نظرات مطالب
سیلورلایت 5 و تاریخ شمسی
سلام جناب نصیری
من تو پروژه سیلور از OData استفاده کردم. وقتی می خواستم Max یک ستون رو برگردونم با پیغام زیر مواجه شدم.
.NotSupportedException: The method 'Max' is not supported
ظاهرا بعضی از متدها موقع کوئری نوشتن (LINQ to Entities) با OData و WCF سازگار نیستن و ساپورت نمیشوند.(البته تا جایی که من سرچ کردم و یه چیزایی فهمیدم).
This topic provides information about the way in which LINQ queries are composed and executed when you are using the WCF Data Services client and limitations of using LINQ to query a data service that implements the Open Data Protocol (OData). For more information about composing and executing queries against an OData-based data service, see Querying the Data Service (WCF Data Services). Composing LINQ Queries LINQ enables you to compose queries against a collection of objects that implements IEnumerable. Both the Add Service Reference dialog box in Visual Studio and the DataSvcUtil.exe tool are used to generate a representation of an OData service as an entity container class that inherits from DataServiceContext, as well as objects that represent the entities returned in feeds. These tools also generate properties on the entity container class for the collections that are exposed as feeds by the service. Each of these properties of the class that encapsulates the data service return a DataServiceQuery. Because the DataServiceQuery class implements the IQueryable interface defined by LINQ, the WCF Data Services you can compose a LINQ query against feeds exposed by the data service, which are translated by the client library into a query request URI that is sent to the data service on execution. Note: The set of queries expressible in the LINQ syntax is broader than those enabled in the URI syntax that is used by OData data services. A NotSupportedException is raised when the query cannot be mapped to a URI in the target data service. For more information, see the Unsupported LINQ Methods in this topic.
لطفا اگر امکانش هست راهنمائی بفرمائید و اینکه حالا که ساپورت نمیشه چه راه حلی وجود داره برای Max گرفتن.
با تشکر
فعال سازی تنظیمات مسیریابی
یکی دیگر از تغییرات عمدهی ASP.NET Core با نگارشهای قبلی آن، نحوهی مدیریت مسیریابیهای سیستم است. در نگارشهای قبلی مبتنی بر HTTP Moduleها، مسیریابیها توسط یک HTTP Module مخصوص، با pipeline اصلی ASP.NET یکپارچه شدهاند و زمانیکه مسیر درخواستی با تنظیمات سیستم تطابق داشته باشد، پردازش کار به HTTP Handler مخصوص ASP.NET MVC منتقل میشود:
اما در ASP.NET Core مبتنی بر میان افزارها، زیر ساخت مسیریابی به صورت زیر تغییر کردهاست:
میان افزار ASP.NET MVC را که در قسمت قبل فعال کردیم، باید بتواند کنترلر و اکشن متد متناظر با URL درخواستی را مشخص کند. این تصمیم گیری نیز بر اساس تنظیماتی به نام Routing انجام میشود. در قسمت قبل، حالت ساده و پیش فرض این تنظیمات را مورد استفاده قرار دادیم
که مطابق سورس ASP.NET Core، معادل است با فراخوانی متد app.UseMvc، با قالب پیش فرضی به صورت زیر:
قالب مشخص شدهی در اینجا به ASP.NET MVC میگوید که از کدام قسمتهای URL باید نام کلاس کنترلر (کلاس ویژهای که به کلمهی Controller ختم میشود) و نام اکشن متد متناظر با آنرا انتخاب کند (اکشن متد، متدی است عمومی در آن کلاس).
روش دیگر معرفی این تنظیمات، استفاده از Attribute routing است:
مسیریابیهای قراردادی
در قسمت قبل، یک POCO Controller را به صورت ذیل تعریف کردیم و این کنترلر، بدون تعریف هیچ نوع مسیریابی خاصی در دسترس بود:
علت کار کردن مسیریابی آن نیز به ذکر متد app.UseMvcWithDefaultRoute در کلاس آغازین برنامه بر میگردد و همانطور که عنوان شد، این فراخوانی را میتوان با فراخوانی واضحتر ذیل جایگزین کرد:
پارامتر این متد که جایگزین متد ConfigureRoutes، در نگارشهای قبلی ASP.NET MVC شدهاست، از نوع IRouteBuilder میباشد.
در این تعاریف، هر کدام از قسمتهای قرارگرفتهی داخل {}، مشخص کنندهی قسمتی از URL دریافتی بوده و نامهای controller و action در اینجا جزو نامهای از پیش مشخص شده هستند و برای نگاشت اطلاعات مورد استفاده قرار میگیرند. برای مثال اگر آدرس home/index/ درخواست شد، برنامه به کلاس HomeController و متد عمومی Index آن هدایت میشود. همچنین قسمت آخر این پردازش به ?id ختم شدهاست. وجود ?، به معنای اختیاری بودن این پارامتر است و اگر در URL ذکر شود، به پارامتر id این اکشن متد، نگاشت خواهد شد. مواردی که پس از = ذکر شدهاند، مقادیر پیش فرض مسیریابی هستند. برای مثال اگر صرفا آدرس home/ درخواست شود، مقدار اکشن متد آن با مقدار پیش فرض index جایگزین خواهد شد و اگر تنها مسیر / درخواست شود، کنترل Home و اکشن متد Index آن پردازش میشوند.
