نظرات مطالب
ASP.NET MVC #9
سلام و خسته نباشید، شما در قسمت آخر گفتید که Id برای پیدا کردن بلاگ در پایگاه داده است، در سایت شما هنگامی که این ادرس وارد شود
https://www.dntips.ir/post/812/asp-net-ddddddddd وارد شود خود به خود وارد آدرس صحیح می‌شود یعنی https://www.dntips.ir/post/812/asp-net-mvc-9 سوالم این است که شما به جای return View از return RedirectToAction استفاده می‌کنید ؟؟
چون اگه return View بود آدرس همان آدرس اشتباه بود در url مرورگر، اگر از return RedirectToAction استفاده میکنید آیا این کار در سایت‌های دیگر هم مرسوم است ؟
نظرات مطالب
بررسی علت CPU Usage بالای برنامه در حال اجرا
سوال شما مرتبط با بحث CPU Usage نیست...
- در سرور 32 بیتی شما نمی‌تونید استفاده مناسبی از سخت افزاری که تهیه کردید بکنید. نیاز است به سرور 64 بیتی نقل مکان کنید. یعنی هزینه کردید اما ... از آن استفاده بهینه‌ای نمی‌کنید.
- تابع SQL ، برای تبدیل تاریخ میلادی به شمسی وجود دارد (بگردید در انجمن‌ها هست). از همان تابع در کوئری‌های خودتون قبل از ارسال به گزارشات استفاده کنید. یعنی دیتا از همان اول تاریخ شمسی داشته باشد. به این صورت نیازی به استفاده از افزونه دیگری نیست.
- IIS یک قسمت دارد به نام Application pool . اولا به ازای هر برنامه بهتر است یک Application pool جدا درست کنید. این حالت دقیقا مثل اجرای هر سایت در یک پروسه جدا است. مثلا IE8 رو دیدید که هر tab آن در یک پروسه جدا اجرا می‌شود، یا مثلا مرورگر کروم هم به همین صورت است. Application pool در IIS هم دقیقا همین معنا را دارد. عادت متداول، استفاده از یک Application pool به ازای تمام سایت‌ها است که غلط است. یعنی زمانیکه این توانایی هست چرا استفاده نمی‌کنید؟ ثانیا در همین Application pool می‌تونید تنظیم کنید که اگر میزان مصرف حافظه برنامه منتسب، مثلا به 600 مگ رسید لطفا خودت به صورت خودکار اون رو recycle کن تا مشکلات کمبود حافظه رخ ندهد.
- از برنامه‌های dotTrace و Ants memory profiler هم می‌تونید استفاده کنید. این‌ها قابلیت دیباگ پروسه‌های مرتبط با IIS رو هم دارند و دقیقا گزارشات آماری پیشرفته‌ای می‌تونند از وضعیت مصرف حافظه قسمت‌های مختلف برنامه در اختیار شما قرار بدن: (+) و (+)
مطالب
مقایسه value type و reference type
در سی شارپ دو نوع class و struct وجود دارد که تقریباً مشابه یکدیگرند در حالیکه یکی از آنها-value type و دیگری reference-type است.

struct چیست؟
structها مشابه classها هستند با این تفاوت که structها finalizer ندارند و از ارث بری پشتیبانی نمی‌کنند. structها کاملا مشابه classها تعریف می‌شوند و در تعریف آنها از کلمه کلیدی struct استفاده می‌شود. آنها شامل فیلدها، متدها، خصوصیت‌ها نیز می‌شوند. در زیر نحوه تعریف آن را مشاهده می‌کنید: 

struct Point
{
   private int x, y;             // private fields
 
   public Point (int x, int y)   // constructor
   {
         this.x = x;
         this.y = y;
   }

   public int X                  // property
   {
         get {return x;}
         set {x = value;}
   }

   public int Y
   {
         get {return y;}
         set {y = value;}
   }
}

value type و reference type
تفاوت دیگری که بین class و struct، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است  آن است که classها reference-type و structها value-type هستند و در زمان اجرا با آنها متفاوت رفتار می‌شود و در ادامه به تشریح آن می‌پردازیم.
وقتی یک وهله از value-type ایجاد شود، یک فضای خالی از حافظه‌ی اصلی (RAM) برای ذخیره سازی مقدار آن تخصیص داده می‌شود. نوع‌های اصلی مانند int, float, bool و char از نوع value type هستند. در ضمن سرعت دسترسی به آنها بسیار بالاست.
ولی وقتی یک وهله از reference-type ایجاد شود، یک فضا برای object و فضایی دیگر برای اشاره‌گر به آن شیء در حافظه اصلی ذخیره می‌شود. در واقع دو فضا از حافظه برای ذخیره سازی آنها اشغال می‌شود. برای درک بهتر به مثال زیر توجه کنید:
Point p1 = new Point();         // Point is a *struct*
Form f1 = new Form();           // Form is a *class*
نکته: Point از نوع struct و Form از نوع reference است. در مورد اول، یک فضا از حافظه برای p1 تخصیص داده می‌شود و در مورد دوم، دو فضا از حافظه اصلی یکی برای ذخیره کردن اشاره‌گر f1 برای اشاره به Form object و دیگری برای ذخیره کردن Form object تخصیص داده می‌شود.
Form f1;                        // Allocate the reference
f1 = new Form();                // Allocate the object
به قطعه کد زیر دقت کنید:
Point p2 = p1;
Form f2 = f1;
همانطور که قبلاً گفته شد p2، یک نوع struct است بنابراین در مورد اول مقدار p2 یک کپی از مقدار p1 خواهد بود ولی در مورد دوم، آدرس f1 را درون f2 کپی می‌کنیم در واقع f1 و f2 به یک شیء اشاره خواهند کرد. (یک شیء با 2 اشاره گر)
در سی شارپ، پارامترها (بصورت پیش فرض) بصورت یک کپی از آنها به متدها ارسال می‌شوند، یعنی اگر پارامتر از نوع value-type باشد یک کپی از آن وهله و اگر پارامتر reference-type یک کپی از آدرس ارسال خواهد شد. برای توضیح بهتر به مثال زیر توجه کنید:
Point myPoint = new Point (0, 0);      // a new value-type variable
Form myForm = new Form();              // a new reference-type variable
Test (myPoint, myForm);                // Test is a method defined below
 
void Test (Point p, Form f)
{
      p.X = 100;                       // No effect on MyPoint since p is a copy
      f.Text = "Hello, World!";        // This will change myForm’s caption since
                                       // myForm and f point to the same object
      f = null;                        // No effect on myForm
}
انتساب null به f درون متد Test هیچی اثری بر روی آدرس myForm ندارد چون f، یک کپی از آدرس myForm است.
حال می‌توانیم روش پیش فرض را با افزودن کلمه کلید ref تغییر دهیم.  وقتی از ref استفاده کنیم متد با پارامترهای فراخوانی کننده (caller's arguments) بصورت مستقیم در تعامل است در کد زیر می‌توانیم تصور کنیم که پارامترهای p و f متد Test همان متغیرهای myPoint و myForm است.
Point myPoint = new Point (0, 0);      // a new value-type variable
Form myForm = new Form();              // a new reference-type variable
Test (ref myPoint, ref myForm);        // pass myPoint and myForm by reference
 
void Test (ref Point p, ref Form f)
{
      p.X = 100;                       // This will change myPoint’s position
      f.Text = “Hello, World!”;        // This will change MyForm’s caption
      f = null;                        // This will nuke the myForm variable!
}
در کد بالا انتساب null به f باعث تهی شدن myForm می‌شود بدلیل اینکه متد مستقیماً به آن دسترسی داشته است.

تخصیص حافظه
CLR اشیاء را در دو قسمت ذخیره می‌کند:
  1. stack یا پشته
  2. heap
ساختار stack یا پشته first-in last-out است که دسترسی به آن سریع است. زمانی که متدی فراخوانی می‌شود، CLR پشته را نشانه گذاری می‌کند. سپس متد data را به پشته جهت اجرا push می‌کند و زمانی که اجرایش به اتمام رسید، CLR پشته را تا محل نشانه گذاری شده مرحله قبل، پاک می‌کند (pop).
ولی ساختار heap بصورت تصادفی است. یعنی اشیاء در محل‌های تصادفی قرار داده می‌شوند بهمین دلیل آنها دارای 2 سربار memory manager و garbage-collector هستند.
برای آشنایی با نحوه استفاده پشته و heap به کد زیر توجه کنید:
void CreateNewTextBox()
{
      TextBox myTextBox = new TextBox();             // TextBox is a class
}
در این متد، ما یک متغیر محلی ایجاد کرده ایم که به یک شیء اشاره می‌کند.

