اشتراکها
کتابخانه Snap
نظرات مطالب
غنی سازی کامپایلر C# 9.0 با افزونهها
یک نکتهی تکمیلی: چگونه پوشه یا فایلهایی را از عملیات آنالیز خارج کنیم؟
فرض کنید نمیخواهید فایلهای migration حاصل از ابزارهای EF-Core را وارد پروسهی آنالیز افزونهها کنید؛ چون این فایلها به صورت خودکار تولید میشوند و اصلاح آنها، یا کیفیت آنها، مشکل ما نیست. برای این منظور، فقط کافی است داخل پوشهی migrations، یک فایل اختصاصی editorconfig. را با محتوای زیر قرار داد:
[*.cs] generated_code = true
مایکروسافت با افزایش سرعت به روز رسانی توسعه پروژههای سورس باز خود جهت پاسخ دادن به نیاز توسعه دهندگان و توسعه ویژوال استادیو مطابق با آخرین تکنولوژیهای تولید وب سایت، میکوشد تعداد بیشتری از توسعه دهندگان را به سمت استفاده از تکنولوژیهای خود سوق دهد.
سالها است که برنامه نویسان خبره با توجه به روش کاری خود از امکانات Code Generatorها برای تولید کدهای لایههای Data Access ، Logic و یا حتی User Interface استفاده مینمایند. پس از عرضه Entity Framework و تولید خودکار کدهای لایه های Data Access و Logic، این بار این امکان علاوه بر ASP.NET MVC در ASP.NET Web Forms نیز فراهم گردیدهاست تا بدون کد نویسی خسته کننده و تکراری، کدهای لایه رابط کاربر (Create-Read-Update-Delete (CRUD را نیز تولید نماییم.
شروع کار با ASP.NET Scaffolding
پیش نیاز این کار استفاده از Visual Studio 2012 به همراه Web Tools 2012.2 میباشد.
- اول، ابزار Microsoft ASP.NET Scaffolding را از منوی Tools گزینه Extensions and Updates دریافت و نصب نمایید.
- دوم پروژه جدیدی از نوع Visual C# ASP.NET Web Forms Application با فریم ورک 4.5 ایجاد نمایید.
- از پنجره NuGet Package manager با دستور install کتابخانه ASP.NET Web Forms Scaffold Generator را دریافت نمایید
install-package Microsoft.AspNet.Scaffolding.WebForms -pre
- کلاس Person را مانند زیر در فولدر Models ایحاد نماییدویژگی ScaffoldColumn را برای ID، برابر false قرار دهید تا از ایجاد این ستون جلوگیری نمائید.
public class Person { [ScaffoldColumn(false)] public int ID { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } }
- پروژه را Build نمایید.
- بر روی پروژه راست کلیک و از گزینه Add، گزینه ...Scaffold را انتخاب نمایید.
- از پنجره Add Scaffold باز شده بر روی گزینه Add، کلیک کنید.
- پنجره
Add Web Forms Pages مانند زیر باز میشود که امکان انتخاب کلاس،Data Context و MasterPage فراهم میباشد.
- از گزینه Data Context class گزینه New Data Context را انتخاب نمایید. صفحات مورد نیاز را در فولدر Views/Person ایجاد مینمایید.
- کدهای تولید شده را میتوانید بازبینی نمایید پروژه را اجرا تا خروجی کار را مشاهده نمایید.
در طی سالهای قبل، نحوهی آغاز برنامههای ASP.NET Core دچار تغییرات زیادی شدهاست که حداقل سه مورد مهم آنها به صورت زیر است:
- استفاده از WebHost.CreateDefaultBuilder: این روش جهت تنظیم شروع به کار یک برنامهی ASP.NET Core 2x مورد استفاده قرار میگرفت.
- استفاده از Host.CreateDefaultBuilder: روش پیشفرض آغاز برنامههای وب NET Core 3x. و NET 5x. که با معرفی generic host، امکان تهیهی Worker services را میسر کردند.
- استفاده از WebApplication.CreateBuilder: روش جدید شروع به کار با برنامههای وب مبتنی بر NET 6.
استفاده از WebHost.CreateDefaultBuilder در ASP.NET Core 2.x
در نگارش اول ASP.NET Core، مفهومی به نام هاست پیشفرض (default host) وجود نداشت. یکی از مهمترین نکات درنظر گرفته شده در طراحی ASP.NET Core، مفهوم «هزینه کردن به ازای احتیاج» است. یعنی اگر نیاز به قابلیتی نیست، نباید وجود داشته باشد. به این ترتیب یک قالب آغازین نباید به همراه تعداد زیادی بستههای NuGet و مقدار زیادی کد برای تنظیم باشد؛ زمانیکه واقعا قرار نیست از تمام آنها استفاده شود. به همین جهت از نگارش 2، شروع به سادهکردن این قالب اولیه کردند و در این زمان، WebHost.CreateDefaultBuilder ارائه شد. این تنظیم به ظاهر ساده، کدهای پیشفرض مورد نیاز قابل توجهی را جهت ساخت سادهی IWebHostBuilder و IWebHost به همراه دارد. در قالب به همراه آن، بین مفاهیم تنظیمات application و host تفاوت قائل شدهاند؛ یعنی دو فایل Program.cs را برای تنظیمات application و فایل Startup.cs را برای ارائهی تنظیمات هاست، تدارک دیدند.
در این طراحی، بین میدان دید Program و Startup تفاوت وجود دارد. هدف از Program، ارائهی تنظیمات زیرساختی برنامه، مانند تنظیمات HTTP Server، یکپارچگی با IIS و امثال آن شد و عموما در طول عمر برنامه ثابت است. اما برای تغییر رفتار برنامه، بیشتر تغییرات و تنظیمات، به Startup محول شدند؛ مانند تنظیمات تزریق وابستگیها، تنظیمات میانافزارها، مسیریابیها و غیره.
نمونهای از فایل Program.cs برنامههای ASP.NET Core 2x را در اینجا ملاحظه میکنید این تنظیم ساده، کار خواندن فایل appsettings.json و برپایی تنظیمات برنامه، تنظیمات logging و همچنین تنظیمات یکپارچگی با Kestrel/IIS را در پشت صحنه انجام میدهد. همچنین ارجاعی را نیز به کلاس Startup برنامه دارد. متد UseStartup به صورت خودکار به دنبال متدهای ویژهی ConfigureServices و Configure در کلاس آغازین برنامه گشته و آنها را فراخوانی میکند تا تنظیمات تزریق وابستگیها، مسیریابیها و میانافزارها صورت گیرند.