در اینجا به هر تعدادی که نیاز است میتوان متدهای routes.MapRoute را فراخوانی و استفاده کرد؛ اما ترتیب تعریف آنها حائز اهمیت است. هر مسیریابی که در ابتدای لیست اضافه شود، حق تقدم بالاتری خواهد داشت و هر تطابقی با یکی از مسیریابیهای تعریف شده، در همان سطح سبب خاتمهی پردازش سایر مسیریابیها میشود.
استفاده از Attributes برای تعریف مسیریابیها
بجای تعریف قرار دادهای پیش فرض مسیریابی در کلاس آغازین برنامه، میتوان از ویژگی Route نیز استفاده کرد. هرچند روش تعریف مسیریابیهای قراردادی، از نگارشهای آغازین ASP.NET MVC به همراه آن بودهاند، اما با زیاد شدن تعداد کنترلرها و مسیریابیهای سفارشی هر کدام، اینبار با نگاه کردن به یک کنترلر، سریع نمیتوان تشخیص داد که چه مسیریابیهای خاصی به آن مرتبط هستند. برای ساده سازی مدیریت برنامههای بزرگ و ساده سازی تعاریف مسیریابیهای خاص آنها، استفاده از ویژگی Route نیز به ASP.NET MVC اضافه شدهاست.
یک مثال: کنترلر About را درنظر بگیرید:
این کلاس و کنترلر، به صورت پیش فرض نیاز به تعریف هیچ نوع مسیریابی جدیدی ندارد. همان مسیریابی پیش فرض ثبت شدهی در کلاس آغازین برنامه، تمام متدهای عمومی آن یا همان اکشن متدهای آنرا پوشش میدهد. برای مثال جهت رسیدن به اکشن متد SiteName آن، میتوان آدرس /About/SiteName/ را درخواست داد.
اما اگر آدرس /About/ را درخواست دهیم چطور؟ چون در مسیریابی پیش فرض، تعریف {action=Index} را داریم، یعنی هر زمانیکه در URL درخواستی، قسمت action آن ذکر نشد، آنرا با index جایگزین کن و این کنترلر دارای متد Index نیست. در ادامه اگر بخواهیم متد Hello را تبدیل به متد پیش فرض این کنترلر کنیم، میتوان با استفاده از ویژگی Route به صورت ذیل عمل کرد:
در اینجا با اولین Route تعریف شده، مشخص کردهایم که اگر قسمت اول URL درخواستی معادل about بود، پردازش برنامه باید به این کنترلر هدایت شود. بدیهی است الزامی به یکی بودن نام Route، با نام کنترلر، وجود ندارد. همچنین Route تعریف شدهی با رشتهی خالی، به معنای مسیریابی پیش فرض است. یعنی اگر آدرس /about/ درخواست داده شد، اکشن متد پیش فرض آن، متد Hello خواهد بود. در این حالت، ذکر Route بعدی برای اکشن متد SiteName الزامی است و اگر اینکار صورت نگیرد، به استثنای ذیل خواهیم رسید:
که عنوان کردهاست در این حالت مشخص نیست که اکشن متد پیش فرض، کدام است.
روش بهتر و refactoring friendly آن نیز به صورت ذیل است:
عموما مرسوم است که نام مسیریابی کنترلر همان نام کنترلر باشد و نام مسیریابی اکشن متد، همان نام اکشن متد مربوطه. به همین جهت میتوان از توکنهای ویژهی [controller] و [action] نیز در اینجا استفاده کرد که دقیقا به همان نام کنترلر و اکشن متد متناظر با آنها تفسیر خواهند شد. مزیت اینکار این است که در صورت تغییر نام متدها یا کنترلرها، دیگر نیازی نیست تا نامهای تعریف شدهی در ویژگیهای Route را نیز تغییر داد.
یک نکته: در حین تعریف مسیریابی یک کنترلر میتوان پیشوندهایی را نیز ذکر کرد؛ برای مثال:
وجود api در اینجا به این معنا است که از این پس تنها آدرس /api/about/ پردازش خواهد شد و اگر صرفا آدرس /about/ درخواست شود، با خطای 404 و یا یافت نشد، کار خاتمه مییابد.
