مطالب
آرگومان‌های نامگذاری شده (named arguments/parameters) در C#4
مطالب
banned.h

مطالبی توسط تیم Security Development Lifecycle مایکروسافت منتشر شده مبنی بر اینکه آن‌ها هم یک سری از توابع استاندارد زبان C را در کدهای جدید خود ممنوع کرده‌اند. مستندات آن‌را در مقاله زیر می‌توانید مشاهده نمائید:


اخیرا فایل header آن نیز مطابق آخرین به روز رسانی‌های مورد استفاده منتشر شده است:


استفاده از این توابع در کدهای جدید مایکروسافت ممنوع بوده و کدهای قدیمی نیز به مرور اصلاح خواهند شد.

جدیدترین تابعی که به این لیست اضافه شده ، تابع memcpy است که سر منشاء نقایص امنیتی زیر بوده است:
MS03-030 (DirectX)
MS03-043 (Messenger Service)
MS03-044 (Help and Support)
MS05-039 (PnP)
MS04-011 (PCT)
MS05-030 (Outlook Express)
CVE-2007-3999 (MIT Kerberos v5)
CVE-2007-4000 (MIT Kerberos v5)
...!

#pragma deprecated (memcpy, RtlCopyMemory, CopyMemory)
در این حالت زمانیکه کد خود را کامپایل نمائید با اخطار زیر مواجه خواهید شد:
warning C4995: 'memcpy': name was marked as #pragma deprecated
جایگزین آن تابع memcpy_s معرفی شده است و در این حالت کد قدیمی:
char dst[32];
memcpy(dst,src,len);
باید به کد زیر تبدیل گردد:
char dst[32];
memcpy_s(dst,sizeof(dst), src,len);
که یک آرگومان بیشتر دارد و آن هم اندازه‌ی بافر مقصد مورد نظر است.

برای مطالعه بیشتر
Please Join me in welcoming memcpy() to the SDL Rogues Gallery
Unsafe at any speed: Memcpy() banished in Redmond
Good hygiene and Banned APIs
A Look Inside the Security Development Lifecycle at Microsoft

مطالب
راهنمای تغییر بخش احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران سیستم مدیریت محتوای IRIS به ASP.NET Identity – بخش سوم
تغییر الگوریتم پیش فرض هش کردن کلمه‌های عبور ASP.NET Identity

کلمه‌های عبور کاربران فعلی سیستم با الگوریتمی متفاوت از الگوریتم مورد استفاده Identity هش شده‌اند. برای اینکه کاربرانی که قبلا ثبت نام کرده بودند بتوانند با کلمه‌های عبور خود وارد سایت شوند، باید الگوریتم هش کردن Identity را با الگوریتم فعلی مورد استفاده Iris جایگزین کرد.

برای تغییر روش هش کردن کلمات عبور در Identity باید اینترفیس IPasswordHasher را پیاده سازی کنید:
    public class IrisPasswordHasher : IPasswordHasher
    {
        public string HashPassword(string password)
        {
            return Utilities.Security.Encryption.EncryptingPassword(password);
        }

        public PasswordVerificationResult VerifyHashedPassword(string hashedPassword, string providedPassword)
        {
            return Utilities.Security.Encryption.VerifyPassword(providedPassword, hashedPassword) ?
                                                                PasswordVerificationResult.Success :
                                                                PasswordVerificationResult.Failed;
        }
    }

  سپس باید وارد کلاس ApplicationUserManager شده و در سازنده‌ی آن اینترفیس IPasswordHasher را به عنوان وابستگی تعریف کنید:
public ApplicationUserManager(IUserStore<ApplicationUser, int> store,
            IUnitOfWork uow,
            IIdentity identity,
            IApplicationRoleManager roleManager,
            IDataProtectionProvider dataProtectionProvider,
            IIdentityMessageService smsService,
            IIdentityMessageService emailService, IPasswordHasher passwordHasher)
            : base(store)
        {
            _store = store;
            _uow = uow;
            _identity = identity;
            _users = _uow.Set<ApplicationUser>();
            _roleManager = roleManager;
            _dataProtectionProvider = dataProtectionProvider;
            this.SmsService = smsService;
            this.EmailService = emailService;
            PasswordHasher = passwordHasher;
            createApplicationUserManager();
        }

برای اینکه کلاس IrisPasswordHasher را به عنوان نمونه درخواستی IPasswordHasher معرفی کنیم، باید در تنظیمات StructureMap کد زیر را نیز اضافه کنید:
x.For<IPasswordHasher>().Use<IrisPasswordHasher>();

پیاده سازی اکشن متد ثبت نام کاربر با استفاده از Identity

در کنترلر UserController، اکشن متد Register را به شکل زیر بازنویسی کنید:
        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        [CaptchaVerify("تصویر امنیتی وارد شده معتبر نیست")]
        public virtual async Task<ActionResult> Register(RegisterModel model)
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                var user = new ApplicationUser
                {
                    CreatedDate = DateAndTime.GetDateTime(),
                    Email = model.Email,
                    IP = Request.ServerVariables["REMOTE_ADDR"],
                    IsBaned = false,
                    UserName = model.UserName,
                    UserMetaData = new UserMetaData(),
                    LastLoginDate = DateAndTime.GetDateTime()
                };

                var result = await _userManager.CreateAsync(user, model.Password);

                if (result.Succeeded)
                {
                    var addToRoleResult = await _userManager.AddToRoleAsync(user.Id, "user");
                    if (addToRoleResult.Succeeded)
                    {
                        var code = await _userManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id);
                        var callbackUrl = Url.Action("ConfirmEmail", "User",
                            new { userId = user.Id, code }, protocol: Request.Url.Scheme);