معرفی Generic Host در ASP.NET Core 3.x/5
ASP.NET Core 3.x به همراه تغییرات بزرگی در کدهای آغازین برنامههای ASP.NET Core بود. تا پیش از آن، امکانات پایهی ASP.NET Core تنها برای مقاصد وب قابل استفاده بود. اما در نگارشهای 3x، با ارائهی یک هاست عمومی، امکان پشتیبانی از سایر برنامهها، مانند worker services را نیز میسر کرد؛ برای مثال پیشتیبانی از کارهای طولانی پس زمینه، هاست سرویسهای gRPC، هاست سرویسهای ویندوز و غیره. هدف اصلی از این تغییرات، به اشتراک گذاری فریمورک پایهی ASP.NET Core که تنها برای برنامههای وب ساخته شده بود و به همراه امکاناتی مانند تنظیمات، ثبت وقایع، تزریق وابستگیها و غیره بود، با سایر انواع برنامههای یاد شده است. برای رسیدن به این هدف، Web Host نگارش 2x، به Generic Host نگارش 3x تغییر کرد و سپس ASP.NET Core برفراز آن بنا شد. اینبار بجای IWebHostBuilder، نمونهی جدید IHostBuilder را داریم:
در اینجا نمونهای از فایل Program.cs برنامههای ASP.NET Core 3x را ملاحظه میکنید. با توجه به عمومی بودن این روش، قسمت ConfigureWebHostDefaults آن، همان کار WebHost.CreateDefaultBuilder نگارش 2 ASP.NET Core را انجام میدهد.
ASP.NET Core 5 به همراه تغییرات مهمی در این زمینه نبود و تنها با تغییر target framework در فایل csproj و به روز رسانی بستههای نیوگت مرتبط، کار ارتقاء به نگارش جدید در آن صورت میگرفت.
معرفی WebApplicationBuilder در ASP.NET Core 6x
در دات نت 6، روش آغاز برنامههای وب بطور کامل تغییر کردهاست. در تمام نگارشهای پیشین ASP.NET Core، همواره شاهد دو فایل Program.cs و Startup.cs بودیم؛ اما در اینجا فقط یک فایل Program.cs بیشتر وجود ندارد. هر چند همانطور که در مطلب «ارتقاء فایلهای آغازین برنامههای ASP.NET Core 5x به 6x» نیز عنوان شد، میتوان همان سبک و سیاق پیشین را نیز برگرداند و از این لحاظ محدودیتی وجود ندارد.
در اینجا نمونهای از فایل Program.cs برنامههای دات نت 6 را مشاهده میکنید که تغییرات قابل ملاحظهای داشتهاست:
- استفاده از top level statements
- استفاده از usingهای سراسری و سایر قابلیتهای C# 10.0
- حذف کامل کلاس Startup؛ اینبار همه چیز فقط یک فایل است.
دیدگاهی را که در اینجا بکار گرفتهاند شامل این موارد است و بیشتر تازهواردان را مدنظر دارند:
- برای شروع به کار، using statements اضافی هستند؛ پس حذف شدهاند!
- برای شروع به کار، namespaces اضافی هستند؛ پس حذف شدهاند!
- برای شروع به کار، Program.Main ... هم اضافی است!
- تنظیمات بین دو فایل Program.cs و Startup.cs تقیسم نشدهاند و همهچیز یکجا است و این هم نیازی به توضیح اضافی به تازهواردان، ندارد.
- همچنین همانطور که عنوان شد، « ... متد UseStartup به صورت خودکار به دنبال متدهای ویژهی ConfigureServices و Configure در کلاس آغازین برنامه گشته و آنها را فراخوانی میکند تا تنظیمات تزریق وابستگیها، مسیریابیها و میانافزارها صورت گیرند ...»
نکتهی مهم این توضیح، این است که کلاس Startup، هیچ اینترفیسی را پیاده سازی نمیکند. یعنی نام این متدها، دقیقا باید به همین صورت باشند (بدون اینکه قرار دادی توسط یک اینترفیس برای آنها وضع شده باشد) و ... چرا واقعا باید به این صورت باشد؟! به همین جهت اینها هم حذف شدهاند!
- در اینجا WebApplication هم مشاهده میشود؛ اما آیا واقعا نیازی به آن است؟
پاسخ: خیر! WebApplication.CreateBuilder ای که در اینجا ملاحظه میکنید در حقیقت ساده شدهی قطعه کد زیر از کدهای ASP.NET Core 3x/5x است:
که ... WebApplication.CreateBuilder بدون شک سادهتر از قطعه کد فوق است. همچنین پس از یک سطر زیر:
با استفاده از خاصیت builder.Configuration، میتوان به تنظیمات برنامه دسترسی یافت و یا با استفاده از builder.Services میتوان سرویسهای جدیدی را ثبت کرد:
و یا با استفاده از خاصیت builder.Logging میتوان تنظیمات ثبت وقایع برنامه را تغییر داد:
همچنین در اینجا زمانیکه کار تنظیمات به پایان رسید، نمونهای از WebApplication را به صورت زیر تولید کرده:
و اکنون میتوان تنظیمات میانافزارها و یا مسیریابیها را انجام داد:
که در مقایسه با نگارشهای قبلی، بسیار سادهتر شده، هرچند مرز بین اینها و ترتیب آنها اندکی کمرنگتر شدهاست.
- استفاده از WebHost.CreateDefaultBuilder: این روش جهت تنظیم شروع به کار یک برنامهی ASP.NET Core 2x مورد استفاده قرار میگرفت.
- استفاده از Host.CreateDefaultBuilder: روش پیشفرض آغاز برنامههای وب NET Core 3x. و NET 5x. که با معرفی generic host، امکان تهیهی Worker services را میسر کردند.
- استفاده از WebApplication.CreateBuilder: روش جدید شروع به کار با برنامههای وب مبتنی بر NET 6.