تعریف قیود، برای مسیریابیهای تعریف شده
فرض کنید به کنترلر About فوق، اکشن متد ذیل را که یک خروجی JSON را بازگشت میدهد، اضافه کردهایم:
در اینجا تعریف مسیریابی آن با users/ و user معانی کاملا متفاوتی را دارند. اگر مسیریابی Users/{userid}/ را تعریف کنیم، یعنی مسیر ذیل از ریشهی سایت باید درخواست شود: http://localhost:7742/users/1
و اگر مسیریابی Users/{userid} را تعریف کنیم، یعنی این مسیریابی پس از ذکر کنترلر about، به عنوان یک اکشن متد آن مفهوم پیدا میکند:
http://localhost:7742/about/users/1
در هر دو حالت، ذکر پارامتر userid الزامی است (چون با ? مشخص نشدهاست)؛ مانند:
در اینجا اگر بخواهیم نوع پارامتر درخواستی را نیز دقیقا مشخص و مقید کنیم، میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
اگر این کار را انجام ندهیم، با درخواست مسیر http://localhost:7742/dnt/about/users/test مقدار صفر به userId ارسال میشود (چون پارامتر test عددی نیست). اگر تنظیم فوق را انجام دهیم، کاربر خطای 404 را دریافت میکند.
قیودی را که در اینجا میتوان ذکر کرد به شرح زیر هستند:
• alpha - معادل است با (a-z, A-Z).
• bool - برای تطابق با مقادیر بولی.
• datetime - برای تطابق با تاریخ میلادی.
• decimal - برای تطابق با ورودیهای اعشاری.
• double - برای تطابق با اعداد اعشاری 64 بیتی.
• float - برای تطابق با اعداد اعشاری 32 بیتی.
• guid - برای تطابق با GUID ها
• int - برای تطابق با اعداد صحیح 32 بیتی.
• length - برای تعیین طول رشته.
• long - برای تطابق با اعداد صحیح 64 بیتی.
• max - برای ذکر حداکثر مقدار یک عدد صحیح.
• maxlength - جهت ذکر حداکثر طول رشتهی مجاز ورودی.
• min - برای ذکر حداقل مقدار یک عدد صحیح.
• minlength - جهت ذکر حداقل طول رشتهی مجاز ورودی.
• range - ذکر بازهی اعداد صحیح مجاز.
• regex - ذکر یک عبارت با قاعده جهت مشخص سازی الگوی قابل پذیرش.
برای ترکیب چندین قید مختلف نیز میتوان از : استفاده کرد:
ذکر نام Route برای ساده سازی تعریف آدرسی به آن
در حین تعریف یک Route میتوان نام دلخواهی را نیز به آن انتساب داد (همانند نام default مسیریابی ثبت شدهی در کلاس آغازین برنامه):
مزیت آن این است که اکنون برای اشارهی به این مسیریابی خاص میتوان از این نام تعریف شده استفاده کرد:
پارامتر اول ذکر شده، نام مسیریابی و پارامتر دوم، پارامترهای مرتبط با این مسیریابی هستند.
مشخص سازی ترتیب پردازش مسیریابیها
ترتیب مسیریابیهای ثبت شدهی در کلاس آغازین برنامه، همان ترتیب افزوده شدن و ذکر آنها است.
در اینجا میتوان از خاصیت order نیز استفاده کرد و اعداد کوچکتر، ابتدا پردازش میشوند (مقدار پیش فرض آن نیز صفر است):
امکان تعریف قیود سفارشی
اگر قیودی که تا اینجا ذکر شدند، برای کار شما مناسب نبودند و نیاز بود تا الگوریتم خاصی را جهت محدود سازی دسترسی به یک مسیریابی خاص پیاده سازی کنید، میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
در اینجا یک کلاس جدید را که اینترفیس IRouteConstraint را پیاده سازی میکند تعریف کردهایم:
سپس در متد match آن بررسی کردهایم که اگر userid=10 بود، خطای 404 صادر شود.
در آخر برای ثبت و معرفی آن باید به متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه مراجعه کرد:
پس از آن، این نام جدید ثبت شدهی در اینجا، به نحو ذیل قابل استفاده است:
به این ترتیب userid باید از نوع int بوده و همچنین قید custom را نیز پوشش دهد (یعنی userid=10 نباشد).
یک نکته: اگر به سورس ASP.NET Core مراجعه کنید ، تمام قیودی را که پیشتر نام بردیم (مانند int، guid و امثال آن) نیز به همین روش تعریف و پیشتر ثبت شدهاند.
معرفی بستهی نیوگت Microsoft.AspNetCore.SpaServices
مسیریابیهای پیش فرض ASP.NET Core با مسیریابیهای برنامههای SPA مانند AngularJS (و امثال آن) تداخل دارند؛ از این جهت که درخواستهای رسیدهی به سرور، ابتدا به موتور پردازشی ASP.NET وارد میشوند و اگر یافت نشدند، کاربر با پیام 404 مواجه خواهد شد و دیگر در اینجا برنامه به مسیریابی خاص مثلا AngularJS 2.0 هدایت نمیشود.
برای این موارد مرسوم است که یک fallback route را در انتهای مسیریابیهای موجود اضافه کنند (به آن catch all هم میگویند)
در اینجا هر درخواستی که با مسیریابی default تطابق نداشت، توسط الگوی عمومی {url*} پردازش میشود و این پردازش در نهایت سبب راه اندازی برنامهی SPA میگردد. اما مشکل اینجا است که برای فایلهای استاتیک غیرموجود مانند تصاویر، فایلهای js و css نیز خروجی HTML ایی خواهیم داشت؛ بجای خروجی 404 و یافت نشد.
