نظرات مطالب
مباحث تکمیلی مدل‌های خود ارجاع دهنده در EF Code first
سلام

راستش من منوهای چند سطحی پویا را برای bootstrap navbar نوشتم. الگوریتمش را مجبور شدم به صورت بازگشتی بنویسم.اگر کسی می‌تونه به صورت غیر بازگشتی بگه ممنونش میشم.
این کد یه partialpage برای navbar هست که هرکسی برای bootstrap به راحتی میتونه استفاده کنه.

@model IEnumerable<DomainClasses.Page>
@helper ShowNavBar(IEnumerable<DomainClasses.Page> pages)
{
    
    foreach (var page in pages)
    {
        if (page != null)
        {
            if (page.Children.Count == 0)
            {
                <text><li><a tabindex="-1" href="#">@page.Title</a></li></text>
            }

            if (page.Children.Count > 0 && page.Parent == null)
            {         
                <text><li class="dropdown"><a class="dropdown-toggle" id="dLabel" role="button" data-toggle="dropdown" data-target="#" href="/page.html">@page.Title<b class="caret"></b></a><ul class="dropdown-menu" role="menu" aria-labelledby="dLabel"><li><a tabindex="-1" href="#">@page.Title</a></li></text>
                @ShowNavBar(page.Children)
                @:</ul></li>
            }

            if (page.Children.Count > 0 && page.Parent != null)
            {         
                <text><li class="dropdown-submenu"><a tabindex="-1" href="#">@page.Title</a><ul class="dropdown-menu"></text>
                @ShowNavBar(page.Children)
                @:</ul></li>
            }

        }
    }
    
}
<div class="navbar" style="margin-bottom: 10px;">
    <div class="navbar-inner">
        <a class="brand" href="www.google.com">IT-EBOOK</a>
        <ul class="nav">
            <li class="active"><a href="#">خانه</a></li>
            <li><a href="#">ورود</a></li>
            @ShowNavBar(Model)
            <li><a href="#">ارتباط با ما</a></li>
        </ul>
        <div class="input-append pull-left visible-desktop" style="margin-top: 5px;">
            <input class="span6 search-input" id="Text1" type="text">
            <button class="btn btn-primary" type="button">جست و جو</button>
            <button class="btn btn-info btn-advanced-search" type="button">پیشرفته</button>
        </div>
    </div>
</div>



الان تنها مشکلم اینه که فیلد‌های اضافی هم کوئری گرفته میشه.میدونم فیلدهای اضافی(بر اساس مدلی که ذکر کردم) را چگونه با استفاده از select حذف کنم اما توی viewmodel نمیدونم چه جوری children را از اطلاعات پر کنم؟
 ممنون


 
مطالب
ساخت منوهای چند سطحی در ASP.NET MVC
پیش نیاز مطلب جاری مطالب زیر می‌باشند:
1- EF Code First #8
2- مباحث تکمیلی مدل‌های خود ارجاع دهنده در EF Code First
3- نگاهی به اجزای تعاملی Twitter Bootstrap 

هدف از مطلب جاری نحوه نمایش منوی‌های چند سطحی می‌باشد، ابتدا مثال کامل زیر را در نظر بگیرید :
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Text;

namespace Menu.Models.Entities
{
    public class Category
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public int? ParentId { get; set; }
        public virtual Category Parent { get; set; }
        public virtual ICollection<Category> Children { get; set; }
    }
}

public class MyContext : DbContext
{
        public DbSet<Category> Category { get; set; }
 
        protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
        {
            // Self Referencing Entity
            modelBuilder.Entity<Category>()
                        .HasOptional(x => x.Parent)
                        .WithMany(x => x.Children)
                        .HasForeignKey(x => x.ParentId)
                        .WillCascadeOnDelete(false);
 
            base.OnModelCreating(modelBuilder);
        }
}

همانطور که ملاحظه می‌کنید، مدل ما شامل مشخصات گروه محصولات می‌باشد که به صورت خود ارجاع دهنده (خاصیت Parent به همین کلاس اشاره میکند) تعریف شده است. در مورد خواص مدل‌های خود ارجاع دهنده، مطالبی را در سایت مطالعه کردید (خواص مربوط در مطالب گفته شده دقیقاً به همان صورت می‌باشد و نیازی به توضیح اضافه‌تری نیست).
هدف از این بحث، نحوه نمایش گروه محصولات داخل منو به صورت چند سطحی می‌باشد، جهت نمایش می‌بایست از تکنیک recursive function استفاده کنید، ابتدا در نظر داشته باشید که ساختار منوی تشکیل شده می‌بایست بدین صورت باشد :
 

این حالت می‌تواند تا n سطح پیش برود، حال نحوه نمایش در View مربوطه باید به صورت زیر باشد :

@using Menu.Helper
@model IEnumerable<.Models.Entities.Category>
@ShowTree(Model)
 
@helper ShowTree(IEnumerable<Menu.Models.Entities.Category> categories)
{
    foreach (var item in categories)
    {
    <li class="@(item.Children.Any() ? "dropdown-submenu" : "")">
 
        @Html.ActionLink(item.Name, actionName: "Category", controllerName: "Product", routeValues: new { Id = item.Id, productName = item.Name.ToSeoUrl() }, htmlAttributes: null)
        @if (item.Children.Any())
        {
            <ul>
                @ShowTree(item.Children)
            </ul>
                }
    </li>
 
        }
}
توجه داشته باشید که رندر نهایی توسط Bootstrap انجام شده است. ساختار منو همانطور که ملاحظه می‌کنید با استفاده از کلاس‌های drop-down که از کلاس‌های پیش فرض بوت استرپ می‌باشد تشکیل شده است همچنین کلاس dropdown-submenu که از نسخه 2 به بعد بوت استرپ موجود می‌باشد، استفاده شده است.

یک نکته :
در خط 9 این مورد را که آیا آیتم جاری فرزندی دارد چک کرده ایم اگر داشته باشد کلاس dropdown-submenu  را به li جاری اضافه میکند.
مطالب
شروع کار با Apache Cordova در ویژوال استودیو #2
در قسمت اول، با Apache Cordova  آشنا شدیم. در این قست قصد دارم در مورد Phonegap, معایب و مزایای Cordova و روش نصب و راه اندازی آن را بر روی Visual Studio، خدمت شما ارائه دهم. 

توضیح مختصری در مورد  Adobe Phonegap
در حوالی سال 2009 ، phonegap به‌واسطه‌ی استارت آپی بنام Nitobi با هدف ایجاد یک راه حل سورس باز  برای  ساخت اپلیکیشن‌های بومی موبایل با تکنولوژی‌های تحت وب، تولید شد. شرکت Adobe در حوالی سال 2011 ، Notobi را به همرا حق مالکیت phonegap خریداری کرد و هسته‌ی سورس باز آن را با نام Cordova به شرکت Apache اهدا کرد. نسبت بین Cordova و phonegap مانند نسبت بین مرورگر Blink و کروم است. در واقع phonegap ترکیبی‌است از Cordova و یک سری امکانات اضافه‌ی شرکت Adobe. تفاوت اصلی بین Cordova و Phonegap مربوط است به ابزارهای Command-Line و سرویس Build فون گپ است که در مقالات بعدی به آنها خواهیم پرداخت.
بیشتر : اینجا و اینجا

 مزایای استفاده از Cordova:
  • محیط برنامه نویسی قدرتمند
  • هسته اصلی  کد‌های همه اپلیکیشن‌ها  تولید شده شبیه به هم است
  • نیازی به یادگیری زبان‌های مربوط به هر پلتفرم را ندارید
  • کم هزینه و زمان کمتر
  • طراحی رابط گرافیکی سریع و منعطف به کمک HTML5 , CSS3 
  • برنامه نویسی آسان و سریع با javascript , Typescript
  • قابلیت اجرا بر روی چندین پلتفرم مختلف(Android,iOS,Widnows Phone )
  • قابلیت استفاده از فریم‌ورکهای تحت وب مانند Bootstrap , Angular JS, ...
  • قابلیت طراحی پلاگین برای ارتباط با سیستم عامل
  • مناسب برای برای برنامه‌های چت و استفاد از وب سرویس‌ها
  • مناسب برای ساخت بازیهای آنلاین و آفلاین با تکنولوژی‌های تحت وب
  • راحتی کار با آن برای برنامه نویسان تحت وب 

معایب  استفاده از Cordova  :
  • نداشتن ابزار گزارش خطاهای مناسب؛ درنتیجه برطرف کردن خطاها خسته کننده خواهد بود .
  • UI, UX اپلیکیشن‌ها باید به نحوی باشد که کاربر حس کند با نرم‌افزارهای بومی گوشی کار می‌کند.
  • کاهش سرعت اجرایی جزئی نسبت به سایر برنامه‌ها (به دلیل استفاده از WebView)
  • عدم دسترسی مستقیم به سیستم عامل و امکانات آن 

نصب اتوماتیک وابستگی ها
ابزارهایی که ما نیاز داریم:

لازم است تا Visual Studio 2013، با حداقل آپدیت 2 بر روی سیستم شما نصب باشد.

بعد از اتمام دانلود فایل، اقدام به نصب آن نمایید. در این حین، یک سری وابستگی‌های مربوط به خود را دانلود و نصب خواهد کرد. لیست وابستگی ها:
  • Node.js
  • Git CLI
  • Google Chrome
  • Apache Ant
  • Oracle Java JDK 7 (حتما نسخه x86 نصب شود)
  • Android SDK 
  • SQLLite For Windows Runtime
  • Apple iTunes
فایل نصاب، همه‌ی این وابستگی‌ها را به‌غیر از Android SDK، نصب می‌کند. 
در آخر هم سیستم خود را راستارت کنید.