پشته همیشه برای ذخیره سازی موارد زیر استفاده می‌شود:
  • قسمت reference متغیرهای محلی و پارامترهای از نوع reference-typed (مانند myTextBox)
  • متغیرهای محلی و پارامترهای متد از نوع value-typed (مانند integer, bool, char, DateTime و ...)
همچنین از heap برای ذخیره سازی موارد زیر استفاده می‌شود:
  • محتویات شیء از نوع reference-typed
  • هر چیزی که قرار است در شیء از نوع reference-typed ذخیره شود.

آزادسازی حافظه در heap

در کد بالا وقتی اجرای متد CreateNewTextBox به اتمام برسد متغیر myTextBox از دید (Scope) خارج می‌شود. بنابراین از پشته نیز خارج می‌شود ولی با خارج شدن myTextBox از پشته چه اتفاقی برای TextBox object رخ خواهد داد؟! پاسخ در garbage-collector نهفته است. garbage-collector بصورت خودکار عملیات پاکسازی heap را انجام می‌دهد و اشیائی که اشاره گر معتبر ندارند را حذف می‌نماید. در حالت کلی اگر شیء از حافظه خارج شد باید منابع سایر قسمت‌های اشغال شده توسط آن هم آزاد شود، که این آزاد سازی بعهده garbage-collector است.

حال آزاد سازی برای کلاسهایی که اینترفیس IDisposable را پیاده سازی می‌کنند به دو صورت انجام می‌شود:

  1. دستی: با فراخوانی متد Dispose میسر است.
  2. خودکار: افزودن شیء به Net Container. مانند Form, Panel, TabPage یا UserControl. این نگهدارندها این اطمینان را به ما می‌دهند در صورتیکه آنها از حافظه خارج شدند کلیه عضوهای آن هم از حافظه خارج شوند.

برای آزادسازی دستی می‌توانیم مانند کدهای زیر عمل کنیم:

using (Stream s = File.Create ("myfile.txt"))

{
   ...
}
یا
Stream s = File.Create ("myfile.txt");

try
{
   ...
}

finally
{
   if (s != null) s.Dispose();
}


مثالی از Windows Forms
فرض کنید قصد داریم فونت و اندازه یک ویندوز فرم را تغییر دهیم.

Size s = new Size (100, 100);          // struct = value type
Font f = new Font (“Arial”,10);        // class = reference type

Form myForm = new Form();

myForm.Size = s;
myForm.Font = f;
توجه کنید که ما در کد بالا از اعضای myForm استفاده کردیم نه از کلاسهای Font و Size که این دو گانگی قابل قبول است. حال به تصویر زیر که به پیاده سازی کد بالا اشاره دارد توجه کنید.

همانطور که مشاهد می‌کنید محتویات s و آدرس f را در Form object ذخیره کرده ایم که نشان می‌دهد تغییر در s برروی فرم تغییر ایجاد نمی‌کند ولی تغییر در f باعث ایجاد تغییر فرم می‌شود. Form object دو اشاره گر به Font object دارد.

In-Line Allocation (تخصیص درجا)
در قبل گفته شد برای ذخیره متغیرهای محلی از نوع value-typed از پشته استفاده می‌شود آیا شیء Size جدید هم در پشته ذخیره می‌شود؟ خیر، بدلیل اینکه آن متغیر محلی نیست و در شیء دیگر ذخیره می‌شود (در مثال بالا در یک فرم ذخیره شده است) که آن شیء هم در heap ذخیره شده است پس شیء جدید Size هم در heap ذخیر می‌شود که به این نوع ذخیره سازی In-Line گفته می‌شود.

تله (Trap)
فرض کنید کلاس Form بشکل زیر تعریف شده است:
class Form
{
      // Private field members
      Size size;
      Font font;

      // Public property definitions
      public Size Size
      {
            get    { return size; }
            set    { size = value; fire resizing events }
      }

      public Font Font
      {
            get    { return font;  }
            set    { font = value; }
      }
}
حال ما قصد داریم ارتفاع آن را دو برابر کنیم، بنابراین از کد زیر استفاده می‌کنیم:
myForm.ClientSize.Height = myForm.ClientSize.Height * 2;
ولی با خطای کامپایلر زیر روبرو می‌شویم:
Cannot modify the return value of 'System.Windows.Forms.Form.ClientSize' because it is not a variable
علت چیست؟ بدلیل اینکه myForm.ClientSize شیء Size که از نوع Struct است را بر می‌گرداند و این Struct از نوع value-typed است و این شیء یک کپی از اندازه فرم است و ما همزمان قصد دو برابر نمودن آن کپی را داریم که کامپایلر خطای بالا را نمایش می‌دهد.

برای توضیح بیشتر می‌توانید به این سوال مراجعه کنید و در تکمیل آن این لینک را هم بررسی کنید.

پس بنابراین کد بالا را به کد زیر اصلاح می‌کنیم:
myForm.ClientSize = new Size (myForm.ClientSize.Width, myForm.ClientSize.Height * 2);
برای اصلاح خطای کامپایلر، ما باید یک شیء جدیدی را برای اندازه فرم تخصیص بدهیم.
مطالب
جلوگیری از Brute Force Attack
یکی از حملات رایج که توسعه دهندگان با آن روبرو هستند، Brute-Force Attack میباشد. در این حملات برای کشف رمزعبور کاربران، هر ترکیب احتمالی از حروف، اعداد و نمادها را استفاده میکنند تا یک ترکیب صحیح را بدست آورند. اگر وب سایت شما نیاز به احراز هویت دارد، شما یک هدف مناسب برای حملات Brute-Force هستید! یک هکر میتواند رمزعبور را از این طریق بدست آورد؛ اما یافتن آن شاید سالها طول بکشد که بستگی به طول رمز و پیچیدگی آن، ممکن است چندین سال طول بکشد. اما یک حمله Brute-Force میتواند سریع‌تر انجام شود، میتواند از فرهنگ لغت استفاده کند و یا کلمات فرهنگ لغت را کمی تغییر دهد، زیرا بیشتر افراد بجای یک کلمه‌ی عبور تصادفی و پیچیده، از آن کلمات استفاده میکنند. به این حملات dictionary attacks یا hybrid brute-force attacks نیز گفته میشود. این حملات حساب‌های کاربران را در معرض خطر قرار میدهد و باعث افزایش ترافیک غیرضروری سایت شما میشود.

هکرها از ابزارهای گسترده‌ای که لیست کلمات و قواعد هوشمندانه‌ای را دارند استفاده میکنند تا به طور هوشمندانه و به طور خودکار، کلمه‌های عبور کاربران را حدس بزنند. اگرچه شناسایی چنین حملاتی آسان است، اما جلوگیری از آن کار آسانی نیست. به طور مثال برخی از ابزارهای HTTP brute-force میتوانند درخواست‌ها را از طریق پروکسی‌های باز سرور انجام دهند و از آنجا که هر درخواست از یک IP متفاوت میرسد، نمیتوانید با مسدود کردن IP، حملات را مسدود کنید. حتی برخی از ابزارها برای هر بار درخواست، یک نام کاربری و یک کلمه عبور را امتحان میکنند و شما نمیتوانید هر حساب کاربری را برای یک بار عملیات ناموفق مسدود کنید.


