نظرات مطالب
روش‌هایی برای بهبود سرعت برنامه‌های مبتنی بر Entity framework
- در کنفرانس techEd 2014 در جلسه «Entity Framework: Building Applications with Entity Framework 6» کار با Full text search در EF 6، جزو مثال‌های مطرح شده‌است.
- روش دوم هم در اینجا «Full text search in Microsoft's Entity Framework».
- روش سوم با استفاده از IDbCommandInterceptor در اینجا «Microsoft's Full Text Search in Entity Framework 6»
اشتراک‌ها
یک پروژه برای ادغام کدهای JWT Web Api و احراز هویت با refresh token , access token در پروژه WASM

در این پروژه از کدهای که قبلا در این سایت انتشار یافته بود استفاده شده است و کمی تغییرات و سفارشی نمودن کدها به یک مثال کامل از احراز هویت کاربران در سمت سرویس دهنده با استفاده از JWT Web Api و در سمت کلاینت از Blazor Client Side(WASM) استفاده شده است.

در ضمن این پروژه با دات نت 6 بروزرسانی شده است

یک پروژه برای ادغام کدهای JWT Web Api و احراز هویت با refresh token , access token در پروژه WASM
اشتراک‌ها
تغییرات ASP.NET Core در NET 7 Preview 3.

Here’s a summary of what’s new in this preview release:

  • Support for route handler filters in minimal APIs
  • Improved unit testability for minimal route handlers
  • Bind using TryParse in MVC and API controllers
  • New Results.Stream() overloads
  • Improved HTTP/2 performance when using many streams on a connection
  • New ServerReady event for measuring startup time
  • Developer exception page dark mode 
تغییرات ASP.NET Core در NET 7 Preview 3.
مطالب
HTML5 Web Component - قسمت اول - معرفی و مفاهیم اولیه
Web Components مجموعه‌ای از تکنولوژی‌هایی می‌باشند که امکان ساخت المان‌های سفارشی با قابلیت استفاده‌ی مجدد و به همراه کپسوله‌سازی ساختار، استایل و عاملیت (Functionality) متناظر با المان ایجاد شده را در اختیار شما قرار می‌دهد. 

A Path to Standard Components

در این سری چند قسمتی، ابتدا روش ساخت Web Components را بدون استفاده از ابزار خاصی بررسی کرده و در ادامه با معرفی Stenciljs، چند کامپوننت سفارشی را طراحی خواهیم کرد.

سه تکنولوژی اصلی مورد استفاده برای ساخت Web Components عبارتند از:

  • Custom Elements
  • Shadow DOM
  • HTML Templates


Custom Elements

مجموعه‌ای از API‌های جاوااسکریپتی هستند که امکان تعریف یکسری المان معتبر HTML را با قالب‌، رفتار و نام سفارشی، فراهم می‌کنند. علاوه بر اینکه می‌توان یک المان سفارشی مستقل (Autonomous custom elements) را تعریف کرد، امکان سفارشی‌سازی و گسترش المان‌های موجود (Customized built-in elements) را نیز خواهیم داشت. 
المان‌های سفارشی تعریف شده را مانند کامپوننت‌های Angular و یا React تصور کنید؛ با این تفاوت که هیچ وابستگی به Angular و یا React ندارند. همچنین امکان استفاده از آنها در انوع و اقسام فریمورک‌های فرانت-اند وجود دارد.
شکل ساده‌ی یک Custom Element، متشکل است از کلاسی که کلاس HTMLElement را گسترش می‌دهد و یک نام یکتا که باید حتما دارای یک «-» باشد (kebab-case). برای مثال:
//app.component.js
class AppComponent extends HTMLElement {
  static is = 'app-root'
  connectedCallback(){
    this.innerHTML=`<h1>Hello World!</h1>`
  }
}

customElements.define(AppComponent.is, AppComponent)

//index.html
<app-root></app-root>



در تکه کد بالا، از متد connectedCallback به عنوان یکی از متدهای چرخه‌ی حیات یک المان سفارشی، برای تنظیم innerHTML آن استفاده شده است. سپس با استفاده متد define مربوط به CustomElementRegistry که از طریق window.customeElements قابل دسترسی می‌باشد و با مشخص کردن نام و کلاس مرتبط، المان مورد نظر را ثبت و معرفی کردیم.