                        _emailService.SendAccountConfirmationEmail(user.Email, callbackUrl);

                        return Json(new { result = "success" });
                    }

                    addErrors(addToRoleResult);
                }

                addErrors(result);
            }

            return PartialView(MVC.User.Views._Register, model);
        }
نکته: در اینجا برای ارسال لینک فعال سازی حساب کاربری، از کلاس EmailService خود سیستم IRIS استفاده شده است؛ نه EmailService مربوط به ASP.NET Identity. همچنین در ادامه نیز از EmailService مربوط به خود سیستم Iris استفاده شده است.

برای این کار متد زیر را به کلاس EmailService  اضافه کنید: 
        public SendingMailResult SendAccountConfirmationEmail(string email, string link)
        {
            var model = new ConfirmEmailModel()
            {
                ActivationLink = link
            };

            var htmlText = _viewConvertor.RenderRazorViewToString(MVC.EmailTemplates.Views._ConfirmEmail, model);

            var result = Send(new MailDocument
            {
                Body = htmlText,
                Subject = "تایید حساب کاربری",
                ToEmail = email
            });

            return result;
        }
همچنین قالب ایمیل تایید حساب کاربری را در مسیر Views/EmailTemplates/_ConfirmEmail.cshtml با محتویات زیر ایجاد کنید:
@model Iris.Model.EmailModel.ConfirmEmailModel

<div style="direction: rtl; -ms-word-wrap: break-word; word-wrap: break-word;">
    <p>با سلام</p>
    <p>برای فعال سازی حساب کاربری خود لطفا بر روی لینک زیر کلیک کنید:</p>
    <p>@Model.ActivationLink</p>
    <div style=" color: #808080;">
        <p>با تشکر</p>
        <p>@Model.SiteTitle</p>
        <p>@Model.SiteDescription</p>
        <p><span style="direction: ltr !important; unicode-bidi: embed;">@Html.ConvertToPersianDateTime(DateTime.Now, "s,H")</span></p>
    </div>
</div>

اصلاح پیام موفقیت آمیز بودن ثبت نام  کاربر جدید


سیستم IRIS از ارسال ایمیل تایید حساب کاربری استفاده نمی‌کند و به محض اینکه عملیات ثبت نام تکمیل می‌شد، صفحه رفرش می‌شود. اما در سیستم Identity یک ایمیل حاوی لینک فعال سازی حساب کاربری به او ارسال می‌شود.
برای اصلاح پیغام پس از ثبت نام، باید به فایل myscript.js درون پوشه‌ی Scripts مراجعه کرده و رویداد onSuccess شیء RegisterUser را به شکل زیراصلاح کنید: 
RegisterUser.Form.onSuccess = function (data) {
    if (data.result == "success") {
        var message = '<div id="alert"><button type="button" data-dismiss="alert">×</button>ایمیلی حاوی لینک فعال سازی، به ایمیل شما ارسال شد؛ لطفا به ایمیل خود مراجعه کرده و بر روی لینک فعال سازی کلیک کنید.</div>';
        $('#registerResult').html(message);
    }
    else {
        $('#logOnModal').html(data);
    }
};
برای تایید ایمیل کاربری که ثبت نام کرده است نیز اکشن متد زیر را به کلاس UserController اضافه کنید:
        [AllowAnonymous]
        public virtual async Task<ActionResult> ConfirmEmail(int? userId, string code)
        {
            if (userId == null || code == null)
            {
                return View("Error");
            }
            var result = await _userManager.ConfirmEmailAsync(userId.Value, code);
            return View(result.Succeeded ? "ConfirmEmail" : "Error");
        }
این اکشن متد نیز احتیاج به View دارد؛ پس view متناظر آن را با محتویات زیر اضافه کنید:
@{
    ViewBag.Title = "حساب کاربری شما تایید شد";
}
<h2>@ViewBag.Title.</h2>
<div>
    <p>
        با تشکر از شما، حساب کاربری شما تایید شد.
    </p>
    <p>
        @Ajax.ActionLink("ورود / ثبت نام", MVC.User.ActionNames.LogOn, MVC.User.Name, new { area = "", returnUrl = Html.ReturnUrl(Context, Url) }, new AjaxOptions { HttpMethod = "GET", InsertionMode = InsertionMode.Replace, UpdateTargetId = "logOnModal", LoadingElementDuration = 300, LoadingElementId = "loadingMessage", OnSuccess = "LogOnForm.onSuccess" }, new { role = "button", data_toggle = "modal", data_i_logon_link = "true", rel = "nofollow" })
    </p>
</div>

اصلاح اکشن متد ورود به سایت 

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public async virtual Task<ActionResult> LogOn(LogOnModel model, string returnUrl)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                if (Request.IsAjaxRequest())
                    return PartialView(MVC.User.Views._LogOn, model);
                return View(model);
            }


            const string emailRegPattern =
                @"^([a-zA-Z0-9_\-\.]+)@((\[[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.)|(([a-zA-Z0-9\-]+\.)+))([a-zA-Z]{2,4}|[0-9]{1,3})(\]?)$";

            string ip = Request.ServerVariables["REMOTE_ADDR"];