استفاده از WebHost.CreateDefaultBuilder در ASP.NET Core 2.x
در نگارش اول ASP.NET Core، مفهومی به نام هاست پیشفرض (default host) وجود نداشت. یکی از مهمترین نکات درنظر گرفته شده در طراحی ASP.NET Core، مفهوم «هزینه کردن به ازای احتیاج» است. یعنی اگر نیاز به قابلیتی نیست، نباید وجود داشته باشد. به این ترتیب یک قالب آغازین نباید به همراه تعداد زیادی بستههای NuGet و مقدار زیادی کد برای تنظیم باشد؛ زمانیکه واقعا قرار نیست از تمام آنها استفاده شود. به همین جهت از نگارش 2، شروع به سادهکردن این قالب اولیه کردند و در این زمان، WebHost.CreateDefaultBuilder ارائه شد. این تنظیم به ظاهر ساده، کدهای پیشفرض مورد نیاز قابل توجهی را جهت ساخت سادهی IWebHostBuilder و IWebHost به همراه دارد. در قالب به همراه آن، بین مفاهیم تنظیمات application و host تفاوت قائل شدهاند؛ یعنی دو فایل Program.cs را برای تنظیمات application و فایل Startup.cs را برای ارائهی تنظیمات هاست، تدارک دیدند.
در این طراحی، بین میدان دید Program و Startup تفاوت وجود دارد. هدف از Program، ارائهی تنظیمات زیرساختی برنامه، مانند تنظیمات HTTP Server، یکپارچگی با IIS و امثال آن شد و عموما در طول عمر برنامه ثابت است. اما برای تغییر رفتار برنامه، بیشتر تغییرات و تنظیمات، به Startup محول شدند؛ مانند تنظیمات تزریق وابستگیها، تنظیمات میانافزارها، مسیریابیها و غیره.
public class Program { public static void Main(string[] args) { BuildWebHost(args).Run(); } public static IWebHost BuildWebHost(string[] args) => WebHost.CreateDefaultBuilder(args) .UseStartup<Startup>() .Build(); }
معرفی Generic Host در ASP.NET Core 3.x/5
ASP.NET Core 3.x به همراه تغییرات بزرگی در کدهای آغازین برنامههای ASP.NET Core بود. تا پیش از آن، امکانات پایهی ASP.NET Core تنها برای مقاصد وب قابل استفاده بود. اما در نگارشهای 3x، با ارائهی یک هاست عمومی، امکان پشتیبانی از سایر برنامهها، مانند worker services را نیز میسر کرد؛ برای مثال پیشتیبانی از کارهای طولانی پس زمینه، هاست سرویسهای gRPC، هاست سرویسهای ویندوز و غیره. هدف اصلی از این تغییرات، به اشتراک گذاری فریمورک پایهی ASP.NET Core که تنها برای برنامههای وب ساخته شده بود و به همراه امکاناتی مانند تنظیمات، ثبت وقایع، تزریق وابستگیها و غیره بود، با سایر انواع برنامههای یاد شده است. برای رسیدن به این هدف، Web Host نگارش 2x، به Generic Host نگارش 3x تغییر کرد و سپس ASP.NET Core برفراز آن بنا شد. اینبار بجای IWebHostBuilder، نمونهی جدید IHostBuilder را داریم:
public class Program { public static void Main(string[] args) { CreateHostBuilder(args).Build().Run(); } public static IHostBuilder CreateHostBuilder(string[] args) => Host.CreateDefaultBuilder(args) .ConfigureWebHostDefaults(webBuilder => { webBuilder.UseStartup<Startup>(); }; } }
ASP.NET Core 5 به همراه تغییرات مهمی در این زمینه نبود و تنها با تغییر target framework در فایل csproj و به روز رسانی بستههای نیوگت مرتبط، کار ارتقاء به نگارش جدید در آن صورت میگرفت.
معرفی WebApplicationBuilder در ASP.NET Core 6x
در دات نت 6، روش آغاز برنامههای وب بطور کامل تغییر کردهاست. در تمام نگارشهای پیشین ASP.NET Core، همواره شاهد دو فایل Program.cs و Startup.cs بودیم؛ اما در اینجا فقط یک فایل Program.cs بیشتر وجود ندارد. هر چند همانطور که در مطلب «ارتقاء فایلهای آغازین برنامههای ASP.NET Core 5x به 6x» نیز عنوان شد، میتوان همان سبک و سیاق پیشین را نیز برگرداند و از این لحاظ محدودیتی وجود ندارد.
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args); builder.Services.AddRazorPages(); var app = builder.Build(); if (app.Environment.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.UseStaticFiles(); app.MapGet("/", () => "Hello World!"); app.MapRazorPages(); app.Run();
- استفاده از top level statements
- استفاده از usingهای سراسری و سایر قابلیتهای C# 10.0
- حذف کامل کلاس Startup؛ اینبار همه چیز فقط یک فایل است.
دیدگاهی را که در اینجا بکار گرفتهاند شامل این موارد است و بیشتر تازهواردان را مدنظر دارند:
- برای شروع به کار، using statements اضافی هستند؛ پس حذف شدهاند!
- برای شروع به کار، namespaces اضافی هستند؛ پس حذف شدهاند!
- برای شروع به کار، Program.Main ... هم اضافی است!
- تنظیمات بین دو فایل Program.cs و Startup.cs تقیسم نشدهاند و همهچیز یکجا است و این هم نیازی به توضیح اضافی به تازهواردان، ندارد.
- همچنین همانطور که عنوان شد، « ... متد UseStartup به صورت خودکار به دنبال متدهای ویژهی ConfigureServices و Configure در کلاس آغازین برنامه گشته و آنها را فراخوانی میکند تا تنظیمات تزریق وابستگیها، مسیریابیها و میانافزارها صورت گیرند ...»
نکتهی مهم این توضیح، این است که کلاس Startup، هیچ اینترفیسی را پیاده سازی نمیکند. یعنی نام این متدها، دقیقا باید به همین صورت باشند (بدون اینکه قرار دادی توسط یک اینترفیس برای آنها وضع شده باشد) و ... چرا واقعا باید به این صورت باشد؟! به همین جهت اینها هم حذف شدهاند!
