WSL2 runs a real Linux kernel in Windows 10 and it's managing a virtual machine platform underneath (and not visible to) Hyper-V client tools, then why not just let WSL2 handle containers for us? That's exactly what the Docker Desklop WSL 2 Tech Preview aims to do.
من عاشق Entity Framework هستم !
9 اشتباه متداول توسعه دهندگان ionic
شروع کار با Docker
Almost overnight, Docker has become the de facto standard that developers and system administrators use for packaging, deploying, and running distributed applications. It provides tools for simplifying DevOps by enabling developers to create templates called images that can be used to create lightweight virtual machines called containers, which include their applications and all of their applications’ dependencies.
Node.js Tools 1.0 for Visual Studio (NTVS) is now available for download! NTVS is a free, open source extension for Visual Studio 2012 and Visual Studio 2013 that turns Visual Studio into a Node.js IDE. NTVS 1.0 supports the free Visual Studio Community and Visual Studio Express for Web editions, as well as Visual Studio Professional and higher
اگر پس از مهاجرت به VS 2017، خطای ذیل را در حین اجرای مهاجرتها مشاهده کردید:
error MSB4006: There is a circular dependency in the target dependency graph involving target "GetEFProjectMetadata"
ب) اگر در دستورات شما «configuration Release--» وجود دارد، آنرا حذف کنید و نیازی به آن نیست؛ چون به صورت خودکار توسط MSBuild مدیریت میشود.
نمونهای از تغییرات مورد نیاز جهت رفع این مشکل
Exception calling "GetItem" with "1" argument(s): "Value does not fall within the expected range." At F:\projects\MvcProject\PPU\packages\RazorGenerator.Mvc.2.3.6\tools\RazorGenerator.psm1:63 char:21 + ... $solutionExplorer.GetItem("$SolutionName\$ProjectName$rel ... + ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ + CategoryInfo : NotSpecified: (:) [], MethodInvocationException + FullyQualifiedErrorId : ArgumentException
- Silverlight Spy December 2011 Update | firstfloorsoftware.com
- The Future of Computing | bits.blogs.nytimes.com
- Tools for SLN file | weblogs.asp.net
- اجرای کدها توسط Roslyn در یک Sandbox | blog.filipekberg.se
- آیا نوعهای ورودی HTML5 واقعا مفید هستند؟ | www.west-wind.com
- جدول مقایسه امکانات امنیتی سه مرورگر متداول | www.forbes.com
- سری آموزشی OData در 31 روز | chriswoodruff.com
- نرم افزار مهمترین صنعت درحال رشد | billwagner.cloudapp.net
دریافت اطلاعات از سرور، توسط Axios
- ابتدا به پوشهی sample-22-backend ای که در قسمت قبل ایجاد کردیم، مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید، تا endpointهای REST Api آن، قابل دسترسی شوند. برای مثال باید بتوان به مسیر https://localhost:5001/api/posts در مرورگر دسترسی یافت (و یا همانطور که عنوان شد، از آدرس https://jsonplaceholder.typicode.com/posts نیز میتوانید استفاده کنید؛ چون ساختار یکسانی دارند).
-سپس در برنامهی React ای که در قسمت قبل ایجاد کردیم، فایل app.js آنرا گشوده و ابتدا کتابخانهی Axios را import میکنیم:
import axios from "axios";
componentDidMount() { const promise = axios.get("https://localhost:5001/api/posts"); console.log(promise); }
تنظیمات CORS مخصوص React در برنامههای ASP.NET Core 3x
همانطور که مشاهده میکنید، پس از ذخیره سازی تغییرات، با اجرای برنامه، این Promise در حالت pending قرار گرفته و همچنین پس از پایان آن، حاوی نتیجهی عملیات نیز میباشد که در اینجا rejected است. علت شکست عملیات را در سطر بعدی آن ملاحظه میکنید که عنوان کردهاست «CORS policy» مناسبی در سمت سرور، برای این درخواست وجود ندارد؛ چرا؟ چون برنامهی React ما در مسیر http://localhost:3000/ اجرا میشود و برنامهی Web API در مسیر دیگری https://localhost:5001/ که شمارهی پورت ایندو یکی نیست. به همین جهت عنوان میکند که نیاز است در سمت سرور، هدرهای خاصی برای پردازش این نوع درخواستهای با Origin متفاوت وجود داشته باشد، تا مرورگر اجازهی دسترسی به آنرا بدهد. برای رفع این مشکل، برنامهی sample-22-backend را گشوده و تغییرات زیر را اعمال میکنیم:
ابتدا تنظیمات AddCors را با تعریف یک CORS policy جدید مخصوص آدرس http://localhost:3000، به متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه اضافه میکنیم:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddCors(options => { options.AddPolicy("ReactCorsPolicy", builder => builder .AllowAnyMethod() .AllowAnyHeader() .WithOrigins("http://localhost:3000") .AllowCredentials() .Build()); }); services.AddSingleton<IPostsDataSource, PostsDataSource>(); services.AddControllers(); }
public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.UseHttpsRedirection(); app.UseRouting(); //app.UseAuthentication(); //app.UseAuthorization(); app.UseCors("ReactCorsPolicy"); app.UseAuthorization(); app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapControllers(); }); }
اینبار Promise بازگشت داده شده، در حالت resolved قرار گرفتهاست که به معنای موفقیت آمیز بودن عملیات async است. وجود [[PromiseStatus]] به معنای یک internal property است که توسط dot notation قابل دسترسی نیست. در اینجا [[PromiseValue]] نیز یک internal property غیرقابل دسترسی است که نتیجهی عملیات (response دریافتی از سرور) در آن قرار میگیرد. برای مثال در data آن، آرایهی مطالب دریافتی از سرور، قابل مشاهدهاست و یا status=200 به معنای موفقیت آمیز بودن پردازش درخواست، از سمت سرور است.
