شما در انگیولار میتوانید با استفاده از روشهای databinding برای یک تگ، خواصی را مقداردهی کنید. کد زیر یک نمونه از این خواص هاست:
و از طریق دایرکتیوهای موجود در انگیولار هم به شکل زیر عمل میکنید:
لازم است که دایرکتیو تعریف شده در بالا، به فایل AppModules معرفی شود تا استفاده از آن در کامپوننتها میسر گردد. خروجی نهایی به شکل زیر نمایش داده میشود:
<img [src]="...." />
<img [ngClass]='..' />
تمامی این حالات از قبل در انگیولار تعریف شده و شما میتوانید از آنها استفاده کنید. ولی اگر بخواهیم یک ویژگی دلخواه را تعریف کنیم، این کار توسط دایرکتیوها امکان پذیر است و به این نوع دایرکتیوها، Attribute Directive میگویند.
import { Directive, ElementRef, OnInit } from '@angular/core'; @Directive({ selector: '[appHighlight]', }) export class HighlightDirective implements OnInit { _dval = 'green'; constructor(private _ref: ElementRef) { } ngOnInit(): void { this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = this._dval; } }
در کد بالا یک دایرکتیو ایجاد کردهایم و در سازنده آن نوع ElementRef را دریافت میکنیم. این نکته به ما نشان میدهد که این دایرکتیو باید داخل یک تگ، استفاده شود، تا بتواند تگ مورد نظر را از این طریق برای ما بازگرداند. وقتی که تگ مورد نظر را دریافت کردیم، از طریق رخدادگردان OnInit، ویژگی رنگ پس زمینه را به مقدار پیش فرضی که رنگ سبز در آن تعریف شده است، تنظیم میکنیم و از این پس اگر این دایرکتیو بر روی هر تگی قرار بگیرد، رنگ پس زمینه آن سبز خواهد بود:
<span appHighlight>Attibute Directive</span>
حال ممکن است که بخواهید به این ویژگی مقداری را نسبت دهید و از طریق این مقدار، عملیات مورد نظر را انجام دهید. به عنوان نمونه در اینجا میخواهیم رنگ پس زمینه را در همان تگ معرفی کنیم:
پس کلاس دایرکتیو را به شکل زیر بازنویسی میکنیم:
import { Directive, ElementRef, OnInit } from '@angular/core'; @Directive({ selector: '[appHighlight]', inputs: ["hc"] }) export class HighlightDirective implements OnInit { hc: string; _dval = 'green'; constructor(private _ref: ElementRef) { } ngOnInit(): void { this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = this.hc || this._dval; } }
در اینجا ما متغیری را به نام hc که مخفف highlightColor میباشد، تعریف میکنیم و سپس از طریق خصوصیت inputs در بالا آن را به یک ورودی برای کلاس تبدیل میکنیم تا از این طریق بتوانیم آنرا مقداردهی نماییم.
معرفی کردن یک فیلد به عنوان ورودی در انگیولار، از دو طریق امکان پذیر است:
1. در اولین حالت شما متغیری را تعریف میکنید و آن متغیر را همانند کد بالا داخل ویژگی inputs متادیتای Directive معرفی میکنید.
2. در شیوه بعد که در این مقاله هم ذکر شده است میتوانید از طریق متادیتایی به نام Input@ اینکار را انجام دهید:
اینکه از کدام شیوه استفاده کنید تفاوتی ندارد و به خودتان بستگی دارد. ولی شیوهی اول به دلیل اینکه همه یکجا تعریف میشوند، نظم بهتری داشته و در یک نگاه میتوان ورودیها را تشخیص داد؛ ولی در شیوهی دوم باید کل کلاس را برای یافتن آنها مشاهده کرد.
مزیت روش دوم این است که در حین کدنویسی بسیار راحت است تا در همانجا ورودی را تعریف کنیم؛ به جای اینکه مرتب به ابتدای کلاس بازگردیم تا آن را تعریف کنیم.
در رخدادگردان هم به این شکل کد را تغییر دادیم تا اگر مقدار ورودی، دریافت شدهاست، آن را به عنوان مقدار اصلی در نظر بگیرد و در غیر اینصورت اگر نال بود، همان مقدار پیش فرض را انتساب دهد.
در خط بالا ابتدا دایرکتیو تعیین شده و سپس نام متغیر ورودی داده میشود. اگر قرار باشد ورودیهای بیشتری داشته باشید مقداردهی آن به شکل زیر خواهد بود:
گاهی اوقات ممکن است بخواهید عمل مورد نظر را بر اساس رویدادهای یک المان انجام دهید. پس کلاس را مجددا بازنویسی کرده و کدهای جدید را به آن اضافه میکنیم:
در بخش host دو رویداد را تعریف کرده و به متدهای کلاس اعمال میکنیم و در این حالت موقعیکه ماوس بر روی المان میرود، رنگ المان آبی شده و موقعیکه ماوس از روی المان کنار میرود، رنگ صورتی جایگزین آن میشود.
معرفی کردن یک فیلد به عنوان ورودی در انگیولار، از دو طریق امکان پذیر است:
1. در اولین حالت شما متغیری را تعریف میکنید و آن متغیر را همانند کد بالا داخل ویژگی inputs متادیتای Directive معرفی میکنید.
2. در شیوه بعد که در این مقاله هم ذکر شده است میتوانید از طریق متادیتایی به نام Input@ اینکار را انجام دهید:
@Input() hc:string;
اینکه از کدام شیوه استفاده کنید تفاوتی ندارد و به خودتان بستگی دارد. ولی شیوهی اول به دلیل اینکه همه یکجا تعریف میشوند، نظم بهتری داشته و در یک نگاه میتوان ورودیها را تشخیص داد؛ ولی در شیوهی دوم باید کل کلاس را برای یافتن آنها مشاهده کرد.
مزیت روش دوم این است که در حین کدنویسی بسیار راحت است تا در همانجا ورودی را تعریف کنیم؛ به جای اینکه مرتب به ابتدای کلاس بازگردیم تا آن را تعریف کنیم.
this._ref.nativeElement.style.backgroundColor=this.hc || this._dval;
<h1 appHighlight [hc]="'red'"> َApp Works! </h1>
<h1 appHighlight [hc]="'red'" [hc2]="....." [hc3]="....." ....> App Works! </h1>
گاهی اوقات ممکن است بخواهید عمل مورد نظر را بر اساس رویدادهای یک المان انجام دهید. پس کلاس را مجددا بازنویسی کرده و کدهای جدید را به آن اضافه میکنیم:
import { Directive, ElementRef, OnInit } from '@angular/core'; @Directive({ selector: '[appHighlight]', inputs: ["hc"], host: { '(mouseenter)': 'onMouseEnter()', '(mouseleave)': 'onMouseLeave()', } }) export class HighlightDirective implements OnInit { hc: string; _dval = 'green'; constructor(private _ref: ElementRef) {} ngOnInit(): void { this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = this.hc || this._dval; } onMouseEnter() { this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = 'blue'; } onMouseLeave() { this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = 'pink'; } }