            SignInStatus result = SignInStatus.Failure;

            if (Regex.IsMatch(model.Identity, emailRegPattern))
            {

                var user = await _userManager.FindByEmailAsync(model.Identity);

                if (user != null)
                {
                    result = await _signInManager.PasswordSignInAsync
                   (user.UserName,
                   model.Password, model.RememberMe, shouldLockout: true);
                }
            }
            else
            {
                result = await _signInManager.PasswordSignInAsync(model.Identity, model.Password, model.RememberMe, shouldLockout: true);
            }


            switch (result)
            {
                case SignInStatus.Success:
                    if (Request.IsAjaxRequest())
                        return JavaScript(IsValidReturnUrl(returnUrl)
                            ? string.Format("window.location ='{0}';", returnUrl)
                            : "window.location.reload();");
                    return redirectToLocal(returnUrl);

                case SignInStatus.LockedOut:
                    ModelState.AddModelError("",
                        string.Format("حساب شما قفل شد، لطفا بعد از {0} دقیقه دوباره امتحان کنید.",
                            _userManager.DefaultAccountLockoutTimeSpan.Minutes));
                    break;
                case SignInStatus.Failure:
                    ModelState.AddModelError("", "نام کاربری یا کلمه عبور اشتباه است.");
                    break;
                default:
                    ModelState.AddModelError("", "در ورود شما خطایی رخ داده است.");
                    break;
            }


            if (Request.IsAjaxRequest())
                return PartialView(MVC.User.Views._LogOn, model);
            return View(model);
        }


اصلاح اکشن متد خروج کاربر از سایت

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        [Authorize]
        public virtual ActionResult LogOut()
        {
            _authenticationManager.SignOut();

            if (Request.IsAjaxRequest())
                return Json(new { result = "true" });

            return RedirectToAction(MVC.User.ActionNames.LogOn, MVC.User.Name);
        }

پیاده سازی ریست کردن کلمه‌ی عبور با استفاده از ASP.NET Identity

مکانیزم سیستم IRIS برای ریست کردن کلمه‌ی عبور به هنگام فراموشی آن، ساخت GUID و ذخیره‌ی آن در دیتابیس است. سیستم Identity  با استفاده از یک توکن رمز نگاری شده و بدون استفاده از دیتابیس، این کار را انجام می‌دهد و با استفاده از قابلیت‌های تو کار سیستم Identity، تمهیدات امنیتی بهتری را نسبت به سیستم کنونی در نظر گرفته است.

برای این کار کدهای کنترلر ForgottenPasswordController را به شکل زیر ویرایش کنید:
using System.Threading.Tasks;
using System.Web.Mvc;
using CaptchaMvc.Attributes;
using Iris.Model;
using Iris.Servicelayer.Interfaces;
using Iris.Web.Email;
using Microsoft.AspNet.Identity;

namespace Iris.Web.Controllers
{
    public partial class ForgottenPasswordController : Controller
    {
        private readonly IEmailService _emailService;
        private readonly IApplicationUserManager _userManager;

        public ForgottenPasswordController(IEmailService emailService, IApplicationUserManager applicationUserManager)
        {
            _emailService = emailService;
            _userManager = applicationUserManager;
        }

        [HttpGet]
        public virtual ActionResult Index()
        {
            return PartialView(MVC.ForgottenPassword.Views._Index);
        }

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        [CaptchaVerify("تصویر امنیتی وارد شده معتبر نیست")]
        public async virtual Task<ActionResult> Index(ForgottenPasswordModel model)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return PartialView(MVC.ForgottenPassword.Views._Index, model);
            }

            var user = await _userManager.FindByEmailAsync(model.Email);
            if (user == null || !(await _userManager.IsEmailConfirmedAsync(user.Id)))
            {
                // Don't reveal that the user does not exist or is not confirmed
                return Json(new
                {
                    result = "false",
                    message = "این ایمیل در سیستم ثبت نشده است"
                });
            }

            var code = await _userManager.GeneratePasswordResetTokenAsync(user.Id);

            _emailService.SendResetPasswordConfirmationEmail(user.UserName, user.Email, code);

            return Json(new
            {
                result = "true",
                message = "ایمیلی برای تایید بازنشانی کلمه عبور برای شما ارسال شد.اعتبارایمیل ارسالی 3 ساعت است."
            });
        }

        [AllowAnonymous]
        public virtual ActionResult ResetPassword(string code)
        {
            return code == null ? View("Error") : View();
        }


        [AllowAnonymous]
        public virtual ActionResult ResetPasswordConfirmation()
        {
            return View();
        }

        //
        // POST: /Account/ResetPassword
        [HttpPost]
        [AllowAnonymous]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public virtual async Task<ActionResult> ResetPassword(ResetPasswordViewModel model)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return View(model);
            }
            var user = await _userManager.FindByEmailAsync(model.Email);
            if (user == null)
            {
                // Don't reveal that the user does not exist
                return RedirectToAction("Error");
            }
            var result = await _userManager.ResetPasswordAsync(user.Id, model.Code, model.Password);
            if (result.Succeeded)
            {
                return RedirectToAction("ResetPasswordConfirmation", "ForgottenPassword");
            }
            addErrors(result);
            return View();
        }

        private void addErrors(IdentityResult result)
        {
            foreach (var error in result.Errors)
            {
                ModelState.AddModelError("", error);
            }
        }

