمیل UI، آن را بر روی Android اجرا می‌کنیم. این بار می‌توانید دو پروژه UWP و iOS را Unload کنید و سپس پروژه Android ای را در صورت Unload بودن Load کنید. (با راست کلیک نمودن روی پروژه). این کار باعث می‌شود Visual Studio بیهوده کند نشود؛ مخصوصا اگر سیستم شما ضعیف است.
ابتدا با موبایل یا تبلت اندرویدی شروع می‌کنیم. اگر چه Xamarin از نسخه‌ی 4.0.3 اندروید به بالا را پشتیبانی می‌کند، ولی توصیه می‌کنم وقتتان را بر روی گوشی‌های اندرویدی کمتر از 4.4 تلف نکنید. دستگاه را می‌توانید، هم به صورت USB و هم به صورت Wifi استفاده کنید. ابتدا باید دستگاه اندرویدی خود را آماده‌ی برای دیباگ کنید. برای این منظور مقاله‌های فارسی و انگلیسی زیادی وجود دارند که می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. من عبارت "اندروید debug" را جستجو کردم و به این مقاله رسیدم. همچنین Android SDK شما باید USB debugging اش نصب شده باشد که البته حجم زیادی ندارد. برای بررسی این مورد ابتدا از وجود فولدر extras\google\usb\_driver درAndroid SDK خود مطمئن شوید. حال سؤال این است که ویژوال استودیو، Android SDK را کجا نصب کرده‌است که خیلی ساده در این لینک توضیح داده شده‌است.
اگر فولدر extras\google\usb\_driver وجود نداشت، باید آن را نصب کنید که خیلی ساده توسط Android SDK Manager امکان پذیر است؛ ولی نه! امکان پذیر نیست!
دلیل: در Xamarin شما همیشه بر روی آخرین SDK‌ها حرکت می‌کنید. این شامل Windows SDK 17134 و Android SDK 27 و iOS SDK 11 است. وقتی از نسخه‌ی فعلی ویژوال استودیو، یعنی 15.8 به نسخه‌ی بعدی ویژوال استودیو که الان Preview است بروید، یعنی 15.9، عملا به این معنا است که به Windows SDK 17763 و Android SDK 28 و iOS SDK 12 می‌روید. این بزرگترین مزیت Xamarin است و این یعنی شما همیشه به صد در صد امکانات هر پلتفرم در زبان CSharp دسترسی دارید و همیشه آخرین SDK هر سیستم عامل در اختیار شماست و اگر دوستی از طریق Swift توانست مثالی از ARKit 2.0 را در iOS 12 پیاده سازی کند، قطعا شما هم می‌توانید. همچنین تیم Xamarin نه تنها این امکانات را بلکه Documentation لازم را نیز در اختیار شما قرار می‌دهد. چون در همین مثال، مستندات Apple به زبان Swift / Objective-C بوده و مستندات Xamarin به زبان CSharp.
حال اگر سری به فولدر Android SDK نصب شده‌ی توسط Visual Studio بزنید، مشاهده می‌کنید که خبری از Android SDK Manager نیست! به صورت رسمی، مدتی است که گوگل در نسخه‌های اخیر Android SDK، دیگر Android SDK Manager را ارائه نمی‌کند و همانطور که گفتم شما الان بر روی آخرین نسخه‌ی Android SDK هستید. هر چند ترفندهایی وجود دارد که این Manager را باز می‌گردانند، ولی لزومی به انجام این کار در Xamarin نیست و شما می‌توانید از Android SDK Manager ای که تیم Xamarin ارائه داده‌است، استفاده کنید. همین مسئله در مورد Android Virtual Device Manager که برای مدیریت Emulator‌ها بود نیز صدق می‌کند.
برای استفاده از این دو، ضمن استفاده از ابزارهای دور زدن تحریم، در ویژوال استودیو، در منوی Tools، به قسمت Android رفته و Android SDK Manager را باز کنید. Android Emulator Manager نیز جایگزین Android Virtual Device Manager ای است که قبلا توسط گوگل ارائه می‌شد. حال بعد از باز کردن Android SDK Manager ارائه شده توسط Xamarin، به برگه‌ی Tools آن بروید و از  قسمت extras مطمئن شوید که Google USB driver تیک خورده باشد.
حال پس از وصل کردن گوشی یا تبلت اندرویدی به سیستم توسط کابل USB و Set as startup project نمودن پروژه‌ی XamApp.Android که در قسمت قبل آن را Clone کرده بودید، می‌توانید پروژه را بر روی گوشی خود اجرا کنید. اگر نام گوشی خود را در کنار دکمه‌ی سبز اجرای پروژه (F5) نمی‌بینید، بستن و باز کردن Visual Studio را امتحان کنید. 

