در قسمت قبل ایده‌ی اصلی و مفاهیم مرتبط با استفاده از Iterators مطرح شد. در این قسمت به یک مثال عملی در این مورد خواهیم پرداخت.

چندین کتابخانه و کلاس جهت مدیریت Coroutines در دات نت تهیه شده که لیست آن‌ها به شرح زیر است:
1) Using C# 2.0 iterators to simplify writing asynchronous code
2) Wintellect's Jeffrey Richter's PowerThreading Library
3) Rob Eisenberg's Build your own MVVM Framework codes

و ...

مورد سوم که توسط خالق اصلی کتابخانه‌ی Caliburn (یکی از فریم ورک‌های مشهور MVVM برای WPF و Silverlight) در کنفرانس MIX 2010 ارائه شد، این روزها در وبلاگ‌های مرتبط بیشتر مورد توجه قرار گرفته و تقریبا به یک روش استاندارد تبدیل شده است. این روش از یک اینترفیس و یک کلاس به شرح زیر تشکیل می‌شود:


توضیحات:
مطابق توضیحات قسمت قبل، برای مدیریت اعمال همزمان به شکلی پی در پی، نیاز است تا یک IEnumerable را به همراه yield return در پایان هر مرحله از کار ایجاد کنیم. در اینجا این IEnumerable را از نوع اینترفیس IResult تعریف خواهیم کرد. متد Execute آن شامل کدهای عملیات Async خواهند شد و پس از پایان کار رخداد Completed صدا زده می‌شود. به این صورت کلاس ResultEnumerator به سادگی می‌تواند یکی پس از دیگری اعمال Async مورد نظر ما را به صورت متوالی فراخوانی نمائید. با هر بار فراخوانی رخداد Completed، متد MoveNext صدا زده شده و یک مرحله به جلو خواهیم رفت.
برای مثال کدهای ساده WCF Service زیر را در نظر بگیرید.

قصد داریم در طی دو مرحله متوالی این WCF Service را در یک برنامه‌ی Silverlight فراخوانی کنیم. کدهای قسمت فراخوانی این سرویس بر اساس پیاده سازی اینترفیس IResult به صورت زیر درخواهند آمد:
در متد Execute کار فراخوانی غیرهمزمان WCF Service به صورتی متداول انجام شده و در پایان متد Completed صدا زده می‌شود. همانطور که توضیح داده شد، این فراخوانی در کلاس ResultEnumerator یاد شده مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اکنون قسمت‌های اصلی کدهای View Model برنامه به شکل زیر خواهند بود:
در اینجا یک IEnumerable از نوع IResult تعریف شده است و در طی دو مرحله‌ی متوالی اما غیرهمزمان کار دریافت اطلاعات از WCF Service صورت می‌گیرد. ابتدا عدد 10 به WCF Service ارسال می‌شود و خروجی 20 خواهد بود. سپس این عدد در مرحله‌ی بعد مجددا به WCF Service ارسال گردیده و حاصل نهایی که عدد 40 می‌باشد در اختیار سیستم Binding قرار خواهد گرفت.
اگر از این روش استفاده نمی‌شد ممکن بود به این جواب برسیم یا خیر. ممکن بود مرحله‌ی دوم ابتدا شروع شود و سپس مرحله‌ی اول رخ دهد. اما با کمک Iterators و yield return به همراه کلاس ResultEnumerator موفق شدیم تا عملیات دوم همزمان را در حالت تعلیق قرار داده و پس از پایان اولین عملیات غیر همزمان، مرحله‌ی بعدی فراخوانی را بر اساس مقدار حاصل شده از WCF Service آغاز کنیم.
این روش برای برنامه‌ نویس‌ها آشناتر است و همان سیستم فراخوانی A->B->C را تداعی می‌کند اما کلیه اعمال غیرهمزمان هستند و ترد اصلی برنامه قفل نخواهد شد.

کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.