    }
}

همچنین برای اکشن متدهای اضافه شده، View‌های زیر را نیز باید اضافه کنید:

- View  با نام  ResetPasswordConfirmation.cshtml را اضافه کنید.
@{
    ViewBag.Title = "کلمه عبور شما تغییر کرد";
}

<hgroup>
    <h1>@ViewBag.Title.</h1>
</hgroup>
<div>
    <p>
        کلمه عبور شما با موفقیت تغییر کرد
    </p>
    <p>
        @Ajax.ActionLink("ورود / ثبت نام", MVC.User.ActionNames.LogOn, MVC.User.Name, new { area = "", returnUrl = Html.ReturnUrl(Context, Url) }, new AjaxOptions { HttpMethod = "GET", InsertionMode = InsertionMode.Replace, UpdateTargetId = "logOnModal", LoadingElementDuration = 300, LoadingElementId = "loadingMessage", OnSuccess = "LogOnForm.onSuccess" }, new { role = "button", data_toggle = "modal", data_i_logon_link = "true", rel = "nofollow" })
    </p>
</div>

- View با نام ResetPassword.cshtml
@model Iris.Model.ResetPasswordViewModel
@{
    ViewBag.Title = "ریست کردن کلمه عبور";
}
<h2>@ViewBag.Title.</h2>
@using (Html.BeginForm("ResetPassword", "ForgottenPassword", FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" }))
{
    @Html.AntiForgeryToken()
    <h4>ریست کردن کلمه عبور</h4>
    <hr />
    @Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" })
    @Html.HiddenFor(model => model.Code)
    <div>
        @Html.LabelFor(m => m.Email, "ایمیل", new { @class = "control-label" })
        <div>
            @Html.TextBoxFor(m => m.Email)
        </div>
    </div>
    <div>
        @Html.LabelFor(m => m.Password, "کلمه عبور", new { @class = "control-label" })
        <div>
            @Html.PasswordFor(m => m.Password)
        </div>
    </div>
    <div>
        @Html.LabelFor(m => m.ConfirmPassword, "تکرار کلمه عبور", new { @class = "control-label" })
        <div>
            @Html.PasswordFor(m => m.ConfirmPassword)
        </div>
    </div>
    <div>
        <div>
            <input type="submit" value="تغییر کلمه عبور" />
        </div>
    </div>
}

همچنین این View و Controller متناظر آن، احتیاج به ViewModel زیر دارند که آن را به پروژه‌ی Iris.Models اضافه کنید.
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace Iris.Model
{
    public class ResetPasswordViewModel
    {
        [Required]
        [EmailAddress]
        [Display(Name = "ایمیل")]
        public string Email { get; set; }

        [Required]
        [StringLength(100, ErrorMessage = "کلمه عبور باید حداقل 6 حرف باشد", MinimumLength = 6)]
        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "کلمه عبور")]
        public string Password { get; set; }

        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "تکرار کلمه عبور")]
        [Compare("Password", ErrorMessage = "کلمه عبور و تکرارش یکسان نیستند")]
        public string ConfirmPassword { get; set; }

        public string Code { get; set; }
    }
}

حذف سیستم قدیمی احراز هویت

برای حذف کامل سیستم احراز هویت IRIS، وارد فایل Global.asax.cs شده و سپس از متد Application_AuthenticateRequest کدهای زیر را حذف کنید:

var principalService = ObjectFactory.GetInstance<IPrincipalService>();
var formsAuthenticationService = ObjectFactory.GetInstance<IFormsAuthenticationService>();
context.User = principalService.GetCurrent()

فارسی کردن خطاهای ASP.NET Identity

سیستم Identity، پیام‌های خطا‌ها را از فایل Resource موجود در هسته‌ی خود، که به طور پیش فرض، زبان آن انگلیسی است، می‌خواند. برای مثال وقتی ایمیلی تکراری باشد، پیامی به زبان انگلیسی دریافت خواهید کرد و متاسفانه برای تغییر آن، راه سر راست و واضحی وجود ندارد. برای تغییر این پیام‌ها می‌توان از سورس باز بودن Identity استفاده کنید و قسمتی را که پیام‌ها را تولید می‌کند، خودتان با پیام‌های فارسی باز نویسی کنید.

راه اول این است که از این پروژه استفاده کرد و کلاس‌های زیر را به پروژه اضافه کنید:

    public class CustomUserValidator<TUser, TKey> : IIdentityValidator<ApplicationUser>
        where TUser : class, IUser<int>
        where TKey : IEquatable<int>
    {

        public bool AllowOnlyAlphanumericUserNames { get; set; }
        public bool RequireUniqueEmail { get; set; }

        private ApplicationUserManager Manager { get; set; }
        public CustomUserValidator(ApplicationUserManager manager)
        {
            if (manager == null)
                throw new ArgumentNullException("manager");
            AllowOnlyAlphanumericUserNames = true;
            Manager = manager;
        }
        public virtual async Task<IdentityResult> ValidateAsync(ApplicationUser item)
        {
            if (item == null)
                throw new ArgumentNullException("item");
            var errors = new List<string>();
            await ValidateUserName(item, errors);
            if (RequireUniqueEmail)
                await ValidateEmailAsync(item, errors);
            return errors.Count <= 0 ? IdentityResult.Success : IdentityResult.Failed(errors.ToArray());
        }

