استفاده از reCAPTCHA در ASP.NET
Install-Package Notificatio.TelegramClient
var api = NotificatioApi.Initialize(" Your Hash_Key"); api.SendMessage("Phone Number", "this is a test Message");
$.ajax({ url: "http://www.api.notificatio.me/v1/user/message", type: "POST", dataType: "json", crossDomaint: true, data: { phoneNumber: "your_phone_number", apiHash: "your_api_hash", message: "your_message" }, cache: false, success: function() { // Your code to handle success message sent }, error: function(error) { // Your code to handle error } });
نصب ASP.NET Core بر روی سیستم عاملهای مختلف
برای نصب پیشنیازهای کار با ASP.NET Core به آدرس https://www.microsoft.com/net/download/core مراجعه کرده و NET Core SDK. را دریافت و نصب کنید. پس از نصب آن جهت اطمینان از صحت انجام عملیات، دستور dotnet --version را در خط فرمان صادر کنید:
C:\>dotnet --version 1.0.1
ایجاد اولین پروژهی ASP.NET Core توسط NET Core SDK.
پس از نصب NET Core SDK.، به پیشنیاز دیگری برای شروع به کار با ASP.NET Core نیازی نیست. نه نیازی است تا آخرین نگارش ویژوال استودیوی کامل را نصب کنید و نه با به روز رسانی آن، نیاز است چندگیگابایت فایل به روز رسانی تکمیلی را دریافت کرد. همینقدر که این SDK نصب شود، میتوان بلافاصله شروع به کار با این نگارش جدید کرد.
در ادامه ابتدا پوشهی جدید پروژهی خود را ساخته (برای مثال در مسیر D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject) و سپس از طریق خط فرمان به این پوشه وارد میشویم.
یک نکته: در ویندوزهای جدید فقط کافی است در نوار آدرس بالای صفحه تایپ کنید cmd. به این صورت بلافاصله command prompt استاندارد ویندوز در پوشهی جاری در دسترس خواهد بود و دیگر نیازی نیست تا چند مرحله را جهت رسیدن به آن طی کرد.
پس از وارد شدن به پوشهی جدید از طریق خط فرمان، دستور dotnet new --help را صادر کنید:
D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject>dotnet new --help Getting ready... Template Instantiation Commands for .NET Core CLI. Usage: dotnet new [arguments] [options] Arguments: template The template to instantiate. Options: -l|--list List templates containing the specified name. -lang|--language Specifies the language of the template to create -n|--name The name for the output being created. If no name is specified, the name of the current directory is used. -o|--output Location to place the generated output. -h|--help Displays help for this command. -all|--show-all Shows all templates Templates Short Name Language Tags ---------------------------------------------------------------------- Console Application console [C#], F# Common/Console Class library classlib [C#], F# Common/Library Unit Test Project mstest [C#], F# Test/MSTest xUnit Test Project xunit [C#], F# Test/xUnit ASP.NET Core Empty web [C#] Web/Empty ASP.NET Core Web App mvc [C#], F# Web/MVC ASP.NET Core Web API webapi [C#] Web/WebAPI Solution File sln Solution Examples: dotnet new mvc --auth None --framework netcoreapp1.1 dotnet new xunit --framework netcoreapp1.1 dotnet new --help
در ادامه دستور ذیل را صادر کنید:
D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject>dotnet new mvc --auth None
سپس جهت گشودن این پروژه در VSCode تنها کافی است دستور ذیل را صادر کنیم:
D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject>code .
اینکار یکبار باید انجام شود و پس از آن امکانات زبان #C و همچنین دیباگر NET Core. در VS Code قابل استفاده خواهند بود.
در تصویر فوق دو اخطار را هم مشاهده میکنید. مورد اول برای فعال سازی دیباگ و ساخت پروژهی جاری است. گزینهی Yes آنرا انتخاب کنید و اخطار دوم جهت بازیابی بستههای نیوگت پروژهاست که گزینهی restore آنرا انتخاب نمائید. البته کار بازیابی بستهها از طریق کش موجود در سیستم به سرعت انجام خواهد شد.