- در اینجا WebApplication هم مشاهده میشود؛ اما آیا واقعا نیازی به آن است؟
پاسخ: خیر! WebApplication.CreateBuilder ای که در اینجا ملاحظه میکنید در حقیقت ساده شدهی قطعه کد زیر از کدهای ASP.NET Core 3x/5x است:
var hostBuilder = Host.CreateDefaultBuilder(args) .ConfigureServices(services => { services.AddRazorPages(); }) .ConfigureWebHostDefaults(webBuilder => { webBuilder.Configure((ctx, app) => { if (ctx.HostingEnvironment.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.UseStaticFiles(); app.UseRouting(); app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapGet("/", () => "Hello World!"); endpoints.MapRazorPages(); }); }); }); hostBuilder.Build().Run();
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args);
builder.Services.AddRazorPages(); builder.Services.AddSingleton<MyThingy>();
builder.Logging.AddFile();
var app = builder.Build();
app.UseStaticFiles(); app.MapRazorPages();
اشتراکها
کتاب رایگان Java Succinctly Part 1
Java is a high-level, cross-platform, object-oriented programming language that allows applications to be written once and run on a multitude of different devices. Java applications are ubiquitous, and the language is consistently ranked as one of the most popular and dominant in the world. Christopher Rose’s Java Succinctly Part 1 describes the foundations of Java–from printing a line of text to the console, to inheritance hierarchies in object-oriented programming. The e-book covers practical aspects of programming, such as debugging and using an IDE, as well as the core mechanics of the language.
Table of Contents
- Introduction
- Getting Started
- Writing Output
- Reading Input
- Data Types and Variables
- Operators and Expressions
- Control Structures
- Object-Oriented Programming
- Example Programs and Conclusion
نظرات مطالب
پشتیبانی توکار از GDPR در ASP.NET Core 2.1
بستهی AspNetCoreCompat آن برای MVC 5x هست (البته پشتیبانی آنچنانی هم ندارد) و در کل خیر. معماری اینها یکی نیست. وابستگیهای اینها یکی نیست. از دیدگاه مایکروسافت، MVC 5x در فاز نگهداری هست و نه توسعهی اصلی. حتی قصد بازنشسته کردن Full .NET framework را با NET Core 3. دارند. قسمتهای باقیماندهی Full .NET framework که در NET Core. نیست، همان قسمتهای دسکتاپ هستند (WPF و WinForms). اینها را هم قصد دارند در نگارش 3 به NET Core. اضافه کنند (به صورت غیرچندسکویی و فقط مختص ویندوز) که معنای غیرمستقیم آن هدایت توسعه دهندگان دات نت به صرفا NET Core. هست.
یکی از مواردی را که در حین ارتقاء پروژههای خود به NET 5.0. و C# 9.0 احتمالا مشاهده خواهید کرد، گزارش خطاهای کامپایلری است که پیشتر با نگارشهای قبلی #C و NET Core.، اصلا خطا نبوده و بدون مشکل کامپایل میشدند. یعنی کدی که با NET Core SDK 3x. بدون مشکل کامپایل میشود، الزامی ندارد که با NET 5.0 SDK. نیز کامپایل شود. در این مطلب، تغییرات صورت گرفتهی در تنظیمات کامپایلر #C را در NET 5.0 SDK.، بررسی میکنیم.
معرفی AnalysisLevel در کامپایلر C# 9.0 و .NET 5.0 SDK
سالها است که تیم کامپایلر #C قصد داشتهاست تا اخطارهای بیشتری را به توسعه دهندگان نمایش دهد؛ اما چون ممکن بود در حالت تنظیم پروژه جهت تبدیل اخطارها به خطا، اینکار به عملی ناخوشایند تبدیل شود، آنرا انجام نداده بودند. با ارائهی NET 5.، گزینهی جدیدی به نام AnalysisLevel، به تنظیمات کامپایلر C# 9.0 اضافه شدهاست که توسط آن میتوان سطوح نمایش خطاها و اخطارهای ارائه شده را تنظیم کرد. حالت پیشفرض آن برای پروژههای مبتنی بر net5.0، به عدد 5 تنظیم شدهاست و حتی این مورد را برای سایر SDKها نیز میتوان تنظیم کرد:
Target Framework Default for AnalysisLevel net5.0 5 netcoreapp3.1 or lower 4 netstandard2.1 or lower 4 .NET Framework 4.8 or lower 4
البته اگر از نگارشهای کمتر از net5.0 استفاده میکنید نیز میتوانید یک سطر AnalysisLevel زیر را به صورت دستی به فایل csproj خود اضافه کنید تا از اخطارهای بیشتری آگاه شوید:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp3.1</TargetFramework> <!-- get more advanced warnings for this project --> <AnalysisLevel>5</AnalysisLevel> </PropertyGroup> </Project>
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp3.1</TargetFramework> <!-- be automatically updated to the newest stable level --> <AnalysisLevel>latest</AnalysisLevel> </PropertyGroup> </Project>
<AnalysisLevel>preview</AnalysisLevel>
<!-- I am just fine thanks --> <AnalysisLevel>none</AnalysisLevel>
معرفی AnalysisMode در کامپایلر C# 9.0 و NET 5.0 SDK.
از زمان ارائهی NET 5.0 RC2.، گزینهی جدید دیگری به نام AnalysisMode نیز به تنظیمات کامپایلر C# 9.0 اضافه شدهاست:
<PropertyGroup> <AnalysisMode>AllEnabledByDefault</AnalysisMode> </PropertyGroup>
- Default: در این حالت تعداد کمی از گزینههای کنترل کیفیت فعال هستند.
- AllEnabledByDefault: شدیدترین حالت ممکن؛ با انتخاب آن تمام گزینههای تعریف شده به صورت اخطارهای کامپایلر ظاهر میشوند.
- AllDisabledByDefault: جهت غیرفعال کردن این گزینه.
نکته 1: اگر میخواهید این اخطارها به صورت خطاهای کامپایلر ظاهر شوند، گزینهی CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors را به true تنظیم کنید:
<PropertyGroup> <CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors>false</CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors> </PropertyGroup>
نکته 2: آنالیز کدها در پروژههای مبتنی بر NET 5.0 SDK. به صورت خودکار فعال است. اگر میخواهید آنها را در نگارشهای پیشین NET Core. هم فعال کنید، خاصیت EnableNETAnalyzers را به true تنظیم نمائید:
<PropertyGroup> <EnableNETAnalyzers>true</EnableNETAnalyzers> </PropertyGroup>
امکان بررسی استایل کد نویسی در کامپایلر C# 9.0 و NET 5.0 SDK.