برای سفارشی‌سازی یک المان موجود، کار با ارث‌بری از کلاس متناظر با آن المان شروع می‌شود. به عنوان مثال در اینجا قصد داریم با کلیک بر روی لینک‌های موجود در صفحه و قبل از هدایت به آدرس مقصد، یک تأییدیه را از کاربر بگیریم:
//confirm-link.component.js
class ConfirmLinkComponent extends HTMLAnchorElement {
  static is = "confim-link";
  connectedCallback() {
    this.addEventListener("click", e => {
      if (!confirm("Are you sure?")) {
        e.preventDefault();
      }
    });
  }
}
customElements.define(ConfirmLinkComponent.is, ConfirmLinkComponent, {
  extends: "a"
});
<a href="http://google.com" is='confirm-link'>
google.com
</a>
در اینجا در بدنه‌ی متد connectedCallback، مشترک رخداد کلیک المان جاری شده و براساس نتیجه‌ی تأییدیه، تصمیم به ادامه یا لغو رفتار پیش‌فرض آن گرفته‌ایم. برای معرفی این المان جدید، کافی است از طریق آرگومان سوم متد define، مشخص کنیم که قصد گسترش چه المانی را داریم. از این پس اگر لینک‌های موجود را از طریق ویژگی is با "confirm-link" تزئین کرده باشید، شاهد رفتار سفارشی جدید خواهیم بود.

Shadow DOM

جنبه‌ی بسیار مهم Web Components، کپسوله‌سازی می‌باشد که امکان مخفی کردن ساختار، استایل و رفتار متناظر با المان سفارشی را مهیا می‌کند تا با سایر قسمت‌های کد تداخلی نداشته باشد. در این میان Shadow DOM نقش اصلی را برای رسیدن به این سطح از کپسوله‌سازی ایفا خواهد کرد. Shadow DOM به عنوان یک نسخه‌ی کپسوله شده‌ی DOM می‌باشد که امکان کپسوله‌سازی Markup & Styling و همچنین کاهش پیچیدگی استایل‌دهی را مهیا خواهد کرد. می‌توان Shadow DOM را همانند iframe تصور کرد که امکان نشتی استایل‌ها و سلکتورها از Light DOM (همان DOM اصلی) به داخل و از داخل به Light DOM وجود ندارد؛ ولی برخلاف iframe همچنان Shadow Rootهای (المان ریشه Shadow DOM) متناظر، در همان کانتکست DOM اصلی قرار دارند و همچنین در اینجا برای دسترسی به مقادیر المان‌های موجود در Shadow DOM، می‌توان یک API مناسب را در سطح المان سفارشی در نظر گرفت، ولی در مقابل برای همین کار در یک iframe نیاز است تا DOM متناظر با آن را Traverse کنیم که البته به عمد به این صورت طراحی شده است؛ چرا که اهداف دیگری را نیز دنبال می‌کند.

به تصویر زیر توجه نمائید:

برای مشاهده‌ی Shadow DOM متناظر با یکسری المان توکار مانند input.range یا input.date در مرورگر کروم، لازم است به قسمت Developer tools آن مراجعه کرده و سپس با فشردن دکمه‌ی F1 به قسمت تنظیمات آن مراجعه کرده و در قسمت Preferences آن و بخش Elements گزینه "Show user agent shadow DOM" را انتخاب کنید. در اینجا input به عنوان المانی که Shadow DOM به آن متصل شده (attach) نقش Shadow Host را ایفا می‌کند.
برای اتصال یک Shadow DOM به یک المان، به شکل زیر می‌توان عمل کرد:
var div = document.createElement('div');
var shadowRoot = div.attachShadow({mode: 'open'}); //or mode: 'closed'
shadowRoot.innerHTML = '<h1>Hello Shadow DOM</h1>';