نصب دستی وابستگی‌ها:
اگر به هر دلیلی در نصب خودکار این وابستگی‌ها  توسط نصاب با مشکل بر خورد کردید، می‌توانید تک تک آنها را دانلود کرده و نصب کنید. لینک‌های مورد نظر را هم به همین دلیل قرار دادم. 
  1. node.js را از لینک مقابل دانلود کنید:  اینجا  (پیشنهاد می‌کنیم نسخه‌ی x86 آن را نصب کنید)
  2. Google Chrome را نصب کنید
  3. Git Command Line Tools را نصب کنید و توجه کنید که در هنگام نصب، گزینه مربوط به افزودن Git را به مسیر  Command Prompt  شما، انتخاب کرده باشید.
  4. Apchage Ant را  دانلود  و در مسیری از سیستم خودتان قرار دهید. 
  5. Java JDK 7 x86 را از لینک مشخص شده دانلود کنید و سپس عملیات نصب را انجام دهید.
  6. Android SDK را از آدرس مشحص شده دانلود کنید. پکیچ‌های مورد نیاز، به این SDK افزوده شده است. بعد از دانلود آن را در مسیری از سیستم خود قرار دهید.
  7. Apple iTunes و  SQLite را دانلود و نصب کنید.
  8. اگر از ویندوز 7 استفاده می‌کنید ، WebSocket4Net را از لینک مقابل دانلود کنید ( اینجا ) و سپس  فایل net45\Release\WebSocket4Net.dll  در مسیر زیر کپی کنید:
%ProgramFiles(x86)%\Microsoft Visual Studio 12.0\Common7\IDE\CommonExtensions\Microsoft\WebClient\Diagnostics\ToolWindows 


ویژوال استودیو  پیکربندی‌های مربوط به نرم افزار‌های  thrid-party (سوم شخص/ثالث: نرم افزارهایی که برای دستکاری بر روی سیستم عامل، توسط شرکت‌هایی غیر از شرکت‌های تولید کننده سیستم عامل تولید می‌شوند) را که شما نصب کرده‌اید، تشخیص می‌دهد و مسیر‌های نصب آنها را درون متغیر‌های محیطی (environment variables)  به شکل زیر نگه می‌دارد:
ADT_HOME :به مسیر نصب اندروید اشاره می‌کند
ANT_HOME: به فولدری که Apache Ant در آن قرار دارد اشاره می‌کند
JAVA_HOME: به مسیر نصب جاوا اشاره می‌کند
GIT_HOME: به مسیر نصب GIT اشاره می‌کند.
دقت کنید باید نام‌های متغیر‌ها، دقیقا به همین نام‌ها باشند.
برای تنظیم این متغیر‌ها، به مسیر Control Panel\System and Security\System وارد شده و گزینه‌ی Advanced System Setting را انتخاب کنید. سپس در پنجره‌ی باز شده گزینه‌ی Environment Variables را انتخاب کنید و در قست system variables، این 4 متغیری که ذکر شد را ایجاد کنید. سپس نیاز است این مسیر‌ها را به system path اضافه کنید. برای این کار از همان قسمت system variables متغییر path را انتخاب کرده و گزینه‌ی ویرایش را بزنید و ابتدا محتویات آن را در یک فایل notepad کپی کنید و مسیر‌های زیر را به اول آن اضافه کنید :
%GIT_HOME%\cmd;C:\Program Files (x86)\nodejs\;%JAVA_HOME%\bin;%ANT_HOME%\bin;
%ANDROID_HOME%\tools;%ANDROID_HOME%\platform-tools; C:\ProgramData\Oracle\Java\javapath;
 دقت کنید که مسیر‌های ذکر شده فقط یکبار در کل فایل وجود داشته باشند و سپس کل محتوای فایل را کپی کرده و در قسمت مربوط به path پیست کنید و با کلیک بر روی دکمه‌های OK کار را به اتمام رسانید.












نکته تکمیلی
نیازمندی Apache Cordova CTP3.1   :
یکی از سیستم عامل‌های مقابل: Windows 7, Windows 8, Windows 8.1, or Windows Server 2012 R2. 
آپدیت 4 مربوط به ویژوال استدیو (دقت کنید قبل از نصب آپدیت 4 ویژوال استدیو باید نسخه قبلی  Cordova CTP  را حذف کنید(uninstall) )
امکان توسعه اپلیکیشن‌های windows phone , windows برای کاربران ویندوز 7 وجود ندارد .


در مقاله‌ی بعدی یک پروژه جدید خواهیم ساخت .
منبع مفید برای نصب و راه اندازی :اینجا
ادامه دارد...
مطالب
راه‌های متفاوت رندر لایه‌ها در ASP.NET MVC
در MVC لایه‌ها (Layouts) مانند Master Page‌ها در وب فرم عمل می‌کنند. این به ما کمک می‌کند تا بتوانیم از تکرار کدها پرهیز کنیم و سریعتر صفحات خودمان را گسترش دهیم. مثل Master Page‌ها، این صفحات هم (Layouts) می‌تواند شامل قالب‌های CSS مختلف، کدهای Javascript مختلف و قالب بندی‌های مختلفی باشند.
در میان View‌های یک برنامه MVC فایلی را به عنوان    _ViewStart  داریم که وظیفه‌ی آن نگهداری قالب اصلی برنامه‌ی ما است.
در این مقاله سعی شده است تا راه‌های موجود برای استفاده از این قالب‌ها را در یک برنامه MVC، بررسی کنیم.
فرض ما بر این است که می‌خواهیم لایه‌ای را که در تصویر زیر می‌بینید، مورد استفاده قرار دهیم:

روش شماره 1 : استفاده از  _ViewStart موجود در ریشه‌ی پوشه Views

با استفاده از کد زیر می‌توانیم فایل پیش فرضی را که قرار است رندر شود، تغییر دهیم:

@{
 var controller = HttpContext.Current.Request.RequestContext.RouteData.Values["Controller"].ToString();
 
 string layout = "";
 if (controller == "Admin")
 {
 layout = "~/Views/Shared/_AdminLayout.cshtml";
 }
 else
 {
 layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
 }
 
 Layout = layout;
}


روش شماره 2 : مشخص کردن لایه در Action

همچنین می‌توانیم فایل مورد نظر را در اکشن خودمان، بازنویسی (override) کنیم:

public ActionResult Index()
{
 RegisterModel model = new RegisterModel();
 //TO DO:
 return View("Index", "_AdminLayout", model);
}

روش شماره 3 : مشخص کردن لایه به ازای هر View

می‌توانیم در هر View هم لایه مربوط به آن را مشخص کنیم:

@{
 Layout = "~/Views/Shared/_AdminLayout.cshtml";
}

روش شماره 4 : اضافه کردن فایل _ViewStart به ازای هر کنترلر

همانطور که در تصویر زیر می‌بینید آخرین روش این هست که می‌توانید فایل‌های _ViewStart مختلفی را به ازای هر کنترلر، داخل پوشه View مربوطه قرار بدید تا سیستم از آن استفاده کند. 

مطالب
چگونه از CodePlex به عنوان مخزنی جهت ذخیره سازی کدهای سایت یا وبلاگ خود استفاده کنیم؟

به شخصه اعتقادی ندارم که جهت مدیریت کار رایگانی که انجام می‌شود از امکانات غیر رایگان استفاده کرد. تابحال برای ذخیره سازی کدهای منتشر شده در این وبلاگ از persiangig تا googlepages مرحوم تا رپیدشیر تا ... استفاده کرده‌ام. نه امکان لیست کردن سریع آن‌ها موجود است و نه مشخص است که چه تعدادی از آن‌ها هنوز وجود خارجی داشته و از سرورهای یاد شده پاک نشده‌اند. اخیرا تعدادی وبلاگ برنامه نویسی را یافته‌ام که از سایت CodePlex به عنوان مخزنی برای ذخیره سازی کدها و مثال‌های منتشر شده در وبلاگ خود استفاده می‌کنند. این کار چند مزیت دارد:
- رایگان است (فضا، پهنای باند، اسکریپت و غیره)
- به صورت تضمینی تا 10 سال دیگر هم پابرجا است.
- درب آن به روی کاربران ایرانی باز است (برخلاف مثلا سایت googlecodes یا رفتار اخیر سورس فورج و غیره، سایت CodePlex در این چندسال رویه ثابتی داشته است)
- امکان مشاهده‌ی لیست تمامی کدهای منتشر شده‌ موجود است.
- امکان ثبت توضیحات کنار هر کد منتشر شده نیز وجود دارد.
- امکان دریافت یکجای آن‌ها با توجه به استفاده از ابزارهای سورس کنترل مهیا است.
- امکان دریافت بهینه‌ی موارد جدید هم برای کاربران وجود دارد. کاربری که یکبار با استفاده از ابزارهای سورس کنترل، کدهای موجود را دریافت کرده، در بار بعدی دریافت اطلاعات، تنها موارد تغییر کرده یا جدید را دریافت خواهد کرد و نه تمام اطلاعات کل مخزن را از ابتدا تا به امروز.
- امکان مشاهده‌ی آمار دریافت‌ها، مراجعات، سایت‌هایی که به شما لینک داده‌اند و غیره فراهم است.
- امکان دعوت کردن از افراد دیگر نیز جهت به روز رسانی مخزن کد تدارک دیده شده است.
- کلیه اعضای CodePlex بدون نیاز به عضویت در گروه مخزن کد شما، می‌توانند جهت تکمیل یا اصلاح کار شما patch یا وصله ارسال کنند.
و ...