مسدود کردن حساب‌ها

بدیهی‌ترین راه برای جلوگیری از این حملات، مسدود کردن حساب‌ها پس از تعداد مشخصی تلاش ناموفق است. مسدود شدن حساب‌ها میتواند مدت زمان خاصی داشته باشد و یا اینکه حساب‌ها باید توسط ادمین سایت فعال شوند. با این وجود، مسدود کردن حساب‌ها همیشه بهترین راه برای جلوگیری از این حملات نیست؛ زیرا شخصی میتواند به راحتی از قوانین سوء استفاده کرده و تعداد زیادی از حساب‌ها را مسدود کند. برخی از مشکلات مربوط به این راه عبارت اند از:
  • یک مهاجم میتواند تعداد زیادی از حساب‌ها را مسدود کند.
  • به دلیل اینکه شما نمیتوانید حسابی را که وجود ندارد، مسدود کنید و فقط حساب‌های معتبر قفل میشوند، یک مهاجم با استفاده از پاسخ خطای مربوط به مسدود شدن حساب کاربری میتواند از اینکار برای برداشتن نام کاربری استفاده کند.
  • یک مهاجم میتواند با مسدود کردن تعداد زیادی از حساب‌ها و جاری شدن تماس‌های پشتیبانی برای بازیابی حساب، باعث انحراف آنها شود.
  • یک مهاجم میتواند به طور مداوم یک حساب کاربری را مسدود کند، حتی چند ثانیه بعد از آنکه ادمین سایت آن حساب را فعال کند، مجددا به مسدود کردن آن اقدام کند.
  • مسدود کردن حساب‌ها برای حملاتی که کند هستند و هر ساعت فقط چند رمز عبور را امتحان میکنند، بی تاثیر است.
  • مسدود کردن حساب‌ها در برابر حملاتی که یک رمز عبور را در برابر لیستی از نام کاربری امتحان میکنند، بی تاثیر است
  • مسدود کردن حساب‌ها در برابر حملاتی که از لیستی از کلمه عبور/نام کاربری استفاده میکنند و در اولین بار به طور صحیح حدس میزنند بی تاثیر است.

مسدود کردن حساب‌ها  گاهی اوقات تاثیرگذار است؛ اما در محیط‌های کنترل شده. با این حال در بیشتر موارد مسدود کردن حساب‌ها برای متوقف کردن حملات brute-force کافی نیست. به عنوان مثال یک سایت حراجی را در نظر بگیرید که چندین داوطلب برای یک کالا در حال مسابقه هستند. اگر وبسایت حراجی حساب‌ها را مسدود کند، یک پیشنهاد دهنده میتواند در لحظات آخر نسبت به مسدود کردن حساب‌های دیگران اقدام کند و مانع از ارائه هرگونه پیشنهادی شود و خود برنده شود. یک مهاجم میتواند از همین تکنیک برای مسدود کردن معاملات حساس مالی و ... اقدام کند.


اقدامات متقابل

همانطور که توضیخ داده شد، مسدود کردن حساب‌ها یک راه کامل برای مقابله با این حملات نیست. اما ترفندهای دیگری نیز برای مقابله با این حملات وجود دارند. از آنجا که موفقیت این حملات به زمان بستگی دارد، یک راه حل آسان، تزریق مکث‌های تصادفی هنگام چک کردن رمز عبور است. افزودن مکث حتی چند ثانیه‌ای میتواند یک حمله را بسیار کند نماید؛ اما بیشتر کاربران را هنگام ورود به سایت، ناراحت نمیکند. توجه داشته باشید اگرچه اضافه کردن تاخیر میتواند یک حمله single-thread را کند، کند اما اگر مهاجم چندین درخواست را همزمان ارسال کند، کمتر موثر است.

راه حل دیگر مسدود کردن یک IP با چند عملیات ناموفق است. اما مشکل این راه حل آن است که شما سهوا گروه‌هایی از کاربران را بلاک میکنید؛ مانند بلاک کردن یک پراکسی سرور که توسط یک ISP استفاده میشود. مشکل دیگر این راه حل استفاده‌ی بسیاری از ابزارها از لیستی از پراکسی‌ها است و با هر IP، دو یا سه درخواست را ارسال میکنند و سپس به دنبال بعدی می‌روند. یک مهاجم میتواند به این طریق به راحتی فرآیند مسدود کردن IP را دور بزند. بیشتر سایت‌ها حساب‌ها را بعد از یک عملیات ناموفق، مسدود نخواهند کرد؛ به همین دلیل یک مهاجم میتواند از هر پراکسی، دو یا سه درخواست را امتحان کند. یک هکر با داشتن لیستی از 1000 پراکسی میتواند 2000 یا 3000  کلمه عبور را امتحان کند؛ بدون مسدود شدن حساب‌ها.

 یک راه حل ساده در عین حال موثر آن است که رفتار وب سایت خود را برای پاسخ به عملیات ناموفق ورود به سایت، درست طراحی نکنید. برای مثال اکثر وب سایت‌ها کد "HTTP 401 error" را برای کلمه عبور اشتباه میفرستند. اگرچه بعضی وب سایت‌ها کد "HTTP 200 SUCCESS" را برمیگردانند، اما کاربر را به صفحه‌ای هدایت میکند و توضیح میدهد که رمز عبور را اشتباه وارد کرده است، این کار برخی سیستم‌ها را فریب می‌دهد اما دور زدن آن نیز راحت است. یک راه حل بهتر آن است که هر بار از پیام‌های خطای مختلفی استفاده کنید و یا گاهی به کاربر اجازه رفتن به یک صفحه را بدهید و دوباره کاربر را وادار به وارد کردن رمز عبور نمایید.

بعضی از ابزارها این امکان را دارند تا مهاجم یک رشته را وارد کند تا به دنبال آن باشند که نشان میدهد عملیات ورود ناموفق بوده است. به عنوان مثال اگر صفحه‌ای شامل عبارت "Bad username or password" باشد، به معنای آن است که عملیات ناموفق بوده است و نام کاربری و یا کلمه‌ی عبور بعدی را امتحان میکند. یک راه ساده برای مقابله با این راه این است که از عبارت‌هایی استفاده کنیم که در هنگام ورود موفق استفاده میشوند.

بعد از دو یا چند تلاش ناموفق، کاربر را وادار به پاسخ دادن به یک سؤال مخفی کنید. این کار نه تنها باعث اختلال در حملات خودکار میشود بلکه از دسترسی فرد مهاجم جلوگیری میکند؛ حتی اگر نام کاربری و رمز عبور را درست وارد کرده باشد.

سایر تکنیک هایی که میتوانید در نظر بگیرید عبارتند از:
  • برای کاربران مهم که میخواهند از حساب خود در مقابل این نوع حملات جلوگیری کنند، به آنها این امکان را  بدهید که بتوانند فقط از IP خاصی وارد سیستم شوند.
  • برای جلوگیری از حملات خودکار، از captcha استفاده کنید.
  • بجای قفل کردن حساب کاربری، آنرا در حالت قفل با دسترسی محدود قرار دهید.

هکرها اغلب میتوانند بسیاری از تکنیک‌ها را به تنهایی دور بزنند. اما با ترکیب چندین حالت میتوانید این حملات را به میزان قابل توجهی کاهش دهید. اگرچه جلوگیری کامل از این حملات سخت است، اما تشخیص آن آسان است؛ زیرا با هربار ورود ناموفق، یک رکورد با کد HTTP 401 در لاگ‌های سرور ثبت میشود. این مهم است که لاگ‌های سرور خود را برای این نوع حملات نظارت کنید در شرایط خاص. کد 200 به آن معناست که مهاجم یک رمز عبور معتبر را پیدا کرده است.