گشودن کنسول از درون VS Code و اجرای برنامهی ASP.NET Core
روشهای متعددی برای گشودن کنسول خط فرمان در VS Code وجود دارند:
الف) فشردن دکمههای Ctrl+Shift+C
اینکار باعث میشود تا command prompt ویندوز از پوشهی جاری به صورت مجزایی اجرا شود.
ب) فشردن دکمههای Ctrl+` (و یا Ctrl+ back-tick)
به این ترتیب کنسول پاورشل درون خود VS Code باز خواهد شد. اگر علاقمند نیستید تا از پاورشل استفاده کنید، میتوانید این پیشفرض را به نحو ذیل بازنویسی کنید:
همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، از طریق منوی File->Preferences->Settings میتوان به تنظیمات VS Code دسترسی یافت. پس از گشودن آن، یک سطر ذیل را به آن اضافه کنید:
"terminal.integrated.shell.windows": "cmd.exe"
D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject>dotnet run Hosting environment: Production Content root path: D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject Now listening on: http://localhost:5000 Application started. Press Ctrl+C to shut down.
ساده سازی ساخت و اجرای یک برنامهی ASP.NET Core در VS Code
زمانیکه گزینهی افزودن امکانات ساخت و دیباگ را انتخاب میکنیم (تصویر فوق)، دو فایل جدید به پوشهی vscode. اضافه میشوند:
دراینجا فایل tasks.json، حاوی وظیفهای است جهت ساخت برنامه. یعنی بجای اینکه مدام بخواهیم به خط فرمان مراجعه کرده و دستوراتی را صادر کنیم، میتوان از وظایفی که در پشت صحنه همین فرامین را اجرا میکنند، استفاده کنیم؛ که نمونهای از آن، به صورت پیش فرض به پروژه اضافه شده است.
برای دسترسی به آن، دکمههای ctrl+shift+p را فشرده و سپس در منوی ظاهر شده، واژهی build را جستجو کنید:
با انتخاب این گزینه (که توسط Ctrl+Shift+B هم در دسترس است)، کار ساخت برنامه انجام شده و dll مرتبط با آن در پوشهی bin تشکیل میشود.
همچنین در اینجا برای ساخت و بلافاصله نمایش آن در مرورگر پیش فرض سیستم، میتوان مجددا دکمههای ctrl+shift+p را فشرد و در منوی ظاهر شده، واژهی without را جستجو کرد:
با انتخاب این گزینه (که توسط Ctrl+F5 نیز در دسترس است)، برنامه ساخته شده، اجرا و نمایش داده میشود و برای خاتمهی آن میتوانید دکمههای Ctrl+C را بفشارید تا کار وب سرور موقتی آن خاتمه یابد.
در قسمت بعد مباحث دیباگ برنامه و گردش کار متداول یک پروژهی ASP.NET Core را بررسی خواهیم کرد.
یک آزمایش
یک پروژه کنسول جدید را آغاز میکنیم. سپس به Solution آن یک Class library آزمایشی را نیز اضافه خواهیم کرد.
اکنون در خط فرمان پاورشل نیوگت (Tools > Library Package Manager > Package Manager Console) به هر یک از این دو پروژه، ارجاعی را به بسته structuremap از طریق دستور زیر اضافه میکنیم:
Install-Package structuremap
در ادامه پوشههای packages و همچنین bin و obj را کلا حذف میکنیم؛ اما فایلهای متنی packages.config پروژهها را نگه خواهیم داشت.
مجددا به VS.NET مراجعه خواهیم کرد. اینبار بر روی Solution کلیک راست کرده و گزینه «Enable NuGet Package Restore» را انتخاب میکنیم:
یک پوشه حاوی NuGet.exe به Solution جاری اضافه خواهد شد:
اکنون اگر پروژه را Build کنیم، تمام ارجاعات را به صورت خودکار از اینترنت (و یا کش موجود بر روی سیستم) دریافت و به Solution اضافه میکند.
به علاوه پوشه Packages نیز مجددا بازسازی خواهد شد.