گزینهی امکان بررسی استایل کدنویسی در کامپایلر C# 9.0، هنوز در مرحلهی آزمایشی به سر میبرد. به همین جهت به صورت پیشفرض غیرفعال است. اگر میخواهید آنرا فعال کنید، روش آن به صورت زیر است که پس از آن، مشکلات موجود به صورت اخطارهایی ظاهر خواهند شد:
<PropertyGroup> <EnforceCodeStyleInBuild>true</EnforceCodeStyleInBuild> </PropertyGroup>
روش اعمال سراسری تنظیمات کامپایلر به تمام پروژههای یک Solution
اگر Solution شما از چندین زیر پروژه تشکیل شدهاست، یا میتوانید تنظیمات یاد شده را یکی یکی به هر کدام اضافه کنید و یا یک فایل مخصوص Directory.Packages.props را در بالاترین پوشهی Solution خود ایجاد کرده و آنرا به صورت زیر تکمیل نمائید:
<Project> <PropertyGroup> <AnalysisLevel>latest</AnalysisLevel> <AnalysisMode>AllEnabledByDefault</AnalysisMode> <CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors>true</CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors> <EnableNETAnalyzers>true</EnableNETAnalyzers> <EnforceCodeStyleInBuild>true</EnforceCodeStyleInBuild> </PropertyGroup> </Project>
مطالب دورهها
شروع به کار با RavenDB
پیشنیازهای بحث
- مروری بر مفاهیم مقدماتی NoSQL
- ردهها و انواع مختلف بانکهای اطلاعاتی NoSQL
- چه زمانی بهتر است از بانکهای اطلاعاتی NoSQL استفاده کرد و چه زمانی خیر؟
لطفا یکبار این پیشنیازها را پیش از شروع به کار مطالعه نمائید؛ چون بسیاری از مفاهیم پایهای و اصطلاحات مرسوم دنیای NoSQL در این سه قسمت بررسی شدهاند و از تکرار مجدد آنها در اینجا صرفنظر خواهد شد.
RavenDB چیست؟
RavenDB یک بانک اطلاعاتی سورس باز NoSQL سندگرای تهیه شده با دات نت است. ساختار کلی بانکهای اطلاعاتی NoSQL سندگرا، از لحاظ نحوه ذخیره سازی اطلاعات، با بانکهای اطلاعاتی رابطهای متداول، کاملا متفاوت است. در اینگونه بانکهای اطلاعاتی، رکوردهای اطلاعات، به صورت اشیاء JSON ذخیره میشوند. اشیاء JSON یا JavaScript Object Notation بسیار شبیه به anonymous objects سی شارپ هستند. JSON روشی است که توسط آن JavaScript اشیاء خود را معرفی و ذخیره میکند. به عنوان رقیبی برای XML مطرح است؛ نسبت به XML اندکی فشردهتر بوده و عموما دارای اسکیمای خاصی نیست و در بسیاری از اوقات تفسیر المانهای آن به مصرف کننده واگذار میشود.
در JSON عموما سه نوع المان پایه مشاهده میشوند:
- اشیاء که به صورت {object} تعریف میشوند.
- مقادیر "key":"value" که شبیه به نام خواص و مقادیر آنها در دات نت هستند.
- و آرایهها به صورت [array]
همچنین ترکیبی از این سه عنصر یاد شده نیز همواره میسر است. برای مثال، یک key مشخص میتواند دارای مقداری حاوی یک آرایه یا شیء نیز باشد.
به این ترتیب میتوان به یک ساختار دلخواه و بدون اسکیما، از هر سند به سند دیگری رسید. اغلب بانکهای اطلاعاتی سندگرا، اینگونه اسناد را در زمان ذخیره سازی، به یک سری binary tree تبدیل میکنند تا تهیه کوئری بر روی آنها بسیار سریع شود. مزیت دیگر استفاده از JSON، سادگی و سرعت بالای Serialize و Deserialize اطلاعات آن برای ارسال به کلاینتها و یا دریافت آنها است؛ به همراه فشردهتر بودن آن نسبت به فرمتهای مشابه دیگر مانند XML.
یک نکته مهم
اگر پیشنیازهای بحث را مطالعه کرده باشید، حتما بارها با این جمله که دنیای NoSQL از تراکنشها پشتیبانی نمیکند، برخورد داشتهاید. این مطلب در مورد RavenDB صادق نیست و این بانک اطلاعاتی NoSQL خاص، از تراکنشها پشتیبانی میکند. RavenDB در Document store خود ACID عملکرده و از تراکنشها پشتیبانی میکند. اما تهیه ایندکسهای آن بر مبنای مفهوم عاقبت یک دست شدن عمل میکند.
مجوز استفاده از RavenDB
هرچند مجموعه سرور و کلاینت RavenDB سورس باز هستند، اما این مورد به معنای رایگان بودن آن نیست. مجوز استفاده از RavenDB نوع خاصی به نام AGPL است. به این معنا که یا کل کار مشتق شده خود را باید به صورت رایگان و سورس باز ارائه دهید و یا اینکه مجوز استفاده از آنرا برای کارهای تجاری بسته خود خریداری نمائید. نسخه استاندارد آن نزدیک به هزار دلار است و نسخه سازمانی آن نزدیک به 2800 دلار به ازای هر سرور.
شروع به نوشتن اولین برنامه کار با RavenDB
ابتدا یک پروژه کنسول ساده را آغاز کنید. سپس کلاسهای مدل زیر را به آن اضافه نمائید:
سپس به کنسول پاور شل نیوگت در ویژوال استودیو مراجعه کرده و دستورات ذیل را جهت افزوده شدن وابستگیهای مورد نیاز RavenDB، صادر کنید:
به این ترتیب بستههای کلاینت (مورد نیاز جهت برنامه نویسی) و سرور RavenDB به پروژه جاری اضافه خواهند شد (نگارش 2.5 در زمان نگارش این مطلب؛ جمعا نزدیک به 75 مگابایت).
اکنون به پوشه packages\RavenDB.Server.2.5.2700\tools مراجعه کرده و برنامه Raven.Server.exe را اجرا کنید تا سرور RavenDB شروع به کار کند. این سرور به صورت پیش فرض بر روی پورت 8080 اجرا میشود. از این جهت که در RavenDB نیز همانند سایر Document Stores مطرح، امکان دسترسی به اسناد از طریق REST API و Urlها وجود دارد.