شرایطی که میتوانند حملات brute-force یا سوء استفاده از یک حساب را نشان دهند:
  • تعداد زیادی ورود ناموفق از یک IP
  • تلاش برای ورود به سایت با چند نام کاربری از طرف یک IP
  • تلاش برای ورود به یک حساب کاربری از طرف چندین IP
  • تلاش برای ورود، با وارد کردن نام کاربری و کلمه‌ی عبور، به ترتیب حروف الفبا
  • تلاش برای ورود، با نام کاربری یا کلمات عبوری مانند ownsyou,washere,zealots ,hacksyou یا مشابه آنها که هکرها معمولا از آنها استفاده میکنند

متوقف کردن این حملات دشوار است؛ اما با طراحی دقیق و اقدامات متقابل متعدد، می‌توانید میزان قرار گرفتن در معرض این حملات را محدود کنید. درنهایت، بهترین راه جلوگیری این است که کاربران از قوانین اصلی رمزهای عبور قوی استفاده کنند؛ برای مثال از رمزهای عبور طولانی غیرقابل پیش بینی، اجتناب از کلمات فرهنگ لغت، جلوگیری از استفاده مجدد از گذرواژه‌ها و تغییر گذرواژه‌ها به طور منظم.   
بازخوردهای پروژه‌ها
نمایش pdf در مرورگر در asp.net mvc
سلام ...
من با استفاده از حالت InMemory که در پروژه‌های asp.net کاربرد داره پی دی اف رو تولید میکنم :
var rpt = new SalePdfReport().CreatePdfReport(printSales);
            var outputFilePath = rpt.FileName.Replace(HttpRuntime.AppDomainAppPath, string.Empty);
            
            return File(outputFilePath, "application/pdf", "pdfRpt.pdf");
 حالا میخوام موقعی که به action مربوط به تولید گزارش درخواست داده شد فایل رو دانلود نکنه بلکه اونو تو مرورگر نشون بده 
باید چیکار کنم؟!
مطالب
مدیریت پیشرفته‌ی حالت در React با Redux و Mobx - قسمت نهم - مثالی از کتابخانه‌ی mobx-react
در ادامه‌ی سری کار با MobX، می‌خواهیم نکاتی را که در سه قسمت قبل مرور کردیم، در قالب یک برنامه پیاده سازی کنیم:


این برنامه از چهار کامپوننت تشکیل شده‌است:
- کامپوننت App که در برگیرنده‌ی سه کامپوننت زیر است:
- کامپوننت BasketItemsCounter: جمع تعداد آیتم‌های انتخابی توسط کاربر را نمایش می‌دهد؛ به همراه دکمه‌ای برای خالی کردن لیست انتخابی.
- کامپوننت ShopItemsList: لیست محصولات موجود در فروشگاه را نمایش می‌دهد. با کلیک بر روی هر آیتم آن، آیتم انتخابی به لیست انتخاب‌های او اضافه خواهد شد.
- کامپوننت BasketItemsList: لیستی را نمایش می‌دهد که حاصل انتخاب‌های کاربر در کامپوننت ShopItemsList است (یا همان سبد خرید). در ذیل این لیست، جمع نهایی قیمت قابل پرداخت نیز درج می‌شود. همچنین اگر کاربر بر روی دکمه‌ی remove هر ردیف کلیک کند، یک واحد از چند واحد انتخابی، حذف خواهد شد.

بنابراین در اینجا سه کامپوننت مجزا را داریم که با هم تبادل اطلاعات می‌کنند. یکی جمع تعداد محصولات خریداری شده را، دیگری لیست محصولات موجود را و آخری لیست خرید نهایی را نمایش می‌دهد. همچنین این سه کامپوننت، فرزند یک دیگر هم محسوب نمی‌شوند و انتقال اطلاعات بین این‌ها نیاز به بالا بردن state هر کدام و قرار دادن آن‌ها در کامپوننت App را دارد تا بتوان پس از آن از طریق props آن‌ها را بین سه کامپوننت فوق که اکنون فرزند کامپوننت App محسوب می‌شوند، به اشتراک گذاشت. روش بهتر اینکار، استفاده از یک مخزن حالت سراسری است تا حالت‌های این کامپوننت‌ها را نگهداری کرده و داده‌‌ها را بین آن‌ها به اشتراک بگذارد که در اینجا برای حل این مساله از کتابخانه‌های mobx و mobx-react استفاده خواهیم کرد.


برپایی پیش‌نیازها

برای پیاده سازی برنامه‌ی فوق، یک پروژه‌ی جدید React را ایجاد می‌کنیم:
> create-react-app state-management-with-mobx-part4
> cd state-management-with-mobx-part4
در ادامه کتابخانه‌ها‌ی زیر را نیز در آن نصب می‌کنیم. برای این منظور پس از باز کردن پوشه‌ی اصلی برنامه توسط VSCode، دکمه‌های ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستور زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
> npm install --save bootstrap mobx mobx-react mobx-react-devtools mobx-state-tree
توضیحات:
- برای استفاده از شیوه‌نامه‌های بوت استرپ، بسته‌ی bootstrap نیز در اینجا نصب می‌شود.
- اصل کار برنامه توسط دو کتابخانه‌ی mobx و کتابخانه‌ی متصل کننده‌ی آن به برنامه‌های react که mobx-react نام دارد، انجام خواهد شد.
- چون می‌خواهیم از افزونه‌ی  mobx-devtools نیز استفاده کنیم، نیاز است دو بسته‌ی mobx-react-devtools و همچنین mobx-state-tree را که جزو وابستگی‌های آن است، نصب کنیم.

سپس بسته‌های زیر را که در قسمت devDependencies فایل package.json درج خواهند شد، باید نصب شوند:
> npm install --save-dev babel-eslint customize-cra eslint eslint-config-react-app eslint-loader eslint-plugin-babel eslint-plugin-css-modules eslint-plugin-filenames eslint-plugin-flowtype eslint-plugin-import eslint-plugin-no-async-without-await eslint-plugin-react eslint-plugin-react-hooks eslint-plugin-react-redux eslint-plugin-redux-saga eslint-plugin-simple-import-sort react-app-rewired typescript
علت آن‌را در قسمت قبل بررسی کردیم. این وابستگی‌ها برای فعالسازی react-app-rewired و همچنین eslint غنی سازی شده‌ی آن مورد استفاده قرار می‌گیرند. به علاوه سه قسمت زیر را نیز از قسمت قبل، به پروژه اضافه می‌کنیم:
- افزودن فایل جدید config-overrides.js به ریشه‌ی پروژه، تا پشتیبانی ازlegacy" decorators spec" فعال شود.
- اصلاح فایل package.json و ویرایش قسمت scripts آن برای استفاده‌ی از react-app-rewired، تا امکان تغییر تنظیمات webpack به صورت پویا در زمان اجرای برنامه، میسر شود.
- همچنین فایل غنی شده‌ی eslintrc.json. را نیز به ریشه‌ی پروژه اضافه می‌کنیم.


تهیه سرویس لیست محصولات موجود در فروشگاه

این برنامه از یک لیست درون حافظه‌ای، برای تهیه‌ی لیست محصولات موجود در فروشگاه استفاده می‌کند. به همین جهت پوشه‌ی service را افزوده و سپس فایل جدید src\services\productsService.js را با محتوای زیر، ایجاد می‌کنیم:
const products = [
  {
    id: 1,
    name: "Item 1",
    price: 850
  },
  {
    id: 2,
    name: "Item 2",
    price: 900
  },
  {
    id: 3,
    name: "Item 3",
    price: 1500
  },
  {
    id: 4,
    name: "Item 4",
    price: 1000
  }
];

export default products;


ایجاد کامپوننت نمایش لیست محصولات


پس از مشخص شدن لیست محصولات قابل فروش، کامپوننت جدید src\components\ShopItemsList.jsx را به صورت زیر ایجاد می‌کنیم:
import React from "react";

import products from "../services/productsService";

const ShopItemsList = ({ onAdd }) => {
  return (
    <table className="table table-hover">
      <thead className="thead-light">
        <tr>
          <th>Name</th>
          <th>Price</th>
          <th>Action</th>
        </tr>
      </thead>
      <tbody>
        {products.map(product => (
          <tr key={product.id}>
            <td>{product.name}</td>
            <td>{product.price}</td>
            <td>
              <button
                className="btn btn-sm btn-info"
                onClick={() => onAdd(product)}
              >
                Add
              </button>
            </td>
          </tr>
        ))}
      </tbody>
    </table>
  );
};

export default ShopItemsList;
- این کامپوننت آرایه‌ی products را از طریق سرویس services/productsService دریافت کرده و سپس با استفاده از متد Array.map، حلقه‌ای را بر روی عناصر آن تشکیل داده که در نتیجه، سبب درج trهای متناظر با آن می‌شود؛ تا هر ردیف این جدول، یک آیتم از محصولات موجود را نیز نمایش دهد.
- در اینجا همچنین هر ردیف، به همراه یک دکمه‌ی Add نیز هست که قرار است با کلیک بر روی آن، متد رویدادگردان onAdd فراخوانی شود. این متد نیز از طریق props این کامپوننت دریافت می‌شود. کتابخانه‌های مدیریت حالت، تمام خواص و رویدادگردان‌های مورد نیاز یک کامپوننت را از طریق props، تامین می‌کنند.
- فعلا این کامپوننت به هیچ مخزن داده‌ای متصل نیست و فقط طراحی ابتدایی آن آماده شده‌است.