پس از اینکار نهایتا برای اطمینان خاطر میتوان دستور ذیل را در خط فرمان پاورشل نیوگت صادر کرد:
Update-Package -Safe
برای نمونه دستور update-package را بر روی یک پروژه MVC4 اجرا کنید تا این صرفه جویی زمانی را بهتر بتوانید حس کنید!
نتیجه گیری
لطفا حین ارائه عمومی پروژه خود، پوشههای bin، obj و همچنین packages آنرا حذف کنید. استفاده کننده صرفا با داشتن فایلهای packages.config به کمک روشی که عنوان شد میتواند ارجاعات کل Solution را بازیابی کند.
پیشنیازها
- آشنایی با مباحث Migrations در EF Code first
- آشنایی با مباحث الگوی واحد کار
- چگونه مدلهای EF را به صورت خودکار به Context اضافه کنیم؟
- چگونه تنظیمات مدلهای EF را به صورت خودکار به Context اضافه کنیم؟
کدهایی را که در این قسمت مشاهده خواهید کرد، در حقیقت همان برنامهی توسعه یافته «آشنایی با مباحث الگوی واحد کار» است و از ذکر قسمتهای تکراری آن جهت طولانی نشدن مبحث، صرفنظر خواهد شد. برای مثال Context و مدلهای محصولات و گروههای آنها به همراه کلاسهای لایه سرویس برنامهی اصلی، دقیقا همان کدهای مطلب «آشنایی با مباحث الگوی واحد کار» است.
تعریف domain classes مخصوص افزونهها
در ادامهی پروژهی افزونه پذیر فعلی، پروژهی class library جدیدی را به نام MvcPluginMasterApp.Plugin1.DomainClasses اضافه خواهیم کرد. از آن جهت تعریف کلاسهای مدل افزونهی یک استفاده میکنیم. برای مثال کلاس News را به همراه تنظیمات Fluent آن به این پروژهی جدید اضافه کنید:
using System.Data.Entity.ModelConfiguration; namespace MvcPluginMasterApp.Plugin1.DomainClasses { public class News { public int Id { set; get; } public string Title { set; get; } public string Body { set; get; } } public class NewsConfig : EntityTypeConfiguration<News> { public NewsConfig() { this.ToTable("Plugin1_News"); this.HasKey(news => news.Id); this.Property(news => news.Title).IsRequired().HasMaxLength(500); this.Property(news => news.Body).IsOptional().IsMaxLength(); } } }
PM> install-package EntityFramework
مشکل! برنامهی اصلی، همانند مطلب «آشنایی با مباحث الگوی واحد کار» دارای domain classes خاص خودش است به همراه تنظیمات Context ایی که صریحا در آن مدلهای متناظر با این پروژه در معرض دید EF قرار گرفتهاند:
public class MvcPluginMasterAppContext : DbContext, IUnitOfWork { public DbSet<Category> Categories { set; get; } public DbSet<Product> Products { set; get; }
تغییرات اینترفیس Unit of work جهت افزونه پذیری
در ادامه، اینترفیس بهبود یافتهی IUnitOfWork را جهت پذیرش DbSetهای پویا و همچنین EntityTypeConfigurationهای پویا، ملاحظه میکنید:
namespace MvcPluginMasterApp.PluginsBase { public interface IUnitOfWork : IDisposable { IDbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class; int SaveAllChanges(); void MarkAsChanged<TEntity>(TEntity entity) where TEntity : class; IList<T> GetRows<T>(string sql, params object[] parameters) where T : class; IEnumerable<TEntity> AddThisRange<TEntity>(IEnumerable<TEntity> entities) where TEntity : class; void SetDynamicEntities(Type[] dynamicTypes); void ForceDatabaseInitialize(); void SetConfigurationsAssemblies(Assembly[] assembly); } }
SetDynamicEntities : توسط این متد در ابتدای برنامه، نوعهای مدلهای جدید افزونهها به صورت خودکار به Context اضافه خواهند شد.