برای حل این مشکل مایکروسافت بستهای را به نام Microsoft.AspNetCore.SpaServices ارائه داده است.
برای افزودن آن بر روی گره references کلیک راست کرده و گزینهی manage nuget packages را انتخاب کنید. سپس در برگهی browse آن Microsoft.AspNetCore.SpaServices را جستجو کرده و نصب نمائید:
انجام این مراحل معادل هستند با افزودن یک سطر ذیل به فایل project.json برنامه:
پس از بازیابی و نصب آن، اکنون catch all را حذف کرده و با یک سطر routes.MapSpaFallbackRoute ذیل جایگزین کنید:
و برای یادآوری مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 4 - فعال سازی پردازش فایلهای استاتیک» در AngularJS 2.0، علاوه بر عمومی کردن پوشهی wwwroot توسط UseFileServer نیاز است پوشهی node_modules را هم با تنظیمات ذیل عمومی کرد و در معرض دید عموم قرار داد (جایی که بستههای node.js نصب میشوند):
یکی دیگر از تغییرات عمدهی ASP.NET Core با نگارشهای قبلی آن، نحوهی مدیریت مسیریابیهای سیستم است. در نگارشهای قبلی مبتنی بر HTTP Moduleها، مسیریابیها توسط یک HTTP Module مخصوص، با pipeline اصلی ASP.NET یکپارچه شدهاند و زمانیکه مسیر درخواستی با تنظیمات سیستم تطابق داشته باشد، پردازش کار به HTTP Handler مخصوص ASP.NET MVC منتقل میشود:
اما در ASP.NET Core مبتنی بر میان افزارها، زیر ساخت مسیریابی به صورت زیر تغییر کردهاست:
میان افزار ASP.NET MVC را که در قسمت قبل فعال کردیم، باید بتواند کنترلر و اکشن متد متناظر با URL درخواستی را مشخص کند. این تصمیم گیری نیز بر اساس تنظیماتی به نام Routing انجام میشود. در قسمت قبل، حالت ساده و پیش فرض این تنظیمات را مورد استفاده قرار دادیم
app.UseMvcWithDefaultRoute();
public static IApplicationBuilder UseMvcWithDefaultRoute(this IApplicationBuilder app) { if (app == null) throw new ArgumentNullException("app"); return app.UseMvc((Action<IRouteBuilder>) (routes => routes.MapRoute("default", "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}"))); }
روش دیگر معرفی این تنظیمات، استفاده از Attribute routing است:
[Route("[controller]/[action]")]
مسیریابیهای قراردادی
در قسمت قبل، یک POCO Controller را به صورت ذیل تعریف کردیم و این کنترلر، بدون تعریف هیچ نوع مسیریابی خاصی در دسترس بود:
namespace Core1RtmEmptyTest.Controllers { public class HomeController { public string Index() { return "Running a POCO controller!"; } } }
app.UseMvc(routes => { routes.MapRoute( name: "default", template: "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}"); });
در این تعاریف، هر کدام از قسمتهای قرارگرفتهی داخل {}، مشخص کنندهی قسمتی از URL دریافتی بوده و نامهای controller و action در اینجا جزو نامهای از پیش مشخص شده هستند و برای نگاشت اطلاعات مورد استفاده قرار میگیرند. برای مثال اگر آدرس home/index/ درخواست شد، برنامه به کلاس HomeController و متد عمومی Index آن هدایت میشود. همچنین قسمت آخر این پردازش به ?id ختم شدهاست. وجود ?، به معنای اختیاری بودن این پارامتر است و اگر در URL ذکر شود، به پارامتر id این اکشن متد، نگاشت خواهد شد. مواردی که پس از = ذکر شدهاند، مقادیر پیش فرض مسیریابی هستند. برای مثال اگر صرفا آدرس home/ درخواست شود، مقدار اکشن متد آن با مقدار پیش فرض index جایگزین خواهد شد و اگر تنها مسیر / درخواست شود، کنترل Home و اکشن متد Index آن پردازش میشوند.
در اینجا به هر تعدادی که نیاز است میتوان متدهای routes.MapRoute را فراخوانی و استفاده کرد؛ اما ترتیب تعریف آنها حائز اهمیت است. هر مسیریابی که در ابتدای لیست اضافه شود، حق تقدم بالاتری خواهد داشت و هر تطابقی با یکی از مسیریابیهای تعریف شده، در همان سطح سبب خاتمهی پردازش سایر مسیریابیها میشود.
استفاده از Attributes برای تعریف مسیریابیها
بجای تعریف قرار دادهای پیش فرض مسیریابی در کلاس آغازین برنامه، میتوان از ویژگی Route نیز استفاده کرد. هرچند روش تعریف مسیریابیهای قراردادی، از نگارشهای آغازین ASP.NET MVC به همراه آن بودهاند، اما با زیاد شدن تعداد کنترلرها و مسیریابیهای سفارشی هر کدام، اینبار با نگاه کردن به یک کنترلر، سریع نمیتوان تشخیص داد که چه مسیریابیهای خاصی به آن مرتبط هستند. برای ساده سازی مدیریت برنامههای بزرگ و ساده سازی تعاریف مسیریابیهای خاص آنها، استفاده از ویژگی Route نیز به ASP.NET MVC اضافه شدهاست.