        private async Task ValidateUserName(ApplicationUser user, ICollection<string> errors)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(user.UserName))
                errors.Add("نام کاربری نباید خالی باشد");
            else if (AllowOnlyAlphanumericUserNames && !Regex.IsMatch(user.UserName, "^[A-Za-z0-9@_\\.]+$"))
            {
                errors.Add("برای نام کاربری فقط از کاراکتر‌های مجاز استفاده کنید ");
            }
            else
            {
                var owner = await Manager.FindByNameAsync(user.UserName);
                if (owner != null && !EqualityComparer<int>.Default.Equals(owner.Id, user.Id))
                    errors.Add("این نام کاربری قبلا ثبت شده است");
            }
        }

        private async Task ValidateEmailAsync(ApplicationUser user, ICollection<string> errors)
        {
            var email = await Manager.GetEmailStore().GetEmailAsync(user).WithCurrentCulture();
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(email))
            {
                errors.Add("وارد کردن ایمیل ضروریست");
            }
            else
            {
                try
                {
                    var m = new MailAddress(email);

                }
                catch (FormatException)
                {
                    errors.Add("ایمیل را به شکل صحیح وارد کنید");
                    return;
                }
                var owner = await Manager.FindByEmailAsync(email);
                if (owner != null && !EqualityComparer<int>.Default.Equals(owner.Id, user.Id))
                    errors.Add("این ایمیل قبلا ثبت شده است");
            }
        }
    }

    public class CustomPasswordValidator : IIdentityValidator<string>
    {
        #region Properties
        public int RequiredLength { get; set; }
        public bool RequireNonLetterOrDigit { get; set; }
        public bool RequireLowercase { get; set; }
        public bool RequireUppercase { get; set; }
        public bool RequireDigit { get; set; }
        #endregion

        #region IIdentityValidator
        public virtual Task<IdentityResult> ValidateAsync(string item)
        {
            if (item == null)
                throw new ArgumentNullException("item");
            var list = new List<string>();

            if (string.IsNullOrWhiteSpace(item) || item.Length < RequiredLength)
                list.Add(string.Format("کلمه عبور نباید کمتر از 6 کاراکتر باشد"));

            if (RequireNonLetterOrDigit && item.All(IsLetterOrDigit))
                list.Add("برای امنیت بیشتر از حداقل از یک کارکتر غیر عددی و غیر حرف  برای کلمه عبور استفاده کنید");

            if (RequireDigit && item.All(c => !IsDigit(c)))
                list.Add("برای امنیت بیشتر از اعداد هم در کلمه عبور استفاده کنید");
            if (RequireLowercase && item.All(c => !IsLower(c)))
                list.Add("از حروف کوچک نیز برای کلمه عبور استفاده کنید");
            if (RequireUppercase && item.All(c => !IsUpper(c)))
                list.Add("از حروف بزرک نیز برای کلمه عبور استفاده کنید");
            return Task.FromResult(list.Count == 0 ? IdentityResult.Success : IdentityResult.Failed(string.Join(" ", list)));
        }

        #endregion

        #region PrivateMethods
        public virtual bool IsDigit(char c)
        {
            if (c >= 48)
                return c <= 57;
            return false;
        }

        public virtual bool IsLower(char c)
        {
            if (c >= 97)
                return c <= 122;
            return false;
        }


        public virtual bool IsUpper(char c)
        {
            if (c >= 65)
                return c <= 90;
            return false;
        }

        public virtual bool IsLetterOrDigit(char c)
        {
            if (!IsUpper(c) && !IsLower(c))
                return IsDigit(c);
            return true;
        }
        #endregion

    }

سپس باید کلاس‌های فوق را به Identity معرفی کنید تا از این کلاس‌های سفارشی شده به جای کلاس‌های پیش فرض خودش استفاده کند. برای این کار وارد کلاس ApplicationUserManager شده و درون متد createApplicationUserManager کدهای زیر را اضافه کنید: 
            UserValidator = new CustomUserValidator< ApplicationUser, int>(this)
            {
                AllowOnlyAlphanumericUserNames = false,
                RequireUniqueEmail = true
            };

            PasswordValidator = new CustomPasswordValidator
            {
                RequiredLength = 6,
                RequireNonLetterOrDigit = false,
                RequireDigit = false,
                RequireLowercase = false,
                RequireUppercase = false
            };
روش دیگر مراجعه به سورس ASP.NET Identity است. با مراجعه به مخزن کد آن، فایل Resources.resx آن را که حاوی متن‌های خطا به زبان انگلیسی است، درون پروژه‌ی خود کپی کنید. همچین کلاس‌های UserValidator و PasswordValidator را نیز درون پروژه کپی کنید تا این کلاس‌ها از فایل Resource موجود در پروژه‌ی خودتان استفاده کنند. در نهایت همانند روش قبلی درون متد createApplicationUserManager کلاس ApplicationUserManager، کلاس‌های UserValidator و PasswordValidator را به Identity معرفی کنید.