اما برای استفاده از این امکانات نیاز است حداقل اطلاعاتی را در مورد کار با ابزارهای سورس کنترل داشت، که خلاصه‌ی مختصر و مفید آن‌را در ادامه ملاحظه خواهید نمود:
0 - دریافت و نصب برنامه‌ی TortoiseSVN
1- ثبت نام در سایت CodePlex
رایگان است.

2- ایجاد یک پروژه‌ی جدید


که به همراه وارد کردن مشخصات اولیه آن است:


تنها نکته‌ی مهم آن انتخاب سورس کنترل Team foundation server و سپس Subversion است چون می‌خواهیم با استفاده از TortoiseSVN کار به روز رسانی اطلاعات را انجام دهیم.

3- انتخاب مجوز برای پروژه در برگه‌ی License پروژه ایجاد شده

تا مجوزی را برای پروژه انتخاب نکنید، مجوز ارائه‌ی عمومی آن‌را نخواهید یافت. در مورد مقایسه‌ی مجوز‌های سورس باز لطفا به این مطلب مراجعه کنید.

4- checkout کردن سورس کنترل
ابتدا به برگه‌ی source code پروژه مراجعه کرده و بر روی لینک subversion در کنار صفحه کلیک کنید.

در صفحه‌ی باز شده مشخصات اتصال به مخزن کد را جهت به روز رسانی آن مشاهده خواهید نمود.
اکنون جهت استفاده از آن یک پوشه‌ی مشخص را در سیستم خود برای قرار دادن فایل‌ها و ارسال آن به مخزن کد ایجاد کنید. مثلا به نام SiteRepository . سپس جایی داخل این پوشه، کلیک راست کرده و گزینه‌ی SVN Checkout را انتخاب کنید:


در صفحه‌ی باز شده آدرس svn مربوط به پروژه خود را وارد نموده و بر روی Ok کلیک کنید:



در صفحه‌ی بعدی باید نام کاربری و کلمه‌ی عبور مرتبط با حساب کاربری سایت کدپلکس خود را وارد نمائید. همچنین بهتر است گزینه‌ی به خاطر سپاری آن‌را نیز برای سهولت کار در دفعات بعدی انتخاب کنید:



به این صورت یک پوشه‌ی مخفی svn در اینجا تشکیل خواهد شد که اطلاعات مخزن کد را در خود نگهداری می‌کند و نباید آن‌را حذف کرد، تغییر داد، یا جابجا کرد.



5- اضافه کردن فایل‌های دلخواه به مخزن کد
برای اضافه کردن کدهای مورد نظر خود، آن‌ها را به پوشه‌ی SiteRepository فوق کپی کرده و سپس بر روی آن‌ها کلیک راست نموده و گزینه‌ی Add مربوط به TortoiseSVN را انتخاب کنید:



به این صورت تنها فایل‌های مورد نظر جهت اضافه شدن به مخزن کد علامتگذاری خواهند شد (ایجاد پوشه و قرار دادن فایل‌ها درون آ‌ن‌ها نیز به همین ترتیب است):



اکنون برای تکمیل فرایند، جایی درون پوشه کلیک راست کرده و گزینه‌ی SVN Commit را انتخاب کنید:



در صفحه‌ی باز شده توضیحاتی را در مورد فایل‌های ارسالی وارد کرده و سپس بر روی دکمه‌ی OK کلیک نمائید:



پس از مدتی کار هماهنگ سازی اطلاعات با مخزن کد صورت خواهد گرفت:



همچنین آیکون فایل‌های مورد نظر نیز بر روی کامپیوتر شما به صورت زیر تغییر خواهند کرد:



6- ارائه نهایی پروژه
فراموش نکنید که پس از ایجاد یک پروژه‌ی جدید، انتخاب مجوز و ارسال فایل‌های مورد نظر، باید بر روی دکمه‌ی publish this project در بالای صفحه کلیک کرد. در غیراینصورت پروژه‌ی شما در روز بعد به صورت خودکار از سایت CodePlex حذف می‌گردد:




برای نمونه مخزن جدید کدهای وبلاگ جاری را در آدرس زیر می‌توانید مشاهده کنید:


در دفعات آتی، تنها تکرار مرحله 5 یعنی کپی کردن فایل‌های مورد نظر به پوشه‌ی SiteRepository، سپس Add و در نهایت Commit آن‌ها کفایت می‌کند و نیازی به تکرار سایر مراحل نیست. عملیات هماهنگ سازی با مخزن کد هم بسیار بهینه است و تنها فایل‌هایی که اخیرا اضافه شده و هنوز ارسال نشده‌اند، Commit خواهند شد.
کاربران نهایی هم یا از طریق اینترفیس تحت وب سایت می‌توانند از فایل‌های شما استفاده کنند و یا روش دیگری هم برای این منظور وجود دارد (همان Checkout کردن یاد شده و سپس هر بار انتخاب گزینه‌ی SVN update بجای Commit جهت دریافت فایل‌های جدید و نه کل مخزن کد به صورت یکجا).

مطالب
Globalization در ASP.NET MVC - قسمت پنجم
در قسمت قبل راجع به مدل پیش‌فرض پرووایدر منابع در ASP.NET بحث نسبتا مفصلی شد. در این قسمت تولید یک پرووایدر سفارشی برای استفاده از دیتابیس به جای فایل‌های resx. به عنوان منبع نگهداری داده‌ها بحث می‌شود.
قبلا هم اشاره شده بود که در پروژه‌های بزرگ ذخیره تمام ورودی‌های منابع درون فایل‌های resx. بازدهی مناسبی نخواهد داشت. هم‌چنین به مرور زمان و با افزایش تعداد این فایل‌ها، کار مدیریت آن‌ها بسیار دشوار و طاقت‌فرسا خواهد شد. درضمن به‌دلیل رفتار سیستم کشینگ این منابع در ASP.NET، که محتویات کل یک فایل را بلافاصله پس از اولین درخواست یکی از ورودی‌های آن در حافظه سرور کش می‌کند، در صورت وجود تعداد زیادی فایل منبع و با ورودی‌های بسیار، با گذشت زمان بازدهی کلی سایت به شدت تحت تاثیر قرار خواهد گرفت.
بنابراین استفاده از یک منبع مثل دیتابیس برای چنین شرایطی و نیز کنترل مدیریت دسترسی به ورودی‌های آن به صورت سفارشی، می‌تواند به بازدهی بهتر برنامه کمک زیادی کند. درضمن فرایند به‌روزرسانی مقادیر این ورودی‌ها در صورت استفاده از یک دیتابیس می‌تواند ساده‌تر از حالت استفاده از فایل‌های resx. انجام شود.
 
تولید یک پرووایدر منابع دیتابیسی - بخش اول
در بخش اول این مطلب با نحوه پیاده‌سازی کلاس‌های اصلی و اولیه موردنیاز آشنا خواهیم شد. مفاهیم پیشرفته‌تر (مثل کش‌کردن ورودی‌ها و عملیات fallback) و نیز ساختار مناسب جدول یا جداول موردنیاز در دیتابیس و نحوه ذخیره ورودی‌ها برای انواع منابع در دیتابیس در مطلب بعدی آورده می‌شود.
با توجه به توضیحاتی که در قسمت قبل داده شد، می‌توان از طرح اولیه‌ای به صورت زیر برای سفارشی‌سازی یک پرووایدر منابع دیتابیسی استفاده کرد:


اگر مطالب قسمت قبل را خوب مطالعه کرده باشید، پیاده سازی اولیه طرح بالا نباید کار سختی باشد. در ادامه یک نمونه از پیاده‌سازی‌های ممکن نشان داده شده است.
برای آغاز کار ابتدا یک پروژه ClassLibrary جدید مثلا با نام DbResourceProvider ایجاد کنید و ریفرنسی از اسمبلی System.Web به این پروژه اضافه کنید. سپس کلاس‌هایی که در ادامه شرح داده شده‌اند را به آن اضافه کنید.

کلاس DbResourceProviderFactory
همه چیز از یک ResourceProviderFactory شروع می‌شود. نسخه سفارشی نشان داده شده در زیر برای منابع محلی و کلی از کلاس‌های پرووایدر سفارشی استفاده می‌کند که در ادامه آورده شده‌اند.
using System.Web.Compilation;
namespace DbResourceProvider
{
  public class DbResourceProviderFactory : ResourceProviderFactory
  {
    #region Overrides of ResourceProviderFactory
    public override IResourceProvider CreateGlobalResourceProvider(string classKey)
    {
      return new GlobalDbResourceProvider(classKey);
    }
    public override IResourceProvider CreateLocalResourceProvider(string virtualPath)
    {
      return new LocalDbResourceProvider(virtualPath);
    }
    #endregion
  }
}
درباره اعضای کلاس ResourceProviderFactory در قسمت قبل توضیحاتی داده شد. در نمونه سفارشی بالا دو متد این کلاس برای برگرداندن پرووایدرهای سفارشی منابع محلی و کلی بازنویسی شده‌اند. سعی شده است تا نمونه‌های سفارشی در اینجا رفتاری همانند نمونه‌های پیش‌فرض در ASP.NET داشته باشند، بنابراین برای پرووایدر منابع کلی (GlobalDbResourceProvider) نام منبع درخواستی (className) و برای پرووایدر منابع محلی (LocalDbResourceProvider) مسیر مجازی درخواستی (virtualPath) به عنوان پارامتر کانستراکتور ارسال می‌شود.
 
نکته: برای استفاده از این کلاس به جای کلاس پیش‌فرض ASP.NET باید یکسری تنظیمات در فایل کانفیگ برنامه مقصد اعمال کرد که در ادامه آورده شده است.