پروژه را که اجرا کنید، اولین بیلد کمی طول می‌کشد (اولین بار دو برنامه بر روی گوشی شما نصب می‌شوند که برای کار دیباگ در Xamarin لازم هستند) و اساسا بیلد یک پروژه‌ی اندرویدی کند است. خوشبختانه به واسطه وجود Xaml edit and continue احتیاجی به Stop - Start کردن پروژه و بیلد کردن برای اعمال تغییرات UI نیست و به محض تغییر Xaml، می‌توانید تاثیر آن را در گوشی خود ببینید. ولی برای هر تغییر CSharp باید Stop - Start و Build کنید که زمان بر است و به همین علت تست بر روی پروژه ویندوزی را برای پیاده سازی منطق برنامه پیشنهاد می‌کنیم. البته در نسخه‌ی 15.9 ویژوال استودیو، سرعت بیلد تا 40% بهبود یافته است.
ممکن است شما گوشی اندرویدی یا تبلت نداشته باشید که بخواهید بر روی آن تست کنید و یا مثلا گوشی شما Android 7 هست و می‌خواهید بر روی Android 8 تست بگیرید. در این جا شما احتیاج به استفاده از Emulator را خواهید داشت.
توجه داشته باشید که Emulator شما ترجیحا نباید ARM باشد و بهتر است یا X86 یا X64 باشد، وگرنه ممکن است خیلی کند شود. همچنین بهتر است Google Play Services داشته باشد. همچنین ترجیحا دنبال گزینه‌ی اجرا کردن Emulator نروید؛ اگر خود ویندوز شما درون یک Virtual Machine در حال اجراست.

ابتدا ضمن جستجو کردن "فعال سازی intel virtualization"، اقدام به فعال سازی این امکان در سیستم خود کنید. این آموزش را مناسب دیدم.
گزینه‌های مطرح: [Google Android Emulator] - [Genymotion] - [Microsoft Hyper-V Android Emulator] که فقط یکی از آنها را لازم دارید.

Google Android Emulator توسط خود Google ارائه می‌شود و دارای Google Play Services نیز هست. بر اساس این آموزش به صفحه Workloads در Visual Studio Installer بروید و از قسمت Xamarin دو مورد "Google Android Emulator API Level 27" و "Intel Hardware Accelerated Execution Manager (HAXM) global install" را نصب کنید. توجه داشته باشید که بدین منظور احتیاج به ابزارهای دور زدن تحریم دارید؛ زیرا نیاز به دسترسی به سرورهای گوگل هست. این Emulator آماده برای دیباگ هست و نیازی به اقدام خاصی نیست.

Genymotion حجم کمتری دارد و برای دانلود احتیاج به ابزارهای دور زدن تحریم را ندارد و اساسا نسبت به بقیه بر روی سیستم‌های ضعیف‌تر، بهتر کار می‌کند. فقط Emulator ای که با آن می‌سازید، به صورت پیش فرض Google Play Services را ندارد که در آخرین نسخه‌های آن گزینه Open  GApps به toolbar اضافه شده که Google Play Services را اضافه می‌کند. (از انجام هر گونه عملیات پیچیده بر اساس آموزش‌هایی که برای نسخه‌های قدیمی‌تر Genymotion هستند، پرهیز کنید). مطابق با ابتدای همین آموزش برای دستگاه‌های اندرویدی، Emulator خود را آماده برای دیباگ کنید.