البته زمانیکه درخواست افزودن رکورد جدیدی را به سمت سرور ارسال میکنیم، میتوان دو درخواست را در برگهی network ابزارهای توسعه دهندگان مرورگر، مشاهده کرد:
در اولین درخواست، Request Method: OPTIONS را داریم که دقیقا مرتبط است با بررسی CORS توسط مرورگر.
دریافت اطلاعات شیء response از یک Promise و نمایش آن
همانطور که عنوان شد، [[PromiseValue]] نیز یک internal property غیرقابل دسترسی است. بنابراین اکنون این سؤال مطرح میشود که چگونه میتوان به اطلاعات آن دسترسی یافت؟
این شیء Promise، دارای متدی است به نام then است که نتیجهی عملیات async را بازگشت میدهد. البته این روش قدیمی کار کردن با Promiseها است و ما از آن در اینجا استفاده نخواهیم کرد. در جاوا اسکریپت مدرن، میتوان از واژهی کلیدی await برای دسترسی به شیء response دریافتی از سرور، استفاده کرد:
async componentDidMount() { const promise = axios.get("https://localhost:5001/api/posts"); console.log(promise); const response = await promise; console.log(response); }
البته قطعه کد نوشته شده، صرفا جهت توضیح مراحل مختلف عملیات، به این صورت چند مرحلهای نوشته شد، وگرنه میتوان واژهی کلیدی await را پیش از فراخوانی متدهای Axios نیز قرار داد:
async componentDidMount() { const response = await axios.get("https://localhost:5001/api/posts"); console.log(response); }
class App extends Component { state = { posts: [] }; async componentDidMount() { const { data: posts } = await axios.get("https://localhost:5001/api/posts"); this.setState({ posts }); // = { posts: posts } }
ایجاد یک مطلب جدید توسط Axios
در برنامهی React ای ایجاد شده، یک دکمهی Add نیز برای افزودن مطلبی جدید درنظر گرفته شدهاست. در یک برنامهی واقعیتر، معمولا فرمی وجود دارد و نتیجهی آن در حین submit، به سمت سرور ارسال میشود. در اینجا این سناریو را شبیه سازی خواهیم کرد:
const apiEndpoint = "https://localhost:5001/api/posts"; class App extends Component { state = { posts: [] }; async componentDidMount() { const { data: posts } = await axios.get(apiEndpoint); this.setState({ posts }); } handleAdd = async () => { const newPost = { title: "new Title ...", body: "new Body ...", userId: 1 }; const { data: post } = await axios.post(apiEndpoint, newPost); console.log(post); const posts = [post, ...this.state.posts]; this.setState({ posts }); };
- چون قرار است از آدرس https://localhost:5001/api/posts در قسمتهای مختلف برنامه استفاده کنیم، فعلا آنرا به صورت یک ثابت تعریف کرده و در متدهای get و post استفاده کردیم.
- در متد منتسب به خاصیت handleAdd، یک شیء جدید post را با ساختاری مشابه آن ایجاد کردهایم. این شیء جدید، دارای Id نیست؛ چون قرار است از سمت سرور پس از ثبت در بانک اطلاعاتی دریافت شود.