یک مثال: کنترلر About را درنظر بگیرید:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc; namespace Core1RtmEmptyTest.Controllers { public class AboutController : Controller { public ActionResult Hello() { return Content("Hello from DNT!"); } public ActionResult SiteName() { return Content("DNT"); } } }
اما اگر آدرس /About/ را درخواست دهیم چطور؟ چون در مسیریابی پیش فرض، تعریف {action=Index} را داریم، یعنی هر زمانیکه در URL درخواستی، قسمت action آن ذکر نشد، آنرا با index جایگزین کن و این کنترلر دارای متد Index نیست. در ادامه اگر بخواهیم متد Hello را تبدیل به متد پیش فرض این کنترلر کنیم، میتوان با استفاده از ویژگی Route به صورت ذیل عمل کرد:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc; namespace Core1RtmEmptyTest.Controllers { [Route("About")] public class AboutController : Controller { [Route("")] public ActionResult Hello() { return Content("Hello from DNT!"); } [Route("SiteName")] public ActionResult SiteName() { return Content("DNT"); } } }
AmbiguousActionException: Multiple actions matched. The following actions matched route data and had all constraints satisfied: Core1RtmEmptyTest.Controllers.AboutController.Hello (Core1RtmEmptyTest) Core1RtmEmptyTest.Controllers.AboutController.SiteName (Core1RtmEmptyTest)
روش بهتر و refactoring friendly آن نیز به صورت ذیل است:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc; namespace Core1RtmEmptyTest.Controllers { [Route("[controller]")] public class AboutController : Controller { [Route("")] public ActionResult Hello() { return Content("Hello from DNT!"); } [Route("[action]")] public ActionResult SiteName() { return Content("DNT"); } } }
یک نکته: در حین تعریف مسیریابی یک کنترلر میتوان پیشوندهایی را نیز ذکر کرد؛ برای مثال:
[Route("api/[controller]")]
تعریف قیود، برای مسیریابیهای تعریف شده
فرض کنید به کنترلر About فوق، اکشن متد ذیل را که یک خروجی JSON را بازگشت میدهد، اضافه کردهایم:
//[Route("/Users/{userid}")] [Route("Users/{userid}")] public IActionResult GetUsers(int userId) { return Json(new { userId = userId }); }
و اگر مسیریابی Users/{userid} را تعریف کنیم، یعنی این مسیریابی پس از ذکر کنترلر about، به عنوان یک اکشن متد آن مفهوم پیدا میکند:
http://localhost:7742/about/users/1
در هر دو حالت، ذکر پارامتر userid الزامی است (چون با ? مشخص نشدهاست)؛ مانند:
[Route("/Users/{userid:int?}")]
[Route("Users/{userid:int}")]
قیودی را که در اینجا میتوان ذکر کرد به شرح زیر هستند:
• alpha - معادل است با (a-z, A-Z).
• bool - برای تطابق با مقادیر بولی.
• datetime - برای تطابق با تاریخ میلادی.
• decimal - برای تطابق با ورودیهای اعشاری.
• double - برای تطابق با اعداد اعشاری 64 بیتی.
• float - برای تطابق با اعداد اعشاری 32 بیتی.
• guid - برای تطابق با GUID ها
• int - برای تطابق با اعداد صحیح 32 بیتی.
• length - برای تعیین طول رشته.
• long - برای تطابق با اعداد صحیح 64 بیتی.
• max - برای ذکر حداکثر مقدار یک عدد صحیح.
• maxlength - جهت ذکر حداکثر طول رشتهی مجاز ورودی.
• min - برای ذکر حداقل مقدار یک عدد صحیح.
• minlength - جهت ذکر حداقل طول رشتهی مجاز ورودی.
• range - ذکر بازهی اعداد صحیح مجاز.
• regex - ذکر یک عبارت با قاعده جهت مشخص سازی الگوی قابل پذیرش.
برای ترکیب چندین قید مختلف نیز میتوان از : استفاده کرد:
[Route("/Users/{userid:int:max(1000):min(10)}")]
ذکر نام Route برای ساده سازی تعریف آدرسی به آن
در حین تعریف یک Route میتوان نام دلخواهی را نیز به آن انتساب داد (همانند نام default مسیریابی ثبت شدهی در کلاس آغازین برنامه):
[Route("/Users/{userid:int}", Name="GetUserById")]
string uri = Url.Link("GetUserById", new { userid = 1 });
مشخص سازی ترتیب پردازش مسیریابیها
ترتیب مسیریابیهای ثبت شدهی در کلاس آغازین برنامه، همان ترتیب افزوده شدن و ذکر آنها است.