Microsoft Hyper-V android emulators. مایکروسافت قبلا اقدام به ارائه یک Android Emulator کرده بود که برای نسخه 4 و 5 اندروید بودند و بزرگ‌ترین ضعف آنها عدم پشتیبانی از Google Play Services بود که ادامه داده نشدند. ولی سری جدید ارائه شده توسط مایکروسافت چنین مشکلی را ندارد. اگر CPU شما AMD بوده و روش‌های قبلی برای شما کند هستند یا اساسا کار نمی‌کنند، یا در حال حاضر در حال استفاده از Docker for Windows هستید که از Hyper-V استفاده می‌کنید و قصد استفاده مجدد از منابع موجود را دارید، این نیز گزینه خوبی است که جزئیات آن را می‌توانید در  اینجا  دنبال کنید. این Emulator آماده برای دیباگ هست و نیازی به اقدام خاصی نیست. 

پس از اینکه Emulator خود را ساختید، آن را اجرا کنید. سپس برنامه را از درون ویژوال استدیو اجرا کنید. مطابق نسخه ویندوزی، دوباره یک دکمه دارید و یک Label، عدد بر روی Label، با هر بار کلیک کردن بر روی دکمه، افزایش می‌یابد.
سرعت اجرای این برنامه در Emulator یا گوشی شما برای دیباگ است و در حالت Release، سرعت چندین برابر بهتر خواهد شد و به هیچ وجه تست‌های Performance را بر روی Debug mode انجام ندهید.

حال نوبت به پابلیش پروژه می‌رسد. در این قسمت باید توجه کنید که حجم Apk شما برای پروژه‌ی XamApp مثال ما به 7 مگ می‌رسد که برای یک فرم ساده خیلی زیاد به نظر می‌رسد. ولی اگر شما بجای یک فرم ساده، صد فرم پیچیده نیز داشته باشید، باز هم این حجم به 8 مگ نخواهد رسید. حجم Apk خیلی متاثر از کدهای شما نیست، بلکه شامل موارد زیر است:
1- NET. که خود شامل CLR  & BCL است. (BCL (Base Class Library  مثل کلاس‌های string - Stream - List - File و (CLR (Common language runtime که شامل موارد لازم برای اجرای کدها است. این پیاده سازی بر اساس NET Standard 2.0. بوده که عملا اجازه استفاده از تعداد خیلی زیادی از کتابخانه‌های موجود را می‌دهد، حتی Entity framework core! البته هر کتابخانه حجم DLL‌های خودش را اضافه می‌کند.
2- Android Support libraries که به شما اجازه می‌دهد از تعداد زیادی (و البته نه همه) امکانات نسخه‌های جدید اندروید در پروژه‌تان استفاده کنید که بر روی نسخ قدیمی‌تر Android نیز کار کنند. همچنین با یکپارچگی با Google Play Services عملا خیلی از کارها ساده‌تر و با Performance بهتری انجام می‌شود، مانند گرفتن موقعیت کاربر جاری.
3-  Xamarin essentials . اگر چه در CSharp شما به صد در صد امکانات هر سیستم عامل دسترسی دارید و می‌توانید مثلا مقدار درصد شارژ باطری را بخوانید، ولی اینکار مستلزم نوشتن سه کد CSharp ای برای Android - iOS - Windows است که طبیعتا کار را سخت می‌کند. اما Xamarin Essentials به شما اجازه می‌دهد با یک کد CSharp واحد برای هر سه پلتفرم، با باطری، کلیپ‌بورد، قطب نما و خیلی موارد دیگر کار کنید.
4- Xamarin.Forms. اگر Button و Label ای که در مثال برنامه داشتیم، با یکبار نوشتن بر روی هر سه پلتفرم دارند کار می‌کنند، در حالی که هر پلتفرم، Button مخصوص به خود را دارد؛ این را Xamarin Forms مدیریت می‌کند. علاوه بر این، Binding نیز به عهده‌ی Xamarin Forms است.
5- Prism Autofac Bit Framework: درک آن‌ها نیاز به دنبال کردن آموزش‌های این دوره را دارد؛ ولی به صورت کلی معماری پروژه شما بسیار کارآمد و حرفه‌ای خواهد شد و به کدی با قابلیت نگهداری بالا خواهید رسید. 
6-  Rg Plugins Popup  و  Xamanimation  نیز دو کتابخانه‌ی UI بسیار کاربردی و جالب هستند که در طول این آموزش از آنها استفاده خواهد شد.
حجم 7 مگ برای این تعداد کتابخانه و امکان، خیلی زیاد نیست و شما عملا تعداد زیادی از پروژه‌های خود را می‌توانید با همین حجم ببندید و اگر مثلا به پروژه‌ی Humanizer خیلی علاقه داشته باشید (که در این صورت حق هم دارید!) می‌توانید با اضافه شدن چند کیلوبایت (!) به پروژه آن را داشته باشید. اکثر کتابخانه‌های NET. ای سبک هستند. همچنین موقع قرار گرفتن در پروژه، فشرده سازی نیز می‌شوند و قسمت‌های استفاده نشده‌ی آن‌ها نیز توسط Linker حذف می‌شوند.
علاوه بر این، اجرای برنامه بر روی گوشی‌های ضعیف و قدیمی کمی طول می‌کشد. این مربوط به اجرای برنامه است؛ نه باز شدن فرم مثال ما که دارای Button و Label بود و اگر مثال ما دو فرم داشته باشد (که در آموزش‌های بعدی به آن می‌رسیم) می‌بینید که چرخش بین فرم‌ها بسیار سریع است.