ایجاد کامپوننت نمایش لیست خرید کاربر (سبد خرید)


اکنون که می‌توان توسط کامپوننت لیست محصولات، تعدادی از آن‌ها را خریداری کرد، کامپوننت جدید src\components\BasketItemsList.jsx را برای نمایش لیست نهایی خرید کاربر، به صورت زیر پیاده سازی می‌کنیم:
import React from "react";

const BasketItemsList = ({ items, totalPrice, onRemove }) => {
  return (
    <>
      <table className="table table-hover">
        <thead className="thead-light">
          <tr>
            <th>Name</th>
            <th>Price</th>
            <th>Count</th>
            <th>Action</th>
          </tr>
        </thead>
        <tbody>
          {items.map(item => (
            <tr key={item.id}>
              <td>{item.name}</td>
              <td>{item.price}</td>
              <td>{item.count}</td>
              <td>
                <button
                  className="btn btn-sm btn-danger"
                  onClick={() => onRemove(item.id)}
                >
                  Remove
                </button>
              </td>
            </tr>
          ))}

          <tr>
            <td align="right">
              <strong>Total: </strong>
            </td>
            <td>
              <strong>{totalPrice}</strong>
            </td>
            <td></td>
            <td></td>
          </tr>
        </tbody>
      </table>
    </>
  );
};

export default BasketItemsList;
- عملکرد این کامپوننت نیز شبیه به کامپوننت نمایش لیست محصولات است؛ با این تفاوت که لیستی که به آن از طریق props ارسال می‌شود:
const BasketItemsList = ({ items, totalPrice, onRemove }) => {
لیست محصولات انتخابی کاربر است.
- همچنین هر ردیف نمایش داده شده، به همراه یک دکمه‌ی Remove آیتم انتخابی نیز هست که به متد رویدادگردان onRemove متصل شده‌است.
- در ردیف انتهایی این لیست، مقدار totalPrice که یک خاصیت محاسباتی است، درج می‌شود.
- فعلا این کامپوننت نیز به هیچ مخزن داده‌ای متصل نیست و فقط طراحی ابتدایی آن آماده شده‌است.


ایجاد کامپوننت نمایش تعداد آیتم‌های خریداری شده


کاربر اگر آیتمی را از لیست محصولات انتخاب کند و یا محصول انتخاب شده را از لیست خرید حذف کند، تعداد نهایی باقی مانده را می‌توان در کامپوننت src\components\BasketItemsCounter.jsx مشاهده کرد:
import React, { Component } from "react";

class BasketItemsCounter extends Component {
  render() {
    const { count, onRemoveAll } = this.props;
    return (
      <div>
        <h1>Total items: {count}</h1>
        <button
          type="button"
          className="btn btn-sm btn-danger"
          onClick={() => onRemoveAll()}
        >
          Empty Basket
        </button>
      </div>
    );
  }
}

export default BasketItemsCounter;
- این کامپوننت یک خاصیت و یک رویدادگردان را از طریق props خود دریافت می‌کند. خاصیت count، جمع نهایی موجود در سبد خرید را نمایش می‌دهد و فراخوانی onRemoveAll، سبب پاک شدن تمام آیتم‌های موجود در سبد خرید خواهد شد.
- فعلا این کامپوننت نیز به هیچ مخزن داده‌ای متصل نیست و فقط طراحی ابتدایی آن آماده شده‌است.


نمایش ابتدایی سه کامپوننت توسط کامپوننت App

اکنون که این سه کامپوننت تکمیل شده‌اند، می‌توان المان‌های آن‌ها را در فایل src\App.js درج کرد تا در صفحه نمایش داده شوند:
import React, { Component } from "react";

import BasketItemsCounter from "./components/BasketItemsCounter";
import BasketItemsList from "./components/BasketItemsList";
import ShopItemsList from "./components/ShopItemsList";

class App extends Component {
  render() {
    return (
      <main className="container">
        <div className="row">
          <BasketItemsCounter />
        </div>

        <hr />

        <div className="row">
          <h2>Products</h2>
          <ShopItemsList />
        </div>

        <div className="row">
          <h2>Basket</h2>
          <BasketItemsList />
        </div>
      </main>
    );
  }
}

export default App;


طراحی مخزن‌های حالت MobX مخصوص برنامه


می‌توان همانند Redux کل state برنامه را داخل یک شیء store ذخیره کرد و یا چون در اینجا می‌توان طراحی مخزن حالت MobX را به دلخواه انجام داد، می‌توان چندین مخزن حالت را تهیه و به هم متصل کرد؛ مانند تصویری که مشاهده می‌کنید. در اینجا:
- src\stores\counter.js: مخزن داده‌ی حالت کامپوننت شمارشگر است.
- src\stores\market.js: مخزن داده‌ی کامپوننت‌های لیست محصولات و سبد خرید است.
- src\stores\index.js: کار ترکیب دو مخزن قبل را انجام می‌دهد.

در ادامه کدهای کامل این مخازن را مشاهده می‌کنید:

مخزن حالت src\stores\counter.js
import { action, observable } from "mobx";

export default class CounterStore {
  @observable totalNumbersInBasket = 0;

  constructor(rootStore) {
    this.rootStore = rootStore;
  }

  @action
  increase = () => {
    this.totalNumbersInBasket++;
  };

  @action
  decrease = () => {
    this.totalNumbersInBasket--;
  };
}
- کار این مخزن، تامین عدد جمع آیتم‌های انتخابی توسط کاربر است که در کامپوننت شمارشگر نمایش داده می‌شود.
- در اینجا خاصیت totalNumbersInBasket به صورت observable تعریف شده‌است و با تغییر آن چه به صورت مستقیم، با مقدار دهی آن و یا توسط دو action تعریف شده، سبب به روز رسانی UI خواهد شد.
- می‌شد این مخزن را با مخزن src\stores\market.js یکی کرد؛ اما جهت ارائه‌ی مثالی در مورد نحوه‌ی تعریف چند مخزن و روش برقراری ارتباط بین آن‌ها، به صورت مجزایی تعریف شد.

مخزن حالت src\stores\market.js
import { action, computed, observable } from "mobx";

export default class MarketStore {
  @observable basketItems = [];

  constructor(rootStore) {
    this.rootStore = rootStore;
  }

  @action
  add = product => {
    const selectedItem = this.basketItems.find(item => item.id === product.id);
    if (selectedItem) {
      selectedItem.count++;
    } else {
      this.basketItems.push({
        ...product,
        count: 1
      });
    }

    this.rootStore.counterStore.increase();
  };

  @action
  remove = id => {
    const selectedItem = this.basketItems.find(item => item.id === id);
    selectedItem.count--;

    if (selectedItem.count === 0) {
      this.basketItems.remove(selectedItem);
    }

    this.rootStore.counterStore.decrease();
  };

  @action
  removeAll = () => {
    this.basketItems = [];
    this.rootStore.counterStore.totalNumbersInBasket = 0;
  };

  @computed
  get totalPrice() {
    return this.basketItems.reduce((previous, current) => {
      return previous + current.price * current.count;
    }, 0);
  }
}
- کار این مخزن تامین مدیریت آرایه‌ی basketItems است که بیانگر اشیاء انتخابی توسط کاربر می‌باشد.
- توسط متد add آن در کامپوننت نمایش لیست محصولات، می‌توان آیتمی را به این آرایه اضافه کرد. در اینجا چون شیء product مورد استفاده دارای خاصیت count نیست، روش افزودن آن‌را توسط spread operator برای درج خواص شیء product اصلی و سپس تعریف آن‌را مشاهده می‌کنید. این فراخوانی، سبب افزایش یک واحد به عدد شمارشگر نیز می‌شود.
- متد remove آن در کامپوننت سبد خرید، مورد استفاده قرار می‌گیرد تا کاربر بتواند اطلاعاتی را از این لیست حذف کند. این فراخوانی، سبب کاهش یک واحد از عدد شمارشگر نیز می‌شود.
- متد removeAll آن در کامپوننت شمارشگر بالای صفحه استفاده می‌شود تا سبب خالی شدن آرایه‌ی آیتم‌های انتخابی گردد و همچنین عدد آن‌را نیز صفر کند.
- خاصیت محاسباتی totalPrice آن در پایین جدول سبد خرید، جمع کل هزینه‌ی قابل پرداخت را مشخص می‌کند.