متد attachShadow یک Shadow DOM Tree جدید را به div متصل کرده و ارجاعی به shadowRoot آن را برمی‌گرداند. این shadowRoot از طریق خصوصیت host نیز ارجاعی را به میزبان خود دارد. از این پس نیز از طریق خصوصیت div.shadowRoot امکان دسترسی به Shadow DOM ایجاد شده خواهیم داشت. البته به دلیل اینکه در اینجا با حالت 'open' استفاده شده است، این دسترسی به shadowRoot از طریق المان وجود دارد، در غیر این صورت اگر با 'closed' مقداردهی شود، خصوصیت div.shadowRoot مقدار نال خواهد داشت و امکان دسترسی به المان‌های داخلی از طریق جاوااسکریپت ممکن نخواهد بود. 
نکته: 'user-agent' نیز حالتی است که برای المان‌های توکار مانند input.range و ... مورد استفاده قرار می‌گیرد و رفتاری شبیه به حالت 'closed' را دارد.
نکته: امکان اتصال Shadow DOM به المان‌های خاصی از جمله div و یا المان‌های سفارشی که کلاس HTMLElement را گسترش می‌دهند (این اتصال در زمان پیاده‌سازی آنها انجام خواهد شد)، وجود دارد.
در زمان استفاده از متد attachShadow، علاوه بر امکان تعیین حالت آن، امکان تنظیم delegatesFocus برای برطرف کردن موضوعات مرتبط با focus در زمان توسعه‌ی المان‌های سفارشی مورد استفاده قرار می‌گیرد. به این صورت که اگر در قسمتی از المان سفارشی که خاصیت و قابلیت focus را ندارد، کلیک شود، focus به اولین المان با قابلیت focus داخل المان سفارشی خواهد رسید و از این پس امکان استایل‌دهی با استفاده از سلکتور custom-element:focus را خواهیم داشت.

مفهوم دیگری وجود دارد تحت عنوان Shadow Boundary که تعیین کننده‌ی مرز بین Light DOM و Shadow DOM و همان لایه‌ی مهیا کننده‌ی کپسوله‌سازی Styling و Markup می‌باشد. در مطالب آتی خواهیم دید که به چه شکلی رخدادهای سفارشی ما قابلیت عبور از این لایه را خواهند داشت.


HTML Templates 

تا قبل از اینکه المان template معرفی شود، از یکی از روش‌های زیر برای استفاده‌ی مجدد از یک قالب HTML عمل می‌کردیم:
1- استفاده از یک المان خاص با ویژگی hidden یا استایل display:none 
  • استفاده از DOM و آگاه بودن مرورگر از وجود آن، عملیات clone را ساده خواهد کرد.
  • محتوای داخل آن رندر نخواهد شد.
  • اگرچه محتوای آن مخفی می‌باشد، با این حال درخواست‌های مرتبط با تصاویر یا اسکریپت‌ها انجام خواهد شد.
<div id="template" hidden>
  <img src="logo.png">
  <div class="comment"></div>
</div>

2- استفاده از تگ script با یک type سفارشی
<script id="template" type="text/x-template">
  <img src="logo.png">
  <div class="comment"></div>
</script>

<script id="template" type="text/x-kendo-template">
        <ul>
            # for (var i = 0; i < data.length; i++) { #
            <li>#= data[i] #</li>
            # } #
        </ul>
</script>
  • از آنجا که تگ script به صورت پیش‌فرض دارای استایل display:none می‌باشد، محتوای داخل آن رندر نخواهد شد.
  • به دلیل عدم مقداردهی ویژگی type آن با "text/javascript"، مرورگر محتوای آن را به عنوان کد جاوااسکریپت parse نخواهد کرد.
  • استفاده از خصوصیت innerHTML مشکل امنیتی XSS را بدنبال خواهد داشت .
HTML Template ویژگی‌های مثبت هر دو روش قبل را دارد. از طریق کد امکان clone و رندر کردن آن وجود دارد و همچنین کوئری المان‌های داخل آن نیز ممکن نیست:
<template id="template">
  <img src="logo.png">
  <div class="comment"></div>
</template>
و برای فعال‌سازی آن از طریق متد cloneNode متناظر با خصوصیت content به شکل زیر عمل خواهیم کرد:
  var template = document.querySelector("template");
  var clonedNode = template.content.cloneNode(true); //deep:true
  document.body.appendChild(clonedNode);
نکته: امکان تعریف قالب‌های تودرتو نیز وجود دارد که در این صورت به شکل جداگانه‌ای باید عملیات فعال‌سازی هر کدام از آنها انجام گیرد.
مطالب
تفاوت بین Throw و Throw exception در #C

یکی از سؤالاتی که ممکن است در مصاحبه‌ها با آن روبرو شوید، عنوان این مطلب است. در این مقاله قصد داریم تفاوت بین این دو را بررسی کنیم.