مواردی مهم در زمینه‌ی بهبود عملکرد پروژه‌های Xamarin در Android
در ابتدا باید بدانید Apk شما شامل دو قسمت است؛ یکی کدهای CSharp ای شما که DotNet ای بوده و در کنار کدهای کتابخانه‌هایی چون Json.NET بر روی DotNet اجرا می‌شوند. دیگری کتابخانه‌ای است که مثلا با Java نوشته شده و بعد برای استفاده در CSharp بر روی آن یک Wrapper یا پوشاننده توسعه داده شده‌است. عموما توسعه دهندگان چنین پروژه‌هایی، ابتدا پروژه را به Java می‌نویسند و بعد برای JavaScript - CSharp و ... Wrapper ارائه می‌دهند.
برای بهبود اینها ابزارهایی چون AOT-NDK-LLVM-ProGurad-Linker و ... وجود دارند که سعی می‌کنم به صورت ساده آنها را توضیح دهم.

وظیفه ProGurad این است که از قسمتی از پروژه‌ی شما که بخاطر کتابخانه‌های Java ای، عملا DotNet ای نیست، کدهای اضافه و استفاده نشده را حذف کند.
ممکن است استفاده از ProGurad باعث شود کلاسی که داینامیک استفاده شده است، به اشتباه حذف شود. پروژه XamApp دارای یک ProGuard configuration file است که جلوی چنین اشتباهاتی را حتی الامکان می‌گیرد.
همچنین ProGurad که در داخل Android SDK قرار دارد، به Space در طول مسیر حساس است (!) و با توجه به اینکه مسیر پیش فرض Android SDK نصب شده‌ی توسط ویژوال استودیو دارای Space است (C:\Program Files (x86)\Android\android-sdk)  شما در همان ابتدا دچار مشکل می‌شوید! برای حل این مشکل ابدا فولدر Android SDK را جا به جا نکنید؛ بلکه از امکانی در ویندوز به نام Junction folder یا فولدر جانشین استفاده کنید. بدین منظور دستور زیر را وارد کنید:
mklink /j C:\android-sdk "C:\Program Files (x86)\Android\android-sdk"
این مورد باعث می‌شود که مسیر C:\android-sdk نیز به همان مسیر پیش فرض اشاره کند و این دو مسیر در واقع یکی هستند. امیدوارم این امکان را با قابلیت Shortcut سازی در ویندوز اشتباه نگیرید! حال از منوی Tools > Options > Xamarin > Android Settings مسیر Android SDK را به C:\android-sdk تغییر دهید که فاقد Space است و ویژوال استودیو را ببندید و باز کنید.