حالا در یک کنترلر فقط به نام کاربر و آدرس ایمیل کاربر احتیاج است،حالا میایم یک کلاس تعریف میکنیم که شامل فیلدهای مورد نیاز است:

و لایه سرویس یک متد منحصر بفرد مختص این کار می نویسیم ،مثلاً:

2-اگه این روش کلاً اشتباهه،راه حل شما دقیقاً چیه؟

اکثر قلم‌های فارسی، فاقد تعاریف مرتبط با حروف انگلیسی هستند. البته عموم کاربران متوجه این امر نمی‌شوند چون ویندوز دو مفهوم Font Fallback و Font Linking را جهت پوشش glyph های تعریف نشده، در پشت صحنه اعمال خواهد کرد. جزئیات بیشتر در اینجا: (^ و ^)

به صورت خلاصه کار Font Fallback در ویندوز جایگزینی خودکار قلم مورد استفاده است؛ تحت شرایط زیر:
- فونت تعریف شده در برنامه، در سیستم کاربر وجود نداشته باشد.
- تعاریف Glyphهای بکارگرفته شده در متن جاری، در قلم انتخابی وجود نداشته باشند.

در WPF این مساله کاملا قابل کنترل است. قلمی که به صورت خودکار به عنوان جایگزین مطرح می‌شود در قلمی به نام "Global User Interface" تعریف شده است. تعاریف این قلم ترکیبی هم در فایلی به نام GlobalUserInterface.CompositeFont در پوشه فونت‌های سیستم موجود است (برای مثال، مسیر c:\windows\fonts حاوی این فایل متنی است).
اگر این فایل XML را با یک ادیتور متنی باز کنید، مشاهده خواهید کرد که بازه‌های مختلف کاراکترهای یونیکد، به فونت‌های پیش فرضی نگاشت شده‌اند. بنابراین اگر این سؤال وجود دارد که در متن مخلوط فارسی و انگلیسی من، فونت پیش فرض حروف انگلیسی از کجا تامین و مشخص می‌شود، پاسخ را در این فایل می‌توانید مشاهده کنید.

روش دیگری هم برای تعیین Fallback font در WPF وجود دارد. یک مثال:


در این مثال فونت B Nazanin در برنامه قرار داده شده است (embedded font). همچنین در کنار آن پس از علامت کاما، Fallback font مشخص است. به این معنا که تاجایی که میسر است لطفا از فونت B Nazanin برای نمایش متن مورد نظر استفاده شود؛ اگر نشد از قلم Comic Sans Ms استفاده گردد. قلم B Nazanin حاوی تعاریف حروف انگلیسی نیست. بنابراین WPF جهت نمایش آن‌ها از فونت دوم معرفی شده کمک می‌گیرد. توضیحات بیشتر در اینجا: (^)

using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using Lucene.Net.Analysis.Standard;
using Lucene.Net.Documents;
using Lucene.Net.Index;
using Lucene.Net.Store;
using LuceneSearch.Core.Model;
using LuceneSearch.Core.Utils;

namespace LuceneSearch.Core
{
    public static class CreateIndex
    {
        static readonly Lucene.Net.Util.Version _version = Lucene.Net.Util.Version.LUCENE_30;

        public static Document MapPostToDocument(Post post)
        {
            var postDocument = new Document();
            postDocument.Add(new Field("Id", post.Id.ToString(), Field.Store.YES, Field.Index.NOT_ANALYZED));
            var titleField = new Field("Title", post.Title, Field.Store.YES, Field.Index.ANALYZED, Field.TermVector.WITH_POSITIONS_OFFSETS);
            titleField.Boost = 3;
            postDocument.Add(titleField);
            postDocument.Add(new Field("Body", post.Body.RemoveHtmlTags(), Field.Store.YES, Field.Index.ANALYZED, Field.TermVector.WITH_POSITIONS_OFFSETS));
            return postDocument;
        }

        public static void CreateFullTextIndex(IEnumerable<Post> dataList, string path)
        {
            var directory = FSDirectory.Open(new DirectoryInfo(path));
            var analyzer = new StandardAnalyzer(_version);
            using (var writer = new IndexWriter(directory, analyzer, create: true, mfl: IndexWriter.MaxFieldLength.UNLIMITED))
            {
                foreach (var post in dataList)
                {
                    writer.AddDocument(MapPostToDocument(post));
                }

                writer.Optimize();
                writer.Commit();
                writer.Close();
                directory.Close();
            }
        }
    }
}

namespace LuceneSearch.Core.Model
{
    public class SearchResult
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Title { set; get; }
    }
}

using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using Lucene.Net.Index;
using Lucene.Net.Search;
using Lucene.Net.Store;
using LuceneSearch.Core.Model;
using LuceneSearch.Core.Utils;

namespace LuceneSearch.Core
{
    public static class AutoComplete
    {
        private static IndexSearcher _searcher;