البته لازم به ذکر است که RavenDB در 4 حالت برنامه کنسول (همین سرور فوق)، نصب به عنوان یک سرویس ویندوز NT، هاست شدن در IIS و حالت مدفون شده یا Embedded قابل استفاده است.
خوب؛ همین اندازه برای برپایی اولیه RavenDB کفایت میکند.
اکنون کدهای برنامه کنسول را به نحو فوق برای ذخیره سازی اولین سند خود، تغییر دهید.
کار با ایجاد یک DocumentStore که به آدرس سرور اشاره میکند و کار مدیریت اتصالات را برعهده دارد، شروع خواهد شد. اگر نمیخواهید Url را درون کدهای برنامه مقدار دهی کنید، میتوان از فایل کانفیگ برنامه نیز برای این منظور کمک گرفت:
در این حالت باید خاصیت ConnectionStringName شیء DocumentStore را مقدار دهی نمود.
سپس با ایجاد Session در حقیقت یک Unit of work آغاز میشود که درون آن میتوان انواع و اقسام دستورات را صادر نمود و سپس در پایان کار، با فراخوانی SaveChanges، این اعمال ذخیره میگردند. در RavenDB یک سشن باید طول عمری کوتاه داشته باشد و اگر تعداد عملیاتی که در آن صادر کردهاید، زیاد است با خطای زیر متوقف خواهید شد:
البته این نوع محدودیتها عمدی است تا برنامه نویس به طراحی بهتری برسد.
در یک برنامه واقعی، ایجاد DocumentStore یکبار در آغاز کار برنامه باید انجام گردد. اما هر سشن یا هر واحد کاری آن، به ازای تراکنشهای مختلفی که باید صورت گیرند، بر روی این DocumentStore، ایجاد شده و سپس بسته خواهند شد. برای مثال در یک برنامه ASP.NET، در فایل Global.asax در زمان آغاز برنامه، کار ایجاد DocumentStore انجام شده و سپس به ازای هر درخواست رسیده، یک سشن RavenDB ایجاد و در پایان درخواست، این سشن آزاد خواهد شد.
برنامه را اجرا کنید، سپس به کنسول سرور RavenDB که پیشتر آنرا اجرا نمودیم مراجعه نمائید تا نمایی از عملیات انجام شده را بتوان مشاهده کرد:
زمانیکه سرور RavenDB در حالت دیباگ در حال اجرا باشد، لاگ کلیه اعمال انجام شده را در کنسول آن میتوان مشاهده نمود. همانطور که مشاهده میکنید، یک کلاینت RavenDB با این بانک اطلاعاتی با پروتکل HTTP و یک REST API ارتباط برقرار میکند. برای نمونه، کلاینت در اینجا با اعمال یک HTTP Verb خاص به نام PUT، اطلاعات را درون بانک اطلاعاتی ذخیره کرده است. تبادل اطلاعات نیز با فرمت JSON انجام میشود.
عملیات PUT حتما نیاز به یک Id از پیش مشخص دارد و این Id، پیشتر در سطری که Hilo در آن ذکر شده (یکی از الگوریتمهای محاسبه Id در RavenDB)، محاسبه گردیده است. برای نمونه در اینجا الگوریتم Hilo مقدار "questions/1" را به عنوان Id محاسبه شده بازگشت داده است.
در سطری که عملیات Post به آدرس bulk_docs سرور ارسال گردیده است، کار ارسال یکباره چندین شیء JSON برای کاهش رفت و برگشتها به سرور انجام میشود.
و برای کوئری گرفتن مقدماتی از اطلاعات ثبت شده میتوان نوشت:
نگاهی به بانک اطلاعاتی ایجاد شده
در همین حال که سرور RavenDB در حال اجرا است، مرورگر دلخواه خود را گشوده و سپس آدرس http://localhost:8080 را وارد نمائید. بلافاصله، کنسول مدیریتی تحت وب این بانک اطلاعاتی که با سیلورلایت نوشته شده است، ظاهر خواهد شد:
و اگر بر روی هر سطر اطلاعات دوبار کلیک کنید، به معادل JSON آن نیز خواهید رسید:
اینبار برنامه را به صورت زیر تغییر دهید تا روابط بین کلاسها را نیز پیاده سازی کند:
در اینجا یک سؤال به همراه پاسخی به آن تعریف شده است. همچنین در مرحله بعد، نحوه کوئری گرفتن مقدماتی از اطلاعات را بر اساس Id سند مرتبط، مشاهده میکنید. چون یک Session، الگوی واحد کار را پیاده سازی میکند، اگر پس از Load یک سند، خواصی از آنرا تغییر دهیم و در پایان Session متد SaveChanges فراخوانی شود، به صورت خودکار این تغییرات به بانک اطلاعاتی نیز اعمال خواهند شد (روش به روز رسانی اطلاعات). این مورد بسیار شبیه است به مباحث پایه ای Change tracking که در بسیاری از ORMهای معروف تاکنون پیاده سازی شدهاند. روش حذف اطلاعات نیز به همین ترتیب است. ابتدا سند مورد نظر یافت شده و سپس متد session.Delete بر روی این شیء یافت شده فراخوانی گردیده و در پایان سشن باید SaveChanges جهت نهایی شدن تراکنش فراخوانی گردد.
اگر برنامه فوق را اجرا کرده و به ساختار اطلاعات ذخیره شده نگاهی بیندازیم به شکل زیر خواهیم رسید:
نکته جالبی که در اینجا وجود دارد، عدم نیاز به join نویسی برای دریافت اطلاعات وابسته به یک شیء است. اگر سؤالی وجود دارد، پاسخهای به آن و یا سایر نظرات، یکجا داخل همان سؤال ذخیره میشوند و به این ترتیب سرعت دسترسی نهایی به اطلاعات بیشتر شده و همچنین قفل گذاری روی سایر اسناد کمتر. این مساله نیز به ذات NoSQL و یا غیر رابطهای RavenDB بر میگردد. در بانکهای اطلاعاتی NoSQL، مفاهیمی مانند کلیدهای خارجی، JOIN بین جداول و امثال آن وجود خارجی ندارند. برای نمونه اگر به کلاسهای مدلهای برنامه دقت کرده باشید، خبری از وجود Id در آنها نیست. RavenDB یک Document store است و نه یک Relation store. در اینجا کل درخت تو در توی خواص یک شیء دریافت و به صورت یک سند ذخیره میشود. به حاصل این نوع عملیات در دنیای بانکهای اطلاعاتی رابطهای، Denormalized data هم گفته میشود.