- سپس این شیء جدید را توسط متد post کتابخانهی Axios، به سمت سرور ارسال کردهایم. این متد نیز یک Promise را باز میگرداند. به همین جهت از واژهی کلیدی await برای دریافت نتیجهی واقعی آن استفاده شدهاست. همچنین هر زمانیکه await داریم، نیاز به ذکر واژهی کلیدی async نیز هست. اینبار این واژه باید پیش از قسمت تعریف پارامتر متد قرار گیرد و نه پیش از نام handleAdd؛ چون handleAdd در واقع یک خاصیت است که متدی به آن انتساب داده شدهاست.
- نتیجهی دریافتی از متد axios.post را اینبار به post، بجای posts تغییر نام دادهایم و همانطور که در تصویر زیر مشاهده میکنید، خاصیت id آن در سمت سرور مقدار دهی شدهاست:
- در آخر برای افزودن این رکورد، به مجموعهی رکوردهای موجود، از روش spread operator استفاده کردهایم تا ابتدا شیء post دریافتی از سمت سرور درج شود و سپس مابقی اعضای آرایهی posts موجود در state، در این آرایه گسترده شده و یک آرایهی جدید را تشکیل دهند. سپس این آرایهی جدید را جهت به روز رسانی state و در نتیجهی آن، به روز رسانی UI، به متد setState ارسال کردهایم، که نتیجهی آن درج این رکورد جدید، در ابتدای لیست است:
به روز رسانی اطلاعات در سمت سرور
در اینجا پیاده سازی متد put را مشاهده میکنید:
handleUpdate = async post => { post.title = "Updated"; const { data: updatedPost } = await axios.put( `${apiEndpoint}/${post.id}`, post ); console.log(updatedPost); const posts = [...this.state.posts]; const index = posts.indexOf(post); posts[index] = { ...post }; this.setState({ posts }); };
- اکنون امضای متد axios.put هرچند مانند متد post است، اما متد Update تعریف شدهی در سمت API سرور، یک چنین مسیری را نیاز دارد api/Posts/{id}. به همین جهت ذکر id مطلب، در URL نهایی نیز ضروری است.
- در اینجا نیز از واژههای await و async برای دریافت نتیجهی واقعی عملیات put و همچنین عملیات گذاری این متد به صورت async، استفاده شدهاست.
- در آخر، ابتدا آرایهی posts موجود در state را clone میکنیم. چون میخواهیم در آن، در ایندکسی که شیء post جاری قرار دارد، مقدار به روز رسانی شدهی آنرا قرار دهیم. سپس این آرایهی جدید را جهت به روز رسانی state و در نتیجهی آن، به روز رسانی UI، به متد setState ارسال کردهایم:
حذف اطلاعات در سمت سرور
برای حذف اطلاعات در سمت سرور، نیاز است یک HTTP Delete را به آن ارسال کنیم که اینکار را میتوان توسط متد axios.delete انجام داد. URL ای را که دریافت میکند، شبیه به URL ای است که برای حالت put ایجاد کردیم:
handleDelete = async post => { await axios.delete(`${apiEndpoint}/${post.id}`); const posts = this.state.posts.filter(item => item.id !== post.id); this.setState({ posts }); };
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-22-backend-part-02.zip و sample-22-frontend-part-02.zip
برپایی پیشنیازها
در اینجا برای بررسی مسیریابی، یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم.
