ASP.NET MVC #10
Emulator یا شبیه ساز اندروید: Xamarin یک شبیه ساز بسیار عالی برای تست برنامههای اندرویدی در اختیار ما قرار داده است که از Virtual Box استفاده میکند. میتوانید این نرم افزار را با نام Xamarin Android Player از اینجا دانلود نمایید. بعد از نصب و اجرای آن شما باید Imageهای مربوط به هر نسخهای را که میخواهید، دانلود کنید:
برای هر برنامهی اندروید نوشته شده، 3 تنظیم برای SDK مورد استفاده قرار میگیرد:
در بخش بعد اولین برنامهی اندرویدی خود را با Xamarin اجرا مینماییم.
Target Typing در C# 9.0
مشکلی که بعضیها با واژهی کلیدی var دارند، این است که اندکی خوانایی کدها را کاهش میدهد و در این حالت بلافاصله مشخص نیست که نوع شیء در حال استفاده چیست. در C# 9.0 برای این دسته از برنامه نویسها راه حل دیگری را پیشنهاد دادهاند: نوع ابتدایی را مشخص کنید، اما نیازی به ذکر نوع پس از واژهی کلیدی new نیست و همانند var، خود کامپایلر آنرا حدس خواهد زد! برای توضیح آن دو کلاس سادهی زیر را درنظر بگیرید:
public class Person { public string FirstName { get; set; } } public class PersonWithCtor { public PersonWithCtor(string firstName) { this.FirstName = firstName; } public string FirstName { get; set; } }
Person person = new Person();
var person = new Person();
Person person = new();
Target Typing و پارامترهای سازندهی کلاسها در C# 9.0
در مثال فوق، کلاس PersonWithCtor به همراه یک سازندهی پارامتردار تعریف شدهاست. در این حالت Target Typing آن به صورت زیر خواهد بود:
Person person = new("User 1");
var personList = new List<Person> { new ("User 1"), new ("User 2"), // ... };
public void Adopt(Person p) { //... } public void CallerMethod() { this.Adopt(new Person("User 1")); // C# 9.0 this.Adopt(new("User 1")); }
XmlReader.Create(reader, new XmlReaderSettings() { IgnoreWhitespace = true }); // C# 9.0 XmlReader.Create(reader, new() { IgnoreWhitespace = true });
Target Typing و استفاده از خواص کلاسها در C# 9.0
در همان مثال اول، اگر بخواهیم خاصیت FirstName را مقدار دهی کنیم و همچنین از Target Typing نیز استفاده کنیم ... روش زیر کامپایل نخواهد شد:
Person person = new { FirstName = "User 2" };
Person person = new() { FirstName = "User 2" };
امکان استفادهی از Target typing با فیلدها در C# 9.0
امکان تعریف var با فیلدهای یک کلاس در زبان #C وجود ندارد. به همین جهت مجبور هستیم یک چنین تعاریف طولانی را در سطح کلاسها داشته باشیم:
private ConcurrentDictionary<string, ObservableList<Cat>> _catsBefore = new ConcurrentDictionary<string, ObservableList<Cat>>();
private ConcurrentDictionary<string, ObservableList<Cat>> _cats = new(); // C# 9.0
public ObservableCollection<Friend> Friends { get; } = new();
امکان ترکیب null-coalescing operator با target typing در C# 9.0
null-coalescing operator یا همان ?? به این معنا است که اگر متغیر سمت چپ آن نال نبود، همان مقدار درنظر گرفته شود و اگر نال بود، متغیر سمت راست آن بازگشت داده شود. در این حالت مثال زیر را در نظر بگیرید که در آن سگ و گربه از نوع پایهی حیوان تعریف شدهاند:
public interface IAnimal { } public class Dog : IAnimal { } public class Cat : IAnimal { }
Cat cat = null; Dog dog = new(); IAnimal animal = cat ?? dog;
دانستنیهایی در مورد Target Typing
- نوشتن ()throw new مجاز است و نوع پیشفرض آن، System.Exception در نظر گرفته میشود.
- در حالت کار با tuples، نوشتن new اضافی است:
(int a, int b) t = new(1, 2); // "new" is redundant
(int a, int b) t = new(); // OK; same as (0, 0)
محدودیتهای Target Typing در C# 9.0
- امکان نوشتن ()var dog = new وجود ندارد؛ چون نوع سمت راست این انتساب دیگر قابل حدس زدن نیست. نمونهی دیگر آن anonymous type properties است؛ مانند new { Prop = new() } که در آن برای مثال نوع خاصیت Prop قابل حدس زدن نیست.