        /// <summary>
        /// Get terms starting with the given prefix
        /// </summary>
        /// <param name="prefix"></param>
        /// <param name="maxItems"></param>
        /// <returns></returns>
        public static IList<SearchResult> GetTermsScored(string indexPath, string prefix, int maxItems = 10)
        {
            if (_searcher == null)
                _searcher = new IndexSearcher(FSDirectory.Open(new DirectoryInfo(indexPath)), true);

            var resultsList = new List<SearchResult>();
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(prefix))
                return resultsList;

            prefix = prefix.ApplyCorrectYeKe();

            var results = _searcher.Search(new PrefixQuery(new Term("Title", prefix)), null, maxItems);
            if (results.TotalHits == 0)
            {
                results = _searcher.Search(new PrefixQuery(new Term("Body", prefix)), null, maxItems);
            }

            foreach (var doc in results.ScoreDocs)
            {
                resultsList.Add(new SearchResult
                {
                    Title = _searcher.Doc(doc.Doc).Get("Title"),
                    Id = int.Parse(_searcher.Doc(doc.Doc).Get("Id"))
                });
            }

            return resultsList;
        }
    }
}

using System.Text;
using System.Web.Mvc;
using LuceneSearch.Core;
using System.Web;

namespace LuceneSearch.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        static string _indexPath = HttpRuntime.AppDomainAppPath + @"App_Data\idx";

        public ActionResult Index(int? id)
        {
            if (id.HasValue)
            {
                //todo: do something
            }
            return View(); //Show the page
        }

        public virtual ActionResult ScoredTerms(string q)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(q))
                return Content(string.Empty);

            var result = new StringBuilder();
            var items = AutoComplete.GetTermsScored(_indexPath, q);
            foreach (var item in items)
            {
                var postUrl = this.Url.Action(actionName: "Index", controllerName: "Home", routeValues: new { id = item.Id }, protocol: "http");
                result.AppendLine(item.Title + "|" + postUrl);
            }

            return Content(result.ToString());
        }
    }
}

@{
    ViewBag.Title = "جستجو";
    var scoredTermsUrl = Url.Action(actionName: "ScoredTerms", controllerName: "Home");
    var bulletImage = Url.Content("~/Content/Images/bullet_shape.png");
}
<h2>
    جستجو</h2>

<div align="center">
    @Html.TextBox("term", "", htmlAttributes: new { dir = "ltr" })
    <br />
    جهت آزمایش lu را وارد نمائید
</div>

@section scripts
{
    <script type="text/javascript">
        EnableSearchAutocomplete('@scoredTermsUrl', '@bulletImage');
    </script>
}

function EnableSearchAutocomplete(url, img) {
    var formatItem = function (row) {
        if (!row) return "";
        return "<img src='" + img + "' /> " + row[0];
    }

    $(document).ready(function () {
        $("#term").autocomplete(url, {
            dir: 'rtl', minChars: 2, delay: 5,
            mustMatch: false, max: 20, autoFill: false,
            matchContains: false, scroll: false, width: 300,
            formatItem: formatItem
        }).result(function (evt, row, formatted) {
            if (!row) return;
            window.location = row[1];
        });
    });
}

result.AppendLine(item.Title + "|" + postUrl);
return Content(result.ToString());

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Default.aspx.cs" Inherits="LuceneSearch.WebForms.Default" %>

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
    <meta charset="utf-8" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width" />
    <title>جستجو</title>
    <link href="Content/Site.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <script src="Scripts/jquery-1.7.1.min.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="Scripts/jquery.autocomplete.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="Scripts/custom.js" type="text/javascript"></script>
</head>
<body dir="rtl">
    <h2>
        جستجو</h2>
    <form id="form1" runat="server">
    <div align="center">
        <asp:TextBox runat="server" dir="ltr" ID="term"></asp:TextBox>
        <br />
        جهت آزمایش lu را وارد نمائید
    </div>
    </form>
    <script type="text/javascript">
        EnableSearchAutocomplete('Search.ashx', 'Content/Images/bullet_shape.png');
    </script>
</body>
</html>

using System.Text;
using System.Web;
using LuceneSearch.Core;