در اینجا میتوان از خاصیت order نیز استفاده کرد و اعداد کوچکتر، ابتدا پردازش میشوند (مقدار پیش فرض آن نیز صفر است):
[Route("/Users/{userid:int}", Name = "GetUserById", Order = 1)]
امکان تعریف قیود سفارشی
اگر قیودی که تا اینجا ذکر شدند، برای کار شما مناسب نبودند و نیاز بود تا الگوریتم خاصی را جهت محدود سازی دسترسی به یک مسیریابی خاص پیاده سازی کنید، میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
using System; using System.Globalization; using Microsoft.AspNetCore.Http; using Microsoft.AspNetCore.Routing; namespace Core1RtmEmptyTest { public class CustomRouteConstraint : IRouteConstraint { public bool Match(HttpContext httpContext, IRouter route, string routeKey, RouteValueDictionary values, RouteDirection routeDirection) { object value; if (!values.TryGetValue(routeKey, out value) || value == null) { return false; } long longValue; if (value is long) { longValue = (long)value; return longValue != 10; } var valueString = Convert.ToString(value, CultureInfo.InvariantCulture); if (long.TryParse(valueString, NumberStyles.Integer, CultureInfo.InvariantCulture, out longValue)) { return longValue != 10; } return false; } } }
public class CustomRouteConstraint : IRouteConstraint
در آخر برای ثبت و معرفی آن باید به متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه مراجعه کرد:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddRouting(options =>options.ConstraintMap.Add("Custom", typeof(CustomRouteConstraint)));
[Route("/Users/{userid:int:custom}")]
یک نکته: اگر به سورس ASP.NET Core مراجعه کنید ، تمام قیودی را که پیشتر نام بردیم (مانند int، guid و امثال آن) نیز به همین روش تعریف و پیشتر ثبت شدهاند.
معرفی بستهی نیوگت Microsoft.AspNetCore.SpaServices
مسیریابیهای پیش فرض ASP.NET Core با مسیریابیهای برنامههای SPA مانند AngularJS (و امثال آن) تداخل دارند؛ از این جهت که درخواستهای رسیدهی به سرور، ابتدا به موتور پردازشی ASP.NET وارد میشوند و اگر یافت نشدند، کاربر با پیام 404 مواجه خواهد شد و دیگر در اینجا برنامه به مسیریابی خاص مثلا AngularJS 2.0 هدایت نمیشود.
برای این موارد مرسوم است که یک fallback route را در انتهای مسیریابیهای موجود اضافه کنند (به آن catch all هم میگویند)
app.UseMvc(routes => { routes.MapRoute( name: "default", template: "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}"); routes.MapRoute( name: "spa-fallback", template: "{*url}", defaults: new { controller = "Home", action = "Index" }); });
برای حل این مشکل مایکروسافت بستهای را به نام Microsoft.AspNetCore.SpaServices ارائه داده است.
برای افزودن آن بر روی گره references کلیک راست کرده و گزینهی manage nuget packages را انتخاب کنید. سپس در برگهی browse آن Microsoft.AspNetCore.SpaServices را جستجو کرده و نصب نمائید:
انجام این مراحل معادل هستند با افزودن یک سطر ذیل به فایل project.json برنامه:
{ "dependencies": { //same as before "Microsoft.AspNetCore.SpaServices": "1.0.0-beta-000007" },
app.UseMvc(routes => { routes.MapRoute( name: "default", template: "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}"); routes.MapSpaFallbackRoute("spa-fallback", new { controller = "Home", action = "Index" }); });
// Serve wwwroot as root app.UseFileServer(); // Serve /node_modules as a separate root (for packages that use other npm modules client side) app.UseFileServer(new FileServerOptions { // Set root of file server FileProvider = new PhysicalFileProvider(Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), "node_modules")), // Only react to requests that match this path RequestPath = "/node_modules", // Don't expose file system EnableDirectoryBrowsing = false });
"در کتاب ASP.NET Core: Cloud-ready, Enterprise Web Application Development ما از دو فریمورک مطرح استفاده میکنیم. از ASP.NET Core برای پوشش مفاهیم سمت سرور و از Angular 2 برای مباحث سمت کلاینت نه فقط به خاطر قابلیتهای فوق العادشان و طراحی بی نقصشان، بلکه هر دوی آنها بازنویسی کاملی از نسخههای پیشین بسیار محبوبشان بودند که نقش رهبری در زمینهی خودشان را بر عهده داشتند. "
- Validate arguments from events.
- Validate inputs and results from JS interop calls.
- Avoid using (or validate beforehand) user input for .NET to JS interop calls.
- Prevent the client from allocating an unbound amount of memory.
- Data within the component.
-
DotNetObject
references returned to the client. - Guard against multiple dispatches.
- Cancel long-running operations when the component is disposed.
- Avoid events that produce large amounts of data.
- Avoid using user input as part of calls to NavigationManager.NavigateTo and validate user input for URLs against a set of allowed origins first if unavoidable.
- Don't make authorization decisions based on the state of the UI but only from component state.
- Consider using Content Security Policy (CSP) to protect against XSS attacks.