NDK که در ادامه SDK برای Android قرار می‌گیرد، Native Development Kit است و باعث می‌شود هم DLL‌های DotNet ای و هم Jar‌های Java ای به فایل‌های so تبدیل شوند. so همان DLL ویندوز است، البته برای Linux و همانطور که احتمالا می‌دانید، پایه Android بر روی Linux است. طبیعتا کامپایل شدن کدها به so، بر روی بهبود سرعت برنامه تاثیر گذار است.

Linker نیز مشابه با ProGuard کمک می‌کند، ولی اینبار حجم DLL‌های DotNet ای مانند Json.NET را کم می‌کند. بالاخره شما از صد در صد کلاس‌های یک DLL استفاده نمی‌کنید و موارد اضافی نیز باید حذف شوند. البته این وسط، امکان حذف اشتباه کلاس‌هایی که به صورت داینامیک فراخوانی شده باشند وجود دارد که LinkerConfig موجود در پروژه XamApp حتی الامکان جلوی این مشکل را می‌گیرد.

Release mode  مثل هر پروژه CSharp ای دیگری، بهتر است پروژه در حالت Release mode پابلیش شود. در پروژه XamApp در حالت Release mode، موارد بالا یعنی Linker-NDK-ProGuard نیز درخواست می‌شوند.

جزئیات این موارد در مستندات Xamarin وجود دارد و در پایان این دوره یک Project Builder سورس باز نیز به شما ارائه می‌شود که ساختار اولیه پروژه‌ها را بر اساس نیازهای شما و با بهترین تنظیمات ممکن می‌سازد.

در پروژه XamApp علاوه بر موارد فوق، دو مورد دیگر نیز آماده به استفاده هستند، ولی غیر فعال شده اند؛ AOT و LLVM. اگر به تازگی برنامه نویس شده‌اید، موارد زیر ممکن است خیلی برایتان پیچیده باشند، از آن‌ها عبور کنید و به عنوان "نحوه انجام دادن پابلیش" بروید.