کلاس BaseDbResourceProvider
برای پیاده‌سازی راحت‌تر کلاس‌های موردنظر، بخش‌های مشترک بین دو پرووایدر محلی و کلی در یک کلاس پایه به صورت زیر قرار داده شده است. این طرح دقیقا مشابه نمونه پیش‌فرض ASP.NET است.
using System.Globalization;
using System.Resources;
using System.Web.Compilation;
namespace DbResourceProvider
{
  public abstract class BaseDbResourceProvider : IResourceProvider
  {
    private DbResourceManager _resourceManager;
    protected abstract DbResourceManager CreateResourceManager();
    private void EnsureResourceManager()
    {
      if (_resourceManager != null) return;
      _resourceManager = CreateResourceManager();
    }
    #region Implementation of IResourceProvider
    public object GetObject(string resourceKey, CultureInfo culture)
    {
      EnsureResourceManager();
      if (_resourceManager == null) return null;
      if (culture == null) culture = CultureInfo.CurrentUICulture;
      return _resourceManager.GetObject(resourceKey, culture);
    }
    public virtual IResourceReader ResourceReader { get { return null; } }
    #endregion
  }
}
کلاس بالا چون یک کلاس صرفا پایه است بنابراین به صورت abstract تعریف شده است. در این کلاس، از نمونه سفارشی DbResourceManager برای بازیابی داده‌ها از دیتابیس استفاده شده است که در ادامه شرح داده شده است.
در اینجا، از متد CreateResourceManager برای تولید نمونه مناسب از کلاس DbResourceManager استفاده می‌شود. این متد به صورت abstract و protected تعریف شده است بنابراین پیاده‌سازی آن باید در کلاس‌های مشتق شده که در ادامه آورده شده‌اند انجام شود.
در متد EnsureResourceManager کار بررسی نال نبودن resouceManager_ انجام می‌شود تا درصورت نال بودن آن، بلافاصله نمونه‌ای تولید شود.

نکته: ازآنجاکه نقطه آغازین فرایند یعنی تولید نمونه‌ای از کلاس DbResourceProviderFactory توسط خود ASP.NET انجام خواهد شد، بنابراین مدیریت تمام نمونه‌های ساخته شده از کلاس‌هایی که در این مطلب شرح داده می‌شوند درنهایت عملا برعهده ASP.NET است. در ASP.NET درطول عمر یک برنامه تنها یک نمونه از کلاس Factory تولید خواهد شد، و متدهای موجود در آن در حالت عادی تنها یکبار به ازای هر منبع درخواستی (کلی یا محلی) فراخوانی می‌شوند. درنتیجه به ازای هر منبع درخواستی (کلی یا محلی) هر یک از کلاس‌های پرووایدر منابع تنها یک‌بار نمونه‌سازی خواهد شد. بنابراین بررسی نال نبودن این متغیر و تولید نمونه‌ای جدید تنها در صورت نال بودن آن، کاری منطقی است. این نمونه بعدا توسط ASP.NET به ازای هر منبع یا صفحه درخواستی کش می‌شود تا در درخواست‌های بعدی تنها از این نسخه کش‌شده استفاده شود.

در متد GetObject نیز کار استخراج ورودی منابع انجام می‌شود. ابتدا با استفاده از متد EnsureResourceManager از وجود نمونه‌ای از کلاس DbResourceManager اطمینان حاصل می‌شود. سپس درصورتی‌که مقدار این کلاس همچنان نال باشد مقدار نال برگشت داده می‌شود. این حالت وقتی پیش می‌آید که نتوان با استفاده از داده‌های موجود نمونه‌ای مناسب از کلاس DbResourceManager تولید کرد.
سپس مقدار کالچر ورودی بررسی می‌شود و درصورتی‌که نال باشد مقدار کالچر UI ثرد جاری که در CultureInfo.CurrentUICulture قرار دارد برای آن درنظر گرفته می‌شود. درنهایت با فراخوانی متد GetObject از DbResourceManager تولیدی برای کلید و کالچر مربوطه کار استخراج ورودی درخواستی پایان می‌پذیرد.
پراپرتی ResourceReader در این کلاس به صورت virtual تعریف شده است تا بتوان پیاده‌سازی مناسب آن را در هر یک از کلاس‌های مشتق‌شده اعمال کرد. فعلا برای این کلاس پایه مقدار نال برگشت داده می‌شود.

کلاس GlobalDbResourceProvider
برای پرووایدر منابع کلی از این کلاس استفاده می‌شود. نحوه پیاده‌سازی آن نیز دقیقا همانند طرح نمونه پیش‌فرض ASP.NET است.
using System;
using System.Resources;
namespace DbResourceProvider
{
  public class GlobalDbResourceProvider : BaseDbResourceProvider
  {
    private readonly string _classKey;
    public GlobalDbResourceProvider(string classKey)
    {
      _classKey = classKey;
    }
    #region Implementation of BaseDbResourceProvider
    protected override DbResourceManager CreateResourceManager()
    {
      return new DbResourceManager(_classKey);
    }
    public override IResourceReader ResourceReader
    {
      get { throw new NotSupportedException(); }
    }
    #endregion
  }
}
GlobalDbResourceProvider از کلاس پایه‌ای که در بالا شرح داده شد مشتق شده است. بنابراین تنها بخش‌های موردنیاز یعنی متد CreateResourceManager و پراپرتی ResourceReader در این کلاس پیاده‌سازی شده است.
در اینجا نمونه مخصوص کلاس ResourceManager (همان DbResourceManager) با توجه به نام فایل مربوط به منبع کلی تولید می‌شود. نام فایل در اینجا همان چیزی است که در دیتابیس برای نام منبع مربوطه ذخیره می‌شود. ساختار آن بعدا بحث می‌شود.
همان‌طور که می‌بینید برای پراپرتی ResourceReader خطای عدم پشتیبانی صادر می‌شود. دلیل آن در قسمت قبل و نیز به‌صورت کمی دقیق‌تر در ادامه آورده شده است.

کلاس LocalDbResourceProvider
برای منابع محلی نیز از طرحی مشابه نمونه پیش‌فرض ASP.NET که در قسمت قبل نشان داده شد، استفاده شده است.
using System.Resources;
namespace DbResourceProvider
{
  public class LocalDbResourceProvider : BaseDbResourceProvider
  {
    private readonly string _virtualPath;
    public LocalDbResourceProvider(string virtualPath)
    {
      _virtualPath = virtualPath;
    }
    #region Implementation of BaseDbResourceProvider
    protected override DbResourceManager CreateResourceManager()
    {
      return new DbResourceManager(_virtualPath);
    }
    public override IResourceReader ResourceReader
    {
      get { return new DbResourceReader(_virtualPath); }
    }
    #endregion
  }
}
این کلاس نیز از کلاس پایه‌ای BaseDbResourceProvider مشتق شده و پیاده‌سازی‌های مخصوص منابع محلی برای متد CreateResourceManager و پراپرتی ResourceReader در آن انجام شده است.
در متد CreateResourceManager کار تولید نمونه‌ای از DbResourceManager با استفاده از مسیر مجازی صفحه درخواستی انجام می‌شود. این فرایند شبیه به پیاده‌سازی پیش‌فرض ASP.NET است. در واقع در پیاده‌سازی جاری، نام منابع محلی همنام با مسیر مجازی متناظر آن‌ها در دیتابیس ذخیره می‌شود. درباره ساختار جدول دیتابیس بعدا بحث می‌شود.
در این کلاس کار بازخوانی کلیدهای موجود برای پراپرتی‌های موجود در یک صفحه از طریق نمونه‌ای از کلاس DbResourceReader انجام شده است. شرح این کلاس در ادامه آمده است. 

نکته: همانطور که در قسمت قبل هم اشاره کوتاهی شده بود، از خاصیت ResourceReader در پرووایدر منابع برای تعیین تمام پراپرتی‌های موجود در منبع استفاده می‌شود تا کار جستجوی کلیدهای موردنیاز در عبارات بومی‌سازی ضمنی برای رندر صفحه وب راحت‌تر انجام شود. بنابراین از این پراپرتی تنها در پرووایدر منابع محلی استفاده می‌شود. ازآنجاکه در عبارات بومی‌سازی ضمنی تنها قسمت اول نام کلید ورودی منبع آورده می‌شود، بنابراین قسمت دوم (و یا قسمت‌های بعدی) کلید موردنظر که همان نام پراپرتی کنترل متناظر است از جستجو میان ورودی‌های یافته شده توسط این پراپرتی بدست می‌آید تا ASP.NET بداند که برای رندر صفحه چه پراپرتی‌هایی نیاز به رجوع به پرووایدر منبع محلی مربوطه دارد (برای آشنایی بیشتر با عبارت بومی‌سازی ضمنی رجوع شود به قسمت قبل).

نکته: دقت کنید که پس از اولین درخواست، خروجی حاصل از enumerator این ResourceReader کش می‌شود تا در درخواست‌های بعدی از آن استفاده شود. بنابراین در حالت عادی، به ازای هر صفحه تنها یکبار این پراپرتی فراخوانده می‌شود. درباره این enumerator در ادامه بحث شده است.