namespace LuceneSearch.WebForms
{
    public class Search : IHttpHandler
    {
        static string _indexPath = HttpRuntime.AppDomainAppPath + @"App_Data\idx";

        public void ProcessRequest(HttpContext context)
        {
            string q = context.Request.QueryString["q"];
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(q))
            {
                context.Response.Write(string.Empty);
                context.Response.End();
            }

            var result = new StringBuilder();
            var items = AutoComplete.GetTermsScored(_indexPath, q);
            foreach (var item in items)
            {
                var postUrl = "Default.aspx?id=" + item.Id;
                result.AppendLine(item.Title + "|" + postUrl);
            }

            context.Response.ContentType = "text/plain";
            context.Response.Write(result.ToString());
            context.Response.End();
        }

        public bool IsReusable
        { get { return false; } }
    }
}

result.AppendLine(item.Title + "|" + postUrl);
context.Response.Write(result.ToString());

LuceneSearch.zip

باز هم نال برگردوند مدل رو از سمت ویو وقتی این Annotation رو قرار میدم بالای viewmodel.

این هم ViewModel بنده :

این دو تا تاریخ رو هم (CreateDate و PublishDate) هم در همان viewModel مقدار دهی اولیه کردم (البته نمیدونم این کار اینجا درست هستش یا نه) که اگه کاربر از داخل PersianDatePicker انتخاب نکرد تاریخ امروز رو بفرسته.

کارهای سورس باز قابل توجهی از برنامه نویس‌های ایرانی یافت نمی‌شوند؛ عموما کارهای ارائه شده در حد یک سری مثال یا کتابخانه‌های کوچک است و در همین حد. یا گاهی هم انگشت شمار پروژه‌هایی کامل. مثل یک وب سایت یا یک برنامه نصفه نیمه دبیرخانه و امثال آن. این‌ها هم خوب است از دیدگاه به اشتراک گذاری اطلاعات، ایده‌ها و هم ... یک مزیت دیگر را هم دارد و آن این است که بتوان کیفیت عمومی کد نویسی را حدس زد.
اگر کیفیت کدها رو بررسی ‌کنید به یک نتیجه‌ی کلی خواهید رسید: "عموم برنامه نویس‌های ایرانی (حداقل این‌هایی که چند عدد کار سورس باز به اشتراک گذاشته‌اند) با مفهومی به نام Refactoring هیچگونه آشنایی ندارند". مثلا یک برنامه‌ی WinForm تهیه کرده‌اند و کل سورس برنامه همان چند عدد فرم برنامه است و هر فرم بالای 3000 سطر کد دارد. دوستان عزیز! به این می‌گویند «فاجعه‌ای به نام کدنویسی!» صاحب اول و آخر این نوع کدها خودتان هستید! شاید به همین جهت باشد که عمده‌ی پروژه‌های سورس باز پس از اینکه برنامه نویس اصلی از توسعه‌ی آن دست می‌کشد، «می‌میرند». چون کسی جرات نمی‌کند به این کدها دست بزند. مشخص نیست الان این قسمت را که تغییر دادم، کجای برنامه به هم ریخت. تستی ندارند. ساختاری را نمی‌توان از آن‌ها دریافت. منطق قسمت‌های مختلف برنامه از هم جدا نشده است. برنامه یک فرم است با چند هزار سطر کد در یک فایل! کار شما شبیه به کد اسمبلی چند هزار سطری حاصل از decompile یک برنامه که نباید باشد!
به همین جهت قصد دارم یک سری «ساده» Refactoring را در این سایت ارائه دهم. روی سادگی هم تاکید کردم، چون اگر عموم برنامه نویس‌ها با همین موارد به ظاهر ساده آشنایی داشتند، کیفیت کد نویسی بهتری را می‌شد در نتایج عمومی شده، شاهد بود.
این مورد در راستای نظر سنجی انجام شده هم هست؛ درخواست مقالات خالص سی شارپ در صدر آمار فعلی قرار دارد.



Refactoring چیست؟

Refactoring به معنای بهبود پیوسته کیفیت کدهای نوشته شده در طی زمان است؛ بدون ایجاد تغییری در عملکرد اصلی برنامه. به این ترتیب به کدهایی دست خواهیم یافت که قابلیت آزمون پذیری بهتری داشته، در مقابل تغییرات مقاوم و شکننده نیستند و همچنین امکان به اشتراک گذاری قسمت‌هایی از آن‌ها در پروژه‌های دیگر نیز میسر می‌شود.