- Consider using CSP and X-Frame-Options to protect against click-jacking.
- Ensure CORS settings are appropriate when enabling CORS or explicitly disable CORS for Blazor apps.
- Test to ensure that the server-side limits for the Blazor app provide an acceptable user experience without unacceptable levels of risk.
مطالب
مهارتهای تزریق وابستگیها در برنامههای NET Core. - قسمت اول - تزریق وابستگیها در برنامههای کنسول
پیشتر با مقدمات تزریق وابستگیها در برنامههای ASP.NET Core آشنا شدهایم:
در ادامه در طی چند مطلب میخواهیم نکات و سناریوهای تکمیلی مرتبط با امکانات تزریق وابستگیهای توکار برنامههای مبتنی بر NET Core. را بررسی کنیم.
تزریق وابستگیها در برنامههای کنسول مبتنی بر NET Core.
تزریق وابستگیها، یکی از پرکاربردترین الگوهای طراحی برنامههای مدرن است. در نگارشهای قبلی ASP.NET، به کمک DependencyResolver آن، کتابخانههای ثالث کمکی تزریق وابستگیها میتوانستند خودشان را به سیستم متصل کنند. اینبار ASP.NET Core به همراه IoC Container توکار خودش ارائه شدهاست که این کتابخانه، در خارج از آن، مانند برنامههای کنسول نیز قابل استفاده است.
سرویس نمونهای برای تزریق آن در یک برنامهی کنسول NET Core.
در پوشهی جدید CoreIocServices، دستور dotnet new classlib را صادر میکنیم تا یک پروژهی class library جدید را ایجاد کند. سپس اینترفیس ITestService و یک نمونه پیاده سازی آنرا به این پروژه اضافه میکنیم تا در ادامه بتوانیم تنظیمات تزریق وابستگیهای آنرا در یک پروژهی کنسول، ایجاد کنیم:
در اینجا این سرویس نمونه نیز دارای یک وابستگی تزریق شدهی در سازندهی آن است. این وابستگی، همان امکانات توکار logging مربوط به ASP.NET Core است که در برنامههای کنسول نیز قابل استفاده است. برای اینکه پروژه قابل کامپایل باشد، نیاز است وابستگی Microsoft.Extensions.Logging را نیز به آن افزود:
دسترسی به سرویس TestService از طریق تزریق وابستگیها در یک برنامهی کنسول
در ادامه، یک پوشهی جدید را به نام CoreIocSample01 ایجاد کرده و دستور dotnet new console را در آن اجرا میکنیم تا یک برنامهی کنسول جدید را ایجاد کند.
سپس اولین قدم برای استفادهی از سرویس TestService از طریق تزریق وابستگیها، افزودن وابستگیهای مورد نیاز آن است:
در اینجا بستهی Microsoft.Extensions.DependencyInjection جهت دسترسی به امکانات تزریق وابستگیهای NET Core. به پروژه اضافه شده و همچنین ارجاعی نیز به پروژهی class library که پیشتر ایجاد کردیم، افزوده شدهاست.
اکنون میتوانیم همان روشی را که در یک برنامهی ASP.NET Core با ارائهی متد ConfigureServices به صورت از پیش آماده شده برای ما مهیا است، در اینجا نیز پیاده سازی کنیم:
کار با تعریف یک ServiceCollection جدید شروع میشود. سپس در متد ConfigureServices، همانند کاری که در برنامههای ASP.NET Core انجام میدهیم، ارتباطات اینترفیسها و پیاده سازیهای آنها، به همراه طول عمر آنها را تعریف میکنیم.
سپس نیاز است بر روی این ServiceCollection، متد BuildServiceProvider فراخوانی شود تا بتوانیم به IServiceProvider دسترسی پیدا کنیم. به آن Dependency Management Container نیز میگویند. این Container است که امکان دسترسی به وهلهای از ITestService و سپس فراخوانی متد Run آنرا میسر میکند.
مشکل! برنامهی کنسول اجرا نمیشود!
اگر سعی کنیم مثال فوق را اجرا کنیم، با استثنای زیر برنامه خاتمه مییابد:
عنوان میکند که وابستگی تزریق شدهی در سازندهی کلاس TestService را نمیتواند پیدا کند. علت اینجا است که هرچند ILogger را به سازندهی کلاس سرویس خود اضافه کردهایم، اما هنوز پیاده سازی کنندهی آنرا مشخص نکردهایم. به همین جهت امکان وهله سازی از این کلاس وجود ندارد. عموما در برنامههای ASP.NET Core نیازی به تنظیم زیر ساخت logging آن نیست؛ چون این مورد نیز به صورت پیشفرض انجام شدهاست. اما در اینجا خیر. به همین جهت دو وابستگی جدید Microsoft.Extensions.Logging.Console و Microsoft.Extensions.Logging.Debug را به پروژهی کنسول اضافه میکنیم:
پس از آن متد ConfigureServices ما جهت تعریف logging در دو حالت دیباگ و کنسول، به صورت زیر تغییر میکند:
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، خروجی زیر قابل مشاهده خواهد بود:
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید: CoreDependencyInjectionSamples-01.zip
در ادامه در طی چند مطلب میخواهیم نکات و سناریوهای تکمیلی مرتبط با امکانات تزریق وابستگیهای توکار برنامههای مبتنی بر NET Core. را بررسی کنیم.