ایجاد SecurityStamp برای کاربران فعلی سایت

سیستم Identity برای لحاظ کردن یک سری موارد امنیتی، به ازای هر کاربر، فیلدی را به نام SecurityStamp درون دیتابیس ذخیره می‌کند و برای این که این سیستم عملکرد صحیحی داشته باشد، باید این مقدار را برای کاربران فعلی سایت ایجاد کرد تا کاربران فعلی بتوانند از امکانات Identity نظیر فراموشی کلمه عبور، ورود به سیستم و ... استفاده کنند.
برای این کار Identity، متدی به نام UpdateSecurityStamp را در اختیار قرار می‌دهد تا با استفاده از آن بتوان مقدار فیلد SecurityStamp را به روز رسانی کرد.
معمولا برای انجام این کارها می‌توانید یک کنترلر تعریف کنید و درون اکشن متد آن کلیه‌ی کاربران را واکشی کرده و سپس متد UpdateSecurityStamp را بر روی آن‌ها فراخوانی کنید.
        public virtual async Task<ActionResult> UpdateAllUsersSecurityStamp()
        {
            foreach (var user in await _userManager.GetAllUsersAsync())
            {
                await _userManager.UpdateSecurityStampAsync(user.Id);
            }
            return Content("ok");
        }
البته این روش برای تعداد زیاد کاربران کمی زمان بر است.


انتقال نقش‌های کاربران به جدول جدید و برقراری رابطه بین آن‌ها

در سیستم Iris رابطه‌ی بین کاربران و نقش‌ها یک به چند بود. در سیستم Identity این رابطه چند به چند است و من به عنوان یک حرکت خوب و رو به جلو، رابطه‌ی چند به چند را در سیستم جدید انتخاب کردم. اکنون با استفاده از دستورات زیر به راحتی می‌توان نقش‌های فعلی و رابطه‌ی بین آن‌ها را به جداول جدیدشان منتقل کرد:
        public virtual async Task<ActionResult> CopyRoleToNewTable()
        {
            var dbContext = new IrisDbContext();

            foreach (var role in await dbContext.Roles.ToListAsync())
            {
                await _roleManager.CreateAsync(new CustomRole(role.Name)
                {
                    Description = role.Description
                });
            }

            var users = await dbContext.Users.Include(u => u.Role).ToListAsync();

            foreach (var user in users)
            {
                await _userManager.AddToRoleAsync(user.Id, user.Role.Name);
            }
            return Content("ok");
        }
البته اجرای این کد نیز برای تعداد زیادی کاربر، زمانبر است؛ ولی روشی مطمئن و دقیق است.
نظرات مطالب
نحوه‌ی نگاشت فیلدهای فرمول در Fluent NHibernate
ببینید، توابع ویژه نمایشی سی شارپ شما، یعنی سمت کلاینت. موضوع بحث فوق سمت سرور بانک اطلاعاتی است. مقادیر در سمت سرور مطابق فرمول شما تشکیل می‌شوند. به آخرین کوئری ذکر شده در مطلب فوق دقت کنید. در حال حاضر فقط SQL Server است که امکان استفاده از توابع دات نتی را هم سمت سرور میسر کرده (از نگارش 2005 به بعد). بنابراین اگر می‌خواهید توابع ویژه‌ای را در همان سمت سرور اعمال کنید که منطق آن مثلا با سی شارپ پیاده سازی شده، باید یک CLR function مخصوص اس کیوال سرور درست کنید. بعد فرمول نگاشت فوق را بر اساس این CLR function تعیین کنید و کار می‌کند. چیزی شبیه به همان آخرین کوئری تشکیل شده را خواهید داشت. خلاصه اینکه به نحوی باید این پیاده سازی دات نتی خودتون رو به سمت سرور ببرید.
اما سمت کلاینت شما هر کاری را می‌‌توانید انجام دهید. برای مثال زمان نمایش اطلاعات در WPF یا سیلورلایت از یک Converter استاندارد آن (با پیاده سازی اینترفیس IValueConverter) در حین Binding استفاده کنید. اگر با ASP.NET Webforms کار می‌کنید حین نمایش اطلاعاتی که هم اکنون در سمت کلاینت مهیا است ، مثلا جهت نمایش در یک GridView یا موارد مشابه شما خواهید داشت myFunc(Eval("field")) و شبیه به این که myFunc باید در کدبیهایند شما پیاده سازی شود. در سایر فناوری‌ها که می‌تواند شامل موارد قبل هم باشند، نهایتا شما یک لیست دریافتی از سرور را دارید، یک حلقه با LINQ یا حالت معمولی تشکیل شده و مقادیر مدل مورد نظر ویرایش می‌شوند تا جهت نمایش مناسب شوند.
تمام این‌ها در حالتی است که قصد شما فقط و فقط تغییر نحوه‌ی نمایش است. به عبارتی الان کل دیتای فیلتر شده سمت کاربر مهیا است. شما می‌خواهید به آن شکل دهید.