SetConfigurationsAssemblies : کار افزودن اسمبلیهای حاوی تعاریف EntityTypeConfigurationهای جدید و پویا را به عهده دارد.
ForceDatabaseInitialize: سبب خواهد شد تا مباحث migrations، پیش از شروع به کار برنامه، اعمال شوند.
در کلاس Context ذیل، نحوهی پیاده سازی این متدهای جدید را ملاحظه میکنید:
namespace MvcPluginMasterApp.DataLayer.Context { public class MvcPluginMasterAppContext : DbContext, IUnitOfWork { private readonly IList<Assembly> _configurationsAssemblies = new List<Assembly>(); private readonly IList<Type[]> _dynamicTypes = new List<Type[]>(); public void ForceDatabaseInitialize() { Database.Initialize(force: true); } public void SetConfigurationsAssemblies(Assembly[] assemblies) { if (assemblies == null) return; foreach (var assembly in assemblies) { _configurationsAssemblies.Add(assembly); } } public void SetDynamicEntities(Type[] dynamicTypes) { if (dynamicTypes == null) return; _dynamicTypes.Add(dynamicTypes); } protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder) { addConfigurationsFromAssemblies(modelBuilder); addPluginsEntitiesDynamically(modelBuilder); base.OnModelCreating(modelBuilder); } private void addConfigurationsFromAssemblies(DbModelBuilder modelBuilder) { foreach (var assembly in _configurationsAssemblies) { modelBuilder.Configurations.AddFromAssembly(assembly); } } private void addPluginsEntitiesDynamically(DbModelBuilder modelBuilder) { foreach (var types in _dynamicTypes) { foreach (var type in types) { modelBuilder.RegisterEntityType(type); } } } } }
بهبود اینترفیس IPlugin جهت پذیرش نوعهای پویای EF
در قسمت اول، با اینترفیس IPlugin آشنا شدیم. هر افزونه باید دارای کلاسی باشد که این اینترفیس را پیاده سازی میکند. از آن جهت دریافت تنظیمات و یا ثبت تنظیمات مسیریابی و امثال آن استفاده میشود.
در اینجا متد GetEfBootstrapper آن کار دریافت تنظیمات EF هر افزونه را به عهد دارد.
namespace MvcPluginMasterApp.PluginsBase { public interface IPlugin { EfBootstrapper GetEfBootstrapper(); //...به همراه سایر متدهای مورد نیاز } public class EfBootstrapper { /// <summary> /// Assemblies containing EntityTypeConfiguration classes. /// </summary> public Assembly[] ConfigurationsAssemblies { get; set; } /// <summary> /// Domain classes. /// </summary> public Type[] DomainEntities { get; set; } /// <summary> /// Custom Seed method. /// </summary> public Action<IUnitOfWork> DatabaseSeeder { get; set; } } }
DomainEntities بیانگر لیست مدلها و موجودیتهای هر افزونه است.
DatabaseSeeder کار دریافت منطق متد Seed را بر عهده دارد. برای مثال اگر افزونهای نیاز است در آغاز کار تشکیل جداول آن، دیتای پیش فرض و خاصی را در بانک اطلاعاتی ثبت کند، میتوان از این متد استفاده کرد. اگر دقت کنید این Action یک وهله از IUnitOfWork را به افزونه ارسال میکند. بنابراین در این طراحی جدید، اینترفیس IUnitOfWork به پروژهی MvcPluginMasterApp.PluginsBase منتقل میشود. به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا تک تک افزونهها ارجاع مستقیمی را به DataLayer پروژهی اصلی پیدا کنند.