- target typing با binary operators قابل استفاده نیست.
- به عنوان ref قابل استفاده نیست.
تفاوت بین Interface و کلاس Abstract در چیست؟
1- یک کلاس معمولی تنها میتواند از یک کلاس Abstract ارث بری کند ولی همان کلاس میتواند از چندین Interface ارث ببرد.وضعیت فعلی: هنوز هم برقرار است. اما چون اینبار اینترفیسها هم میتوانند به همراه کد باشند، میتوان به multiple inheritance از طریق اینترفیسها نیز رسید. هنگامیکه پیاده سازیهای پیشفرض اینترفیسها فراخوانی میشوند، فراخوان باید نوع اینترفیس متناظر را هم دقیقا مشخص کند. این ویژگی، مشکل معروفی را به نام «diamond problem»، که در ارث بری چندگانهی از کلاسهای پایه در زبانهای دیگر وجود دارد، حل میکند: زمانیکه دو یا چند کلاس پایه، متد هم نامی را داشته باشند.
2- یک Interface فقط میتواند اعلان متدها و خصوصیتها را داشته باشد؛ اما یک کلاس Abstract علاوه بر آنها میتوانید متدها و خصوصیتهایی با کدهای کامل داشته باشد.وضعیت فعلی: دیگر اینطور نیست. اینترفیسها در C# 8.0 میتوانند به همراه «default implementation» هم باشند.
3- عناصر موجود در کلاس Abstract میتوانند مانند یک کلاس معمولی دارای سطح دسترسی باشند؛ ولی Interfaceها فاقد این امکان هستند.وضعیت فعلی: دیگر اینطور نیست. از زمان C# 8.0 به بعد، اعضای یک اینترفیس هم میتوانند دارای access modifiers باشند. حالت پیشفرض، public است. اما اکنون اینترفیسها میتوانند دارای اعضای private هم باشند که فقط داخل همان اینترفیس قابل دسترسی هستند. این مورد برای خواناتر کردن پیاده سازیهای پیشفرض متدها در اینترفیسها میتواند مفید باشد. در اینجا امکان تعریف اعضای protected نیز میسر است.
4- وقتی شما متدی را به کلاس Abstract اضافه میکنید، به طور خودکار به همه زیر کلاسها اعمال میشود؛ اما در Interface اگر متدی اضافه کنید باید در تمام زیر کلاسها آن را اعمال کنید .
5- کلاسهای Abstract مانند کلاسهای معمولی میتوانند دارای فیلد و عناصر دیگری (مثل ثابتها) باشند؛ در حالیکه یک Interface فاقد این امکان میباشد. همچنین کلاس abstract میتواند شامل سازنده باشد، اما اینترفیس نمیتواند.وضعیت فعلی: هنوز هم تا حدودی برقرار است. با تغییرات زبان #C، اکنون اینترفیسها میتوانند دارای فیلدها، سازندهها و تخریبگرهای استاتیک هم باشند. یک فیلد استاتیک، فیلدی است که مقدار آن متعلق به یک وهلهی خاص نیست (هنوز هم نمیتوان instance filed در اینجا داشت) و به اشتراک گذاشته میشود (دقیقا مانند فیلدهای استاتیک کلاسها عمل میکند).