کلاس DbResourceManager
کار اصلی مدیریت و بازیابی ورودی‌های منابع از دیتابیس از طریق کلاس DbResourceManager انجام می‌شود. نمونه‌ای بسیار ساده و اولیه از این کلاس را در زیر مشاهده می‌کنید:
using System.Globalization;
using DbResourceProvider.Data;
namespace DbResourceProvider
{
  public class DbResourceManager
  {
    private readonly string _resourceName;
    public DbResourceManager(string resourceName)
    {
      _resourceName = resourceName;
    }
    public object GetObject(string resourceKey, CultureInfo culture)
    {
      var data = new ResourceData();
      return data.GetResource(_resourceName, resourceKey, culture.Name).Value;
    }
  }
}
کار استخراج ورودی‌های منابع با استفاده از نام منبع درخواستی در این کلاس مدیریت خواهد شد. این کلاس با استفاده نام منیع درخواستی به عنوان پارامتر کانستراکتور ساخته می‌شود. با استفاده از متد GetObject که نام کلید ورودی موردنظر و کالچر مربوطه را به عنوان پارامتر ورودی دریافت می‌کند فرایند استخراج انجام می‌شود.
برای کپسوله‌سازی عملیات از کلاس جداگانه‌ای (ResourceData) برای تبادل با دیتابیس استفاده شده است. شرح بیشتر درباره این کلاس و نیز پیاده سازی کامل‌تر کلاس DbResourceManager به همراه مدیریت کش ورودی‌های منابع و نیز عملیات fallback در مطلب بعدی آورده می‌شود.

کلاس DbResourceReader
این کلاس که درواقع پیاده‌سازی اینترفیس IResourceReader است برای یافتن تمام کلیدهای تعریف شده برای یک منبع به‌کار می‌رود، پیاده‌سازی آن نیز به صورت زیر است:
using System.Collections;
using System.Resources;
using System.Security;
using DbResourceProvider.Data;
namespace DbResourceProvider
{
  public class DbResourceReader : IResourceReader
  {
    private readonly string _resourceName;
    private readonly string _culture;
    public DbResourceReader(string resourceName, string culture = "")
    {
      _resourceName = resourceName;
      _culture = culture;
    }
    #region Implementation of IResourceReader
    public void Close() { }
    public IDictionaryEnumerator GetEnumerator()
    {
      return new DbResourceEnumerator(new ResourceData().GetResources(_resourceName, _culture));
    }
    #endregion
    #region Implementation of IEnumerable
    IEnumerator IEnumerable.GetEnumerator()
    {
      return GetEnumerator();
    }
    #endregion
    #region Implementation of IDisposable
    public void Dispose()
    {
      Close();
    }
    #endregion
  }
}
این کلاس تنها با استفاده از نام منبع و عنوان کالچر موردنظر کار بازخوانی ورودی‌های موجود را انجام می‌دهد.
تنها نکته مهم در کد بالا متد GetEnumerator است که نمونه‌ای از اینترفیس IDictionaryEnumerator را برمی‌گرداند. در اینجا از کلاس DbResourceEnumerator که برای کار با دیتابیس طراحی شده، استفاده شده است. همانطور که قبلا هم اشاره شده بود، هر یک از اعضای این enumerator از نوع DictionaryEntry هستند که یک struct است. این کلاس در ادامه شرح داده شده است.
متد Close برای بستن و از بین بردن منابعی است که در تهیه enumerator موردبحث نقش داشته‌اند. مثل منایع شبکه‌ای یا فایلی که باید قبل از اتمام کار با این کلاس به صورت کامل بسته شوند. هرچند در نمونه جاری چنین موردی وجود ندارد و بنابراین این متد بلااستفاده است.
در کلاس فوق نیز برای دریافت اطلاعات از ResourceData استفاده شده است که بعدا به همراه ساختار مناسب جدول دیتابیس شرح داده می‌شود.
 
نکته: دقت کنید که در پیاده‌سازی نشان داده شده برای کلاس LocalDbResourceProvider برای یافتن ورودی‌های موجود از مقدار پیش‌فرض (یعنی رشته خالی) برای کالچر استفاده شده است تا از ورودی‌های پیش‌فرض که در حالت عادی باید شامل تمام موارد تعریف شده موجود هستند استفاده شود (قبلا هم شرح داده شد که منبع اصلی و پیش‌فرض یعنی همانی که برای زبان پیش‌فرض برنامه درنظر گرفته می‌شود و بدون نام کالچر مربوطه است، باید شامل حداکثر ورودی‌های تعریف شده باشد. منابع مربوطه به سایر کالچرها می‌توانند همه این ورودی‌های تعریف‌شده در منبع اصلی و یا قسمتی از آن را شامل شوند. عملیات fallback تضمین می‌دهد که درنهایت نزدیک‌ترین گزینه متناظر با درخواست جاری را برگشت دهد).
 
کلاس DbResourceEnumerator
کلاس دیگری که در اینجا استفاده شده است، DbResourceEnumerator است. این کلاس در واقع پیاده سازی اینترفیس IDictionaryEnumerator است. محتوای این کلاس در زیر آورده شده است:
using System.Collections;
using System.Collections.Generic;
using DbResourceProvider.Models;
namespace DbResourceProvider
{
  public sealed class DbResourceEnumerator : IDictionaryEnumerator
  {
    private readonly List<Resource> _resources;
    private int _dataPosition;
    public DbResourceEnumerator(List<Resource> resources)
    {
      _resources = resources;
      Reset();
    }
    public DictionaryEntry Entry
    {
      get
      {
        var resource = _resources[_dataPosition];
        return new DictionaryEntry(resource.Key, resource.Value);
      }
    }
    public object Key { get { return Entry.Key; } }
    public object Value { get { return Entry.Value; } }
    public object Current { get { return Entry; } }
    public bool MoveNext()
    {
      if (_dataPosition >= _resources.Count - 1) return false;
      ++_dataPosition;
      return true;
    }
    public void Reset()
    {
      _dataPosition = -1;
    }
  }
}
تفاوت این اینترفیس با اینترفیس IEnumerable در سه عضو اضافی است که برای استفاده در سیستم مدیریت منابع ASP.NET نیاز است. همان‌طور که در کد بالا مشاهده می‌کنید این سه عضو عبارتند از پراپرتی‌های Entry و Key و Value. پراپرتی Entry که ورودی جاری در enumerator را مشخص می‌کند از نوع DictionaryEntry است. پراپرتی‌های Key و Value هم که از نوع object تعریف شده‌اند برای کلید و مقدار ورودی جاری استفاده می‌شوند.
این کلاس لیستی از Resource به عنوان پارامتر کانستراکتور برای تولید enumerator دریافت می‌کند. کلاس Resource مدل تولیدی از ساختار جدول دیتابیس برای ذخیره ورودی‌های منابع است که در مطلب بعدی شرح داده می‌شود. بقیه قسمت‌های کد فوق هم پیاده‌سازی معمولی یک enumerator است.

نکته: به جای تعریف کلاس جداگانه‌ای برای enumerator اینترفیس IResourceProvider می‌توان از enumerator کلاس‌هایی که IDictionary را پیاده‌سازی کرده‌اند نیز استفاده کرد، مانند کلاس <Dictionary<object,object یا ListDictionary.
 
تنظیمات فایل کانفیگ
برای اجبار کردن ASP.NET به استفاده از Factory موردنظر باید تنظیمات زیر را در فایل web.config اعمال کرد:
<system.web>
    ...
    <globalization resourceProviderFactoryType=" نام کامل اسمبلی مربوطه ,نام پرووایدر فکتوری به همراه فضای نام آن " />
    ...
</system.web>
روش نشان داده شده در بالا حالت کلی تعریف و تنظیم یک نوع داده در فایل کانفیگ را نشان می‌دهد. درباره نام کامل اسمبلی در اینجا شرح داده شده است.
مثلا برای پیاده‌سازی نشان داده شده در این مطلب خواهیم داشت:
<globalization resourceProviderFactoryType="DbResourceProvider.DbResourceProviderFactory, DbResourceProvider" />

در مطلب بعدی درباره ساختار مناسب جدول یا جداول دیتابیس برای ذخیره ورودهای منابع و نیز پیاده‌سازی کامل‌تر کلاس‌های مورداستفاده بحث خواهد شد.

منابع:
نظرات مطالب
بررسی برخی تغییرات در Angular 8
TypeScript 3.4.x Support
انگیولار 8، از (3.4) typescript و نگارش‌های بالاتر پشتیبانی می‌کند. اگر می‌خواهیم از انگیولار 8 برای App ‌های جدید استفاده کنیم، نیاز است typescript را به نگارش 3.4 و یا بالاتر ارتقاء دهیم.

Ivy Rendering Engine
یکی از مهمترین و مورد انتظارترین ویژگی‌های انگیولار 8، موتور IVY می‌باشد. IVY یک Angular Compiler جدید می‌باشد و هم چنین یک ابزار که به عنوان یک rendering pipeline جدید عمل می‌کند. مزیت Ivy این است که به طور قابل توجهی bundle‌های کوچکی را تولید می‌کند (سایز bundle‌ها را کاهش میدهد)  و همچنین به آسانی می‌تواند کامپایل سریعی را انجام دهد. بنابراین Ivy، اساس نوآوری در دنیای انگیولار می‌باشد. Ivy در انگیولار 8 به صورت پیش نمایشی می‌باشد. هدف اصلی این نسخه این است که بازخورد‌ها را از جامعه توسعه دهندگان انگیولار، مرتبط با Ivy دریافت کند. پیشنهاد شده است که در این روزها از Ivy برای حالت ارائه‌ی نهایی (Production) استفاده نشود.