البته میتوان به کلاسهای تعریف شده خاصیت رشتهای Id را نیز اضافه کرد. در این حالت برای مثال در حالت فراخوانی متد Load، این خاصیت رشتهای، با Id تولید شده توسط RavenDB مانند "questions/1" مقدار دهی میشود. اما از این Id برای تعریف ارجاعات به سؤالات و پاسخهای متناظر استفاده نخواهد شد؛ چون تمام آنها جزو یک سند بوده و داخل آن قرار میگیرند.
- مروری بر مفاهیم مقدماتی NoSQL
- ردهها و انواع مختلف بانکهای اطلاعاتی NoSQL
- چه زمانی بهتر است از بانکهای اطلاعاتی NoSQL استفاده کرد و چه زمانی خیر؟
لطفا یکبار این پیشنیازها را پیش از شروع به کار مطالعه نمائید؛ چون بسیاری از مفاهیم پایهای و اصطلاحات مرسوم دنیای NoSQL در این سه قسمت بررسی شدهاند و از تکرار مجدد آنها در اینجا صرفنظر خواهد شد.
RavenDB چیست؟
RavenDB یک بانک اطلاعاتی سورس باز NoSQL سندگرای تهیه شده با دات نت است. ساختار کلی بانکهای اطلاعاتی NoSQL سندگرا، از لحاظ نحوه ذخیره سازی اطلاعات، با بانکهای اطلاعاتی رابطهای متداول، کاملا متفاوت است. در اینگونه بانکهای اطلاعاتی، رکوردهای اطلاعات، به صورت اشیاء JSON ذخیره میشوند. اشیاء JSON یا JavaScript Object Notation بسیار شبیه به anonymous objects سی شارپ هستند. JSON روشی است که توسط آن JavaScript اشیاء خود را معرفی و ذخیره میکند. به عنوان رقیبی برای XML مطرح است؛ نسبت به XML اندکی فشردهتر بوده و عموما دارای اسکیمای خاصی نیست و در بسیاری از اوقات تفسیر المانهای آن به مصرف کننده واگذار میشود.
در JSON عموما سه نوع المان پایه مشاهده میشوند:
- اشیاء که به صورت {object} تعریف میشوند.
- مقادیر "key":"value" که شبیه به نام خواص و مقادیر آنها در دات نت هستند.
- و آرایهها به صورت [array]
همچنین ترکیبی از این سه عنصر یاد شده نیز همواره میسر است. برای مثال، یک key مشخص میتواند دارای مقداری حاوی یک آرایه یا شیء نیز باشد.
JSON: JavaScript Object Notation document :{ key: "Value", another_key: { name: "embedded object" }, some_date: new Date(), some_number: 12 } C# anonymous object var Document = new { Key= "Value", AnotherKey= new { Name = "embedded object" }, SomeDate = DateTime.Now(), SomeNumber = 12 };
یک نکته مهم
اگر پیشنیازهای بحث را مطالعه کرده باشید، حتما بارها با این جمله که دنیای NoSQL از تراکنشها پشتیبانی نمیکند، برخورد داشتهاید. این مطلب در مورد RavenDB صادق نیست و این بانک اطلاعاتی NoSQL خاص، از تراکنشها پشتیبانی میکند. RavenDB در Document store خود ACID عملکرده و از تراکنشها پشتیبانی میکند. اما تهیه ایندکسهای آن بر مبنای مفهوم عاقبت یک دست شدن عمل میکند.
مجوز استفاده از RavenDB
هرچند مجموعه سرور و کلاینت RavenDB سورس باز هستند، اما این مورد به معنای رایگان بودن آن نیست. مجوز استفاده از RavenDB نوع خاصی به نام AGPL است. به این معنا که یا کل کار مشتق شده خود را باید به صورت رایگان و سورس باز ارائه دهید و یا اینکه مجوز استفاده از آنرا برای کارهای تجاری بسته خود خریداری نمائید. نسخه استاندارد آن نزدیک به هزار دلار است و نسخه سازمانی آن نزدیک به 2800 دلار به ازای هر سرور.
شروع به نوشتن اولین برنامه کار با RavenDB
ابتدا یک پروژه کنسول ساده را آغاز کنید. سپس کلاسهای مدل زیر را به آن اضافه نمائید:
using System.Collections.Generic; namespace RavenDBSample01.Models { public class Question { public string By { set; get; } public string Title { set; get; } public string Content { set; get; } public List<Comment> Comments { set; get; } public List<Answer> Answers { set; get; } public Question() { Comments = new List<Comment>(); Answers = new List<Answer>(); } } } namespace RavenDBSample01.Models { public class Comment { public string By { set; get; } public string Content { set; get; } } } namespace RavenDBSample01.Models { public class Answer { public string By { set; get; } public string Content { set; get; } } }
PM> Install-Package RavenDB.Client PM> Install-Package RavenDB.Server
اکنون به پوشه packages\RavenDB.Server.2.5.2700\tools مراجعه کرده و برنامه Raven.Server.exe را اجرا کنید تا سرور RavenDB شروع به کار کند. این سرور به صورت پیش فرض بر روی پورت 8080 اجرا میشود. از این جهت که در RavenDB نیز همانند سایر Document Stores مطرح، امکان دسترسی به اسناد از طریق REST API و Urlها وجود دارد.
البته لازم به ذکر است که RavenDB در 4 حالت برنامه کنسول (همین سرور فوق)، نصب به عنوان یک سرویس ویندوز NT، هاست شدن در IIS و حالت مدفون شده یا Embedded قابل استفاده است.