حالت دیگر (حالت غیر نمایشی و استفاده در کوئری‌ها):
اگر با LINQ کمی بیشتر از اطلاعات موجود در وب کار کرده باشید احتمالا به این سوال رسیده‌اید که آیا می‌شود متد سفارشی خودمان را هم حین تهیه کوئری‌هایی از این دست استفاده کنیم؟ چون فقط یک سری extension method مشخص بیشتر وجود ندارند. اگر من extension method سفارشی خودم را تهیه کردم چطور؟
این سوال دو پاسخ دارد:
- متدهای سفارشی شما حتما روی کل اطلاعات دریافتی از سرور کار می‌کنند؛ اما بهینه نیستند. چون برای مثال myFunc سی شارپ من معادل SQL ایی ندارد که بتوانم مستقیما آن‌را سمت سرور اجرا کنم. چون نهایتا LINQ to NHibernate باید به SQL یا T-SQL ترجمه شود. به همین جهت مجبورم کل اطلاعات را دریافت کنم، مثلا 100 هزار رکورد، حالا که اشیاء دات نتی من تشکیل و کامل شده، متد سفارشی LINQ خودم را بر روی این‌ها اجرا می‌کنم. این روش کار می‌کنه ولی از لحاظ کارآیی فاجعه است.
- روش دیگر: در NH 3.0 این امکان وجود دارد ... بسط پروایدر LINQ آن با صور مختلف. که اگر وقت شد یک مطلب کامل در مورد آن خواهم نوشت.
اشتراک‌ها
دوره 2 ساعته سی‌شارپ برای مبتدی‌ها

C# for Beginners | Full 2-hour course - YouTube

00:00:00 – Start
00:00:09 – What is C#
00:01:27 – C#: Hello World
00:06:01 – C#: The Basics of Strings
00:14:35 – C#: Searching Strings
00:17:27 – C#: Numbers and Integer Math
00:22:04 – C#: Numbers and Integer Precision
00:27:32 – C#: Numbers and Decimals
00:33:10 – C#: Branches (if)
00:44:29 – C#: “Hello World” Explained
00:50:29 – C#: What are Loops?
00:57:42 – C#: Combining Branches and Loops
01:04:34 – C#: Arrays, List, and Collections
01:15:09 – C#: Sort, Search, and Index Lists
01:22:08 – C#: Lists of Other Types
01:29:51 – C#: Debugging
01:34:30 – C#: Object Oriented Programming – Objects and Classes
01:47:20 – C#: Object Oriented Programming – Methods and Members
01:56:02 – C#: Object Oriented Programming – Methods and Exceptions
02:03:00 – C#: Object Oriented Programming – Catching Exceptions 

دوره 2 ساعته سی‌شارپ برای مبتدی‌ها
نظرات مطالب
C# 6 - Null-conditional operators
یک نکته‌ی تکمیلی: بهبود Null Coalescing Assignment در C# 8.0
ساده سازی انتساب مقداری به یک متغیر، اگر نال باشد:
- روش انجام اینکار تا پیش از C# 8.0
if (variable == null)
{
   variable = expression; // C# 1..7
}
- در C# 8.0
variable ??= expression; // C# 8
مطالب
امکان معرفی نوع‌های محدود به یک فایل در C# 11
در C# 11 ارائه‌ی شده‌ی به همراه NET 7.0.، واژه‌ی کلیدی جدید file، جهت تعریف نوع‌های محدود به یک فایل «File Scoped Types» ارائه شده‌است. این واژه‌ی کلیدی را می‌توان به تعریف هر نوع دلخواهی مانند class, interface, record, struct, enum, delegate اضافه کرد (منهای خواص، فیلدها و رخدادها؛ البته تا C# 11)، تا آن نوع، دیگر در سایر کلاس‌های فایل‌های برنامه، قابل دسترسی نباشد و سطح دید استفاده‌ی از آن، تنها محدود به فایل جاری محل قرار گیری آن شود. به این ترتیب می‌توان در یک فضای نام مشخص، چندین کلاس هم‌نام را تعریف کرد؛ کاری که در نگارش‌های پیشین #C، میسر نبود. بدیهی دیگر نمی‌توان یک چنین نوع‌هایی را با سطوح دسترسی متداول internal و یا  public، تعریف و ترکیب کرد.


یک مثال: نمونه‌ای از نحوه‌ی تعریف و استفاده‌ی از File Scoped Types

فرض کنید دو فایل جدید را به نام‌های File1.cs و File2.cs به پروژه‌ی جاری اضافه کرده‌ایم.
محتوای فایل File1.cs به صورت زیر است:
namespace CS11Tests;

file static class Post
{
    public static string GetTitle() => "Title from File1.cs";
}

internal static class InternalClassFromFile1
{
    public static string GetTitle() => Post.GetTitle();
}
و محتوای فایل File2.cs به نحو زیر تعریف شده‌است:
namespace CS11Tests;

file static class Post
{
    public static string GetTitle() => "Title from File2.cs";
}

internal static class InternalClassFromFile2
{
    public static string GetTitle() => Post.GetTitle();
}
اگر دقت کنید، ذیل فضای نام مشخص و ثابت CS11Tests، دو کلاس هم نام Post را داریم که اینبار با واژه‌ی کلیدی file، شروع شده‌اند و میدان دید دسترسی به آن‌ها، محدود به همان فایل دربرگیرنده‌ی آن‌ها است و در سایر قسمت‌های برنامه قابل دسترسی نیستند. اگر خواستیم به‌نحوی از آن‌ها در سایر قسمت‌های برنامه نیز استفاده کنیم، مانند فایل Program.cs، می‌توان یک تعریف متداول internal/public را مانند کلاس‌های internal تعریف شده، ایجاد کرد و سپس به صورت «غیرمستقیمی» به آن‌ها دسترسی یافت:
using System.Security.AccessControl;
using CS11Tests;
using static System.Console;