تکمیل متد GetEfBootstrapper در افزونهها
اکنون جهت معرفی مدلها و تنظیمات EF آنها، تنها کافی است متد GetEfBootstrapper هر افزونه را تکمیل کنیم:
namespace MvcPluginMasterApp.Plugin1 { public class Plugin1 : IPlugin { public EfBootstrapper GetEfBootstrapper() { return new EfBootstrapper { DomainEntities = new[] { typeof(News) }, ConfigurationsAssemblies = new[] { typeof(NewsConfig).Assembly }, DatabaseSeeder = uow => { var news = uow.Set<News>(); if (news.Any()) { return; } news.Add(new News { Title = "News 1", Body = "news 1 news 1 news 1 ...." }); news.Add(new News { Title = "News 2", Body = "news 2 news 2 news 2 ...." }); } }; }
همچنین توسط delegate ایی به نام DatabaseSeeder، نحوهی دسترسی به متد Set واحد کار و سپس استفادهی از آن، برای تعریف متد Seed سفارشی نیز تکمیل شدهاست.
تدارک یک راه انداز EF، پیش از شروع به کار برنامه
در پوشهی App_Start پروژهی اصلی یا همان MvcPluginMasterApp، کلاس جدید EFBootstrapperStart را با کدهای ذیل اضافه کنید:
[assembly: PreApplicationStartMethod(typeof(EFBootstrapperStart), "Start")] namespace MvcPluginMasterApp { public static class EFBootstrapperStart { public static void Start() { var plugins = SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IPlugin>().ToList(); using (var uow = SmObjectFactory.Container.GetInstance<IUnitOfWork>()) { initDatabase(uow, plugins); runDatabaseSeeders(uow, plugins); } } private static void initDatabase(IUnitOfWork uow, IEnumerable<IPlugin> plugins) { foreach (var plugin in plugins) { var efBootstrapper = plugin.GetEfBootstrapper(); if (efBootstrapper == null) continue; uow.SetDynamicEntities(efBootstrapper.DomainEntities); uow.SetConfigurationsAssemblies(efBootstrapper.ConfigurationsAssemblies); } Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MvcPluginMasterAppContext, Configuration>()); uow.ForceDatabaseInitialize(); } private static void runDatabaseSeeders(IUnitOfWork uow, IEnumerable<IPlugin> plugins) { foreach (var plugin in plugins) { var efBootstrapper = plugin.GetEfBootstrapper(); if (efBootstrapper == null || efBootstrapper.DatabaseSeeder == null) continue; efBootstrapper.DatabaseSeeder(uow); uow.SaveAllChanges(); } } } }
همانطور که ملاحظه میکنید، ابتدا لیست تمام افزونههای موجود، به کمک StructureMap دریافت میشوند. سپس میتوان در متد initDatabase به متد GetEfBootstrapper هر افزونه دسترسی یافت و توسط آن تنظیمات مدلها را یافته و به Context اصلی برنامه اضافه کرد. سپس با فراخوانی ForceDatabaseInitialize تمام این موارد به صورت خودکار به بانک اطلاعاتی اعمال خواهند شد.
کار متد runDatabaseSeeders، یافتن DatabaseSeeder هر افزونه، اجرای آنها و سپس فراخوانی متد SaveAllChanges در آخر کار است.
کدهای کامل این سری را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
MvcPlugin
در مقاله قبلی ، درباره دلایل استفاده از Xamarin ، کمی صحبت کردیم. حال وقت آن رسیده که به سراغ نصب و راه اندازی اولین پروژه زمارین برویم.
اگر شما از Visual Studio 2015 به بعد استفاده کنید، موقع نصب قادر خواهید بود که با انتخاب گزینه Mobile Development و انتخاب Xamarin ، آن را نصب و همچنین تمامی فایلهای مربوط به آن را دریافت کنید. در نظر داشته باشید که در طول این پروسه شما باید از ف.یل.تر شکن استفاده کنید، چرا که بعضی از فایلها مانند Android Sdk بر روی سرور گوگل قرار دارد و گوگل آپیهای ایران را برای برنامه نویسان فیلتر کرده است (البته اگر بستهی کامل VS 2017 را دریافت کرده باشید، تمام این پیش نیازها، به همراه این بستهی 21~ گیگابایتی موجود است و این مشکلات را نخواهید داشت).