قسمت اول - مجموعه‌ها را کپسوله کنید

برای مثال کلاس‌های ساده زیر را در نظر بگیرید:



نکته اول: هر کلاس باید در داخل یک فایل جدا قرار گیرد. «لطفا» یک فایل درست نکنید با 50 کلاس داخل آن. البته اگر باز هم یک فایل باشد که بتوان 50 کلاس را داخل آن مشاهده کرد که چقدر هم عالی! نه اینکه یک فایل باشد تا بعدا 50 کلاس را با Refactoring از داخل آن بیرون کشید!

قطعه کد فوق، یکی از روش‌های مرسوم کد نویسی است. مجموعه‌ای به صورت یک List عمومی در اختیار مصرف کننده قرار گرفته است. حال اجازه دهید تا با استفاده از برنامه FxCop برنامه فوق را آنالیز کنیم. یکی از خطاهایی را که نمایش خواهد داد عبارت زیر است:


بله. لیست‌های جنریک را نباید به همین شکل در اختیار مصرف کننده قرار داد؛ چون به این صورت هر کاری را می‌توانند با آن انجام دهند، مثلا کل آن را تعویض کنند، بدون اینکه کلاس تعریف کننده آن از این تغییرات مطلع شود.
پیشنهاد FxCop این است که بجای List از Collection یا IList و موارد مشابه استفاده شود. اگر اینکار را انجام دهیم اینبار به خطای زیر خواهیم رسید:


FxCop پیشنهاد می‌دهد که مجموعه تعریف شده باید فقط خواندنی باشد.

چکار باید کرد؟
بجای استفاده از List جهت ارائه مجموعه‌ها، از IEnumerable استفاده کنید و اینبار متدهای Add و Remove اشیاء به آن‌را به صورت دستی تعریف نمائید تا بتوان از تغییرات انجام شده بر روی مجموعه ارائه شده، در کلاس اصلی آن مطلع شد و امکان تعویض کلی آن‌را از مصرف کننده گرفت. برای مثال:



اکنون اگر برنامه را مجددا با fxCop آنالیز کنیم، دو خطای ذکر شده دیگر وجود نخواهند داشت. اگر این تغییرات صورت نمی‌گرفت، امکان داشتن فیلد _orderTotal غیر معتبری در کلاس Orders به شدت بالا می‌رفت. زیرا مصرف کننده مجموعه OrderItems می‌توانست به سادگی آیتمی را به آن اضافه یا از آن حذف کند، بدون اینکه کلاس Orders از آن مطلع شود یا اینکه بتواند عکس العمل خاصی را بروز دهد.

یک نکته‌ی تکمیلی: روش تعریف data binding دو طرفه در کامپوننت‌ها

در مطلب جاری، binding دو طرفه بررسی شد؛ که نکته‌ی مورد بحث آن، به ویژگی‌های استاندارد HTML مانند ویژگی value یک input استاندارد اختصاص داشت. اما اگر بخواهیم در کامپوننت‌های سفارشی خود، این binding دو طرفه را تعریف کنیم تا قابل اعمال به خواص و ویژگی‌های #C باشد (مانند bind-ProprtyName@)، روش کار به نحو دیگری است. نمونه‌ی آن کامپوننت استاندارد InputText خود Blazor است که در اینجا هم دارای bind-Value@ است؛ اما این Value (شروع شده‌ی با حروف بزرگ) یک خاصیت #C تعریف شده‌ی در کلاس InputText است و نه یک ویژگی استاندارد HTML که عموما با حروف کوچک شروع می‌شوند:

برای رسیدن به bind-Value@ فوق، سه مرحله باید طی شود:

الف) یک پارامتر عمومی به نام Value باید در کلاس کامپوننت جاری تعریف شود تا بتوان از طریق والد آن، مقداری را دریافت کرد (یک طرف binding به این نحو تشکیل می‌شود):

ب) یک رویداد خاص Blazor، به نام EventCallback نیز باید اضافه شود تا به کامپوننت استفاده کننده‌ی از کامپوننت جاری، تغییرات را اطلاع رسانی کند (به این نحو است که این binding، دو طرفه می‌شود و تغییرات رخ‌داده‌ی در اینجا، به کامپوننت والد در برگیرنده‌ی آن، اطلاع رسانی می‌شود):