مخزن حالت src\stores\index.js

در اینجا روش یکی کردن دو مخزن حالت یاد شده را به صورت خاصیت‌های عمومی یک مخزن کد ریشه، مشاهده می‌کنید:
import CounterStore from "./counter";
import MarketStore from "./market";

class RootStore {
  counterStore = new CounterStore(this);
  marketStore = new MarketStore(this);
}

export default RootStore;
هر مخزن مجزایی که تعریف شده، دارای یک پارامتر سازنده‌است که با مقدار شیء this کلاس RootStore مقدار دهی می‌شود. با این روش می‌توان بین مخازن کد مختلف ارتباط برقرار کرد. برای نمونه درمخزن حالت MarketStore، این پارامتر سازنده، امکان دسترسی به خاصیت counterStore و سپس تمام خاصیت‌ها و متدهای عمومی آن‌را فراهم می‌کند:
export default class MarketStore {
  @observable basketItems = [];

  constructor(rootStore) {
    this.rootStore = rootStore;
  }

  @action
  removeAll = () => {
    this.basketItems = [];
    this.rootStore.counterStore.totalNumbersInBasket = 0;
  };
}


تامین مخازن حالت تمام کامپوننت‌های برنامه

پس از ایجاد مخازن حالت، اکنون نیاز است آن‌ها را در اختیار سلسه مراتب کامپوننت‌های برنامه قرار دهیم. به همین جهت به فایل src\index.js مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
import "./index.css";
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";

import makeInspectable from "mobx-devtools-mst";
import { Provider } from "mobx-react";
import React from "react";
import ReactDOM from "react-dom";

import App from "./App";
import * as serviceWorker from "./serviceWorker";
import RootStore from "./stores";

const rootStore = new RootStore();

if (process.env.NODE_ENV === "development") {
  makeInspectable(rootStore); // https://github.com/mobxjs/mobx-devtools
}

ReactDOM.render(
  <Provider {...rootStore}>
    <App />
  </Provider>,
  document.getElementById("root")
);

serviceWorker.unregister();
- در اینجا ابتدا import فایل css بوت استرپ را مشاهده می‌کنید که در برنامه استفاده شده‌است.
- سپس یک وهله‌ی جدید از RootStore را که حاوی خاصیت‌های عمومی counterStore و marketStore است، ایجاد می‌کنیم.
- اگر علاقمند باشید تا حین کار با MobX، جزئیات پشت صحنه‌ی آن‌را توسط افزونه‌ی mobx-devtools ردیابی کنید، روش آن‌را در اینجا با فراخوانی متد makeInspectable مشاهده می‌کنید. مقدار process.env.NODE_ENV نیز بر اساس پروسه‌ی جاری node.js اجرا کننده‌ی برنامه‌ی React تامین می‌شود. اطلاعات بیشتر
- قسمت آخر این تنظیمات، محصور کردن کامپوننت App که بالاترین کامپوننت در سلسله مراتب کامپوننت‌های برنامه است، با شیء Provider می‌باشد. در این شیء توسط spread operator، سبب درج خواص عمومی rootStore، به عنوان مخازن قابل استفاده شده‌ایم. تنظیم {rootStore...} معادل عبارت زیر است:
<Provider counterStore={rootStore.counterStore} marketStore={rootStore.marketStore}>
به این ترتیب تمام کامپوننت‌های برنامه می‌توانند با دو مخزن کد ارسالی به آن‌ها کار کنند. در ادامه مشاهده می‌کنیم که چگونه این ویژگی‌ها، سبب تامین props کامپوننت‌ها خواهند شد.


اتصال کامپوننت ShopItemsList به مخزن حالت marketStore

پس از ایجاد rootStore و محصور کردن کامپوننت App توسط شیء Provider در فایل src\index.js، اکنون باید قسمت export default کامپوننت‌های برنامه را جهت استفاده‌ی از مخازن حالت، یکی یکی ویرایش کرد:
import { inject, observer } from "mobx-react";
import React from "react";

import products from "../services/productsService";

const ShopItemsList = ({ onAdd }) => {
  return (
  // ...
  );
};

export default inject(({ marketStore }) => ({
  onAdd: marketStore.add
}))(observer(ShopItemsList));
در اینجا فراخوانی متد inject، سبب دسترسی به ویژگی marketStore تامین شده‌ی توسط شیء Provider می‌شود. تمام ویژگی‌هایی که به شیء Provider ارائه می‌شوند، در اینجا به صورت خواصی که توسط Object Destructuring قابل استخراج هستند، قابل دسترسی می‌شوند. سپس props این کامپوننت را که متد onAdd را می‌پذیرد، از طریق marketStore.add تامین می‌کنیم. در آخر کامپوننت ShopItemsList باید به صورت یک observer بازگشت داده شود تا تغییرات store را تحت نظر قرار داده و به این صورت امکان به روز رسانی UI را پیدا کند.


اتصال کامپوننت BasketItemsList به مخزن حالت marketStore

در اینجا نیز سطر export default را جهت دریافت خاصیت marketStore، از شیء Provider تامین شده‌ی در فایل src\index.js، ویرایش می‌کنیم. به این ترتیب سه props مورد انتظار این کامپوننت، توسط خاصیت‌های basketItems (آرایه‌ی اشیاء انتخابی توسط کاربر)، totalPrice (خاصیت محاسباتی جمع کل هزینه) و  متد رویدادگردان onRemove (برای حذف یک آیتم) تامین می‌شوند. در آخر کامپوننت را به صورت observer محصور کرده و بازگشت می‌دهیم تا تغییرات در مخزن حالت آن، سبب به روز رسانی UI آن شوند:
import { inject, observer } from "mobx-react";
import React from "react";

const BasketItemsList = ({ items, totalPrice, onRemove }) => {
  return (
  // ...
  );
};

export default inject(({ marketStore }) => ({
  items: marketStore.basketItems,
  totalPrice: marketStore.totalPrice,
  onRemove: marketStore.remove
}))(observer(BasketItemsList));


اتصال کامپوننت BasketItemsCounter به دو مخزن حالت counterStore و marketStore

در اینجا روش استفاده‌ی از decorator syntax کتابخانه‌ی mobx-react را بر روی یک کامپوننت کلاسی مشاهده می‌کنید. تزئین کننده‌ی inject، امکان دسترسی به مخازن حالت تزریقی به شیء Provider را میسر کرده و سپس توسط آن می‌توان props مورد انتظار کامپوننت را از مخازن متناظر استخراج کرده و در اختیار کامپوننت قرار داد. همچنین این کامپوننت توسط تزئین کننده‌ی observer نیز علامت گذاری شده‌است. در این حالت نیازی به تغییر سطر export default نیست.
import { inject, observer } from "mobx-react";
import React, { Component } from "react";

@inject(rootStore => ({
  count: rootStore.counterStore.totalNumbersInBasket,
  onRemoveAll: rootStore.marketStore.removeAll
}))
@observer
class BasketItemsCounter extends Component {
  render() {
    const { count, onRemoveAll } = this.props;
    return (
      // ...
    );
  }
}

export default BasketItemsCounter;

کدهای کامل این قسمت را می‌توانید از اینجا دریافت کنید: state-management-with-mobx-part4.zip
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #18
افزونه مربوطه کوکی RequestVerificatoToken__ رو با حجم 137 بایت را نشان میدهد ولی کوکی که به اسم سایت هست تشکیل نمیشه. مشکلی هم از لحاظ کوکی وجود نداره که اجازه ساخت نداشته باشه
نظرات مطالب
طراحی افزونه پذیر با ASP.NET MVC 4.x/5.x - قسمت اول

اگه قرار باشه یک سایت سه بخش مجزا داشته باشه که هرکدوم دارای پلاگین‌های خودش باشه اونوقت باید هرکدوم IplugIn جداگانه داشته باشه؟

مثلا سه بخش Root ، User و   Admin اونوقت افزونه نویسی برای این بخش ها به چه شکل خواهد بود؟

مطالب
تکمیل کلاس DelegateCommand

مدت‌ها از کلاس DelegateCommand معرفی شده در این آدرس استفاده می‌کردم. این کلاس یک مشکل جزئی دارد و آن هم عدم بررسی مجدد قسمت canExecute به صورت خودکار هست.