حال اگر در حال حاضر Visual Studio را بر روی سیستم خود نصب دارید و زمارین را نصب نکرده اید میتوانید از طریق خود سایت زمارین اقدام به دانلود آن بکنید. در نظر داشته باشید، وقتیکه فایل نصبی را از سایت دریافت میکنید، برنامه شروع به نصب خودکار زمارین و تمامی موارد مورد نیاز خود میکند که در این مورد هم به ف.یل.تر شکن نیاز دارید (منهای بستهی کامل VS 2017 که پیشتر عنوان شد). همانطور که بالا گفته شد فایل هایی مانند Android Sdk را نمیتوان از آی پی ایران دانلود کرد (مگر اینکه از سایتهای واسط استفاده کنید).
پس از موافقت با حقوق کپی رایت زمارین، سیستم شما
را جستجو کرده و تمامی موارد مورد نیاز را که نیاز به نصب دارند، به شما نشان
داده و نصب خواهد کرد.
اگر همه مراحل با موفقیت به پایان برسد، پیغامی مبنی بر موفقیت آمیز بودن عملیات را دریافت خواهید کرد. اما اگر به هر دلیلی فایل نصبی نتواند فایلهای مورد نیاز را دانلود کند، پیغامی مبنی بر شکست عملیات دانلود فایل مورد نظر را دریافت میکنید. در این صورت میتوانید صفحهای را مشاهده کنید که درون آن تمامی فایلهای دانلود نشده و لینک دانلود مستقیم آنها قرار دارند و شما میتوانید فایلهای offline آنها را دانلود کرده و به صورت دستی بر روی سیستم نصب نمایید.
اگر تمامی فایلهای مورد نظر را دانلود کرده باشید، قادر خواهید بود اولین پروژهی خود را شروع کنید. قبل از اینکه کار با زمارین را شروع کنیم، اجازه دهید از اینکه ویژوال استودیو تمامی فایلهای نصب شده را تشخیص داده یا خیر، مطمئن شویم. ویژوال استودیوی خود را باز کرده و از منوی Tools، گزینهی Options را انتخاب و بعد از باز شدن صفحه مورد نظر، در انتهای لیست، گزینه Xamarin را انتخاب کنید.
اگر تمامی مراحل با موفقیت انجام شده باشند، ویژوال استودیو تمامی فایلها را به صورت خودکار تشخیص خواهد داد. اما اگر ویژوال استودیو به هر دلیلی هر کدام از اینها را تشخیص نداد، ابتدا از نصب بودن آنها اطمینان حاصل نمایید و سپس به صورت دستی مسیر آنها را مشخص کنید.
نکته : در نظر داشته باشید فایلهای زیر برای اجرای برنامه بر روی اندروید میباشند و اگر شما تمایلی به اجرای نرم افزار خود را بر روی اندروید ندارید، میتوانید از آنها صرف نظر کنید.
در این مرحله میخواهیم اولین برنامه زمارین خود را شروع کنیم. همانطور که در مقاله قبلی توضیح داده شد، شما میتوانید از xamarin forms و یا xamarin native استفاده کنید. Xamarin forms ساختاری برای code sharing میباشد که توسط شرکت زمارین توسعه داده شدهاست. به این ترتیب شما قادر خواهید بود که با استفاده از Xamarin Forms با نوشتن کمترین کد، نرم افزار خود را بر روی پلتفرمهای پشتیبانی شدهی توسط زمارین اجرا کنید. استفاده از Xamarin Forms برای یک پروژهی تجاری بسیار مناسب میباشد؛ اما در برخی موارد شما باید از Xamarin Native هم استفاده نمایید که در این صورت هم زمارین دست شما را نخواهد بست و قادر خواهید بود که به صورت ترکیبی از Xamarin Forms و Xamarin Native از آن استفاده نمایید.
حال به سراغ ساخت اولین پروژه زمارین برویم. در ابتدا برای ایجاد یک پروژه، از منوی File گزینه New و سپس گزینه Project را انتخاب کنید. در پنجره باز شده از سمت چپ گزینه C# را انتخاب و از زیر منوی Cross Platform گزینه Cross Platform App را انتخاب کنید.
پس از تایید با صفحه زیر مواجه خواهید شد.