کدهای‌های DotNet ای به سه شکل می‌توانند اجرا شوند:
JIT - AOT - Interpreter
یک برنامه DotNet ای برای اجرا می‌تواند از ترکیب اینها استفاده کند. حالت Interpreter که خیلی جدید معرفی شده و الآن موضوع بحث نیست؛ می‌ماند JIT و AOT
کد CSharp در هنگام کامپایل به IL تبدیل و سپس در زمان اجرا توسط Just in time compiler به زبان ماشین تبدیل می‌شود. اگر قبلا پروژه‌ی ASP.NET یا ASP.NET Core نوشته باشید، چنین رفتاری را در پشت صحنه خواهد داشت. خود JIT که در هر بار اجرای برنامه انجام می‌شود، عملا زمان بر هست. ولی کد زبان ماشین حاصل از آن خیلی Optimize شده برای دقیقا همان ماشین هست؛ با در نظر گرفتن خیلی فاکتورها. در پروژه‌های سمت سرور مثل ASP.NET که پروژه وقتی یک بار اجرا می‌شود، مثلا روی IIS، ممکن است صدها هزار دستور را اجرا کند، در طول چندین روز یا ماه، این عمل JIT خیلی مفید هست. البته همان سربار اولیه‌ی JIT هم توسط چیزی به عنوان Tiered JIT می‌تواند کمتر شود.
اما در پروژه‌ی موبایل که برنامه ممکن است بعد از باز شدن، مثلا ده دقیقه باز باشد و بعد بسته شود، انجام شدن JIT با هر بار باز شدن برنامه خیلی مفید به فایده نیست. بنا به برخی مسائل که واقعا سطح این آموزش را خیلی پیچیده می‌کند، نتیجه کار JIT قابلیت Cache شدن آن چنانی ندارد و عملا باید هر بار اجرا شود.
در پروژه‌های موبایل، گزینه دیگری بر روی میز هست به نام Ahead of time یا AOT که کار تبدیل IL به زبان ماشین را در زمان کامپایل و پابلیش پروژه انجام دهد. طبیعتا این باعث می‌شود سرعت برنامه موبایل در عمل خیلی بالاتر رود، چون سربار JIT در هر بار اجرای برنامه حذف می‌شود. همچنین روال AOT می‌تواند از LLVM یا Low level virtual machine استفاده کند که منجر به تبدیل شدن کد زبان ماشینی می‌شود که بر روی LLVM کار می‌کند. LLVM خودش یک Runtime با سرعت خیلی بالاست که بر روی تمامی سیستم عامل‌ها کار می‌کند.
بر روی Android - iOS - Windows می‌شود از AOT استفاده کرد. در iOS و ویندوز، استفاده‌ی از AOT منجر به افزایش سایز برنامه نمی‌شود، چون قبلا برنامه یک سری کد IL بوده که زمان اجرا توسط JIT به کد ماشین تبدیل می‌شده و الان بجای آن IL، یک سری کد زبان ماشین مبتنی بر LLVM هست. اما بر روی Android، پیاده سازی AOT ناقص هست و البته که با فعال کردن‌اش، سرعت برنامه بسیار بیشتر می‌شود، ولی کماکان نیاز به JIT و IL هم برای برخی از سناریوها هست. این مورد یعنی اینکه فعال سازی AOT+LLVM بر روی اندروید تا مادامی که AOT در Android به صورت آزمایشی هست، باعث افزایش حجم Apk ما از 7 به 13 مگ می‌شود. البته این مورد در نسخه‌های بعدی رفع خواهد شد و رفتار Android مشابه با iOS-Windows خواهد بود؛ یعنی حجم نسبتا کم و سرعت خیلی بالا.
برای فعال سازی AOT+LLVM در csproj پروژه اندرویدی، دو مقدار AotAssemblies و EnableLLVM را از false به true تغییر دهید:
 <AotAssemblies>true</AotAssemblies> 
 <EnableLLVM>true</EnableLLVM>
با این تنظیمات، بیلد شما طولانی‌تر و در عوض سرعت اجرای برنامه بیشتر خواهد شد.

نحوه انجام دادن پابلیش 
برای انجام دادن پابلیش، بر روی پروژه XamApp.Android در هنگامیکه بر روی Release mode هستید، راست کلیک کنید و Archive را بزنید. سپس فایل Archive شده را انتخاب و Distribute را بزنید که به شما Apk مناسب برای انتشار توسط خودتان یا Google Play می‌دهد.
نکات مهم:
1- فایل Apk حاصل از Archive را بدون Distribute کردن، در اختیار کسی قرار ندهید. فقط پیام Corrupt و خراب بودن فایل، حاصل کارتان خواهد بود!
2- اولین باری که Distribute می‌کنید، Wizard مربوطه کمک می‌کند تا یک فایل Certificate را برای Apk اتان بسازید. آن فایل را گم نکنید! در پابلیش‌های بعدی دیگر نباید Certificate جدیدی بسازید؛ بلکه فایل قبلی را باید به آن معرفی کنید و فقط رمز آن Certificate را دوباره بزنید.
3- به برنامه آیکون بدهید. برای آن Splash Screen خوبی بگذارید. در هر بار پابلیش، ورژن برنامه را افزایش دهید. اینها همگی توضیحات اش بر روی بستر وب موجود است. سؤالی بود، همینجا هم می‌توانید بپرسید.
فایل‌های Apk این مثال را می‌توانید از اینجا دانلود کنید.