در ngconf  سال  2019، (Brad Green)، هدایت کننده فنی تیم انگیولار گفت که در صورت استفاده از Ivy، از مزایای زیر برخوردار هستیم: 

  • کامپایل سریعتری را فراهم می‌کند (انتشار در انگیولار  9) 
  • بررسی type  در قالب‌ها، خیلی بیشتر بهبود یافته است؛ به‌گونه‌ای که می‌توان خطاهای بیشتری را در زمان build گرفت که باعث می‌شود کاربران در زمان runtime به آن خطاها برخورد نکنند (انتشار در انگیولار 9). 
  • bundle‌های با سایز کوچکتری در مقایسه با سایز bundle‌های کامپایل شده‌ی جاری 
  • کد‌های تولید شده توسط  Angular compiler، بسیار آسان‌تر، برای خواندن و درک انسان است. 
  • آخرین و مهمترین ویژگی مورد علاقه من این است که می‌توان قالب‌ها (templates) را debug کرد. من یقین دارم که این ویژگی توسط تعداد زیادی از توسعه دهندگان مورد توجه قرار خواهد گرفت .
همانطور که در متن بالا گفته شده است اگر بخواهید در یک پروژه‌ی انگیولار، Ivy  را شامل کنید، علاوه بر حالت گفته شده‌ی در متن‌، می‌توانید به صورت دستی تنظیم بالا را به پروژه‌ی انگیولار اضافه کنید (بعد از ارتقاء به انگیولار 8). پیشنهاد شده‌است که اگر می‌خواهیم از Ivy  در Application ‌ها استفاده کنیم، Application را در حالت debug، همراه با AOT compilation اجرا کنید:
ng serve --aot

Bye Bye @angular/http
از نگارش 8 انگیولار، پشتیبانی از angular/http@ متوقف می‌شود. تا نگارش 7 انگیولار، امکان استفاده‌ی از angular/http@ برای ما فراهم بود؛ اما استفاده‌ی از angular/http@ منسوخ شده بود و در نگارش 4 انگیولار یک فراخوانی امن و کارآمد HTTP را با استفاده از  angular/common/http@  فراهم کردند. 

PNPM Support
در نگارش 8 انگیولار، پشتیبانی از یک package manager جدید به نام PNPM وجود دارد که شامل NPM و Yarn می‌باشد.

Support for New Builders/Architect API
نگارش جدید Angular CLI  این اجازه را به ما می‌دهد که از نسخه‌ی جدید Builders که به عنوان Architect API شناخته می‌شود، استفاده کنیم. انگیولار از Builders API برای اجرای  عملیاتی مثل server, build, test, lint و e2e استفاده می‌کند. در ضمن می‌توانیم از builders در فایل angular.json استفاده کنیم: 
"projects": {  
  "app-name": {  
    "architect": {  
      "build": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:browser",  
      },  
      "serve": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:dev-server",  
      },  
      "test": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:karma",  
      },  
      "lint": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:tslint",  
      },  
      "e2e": {  
        "builder": "@angular-devkit/build-angular:protractor",  
      }  
    }  
  }  
}
مطالب
آموزش فریم ورک Vuetify قسمت اول - نصب و بررسی ساختار grid؛ بخش اول
برای طراحی ui برنامه‌هایی که با فریم ورک vue.js توسعه داده می‌شوند، داشتن یک css framework مناسب، جهت زیبا سازی برنامه، یکی از انتخابهای مهم می‌باشد. در این سری از آموزش‌ها، نحوه‌ی بکارگیری فریم ورک Vuetify را یاد خواهیم گرفت.

چرا vuetify ؟

دلایل زیادی برای استفاده از این framework وجود دارد که از جمله آنها می‌توان به مواردی از قبیل رابط کاربری خوب برای طرح بندی صفحه برنامه،  پشتیبانی از تمام مرورگرها، پشتیبانی از RTL (راست به چپ کردن صفحه)، پشتیبانی از cli3  و موارد دیگر می‌توان اشاره نمود. 


روش نصب vuetify

پس از ایجاد یک برنامه Vuejs  با دستور زیر، فریم ورک Vuetify را اضافه می‌کنیم. 
vue add vuetify


ساختار grid

grid  برای طرح بندی، یا بخش بندی محتوای برنامه استفاده می‌شود .vuetify همانند bootstrap، از سیستم بخش بندی 12 تایی برای تقسیم بندی صفحه استفاده می‌کند. در این روش ما به 5 حالت مختلف می‌توانیم صفحه را بخش بندی کنیم:


طریقه‌ی استفاده

ساختار برنامه‌ی ما شامل یک سری از کامپوننت‌های از پیش تعیین شده برای راحتی و سادگی کار می‌باشد که در زیر به آنها اشاره شده‌است. 

ساختار برنامه ما باید دارای یک v-container باشد تا به درستی کار کند. این کامپوننت در بر گیرنده‌ی تمام صفحه‌ی برنامه است. هر کامپوننت می‌تواند تنظیمات خاص خود را داشته باشد.

برای مثال در کد پایین، تنظیم fluid باعث می‌شود تا کامپوننت v-container تمام عرض صفحه‌ی ما را در بر بگیرد.

<v-container fluid></v-container>

کامپوننت v-layout برای کار با ردیفها مورد استفاده قرار میگیرد که تنظیمات مخصوص به خود را دارد.

برای بخش بندی هر ستون در صفحه می‌توان از کامپوننت v-flex استفاده کرد.

نکته: در توضیح کد پایین، در قسمت تعریف v-layout به وسیله row مشخص میکنیم که می‌خواهیم یک ردیف را ایجاد کنیم و در قسمت تعریف v-flex به وسیله md6 مشخص می‌کنیم که 6 خانه از 12 خانه موجود در ردیف را می‌خواهیم در اختیار داشته باشیم:

<v-container>
  <v-layout row>
    <v-flex md6>
      ...
    </v-flex>
    <v-flex md6>
      ...
    </v-flex>
  </v-layout>
</v-container>


نتیجه‌ی قطعه کد بالا بدین ترتیب است:

Two elements in row

هر کدام از کامپوننت‌های گفته شده، properties مختص به خود را دارد که در برخی موارد مشابه یکدیگر هستند. این properties مشابه flexbox در css عمل میکنند.
نکته: تمامی این property‌ها از نوع داده boolean بوده و مقدار اولیه آنها false می‌باشد. 

breakpoint‌ها : 
به وسیله breakpoint‌ها می‌توانیم مشخص کنیم که هر المان درون هر مدیا (موبایل، تبلت، کامپیوتر و ...) به چه صورتی نمایش داده شود. در حالت کلی پنج نوع breakpoint وجود دارند که به ترتیب شامل:
xs جهت نمایش درون دستگاه‌هایی است که اندازه‌ی صفحه‌ی آنها از 600 پیکسل کمتر باشد.
sm جهت نمایش درون دستگاه‌هایی است که اندازه‌ی آنها از 600 پیکسل بزرگتر و از 960 پیکسل کوچکتر باشد.
md جهت نمایش درون دستگاه‌هایی است که اندازه‌ی آنها از 960 پیکسل بزرگتر و از 1264 پیکسل کوچکتر باشد.
lg جهت نمایش درون دستگاه‌هایی است که اندازه‌ی آنها از 1264 پیکسل بزرگتر و از 1904 پیکسل کوچکتر باشد.
xl جهت نمایش درون دستگاه‌هایی است که اندازه‌ی آنها بیش از 1904 پیکسل باشد.

هر یک از این breakpointها می‌توانند به وسیله‌ی کامپوننت v-flex، حاوی مقداری بین 1 تا 12 باشند تا درون هر مدیا به صورت مشخصی نمایش داده شوند.
نکته: ما میتوانیم برای هر کدام از این مدیا‌ها به صورت جداگانه این تنظیمات را اعمال کنیم.
نکته: اگر برای کوچکترین حالت، یعنی xs، یک مقدار را مشخص کنیم و برای حالت‌های دیگر مقداری را تنظیم نکنیم، به این معنا است که حالتهای دیگر نیز با مقداری که برای xs تنظیم کرده‌ایم، تنظیم می‌شوند.

برای مثال: در این قطعه کد ما برای xs، مقدار 6 و برای sm، مقدار 5 را در نظر گرفته‌ایم. یعنی در دستگاه‌های Extra small، این پارامتر تعداد 6 خانه از 12 خانه در دسترس را اشغال میکند؛ اما درون دستگاه‌های small، تعداد 5 خانه از 12 خانه را اشغال می‌نماید. باید بدانیم به صورت خودکار برای md  وlg ،xl نیز مقدار 5 در نظر گرفته می‌شود. 
<v-flex xs6 sm5>
</v-flex>

به این مثال توجه کنید: در این مثال ما برای مدیاهای xs، مقدار 6 و برای مدیاهای md، مقدار 8 را در نظر گرفته‌ایم. نکته قابل توجه اینجاست که در چنین حالتی برای مدیهای sm، مقدار 6 به صورت خودکار در نظر گرفته میشود و برای مدیاهای lg و xl نیز به صورت خودکار مقدار 8 در نظر گرفته می‌شوند.
<v-flex xs5 md8>
</v-flex>