در علم کامپیوتر، یک call stack، یک ساختار داده‌ای پشته می‌باشد که اطلاعات جزئی را راجع به زیرروال‌های فعال یک برنامه، ذخیره می‌کند. این نوع پشته با اسامی مختلفی از جمله Execution Stack (ES)، Program Stack (PS)، Control Stack، Runtime Stack یا Machine Stack شناخته می‌شود و یا اینکه به صورت کلی به آن The Stack یا همان پشته هم می‌گویند. با استفاده از صفحه Call Stack می­توانیم توابع و پروسیجرهایی را که فراخوانی شده‌اند، ببینیم. Call Stack به ما می‌گوید که کدام متدها و توابع، با چه ترتیبی اجرا شده‌اند. Call Stack یک راه بسیار خوب، برای فهم درست نحوه‌ی اجرای یک برنامه است. با رهگیری یا Track کردن Call Stack می­توانیم بفهمیم که مکانیزم کار داخلی برنامه چگونه است و برای بهتر رفع کردن مشکلات، از آن استفاده کنیم. در سی شارپ، Stack Trace یک پشته‌ی اجرایی یا Execution Stack است که تمامی متدهای درحال اجرا را رهگیری (Track) می‌کند. Stack Trace راهی است که با استفاده از آن می‌توانیم  Call Stack را بررسی کنیم، تا شماره خط متدی را که Exception درآن رخ داده است، ببینیم. از این به بعد برای سادگی مطلب، Stack Trace را به صورت ST بیان می‌کنیم. برای دسترسی به ST از فضای نام System.Diagnostics مانند زیر استفاده می‌کنیم.

System.Diagnostics.StackTrace myTrack = new System.Diagnostics.StackTrace();

و یا برای مشاهده‌ی آن در کنسول از کد زیر استفاده میکنیم:

static void Main(string[] args)
{
    Console.WriteLine("Stack Trace: {0}", Environment.StackTrace);
}

نتیجه:

Stack Trace:at System.Environment.get_StackTrace()
 at DiffThrowAndThrowException.Program.Main(String[] args) in Program.cs:line 9


استفاده از ST در Try Catch :

static void Main(string[] args)
{
  try
  {
     throw new Exception();
  }
  catch (Exception ex)
  {
     Console.WriteLine("Stack Trace: {0}", Environment.StackTrace);
  }
}

نتیجه:

Stack Trace:at System.Environment.get_StackTrace()
 at DiffThrowAndThrowException.Program.Main(String[] args) in Program.cs:line 11


حالا که مفهوم Stack Trace و نحوه کار و نمایش آن را بررسی کردیم، به راحتی می‌توان تفاوت بین Throw و Throw Exception را درک کرد. به طور کلی می‌توان اینطور گفت، در حالتیکه در داخل بلاک Catch، از Throw استفاده کنیم، این کار باعث می‌شود استثنائی که در اینجا رخ داده، به ابتدای ST افزوده شده و در واقع سلسله مراتب اجرای برنامه تا جایی که Throw نوشته شده، در ST نگهداری شود. اما در صورتیکه به جای Throw از Throw Exception استفاده کنیم، اتفاقی که رخ می‌دهد این است که ST تا اینجای کار که throw exception را استفاده می‌کنیم، نگهداری میشود و اطلاعات متدهایی که بعد از throw exception اجرا شده‌اند، از آن حذف می‌شود. در نهایت در این حالت ST شامل اطلاعات متدهای اجرا شده در فرآیند جاری، از ابتدا تا رسیدن به throw exception می‌باشد.