نام آن هم ویژه‌است. یعنی حتما باید با نام پارامتر Value شروع شود (نام پارامتری که قرار است binding دو طرفه روی آن اعمال گردد) و حتما باید ختم به واژه‌ی Changed باشد. این الگوی استاندارد از این جهت مورد استفاده قرار می‌گیرد که در تعریف InputText فوق، چنین پارامتر و مقدار دهی را مشاهده نمی‌کنیم، اما ... در پشت صحنه توسط Blazor به صورت خودکار تشکیل شده و مدیریت می‌شود.

نکته‌ی مهم: در اینجا بجای EventCallback، از Action هم می‌توان استفاده کرد: تفاوت اصلی و مهم آن با EventCallback، در فراخوانی نشدن خودکار متد StateHasChanged، در پایان کار آن است. زمانیکه EventCallback ای فراخوانی می‌شود، Blazor به صورت خودکار در پایان کار آن، متد StateHasChanged را نیز فراخوانی می‌کند تا والد دربرگیرنده‌ی کامپوننت جاری، مجددا رندر شود (به همراه تمام کامپوننت‌های فرزند آن). اما <Action<T فاقد این درخواست خودکار رندر و به روز رسانی مجدد UI است.

ج) برای فعالسازی اعتبارسنجی استاندارد فرم‌های Blazor، نیاز به خاصیت ویژه‌ی سومی نیز هست (که اختیاری است):

این خاصیت ویژه نیز باید با نام Value یا همان پارامتر تعریف شده، شروع شود و حتما باید ختم به واژه‌ی Expression شود. در مورد اعتبارسنجی‌ها در قسمت‌های بعدی بیشتر بحث خواهد شد. این پارامتر و مدیریت آن توسط خود Blazor صورت می‌گیرد و به ندرت توسط ما به صورت مستقیمی مقدار دهی خواهد شد؛ مگر اینکه بخواهیم کامپوننتی مانند InputText را سفارشی سازی کنیم.

مرحله‌ی آخر این طراحی، فراخوانی پارامتر ValueChanged است تا به کامپوننت والد این تغییرات را اطلاع رسانی کنیم. روش استاندارد آن به صورت زیر است:

در اینجا در قسمت set همان پارامتر Value ای که در قسمت الف تعریف کردیم، در صورت بروز تغییری نسبت به قبل، متد InvokeAsync پارامتر ValueChanged را فراخوانی می‌کنیم. تا همین اندازه برای اطلاع رسانی به والد کافی است؛ همچنین وجود مقایسه‌ی بین مقدار جدید و مقدار قبلی، برای کاهش تعداد بار به روز رسانی UI ضروری است. هر بار که ValueChanged.InvokeAsync فراخوانی می‌شود، والد کامپوننت جاری، یکبار دیگر UI را مجددا رندر خواهد کرد. بنابراین هر چقدر تعداد این رندرها کمتر باشد، کارآیی برنامه بهبود خواهد یافت.
در این قطعه کد، بررسی ValueChanged.HasDelegate را هم مشاهده می‌کنید. زمانیکه پارامتر Value ای با طی سه مرحله‌ی فوق تعریف شد، قرار نیست حتما توسط bind-Value@ مورد استفاده قرار گیرد. می‌توان Value را به صورت یک طرفه هم مورد استفاده قرار داد. در این حالت دو پارامتر ب و ج دیگر توسط Blazor ایجاد و مقدار دهی نشده و رهگیری نخواهند شد. یعنی تعریف bind-Value@ در سمت والد، معادل سیم کشی خودکار به ValueChanged و ValueExpression از طرف Blazor است و تعریف دستی آن‌ها ضرورتی ندارد. اما می‌توان bind-Value@ را هم تعریف نکرد و فقط نوشت Value. در این حالت از تنظیمات ب و ج صرفنظر می‌شود. بنابراین ضروری است که بررسی کنیم آیا پارامتر ValueChanged واقعا متصل به روال رویدادگردانی شده‌است یا خیر. اگر خیر، نیازی به اطلاع رسانی و فراخوانی متد ValueChanged.InvokeAsync نیست.