خلاصه‌ای برای کسانی که بار اول هست با این مباحث برخورد می‌کنند؛ یا MVVM به زبان بسیار ساده:

در برنامه نویسی متداول سیستم مایکروسافتی، در هر سیستمی که ایجاد کرده و در هر فناوری که ارائه داده از زمان VB6 تا امروز، شما روی یک دکمه مثلا دوبار کلیک می‌کنید و در فایل اصطلاحا code behind این فرم و در روال رخدادگردان آن شروع به کد نویسی خواهید کرد. این مورد تقریبا در همه جا صادق است؛ از WinForms تا WPF تا Silverlight تا حتی ASP.NET Webforms . به عمد هم این طراحی صورت گرفته تا برنامه نویس‌ها در این محیط‌ها زیاد احساس غریبی نکنند. اما این روش یک مشکل مهم دارد و آن هم «توهم» جداسازی رابط کاربر از کدهای برنامه است. به ظاهر یک فایل فرم وجود دارد و یک فایل جدای code behind ؛ اما در عمل هر دوی این‌ها یک partial class یا به عبارتی «یک کلاس» بیشتر نیستند. «فکر می‌کنیم» که از هم جدا شدند اما واقعا یکی هستند. شما در code behind صفحه به صورت مستقیم با عناصر رابط کاربری سروکار دارید و کدهای شما به این عناصر گره خورده‌اند.
شاید بپرسید که چه اهمیتی دارد؟
مشکل اول: امکان نوشتن آزمون‌ها واحد برای این متدها وجود ندارد یا بسیار سخت است. این متدها فقط با وجود فرم و رابط کاربری متناظر با آن‌ها هست که معنا پیدا می‌کنند و تک تک عناصر آن‌ها وهله سازی می‌شوند.
مشکل دوم: کد نوشته فقط برای همین فرم جاری آن قابل استفاده است؛ چون به صورت صریح به عناصر موجود در فرم اشاره می‌کند. نمی‌تونید این فایل code behind رو بردارید بدون هیچ تغییری برای فرم دیگری استفاده کنید.
مشکل سوم: نمی‌تونید طراحی فرم رو بدید به یک نفر، کد نویسی اون رو به شخصی دیگر. چون ایندو لازم و ملزوم یکدیگرند.

این سیستم کد نویسی دهه 90 است.
چند سالی است که طراحان سعی کرده‌اند این سیستم رو دور بزنند و روش‌هایی رو ارائه بدن که در آن‌ها فرم‌های برنامه و فایل‌های پیاده سازی کننده‌ی منطق آن هیچگونه ارتباط مستقیمی باهم نداشته باشند؛ به هم گره نخورده باشند؛ ارجاعی به هیچیک از عناصر بصری فرم را در خود نداشته باشند. به همین دلیل ASP.NET MVC به وجود آمده و در همان سال‌ها مثلا MVVM .

سؤال:
الان که رابط کاربری از فایل پیاده سازی کننده منطق آن جدا شده و دیگر Code behind هم نیست (همان partial class های متداول)، این فایل‌ها چطور متوجه می‌شوند که مثلا روی یک فرم، شیءایی قرار گرفته؟ از کجا متوجه خواهند شد که روی دکمه‌ای کلیک شده؟ این‌ها که ارجاعی از فرم را در درون خود ندارند.
در الگوی MVVM این سیم کشی توسط امکانات قوی Binding موجود در WPF میسر می‌شود. در ASP.NET MVC چیزی شبیه به آن به نام Model binder و همان مکانیزم‌های استاندارد HTTP این کار رو می‌کنه. در MVVM شما بجای code behind خواهید داشت ViewModel (اسم جدید آن). در ASP.NET MVC این اسم شده Controller. بنابراین اگر این اسامی رو شنیدید زیاد تعجب نکنید. این‌ها همان Code behind قدیمی هستند اما ... بدون داشتن ارجاعی از رابط کاربری در خود که ... اطلاعات موجود در فرم به نحوی به آن‌ها Bind و ارسال می‌شوند.
این سیم کشی‌ها هم نامرئی هستند. یعنی فایل ViewModel یا فایل Controller نمی‌دونند که دقیقا از چه کنترلی در چه فرمی این اطلاعات دریافت شده.
این ایده هم جدید نیست. شاید بد نباشه به دوران طلایی Win32 برگردیم. همان توابع معروف PostMessage و SendMessage را به خاطر دارید؟ شما در یک ترد می‌تونید با مثلا PostMessage شیءایی رو به یک فرم که در حال گوش فرا دادن به تغییرات است ارسال کنید (این سیم کشی هم نامرئی است). بنابراین پیاده سازی این الگوها حتی در Win32 و کلیه فریم ورک‌های ساخته شده بر پایه آن‌ها مانند VCL ، VB6 ، WinForms و غیره ... «از روز اول» وجود داشته و می‌تونستند بعد از 10 سال نیان بگن که اون روش‌های RAD ایی رو که ما پیشنهاد دادیم، می‌شد خیلی بهتر از همان ابتدا، طور دیگری پیاده سازی بشه.

ادامه بحث!
این سیم کشی یا اصطلاحا Binding ، در مورد رخدادها هم در WPF وجود داره و اینبار به نام Commands معرفی شده‌است. به این معنا که بجای اینکه بنویسید:
<Button  Click="btnClick_Event">Last</Button>

بنویسید:
<Button Command="{Binding GoLast}">Last</Button>

حالا باید مکانیزمی وجود داشته باشه تا این پیغام رو به ViewModel برنامه برساند. اینکار با پیاده سازی اینترفیس ICommand قابل انجام است که معرفی یک کلاس عمومی از پیاده سازی آن‌را در ابتدای بحث مشاهده نمودید.
در یک DelegateCommand،‌ توسط متد منتسب به executeAction، مشخص خواهیم کرد که اگر این سیم کشی برقرار شد (که ما دقیقا نمی‌دانیم و نمی‌خواهیم که بدانیم از کجا و کدام فرم دقیقا)، لطفا این اعمال را انجام بده و توسط متد منتسب به canExecute به سیستم Binding خواهیم گفت که آیا مجاز هستی این اعمال را انجام دهی یا خیر. اگر این متد false برگرداند، مثلا دکمه یاد شده به صورت خودکار غیرفعال می‌شود.
اما مشکل کلاس DelegateCommand ذکر شده هم دقیقا همینجا است. این دکمه تا ابد غیرفعال خواهد ماند. در WPF کلاسی وجود دارد به نام CommandManager که حاوی متدی استاتیکی است به نام InvalidateRequerySuggested. اگر این متد به صورت دستی فراخوانی شود، یکبار دیگر کلیه متدهای منتسب به تمام canExecute های تعریف شده، به صورت خودکار اجرا می‌شوند و اینجا است که می‌توان دکمه‌ای را که باید مجددا بر اساس شرایط جاری تغییر وضعیت پیدا کند، فعال کرد. بنابراین فراخوانی متد InvalidateRequerySuggested یک راه حل کلی رفع نقیصه‌ی ذکر شده است.
راه حل دومی هم برای حل این مشکل وجود دارد. می‌توان از رخدادگردان CommandManager.RequerySuggested استفاده کرد. روال منتسب به این رخدادگردان هر زمانی که احساس کند تغییری در UI رخ داده، فراخوانی می‌شود. بنابراین پیاده سازی بهبود یافته کلاس DelegateCommand به صورت زیر خواهد بود:

using System;
using System.Windows.Input;

namespace MvvmHelpers
{
// Ref.
// - http://johnpapa.net/silverlight/5-simple-steps-to-commanding-in-silverlight/
// - http://joshsmithonwpf.wordpress.com/2008/06/17/allowing-commandmanager-to-query-your-icommand-objects/
public class DelegateCommand<T> : ICommand
{
readonly Func<T, bool> _canExecute;
bool _canExecuteCache;
readonly Action<T> _executeAction;

public DelegateCommand(Action<T> executeAction, Func<T, bool> canExecute = null)
{
if (executeAction == null)
throw new ArgumentNullException("executeAction");