تگ اولیه | تگ ثانویه | فرهنگ مربوطه |
De | - | آلمانی |
De | AT | آلمانی اتریشی |
De | CH | آلمانی سوئیسی |
En | - | انگلیسی |
En | GB | انگلیسی بریتانیا |
En | US | انگلیسی آمریکایی |
/c[ulture]:En-US
C:\MyApp
C:\MyApp\en-US
System.Resources.ResourceManager
System.Reflection.AssemblyCultureAttribute =============== [assembly:AssemblyCulture("de-CH")]
public interface IAppVersionService { string GetAppVersion(); }
public class AndroidAppVersionService : IAppVersionService { public Android.Content.Context Context { get; set; } public string GetAppVersion() { return Context.PackageManager.GetPackageInfo(Context.PackageName, 0).VersionName; } }
containerBuilder.RegisterType<AndroidAppVersionService>() .As<IAppVersionService>() .PropertiesAutowired(PropertyWiringOptions.PreserveSetValues);
public class iOSAppVersionService : IAppVersionService { public string GetAppVersion() { var infoDictionary = NSBundle.MainBundle.InfoDictionary; return infoDictionary?["CFBundleShortVersionString"] as NSString; } }
public string GetAppVersion() { return $"{Package.Current.Id.Version.Major}.{Package.Current.Id.Version.Minor}"; }
async Task ShowSomeAlertToAndroidPhoneUsersOnly() { if (DeviceService.RuntimePlatform == RuntimePlatform.Android && DeviceService.Idiom == TargetIdiom.Phone) { await UserDialogs.AlertAsync("Some alert to android phone users only!", "Test"); } }
public class XamAppEntryRenderer : EntryRenderer { protected override void OnElementChanged(ElementChangedEventArgs<Entry> e) { base.OnElementChanged(e); if (e.NewElement != null) /* e.NewElement is a Xamarin Forms' Entry */ { Control.ClearButtonMode = UITextFieldViewMode.WhileEditing; // Control is UITextField } } }
[assembly: ExportRenderer(typeof(Entry), typeof(XamAppEntryRenderer))]
یک برنامهی Vue.js را ایجاد کنید و سپس یک پوشه را در فولدر src بنام mixins بسازید. در این پوشه یک فایل را با نام دلخواهی از نوع جاوااسکریپت، ایجاد کنید و محتوای زیر را در آن قرار دهید:
export default { data() { return { title: 'Mixins are cool', copyright: 'All rights reserved. Product of super awesome people' }; }, created: function () { this.greetings(); }, methods: { greetings() { console.log('Howdy my good fellow!'); } } };
برای استفاده از mixin بشکل زیر عمل میکنیم. در واقع کد زیر شامل تمام موارد تعریف شده در myMixin.js میباشد.
<script> import myMixin from './mixins/myMixin' export default { name: 'app', //را دریافت میکند mixins آرایه ای از mixins:[myMixin] } </script> <style>
نکته: در صورتیکه بین mixin و کامپوننت، دادههای همنامی وجود داشته باشد، اولویت با داده یا تابعی است که در خود کامپوننت تعریف شدهاست. مثال زیر را در نظر بگیرید:
export default { data() { return { blogName: 'google.com' }; }, methods: { print() { console.log(this.blogName); } } };
و در کامپوننتی که از mixin فوق استفاده میکند:
<script> import myMixin from "./mixins/myMixin"; import duplicateFuncData from "./mixins/duplicateFuncData"; export default { name: "app", data() { return { // و کامپوننت جاری تکراری ست mixin نام این متغیر در blogName: "microsoft.com" }; }, methods: { // و کامپوننت جاری تکراری ست ولی عملکرد متفاوت دارد mixin نام این تابع در print() { alert(this.blogName); } }, components: {}, //را دریافت میکند mixins آرایه ای از mixins: [myMixin, duplicateFuncData] }; </script>
و نتیجهی اجرا:
تعریف mixin بصورت سراسری: وقتی یک mixin را بصورت global تعریف میکنیم، تمام نمونههای وهله سازی شده از vue، دارای قابلیتهای تعریف شدهی در mixin میباشند. کد main.js را بشکل زیر تغییر میدهیم. اکنون با اجرای برنامه، به ازای هر نمونهای از vue که وهله سازی میشود، تابع زیر اجرا میگردد.
import Vue from 'vue' import App from './App.vue' Vue.config.productionTip = false // بصورت سراسری تعریف شده Vue.mixin({ created: function () { alert('from global mixin') } }) new Vue({ render: h => h(App), }).$mount('#app')
نتیجهگیری:
1) استفاده از mixin باعث اجتناب از تکرار کدها و دادههای تکراری میشود (DRY).
2) از mixin در ساخت پلاگین برای Vue.js استفاده میشود.
// 3. inject some component options Vue.mixin({ created: function () { // some logic ... } ... })
3) اگر mixin و کامپوننتی که از mixin استفاده میکند، هر دو توابع lifecycle را پیاده سازی کرده باشند، اول توابع lifecycle مربوط به mixin اجرا میشود و سپس توابع lifecycle مربوط به کامپوننت.
4) اگر دو کامپوننت، mixin مشترکی را استفاده کنند، دادههای آنها share نخواهد شد و برای اینکه دو کامپوننتی که از mixin واحدی استفاده میکنند بتوانند از دادههای یکسانی در mixin استفاده کنند، نیاز به تزریق وابستگی دارند.