> create-react-app sample-15 > cd sample-15 > npm start
> npm install --save bootstrap
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
همچنین کتابخانهی ثالث بسیار معروف react-router-dom را نیز نصب میکنیم:
> npm i react-router-dom --save
افزودن مسیریابی به برنامه
پس از نصب کتابخانهی react-router-dom، برای افزودن آن به برنامه و فعالسازی مسیریابی، به فایل index.js مراجعه کرده و import آنرا به ابتدای فایل اضافه میکنیم:
import { BrowserRouter } from "react-router-dom";
ReactDOM.render( <BrowserRouter> <App /> </BrowserRouter>, document.getElementById("root") );
ثبت و معرفی مسیریابیها
در ادامه باید مسیریابیهای خود را ثبت کنیم؛ به این معنا که بر اساس URL خاصی، چه کامپوننتی باید رندر شود. به همین جهت پوشهی جدید src\components را ایجاد کرده و کامپوننت src\components\navbar.jsx را که یک کامپوننت تابعی بدون حالت است، در آن تعریف میکنیم:
import React from "react"; const NavBar = () => { return ( <nav className="navbar bg-dark navbar-dark navbar-expand-sm"> <div className="navbar-nav"> <a className="nav-item nav-link" href="/"> Home </a> <a className="nav-item nav-link" href="/products"> Products </a> <a className="nav-item nav-link" href="/posts/2018/06"> Posts </a> <a className="nav-item nav-link" href="/admin"> Admin </a> </div> </nav> ); }; export default NavBar;
سپس به فایل app.js مراجعه کرده و ساختار آنرا به صورت زیر، جهت درج این NavBar، ویرایش میکنیم تا سبب رندر و نمایش منوی راهبری در مرورگر شود:
import "./App.css"; import React, { Component } from "react"; import NavBar from "./components/navbar"; class App extends Component { render() { return ( <div> <NavBar /> </div> ); } } export default App;
import "./App.css"; import React, { Component } from "react"; import { Route } from "react-router-dom"; import Dashboard from "./components/admin/dashboard"; import Home from "./components/home"; import NavBar from "./components/navbar"; import Posts from "./components/posts"; import Products from "./components/products"; class App extends Component { render() { return ( <div> <NavBar /> <div className="container"> <Route path="/products" component={Products} /> <Route path="/posts" component={Posts} /> <Route path="/admin" component={Dashboard} /> <Route path="/" component={Home} /> </div> </div> ); } } export default App;
کامپوننت جدید src\components\products.jsx جهت رندر لیست آرایهی اشیاء product:
import React, { Component } from "react"; class Products extends Component { state = { products: [ { id: 1, name: "Product 1" }, { id: 2, name: "Product 2" }, { id: 3, name: "Product 3" } ] }; render() { return ( <div> <h1>Products</h1> <ul> {this.state.products.map(product => ( <li key={product.id}> <a href={`/products/${product.id}`}>{product.name}</a> </li> ))} </ul> </div> ); } } export default Products;
کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\home.jsx با این محتوا:
import React from "react"; const Home = () => { return <h1>Home</h1>; }; export default Home;
کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\posts.jsx با این محتوا:
import React from "react"; const Posts = () => { return ( <div> <h1>Posts</h1> Year: , Month: </div> ); }; export default Posts;
کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\admin\dashboard.jsx در پوشهی جدید admin با این محتوا:
import React from "react"; const Dashboard = ({ match }) => { return ( <div> <h1>Admin Dashboard</h1> </div> ); }; export default Dashboard;
معرفی کامپوننت Switch
<div className="container"> <Route path="/products" component={Products} /> <Route path="/posts" component={Posts} /> <Route path="/admin" component={Dashboard} /> <Route path="/" component={Home} /> </div>
یک روش حل این مشکل، استفاده از ویژگی exact است:
<Route path="/" exact component={Home} />
راه دوم رفع این مشکل، استفاده از کامپوننت Switch است. به همین جهت ابتدا این کامپوننت را import میکنیم:
import { Route, Switch } from "react-router-dom";
class App extends Component { render() { return ( <div> <NavBar /> <div className="container"> <Switch> <Route path="/products" component={Products} /> <Route path="/posts" component={Posts} /> <Route path="/admin" component={Dashboard} /> <Route path="/" component={Home} /> </Switch> </div> </div> ); } }
بنابراین هنگام کار با Switch، ترتیب مسیریابیهای تعریف شده مهم است و باید از یک مسیریابی ویژه شروع شده و به یک مسیریابی عمومی مانند / ختم شود.
معرفی کامپوننت Link
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کرده باشید و پیشتر سابقهی کار با برنامههای SPA یا Single page applications را داشته باشید، یک مشکل دیگر را نیز احساس کردهاید: سیستم مسیریابی که تا کنون تعریف کردهایم، به صورت SPA عمل نمیکند. یعنی به ازای هربار کلیک بر روی لینکهای منوی راهبری سایت، یکبار دیگر به طور کامل برنامه از صفر بارگذاری مجدد میشود و تمام اسکریپتهای آن مجددا از سرور دریافت شده و رندر خواهند شد. این مورد را در برگهی network ابزارهای توسعه دهندگان مرورگر خود بهتر میتوانید مشاهده کنید. به ازای هر درخواست نمایش کامپوننتی، تعدادی درخواست HTTP به سمت سرور ارسال میشوند که برای دریافت صفحهی index و bundle.js برنامه هستند. اما در برنامههای SPA، مانند جمیل، با هربار کلیک بر روی لینکی، شاهد ریفرش و بارگذاری مجدد کل آن صفحه نیستیم و تنها اطلاعات موجود در قسمت container به روز میشوند.