_executeAction = executeAction;
_canExecute = canExecute;
}

public event EventHandler CanExecuteChanged
{
add { if (_canExecute != null) CommandManager.RequerySuggested += value; }
remove { if (_canExecute != null) CommandManager.RequerySuggested -= value; }
}

public bool CanExecute(object parameter)
{
return _canExecute == null ? true : _canExecute((T)parameter);
}

public void Execute(object parameter)
{
_executeAction((T)parameter);
}
}
}

استفاده از آن هم در ViewModel ساده است. یکبار خاصیتی به این نام تعریف می‌شود. سپس در سازنده کلاس مقدار دهی شده و متدهای متناظر آن تعریف خواهند شد:

public DelegateCommand<string> GoLast { set; get; }

//in ctor
GoLast = new DelegateCommand<string>(goLast, canGoLast);

private bool canGoLast(string data)
{
//ex.
return ListViewGuiData.CurrentPage != ListViewGuiData.TotalPage - 1;
}

private void goLast(string data)
{
//do something
}

مزیت کلاس DelegateCommand جدید هم این است که مثلا متد canGoLast فوق، به صورت خودکار با به روز رسانی UI ، فراخوانی و تعیین اعتبار مجدد می‌شود.


مطالب
آموزش Backload (آپلود چندین فایل به طور همزمان با آجاکس )
یک پروژه‌ی جدید Asp.net MVC ایجاد کنید و .Net Framework آن را 4.5 و یا بالاتر انتخاب کنید. دلیل اینکار را در ادامه‌ی آموزش به شما توضیح خواهم داد.
برای شروع کار با Backload ابتدا به قسمت Nutget می‌رویم که در مسیر زیر است :
Tools/Library Package Manager/Manage Nutget Packages For Solution
در پنجره‌ی باز شده از کادر سمت چپ، بر روی قسمت Online کلیک می‌کنیم و سپس در کادر Search در گوشه‌ی بالا سمت راست، کلمه‌ی Backload را تایپ می‌کنیم در نتایج Search دو مورد زیر را Install می‌کنید :

JQuery File Upload Plugin  *

Backload. A Proffesional Full Featured Asp.Net FileUpload Controller  *

پس از نصب دو مورد بالا ، موارد زیر را که در دو عکس پایین می‌بینید، به پروژه‌ی شما اضافه خواهند شد:















تا اینجا ما ابزار Backload را بر روی پروژه‌ی خود نصب کردیم. همانطور که می‌بینید Backload یک Demo به پروژه اضافه کرده که شامل View ، Controller و ... می‌باشد. اکنون پروژه را اجرا کنید و با FileUpload کار کنید. البته توجه داشته باشید که  url صفحه‌ای که FileUpload در آن قرار دارد به این صورت است : localhost:PortNumber/BackloadDemo/Index

*نکاتی که باید بدانید:

عکس هایی که شما آپلود می‌کنید در پوشه‌ی Files موجود در ریشه‌ی پروژه‌ی شما قرار می‌گیرند این پوشه بوسیله‌ی خود ابزار Backload ساخته می‌شود.
چنانچه بخواهید در پوشه‌ی Files پوشه‌ای ایجاد کنید، ابتدا View آن‌را باز کنید. این View در پروژه، در مسیر Views/ BackloadDemo/Index قرار دارد .
در داخل تگ form یک Hidden Field با نام objectContext اضافه می‌کنید. Value ایی که شما به این Hidden Field نسبت می‌دهید، نام پوشه‌ی شما در پوشه‌ی Files خواهد بود. مانند تصویر زیر: در اینجا پوشه‌ای با نام 2014-02 در پوشه‌ی Files وقتی که فایلی را باFile Upload آپلود می‌کنیم، ایجاد می‌شود.

چنانچه بخواهید در پوشه‌ای که خودتان ایجاد کردید (که در این مثال 2014-02 می‌باشد) پوشه‌های متعدد دیگری هم داشته باشید Hidden Field ای با نام uploadContext ایجاد می‌کنید؛ مانند تصویر زیر :


اکنون اگر فایل جدیدی را آپلود کنید در مسیر 

ذخیره می‌شود . یعنی بین نام هر پوشه از سمی کولن ; در Value استفاده می‌کنید.

تا اینجا ما می‌توانیم بوسیله‌ی ابزار Backload عکس‌ها را آپلود ، حذف و مسیر آپلود عکس‌ها را تغییر دهیم.

اگر توجه کرده باشید دفعات بعد که پروژه را اجرا می‌کنید عکس‌های موجود در پوشه، در گرید ویو File Upload به شما نمایش داده خواهد شد. حال اگر بخوایم عکس‌های موجود در پوشه‌ی دیگری را نمایش دهیم باید چه کار کنیم؟!
گاهی اوقات نیاز داریم که محتویات پوشه‌ای خاص را در گرید ویو File Upload مان نمایش دهیم. برای این کار شما باید کنترلر FileUploadController که در فایل ضمیمه در آموزش هست را در پوشه‌ی Controller پروژه‌ی خود کپی کنید .اگر شما این کنترلر را باز کنید مواردی مانند کلمه کلیدی Task و async را مشاهده خواهید کرد. این موارد در .Net Framework 4 شناسایی نمی‌شود. برای همین در ابتدای آموزش تاکید کردم که .Net Framework 4.5 و یا بالاتر را برای پروژه‌ی خود انتخاب کنید .
در تابع Handler_GetFilesRequestStarted در این کنترلر باید مشخص کنید که فایل‌های موجود در کدام مسیر را برای شما نمایش دهد؛ آن هم با استفاده از دستور زیر :

اکنون قبل از آنکه پروژه را اجرا کنید فایل Backload.Demo.js که در مسیر Scripts/Fileupload هست را باز کنید و url موجود در آنرا مانند عکس زیر تغیییر دهید :

حالا پروژه را اجرا کنید. خواهید دید تمامی فایل‌های موجود در مسیری را که شما مشخص کرده‌اید، برایتان نمایش خواهد داد.


چنانچه بخواهید تعداد مثلا 5 فایل برای شما در گرید ویو مربوط به FileUpload نمایش داده شود، به تابع handler_GetFilesRequestFinished می‌روید. متغیر limit مشخص می‌کند که 5 فایل نمایش داده شود. می‌توانید این عدد را به دلخواه خود تغییر دهید.

نکته‌ی بسیار مهم دیگری که باید به آن توجه شود مربوط به Hidden Field نام پوشه‌ها می‌باشد. بار دیگر پروژه را اجرا کنید. با استفاده از ابزاری مثل FireBug کدهای html صفحه‌ی خود را ببینید. Hidden Field ایی با نام objectContext را پیدا کنید و Value آنرا به test تغییر دهید. فایلی را آپلود کنید حالا به پوشه‌ی Files موجود در ریشه‌ی پروژه بروید. می‌بینید که پوشه‌ای با نام testایجاد شده و فایلی هم که آپلود کردید در آن قرار دارد که این یک اشکال است. برای اینکه جلوی این گونه کارها را بگیریم به تابع handler_StoreFileRequestStartedAsync می‌رویم و کد زیر را می‌نویسیم :

دستور e.Context.PipelineControl.ExecutePipeline = false; باعث میشود که اجرای تابع متوقف شود.

فایل ضمیمه :

FileUploadController-462d551688cf48c68cb55343ac5464f3.zip

برای مشاهده مثال‌های دیگری درباره‌ی Backload به این لینک بروید.

موفق باشید.

این نوشتار اولین آموزش من در این سایت می‌باشد و جا دارد از دوست خوبم "محبوبه قربانی" که باعث شد من با MVC آشنا شوم تشکر کنم.