WriteLine(InternalClassFromFile1.GetTitle());
WriteLine(InternalClassFromFile2.GetTitle());

امکان partial تعریف کردن نوع‌های محدود به یک فایل در C# 11

در اینجا می‌توان نوع‌های محدود به یک فایل را partial نیز تعریف کرد؛ به شرطی که تمام تعاریف آن‌ها داخل همان فایل قرار گیرند:
namespace CS11Tests;

file static partial class Post
{
    internal static string GetFileScopeTitle() => "Title from File3.cs";
}

file static partial class Post
{
    internal static string AnotherGetFileScopeTitle() => "Another Title from File3.cs";
}

یک سؤال: اگر در یک فایل، file class Post و در فایلی دیگر، کلاس هم نام داخلی internal class Post را تعریف کردیم، آیا می‌توان از نمونه‌ی هم‌نام internal، در کلاس file دار استفاده کرد؟
پاسخ:
خیر!
فرض کنید در File4.cs چنین تعریفی را داریم:
namespace CS11Tests;

internal static class Post
{
    public static string GetTitle() => "Title from File4.cs";
}
در اینجا در فضای نام مشخصی، کلاس Post، به صورت internal تعریف شده‌است. اکنون در File3.cs، مجدد تعریف کلاس هم‌نام Post را اینبار به صورت file داریم:
namespace CS11Tests;

file static class Post
{
    internal static string GetFileScopeTitle() => CS11Tests.Post.GetTitle() + "Title from File3.cs";
}
این قطعه کد کامپایل نمی‌شود. چون Post ای که در اینجا قابل استفاده‌است، دقیقا همان کلاس Post جاری این فایل است و نه نمونه‌ی هم‌نام internal در فایلی دیگر.


خروجی کامپایلر C# 11 در مورد سطح دسترسی file

کامپایلر C# 11 جهت جلوگیری از تداخل نام‌های حاصل از تعریف کلاس‌های با سطح دسترسی file، از قالب زیر:
<SourceFileNameWithoutExtension>F$index$_TypeName
برای نامگذاری نهایی اینگونه نوع‌ها استفاده می‌کند؛ مانند مثال زیر که مرتبط با کلاس Post تعریف شده‌ی در فایل File1.cs است:
internal static class <File1>F3A5590C89B71B2DB20A548228781187A11D076C0CC91E851A4EE796FFE808F8F__Post
{
    public static string GetTitle()
    {
        return "Title from File1.cs";
    }
}
Index منحصربفرد استفاده شده، مشکل تداخل نام‌ها را برطرف می‌کند و به علت وجود <> در تعریف این نام‌های ویژه، امکان استفاده‌ی از آن‌ها در سایر قسمت‌ها و فایل‌های برنامه وجود ندارد.
تاکنون از این روش نامگذاری ویژه، در موارد دیگری مانند async/await , lambda, anonymous method, anonymous types نیز استفاده شده‌است.

چرا قابلیت «File Scoped Types» به زبان C# 11 اضافه شده‌است؟

- جهت کدهای تولیدی توسط ابزارها: گاهی از اوقات، تولید کننده‌های کد، از یک نام مشخص مانند DataSet، بارها و بارها استفاده می‌کنند. برای جلوگیری از تداخل این‌ها، عموما از تعریف تو در توی کلاس‌ها استفاده می‌شود و یا نام آن‌ها را با ایندکس‌هایی مانند DateSet1، DateSet2 و امثال آن‌ها مشخص می‌کنند. وجود واژه‌ی کلیدی file، کار ابزارهای تولید کننده‌ی کد را ساده‌تر می‌کند.
- برای ساده سازی تعریف متدهای الحاقی: با استفاده از سطح دسترسی فایل می‌توان از تداخل متدهای الحاقی هم نام و همچنین شلوغ شدن intellisense جلوگیری کرد. به این ترتیب می‌توان کلاس‌های حاوی Extension method مختص به یک فایل را ایجاد کرد که در سایر قسمت‌های برنامه قابل دسترسی نباشند.
- کاهش تعریف کلاس‌های تو در تو: همانطور که عنوان شد، یکی از روش‌های مقابله‌ی با مشکل تعریف کلاس‌های هم نام در یک فضای نام مشخص، تعریف nested classes است. با ارائه‌ی واژه‌ی کلیدی file، می‌توان یک سطح فرو رفتگی تعریف کلاس‌ها را کاهش داد و به کدهای تمیزتری رسید.
- امکان کپسوله سازی‌های بهتر: عموما کامپوننت‌ها و ماژول‌ها، از چند کلاس تشکیل می‌شوند. با وجود واژه‌ی کلیدی file، می‌توان به سطح بالاتری از خصوصی سازی نوع‌ها، بدون نیاز به تعریف نوع‌های private و یا nested private رسید.
- سهولت نوشتن کلاس‌های آزمون‌های واحد: عموما هر کلاس آزمون، از نوع‌ها و داده‌های خاص خودش استفاده می‌کنند و در اینجا می‌توان سطح دسترسی این تعاریف را بسیار محدود و مختص به همان فایل Test کرد.