در زیر، نمونه کدی را برای استفاده از Throw، می‌بینید:

    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            FirstExceptionMethod firstException = new FirstExceptionMethod();
            try
            {
                firstException.Method1();
            }
            catch (Exception ex)
            {
                Console.WriteLine(ex.StackTrace);
            }
        }
    }
    class FirstExceptionMethod
    {
        public void Method1()
        {
            try
            {
                SecondExceptionMethod secondException = new SecondExceptionMethod();
                secondException.Method2();
            }
            catch (Exception ex)
            {
                throw;
            }
        }
    }
    class SecondExceptionMethod
    {
        public void Method2()
        {
            try
            {
                ThrowExMethod();

            }
            catch (Exception ex)
            {
                throw;
            }
        }
        public void ThrowExMethod()
        {
            throw new Exception();
        }
    }  


نتیجه:

at DiffThrowAndThrowException.SecondExceptionMethod.ThrowExMethod() in Program.cs:line 51
   at DiffThrowAndThrowException.SecondExceptionMethod.Method2() in Program.cs:line 41
   at DiffThrowAndThrowException.FirstExceptionMethod.Method1() in Program.cs:line 27
   at DiffThrowAndThrowException.Program.Main(String[] args) in Program.cs:line 12  

همانطور که می‌بینید اطلاعات متدهایی که در این فرآیند اجرا شده‌اند، در داخل Stack Trace رهگیری (track) شده‌اند.


این دفعه برای نشان دادن تفاوت محتویات ST، کدهای Method1 را به شکل زیر تغییر میدهیم که در بخش catch آن، از throw exception استفاده کرده‌ایم:

public void Method1()
        {
            try
            {
                SecondExceptionMethod secondException = new SecondExceptionMethod();
                secondException.Method2();
            }
            catch (Exception ex)
            {
                throw new Exception("Some Text ...");
            }
        }

نتیجه:

   at DiffThrowAndThrowException.FirstExceptionMethod.Method1() in Program.cs:line 31
   at DiffThrowAndThrowException.Program.Main(String[] args) in Program.cs:line 12

در اینجا اطلاعات متدهای برنامه از شروع فرآیند تا جائیکه از throw exception استفاده کرده، در ST نوشته می‌شود.

با دیدن خروجی‌های بالا می‌توان دریافت که استفاده از throw exception بجای throw باعث می‌شود تا اطلاعات کمتری از فرآیند اجرا شده در ST ذخیره شود و در واقع رهگیری متدهای فرآیند از ابتدا تا جائیکه throw exception استفاده می‌شود، پیش میرود و بعد از آن اطلاعاتی را ثبت نمی‌کند.

بازخوردهای دوره
کار با RavenDB از طریق REST API آن
در متن شما بیان نمودین : "  نیز مانند PUT است با این تفاوت که نوع اطلاعات ارسالی آن اهمیتی نداشته و تفسیر آن به سرور واگذار می‌شود.  "
فقط برای  RavenDB  اینطور هست یا اساس  REST full به این شکله ؟
برای REST full  حتما نیاز به 4 تا  verb  هست و در برنامه‌های واقعی از همه استفاده میکنند ؟ دلیل اینکه میگن Delete  استفاده نکنید و از  GET , POST  فقط استفاده کنید چیست .
ممنونم

نظرات مطالب
استفاده از لوسین برای برجسته سازی عبارت جستجو شده در نتایج حاصل
-منظورتون از "روش‌های متداول SQLایی بهینه‌ترین روش‌ها هستند" چیه؟

-پس در جستجو‌های پیشرفته باید از روش معمول(like بدون استفاده از full text search) استفاده کرد و در جستجوهای تک کلمه ای مثل همین سایت باید از lucene(یا full text search) استفاده کرد،درسته؟
بازخوردهای پروژه‌ها
انتقال به یک صفحه حاوی اطلاعات
در این پروژه زمانی که کاربر یک کنترلر فرضی رو در صفحه وارد میکنه مثلا http://localhost:34381/test با صفحه ای با این مضمون وارد میشه که  The resource cannot be found. اما زمانی که با این آدرس وارد میشه http://localhost:25890/test/index با خطای زیر مواجه میشه

Server Error in '/' Application.
Page not found: /test/index
Description: An unhandled exception occurred during the execution of the current web request. Please review the stack trace for more information about the error and where it originated in the code.

Exception Details: System.InvalidOperationException: Page not found: /test/index
چطور میشه اصلاح کرد این مشکل رو و با زدن دو آدرس فوق و هر آدرسی که وجود نداره کاربر به یک صفحه حاوی پیام انتقال پیدا کنه
سپاس