تزریق وابستگیها در برنامههای کنسول مبتنی بر NET Core.
تزریق وابستگیها، یکی از پرکاربردترین الگوهای طراحی برنامههای مدرن است. در نگارشهای قبلی ASP.NET، به کمک DependencyResolver آن، کتابخانههای ثالث کمکی تزریق وابستگیها میتوانستند خودشان را به سیستم متصل کنند. اینبار ASP.NET Core به همراه IoC Container توکار خودش ارائه شدهاست که این کتابخانه، در خارج از آن، مانند برنامههای کنسول نیز قابل استفاده است.
سرویس نمونهای برای تزریق آن در یک برنامهی کنسول NET Core.
در پوشهی جدید CoreIocServices، دستور dotnet new classlib را صادر میکنیم تا یک پروژهی class library جدید را ایجاد کند. سپس اینترفیس ITestService و یک نمونه پیاده سازی آنرا به این پروژه اضافه میکنیم تا در ادامه بتوانیم تنظیمات تزریق وابستگیهای آنرا در یک پروژهی کنسول، ایجاد کنیم:
using System; using Microsoft.Extensions.Logging; namespace CoreIocServices { public interface ITestService { void Run(); } public class TestService : ITestService { private readonly ILogger<TestService> _logger; public TestService(ILogger<TestService> logger) { _logger = logger ?? throw new ArgumentNullException(nameof(logger)); } public void Run() { _logger.LogWarning("A Warning from the TestService!"); } } }
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <TargetFramework>netstandard2.0</TargetFramework> </PropertyGroup> <ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.Extensions.Logging" Version="2.2.0" /> </ItemGroup> </Project>
دسترسی به سرویس TestService از طریق تزریق وابستگیها در یک برنامهی کنسول
در ادامه، یک پوشهی جدید را به نام CoreIocSample01 ایجاد کرده و دستور dotnet new console را در آن اجرا میکنیم تا یک برنامهی کنسول جدید را ایجاد کند.
سپس اولین قدم برای استفادهی از سرویس TestService از طریق تزریق وابستگیها، افزودن وابستگیهای مورد نیاز آن است:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp2.2</TargetFramework> </PropertyGroup> <ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.Extensions.DependencyInjection" Version="2.2.0" /> </ItemGroup> <ItemGroup> <ProjectReference Include="..\CoreIocServices\CoreIocServices.csproj" /> </ItemGroup> </Project>
اکنون میتوانیم همان روشی را که در یک برنامهی ASP.NET Core با ارائهی متد ConfigureServices به صورت از پیش آماده شده برای ما مهیا است، در اینجا نیز پیاده سازی کنیم:
using CoreIocServices; using Microsoft.Extensions.DependencyInjection; namespace CoreIocSample01 { class Program { static void Main(string[] args) { var serviceCollection = new ServiceCollection(); ConfigureServices(serviceCollection); var serviceProvider = serviceCollection.BuildServiceProvider(); var testService = serviceProvider.GetService<ITestService>(); testService.Run(); } private static void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddTransient<ITestService, TestService>(); } } }
سپس نیاز است بر روی این ServiceCollection، متد BuildServiceProvider فراخوانی شود تا بتوانیم به IServiceProvider دسترسی پیدا کنیم. به آن Dependency Management Container نیز میگویند. این Container است که امکان دسترسی به وهلهای از ITestService و سپس فراخوانی متد Run آنرا میسر میکند.
مشکل! برنامهی کنسول اجرا نمیشود!
اگر سعی کنیم مثال فوق را اجرا کنیم، با استثنای زیر برنامه خاتمه مییابد:
Exception has occurred: CLR/System.InvalidOperationException An unhandled exception of type 'System.InvalidOperationException' occurred in Microsoft.Extensions.DependencyInjection.dll: 'Unable to resolve service for type 'Microsoft.Extensions.Logging.ILogger`1[CoreIocServices.TestService]' while attempting to activate 'CoreIocServices.TestService'.'
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp2.2</TargetFramework> </PropertyGroup> <ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.Extensions.DependencyInjection" Version="2.2.0" /> <PackageReference Include="Microsoft.Extensions.Logging.Console" Version="2.2.0" /> <PackageReference Include="Microsoft.Extensions.Logging.Debug" Version="2.2.0" /> </ItemGroup> <ItemGroup> <ProjectReference Include="..\CoreIocServices\CoreIocServices.csproj" /> </ItemGroup> </Project>
private static void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddLogging(configure => configure.AddConsole().AddDebug()); services.AddTransient<ITestService, TestService>(); }
CoreIocServices.TestService:Warning: A Warning from the TestService!
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید: CoreDependencyInjectionSamples-01.zip
اشتراکها