یک نکته: در اینجا ممکن است دو درخواست websocket و info را نیز مشاهده کنید. این دو مرتبط به hot module reloading هستند که با ذخیرهی برنامه در ادیتور VSCode، بلافاصله سبب به روز رسانی و ریفرش برنامه در مرورگر میشوند.
برای رفع مشکل SPA نبودن برنامه، باید به کامپوننت NavBar مراجعه کرده و تمام anchorهای استاندارد تعریف شدهی در آنرا با کامپوننت Link جایگزین کنیم:
import React from "react"; import { Link } from "react-router-dom"; const NavBar = () => { return ( <nav className="navbar bg-dark navbar-dark navbar-expand-sm"> <div className="navbar-nav"> <Link className="nav-item nav-link" to="/"> Home </Link> <Link className="nav-item nav-link" to="/products"> Products </Link> <Link className="nav-item nav-link" to="/posts/2018/06"> Posts </Link> <Link className="nav-item nav-link" to="/admin"> Admin </Link> </div> </nav> ); }; export default NavBar;
با این تغییرات اگر برنامه را اجرا کنیم، اینبار با کلیک بر روی هر لینک، دیگر شاهد بارگذاری کامل صفحه در مرورگر نخواهیم بود؛ بلکه تنها قسمت container ای که کامپوننت Route مسیریابی در آن درج شدهاست، به روز رسانی میشود و این عملیات نیز بسیار سریع است؛ از این جهت که محتوای این کامپوننتها از همان bundle.js حاوی تمام کدهای برنامه تامین میشود و این فایل تنها یکبار در آغاز برنامه از سرور خوانده شده و سپس توسط مرورگر پردازش میشود. بنابراین در برنامههای SPA، برخلاف برنامههای وب معمولی، هربار که کاربر آدرس متفاوتی را انتخاب میکند، بارگذاری مجدد برنامه و خوانده شدن محتوای متناظر از سرور صورت نمیگیرد؛ این محتوا هم اکنون در bundle.js برنامه مهیا است و قابلیت استفادهی آنی را دارد.
اما کامپوننت Link چگونه کار میکند؟
کامپوننت لینک در نهایت همان anchorهای استاندارد را رندر میکند؛ اما به هر کدام یک onClick را نیز اضافه میکند که سبب جلوگیری از رفتار پیشفرض anchor میشود. به همین جهت مرورگر درخواست اضافهای را به سمت سرور ارسال نمیکند. در اینجا مدیریت کنندهی onClick، تنها Url بالای صفحه را در مرورگر تغییر میدهد. اکنون که Url تغییر کردهاست، یکی از مسیریابیهای تعریف شده، با این Url تطابق یافته و سپس کامپوننت متناظر با آنرا رندر میکند.
بررسی Route props
اگر بر روی لینک نمایش products در منوی راهبری سایت کلیک کرده و سپس به خروجی افزونهی react developer tools دقت کنیم (تصویر فوق)، مشاهده میکنیم که این کامپوننت هم اکنون تعدادی خاصیت را به صورت props در اختیار دارد؛ مانند history (امکان هدایت کاربر را به صفحهای دیگر دارد)، location (آدرس جاری برنامه) و match (اطلاعاتی در مورد الگوریتم تطابق مسیر). کار تنظیم این props، توسط کامپوننت Route ای که کار ثبت مسیریابیها را انجام میدهد، صورت میگیرد. به عبارتی کامپوننت Route، محصور کنندهی کامپوننتی است که آنرا به عنوان پارامتر، دریافت و در صورت تطابق با مسیر جاری، آنرا رندر میکند. همچنین در این بین کار تزریق خواص props یاد شده را نیز انجام میدهد.
ارسال props سفارشی در حین مسیریابی به کامپوننتها
همانطور که بررسی کردیم، کامپوننت Route، حداقل سه خاصیت props را به کامپوننتهایی که رندر میکند، تزریق خواهد کرد. اما در اینجا برای تزریق خواص سفارشی چگونه باید عمل کرد؟
در حین کار با کامپوننت Route، برای ارسال props اضافی، بجای استفاده از ویژگی component آن، باید از ویژگی render استفاده کرد:
<Route path="/products" render={() => <Products param1="123" param2="456" />} />
البته اگر به تصویر فوق دقت کنید، سایر خواص پیشینی که تزریق شده بودند مانند history، location و match، دیگر در اینجا حضور ندارند. برای رفع این مشکل باید تعریف arrow function انجام شده را به صورت زیر تغییر داد:
<Route path="/products" render={props => ( <Products param1="123" param2="456" {...props} /> )} />
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-15-part-01.zip