خوب؛ همین اندازه برای برپایی اولیه RavenDB کفایت میکند.
using Raven.Client.Document; using RavenDBSample01.Models; namespace RavenDBSample01 { class Program { static void Main(string[] args) { using (var store = new DocumentStore { Url = "http://localhost:8080" }.Initialize()) { using (var session = store.OpenSession()) { session.Store(new Question { By = "users/Vahid", Title = "Raven Intro", Content = "Test...." }); session.SaveChanges(); } } } } }
کار با ایجاد یک DocumentStore که به آدرس سرور اشاره میکند و کار مدیریت اتصالات را برعهده دارد، شروع خواهد شد. اگر نمیخواهید Url را درون کدهای برنامه مقدار دهی کنید، میتوان از فایل کانفیگ برنامه نیز برای این منظور کمک گرفت:
<connectionStrings> <add name="ravenDB" connectionString="Url=http://localhost:8080"/> </connectionStrings>
سپس با ایجاد Session در حقیقت یک Unit of work آغاز میشود که درون آن میتوان انواع و اقسام دستورات را صادر نمود و سپس در پایان کار، با فراخوانی SaveChanges، این اعمال ذخیره میگردند. در RavenDB یک سشن باید طول عمری کوتاه داشته باشد و اگر تعداد عملیاتی که در آن صادر کردهاید، زیاد است با خطای زیر متوقف خواهید شد:
The maximum number of requests (30) allowed for this session has been reached.
در یک برنامه واقعی، ایجاد DocumentStore یکبار در آغاز کار برنامه باید انجام گردد. اما هر سشن یا هر واحد کاری آن، به ازای تراکنشهای مختلفی که باید صورت گیرند، بر روی این DocumentStore، ایجاد شده و سپس بسته خواهند شد. برای مثال در یک برنامه ASP.NET، در فایل Global.asax در زمان آغاز برنامه، کار ایجاد DocumentStore انجام شده و سپس به ازای هر درخواست رسیده، یک سشن RavenDB ایجاد و در پایان درخواست، این سشن آزاد خواهد شد.
برنامه را اجرا کنید، سپس به کنسول سرور RavenDB که پیشتر آنرا اجرا نمودیم مراجعه نمائید تا نمایی از عملیات انجام شده را بتوان مشاهده کرد:
Raven is ready to process requests. Build 2700, Version 2.5.0 / 6dce79a Server started in 14,438 ms Data directory: D:\Prog\RavenDBSample01\packages\RavenDB.Server.2.5.2700\tools\Database\System HostName: <any> Port: 8080, Storage: Esent Server Url: http://localhost:8080/ Available commands: cls, reset, gc, q Request # 1: GET - 514 ms - <system> - 404 - /docs/Raven/Replication/Destinations Request # 2: GET - 763 ms - <system> - 200 - /queries/?&id=Raven%2FHilo%2Fquestions&id=Raven%2FServerPrefixForHilo Request # 3: PUT - 185 ms - <system> - 201 - /docs/Raven/Hilo/questions Request # 4: POST - 103 ms - <system> - 200 - /bulk_docs PUT questions/1
عملیات PUT حتما نیاز به یک Id از پیش مشخص دارد و این Id، پیشتر در سطری که Hilo در آن ذکر شده (یکی از الگوریتمهای محاسبه Id در RavenDB)، محاسبه گردیده است. برای نمونه در اینجا الگوریتم Hilo مقدار "questions/1" را به عنوان Id محاسبه شده بازگشت داده است.
در سطری که عملیات Post به آدرس bulk_docs سرور ارسال گردیده است، کار ارسال یکباره چندین شیء JSON برای کاهش رفت و برگشتها به سرور انجام میشود.
و برای کوئری گرفتن مقدماتی از اطلاعات ثبت شده میتوان نوشت:
using (var session = store.OpenSession()) { var question1 = session.Load<Question>("questions/1"); Console.WriteLine(question1.By); }
نگاهی به بانک اطلاعاتی ایجاد شده
در همین حال که سرور RavenDB در حال اجرا است، مرورگر دلخواه خود را گشوده و سپس آدرس http://localhost:8080 را وارد نمائید. بلافاصله، کنسول مدیریتی تحت وب این بانک اطلاعاتی که با سیلورلایت نوشته شده است، ظاهر خواهد شد:
و اگر بر روی هر سطر اطلاعات دوبار کلیک کنید، به معادل JSON آن نیز خواهید رسید:
اینبار برنامه را به صورت زیر تغییر دهید تا روابط بین کلاسها را نیز پیاده سازی کند:
using System; using Raven.Client.Document; using RavenDBSample01.Models; namespace RavenDBSample01 { class Program { static void Main(string[] args) { using (var store = new DocumentStore { Url = "http://localhost:8080" }.Initialize()) { using (var session = store.OpenSession()) { var question = new Question { By = "users/Vahid", Title = "Raven Intro", Content = "Test...." }; question.Answers.Add(new Answer { By = "users/Farid", Content = "بررسی میشود" }); session.Store(question); session.SaveChanges(); } using (var session = store.OpenSession()) { var question1 = session.Load<Question>("questions/1"); Console.WriteLine(question1.By); } } } } }
اگر برنامه فوق را اجرا کرده و به ساختار اطلاعات ذخیره شده نگاهی بیندازیم به شکل زیر خواهیم رسید:
نکته جالبی که در اینجا وجود دارد، عدم نیاز به join نویسی برای دریافت اطلاعات وابسته به یک شیء است. اگر سؤالی وجود دارد، پاسخهای به آن و یا سایر نظرات، یکجا داخل همان سؤال ذخیره میشوند و به این ترتیب سرعت دسترسی نهایی به اطلاعات بیشتر شده و همچنین قفل گذاری روی سایر اسناد کمتر. این مساله نیز به ذات NoSQL و یا غیر رابطهای RavenDB بر میگردد. در بانکهای اطلاعاتی NoSQL، مفاهیمی مانند کلیدهای خارجی، JOIN بین جداول و امثال آن وجود خارجی ندارند. برای نمونه اگر به کلاسهای مدلهای برنامه دقت کرده باشید، خبری از وجود Id در آنها نیست. RavenDB یک Document store است و نه یک Relation store. در اینجا کل درخت تو در توی خواص یک شیء دریافت و به صورت یک سند ذخیره میشود. به حاصل این نوع عملیات در دنیای بانکهای اطلاعاتی رابطهای، Denormalized data هم گفته میشود.
البته میتوان به کلاسهای تعریف شده خاصیت رشتهای Id را نیز اضافه کرد. در این حالت برای مثال در حالت فراخوانی متد Load، این خاصیت رشتهای، با Id تولید شده توسط RavenDB مانند "questions/1" مقدار دهی میشود. اما از این Id برای تعریف ارجاعات به سؤالات و پاسخهای متناظر استفاده نخواهد شد؛ چون تمام آنها جزو یک سند بوده و داخل آن قرار میگیرند.