5) اگر از ادغام قسمت جاوااسکریپتی و HTML مربوط به کامپوننتها ناراضی هستید، یک راه حل جداسازی، استفاده از mixin به ازای هر کامپوننت است.
6) استفاده از mixin باعث به روزسانی، نگهداری و توسعهی سادهتر و همچنین ماژولار بودن برنامه میشود.
نکته: برای اجرای برنامه و دریافت پکیجهای مورد استفاده در مثال جاری، نیاز است دستور زیر را اجرا کنید:
npm install
آشنایی با NUnit
NUnit یکی از فریم ورکهای آزمایش واحد سورس باز مخصوص دات نت فریم ورک است. (کلا در دات نت هرجایی دیدید که N ، به ابتدای برنامهای یا کتابخانهای اضافه شده یعنی نمونه منتقل شده از محیط جاوا به دات نت است. برای مثال NHibernate از Hibernate جاوا گرفته شده است و الی آخر)
این برنامه با سی شارپ نوشته شده است اما تمامی زبانهای دات نتی را پشتیبانی میکند (اساسا با زبان نوشته شده کاری ندارد و فایل اسمبلی برنامه را آنالیز میکند. بنابراین فرقی نمیکند که در اینجا چه زبانی بکار گرفته شده است).
ابتدا NUnit را دریافت نمائید:
http://nunit.org/index.php?p=download
یک برنامه ساده از نوع console را در VS.net آغاز کنید.
کلاس MyList را با محتوای زیر به پروژه اضافه کنید:
using System.Collections.Generic;
namespace sample
{
public class MyList
{
public static List<int> GetListOfIntItems(int numberOfItems)
{
List<int> res = new List<int>();
for (int i = 0; i < numberOfItems; i++)
res.Add(i);
return res;
}
}
}
اکنون بر روی نام پروژه در قسمت solution explorer کلیک راست کرده و گزینه add->new project را انتخاب کنید. نوع این پروژه را که متدهای آزمایش واحد ما را تشکیل خواهد داد، class library انتخاب کنید. با نام مثلا TestLibrary (شکل زیر).
با توجه به اینکه NUnit ، اسمبلی برنامه (فایل exe یا dll آنرا) آنالیز میکند، بنابراین میتوان پروژه تست را جدای از پروژه اصلی ایجاد نمود و مورد استفاده قرار داد.
پس از ایجاد پروژه class library ، باید ارجاعی از NUnit framework را به آن اضافه کنیم. به محل نصب NUnit مراجعه کرده (پوشه bin آن) و ارجاعی به فایل nunit.framework.dll را به پروژه اضافه نمائید (شکل زیر).
سپس فضاهای نام مربوطه را به کلاس آزمایش واحد خود اضافه خواهیم کرد:
using NUnit.Framework;
using NUnit.Framework.SyntaxHelpers;
سپس باید ویژگی جدیدی به نام TestFixture را به این کلاس اضافه کرد.
[TestFixture]
public class TestClass
سپس هر متدی که به عنوان متد آزمایش واحد نوشته میشود، باید دارای ویژگی Test باشد تا توسط NUnit بررسی گردد:
[Test]
public void TestGetListOfIntItems()
اکنون برای اینکه بتوانیم متد GetListOfIntItems برنامه خود را در پروژه دیگری تست کنیم، باید ارجاعی را به اسمبلی آن اضافه کنیم. همانند قبل، از منوی project گزینه add reference ، فایل exe برنامه کنسول خود را انتخاب کرده و ارجاعی از آنرا به پروژه class library اضافه میکنیم. بدیهی است امکان اینکه کلاس تست در همان پروژه هم قرار میگرفت وجود داشت و صرفا جهت جداسازی آزمایش از برنامه اصلی اینکار صورت گرفت.
پس از این مقدمات، اکنون متد آزمایش واحد ساده زیر را در نظر بگیرید:
[Test]
public void TestGetListOfIntItems()
{
const int count = 5;
List<int> items = sample.MyList.GetListOfIntItems(count);
Assert.That(items.Count,Is.EqualTo(5));
}
اگر آن را (سطر مربوط به Assert را) کلمه به کلمه بخواهیم به فارسی ترجمه کنیم به صورت زیر خواهد بود:
میخواهیم اثبات کنیم که count مربوط به شیء items مساوی 5 است.