در این قسمت همانطورکه مشاهده میکنید میتوانید از دو نوع قالب استفاده کنید و همانطور که از نام آنها مشخص است، Master Detail دو پروژه خواهد ساخت که میتوانید از آن برای سناریوهای خاص استفاده کنید. در قسمت پایین، UI Technology مشخص کنندهی شیوه پیاده سازی ظاهر برنامه است. زمارین فرم برای پیاده سازی ظاهر برنامه از Xaml استفاده میکند و شما میتوانید از طریق آن ظاهر تمامی پلت فرمها را پیاده کنید. همچنین قادر خواهید بود بجای استفاده از Xaml، از زبانهای مخصوص هر پلتفرم مانند Xml برای اندروید استفاده کرده و ظاهر نرم افزار خود را با استفاده از آن پیاده کنید.
زمارین فرم برای Code Sharing از دو روش استفاده میکند.
Shared Project
مزایا:
· شما به تمامی قسمتهای یک پلتفرم دسترسی دارید.
· قادر خواهید بود کدهایی مخصوص به هر پلتفرم را بنویسید.
· میتوانید با استفاده از Conditional Compilation، بر اساس نوع پلتفرم، شروطی را اعمال نمایید.
معایب:
· شما با این روش نمیتوانید DLL ایی را تولید کنید و از آن در پروژههای دیگر استفاده نمایید.
· نوشتن Unit Testing نسبت به روش Portable پیچیدهتر است.
Portable Class Library
مزایا:
· شما قادر خواهید بود از پروژه خود DLL تهیه کرده و در مابقی پروژهها از آن استفاده کنید.
· نوشتن Unit Test به سادگی امکان پذیر است.
معایب:
· در این روش شما نمیتوانید از کدهای مخصوص به هر پلتفرم ( Platform-Specific ) استفاده کنید (البته با استفاده از Dependency Injection امکان پذیر است).
· فقط قادر خواهید بود که از زیر مجموعه .Net استفاده نمایید.
در ادامه پس از انتخاب Xamarin Forms و Shared Project، بر روی Ok کلیک کنید. همانطور که میبینید ویژوال استودیو شروع به ساخت پروژههای برنامه میکند. اگر تمامی Sdk های مورد نیاز را نصب کرده باشید، ویژوال استدیو 5 پروژه را برای شما میسازد (در نظر داشته باشید که اگر SDK مربوط به Universal Windows Platform را هم نصب کرده باشید، پروژهی مربوط به آن را نیز خواهید دید).
اولین پروژه، پروژه Shared است که کدهای برنامه در این پروژه نوشته خواهد شد.
دومین پروژه همانطور که از پسوند آن مشخص است، پروژه مربوط به اندروید است. در نظر داشته باشید که پروژههایی که مربوط به پلتفرمها میباشند، برای نوشتن کدهای مخصوص به هر پلتفرم در دسترس میباشند و کدهای نوشته شده در این پروژهها و پروژه Shared ترکیب شده و بعد کامپایل میشوند.
در زمارین برنامهها از فایلی به نام App
اجرا میشوند. این فایل علاوه بر دسترسی به Life Cycle اپلیکیشن، وظیفهی دیگر آن مشخص کردن اولین
صفحهی برنامه نیز میباشد. این فایل درون پروژه Shared قرار دارد.
همانطور که مشاهده میکنید پس از باز کردن فایل App، در متد سازنده آن صفحه اصلی، به صفحهای به نام MainPage که یک فایل Xaml میباشد، تنظیم شدهاست. پس از باز کردن فایل MainPage با کدهای زیر مواجه میشویم.
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?> <ContentPage xmlns="http://xamarin.com/schemas/2014/forms" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2009/xaml" xmlns:local="clr-namespace:PreviewerTest" x:Class="PreviewerTest.MainPage"> <Label Text="Welcome to Xamarin Forms!" VerticalOptions="Center" HorizontalOptions="Center" /> </ContentPage>
که مشخص کننده یک لیبل با متن Welcome to Xamarin Forms! میباشد. پس از اجرای برنامه میتوانیم کد اجرا شده را مشاهده کنیم.