Offset
به وسیله‌ی offset می‌توانیم مشخص کنیم که هر کامپوننت v-flex از چه موقعیتی در v-layout شروع به گرفتن فضا کند. در پایین یک مثال کاربردی آورده شده‌است تا به صورت بهتر کارکرد offset‌ها را درک کنیم. در توضیح کد پایین در خط پنجم، مقدار offset-xs1 در نظر گرفته شده است. بدین معنا که با توجه به بخش بندی 12 تایی که داریم، کلاس offset-xs1 باعث می‌شود برای گرفتن  فضای تعریف شده توسط xs10، ستون اول را نادیده گرفته و از ستون دوم فضا را اشغال کند. همانطور که قبل‌تر نیز گفته شد، به دلیل اینکه برای xs مقدار 10 تنظیم شده‌است، درون تمامی مدیاها v-flex، تعداد 10 خانه از 12 خانه در دسترس را اشغال می‌کند.
<div id="app">
  <v-app id="inspire">
    <v-container grid-list-xl text-xs-center>
      <v-layout row wrap>
        <v-flex xs10 offset-xs1>
          <v-card dark color="purple">
            <v-card-text>xs10 offset-xs1</v-card-text>
          </v-card>
        </v-flex>
        <v-flex xs7 offset-xs5 offset-md2 offset-lg5>
          <v-card dark color="secondary">
            <v-card-text>xs7 offset-(xs5 | md2 | lg5)</v-card-text>
          </v-card>
        </v-flex>
        <v-flex xs12 sm5 md3>
          <v-card dark color="primary">
            <v-card-text>(xs12 | sm5 | md3)</v-card-text>
          </v-card>
        </v-flex>
        <v-flex xs12 sm5 md5 offset-xs0 offset-lg2>
          <v-card dark color="green">
            <v-card-text>(xs12 | sm5 | md5) offset-(xs0 | lg2)</v-card-text>
          </v-card>
        </v-flex>
      </v-layout>
    </v-container>
  </v-app>
</div>

نتیجه‌ی قطعه کد بالا بدین صورت است:


مطالب
پنج دلیل برای توسعه‌ی وب با ASP.NET Core

یک:  ASP.NET Core مستقل از Platform است

آینده‌ی محتوم نرم‌افزار، توسعه به شیوه‌های مستقل از Platform است. شاید این دلیل به تنهایی برای مهاجرت به ASP.NET Core کافی باشد. امروزه نرم‌افزارهایی که مبتنی بر یک Platform خاص نیستند، نسبت به سایر نرم‌افزارها مزیت رقابتی‌تری دارند. نرم‌افزارهای Cross Platform یا مستقل از Platform، بر روی هر سیستم عاملی اجرا می‌شوند. برای اجرای آنها در کامپیوترهای شخصی یا Server کافیست معماری پردازنده‌ی مرکزی x86 باشد و سیستم عامل نیز یکی از انواع ویندوز، لینوکس یا مک.
دلیل مستقل بودن ASP.NET Core از Platform، مبتنی بودن آن بر NET Core. است. این نسخه از دات‌نت را می‌توان برای سیستم‌‌عامل‌های مختلف از http://dot.net دانلود و نصب کرد.
برای اجرای نرم‌افزارهایی که مبتنی بر NET Core. هستند نیاز به بازنویسی کدها یا استفاده از زبان‌های برنامه‌نویسی جداگانه‌ای نیست. این خاصیت همچنین برای libraryهای استانداردی که از این نسخه از دات‌نت استفاده می‌کنند نیز صادق است.

دو:  Open Source است

یکی از انتقادهایی که سال‌ها به مایکروسافت می‌شد، ناشناخته بودن سورس نرم‌افزارهای این شرکت و انحصار طلبی‌هایش بود. اما در سال‌های اخیر مایکروسافت نشان داده‌است که این جنبه از کاراکترش را به تدریج اصلاح کرده‌است. به طوری که اسکات هانسلمن، یکی از کارمندان این شرکت و وبلاگ‌نویس مشهور در این مورد گفته است:
دلیل آمدن من به مایکروسافت این بود که می‌خواستیم هر چقدر می‌توانیم کارها را Open Source کنیم و یک جامعه‌ی کاربری برای دات‌نت و اوپن سورس بسازیم و حالا به NET Core 1.0. رسیده‌ایم.
زمانی شایعه‌ی لو رفتن بخشی از سورس کد ویندوز ۹۵، در صدر اخبار تکنولوژی بود و این یک شکست برای مایکروسافت محسوب می‌شد. اما امروزه ASP.NET Core با لایسنس MIT عرضه شده است که یکی از آزادترین مجوزهای اوپن سورس است. نرم‌افزارهایی که با این مجوز عرضه می‌شوند، آزادی تغییر کد، ادغام با مجوزهای دیگر، عرضه به عنوان محصول دیگر، استفاده تجاری و ... را به همه‌ی توسعه‌دهندگان می‌دهد.

سه: جدا بودن از Web Server

این نسخه‌ی از APS.NET، کاملاً از وب‌سرور که نرم‌افزارها را هاست می‌کند، جدا (decouple) شده است. اگرچه همچنان استفاده از IIS بر روی ویندوز منطقی به نظر می‌رسد اما مایکروسافت یک پروژه‌ی اوپن سورس دیگری را به نام Kestrel نیز منتشر کرده است.
وب‌سرور Kestrel مبتنی بر پروژه libuv است و libuv در اصل برای هاست کردن Node.js تولید شده بود و تأکید آن بر روی انجام عملیات I/O به صورت asynchronous است.
نکته جالب این است که یک برنامه‌ی مبتنی بر ASP.NET Core، در واقع یک Console Application است که در متد Main آن وب‌سرور فراخوانی می‌شود:
using System;
using Microsoft.AspNetCore.Hosting;
namespace aspnetcoreapp
{
public class Program
{
  public static void Main(string[] args)
  {
   var host = new WebHostBuilder()
                  .UseKestrel()
                  .UseStartup<Startup>()
                  .Build();
   host.Run();
  }
}
}

چهار: تزریق وابستگی (Dependency Injection) تو کار

تزریق وابستگی‌ها برای ایجاد وابستگی سست (loosely coupling) بین اشیاء مرتبط و وابسته به یکدیگر است. به جای نمونه‌سازی مستقیم اشیاء مرتبط، یا استفاده از ارجاع‌های ایستا به آن اشیاء، زمانی که یک کلاس به آنها احتیاج داشته باشد، با روش‌های خاصی از طریق DI به اشیاء مورد نیاز دسترسی پیدا می‌کند. در این استراتژی، ماژول‌های سطح بالا نباید به ماژول‌های سطح پایین وابسته باشند، بلکه هر دو باید به abstraction (معمولا Interface ها) وابسته باشند.
وقتی یک سیستم برای استفاده‌ی از DI طراحی شده‌است و کلاس‌های زیادی دارد که وابستگی‌هایش را از طریق constructor یا property‌ها درخواست می‌کند، بهتر است یک کلاس مخصوص ایجاد آن کلاس‌ها و وابستگی‌هایشان داشته باشد. به این کلاس‌ها container، یا Inversion of Control (IoC) container یا Dependency Injection (DI) container گفته می‌شود.
با این روش، بدون نیاز به hard code کردن instance سازی از کلاس‌ها، می‌توان گراف‌های پیچیده وابستگی را در اختیار یک کلاس قرار داد.
طراحی ASP.NET Core از پایه طوری است که حداکثر استفاده را از Dependency Injection می‌کند. یک container ساده توکار با نام IServiceProvider وجود دارد که به صورت پیش‌فرض constructor injection را پشتیبانی می‌کند.
در ASP.NET Core با مفهومی به نام service سر و کار خواهید داشت که در واقع به type هایی گفته می‌شود که از طریق DI در اختیار شما قرار می‌گیرند. سرویس‌ها در متد ConfigureServices کلاس Startup برنامه شما تعریف می‌شوند. این service‌ها می‌توانند Entity Framework Core یا ASP.NET Core MVC باشند یا سرویس‌هایی که توسط شما تعریف شده‌اند. مثال:
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
public void ConfigureServices (IServiceCollection services)
{
// Add framework services.
services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options =>
  options.UseSqlServer(Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection")));
services.AddIdentity<ApplicationUser, IdentityRole>()
  .AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext>()
  .AddDefaultTokenProviders();
services.AddMvc();
// Add application services.
services.AddTransient<IEmailSender, AuthMessageSender>();
services.AddTransient<ISmsSender, AuthMessageSender>();
}


پنج: یکپارچگی با framework‌های مدرن سمت کلاینت

فرآیند build در برنامه‌های تحت وب مدرن معمولاً این وظایف را انجام می‌دهد:
  • bundle و minify کردن فایل‌های جاوا اسکریپت و همینطور CSS
  • اجرای ابزارهایی برای bundle و minify کردن قبل از هر build
  • کامپایل کردن فایل‌های LESS و SASS در CSS
  • کامپیال کردن فایل‌های CoffeeScript و TypeScript در JavaScript
برای اجرای چنین فرآیندهایی از ابزاری به نام task runner استفاده می‌شود که Visual Studio از دو ابزار task runner مبتنی برا جاوا اسکریپت به نام‌های Gulp و Grunt بهره می‌برد. از این ابزارها با استفاده از ASP.NET Core Web Application template می‌توان در ASP.NET Core استفاده کرد.
همچنین امکان استفاده از Bower که یک package manager (مانند NuGet) برای وب است، وجود دارد. معمولاً از Bower برای نصب فایل‌های CSS ، فونت‌ها، framework‌های سمت کلاینت و کتابخانه‌های جاوا اسکریپت استفاده می‌شود. اگرچه بسیاری از package‌ها در NuGet هم وجود دارند، اما تمرکز بیشتر NuGet بر روی کتابخانه‌های دات‌نتی است.
نصب و استفاده‌ی سایر library‌های سمت کلاینت مانند Bootstrap ، Knockout.js ، Angular JS  و زبان TypeScript نیز در Visual Studio و هماهنگی آن با ASP.NET Core نیز بسیار ساده است.
پس همین حالا دست به کار شوید و با نصب -حداقل - Microsoft Visual Studio 2015 Update 3 بر روی ویندوز یا Visual Studio Code  بر روی هر سیستم عاملی از برنامه‌نویسی با ASP.NET Core لذت ببرید!
منابع :
مطالب
روش استفاده‌ی از jQuery در برنامه‌های AngularJS 2.0
استفاده‌ی گسترده‌ی از jQuery به همراه برنامه‌های AngularJS 2.0 ایده‌ی خوبی نیست؛ زیرا jQuery و کدهای آن، ارتباط تنگاتنگی را بین DOM و JavaScript برقرار می‌کنند که برخلاف رویه‌ی فریم‌ورک‌های MVC است. اما با این حال استفاده‌ی از افزونه‌های بی‌شمار jQuery در برنامه‌های AngularJS 2.0، جهت غنا بخشیدن به ظاهر و همچنین کاربردپذیری برنامه، یکی از استفاده‌های پذیرفته شده‌ی آن است.
روش استفاده‌ی از jQuery نیز در حالت کلی همانند مطلب «استفاده از کتابخانه‌های ثالث جاوا اسکریپتی در برنامه‌های AngularJS 2.0» است؛ اما به همراه چند نکته‌ی اضافه‌تر مانند محل فراخوانی و دسترسی به DOM، در کدهای یک کامپوننت.