پس از اضافه کردن متد فوق، پروژه را کامپایل نمائید.
اکنون برنامه nunit.exe را اجرا کنید تا NUnit IDE ظاهر شود (در همان دایرکتوری bin مسیر نصب NUnit قرار دارد).
از منوی File آن یک پروژه جدید را آغاز نموده و آنرا ذخیره کنید.
سپس از منوی project آن، با استفاده از گزینه add assembly ، فایل dll کتابخانه تست خود را اضافه نمائید.
احتمالا پس از انجام این عملیات بلافاصله با خطای زیر مواجه خواهید شد:
---------------------------
Assembly Not Loaded
---------------------------
System.ApplicationException : Unable to load TestLibrary because it is not located under
the AppBase
----> System.IO.FileNotFoundException : Could not load file or assembly
'TestLibrary' or one of its dependencies. The system cannot find the file specified.
For further information, use the Exception Details menu item.
همانطور که ملاحظه میکنید، NUnit با استفاده از قابلیتهای reflection در دات نت، اسمبلی را بارگذاری میکند و تمامی کلاسهایی که دارای ویژگی TestFixture باشند در آن لیست خواهد شد.
اکنون بر روی دکمه run کلیک کنید تا اولین آزمایش ما انجام شود. (شکل زیر)
رنگ سبز در اینجا به معنای با موفقیت انجام شدن آزمایش است.
ادامه دارد...
C# 7.1 - async Main
نحوهی کار با متدهای async، در متدهای Main نگارشهای پیش از C# 7.1
برای کار با متدهای Async نیاز است از واژهی کلیدی await استفاده شود و با قید این واژه، ضروری است واژهی کلیدی async نیز به امضای متد دربرگیرندهی عملیات اضافه گردد؛ اما در نگارشهای پیشین زبان #C، امکان async تعریف کردن متد Main وجود نداشت. در این حالت میبایستی به صورت ذیل عمل میشد:
static void Main(string[] args) { MainAsync().GetAwaiter().GetResult(); Console.ReadLine(); } private static async Task MainAsync() { using (StreamReader reader = File.OpenText("Program.cs")) { var message = await reader.ReadToEndAsync().ConfigureAwait(false); Console.Write(message); } }
نحوهی کار با متدهای async در متدهای Main برنامههای مبتنی بر C# 7.1
در زبان سیشارپ، متدهای Main برنامههای کنسول میتوانند خروجیهایی از نوع void و int داشته باشند؛ به همراه آرگومانی از نوع []string و یا بدون آرگومان. اکنون در سیشارپ 7.1، دو امضای دیگر نیز به این مجموعه، جهت کار با اعمال Async اضافه شدهاست: async Task و یا <async Task<int
در این حالت مثال قبل را میتوان به صورت ذیل خلاصه کرد:
static async Task Main(string[] args) { using (StreamReader reader = File.OpenText("Program.cs")) { var message = await reader.ReadToEndAsync().ConfigureAwait(false); Console.Write(message); } Console.ReadLine(); }
نگاهی به پشت صحنهی کامپایل async Task Main در C# 7.1
در عمل، کامپایلر سیشارپ جهت حفظ سازگاری با نگارشهای قبلی، مجددا همان متد static void Main را تولید میکند و عملیاتی را که در مورد نگارشهای پیشین توضیح داده شد، تکرار خواهد کرد:
using System; using System.IO; using System.Runtime.CompilerServices; using System.Threading.Tasks; namespace ConsoleCS71 { internal class Program { private static async Task Main(string[] args) { StreamReader reader = File.OpenText("message.txt"); try { string str = await reader.ReadToEndAsync(); string message = str; str = (string)null; Console.Write(message); message = (string)null; } finally { if (reader != null) reader.Dispose(); } reader = (StreamReader)null; Console.ReadLine(); } [SpecialName] private static void <Main>(string[] args) { Program.Main(args).GetAwaiter().GetResult(); } } }
در یک برنامهی سیشارپ میتوان بیش از یک متد Main داشت
تعریف بیش از یک متد Main در برنامههای سیشارپ مجاز است:
namespace ConsoleApp5 { class Class1 { static void Main(string[] args) { } } class Class2 { static void Main(string[] args) { } } }
اما ... اگر دقت کنید، متد async Task Main در اینجا ایندکس نشدهاست که به نظر کمبود نگارش فعلی VS 2017 است.