در قسمت بعدی آموزش، دیباگ و پابلیش گرفتن پروژه بر روی iOS را خواهیم داشت که البته مقداری از مطالب اش با مطالب این آموزش مشترک هست. بعد دست به کد شده و آموزش CSharp و Xaml را خواهیم داشت تا پروژه‌ای با کیفیت، کارآمد و عالی از هر جهت بنویسید.
همچنین تعدادی از نکات مربوط به Performance که مربوط به ظاهر برنامه و نحوه چیدمان صفحات و کنترل‌ها هستند و بر روی Performance هر سه پلتفرم تاثیر گذار هستند (و نه فقط Android‌) نیز در ادامه بحث خواهند شد.
نظرات مطالب
نحوه کار با ftp - بخش اول
ممنون از مطلب شما.
چند نکته جزئی در مورد کدهای تهیه شده:
- وجود این try/catch در اینجا هیچ هدفی رو برآورده نکرده. از قسمت throw ex هم توصیه می‌شود که استفاده نکنید. از thow خالی استفاده کنید تا stack trace پاک نشه.  به علاوه زمانیکه مشغول به طراحی یک کتابخانه هستید تا حد ممکن از ذکر try/catch خودداری کنید. وظیفه بررسی این مسایل مرتبط است به لایه‌های بالاتر استفاده کننده و نه کتابخانه پایه.
- if ابتدای متد هم ضرورتی ندارد. اگر قرار است باشد، باید به استفاده کننده در طی یک استثناء اعلام شود که چرا فایل درخواستی او آپلود نشده. در کل استفاده از متد File.Exists به همراه صدور استثناء در صورت عدم وجود فایل، در اینجا مناسب‌تر است.
- نامگذاری‌هایی مانند obj_ftp مربوط به دوران C است. در سی‌شارپ روش دیگری رو باید استفاده کنید که در مطلب اصول نامگذاری در دات نت به تفصیل بررسی شده.
- بررسی صفر بودن readBytes بهتر است پیش از فراخوانی متد Write انجام شود.
- یک سری از اشیاء در دات نت پیاده سازی کننده IDispoable هستند. به این معنا که بهتر است از using برای استفاده از آن‌ها کمک گرفته شود تا کامپایلر قسمت finally به همراه آزاد سازی منابع را به صورت خودکار اضافه کند. این نکته برای مواردی که در بین کار استثنایی رخ می‌دهد جهت آزاد سازی منابع لازم است. یعنی بهتر بود بجای try/catch از try/finally و یا using در مکان‌های مناسب استفاده می‌شد.
- علت استفاده از شیء Application دراینجا چه چیزی بوده؟ AppSettings خوانده شده از وب کانفیگ برنامه و کل اطلاعات آن در آغاز به کار یک برنامه ASP.NET به صورت خودکار کش می‌شوند. به همین جهت است که اگر حتی یک نقطه در فایل وب کانفیگ تغییر کند برنامه ASP.NET ری استارت می‌شود (تا دوباره تنظیمات را بخواند). بنابراین مستقیما از همان امکانات ConfigurationManager بدون انتساب آن به شیء سراسری Application استفاده کنید. اینکار سرباری آنچنانی هم ندارد؛ چون از حافظه خوانده می‌شود و نه از فایل. هر بار فراخوانی ConfigurationManager.AppSettings به معنای مراجعه به فایل web.config نیست. فقط بار اول اینکار انجام می‌شود؛ تا زمانیکه این فایل تغییر کند یا برنامه ری استارت شود.