هدف: استفاده از کتابخانه‌ی Chosen

می‌خواهیم جهت غنی‌تر کردن ظاهر یک دراپ داون در برنامه‌های AngularJS 2.0، از یک افزونه‌ی بسیار معروف jQuery به نام Chosen استفاده کنیم.


تامین پیشنیازهای اولیه

می‌توان فایل‌های این کتابخانه را مستقیما از GitHub دریافت و به پروژه اضافه کرد. اما بهتر است این‌کار را توسط bower مدیریت کنیم. این کتابخانه هنوز دارای بسته‌ی رسمی npm نیست (و بسته‌ی chosen-npm که در مخزن npm وجود دارد، توسط این تیم ایجاد نشده‌است). اما همانطور که در مستندات آن نیز آمده‌است، توسط دستور ذیل نصب می‌شود:
bower install chosen
برای مدیریت این مساله در ویژوال استودیو، به منوی project و گزینه‌ی add new item مراجعه کرده و bower را جستجو کنید:


در اینجا نام پیش فرض bower.json را پذیرفته و سپس محتوای فایل ایجاد شده را به نحو ذیل تغییر دهید:
{
    "name": "asp-net-mvc5x-angular2x",
    "version": "1.0.0",
    "authors": [
        "DNT"
    ],
    "license": "MIT",
    "ignore": [
        "node_modules",
        "bower_components"
    ],
    "dependencies": {
        "chosen": "1.4.2"
    },
    "devDependencies": {
    }
}
ساختار این فایل هم بسیار شبیه‌است به ساختار package.json مربوط به npm. در اینجا کتابخانه‌ی chosen در قسمت لیست وابستگی‌ها اضافه شده‌است. با ذخیره کردن این فایل، کار دریافت خودکار بسته‌های تعریف شده، آغاز می‌شود و یا کلیک راست بر روی فایل bower.json دارای گزینه‌ی restore packages نیز هست.
پس از دریافت خودکار chosen، بسته‌ی آن‌را در مسیر bower_components\chosen واقع در ریشه‌ی پروژه می‌توانید مشاهده کنید.


استفاده از jQuery و chosen به صورت untyped

ساده‌ترین و متداول‌ترین روش استفاده از jQuery و افزونه‌های آن شامل موارد زیر هستند:
الف) تعریف مداخل مرتبط با آن‌ها در فایل index.html
<script src="~/node_modules/jquery/dist/jquery.min.js"></script>
<script src="~/node_modules/bootstrap/dist/js/bootstrap.min.js"></script>

<script src="~/bower_components/chosen/chosen.jquery.min.js"></script>
<link href="~/bower_components/chosen/chosen.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
که در اینجا jQuery و بوت استرپ و chosen به همراه فایل css آن اضافه شده‌اند.
ب) تعریف jQuery به صورت untyped
declare var jQuery: any;
همینقدر که این یک سطر را به ابتدای ماژول خود اضافه کنید، امکان دسترسی به تمام امکانات جی‌کوئری را خواهید یافت. البته بدون intellisense و بررسی نوع‌های پارامترها؛ چون نوع آن، any یا همان حالت پیش فرض جاوا اسکریپت تعریف شده‌است.


محل صحیح فراخوانی متدهای مرتبط با jQuery

در تصویر ذیل، چرخه‌ی حیات یک کامپوننت را مشاهده می‌کنید که با تعدادی از آن‌ها پیشتر آشنا شده‌‌ایم:

روش متداول استفاده از jQuery، فراخوانی آن پس از رخداد document ready است. در اینجا معادل این رخداد، hook ویژ‌ه‌ای به نام ngAfterViewInit است. بنابراین تمام فراخوانی‌های jQuery را باید در این متد انجام داد.
همچنین جی‌کوئری نیاز دارد تا بداند هم اکنون قرار است با چه المانی کار کنیم و کامپوننت بارگذاری شده کدام است. برای این منظور، یکی از سرویس‌های توکار AngularJS 2.0 را به نام ElementRef، به سازنده‌ی کلاس تزریق می‌کنیم. توسط خاصیت this._el.nativeElement آن می‌توان به المان ریشه‌ی کامپوننت جاری دسترسی یافت.
constructor(private _el: ElementRef) {
}


تهیه‌ی کامپوننت نمایش یک دراپ داون مزین شده با chosen

در ادامه قصد داریم نکاتی را که تاکنون مرور کردیم، به صورت یک مثال پیاده سازی کنیم. به همین جهت فایل جدید using-jquery-addons.component.ts را به پروژه اضافه کنید به همراه فایل قالب آن به نام using-jquery-addons.component.html؛ با این محتوا:
الف) کامپوننت using-jquery-addons.component.ts
import { Component, ElementRef, AfterViewInit } from "@angular/core";

declare var jQuery: any; // untyped

@Component({
    templateUrl: "app/using-jquery-addons/using-jquery-addons.component.html"
})
export class UsingJQueryAddonsComponent implements AfterViewInit {

    dropDownItems = ["First", "Second", "Third"];
    selectedValue = "Second";

    constructor(private _el: ElementRef) {
    }

    ngAfterViewInit() {
        jQuery(this._el.nativeElement)
            .find("select")
            .chosen()
            .on("change", (e, args) => {
                this.selectedValue = args.selected;
            });
    }
}

ب) قالب using-jquery-addons.component.html
<select>
    <option *ngFor="let item of dropDownItems"
            [value]="item"
            [selected]="item == selectedValue">
        {{item}} option
    </option>
</select>

<h4> {{selectedValue}}</h4>
با این خروجی


توضیحات

کلاس UsingJQueryAddonsComponent، اینترفیس AfterViewInit را پیاده سازی کرده‌است؛ تا توسط متد ngAfterViewInit بتوانیم با عناصر DOM کار کنیم. هرچند در کل اینکار باید صرفا محدود شود به مواردی مانند مثال جاری و در حد آغاز یک افزونه‌ی jQuery و اگر قرار است تغییراتی دیگری صورت گیرند بهتر است از همان روش binding توکار AngularJS 2.0 استفاده کرد.
در سازنده‌ی کلاس، سرویس ElementRef تزریق شده‌است تا توسط خاصیت this._el.nativeElement آن بتوان به المان ریشه‌ی کامپوننت جاری دسترسی یافت. به همین جهت است که پس از آن از متد find، برای یافتن دراپ داون استفاده شده‌است و سپس chosen به نحو متداولی به آن اعمال گردیده‌است.
در اینجا هر زمانیکه یکی از آیتم‌های دراپ داون انتخاب شوند، مقدار آن به خاصیت selectedValue انتساب داده شده و این انتساب سبب فعال سازی binding و نمایش مقدار آن در ذیل دراپ داون می‌گردد.
در قالب این کامپوننت هم با استفاده از ngFor، عناصر دراپ داون از آرایه‌ی dropDownItems تعریف شده در کلاس کامپوننت، تامین می‌شوند. متغیر محلی item تعریف شده‌ی در اینجا، در محدودی همین المان قابل دسترسی است. برای مثال از آن جهت تنظیم دومین آیتم لیست به صورت انتخاب شده، در حین اولین بار نمایش view استفاده شده‌است.


استفاده از jQuery و chosen به صورت typed

کتابخانه‌ی jQuery در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped/tree/master/jquery دارای فایل d.ts. خاص خود است. برای نصب آن می‌توان از روش ذیل استفاده کرد:
npm install -g typings
typings install jquery --save --ambient
پس از افزودن فایل typings این کتابخانه، در ابتدای فایل main.ts یک سطر ذیل را اضافه کنید:
 /// <reference path="../typings/browser/ambient/jquery/index.d.ts" />
اینکار سبب خواهد شد تا intellisense درون ویژوال استودیو بتواند مداخل متناظر را یافته و راهنمای مناسبی را ارائه دهد.

در ادامه به فایل using-jquery-addons.component.ts مراجعه کرده و تغییر ذیل را اعمال کنید:
// declare var jQuery: any; // untyped
declare var jQuery: JQueryStatic; // typed
فایل d.ts. اضافه شده، امکان استفاده‌ی از نوع جدید JQueryStatic را مهیا می‌کند. پس از آن در کدهای تعریف شده، chosen به رنگ قرمز در می‌آید، چون در تعاریف نوع دار jQuery، این افزونه وجود خارجی ندارد. برای رفع این مشکل، فایل typings/browser/ambient/jquery/index.d.ts را گشوده و سپس به انتهای آن، تعریف chosen را به صورت دستی اضافه کنید:
interface JQuery {
   //...
   chosen(options?:any):JQuery;
}
declare module "jquery" {
   export = $;
}
به این ترتیب این متد به عنوان جزئی از متدهای زنجیروار jQuery، شناسایی شده و قابل استفاده خواهد شد.


کدهای کامل این پروژه را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.